Je ziel.

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 10:53 schreef vdo28 het volgende:
Leuk om te weten dat de fok!kers geen idee hebben over je ziel

Geduld is een schone zaak

Voor mij is de ziel datgene wat in het (onstoffelijke) hiernamaals verkeert, je bewustzijn komt daaruit voort en drukt zich uit in het stoffelijke. Dus voor mij is het bewustzijn datgene wat het lichaam aanstuurt, hoe die stuurt is afhankelijk van de ontwikkeling van je ziel. Alle ervaringen die je opdoet via je bewustzijn wordt in je ziel gedumpt (of toegevoegd aan).

Dementie voor mij is als het stoffelijke lichaam beschadigd is waardoor het bewustzijn zich niet goed kan uitten, alsof de connectie naar je ziel ruis heeft. In coma is wanneer het bewustzijn of terug is gekeerd naar de ziel of zoals je zelf zegt "tussen leven en dood zweeft". Overlijden is het geheel opgaan van het bewustzijn in de ziel.

in je ziel zit je lvenservaring van vroeger (ook vorige levens) en nu en ook de toekomst! (vandaar "de-ja vu's" enzo)

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 10:37 schreef vdo28 het volgende:
Wat ik nog wel een mooie verklaring vind voor het dement zijn, is het zogenaamd zweven tussen de dood en het leven..., hoorde ik een keer van iemand

dat denk ik dus niet.. er zijn ook mensen die vroeg beginnen te dementeren en nog jaaaaren leven..

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 10:59 schreef The_Shining het volgende:

[..]

Geduld is een schone zaak

Voor mij is de ziel datgene wat in het (onstoffelijke) hiernamaals verkeert, je bewustzijn komt daaruit voort en drukt zich uit in het stoffelijke. Dus voor mij is het bewustzijn datgene wat het lichaam aanstuurt, hoe die stuurt is afhankelijk van de ontwikkeling van je ziel. Alle ervaringen die je opdoet via je bewustzijn wordt in je ziel gedumpt (of toegevoegd aan).

Dementie voor mij is als het stoffelijke lichaam beschadigd is waardoor het bewustzijn zich niet goed kan uitten, alsof de connectie naar je ziel ruis heeft. In coma is wanneer het bewustzijn of terug is gekeerd naar de ziel of zoals je zelf zegt "tussen leven en dood zweeft". Overlijden is het geheel opgaan van het bewustzijn in de ziel.

Ik moet zeggen dat ik dit wel een hele mooie omschrijving vind. Nog nooit eerder zo verwoord gezien.

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 11:00 schreef vdo28 het volgende:
Heb je daar ook persoonlijke ervaringen mee?

Ik heb nooit in coma gelegen noch ben ik dement. Niet echt vergelijkbaar maar ik ben wel een rare slaper. Zo kan ik makkelijk aan 1 stuk door 15 uur slapen, dan kan je een toeter in mijn oor houden en ik slaap door. Ook slaap ik vreemd genoeg wel eens met open ogen. Op een goede nacht herinner ik me flarden van 20 of meer dromen. Soms heb ik wel eens herinneringen als ik wakker wordt dat ik kort daarvoor het perspectief heb dat "ik" langzaam afdaal naar waar mijn lichaam slaapt. Het gevoel zodra ik mijn lichaam raak is alsof je een handschoen aantrekt.

Ik kan alleen maar theoretiseren dat het "elektrische" in het brein het "uiteinde" is van het bewustzijn (beginnend vanaf de ziel, "onzichtbare onstoffelijke" naar het andere uiteinde "materie" waar elektriciteit eigenlijk een raar soort materie is). Als je impulsen ontvangt vanuit je omgeving (bv. je ziet een reclamebord) dan wordt dat externe plaatje omgezet in elektrische impulsen en volgens het wetenschappelijke verhaal worden er bepaalde verbindingen gemaakt in je hersenen tussen cellen die het plaatje vormen. Ik ben het daar niet mee eens want ik vraag me dan af wat datgene is dat naar het plaatje kijkt wat die verbindingen van cellen vormen. Ook kan ik in meditatie me geheel afsluiten van mijn omgeving (een soort van trance) en beelden/inhouden vormen die uit "mezelf" komen. Je kan redeneren dat het brein datgene is wat die beelden genereert maar ik mis een "iets" wat de 1ste impuls geeft, het besluit of de keuze welke beelden je raadpleegt welke hersencellen met elkaar gaan communiceren. Het is een kwestie van geloof natuurlijk

Ik heb een interessante tijd gehad toen ik in het ziekenhuis een bijbaantje had als schoonmaker. Maar ik vind het niet gepast om over mijn ervaringen daar te posten eigenlijk.

Mijn oma is na een lang ziekbed overleden. Het laatste stadium heeft ze in coma doorgebracht. Als ik bij haar was nam ik haar bewustzijn (geest) waar, maar hoe is moeilijk uit te leggen. Niet alsof ze als een geest op een afgebakende plaats naast haar lichaam staat, meer "overal om je heen". In het begin merkte ik het gevoel dat haar bewustzijn nog een duidelijke verbinding had met haar lichaam, gaandeweg leek het alsof haar bewustzijn "expandeerde" om haar lichaam heen. Alsof haar geest heel langzaam stukje voor stukje haar lichaam losliet.

Dat verschil was voor mij duidelijk te merken, ik ben een aantal keer bij haar geweest van het moment dat ze nog af en toe wakker werd tot haar einde. Het voelde als wanneer je je ogen sluit en je denkt ergens aan, alsof je een droom herinnert. En tegelijkertijd oefen je geen controle uit in tegenstelling tot een herinnering die je bewust (gecontroleerd) oproept. Maar dat is mijn subjectieve ervaring uiteraard.

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 11:48 schreef vdo28 het volgende:
Wow thanx voor je uitgebreide uitleg..
Ik moet hem ff een paar keer overlezen..
Eigenlijk ben ik veels te nuchter voor dit soort zaken maar geef me een kans...

het is meer een kwestie van jezelf een kans geven

Opgeschoond.
En ontopic: ik ben het maar zeer ten dele eens met de gegeven omschrijvingen. Ik kom er op terug, voor nu zou het een te lang verhaal worden.
Kort gezegd vind ik dat er in de gegeven omschrijvingen nog teveel wordt uitgegaan van het individu, de ziel gezien wordt als een statisch gegeven, nl een soort onstoffelijke tegenpool van ons lichaam wat gewoon ergens door blijft bestaan.
Als je een realiteit die volkomen anders is dan de materiele realiteit onder woorden wil brengen, betekent dat in feite dat je die realiteit 'vertaalt' naar de materiele invalshoek. Want woorden vormen taal, taal is lineair, analytisch, etc. Ik denk dat de meesten van ons best weten wat de ziel is - je hebt er immers zelf ook één. (Of meer, kan ook nog.) De kunst is het zodanig te omschrijven dat je het aangeduidde herkent. Het blijven toch allemaal woorden, beeldspraken, metaforen.

