OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
En hier is de link naar deel 1 En hoe gaat het met de (nieuwe) moeders?
Beefcake, ja het kan trouwens nog heel makkelijk dat je een postnatale depressie krijgt. Het is een onbalans van je hormonen blijkbaar.
En hier nog even mijn laatste post:
Nou meiden, ik zit hier een beetje te . Dikke en bedankt voor de lieve woorden.
Beefcake, ja het kan trouwens nog heel makkelijk dat je een postnatale depressie krijgt. Het is een onbalans van je hormonen blijkbaar.
En hier nog even mijn laatste post:
Nou meiden, ik zit hier een beetje te . Dikke en bedankt voor de lieve woorden.
. Dikke 
en bedankt voor de lieve woorden.
Lewis, ik schrok even hoor, zat net te denken dat ik wat dingen in jouw verhaal herkende, en even later lees ik dat het toch een postnatale depressie is. Voor mij reden om mezelf nog beter in acht te nemen en proberen veel te rusten en te genieten, en die eeuwige twijfels en zorgen proberen van me af te zetten.
Ik wens je heel veel sterkte, als ik kijk naar hoe naar ik me soms al kan voelen van alles, wil ik haast niet weten hoe rot jij je moet voelen. Praat er maar lekker veel over, hier en tegen je naasten, als je daar behoefte aan hebt.
Dikke kus
Ik wens je heel veel sterkte, als ik kijk naar hoe naar ik me soms al kan voelen van alles, wil ik haast niet weten hoe rot jij je moet voelen. Praat er maar lekker veel over, hier en tegen je naasten, als je daar behoefte aan hebt.
Dikke kus
Ja Pluis het was gebeurd zonder dat ik er erg in had. Ze hadden me ook goed in de gaten gehouden in het begin, maar toen op een gegeven moment moest ik alles zelf doen en dat ging wel tot er druk op de ketel kwam dat ik moest gaan werken. En ja ik verlegde mijn grenzen niet goed genoeg dus was ik te druk en dan gaat het mis.
Ik werkte 3 dagen en deed nog steeds net zoveel in huis en eromheen dan toen ik volledig thuis zat met Josh. En nam soms nog meer aan. Te hectisch, ik heb op die manier gewoon mijn eigen web gesponnen en zit er in vast.
Dus als jij van jezelf weet dat je er gevoelig voor bent, dan zou ik zeker uitkijken.
Het voelt voor mij verlammend, ik probeer vrolijk te zijn maar ben het helemaal niet. De enigste persoon die een lach op mijn gezicht kan toveren is Joshua.
Ik werkte 3 dagen en deed nog steeds net zoveel in huis en eromheen dan toen ik volledig thuis zat met Josh. En nam soms nog meer aan. Te hectisch, ik heb op die manier gewoon mijn eigen web gesponnen en zit er in vast.
Dus als jij van jezelf weet dat je er gevoelig voor bent, dan zou ik zeker uitkijken.
Het voelt voor mij verlammend, ik probeer vrolijk te zijn maar ben het helemaal niet. De enigste persoon die een lach op mijn gezicht kan toveren is Joshua.
Probeer dan in ieder geval van hem te genieten he, als je je rot voelt lekker met hem kroelen en even de rest proberen te vergeten.
Ik heb inmiddels weinig andere keus dan het echt rustig aan doen: gister constateerde de huisarts dat het carpaal tunnel syndroom nog steeds flink aanwezig is in beide handen, en ik loop nu dus met steunverbanden om. Overdag alleen rechts, 's nachts ook links, om te voorkomen dat mijn polsen dubbel liggen. Wel wennen hoor, kan nu weer een flink stuk minder voor mijn gevoel, al is het natuurlijk voor het goede doel.
Ik heb inmiddels weinig andere keus dan het echt rustig aan doen: gister constateerde de huisarts dat het carpaal tunnel syndroom nog steeds flink aanwezig is in beide handen, en ik loop nu dus met steunverbanden om. Overdag alleen rechts, 's nachts ook links, om te voorkomen dat mijn polsen dubbel liggen. Wel wennen hoor, kan nu weer een flink stuk minder voor mijn gevoel, al is het natuurlijk voor het goede doel.
