wel of niet aan kinderen beginnen..pfffff

FOK!forum / Ouder(s) / wel of niet aan kinderen beginnen..pfffff

Que-Pasa	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:18
	En dan ineens ben je alweer 35 jaar wat gaat dat ook snel!!! ik heb een leuke relatie met mijn vriend (nu inmiddels al 9 jaar nu), en we hebben het naar het zin... we houden allebei van onze vrijheid, als we moe zijn slapen we en als we honger hebben eten we, geen vaste tijden. daarbij kunnen we allebei ontzettend lui zijn, lekker uitslapen..beetje doelloos hangen op de bank.. beetje omprutsen, niks geen verplichtingen! Mijn vriend heeft een leuke baan, en verdiend ook goed, zelfs zo goed dat ik niet hoef te werken... ik vind dit heerlijk.. Maar ja...nu komt de grote vraag van het leven...nemen we ook kinderen? Toen ik zo'n jaar of 20 was wilde ik later een groot gezin, dat leek me zo gezellig.....maar op één of andere manier is dat er nooit van gekomen.... Om me heen heeft inmiddels iedereeeeeen kinderen, en het valt me op dat zo'n leven daar heel erg van veranderd..ze zijn altijd moe, en hebben altijd stres, en hebben het druk enz.... mijn zus heeft inmiddels 2 kinderen, en als ik dat zo bekijk van afstand denk ik steeds, jeeeeeej!!!! wat een toestand!!!! nou mij even niet gezien hoor... maar ja, krijg ik daar spijt van, of bekijk ik het veel te negatief allemaal...... ik woon ook in zo'n kinderijke buurt, waar ik me zo rot kan ergeren aan dat gezinsleven....pa gaat naar het werk, ma hangt de was op, de kindren gaan naar school...je kent het wel, dat standaard leven....daar ben ik dan weer zo bang voor... Maar soms denk ik ook wel eens, van...misschien word het wel een heel leuk kind, en doe ik het op mijn manier, en geniet ik er heel erg van....pffffffffffff twijfeldetwijfel......en omdat ik nu wel op moet schieten..omdat ik dus al 35 ben.....kom ik er maar niet uit. zal ik het gewoon doen??? of kan ik het maar beter niet doen......of toch maar wel...of.....neeeeeeee :
beefcake	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:28
	Als je twijfelt... niet doen! Je hebt er niets aan (en je kind ook niet) als je later denkt: "was ik er maar nooit aan begonnen". Als je wel graag een kindje wilt om het kindje zelf, zou ik het wel doen. Je leven verandert wel, maar als je het kind graag wilt hebben, heb je dat er voor over.
Guitarmaistro1	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:34
	Ik zou t niet doen als je nu lekker in je vel zit. Bij twijfel moet je het niet doen, je moet het zeker weten willen....
kless	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:41
	nog ff een ander vraagje... Wat vind jou wederhelft er van, van dat idee.
Grijs	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:42
	Als ik het zo lees, wil je misschien een kind, omdat je bang bent dat je later spijt krijgt dat je geen kind hebt. Dus niet omdat je het op dit moment graag wilt. Lijkt me dus niet verstandig om nu aan kinderen te beginnen. Geniet maar lekker van het leventje zoals je nu al zolang doet. Waarom zou je daar plotseling over bijv. 10 jaar anders tegenaan kijken? Lijkt me trouwens ook nogal zielig voor het kind als het je toch tegenvalt. Je moet er echt helemaal voor gaan, anders wordt het kind de dupe.
SEMTEX	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:43
	Idd, niet doen als je twijfelt en als je vrijheid je lief is. Je vrijheid wordt alleen maar minder en je zult altijd rekening moeten houden met dat kindje als je ergens heen wilt. Mensen die je aanpraten dat je iets mist als je ze niet neemt, daar mag je gewoon je oorkleppen voor opzetten
Que-Pasa	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:44
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 15:41 schreef kless het volgende: nog ff een ander vraagje... Wat vind jou wederhelft er van, van dat idee. die hoeft niet zo nodig kinderen..hij twijfelt ook best wel eens, zo van..jah, het is wel iets van jezelf, en het kan misschien best heel leuk zijn, maar zijn broer heeft pas een baby, en als hij daar dan weer eens is geweest, merk ik aan hem dat hij zoiets heeft van...laamaar
Que-Pasa	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:50
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 15:43 schreef SEMTEX het volgende: Idd, niet doen als je twijfelt en als je vrijheid je lief is. Je vrijheid wordt alleen maar minder en je zult altijd rekening moeten houden met dat kindje als je ergens heen wilt. Mensen die je aanpraten dat je iets mist als je ze niet neemt, daar mag je gewoon je oorkleppen voor opzetten wat betreft mijn vrijheid..dat die minder word...dat zou ik denk ik niet eens zo heel erg vinden, omdat wij toch best wel van die thuiszitters zijn....het op stap gaan, of leuk ergens naartoe...heb ik niet meer zo...en omdat we dus van die huiselijk types zijn, denk ik dus vaak...misschien zou een gezin daarom wel heel erg bij ons passen....maar de vrijheid in uitslapen, en doen waar je zin aan hebt zou ik wel missen... en elke dag naar school brengen en weer ophalen of clubje hier afspraak daar......je bent dan denk ik de hele dag aan het vliegen en draven....voor dat kind...
daeri	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:51
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 15:44 schreef Que-Pasa het volgende: zijn broer heeft pas een baby, en als hij daar dan weer eens is geweest, merk ik aan hem dat hij zoiets heeft van...laamaar Een kind van je zelf is altijd anders dan het kind van iemand anders... je eigen kinderen zijn natuurlijk veel leuker, maar kan je af en toe ook wel eens achter het behang willen plakken... Zelf wil ik ook graag kinderen, maar niet nu, ben nog te jong... ik wil eerst carrière maken... _{en een vriend zoeken is natuurlijk ook wel verstandig}
kless	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:52
	het is toch niet zo een vorm van jaloezie de buren hebben dure auto de buren hebben mooie tuin de buren hebben leuke kinders
Que-Pasa	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:54
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 15:52 schreef kless het volgende: het is toch niet zo een vorm van jaloezie de buren hebben dure auto de buren hebben mooie tuin de buren hebben leuke kinders nee want dan had ik ze waarschijnlijk allang gehad ik wil er gewoon goed over na denken....dat doe je toch ook als je een huisdier neemt, niet dat dat hetzelfde is, maar achteraf spijt hebben lijkt me wel erg zuur
Grijs	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:57
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 15:51 schreef daeri het volgende: [..] Een kind van je zelf is altijd anders dan het kind van iemand anders... je eigen kinderen zijn natuurlijk veel leuker, maar kan je af en toe ook wel eens achter het behang willen plakken... Ik ben zelf moeder en tante en natuurlijk zijn mijn kinderen veel leuker en liever, maar ook veel vervelender en intensiever _{hé, dat rijmt}. Als mijn neefje of nichtje vervelend is, dan maak ik mij niet druk. Maar als mijn kind vervelend is wel.
ilona-scuderia	zaterdag 19 juni 2004 @ 15:57
	Kunnen jullie het financieel eigenlijk wel aan? Dat is de laatste tijd één van de belangrijkste redenen waarom men geen kinderen neemt, die euro zuigt je helemaal leeg...
method21	zaterdag 19 juni 2004 @ 16:03
	Doe wat je niet laten kan ...
phileine	zaterdag 19 juni 2004 @ 16:07
	mensen zonder kinderen weten echt niet wat ze missen! Maar even serieus. Het is natuurlijk een heel moeilijke keuze waar je voor staat. Een vriendin van mij raakte een paar jaar terug vervroegd in de overgang en moest toen ook heel snel beslissen of ze wel of geen kinderen wilde, terwijl ze daar toen nog helemaal niet mee bezig was. Uiteindelijk heeft ze besloten er toch voor te gaan en ze is nu zielsgelukkig met haar kindje. Er zijn genoeg mensen die er aanvankelijk ambivalent of zelfs negatief tegenover staan, maar bijna elke ouder is uiteindelijk wel erg gelukkig met zijn/haar kinderen. Je kunt het natuurlijk invullen zoals je het zelf wilt. Als jij geen stereotype burgertrut wil worden, dan word je het ook niet. Ik ben ook helemaal niet zo'n cliché, en soms is die truttigheid trouwens ook best wel lekker. Het is een keuze die niemand voor jullie kan maken, maar ik zou me eerder kunnen voorstellen dat je over 10 jaar enorme spijt hebt dat je het NIET hebt gedaan, dan spijt dat je het WEL hebt gedaan, als je begrijpt wat ik bedoel.
Martineke	zaterdag 19 juni 2004 @ 17:07
	als je er nog geen goed gevoel over hebt niet doen! jullie moeten er beiden natuurlijk wel positief tegenover staan en zin hebben in zo'n kleintje die " heel je leven opslokt". bent dan misschien wel 35 maar dat wil nog niks zeggen, het zal misshien niet zo makkelijk meer gaan (en zelfs dat hoeft niet eens) als over een paar jaar. maar het kan wel. mijn tante was 41 toen ze mijn nichtje kreeg, t kan dus wel! succes anyway
miss_dynastie	zaterdag 19 juni 2004 @ 17:59
	Ik heb een beetje het idee dat je erover na zit te denken omdat 'het hoort', maar dat is natuurlijk geen goed uitgangspunt voor een kindje (al snap ik je gedachtengang heel goed ).... realistisch gezegd kun je er beter spijt van hebben geen kinderen te hebben gekregen dan dat je er spijt van hebt dat je ze wél hebt, je kunt nooit meer terug _{en er zijn een hoop mensen die stiekem toch zoiets hebben van: ik hou heel veel van ze, maar toch.............} Ik zou nu geen kinderen krijgen omdat je er anders misschien later spijt van krijgt. Die 'opoffering' lijkt me enorm.
Shirley	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:03
	Je 'neemt' geen kinderen, die krijg je. Het is een wonder als je een gezond kindje kunt krijgen. TS doet alsof het iets makkelijks is wat je zo even kunt kopen, bij wijze van spreken dan. Denk over alle consequenties na, en je moet er beiden volledig achter staan.
miss_dynastie	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:06
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 18:03 schreef Shirley het volgende: Je 'neemt' geen kinderen, die krijg je. Het is een wonder als je een gezond kindje kunt krijgen. TS doet alsof het iets makkelijks is wat je zo even kunt kopen, bij wijze van spreken dan. Denk over alle consequenties na, en je moet er beiden volledig achter staan. Onze lieve Spindizzy (zij en taakje zijn bezig met adoptie) heeft hier ooit eens gevraagd waar je die kinderen kunt krijgen dan... ik vind het wel een goede vraag. Edit: dit is de desbetreffende opmerking van spindizzy: quote: Op donderdag 8 april 2004 10:09 schreef Spindizzy het volgende: Cool! Kun je ze krijgen? Na 10 jaar proberen en niet zwanger worden wil ik nu wel 's weten waar zo'n kindje te krijgen is.Kost het nog wat of zijn ze gratis af te halen? Doe ik soms iets verkeerd bij The Powers That Be dat ik maar niks "krijg"? Ik vind dat gezeur over "niet nemen maar krijgen" zo beledigend en betuttelend. Je "krijgt" helemaal niks in het leven. Als je iets wilt moet je er zelf achteraan. Deze opmerking heeft mij in elk geval de ogen over de nemen- krijgen discussie geopend! _{dankjewel daarvoor spindizzy} [ Bericht 46% gewijzigd door miss_dynastie op 19-06-2004 18:12:40 ]
Dementor	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:09
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 18:03 schreef Shirley het volgende: Je 'neemt' geen kinderen, die krijg je. Het is een wonder als je een gezond kindje kunt krijgen. TS doet alsof het iets makkelijks is wat je zo even kunt kopen, bij wijze van spreken dan. Denk over alle consequenties na, en je moet er beiden volledig achter staan. + dat je van een kind gaat houden en ik nog nooit een ouder oprecht heb horen zeggen dat ze hun kind liever nooit hadden gekregen.
#ANONIEM	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:14
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 18:03 schreef Shirley het volgende: Je 'neemt' geen kinderen, die krijg je. Het is een wonder als je een gezond kindje kunt krijgen. TS doet alsof het iets makkelijks is wat je zo even kunt kopen, bij wijze van spreken dan. Denk over alle consequenties na, en je moet er beiden volledig achter staan. Nou, je 'krijgt' ze is ook niet waar. Je moet er toch eerst voor kiezen. Ik denk trouwens dat je niet bang moet zijn dat mét kinderen ineens een burgertruttenleventje hebt. Daar ben je nog altijd zelf bij. Er zijn genoeg mensen met kinderen die nog steeds doen waar ze zin in hebben, zoals bijvoorbeeld een paar maanden op trektocht door China, om maar een voorbeeld te geven. Vooral in de eerste jaren heb je nog redelijk veel vrijheid. Later heb je natuurlijk wel leerplicht en zo, waardoor je wat meer gebonden bent. Maar alsnog, je hoeft niet je hele levensstijl om te gooien. Aan de andere kant, als je er echt niet op zit te wachten, moet je het niet doen. Er zullen vast mensen zijn die voorzichtig aan je gaan vragen of er niet toevallig 'iets mis is', maar laat die mensen lekker in de ruimte kletsen. Je hoeft niet te leven naar de verwachtingen van anderen.
SeLang	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:14
	Niet zelf aan kinderen beginnen Gewoon af en toe een weekendje een paar kinderen huren / lenen
hace_x	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:16
	Gewoon wel doen, die kinderen. Snel leren dat ze kunnen afwassen en je sloffen kunnen halen en op hun 12e moeten ze gewoon ook een keer in de week eten koken. Heerlijk toch
#ANONIEM	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:16
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 18:14 schreef SeLang het volgende: Niet zelf aan kinderen beginnen Gewoon af en toe een weekendje een paar kinderen huren / lenen Dat is toch heel anders... Je eigen kinderen zijn altijd de liefste, beste, mooiste...
Dementor	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:17
	Even een sidenote. Ik heb een gruwelijke hekel aan mensen die hun kleintje ( 2 jaar of jonger) meenemen naar een ver land of in zichzelf in condities wurmen waar het kind totaal geen baad bij heeft. Bedenk dus wel even goed dat je na de geboorte geen gekke grappen zoals verre vakanties kunt uithalen (tenzij er een steekje los zit natuurlijk).
kless	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:17
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 18:09 schreef Dementor het volgende: [..] + dat je van een kind gaat houden en ik nog nooit een ouder oprecht heb horen zeggen dat ze hun kind liever nooit hadden gekregen. dat komt omdat dat niet geaccepteerd wordt. er zijn genoeg gezinnen waar het echt stuk loop met de kind-ouder relatie. ga eens kijken bij riag enzo
hace_x	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:18
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 15:54 schreef Que-Pasa het volgende: [..] ik wil er gewoon goed over na denken....dat doe je toch ook als je een huisdier neemt, niet dat dat hetzelfde is, maar achteraf spijt hebben lijkt me wel erg zuur Zeg je hebt er al 15 jaar over nagedacht, zeg je net zelf. Gewoon nemen, die kids. Wees blij dat je een vriend hebt die er niet tegen is.
#ANONIEM	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:19
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 18:17 schreef Dementor het volgende: Even een sidenote. Ik heb een gruwelijke hekel aan mensen die hun kleintje ( 2 jaar of jonger) meenemen naar een ver land of in zichzelf in condities wurmen waar het kind totaal geen baad bij heeft. Bedenk dus wel even goed dat je na de geboorte geen gekke grappen zoals verre vakanties kunt uithalen (tenzij er een steekje los zit natuurlijk). Waarom zou dat niet kunnen? Kinderen zijn heel flexibel hoor. Als de vertrouwde mama er maar bij is.
miss_dynastie	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:23
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 18:17 schreef Dementor het volgende: Even een sidenote. Bedenk dus wel even goed dat je na de geboorte geen gekke grappen zoals verre vakanties kunt uithalen (tenzij er een steekje los zit natuurlijk). Want?? Dat jij er een hekel aan hebt, betekent niet dat het niet kan. Ik wil ook geen 'burgertrut' worden, het lijkt mij voor mijn kinderen en voor onszelf bijvoorbeeld geweldig om een jaar te gaan zeilen rond de wereld. Daarvoor krijg je of toestemming van de leerplichtambtenaar, of je krijgt een boete (rond de 2500 euro), maar dat jaar levenservaring pakt niemand ze meer af. Dan maar een steekje los.
miss_dynastie	zaterdag 19 juni 2004 @ 18:24
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 18:09 schreef Dementor het volgende: [..] + dat je van een kind gaat houden en ik nog nooit een ouder oprecht heb horen zeggen dat ze hun kind liever nooit hadden gekregen. Dan heb je misschien niet zo goed geluisterd soms Hoewel ik -inmiddels- blij ben dat ik er ben, is mijn moeder echt iemand die mij liever niet had gekregen en beter geen kinderen had kunnen krijgen... ze miste het piemeltje! En o ja, mijn ouders hebben bewust voor een kind gekozen....
Merisse	zondag 20 juni 2004 @ 11:30
	Omdat ik heel lang geen relatie had had ik gedacht nooit kinderen te zullen krijgen, maar toen ik een relatie kreeg op mijn 35-ste kon het ineens toch nog. Nou ja niet meteen maar toen de relatie eenmaal in rustig vaarwater terecht was gekomen wel. Wij hebben toen zoiets gehad van we komen er niet uit of we het wel of niet willen dus we proberen het gewoon een jaar en dan zien we wel. Het was ook een beetje nu of nooit omdat ik inmiddels 38 was. Binnen het jaar was ik weliswaar zwanger... maar helaas ging dat mis. Maar er is wel iets veranderd want onze kinderwens is daardoor echt gigantisch gegroeid. Hopelijk gaat het ons toch nog lukken maar het wordt wel nippertjeswerk. Moraal; ik zou het niet te lang meer uitstellen want als het niet meteen zou lukken ben je zo een paar jaar verder. En ook een kinderwens is nu heel abstract en ver weg maar kan enorm veranderen als het eenmaal zover is dat je zwanger bent van jullie eigen kindje. Veel geluk met jullie beslissing!
Que-Pasa	zondag 20 juni 2004 @ 12:19
	quote: Op zondag 20 juni 2004 11:30 schreef Merisse het volgende: Omdat ik heel lang geen relatie had had ik gedacht nooit kinderen te zullen krijgen, maar toen ik een relatie kreeg op mijn 35-ste kon het ineens toch nog. Nou ja niet meteen maar toen de relatie eenmaal in rustig vaarwater terecht was gekomen wel. Wij hebben toen zoiets gehad van we komen er niet uit of we het wel of niet willen dus we proberen het gewoon een jaar en dan zien we wel. Het was ook een beetje nu of nooit omdat ik inmiddels 38 was. Binnen het jaar was ik weliswaar zwanger... maar helaas ging dat mis. Maar er is wel iets veranderd want onze kinderwens is daardoor echt gigantisch gegroeid. Hopelijk gaat het ons toch nog lukken maar het wordt wel nippertjeswerk. Moraal; ik zou het niet te lang meer uitstellen want als het niet meteen zou lukken ben je zo een paar jaar verder. En ook een kinderwens is nu heel abstract en ver weg maar kan enorm veranderen als het eenmaal zover is dat je zwanger bent van jullie eigen kindje. Veel geluk met jullie beslissing! ja ik weet het zelf helaas ook maar al te goed dat het mis kan gaan, toen ik net een jaar met mijn huidige vriend had kreeg ik enorme buikpijn...dus naar de huisarts enz.. bleek dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest, want ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap...ik had er nog nooit van gehoord, maar het zat dus niet goed. buikoperatie en al gehad, en nadat alles achter de rug was werd mij verteld dat de kans op herhaling erg groot was...het is inmiddels 8 jaar geleden, dus stel dat we er voor gaan...dan heb ik dus ook hele grote kans dat het weer mis gaat. maar soms heb ik ook zoiets als wat jij zegt, we proberen het gewoon, als het meteen raak is, moet het zo zijn, gaat het mis....jah.....dikke ellende.... voo jou lijkt het me ook heel erg moeilijk allemaal, ben je eindelijk zwanger...en gezien je leeftijd en al..gaat het mis! ik heb wel voor mijzelf een beslissing gemaakt dat ik nooit voor een ivf of dergelijke zou gaan...dat gaat mij persoonlijk te ver....ik ken mensen van dichtbij die dit dus meemaken, en dat is niet mis..ik zou daar niet sterk genoeg voor zijn.
Merisse	zondag 20 juni 2004 @ 13:02
	Joh, je bent dus ook al eens zwanger geweest! Wat ik een beetje tussen de regels doorlees is dat je niet wist dat je zwanger was en het ook niet gepland was. Dat zal ondanks alles toch heel wat verdriet teweeg hebben gebracht toen en je aan het denken gezet hebben over kinderen. Ik wist ook niet dat je zo'n grote kans had op herhaling na een BBZ. Ben je ook verminderd vruchtbaar daardoor? Als je het gaat proberen zwanger te worden, wel meteen nadat het raak is dmv een echo na laten kijken of het goed zit he?! Wij hadden ook afgesproken niet te gaan dokteren. Maar na de miskramen (ja, heb er helaas 3 gehad) zijn we nu zover dat ik toch naar een gyn ben gegaan om te kijken of ze een oorzaak (en een oplossing) kunnen vinden. Is dat ook dokteren? Je verlegt wat dat betreft wel je grenzen hoor.
Dementor	zondag 20 juni 2004 @ 13:29
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 18:23 schreef miss_dynastie het volgende: [..] Want?? Dat jij er een hekel aan hebt, betekent niet dat het niet kan. Ik wil ook geen 'burgertrut' worden, het lijkt mij voor mijn kinderen en voor onszelf bijvoorbeeld geweldig om een jaar te gaan zeilen rond de wereld. Daarvoor krijg je of toestemming van de leerplichtambtenaar, of je krijgt een boete (rond de 2500 euro), maar dat jaar levenservaring pakt niemand ze meer af. Dan maar een steekje los. Ik heb er een hekel aan omdat ik in mijn omgeving kleintjes van die vage ziektes en verschijnselen zie krijgen als ze 2 jaar of jonger zijn en er gekke fratsen met hun uitgehaald worden. Nog even terugkomend op dat levenservaring, denk je nou echt dat je er dan ook maar iets mee opschiet als je 2 jaar of jonger bent en je maanden lang op een schip hebt rondgevaren? Je weet daar totaal niets meer van.
#ANONIEM	zondag 20 juni 2004 @ 13:36
	quote: Op zondag 20 juni 2004 13:29 schreef Dementor het volgende: Nog even terugkomend op dat levenservaring, denk je nou echt dat je er dan ook maar iets mee opschiet als je 2 jaar of jonger bent en je maanden lang op een schip hebt rondgevaren? Je weet daar totaal niets meer van. Altijd weer die mythe dat kinderen zich niks meer kunnen herinneren van dingen voor hum tweede of derde jaar... Misschien kunnen ze zich niet feitelijk herinneren wat de kleur van de boot was, en waar ze geweest zijn, maar de gevoelens die een kind op dat moment meemaakt hebben doorslaggevende invloed op de rest van zijn of haar leven. Als een kind intens gelukkige ouders om zich heen heeft, dan doet dat erg veel goeds voor het zelfvertrouwen. Verder kunnen kinderen heel flexibel worden van dit soort dingen. Ze kunnen overal gelukkig zijn, maar het is wél belangrijk dat de ouders er bij zijn. Tot je derde jaar kun je jezelf namelijk niet geruststellen, je kunt niet relativeren en dergelijke. Later, als je ouder bent en je jezelf wel kunt geruststellen, kun je nog steeds dat flexibele hebben, dat je waar dan ook ter wereld gelukkig kunt zijn.
Que-Pasa	zondag 20 juni 2004 @ 19:17
	quote: Op zondag 20 juni 2004 13:02 schreef Merisse het volgende: Joh, je bent dus ook al eens zwanger geweest! Wat ik een beetje tussen de regels doorlees is dat je niet wist dat je zwanger was en het ook niet gepland was. Dat zal ondanks alles toch heel wat verdriet teweeg hebben gebracht toen en je aan het denken gezet hebben over kinderen. Ik wist ook niet dat je zo'n grote kans had op herhaling na een BBZ. Ben je ook verminderd vruchtbaar daardoor? Als je het gaat proberen zwanger te worden, wel meteen nadat het raak is dmv een echo na laten kijken of het goed zit he?! Wij hadden ook afgesproken niet te gaan dokteren. Maar na de miskramen (ja, heb er helaas 3 gehad) zijn we nu zover dat ik toch naar een gyn ben gegaan om te kijken of ze een oorzaak (en een oplossing) kunnen vinden. Is dat ook dokteren? Je verlegt wat dat betreft wel je grenzen hoor. Ja, het was inderdaad niet gepland ofzo, en ik hoorde van de dokter dat ik zwanger was...en dacht ohw!, nou leuk!...maar hij zei daarna gelijk dat ik geopereerd moest worden..en een uur later lag ik al op de operatie tafel...ja ging allemaal heel snel, dus toen alles achter de rug was moest ik echt even nagaan wat er nu precies gebeurd was.... maar door de operatie, waar ik nog behoorlijk veel pijn aan over heb gehouden, en ook best wel een angst..had ik niet zo snel iets van, ja! ik wil kinderen! ik heb hier heel lang niet over na gedacht..ik had zoiets van dat komt ooit nog wel eens..maar ja,....dan ineens ben je dus 35..en als ik wat wil, zal het nu ongeveer wel moeten. stel dat ik ooit zwanger raak, ga ik gelijk een echo laten maken om te zien of alles wel goed zit, want dat zal me niet weer gebeuren. Dat jij naar de gyn gaat om te gaan kijken of er een oorzaak te vinden is vind ik niet meer dan normaal, maar een ivf behandeling is toch wel even iets heel anders...maar dat moet iedereen maar voor zich zelf weten. ik weet dat ik daar niet geschikt voor ben....heb een enorme angst voor ziekenhuizen en injectie spuiten e.d.... Ik wil er ook geen zwaar drama van maken, als er voor mij geen kinderen komen dan ga ik lekker door met mijn leventje als hoe ik het nu leef, er is echt wel meer dan kinderen krijgen/nemen of wat dan ook. maar op het moment heb ik weer even die enorme twijfel, zal ik wel zal ik niet....
Moonah	zondag 20 juni 2004 @ 21:10
	Que-Pasa en Merisse, mag ik me in jullie gesprek mengen..? Ook ik ben inmiddels 35 en heb nog geen keuze gemaakt over het al dan niet maken van een kindje. Ik weet het werkelijk waar niet. Mijn allerliefste hoeft niet zo nodig. Ik ben al zo lang rationeel aan het twijfelen. Zie ook dit topic: 30+ en (nog) geen kinderen.... Komt ook nog bij dat ik inmiddels weet dat ik DES-dochter ben. Mijn zus (ook DES-dochter) is na 4 jaar klungelen en dokteren eindelijk zwanger. Heerlijk voor haar! Maar, punt één maakt het totaal geen moedergevoelens bij me los. En punt twee, als zij er al 4 jaar over deed, dikke kans dat het bij mij ook niet zo maar gaat (ivm geconstateerde DESafwijkingen). Ik vind het heel lastig. Mensen beginnen nu ook echt te vragen waarom ik geen kinderen heb. En dat doet me best wel pijn, merk ik. Weet dan ook nooit zo goed wat te antwoorden. Eigenlijk vind ik dat het ze geen moer aangaat. Aaargh! Nog niet echt veel zinnigs toegevoegd, maar zo'n topic raakt me wel. Ik hoop echt binnen niet al te lange tijd (..!) heel bewust een keuze te kunnen maken: ja of nee. Ik wil niet dat ik 'zomaar' in de overgang geraak en dat het dan gewoon niet meer zou kunnen. Ik spreek jullie vast nog wel hier.
Que-Pasa	zondag 20 juni 2004 @ 22:09
	quote: Op zondag 20 juni 2004 21:10 schreef Moonah het volgende: Que-Pasa en Merisse, mag ik me in jullie gesprek mengen..? Ook ik ben inmiddels 35 en heb nog geen keuze gemaakt over het al dan niet maken van een kindje. Ik weet het werkelijk waar niet. Mijn allerliefste hoeft niet zo nodig. Ik ben al zo lang rationeel aan het twijfelen. Zie ook dit topic: 30+ en (nog) geen kinderen.... Komt ook nog bij dat ik inmiddels weet dat ik DES-dochter ben. Mijn zus (ook DES-dochter) is na 4 jaar klungelen en dokteren eindelijk zwanger. Heerlijk voor haar! Maar, punt één maakt het totaal geen moedergevoelens bij me los. En punt twee, als zij er al 4 jaar over deed, dikke kans dat het bij mij ook niet zo maar gaat (ivm geconstateerde DESafwijkingen). Ik vind het heel lastig. Mensen beginnen nu ook echt te vragen waarom ik geen kinderen heb. En dat doet me best wel pijn, merk ik. Weet dan ook nooit zo goed wat te antwoorden. Eigenlijk vind ik dat het ze geen moer aangaat. Aaargh! Nog niet echt veel zinnigs toegevoegd, maar zo'n topic raakt me wel. Ik hoop echt binnen niet al te lange tijd (..!) heel bewust een keuze te kunnen maken: ja of nee. Ik wil niet dat ik 'zomaar' in de overgang geraak en dat het dan gewoon niet meer zou kunnen. Ik spreek jullie vast nog wel hier. tuurlijk mag je je er mee bemoeien!! hoe meer verhalen hoe beter!! misschien helpt het in het maken van onze keuzes... Bij jou is het weer iets heel anders wat mee speelt...dat lijkt me inderdaad ook heel moeilijk ja... maar ik vraag me af, dat als je nu geen DES-dochter was geweest, je nu wel kinderen had gehad? is het omdat je dit weet, je geen kinderen neemt? ik zit zelf nu zo om de paar maanden in de twijfel...dan zie ik iets op tv, of lees iets op internet, of maak iets mee in mijn direkte omgeving..waardoor ik plotseling weer zwaar aan het twijfelen raak...dan denk ik, jeej, waarom heb ik eigenlijk geen kindertjes...wat leuk is dat eigenlijk! maar dan 5 minuten later kan dat ineens weer helemaal omslaan, als ik bijvoorbeeld een bleeerend kind in de supermarkt tegen kom, of ik zie een moeder s'ochtends vroeg door weer en wind haar kinderen naar school brengen..ik noem maar eens wat..zo gaat het bij mij steeds op en neer..... ik heb vanmiddag nog aan mijn vriend gevraagd of hij echt geen kinderen wil, hij zei..nee ECHT NIET...voor mij hoeft het niet, ik vind mijn leven prima zo.... misschien dat een man er wat anders tegenaan ziet dan een vrouw....
phileine	zondag 20 juni 2004 @ 22:14
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 17:59 schreef miss_dynastie het volgende: _{en er zijn een hoop mensen die stiekem toch zoiets hebben van: ik hou heel veel van ze, maar toch.............} miss_d, waar baseer je die uitspraak op. Wat zijn "een hoop" mensen? ik weet dat het treurig genoeg bij jou het geval is, maar volgens mij komt het heel weinig voor (en als ik het goed heb begrepen is het bij jouw moeder ook pathalogisch). Ik ken in mijn omgeving een flink aantal mensen die ongewenst zwanger zijn geworden (grappig genoeg in drie gevallen zelfs van een tweeling), en die houden toch zielsveel van hun kinderen en hebben er nog nooit spijt van gehad. Het leven is soms niet makkelijk, en natuurlijk heel anders dan voorheen, maar ze zouden allemaal niet meer zonder willen. Nogmaals, ik ken meer mensen die spijt hebben van geen kinderen, dan spijt van wel kinderen.
Que-Pasa	zondag 20 juni 2004 @ 22:15
	toevallig had ik net mijn zus aan de telefoon, ze heeft een zoontje van 2. ze vertelde dat ze zo verschrikkelijk moe was, en dat haar zoontje zo om haar aandacht vroeg. ze vond dit heel erg zwaar, en was blij dat de dag weer voorbij was, zodat ze naar haar bed kon....... als ik dit soort dingen dan weer hoor, denk ik weer van....laamaar...en zet het me wel weer aan het denken. het is dus heel erg zwaar, en zou ik dat wel aankunnen!!!
phileine	zondag 20 juni 2004 @ 23:09
	ja dat vind ik dus helemaal niet. Ik was daar ook enorm op voorbereid. Ik wist vrij zeker dat ik enorme moeite zou hebben met het gebrek aan vrijheid en dat je nooit meer echt tijd hebt voor jezelf. Dat ervaarde ik namelijk met kinderen van anderen, ook met mijn nichtje. Ik herken wel wat je schrijft. Als ik een kindje zag dacht ik "oh wat leuk" en als ik van iemand uit mijn omgeving hoorde die zwanger was ging er toch wel een steek door me heen. Maar verstandelijk zag ik het nog helemaal niet zitten. Pas toen mijn man wat ging doorduwen, dat het misschien nu wel het goede moment was (hij is een stuk ouder dan ik, heeft wel al een zoon dus voor hem hoefde het niet per se, maar hij zag gewoon aan mij de tekenen) ging ik in één keer om en was ik er helemaal vóór. Dat gebrek aan tijd voor mezelf, dat kan me niets schelen. Ik vind mijn momentjes wel. Ik geniet nog véél meer van het moederschap dan ik ooit had gedacht. Ik ben soms best moe, maar dan ga ik gewoon wat eerder naar bed of doe een middagdutje als mijn dochter dat ook doet. Ik ben gestopt met werken en heb daardoor in mijn dag alle ruimte met mijn kind en voor mezelf. Het is geloof ik toch ook wel een kwestie van instelling.