Deze vraag is voor mij al een jaar of 20 een centrale vraag geweest, en ik moet bekennen dat ik pas heel recent een beeld ben gaan vormen wat helemaal past met alles wat ik heb meegemaakt in de psychiatrie, in mijn hekserij-speurtochten en ervaringen met de dood.

Ik kom er op terug

als ge wilt weten hoe het is dement te zijn , zou ge moeten begrijpen dat Identiteit niet bestaat in het Al.
dementie is loslaten van het *ik* (oftewel de identiteit)>niet het bewustzijn.
identiteit word gevormd in combinatie met anderren. het is manipulatie van het zelf.

maar wat is het Zelf , de ik die door de ogen kijkt en kiest....(je *kunt* het de ziel noemen)

dat is een goeie vraag.

ik persoonlijk denk , dat het niets meer is dan bewustzijn.
gij bent bewust en kiest , dat is alles , natuurlijk kun je in een droom geraken en jezelf dan *noemen*
maar een ziel , die lichamelijk is , nee...
er zijn ook wel wat extreme interpetaties van de ziel...
zoals dat het een Zegel zou zijn om mee in de hemel te komen...
en dat je het zou kunnen verliezen...(vandaar de naam ziel-seal)
ik geloof daar niet in.

het is dus meer wat je met ziel bedoeld dan wat er over gezegd kan worden.

is het je *ik* dan is het je bewust zijn
is het je zegel , dan is het iets waar ik iig niet in geloof.

en Realiteit , is optioneel.
men creeerd hem zelf , in een collectief
realiteit heeft weinig met de ziel te maken , al kan het *soms* een interpetatie zijn van....
het is meer met de keuze die de ziel , of *ik* maakt.

..maar goed , spreken over de ziel ...
dat kan je lang aangaan...
zoveel als nodig was (imo) heb ik in iedergeval gezegd.
ik ga nu weer naar een ander topic.

groet.

[@The_Shining]
Het lijkt net of ik mezelf hoor praten . Alleen ik heb iets minder ervaring met dromen en waarnemen van een bewustzijn.
[/@The_Shining]

Ontopic'er:
Om ff een goeie ziel-voorbeeld te schetsen: Take Jesus!!!!
Ben niet zo bijbel-gericht maar bij het volgende standpunt heb ik me altijd vastgehouden:
Ik geloof ook dat Jezus(ervan uitgaan dat ie bestond en heeft gedaan wat ie in de bijbel deed enzooo) een geavanceerde ziel is (/was ) en dat ie daarom al zo ver was met mensen genezen en alle andere "bovennatuurlijke" dingen. Ik zeg altijd dat hij heeeel veeeel ervaring heeft opgedaan in een wat 'kortere' (vergelijkend met de tijd dat wij er over doen) tijd. Hij heeft dus in zijn vorige levens alle "benodigde" ervaringen op gedaan. Bijv. Liefhebben, hard werken, doden, leiderschap, ziek zijn, gevangenschap, populair/beroemd zijn, grappig, verdrietig en gaaa zooo maaaar dooor.
En dat ie al deze ervaring heeft "opgeslagen" (toen die tijd nog SHIFT+F7 "Ervaring opslaan, Ja/Nee", sorry kon ik niet laten ) en dat ie al die tijd (ineens) bewust was van al zijn ervaring en op een hoger niveau is gekomen.

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 13:28 schreef vdo28 het volgende:
Dat gaat wel ver, maar eigenlijk is dat iets wat je gelooft..
kun je dat ook staven met bijvoorbeeld iets wat je meegemaakt hebt?
Of heb je dit van een ander?

Je hebt het over mij toch?? Ehm ik snap staven ff niet. Typfoutje??
Dit heb ik eigenlijk zelf bedacht maar The_Shining bevestigde het voor een gedeelte. Eerste keer dat iemand het een beetje kan onderbouwen.

Ik dacht vroeger ook dat je ziel je denken was en dat viel in duigen door de wetenschap dat je dement kan raken etc.
Ik heb nu er een wat boedhistischer kijk op. Het is volgens mij een pure vorm van zijn. Door meditatie kan je dit ervaren. Door je af te sluiten van je gedachten en alle input die van je zintuigen binnenkomt blijft de kern over. Beetje moeilijk te omschrijven wat het is maar het is niet niets . Het voelt licht ,helder transparant aan (vage omschrijving maar het valt ook niet met woorden te beschrijven). Makkelijk is het trouwens niet om deze staat te ervaren, je moet behoorlijk in meditatie geoefend zijn. Ik heb deze bewustzijnstoestant zelf slechts een seconde ofzo lang kunnen vasthouden. (ik mediteer ook niet zo vaak). Er zijn leuke topics hier op Fok over meditatie.

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 13:50 schreef Dukhlovi het volgende:
Ik dacht vroeger ook dat je ziel je denken was en dat viel in duigen door de wetenschap dat je dement kan raken etc.
Ik heb nu er een wat boedhistischer kijk op. Het is volgens mij een pure vorm van zijn. Door meditatie kan je dit ervaren. Door je af te sluiten van je gedachten en alle input die van je zintuigen binnenkomt blijft de kern over. Beetje moeilijk te omschrijven wat het is maar het is niet niets . Het voelt licht ,helder transparant aan (vage omschrijving maar het valt ook niet met woorden te beschrijven). Makkelijk is het trouwens niet om deze staat te ervaren, je moet behoorlijk in meditatie geoefend zijn. Ik heb deze bewustzijnstoestant zelf slechts een seconde ofzo lang kunnen vasthouden. (ik mediteer ook niet zo vaak). Er zijn leuke topics hier op Fok over meditatie.

natuurlijk kan je nog DENKEN wanneer je dement bent
je denkt niet met je hersennen
je denkt met je bewustzijn.
naast je hersennen heb je nog de IK , hetgeen dat door je ogen kijkt.
en dat is Bewust.

