Dat klinkt inderdaad heel moeizaam, jullie start saampjes. Ik heb echt met je te doen, want het klinkt niet makkelijk, zeker niet als je er ook nog eens helemaal alleen voor staat! Ik kan me voorstellen dat je gestresst raakt van dit alles en het hele gedoe er omheen.
Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je het erg vindt dat je haar niet kunt geven wat je haar zo graag gunt omdat ze er zo rustig van wordt, maar als ze het zo graag wil, is dat dan niet een reden om toch vol te blijven houden? Natuurlijk snap ik dat wat niet kan, ook echt niet kan, maar een baby moet ook leren toehappen en drinken enzo.
Door de omstandigheden heeft zij in het begin van alles gekregen waar voeding uit kwam, een spuitje waarbij ze alleen maar hoeft te slikken, een flesje waarbij ze ook alleen maar hoeft te sabbelen en te slikken en een borst waarbij ze heel veel moeite moet doen maar wat oh zo rustgevend werkt. Voor haar heel 'verwarrend'. Vooral omdat je TSR er kennelijk mee ophoudt en die fijne borst ineens niet meer zo fijn is bij erge honger.
Op zich dus heel logisch hoe het is gelopen. Maar daar kan jij toch niks aan doen? Je moet stoppen met jezelf de schuld te geven, zoals ik al eerder zei, dit zijn de omstandigheden waarbij je steeds hebt gehandeld wat het best was. Geef nou niet de stress de schuld. Dat kan bijdragen, maar ik weet uit eigen ervaring dat BV en (extreme) stress samen kunnen gaan. Het teruglopen van de BV ligt 'm denk ik eerder in het vraag en aanbod gedeelte. Ze heeft weinig aan je borst gedronken dus het aanbod loopt terug.
Je bent echt een goede moeder en je moet stoppen met jezelf de schuld te geven want dat vind ik heel verdrietig en dan kom ik bij je deur met een deegroller staan zwaaien hoor!
![]()
Maar ze wíl en jij gunt het haar zo. Zou je dan niet toch nog een poging willen wagen? Kun je niet voor jezelf doen alsof ze vandaag geboren is en jij de BV nog helemaal op gang moet zien te krijgen? Ik ken verhalen van vrouwen die op hetzelfde punt stonden als jij en bij wie het toch gelukt is, alleen omdat ze het wilden.
Maar... ik wil je nu geen schuldgevoel aanpraten. Flesvoeding is ook heel goed, en jij klinkt alsof je wel wat rust kunt gebruiken. Mijn oudste is ook heel gezond en groot geworden op de flesvoeding en je kunt Jolie evengoed lekker tegen je blote lijf aanleggen zodat ze haar rust vindt bij jou.
De enige reden waarom ik 'aandring' om het nog een kans te geven is omdat ik zelf ooit stond waar jij nu staat, bij de moeilijke keus om te stoppen (dat was dus bij Cheyenne) en ik vind het jammer dat ik toen niet eerder de hulp heb gekregen die jij kan krijgen van lactatiedeskundigen en ervaringsdeskundigen. Als ik toen wist wat ik nu wist dan had ik het nog een kans kunnen geven. Maar ja, ik had die hulp toen niet, eigenlijk hielp niemand me, ook niet de huisarts en het CB, dus toen ben ik met een traan overgestapt op de fles.
Zoals ik al zei, Cheyenne is met evenveel liefde opgegroeid als de anderen. Het is meer voor mezelf, dat ik het jammer vindt dat het zo gelopen is.
Nou ja... laat mij maar kletsen
![]()
Ik vind het alleen zo zielig voor jou omdat je al zoveel geprobeerd hebt.