Oh, dat kan gebeuren hoor, het is wel minder geworden, maar het gaat lang niet bij iedereen vanzelf weer over na de bevalling. Kan zelfs nog een operatie worden
Hè getsie Pluis, er blijft jou ook niets bespaard hè?
Lewis, ik moet echt slikken als ik jouw verhaal zo lees. Ik herken mezelf er niet in, maar mijn hart gaat echt naar je uit. Gelukkig heb je aan Joshua een zonnestraaltje in huis die je op de been houdt. Hoe lang moet je die medicijnen eigenlijk nemen? Of is dat nu permanent?
Lewis, ik moet echt slikken als ik jouw verhaal zo lees. Ik herken mezelf er niet in, maar mijn hart gaat echt naar je uit. Gelukkig heb je aan Joshua een zonnestraaltje in huis die je op de been houdt. Hoe lang moet je die medicijnen eigenlijk nemen? Of is dat nu permanent?
Als je niet lacht, ben je dood.
De dokter wil me dus niets geven omdat ik bv geef. Ik heb het vanmorgen nog een keer gevraagd. En hij blijft volhouden. Dus helaas ik zal het zo moeten rooien.
Pluis dat valt voor jouw niet mee zeg als je je niet goed kan bewegen. Ik ken iemand die dit ook heeft en zij heeft vaak heel veel pijn. Maar goed, meid hou je taai.
Pluis dat valt voor jouw niet mee zeg als je je niet goed kan bewegen. Ik ken iemand die dit ook heeft en zij heeft vaak heel veel pijn. Maar goed, meid hou je taai.
He Lewis, ik zie dat je hard richting een stevige postnatale depressie aan het gaan bent. Kijk je wel uit? Ik heb na de geboorte van Indy 5 weken in het ziekenhuis gelegen met een postnatale depressie, en dat was zeker geen pretje.
Ik wilde ook borstvoeding geven, maar was al zo ver heen dat het niet meer MOCHT van de dokter en wel vanweg 2 redenen:
- ten eerste 'MOEST' ik medicatie nemen omdat ik al te ver weggezakt was
- en ten tweede MOEST ik ook rust nemen. Rust die ik met borstvoeding nooit zou kunnen krijgen omdat een te groot deel van de verzorging op mijn schouders terecht zou zijn gekomen.
Het personeel in het ziekenhuis was trouwens geweldig . Ik lag op de psychiatrische afdeling met een eigen kamer en twee bedden. Mijn man heeft 5 weken lang elke nacht bij mij in het ziekenhuis geslapen om bij mij en Indy te kunnen zijn (en hij reed dus ook elke dag 2,5 uur heen en 2,5 uur terug naar zijn werk....). Indy lag op de babyafdeling. De eerste dagen heeft de verpleging de verzorging bijna geheel op zich genomen. Mijn man deed de voeding om 9 uur en ik deed geloof ik ook een voeding en haar in bad.
Langzamerhand werd dat opgevoerd naar de hele dag voor Indy zorgen. Na 5 weken werd ik beter verklaard en mocht ik naar huis.
Het was best zwaar, maar ik ben er van overtuigd dat deze handelwijze mijn redding is geweest. Ik ben iemand die maar doorgaat en doorgaat en had zelf nooit de tijd genomen om rust te nemen. En eerlijk gezegd kon ik ook absoluut niet meer thuisblijven. De depressie had me te ver in zijn greep.
Een heel verhaal, en ik wil ook niet zeggen dat het bij jou zo zal gaan. Maar ik hoop dat je goed voor jezelf zorgt en in de gaten houdt dat JIJ nu even het belangrijkste bent. Alleen dan kan je goed voor je kind zorgen.
Ik wilde ook borstvoeding geven, maar was al zo ver heen dat het niet meer MOCHT van de dokter en wel vanweg 2 redenen:
- ten eerste 'MOEST' ik medicatie nemen omdat ik al te ver weggezakt was
- en ten tweede MOEST ik ook rust nemen. Rust die ik met borstvoeding nooit zou kunnen krijgen omdat een te groot deel van de verzorging op mijn schouders terecht zou zijn gekomen.
Het personeel in het ziekenhuis was trouwens geweldig . Ik lag op de psychiatrische afdeling met een eigen kamer en twee bedden. Mijn man heeft 5 weken lang elke nacht bij mij in het ziekenhuis geslapen om bij mij en Indy te kunnen zijn (en hij reed dus ook elke dag 2,5 uur heen en 2,5 uur terug naar zijn werk....). Indy lag op de babyafdeling. De eerste dagen heeft de verpleging de verzorging bijna geheel op zich genomen. Mijn man deed de voeding om 9 uur en ik deed geloof ik ook een voeding en haar in bad.
