Lief dagboek,
Ik ben nog immer op zoek naar de zin van het leven.
En vergis je niet, de dagelijkse geneugden van het moment zijn mij echt niet ontgaan, maar ik zie deze toch niet als afdoende om in een eenvoudige slag het bestaan te verklaren en het zo zijn waarde te geven.
Soms vrees ik dat ik te naief ben in mijn zoektocht naar meer en dat ik de instinctieve drangen en streefpunten gewoon zou moeten volgen en het daarbij zou moeten laten, maar het is allemaal net even te triviaal, als ik heel eerlijk ben.
Moet ik mezelf verloochenen en me schikken in wat als tastbaar gezien afdoende genoeg wordt beschouwd en die eventueel vergeefse zoektocht voorbij laten gaan?
Het klinkt als de meest eenvoudige oplossing, lief dagboek, maar je kent me toch beter dan dat.
Dan maar de eeuwige onvrede.