Merisse	zondag 20 juni 2004 @ 23:28
	quote: Op zondag 20 juni 2004 22:14 schreef phileine het volgende: Nogmaals, ik ken meer mensen die spijt hebben van geen kinderen, dan spijt van wel kinderen. Precies phileine! Ondanks dat het af en toe best zwaar zal zijn hoor ik ook steeds in mijn omgeving dat het zeer de moeite waard is. En het is nou eenmaal een keuze die je niet op basis van ratio maar van emotie maakt.
miss_dynastie	zondag 20 juni 2004 @ 23:36
	quote: Op zondag 20 juni 2004 22:14 schreef phileine het volgende: [..] miss_d, waar baseer je die uitspraak op. Ervaringen van mensen (deels 'lotgenoten' ) quote: Nogmaals, ik ken meer mensen die spijt hebben van geen kinderen, dan spijt van wel kinderen. Ik ook. Maar dat wil niet zeggen dat die mensen er niet zijn.
kless	maandag 21 juni 2004 @ 01:09
	jaloesie was het niet... (anders had je ze al) maar is het misschien een deel van de "sociale verwachting" van jou omgeving? Of begint gewoon jou eigen (baar) moeder gevoelens te jeuken. Of de leeftijd dringt aan?
kless	maandag 21 juni 2004 @ 01:11
	quote: Op zondag 20 juni 2004 22:09 schreef Que-Pasa het volgende: [..] ik heb vanmiddag nog aan mijn vriend gevraagd of hij echt geen kinderen wil, hij zei..nee ECHT NIET...voor mij hoeft het niet, ik vind mijn leven prima zo.... misschien dat een man er wat anders tegenaan ziet dan een vrouw.... JA mannen kijken er anders tegen aan. en ja mannen kunnen net zo gek worden van zo een kneuter als vrouwen. is zijn enige argument dat hij het leven zo wel best vind?
kless	maandag 21 juni 2004 @ 01:14
	zou je deze draad bewaren t/m je een kind krijgt en dit verhaal later aan dat kind laten lezen?
Que-Pasa	maandag 21 juni 2004 @ 11:50
	quote: Op maandag 21 juni 2004 01:09 schreef kless het volgende: jaloesie was het niet... (anders had je ze al) maar is het misschien een deel van de "sociale verwachting" van jou omgeving? Of begint gewoon jou eigen (baar) moeder gevoelens te jeuken. Of de leeftijd dringt aan? JA mannen kijken er anders tegen aan. en ja mannen kunnen net zo gek worden van zo een kneuter als vrouwen. is zijn enige argument dat hij het leven zo wel best vind? zou je deze draad bewaren t/m je een kind krijgt en dit verhaal later aan dat kind laten lezen? die sociale verwachting...sja, dat speelt zeker weten wel mee hoor, je gaat gewoon heel erg aan jezelf twijfelen, als echt iereeeeeen om je heen kinderen heeft en krijgt. dan heb je het gevoel dat je ook moet ofzo...maar mijn gevoel zegt steeds dat ik het niet aankan op een of andere manier.... mijn baarmoeder jeukt niet, ik heb absoluut nog niet zoiets van HET MOET EN ZAL GEBEUREN. en mijn leeftijd is wel een probleem aan het worden, omdat het dan gewoon steeds moeilijker word. Mijn vriend was 20 toen ik de buitenbaarmoederlijke zwangerschap kreeg, ik was toen 25. Hij is daarna heel erg gaan nadenken over kinderen, voor hetzelfde was het niet fout gelopen en hadden we nu dus een kind gehad. Mijn vriend kan zich snel ergeren aan kinderen die vervelend zijn in winkels of dergelijke, hij word dan zwaar sjagerijnig....en zegt dan vaak, klote kinderen...mij niet gezien! maar ooit heeft hij ook wel eens gezegd dat stel hij straks 40 is...en je hebt dan een gezinnetje, dat dat ook best wel weer wat heeft, een huiselijk iets...wat van jou is, jou wereldje enz...en toen heeft hij een tijdje zitten twijfelen.... maar op het moment is het absoluut 100 procent NEE. of ik deze draad bewaar?...ik weet niet goed wat je daar mee bedoeld, maar zolang ik er nog niet zeker van ben blijf ik twijfelen en gebeurd er waarschijnlijk niks. en of ik dit aan mijn kind zou laten lezen? nou ik denk niet dat dit er dan nog is, maar ik zou me hier zeker niet voor schamen, je mag er toch heel goed van te voren over na denken? daar is toch niks mis mee?
flugeltje	maandag 21 juni 2004 @ 12:03
	Natuurlijk is er helemaal niets mis mee om erover na te denken. Hou er echter wel rekening mee dat als je puur op rationele gronden een beslissing moet nemen deze vaak anders uitvalt dan als je ook het gevoel mee laat tellen. Als ik alleen rationeel over kinderen nadenk zijn er voor mij weinig gronden om ook daadwerkelijk een kind te willen. Zoals je zelf al zei is uitslapen en eigen tijdsindeling heerlijk, zo ook het feit dat je impulsief dingen kunt doen en je alleen verantwoordelijkheid voor jezelf en je partner hoeft te dragen. Als ik echter mijn gevoel mee laat spreken liggen de kaarten heel anders. Het lijkt me heerlijk om zo'n keutel te hebben die je met plakkerige handjes vastpakt en je een "snotzoen" geeft. En alle "nadelen" lijken dan ineens niet zo erg meer, gebroken nachten, vroeg opstaan, elke avond een gebalanceerde maaltijd, een half huishouden versjouwen als je wegmoet. Het valt qua gevoel in het niet als ik nadenk over de liefde die je ervoor terugkrijgt. Maar misschien is de emotie alleen voor vrouwen een overweging, mijn man bekijkt het zuiver rationeel en moet er helemaal niet aan denken om een kind te hebben. De verantwoordelijkheid is veel te groot en hij wil zijn "rust" hebben. Hij kan zichzelf gruwelijk ergeren aan jengelende kinderen en het argument "het is anders als het je eigen kind is" is volledig aan dovemansoren gericht. We zijn pas 28, dus we hebben nog tijd genoeg om over het willen van kinderen een uiteindelijke beslissing te nemen, maar ik durf nog geen geld op een eventuele uitslag te zetten. Zuiver rationeel geef ik mijn man volkomen gelijk, maar mijn hormonen en gevoel zorgen ervoor dat het een erg lastige vraag is.....
Moonah	maandag 21 juni 2004 @ 18:48
	quote: Op zondag 20 juni 2004 22:09 schreef Que-Pasa het volgende: Bij jou is het weer iets heel anders wat mee speelt...dat lijkt me inderdaad ook heel moeilijk ja... maar ik vraag me af, dat als je nu geen DES-dochter was geweest, je nu wel kinderen had gehad? is het omdat je dit weet, je geen kinderen neemt? Nou, het is een reden extra om nog meer het klokje te horen tikken. Immers, het zou zo maar eens een aantal jaren kunnen duren voor ik evt zwanger zou zijn... quote: Op zondag 20 juni 2004 23:28 schreef Merisse het volgende: En het is nou eenmaal een keuze die je niet op basis van ratio maar van emotie maakt. Bij mij is het momenteel wél een rationeel dilemma. Ik heb geen moedergevoelens. Al jaren niet. Toen ik 24 was, toen heb ik ze wel heel sterk gehad. Maar (het rationele) feit is, dat ik gewoon niet meer zo veel tijd heb om er evt aan te beginnen. En ik weet zeker dat ik een geweldige moeder zal zijn. Ik weet ook zeker dat ik waanzinnig van het ukkie zal houden. Maar ik voel nu de behoefte, het verlangen niet. Ik ben niet geraakt door mijn zwangere zus. Ik vind het fantastisch hoor om tante te worden. Maar zo'n echo doet me eigenlijk niet zo veel (lees: niets... ). Dat klinkt kil he... Ik vind baby's ook niet zo geweldig. Kinderen vanaf een jaar of drie vier echter wel! Getver. Ik had het weer lekker ver weggestopt, en nou komt er zo'n topic voorbij. Moet ik er weer over nadenken... Je wordt bedankt Que-Pasa...
Moonah	maandag 21 juni 2004 @ 18:52
	Het is geloof ik al eens gezegd in dit topic, maar eigenlijk is op dit moment de enige reden waarom ik een kind zou willen, dat ik er later mss spijt van zou krijgen. En nee, da's geen goede motivatie. Maar ergens, diep in mij, moeten toch nog die moedergevoelens zitten die ik zo'n 10 jaar terug voelde...? Bah. Ik ga me hier echt best wel kut door voelen. Ik vind het een vreselijk dilemma.
danosa	maandag 21 juni 2004 @ 19:10
	Moonah, ik kan me voorstellen dat dit je vreselijk in de war moet maken. Gevoelens kunnen soms zo met je aan de hobbel gaan he. Ik wilde eigenlijk nooit kinderen en ik weet niet wanneer de omslag ik geweest, maar ik heb net mijn dochtertje van bijna een jaar naar bed gebracht en zij is echt mijn grootste verrijkking van het leven. Ik zou me geen leven zonder haar meer kunnen of willen voorstellen. Ik kan 10 keer zoveel redenen bedenken om geen kinderen te hebben, en toch prijs ik mezelf iedere dag weer rijk met die lieve meid!
Moonah	maandag 21 juni 2004 @ 19:22
	Danosa, als ik jouw post lees, en me eea voorstel, dan voel ik weer een soort van jaloezie. Niet vervelend bedoeld hoor. Maar het lijkt me ook heerlijk om te knuffelen met zo'n ukkie dat ook nog eens helemaal 'eigen' is. Ik kan al zo enorm genieten van de kinderen die ik in de klas heb. Heerlijk, als ze op schoot komen zitten. Fantastisch, om met ze bezig te zijn. Ik hou echt van ze, stuk voor stuk. Ik heb plezier met ze en ze kunnen me tot tranen toe roeren. Maar een kind van mezelf? Ik kan me er niets bij voorstellen. En het gaat me absoluut niet om het feit dat je je vrijheid zou moeten opgeven. Maar wat het dan wel is... Wellicht het feit dat mijn allerliefste er niet zo hard voor gaat? Ik vrees eigenlijk dat dat ook ernstig meespeelt. Ik denk als hij enthousiast zou zijn, dat eea dan wel bij me aangewakkerd zou worden. Yuk, moet ik weer zo'n moeilijk gesprek aangaan. _{Ondanks mijn gemopper hoop ik dat jullie wél begrijpen dat het dus eigenlijk alleen maar heel erg goed is voor mij dat dit topic er nu is he...}
miss_dynastie	maandag 21 juni 2004 @ 19:24
	quote: Op maandag 21 juni 2004 18:48 schreef Moonah het volgende: Ik vind baby's ook niet zo geweldig. Kinderen vanaf een jaar of drie vier echter wel! Maar dat is toch juist beter dan wanneer je alleen baby's leuk vindt. Ze worden zo snel groot
Moonah	maandag 21 juni 2004 @ 19:28
	En verantwoordelijkheid. Daar heeft het ook mee te maken. Ik heb een hekel aan verantwoordelijkheden. Dingen die moeten omdat ze moeten. Dat heb ik privé, op mijn werk, overal. Ik heb ook bewust een huurhuis. Ik zou geen koophuis willen. Hypotheek, verplichtingen. Toen ik hier twee maanden modje was. Ik tilde veel en veel te zwaar aan die taak. Voelde me veel te verantwoordelijk. Kon daar geen maat in houden. Op mijn werk heb ik dat (na ruim een jaar ziektewet en nog langer therapie...) nu wel onder de knie. Maar laat mij geen coördinatior van een werkgroep worden, want dan slaap ik niet meer. En tja, voor een kind ben je natuurlijk 24/7 verantwoordelijk. Pfff, food for thought.
danosa	maandag 21 juni 2004 @ 19:44
	Bij ons thuis gaat het heel natuurlijk Moonah. Ik heb het idee dat we volledig in ballans zijn en dat we er niet veel voor moeten doen. Maar dat heeft ook te maken met hoe je zelf in elkaar steekt denk ik. Ik hoef niks, ik mag. Tuurlijk hebben we de verantwoording over die kleine meid, maar we doen eigenlijk niks plichtmatig. Ik kan het eigenlijk niet zo goed uitleggen bedenk ik me nu. Ik hoop dat het een beetje goed overkomt. Denk niet dat het hier iedere dag rozengeur en zonneschijn (geef mij maar liever die wodka lime trouwens ) is. Bij ons was het ineens daar, "we"gingen stoppen met de pil. Echt veel hebben we er niet eens over gepraat, geen pro's of con's zeg maar. Gewoon doen en we zien wel. Voor ons was het puur een gevoelskwestie, moeilijk uit te leggen zoiets, ziet er zo onverantwoord uit "op papier" vind ik nu.
phileine	maandag 21 juni 2004 @ 21:02
	Ach Moonah, ik herken wel veel van wat je zegt. Maar uiteindelijk is het doodgewoon een gevoelsmatige beslissing en niets anders. Bij ons zat alles eigenlijk tegen. Ik net mijn baan kwijt, het bedrijf van mijn man liep slecht, ik was net hersteld van een zware depressie. Maar toch... Ik bleef trouwens ook heel lang zeggen dat ik het nu nog niet wou, met name omdat ik dacht dat mijn man dat niet zag zitten. Toen hij zei dat DIT het moment was, ging voor mij ook de stop eruit.
Que-Pasa	maandag 21 juni 2004 @ 23:06
	Dat MOETEN kan ik ook heel erg slecht tegen, ik loop hier in het dagelijkse leven ook enorm tegenaan. en het lijkt mij dat als je kinderen hebt, je heel veel dingen MOET. ik zie dit van dichtbij bij mijn zus die heeft een dochter van 13 en een zoontje van 2....elke leeftijd heeft zo zijn verplichtingen. haar dochter is enorm aan het puberen, en dan kun je je behoorlijk zorgen gaan maken! haar zoontje heeft heeel veel aandacht nodig, en dat is vanaf dat hij wakker word totdat hij weer in zijn bedje ligt..zelfs als mijn zus even naar het toilet moet word het een probleem, dat moet heel snel gebeuren, anders gaat hij brullen... ik zou denk ik gek worden! maar ja...aan de andere kant is het weer een geweldig jochie en lig ik constant dubbel van het lachen om hem... haar dochter kwam regelmatig bij ons logeren, dan was het feest!!! maar ik merkte altijd weer dat als het logeren weer voorbij was, ik totaal inelkaar klapte van vermoeidheid...en ik telkens weer zoiets had van, voorlopig even niet meer..zo zwaar vond ik dat altijd, terwijl het maar een weekendje was! de laatste tijd hou ik het met zin wat af, omdat ik het echt niet op kan brengen...je moet er echt zin aan hebben. en dan denk ik ook, voel je je ook zo moe als het je eigen kind is??? die kan je niet meer naar huis brengen als je het helemaal zat bent..
bixister	maandag 21 juni 2004 @ 23:17
	que-pasa, ik denk dat het wel een beetje anders is als 't je eigen kind is. zo'n logeerweekend is een uitzondering en daar probeer je inderdaad een feest van te maken. met je eigen kind kom je langzamerhand in een ritme waar iedereen mee leven kan. maar vermoeiend is het wel, en de extra zorgen die het oplevert en de verantwoordelijkheid die je erbij krijgt vind ik ook best pittig. en natuurlijk levert het ook een heleboel energie op, en levensvreugde! maar het is echt heel moeilijk om van te voren precies af te wegen wat voor jou de doorslag geeft. ik heb altijd vrij duidelijk gevoeld dat ik 'ooit' heel graag een of meer kinderen zou willen. voor mij was het dus niet zozeer de vraag of ik het wilde, maar meer wanneer ik er nou echt klaar voor was en of ik het aan zou durven met m'n partner. gelukkig heb ik iemand getroffen die niet al te ingewikkeld in elkaar zit en ook duidelijk aangaf dat hij het wel zag zitten. dat scheelt een hoop. veel succes met jullie beslissing (ook voor de mensen met vergelijkbare twijfels), en als deze pro-kind zou zijn: ook met het verwezenlijken ervan.
hace_x	dinsdag 22 juni 2004 @ 07:47
	Dat getwijfel... ik zou het gewoon doen!
Merisse	dinsdag 22 juni 2004 @ 11:56
	Net als Danosa en Phileine hebben ook wij op een gegeven moment gezegd: we proberen het gewoon! Je kunt er eindeloos over blijven praten en alle rationele argumenten tegen en heel veel emotionele argumenten voor bedenken maar, in ons geval dan, wij zijn laatbloeiers en hebben beiden in ons leven alleen maar weloverwogen, goede beslissingen genomen, hier komen we de eerste 10 jaar toch niet uit en die tijd hebben we niet meer dus: gaan met die banaan. Sprong in het diepe (want dat blijft het toch, voor iedereen volgens mij).
Moonah	dinsdag 22 juni 2004 @ 13:52
	Zo. Gepraat. Wat een opluchting. Veel tranen, veel eerlijkheid. Mijn heel lang en diep weggestopte gevoelens niet meer verloochend. Mijn allerliefste reageerde prima. Niet enthousiast, wel met respect. Hij is zelf nog helemaal niet bezig met kinderen, maar hij zei: "Dat wil nog niet zeggen dat ik ze per sé niet wil." Ik ben erg blij dat ik eea heb opengegooid. Mede dankzij dit topic.
moralia	dinsdag 22 juni 2004 @ 13:57
	Goedzo Moonah, is bij jullie onderelkaar tenminste duidelijk, maar ehm.. betekent dit nu dat jullie er voor gaan? Ik als "oudere" moeder ( ik was 35 toen ik van Zoë beviel) kan alleen maar zeggen dat je niet te lang moet wachten, toen Zoë er eenmaal was vonden we eigenlijk dat we het ook wel 5 jaar eerder hadden kunnen doen. Oja, ik was ook zo'n type zonder moedergevoelens of gezinsideaal, en dat komt eigenlijk allemaal vanzelf.
Moonah	dinsdag 22 juni 2004 @ 14:13
	quote: Op dinsdag 22 juni 2004 13:57 schreef moralia het volgende: Goedzo Moonah, is bij jullie onderelkaar tenminste duidelijk, maar ehm.. betekent dit nu dat jullie er voor gaan? Nou, zo snel gaat dat nou ook weer niet. Er zal heus nog wel een poos overheen gaan en wellicht komt het er alsnog niet van. Dat weet ik nog niet. Mijn allerliefste is niet zo snel in dit soort zaken. We wonen nog niet eens samen. Maar de openheid doet me goed. En ik heb hem ook gezegd dat ik er open over wil blijven. We maakten net ook al wat grapjes erover. En dat is wel een goed teken. Zo zat/hing hij in een stoel tijdens ons gesprek, en moest ik ineens weer vreselijk huilen omdat ik me voorstelde dat er een ukkie bovenop hem in de stoel klom en dat hij er mee ging spelen. Hij reageerde daar wel leuk op. En toen hij de deur uitging, kwam hij nog even terug: "Oeps! Schone luiers vergeten!" _{PS Sorry dat ik niet zo reageer op de andere dames (Que-Pasa, Merissa) in dit topic. Maar ik ben echt even erg intensief met mijn eigen gevoelens bezig.}
miss_dynastie	dinsdag 22 juni 2004 @ 14:14
	Moonah, wat fijn dat je er in elk geval over hebt kunnen praten !!!
Moonah	dinsdag 22 juni 2004 @ 14:16
	Djeez! Nou schiet ik weer vol door zulke aardige en ook meelevende reacties. :')
Que-Pasa	dinsdag 22 juni 2004 @ 14:16
	hoor net dat Claudia shiffer ook alweer zwanger is... en zag gisteren dat trijntje oosterhuis al 6 maanden zwanger was! julia roberst ook zwanger...jeniffer aniston waarschijnlijk ook.. angela schijf..en zo komt er elke dag wel weer een bekende nederlanders bij.... zo kijk ik soms enorm tegen iemand op, en vaak heeft diegene geen kinderen...en dan ineens van de een op de andere dag hoor je dat ze zwanger is...dan komen er bij mij ook vaak een soort van jaloerse gevoelens los, heel vreemd.... zo had ik altijd iets van tatum dagelet, nee die zie ik niet zo snel als moeder, en ze zei ook wel vaak dat dat niks voor haar was, en ik schrok dan ook best dat die ineens een kind kreeg.... maar als je haar dan zo een beetje volgt past het toch ook wel weer bij haar.... zo gaat het ook bij mensen in mijn omgeving...de broer van mijn vriend kreeg ook een kind...die leven ook heel erg van, we zien wel, maar ook wel weer volgens het lijstje, eerst veliefd verloofd getrouwd huis kopen en een baby..... ik zou nooit willen trouwen...we hebben toevallig wel een huis gekocht, maar puur omdat dat op ons pad kwam..mijn vriend werkt (soms een beetje TE veel) en ik doe thuis van alles, net als vandaag heb ik het hele huis over de kop, ramen wassen, stofzuigen, vloer dweilen, kortom, het huishouden....en dan denk ik vaak als ik daar mee bezig ben, hoe doe je dit in godsnaam als je kinderen hebt?!?!!?!? dan heb je daar toch helemaal geen tijd voor?? ik kan zo enorm omprutsen zo'n hele dag.....en heb alle tijd hard nodig....dan ineens ga ik zitten schilderen of ga ik een bank bekleden, of weet ik veel wat voor gepruts...dat is over als ik kinderen zou hebben.... en zo heb ik ook best duizend en een kwaaltjes....lig ik een hele dag op bed omdat ik pijn in mijn buik heb, of pijn in mijn hoofd of weet ik veel wat...dan moet je er toch niet aan denken dat je een huilende baby bij je hebt die je moet voeden of verschonen of vermaken
Que-Pasa	dinsdag 22 juni 2004 @ 14:20
	quote: Op dinsdag 22 juni 2004 14:13 schreef Moonah het volgende: [..] _{PS Sorry dat ik niet zo reageer op de andere dames (Que-Pasa, Merissa) in dit topic. Maar ik ben echt even erg intensief met mijn eigen gevoelens bezig.} Joh! maakt toch niet uit! ik lees al je verhalen en leef met je mee, ik herken ook zoveel in jou verhaal... toppie dat je hebt gepraat, ik vind dit ook zo verschrikkelijk moeilijk..omdat ik zelf nog niet eens weet wat ik nu wil...
moralia	dinsdag 22 juni 2004 @ 14:20
	Mwa het is zo dat je ineens heel wat minder van die kwaaltjes krijgt als je kind er is, en hoe vaak bekleed je nou een bank? Je gaat gewoon andere prioriteiten stellen. De ramen kun je ook 1 keer in de maand lappen ipv elke week.
Moonah	dinsdag 22 juni 2004 @ 14:20
	Helemaal herkenbaar Que-Pasa. Die jaloezie heb ik ook gehad. Dat was voor mij wél al een beetje een eyeopener. En dat gepruts en gerommel ken ik ook. Maar volgens mij word je met een kind veel efficiënter. Ik ben bv helemaal niet zo'n poetser, maar ik denk dat ik dat met een kind vanzelf wat beter gaat bijhouden. Nou, ik ga zo even de stad in. Even wat anders dan alleen maar hier mee bezig zijn.
Gia	dinsdag 22 juni 2004 @ 14:26
	Ik denk dat je gewoon voor jezelf op een rijtje moet zetten wat jullie het meest gelukkig maakt. Als dat verre reizen, uitgaan en levensgenieten is, dan zou ik niet op mijn 36ste nog eens aan kinderen beginnen. Want dan kun je pas weer gaan levensgenieten als je een jaar of 60 bent. Ik heb zelf twee kinderen van bijna 10 en bijna 12 en voor ons begint het levensgenieten nu weer een beetje te komen. We zijn nu beiden 40. Moet er persoonlijk echt niet aan denken om nu nog een baby te krijgen! Onze buuv is net zo oud als ik en daar is de oudste 20 en woont al zelfstandig. De jongste is 18, dus daar hebben ze ook nog nauwelijks omkijken naar. Die gaan alweer gezellig met hun tweetjes op vakantie en hoeven nergens meer naar te kijken. Mijn zus is 42 en heeft twee kinderen van 4 en 2. Die hebben eerst van het leven genoten en willen dat nu, met twee kleintjes, eigenlijk nog. Maar ja, dat kan niet altijd. Je bent toch afhankelijk van een babysit. En ze worden toch op tijd wakker, terwijl je nog uit wilt slapen na een avondje stappen. Bedoel maar, het heeft allemaal zijn voor en nadelen en ik kan me voorstellen dat je enorm twijfelt. Echt advies kan ik je niet geven, alleen zou ik er op die leeftijd niet meer aan beginnen. En ik hou erg veel van kinderen.
Merisse	dinsdag 22 juni 2004 @ 14:36
	Dat van die jaloezie herken ik ook wel Que Pasa. Het merendeel van de dames die jij noemt zijn trouwens wat oudere moeders, geeft de burger toch ook wel weer wat moed dat je niet perse piep hoeft te zijn om nog aan kinderen te beginnen. Moonah geeft niks hoor, ik vind het interessant om je gedachten en overwegingen te horen en ik vind het heel leuk dat jij door dit topic toch wel in een stroomversnelling bent gekomen.
miss_sly	dinsdag 22 juni 2004 @ 15:26
	quote: Op dinsdag 22 juni 2004 14:36 schreef Merisse het volgende: Dat van die jaloezie herken ik ook wel Que Pasa. Het merendeel van de dames die jij noemt zijn trouwens wat oudere moeders, geeft de burger toch ook wel weer wat moed dat je niet perse piep hoeft te zijn om nog aan kinderen te beginnen. Moonah geeft niks hoor, ik vind het interessant om je gedachten en overwegingen te horen en ik vind het heel leuk dat jij door dit topic toch wel in een stroomversnelling bent gekomen. Je ziet het echt steeds vaker, en eigenlijk is het toch ook wel een logisch iets? Mijn moeder ging bijvoorbeeld al werken op haar 13e, trouwen op haar 18e en begon meteen aan kindjes (dat duurde dan wel twee jaar voor de eerste kwam, maar toch...). Mijn oma was een oud vrouwtje met bloemetjesjurk op dezelfde leeftijd dat mijn moeder nog een vitale moderne vrouw is en geen bloemetjesjurk te bekennen! Mensen worden ook ouder en blijven vaak langer jong en gezond en dus is het helemaal niet raar om pas later kinderen te krijgen! Het enige nadeel is dat het vrouwelijk lichaam daar niet op berekend lijkt, hoewel veel oudere vrouwen hun laatste kind ook pas halverwege de veertig kregen! Wat me opvalt is wel dat veelal de vrouwen een kinderwens ontwikkelen en het dan met hun partner bespreken en veel minder vaak omgedraaid. Toch gaan veel partners wel 'om' als het eenmaal ter sprake gekomen is. Zou dat zijn omdat ze er dan pas over na gaan denken? Of omdat ze ergens toch wel iets zien in een iegen gezinnetje met hun partner als moeder?
hace_x	dinsdag 22 juni 2004 @ 18:05
	Als bijna enige jongen in dit topic vind ik dit ook wel leuk dit te lezen. Wist wel dat dames er over konden twijfelen maar meestal zijn het toch de jongens die iets hebben van 'liever nog even niet'. Als ik goed heb gekeken naar de cijfertjes moet je er ook niet al te moeilijk over doen trouwens want 80 procent van de vrouwen wordt op enig moment toch wel moeder... is toch een redelijk percentage niet dan? Dan denk ik van: als je toch wel weet dat het je wel leuk lijkt, waarom zou je het dan nog heel erg uitstellen? Laat die koters maar komen
Que-Pasa	zondag 27 juni 2004 @ 15:18
	sja 80 procent word inderdaad ooit toch wel moeder, zo ervaar ik het ook in mijn omgeving, al lijkt het dan wel meer op 100 procent.. op het moment is mijn twijfel weer gezakt.. ik hoef niet zo nodig meer...mijn vrijheid is toch wel heel belangrijk voor me. geen idee hoe dit dan weer is weggezakt...maar ik moet er nu echt even niet aan denken... sja vreemd...
Moonah	zondag 27 juni 2004 @ 17:18
	quote: Op zondag 27 juni 2004 15:18 schreef Que-Pasa het volgende: op het moment is mijn twijfel weer gezakt.. ik hoef niet zo nodig meer...mijn vrijheid is toch wel heel belangrijk voor me. geen idee hoe dit dan weer is weggezakt...maar ik moet er nu echt even niet aan denken... sja vreemd... Bij mij wisselt het gevoel ook in intensiteit hoor. Van de week speelde het dus enorm heftig op. Ben er ook echt een aantal dagen van van de kaart geweest (een dag zelfs eerder van mijn werk naar huis gegaan, zó ellendig voelde ik me). Momenteel ben ik er vrij rustig onder. Het zit er nog wel, maar het is niet meer zo prominent op de voorgrond. Mijn allerliefste denkt erover na, hoewel hij van de week al een keertje zei dat hij niet echt heel blij wordt van het idee een kind te hebben. Dat steekt dan wel in mijn buik. Maar ik weet dat hij iemand is die over de streep getrokken moet worden, en ik houd eea wel actueel.
hace_x	zondag 27 juni 2004 @ 17:38
	quote: Op zondag 27 juni 2004 17:18 schreef Moonah het volgende: hoewel hij van de week al een keertje zei dat hij niet echt heel blij wordt van het idee een kind te hebben. Dan wil hij niet. Andere man zoeken.
Moonah	zondag 27 juni 2004 @ 17:42
	quote: Op zondag 27 juni 2004 17:38 schreef hace_x het volgende: [..] Dan wil hij niet. Andere man zoeken. Oh, je kent hem? Hartelijk dank voor je advies.
Jojogirl	zondag 27 juni 2004 @ 18:37
	* Jojogirl vindt het ook lastig. Ik weet dat ik kinderen wil, ooit, maar wat is nu het goede moment. Ik ben nu 26 en wil geen oudere moeder zijn, dus 10 jaar wachten vind ik te lang voor mezelf. Maar wat is het goede moment.... Aan de ene kant voel ik nu al iets van jaloezie als ik hoor dat andere mensen zwanger of net bevallen zijn, maar aan de andere kant zie ik nog een beetje op tegen de verantwoordelijkheid en het geregel en vraag ik me af of ik dat wel kan, een kind opvoeden. Gelukkig wil m'n vriend ook wel kinderen en zit hij met dezelfde vragen, dat scheelt wel. De vriendin van een collega van hem is net zwanger en hij volgt het met grote interesse. Wil ook met hem gaan praten over wanneer je nou zeker weet dat je er klaar voor bent. Moeilijk moeilijk moeilijk.
Gia	zondag 27 juni 2004 @ 18:50
	quote: Op zondag 27 juni 2004 18:37 schreef Jojogirl het volgende: * Gia vindt het ook lastig. Ik weet dat ik kinderen wil, ooit, maar wat is nu het goede moment. Ik ben nu 26 en wil geen oudere moeder zijn, dus 10 jaar wachten vind ik te lang voor mezelf. Maar wat is het goede moment.... Aan de ene kant voel ik nu al iets van jaloezie als ik hoor dat andere mensen zwanger of net bevallen zijn, maar aan de andere kant zie ik nog een beetje op tegen de verantwoordelijkheid en het geregel en vraag ik me af of ik dat wel kan, een kind opvoeden. Gelukkig wil m'n vriend ook wel kinderen en zit hij met dezelfde vragen, dat scheelt wel. De vriendin van een collega van hem is net zwanger en hij volgt het met grote interesse. Wil ook met hem gaan praten over wanneer je nou zeker weet dat je er klaar voor bent. Moeilijk moeilijk moeilijk. Koop af en toe het blad ouders van nu of kinderen. Als je je er wat in verdiept zul je zien dat het allemaal niet zo ontzettend moeilijk is. Je weet heus zelf wel hoe je een kind op moet voeden. Tenminste, ik ga ervan uit dat jij een redelijk intelligent en weldenkend persoontje bent. Kijk, er zijn mensen die helemaal niet geschikt zijn om kinderen op te voeden. Die stellen zich ook niet eens de vraag of ze er wel aan toe zijn, die beginnen er gewoon onbezonnen aan. Het feit dat jij er wel over nadenkt, kwalificeert je eigenlijk, in mijn ogen, als een geschikte ouder. Af en toe over kinderen lezen zal je ook voldoende zelfvertrouwen geven om die stap te nemen.
Loena-tik-	zondag 27 juni 2004 @ 19:10
	quote: Op zondag 27 juni 2004 18:50 schreef Gia het volgende: [..] Koop af en toe het blad ouders van nu of kinderen. Als je je er wat in verdiept zul je zien dat het allemaal niet zo ontzettend moeilijk is. Je weet heus zelf wel hoe je een kind op moet voeden. Tenminste, ik ga ervan uit dat jij een redelijk intelligent en weldenkend persoontje bent. Kijk, er zijn mensen die helemaal niet geschikt zijn om kinderen op te voeden. Die stellen zich ook niet eens de vraag of ze er wel aan toe zijn, die beginnen er gewoon onbezonnen aan. Het feit dat jij er wel over nadenkt, kwalificeert je eigenlijk, in mijn ogen, als een geschikte ouder. Af en toe over kinderen lezen zal je ook voldoende zelfvertrouwen geven om die stap te nemen. Ben ik het niet echt mee eens, ik vind de verhalen in de "Ouders van nu" en "Kinderen" behoorlijk rooskleurig en als er al eens een probleem wordt besproken komt een of andere psycholoog gelijk met een pasklaar antwoord( en dan zou het probleem in eens verdwenen zijn ). Nee het zijn leuke blaadjes( lees ze zelf ook) maar of dit nou zou kunnen helpen in je besluitvorming? Ik weet het niet hoor...
Que-Pasa	maandag 28 juni 2004 @ 20:23
	vanmorgen kwam mijn zus even langs met haar zoontje... als ik die dan weer zie denk ik...jeej wat is het ook een leuk kindje... Toen begon ik met mijn zus over kinderen hebben en krijgen....ik vertelde over dat ik zo aan het twijfelen was, en dat ik het waarschijnlijk toch maar niet doe.... toen zei ze, nou het is echt het leukste wat er is hoor! dus ik over al die nadelen die ik dan zie vertellen..nou dat viel allemaal zo erg mee.. als je er van te voren over gaat nadenken hoe erg het allemaal wel niet kan zijn...enz....dat had zij dus ook wel toen ze zwanger was...toen had ze ook ziets van ojeej..kan ik dit allemaal wel, en wat nu als..enz. maar het is zo totaal anders als je eenmaal een kind hebt... nou daar gaan we dus weer...twijfeldetwijfel... toen mijn vriend thuiskwam vertelde ik zo het verhaal....nou hij geloofde er niks van... hoe kan zoiets nou leuk zijn...je kunt NOOOOOIT meer uitslapen, als je je wat min voelt...helaas pindakaas... enz enz...dus die kwam weer met de hele lijst nadelen... ben nu toevallig bevallingsverhalen op tv aan het kijken......dood eng die bevallingen..brrr....
hace_x	maandag 28 juni 2004 @ 22:40
	quote: Op zondag 27 juni 2004 17:42 schreef Moonah het volgende: [..] Oh, je kent hem? Hartelijk dank voor je advies. Sja sorry voor m'n abrubte antwoord maar je kan ook nog 3 jaar wachten en dan denkt 'ie er nog zo over en is het te laat.