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 13:55 schreef BaajGuardian het volgende:

[..]

natuurlijk kan je nog DENKEN wanneer je dement bent
je denkt niet met je hersennen
je denkt met je bewustzijn.
naast je hersennen heb je nog de IK , hetgeen dat door je ogen kijkt.
en dat is Bewust.

Ik ben van mening dat je dus wel denkt met je hersenen. Maar je bent met je bewustzijn.
Vaag maar zoiets moet je ervaren. Ik heb door meditatie een ervaring gehad dat ik los
kwam staan van mijn denken. Ik zie die woordenstroom in mn hoofd toch iets wat door
de hersenen gecreeerd wordt maar door de ziel geinspireerd. Een groot deel van je bewustzijn
is stoffelijk maar niet alles. Een beetje zoals the Shining zegt de eerste impuls komt van
het onstoffelijke, de ziel. Ik denk dat het nog gecomliceerder in elkaar zit als je het op quantum
nivo bekijkt. Ik heb ook tijdens een uitreding de ervaring gehad op 2 plaatsen tegelijk te zijn. Ik heb zo'n beetje het zelfde beeld als Robert Bruce heeft.

http://www.astralpulse.com/

Die eerste impuls waar TheShining het over had kan heel goed van de ziel afkomstig zijn. Niet altijd, maar soms wel.
Meestal volgt die eerste impuls echter uit de routine van alledag, uit aangeleerde patronen, uit gewoonte, uit conventie, op bevel van anderen, etc.
Maar de impulsen die niet uit voorgaande voorkomen, kunnen heel wel van de ziel af komen. (Niet allemaal, er zijn ook puur lichamelijke impulsen).

Zo'n eerste impuls is een consequentie van het geloof in een vrije wil. Als namelijk alles al uit het voorgaande zou volgen, zou er geen vrije wil zijn, dan is het gewoon een pad wat we aflopen.

Het erkennen van een vrije wil heeft nog meer consequenties, nl dat die eerste impuls, dus de werking van de 'ziel', energetisch gezien neutraal moet zijn.
En met energie bedoel ik datgene wat er in de fysica onder verstaan wordt: de meetbare kwantificeerbare energie.
Als die eerste impuls namelijk energie zou kosten, zou de wil alleen daardoor al niet meer vrij zijn: het lichaam als fysiek systeem zal dan het pad van de minste weerstand kiezen, de keuze mken met de laagste energie-'kosten'.

Alles wat materieel is, heeft een energetische waarde en consequentie. Die eerste impuls, dus in wezen de werking van de ziel, kan dus geen materiele vorm hebben: anders zou die ook betrokken zijn in het materiele spel van het streven naar het laagste energie-niveau etc, en daarmee dus een mechanisme zijn, zonder enige onafhankelijkheid van de materie, dus zonder echt vrije wil.

Tuurlijk is hiermee nog niets gezegd over de ziel. Nah ja, impliciet wel; als die ziel niet materieel is krijgen begrippen als tijd en plaats ook een heel andere betekenis. Paralellen met kwantum-mechanische benaderingen zijn ook niet meer dan dat: paralellen.

Richtinggevend zijn wat mij betreft je eigen ervaringen. Hoe kun je dingen ervaren uit het verleden, ver voor je eigen geboorte, die dan ook blijken te kloppen? Hoe kun je delen van dat verleden enigszins herbeleven? Hoe kun je delen uit dat verleden een huis geven, rust geven? Ervaringen, niet alleen van mij, maar van vele anderen.

Heb geen tijd meer nu. Zoals gezegd, het echte verhaal komt nog

de "ik" is niets meer dan een illusie die je een zogenaamde doel in je leven geeft. het enige biologische doel is voortplanting, de rest is bijzaak.

Interessant, ik vraag mezelf dat ook geregeld allemaal af.
Lichaam, geest, ziel, bewustzijn etc. Wat is het één? Kan het één overgaan in het ander? Wat als je het één loslaat? Naja, ga zo maar door.

In ieder geval denk (hehe, lekker toepasselijk) ik dat denken iiig niet je ziel is. Maar dat het misschien (later) wel over kan gaan in bepaalde gedachtes. Het zou een soort van bewustzijnsstaat kunnen zijn, maar dat is misschien maar een klein stukje, dus de ziel zou dan het geheel kunnen of moeten zijn en soort van alles. Maar of dit nou een kloppend alles moet zijn of is? Daar ben ik nog niet over uit. Ik bedoel een ziel is lerende misschien, een ziel voel je of je beseft dat het er is als alles even kloppend is. Gedachtes staan wat dat betreft dus weer verder van je ziel af en kunnen misschien zelfs de connectie van en met je ziel wat teniet doen, wat verwijderen van je ware kern. Is je kern, je echte jij dan je ziel? Zijn jouw gedachtes dus niet jouw ziel? Wat als gedachtes weg zijn, waar blijft dan de ziel? Is hij gewoon dus? En is het meer dan alleen zijn, is het alles?

Naja, ik heb ook nogal wat gedachtes hierover, laat ze er ook nog even over heen gaan.
Wat betreft oma's. Mijn oma is ook erg ziek geweest en op het eind, was ze er nog, liep ze er nog, maar ze was er al niet meer (wezenlijk), afwezig soms. Wat betreft de uitspraak over dat ze al half ergens anders was (zo noem ik het maar even), dat zou best kunnen. Althans haar energie en uitstraling voelde wel zo aan, ze was zelf ook erg rustig en op het eind zelfs alsof ze er vrede mee had enzo. Naja vrede, ik bedoel ondanks de pijn, maar toch. Desalniettemin vond ik het wel superhard hoor , maargoed. De eerste keer dat er bij haar wat ontdekt was, heeft ze om haar bed, narcose uiteraard (ik las dit laatst ook ergens) mensen, schimmen etc zien staan, gewoon in haar kamer en ook doktoren die er niet waren. Dan vroeg ze aan de dokter 'u was er vannacht toch nog even?' 'Nee hoor, zei de dokter.' Naja, dat soort dingen. Zelf vertelde ze dit nogal lacherig. Het kon toen operatief verwijderd worden, de 2e keer en dit was vertelt als het weer ontdekt zou worden, niet meer. En die 2e keer kwam er op dezelfde plek dan.

