Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat

quote:

Op woensdag 16 juni 2004 19:20 schreef Merisse het volgende:

[..]

Lieve Xanthe,
Fijn dat je nog niet helemaal afscheid wil nemen. Ik snap het hartstikke goed maar ik hoop, ik bid dat jij hier nooit meer echt zult horen
Jij bent nu namelijk ons grote voorbeeld dat het allemaal best goed kan komen en tevens onze trouwe supporter

Daar doe ik het graag voor!
Suporten zal ik nog wel even blijven doen , ik leef veel te veel mee met een aantal meiden hier.
Vind het ook super gemeen dat het maar niet lukt en steeds maar het verdriet te verwerken krijgt van rode duivels of miskramen.
Ondanks dat ik blij ben dat ik na die vele jaren dan toch weer zwanger mag zijn , voelt het bij sommige mensen toch erg pijnlijk , het gevoel van waarom ik wel en zij niet?
En natuurlijk hoop ik ook dat ik hier nooit meer met diezelfde pijn van het niet lukken hoef te gaan posten.
Maar heb toch wel een wens van 2 kindjes (en het liefst 2 eenlingen).
Dus wie weet als deze zwangerschap goed gaat (we zijn nu nog maar 5 weken en 4 dagen) ik weer terug kom over een jaar of 2/3 om opnieuw de mmm in te gaan.
Al ben ik blij als we er al 1 mogen krijgen.
Maar zo zullen jullie dat ook allemaal voelen....


En slaapmeisje je hebt het geloof ik net zo gezegd als ik het destijds zei.
Je word nl. gemakt door wat je mee maakt en je gaat je beter wapenen tegen de teleurstellingen.
Elke maand de rode duivels zien , zorgde er bij mij voor dat ik niet kon geloven dat ze weg zouden blijven...
Zie het als elke dag , dag in dag uit je bus te missen , dat je m nog net even weg ziet rijden.
Na verloop van tijd zul je niet eens meer balen dat de bus net weg rijd , je bent eraan gewend.
Tot het moment dat je die bus ineens toch eens haalt....

Ik blijf het dapper vinden van jullie allemaal dat jullie zo'n doorzettings vermogen hebben.
Het lijkt zo knap , maar eigenlijk is het zo logisch...
Tenslotte deed ik zelf ook en vond ik het zelf ook niet bijzonder...

Goedemorgen Merisseke
Ik vroeg me af of je lekker had geslapen na gisteren en of je vanochtend met een ietwat beter gevoel bent opgestaan dan de dagen ervoor.

moguh merisse,
ik wilde net hetzelfde als phluphy gaan vragen.
hoe is 'ie?

Merisse, same here: alles goed met je? en nog met je man gesproken; wat vindt hij er allemaal van?

Mijn verhaal, in het kort:
met mijn ex-vriend geprobeerd zwanger te worden. Omdat ik helemaal niet ongesteld werd, was ik al gauw bij de HA en werd ook snel doorverwezen naar de gyn. Eerst met Clomid geprobeerd, maar dat had geen effect. Daarna een paar maanden rondgelopen met een hormoonpompje. Een apparaatje dat met een infuusje 24/7 in je buik zit en op gezette tijden een beetje hormonen inspuit. Had ook niet het gewenste effect, zelfs niet eens een cyclus/menstruatie, dus door naar de fertiliteitkliniek in Veghel. Gyn. constateerde PCO. Paar probeersels met zelf hormonen spuiten, wederom zonder effect. Kijkoperatie waarbij meteen een wig-excisie werd gedaan: er werd uit mijn eierstokken een klein taartpuntje weggelaserd om weer 'schoon' eierstokweefsel aan de oppervlakte te krijgen in de hoop dat een follikel dan wel voldoende groot zou kunnen worden en zelfs zou kunnen leiden tot een eisprong.
Weer hormooninjecties (echt Slaapmeisje, valt heel erg mee, ik was panisch voor injecties, maar dit ging zonder enig probleem!) en telkens vanaf dag 10/11 om de dag voor een inwendige echo om de voortgang van de follikelgroei te bepalen. Telkens na enkele weken begon het te lijken op een fatsoenlijk volgroeid follikel en dan klapte het weer in. Primolut om menstruatie op te wekken en weer opnieuw beginnen. Eenmaal eindelijk iets wat er op leek, maar toen kreeg ik last van overstimulatie: wel 15 follikels die groeiden. Poging afgebroken, weer opnieuw beginnen. Na 3 jaar dokteren 1 mooi 'ei' en zelfs een zwangerschap, mbv IUI. Helaas was dit geluk van zeer korte duur.