Que-Pasa	maandag 28 juni 2004 @ 23:17
	quote: Op maandag 28 juni 2004 22:40 schreef hace_x het volgende: [..] Sja sorry voor m'n abrubte antwoord maar je kan ook nog 3 jaar wachten en dan denkt 'ie er nog zo over en is het te laat. als mijn vriend absluut geen kinderen zou willen hebben, en ik absoluut wel, dan zou ik niet zo iets hebben van, tot ziens dan maar je moet daar toch wel uitkomen met zijn 2 tjes... en volgens mij denken mannen er over het algemeen heel anders over dan vrouwen...ergens weet ik dat als ik het ECHT zou willen, mijn vriend om zou kunnen praten....zo'n gevoel heb ik tenminste... en wat betreft de vriend van Moon..ik ken hem niet, maar weet wel dat een mens best kan veranderen van mening...en dat elk jaar weer anders kan zijn....
miss_sly	dinsdag 29 juni 2004 @ 09:15
	quote: Op zondag 27 juni 2004 17:18 schreef Moonah het volgende: [..] Bij mij wisselt het gevoel ook in intensiteit hoor. Van de week speelde het dus enorm heftig op. Ben er ook echt een aantal dagen van van de kaart geweest (een dag zelfs eerder van mijn werk naar huis gegaan, zó ellendig voelde ik me). Momenteel ben ik er vrij rustig onder. Het zit er nog wel, maar het is niet meer zo prominent op de voorgrond. Mijn allerliefste denkt erover na, hoewel hij van de week al een keertje zei dat hij niet echt heel blij wordt van het idee een kind te hebben. Dat steekt dan wel in mijn buik. Maar ik weet dat hij iemand is die over de streep getrokken moet worden, en ik houd eea wel actueel. hoe ontzettend herkenbaar Mijn vriend zei gisteren nog over een opmerking van mij over een kindje dat we het over een jaar nog wel eens er over zouden hebben (hebben we besloten na een gesprek vorige week) en toen heb ik ook gezegd dat ik het wel actueel ging houden. Hij moet toch aan het idee wennen, want het is immers nooit ter sprake gekomen en ineens uit het niets is daar dat moeilijke onderwerp
bixister	dinsdag 29 juni 2004 @ 10:22
	quote: Op maandag 28 juni 2004 23:17 schreef Que-Pasa het volgende: als mijn vriend absluut geen kinderen zou willen hebben, en ik absoluut wel, dan zou ik niet zo iets hebben van, tot ziens dan maar je moet daar toch wel uitkomen met zijn 2 tjes... nou ja, het is nogal een basaal onderwerp, waarvan het nog maar de vraag is of je daar uitkomt. ik denk juist wel dat als ik en mijn partner op zo'n punt erg zouden verschillen dat dat een reden zou kunnen zijn om uit elkaar te gaan. eerlijk gezegd is het altijd een van de eerste dingen die ik me afvroeg bij een potentiële partner: zou ik met hem kinderen willen? en het tweede: zou hij kinderen willen? (erg he. )
Que-Pasa	dinsdag 29 juni 2004 @ 12:01
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 10:22 schreef bixister het volgende: [..] nou ja, het is nogal een basaal onderwerp, waarvan het nog maar de vraag is of je daar uitkomt. ik denk juist wel dat als ik en mijn partner op zo'n punt erg zouden verschillen dat dat een reden zou kunnen zijn om uit elkaar te gaan. eerlijk gezegd is het altijd een van de eerste dingen die ik me afvroeg bij een potentiële partner: zou ik met hem kinderen willen? en het tweede: zou hij kinderen willen? (erg he. ) maar het gaat toch om de liefde die je voorelkaar hebt.... en toch niet om...nou wat gaan we allemaal doen en nemen..enz
Moonah	dinsdag 29 juni 2004 @ 12:19
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 12:01 schreef Que-Pasa het volgende: [..] maar het gaat toch om de liefde die je voorelkaar hebt.... en toch niet om...nou wat gaan we allemaal doen en nemen..enz Ik vind het een moeilijk punt hoor. Ik wil met hém een kind. Ik was indertijd niet op zoek naar een vader, nee, ik viel voor hem. Maar ja, als een zo wezenlijk verlangen niet wordt beantwoord, dan wordt het wel erg lastig. Ik weet echt niet wat ik dan zou doen. ^{Ik voel alweer de neiging opkomen mijn kop in het zand te steken...}
Gia	dinsdag 29 juni 2004 @ 13:41
	quote: Op maandag 28 juni 2004 20:23 schreef Que-Pasa het volgende: toen mijn vriend thuiskwam vertelde ik zo het verhaal....nou hij geloofde er niks van... hoe kan zoiets nou leuk zijn...je kunt NOOOOOIT meer uitslapen, als je je wat min voelt...helaas pindakaas... enz enz...dus die kwam weer met de hele lijst nadelen... Uitslapen kun je afspreken. Gewoon om beurten. Hebben wij ook gedaan. Daarbij ging ik ook rusten als de kids een middagdutje deden. Nee, da's niet echt een reden. Je wordt wel in je vrijheden beperkt wat betreft uitgaan, vakantie enzo. Maar ook dat is niet onoverkomelijk. Zat mensen gaan met een baby op vakantie. Als ze iets ouder zijn en je gaat naar een camping, dan is er vaak ook een kinderclubje waar ze een paar uur worden beziggehouden, zodat je even de handen vrij hebt. En door het jaar heen op stap gaan kan best, als je dat wilt. Maar je moet dan een goede babysit vinden. Of ouders die bijvoorbeeld wel op willen passen. Tja, je kunt niet meer zomaar doen en laten waar je zin in hebt. Je moet wat regelen voor de kids. Maar ach, als ze een jaar of 8 zijn, kunnen ze al veel zelf doen. Ik hoef voor mijn kids in het weekend niet meer op te staan. Die zorgen voor zichzelf. Al vanaf een jaar of 6. (jongste) En die paar jaar zijn zo om. Je moet er wel wat voor over hebben, natuurlijk.
miss_sly	dinsdag 29 juni 2004 @ 14:08
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 13:41 schreef Gia het volgende: [..] Uitslapen kun je afspreken. Gewoon om beurten. Hebben wij ook gedaan. Daarbij ging ik ook rusten als de kids een middagdutje deden. Nee, da's niet echt een reden. Je wordt wel in je vrijheden beperkt wat betreft uitgaan, vakantie enzo. Maar ook dat is niet onoverkomelijk. Zat mensen gaan met een baby op vakantie. Als ze iets ouder zijn en je gaat naar een camping, dan is er vaak ook een kinderclubje waar ze een paar uur worden beziggehouden, zodat je even de handen vrij hebt. En door het jaar heen op stap gaan kan best, als je dat wilt. Maar je moet dan een goede babysit vinden. Of ouders die bijvoorbeeld wel op willen passen. Tja, je kunt niet meer zomaar doen en laten waar je zin in hebt. Je moet wat regelen voor de kids. Maar ach, als ze een jaar of 8 zijn, kunnen ze al veel zelf doen. Ik hoef voor mijn kids in het weekend niet meer op te staan. Die zorgen voor zichzelf. Al vanaf een jaar of 6. (jongste) En die paar jaar zijn zo om. Je moet er wel wat voor over hebben, natuurlijk. je kan niet voor een ander bagatelliseren en bepalen wat wel en niet goede redenen zijn. in jouw ogen is het allemaal overkomelijk, geen reden en met een paar jaar over, maar dat wil niet zeggen dat andere mensen er op dezelfde manier tegenaan kijken. En natuurlijk kun je dan als argument aanvoeren dat je weet waar jeover praat omdat jij het ervaren hebt, maar dat maakt niet uit. De dingen die worden genoemd kunnen in de ogen van de ander wel onoverkomelijk lijken en dan is het dat ook voor die persoon.
Gia	dinsdag 29 juni 2004 @ 14:12
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 14:08 schreef miss_sly het volgende: [..] je kan niet voor een ander bagatelliseren en bepalen wat wel en niet goede redenen zijn. in jouw ogen is het allemaal overkomelijk, geen reden en met een paar jaar over, maar dat wil niet zeggen dat andere mensen er op dezelfde manier tegenaan kijken. En natuurlijk kun je dan als argument aanvoeren dat je weet waar jeover praat omdat jij het ervaren hebt, maar dat maakt niet uit. De dingen die worden genoemd kunnen in de ogen van de ander wel onoverkomelijk lijken en dan is het dat ook voor die persoon. Dat vetgedrukte ging over uitslapen. DAT vind ik geen onoverkomelijk probleem. Je kunt om beurten uitslapen. Niet meer kunnen stappen zeg ik van: Wil je kinderen, dan moet je er wel wat voor over hebben. M.a.w. heb je dat niet, dan moet je er niet aan beginnen. En dat heb ik ook al eerder gezegd. Ik zeg dus helemaal niet dat ik voor anderen kan bepalen wat zij moeten vinden. Maar ja, je kunt ook iemand verkeerd willen begrijpen.
miss_sly	dinsdag 29 juni 2004 @ 14:15
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 14:12 schreef Gia het volgende: [..] Dat vetgedrukte ging over uitslapen. DAT vind ik geen onoverkomelijk probleem. Je kunt om beurten uitslapen. Niet meer kunnen stappen zeg ik van: Wil je kinderen, dan moet je er wel wat voor over hebben. M.a.w. heb je dat niet, dan moet je er niet aan beginnen. En dat heb ik ook al eerder gezegd. Ik zeg dus helemaal niet dat ik voor anderen kan bepalen wat zij moeten vinden. Maar ja, je kunt ook iemand verkeerd willen begrijpen. hier doe je het namelijk gewoon weer. je legt de nadruk ten onrechte op het woord DAT terwijl het op het woord IK zou moeten. Jij vindt dat zo, maar een ander wil niet om de beurt uitslapen maar iedere week samen in het weekend tot 2 uur in bed liggen rotten....dus wel onoverkomelijk.... ik zeg niet dat je niet hebt gezegd dat je er iets voor over moet hebben, maar je wuift argumenten zomaar weg met de opmerking dat dat geen reden is....en dat is niet terecht.
Gia	dinsdag 29 juni 2004 @ 14:22
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 14:15 schreef miss_sly het volgende: [..] hier doe je het namelijk gewoon weer. je legt de nadruk ten onrechte op het woord DAT terwijl het op het woord IK zou moeten. Jij vindt dat zo, maar een ander wil niet om de beurt uitslapen maar iedere week samen in het weekend tot 2 uur in bed liggen rotten....dus wel onoverkomelijk.... ik zeg niet dat je niet hebt gezegd dat je er iets voor over moet hebben, maar je wuift argumenten zomaar weg met de opmerking dat dat geen reden is....en dat is niet terecht. Tja, als uitslapen een issue is om te bepalen of je wel of geen kinderen wilt. En je gaat daarom twijfelen, dan moet ik het toch ten zeerste afraden om er ooit aan te beginnen. En als je al helemaal niet van plan bent om oplossingen te zoeken voor bepaalde problemen, maar stug je leven wilt behouden zoals het zonder kinderen is, ook niet. Goh, wat zullen zulke mensen toch doen als ze onverhoopt een huilbaby hebben? Of net zoals mijn schoonzus een kindje met apneu, waar ze hele nachten mee rondgelopen hebben. Of zoals mijn zus een autistisch kindje. Je kunt niet alles voorzien en op een rijtje zetten en dan plannen hoe het moet gaan met een baby, want elke baby is anders. En dan een probleem maken over uitslapen!! Asjeblieft zeg!
Moonah	dinsdag 29 juni 2004 @ 14:31
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 14:22 schreef Gia het volgende: Je kunt niet alles voorzien en op een rijtje zetten en dan plannen hoe het moet gaan met een baby, want elke baby is anders. En dan een probleem maken over uitslapen!! Asjeblieft zeg! Gia, het gaat niet over uitslapen. Het gaat erom dat de een meer waarde hecht aan een bepaald aspect van het leven (bv uitslapen) dan een ander. En ik ben het met Miss_Sly eens, niemand kan dat voor een ander bepalen. En ik neem aan dat iedereen zich realiseert dat je leven verandert als je een kindje krijgt. Probleem van de dames in dit topic (of hun wederhelften) is dat het zo ontzettend moeilijk is in te schatten wat en hoe. Natuurlijk is eea afhankelijk van het kindje en iemands persoonlijke situatie en wensen. Maar daarom is het zo prettig om daar met elkaar van gedachten over te wisselen.
Gia	dinsdag 29 juni 2004 @ 14:46
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 14:31 schreef Moonah het volgende: [..] Gia, het gaat niet over uitslapen. Het gaat erom dat de een meer waarde hecht aan een bepaald aspect van het leven (bv uitslapen) dan een ander. En ik ben het met Miss_Sly eens, niemand kan dat voor een ander bepalen. En ik neem aan dat iedereen zich realiseert dat je leven verandert als je een kindje krijgt. Probleem van de dames in dit topic (of hun wederhelften) is dat het zo ontzettend moeilijk is in te schatten wat en hoe. Natuurlijk is eea afhankelijk van het kindje en iemands persoonlijke situatie en wensen. Maar daarom is het zo prettig om daar met elkaar van gedachten over te wisselen. Ik probeer alleen een oplossing aan te dragen uit de praktijk om dit 'probleem' op te lossen. Je kunt niet met zijn tweeën tot twee uur in bed blijven liggen als je een baby hebt, dat is nou eenmaal zo. Wat ik dus zeg is, dat als dit een probleem is, dat je dan niet aan kinderen moet beginnen. Het was gewoon een reaktie op iemand die dacht dat je met een baby noooooit meer uit zou kunnen slapen. En dat is onzin, want dat kan wel. Je moet een beetje creatief zijn, maar dan kan dat wel. Dan kan gewoon alles. Voor elk probleem is een oplossing te bedenken. Ik zeg alleen, dat als je wilt dat je leven gewoon doorgaat zoals voor je kinderen had, dat je er dan beter niet aan kunt beginnen, want dat kan gewoon niet. En dat is gewoon realistisch denken, en niet voor een ander denken.
phileine	dinsdag 29 juni 2004 @ 15:58
	Nou ik even realistisch, natuurlijk gaat er heel veel vrijheid "verloren" als je een kind hebt. Nee je kunt niet meer zomaar alles doen wat je wil, inclusief uitslapen. Daar kun je lang of kort over lullen, dat is gewoon zo. Het ligt een beetje aan hoe je het zelf inricht, maar er verandert veel. Heel veel. Je komt zelf nooit meer op de eerste plaats. Het punt is dat je daar subiet ook veel minder behoefte aan hebt. Je KIEST als ouder automatisch ervoor om niet jezelf, maar je kind op de eerste plaats te zetten, je krijgt automatisch de hormonen bijgeleverd die daarvoor zorgen. Daarom schreef ik eerder dat het een kwestie van gevoel is en niet van verstand. Je kunt geen vergelijking maken van a+b=c-d*e waarin a=vrijheid, b=uitslapen, c=tijd voor jezelf etc. etc. (nee ik schrijf maar wat, dus niet gaat zitten uitrekenen). Er komt namelijk een onbekende variabele in de vergelijking: het gevoel wat dat kind oproept, de rijkdom en levensvreugd als je het wat zijïg wilt formuleren. Dat gooit subiet zo'n hele vergelijking in de war. Het zet je leven op zijn kop, maar ook al je prioriteiten, je wensen voor het leven, de dingen waar je voor wil vechten. Alles verschuift, maar hoe precies dat kun je van te voren niet voorspellen. Dus ja, je kunt nu bedenken wat je allemaal vervelend zou kunnen vinden eraan, maar je weet helemaal niet hoe dat uit gaat pakken. Misschien vindt je die dingen dan wel helemaal niet meer belangrijk, maar loop je juist tegen andere punten aan. Echt, het is een gevoelskwestie en niet veel meer dan dat. En daarin heeft Gia wel gelijk, als het gevoel goed zit, lossen alle praktische zaken zich op een of andere manier wel op.
miss_sly	dinsdag 29 juni 2004 @ 16:10
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 15:58 schreef phileine het volgende: knip Dus ja, je kunt nu bedenken wat je allemaal vervelend zou kunnen vinden eraan, maar je weet helemaal niet hoe dat uit gaat pakken. Misschien vindt je die dingen dan wel helemaal niet meer belangrijk, maar loop je juist tegen andere punten aan. Echt, het is een gevoelskwestie en niet veel meer dan dat. En daarin heeft Gia wel gelijk, als het gevoel goed zit, lossen alle praktische zaken zich op een of andere manier wel op. natuurlijk, ik ben het ook helemaal met je eens. En voor mij is de vrijheid die je kwijt zou kunnen raken ook niet zo'n punt, maar het ging mij er om dat Gia zomaar alle bezwaren en argumenten aan de kant zwaait met de opmerking dat 'dat geen reden is', en dat kan zij niet bepalen! Niemand kan voor een ander bepalen waar hij/zij veel of weinig waarde aan hecht dus ook in dit topic niet ik denk ook dat de keuze voor kinderen veelal een gevoelsmatige is, maar ik kijk bijvoorbeeld naar mijn eigen vriend (en aan dit topic te zien is hij niet de enige) en die zal ik toch eerst met minder gevoelsmatige argumenten moeten overtuigen. En als ik dan zeg dat niet meer elke week, maar om de week uitslapen toch niet zo erg is (bij wijze van spreken!) dan vraagt hij ook wie ik ben om dat te bepalen voor hem...logisch toch
phileine	dinsdag 29 juni 2004 @ 18:23
	ja hoor snap ik helemaal miss_sly, dat was ook juist de kern van mijn betoog. Dat je niet weet wat wel en niet hindert, het dus niet kan wegredeneren, laat staan voor een ander.
hace_x	dinsdag 29 juni 2004 @ 18:24
	quote: Op maandag 28 juni 2004 23:17 schreef Que-Pasa het volgende: [..] als mijn vriend absluut geen kinderen zou willen hebben, en ik absoluut wel, dan zou ik niet zo iets hebben van, tot ziens dan maar je moet daar toch wel uitkomen met zijn 2 tjes... Was het maar waar. Maar zo gaat het heel vaak dus niet. Daar kom je niet altijd uit. Wel of geen kinderen willen kan een breekpunt zijn voor een relatie. Als de ene persoon wel wil en de andere niet, dan zit je met een probleem. Dan kun je heel erg lang gaan praten maar als de standpunten niet veranderen welke uitweg heb je dan? quote: ergens weet ik dat als ik het ECHT zou willen, mijn vriend om zou kunnen praten....zo'n gevoel heb ik tenminste... Probeer het eens? Stel dat het je zelfs met extra moeite nog niet lukt, waartoe neem je dan je toevlucht? Chantage? quote: en wat betreft de vriend van Moon..ik ken hem niet, maar weet wel dat een mens best kan veranderen van mening...en dat elk jaar weer anders kan zijn.... Sorry voor de wat felle kritiek maar: Stel je wacht even dat jaartje af dat je vriend zegt dat het hem best leuk lijkt en dan hoppa? Lijkt me niet echt een stevige basis voor kinderen.
hace_x	dinsdag 29 juni 2004 @ 18:26
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 16:10 schreef miss_sly het volgende: kant zwaait met de opmerking dat 'dat geen reden is', en dat kan zij niet bepalen! Niemand kan voor Dames dames toch. Gia gaf alleen maar aan dat dat geen reden HOEFT te zijn, want ze suggereerde meteen een oplossing. Dat is wat anders dan dat het geen reden MAG zijn.
Gia	dinsdag 29 juni 2004 @ 18:28
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 16:10 schreef miss_sly het volgende: En als ik dan zeg dat niet meer elke week, maar om de week uitslapen toch niet zo erg is (bij wijze van spreken!) dan vraagt hij ook wie ik ben om dat te bepalen voor hem...logisch toch En ik zeg alleen, dat als je dat erg vindt, je er niet aan moet beginnen. Als je als man op voorhand al begint te klagen dat je dan niet meer gezellig samen kunt uitslapen, dan past een baby niet binnen zijn plaatje. En ja, ze zijn echt waar binnen de kortste keren groot. Als je als echtpaar overweegt om kinderen te 'nemen', dan moet je er bij voorbaat al alles voor opzij willen zetten. Daarmee wil ik niet bepalen wat voor anderen belangrijk is, maar dat belangrijk zijn een erg relatief begrip is, als het om kinderen gaat. Je kinderen horen het belangrijkste te zijn en dan pas de eventuele wensen van de ouders.
Moonah	dinsdag 29 juni 2004 @ 18:59
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 18:24 schreef hace_x het volgende: Sorry voor de wat felle kritiek maar: Stel je wacht even dat jaartje af dat je vriend zegt dat het hem best leuk lijkt en dan hoppa? Lijkt me niet echt een stevige basis voor kinderen. Ik vind je erg kort door de bocht. Dat vind ik vervelend. Dit is een precair onderwerp. Zoals mijn allerliefste zegt: "Jij bent al veel langer aan het nadenken over al dan niet kinderen." Hij niet. Hij begint daar nu pas mee. Omdat ik het heb aangekaart. dan vind ik het logisch en redelijk om hem dus de tijd te geven.
Que-Pasa	dinsdag 29 juni 2004 @ 22:41
	Israëlische vrouw van 64 krijgt kind heb dus nog alle tijd
miss_sly	woensdag 30 juni 2004 @ 09:18
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 18:59 schreef Moonah het volgende: [..] Ik vind je erg kort door de bocht. Dat vind ik vervelend. Dit is een precair onderwerp. Zoals mijn allerliefste zegt: "Jij bent al veel langer aan het nadenken over al dan niet kinderen." Hij niet. Hij begint daar nu pas mee. Omdat ik het heb aangekaart. dan vind ik het logisch en redelijk om hem dus de tijd te geven. Goh Moonah, je zegt telkens precies wat ik denk
miss_dynastie	woensdag 30 juni 2004 @ 09:32
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 18:24 schreef hace_x het volgende: Sorry voor de wat felle kritiek maar: Stel je wacht even dat jaartje af dat je vriend zegt dat het hem best leuk lijkt en dan hoppa? Lijkt me niet echt een stevige basis voor kinderen. En dan hoppa wat En wanneer is iets een stevige basis voor kinderen?
CarpeDiem	woensdag 30 juni 2004 @ 09:37
	Als man ook maar eens reageren. Wij hebben er (we zijn nu beide 37) definitief voor gekozen niet aan kinderen te beginnen. Onze hoofdstelling is altijd geweest: er moet geen twijfel zijn maar 'het gevoel' moet er zijn. Het verlangen naar een kind. Voor mij was het nooit echt twijfel , mijn vrouw constateerde dat de kriebels er nooit kwamen. We hebben veel neefjes en nichtjes waar we de bekende voor- en nadelen voorbij zien komen. Ik denk niet dat ik hoef op te sommen wat wij de voordelen van het kinderloos zijn vinden, kortgezegd werken we allebei en houden er dus een luxe leventje op na. Van de andere kant beseffen we ook goed wat we missen en zijn we ervan overtuigd dat we ons mét kinderen ook prima zouden redden. Waarschijnlijk zouden we ook zeggen: ik wil ze nooit meer kwijt, en van ze genieten. We kennen echter ook een vrouw die ons in goed vertrouwen heeft verteld dat ze welliswaar zielsveel van haar kinderen houdt, maar dat wanneer ze het kon overdoen er niet aan zou beginnen. Goed, die heeft er ook meerdere die elkaar het leven behoorlijk zuur maken. Daarnaast ken ik ook iemand met een autistisch kind en ik moet je eerlijk zeggen dat mij dat wel heel moeilijk zou vallen. Wat een opgave, ook dan moet je er staan! Beseffen mensen dat dit ook kan gebeuren? Al met al kun je denk ik emotionele en rationele overwegingen maken. Voor de meeste mensen zal er op een gegeven moment een sterk verlangen zijn, dan is de keuze makkelijk. Zweef je daar tussenin dan is het moeilijk, zeker wanneer je beide niet op één golflengte zit. Uiteindelijk ben je zelf de enige die het best kan beoordelen wat je gevoelens zijn, anderen zullen je vaak hun eigen keuze motiveren.
bixister	woensdag 30 juni 2004 @ 09:56
	moonah hoe oud is jouw vriend? (misschien heb je 't wel ergens gezegd hoor maar ik kon 't zo gauw niet vinden).
Moonah	woensdag 30 juni 2004 @ 10:36
	quote: Op woensdag 30 juni 2004 09:37 schreef CarpeDiem het volgende: Al met al kun je denk ik emotionele en rationele overwegingen maken. Voor de meeste mensen zal er op een gegeven moment een sterk verlangen zijn, dan is de keuze makkelijk. Zweef je daar tussenin dan is het moeilijk, zeker wanneer je beide niet op één golflengte zit. Uiteindelijk ben je zelf de enige die het best kan beoordelen wat je gevoelens zijn, anderen zullen je vaak hun eigen keuze motiveren. Dank voor je bijdrage. Ook goed dat 'de andere kant ' wordt belicht. quote: Op woensdag 30 juni 2004 09:56 schreef bixister het volgende: moonah hoe oud is jouw vriend? (misschien heb je 't wel ergens gezegd hoor maar ik kon 't zo gauw niet vinden). Hij is 33, dus aan de leeftijd ligt het niet. Het is iemand die erg hecht aan zijn vrijheid, zijn eigen ding. Zo wonen wij ook (nog) niet samen. Maar het is ook iemand die niet snel aan iets nieuws/onbekends zal beginnen. Zoals ik al eerder zei, je moet hem met bepaalde dingen over de streep trekken.
bixister	woensdag 30 juni 2004 @ 10:50
	ik kan me er wel wat bij voorstellen moonah, heb ook zo'n vrijgevochten ex waar ik destijds helemaal voor gevallen was. maar uiteindelijk ging hij mij toch wat te veel alleen maar voor z'n eigen dingen en had hij erg weinig over voor mij/de relatie. daar werd ik zelf niet bepaald gelukkiger van en ik ben blij dat het nu al jaaaren een ex is. wat ik eigenlijk bedoel te zeggen: hou je eigen wensen/gevoelens goed in de gaten. al is ie nog zo leuk, jij moet ook aan je trekken komen.
Moonah	woensdag 30 juni 2004 @ 10:57
	quote: Op woensdag 30 juni 2004 10:50 schreef bixister het volgende: wat ik eigenlijk bedoel te zeggen: hou je eigen wensen/gevoelens goed in de gaten. al is ie nog zo leuk, jij moet ook aan je trekken komen. Dank je Bixister. Ik heb dat ook wel in mijn achterhoofd. En ik ben alert op mijn eigen verlangens en behoeften. Dat botst dus idd wel eens, maar dat zul jij wel herkennen. Aaaarrggh!
bixister	woensdag 30 juni 2004 @ 11:23
	hartstikke moeilijk inderdaad. probeer er op letten of je jezelf erg moet forceren om bij hem te 'passen'. en verder mag je ook best op je strepen gaan staan wanneer iets voor jou erg belangrijk is, hoef je daarbij niet per se eerst altijd rekening te houden met hoe hij in elkaar zit (mag ook wel es andersom namelijk). succes!
Gia	woensdag 30 juni 2004 @ 11:33
	quote: Op woensdag 30 juni 2004 11:23 schreef bixister het volgende: hartstikke moeilijk inderdaad. probeer er op letten of je jezelf erg moet forceren om bij hem te 'passen'. en verder mag je ook best op je strepen gaan staan wanneer iets voor jou erg belangrijk is, hoef je daarbij niet per se eerst altijd rekening te houden met hoe hij in elkaar zit (mag ook wel es andersom namelijk). succes! Heel goed gezegd! Er zijn heel veel stellen waarbij de man in vrijwel alles bepalend is, en de vrouwen ahw op de tenen lopen en niet echt zichzelf kunnen zijn. Zo'n relatie moet geen enkele vrouw voor zichzelf willen of accepteren. Toen ik een relatie kreeg met mijn man, had ik het eigenlijk wel gehad met mannen. Ik was zover dat ik eigenlijk al besloten had om alleen door het leven te gaan en op den duur alleenstaande moeder te worden. Want dat ik ooit kinderen wilde stond voor mij vast. Dan maar alleen. Maar ja, toen werd ik op slag verliefd op mijn huidige man. Maar ik had wel zoiets van "hij accepteert me maar zoals ik ben, ik kan ook zonder man." Misschien hard, maar zo voelde ik me toen wel. En dat is helemaal goed gekomen. Hij is de volgende dag bij mij ingetrokken en dat is al weer 15 jaar geleden.
Moonah	woensdag 30 juni 2004 @ 11:38
	quote: Op woensdag 30 juni 2004 11:33 schreef Gia het volgende: Er zijn heel veel stellen waarbij de man in vrijwel alles bepalend is, en de vrouwen ahw op de tenen lopen en niet echt zichzelf kunnen zijn. Zo'n relatie moet geen enkele vrouw voor zichzelf willen of accepteren. Hoho! Zó zit het bij ons niet in elkaar hoor! Ik ben iemand die erg veel hecht aan respect, eigenheid en elkaar in je waarde laten. Dat gebeurt dus ook bij ons. Maar mss mag ik idd wel wat meer grenzen en eisen stellen. Food for thought... Dank je Bixister.
Que-Pasa	woensdag 30 juni 2004 @ 11:47
	quote: Op woensdag 30 juni 2004 09:37 schreef CarpeDiem het volgende: Onze hoofdstelling is altijd geweest: er moet geen twijfel zijn maar 'het gevoel' moet er zijn. Het verlangen naar een kind. Daarnaast ken ik ook iemand met een autistisch kind en ik moet je eerlijk zeggen dat mij dat wel heel moeilijk zou vallen. Wat een opgave, ook dan moet je er staan! Beseffen mensen dat dit ook kan gebeuren? daar heb je helemaal gelijk in ja....het gevoel moet er gewoon zijn, en als je dat niet hebt dan moet je het niet doen, maar mijn verstand zegt soms....joh doe het gewoon...straks krijg je spijt... de meesten die kinderen hebben twijfelden niet eens, die overkwam het zeg maar...mijn zus wilde ze ook niet, maar inmiddels heeft ze er toch 2 gekregen...wat dus eigenlijk ongelukjes waren... soms misschien gemakkelijk, dan hoef je zelf de beslissing niet te maken. en inderdaad wat CarpeDiem ook zegt...het kind kan ook van alles mankeren..zoals autistish of weet ik veel wat.....en ik weet zeker dat ik dat niet aan zou kunnen!
Moonah	woensdag 30 juni 2004 @ 11:55
	quote: Op woensdag 30 juni 2004 11:47 schreef Que-Pasa het volgende: en inderdaad wat CarpeDiem ook zegt...het kind kan ook van alles mankeren..zoals autistish of weet ik veel wat.....en ik weet zeker dat ik dat niet aan zou kunnen! Ik ken je niet, maar ik weet (bijna) zeker dat je dat wél zou kunnen...
Que-Pasa	woensdag 30 juni 2004 @ 12:41
	quote: Op woensdag 30 juni 2004 11:55 schreef Moonah het volgende: [..] Ik ken je niet, maar ik weet (bijna) zeker dat je dat wél zou kunnen... je bedoeld..ik zou wel moeten? nee ik heb er enorme bewondering voor hoor, als ik mensen zie op tv die zo'n kind hebben, of die in een tehuis werken waar gehandicapte kinderen wonen....dan gaat er altijd iets door me heen van jeeeej....dan moet je een geduld hebben! en dat heb ik dus niet...en omdat ik nu al twijfel over een gezond normaal kind...of ik dat wel aan zou kunnen.....denk ik dat ik dat andere dus al helemaaaal niet aan kan....
LadyS	woensdag 30 juni 2004 @ 12:53
	In de Libelle van een paar weken terug (ik heb de leesmap, dus heb het vanmorgen pas gelezen) stond er ook een heel stuk over jullie "dilemma". En er werd ook een boek in aangeraden. (ik weet niet of dat al genoemd is, ik heb wel het hele topic bijgehouden, maar ik kan het me niet meer herineneren ) Het boek was van Mariel Croon --> Zwanger worden Sterkte dames (en heren)
Hihat	donderdag 1 juli 2004 @ 00:08
	Moonah, krijg je nog meer 'food for thought' als ik stel dat de keuze voor een kind per definitie nooit een rationele keuze is, maar altijd een emotionele? Zo denk ik erover tenminste. Je moet je een 'moeder' of 'vader' voelen, voordat je er één kunt zijn, denk ik...
hace_x	donderdag 1 juli 2004 @ 01:11
	quote: Op dinsdag 29 juni 2004 18:59 schreef Moonah het volgende: [..] Ik vind je erg kort door de bocht. Dat vind ik vervelend. Dit is een precair onderwerp. Zoals mijn allerliefste zegt: "Jij bent al veel langer aan het nadenken over al dan niet kinderen." Hij niet. Hij begint daar nu pas mee. Omdat ik het heb aangekaart. dan vind ik het logisch en redelijk om hem dus de tijd te geven. Ik begrijp dat het een precair onderwerp is, en ja, ik reageer op fok nogal eens kort door de bocht. Ik probeer dat in dit topic wel vooraf te laten gaan met 'sorry alvast voor wat ik nu ga zeggen' etc. Enfin. Ik realiseer mij ook dat mijn boodschap 'hard' kan over komen. Mijn stelling is dat mannen er even lang over doen om er over na te denken als vrouwen. En ik ga er van uit dat vrouwen er zowel onbewust als bewust altijd al vrij lang over doen. Dan is mijn conclusie inderdaad kort door de bocht maar geef ik hem toch: Als je vriend werkelijk nu pas begint na te denken, kun je zelf uitrekenen hoe lang het gaat duren. Natuurlijk gun je hem die tijd, zo hoort dat in een relatie en er is niemand die jou dat tegen spreekt. Nog ter nuancering: ik weet dat ik hier op fok erg snel mijn 'onclusie' opschrijf zonder daarbij eerst uitvoerig mijn gedachtengang neer te pennen. Meestal leest men dat namelijk niet, en heeft het dus ook pas zin er wat uitvoeriger op in te gaan als daar om gevraagd wordt. En ja, ieder mag er zijn eigen conclusie op nahouden en ja, er zullen vast ook mannen zijn die helemaal niet zo lang over kinderen na hoeven denken. Succes en hopelijk staat hij snel aan jouw kant
miss_sly	donderdag 1 juli 2004 @ 08:31
	hace_x: ik weet niet of mannen er net zo lang over doen. Ik heb toch de ervaring dat het bij veel mannen niet eens als mogelijheid opkomt, totdat hun partner er over begint. Veel vrouwen zijn er toch al eerder mee bezig; niet perse met de vraag of en wanneer ze ze willen, maar gewoon met de mogelijkheid dat ze kinderen kunnen krijgen. Bovendien komt bij vrouwen hun biologische grens om de hoek kijken, terwijl dat bij mannen niet zo is. Ik heb al vaak meegemaakt dat, zodra de vrouw over kinderen begon, de man die optie eerst ver weg wierp, omdat het nu eenmaal iets totaal nieuws was, maar na praten en nadenken toch zeker (zonder dwang of emotionele chantage!) over ging op het idee dat het toch wel leuk zou zijn om samen een kindje te krijgen. En natuurlijk, bovenstaande geldt niet voor alle mannen en alle vrouwen, maar het is wel zoals ik het in de meeste gevallen heb gezien.