Ze heeft wat gehad allemaal, sowieso haar verleden. Maar haar ziel heeft hierin denk berust, haar lichaam, gedachtes etc erbij neergelegd, kwamen misschien automatisch op de achtergrond, hoe zeer het ook allemaal in elkaar kan doorwerken denk. En ondanks al het leed en ellende die ze (ook gedurende de oorlog) heeft meegemaakt, als jong meisje werd ze bijv. en oa uit haar land ontvoerd om in Duitsland te komen werken. Had ik nog nooit zo'n stille en rustige glimlach om haar mond gezien toen wij samen, zij liggend op haar bed en ik ernaast op een stoel, tv aan het kijken waren. Dit was met haar gelijk mijn mooiste en dierbaarste moment, een écht moment. En ze kon soms best een harde vrouw zijn (veel meegemaakt weer), maar de zachtheid die zij de laatste maanden kreeg en had, was erg opvallend en ook zeer mooi.

Ik heb trouwens ook afscheid van haar (lichaam) genomen, zelfs er bij geweest toen ze het leven liet en letterlijk het laatste zuchtje moeizaam uit haar verdween, al zat ze toen al onder de morfine, hard hoor eigenlijk was dat. Maargoed. Ik heb haar een zoen gegeven en mijn hand op de hare gelegd, maar hoe koud, hard en afstandelijk dat aanvoelde, zo was en is het misschien ook, alleen het lichaam dus. Een stukje dus maar, waar misschien het belangrijkste van ontbrak en nu echt weg was. Een kleine herinnering van de persoon wie ze gedeeltelijk was, want veel was er door de ziekte ook niet meer van over, mijn oma was altijd een dikkertje namelijk en altijd probeerde ze te dieëten, wat overigens nooit lukte .

_{naja goed , genoeg even}

[ Bericht 12% gewijzigd door sweetgirly op 03-06-2004 16:17:41 ]

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 15:08 schreef iteejer het volgende:
Die eerste impuls waar TheShining het over had kan heel goed van de ziel afkomstig zijn. Niet altijd, maar soms wel.

Ik bedoelde ook beide, impulsen afkomstig uit de ziel als extern.

bv. intern: (best moeilijk te benoemen eik.) "inspiratie" of het "geluksgevoel" (ik ga ervanuit dat het ervaren van dat gevoel aanzet tot het produceren van gelukshormonen in het lichaam)
Maar ook de meest subtiele vorm van communicatie, je bent met elkaar in gesprek en je komt zo dicht tot elkaar dat het aanvoelt alsof je op dezelfde golflengte zit (of een goede band met elkaar, "goh ik dacht net aan je" als die ander je op exact datzelfde moment belt).

bv extern: reclamebord, ga je nadenken over wat het voorwerp is, of je dat wil hebben, wat je eraan hebt etc.
of communicatie, door bv. email of spraak of dit forum. Meer subtieler is lichaamstaal.
Het geluksgevoel kan je ook andersom ervaren, bv. goeie sex, dan is het lichaam datgene wat de oorzaak is met als gevolg een geluksgevoel.

De uitdaging is natuurlijk het ervaren van een continu geluksgevoel zonder enige oorzaak of reden (onvoorwaardelijk).

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 16:11 schreef The_Shining het volgende:
De uitdaging is natuurlijk het ervaren van een continu geluksgevoel zonder enige oorzaak of reden (onvoorwaardelijk).

Als de uitdaging slechts bestaat uit het geluksgevoel an sich, zou dat betekenen dat het ideale leven uiteindelijk bereikt kan worden middels chemicals, paddo's etc.
Nu nog wat primitief, maar die drugs zullen veel sterker en beter worden, daar ben ik van overtuigd.

Is dát dan het doel? Het drogeren van jezelf?

Geloof ik niet. Geluksgevoel zou horen te zijn, denk ik, een gevolg van een actie in welke vorm dan ook die de ziel goed doet, en die de ziel dat gevoel aan het lichaam doet geven. En dat kan ook een andere ziel zijn, ik heb daar sterke aanwijzingen voor en ervaringen mee. Dán bouw je aan een betere wereld, niet deze, maar de wereld waar die ziel weer heen gat. Een centraal punt in alle godsdiensten.

Maw, ik geloof dus niet dat geluksgevoel op zichzelf het doel is. Want dat kun je puur lichamelijk ook induceren. En als het lichaam het doel was, zou dat wel wat langer meegaan dan dat die zwakke bliksemflits van ons leven in de geschiedenis van het heelal duurt.

[filosofisch meimermode]
ik zie weinig geluk in een continu drogeren van je zelf. Op een gegeven moment
krijg je wel genoeg van die paddotrip en wil je wat anders (en nee ik bedoel geen lsd ) .Geluk is iets vergankelijks. Als je alles hebt ben je nog niet gelukkig alles staat stil en er is geen verlangen. Mischien is geluk wel de wortel voor de ezel om de kar te trekken. Af en toe krijft m maar hij krijgt van zelf wel weer honger. Of mischien zit het ware geluk wel in het voorbij trekkende landschap wat de ezel ziet. Zoals boedhisten zeggen er is geen weg naar geluk ,geluk is de weg.
[/filosofisch meimermode]

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 18:35 schreef Dukhlovi het volgende:
[filosofisch meimermode]
ik zie weinig geluk in een continu drogeren van je zelf. Op een gegeven moment
krijg je wel genoeg van die paddotrip en wil je wat anders (en nee ik bedoel geen lsd ) .Geluk is iets vergankelijks. Als je alles hebt ben je nog niet gelukkig alles staat stil en er is geen verlangen. Mischien is geluk wel de wortel voor de ezel om de kar te trekken. Af en toe krijft m maar hij krijgt van zelf wel weer honger. Of mischien zit het ware geluk wel in het voorbij trekkende landschap wat de ezel ziet. Zoals boedhisten zeggen er is geen weg naar geluk ,geluk is de weg.
[/filosofisch meimermode]

Was een beetje een zijlijntje, kwam omdat The Shining over geluk begon

mmja ik was wel een beetje offtopic ,maar geluk is wel belangrijk voor de ziel.
Mischien is de ziel wel geluk (hopelose poging om het toch ontopic te maken )

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 19:56 schreef Dukhlovi het volgende:
(hopelose poging om het toch ontopic te maken )

idd

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 17:32 schreef iteejer het volgende:
Is dát dan het doel? Het drogeren van jezelf?

Geloof ik niet.

Ik ook niet, daarom streef ik ook naar zonder iets gelukkig te zijn
Het schijnt te kunnen volgens bepaalde geloofsstromingen, waar ik waarde van inzie (bv. sattva als bewustzijnstoestand).