Na deze poging nog 1 halfhartige poging gedaan, waar ik met mijn hart niet bij was. Ik was helemaal leeg, moe, kon het niet meer aan. Ik voelde me ook vreselijk eenzaam en had niet het gevoel dat mijn partner me echt steunde, we samen bezig waren voor onze toekomst en echt verdriet had om het verlies van mijn kindje (zo voeld eht ook, 'mijn' kindje). Enige tijd later heb ik een punt gezet achter de relatie en ben voor mezelf opnieuw b egonnen. Ander leven, ander toekomstbeeld, verwerking van het verlies van dit kindje en de andere kindjes die nooit zouden komen.

Uiteindelijk loop ik mijn huidige vriend tegen het lijf. Toen ik hem ontmoette, studeerde hij nog. We hebben het heel leuk samen, doen leuke dingen, zijn gek op elkaar en zijn druk met op en neer reizen tussen elkaars woonplaats. Hij studeert af, vindt werk en we kopen samen een huisje helemaal geschikt voor ons tweetjes.

En daar zijn we nu. Gelukkig, gesettled en rustiger. We zijn ervan uitgegaan dat we een kinderloos leven zullen hebben, en mijn vriend vindt dat prima, zegt ook al zo lang ik hemken geen kinderen te willen. Al die jaren heb ik dat prima gevonden, want ik kon ze toch niet krijgen en zo hoefde er ook nooit een probleem te ontstaan. Bovendien werd ik toch te oud.....Maar het kriebelt zo. Mijn zusje is zwanger en dat is zo mooi! Ik leef heel erg met haar mee, ze betrekt me ook overal in voor zover ik dat graag wil en geeft me echt de mogelijkheid een beetje te voelen hoe zwanger zijn is....en ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat ik misschien toch niet alle kansen heb gegrepen, dat ik misschien nog niet had moeten opgeven! Ik dacht echt dat ik het verwerkt en geaccepteerd had, en ik twijfel er steeds meer aan. Maar ja, ik kan ook niet zomaar de wereld van min vriend op zijn kop zetten en verwachten dat hij dan maar ineens wel kinderen wil....en ik wil hem niet kwijt, want we hebben het echt heel fijn samen. Kortom, een moeilijke periode op het moment.


hmm, echt kort heb ik het niet gehouden he?

Miss Sly, heb je al 's voorzichtig aan je vriend geprobeert te vragen hoe stellig zijn 'nee' is? Misschien roept hij wel zo hard dat hij geen kinderen wil om jou niet onder druk te zetten?

Nee, Spindizzy, we hebben er nog niet echt open over gepraat. Ik ben wel, in overleg, gestopt met de pil en hij weet dat de kans niet 0 is dat ik niet zwanger wordt, maar dat 'risico' wil hij wel lopen. En in september wordt natuurlijk mijn petekindje geboren en dat is eigenlijk zijn eerste contact ooit met een baby! wie weet, vindt hij het dan toch wel leuk...

