Ervaringen met/rondom kinderen

quote:

Op maandag 6 september 2004 20:17 schreef MUUS het volgende:

Zijn jouw ouders er wel goed mee omgegaan in jouw ogen? Je moeder sprak over bepaalde gebeurtenissen uit je babytijd, maar deed ze daar lacherig over of was het heel normaal?

Allebei bedankt voor jullie verhaal trouwens! .

Mijn moeder is er heel goed mee omgegaan. Ze is dan ook erg geinteresseerd in het paranormale etc. Mijn vader is juist degene die me nooit geloofde en er lacherig over deed. Dit heeft onze band dan ook sterk verslechterd.

Ik had dat vroeger ook.
Ik praatte altijd met een ingebeeld(?) vriedinnetje. Ik had er ook een naam voor, alleen kan ik me die niet meer herinneren. Ik kan me niet meer herinneren hoe het precies zat... Maar het heeft geduurd tot ik ongeveer 5-6 jaar oud was.
Ik praatte er nooit met mijn moeder over. Ik was een heel inmezelf gekeerd kind. Misschien is dat ook de reden van het praten met dat vriendinnetje.

Kan iemand mij zeggen hoe het met de groei van de hersenen gaat? Ik bedoel. Is de brug tussen beide hersen hemisferen bij kinderen ook al aanwezig? Zoniet, kan dat de reden zijn waarom kinderen vaak zo een vriendje hebben. Omdat het denkpatroon tussen beide hersenhelften niet synchroniseren, dat een van de hersenhelften de persoonlijkheid van het kind vormt en de andere de persoonlijkheid van het vriendje. (dit is niet om het bovenstaande allemaal af te kraken! Want ik geloof er ook wel degelijk in.)

quote:

Op dinsdag 7 september 2004 11:16 schreef Morgil het volgende:

[..]

Mijn moeder is er heel goed mee omgegaan. Ze is dan ook erg geinteresseerd in het paranormale etc. Mijn vader is juist degene die me nooit geloofde en er lacherig over deed. Dit heeft onze band dan ook sterk verslechterd.

Zie je, dat bedoel ik dus. . Zo zonde..

Al denk je als ouder dat het onzin is, laat dat nooit aan het kind merken! Even luisteren, even het kind laten uitpraten en zijn/haar verhaal laten doen... da's al genoeg.

Ik ben blij dat jouw moeder er iig was om naar je te luisteren, Morgil. .

quote:

Op vrijdag 10 september 2004 13:55 schreef elfenvleugels het volgende:
Ik had dat vroeger ook.
Ik praatte altijd met een ingebeeld(?) vriedinnetje. Ik had er ook een naam voor, alleen kan ik me die niet meer herinneren. Ik kan me niet meer herinneren hoe het precies zat... Maar het heeft geduurd tot ik ongeveer 5-6 jaar oud was.
Ik praatte er nooit met mijn moeder over. Ik was een heel inmezelf gekeerd kind. Misschien is dat ook de reden van het praten met dat vriendinnetje.

Kan iemand mij zeggen hoe het met de groei van de hersenen gaat? Ik bedoel. Is de brug tussen beide hersen hemisferen bij kinderen ook al aanwezig? Zoniet, kan dat de reden zijn waarom kinderen vaak zo een vriendje hebben. Omdat het denkpatroon tussen beide hersenhelften niet synchroniseren, dat een van de hersenhelften de persoonlijkheid van het kind vormt en de andere de persoonlijkheid van het vriendje. (dit is niet om het bovenstaande allemaal af te kraken! Want ik geloof er ook wel degelijk in.)

Was het echt een ingebeeld vriendje wat je had of was het misschien toch 'meer' dan dat? .

Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn vriendinnetje en haar ouders op vakantie naar kroatie ging toen ik 8 jaar was, en we reden door Italie, en we gingen stoppen ergens , om wat te gaan eten, we reden die plaats binnen, langs een haven, ik zie het nog zo voor me, en ik zei, hej wat leuk hier ben ik al een keertje geweest, maar da's al heel lang geleden hoor!

Het stomme is dat ik het nu nogsteeds weet, en dat ik toen meteen de haven daar herkende.

Dit was overigens de 1e keer dat ik naar het buitenland ging

_tvp
Wat mij nou opvalt hier, is dat het over veel vaker dochters/moeders/meisjes zijn die dingen merken..

Om dat verschil weer wat minder te laten worden :

Ik heb lange tijd iemand zien zitten naast mijn bed op een stoel. Later kwam ik er achter dat dat mijn gids zou zijn..

Ik heb ook nu nog steeds "last" ( ) van heel veel dejavus. Zoiets gebeurd me overal eigenlijk. Ik zit hier nu in een net gebouwd huis, weliswaar op een mindere locatie voor HSPers (Enschede, waar die vuurwerkfabriek stond..). Ik zit hier pas een maand, maar heb toch er toch al veel gehad!