Langzamerhand werd dat opgevoerd naar de hele dag voor Indy zorgen. Na 5 weken werd ik beter verklaard en mocht ik naar huis.
Het was best zwaar, maar ik ben er van overtuigd dat deze handelwijze mijn redding is geweest. Ik ben iemand die maar doorgaat en doorgaat en had zelf nooit de tijd genomen om rust te nemen. En eerlijk gezegd kon ik ook absoluut niet meer thuisblijven. De depressie had me te ver in zijn greep.
Een heel verhaal, en ik wil ook niet zeggen dat het bij jou zo zal gaan. Maar ik hoop dat je goed voor jezelf zorgt en in de gaten houdt dat JIJ nu even het belangrijkste bent. Alleen dan kan je goed voor je kind zorgen.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Nou laten we hopen dat ik niet zover kom als jij toen. Ik hou mezelf wel in de gaten en mijn schoonzus en schoonmoeder contacten me ook regelmatig. Schoonzus komt ook bijna elke dag. En die weet er ook wel aardig wat van na 5 kids gehad te hebben.
Ik hoop gewoon dat het niet zover gaat komen dat ik van de bv af moet en aan de medicijnen, want dan baal ik toch wel heel erg.
Ik hoop gewoon dat het niet zover gaat komen dat ik van de bv af moet en aan de medicijnen, want dan baal ik toch wel heel erg.
Pluisje en Lewis
Jullie hebben het alles behalve makkelijk, ik hoop echt dat het er snel beter uit gaat zien!
Jullie hebben het alles behalve makkelijk, ik hoop echt dat het er snel beter uit gaat zien!
Een beetje vreemd, maar wel lekker
Lewis, ik kom toch even uit lurkstand voor jou hoor!
Ik vind het heel akelig voor je dat je het zo moeilijk hebt.
Het valt ook allemaal echt niet mee he!
Jammer dat je huisarts je niets wilt geven dat je een beetje kan ondersteunen.
Wel fijn om te lezen dat je goed hulp hebt en dat ze je in de gaten houden!
Verwacht niet direct teveel van jezelf hoor, dit heeft echt zijn tijd nodig.
Dikke van mij!
Ik vind het heel akelig voor je dat je het zo moeilijk hebt.
Het valt ook allemaal echt niet mee he!
Jammer dat je huisarts je niets wilt geven dat je een beetje kan ondersteunen.
Wel fijn om te lezen dat je goed hulp hebt en dat ze je in de gaten houden!
Verwacht niet direct teveel van jezelf hoor, dit heeft echt zijn tijd nodig.
Dikke van mij!
Hey Lewis meid, het gaat niet helemaal goed hè? Ik wou dat ik je kont vertellen hoe te handelen, maar ik heb geen enkel advies voor je. Ik denk ook dat dit soort dingen niet te licht opgevat moeten worden (net als Tinkepink eigenlijk aangeeft) en dat je zker tot rust moet komen. Lukt het dus niet zelfstandig is het misschien tochniet verkeerd om toch een stapje verder te gaan en medicatie in te nemen. Maar nogmaals, vanaf de zijlijn is het makkelijk te dirigeren dan op het veld zelf, zeg maar (waarom ik nou ineens aan dick advocaat moet denken )
Heel veel sterkte lieve Lewis, en denk goed om jezelf!!!!
)Heel veel sterkte lieve Lewis, en denk goed om jezelf!!!!
Belana, ik heb Paul echt moeten uitleggen waarom ik me zo voelde als ik nu doe. En dat was niet makkelijk, want hij heeft ook eerlijk gezegd dat ie het niet begreep. Paul vindt het heel erg moeilijk om ermee om te gaan, ook omdat hij zo vreselijk moe is en dat er ook niet beter op wordt.
