R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik kan me best voorstellen dat die titel maar heel vreemd overkomt, maar hier komt de uitleg dan maar
Eerst en vooral: voor de mensen die me hier nog helemaal niet kenen: Pa weg... zo is het allemaal begonnen. Iets meer dan een jaar terug is mijn pa het huis uitgetrokken. Op een laffe manier dat je zelfs je hond nog niet aandoet, maar hij heeft het toch maar gedaan.
Een jaar verder is de situatie nog altijd hetzelfde: mijn ma alleen en aan het treuren, heeft niet onmiddellijk een mooi vooruitzicht voor ogen en wil maar één iets: mijn pa hier terug in huis. Maar laten we daar duidelijk over zijn, dat zal nooit gebeuren. Hij heeft er 15 jaar over gedaan om zijn beslissing te nemen en wist waar hij aan begon toen hij de deur achter zich heeft dichtgedaan.
Nu gaat het leven natuurlijk nog altijd verder en zijn mijn vriend en ik ondertussen een jaar verder in onze relatie en laat ik eerlijk zijn: dat gaat nog altijd heel goed Met de nodige ups & downs zijn we nog altijd erg gelukkig samen en beseffen we dat we heel veel steun aan elkaar hebben en ons gewoon goed voelen samen ook al zijn we in de ogen van veel mensen nog maar 14 maanden samen
Onze werksituatie is ook nogal veranderd: mijn vriend is afgestudeerd en zal hoogstwaarschijnlijk in Anderlecht gaan werken en ik ben op zoek naar een andere job (nu in het onderwijs) omdat het op mijn huidig werk echt niet meer ging. Aangezien ik nu werkzoekend ben, is het ook het moment om eens goed te gaan nadenken over de plaats waar ik ga werken. Mijn vriend en ik wonen namelijk 100km van elkaar weg en nu hebben we de kans om daar iets van verandering in te brengen. En om eerlijk te zijn heb ik het er wat moeilijk mee om nu werk te zoeken en misschien volgend jaar hetzelfde probleem te hebben omdat ik dan wil verhuizen. De logische stap? Nu in de buurt van mijn vriend werk zoeken
Maar hier begint het probleem dus: dat zou namelijk betekenen dat mijn ma tijdens de week alleen zou zitten en dat mijn vriend en ik enkel hier zouden zijn in het weekend. En daar heeft niet enkel zij het moeilijk mee, ook ik vind het een vervelende situatie. Ik wil verder gaan met mijn leven en een nieuwe stap zetten in mijn relatie, maar dan laat ik wel mijn ma alleen...
Ik heb het haar vandaag verteld over mijn plannen, maar ze heeft het echt niet zo goed opgenomen. En nu ben ik een beetje radeloos en kom ik hier aankloppen om jullie mening te horen. Hoe zouden jullie reageren in mijn situatie? Voor jezelf kiezen? Of toch nog een jaartje langer blijven thuiswonen om jouw moeder iets gelukkiger te houden? Iemand die hier misschien ooit dezelfde situatie heeft gehad en nuttige tips kan geven? Of.. nou ja.. wie dan ook
Ah ja, misschien nog interessant: we zouden inderdaad voorlopig nog bij mijn vriend thuis gaan wonen omdat we het financieel nog niet echt aankunnen om alleen te gaan wonen in een huisje/flat. Dus in de week bij mijn vriend, in het weekend bij mijn ma zodat ze aan het idee kan wennen dat ik er opeens niet meer zal zijn als ik een eigen huishouden heb.
Eerst en vooral: voor de mensen die me hier nog helemaal niet kenen: Pa weg... zo is het allemaal begonnen. Iets meer dan een jaar terug is mijn pa het huis uitgetrokken. Op een laffe manier dat je zelfs je hond nog niet aandoet, maar hij heeft het toch maar gedaan.
Een jaar verder is de situatie nog altijd hetzelfde: mijn ma alleen en aan het treuren, heeft niet onmiddellijk een mooi vooruitzicht voor ogen en wil maar één iets: mijn pa hier terug in huis. Maar laten we daar duidelijk over zijn, dat zal nooit gebeuren. Hij heeft er 15 jaar over gedaan om zijn beslissing te nemen en wist waar hij aan begon toen hij de deur achter zich heeft dichtgedaan.