Maar tja, ik moet er natuurlijk wel over praten, dat besef ik. Al was het maar om bij hem troost te kunnen vinden als het me eens even te veel wordt. Die eenzaamheid van de eerste mmm heb ik ook gedeeltelijk aan mezelf te wijten, zie ik achteraf, omdat ik ook niet echt open was over wat ik voelde en dat moet ik natuurlijk nu voorkomen.....zegt mijn rationele ikje

Ik hoop dat jullie er uitkomen samen en dat wat de uitkomst ook is dat het er één is waar jullie allebei rust en vrede mee kunnen hebben

Merisse en alle dames dikke

Tjeetje missy-sly wat een verhaal. Al die jaren zo hard voor gewerkt, en nu zit je nog in een situatie waar je niet (helemaal) happy mee bent. Ik hoop dat je snel duidelijkheid hebt over wat JIJ wil. En dan evt. de stap om het met je partner te bespreken. Succes ermee

Lieve Merisse, ik ben blij dat ik kan lezen dat het weer de positieve kant op gaat! Ik blijf dit topic volgen, hele dikke

Alle andere dames natuurlijk ook sterkte en succes..

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 13:07 schreef Merisse het volgende:

Over dokteren gesproken, Spindizzy, ik begrijp dat jij nooit gedokterd hebt. Hoe is het met jouw cyclus, is die regelmatig?

De ene keer is het keurig 28 dagen, de andere keer een paar dagen langer. In tijden van stress wil mijn menstruatie nog wel 's een paar weken op zich laten wachten. Er zit genoeg verschil in om de ovulatietests te proberen, vond ik

quote:

Verder zag ik laatst, ik geloof bij de Etos, dat ze tegenwoordig ook spermathuistests hebben. Ideetje Spindizzy of is je man (nog) niet zover als jij?

Wat ze al niet verzinnen he Maar denk niet dat we er gebruik van gaan maken. Vind ik al teveel op dokteren lijken.

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 13:07 schreef Merisse het volgende:
FF praktisch: hoe is het nu met je cyclus? Misschien zou je eerst eens thuis kunnen gaan dokteren en net als Spindizzy ovulatietesten gebruiken? Weet je in ieder geval hoe het daarmee staat. Maar kan me ook wel voorstellen dat dat (nog) een brug te ver is voor je.

6 mei was de eerste dag van mijn laatste menstruatie, nog voortvloeiend uit de pil. Kijken dnaar het verleden verwacht ik dit jaar geen menstruatie meer eigenlijk. de eirijping/follikelgroei is bij mij dusdanig ontregeld dat er gewoon niets komt. het follikel begint te groeien, stort dan in en dan begint het weer opnieuw. zonder eisprong en de bijbehorende hormonen geen menstruatie, heb ik begrepen van mijn gyn. destijds.

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 13:07 schreef Merisse het volgende:
Verder zag ik laatst, ik geloof bij de Etos, dat ze tegenwoordig ook spermathuistests hebben. Ideetje Spindizzy of is je man (nog) niet zover als jij? Dat lijkt me toch echt een stuk minder beladen en genant als in een ziekenhuis. Ook hebben ze tegenwoordig thuistesten om te kijken of je in de overgang bent maar gelukkig is dat bij jullie nog niet nodig. En als ik mijn gyn mag geloven ook bij mij niet. Maar ik denk ik zet het er voor de compleetheid even bij.

sperm-test had ik ook van gehoord ja mijn vriend roept al een tijd dat hij naar de dokter wil om dat te laten checken. maar ik vind dat we wel samen naar de dokter moeten gaan dan. daarom hou ik nu die temperatuur-lijst bij. dat wil ik dan wel eerst zelf al gedaan hebben, anders kan je natuurlijk weer naar huis met het advies dat eerst maar eens 2/3 maanden te gaan doen.
& ik vond die thuis test wel duur hoor, bij de dokter lijkt het me gratis, toch?

hoorde toevallig vanochtend op de radio dat er dmv een scan gekeken kan worden hoeveel eitjes je nog hebt & wanneer om&nabij je in de overgang raakt (zoiets hoor, moest de radio eerst nog ff harder zetten) was iig iets nieuws. zou'k ook wel willen, ben af&toe zo bang dat ik dat net weer heb, een vervroegde.... maar ja, ga ik me maar niet nerveus over maken. als het maar niet lukt ga je over alles zitten twijfelen.