Gia	donderdag 1 juli 2004 @ 18:52
	quote: Op donderdag 1 juli 2004 08:31 schreef miss_sly het volgende: hace_x: ik weet niet of mannen er net zo lang over doen. Ik heb toch de ervaring dat het bij veel mannen niet eens als mogelijheid opkomt, totdat hun partner er over begint. Het komt ook voor dat mannen er pas aan toe zijn als ze wat ouder zijn, een jaar of 40 of zo. Vaak is hun vrouw dan als wat ouder en soms niet meer bereid om nog aan kinderen te beginnen. Ik ken gevallen waar huwelijken op de klippen liepen, de vrouw kinderloos achterbleef en de man een nieuw leven begon met een jongere vrouw en een paar kinderen. Zoals jij ook al zei: Mannen kunnen op hun 70ste nog vader worden. (vrouwen ook op hun 64ste, schijnbaar, maar of dat kind wel helemaal gezond is, moet ook nog maar afgewacht worden.)
bixister	donderdag 1 juli 2004 @ 19:51
	toch vind ik het ook een beetje raar dat mannen/jongens er kennelijk vaak gewoon niet over nadenken. die hebben toch ook belang bij voortplanting, om 't maar even in evolutie-termen uit te drukken?
Que-Pasa	donderdag 1 juli 2004 @ 20:08
	mijn vriend zegt altijd..neee, ik heb geen zin aan die schreeuwende larven
Gia	donderdag 1 juli 2004 @ 20:08
	quote: Op donderdag 1 juli 2004 19:51 schreef bixister het volgende: toch vind ik het ook een beetje raar dat mannen/jongens er kennelijk vaak gewoon niet over nadenken. die hebben toch ook belang bij voortplanting, om 't maar even in evolutie-termen uit te drukken? Maar vaak hebben mannen niet vantevoren al vadergevoelens, terwijl vrouwen wel vaak moedergevoelens vantevoren hebben. Veel mannen hebben niet eens vadergevoelens als ze al wel vader zijn! Niet bij iedereen komt dat dan vanzelf wel! En er op gokken dat hij het helemaal te gek vindt, als zo'n kindje er eenmaal is, zou ik nooit doen. Ben blij dat ik een man heb, die meteen kinderen wilde. Na 2 jaar samenwonen zijn we getrouwd, en 10 dagen voor onze eerste trouwdag werd de oudste geboren. Mijn man heeft heel veel zorg van mij overgenomen, omdat het met mij toen niet zo goed ging. Eigenlijk heb ik een man met, tja, moedergevoelens.... Hij zou het zo van me over kunnen nemen.
Moonah	donderdag 1 juli 2004 @ 22:39
	Hace_x, dank voor je nuancering. Ik ga nu niet inhoudelijk op de diverse posts in, ben erg moe. En anders ga ik in bed liggen malen.
phileine	donderdag 1 juli 2004 @ 22:56
	Bix, dat heeft waarschijnlijk toch met de evolutionaire "tactiek" te maken. De vrouw kan relatief weinig kinderen baren. Zij wil dus goed zorgen voor de kinderen die ze krijgt, ze zo veilig en gezond mogelijk groot brengen. Een man kan in theorie miljarden kinderen krijgen. Zijn genetische tactiek is zoveel mogelijk schieten, dan overleven er altijd wel wat. Het liefst met verschillende vrouwen, want dan heb je de beste kans op een succesvolle genen-combinatie. Daar komt ook nog bij dat mannen tot hun dood kinderen kunnen verwekken en dat bij een vrouw op een gegeven moment de deur dichtgaat, dus dat de vraag veel eerder relevant wordt.
bixister	donderdag 1 juli 2004 @ 23:00
	ja maar dat tegenhouden ervan, en er nauwelijks over nadenken. blijft toch raar. of zou dat meer buitenkant zijn en denken ze er stiekum toch over na maar willen ze zich gewoon niet te snel vastleggen.
phileine	donderdag 1 juli 2004 @ 23:57
	Dat denk ik wel bix. En misschien zo overtuigend dat ze dat zelf ook geloven.
CarpeDiem	vrijdag 2 juli 2004 @ 09:01
	Tja uitgezonderingen daargelaten zie je dat de zorg voor een kind veel op de vrouw terecht komt. De man wil daarom de beslissing om eraan te beginnen waarschijnlijk ook voor zich uit schuiven wetende dat hij ook verantwoordelijkheden krijgt.
miss_sly	vrijdag 2 juli 2004 @ 09:06
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 09:01 schreef CarpeDiem het volgende: Tja uitgezonderingen daargelaten zie je dat de zorg voor een kind veel op de vrouw terecht komt. De man wil daarom de beslissing om eraan te beginnen waarschijnlijk ook voor zich uit schuiven wetende dat hij ook verantwoordelijkheden krijgt. hmm, ik weet niet of het echt met verantwoordleijkheden te maken heeft hoor. Als ik tenminste kijknaar mijn eigen vriend is die echt niet bang of te beroerd om verantwoordelijkheid te nemen, hij is plichtsgetrouwer adn ik bijvoorbeeld Toch is de gedachte aan kinderen nog nooit bij hem opgekomen. Logisch toch, hij is 25, net afgestudeerd en we hebben het er samen ook nooit anders over gehad dan dat ze niet zouden komen. Bovendien denk ik echt dat tegenwoordig de zorg best redelijk verdeeld is. Misschien niet als het het werk betreft, maar voor het overige echt wel in veel jonge, moderne gezinnetjes.
CarpeDiem	vrijdag 2 juli 2004 @ 14:47
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 09:06 schreef miss_sly het volgende: [..] Bovendien denk ik echt dat tegenwoordig de zorg best redelijk verdeeld is. Misschien niet als het het werk betreft, maar voor het overige echt wel in veel jonge, moderne gezinnetjes. Is dat dan juist niet de reden om de beslissing uit te stellen? Als ik voor mezelf praat, ik heb lang het gevoel gehad dat ik zelf nog te jong was, allerlei dingen nog wilde doen. Nu ben ik alweer 37 en heb nog steeds veel plannen. Mijn vrijheid is me zeer kostbaar en kinderen passen daar niet in. Als ik dan jonge vaders hoor roepen (over te ondernemen dingen) 'ja dat is voor ons voorlopig niet aan de orde' , prijs ik mezelf weer gelukkig. Mijn enige angst is altijd geweest dat mijn vrouw de kriebels zou krijgen alhoewel ik haar altijd gezegd heb die nooit weg te moeten stoppen. Ik kan me dus wel voorstellen (en zie dit vaak bevestigd) dat mannen de beslissing vooruit willen schuiven. De theorie dat mannen biologisch gezien meer tijd hebben kan ik wel plaatsen. In mijn geval is mijn vrouw ook nog eens een half jaar ouder.
Gia	vrijdag 2 juli 2004 @ 14:53
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 14:47 schreef CarpeDiem het volgende: [..] Is dat dan juist niet de reden om de beslissing uit te stellen? Als ik voor mezelf praat, ik heb lang het gevoel gehad dat ik zelf nog te jong was, allerlei dingen nog wilde doen. Nu ben ik alweer 37 en heb nog steeds veel plannen. Mijn vrijheid is me zeer kostbaar en kinderen passen daar niet in. En straks ben je 43 en er ineens wel aan toe! En wat dan? Je vrouw van 44 zwanger laten worden. Mijn zus kreeg haar oudste op haar 38ste, de jongste vlak voor ze 40 werd en beide kinderen hebben een ontwikkellingsachterstand. Wil niet zeggen dat het aan de hoge leeftijd van de moeder ligt, maar bevorderlijk is het in geen geval.
miss_sly	vrijdag 2 juli 2004 @ 15:01
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 14:53 schreef Gia het volgende: [..] En straks ben je 43 en er ineens wel aan toe! En wat dan? Je vrouw van 44 zwanger laten worden. Mijn zus kreeg haar oudste op haar 38ste, de jongste vlak voor ze 40 werd en beide kinderen hebben een ontwikkellingsachterstand. Wil niet zeggen dat het aan de hoge leeftijd van de moeder ligt, maar bevorderlijk is het in geen geval. sorry hoor, maar dit is erg kort door de bocht! Er zijn inderdaad nadelen aan kinderen op iets oudere leeftijd, maar dt zijn meest aangeboren afwijkingen en moeilijker zwanger kunnen worden. Ik geloof niet dat er wetenschappelijk bewijs is voor kinderen met ontwikkelingsachterstand van oudere moeders! Bovendien, wat moet hij dan? nu maar kindjes 'nemen' omdat hij dadelijk misschien spijt krijgt als ie 44 is en zijn vrouw 'te oud'? je klinkt een beetje alsof je vindt dat hij dan nu maar tegen beter weten in moet beginnen om die spijt te voorkomen...daar ging het topic nu juist over, dat je het niet moet doen omdat je bang bent spijt te krijgen...
CarpeDiem	vrijdag 2 juli 2004 @ 15:08
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 14:53 schreef Gia het volgende: [..] En straks ben je 43 en er ineens wel aan toe! En wat dan? Je vrouw van 44 zwanger laten worden. Zoals je eerder hebt kunnen lezen komen ze er bij ons niet meer. Mochten we ooit spijt krijgen dan is dat jammer, maar dat risico is in mijn beleving absoluut geen reden of overweging om er dan toch maar aan te beginnen.
Gia	vrijdag 2 juli 2004 @ 15:28
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 15:01 schreef miss_sly het volgende: [..] sorry hoor, maar dit is erg kort door de bocht! Er zijn inderdaad nadelen aan kinderen op iets oudere leeftijd, maar dt zijn meest aangeboren afwijkingen en moeilijker zwanger kunnen worden. Ik geloof niet dat er wetenschappelijk bewijs is voor kinderen met ontwikkelingsachterstand van oudere moeders! Bovendien, wat moet hij dan? nu maar kindjes 'nemen' omdat hij dadelijk misschien spijt krijgt als ie 44 is en zijn vrouw 'te oud'? je klinkt een beetje alsof je vindt dat hij dan nu maar tegen beter weten in moet beginnen om die spijt te voorkomen...daar ging het topic nu juist over, dat je het niet moet doen omdat je bang bent spijt te krijgen... Jawel, daar heb je wel gelijk in, maar het gaat ook over mannen die nu niet willen en vrouwen die straks te oud zijn en nu wel willen. Moeten die vrouwen zich dan maar neerleggen bij de beslissing van hun man en de kinderwens opgeven? Ik vind dat die mannen best wat meer begrip mogen opbrengen voor hun vrouw.
miss_sly	vrijdag 2 juli 2004 @ 15:38
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 15:28 schreef Gia het volgende: [..] Jawel, daar heb je wel gelijk in, maar het gaat ook over mannen die nu niet willen en vrouwen die straks te oud zijn en nu wel willen. Moeten die vrouwen zich dan maar neerleggen bij de beslissing van hun man en de kinderwens opgeven? Ik vind dat die mannen best wat meer begrip mogen opbrengen voor hun vrouw. Het nadeel van kinderen krijgen is dat je iemand niet kunt dwingen daartoe. Nooit. Als de vrouw het wel echt wil en de man echt niet, dan moeten ze samen bekijken wat voor hun het zwaarste weegt. Als de gevoelens zo blijven, dan zullen beiden op zoek moeten naar een andere partner. Anders zal een van beiden zich bij de keus van de ander neer moeten leggen, welke dat ook is. Bovendien gaat het vooral over vrouwen die nog ernstig twijfelen en mannen die nu in ieder geval nog niet willen omdat ze er pas mee worden geconfronteerd.
hace_x	zaterdag 3 juli 2004 @ 19:20
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 15:28 schreef Gia het volgende: Moeten die vrouwen zich dan maar neerleggen bij de beslissing van hun man en de kinderwens opgeven? Nee, die vrouwen moeten gewoon een andere vriend zoeken, wat ik eerder al zei. quote: Ik vind dat die mannen best wat meer begrip mogen opbrengen voor hun vrouw. Nee, die vrouwen hebben niets aan een man die met tegenzin meer begrip gaat zitten tonen, want dat loopt toch fout af. Er zijn genoeg mannen die wel kinderen willen.
kless	zaterdag 3 juli 2004 @ 20:47
	quote: Op zaterdag 3 juli 2004 19:20 schreef hace_x het volgende: [..] Nee, die vrouwen moeten gewoon een andere vriend zoeken, wat ik eerder al zei. [..] Nee, die vrouwen hebben niets aan een man die met tegenzin meer begrip gaat zitten tonen, want dat loopt toch fout af. Er zijn genoeg mannen die wel kinderen willen. Het is toch ook niet eerlijk je kerel een verantwoordelijkheid voor jullie kind te laten nemen omdat jij het graag wil? dus ben met hace_x eens.
miss_dynastie	zaterdag 3 juli 2004 @ 20:51
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 15:28 schreef Gia het volgende: Moeten die vrouwen zich dan maar neerleggen bij de beslissing van hun man en de kinderwens opgeven? Ik vind dat die mannen best wat meer begrip mogen opbrengen voor hun vrouw. Het is heel erg een beslissing van de man en vrouw samen, maar als man en vrouw een verschillende mening hebben en de vrouw wil een kind, dan moet de man maar begrip opbrengen (en toegeven). Ik vind dat zo ontzettend krom. De vrouw moet niets: ze kan namelijk altijd van haar vent af, een mens is vrij, scheiden is niet verboden, dus....
miss_dynastie	zaterdag 3 juli 2004 @ 20:54
	quote: Op vrijdag 2 juli 2004 15:01 schreef miss_sly het volgende: [..] sorry hoor, maar dit is erg kort door de bocht! Er zijn inderdaad nadelen aan kinderen op iets oudere leeftijd, maar dt zijn meest aangeboren afwijkingen en moeilijker zwanger kunnen worden. Ik geloof niet dat er wetenschappelijk bewijs is voor kinderen met ontwikkelingsachterstand van oudere moeders! Ik ben het helemaal met je eens! Mijn nichtje raakte nog voor haar twintigste zwanger van nummer één en binnen een paar jaar ook van nummer twee. Geen aangeboren afwijkingen, een jonge papa en mama, maar achterneefje en nichtje zitten wél op het speciaal onderwijs met een dikke ontwikkelingsachterstand. Daarentegen heb ik ook een nichtje dat vlak voor haar veertigste van een kerngezond kind beviel dat straks naar het VWO kan. Garanties krijg je nooit.
Merisse	zondag 4 juli 2004 @ 00:15
	quote: Op woensdag 30 juni 2004 12:53 schreef LadyS het volgende: En er werd ook een boek in aangeraden. (ik weet niet of dat al genoemd is, ik heb wel het hele topic bijgehouden, maar ik kan het me niet meer herineneren ) Het boek was van Mariel Croon --> Zwanger worden Op de omslag van dat boek staat inderdaad iets dat impliceert dat in het boek zou gaan om het dilemma van wel of geen kinderen krijgen (iets van "voor kinderwensers en twijfelaars") maar dat is dus NIET zo! Het boek gaat over vruchtbaarheid. En m.i. niet over de overweging wel of geen kind(eren). Ik vond het overigens een k..boek, heel negatief vol met beren op de weg, waarschuwingen, negatieve scenario's, echt erg NAAR. Het is een wonder dat er uberhaupt nog gezonde kinderen geboren worden als je mevrouw Croon moet geloven.
Gia	zondag 4 juli 2004 @ 12:45
	quote: Op zaterdag 3 juli 2004 20:51 schreef miss_dynastie het volgende: [..] Het is heel erg een beslissing van de man en vrouw samen, maar als man en vrouw een verschillende mening hebben en de vrouw wil een kind, dan moet de man maar begrip opbrengen (en toegeven). Ik vind dat zo ontzettend krom. De vrouw moet niets: ze kan namelijk altijd van haar vent af, een mens is vrij, scheiden is niet verboden, dus.... Het gaat toch niet over mannen die geen kind willen, maar over mannen die twijfelen of ze een kind willen..m.a.w. ze zijn er nu nog niet aan toe. Ik heb hier gisteren over lopen na denken hoe deze vrouwen hun partner zouden kunnen overtuigen om eerder aan kinderen te beginnen. De meeste mensen werken het meest (hardst) tussen de 25 en de 40 jaar. In die tijd bouw je ook je carriere op en heb je niet veel tijd om te luieren, vakantie te houden, genieten van de geneugten des levens. Dit is dan ook de meest uitgelezen tijd om kinderen groot te brengen. Want tegen de tijd dat je op de top van je carriere zit en het iets rustiger aan kunt doen, zijn ze een jaar of 10- 15 en al erg zelfstandig. Je bent zelf een jaar of 40 en kunt gaan profiteren van de vruchten van al die jaren hard werken. Misschien zelfs een dagje in de week minder werken. Je kunt ook eerst 15 jaar besteden aan het opbouwen van je carriere, dan op je 40ste aan kinderen beginnen en nog eens 20 jaar besteden aan het opvoeden van die koters. En dan ben je 60 en kun gaan levensgenieten. Ik denk dat carriere maken en kinderen opvoeden het best tegelijk kan.
hace_x	maandag 5 juli 2004 @ 00:28
	quote: Op zondag 4 juli 2004 12:45 schreef Gia het volgende: Je kunt ook eerst 15 jaar besteden aan het opbouwen van je carriere, dan op je 40ste aan kinderen beginnen en nog eens 20 jaar besteden aan het opvoeden van die koters. En dan ben je 60 en kun gaan levensgenieten. Ik denk dat carriere maken en kinderen opvoeden het best tegelijk kan. Dit moet ik met Gia eens zijn. Zo hebben m'n ouders het gedaan en het is allemaal prima gegaan, wat mij betreft.
miss_sly	maandag 5 juli 2004 @ 08:33
	quote: Op zondag 4 juli 2004 12:45 schreef Gia het volgende: [..] Het gaat toch niet over mannen die geen kind willen, maar over mannen die twijfelen of ze een kind willen..m.a.w. ze zijn er nu nog niet aan toe. niet iedereen die twijfelt is er nog niet aan toe, sommigen twijfelen echt of ze uberhaupt kinderen willen. Ik heb een beetje het idee dat jij er van uitgaat dat iedereen ze eigenlijk wel wil, alleen niet altijd overtuigd is dat het moment al is aangebroken. Ik denk niet dat dat juist is, ik denk namelijk dat er ook best veel mensen zijn die ze gewoon, ook na twijfel en erover denken, niet willen. Heeft niet per definitie ermee te maken of 'ze er al aan toe' zijn. quote: Op maandag 5 juli 2004 00:28 schreef hace_x het volgende: [..] Dit moet ik met Gia eens zijn. Zo hebben m'n ouders het gedaan en het is allemaal prima gegaan, wat mij betreft. Het is natuurlijk niet altijd een kwestie van kiezen! Er zijn ook mensen die pas later een relatie krijgen waarin aan kinderen gedacht kan worden. En dan is die carriere er al en dan moet je toch ook eerst een goede relatie opbouwen voor er sprake zal zijn van kinderen. Het feit dat je op bijvoorbeeld op je 35e een relatie krijgt waarin eventueel ooit kinderen zouden kunnen passen, wil niet zeggen dat je daar dan maar meteen aan moet beginnen. Ook dan wil je samen iets opbouwen en dingen doen (vakanties bijvoorbeeld, huis en spulletjes kopen) voor je aan kinderen begint. Dus dat wordt dan achteraan in de dertig, en daar is niets mis mee. Ik denk dat veel mensen eens van dat conventionele hokjesdenken af moeten. Hoe meer ik er de laatste tijd over na denk, hoe meer ik er van overtuigd ben dat je best rond je 40e je eerste kindje kunt krijgen, en je best iedere zaterdag uit zou kunnen als je dat zou willen, en best lekker op vakantie met je kind, en dan niet alleen naar Center Parcs. Natuurlijk zul je je leven een stuk moeten aanpassen, maar ik denk dat ook daarin best keuzes te maken zijn.
moralia	maandag 5 juli 2004 @ 11:18
	Ik als "oudere moeder" geef nu toch de tip om niet te lang te wachten met kinderen krijgen, mocht je ze willen. Ik was 35 toen ik beviel dus valt nog mee, maar achteraf denken wij dat we er best eerder aan hadden kunnen beginnen. Bovendien is de kans om zwanger te raken op je 40ste aanzienlijk geslonken. Niet dat het allemaal niet zou kunnen natuurlijk, maar persoonlijk zou ik het allemaal niet meer zo lang uitstellen.
miss_dynastie	maandag 5 juli 2004 @ 11:24
	quote: Op zondag 4 juli 2004 12:45 schreef Gia het volgende: Ik denk dat carriere maken en kinderen opvoeden het best tegelijk kan. Ik denk dat het voor mannen sowieso makkelijker is, omdat zij tot op zeer late leeftijd vruchtbaar zijn, in tegenstelling tot vrouwen. Zij hebben gewoon meer tijd om hun beslissing te nemen. Voor een vrouw is het -natuurlijk gezien- rond haar veertigste wel over.
Gia	maandag 5 juli 2004 @ 12:13
	quote: Op maandag 5 juli 2004 08:33 schreef miss_sly het volgende: Hoe meer ik er de laatste tijd over na denk, hoe meer ik er van overtuigd ben dat je best rond je 40e je eerste kindje kunt krijgen, en je best iedere zaterdag uit zou kunnen als je dat zou willen, en best lekker op vakantie met je kind, en dan niet alleen naar Center Parcs. Natuurlijk zul je je leven een stuk moeten aanpassen, maar ik denk dat ook daarin best keuzes te maken zijn. Ik was 28 met de eerste en vond dat al oud. Ben nu 40 en de oudste is bijna 12. Mijn conditie is uitstekend, maar toch is het lastig om op vakantie mee te kunnen blijven doen met die kinderen. Bijvoorbeeld een eind fietsen, grottentocht, berg beklimmen, enz... Als ik nu 52 was geweest, was dat alleen nog maar erger geweest. Sommigen gaan er echt vanuit dat ze de eeuwige jeugd hebben. Wat als blijkt dat het allemaal wat moeizamer gaat, moeten dan die kinderen zich maar aanpassen aan die twee ouwe ouders? Gezellig een potje bridge, anders wordt pa te moe.
Que-Pasa	maandag 5 juli 2004 @ 12:19
	van het weekend was ik even met mijn vriend in de IKEA...smoor druk natuurlijk maar och, het was te doen. totdat we bij de kindermeubeltjes afdeling kwamen! jeuj!!! een gebleer en geschreeuw, ouders die zwaar gestrest en bezweten er bij liepen...kinderen die niet meer verder wilden lopen want het was daar zo leuk....pfff...het zweet brak me uit, en we zijn zo snel mogelijk doorgelopen.. toen bij de kassa weer van die toestanden...kinderen die zich onder de kassa gingen vertoppen, en de vader die er dan onder moest kruipen..met de smoor in... bij de uitgang liep je langs een snackcorner...dus alle kindertje om ijsjes e.d zeuren..... nee toen waren we ineens heel erg blij dat we nog steeds geen kinderen hebben...
missi	maandag 5 juli 2004 @ 13:56
	Ik had eerst ook een een heel ander leven en dacht dat een burgelijk leventje niet leuk was maar nu ik het ervaar wil ik niet meer terug! Ik vind het een hoop rust gegeven terwijl ik wel vaker moe ben omdat uitslapen er niet meer bij is nee, maar ik heb niet meer dat gestress van wat ga ik doen dit weekend waar ga ik heen, welke feesten zijn er en wat moet ik aan, heb ik wel geld voor nog een party?? Nu ga ik maar naar een paar leuke feesten in het jaar en dat is dan echt een uitje en voor de rest zit ik lekker thuis te genieten van mijn kleine vent!
miss_sly	dinsdag 6 juli 2004 @ 08:31
	quote: Op maandag 5 juli 2004 12:13 schreef Gia het volgende: [..] Ik was 28 met de eerste en vond dat al oud. Ben nu 40 en de oudste is bijna 12. Mijn conditie is uitstekend, maar toch is het lastig om op vakantie mee te kunnen blijven doen met die kinderen. Bijvoorbeeld een eind fietsen, grottentocht, berg beklimmen, enz... Als ik nu 52 was geweest, was dat alleen nog maar erger geweest. Sommigen gaan er echt vanuit dat ze de eeuwige jeugd hebben. Wat als blijkt dat het allemaal wat moeizamer gaat, moeten dan die kinderen zich maar aanpassen aan die twee ouwe ouders? Gezellig een potje bridge, anders wordt pa te moe. Ik vind echt dat je in dit topic vaak behoorlijk overdrijft. Het lijkt wel alsof je echt als doel hebt om de vrouwen in dit topic te overtuigen maar zo snel mogelijke te beginnen aan kinderen, omdat je anders te oud bent. Dat jij je op je 28e al oud vond, zegt denk ik toch echt meer over jou, dan over je leeftijd, want 28 is hartstikke jong. En er zit natuurljk nog een wereld aan mogelijkheden tussen bergen beklimmen en bridgen. Bovendien kun je er ook ernstig naast zitten met je prognoses, want in mijn geval bijvoorbeeld zou pa 10 jaar jonger zijn, en dus nog voldoende met een kind kunnen doen. Ma gaat dan wel relaxen als het niet meer gaat.... Daar komt bij dat de invulling van je leven ook zeer subjectief is. Ik zie een leven met een kind toch echt anders dan huisje. boompje, beestje, en ik denk dat de mogelijkheden enorm zijn.
Moonah	dinsdag 6 juli 2004 @ 10:06
	quote: Op maandag 5 juli 2004 12:19 schreef Que-Pasa het volgende: een gebleer en geschreeuw, ouders die zwaar gestrest en bezweten er bij liepen...kinderen die niet meer verder wilden lopen want het was daar zo leuk....pfff...het zweet brak me uit, en we zijn zo snel mogelijk doorgelopen.. Je moet ze ook dumpen in de ballenbak... quote: Op dinsdag 6 juli 2004 08:31 schreef miss_sly het volgende: Dat jij je op je 28e al oud vond, zegt denk ik toch echt meer over jou, dan over je leeftijd, want 28 is hartstikke jong. Hear hear! Gia, mijn moeder is 61, heeft nog twee kinderen van 19 en 21 thuis. Die kunnen zich geen gezelliger en actievere moeder wensen.
hace_x	dinsdag 6 juli 2004 @ 21:11
	quote: Op maandag 5 juli 2004 12:19 schreef Que-Pasa het volgende: nee toen waren we ineens heel erg blij dat we nog steeds geen kinderen hebben... Hehe.. je moet maar denken dat jij je kinderen wel kunt opvoeden, dit in tegenstelling tot de gemiddelde IKEA-ouder
Leah	dinsdag 6 juli 2004 @ 21:56
	Je moet ze ook gewoon niet meenemen naar de IKEA En ik las nog een opmerking over weer gaan genieten van je leven als je kids groter zijn... Dat klinkt alsof kinderen een project zijn dat volbracht moet worden voordat je kunt gaan genieten van het leven Ik heb nog nooit zo van het leven genoten als nu, met mijn zoon van twee. _{Die ik thuislaat als ik naar de IKEA ga.}
Moonah	dinsdag 6 juli 2004 @ 23:56
	Bah. Net vrienden hier geweest die vertellen dat 'ze bezig zijn'. Haalt de hele boel weer overhoop. *in mineurstemming.
Gia	woensdag 7 juli 2004 @ 12:27
	quote: Op dinsdag 6 juli 2004 10:06 schreef Moonah het volgende: [..] Je moet ze ook dumpen in de ballenbak... [..] Hear hear! Gia, mijn moeder is 61, heeft nog twee kinderen van 19 en 21 thuis. Die kunnen zich geen gezelliger en actievere moeder wensen. Mijn schoonbroertje is 25, mijn schoonmoeder is 63. Mijn schoonbroertje heeft het nooit leuk gevonden dat zijn ouders al zo oud waren. Mijn moeder was 21 bij de eerste. Mijn schoonmoeder was 23 bij de eerste. Dat was in die tijd heel normaal. Mijn buurvrouw is 42 en heeft de eerste al het huis uit. En nog een heel leven voor zich. Mijn zus is 42 en haar oudste is 4. Die baalt omdat de babysit niet altijd tijd heeft en ze dan niet weg kunnen. Ik hoor en zie in mijn omgeving vaker oudere moeders waarbij het niet botert met de kids, dan dat de kids het geweldig vinden zo'n oude moeder te hebben. En ja, ik promoot het eerder kinderen hebben. En ik niet alleen, verloskundigen doen dat ook, omdat het krijgen van kinderen op hogere leeftijd meer risico's heeft voor zowel moeder als kind.
Gia	woensdag 7 juli 2004 @ 12:32
	quote: Op dinsdag 6 juli 2004 21:56 schreef Leah het volgende: Je moet ze ook gewoon niet meenemen naar de IKEA En ik las nog een opmerking over weer gaan genieten van je leven als je kids groter zijn... Dat klinkt alsof kinderen een project zijn dat volbracht moet worden voordat je kunt gaan genieten van het leven Ik heb nog nooit zo van het leven genoten als nu, met mijn zoon van twee. Ik geniet ook van mijn kinderen, maar ben ook blij dat ik nu weer wat meer vrijheid heb, nu ze wat ouder zijn. Ik ben dus niet zo'n ouder die elk weekend een babysit in huis haalt omdat ik op stap moet kunnen blijven gaan. Als je kinderen hebt, ben je nu eenmaal meer gebonden. Wij hebben nog nooit en babysit laten komen om zomaar te gaan stappen. Alleen bij bijzondere gelegenheden, trouwdag, bedrijfsuitje, feestavond ouderraad e.d. komen mijn ouders of schoonouders babysitten. Maar voor gewoon uit te gaan, omdat je dat gewend bent te doen, niet. En terecht.
miss_sly	woensdag 7 juli 2004 @ 12:37
	quote: Op woensdag 7 juli 2004 12:32 schreef Gia het volgende: [..] Ik geniet ook van mijn kinderen, maar ben ook blij dat ik nu weer wat meer vrijheid heb, nu ze wat ouder zijn. Ik ben dus niet zo'n ouder die elk weekend een babysit in huis haalt omdat ik op stap moet kunnen blijven gaan. Als je kinderen hebt, ben je nu eenmaal meer gebonden. Wij hebben nog nooit en babysit laten komen om zomaar te gaan stappen. Alleen bij bijzondere gelegenheden, trouwdag, bedrijfsuitje, feestavond ouderraad e.d. komen mijn ouders of schoonouders babysitten. Maar voor gewoon uit te gaan, omdat je dat gewend bent te doen, niet. En terecht. ik vind dat dus echt grote onzin! je bent, behalve ouder, ook nog partner, man/vrouw, kind, collega, vriend(in), sportman/vrouw, hobbyist, enz. Ik vind het geen schande om lekker een avondje samen door te willen zakken of met wat vrienden of wat dan ook, en daarvoor een oppas laten komen. Het klinkt alsof het leven ophoudt als je kinderen krijgt, en je alleen nog maar vader en moeder bent. Je moet juist ook die andere delen van jezelf kunnen blijven, het hoeft allemaal niet zo conventioneel....tijden veranderen!
Moonah	woensdag 7 juli 2004 @ 12:39
	quote: Op woensdag 7 juli 2004 12:27 schreef Gia het volgende: En ja, ik promoot het eerder kinderen hebben. En ik niet alleen, verloskundigen doen dat ook, omdat het krijgen van kinderen op hogere leeftijd meer risico's heeft voor zowel moeder als kind. Prima. Maar ik stel voor dat we het daar nu niet meer over gaan hebben in dit topic. De dames in kwestie die zich tot nu toe in dit gesprek hebben gemengd (Que-Pasa, Merissa, Miss_Sly en ik) zijn immers allemaal al (voorbij de) 35. Soit. Ik vind het eerlijk gezegd ook niet meer prettig elke keer daarover te lezen. Dat is ook niet het issue van dit topic. *inmiddels weer in rustiger stemming.