Nu gaat het leven natuurlijk nog altijd verder en zijn mijn vriend en ik ondertussen een jaar verder in onze relatie en laat ik eerlijk zijn: dat gaat nog altijd heel goed Met de nodige ups & downs zijn we nog altijd erg gelukkig samen en beseffen we dat we heel veel steun aan elkaar hebben en ons gewoon goed voelen samen ook al zijn we in de ogen van veel mensen nog maar 14 maanden samen
Met de nodige ups & downs zijn we nog altijd erg gelukkig samen en beseffen we dat we heel veel steun aan elkaar hebben en ons gewoon goed voelen samen ook al zijn we in de ogen van veel mensen nog maar 14 maanden samenOnze werksituatie is ook nogal veranderd: mijn vriend is afgestudeerd en zal hoogstwaarschijnlijk in Anderlecht gaan werken en ik ben op zoek naar een andere job (nu in het onderwijs) omdat het op mijn huidig werk echt niet meer ging. Aangezien ik nu werkzoekend ben, is het ook het moment om eens goed te gaan nadenken over de plaats waar ik ga werken. Mijn vriend en ik wonen namelijk 100km van elkaar weg en nu hebben we de kans om daar iets van verandering in te brengen. En om eerlijk te zijn heb ik het er wat moeilijk mee om nu werk te zoeken en misschien volgend jaar hetzelfde probleem te hebben omdat ik dan wil verhuizen. De logische stap? Nu in de buurt van mijn vriend werk zoeken
Maar hier begint het probleem dus: dat zou namelijk betekenen dat mijn ma tijdens de week alleen zou zitten en dat mijn vriend en ik enkel hier zouden zijn in het weekend. En daar heeft niet enkel zij het moeilijk mee, ook ik vind het een vervelende situatie. Ik wil verder gaan met mijn leven en een nieuwe stap zetten in mijn relatie, maar dan laat ik wel mijn ma alleen...
Ik heb het haar vandaag verteld over mijn plannen, maar ze heeft het echt niet zo goed opgenomen. En nu ben ik een beetje radeloos en kom ik hier aankloppen om jullie mening te horen. Hoe zouden jullie reageren in mijn situatie? Voor jezelf kiezen? Of toch nog een jaartje langer blijven thuiswonen om jouw moeder iets gelukkiger te houden? Iemand die hier misschien ooit dezelfde situatie heeft gehad en nuttige tips kan geven? Of.. nou ja.. wie dan ook
Ah ja, misschien nog interessant: we zouden inderdaad voorlopig nog bij mijn vriend thuis gaan wonen omdat we het financieel nog niet echt aankunnen om alleen te gaan wonen in een huisje/flat. Dus in de week bij mijn vriend, in het weekend bij mijn ma zodat ze aan het idee kan wennen dat ik er opeens niet meer zal zijn als ik een eigen huishouden heb.
hoe simpel het ook klinkt:
jij hebt recht op het opbouwen van je eigen leven en zij mag en kan je niet tegenhouden, ook niet door emotioneel gedrag.
en jij moet hetzelfde snappen; jij mag en moet zelfs je eigen leven leiden.
jij hebt recht op het opbouwen van je eigen leven en zij mag en kan je niet tegenhouden, ook niet door emotioneel gedrag.
en jij moet hetzelfde snappen; jij mag en moet zelfs je eigen leven leiden.
♥ ♥ 13-08-2002 ♥ ♥
Je bent 23, er is niets normalers dan wat jij van plan bent.
When government - in pursuit of good intentions - tries to rearrange the economy, legislate morality, or help special interests, the cost come in inefficiency, lack of motivation, and loss of freedom. Government should be a referee, not an active player.
Tiësto Live @ Melkweg 2000
Best pilot in history
Tiësto Live @ Melkweg 2000
Best pilot in history
Mja normaal.. misschien... maar als ik verhuis betekent het wel dat zij alleen achter blijft en ik weet echt niet hoe ze het zal redden. En het is echt niet dat ik mijn ma onderschat ofzo, ik stel gewoon vast dat ze na een jaar nog geen stap verder staat in het verwerkingsproces.
Leonieke, dit is helaas een van de dingen die vaker gebeuren als een van de kinderen nog thuis woont en een van de ouders weg valt (door scheiding of overlijden).
Maar DE heeft wel gelijk hoor. Jij hebt ook recht op jouw geluk.