Als ik eenmaal zover ben dat ik zonder reden gelukkig ben, is het logische gevolg dat ik een surplus aan geluksgevoel genereer wat ik ongetwijfeld met anderen kan delen zonder daar iets voor terug te verlangen of nodig te hebben van een ander. Ik hoop dat ik dan net zo'n zieltje tegenkom die dan net als ik ook een surplus geluksgevoel genereert zodat we samen 2x geluksgevoel in het kwadraat produceren, wat we weer uitstralen naar anderen

[ Bericht 0% gewijzigd door The_Shining op 03-06-2004 22:43:19 ]

En nu ga ik (toch) iets snel vertellen. Misschien is het gedurende mijn post-verleden een klein beetje opgevallen dat ik een moment heb gehad, een sterk moment dat ik het niet meer zag zitten. Ik voelde me eenzaam, verward, in de steek gelaten, het was zomervakantie, niet op vakantie gegaan (geen geld etc) en ik lag alleen in bed op zaterdagavond/nacht, ergens eigen keuze, en ook veel gebeurd etc. Ik was een beetje aan het denken van dat het allemaal zo klote was en ik voelde me echt intens verlaten en eenzaam en alles was zo stil. Als een mens zo kan lijden, dan lijkt het wel of op een gegeven moment hij niet verder kan lijden. Want ik weet niet hoe het precies begon en waarmee of het nou door de beseffenis kwam dat ik (wie is ik?) zo aan het lijden was of dat het teveel werd.

Toen begon de kundalini dus. Laat ik dat woord maar even niet meer gebruiken, want staat zo onduidelijk. Het ergste of mooiste en raarste wat mij overkwam was dat ik op een gegeven moment niet meer denken kon. Ik voelde mezelf als het ware eruit gaan. Nou had ik daarvoor al iets met geluiden, harde geluiden die op mij afkwamen en 's ochtends vogels die ik bijzonder mooi hoorde fluiten elke keer hard voor mijn raam (dat was meer daarna). Dus of het nou een soort uittreding is geweest, kundalini etc, ik weet het allemaal niet. Wat ik wel weet is dat toen mijn lijden in één keer voorbij was, dat ik iets heb begrepen van het lichaam/geest concept en dat mijn gedachtes een loopje met mij namen, dat mijn ziel misschien (?) onder de gedachtes zat en dat ik niet mijn gedachtes ben, maar dat ik veel meer ben, alles ben. Dat ik gewoon ben.

Naja, moeilijk uit te leggen dit, vooral het gevoel enzo wat me overkwam. Maargoed, ik vond het soms gewoon best raar worden (beetje engig ook, bang om de controle kwijt te raken denk), want ik merkte dat ik opzwolg en mijn gedachtes elke keer kwijt raakte en dat beangstigde mij wat. Tja, wat is de mens eigenlijk gefocused op zijn gedachtes wat dat betreft besef ik me nu, wat een zgn steunpilaar eigenlijk. Zonder onze gedachtes worden we maar bang, want wie zijn we dan? Ik wist zowaar niet wat ik moest voelen. Was ik lichaam, was ik erbuiten, ik voelde beetje om- en om beiden. En die gedachtes bleven maar weggaan, ik raakte ze constant kwijt. Ik denk nu dat ik daarvoor al bij ontspanning daarom geregeld die harde geluiden die op mij afkwamen zo hard hoorde (tot in mijn hersens aan toe).

Mijn hoofd was ook een aparte gebeurtenis nog, damn het is alweer maanden geleden, het ergste dan, maar als ik eraan terugdenk tjee. Naja, wat ik wou zeggen is dat ik mij zo intens gelukkig voelde daarna en op de momenten zelf (vooral het hoofdgebeuren), ondanks dat verlies van controle lichaam/geest of gedachtes (?) af en toe. Ik heb nog in de spiegel een keer gekeken en toen zag ik mezelf pas echt, al zag ik er anders uit, intens gelukkig dus, stralend etc. Het klinkt een beetje maf allemaal eigenlijk. Naja sindsdien gebeurde er weer van alles en ben ik ook automatisch wat veranderd denk, naja weet wel zeker eigenlijk. Al ben ik nu en nog steeds hetzelfde, maar misschien met wat meer erbij ofzo. Goed, ik stond erg open en nu gewoon wat meer bij mezelf, als stond ik dat toen ook misschien, ach, ik weet het wat dat betreft ook allemaal niet zo goed. Maargoed, wat ik wil zeggen is, dat ik eigenlijk best een nuchtere miep kan zijn, maar dat vooral toen alles even op zijn kop stond, over overweldigend gesproken. Maar mijn lijden was wel weg en hoe.

Nog een keer daarna kwam weer een sterk gevoel van lijden/verdriet, ik denk oa door de gebeurtenissen die volgde, het er niet met iedereen vrij-uit over kunnen praten (wel willen, maar klonk te zweverig enzo) en ik voelde gewoon heel veel. Ik was op visite bij mijn ouders gegaan en voelde het al aankomen. Ben na de afwas naar boven gegaan, deur op slot en op mijn ouders bed gaan liggen. Zij hebben voor het bed zowat alleen maar raam met uitzicht op de wolken. En zodra ik dus lag, barstte ik in tranen uit. (wat een zielig verhaal he ). Nou nu komt het hoor, dit gaat te raar voor woorden klinken, oh jee. Ik keek dus naar wolken, was zowat helemaal bewolkt en ze bewogen, je hebt weleens van die wolk-dagen, wat kanten op. Op een gegeven moment verzwolg ik er (wat) in.

Naja, om een lang verhaal kort te maken, de wolken braken open daar waar ik naar keek en wat hoopte en misschien zelfs ja, dat dacht en hoe cliché, het zonnetje kwam er tussendoor. Deze dingen zijn het moeilijkst uit te leggen, vind ik. Want hoe hij er tussendoor kwam, was gewoon zo bijzonder mooi en met kracht leek wel. Ok, hartstikke mooi en ik was er stil van, tranen waren al wat verdwenen, al kwamen die bijna nu opzetten door de mooiheid van dit alles. Dus ik bleef nog wat liggen.