In Ieper (België) had ik vreemd genoeg een vage soort rust in mijn lijf. Wat ik tot nu toe gelezen en gehoord heb is dat de meeste mensen daar iets geks voelen en het als onplezierig ervaren.. Ditzelfde heb ik bij het Solse Gat..

En zo zijn er nog meer "rare" kleine dingen die ik nu even niet meer weet!

* qu63 blijft topic volgen!

Het schijnt zo te zijn dat het voor kinderen vrij normaal is om om bepaalde dingen 'op te pikken'. Ze zijn daar nog heel gevoelig voor en zien en voelen veel meer dan de meeste volwassenen. Ze denken nog niet zoals wij logisch maar meer intuitief. Interessant topic inderdaad, heb zelf geen voorbeelden maar blijf het topic volgen!

Ik heb zelf als klein Fidje veel gezegd dat ik nooit ouder wilde worden, omdat ik het 'nooit leuk vond om oud te zijn'. Ik schijn ook gezegd te hebben dat ik een of ander huisdier mistte, wat ik nooit heb gehad (in dit leven dan zegmaar)

Mijn neefje had veel rare dingen, zo deed hij op een avond (hij was trouwens rond de 3/4 jaar toen geloof ik) alle lichten uit, en zijn ouders vroegen verbaasd "wat ben jij van plan??", waarop hij antwoorde dat hij even met de dode mensen ging praten, en vervolgens tegen 'niets' begon te praten.
Hij werd ook een keer wakker, de naam "Evie" roepende. Een paar uur later werd mijn tante gebeld dat haar tante Evie was overleden.

Leuk en interessant topic om te lezen.

Zelf had ik als kind een "denkbeeldig" vriendinnetje die ik Muriëlle noemde... Nou scheen er wel een Muriëlle bij ons in de buurt te wonen maar daar kan ik me niets meer van herinneren. Ik weet er niet meer zo veel details van dus ik zal eens aan m'n zus of moeder vragen hoe ik er mee omging. Op een gegeven moment is dat wel opgehouden. Maar wie weet was het niet zomaar een fantasie.

Verder kan ik me ook nog herinneren dat als ik bij m'n oma sliep dat het slaapkamerraam in de kleur groen veranderde en dat er allerlei dieren voorbij kwamen lopen. Zover ik weet heb ik dat een paar keer gehad. Maar het zou goed kunnen dat het een droom of een fantasie was. Ik weet dat ik een rijkelijke fantasie had en nog steeds eigenlijk (op een gezonde manier hoor).

Tevens hoorde ik ook vaak voetstappen bij m'n oma op de overloop. Een detail is dat m'n opa overleden is en dat ik hem nooit heb gekend. Maar als het donker werd, dan was ik zowiezo nog meer in staat om het één en ander in te beelden. Maar ja..wie zal het zeggen. Niet alles hoeft aan verbeelding toegeschreven te worden..

Ik geloof zeker dat kinderen heel goed in staat zijn om meer te "zien" dan wij volwassenen.

quote:

Op maandag 13 september 2004 09:58 schreef MUUS het volgende:

[..]

Was het echt een ingebeeld vriendje wat je had of was het misschien toch 'meer' dan dat? .

sorry voor de late reactie...

maar zoals ik in mijn originele post al zei. Ik kan me er niet meer veel van herinneren... jouw vraag was eigenlijk mijn reden om dit te posten, niet dat ik wist dat jij dat ging vragen ofzo...

ik kan me van later wel herrineren dat er mensen thuis zijn geweest die er iets over zeiden dat ik 'meer' kan. Maar zij schrikten me daardoor eigelijk af voor eventuele spiritualteit dan als ze gezwegen hadden.
Ik heb me vroeger namelijk nooit echt op mijn gemak gevoeld bij dergelijke mensen. En werd al heel snel zenuwachtig in hun buurt. Ook al was ik zeker geintresseerd in hun vertellingen over 'de andere zijde'...
Ik was er als kind gewoon niet klaar voor om erover verteld te worden door die volwassenen. Met hun verhalen over de duistere zijde die slecht is... enz. ALs het al mogelijk was dat ik eventuele 'krachten' zou hebben dan kan het heel goed zijn dat ik die door hun verdrongen heb omdat ik er bang van was.
Maar ik begin me steeds beter in mijn vel te voelen (en rustiger) hoe ouder ik wordt, dus misschien is het nog geen verloren zaak...

quote:

Op woensdag 15 september 2004 15:54 schreef elfenvleugels het volgende:

[..]

sorry voor de late reactie...

maar zoals ik in mijn originele post al zei. Ik kan me er niet meer veel van herinneren... jouw vraag was eigenlijk mijn reden om dit te posten, niet dat ik wist dat jij dat ging vragen ofzo...