Gia	woensdag 7 juli 2004 @ 12:47
	quote: Op woensdag 7 juli 2004 12:37 schreef miss_sly het volgende: [..] ik vind dat dus echt grote onzin! je bent, behalve ouder, ook nog partner, man/vrouw, kind, collega, vriend(in), sportman/vrouw, hobbyist, enz. Ik vind het geen schande om lekker een avondje samen door te willen zakken of met wat vrienden of wat dan ook, en daarvoor een oppas laten komen. Het klinkt alsof het leven ophoudt als je kinderen krijgt, en je alleen nog maar vader en moeder bent. Je moet juist ook die andere delen van jezelf kunnen blijven, het hoeft allemaal niet zo conventioneel....tijden veranderen! Ik heb het over elk weekend twee keer op stap gaan en lopen klagen als je niet weg kunt, omdat je babysit niet kan en je ouders om die reden niet komen babysitten. Als je kinderen hebt, moet je ook de consequenties aanvaarden. Je bent gebonden en niet meer vrij om te doen en laten wat je wilt.
miss_sly	woensdag 7 juli 2004 @ 12:52
	quote: Op woensdag 7 juli 2004 12:47 schreef Gia het volgende: [..] Ik heb het over elk weekend twee keer op stap gaan en lopen klagen als je niet weg kunt, omdat je babysit niet kan en je ouders om die reden niet komen babysitten. Als je kinderen hebt, moet je ook de consequenties aanvaarden. Je bent gebonden en niet meer vrij om te doen en laten wat je wilt. dat is niet wat je in je andere post zegt. Daarin zeg je (naar mijn idee met een gevoel van trots) dat jullie, behalve voor bijzondere gelegenheden nooit een beroep op een oppas hebt hoeven doen. Ik vind DAT dus onzin. En nee, waarschijnlijk zal ieder weekend 2 avonden tot laat stappen niet meer gebeuren, maar zelfs als iemand dat wil, moet dat kunnen. Het is zo klein om alleen daarop te oordelen. Het wordt allemaal zo klein en vanuit eigen (in mijn ogen een beetje bekrompen) standpunt bekeken, dat er voorbij wordt gegaan aan andere manieren om invulling te geven aan een leven met kinderen. Ik krijg het idee dat dat in jouw ogen ook niet bestaat en dat de manier waarop jij het doet de enige echte goede is.... aanvulling: ik ben het ook volledig met Moonah eens: de leeftijd is in dit topic duidelijk niet een relevant onderdeel, dus laten we daarover ophouden.
Gia	woensdag 7 juli 2004 @ 12:53
	quote: Op woensdag 7 juli 2004 12:39 schreef Moonah het volgende: [..] Prima. Maar ik stel voor dat we het daar nu niet meer over gaan hebben in dit topic. De dames in kwestie die zich tot nu toe in dit gesprek hebben gemengd (Que-Pasa, Merissa, Miss_Sly en ik) zijn immers allemaal al (voorbij de) 35. Soit. Ik vind het eerlijk gezegd ook niet meer prettig elke keer daarover te lezen. Dat is ook niet het issue van dit topic. *inmiddels weer in rustiger stemming. Sorry hoor, heb dit alleen aangehaald als argumenten om de mannen te overtuigen. Verder alleen maar als reactie op. 't Is zeker niet mijn bedoeling om jullie van streek te maken.
MyMilkshake	woensdag 7 juli 2004 @ 12:57
	het hebben van kinderen is zwaar overrated. Dat is mijn persoonlijke opinie. Je moet er veel voor laten. (ik heb er zelf 3). Persoonlijke afweging die ieder voor zich zelf moet maken. Het heeft te maken met je instelling.
Gia	woensdag 7 juli 2004 @ 12:58
	quote: Op woensdag 7 juli 2004 12:52 schreef miss_sly het volgende: [..] dat is niet wat je in je andere post zegt. Daarin zeg je (naar mijn idee met een gevoel van trots) dat jullie, behalve voor bijzondere gelegenheden nooit een beroep op een oppas hebt hoeven doen. Ik vind DAT dus onzin. En nee, waarschijnlijk zal ieder weekend 2 avonden tot laat stappen niet meer gebeuren, maar zelfs als iemand dat wil, moet dat kunnen. Het is zo klein om alleen daarop te oordelen. Het wordt allemaal zo klein en vanuit eigen (in mijn ogen een beetje bekrompen) standpunt bekeken, dat er voorbij wordt gegaan aan andere manieren om invulling te geven aan een leven met kinderen. Ik krijg het idee dat dat in jouw ogen ook niet bestaat en dat de manier waarop jij het doet de enige echte goede is.... aanvulling: ik ben het ook volledig met Moonah eens: de leeftijd is in dit topic duidelijk niet een relevant onderdeel, dus laten we daarover ophouden. Ik mag toch ook een mening hebben. En ik vind dat wanneer je kinderen hebt, je daar zelf de verantwoording voor moet opnemen. Een keertje uitgaan moet natuurlijk kunnen. Maar ervan uitgaan dat je leven gewoon blijft zoals het was voor je kinderen had is natuurlijk fout. Zelfs als je 2 keer per week een babysit hebt en je gaat stevig stappen, dan nog heb je de kans om 's nachts gestoord te worden door een huilend kind, een bloedneus, een bedplasser, noem maar op. En uiteraard moet je er ook 's morgens weer op tijd uit. Want ze melden zich om 7 uur, soms eerder, als je geluk hebt iets later. Ik denk dat een regelmatig leven voor de ouders, beter is voor de kinderen en daar hoort dan 2 keer per week stappen niet bij. Ongeacht de leeftijd van de ouders.
Moonah	woensdag 7 juli 2004 @ 13:06
	quote: Op woensdag 7 juli 2004 12:53 schreef Gia het volgende: 't Is zeker niet mijn bedoeling om jullie van streek te maken. Weet ik Gia. Is goed.
Mes	donderdag 8 juli 2004 @ 09:52
	Ik was 36 toen mijn zoontje geboren werd. Nu is hij inmiddels 2½ jaar. Soms denk ik was ik er maar eerder mee begonnen. Ik ben nu al 39! Maar ja, tien jaar geleden was ik er echt nog niet aan toe. Ook heb ik af en toe de stomme gedachte: Over een jaar of 40 ben ik er misschien niet meer! En dan wordt mijn zoon op zijn 42ste vaderloos. Bleeehhhh, ik moet er niet aan denken. In ieder geval heeft zijn geboorte alle twijfels bij mij weggenomen of ik wel of geen goede vader zou zijn. En ik geniet er elke dag van.
Spindizzy	donderdag 8 juli 2004 @ 10:01
	quote: Op woensdag 7 juli 2004 12:57 schreef MyMilkshake het volgende: het hebben van kinderen is zwaar overrated. Dat is mijn persoonlijke opinie. Je moet er veel voor laten. (ik heb er zelf 3). Persoonlijke afweging die ieder voor zich zelf moet maken. Het heeft te maken met je instelling. Zullen je kinderen leuk vinden om te weten Waarom heb je na die zwaar overschatte eerste er nog twee laten komen dan?
miss_dynastie	donderdag 8 juli 2004 @ 11:21
	quote: Op woensdag 7 juli 2004 12:57 schreef MyMilkshake het volgende: het hebben van kinderen is zwaar overrated. Dat is mijn persoonlijke opinie. Je moet er veel voor laten. (ik heb er zelf 3). Persoonlijke afweging die ieder voor zich zelf moet maken. Het heeft te maken met je instelling. Bedoel je dat je niet blij bent met je eigen kinderen of bedoel je dat mensen veel te veel een roze wolk zien als ze ermee beginnen?
cosmick	donderdag 8 juli 2004 @ 11:27
	In onze omgeving heeft eigenlijk iedereen al kids. Wij zijn zelfs de enige in onze vriendenkring die ze nog niet hebben. Toch zijn wij er nog niet uit. Zo met z'n twee is het nu nog hardstikke gezellig en kunnen gaan en staan waar we willen. Toch ben ik bang dat je later wat gaat missen als je geen kids hebt...
Que-Pasa	donderdag 8 juli 2004 @ 11:33
	quote: Op donderdag 8 juli 2004 10:01 schreef Spindizzy het volgende: [..] Zullen je kinderen leuk vinden om te weten Waarom heb je na die zwaar overschatte eerste er nog twee laten komen dan? gelijk weer aanvallen....ik vind dat tenminste eerlijk, het kan toch best zijn dat ze het achteraf gezien toch best heel zwaar vind. dat mag je dan toch zeggen? jah, natuurlijk niet tegen je kinderen...maar ze zal ze natuurlijk voor geen goud willen missen...ze weet nu wie het zijn enz.... ik heb ook wel gesprekken met mijn eigen moeder hier over, en die zegt dan ook heel eerlijk van, je moet er wel echt voor gaan, want het kan soms heel zwaar zijn, en je relatie komt op de 2 e plaats enzz....ik vind dat dan echt niet stom ofzo dat ze zoiets zegt...
Que-Pasa	donderdag 8 juli 2004 @ 11:35
	wat mij eigenlijk heel erg opvalt nu ik er zo over na denk ... is dat de kennissen en vrienden enz die nu kinderen hebben allemaal uitelkaar zijn! ze zijn allemaal alleenstaande moeders...hmmm....is toch ook raar eigenlijk....
Gia	donderdag 8 juli 2004 @ 11:47
	quote: Op donderdag 8 juli 2004 11:35 schreef Que-Pasa het volgende: wat mij eigenlijk heel erg opvalt nu ik er zo over na denk ... is dat de kennissen en vrienden enz die nu kinderen hebben allemaal uitelkaar zijn! ze zijn allemaal alleenstaande moeders...hmmm....is toch ook raar eigenlijk.... In mijn omgeving niet hoor. Ik ken wel mensen die uit elkaar zijn gegaan die geen kinderen hadden. Meerdere zelfs. En die daarna met een nieuwe partner wel kinderen kregen. In één geval zelfs allebei. Waren getrouwd en wilden geen kinderen, want ze hadden het zo toch goed. Gingen scheiden en de man kreeg meteen bij een andere vrouw kinderen, de vrouw na een paar jaar ook.
Que-Pasa	donderdag 8 juli 2004 @ 11:52
	quote: Op donderdag 8 juli 2004 11:47 schreef Gia het volgende: [..] In mijn omgeving niet hoor. Ik ken wel mensen die uit elkaar zijn gegaan die geen kinderen hadden. Meerdere zelfs. En die daarna met een nieuwe partner wel kinderen kregen. In één geval zelfs allebei. Waren getrouwd en wilden geen kinderen, want ze hadden het zo toch goed. Gingen scheiden en de man kreeg meteen bij een andere vrouw kinderen, de vrouw na een paar jaar ook. maar het lijkt me gewoon dat juist als je wel kinderen hebt niet zo snel uitelkaar gaat.
Gia	donderdag 8 juli 2004 @ 11:58
	quote: Op donderdag 8 juli 2004 11:52 schreef Que-Pasa het volgende: [..] maar het lijkt me gewoon dat juist als je wel kinderen hebt niet zo snel uitelkaar gaat. Dat is ook zo. Ik ken mensen zat die vanwege de kinderen bij elkaar blijven. Ik ken zelfs vrouwen die slaag krijgen van hun man en er voor de kinderen toch bij blijven. Vind ik niet goed. Die kinderen groeien niet op in een stabiele omgeving. Echter de meeste mensen die ik ken, die kinderen hebben, zijn gewoon gelukkig getrouwd, niks aan 't handje. Ik ken meer gescheiden mensen die geen kinderen hebben.
lily	donderdag 8 juli 2004 @ 11:58
	quote: Op donderdag 8 juli 2004 11:27 schreef cosmick het volgende: In onze omgeving heeft eigenlijk iedereen al kids. Wij zijn zelfs de enige in onze vriendenkring die ze nog niet hebben. Toch zijn wij er nog niet uit. Zo met z'n twee is het nu nog hardstikke gezellig en kunnen gaan en staan waar we willen. Toch ben ik bang dat je later wat gaat missen als je geen kids hebt... bij ons is het andersom Ik heb bijvoorbeeld 4 goede vriendinnen, allemaal de 30 gepasseerd en met relatie maar ik ben de enige met kind. De 2 beste vrienden van mijn man zijn ook kinderloos. Wij waren er ook nooit over uit... wel/niet. We hebben op een geven moment gewoon de knoop doorgehakt. ik was toen net 29. Ons kind is het beste wat ons is overkomen en zijn dolgelukkig met onze beslissing maar ik heb niet zoiets : hadden we maar eerder....
CarpeDiem	donderdag 8 juli 2004 @ 12:31
	In alle discussies valt elke keer weer op hoe mensen hun uiteindelijke beslissing willen verdedigen. De discussie hier gaat over twijfel. Ik kan een blad vol schrijven hoe blij wij zijn als bewust kinderloos echtpaar en diegenen mét kinderen andersom ook. Bovendien is de natuurlijke neiging van mensen de beslissing die genomen is altijd te verdedigen. En dat maakt het voor twijfelaars ook zo moeilijk, je hoort meestal de argumenten waarop mensen hun eigen beslissing hebben gebaseerd. Hoewel het denk ik ook wel een taboe is om toe te geven dat de beslissing om aan kinderen te beginnen niet de juiste was. Nogmaals, ik val in herhaling, ieder voor zich zal een afweging moeten maken. Is die anders dan je partner dan heb je een probleem (toevallig vorige week een neef gesproken met een verbroken relatie om die reden, zij wilde heel graag en is 35, hij absoluut niet is 37). Mijn vrouw en ik zaten gelukkig op een lijn, wij vonden en vinden dat een kinderwens duidelijk aanwezig moet zijn. Alle tegenslagen die eventueel volgen (gehandicapt kind of moeilijk opvoedbaar kind) moet je ook accepteren en niet enkel de beslissing nemen met 'romantiserende' denkbeelden. Je moet je willen opofferen maar ons inziens hebben de meeste mensen dat er graag voor over en zien ze het niet als opofferen (dan heb je de juiste keuze gemaakt).
MyMilkshake	vrijdag 9 juli 2004 @ 01:37
	quote: Op donderdag 8 juli 2004 10:01 schreef Spindizzy het volgende: [..] Zullen je kinderen leuk vinden om te weten Waarom heb je na die zwaar overschatte eerste er nog twee laten komen dan? Ik ben blij met m'n kinderen hou van ze, maar het is zwaar. Nmr 2 en 3 zijn een tweeling dat is ook de reden waarom ik het zo zwaar vind. Maar nu gaan ze allemaal naar school dus ben dol blij. Eindelijk weer een stukje vrijheid terug.
MyMilkshake	vrijdag 9 juli 2004 @ 01:39
	quote: Op donderdag 8 juli 2004 11:21 schreef miss_dynastie het volgende: [..] Bedoel je dat je niet blij bent met je eigen kinderen of bedoel je dat mensen veel te veel een roze wolk zien als ze ermee beginnen? Dat laatste, ik begrijp bewust kinderloze echtparen nu veel beter.
miss_sly	vrijdag 9 juli 2004 @ 10:34
	quote: Op vrijdag 9 juli 2004 01:39 schreef MyMilkshake het volgende: [..] Dat laatste, ik begrijp bewust kinderloze echtparen nu veel beter. ik denk zeker dat er veel mensen zijn die het wat te rooskleurig zien, en kan me best voorstellen dat je dan achteraf wel eens denkt: goh, zo had ik het niet gedacht. Beetje naief misschien, maar ook geen doodzonde, lijkt me. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die, als ze eenmaal kinderen hebben, deze ECHT liever kwijt zouden willen. Er zijn echter ook best mensen die het alleen maar negatief zien (ik denk nu aan mijn vriendje). Die mensen zien alleen maar de nare kanten die ze tegenkomen tijdens het winkelen en op tv zien, maar zo is het natuurlijk ook niet. Een kind huilt geen 24/7 (doorgaans natuurlijk), jengelt en schreeuwt niet altijd en heeft ook leuke kanten. Die zijn denk ik net zo moeiljk onder ogen te brengen van iemand die het negatief ziet, als de negatieve kanten aan iemand die op een roze wolk zit
Que-Pasa	zaterdag 10 juli 2004 @ 15:39
	Oke, ik ben eruit..defintief nu...(hoop ik) mijn nichtje heeft hier vanaf donderdag gelogeerd...ik ben KAPOT! zie eruit als een zombie...ben in 3 dagen 10 jaar ouder geworden..en nee ik overdrijf niet, zo voel ik me echt.. mijn hele huis plakt overal de hagelslag ligt in alle hoeken enz enz... ze is 2 uurtjes terug weer terug naar huis gegaan...en ik ben gelijk aan de schoonmaak gegaan.. alles is weer zoals het was nu...en ik kan mijn eigen dingen weer doen!!!!! heeerlijk!!! wat waardeer ik dat nu toch weer.... maar begrijp e niet verkeerd, mijn nichtje is vreselijk lief enz...en ik heb het er voor over dat ze het hier enorm naar het zin heeft...en ik doe mijn best om het gezellig te hebben met haar..maar om nu altijd zo te moeten leven NEE... en dan kun je wel weer zeggen als het je eigen is is het anders, maar daar geloof ik echt niet meer in...ja het is anders omdat het je eigen is...maar de rompslomp eromheen blijft toch hetzelde! zo ik ga even genieten van mijn vrijheid......pfew..
Mes	zondag 11 juli 2004 @ 00:42
	Dan ben je er inderdaad niet klaar voor. Dan ben je eigenlijk nog alleen maar met jezelf bezig. Beter dat je zo erover denkt dan en dan geen kinderen neemt. Veel mensen zijn er niet echt klaar voor en nemen toch een kind. Zonder echt te begrijpen dat dat je hele leven omgooit.
phileine	zondag 11 juli 2004 @ 10:07
	que-pasa, wat fijn dat je er nu eindelijk uit bent voor jezelf. Die twijfel lijkt me erg moeilijk, en nu je echt een beslissing hebt genomen kun je er ook achter gaan staan.
Merisse	zondag 11 juli 2004 @ 13:04
	Ben benieuwd of je er nu definitief uit bent Que pasa, of dat je morgen denkt: wanneer komt ze weer logeren Eerlijk gezegd ben ik nog nooit langer dan een paar uur verantwoordelijk geweest voor een jong kind en ik heb ook geen idee of ik misschien niet hetzelfde zou hebben als jij. Eerlijk gezegd denk ik van wel. Maar toch houdt me dat niet tegen (maar misschien zou dat wel moeten). Ik ben hier een tijdje weggebleven vanwege de leeftijdsdiscussie waar ik geen trek in had. Fijn dat jij er iets van gezegd hebt Moonah. Ik begin er de laatste dagen ook voorzichtig na te denken over wat als er geen kinderen meer komen en ik denk dat ik daar toch ook wel de voordelen van kan zien. Het idee doet al minder pijn. Al zal het ook altijd een litteken blijven omdat het iets is waar ik me toch met hart en ziel in gestort heb.
Moonah	zondag 11 juli 2004 @ 13:13
	quote: Op zondag 11 juli 2004 13:04 schreef Merisse het volgende: Al zal het ook altijd een litteken blijven omdat het iets is waar ik me toch met hart en ziel in gestort heb. Pfffff. Van deze zin schiet ik al vol... Zo'n beslissing lijkt me toch een soort van rouwproces...
Moonah	zondag 11 juli 2004 @ 13:14
	Oh, en tegelijkertijd moet ik ook wel een beetje lachen om Que-Pasa! Ben idd benieuwd of eea écht zo definitief zal zijn.
Gia	zondag 11 juli 2004 @ 16:13
	Hier ligt nooit hagelslag in alle hoeken, wij eten gewoon aan tafel. En tegen geplak helpt handjes wassen na snoepen en drinken. Moe worden van de kids, kan ik ook niet zeggen, integendeel, zijn prima vaatwassers. En waar ze mee spelen, ruimen ze zelf op. Als ik het doe, zien ze het een hele tijd niet meer.
GM	zondag 11 juli 2004 @ 19:30
	quote: Op zaterdag 19 juni 2004 16:07 schreef phileine het volgende: mensen zonder kinderen weten echt niet wat ze missen! Het is een keuze die niemand voor jullie kan maken, maar ik zou me eerder kunnen voorstellen dat je over 10 jaar enorme spijt hebt dat je het NIET hebt gedaan, dan spijt dat je het WEL hebt gedaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Wat een bullshitredenatie.... als je niet WEET wat je mist (volgens mensen met kinderen dan) mis je ook niets. En dat jij zelf spijt zou krijgen op het moment dat het niet meer kan, betekent nog altijd niet dat iedereen zich zo moet voelen. Ik ken mensen die, ziende hoe het kind geworden is (en nee, ouders zijn lang niet altijd de schuld) spijt als haren op hun hoofd hebben dat ze er ooit aan begonnen zijn. Sommige mensen willen nu eenmaal echt niet. En aan kinderen beginnen omdat je bang bent om alleen te zijn als je oud bent lijkt mij de meest egoistische reden die er is... of wat dacht je van "je krijgt er zoveel voor terug"... dat moet je nog maar afwachten (nog los van het feit dat ik denk dat dat ook een onjuiste motivatie is). Of dooddoener nummer 3 "het is zo leuk".. ja, dat is vakantie ook, maar dat hoef ik ook geen 365 dagen per jaar. Kijk anders eens op www.kindervrij.org voor een andere invalshoek
miss_dynastie	maandag 12 juli 2004 @ 16:26
	Wat knap, Que-Pasa, dat je zo eerlijk naar jezelf toe kunt zijn!!! Dikke
miss_dynastie	maandag 12 juli 2004 @ 16:27
	quote: Op zondag 11 juli 2004 16:13 schreef Gia het volgende: Moe worden van de kids, kan ik ook niet zeggen, integendeel, zijn prima vaatwassers. En waar ze mee spelen, ruimen ze zelf op. Als ik het doe, zien ze het een hele tijd niet meer. Stel je het nu allemaal niet een beetje te mooi voor? Volgens mij zijn kids -zeker in de beginfase- heel vermoeiend!
Gia	maandag 12 juli 2004 @ 17:58
	quote: Op maandag 12 juli 2004 16:27 schreef miss_dynastie het volgende: [..] Stel je het nu allemaal niet een beetje te mooi voor? Volgens mij zijn kids -zeker in de beginfase- heel vermoeiend! Het ene kind is het andere niet. Ik vond mijn kinderen niet vermoeiender dan een hele dag werken. Bij lange niet. Als ze klein zijn doen ze nog een middagdutje, kun je dan zelf ook doen. Als ze groter zijn is het prachtig om te zien wat ze allemaal leren, hoe ze spelen enz.... Uiteraard moeten ze vanaf een jaar of 2 al leren opruimen. Zielig? Nee hoor, vinden ze leuk en jong geleerd is oud gedaan. Tuurlijk is hier ook weleens oorlog, waar niet, maar dat zijn slechts momenten. En inderdaad, dan kun je ze aardig moe worden. Toen ze klein waren moesten ze dan in de hoek, apart, uiteraard. Nu krijgen ze gewoon straf. En dat kan van alles zijn. Van vriendjesstraf tot een hele week de afwas doen. Ligt eraan hoe bont ze het maken. Maar echt moe van het hebben van kinderen ben ik nooit geweest.
phileine	maandag 12 juli 2004 @ 22:37
	Ikke wel hoor. Vanaf het begin van mijn zwangerschap ben ik al doodmoe. Ik moet echt 's middags slapen, anders kom ik de dag niet door. Mijn vervangende huisarts (man) zei dat dat na ongeveer een jaar over zou zijn. Toen ik dat aan mijn eigen huisarts (vrouw) voorlegde zei zij "ik denk vooral dat je na een jaar gewend bent aan dat je je voortaan zo voelt. Het IS gewoon doodvermoeiend." GM: in het algemeen is mijn motto dat ik liever spijt heb om wat ik wel heb gedaan, dan spijt om wat ik niet heb gedaan. Dat gaat niet alleen over kinderen. Het is ook mijn ervaring dat in het algemeen spijt meer op die manier werkt.
Gia	dinsdag 13 juli 2004 @ 12:10
	quote: Op maandag 12 juli 2004 22:37 schreef phileine het volgende: Ikke wel hoor. Vanaf het begin van mijn zwangerschap ben ik al doodmoe. Ik moet echt 's middags slapen, anders kom ik de dag niet door. Mijn vervangende huisarts (man) zei dat dat na ongeveer een jaar over zou zijn. Toen ik dat aan mijn eigen huisarts (vrouw) voorlegde zei zij "ik denk vooral dat je na een jaar gewend bent aan dat je je voortaan zo voelt. Het IS gewoon doodvermoeiend." Jij zegt dat je al vanaf het begin van de zwangerschap moe was. Toen was er dus nog geen kind? Dus had dat een andere oorzaak. Hormonen misschien, of een tekort aan bepaalde voedingsstoffen? Ik weet het niet, gok maar wat. In elk geval werd je toen nog niet moe van het hebben van kinderen. Dus wie weet is de oorzaak dat je nu nog steeds moe wordt nog wel hetzelfde als van tijdens de zwangerschap. Wat denk je van een kinderfeestje, met 12 kinderen bbq-en in de tuin, of een speurtocht die in de speeltuin eindigt. De jongste wil dit jaar een slaapfeest. Aangezien we de zolder aan het verbouwen zijn is die nu helemaal leeg, dus hij doet maar. Effe bekijken hoeveel er passen, 's morgens gewoon een stapel boterhammen maken. Gezellig!!
miss_dynastie	dinsdag 13 juli 2004 @ 13:11
	quote: Op maandag 12 juli 2004 22:37 schreef phileine het volgende: Toen ik dat aan mijn eigen huisarts (vrouw) voorlegde zei zij "ik denk vooral dat je na een jaar gewend bent aan dat je je voortaan zo voelt. Het IS gewoon doodvermoeiend."
MyMilkshake	woensdag 14 juli 2004 @ 01:53
	quote: Op zondag 11 juli 2004 00:42 schreef Mes het volgende: Veel mensen zijn er niet echt klaar voor en nemen toch een kind. Zonder echt te begrijpen dat dat je hele leven omgooit. de spijker op z'n kop. En nooit heeft iemand het daarover alleen maar over die roze wolk, nooit hoor je moeders klagen zodat je niet de kans krijgt om je twee keer te bedenken.
Ghostbuster	woensdag 14 juli 2004 @ 01:57
	Gewoon aan beginnen,of je er wel of niet klaar voor bent,merk je toch pas als je ze hebt.
#ANONIEM	woensdag 14 juli 2004 @ 07:37
	Ik zag een kind eerst ook niet zitten. Het leek me een enorm gedoe. Slapeloze nachten etc, het idee alleen al. Het is wel de meest grote verandering in m'n leven geworden. M'n zoontje is nu bijna 6maanden en echt.....het is een prachtige kerel(maar dat zeggen alle ouders natuurlijk van hun kind). Het ligt er maar net aan, hoe je het treft met je kind. Als het een huilbaby word, dan ben je er mooi klaar mee, maar dat hoeft niet. De eerst paar maanden zijn zoiezo zwaar en dat word alleen beter, als je weer de nachten door kunt slapen. Aan een kindje zit je je hele leven vast en het is zeker geen huisdier dat je even in huis neemt. De grootste verantwoordelijkheid, die je als ouder zijnde kunt hebben... Blijft toch een beslissing, die jezelf met je andere wederhelft, moet nemen. En kijk vooral niet teveel naar anderen [ Bericht 7% gewijzigd door #ANONIEM op 14-07-2004 07:39:53 ]
confined	vrijdag 16 juli 2004 @ 15:30
	quote: Gewoon aan beginnen,of je er wel of niet klaar voor bent,merk je toch pas als je ze hebt. Een erg slechte manier om met kinderen te beginnen, vind ik. Er worden helaas erg veel kinderen geboren van ouders die dachten van "ach we zien wel of we het leuk vinden". En dan valt het tegen, en dan? Je zult toch echt vooraf al moeten bedenken of je het ook nog allemaal aan kunt als het niet zo gaat als je gewenst had. Mijn standpunt blijft: bij twijfel niet oversteken... Bovendien moet je vooral geen kinderen nemen omdat je er misschien later spijt van kan krijgen dat je ze niet hebt genomen. Er zijn namelijk ook verrekte veel ouders (alleen geven ze het niet graag toe) die achteraf spijt hebben dat ze er wel voor zijn gegaan. Nee, ik weet niet wat ik mis, want je kunt niet missen wat je nooit gekend hebt. Maar echt alles is beter dan erachter komen dat je je kind liever niet op deze wereld had gezet. Gedane zaken nemen namelijk geen keer... Dus nogmaal: niet "gewoon eraan beginnen", maar "bezint eer ge begint". Het is namelijk geen beslissing die je "gewoon" even maakt! Succes met jullie beslissingen!
Que-Pasa	zaterdag 17 juli 2004 @ 10:52
	Als ik dit topic een beetje doorlees heb ik altijd weer zoiets van, pfew.....nee mij niet gezien! En hoe gaat het met de (nieuwe) moeders? deeltje 2
MyMilkshake	zaterdag 17 juli 2004 @ 17:10
	quote: Op woensdag 14 juli 2004 01:57 schreef Ghostbuster het volgende: Gewoon aan beginnen,of je er wel of niet klaar voor bent,merk je toch pas als je ze hebt.
Moonah	woensdag 18 augustus 2004 @ 23:01
	Ooooohhh, ik weet het nu echt heel zeker: Ik wil ook een kind!!! Vandaag bij een vriendin geweest die nu haar tweede heeft. Wat een dotje. Maar vooral de oudste van bijna twee.... Koediekoediekoedie Zoooo lief... Ik ben echt he-le-maal verkocht. Volgende week naar een andere vriendin met verse baby en een oudste van 4. En daarna naar nóg een pasgeboren baby. Aaaarrgghh! Het was net weer zo lekker rustig in mijn hoofd en buik. Maar alle afleidingen en vakanties ten spijt, ik kan dit verlangen echt niet meer wegredeneren. Pfff, dat wordt weer praten morgen. Bah Ik ben zo bang dat hij nog steeds niet wil...
bixister	woensdag 18 augustus 2004 @ 23:21
	oefff... succes ermee!
Moonah	woensdag 18 augustus 2004 @ 23:28
	Jaaaah... Dank je wel. Er valt ook erg weinig op te zeggen. Maar net in de auto terug zat ik zo te fantaseren dat er een maxi-cosi naast me op de voorstoel was gemonteerd. Met daarin een hummeltje. MIJN hummeltje... En ik weet het allemaal niet hoor, maar als mijn allerliefste (die toch heus de man van mijn leven is) nou écht niet wil.... Het offer wordt toch wel erg groot dan... _{Ik loop op allerlei zaken vooruit...}
bixister	woensdag 18 augustus 2004 @ 23:38
	heb je airbags voorin? dan mag de maxicosi alleen achterin! (ja, je kunt niet vroeg genoeg gewaarschuwd zijn ). moonah, toch is het ook wel prettig dat je nu duidelijker weet wat je zelf wil op dit gebied. ik hoop gewoon voor je dat je geliefde er binnen niet al te lange tijd ook positief tegen aan kijkt. anders zal het offer (in welke richting dan ook) erg groot zijn inderdaad.
phileine	woensdag 18 augustus 2004 @ 23:39
	moeilijk Moonah. Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik had gedaan als ik moest kiezen tussen de liefde van mijn leven of dat oerinstinct voor een kind. Veel succes met het gesprek, hopelijk komen jullie er tzt samen uit.
Moonah	woensdag 18 augustus 2004 @ 23:47
	Lieve dames, wat fijn dat jullie ff reageren. Ik heb een hele poos gedacht (en hard geroepen) dat ik het me op deze leeftijd niet meer kan permitteren een relatie te verbreken als hij geen kinderen wil. Ik word 36, ik wil niet op zoek naar een zaadschieter, ik wil een kind met een partner. Bovendien heb ik grote kans (ivm fysieke afwijkingen omdat ik DESdochter ben) dat het wel eens even kan gaan duren voor ik zwanger ben. Wellicht lukt het uiteindelijk niet eens. En dan heb ik de man van mijn leven gedumpt... Het is allemaal zo complex. Maar het gevoel is zooooo duidelijk. En dat is nu wat telt. Ik voel het heel sterk. En ik hoop zo erg dat hij er ontvankelijk voor is. *snif
GM	donderdag 19 augustus 2004 @ 09:01
	quote: Op maandag 12 juli 2004 22:37 schreef phileine het volgende: GM: in het algemeen is mijn motto dat ik liever spijt heb om wat ik wel heb gedaan, dan spijt om wat ik niet heb gedaan. Dat gaat niet alleen over kinderen. Het is ook mijn ervaring dat in het algemeen spijt meer op die manier werkt. Alleen is spijt van kinderen zo moeilijk terug te draaien he?
miss_dynastie	donderdag 19 augustus 2004 @ 09:06
	Moonah, ik wens je alle succes van de wereld met het gesprek Ik kan me voorstellen dat het ontzettend moeilijk zal zijn, voor allebei....
phileine	donderdag 19 augustus 2004 @ 09:22
	GM, elke spijt is moeilijk terug te draaien. Dat is nou eenmaal het karakter van spijt. Als je nooit iets onomkeerbaars wilt doen kun je beter stoppen met leven. Ik snap wel wat je bedoelt, dat je niet lichtzinnig ermee moet omgaan omdat er een ander iemand (je kind) bij betrokken is. Ik zeg dus ook niet dat iedereen het maar moet doen, maar het is vaak wel zo dat als je erg hinkt op twee gedachten dat behoudendheid en voorzichtigheid dan vaak niet zoveel opleveren. Soms moet je gewoon in het diepe springen, anders blijf je dat jezelf altijd nadragen. En echt, de ouders die wilden dat ze nooit kinderen hadden gekregen komen véél en véél minder voor dan de mensen die nog dagelijks dankbaar zijn voor hun kinderen. En hoe je er van te voren over dacht zegt niet eens zoveel over de uitkomst achteraf. Al was je wens nog zo groot, het kan je vreselijk tegenvallen. En al komt het kindje onverwacht, dan kun je er alsnog vreselijk gelukkig mee zijn. Moonah, wanneer ga je erover beginnen?
Gia	donderdag 19 augustus 2004 @ 12:45
	Moonah, wat heerlijk voor je dat je nu voor jezelf zeker weet dat je wel moeder wilt worden. Dat was in elk geval toch al stap 1. Nu je man nog overtuigen. Ik wens je heel erg veel succes. En, even vooruit lopend op de zaken, hoop ik dan voor je dat het allemaal wat vlotter zal verlopen dan bij je zus.