Dit punt echter wat nu komt had ik zoiets van: 'ok, nou weet/besef ik het wel .' Ik concentreerde me wat op de wolken, naja eigenlijk ging ik er automatisch wat in op, vooruit, het was alsof ik in de wolken zat. Wat er toen gebeurde, de wolken gingen over mijn ouders woning heen en elke keer als ik ze erover heen zag gaan (of voelde), voelde ik het van binnen. Ik voelde wanneer ze, ondanks dat ik ze (door het dak) niet zag, over mij heen kwamen. Dit heeft een tijdje zo geduurd en een tijd lang heb ik dit gevoeld. Ik was overrompeld door dit alles. Nee fout, ik was niet overrompeld, ik was gelukkig. Ik had vertrouwen in de kosmos gekregen . Dat was het en ben weer doodnormaal (maar vele malen gelukkiger als dan toen ik naar boven ging) naar beneden gegaan. Vreemd allemaal eigenlijk hé .

_{nou het is toch weer langer geworden dan mijn bedoeling was , de ziel-connectie moet ik nog wat meer uitdokteren in dit alles, is me nog niet helemaal duidelijk misschien}

-edit- heb het toch maar iets ingekort.

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 23:58 schreef sweetgirly het volgende:

-knip-

Nou volgens mij heb ik het wel weer lekker (te snel) uitgelegd .

Bij die wolken voelde ik het oa omdat ik het elke keer wat koud kreeg en kippevel, alsof de wind door mij heen geen. Bij mijn hoofd was het gevoel alsof er iets uit kwam, niet letterlijk maar het gevoel alsof er zoveel spanning op stond wat zich naar buiten toe verplaatste. Het gevoel daarbuiten of daarboven leek twee-zijdig te zijn, heen- en terug en het voelde licht aan, alsof ik er energie van kreeg. En daarbij voelde ik gewoon veel op dat moment, oa dat geluk daarmee gepaard gaande en misschien de verwondering allemaal. Bij mijn lichaam was het alsof ik zelf heel licht geworden was, maar volgens mij soms ook weer zwaar, ik voelde mijn lichaam sowieso heel erg. Maar mijn gedachtes dus niet, die raakte ik telkens kwijt, waardoor er een wat verwarde situatie ontstond leek wel voor mijn lichaam (en geest ook misschien etc?). Het was alsof ik mezelf kwijtraakte, oploste, of juist niet dat is de vraag misschien. Nou, poging was dat tot betere uitleg.

_{en nu hou ik echt op}

quote:

Op donderdag 3 juni 2004 23:58 schreef sweetgirly het volgende:
(wat een zielig verhaal he )

wat een mooi verhaal

De ziel.

De ziel, is iets dat niet in woorden beschreven kan worden. Het kan niet uitgelegd worden aan een leek, het kan alleen ervaren worden. Het enige wat men kan doen, is vingers wijzen, de deur laten zien, maar men moet het zelf ervaren, zelf door de deur stappen. Zoiets gecompliceerd als wat mensen noemen als de ziel, is niet wat in woorden beschreven kan worden. Zoals eerder opgemerkt, woorden zijn niet in staat om dat te doen, daarvoor is taal te materieel van aard. Taal vormt beelden en voorstellingen, het vormt ideëen en gedachtens. En de ziel is ver boven dat alles.
Taal kan slechts als hulpstuk fungeren om de ziel te ervaren, 'je ware ik'.

Zodra men spreekt over vormen, zodra men spreekt over beelden, over 1 stukje, en 1 geheel, slaat men de plank mis. Want men vergeet het meest belangrijkste; Het nonstoffelijke, is niet te beschrijven, er is geen klein deel, er is geen groot deel, er is geen stukje, er is geen 1 geheel. het is, en hoe het is, kan je slechts alleen ervaren.

Alleen de materiële wereld kan met het intellect begrepen worden, dat is het aard van het intellect, materie. Maar het nonstoffelijke met het intellect te begrijpen, is een onmogelijke kwestie. Zoiets kan je alleen begrijpen als een ervaring. Begrijpen met jou wezen, niet alleen met je intellect. Want begrijpen met het intellect, is slechts een klein stukje van je vermogen om dingen te begrijpen.

quote:

Op vrijdag 4 juni 2004 00:35 schreef The_Shining het volgende:

wat een mooi verhaal

Dank je en gelukkig ergens want vond het zelf toch wel weer wat om te plaatsen, en daarbij zoals Choices ook zegt is zoiets zo moeilijk uit te leggen, maar heb het wat geprobeerd. Misschien schroom ik daar ergens ook niet voor, onwetendheid en onbegrip genoeg in de nuchtere wereld , zulke dingen wil ik zelf soms toch wel delen eigenlijk en is dus best moeilijk soms nog, maar ben al blij dat ik hier even mijn verhaal kon doen.

quote:

Op vrijdag 4 juni 2004 00:58 schreef Choices het volgende:

De ziel.
...

Erg mooi.
En ben het met je eens. Heb zelf ondervonden dat zoiets uitleggen maar bar lastig is, niet dat ik het precies weet, maar al het ervarene (dat zullen meerdere truthers hebben) is soms al zo moeilijk uit te leggen, te verwoorden. Daarbij is oordelen de mens-eigen, logisch, maar bij ervaringen is dat soms moeilijk uit te sluiten dat je dat hoe dan ook krijgt, maakt het wat moeilijk. Sommige dingen zijn idd gewoon niet te begrijpen, die moet je voelen. Al heb ik soms wel de neiging dat anderen dat ook hebben gevoeld of ook ervaren. Ik zou dat soms graag hebben gewild, dan begrijpen ze het misschien meer, en andere zullen ook wel weer andere voorbeelden met andere ervaringen daarmee hebben.

Heb trouwens laatst eindelijk dat boek gekocht wat jij had aanbevolen en mij (en ook anderen volgens mij) op wees. En zo, echt nog super bedankt voor je tip! Wat een boek zeg. Hij vertelde af en toe dat je soms vanzelf de impuls krijgt om te stoppen en dat had ik idd ook, opeens uit het niets, sloeg ik hem dicht en toen dacht ik 'uhm, oh ja dat zei hij nog, cool.' Voor de rest kan ik alleen maar zeggen wat (te) herkenbaar allemaal, deja-vu's soms ten top, kwartje viel des te meer. Ben nog niet klaar, maar weet nu al dat ik hem als kadootje ga kopen voor andere. Vooral voor één iemand, waarvan ik zie dat diegene soms of vaak teveel in zijn gedachtes (hoofd) zit (verleden etc), mij lukt het niet om hem eruit te krijgen (ik wou laatst bijna dat gebied rond zijn hoofd weg trekken, figuurlijk deed ik het even , kom eruit). En daardoor heb ik het gevoel dat diegene niet zo goed en lekker in het leven staat. Het bevestigde mijn vermoedens allemaal een beetje (boel zelfs) etc.