ik kan me van later wel herrineren dat er mensen thuis zijn geweest die er iets over zeiden dat ik 'meer' kan. Maar zij schrikten me daardoor eigelijk af voor eventuele spiritualteit dan als ze gezwegen hadden.
Ik heb me vroeger namelijk nooit echt op mijn gemak gevoeld bij dergelijke mensen. En werd al heel snel zenuwachtig in hun buurt. Ook al was ik zeker geintresseerd in hun vertellingen over 'de andere zijde'...
Ik was er als kind gewoon niet klaar voor om erover verteld te worden door die volwassenen. Met hun verhalen over de duistere zijde die slecht is... enz. ALs het al mogelijk was dat ik eventuele 'krachten' zou hebben dan kan het heel goed zijn dat ik die door hun verdrongen heb omdat ik er bang van was.
Maar ik begin me steeds beter in mijn vel te voelen (en rustiger) hoe ouder ik wordt, dus misschien is het nog geen verloren zaak...

Ik denk dat dat een hele logische reactie van je was toen je klein was. Volwassenen (onbekenden?) gaan jou ineens ongevraagd dingen vertellen en dan ook nog eens over iets wat je eigenlijk als heel normaal beschouwde. Dan wordt iets ineens een big deal en inderdaad ook wel eng.

Daarom ben ik ook van mening dat je dit soort gesprekken eigenlijk ook nooit op deze manier met je kind moet hebben. Stel het kind vragen en toon belangstelling als het erover begint, maar dring ze niet jouw 'wijsheid' op en ga er geen moeilijke termen aanhangen.
Want dan wordt het een big deal en dan slaat een kind dicht. Ze gaan misschien nog wel denken dat ze raar zijn ook.

Jammer dat het bij jou zo gelopen is, elfenvleugels. . Maar je bent je nu wel een beetje aan het verdiepen in dit soort dingen, begrijp ik?

Ik kom hier even kijken nadat Muus heeft gespammed in ouders

Ervaringen genoeg met mijn dochter. Die lag als dreumes al te kletsen tegen iemand en vanuit daar is het alleen maar meer geworden. Als mijn hond bv geknaagd heeft aan zijn poten en die bloeden dan, dan legt zij haar handen er op en de volgende dag is het weg, alleen is de plek nog kaal dan. Ze kan precies omschrijven hoe haar engel eruit ziet, die is dus al eens getekend door iemand en dat was dus precies zoals zij hem beschreven had. maar ze kan ook enge dingen met haar "gave"doen. Zo kan ze ineens uit treden en dan zit ze dus enorm bleek op de bank en is er geen contact et haar te krijgen. Of je komt beneden en de stoelen staan ineens in een kring terwijl je zeker weet dat er niemand beneden is geweest.
Zoals ik al zei ervaring genoeg.

Dat is een heel bijzonder meisje, Anitra. Leuk dat je het hier wilt vertellen! .

Heeft ze je wel eens verteld waarom ze wel eens 'weggaat' of waarom ze bijvoorbeeld de stoelen in een kring zet? En wat doet die engel voor haar? Helpt hij haar als ze bv haar handen bij de hond oplegt of is hij er puur en alleen om haar te beschermen?

Haar engel heeft ook een naam, ben hem alleen ff kwijt, weet dat het met een M begint volgens mij Marian. Ze helpt haar idd met haar handen, maar ook als zij het moeilijk heeft.
Dat weggaan is als ze kwaad is, ze heeft best veel mee gemaakt in 9,5 jaar, ze doet het dan echt om ons bang te maken en ik heb geleerd om haar dan bv rooie kleding aan te doen zodat ze weer kan "aarden". Die stoelen blijven een raadsel daar had haar stiefmoeder die zich veel met het paranormale bezig houd ook niet echt een antwoord op. Ik heb het heel eng gevonden omdat zij overduidelijk die dingen kan. Ik heb zelf altijd wel een gevoel, maar spreek het dan niet uit omdat ik bang ben dat ik het verkeerd heb, maar de laatste tijd wel de dingen uit gesproken en bleken allemaal te kloppen. Maar tussen alleen een gevoel hebben en de dingen die zij kan zit toch een wereld van verschil.

_{ik ga straks ff lezen}

Op het moment dat onze oudste zoon van de beademing af ging en stierf stond mijn dochter (toen 3 jaar) in een halletje in het ziekenhuis en begon heel intens te schreeuwen... Na een poosje werd ze naar me toe gebracht, wist nog van niets en zei tegen mij, hij is weg he mam?!

Sindsdien is ze nog geregeld met dr broertje in gesprek en speelt ze ook met hem. Maar ze moppert ook wel eens op hem, dat ze nú wil slapen en niet wil spelen.