Maar ja toen ik het dus uitlegde aan mijn schoonmoeder, (die overigens echt vol begrip is alleen wel een rare manier heeft van ermee om gaan) huilend aan de telefoon begreep hij toch ook wel dat het ernst was. Mijn schoonmoeder had dus het advies dat elke vrouw dit wel heeft na de geboorte van een kindje en dat het ook vanzelf weer over gaat. You just get on with it zei ze. Of in andere woorden, ga gewoon door met je dagelijks leven, werken, zorgen enzovoorts. Al bedoelt ze het goed, het werkt voor mij gewoon niet zo.
Maar goed, op het moment weet ik het gewoon even niet wat te doen. Ik probeer mijn eigen sterk te houden, en jawel zondag hebben we Joshua's doop. Er komen zo'n beetje 40 mensen nadien. Ik zie hier dus vreselijk tegenop en al tijden, maar goed niet veel aan te doen vrees ik. Als het voor mij dan echt niet gaat, dan kunnen ze allemaal de boom in maar dan ga ik naar het huis van mijn schoonouders. En die wonen hier heel vlakbij.
Maar ja toen ik het dus uitlegde aan mijn schoonmoeder, (die overigens echt vol begrip is alleen wel een rare manier heeft van ermee om gaan) huilend aan de telefoon begreep hij toch ook wel dat het ernst was. Mijn schoonmoeder had dus het advies dat elke vrouw dit wel heeft na de geboorte van een kindje en dat het ook vanzelf weer over gaat. You just get on with it zei ze. Of in andere woorden, ga gewoon door met je dagelijks leven, werken, zorgen enzovoorts. Al bedoelt ze het goed, het werkt voor mij gewoon niet zo.
Maar goed, op het moment weet ik het gewoon even niet wat te doen. Ik probeer mijn eigen sterk te houden, en jawel zondag hebben we Joshua's doop. Er komen zo'n beetje 40 mensen nadien. Ik zie hier dus vreselijk tegenop en al tijden, maar goed niet veel aan te doen vrees ik. Als het voor mij dan echt niet gaat, dan kunnen ze allemaal de boom in maar dan ga ik naar het huis van mijn schoonouders. En die wonen hier heel vlakbij.
ik heb ook een postnatale depressie gehad en ik weet hoe moeilijk het is om te omschrijven hoe je je nou voelt.....veel sterkte
Lieve Lewis, al verschillende keren geprobeerd hier te reageren. Van alles willen zeggen, maar het steeds niet goed verwoord krijgen. Nu dan toch, dan maar wat warrig.
Ik kamp eveneens met een depressie. En dat is zwaar, erg zwaar. Zeker als je een gezin hebt, en de verantwoordelijkheden zo groot zijn/voelen.
Uitleggen hoe je je voelt, aan iemand die op geen enkele manier bekend is met depressie is erg moeilijk. Ik heb dat ook gemerkt. Daarom heb ik, toen ik naar de huisarts ging, vriendlief meegenomen. Is dat voor jou/jullie wellicht ook een idee? Misschien dat Paul dan iets meer doorkrijgt hoe ernstig het is?
Neemt je huisarts je overigens wel voldoende serieus, voor jouw gevoel?
En dan nog iets. Ik ben enorm pro-borstvoeding. Had er zelf ook erg veel voor over om het te laten slagen. Maar niet ten koste van álles. (in mijn geval waren het destijds andere redenen waardoor ik met de b.v. stopte). Weeg alsjeblieft héél goed af, medicatie vs borstvoeding.
Wees zuinig met jezelf, meisje. Zorg dat je niet van de regen in de drup raakt. Trek alsjeblieft tijdig aan de bel, welke bel dan ook.
Heel veel sterkte!!
Ik kamp eveneens met een depressie. En dat is zwaar, erg zwaar. Zeker als je een gezin hebt, en de verantwoordelijkheden zo groot zijn/voelen.
Uitleggen hoe je je voelt, aan iemand die op geen enkele manier bekend is met depressie is erg moeilijk. Ik heb dat ook gemerkt. Daarom heb ik, toen ik naar de huisarts ging, vriendlief meegenomen. Is dat voor jou/jullie wellicht ook een idee? Misschien dat Paul dan iets meer doorkrijgt hoe ernstig het is?
Neemt je huisarts je overigens wel voldoende serieus, voor jouw gevoel?
En dan nog iets. Ik ben enorm pro-borstvoeding. Had er zelf ook erg veel voor over om het te laten slagen. Maar niet ten koste van álles. (in mijn geval waren het destijds andere redenen waardoor ik met de b.v. stopte). Weeg alsjeblieft héél goed af, medicatie vs borstvoeding.