En hoe langer jij het uit stelt, des te moeilijker het alleen maar wordt.
Het is keihard, en het zal je ook best veel verdriet doen, maar echt, jij gaat voor hoor!
Maar DE heeft wel gelijk hoor. Jij hebt ook recht op jouw geluk.
En hoe langer jij het uit stelt, des te moeilijker het alleen maar wordt.
Het is keihard, en het zal je ook best veel verdriet doen, maar echt, jij gaat voor hoor!
***
Het zal wel altijd moeilijk blijven voor je moeder denk, dat jij het huis uit zou gaan. Je moet in dit geval voor jezelf kiezen, hoe moeilijk dat ook is. Je hebt natuurlijk altijd de telefoon. Is niet hetzelfde, maar misschien dat het voor haar al scheelt als ze je elke dag even spreekt. Jullie moeten allebei verder, hoe makkelijk dat zo ook klinkt....
Maar misschien is dit dan wel net dat zetje dat ze nodig heeft... Het zal mss eerst wel even wat minder gaan, maar daarna zal ze zich (hopelijk) wel realiseren dat ze toch echt door moet...quote:Op maandag 26 juli 2004 21:43 schreef leonieke het volgende:
Mja normaal.. misschien... maar als ik verhuis betekent het wel dat zij alleen achter blijft en ik weet echt niet hoe ze het zal redden. En het is echt niet dat ik mijn ma onderschat ofzo, ik stel gewoon vast dat ze na een jaar nog geen stap verder staat in het verwerkingsproces.
***
jij bent, hoe het ook anders kan voelen, niet verantwoordelijk voor het geluk van je moeder, ook niet voor of ze het redt of niet... ze is volwassen
ik heb het zelf ook moeilijk gehad ermee, mijn vader overleden, daarna ging mijn zus het huis uit en bleef ik alleen over met een emotioneel nog steeds gebroken moeder en ik dan?? heb wel de stap gezet... was moeilijk maar zij besefte donders goed dat ik mijn leven verder moest gaan leiden en zo is het ook.
Jij bent jong en jij hebt het recht om samen of alleen een ander leven op te gaan bouwen, zij staat daar echt los van.
ik heb het zelf ook moeilijk gehad ermee, mijn vader overleden, daarna ging mijn zus het huis uit en bleef ik alleen over met een emotioneel nog steeds gebroken moeder en ik dan?? heb wel de stap gezet... was moeilijk maar zij besefte donders goed dat ik mijn leven verder moest gaan leiden en zo is het ook.
Jij bent jong en jij hebt het recht om samen of alleen een ander leven op te gaan bouwen, zij staat daar echt los van.
♥ ♥ 13-08-2002 ♥ ♥
uhmz... ik vind dat iedereen hier even te makkelijk op reageert.
min eigen thuissituatie is ook niet je van het.. zal het even in het kort uitleggen... mijn vader heeft longkanker... en heeft nog een maand.
desondanks ik pas 15 ben snap ik denk ik toch wel goed hoe je je voelt.. iedereen zegt hier van.. je moet je eigen leven leiden... Ik weet niet wat jouw zus doet? is die nog in het huis? of is die al wel weg? want als die al weg is, kan ik me goed voorstellen dat je je zorgen maakt over je moeder. Ik zou zelf mijn moeder ook niet verlaten, vooral niet als ze het er nog zo moeilijk mee heeft en het recent.. jaar geleden.. is gebeurd. Misschien dat je het er gwn nog een keer met je moeder over moet hebben, rustig uitleggen hoe jij erover denkt. Zoiets kan best paar dagen duren, kan immers van beide kanten zijn dat je er nog even over na moet denken. Maar zelf zou ik gewoon nog een jaar thuis blijven...
succes ermee
min eigen thuissituatie is ook niet je van het.. zal het even in het kort uitleggen... mijn vader heeft longkanker... en heeft nog een maand.
desondanks ik pas 15 ben snap ik denk ik toch wel goed hoe je je voelt.. iedereen zegt hier van.. je moet je eigen leven leiden... Ik weet niet wat jouw zus doet? is die nog in het huis? of is die al wel weg? want als die al weg is, kan ik me goed voorstellen dat je je zorgen maakt over je moeder. Ik zou zelf mijn moeder ook niet verlaten, vooral niet als ze het er nog zo moeilijk mee heeft en het recent.. jaar geleden.. is gebeurd. Misschien dat je het er gwn nog een keer met je moeder over moet hebben, rustig uitleggen hoe jij erover denkt. Zoiets kan best paar dagen duren, kan immers van beide kanten zijn dat je er nog even over na moet denken. Maar zelf zou ik gewoon nog een jaar thuis blijven...