[ Bericht 1% gewijzigd door sweetgirly op 04-06-2004 02:19:31 ]

quote:

Op vrijdag 4 juni 2004 00:58 schreef Choices het volgende:
De ziel.

De ziel, is iets dat niet in woorden beschreven kan worden. Het kan niet uitgelegd worden aan een leek, het kan alleen ervaren worden. Het enige wat men kan doen, is vingers wijzen, de deur laten zien, maar men moet het zelf ervaren, zelf door de deur stappen. Zoiets gecompliceerd als wat mensen noemen als de ziel, is niet wat in woorden beschreven kan worden. Zoals eerder opgemerkt, woorden zijn niet in staat om dat te doen, daarvoor is taal te materieel van aard. Taal vormt beelden en voorstellingen, het vormt ideëen en gedachtens. En de ziel is ver boven dat alles.
Taal kan slechts als hulpstuk fungeren om de ziel te ervaren, 'je ware ik'.

Zodra men spreekt over vormen, zodra men spreekt over beelden, over 1 stukje, en 1 geheel, slaat men de plank mis. Want men vergeet het meest belangrijkste; Het nonstoffelijke, is niet te beschrijven, er is geen klein deel, er is geen groot deel, er is geen stukje, er is geen 1 geheel. het is, en hoe het is, kan je slechts alleen ervaren.

Alleen de materiële wereld kan met het intellect begrepen worden, dat is het aard van het intellect, materie. Maar het nonstoffelijke met het intellect te begrijpen, is een onmogelijke kwestie. Zoiets kan je alleen begrijpen als een ervaring. Begrijpen met jou wezen, niet alleen met je intellect. Want begrijpen met het intellect, is slechts een klein stukje van je vermogen om dingen te begrijpen.

Wosselig baasje, lees gewoon voor de grap even wat je hebt verteld. Ik zal het even samenvatten:
"Ik weet wel wat het is maar ik kan het niet zeggen." Kleine blagen zeggen dat ook, en die krijgen dan een lel om de oren. Verschil is dat jij daarna alsnog gaat beschrijven wat het is. Altijd humor, mensen die zichzelf tegenspreken.

Afijn. Hier is de van Dale:

ziel (de ~ (v.), ~en)
1 het wezen van het niet-stoffelijke van de mens => mensenziel
2 menselijk individu [ongeacht leeftijd of sekse] => mens
3 de voornaamste, werkende kracht in iets
4 het inwendige van bepaalde voorwerpen

Wat leren we hiervan: Het is het wezen van het niet-stoffelijke van de mens. Oftewel, het is een verzinsel waarvan het bestaan nooit bewezen kan worden aangezien ze de leuke non-stoffelijk clausule erin hebben zitten. Dat maakt het totaal oninteressant voor een nuchtere neukfout zoals ik, dus ik zal jullie er verder niet mee bemoeien. Zal iedereen wel blij mee zijn.

quote:

Op vrijdag 4 juni 2004 02:52 schreef Zzyzx het volgende:
Wosselig baasje, lees gewoon voor de grap even wat je hebt verteld. Ik zal het even samenvatten:
"Ik weet wel wat het is maar ik kan het niet zeggen." Kleine blagen zeggen dat ook, en die krijgen dan een lel om de oren. Verschil is dat jij daarna alsnog gaat beschrijven wat het is. Altijd humor, mensen die zichzelf tegenspreken.

Jij verwijt hier iemand iets, op een manier die getuigt van op zijn minst enig gebrek aan sociale vaardigheden en beleefdheidsvormen. Maar goed, we lezen verder...

quote:

Wat leren we hiervan: Het is het wezen van het niet-stoffelijke van de mens. Oftewel, het is een verzinsel waarvan het bestaan nooit bewezen kan worden aangezien ze de leuke non-stoffelijk clausule erin hebben zitten. Dat maakt het totaal oninteressant voor een nuchtere neukfout zoals ik, dus ik zal jullie er verder niet mee bemoeien. Zal iedereen wel blij mee zijn.

En zie, jouw redenatie is nog heel wat krommer! Oftewel, het is een verzinsel -> volgt dat uit de bewering dat 'de ziel het wezen is van het niet-stoffelijke deel van de mens'? Dacht het niet he?
En verder:
Uiteraard kan het onstoffelijke niet bewezen worden. Want het concept 'bewijzen' is afkomstig uit één van de mogelijke benaderingswijzen (nl de causale) van de stoffelijke wereld. En is dus betekenisloos tov onstoffelijke concepten.
Jouw argumentatie is dan ook absolute onzin, en dat weet je zelf ook, zo dom schat ik je niet in gezien andere posts van je. Maar wat dacht je, 'dit is de Truth dus hier kan ik alles neerkwakken'? Nee, dat kan dus niet. Net zo hard als ik tekeer ga tegen mensen die out of the blue gaan vertellen dat prins Bernard een reptiel is, zeg ik er iets van als jij dat soort kronkelige redenaties gaat neerhangen. Die op hetzelfde niveau staan als de Bernard-reptielen bewering, alleen dan met een mooi rationeel sausje vermomd.

Neem de moeite om serieus te reageren, of blijf hier weg. Please. Truth is geen fantasie-forum, net zo min als het onderwerp fantasie is. Als je er niet in gelooft, prima. Maar beschouw ons niet als een stel malloten die je alles wijs kunt maken.

Ik zie de ziel als een vorm van energie die verbonden is met het lichaam. Hoe kan ik onmogelijk weten.

Ik weet wel dat ik een paar keer teruggevallen ben in mijn lichaam toen ik sliep, geen prettige ervaring trouwens. Kan gebeuren als je tijdens je slaap wakker wordt gemaakt. Het voelt heel vreemd.

Toen ik 10 was overleed mijn oma. Ik ben toen nog naar haar lichaam gaan kijken. De eerste keer vond ik dat heel prettig. Haar energie was aanwezig in de kamer, dat kon je voelen. Daarom ben ik een tweede keer gegaan. Daar heb ik erg veel spijt van gehad, want ze was er gewoon niet meer. Er lag alleen nog een lege schelp (zo noemde ik dat toen): haar lichaam.