Moonah	donderdag 19 augustus 2004 @ 13:11
	We hebben gepraat en het was een rotgesprek. Hij zegt dat hij er niets bij voelt. Kan er zich niets bij voorstellen. Weet ook niet of en wanneer hij er wle iets voor zou voelen (dat kun je natuurlijk ook niet weten). Maar ik vrees dat hij het niet gaat willen. Het leek wel alsof ik hem moest overtuigen. "Heel veel mannen weten het niet. Als ze dan toch een kind hebben zijn ze er helemaal dol op. Je kent het niet. Daarom voel je er niets voor. Toen je mij niet kende, voelde je ook nog niets voor me." Ik heb echt alles uit de kast gehaald. Maar ik weet ook dat het weinig zin heeft als hij het gewoon echt niet wil. Dan heeft hij niets te maken met wat andere mannen al dan niet voelen. Zijn vriendenkring is ook jonger. Niemand heeft daar kinderen. Ja, een vriend die in de 40 is. Maar daar gaat hij ook niet mee praten, over hoe die eea beleefd heeft. Zijn broer heeft twee kinderen. Daar speelt hij wel leuk mee, maar daar voelt hij ook niet echt iets bij zegt hij. "Ik voel gewoon niets bij kinderen." Het doet mij zo'n pijn. Het snijdt echt dwars door mijn hart. Ik kan en wil dit verlangen niet meer wegduwen. Ik kan niet lang meer wachten met een keuze maken. Als ik een keuze moet gaan maken, weet ik al welke het wordt. Dat weet hij nog niet, want ik wilde niet dat het 'chanterend' over zou komen. Maar ik denk dat hij het wel vermoedt. Dank je wel voor jullie belangstelling. dat doet me wel goed.
bixister	donderdag 19 augustus 2004 @ 13:16
	shit moonah.
Spindizzy	donderdag 19 augustus 2004 @ 13:26
	Wat een klotesituatie, Moonah
jolene	donderdag 19 augustus 2004 @ 13:29
	Ow Moonah,
shmoopy	donderdag 19 augustus 2004 @ 13:33
	Moonah, meissie toch...
Moonah	donderdag 19 augustus 2004 @ 13:35
	Nu hebben we ruzie en is hij boos weg.
Lois	donderdag 19 augustus 2004 @ 13:42
	ow moonah....
shmoopy	donderdag 19 augustus 2004 @ 13:52
	quote: Op donderdag 19 augustus 2004 13:35 schreef Moonah het volgende: Nu hebben we ruzie en is hij boos weg. Lieverd, ik zit me hier zo voor te stellen hoe dat moet voelen, zo'n hartverscheurende keuze, het definitieve ervan wat steeds dichterbij komt, waarom het niet zo kan als bij zoveel anderen, maar ik heb er geen woorden voor. Je krijgt een (voorlopige, want volgende week een echte) virtuele knuffel van me. Het erge is dat jouw verlangen nu waarschijnlijk alleen nog maar groter is geworden, en ik weet dat je hartstikke verstandig bent, maar probeer niet tegenover hem te gaan staan nu, hou alle lijntjes zoveel mogelijk open.
Hihat	donderdag 19 augustus 2004 @ 13:56
	quote: Op donderdag 19 augustus 2004 13:35 schreef Moonah het volgende: Nu hebben we ruzie en is hij boos weg. Tijd voor de hulptroepen!!!!
moralia	donderdag 19 augustus 2004 @ 14:00
	Moonah, geef hem een week om het op hem in te laten werken, hij weet nu hoe je er echt over denkt, nu moet hij gaan verwerken voor zichzelf hoe hij daar mee om zal gaan.
Moonah	donderdag 19 augustus 2004 @ 14:52
	Wat fijn dat jullie aan me denken. Het is nu weer rustig. Hij is na een half uurtje teruggekomen en we hebben heel erg geknuffeld. Ik heb ook in zijn armen kunnen huilen. Dat voelt wel goed. Samen. Hoe verder? Ik weet het nog niet. Ik ken mezelf en weet dat ik moet oppassen voor overhaaste beslissingen. Maar ik weet ook dat ik mijn verlangen niet langer verloochen. Dat klinkt wat dramatisch, maar ik heb dat wel gedaan, en dat wil ik niet meer. Wat ik goed vond om te merken vandaag, is dat ik, ondanks mijn heel heftige verdriet, geen wanhoop heb gevoeld. Ik voel me nog steeds erg sterk.
jolene	donderdag 19 augustus 2004 @ 16:59
	Moonah, lees het nu. Heel veel sterkte met het maken van je beslissing..
phileine	donderdag 19 augustus 2004 @ 17:00
	Moonah, wat vervelend dat het gesprek zo moeilijk liep. Maar ja, het valt hem natuurlijk ook wat rauw op het dak. Geef hem inderdaad even een week om het op zich in te laten werken. Hij zegt nu dat hij er niets bij voelt, maar voelt hij er wel iets bij dat JIJ graag wil? Dat klinkt wat cryptisch, maar ik bedoel dat jouw verlangen voor hem toch ook een rol kan spelen? Mijn man had al een zoon van (toen) 12 toen wij trouwden. Van hem hoefde dus het allemaal ook niet zo nodig, maar hij heeft van het begin af aan gezegd dat hij een eventuele kinderwens van mij niet zou tegenhouden. Hij zag zelfs eerder dan ik dat ik er wel aan toe was, is er toen ook met de houding van "het hoeft van mij niet zo, maar omdat het belangrijk is voor jou gaan we er voor" in meegegaan. Nu vindt hij Isa ongeveer het mooiste dat hem ooit is overkomen, maar in principe was hij dus wel bereid geweest het "offer" te brengen voor mij. Ik zeg niet dat elke man zo moet denken, maar het is misschien wel een overweging voor hem. Hij hoeft er niet per se honderd procent achter te staan, als hij maar honderd procent achter JOU staat. Misschien kan hij daar wat meer mee?
Gia	donderdag 19 augustus 2004 @ 17:39
	quote: Op donderdag 19 augustus 2004 13:11 schreef Moonah het volgende: Weet ook niet of en wanneer hij er wle iets voor zou voelen (dat kun je natuurlijk ook niet weten). Maar ik vrees dat hij het niet gaat willen. Hij wil nu niet, maar voor jou tikt de klok. Ik vind het ergens wel een beetje egoïstisch van hem dat wat hij wil, moet gebeuren. Jij hebt toch ook nog wat te zeggen! Ik kan heel goed begrijpen dat dit verlangen voor jou zo groot is, dat je misschien wel op zoek gaat naar een ander. Een andere mogelijkheid is natuurlijk per ongeluk express..... Tja, niet zo netjes natuurlijk, maar zou hij jou dan dumpen? Hoe belangrijk is jouw geluk voor hem? En wat als hij over een jaar of tien ineens vadergevoelens gaat krijgen en alsnog kinderen wil. Dan ben jij te oud. Wat dan? Kijk, hij kan dan wel geen vadergevoelens hebben, maar een hekel aan kinderen heeft hij toch ook niet! Hij vindt de kinderen van zijn broer toch ook wel leuk. Hij kan toch zijn eigen egoïsme, want dat vind ik nou eenmaal, aan de kant zetten en jou je geluk gunnen. Ik weet heel zeker, dat hij door het dolle heen is, als hij zijn eigen zoon of dochter in de handen zou houden en ziet dat dit toch wel heel vertrouwd en eigen is. Ach, ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen, behalve veel sterkte.
miss_sly	donderdag 19 augustus 2004 @ 18:18
	Moonah, wat een nare situatie! Ik snap precies hoe je je voelt, omdat ik momenteel in hetzelfde pakket zit. Ik heb het er met mijn vriend over gehad en hij ziet het ook nog niet zo zitten. Ik ben ook bijna 36 en ik kan ook zonder medische hulp niet zwanger worden, dus dat gevoel dat de tijd dringt ken ik wel. Mijn vriend heeft gevraagd het tijd te geven. " V raag het me volgend jaar nog eens" zei hij. Nou, een jaar kan ik hem nog wel geven, want ook al is 36 niet piepjong, over een jaar heb je nog steeds een paar jaar waarin het kan. Misschien heeft jouw lief niet eens een jaar nodig, maar dat hij wat tijd nodig heeft is toch niet onlogisch? het is nogal wat dat hij nu op zijkn dak krijgt! Ik zou zeggen, neem nu nog geen overhaaste beslissing. Laat hem weten hoe je je voelt, niet alleen nu in een zwaar gesprek, maar ook in de loop van de tijd via gewone, luchtige opmerkingen die over het onderwerp 'kinderen' gaan. Vertel hem hoe jij jullie leven met kindje zou zien en betrek hem daarbij. Dat is ook htegeen ik nu doe, en ik denk dat dat de enige eerlijke manier is om te kijken of hij toch niet over te halen is tot jouw standpunt. Sterkte meis
miss_sly	donderdag 19 augustus 2004 @ 18:23
	quote: Op donderdag 19 augustus 2004 17:39 schreef Gia het volgende: [..] Hij wil nu niet, maar voor jou tikt de klok. Ik vind het ergens wel een beetje egoïstisch van hem dat wat hij wil, moet gebeuren. Jij hebt toch ook nog wat te zeggen! Ik kan heel goed begrijpen dat dit verlangen voor jou zo groot is, dat je misschien wel op zoek gaat naar een ander. Een andere mogelijkheid is natuurlijk per ongeluk express..... Tja, niet zo netjes natuurlijk, maar zou hij jou dan dumpen? Hoe belangrijk is jouw geluk voor hem? En wat als hij over een jaar of tien ineens vadergevoelens gaat krijgen en alsnog kinderen wil. Dan ben jij te oud. Wat dan? Kijk, hij kan dan wel geen vadergevoelens hebben, maar een hekel aan kinderen heeft hij toch ook niet! Hij vindt de kinderen van zijn broer toch ook wel leuk. Hij kan toch zijn eigen egoïsme, want dat vind ik nou eenmaal, aan de kant zetten en jou je geluk gunnen. Ik weet heel zeker, dat hij door het dolle heen is, als hij zijn eigen zoon of dochter in de handen zou houden en ziet dat dit toch wel heel vertrouwd en eigen is. Ach, ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen, behalve veel sterkte. hoe kom je erbij om 'per ongeluk expres' als mogelijkheid te opperen? dat is toch geen soort van basis, voor de relatie en voor het kind?? echt, ongelofelijk. Er is een heel topic over hier: Willen mannen wel kinderen of worden ze voor het blok gezet? verder wil ik daar maar liever niets over zeggen... en wat betreft het egoisme: waarom moet hij zijn egoisme wel aan de kant zetten en zij niet? Waarom is het niet meer egoistisch als gebeurt wat zij wil, terwijl hij dat niet wil? En geen hekel aan kinderen hebben, wil nogn iet zeggen dat je dan ook maar zelf een kind op wilt voeden! er zijn twee kanten aan het verhaal, hoe verdrietig ook als ze niet beiden hetzelfde voelen.
phileine	donderdag 19 augustus 2004 @ 18:29
	Gia ik vind je ook nogal kort door de bocht. Per ongeluk expres vind ik echt ontzettend not done, dan kun je beter direct uit elkaar gaan. Het is gewoon een moeilijk punt waar een stel samen uit moet komen. Ik vind ook wel dat een man eventueel een offer moet brengen van het geluk van zijn vrouw (en vice versa), maar wel of geen kinderen heeft allebei heel veel impact en dat kun je niet zomaar afdoen met dat iemand niet egoïstisch mag zijn. Het is ook zíjn leven.
Gia	donderdag 19 augustus 2004 @ 19:05
	quote: Op donderdag 19 augustus 2004 18:29 schreef phileine het volgende: Gia ik vind je ook nogal kort door de bocht. Per ongeluk expres vind ik echt ontzettend not done, dan kun je beter direct uit elkaar gaan. Het is gewoon een moeilijk punt waar een stel samen uit moet komen. Ik vind ook wel dat een man eventueel een offer moet brengen van het geluk van zijn vrouw (en vice versa), maar wel of geen kinderen heeft allebei heel veel impact en dat kun je niet zomaar afdoen met dat iemand niet egoïstisch mag zijn. Het is ook zíjn leven. Per ongeluk express opper ik alleen, omdat daar de vraag achteraan komt, wat dan? Stel nou dat zij echt per ongeluk zwanger zou raken? Zou hij haar dan dumpen? Wil hij per se geen kinderen. Hij wil ze nu niet! En wat als hij ze over 10 jaar wel wil? Dan maar een ander, jonger vrouwtje? Enneh, het is ook hààr leven! Moet zij dan de rest van haar leven ongelukkig zijn, omdat hij nu effe niet om kinderen zit te springen? Moet je als man dan net zo'n sterke gevoelens hebben als een vrouw om vader te willen, kunnen worden? Denk het niet.
phileine	donderdag 19 augustus 2004 @ 20:05
	Nee precies, dat laatste betoogde ik ook al, maar een vrouw kan niet zomaar haar zin doordrukken. "per ongeluk expres" suggereert toch echt dat je het expres doet. En hoewel dat inderdaad heel veel voorkomt vind ik het moreel echt heel heel erg fout. Een vrouw die per se kinderen wil en haar man niet mee kan krijgen, heeft altijd nog de keus om een andere partner te zoeken. Het klopt dat het háár leven is, maar het is ook zíjn leven.
Que-Pasa	donderdag 19 augustus 2004 @ 23:53
	jeeej wat lees ik nu toch! Moonah! ik was hier al een tijdje niet meer geweest...maar jeej.... wat een probleem nu toch..... ik blijf nog steeds achter mijn beslissing staan....dat ik er dus niet voor ga..en gelukkig denkt mijn vriend daar hetzelfde over... ik moet er niet aan denken dat hij ineens bij me komt en zegt, ik denk dat ik toch wel heel erg graag kinderen zou willen hebben,.....want wat moet je dan?!?!?!?! stel dat je dan toch erin mee gaat, en het valt heel vies tegen allemaal..nou dan heb je een lekkere relatie zeg! je hoort ook vaak dat een baby een relatie veranderd..of dit nu positief is of niet...het veranderd. maar in ieder geval is het natuurlijk goed om er over te blijven praten...zo kom je er misschien toch ooit uit...en misschien kun je eens een middagje opassen op dat babytje dat pas geboren is? en dan zorgen dat je vriend er ook bij is...en kijken hoe dat gaat???? ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met jullie beslissing. pfew!
Gia	vrijdag 20 augustus 2004 @ 00:42
	quote: Op donderdag 19 augustus 2004 23:53 schreef Que-Pasa het volgende: ik moet er niet aan denken dat hij ineens bij me komt en zegt, ik denk dat ik toch wel heel erg graag kinderen zou willen hebben,.....want wat moet je dan?!?!?!? Ik vind het nogal een verschil als een man bij zijn vrouw aan komt zetten met het plan een kind te nemen, terwijl de vrouw daar nog niet aan toe is, dan andersom. Is echt niet hetzelfde. Een man loopt niet met een dikke buik rond. quote: maar in ieder geval is het natuurlijk goed om er over te blijven praten...zo kom je er misschien toch ooit uit...en misschien kun je eens een middagje opassen op dat babytje dat pas geboren is? en dan zorgen dat je vriend er ook bij is...en kijken hoe dat gaat???? ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met jullie beslissing. pfew! Is een idee, maar toch niet vergelijkbaar met een eigen kind. De man/vriend van Moonah heeft schijnbaar helemaal geen hekel aan kinderen, dus zal babysitten ook geen probleem zijn. Een kind van jezelf is echt totaal anders. Ik vind sowieso dat je al vroeg in de relatie hier over moet praten. En indien de man dit voor zich uitschuift of een antwoord hierop steeds ontwijkt om vervolgens na een relatie van jaren de boot definitief af te houden, dan verdient hij het om gedumpt te worden. Mijn man was voor ons trouwen al op de hoogte van mijn kinderwens. Na ons trouwen gingen we op huwelijksreis. (Twee weken zeeland.) Ik was toevallig net aan het eind van mijn strip dus ik vroeg: Hoe denk jij erover? Hij: Hou er maar mee op. 3 maanden later was ik zwanger. Nou moet ik wel even bij vertellen dat onze oudste, vandaag 12 geworden, het eerste kleinkind was aan beide kanten en ook in onze vriendenkring geen kinderen voorkwamen. Dus ook mijn man was totaal niet voorbereid of gewend aan kinderen. Dus het hebben van vadergevoelens is helemaal niet nodig om aan kinderen te beginnen. Als een man aangeeft misschien wel ooit kinderen te willen, dan zie ik niet waarom dat dan niet nu kan, nu het voor die vrouw nog mogelijk is. Want, nogmaals, wat doet hij als hij over 10 jaar ineens heel sterk het gevoel krijgt vader te willen worden?
miss_sly	vrijdag 20 augustus 2004 @ 08:28
	Ik vind jouw denkwijze op z'n minst erg apart. Gia. Waarom zou een kinderwens van een man minder zwaar hoeven te wegen dan die van een vrouw? het enige verschil is dat een vrouw 9 maanden zwanger is, maar verder is de impact hetzelfde. En het lijkt me dat die 9 maanden niet in verhouding staan tot de verantwoordelijkheid die je krijgt voor een levend wezentje voor de rest van je leven! Jij vindt dat je vroeg in een relatie daarover moet praten. Nou, wij hebben dat bijvoorbeeld gedaan: ik kan geen kinderen krijgen (tenminste niet zonder een intensieve wandel door de mmm, waarvan ik had besloten dat ik dat niet meer wilde omdat dat erg zwaar is) en hij wilde geen kinderen. Prima basis voor een fijne relatie, lijkt mij. Alleen jammer dat zulke gevoelens kunnen veranderen. En dan? je kunt elkaar toch geen verwijten gaan maken over wat je voelt en wanneer je dat zo voelt? En je kunt de gevoelens en verlangens van de een toch niet zomaar ondergeschikt maken aan die van een ander? Geen kinderen willen is net zo legitiem als ze wel willen. en beide gevoelens zijn net zo belangrijk en zwaarwegend, wie ze ook heeft binnen de relatie. Als je het er samen helemaal over eens bent, is dat heel fijn, maar ik vind dat jij echt erg gemakkelijk denkt dat een man zich maar moet aanpassen aan de vrouw. Waarom zou een vrouw niet toe moeten geven aan het verlangen naar een kind van de man, als dat voor hem belangrijk is voor zijn levensgeluk? je vindt namelijk dat een man dat wel moet doen voor een vrouw...
exile0000	vrijdag 20 augustus 2004 @ 08:30
	www.kindervrij.org
jolene	vrijdag 20 augustus 2004 @ 08:39
	Moonah, hoe is het nu met je. Heb je een beetje goed kunnen slapen gisteren.
Gia	vrijdag 20 augustus 2004 @ 11:13
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 08:28 schreef miss_sly het volgende: Ik vind jouw denkwijze op z'n minst erg apart. Gia. Waarom zou een kinderwens van een man minder zwaar hoeven te wegen dan die van een vrouw? het enige verschil is dat een vrouw 9 maanden zwanger is, maar verder is de impact hetzelfde. En het lijkt me dat die 9 maanden niet in verhouding staan tot de verantwoordelijkheid die je krijgt voor een levend wezentje voor de rest van je leven! Ik ben van mening dat een moeder veel belangrijker is voor een kind dan een vader. Uiteraard is het hebben van beide het ideaalst. Een vader die vantevoren geen vadergevoelens heeft en toch zijn vrouw dat geluk gunt zie ik wel als een mogelijkheid. Maar een vrouw zonder moedergevoelens die zwanger raakt omdat haar man graag vader wil worden, zie ik veel minder gauw gebeuren. quote: Jij vindt dat je vroeg in een relatie daarover moet praten. Nou, wij hebben dat bijvoorbeeld gedaan: ik kan geen kinderen krijgen (tenminste niet zonder een intensieve wandel door de mmm, waarvan ik had besloten dat ik dat niet meer wilde omdat dat erg zwaar is) en hij wilde geen kinderen. Prima basis voor een fijne relatie, lijkt mij. Inderdaad, maar daar ben je het dan ook samen over eens. quote: Alleen jammer dat zulke gevoelens kunnen veranderen. En dan? je kunt elkaar toch geen verwijten gaan maken over wat je voelt en wanneer je dat zo voelt? En je kunt de gevoelens en verlangens van de een toch niet zomaar ondergeschikt maken aan die van een ander? Geen kinderen willen is net zo legitiem als ze wel willen. en beide gevoelens zijn net zo belangrijk en zwaarwegend, wie ze ook heeft binnen de relatie. Tja, en dan ben je het er niet meer over eens. Zo gauw dat gebeurt komt iedereen met het argument dat als een man vooraf geen kinderen wil dat dit geen goede basis is voor een gezin. Dat je dan beter niet aan kinderen kunt beginnen. Maar ik vind dat er dan ook geen basis meer is voor een relatie als zodanig. quote: Als je het er samen helemaal over eens bent, is dat heel fijn, maar ik vind dat jij echt erg gemakkelijk denkt dat een man zich maar moet aanpassen aan de vrouw. Waarom zou een vrouw niet toe moeten geven aan het verlangen naar een kind van de man, als dat voor hem belangrijk is voor zijn levensgeluk? je vindt namelijk dat een man dat wel moet doen voor een vrouw... Ik vind inderdaad dat je een vrouw niet tot een zwangerschap kan dwingen, om de eenvoudige reden dat dit je lichaam KAN verruïneren. Een vrouw die geen kinderen wil en dus geen zwangerschap is misschien wel erg gesteld op haar figuurtje. Uiteraard vind ik wel, dat als die man graag een kind wil adopteren en zijn vrouw wil dit niet, dat je dan wel hetzelfde mag denken. Die man heeft net zoveel recht op het vaderschap als een vrouw. Maar even terugkomen op de situatie waar enkelen hier in zitten. Wordt een man ongelukkig als hij toegeeft aan de wens van zijn vrouw? (dus wel kinderen) Wordt een vrouw ongelukkig als zij zich neerlegt bij de onwil van haar man? (geen kinderen) Die man wordt er niet gelukkiger of ongelukkiger van als er al dan niet kinderen komen. Die vrouw moet haar hele leven ongelukkig blijven, omdat ze geen kinderen mag hebben. Voor de vrouw komt die keuze nu eenmaal op een moment dat ze eigenlijk nog zoveel andere plannen hebben. Tegenwoordig hebben we nu eenmaal de vrijheid en de rijkdom om veel dingen te doen, zoals vakantie, uit eten, stappen, bioscoopje enz.... Vroeger was dat niet zo, toen was het krijgen van kinderen ook niet zozeer een vraag, maar meer de gewoonste zaak van de wereld. Nu vinden zowel mannen als vrouwen hun vrijheid zo prettig. Een kind zou je vrijheid maar beperken. Echter, als een vrouw een jaar of 34 wordt, begint het toch te kriebelen. De klok tikt ongenadig door. Voor die man niet. Dus voor hem hoeft het niet zo nodig, maar voor haar is het nu of nooit. Zij komt voor die keuze staan.
miss_dynastie	vrijdag 20 augustus 2004 @ 11:22
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:13 schreef Gia het volgende: Tja, en dan ben je het er niet meer over eens. Zo gauw dat gebeurt komt iedereen met het argument dat als een man vooraf geen kinderen wil dat dit geen goede basis is voor een gezin. Dat je dan beter niet aan kinderen kunt beginnen. Maar ik vind dat er dan ook geen basis meer is voor een relatie als zodanig. Als ik het goed begrepen heb is de vriend van Moonah hun relatie ingegaan met het idee een relatie te hebben met een vrouw die geen kinderen wil. Nogal logisch dat hij niet direct toegeeft. Ik denk niet dat als de conclusie alsnog wordt dat er geen kinderen komen, je relatie geen waarde meer heeft. Niet voor iedereen is een kinderwens heel heilig, heilig genoeg om een relatie te verbreken. Je kan als je je bij de beslissing hebt neergelegd, alsnog heel gelukkig worden met zijn tweetjes. Dat Moonah's mening en gevoels veranderen en de zijne niet, maakt hem in mijn ogen geen egoist, haar evenmin trouwens, ik denk niet dat je het zo zwart-wit kunt stellen. Ook een man moet grote offers maken als er een gezin komt. Dit terzijde.
Gia	vrijdag 20 augustus 2004 @ 11:30
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:22 schreef miss_dynastie het volgende: [..] Als ik het goed begrepen heb is de vriend van Moonah hun relatie ingegaan met het idee een relatie te hebben met een vrouw die geen kinderen wil. Nogal logisch dat hij niet direct toegeeft. Ik denk niet dat als de conclusie alsnog wordt dat er geen kinderen komen, je relatie geen waarde meer heeft. Niet voor iedereen is een kinderwens heel heilig, heilig genoeg om een relatie te verbreken. Je kan als je je bij de beslissing hebt neergelegd, alsnog heel gelukkig worden met zijn tweetjes. Dat Moonah's mening verandert, maakt hem in mijn ogen geen egoist, haar evenmin trouwens, ik denk niet dat je het zo zwart-wit kunt stellen. Ook een man moet grote offers maken als er een gezin komt. Dit terzijde. Ik heb twee kinderen, heb altijd kinderen willen hebben. Ik weet dan ook wat het is om een kinderwens te hebben. Dat is niet iets wat je opzij kunt zetten en weer door kunt gaan met je leven. Een onvervulde kinderwens kan je je hele leven ongelukkig maken. Dat geldt sowieso voor stellen die geen kinderen kunnen krijgen. In die gevallen hebben ze nog veel steun aan elkaar, maar als de een wel wil en de andere niet dan wordt je beide ongelukkig zonder dat je steun bij elkaar vindt.
bixister	vrijdag 20 augustus 2004 @ 11:39
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:13 schreef Gia het volgende: Wordt een man ongelukkig als hij toegeeft aan de wens van zijn vrouw? (dus wel kinderen) Wordt een vrouw ongelukkig als zij zich neerlegt bij de onwil van haar man? (geen kinderen) Die man wordt er niet gelukkiger of ongelukkiger van als er al dan niet kinderen komen. Die vrouw moet haar hele leven ongelukkig blijven, omdat ze geen kinderen mag hebben. hoe weet jij dit toch allemaal zo zeker?
miss_sly	vrijdag 20 augustus 2004 @ 11:49
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:30 schreef Gia het volgende: [..] Ik heb twee kinderen, heb altijd kinderen willen hebben. Ik weet dan ook wat het is om een kinderwens te hebben. Dat is niet iets wat je opzij kunt zetten en weer door kunt gaan met je leven. Een onvervulde kinderwens kan je je hele leven ongelukkig maken. Dat geldt sowieso voor stellen die geen kinderen kunnen krijgen. In die gevallen hebben ze nog veel steun aan elkaar, maar als de een wel wil en de andere niet dan wordt je beide ongelukkig zonder dat je steun bij elkaar vindt. mijn relatie met mijn vriend is toch echt meer dan een voorplantingsomgeving natuurlijk kan het niet krijgen van kinderen mensen ongelukkig maken (mannen zowel als vrouwen hoor, en mannen net zo ongelukkig!). Als mijn vriend bij zijn mening blijft, blijf ik nog steeds bij hem. Wij hebben een relatie omdat we graag bij elkaar willen zijn, niet omdat we dan nageslacht kunnen verzorgen. Samen kunnen we nog steeds een heel fijn en gelukkig leven leiden. Daarin zal hij mijn verdriet moeten erkennen en een plaatsje geven en mij blijven steunen op moeilijke momenten, maar dat wil niet zeggen dat ik de rest van mijn leven ongelukkig zal zijn! Gelukkig heeft het leven nog meer te bieden waar ook van te genieten valt!
Gia	vrijdag 20 augustus 2004 @ 11:52
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:39 schreef bixister het volgende: [..] hoe weet jij dit toch allemaal zo zeker? Denk jij hier anders over, dan? Ik ken mensen in mijn omgeving die geen kinderen kunnen krijgen en zich hier erg ongelukkig door voelen. Ik ken ook een stel waar de man geen kinderen wilde en de vrouw zich er bij neer had gelegd. Zij zijn inmiddels gescheiden, omdat hij zonodig wel vreemd moest gaan en zij is nu zwanger en heel gelukkig. Een kinderwens kan heel sterk zijn en kun je niet naast je neerleggen. Dat is een gevoel wat echt niet zomaar over gaat.
bixister	vrijdag 20 augustus 2004 @ 11:57
	ik denk dat 't allemaal veel persoonsgebondener is. de een kan heel goed zijn wensen opzij zetten/anders invullen, de ander niet. en of dat nou om mannen/vrouwen gaat, doet er volgens mij veel minder toe.
Gia	vrijdag 20 augustus 2004 @ 11:59
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:57 schreef bixister het volgende: ik denk dat 't allemaal veel persoonsgebondener is. de een kan heel goed zijn wensen opzij zetten/anders invullen, de ander niet. en of dat nou om mannen/vrouwen gaat, doet er volgens mij veel minder toe. Ik kan me echter heel goed voorstellen en heb er dan ook het volste begrip voor als iemand om die reden de relatie verbreekt.
miss_dynastie	vrijdag 20 augustus 2004 @ 11:59
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:30 schreef Gia het volgende: [..] Ik heb twee kinderen, heb altijd kinderen willen hebben. Ik weet dan ook wat het is om een kinderwens te hebben. Dat is niet iets wat je opzij kunt zetten en weer door kunt gaan met je leven. Een onvervulde kinderwens kan je je hele leven ongelukkig maken. Dat geldt sowieso voor stellen die geen kinderen kunnen krijgen. In die gevallen hebben ze nog veel steun aan elkaar, maar als de een wel wil en de andere niet dan wordt je beide ongelukkig zonder dat je steun bij elkaar vindt. Dat geldt voor jou zo, maar dat hoeft niet voor iedereen te gelden. Sommige mensen worden door 'technische' onmogelijkheden gedwongen kinderloos te blijven, anderen kiezen voor een partner die geen kinderen wil en moeten daarom een andere invulling in het leven vinden. Misschien dat de kinderwens als stil verdriet op de achtergrond aanwezig is en soms wat duidelijker, maar je zou haast het idee krijgen dat je als vrouw eeuwig ongelukkig bent als je niet mag baren en dat lijkt me toch behoorlijke onzin. Bovendien kan de partner die geen kinderen wil de partner die wel kinderen wil heus wel steunen in het 'rouwproces' als de beslissing eenmaal gemaakt is, ik zie niet in waarom niet.
bixister	vrijdag 20 augustus 2004 @ 12:00
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:59 schreef Gia het volgende: [..] Ik kan me echter heel goed voorstellen en heb er dan ook het volste begrip voor als iemand om die reden de relatie verbreekt. ik ook hoor, maar dat was toch niet de discussie?
Baklap	vrijdag 20 augustus 2004 @ 12:05
	quote: we houden allebei van onze vrijheid, als we moe zijn slapen we en als we honger hebben eten we, geen vaste tijden. daarbij kunnen we allebei ontzettend lui zijn, lekker uitslapen..beetje doelloos hangen op de bank.. beetje omprutsen, niks geen verplichtingen! Mijn vriend heeft een leuke baan, en verdiend ook goed, zelfs zo goed dat ik niet hoef te werken... ik vind dit heerlijk.. *zeeeer jaloers is.
miss_dynastie	vrijdag 20 augustus 2004 @ 12:07
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:52 schreef Gia het volgende: Ik ken mensen in mijn omgeving die geen kinderen kunnen krijgen en zich hier erg ongelukkig door voelen. Ik ken ook een stel waar de man geen kinderen wilde en de vrouw zich er bij neer had gelegd. Zij zijn inmiddels gescheiden, omdat hij zonodig wel vreemd moest gaan en zij is nu zwanger en heel gelukkig. En ik ken een stel waarbij de man wel kinderen wilde en de vrouw niet, zij liet zich stiekem steriliseren, de man legde zich erbij neer. Ze zijn inmiddels gescheiden, omdat zij wel zo nodig vreemd moest gaan en hij trouwde met een ander en kreeg een dochter. Toch heeft die man -en dat kan ik met grote zekerheid zeggen, want het gaat over mijn vader- geen spijt gehad van zijn eerdere beslissing om bij die vrouw te blijven, ondanks dat zij zijn kinderwens niet kon vervullen. En dat ze later vreemdging? Tja, zo hard is het leven, naar zijn mening dan he, je hebt nooit zekerheden. Je weet vaak pas achteraf of de keuze die je maakt de juiste is geweest.
Mxyzptlk	vrijdag 20 augustus 2004 @ 12:41
	quote: Op donderdag 19 augustus 2004 17:39 schreef Gia het volgende: [..] Hij wil nu niet, maar voor jou tikt de klok. Ik vind het ergens wel een beetje egoïstisch van hem dat wat hij wil, moet gebeuren. Jij hebt toch ook nog wat te zeggen! Ik kan heel goed begrijpen dat dit verlangen voor jou zo groot is, dat je misschien wel op zoek gaat naar een ander. Een andere mogelijkheid is natuurlijk per ongeluk express..... Tja, niet zo netjes natuurlijk, maar zou hij jou dan dumpen? Hoe belangrijk is jouw geluk voor hem? Deze twee alinea's zijn van een onbeschrijflijke domheid zeg! Beweren dat een man die geen kinderen wil egoistisch is, en dan direkt daarachteraan redeneren dat je dus als vrouw naar een ander kunt gaan, of "per ongeluk expres" een kind nemen. Sorrie, ik vind het een valse en achterbakse redenering, zo krom als een deur! Arm kind dat zo'n manipulatieve bitch als moeder krijgt. Neem je echte verantwoordelijkheid, en zoek een man die wel een lieve vader wil zijn voor een kind. Maar noem een man die vanaf het begin van een relatie duidelijk is over wat hij wil (geen kinderen) niet ineens een egoist omdat je hormonen je parten spelen. _{was getekend: een man die dol is op kinderen, maar ze gewoon in zijn eigen leven niet wil en hoeft!}
Sanne	vrijdag 20 augustus 2004 @ 12:46
	Ik ben ook 35, en hoe ouder ik word hoe meer ik twijfel of ik uberhaupt wel kinderen wil. Moeilijkste vraag die er is volgens mij, want hoeveel tijd heb je nog?
