Het VBL-columnhoekje deel 2

quote:

Kezmans laatste verjaardag in Eindhoven

Huize Kezman, maandag 12 april 2004. De hoofdbewoner viert zijn verjaardag. Mateja Kezman, Servische spits van PSV, wordt 25 jaar. De voltallige PSV-selectie is uitgenodigd. Mevrouw Kezman loopt af en aan en het gezelschap vermaakt zich opperbest.

“Daar zitten ze nog eens, allemaal,” denkt Mateja, terwijl hij de kring rondkijkt. Keeper Ronald Waterreus blikt vol interesse in de kast vol anti-Amerikaanse literatuur en boeken over de Joegoslavische burgeroorlog. De brekebenen André Ooijer en Ernest Faber plagen elkaar, door te roepen dat de één voorzichtig moet zijn op de gladde tegeltjes in het toilet en dat de ander maar van het trapje richting voordeur gedragen moet worden, omdat hij anders een blessure oploopt. De Zuid-Koreanen Lee en Park tonen hun eeuwige glimlach, maar begrijpen niets van de gesprekken die men voert. De jonkies zitten rond de rijk gevulde kast met DVD’s, CD’s en Playstation-spellen, Mark van Bommel laat horen hoe ver hij gevorderd is met zijn cursus Duits, Arjen Robben rekent voor dat hij na één seizoen Chelsea waarschijnlijk de voltallige PSV-selectie van volgend seizoen kan kopen en Jürgen Colin weigert ook hier op de bank plaats te nemen.

Terwijl de hapjes en de drankjes rijkelijk vloeien, toont Dennis Rommedahl zich ook buiten het veld een ware aangever voor Mateja Kezman, wanneer hij een krat pils uit de kelder transporteert. Guus Hiddink verhaalt over een literair seminar in Amsterdam aan voorzitter Harry van Raaij, terwijl Johann Vogel geheel overeenkomstig zijn spel op safe speelt als Kezmans vrouw enkele Servische gerechten naar binnen draagt. Aan het eind van de avond, nadat Mateja de kaarsjes uitgeblazen heeft, verzorgt Theo Lucius met een paar vuurpijlen een zinderend slotstuk en vrolijk gaat iedereen naar huis.

Mateja overdenkt ’s nachts zijn verjaardag en glimlacht tevreden. Vorige week is Newcastle thuis op 1-1 gehouden, misschien licht tegenvallend, maar wel perspectiefrijk. Gisteren scoorde hij zelf drie maal tegen Groningen. Kezman is weer helemaal terug. Na een zwakke periode vindt hij het net weer. Inmiddels al weer 22 maal in de competitie en in de UEFA Cup scoorde hij belangrijke goals tegen Perugia en Auxerre. Dan moet hij die goal tegen Newcastle niet vergeten.

Mateja gelooft in een mooi afscheid. Hij zal PSV gaan verlaten, maar dan toch wel met de UEFA Cup en een opgepoetst blazoen. Woensdag wacht Newcastle, in Engeland. Daar gaat hij het laten zien. Want zijn het niet voornamelijk Engelse ploegen die hem willen inlijven? Als hij PSV langs Newcastle schiet, is zijn kostje gekocht. Het moet kunnen. Er is weer sfeer in de ploeg, de vorm komt wat terug. Met een brede glimlach valt hij in slaap en droomt hij mooie transferdromen.

Newcastle, 14 april 2004. PSV is zojuist op ontluisterende wijze uit de UEFA Cup gestoten door Newcastle United. Mateja en zijn ploeg hebben eigenlijk nooit serieus uitzicht gehad op een plaats in de volgende ronde. “The Magpies”, zoals Newcastle genoemd wordt, hadden zich vol overgave gestort op een elftal dat toch weinig blinkend goud in de gelederen heeft, zeker met de absentie van Robben.

Mateja stampt woedend het veld af. Weg dromen, weg UEFA Cup. Het had zijn wedstrijd moeten worden, maar hoe anders liep het… Kezman benutte weliswaar een strafschop, maar verder kwam hij in het stuk niet voor. Als zijn ploegmaats hem al konden bereiken, waren daar die bomen van kerels Woodgate en Bramble om hem te stoppen. Mateja ziet zijn toekomst in het water vallen. Hier had hij moeten schitteren, hier had hij de kritiek weg kunnen spelen. Want kritiek is er genoeg geweest. Kezman zou niet kunnen scoren in de Champions League en was in het kleinere broertje van dat toernooi bezig om zijn reputatie van goalgetter toch enigszins te kunnen bevestigen.

Helaas voor hem, de rest werkte niet mee. “Aan mij lag het niet!” moet Mateja gedacht hebben. Die Waterreus, die altijd blundert in belangrijke duels, zat er weer een paar keer pijnlijk naast. Die Lee geeft zomaar corners weg, van die Vogel komt toch niks af en wat moet je met die houten Klaas van een Vennegoor naast je beginnen… Zelfs van Bommel was geen schim van zichzelf. “Dit gaat me een transfer naar een redelijke club kosten,” beseft hij.