miss-sly, ik zou er idd met je vriend over praten. ook als jullie beslissen om samen verder te gaan, snapt hij iig wel als je het soms moeilijk hebt. en het zou idd ook nog zo kunnen zijn dat hij zegt dat hij geen kind(eren) wil om jou te beschermen.

ik vind het ook heel moeilijk om te verwoorden wáárom ik nou zo graag een kindje wil, ik denk dat dat gewoon iets van de natuur is, gewoon een gevoel & daarom is het ook zo emotioneel wanneer er problemen zijn. er komen allemaal emoties bij kijken, teleurstelling, jaloezie (ook al wil je dat niet), verdriet, machteloosheid, nou ja, noem alles maar op toch. o ja & dat geduld dat je moet hebben vind ik misschien wel het ergste.

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 13:20 schreef Merisse het volgende:
Lieve Fluf, Hartje en Miss_sly, wat lief dat jullie naar mij informeren.
Het gaat niet goed. Gisteren behoorlijke aanvaringen gehad met hubbie. Vannacht beroerd gedroomd, ik had me laten opereren want daarmee kon ik een ander stel aan een kind helpen maar nu kon ik zelf niet meer zwanger worden en dat vond ik ZO erg! Ik heb liggen huilen in mijn slaap werd om 4:30 wakker (nat kussen en ogen opgezwollen), en heb geen oog meer dicht gedaan. Het voelt alsof ik in de rouw ben nog steeds, verlamd, somber. Heb me ziekgemeld op mijn werk.

Die vent van me kan er gewoon niet mee omgaan. Doet alsof er niks aan de hand is, trekt zich van me terug, overdreven vrolijk, zet zich af, wil er niks van weten. Werkt averechts, ik probeer wanhopig zijn aandacht te trekken en hoe harder ik trek hoe harder hij zich terugtrekt... Hij vind dat ik er teveel mee bezig ben, er is meer in het leven, ik moet afleiding zoeken en me op andere leuke positieve dingen richten. En dit Forum..... breek 'm de bek niet open...

lieve merisse, vergeet niet dat je dit niet 1 keer, maar 3 keer meegemaakt heb hè. ik heb af&toe ook nog emotionele momenten & het is al 10 maanden geleden. 't lijkt me dat de klap ook steeds harder aankomt omdat je steeds meer gaat twijfelen aan je lichaam & steeds weer die teleurstelling moet verwerken. goed dat je je ziek hebt gemeld hoor & zoek ook iemand om (professioneel) mee te gaan praten hè, as woensdag kon je toch naar de bedrijfsarts?
wat jacob betreft: wat ik bij mijn vriend (& vader en broer! dus waarschijnlijk veel mannen in het algemeen, zonder iedereen over 1 kam te scheren!) merk is dat hij door ontkenning & negeren zich probeert te beschermen tegen verdriet. hij is ook zo nuchter als we het over onze volgende positieve-test hebben, zo van: eerst maar ff 3 maanden afwachtten. het kan altijd weer mis gaan. vind ik ook heel moeilijk, voor mij ligt dat allemaal veel emotioneler. ook denk ik omdat het in mijn lichaam gebeurt & ieder steekje, pijntje spoortje van evt. zwanger zijn voel & overal op let, heel de dag door (ben niet obsessed hoor, maar zo gaat het nu eenmaal) ik ben er dus veeeeel meer bij betrokken dan m'n vriend. was ook toen ik wel zwanger was; hij kwam gewoon uit z'n werk terwijl ik heel de dag met dat kleine wondertje bezig was geweest (hij was er ook heel blij mee hoor, niet dat het hem niet interesseerde). wordt een beetje lang verhaal, maar waar het op neerkomt is dat ik denk dat mannen op een heel andere manier met verdriet omgaan & afstand nemen. ik merkte dat ík er juist veel over wilde praten & alles weten via internet, you know, heb jij volgens mij ook last van. op dit moment hebben jullie dus denk ik een totaal andere manier om dit allemaal te verwerken. ik weet niet wat ik je moet adviseren, ik zou zo graag hebben dat het anders was. maar misschien moet je hem even wat tijd gunnen & jij met iedereen praten waar je het aan kwijt wil. praat er denk ik ook met hem over wat jullie behoeftes zijn & dat je hem respecteerd (& hij jou ook natuurlijk) en dat je je op dit moment evt. tijdelijk over bepaalde dingen heen wil zetten om hem z'n rust te geven & hoopt hij dat andersom ook voor jou zou willen doen en je steunt in jóuw manier van verwerken. en als jullie dan allebei een beetje tot rust zijn gekomen een open & eerlijk gesprek over alle emoties en alles wat je bezighoud.
lieve merisse, het is een veeeel langer verhaal geworden dan ik van plan was, heel veel sterkte & succes gewenst.
en vergeet niet dat je eigenlijk een heel positief & sterk persoontje bent hè.