Wees zuinig met jezelf, meisje. Zorg dat je niet van de regen in de drup raakt. Trek alsjeblieft tijdig aan de bel, welke bel dan ook.
Heel veel sterkte!!
Eska, ik kan me alleen maar bij je aansluiten.
Enne, Lewis, helaas word je van 'je sterk houden' niet meer beter. Sterker nog, de kans is groot dat je daardoor alleen nog maar zieker wordt (ik weet waar ik het over heb, zie mijn eerdere post over maar doorgaan). Al ben ik bang dat je dit eigenlijk niet wil horen/lezen.
En Pluis: hoe is het nu met jou?
[ Bericht 8% gewijzigd door Tinkepink op 16-07-2004 09:57:51 ]
Enne, Lewis, helaas word je van 'je sterk houden' niet meer beter. Sterker nog, de kans is groot dat je daardoor alleen nog maar zieker wordt (ik weet waar ik het over heb, zie mijn eerdere post over maar doorgaan). Al ben ik bang dat je dit eigenlijk niet wil horen/lezen.
En Pluis: hoe is het nu met jou?
[ Bericht 8% gewijzigd door Tinkepink op 16-07-2004 09:57:51 ]
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Hier gaat het eigenlijk wel, ik heb wel echt mijn dipjes en kan soms echt niet tegen Tobias zijn gehuil bijvoorbeeld, maar kan het op zich wel relativeren. Nog steeds kan ik s morgens heel de wereld aan, maar heb ik het na het middagslaapje wat moeilijker, maar ik heb wel het gevoel dat ik er wat meer grip op krijg.
Maar ik blijf op mijn hoede...
Maar ik blijf op mijn hoede...
Eska, zelf bij de huisarts was het moeilijk om uit te leggen hoe ik mij voelde. Dus het wordt moeilijk om manlief mee te slepen aangezien ik ook toch een beetje een terug getrokken houding heb tegenover mijn huisarts omdat hij er zo voor is om de bv te stoppen.
Toen ik van de week naar het cb ging, en vertelde hoe ik mij voelde, zeiden ze heel zacht dat voel je als er een postnatale depressie aankomt. Ze wist ook precies mijn zinnen af te maken en te beschrijven hoe ik mij voelde. Maar ik ken de symptomen zelf en heb me al meerdere keren down gevoeld ook al wilde ik er niet aan. Ik ontken helemaal niks meer en doe echt wat het beste voelt/is voor mijzelf. Heb jammer genoeg veel ervaring met depressies.
Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van 1 van de health visitors en die zeiden me dat ze nog steeds probeerden om mijn eigen health visitor te pakken te krijgen. Alleen is nu op vakantie. Ook hebben ze gezegd om de bv nog niet te stoppen, want er zijn toch echt wel middelen om het anders aan te pakken. Ik vertrouw erop dat zij me dit niet zomaar melden, ze hebben ervaring genoeg lijkt mij met andere vrouwen. Alleen is mijn dokter diegene die stug is en geen medicijnen wil geven. Hij is ook echt vrijwel de enige hier in de omgeving die daar moeilijk over doet. Dus ik wacht netjes op mijn eigen health visitor om me te contacten (ze is volgende week terug) en die gaat dan hopelijk in overleg met mijn huisarts. Zij werken samen in de praktijk voor de babykliniek.
Ondertussen ga ik vandaag even naar de drogist om te kijken of ze niet iets hebben op natuurlijke basis om me te kalmeren voor die paar dagen. Of het helpt is dan een tweede, maar ik zit zeker niet stil. En het van me af schrijven helpt me ook al heel wat.
Toen ik van de week naar het cb ging, en vertelde hoe ik mij voelde, zeiden ze heel zacht dat voel je als er een postnatale depressie aankomt. Ze wist ook precies mijn zinnen af te maken en te beschrijven hoe ik mij voelde. Maar ik ken de symptomen zelf en heb me al meerdere keren down gevoeld ook al wilde ik er niet aan. Ik ontken helemaal niks meer en doe echt wat het beste voelt/is voor mijzelf. Heb jammer genoeg veel ervaring met depressies.
Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van 1 van de health visitors en die zeiden me dat ze nog steeds probeerden om mijn eigen health visitor te pakken te krijgen. Alleen is nu op vakantie. Ook hebben ze gezegd om de bv nog niet te stoppen, want er zijn toch echt wel middelen om het anders aan te pakken. Ik vertrouw erop dat zij me dit niet zomaar melden, ze hebben ervaring genoeg lijkt mij met andere vrouwen. Alleen is mijn dokter diegene die stug is en geen medicijnen wil geven. Hij is ook echt vrijwel de enige hier in de omgeving die daar moeilijk over doet. Dus ik wacht netjes op mijn eigen health visitor om me te contacten (ze is volgende week terug) en die gaat dan hopelijk in overleg met mijn huisarts. Zij werken samen in de praktijk voor de babykliniek.
Ondertussen ga ik vandaag even naar de drogist om te kijken of ze niet iets hebben op natuurlijke basis om me te kalmeren voor die paar dagen. Of het helpt is dan een tweede, maar ik zit zeker niet stil. En het van me af schrijven helpt me ook al heel wat.
Pluisje, dat herken ik ook wel hoor. Pure vermoeidheid. Doe rustig aan hoor. En ik zat van de week nog te denken dat als jij een hulp in de huishouding kan krijgen, daar zou ik denk ik toch wel gebruik van maken. Als het je helpt, dan is dat toch mooi meegenomen. Je hebt al genoeg aan jezelf en Tobias, laat staan het huishouden erbij. Maar goed dit is bedoeld als positief zetje
Tinkepink, bedankt voor je uitleg. Ik probeer ook zeker te doen wat het beste voor mij is. En 1 ding heb ik wel geleerd in al die jaren van depressies, dat is dat je het nooit weg kan drukken. En dat doe ik ook zeker niet. Ik probeer alleen maar zo normaal mogelijk te leven, en heb daarbij steun van familie.
Tinkepink, bedankt voor je uitleg. Ik probeer ook zeker te doen wat het beste voor mij is. En 1 ding heb ik wel geleerd in al die jaren van depressies, dat is dat je het nooit weg kan drukken. En dat doe ik ook zeker niet. Ik probeer alleen maar zo normaal mogelijk te leven, en heb daarbij steun van familie.
Lewis: helaas mag je als je borstvoeding geeft bijna niets innemen. Ik geloof dat alleen valeriaan een optie is, maar de doses die je in mag nemen zijn eigenlijk te klein om te kunnen helpen.
Sterkte! En jij ook Pluis! Dat huilen blijft moeilijk he? Dat is misschien wel waar ik het meest tegenop zie de komende tijd (en het nachtvoeden, en de combinatie met de zorg van Indy....) let maar even niet op mij, ik heb ook een dipje
Sterkte! En jij ook Pluis! Dat huilen blijft moeilijk he? Dat is misschien wel waar ik het meest tegenop zie de komende tijd (en het nachtvoeden, en de combinatie met de zorg van Indy....) let maar even niet op mij, ik heb ook een dipje
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Lewis: geweldig dat je de steun hebt van je familie. Ook al zit je in een lastige situatie, het wordt daardoor wel iets 'dragelijker'.quote:Op vrijdag 16 juli 2004 11:43 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Pluisje, dat herken ik ook wel hoor. Pure vermoeidheid. Doe rustig aan hoor. En ik zat van de week nog te denken dat als jij een hulp in de huishouding kan krijgen, daar zou ik denk ik toch wel gebruik van maken. Als het je helpt, dan is dat toch mooi meegenomen. Je hebt al genoeg aan jezelf en Tobias, laat staan het huishouden erbij. Maar goed dit is bedoeld als positief zetje
Tinkepink, bedankt voor je uitleg. Ik probeer ook zeker te doen wat het beste voor mij is. En 1 ding heb ik wel geleerd in al die jaren van depressies, dat is dat je het nooit weg kan drukken. En dat doe ik ook zeker niet. Ik probeer alleen maar zo normaal mogelijk te leven, en heb daarbij steun van familie.
En Pluis: als je huishoudshulp kunt krijgen, altijd accepteren!!! Ik heb nu ook hulp, om te voorkomen dat ik weer depressief word (heeft bij mij o.a. met uitputting en hormonen te maken). Het is niet altijd leuk, een vreemde in huis, maar 8 van de 10 dagen komt de hulp echt als geroepen!
Geen zorgen voor de dag van morgen.