snap ik denk ik toch wel goed hoe je je voelt.. iedereen zegt hier van.. je moet je eigen leven leiden... Ik weet niet wat jouw zus doet? is die nog in het huis? of is die al wel weg? want als die al weg is, kan ik me goed voorstellen dat je je zorgen maakt over je moeder. Ik zou zelf mijn moeder ook niet verlaten, vooral niet als ze het er nog zo moeilijk mee heeft en het recent.. jaar geleden.. is gebeurd. Misschien dat je het er gwn nog een keer met je moeder over moet hebben, rustig uitleggen hoe jij erover denkt. Zoiets kan best paar dagen duren, kan immers van beide kanten zijn dat je er nog even over na moet denken. Maar zelf zou ik gewoon nog een jaar thuis blijven...succes ermee
ik denk ook dat je de stap moet nemen...
Want je kan het nou niet.. Maar wanneer is je moeder er wel aantoe dat jij uit huis gaat?
Komt dat moment wel?
je zult het toch eens moeten doen, en je moeder, tja, hoe moeilijk het ook is, ze zal toch door moeten gaan met haar leven..
Want je kan het nou niet.. Maar wanneer is je moeder er wel aantoe dat jij uit huis gaat?
Komt dat moment wel?
je zult het toch eens moeten doen, en je moeder, tja, hoe moeilijk het ook is, ze zal toch door moeten gaan met haar leven..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Hoe moeilijk het ook is, je moet altijd voor jezelf kiezen.
En je niet laten manipuleren door emotionele chantage die ze misschien ongemerkt toepast.
En je niet laten manipuleren door emotionele chantage die ze misschien ongemerkt toepast.
Na 14 maanden vind ik het allemaal heel logisch en je moeder zal het in het begin er moeilijk mee hebben, maar daar komt ze wel overheen en de band tussen julie wordt er alleen maar sterker door.
Wat ik me afvraag, wil je nu bij je vriend en zijn ouders intrekken of heeft hij al een eigen huisje?
Wat ik me afvraag, wil je nu bij je vriend en zijn ouders intrekken of heeft hij al een eigen huisje?
Installing a new program will always screw up at least one old one.
Heel lief wat je zegt, en je bedoelt het ook heel goed, en wat ik nu ga zeggen bedoel ik niet heel lullig, maar je bent wel heel wat jaartjes jongerr dan Leonieke en dus zowieso nog niet bezig met het huis uit gaan, of heel graag bij je lief willen zijn.quote:Op maandag 26 juli 2004 21:48 schreef elby1988 het volgende:
uhmz... ik vind dat iedereen hier even te makkelijk op reageert.
min eigen thuissituatie is ook niet je van het.. zal het even in het kort uitleggen... mijn vader heeft longkanker... en heeft nog een maand.
desondanks ik pas 15 ben snap ik denk ik toch wel goed hoe je je voelt.. iedereen zegt hier van.. je moet je eigen leven leiden... Ik weet niet wat jouw zus doet? is die nog in het huis? of is die al wel weg? want als die al weg is, kan ik me goed voorstellen dat je je zorgen maakt over je moeder. Ik zou zelf mijn moeder ook niet verlaten, vooral niet als ze het er nog zo moeilijk mee heeft en het recent.. jaar geleden.. is gebeurd. Misschien dat je het er gwn nog een keer met je moeder over moet hebben, rustig uitleggen hoe jij erover denkt. Zoiets kan best paar dagen duren, kan immers van beide kanten zijn dat je er nog even over na moet denken. Maar zelf zou ik gewoon nog een jaar thuis blijven...
succes ermee
Natuurlijk maak je je zorgen over je moeder, maar het 'hoort' eigenlijk wel zo te zijn dat de moeder het liefste wil dat het kind gelukkig wordt en een eigen leven gaat leiden.
En ik denk eigenlijk heel stiekem dat Leonieke hier graag wil horen dat het niet vreselijk verkeerd is om voor zichzelf te kiezen. correct me if I'm wrong L. want ik kan me voorstellen dat het schuldgevoel heel erg aan haar knaagt. En dan is het toch wel prettig te horen, dat zij niet vreselijk wreed is als ze voor zichzelf kiest.