Lieve Merisse

Wat een lastige situatie! Ik denk niet dat je je partner op kan dringen om die folder te lezen etc. Zelf zou ik dat iig niet doen! waarschijnlijk wil jou man het op zijn eigen manier doen en snappen en daar heeft hij blijkbaar geen folder voor nodig
Natuurlijk is het fijn als hij zich open opsteld tegenover jou, omdat je nu misschien denkt dat je er alleen voor staat, maar dat is heus niet zo!
Hij bedoeld het goed Daarbij komt denk oko nog is dat vrouwen veel emotioneler zijn dan mannen, mannen uiten zich niet of nauwelijks. jij stoort je daar nu vreselijk aan, omdat het eigenlijk nog niet zo goed met je gaat dan dat je misschien zelf had gehoopt! Je moet er de tijd voor nemen en probeer te genieten ook al is dat donders moeilijk!

Vind het heel naar voor Merisse!

Sterkte

[ Bericht 19% gewijzigd door Beaker1 op 17-06-2004 14:34:27 ]

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 13:20 schreef Merisse het volgende:
Lieve Fluf, Hartje en Miss_sly, wat lief dat jullie naar mij informeren.
Het gaat niet goed. Gisteren behoorlijke aanvaringen gehad met hubbie. Vannacht beroerd gedroomd, ik had me laten opereren want daarmee kon ik een ander stel aan een kind helpen maar nu kon ik zelf niet meer zwanger worden en dat vond ik ZO erg! Ik heb liggen huilen in mijn slaap werd om 4:30 wakker (nat kussen en ogen opgezwollen), en heb geen oog meer dicht gedaan. Het voelt alsof ik in de rouw ben nog steeds, verlamd, somber. Heb me ziekgemeld op mijn werk.

Die vent van me kan er gewoon niet mee omgaan. Doet alsof er niks aan de hand is, trekt zich van me terug, overdreven vrolijk, zet zich af, wil er niks van weten. Werkt averechts, ik probeer wanhopig zijn aandacht te trekken en hoe harder ik trek hoe harder hij zich terugtrekt... Hij vind dat ik er teveel mee bezig ben, er is meer in het leven, ik moet afleiding zoeken en me op andere leuke positieve dingen richten. En dit Forum..... breek 'm de bek niet open...

Lieve Merisse,

Je zegt dat het voelt alsof je nog in de rouw bent, en ik denk dat dat ook zo is! Je verliest iets heel dierbaars en daar mag je om rouwen, en dat heeft tijd nodig; neem die tijd!