Het denken is volgens mij een lichamelijke functie, verzorgd door je hersenen. Die staan echter wel in verbinding met je energie/ziel.

Iedereen is wel mensen tegen gekomen die 'leeg' leken te zijn. Mijn opvatting daarover is dat die mensen een jonge ziel/energie hebben. Dat zijn vaak mensen die erg met zichzelf bezig zijn, en niet breed zijn georienteerd, niet over andere dingen nadenken.

Er zijn kinderen die op jonge leeftijd al erg wijs zijn, en later zijn die vaak ook breed georienteerd. Dat zijn mensen met een 'oude energie'.

Nee, er zijn hier geen bewijzen voor, en ja, ik ben hiermee erg kort door de bocht gegaan. Maar dit is mijn mening over de ziel in een notendop.

quote:

Op vrijdag 4 juni 2004 12:14 schreef iteejer het volgende:

[..]

Jij verwijt hier iemand iets, op een manier die getuigt van op zijn minst enig gebrek aan sociale vaardigheden en beleefdheidsvormen. Maar goed, we lezen verder...
[..]

En zie, jouw redenatie is nog heel wat krommer! Oftewel, het is een verzinsel -> volgt dat uit de bewering dat 'de ziel het wezen is van het niet-stoffelijke deel van de mens'? Dacht het niet he?
En verder:
Uiteraard kan het onstoffelijke niet bewezen worden. Want het concept 'bewijzen' is afkomstig uit één van de mogelijke benaderingswijzen (nl de causale) van de stoffelijke wereld. En is dus betekenisloos tov onstoffelijke concepten.
Jouw argumentatie is dan ook absolute onzin, en dat weet je zelf ook, zo dom schat ik je niet in gezien andere posts van je. Maar wat dacht je, 'dit is de Truth dus hier kan ik alles neerkwakken'? Nee, dat kan dus niet. Net zo hard als ik tekeer ga tegen mensen die out of the blue gaan vertellen dat prins Bernard een reptiel is, zeg ik er iets van als jij dat soort kronkelige redenaties gaat neerhangen. Die op hetzelfde niveau staan als de Bernard-reptielen bewering, alleen dan met een mooi rationeel sausje vermomd.

Neem de moeite om serieus te reageren, of blijf hier weg. Please. Truth is geen fantasie-forum, net zo min als het onderwerp fantasie is. Als je er niet in gelooft, prima. Maar beschouw ons niet als een stel malloten die je alles wijs kunt maken.

Chill baas, pot en ketelverhalen hier. Je valt me hier af omdat je het leest met rancune voor zij die het esotherische niet overwegen. Ik bekritiseer iemand omdat hij/zij met veel woorden iets duidelijk trachtte te maken dat hij/zij zelf als onbeschrijfbaar omschreef, wat natuurlijk nogal loos is dan. Mijns gebruikte woorden waren tactloos en weinig serieus, dat wel.

Wat je dan niet moet proberen is zeggen dat mijn argumentatie onzin is. Want dat is het niet. Een rationeel sausje? Rationaliteit kan niks met de ziel, en zal het altijd beschouwen als een niet-bewijsbaar concept (of verzinsel, een omschrijving die voortvlooit uit het feit dat het onbewijsbaar is) en daarom is het althans voorlopig niet interessant. En nu raak ik verveeld door dit soort zinloze rommel. Ik ga mij thans ontspannen door middel van een potje voetbal.

quote:

Op vrijdag 4 juni 2004 12:32 schreef djenneke het volgende:
Ik zie de ziel als een vorm van energie die verbonden is met het lichaam. Hoe kan ik onmogelijk weten.
...
Nee, er zijn hier geen bewijzen voor, en ja, ik ben hiermee erg kort door de bocht gegaan. Maar dit is mijn mening over de ziel in een notendop.

Dank je voor je post. In al zijn simpelheid en eerlijkheid komen dit soort beschrijvingen nog het dichtst bij de ziel: ervaringen uit de praktijk, uit het leven zelf.
Je hoeft niets te bewijzen, je hoeft de ziel niet feilloos in de kosmos kunnen plaatsen. 'Hoe kan ik onmogelijk weten'.
We kunnen hooguit verwoorden hoe we de ziel ervaren bij onszelf. En hoe die ziel een 'contact' kan geven buiten de grenzen van de lichamelijke sterfelijkheid en tijd om.

quote:

Op vrijdag 4 juni 2004 12:44 schreef iteejer het volgende:

[..]

Dank je voor je post. In al zijn simpelheid en eerlijkheid komen dit soort beschrijvingen nog het dichtst bij de ziel: ervaringen uit de praktijk, uit het leven zelf.
Je hoeft niets te bewijzen, je hoeft de ziel niet feilloos in de kosmos kunnen plaatsen. 'Hoe kan ik onmogelijk weten'.
We kunnen hooguit verwoorden hoe we de ziel ervaren bij onszelf. En hoe die ziel een 'contact' kan geven buiten de grenzen van de lichamelijke sterfelijkheid en tijd om.

Dat kan best moeilijk zijn als je een wetenschappelijke achtergrond hebt! Daarnaast was dat ook bedoeld om bepaalde reacties te voorkomen.

quote:

Op vrijdag 4 juni 2004 12:42 schreef Zzyzx het volgende:
..of verzinsel, een omschrijving die voortvlooit uit het feit dat het onbewijsbaar is...

Daar ga je de fout in. Alles dat niet bewijsbaar is, is een verzinsel?
Nee, zo zit het niet. Het rationele kan geen uitspraak doen over onbewijsbare zaken. Thats all.
En ik val je niet af omdat het esoterische je niets zegt: ik had kritiek op een foutieve redenatie, die de overtuiging van anderen op een kleinerende wijze in de hoek trapt. Ik verdedig diegenen, die niet in staat of bereid zijn dat zo onder woorden te brengen maar er inhoudelijk net zo over denken.

quote:

Op vrijdag 4 juni 2004 12:47 schreef djenneke het volgende:
Dat kan best moeilijk zijn als je een wetenschappelijke achtergrond hebt! Daarnaast was dat ook bedoeld om bepaalde reacties te voorkomen.

Ja, die 'bepaalde reacties' komen maar al te vaak. Te vaak, en daarom gaan we er wat harder tegenin. Als het even kan niet als mod door ze te deleten of editten, maar als user door ze op hun inhoudelijke inkonsekwenties te wijzen en ook hén eens verbaal in een hoekje te zetten