Mxyzptlk	vrijdag 20 augustus 2004 @ 12:58
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 11:13 schreef Gia het volgende: [..] Maar even terugkomen op de situatie waar enkelen hier in zitten. Wordt een man ongelukkig als hij toegeeft aan de wens van zijn vrouw? (dus wel kinderen) Wordt een vrouw ongelukkig als zij zich neerlegt bij de onwil van haar man? (geen kinderen) Die man wordt er niet gelukkiger of ongelukkiger van als er al dan niet kinderen komen. Die vrouw moet haar hele leven ongelukkig blijven, omdat ze geen kinderen mag hebben. Je bazelt, je snapt er niks van, je redeneert puur vanuit je hormonale drang naar kinderen. Snap nou eens dat niet alle mensen zoals jij zijn. Een kind dat uit twee liefhebbende ouders wordt geboren is veel en veel beter af dan met een vader die er "niet gelukkiger of ongelukkiger" van wordt dat dat kind er is. Ueberhaupt klinkt het al buitengewoon abnormaal dat iemand een kind zou krijgen en er "niet gelukkiger of ongelukkiger" van wordt. Is het niet juist zo dat het krijgen van een kind juist een hele hoop met je doet? De meesten worden er gelukkiger van, maar er zijn echt ook mensen die er ongelukkiger van worden. Niet iedereen doet met plezier een aantal opofferingen die het krijgen van een kind met zich meebrengt. Het is de arrogantie van de kindermaffia om te denkene dat als het kind er eenmaal is, dat iedere ouder er even onverkort blij mee is. Die vrouw heeft altijd een keuze hoor: een man zoeken met gelijkgestemde wens! En ja, dat kan betekenen dat je je huidige partner moet verlaten, en dat kan heel hard zijn als je toch van elkaar houdt. Maar da's geen reden om maar een kromme redenering op te hangen dat een man zich maar aan moet passen omdat een kinderdrang nu eenmaal heel sterk is en de vrouw daar mogelijk 10 jaar later spijt van krijgt. Dat is emotionele chantage en een beroerde basis om gezamenlijk een kind op de wereld te zetten.
Moonah	vrijdag 20 augustus 2004 @ 13:18
	Ben ik weer. Ik voel me wel rustig, maar nogal tam. Ik heb vakantie, maar absoluut geen zin om iets te ondernemen. Zo'n soort deken over me heen. Ik vrees ook dat we een heuse relatiecrisis hebben. Tenminste, van mij uit dan. Het is niet zo dat we onze relatie zijn ingegaan met het idee "Wij willen geen van beiden kinderen." Nee, we hebben het er gewoon nooit over gehad, omdat het bij geen van beiden echt speelde. Ik heb besloten om in de herfstvakantie te kijken hoe het ermee staat. Een week de tijd geven (zoals enkelen hier suggereerden) vind ik te kort. Ik hou (natuurlijk) nog steeds erg veel van mijn schatje, maar ik merk wel dat ik toch enige afstand neem. Dingen waar ik niet zo heel tevreden mee ben, maar die ik normaliter makkelijk kan accepteren en respecteren, wegen momenteel best zwaar. Bovendien loop ik op de zaken vooruit. Er zijn vast mannen die wél een kind met me willen. En dan niet zo zeer als zaadschieter, maar ook echt als volwaardige partner. Ik denk echt dat als hij besluit (voorlopig) geen kind te willen, dat ik hem dan zal verlaten. Ik kan het nu vrij nuchter zeggen, maar dat gaat uiteraard met erg veel verdriet gepaard. Ook bij de gedachte alleen al. Ik heb me lang kunnen vinden in hetgeen Miss_Sly zegt ("Ik ben bij hem omdat ik van hem houd, niet om me voort te planten."), maar nu, op het scherpst van de snede, tellen de hormonen het zwaarst. 'Stiekem' is geen optie, zo sta ik niet in mijn relatie (en ook niet in het leven). Een relatie is altijd geven en nemen, van beide kanten. Maar soms is een offer te groot. En dan is het dus aan mij om de consequenties te dragen.
Leah	vrijdag 20 augustus 2004 @ 13:22
	Ik heb ooit mijn partner verlaten om de kinderwens. Overigens liep de relatie verder ook niet altijd even makkelijk, en merkte ik aan mezelf dat ik hem inwendig steeds meer ging verwijten dat hij mij mijn kinderwens "ontnam". Vooral dat laatste heeft bij mij het zwaarst geteld, niet dat hij geen kinderen wilde, maar dat het hem niet boeide hoeveel verdriet ik daar van had.
Moonah	vrijdag 20 augustus 2004 @ 13:24
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 13:22 schreef Leah het volgende: maar dat het hem niet boeide hoeveel verdriet ik daar van had. Oeh, da's wel cru. Mijn vriend vindt het iig wel "heel zielig" voor me, zei hij.
Leah	vrijdag 20 augustus 2004 @ 13:33
	Moeilijk hè? Ik wens je wijsheid meid!
miss_sly	vrijdag 20 augustus 2004 @ 13:42
	Ow Moonah ik kan me zo goed voorstellen hoe je het voelt. En ik kan me ook zeker erg goed voorstellen dat je wel zou kiezen om te vertrekken, hoeveel verdriet het ook zou doen! Maar wie weet als je lief eens over het idee zou kunnen nadenken, staat hij er straks wel anders tegenover. Hij heeft het nog nooit in overweging genomen, dus is het volledig nieuw. Ik zou wel (maar dat is mijn persoonlijke mening, en ook hoe ik ermee om ga naar mijn vriend toe) erover blijven praten. NIet zwaarwichtig, maar luchtig en regelmatig. Vertel hem over de leuke kanten zoals jij die ziet en laat hem vertellen over de redenen waarom hij het niet wil. Tijdens gewone gesprekken, niet per se bedoelt om de ander over te halen, maar gewoon om je gevoelens en ideeen te delen. Wij hebben laatst een heel leuk en vrolijk gesprek gehad in de auto over kinderen en reizen, stukjes cultuur meegeven enzo...zo'n gesprek bijft gezellig en leuk, en ik verwacht erna echt geen totale ommekeer, maar ik weet wel dat deze gesprekken ook bij hem blijven hangen en wel kunnen helpen bij zijn besluitvorming.
phileine	vrijdag 20 augustus 2004 @ 14:30
	miss_sly, niet rot bedoeld hoor, maar volgens mij zou ik er gek van worden als mijn partner steeds in allerlei gesprekken dat ene ding naar voren haalde waar we het over oneens zijn. Mijn moeder heeft daar weleens een handje van en ik vind het altijd vreselijk. Dan wil ze me bijvoorbeeld overhalen te stoppen met mijn medicijnen, en dan komt in bijna elk gesprek wel iets langs over die medicijnen. Ik vermijd dus nu onderwerpen waarvan ik weet dat ze makkelijk tot een opmerking over die medicatie leiden. En àls ze er al iets over zegt negeer ik het zo veel mogelijk. Ik bedoel dus: kijk uit voor overkill. Moonah, wat sta je op een moeilijk punt. Maar nogmaals, geef het wat tijd. Laat hem ook aan het idee wennen. Laat hem merken hoe belangrijk het voor je is. Misschien hoef je niet al die drastische stappen te nemen. Hoe dan ook, veel wijsheid toegewenst.
miss_sly	vrijdag 20 augustus 2004 @ 14:37
	phileine, uiteraard komt dat onderwerp niet constant langs, daar zou iedereen gek van worden, ikzelf ook! Ik bedoel alleen maar te zeggen dat niet ieder gesprek over dit onderwerp zwaarwichtig hoeft te zijn, maar dat je het ook in een gewoon gesprek kunt bespreken. Het onderwerp wordt namelijk erg beladen als je er alleen maar in moeilijke gesprekken over kunt hebben en dat maakt het denk ik niet aantrekkelijker voor de andere partij. Er zijn ook leuke dingen over te zeggen, en dat lijkt me dat de ander ook zo nu en dan eens moet horen.
sjak	vrijdag 20 augustus 2004 @ 15:01
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 12:58 schreef Mxyzptlk het volgende: Het is de arrogantie van de kindermaffia om te denken dat als het kind er eenmaal is, dat iedere ouder er even onverkort blij mee is. Hoezo kindermaffia? Ik denk niet dat alle ouders proberen iedereen over te halen om ook maar ouders te worden. Om mij heen zie ik een aantal heel bewuste mensen die erg blij zijn met hun kinderen, nooit anders zouden willen maar die ook wel de nadelen van een kind met mij willen delen. [ Bericht 0% gewijzigd door sjak op 20-08-2004 15:21:43 ]
Gia	vrijdag 20 augustus 2004 @ 15:27
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 12:58 schreef Mxyzptlk het volgende: Waarom moet in een relatie waarbij twee mensen heel veel van elkaar houden, de vrouw zich neerleggen bij het niet willen van kinderen door de man. Waarom legt die man zich niet neer bij het wel willen van kinderen door die vrouw? Antwoord wat dan volgt is meestal: In een relatie waar een dergelijk meningsverschil is, is er een ongezonde basis voor een kind. Maar dan is er toch ook een ongezonde basis voor een relatie an sich. Waarom is het erger als die man van alles in moet leveren voor een kind en is het minder erg als die vrouw haar moedergeluk in moet leveren omdat haar partner geen kind wil. Ik vind de wens van beide partners even belangrijk. Daarom vind ik dat een man die eigenlijk geen bezwaar heeft tegen kinderen, maar ze niet wil omwille van de vrijheid, meer oog zou moeten hebben voor het geluk van zijn vrouw. Want wat heb je aan persoonlijke vrijheid met een partner die zich niet gelukkig voelt?
sjak	vrijdag 20 augustus 2004 @ 16:10
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 15:27 schreef Gia het volgende: [..] Waarom moet in een relatie waarbij twee mensen heel veel van elkaar houden, de vrouw zich neerleggen bij het niet willen van kinderen door de man. Waarom legt die man zich niet neer bij het wel willen van kinderen door die vrouw? Antwoord wat dan volgt is meestal: In een relatie waar een dergelijk meningsverschil is, is er een ongezonde basis voor een kind. Maar dan is er toch ook een ongezonde basis voor een relatie an sich. Waarom is het erger als die man van alles in moet leveren voor een kind en is het minder erg als die vrouw haar moedergeluk in moet leveren omdat haar partner geen kind wil. Ik vind de wens van beide partners even belangrijk. Daarom vind ik dat een man die eigenlijk geen bezwaar heeft tegen kinderen, maar ze niet wil omwille van de vrijheid, meer oog zou moeten hebben voor het geluk van zijn vrouw. Want wat heb je aan persoonlijke vrijheid met een partner die zich niet gelukkig voelt? Gia, het mes snijdt mijns inziens aan twee kanten. Wat zou het vervelend zijn dat je wel kinderen hebt maar je partner voelt zich daar helemaal niet gelukkig bij. Ik denk dat als je het niet eens bent met elkaar, en hoe je ook praat je het niet eens gaat worden met elkaar, je bijna niet anders kunt dan te kiezen om elkaar te laten gaan. Je kunt elkaar niet dwingen om bij zo'n ingrijpende verandering concessies te doen. Ik denk niet dat er een tussenweg is.
phileine	vrijdag 20 augustus 2004 @ 16:22
	Gia het punt is dat jij de kinderwens van de vrouw stelt bóven de wens van de man om geen kinderen te hebben. Dat is waar mensen hier een beetje over vallen. Zijn wensen zijn net zo belangrijk als die van haar. Dat een ander er ongelukkig van wordt is natuurlijk zeker een overweging, maar kan niet de doorslaggevende factor zijn. En ik vind het wat cru gesteld dat een man niet ongelukkig wordt van wèl kinderen hebben terwijl hij ze niet wil (om nog maar niet te spreken over die kinderen). Dat zijn nou juist die gevallen waar de man er met een leuke kinderloze vandoor gaat en de vrouw alleen achterblijft met de kinderen die ze zo graag wou. Om maar een zijstraat te noemen. Dáár wordt die vrouw gelukkig van.
Mxyzptlk	vrijdag 20 augustus 2004 @ 16:54
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 15:01 schreef sjak het volgende: [..] Hoezo kindermaffia? Ik denk niet dat alle ouders proberen iedereen over te halen om ook maar ouders te worden. Om mij heen zie ik een aantal heel bewuste mensen die erg blij zijn met hun kinderen, nooit anders zouden willen maar die ook wel de nadelen van een kind met mij willen delen. Ik had het toch ook niet over alle ouders? waarom denk je dat ik met kindermaffia op alle ouders doel? Met kindermaffia duidt ik die mensen aan die vinden dat kinderen krijgen de norm is, waar de mensen die geen kinderen willen zich maar aan moeten aanpassen als dat zo uitkomt. Verder vind ik kinderen erg leuk hoor, en veel geluk aan alle paren die kinderen nemen omdat ze dat beide willen! Zo hoort het, en zo is het bedoelt!
sjak	vrijdag 20 augustus 2004 @ 16:57
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 16:54 schreef Mxyzptlk het volgende: [..] Ik had het toch ook niet over alle ouders? waarom denk je dat ik met kindermaffia op alle ouders doel? Met kindermaffia duidt ik die mensen aan die vinden dat kinderen krijgen de norm is, waar de mensen die geen kinderen willen zich maar aan moeten aanpassen als dat zo uitkomt. Verder vind ik kinderen erg leuk hoor, en veel geluk aan alle paren die kinderen nemen omdat ze dat beide willen! Zo hoort het, en zo is het bedoelt! Sorry dan begreep ik het verkeerd. Ik vond de term kindermaffia zo opvallend in je betoog. Verder ben ik het helemaal met je eens!
Mxyzptlk	vrijdag 20 augustus 2004 @ 17:00
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 15:27 schreef Gia het volgende: [..] Waarom is het erger als die man van alles in moet leveren voor een kind en is het minder erg als die vrouw haar moedergeluk in moet leveren omdat haar partner geen kind wil. Ik vind de wens van beide partners even belangrijk. Daarom vind ik dat een man die eigenlijk geen bezwaar heeft tegen kinderen, maar ze niet wil omwille van de vrijheid, meer oog zou moeten hebben voor het geluk van zijn vrouw. Want wat heb je aan persoonlijke vrijheid met een partner die zich niet gelukkig voelt? Dat geldt dus toch ook voor die mannelijke (kan wat mij betreft overigens net zo goed de vrouwelijke zijn) partner die zich niet gelukkig voelt met een kind? Waarom wil je maar één kant van die medaille zien?
GM	vrijdag 20 augustus 2004 @ 17:52
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 15:27 schreef Gia het volgende: [..] Waarom moet in een relatie waarbij twee mensen heel veel van elkaar houden, de vrouw zich neerleggen bij het niet willen van kinderen door de man. Waarom legt die man zich niet neer bij het wel willen van kinderen door die vrouw? Antwoord wat dan volgt is meestal: In een relatie waar een dergelijk meningsverschil is, is er een ongezonde basis voor een kind. Maar dan is er toch ook een ongezonde basis voor een relatie an sich. Waarom is het erger als die man van alles in moet leveren voor een kind en is het minder erg als die vrouw haar moedergeluk in moet leveren omdat haar partner geen kind wil. Ik vind de wens van beide partners even belangrijk. Daarom vind ik dat een man die eigenlijk geen bezwaar heeft tegen kinderen, maar ze niet wil omwille van de vrijheid, meer oog zou moeten hebben voor het geluk van zijn vrouw. Want wat heb je aan persoonlijke vrijheid met een partner die zich niet gelukkig voelt? En wat heeft een vrouw aan een man die zich gevangen voelt ?? Als er zo'n ontzettende tegenstelling is in kinderwens, dan zit er inderdaad maar 1 ding op, hoe moeilijk ook. Byebye relatie. Het is namelijk een TE ingrijpend iets om in een dergelijke situatie TOCH kinderen op de wereld te zetten. Lijkt me niet bepaald in het belang van het kind om geboren te worden in een gezin waar ze wat een van de ouders betreft niet gewenst zijn. Het gaat er niet om wat voor wie erger is. Voor beide partijen wegen de wensen even zwaar, dat is gewoon een onmogelijke situatie om in toe te geven. En nogmaals, ik denk niet dat het in het belang van kinderen is voor de partner die niet wil om toe te geven (om het nog maar even niet te hebben over het gevoel van die persoon zelf). Evenmin denk ik dat het in het belang van degene die wel kinderen wil is om toe te geven. En, zoals je zo vaak ziet, door de pil vergeten de meneer in kwestie ertoe te dwingen. Tja, dan kan ik het hem niet kwalijk nemen als ie er altijd duidelijk over is geweest dat ie zich genaaid voelt (en nog niet eens lekker ook). In een dergelijke situatie vind ik dat je het belang van het eventuele kind voor je eigen belang moet stellen. Dat kind vraagt er niet om om op de wereld gezet te worden.
Gia	zaterdag 21 augustus 2004 @ 12:47
	quote: Op vrijdag 20 augustus 2004 17:52 schreef GM het volgende: Ik heb het erover als de partner te kennen geeft er nog niet aan toe te zijn. En dat terwijl het voor de vrouw nu of nooit is. Wat moet je daarvan denken? Als hij er over 10 jaar wel aan toe is en per se vader wil worden? Heb je daar je kinderwens aan opgeoffert! Kijk, als een man zegt geen kinderen te willen, nooit kinderen te willen, dan houdt het natuurlijk op. Maar om hier wazig over te gaan doen terwijl voor de vrouw te tijd dringt, vind ik niet terecht.
Moonah	zaterdag 21 augustus 2004 @ 13:28
	quote: Op zaterdag 21 augustus 2004 12:47 schreef Gia het volgende: [..] Ik heb het erover als de partner te kennen geeft er nog niet aan toe te zijn. En dat terwijl het voor de vrouw nu of nooit is. Wat moet je daarvan denken? Als hij er over 10 jaar wel aan toe is en per se vader wil worden? Heb je daar je kinderwens aan opgeoffert! Kijk, als een man zegt geen kinderen te willen, nooit kinderen te willen, dan houdt het natuurlijk op. Maar om hier wazig over te gaan doen terwijl voor de vrouw te tijd dringt, vind ik niet terecht. Ik denk dat zowel man als vrouw niet in de toekomst kunnen kijken. Mijn vriend weet het gewoon niet. Hij is er nu niet aan toe, en weet ook niet of dat ooit zo zal zijn. Ik vind dat iig wel legitiem. En natuurlijk heb ik er ook over nagedacht. "Wat als hij over 10 jaar wel een kind wil?". Tja, dat zal hij dan met een ander moeten doen. Ik kan er niet op wachten. Hoe vreselijk zuur zo'n situatie ook is.
hace_x	zaterdag 21 augustus 2004 @ 13:41
	quote: Op zaterdag 21 augustus 2004 13:28 schreef Moonah het volgende: Mijn vriend weet het gewoon niet. Hij is er nu niet aan toe, en weet ook niet of dat ooit zo zal zijn. Hij zal het nooit kunnen "proberen". Dat hij zich dat niet eens realiseert. "niet weten" of je kinderen wilt vind ik eigenlijk een beetje onvolwassen voor een vriend die de 28 al gepasseerd is (schat ik zo). quote: een kind wil?". Tja, dat zal hij dan met een ander moeten doen. Ik kan er niet op wachten. Hoe vreselijk zuur zo'n situatie ook is. Idd.
GM	zaterdag 21 augustus 2004 @ 21:27
	quote: Op zaterdag 21 augustus 2004 12:47 schreef Gia het volgende: [..] Ik heb het erover als de partner te kennen geeft er nog niet aan toe te zijn. En dat terwijl het voor de vrouw nu of nooit is. Wat moet je daarvan denken? Als hij er over 10 jaar wel aan toe is en per se vader wil worden? Heb je daar je kinderwens aan opgeoffert! Kijk, als een man zegt geen kinderen te willen, nooit kinderen te willen, dan houdt het natuurlijk op. Maar om hier wazig over te gaan doen terwijl voor de vrouw te tijd dringt, vind ik niet terecht. Dan vind ik nog steeds niet dat je iemand in een bepaalde situatie moet dwingen. Ik denk dat de ene partij de kinderwens niet hoeft op te offeren, maar de ander niet in een positie geplaatst moet worden waar hij of zij niet in wil zetten. Nogmaals, DAT is niet in het belang van een kind. En als hij over tien jaar spijt krijgt, heel vervelend, maar dat hoort nu eenmaal bij leven. En tja, jij vindt zijn mening niet terecht, ik vind het niet terecht om iemand tot iets te dwingen omdat voor jou (gevoelsmatig) de tijd dringt. Wat jij wazig vindt kan voor de ander heel reeel zijn. Ik vind dat je daarmee een ander iets probeert af te dwingen en op te dringen. Dit is een dermate essentieel iets dat, wanneer je daar als partners echt niet uitkomt, altijd gevolgen zal hebben voor de relatie. Hierin is geen zwart of wit, wel of niet. Als jij vindt dat voor jou de tijd dringt, kan best. Maar dan vind ik nog steeds dat je je eigen belang voor het belang van een kind stelt. Wil jij een kind opzadelen met een ouder die er zachtjes gezegd over twijfelt? En twijfelen, of je nu boven of beneden de 28 bent heeft niets met onvolwassenheid te maken. Het krijgen en groot brengen van een kind vereist een grote verantwoordelijkheid en opofferingen. Als iemand dat niet KAN of WIL op brengen, wie ben jij dan om te zeggen dat hij of zij dat wel moet doen?
hace_x	zondag 22 augustus 2004 @ 01:13
	quote: Op zaterdag 21 augustus 2004 21:27 schreef GM het volgende: En twijfelen, of je nu boven of beneden de 28 bent heeft niets met onvolwassenheid te maken. Het krijgen en groot brengen van een kind vereist een grote verantwoordelijkheid en opofferingen. Als iemand dat niet KAN of WIL op brengen, wie ben jij dan om te zeggen dat hij of zij dat wel moet doen? Nee. Het hebben en durven nemen van verantwoordelijkheid is wat er bedoeld wordt met volwassenheid. Iemand die ouder is dan 28, en dan nog steeds niet WEET wat die wil, in plaats van dat die zegt dat die graag kinderen wil cq absoluut nooit kinderen wil, heeft dat blijkbaar voor zichzelf (nog steeds) niet kunnen bepalen. Het gaat helemaal niet om voor een ander te zeggen wat die wel of niet moet doen: het gaat er om dat de partner die twijfelt niet volwassen genoeg is om zijn eigen mening te geven over of die wel (of geen) kinderen wil. En ik zou kinderen het liefst krijgen met een partner die volwassen is, en bereid en verantwoordelijk genoeg is om achter een keuze te blijven staan die die nu maakt. Volgens mij is er geen groot verschil van mening hierover hier op fok.
phileine	zondag 22 augustus 2004 @ 09:06
	Je stelt het wat cru hace, maar ik ben het wel een beetje met je eens dat in deze situatie de man wat meer ballen zou moeten hebben om een keus te maken. Het is niet eerlijk om je partner een beetje te laten bungelen met "ik weet het nog niet". Dan liever een duidelijk ja of nee, zodat ze van daaruit verder kan. In die zin speelt het feit dat de tijd dringt voor haar inderdaad echt wel een rol. -edit- het speelt echter nog maar heel kort. Ik vind best dat hij er even een paar weekjes over mag nadenken hoor.
hace_x	zondag 22 augustus 2004 @ 09:33
	quote: Op zondag 22 augustus 2004 09:06 schreef phileine het volgende: Je stelt het wat cru hace, maar ik ben het wel een beetje met je eens dat in deze situatie de man wat meer ballen zou moeten hebben om een keus te maken. Het is niet eerlijk om je partner een beetje te laten bungelen met "ik weet het nog niet". Dan liever een duidelijk ja of nee, zodat ze van daaruit verder kan. In die zin speelt het feit dat de tijd dringt voor haar inderdaad echt wel een rol. -edit- het speelt echter nog maar heel kort. Ik vind best dat hij er even een paar weekjes over mag nadenken hoor. Bestaan die mensen dan, ouder dan 28 en in hun leven nog nooit nagedacht over kinderen? Erg ongeloofwaardig. Ik bedoel daarmee eigenlijk dat ik denk dat zelfs mensen van (pak 'm beet) 16 of jonger al wel een mening gevormd hebben of ze zichzelf ooit voorgesteld hebben als een 'ouder', natuurlijk is dat op die leeftijd nog een 'fantasietje/hersenspinsel', maar dan nog. Volgens mij heeft elk kind wel een keertje gezegd 'nou, ik neem nooit kinderen'. Dat is natuurlijk geen doordachte mening op dat moment, maar iemand die dan 28 of ouder is en er nog helemaal nooit serieus bij stil gestaan heeft? Ben ook wel benieuwd wat er dan na een paar weekjes nadenken uit gaat komen, dus ik blijf de draad volgen
miss_sly	zondag 22 augustus 2004 @ 10:54
	Ik kan me best voorstellen dat ook iemand van 28 of ouder nog nooit nagedacht heeft of hij/zij ooit kinderen zou willen als de situatie er nog niet naar geweest is. Er zijn heel veel mensen die lange tijd zeggen geen kinderen te willen, maar die hebben dan ook nog nooit in een goede relatie gezeten met een partner die ze wel wil, bijvoorbeeld. Als die partner dan ineens van gedachten verandert, komt er een compleet nieuwe vraag naar boven! Ik vind het niet meer dan logisch dat daarover nagedacht moet worden. En ja, ook vind ik dat diegene recht heeft op zijn twijfel en ook op een " nog niet", ook al is dat voor de partner niet prettig of zelfs al dringt de tijd voor de partner. Dat de twijfelende partner dan een grens in het voorutizicht wordt gesteld waarop hij/zij van de twijfel af moet stappen (met het gevaar dat het vanwege de korte bedenktijd ' nee' blijft) en een beslissing moet nemen, is logisch en terecht. Ik vind ook dat de partner die wel wil alle recht heeft om te stellen dat hij/zij vertrekt omdat het wel krijgen van kinderen essentieel is voor hem/haar. Ik krijg het idee dat mensen denken dat een "ik twijfel" of " nog niet" wordt gezien als een " ik wil ze niet maar wil je dat nu nog niet vertellen" en dat is in mijn ogen echt niet terecht. Wie zijn wij om van een ander te weten hoe hij/zij zich voelt en wat er gedacht wordt? Omdat iemand zich een bepaald gevoel of gedachte niet kan voorstellen, wil dat nog niet zeggen dat iemand anders ze niet kan hebben!
GM	zondag 22 augustus 2004 @ 11:50
	quote: Op zondag 22 augustus 2004 09:33 schreef hace_x het volgende: [..] Bestaan die mensen dan, ouder dan 28 en in hun leven nog nooit nagedacht over kinderen? Erg ongeloofwaardig. Ik bedoel daarmee eigenlijk dat ik denk dat zelfs mensen van (pak 'm beet) 16 of jonger al wel een mening gevormd hebben of ze zichzelf ooit voorgesteld hebben als een 'ouder', natuurlijk is dat op die leeftijd nog een 'fantasietje/hersenspinsel', maar dan nog. Volgens mij heeft elk kind wel een keertje gezegd 'nou, ik neem nooit kinderen'. Dat is natuurlijk geen doordachte mening op dat moment, maar iemand die dan 28 of ouder is en er nog helemaal nooit serieus bij stil gestaan heeft? Ben ook wel benieuwd wat er dan na een paar weekjes nadenken uit gaat komen, dus ik blijf de draad volgen Ja die bestaan er. Daar is ook een puur fysieke verklaring voor te vinden. Het is nu eenmaal een feit dat het voor mannen langer mogelijk is om kinderen te verwekken dan het voor vrouwen mogelijk is om ze te krijgen. Om iemand daar mee onvolwassenheid in zijn of haar schoenen te schuiven, vind ik niet fair. Niet iedereen is op zijn 28e al compleet gesetteld met de love of zijn of haar leven. Integendeel, mensen gaan steeds later een serieuze relatie aan. Daarnaast is het ook heel goed mogelijk dat iemand nooit in zijn of haar omgeving kinderen heeft meegemaakt en er pas over na gaat denken op het moment dat kennissen kinderen krijgen. Dat is namelijk veel concreter dan weten dat kinderen bestaan.
GM	zondag 22 augustus 2004 @ 11:54
	quote: Op zondag 22 augustus 2004 01:13 schreef hace_x het volgende: [..] Nee. Het hebben en durven nemen van verantwoordelijkheid is wat er bedoeld wordt met volwassenheid. Iemand die ouder is dan 28, en dan nog steeds niet WEET wat die wil, in plaats van dat die zegt dat die graag kinderen wil cq absoluut nooit kinderen wil, heeft dat blijkbaar voor zichzelf (nog steeds) niet kunnen bepalen. Het gaat helemaal niet om voor een ander te zeggen wat die wel of niet moet doen: het gaat er om dat de partner die twijfelt niet volwassen genoeg is om zijn eigen mening te geven over of die wel (of geen) kinderen wil. En ik zou kinderen het liefst krijgen met een partner die volwassen is, en bereid en verantwoordelijk genoeg is om achter een keuze te blijven staan die die nu maakt. Volgens mij is er geen groot verschil van mening hierover hier op fok. Je dwingt iemand in zo'n situatie tot een beslissing waar hij of zij misschien helemaal nog niet aan toe is. DAT vind ik onvolwassen. Iedereen heeft recht op twijfel daarover. Je gaat er imo pas serieus over nadenken op het moment dat het aan de orde is en zoiets "beslis" je nu eenmaal niet in een week.
hace_x	zondag 22 augustus 2004 @ 12:47
	quote: Op zondag 22 augustus 2004 10:54 schreef miss_sly het volgende: Ik kan me best voorstellen dat ook iemand van 28 of ouder nog nooit nagedacht heeft of hij/zij ooit kinderen zou willen als de situatie er nog niet naar geweest is. Ik eigenlijk niet. Als je zo'n leeftijd hebt, heb je overal wel kinderen gezien, al was het maar bij je eigen neefjes en nichtjes bij ooms of tantes. Iedereen denkt op die leeftijd wel een klein beetje na over wat die wil. En mensen die daar op die leeftijd nog niet eens over nagedacht hebben, ik geloof niet dat die de serieus-heidsfactor hebben waar je naar op zoek zou moeten zijn. Zooo, even mijn normen en waarden in de discussie gooien quote: Er zijn heel veel mensen die lange tijd zeggen geen kinderen te willen, maar die hebben dan ook nog nooit in een goede relatie gezeten met een partner die ze wel wil, bijvoorbeeld. Als die partner dan ineens van gedachten verandert, komt er een compleet nieuwe vraag naar boven! Ik vind het niet meer dan logisch dat daarover nagedacht moet worden. En ja, ook vind ik dat diegene recht heeft op zijn twijfel en ook op een " nog niet", ook al is dat voor de partner niet prettig of zelfs al dringt de tijd voor de partner. Dat de twijfelende partner dan een grens in het voorutizicht wordt gesteld waarop hij/zij van de twijfel af moet stappen (met het gevaar dat het vanwege de korte bedenktijd ' nee' blijft) en een beslissing moet nemen, is logisch en terecht. Jawel, maar ik geloof dat mensen ook zonder zo'n relatie al na hebben gedacht over wat ze willen. Zelfs iemand die nog nooit een relatie gehad heeft op z'n 28e, zal bij zichzelf wel eens gedacht hebben of die over twintig jaar wil dat die nog alleen is of dat die het wel grappig zou vinden als de kinderen eens op logeren komen vanaf hun studie-stad , ofzo. quote: Ik vind ook dat de partner die wel wil alle recht heeft om te stellen dat hij/zij vertrekt omdat het wel krijgen van kinderen essentieel is voor hem/haar. Ja, beni k helemaal met je eens. quote: Ik krijg het idee dat mensen denken dat een "ik twijfel" of " nog niet" wordt gezien als een " ik wil ze niet maar wil je dat nu nog niet vertellen" en dat is in mijn ogen echt niet terecht. Wie zijn wij om van een ander te weten hoe hij/zij zich voelt en wat er gedacht wordt? Omdat iemand zich een bepaald gevoel of gedachte niet kan voorstellen, wil dat nog niet zeggen dat iemand anders ze niet kan hebben! Ik geloof er niet in dat iemand die 28 of ouder is, en er nog nooit over nagedacht zegt te hebben, in een paar weekjes wel kan beslissen wat die wil. quote: Op zondag 22 augustus 2004 11:50 schreef GM het volgende: [..] Ja die bestaan er. Daar is ook een puur fysieke verklaring voor te vinden. Het is nu eenmaal een feit dat het voor mannen langer mogelijk is om kinderen te verwekken dan het voor vrouwen mogelijk is om ze te krijgen. Ik zie daarin geen verklaring. In onze cultuur voeden ouders hun kinderen samen op. We zijn geen antillianen waar de kinderen (alleen) door mama opgevoed worden. Dus ook elke man hier in NL zal cultureel allang nagedacht kunnen hebben, ook al kan die op zijn 80ste nog steeds kinderen krijgen; hoezo is dat een factor om er niet over na te hoeven denken dan? quote: Om iemand daar mee onvolwassenheid in zijn of haar schoenen te schuiven, vind ik niet fair. Niet iedereen is op zijn 28e al compleet gesetteld met de love of zijn of haar leven. Integendeel, mensen gaan steeds later een serieuze relatie aan. Zie mijn reactie aan miss_sly: het al of niet nadenken over je eigen toekomst en kinderen staat volgens mij los van het hebben van een (goede) relatie. Velen denken mijns inziens ook na over wat voor huis ze willen wonen. En al zijn het dromen, dat maakt me dan even niet uit. quote: Daarnaast is het ook heel goed mogelijk dat iemand nooit in zijn of haar omgeving kinderen heeft meegemaakt en er pas over na gaat denken op het moment dat kennissen kinderen krijgen. Dat is namelijk veel concreter dan weten dat kinderen bestaan. Jawel, eens. Daarom probeerde ik het ook te leggen op ouder dan 28. Het lijkt me nogal sterk dat als je 28 of ouder bent, helemaal nog nergens (al was het maar directe familie) gezien hebt hoe dat ongeveer is. En anders is zo wat jouw betreft wel volwassen maar wat mij betreft compleet kansloos. quote: Op zondag 22 augustus 2004 11:54 schreef GM het volgende: Je dwingt iemand in zo'n situatie tot een beslissing waar hij of zij misschien helemaal nog niet aan toe is. DAT vind ik onvolwassen. Iedereen heeft recht op twijfel daarover. Je gaat er imo pas serieus over nadenken op het moment dat het aan de orde is en zoiets "beslis" je nu eenmaal niet in een week. Ook niet in 3 maanden, me dunkt. Ik denk dat de relatie eerst goed moet zijn, en bij de TS ging het om een relatie die al jaren liep, niet een paar weken, dacht ik. Als die persoon zich er dan nog steeds over zo'n vraag verbaasd.. tsja.. sorry hoor.. kan je beter kappen.
