quote:
Op maandag 13 september 2004 08:10 schreef Patrick281 het volgende:
Ze werkt 2 halve dagen in de week, maar is 5 dagen per week de hele dag bij haar moeder. Ze zegt dat ze het ongelofenlijk druk heeft en het 7 dagen per week op elkaar lip zitten veel energie kost omdat hij het haar niet makkelijk maakt.
Waarom is ze steeds bij haar moeder?
En ik wil je ff wat vertellen puur als waarschuwing. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 was. Mijn vader wilde het liefst voor me blijven zorgen maar hij werkte erg veel om mij en mn moeder het goed te laten hebben. Daarom kreeg mn moeder de voogdij. Mijn ouders zijn gescheiden omdat mn moeder lesbisch "werd". Mijn moeder kreeg de pest aan mn vader omdat hij niet nog meer geld gaf (hij had net genoeg geld voor een piepklein flatje voor zichzelf, geen auto, geen luxe, terwijl hij echt Heel goed verdient weet ik inmiddels). Al het geld maakte mijn moeder op aan uitgaan met vriendinnen en luxe artikelen. Ze manipuleerde mn vader, weigerde mij bijvoorbeeld een bril te geven dus hij kocht er dan uiteindelijk een, omdat ik op school het bord niet meer kon lezen. De bon voor de garantie ontfutselde ze me en stuurde ze op naar de verzekering voor vergoeding. Allemaal dat soort truuks.
Mijn moeder werd depressief en raakte nogal aan de alcohol. Vaak zag ik haar dagen niet, als ik opstond bleef zij in bed, als ik uit school kwam trof ik een leeg huis, kwam ze pas terug als ik al sliep. Op een gegeven moment vond ze het niet meer leuk om een kind te hebben. In de lesbo-scene werd er op neergekeken omdat het een bewijs is dat je sex hebt gehad met een man. Mijn moeder verzon een psychische stoornis voor mij en stuurde me naar het RIAGG. Die zagen een wat te serieus, stil kind, en geloofden mn moeder. De stoornis was compulsief liegen (met het risico hier nu compleet over afgezeken te worden maar goed). Mijn moeder claimde dat ze het niet meer uithield met mij, dat ik onhandelbaar was (ik bracht de dagen door met boeken lezen en tekenen, nooit agressief of vervelend geweest, hoogbegaafd, geen moeite met school, liep steeds op mn tenen om het haar naar de zin te maken in de hoop op wat positieve aandacht). Ik werd in een inrichting geplaatst op mn 8ste. Ze hebben nooit wat gevonden, maar dat heet dan "reageert niet op behandeling". Die inrichting was een hel, allemaal erg agressieve kutkinderen excusez le mot en ik als verlegen klein meisje er tussen. Iedere dag de spanning om zonder al te veel kleerscheuren het eind van de dag te halen. Ik had zo'n last van die spanning dat ik niet meer at, tot het dichtbij levensbedreigend kwam. Uiteindelijk had mn moeder na een jaar feesten een vriendin die ook een kind had en de verzekering begon dwars te liggen, en ik mocht weer naar huis.
De rest van mn jeugd (ben exact op mn 18e verjaardag op straat gezet - op een zondag - omdat ze toen geen geld meer kreeg voor me van mn vader maar ik dat zelf kreeg) is absoluut zwaar klote geweest. Goed eten heb ik nooit meer geleerd, maar met vitaminepreparaten red ik me. Door gebrekkige medische zorg heb ik een keer of 15 bijna het loodje gelegd en ik ben gehandicapt voor de rest van mijn leven. Dat is dan alleen nog maar het fysieke deel. Mijn vader stond al die jaren machteloos, hij was een weekendvader en als ie moeilijk deed hield ze mij thuis. Mijn vader wist dat die weekends de enige rust waren die ik had. Na een korte tijd wilde mijn moeder niet meer dat ik naar mn vader ging, omdat ik zo af en toe wat losliet over hoe ik het thuis had. Ze verzon een aanklacht over incest (dit was op mn 6e, ik haal het wat door de war sorry) en ik zag mn vader een hele tijd niet. Toen ik hem wel weer mocht zien was ik zo doordrongen van mn aangeprate incestverleden dat ik niet wilde. Je gelooft je moeder als je 6 bent, of ik in ieder geval wel (ze was tot mijn 5de een hele lieve moeder geweest). Ik heb mijn vadre intens gehaat om wat mij was "aangedaan". De niet bestaande stoornis werd aan het niet bestaande trauma opgehangen, mn moeder en de hulpverleners zeiden steeds dat ik pas de inrichting uit mocht als ik het verleden verwerkt had oftewel getuigde tegen mn vader. Dat heb ik nooit gedaan, maar ik heb door al die jaren gedraai en gelieg van mn moeder geen geheugen meer. Alleen dingen in mn hoofd stampen kan ik, wat er met me gebeurd onthoud ik nauwelijks. Ik ben nu 5 maanden met mn vriend en ik kan me geeneens onze eerste keer herinneren. Gewoon maar een voorbeeldje.
Het zal allemaal niks met jouw situatie te maken hebben, misschien. Maar probeer je kind weg te halen bij je ex als ie het daar niet goed heeft, voor het erger wordt. Nu is het nog een vrolijk ventje, maar als ze niet eens de moeite op kan brengen hem goed te eten te geven of 1x per week naar een hobby te brengen, zie ik het somber in. Een moeder die dat niet eens voor haar kind over heeft kan volgens mij ook geen goede moeder zijn wat betreft liefde en aandacht geven. Zoiets is zo kwetsend voor een kind, en je kunt het gewoon niet goed compenseren in dat ene weekend in de 14 dagen.