Wat je man betreft: ik heb ook wel het idee dat mannen er veelal anders mee omgaan. Negeren en doorgaan is immers de gemakkelijkste weg en als je gevoelens dan ver genoeg weg stopt, kun je net doen of ze er niet zijn.
Daar komt denk ik bij dat veel mannen (niet alle) zwanger worden en kinderen krijgen natuurlijk heel anders ervaren. Voor veel mannen wordt "kinderen krijgen" pas reeel als het kindje geboren is, want dan is het tastbaar en zichtbaar. Op zich heeft hij misschien best een beetje gelijk als hij zegt dat er meer is in het leven, maar het probleem hiermee is dat het zo volledig 'mindconsuming' is, dat er niet mee bezig zijn vrijwel onmogelijk is. Misschien kun je proberen hem dat uit te leggen?

Merisse, het lijkt me ontzettend moeilijk dat je man ogenschijnlijk niet zo betrokken is... toch denk ik dat het op hem ook een hoop impact heeft gehad en dat hij nog bezig is met het verwerken van wat allemaal gebeurd is. Misschien ben jij al een stapje verder dan hij is. Heb je die verwachting al tegenover hem uitgesproken? Misschien heeft hij helemaal niet door dat het voor jou zo belangrijk is dat hij zijn betrokkenheid toont.

quote:

Op donderdag 17 juni 2004 14:22 schreef Merisse het volgende:
Ben ik dan egoistisch als ik van hem verwacht (maar ook eis eigenlijk) dat hij geinteresseerd is in wat gisteren allemaal besproken en gebeurd is bij de gyn? En dat ik wil dat hij ook de papieren leest. Heb een folder over meervoudige miskramen en een waarin het ALIFE onderzoek staat uitgelegd. Hij heeft gisteren wel even kort geluisterd en wat vragen gesteld maar de papieren heeft hij niet ingekeken. Het gaat hier toch ook om ZIJN eventueel toekomstige kind? Daarvan mag ik toch eisen dat hij betrokken is?

ik vind dat je daar helemaal gelijk in hebt! weet ook niet goed hoe je dat moet oplossen, mijn vriend leest ook écht nooit iets wat ik hem geef wat ik belangrijk vind (vooral info ivm zwangerschap). lijkt altijd wel of 'ie als een echte man maar 1 ding tegelijk kan & dat is doordeweeks z'n werk; heeft ie dan geen zin in, is ie moe, wil ie alleen rustig ff tv kijken lijkt wel of ie dat allemaal eng vind ofzo. misschien moet je het dit weekend nog 's proberen? hoe kijkt ie tegen evt samen naar de gyn gaan aan? misschien moet je dat is proberen. ik vind ook dat het lijkt alsof de gedachte op dit moment "nog niet leeft" (sorry voor verwarrende woordkeus, ik ben nu NIET zwanger, maar weet ff geen synoniem hiervoor, gaat over de gedachte dus) voor m'n vriend, dat het pas begint als die baby er echt is, dus na de bevalling zeg maar. terwijl hij echt heel graag een kindje wil & mij in het begin nog overgehaald heeft om met de pil te stoppen. je kan hem natuurlijk niet als een klein kind overal gedwongen mee naar toe slepen, maar er moet toch iets zijn om zijn "interesse op te wekken" zeg maar. misschien als ie bij zo'n gyn bezoek zit, moet ie het wel allemaal aanhoren & doet dát het hem wel.
als iemand hier nog tips over heeft, graag! zijn bij mij ook welkom. 't is een super-schat hoor, aleen soms zo'n echte man

quote:

Het voelt overigens wel erg rot en als verraad om dit allemaal hier neer te zetten maar ik weet ook niet aan wie ik het anders kwijt moet. Het is ook niet iets wat ik makkelijk tegen mijn moeder, zus of vriendin vertel.

niet rot over voelen hoor, kan me voorstellen dat dit het enige plekje is waar je het kwijt kan. is toch ook de bedoeling dat je hier lekker anoniem dingen kan bespreken.

Ik wil zo graag iets zinnigs zeggen, een oplossing geven...ofzo...maar die is er gewoon niet. Het enige wat ik kan doen is er voor je zijn, naar je luisteren en laten weten dat ik heel erg met je meeleef...