***
Voor alle duidelijkheid: ik ga inderdaad nog een tijdje (omwille van financiële redenen) bij de ouders van mijn vriend intrekken (in de week ginder, in het weekend hier) Gewoon eigenlijk om de woon-werksituatie draaglijk te maken.
Ik heb het er gewoon heel moeilijk mee dat als ik voor mezelf kies dat mijn ma alleen achterblijft. Ik weet sowieso al hoe de buitenwereld op dit alles gaat reageren en ik zal er echt niet als 'brave dochter' uitkomen. Ik ben de laatste die weggaat, en als ik vertrek dan zit ze gewoon alleen, voor vijf dagen per week. Zo eenvoudig is het wel te stellen.
Ik weet dat ik inderdaad niet eeuwig thuis kan blijven wonen en ik zou het echt zalig vinden om bij mijn vriend te wonen. Niet meer vijf dagen moeten wachten tot het eindelijk terug weekend is en ik hem terugzie. Je snapt me wel allemaal eh
Ik vind het gewoon zo vervelend. En eigenlijk wou ik gewoon dat ik op het moment dat mijn pa weg ging ik niet meer thuis woonde, dan was die stap niet zo groot. Maar nu, nu laat ik haar gewoon alleen en gelukkiger zal ze er niet door worden
Ik heb het er gewoon heel moeilijk mee dat als ik voor mezelf kies dat mijn ma alleen achterblijft. Ik weet sowieso al hoe de buitenwereld op dit alles gaat reageren en ik zal er echt niet als 'brave dochter' uitkomen. Ik ben de laatste die weggaat, en als ik vertrek dan zit ze gewoon alleen, voor vijf dagen per week. Zo eenvoudig is het wel te stellen.
Ik weet dat ik inderdaad niet eeuwig thuis kan blijven wonen en ik zou het echt zalig vinden om bij mijn vriend te wonen. Niet meer vijf dagen moeten wachten tot het eindelijk terug weekend is en ik hem terugzie. Je snapt me wel allemaal eh
Ik vind het gewoon zo vervelend. En eigenlijk wou ik gewoon dat ik op het moment dat mijn pa weg ging ik niet meer thuis woonde, dan was die stap niet zo groot. Maar nu, nu laat ik haar gewoon alleen en gelukkiger zal ze er niet door worden
Het is nu toch een jaar geleden dat je pa wegging? Als je nou direct daarna was weggetrokken, dan kan ik het begrijpen dat dat niet echt positief overkomt, maar ik vind echt dat je die buitenwereld moet laten gaan. Dan gaan zij toch vijf dagen bij je moeder zitten? Met hoe lang zou je dan wel het huis uit mogen? Echt waar, als je je daar wat van aan gaat trekken dan wordt je er echt niet gelukkiger van. En dat is toch wat je wilt?
ff voor de duidelijkheid wil opt moment nergens anders liever zjin dan "mijn lief" maar ik snaptwat je bedoeld. natuurlijk 'hoort' het zo dat haar moeder wil dat ze gelukkig word... en dat zal zeker zo zijn! maare.. ik vind.. dat wanneer je moeder aan jou denkt... je ook aan haar moet denken... je kan je moeder niet zomaar "aan haar lot" overlaten. Vooral niet als ze het er zo moeilijk mee heeft. Maar vind wel.. dat wanneer ze er beide achter staat, ze er zeker voor moet gaan..quote:Op maandag 26 juli 2004 21:55 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Heel lief wat je zegt, en je bedoelt het ook heel goed, en wat ik nu ga zeggen bedoel ik niet heel lullig, maar je bent wel heel wat jaartjes jongerr dan Leonieke en dus zowieso nog niet bezig met het huis uit gaan, of heel graag bij je lief willen zijn.
Natuurlijk maak je je zorgen over je moeder, maar het 'hoort' eigenlijk wel zo te zijn dat de moeder het liefste wil dat het kind gelukkig wordt en een eigen leven gaat leiden.