Op de momenten dat ze "aan het spelen" is, is ze niet aanspreekbaar en reageert niet op ons. Ze kijkt alsof ze zwaar stoned is en is na het spelen zo kapot dat ze in slaap stort.

quote:

Op donderdag 16 september 2004 16:40 schreef MUUS het volgende:

[..]

Ik denk dat dat een hele logische reactie van je was toen je klein was. Volwassenen (onbekenden?) gaan jou ineens ongevraagd dingen vertellen en dan ook nog eens over iets wat je eigenlijk als heel normaal beschouwde. Dan wordt iets ineens een big deal en inderdaad ook wel eng.

Daarom ben ik ook van mening dat je dit soort gesprekken eigenlijk ook nooit op deze manier met je kind moet hebben. Stel het kind vragen en toon belangstelling als het erover begint, maar dring ze niet jouw 'wijsheid' op en ga er geen moeilijke termen aanhangen.
Want dan wordt het een big deal en dan slaat een kind dicht. Ze gaan misschien nog wel denken dat ze raar zijn ook.

Jammer dat het bij jou zo gelopen is, elfenvleugels. . Maar je bent je nu wel een beetje aan het verdiepen in dit soort dingen, begrijp ik?

Tja... daar doe je niks aan he muus... vooral als je ouder katholiek is en bangh is dat de duivel er zich mee aan t moeien is...
Nu ja... Ik ben er redelijk ongeschonden uit gekomen... alleen op dat vlak niet.

Maar ik hou me wel met zulke dingen bezig. Zoals deze week. Ik heb een heel wazige week achter de rug. Is een beetje raar zelfs te noemen. Met zeker 5 personen heb ik simultane dingen gedaan; daarmee bedoel ik op hetzelfde moment hetzelfde zeggen, op hetzelfde moment een deur open doen, op identiek dezelfde manier (dat het freaky wordt), tijdens het werk naar beneden gaan voor een pauze en telkens met dezelfde persoon onder komen (die niet op dezelfde verdieping werkt)... Nu is de afgelopen week ook wel emotioneel geweest... waardoor ik misschien meer open stond voor dergelijke dingen.
Ook heb ik na bijna een jaar mijn gitaar nog eens boven gehaald en onmiddelijk weer weggedaan vanwege de negativiteit die het ding op me uitstraalde (ik was vroeger heel erg negatief) ik kreeg er zelfs buikpijn van.

Wat een mooi topic, wat een heftige ervaringen!

Moussy, wat goed dat je er zo mee om kan gaan.
Is het misschien een idee om je dochter te vertellen hoe zich eventueel kan afschermen, als ze niet wil spelen?

quote:

Op donderdag 16 september 2004 20:48 schreef krakkemieke het volgende:
Moussy, wat goed dat je er zo mee om kan gaan.
Is het misschien een idee om je dochter te vertellen hoe zich eventueel kan afschermen, als ze niet wil spelen?

Ze komt wel eens naar beneden om te klagen dat Mink zo'n herrie maakt tijdens het spelen

Nou is het wel al weer een paar maandjes geleden dat ze met Mink in de weer is geweest.

Wij laten haar altijd maar ruziën als ze niet kan slapen van de herrie, of als ze niet wil spelen, zoals het bij broer en zus hoort

Kinderen geloven sneller in reincarnatie omdat zij de situatie herkennen in hun speelgoed. Ze pakken de barbies, spelen wat, beleven wat avonturen, leggen het weg en de volgende dag begint alles weer opnieuw! Ik denk dat kinderen daardoor een lichtelijk verstoord beeld van het leven krijgen, niet slecht, besef komt vanzelf.

quote:

Op zaterdag 18 september 2004 09:51 schreef Vaal het volgende:
Kinderen geloven sneller in reincarnatie omdat zij de situatie herkennen in hun speelgoed. Ze pakken de barbies, spelen wat, beleven wat avonturen, leggen het weg en de volgende dag begint alles weer opnieuw! Ik denk dat kinderen daardoor een lichtelijk verstoord beeld van het leven krijgen, niet slecht, besef komt vanzelf.

Je wilt zeggen dat kinderen dit soort dingen maar verzinnen? En alle bovenstaande ervaringen dan? Er zijn zoveel verhalen bekend over dit onderwerp en er is ook al veel onderzoek naar gedaan, maar het feit blijft dat kinderen op jongen leeftijd spontaan dingen kunnen gaan zeggen die ze niet kunnen weten. Dat ze accuraat kunnen vertellen over een vorig leven met veel detailering, op een manier die eigenlijk onmogelijk is voor een klein kind.

Ook heb ik in bovenstaande verhalen van mensen de link met speelgoed nergens kunnen vinden? Mensen zouden eigenlijk kinderen eens wat serieuzer moeten nemen ipv alles te bestempelen als fantasie.