GM	zondag 22 augustus 2004 @ 13:00
	quote: Op zondag 22 augustus 2004 12:47 schreef hace_x het volgende: Ook niet in 3 maanden, me dunkt. Ik denk dat de relatie eerst goed moet zijn, en bij de TS ging het om een relatie die al jaren liep, niet een paar weken, dacht ik. Als die persoon zich er dan nog steeds over zo'n vraag verbaasd.. tsja.. sorry hoor.. kan je beter kappen. Dat denk ik dus ook. Als je in zo'n tijd er niet uitkomt, dan kom je er m.i. ook nooit uit. En even tussendoor, ik ben nu 30 en krijg nu pas voor het eerst met baby's te maken. Ik ben aan twee kanten het jongste kleinkind. Mijn zus heeft wel kinderen, maar die heb ik nooit gezien. Ik heb ook nooit buren gehad met jonge kinderen en vrienden en vriendinnen waren over het algemeen ook de jongste thuis. Ik moet eerlijk gezegd zeggen, wat ik er nu van zie, lokt mij totaal niet aan (al heb ik mijn leven lang al gezegd geen kinderen te willen). Ik vind kinderen niet leuk en ben niet bereid bepaalde aanpassingen in mijn leven te doen. Met die gedachten denk ik niet dat ik in het belang van een kind handel om wel te gaan "werpen"
phileine	zondag 22 augustus 2004 @ 14:03
	ik kan me best voorstellen dat iemand er tot zijn 28e nooit over heeft nagedacht hoor. Ik denk ook niet dat "ik weet het niet" een makkelijke manier is om "nee" te zeggen, maar ik vind dat je jezelf dan binnen een redelijke termijn tot een antwoord moet dwingen. Ook al twijfel je, dan maar kiezen. Of nu de sprong wagen en mèt deze partner voor kinderen gaan. Of het niet aandurven en dan je partner dus vrijlaten om iemand anders te zoeken. En ja daar zit een ultimatum aan, omdat voor Moonah de tijd dringt en ze in het laatste geval ook nog iemand anders moet vinden of voor een andere manier moet besluiten. Dus vind ik dat als zo iemand na bijvoorbeeld drie maanden (ik zeg ook maar wat hoor) nog steeds denkt "ik weet het niet" en de sprong niet durft te wagen, dat ie dan maar "nee" moet zeggen. Dan kan zíj verder.
GM	zondag 22 augustus 2004 @ 14:47
	quote: Op zondag 22 augustus 2004 14:03 schreef phileine het volgende: ik kan me best voorstellen dat iemand er tot zijn 28e nooit over heeft nagedacht hoor. Ik denk ook niet dat "ik weet het niet" een makkelijke manier is om "nee" te zeggen, maar ik vind dat je jezelf dan binnen een redelijke termijn tot een antwoord moet dwingen. Ook al twijfel je, dan maar kiezen. Of nu de sprong wagen en mèt deze partner voor kinderen gaan. Of het niet aandurven en dan je partner dus vrijlaten om iemand anders te zoeken. En ja daar zit een ultimatum aan, omdat voor Moonah de tijd dringt en ze in het laatste geval ook nog iemand anders moet vinden of voor een andere manier moet besluiten. Dus vind ik dat als zo iemand na bijvoorbeeld drie maanden (ik zeg ook maar wat hoor) nog steeds denkt "ik weet het niet" en de sprong niet durft te wagen, dat ie dan maar "nee" moet zeggen. Dan kan zíj verder. Dat ben ik met je eens. Behalve dan dat "ik weet het niet" echt niet altijd een makkelijke manier van "nee" zeggen is. Ik besef terdege dat ik me heel gelukkig mag prijzen dat mijn man en ik er hetzelfde over denken. Ik denk ook dat het al dan niet krijgen van kinderen bij de meeste mensen van rond de dertig die uit elkaar gaan ook de hoofdreden is om uit elkaar te gaan. Ik denk alleen dat als je twijfelt de keuze tussen "wel kinderen en samen verder" en "geen kinderen en in je eentje verder" vele malen makkelijker gezegd is dan gedaan. Het al dan niet bestaan van een kinderwens zegt namelijk niets over de mate waarin je van elkaar houdt. Ja, dat is een dilemma, dat besef ik terdege. Ben ook heel blij dat ik daar niet mee zit. Maar denk je ook niet, dat je, als je al een aantal jaren samen bent, je partner ook zo langzaamaan wel goed genoeg kent om te weten of hij of zij echt geen kinderen wil? Misschien heb ik het getroffen met een partner die daar heel duidelijk in was (de eerste dag dat we wat met elkaar hadden al) "ik wil de zorg en de verantwoordelijkheid niet" dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Het is ook niet zo dat ik totaal geen begrip heb voor degene die WEL kinderen wil, juist wel.. maar ik heb dat ook voor degene die het nog niet zeker weet of heel duidelijk niet wil. En het is een te belangrijk en ingrijpend iets voor beide partijen om daar een compromis in te sluiten.
-spokie-	vrijdag 27 augustus 2004 @ 12:13
	Hoi, ik ben nieuw en heb de hele discussie in 1 keer gelezen, heftig! Ik ben vrouw, 30, en zit ook met twijfels. Tot mun 29/30ste heb ik nooit een kinderwens gehad, ik voelde ook weinig bij kinderen, 'leuk voor anderen maar niet voor mij'. Ik had ook niet echt een stabiele relatie waarin kinderen een optie zouden zijn. Nu ben ik inmiddels bijna 4 jaar samen met mijn vriend (samenwonend) die 41 is en 2 jongens heeft (12 en 16) uit een eerdere relatie die regelmatig bij ons over de vloer komen, maar toch niet echt horen bij ons dagelijks leven zeg maar, omdat ze bij hun moeder wonen. Ik zit er al een jaar over te dubben, maar de kinderwens wordt steeds groter eigenlijk en de nadelen, tja daar kijk ik nu ook (zeker na het lezen van jullie ervaringen) wat genuanceerder tegenaan. Doordat de jongens regelmatig bij ons zijn kan ik toch best wel inschatten hoe het is om wat oudere kinderen te hebben en wat dat doet met je relatie. Maar dan nog vind ik dat dat heel erg afhangt van hoe je ze opvoed. Een jengelkind, moeilijke eter enz ligt (als ik om me heen kijk bij bevriende stellen) heel erg aan de opvoeding. Ik zou graag jullie ervaringen/gedachtes daar eens over willen horen. Je hebt natuurlijk altijd uitzonderingen wat kinderen betreft, waarbij je het nog zo goed doet maar niks schijnt te helpen. Maar ik hoor toch ook veel verhalen van 'het is maar net hoe je ze opvoed'. Verder nog een vraag over de partner. Mijn vriend is dus al iets ouder (41), heeft al 2 kinderen met wie hij niet echt heel close is, omdat we ze daarvoor te weinig zien. Nu heeft hij zoiets van 'als jij er echt gelukkiger van wordt als we een kind nemen/krijgen, oke dan ga ik daarin mee, maar liever niet, ik vind mezelf te oud voor luiers en huilbaby's'. Kan ik op zich best begrijpen want op die eerste paar jaar heb ik ook niet erg veel, denk dat je daar doorheen moet en zoveel mogelijk moet genieten van wat er wel leuk is (geldt voor alles in het leven eigenlijk) en dat je pas echt iets aan een kind hebt als het iets ouder is. Hebben meer mensen dat? En herkennen mannen die al kids hebben uit een vorige relatie dit? Dat niet weer opnieuw die babyfase door willen? Overigens vindt hij wat oudere kinderen wel leuk en de gedachte dat zijn 12-jarige zoon met wie hij de grootste band heeft van ons tweetjes zou zijn ipv met zun ex vindt hij ook wel weer leuk/bijzonder.
Gia	vrijdag 27 augustus 2004 @ 12:54
	quote: Op vrijdag 27 augustus 2004 12:13 schreef -spokie- het volgende: Hoi Spokie, Ik wil niet belerend overkomen, maar kan alleen maar zeggen wat mijn ervaringen zijn en wat ik meemaak in mijn omgeving. Zo is er mijn schoonzusje die samenwoont met een weduwnaar van 44 met twee grote dochters. Zij 35, hij 44 en ze verwachten in oktober hun kindje. De dochters zijn er blij mee, voor mijn schoonzusje is het de eerste en de vader lijkt het ook wel weer leuk, geloof ik. Als ik naar mezelf kijk en mijn gezin, twee jongens van 12 en 10 wijzelf zijn 40, dan heb ik ook zoiets van: Luiers! liever niet meer. Maar als ik zwanger zou zijn (wat dus niet meer mag), weet ik zeker dat ik tijdens die zwangerschap daar weer naartoe zou groeien en mijn man ook. Verwacht dat dat ook voor jouw vriend wel zal opgaan. Als je dat baby'tje in je buik voelt, dan zie je echt niet meer zo tegen die luiers op. En leuk! Ik vond vooral de eerste 6 weken tot 2 maanden niet zo heel leuk. Okay, je hebt een lief klein baby'tje, maar behalve eten, poepen, plassen en slapen doen ze nog niet veel. Maar al na 2 maanden (zelfs iets eerder) herkennen ze pappa en mamma, lachen ze je toe, beginnen aandacht te krijgen voor de omgeving. En dan gaat het hard. Ze gaan omrollen, kruipen, spelen, zich optrekken, brabbelen, krijgen tandjes, janken, worden 1 jaar, gaan lopen, gaan praten, enz..... Die tijd is echt zo voorbij en echt wel heel leuk. Als ik nu de video terugkijk van de doop van onze jongste, zie ik de oudste (toen net 2) rondlopen in de kerk, geluid maken vanwege de echo, alles onderzoeken, trappelen met zijn voetjes, vanalles. Zo leuk om terug te zien. En ja, ze zijn nu ouder en we doen dan samen spellen, gaan camperen met twee kleine tentjes en er kunnen zoveel andere dingen. Maar ze zijn nu ook vaker weg, naar vriendjes, naar verenigingen en dan is het steeds halen en brengen. Iedere leeftijd heeft leuke kanten en bewerkelijke kanten. Maar al met al vind ik het nooit een opgave. Onze oudste heeft van de week zijn pinpas gekregen van de bank, dat moest natuurlijk meteen geleerd en uitgeprobeerd worden. Hij voelt zich al heel groot nu en ik voel hem al een beetje wegglippen onder moeders vleugels. Over ruim een week gaat hij naar de middelbare school, weer een nieuwe fase. Wat is dat snel gegaan!! Mijn ervaring: Kinderen zijn leuk, altijd. Ook als ze vervelend zijn en samen ruziën, vind ik ze nog leuk, omdat het mijn kinderen zijn. Hoop dat je wat aan dit geblabla hebt, voor je eigen overpeinzingen en ik wens je veel succes bij het nemen van die beslissing.
Moonah	vrijdag 27 augustus 2004 @ 21:13
	Dag spokie. Geen advies van mij, maar join the club.
miss_sly	vrijdag 27 augustus 2004 @ 23:26
	hallo spokie! moeilijke situatie he? nou, kom hier maar brainstormen Jouw vriend heeft als voordeel dat hij al weet wat het is om kinderen te hebben. Mijn vriend bracht het onderwerp ' een kindje' zelf ter sprake van de week. Hij zei dat hij het vooral een hele moelijke beslissing vindt, omdat het zo definitief is. Je kunt niet zeggen na een tijdje dat het toch niet is wat je verwacht had, dus dat je het niet meer wilt. En dat is dan niet bedoeld als heel simpel: het kost me teveel moeite, dus laat maar. Hij bedoelt meer dat, omdat hij het helemaal neit kent, hij zich bijvoorbeeld ook niets voor kan stellen bij het gezegde "je krijgt er zoveel voor terug". Wat nou als je als vader het idee hebt dat je het toch eigenlijk niets vindt en je er niets voor terug krijgt (gevoelsmatig) en je het bij nader inzien een slechte beslissing vindt? dan heb je een heel groot probleem...het is geen beslissing die een weg terug heeft, dat kan nooit meer! Het prettige vond ik wel dat dus blijkt dat hij er wel degelijk echt over nadenkt en mee bezig is. Maar ja, voor het probleem dat hij bij het nemen van zijn beslissing heeft, kan ik natuurlijk geen oplossing aandragen...
Gia	zaterdag 28 augustus 2004 @ 01:56
	quote: Op vrijdag 27 augustus 2004 23:26 schreef miss_sly het volgende: hallo spokie! moeilijke situatie he? nou, kom hier maar brainstormen Jouw vriend heeft als voordeel dat hij al weet wat het is om kinderen te hebben. Mijn vriend bracht het onderwerp ' een kindje' zelf ter sprake van de week. Hij zei dat hij het vooral een hele moelijke beslissing vindt, omdat het zo definitief is. Je kunt niet zeggen na een tijdje dat het toch niet is wat je verwacht had, dus dat je het niet meer wilt. En dat is dan niet bedoeld als heel simpel: het kost me teveel moeite, dus laat maar. Hij bedoelt meer dat, omdat hij het helemaal neit kent, hij zich bijvoorbeeld ook niets voor kan stellen bij het gezegde "je krijgt er zoveel voor terug". Wat nou als je als vader het idee hebt dat je het toch eigenlijk niets vindt en je er niets voor terug krijgt (gevoelsmatig) en je het bij nader inzien een slechte beslissing vindt? dan heb je een heel groot probleem...het is geen beslissing die een weg terug heeft, dat kan nooit meer! Het prettige vond ik wel dat dus blijkt dat hij er wel degelijk echt over nadenkt en mee bezig is. Maar ja, voor het probleem dat hij bij het nemen van zijn beslissing heeft, kan ik natuurlijk geen oplossing aandragen... Wat als hij zich eens voorstelt om zaterdags langs de lijn te staan als zijn zoon moet voetballen. Of samen met je zoon een balletje te trappen. Maar ja, wie weet,wil zoonlief op ballet en denk je dan: Was ik er maar nooit aan begonnen! Niet lullig bedoeld, overigens.
miss_sly	zaterdag 28 augustus 2004 @ 10:11
	ja, of wie weet krijg je een meisje, of een boekenwurm, of.... zoveel mogelijkheden. Maar ik geloof dat het niet zozeer het probleem is wat voor kind het zou worden (zowel qua geslacht als qua interesses) maar meer of hij wel inderdaad zo blij met dat kind zou zijn als men altijd zegt dat men is. Doorgaans is het zo dat de ouders dolveel van hun kind houden, ook al is het niet perfect en toch ook lastig en weet ik wat. Het perfecte kind bestaat niet, en daar gaat het hem ook niet om. Het gaat hem echt over zijn eigen gevoel: stel nou dat ik er niet gek op ben? Het gebeurt ongetwijfeld (ook al hoor je daar nooit over) dat een van de ouders of beide ouders eigenlijk toch niet zo gek zijn met hun kind als dat ' zou horen' of ' normaal' is. Maar ook in dat geval kun je niet terug, dat kind is er en dat blijft er! Denkt mijn vriend dan gewoon veel te ver door, of zijn er wel meer mensen die dat hebben/gehad hebben?
Gia	zaterdag 28 augustus 2004 @ 10:59
	quote: Op zaterdag 28 augustus 2004 10:11 schreef miss_sly het volgende: Denkt mijn vriend dan gewoon veel te ver door, of zijn er wel meer mensen die dat hebben/gehad hebben? Ik denk dat hij inderdaad te ver doordenkt. Een kind is een stukje van jezelf en hoe kun je nou niet houden van een stukje jezelf? Als het nou zou gaan om een adoptiekind, dan kan ik me de twijfel voorstellen. (Niet dat adoptie-ouders niet van hun kinderen houden, want dat zijn gewoon geweldige mensen, over het algemeen) Maar een kind van je eigen vlees en bloed is zo je 'eigen', ook meteen zo herkenbaar. Ik had dat bij de geboorte van beide kinderen, meteen dat gevoel van 'het heeft zo'n bekend snoetje'. En als ze dan opgroeien dan herken je zoveel dingen van jezelf, toen je nog kind was. Nee, ik kan me niet voorstellen dat als iemand ervoor kiest om kinderen te krijgen, dat hij later spijt krijgt. Dat kan alleen als hij eigenlijk gewoon geen kinderen wil, of misschien wel een hekel heeft aan kinderen, maar toegeeft om zijn partner een plezier te doen.
bixister	zaterdag 28 augustus 2004 @ 11:12
	ik vind 't een heel logische angst van je vriend hoor miss_sly, ik ben er zelf ook bang voor geweest (en nu ik weer zwanger ben weer opnieuw eigenlijk). je kunt er volgens mij niet zomaar van uit gaan dat 't altijd maar zal klikken tussen jou en je kind, ook al is het dan een stukje van jezelf zoals gia zegt. maar ja er zijn wel meer onzekerheden in 't leven en ik vond het de gok wel waard. bij onze zoon is het mij trouwens erg meegevallen, ik ben echt ongelooflijk stapeldol op hem, vanaf 't allereerste begin. juist daarom ben ik nu weer wat bezorgd of die tweede daar wel 'tegenop' zal kunnen, die kan bij wijze van spreken alleen maar tegenvallen vrees ik. maar ik heb nu tegelijkertijd wel wat meer vertrouwen in mijn capaciteiten als moederliefde-verschaffer dus ik vind het nu wat makkelijker om maar gewoon af te wachten en te zien hoe 't gaat.
CarOnline	zaterdag 28 augustus 2004 @ 12:48
	Bix, moederliefde deelt zich niet maar vermenigvuldigt Verder ben ik het erg met je eens, ben er ook bang voor geweest, en het is mij ook ontzettend tegen gevallen in het begin. Ik dacht dat ik gek werd, en in eens is er die regelmaat en krijg je tijd voor je zelf en in eens merk je hoeveel je eigenlijk van dat wurmpie houdt en kan je nooit meer zonder. Zo ging het bij mij dus. Scheelt misschien dat ik er in eens twee kreeg, maar ik heb me écht serieus afgevraagd waar ik toch aan begonnen was! t Ging bij mij dus ook niet vanzelf zoals Gia zegt maar tis allemaal goed gekomen
miss_sly	zaterdag 28 augustus 2004 @ 12:56
	bixister en CarOnline, klinkt best logisch eigenlijk Maar hoe denken/dachten jullie partner erover? hetzelfde als jullie? en is dat ook zo 'vanzelfsprekend' goed gekomen? Ik vind het ook niet vanzelfsprekend dat het zomaar 'klikt' met je kind, dus dat is best een moelijke factor. En ik kan me dan ook nog best voorstellen dat het voor een man dan toch weer anders is dan voor een vrouw. Zij heeft toch al die tijd al rondgelopen met die zwangere buik.
moralia	zaterdag 28 augustus 2004 @ 17:52
	Bij ons is het vanaf dag één al goed gekomen. Mijn partner zag zichzelf eigenlijk niet als vader (en ik mezelf niet als moeder btw) maar houdt zielsveel van onze dochter net als ik. Ik zou daar nou juist de minste angst om hebben. Het is meestal de verantwoordelijkheid die je krijgt die sommige mensen wel eens tegenhoudt. Maar dat "gek zijn op je kind" gaat eigenlijk vanzelf.
Gia	zaterdag 28 augustus 2004 @ 18:07
	quote: Op zaterdag 28 augustus 2004 17:52 schreef moralia het volgende: Bij ons is het vanaf dag één al goed gekomen. Mijn partner zag zichzelf eigenlijk niet als vader (en ik mezelf niet als moeder btw) maar houdt zielsveel van onze dochter net als ik. Ik zou daar nou juist de minste angst om hebben. Het is meestal de verantwoordelijkheid die je krijgt die sommige mensen wel eens tegenhoudt. Maar dat "gek zijn op je kind" gaat eigenlijk vanzelf. Mijn partner vond na ons huwelijk, kinderen een logische stap. Wij hebben er eigenlijk niet al tever over nagedacht. Alleen wel dat we beiden zouden blijven werken en dat mijn moeder dan de kinderen op zou vangen. Het waren de eerste kleinkinderen en ze keek er echt naar uit. Helaas ben ik na de bevalling door een medische fout in de WAO gekomen, waardoor de planning iets anders uitviel. Na de geboorte van onze eerste, moest ik terug naar het ziekenhuis, terwijl mijn kind 's nachts thuis was. (verzekeringskwestie!) Mijn man moest dus 's morgens dat ukkie van een week oud in bad doen, luier aan, ochtendvoeding enz..... Instant-pappa, tja hij moest wel. En achteraf vond hij het fantastisch om te doen. Hij is echt een geweldige vader.
CarOnline	zaterdag 28 augustus 2004 @ 20:42
	quote: Op zaterdag 28 augustus 2004 12:56 schreef miss_sly het volgende: bixister en CarOnline, klinkt best logisch eigenlijk Maar hoe denken/dachten jullie partner erover? hetzelfde als jullie? en is dat ook zo 'vanzelfsprekend' goed gekomen? Ik vind het ook niet vanzelfsprekend dat het zomaar 'klikt' met je kind, dus dat is best een moelijke factor. En ik kan me dan ook nog best voorstellen dat het voor een man dan toch weer anders is dan voor een vrouw. Zij heeft toch al die tijd al rondgelopen met die zwangere buik. Mijn man wilde eigenlijk vanaf het begin kinderen, na 7 jaar relatie is dat dus ook gebeurd, dus dat is eigenlijk niet te vergelijken. De bevalling was slopend, ik was kapot en het was me zo ontzettend tegen gevallen. Terwijl ik toch heel bewust voor kinderen gekozen had, het leek me fantastisch. Te roze ingeschat, die wolk Ik moest zo aan ze wennen, en echt alle voors en tegens waren tegen elkaar af gewogen, echt voor ze gekozen en tòch is het niet te bevatten tot je ze hebt. Ik moest gewoon ontzettend wennen. Mijn man was meteen meer vader dan ik moeder, eigenlijk wel grappig, je zou het andersom denken. Maar het is allemaal goed gekomen hoor, na 4 jaar kwam er nog een nummer 3 en dat was meteen liefde op het eerste gezicht Kinderen zijn gewoon leuk als ze van jezelf zijn maar soms ook niet, zoiets is het denk ik...
Lois	zaterdag 28 augustus 2004 @ 23:06
	Even opgeschoond. Verdere offtopic opmerkingen, of kwetsende opmerkingen in dit gevoelige topic worden wederom verwijderd.
Merisse	woensdag 1 september 2004 @ 16:07
	Oowww Moonah, ik lees het net pas Wat ontzettend verdrietig allemaal. Weet je vriend nu al dat je kinderwens zo groot is dat jij jullie relatie daarvoor zou opgeven? En hoe reageerde hij? Hoe is het nu dan tussen jullie, het zal allemaal niet zo gezellig zijn lijkt me. Heb je nog hoop dat hij van gedachten verandert? Ik hoop nog steeds voor jullie dat het niet zover komt. Want stel jullie zouden uit elkaar gaan dan zou je toch binnen een paar jaar een nieuwe partner moeten vinden die EN je zielsmaatje is EN kinderen wil... Mij lijkt dat ook maar een ongezonde druk opleveren. En die rotklok maar tikken Hele dikke knuffel en sterkte
Moonah	woensdag 1 september 2004 @ 18:49
	quote: Op woensdag 1 september 2004 16:07 schreef Merisse het volgende: Weet je vriend nu al dat je kinderwens zo groot is dat jij jullie relatie daarvoor zou opgeven? En hoe reageerde hij? Hoe is het nu dan tussen jullie, het zal allemaal niet zo gezellig zijn lijkt me. Heb je nog hoop dat hij van gedachten verandert? Tja, wat zal ik zeggen... We hebben wel een crisis achter de rug. Ik heb op het punt gestaan om onze relatie te verbreken. Niet meteen zo zeer om mijn (voorlopig) onvervulde kinderwens, als wel om het feit, dat allerlei andere zaken nu ineens zo belangrijk worden. Dingen die ik eerst mss niet zo leuk, maar ook niet zo erg belangrijk vond. Maar nu leggen die dus wél gewicht in de schaal. "Je wil niet dit en dat, en je wil óók al geen kind van me." Ik merk ook dat ik heel onredelijk kan denken. Zo erg, dat ik soms bijna niets meer leuk vind aan hem. Daar heb ik het ook met hem over gehad. Stel dát ik besluit bij hem weg te gaan, dan moet ik hem wel 'stom' gaan vinden. Dan is het niet zo moeilijk. Zo werkt dat bij mij. Onbewust zoek ik naar negatieve dingen. Gelukkig kunnen we daar goed over praten, en weet ik van mezelf wanneer ik zo onredelijk denk. We kunnen (nog steeds) veel minder makkelijk praten over kinderen. Hij blijft dat moeilijk vinden. Maar ik heb nog wel even geduld. Momenteel voelen we ons weer erg fijn bij elkaar. Ik wil hem ook helemaal niet kwijt!! Over 2 weken moet ik weer naar de gyneacoloog en dan ga ik iig met haar bespreken welke onderzoeken in gang gezet moeten worden ivm mijn DES-dochterschap. Dat ga ik niet meer uitstellen. En wellicht (maar daar ben ik nog over aan het denken) vertel ik hem over een poosje dat ik stop met de pil. Dan móet hij er echt heel bewust mee bezig zijn. Ík heb mijn keuze immers al gemaakt (denk ik.... ). Dan hij nog... quote: Ik hoop nog steeds voor jullie dat het niet zover komt. Want stel jullie zouden uit elkaar gaan dan zou je toch binnen een paar jaar een nieuwe partner moeten vinden die EN je zielsmaatje is EN kinderen wil... Mij lijkt dat ook maar een ongezonde druk opleveren. En die rotklok maar tikken Hele dikke knuffel en sterkte Dank je voor je belangstelling. Lief!
kriele	donderdag 2 september 2004 @ 14:06
	quote: Op zaterdag 21 augustus 2004 13:41 schreef hace_x het volgende: [..] Hij zal het nooit kunnen "proberen". Dat hij zich dat niet eens realiseert. "niet weten" of je kinderen wilt vind ik eigenlijk een beetje onvolwassen voor een vriend die de 28 al gepasseerd is (schat ik zo). [..] Idd. Misschien is die man wel heel bang om zijn vriendin/vrouw kwijt te raken, als hij zegt dat hij geen kinderen wil.
kriele	donderdag 2 september 2004 @ 14:42
	quote: Op woensdag 30 juni 2004 12:41 schreef Que-Pasa het volgende: [..] je bedoeld..ik zou wel moeten? nee ik heb er enorme bewondering voor hoor, als ik mensen zie op tv die zo'n kind hebben, of die in een tehuis werken waar gehandicapte kinderen wonen....dan gaat er altijd iets door me heen van jeeeej....dan moet je een geduld hebben! en dat heb ik dus niet...en omdat ik nu al twijfel over een gezond normaal kind...of ik dat wel aan zou kunnen.....denk ik dat ik dat andere dus al helemaaaal niet aan kan.... Ik werk met verstandelijk gehandicapte mensen en ik vind het een prachtbaan, maar zoals ik er nu over denk wil ik geen kinderen. Ik heb ontzettend veel geduld met mijn bewoners en ik denk ook dat ik een geweldige pappa zou zijn, maar toch ben ik bang dat ik teveel er voor zou op moeten geven. Ik ben ook iemand die erg is gehecht aan zijn vrijheid. Het typische is dat toen ik een jaar of 27, 28 was ik wel kinderen wilde hebben, maar nu ben ik 31(en vrijgezel) en het gevoel is helemaal weg.
Grrrrrrrr	vrijdag 3 september 2004 @ 17:48
	quote: Op donderdag 2 september 2004 14:42 schreef kriele het volgende: maar toch ben ik bang dat ik teveel er voor zou op moeten geven. Ik ben ook iemand die erg is gehecht aan zijn vrijheid. Jij en alle mannen waarschijnlijk, op de een of andere manier zijn mannen toch altijd wat minder enthousiast over het nemen van kinderen.
phluphy	vrijdag 3 september 2004 @ 22:56
	quote: Op vrijdag 3 september 2004 17:48 schreef Grrrrrrrr het volgende: Jij en alle mannen waarschijnlijk, op de een of andere manier zijn mannen toch altijd wat minder enthousiast over het nemen van kinderen. Dat dacht ik ook altijd, maar laatst ging een ander topic over dit onderwerp, en daaruit bleek dat dat dus heel erg meevalt !
Grrrrrrrr	zaterdag 4 september 2004 @ 03:20
	quote: Op vrijdag 3 september 2004 22:56 schreef phluphy het volgende: [..] Dat dacht ik ook altijd, maar laatst ging een ander topic over dit onderwerp, en daaruit bleek dat dat dus heel erg meevalt ! Tja, topics op fok zijn geen goede maatstaven vind ik...
miss_sly	zaterdag 4 september 2004 @ 10:07
	quote: Op zaterdag 4 september 2004 03:20 schreef Grrrrrrrr het volgende: [..] Tja, topics op fok zijn geen goede maatstaven vind ik... Dat zou best kunnen, maar waarop is jouw mening dat mannen minder enthousiast zijn over kinderen gebaseerd? welke maatstaf is wel goed?
milagro	zaterdag 4 september 2004 @ 10:14
	quote: Op vrijdag 3 september 2004 17:48 schreef Grrrrrrrr het volgende: [..] Jij en alle mannen waarschijnlijk, op de een of andere manier zijn mannen toch altijd wat minder enthousiast over het nemen van kinderen. nogal wat mannen in eerste instantie en a priori misschien, het geeft ze een gevoel dat ze 'vastzitten' 'voor altijd', ws nog niet eens aan dat kind, maar aan die ene vrouw vanwege dat kind . ik kan dat ook best begrijpen, zoiets als pre huwelijksdag jitters maar mijn ervaring is dat als de vrouw eenmaal in verwachting is dat snel bijdraait, en als het kind er eenmaal is, zij ms nog wel enthousiaster (beschermeriger, tuttelender) zijn dan de moeder
#ANONIEM	zaterdag 4 september 2004 @ 10:16
	moedergevoelens zijn natuurlijk heel anders dan vadergevoelens. Het is een gewenning. Het word steeds makkelijker om met je kindje om te gaan. Een moeder draagt dat kindje wel 9 maanden bij zich en kan het zelfs jammer vinden, dat ie er niet meer in zit na zo'n 9maanden. Als de kleine meneer of mevrouw er is, dan hou je met heel je hart van het kleine mensje. Het begin is best slopend, maar naarmate de tijd vordert, word het steeds makkelijke en leuker.
Que-Pasa	maandag 13 september 2004 @ 12:06
	ik zet 'm weer even bovenaan het lijstje...
daddy	dinsdag 14 september 2004 @ 10:16
	Wat een leuk topic om te lezen, al ben ik toch nog steeds verwonderd als ik lees dat sommige mensen echt denken dat je geen "leuk leven" meer kan hebben als je kinderen hebt. Ik wil kort wel even mijn situatie beschrijven en mijn mening geven in dit topic. Ik ben zelf 28 jaar en mijn vriendin is 22, vanaf het begin dat we wat met elkaar kregen hebben we beide wel ge-uit dat we een kinderwerns hebben, dat kwam bij ons al heel snel, mede omdat de moeder van mijn vriendin op haar 41e jaar weer zwanger was, en inmiddels bevallen van een prachtige zoon. Ik ben zelf jarenlang vrijgezel geweest voor ik een relatie met mijn huidige vriendin kreeg, maar in 1 jaar is mijn leven ingrijpend veranderd. Ik heb binnen het afgelopen jaar een ontzettend lieve vriendin gevonden, een huis gekocht (ik woonde nog thuis) en ik word vader... je kunt je voorstellen dat dat nogal een impact heeft op je leven. Mijn vriendin zou nog een jaar in het buitenland gaan werken en daarna wilde ze nog gaan studeren, echter kwamen we vrij snel nadat ze er zat achter dat ze zwanger is, inmiddels alweer 15 weken! Omdat wij beide een kinderwens hadden en wij beiden binnen nu en 2 jaar wel kinderen wilde, en we prima in staat zijn om voor een kind te zorgen (mentaal en financieel) hebben wij ook niet eens getwijfeld of we het kind wel wilde. Eigenlijk waren we meteen blij, vanaf het moment dat ik wist dat ik vader zou worden ben ik al anders gaan denken en leven, je moet ineens een hoop regelen, zeker omdat je ook nog dat huis hebt dat verbouwen moet worden. Wat ik eigenlijk wil zeggen is... een kind betekent niet het einde van je leven. Natuurlijk krijg je er verantwoordelijkheden bij, je krijgt een extra prioriteit en je zal je leven anders in gaan delen. Maar de onzin die je vaak hoort zoals: * je kan niet meer rustig op vakantie * je kan nooit meer uitgaan * je hebt geen tijd meer voor elkaar in mijn optiek is het allemaal onzin, zoals al eerder gezegd in dit topic, je kan er voor kiezen om een "burgerlijk muurbloempje" te worden, maar dat hoeft niet, dat bepaal je zelf. Je zegt al dat je niet heel veel behoefte hebt om ieder weekend te stappen en je hebt geen hekel aan thuis zitten, mocht je dat wel een keer willen dan regel je een oppas. Wij kiezen er voor om het kind zo vrij mogelijk op te voeden, vrienden en familie moeten er echt bij horen, wij willen vrienden dus ook geel gemakkelijk ons kind en de fles geven en zo zorgen dat het kind niet te afhankelijk word van de ouders alleen. Zo kun je je kind ook eens makkelijk bij vrienden en familie achterlaten, en ook eens tijd voor jezelf maken, en kun je eens een avondje lekker uitgaan. Ik ben natuurlijk niet een ervaren ouder, maar ik ben er van overtuigd dat wanneer je een kind niet als "obstakel" in je leven ziet het dat ook niet zal worden. Je moet er natuurlijk wel rekening mee houden dat het voor komt dat het een lastig kind (huilbaby) word, en dan zul je niet zo gemakkelijk op vakantie kunnen. Een ding weet ik bijna wel zeker... als je niet zeker weet dat je geen kinderen wilt, de kans groot is dat je later spijt krijgt dat je geen kinderen hebt.