En ik denk eigenlijk heel stiekem dat Leonieke hier graag wil horen dat het niet vreselijk verkeerd is om voor zichzelf te kiezen. correct me if I'm wrong L. want ik kan me voorstellen dat het schuldgevoel heel erg aan haar knaagt. En dan is het toch wel prettig te horen, dat zij niet vreselijk wreed is als ze voor zichzelf kiest.
ik ben btw over 20 dagen "al" 16
Ja tuurlijk wel .. ik wil echt voor mezelf opkomen hoor en eens voor mezelf kiezen. Maar ik zie gewoon dat mijn ma nog geen stap verder is na een jaar en ik heb schrik dat ze het alleen niet zal kunnen.
Vandaag nog heb ik constant zitten zoeken naar organisaties waar ze eventueel eens kan mee kennismaken voor alleenstaanden of een club hier in de streek, maar dan begint ze constant te wenen en te zeggen dat ze maar één iets wil en dat ze nooit meer gelukkig zal zijn zonder hem en dat het hier alleen voor haar allemaal geen zin heeft..
Vandaag nog heb ik constant zitten zoeken naar organisaties waar ze eventueel eens kan mee kennismaken voor alleenstaanden of een club hier in de streek, maar dan begint ze constant te wenen en te zeggen dat ze maar één iets wil en dat ze nooit meer gelukkig zal zijn zonder hem en dat het hier alleen voor haar allemaal geen zin heeft..
En dat is niet helemaal eerlijk van haar vind ik. Dat is toch een soort emotionele chantage zoals als eerder werd gezegd. Is er niet iemand anders die haar ook een beetje kan opvangen?
Het is niet leuk als je straks bij je vriend woont en je steeds moet twijfelen of je moeder het wel 'redt'. Iedereen wil met een goed gevoel het huis uitgaan. Je krijgt misschien spijt in het begin, of een schuldgevoel.
Aan de andere kant: dit proces kan misschien nog wel jaren duren en uiteindelijk moet je moeder het toch zelf zien te redden. Ze moet het patroon doorbreken en daar kan jij haar wel bij helpen, maar toch is het iets dat ze zelf moet doen.
Je bent jong en je hebt je eigen leven, je moeder weet ook dat jij niet verantwoordelijk bent voor haar en hoewel ze het misschien niet toejuicht dat jij weggaat, realiseert ze zich van binnen waarschijnlijk ook dat het onredelijk is om te proberen jou vast te houden.
Aan de andere kant: dit proces kan misschien nog wel jaren duren en uiteindelijk moet je moeder het toch zelf zien te redden. Ze moet het patroon doorbreken en daar kan jij haar wel bij helpen, maar toch is het iets dat ze zelf moet doen.
Je bent jong en je hebt je eigen leven, je moeder weet ook dat jij niet verantwoordelijk bent voor haar en hoewel ze het misschien niet toejuicht dat jij weggaat, realiseert ze zich van binnen waarschijnlijk ook dat het onredelijk is om te proberen jou vast te houden.
eigenlijk boeit het totaal niet
Het komt allemaal wel weer goed hoor. Maak je niet teveel zorgen. Je zit er ook maar 100km vanaf, je kan altijd langskomen als er wat is toch?quote:Op maandag 26 juli 2004 22:22 schreef leonieke het volgende:
Ja tuurlijk wel .. ik wil echt voor mezelf opkomen hoor en eens voor mezelf kiezen. Maar ik zie gewoon dat mijn ma nog geen stap verder is na een jaar en ik heb schrik dat ze het alleen niet zal kunnen.
Vandaag nog heb ik constant zitten zoeken naar organisaties waar ze eventueel eens kan mee kennismaken voor alleenstaanden of een club hier in de streek, maar dan begint ze constant te wenen en te zeggen dat ze maar één iets wil en dat ze nooit meer gelukkig zal zijn zonder hem en dat het hier alleen voor haar allemaal geen zin heeft..
Ik denk dat het juist een goede zet is (al kan je dat lastig beoordelen zo via internet enzo), maar je schrijft dat je moeder nog geen stap verder is. Misschien zal deze verandering ervoor zorgen dat zij ook weer haar leven gaat oppakken. Ik heb het vermoeden dat dit het geval zal zijn, ook al ziet ze dat nu nog niet in.
Installing a new program will always screw up at least one old one.
Probeer het eens van de andere kant te zien. Misschien omdat ze zoveel steun aan jou had, heeft ze niet echt gezocht naar manieren om met anderen in contact te komen en haar leven weer op de rails te krijgen. Misschien gebeurt dit juist als je weg bent.quote:Op maandag 26 juli 2004 22:22 schreef leonieke het volgende:
Maar ik zie gewoon dat mijn ma nog geen stap verder is na een jaar en ik heb schrik dat ze het alleen niet zal kunnen.
Ik snap het dilemma waar je in zit, en het lijkt me ook heel moeilijk om zo'n beslissing te moeten nemen, maar toch zou ik voor jouw leven kiezen. Zoals al eerder door iemand anders is gezegd: wanneer moet dat moment komen dat jij het idee hebt dat ze het alleen aan kan? Het is immers een glijdende schaal - elke keer een stukje beter, af en toe een dalletje - en niet iets zwart-wits. Moeilijk hoor, om nu te blijven en te hopen dat je in de toekomst de wijsheid hebt om wel het juiste moment te vinden om de knoop door te hakken...
Ten eerste: ik denk niet dat mensen je met de rug aan zullen kijken wanneer je nu voor jezelf kiest. Je bent er meer dan een jaar voor haar geweest, om de ergste klap te verzachten. Dat spreekt echt wel voor jou, ook al zou je nu weg gaan.
En als laatste, wat ik me net bedenk: de kans bestaat dat als je besluit bij je moeder te blijven, omdat je zo graag bij je vriend wil zijn, dat het je niet snel genoeg gaat en uiteindelijk je aan je moeder gaat irriteren, omdat zij je 'ophoudt' en niet snel genoeg erboven op komt. Klinkt misschien niet helemaal logisch, maar naar mijn ervaring kan te lang de 'reddende engel' spelen zich tegen je keren, en dan ben je verder van huis dan waar je mee begon.
Wat je ook besluit, sterkte.
So this is how liberty dies... with thunderous applause.
Truth? What's so great about the truth? Try lying for a change, it's the currency of the world
Truth? What's so great about the truth? Try lying for a change, it's the currency of the world
Je gaat hetzelfde doen als je pa..is dit de oplossing
de situatie is klaar en duidelijk..en de gevolgen des te meer
als jij je moeder verlaat..denk alstublieft niet dat je dan gelukkiger met je vriend zult leven..no way.
het gevoel en emotie zal aan je blijven knagen..met alle gevolgen vandien
de gedachte is een cirkel
de situatie is klaar en duidelijk..en de gevolgen des te meer
als jij je moeder verlaat..denk alstublieft niet dat je dan gelukkiger met je vriend zult leven..no way.
het gevoel en emotie zal aan je blijven knagen..met alle gevolgen vandien
de gedachte is een cirkel
Hmm, typisch. Account aangemaakt speciaal voor deze post?quote:Op maandag 26 juli 2004 23:05 schreef cirkel het volgende:
bla bla bla...
Welk belang heb jij in deze zaak?
So this is how liberty dies... with thunderous applause.
Truth? What's so great about the truth? Try lying for a change, it's the currency of the world
Truth? What's so great about the truth? Try lying for a change, it's the currency of the world
tja..sommige mensen hebben versch.gezichten..
maar niet aan trekken..
je mag je ma niet in de steek laten..never.
wie dit tegenspreekt heeft slechte ervaringen met zijn ma of familie gehad
nogmaals..je bent nog jong..je wilt je eigen leven leven dat is heel normaal
maar je kan en mag het verleden niet vergeten..en het leed dat je moeder meemaakte en nog doormaakt
denk aan een oplossing die iedereen tevreden stelt..dit betekent dat iedereen een stukje offert
maar niet aan trekken..
je mag je ma niet in de steek laten..never.
wie dit tegenspreekt heeft slechte ervaringen met zijn ma of familie gehad
nogmaals..je bent nog jong..je wilt je eigen leven leven dat is heel normaal
maar je kan en mag het verleden niet vergeten..en het leed dat je moeder meemaakte en nog doormaakt
denk aan een oplossing die iedereen tevreden stelt..dit betekent dat iedereen een stukje offert
Als je moeder na een jaar nog geen stap verder is in het verwerkingsproces is ze dat ook niet als jij nog een jaar langer thuis blijft wonen. Heeft ze ooit hulp gehad of overwogen?
Het is in mijn ogen erg ongezond dat jij haar moet bemoederen in plaats van omgekeerd.
Het is in mijn ogen erg ongezond dat jij haar moet bemoederen in plaats van omgekeerd.
|
|