Koel en berekenend doet Mateja voor de camera’s zijn relaas en schoffeert zijn teammaats. Opdat hij beter terecht gaat komen dan pakweg Birmingham. In zijn hart heeft hij al lang afscheid genomen van Eindhoven en dat het niet erg aardig is voor zijn teammaats… Ach, vriendschap bestaat niet in topvoetbal, zo is hem inmiddels al duidelijk. Terwijl de laatste klanken van een treurige nacht in Newcastle wegsterven, blaast Mateja Kezman zonder scrupules de kaars die PSV heet uit. De volgende verjaardag buiten Eindhoven graag…

quote:

Op zaterdag 24 april 2004 12:24 schreef Dylan Dog het volgende:
Method, op dé PSV-site wordt er zelfs naar verwezen: psv.netwerk to, bij overig 'nieuws'

quote:

WILLEM

Het is woensdagavond 28 april, iets voor half negen. Het Nederlands voetbalelftal zal straks vriendschappelijk gaan spelen tegen Griekenland. Terwijl de volksliederen worden gespeeld, nestelt Willem van Hanegem zich in de dug-out. Hij kijkt eens om zich heen. Naast hem Dick Advocaat, de bondscoach. Dick wipt een beetje onrustig heen en weer. Aan de andere kant, met blocnote en pen, zit die Bert. “Potverdimme, hoe heet die nou?” denkt Willem. Plots schiet het hem weer te binnen: van der Lingen. Dat het tussenvoegsel der er niet tussen hoeft, is Willem vergeten. Het kan hem niet schelen ook.

“Wat een strakke koppies,” denkt hij. Het lijkt wel of ze allemaal geschrokken zijn van dat praatje van Dickie. Die heeft een klein uur de tactiek doorgenomen, op een bord. Dick sloeg vellen papier om, vroeg die van der Lingen om toevoegingen en las hardop voor wat meesterspion Cor Pot had opgeschreven over de Grieken. Een lange reeks al niet verloren, spelers van Werder Bremen en de Bolton Wanderers. “Je zou er haast bang van worden, als je het zo hoort,” had Willem nog gefluisterd naar Jaap Stam. Die Jaap weet het ook wel. Je moet niemand onderschatten, maar potverdimme, als zelfs de Grieken al gevaarlijk zouden zijn.

Willem denkt terug aan zijn eigen tijd als speler. Toen lachten ze om de Grieken. Natuurlijk moest je wel donders goed rekening houden met Panathinaikos, maar wat hebben de Grieken door de jaren heen eigenlijk gepresteerd? Willem herinnert zich nog goed welke grappen zij maakten, als ze een Grieks team troffen. Demis Roussous op doel, voorin Papalamepikkilos en Papalamedosielos. Voetbalhumor. Gniffelend ziet Willem hoe de bal voor het eerst begint te rollen.

De eerste drie kwartier zijn vrij saai. Stoïcijns kijkt Willem naar het spel, af en toe geamuseerd opkijkend naar de onrustige Dickie. Die vertrouwt het maar niets. Van der Lingen schrijft zich helemaal suf en geeft door aan Dick wat hij ziet. Willem observeert het eens. Die Grieken willen niet echt en die keeper is niks. Dat heeft hij al lang gezien. Als de doelman per ongeluk een bal klemvast pakt, scheldt Dick naast hem: “Die keeper is goed!” “Zou hij het dan echt niet zien?”, denkt Willem. Het kan hem niet schelen ook. Deze baan bevalt hem prima. Werken met die gasten, een beetje kleine dingen aangeven en lekker geen last van de pers. Dat doet Dick allemaal. Laat Willem maar in de luwte. Toch maar eens een suggestie aandragen. “Zeg Dick,” begint hij, “zouden we niet…” “Ssstttt!” zegt Advocaat. Willem ziet het al, de Grieken hebben een corner. Van der Lingen pakt het papiertje corners en begint over het gevaar van een doorkoppende Dabizas of Vrysas bij de eerste paal. Uiteraard gebeurt er niets.

In de rust schiet Willem Boudewijn Zenden even aan. “Zeg Zenden, zou jij nou niet eens gewoon een bal hard voor die goal langs geven? Die keeper komt niet uit, dat durft ie niet. Dat gaat geheid kansen opleveren!” Zenden knikt, boodschap begrepen. Zo heeft Willem nog wel meer kleine zinnetjes voor de jongens. Dat die Reiziger als ie straks invalt eens wat sneller op kan stomen, die knul op links bij de Grieken haat verdedigen. Dat Makaay later in moet lopen. Ondertussen vloekt en tiert Dick over de looplijnen en het balverlies.

De tweede helft begint. Dan gebeurt het ineens. Zenden geeft voor, de keeper komt niet uit, Makaay komt in lopen en scoort. “Simpel,” denkt Willem. Hij weet het, maar weten Bert en Dickie het ook? Ze juichen wel. Ondertussen heeft van der Lingen iets uitgetekend voor Willem en Dickie. Een mogelijke situatie bij diepe ballen van de Grieken. Gewichtig bespreken ze het. Willem pakt de blocnote en de pen en zet twee pijlen. “Moeilijker moet je het niet maken!” zegt hij. Vol ongeloof bestudeert Bert van Lingen de pijlen, om pas na het laatste fluitsignaal te stamelen dat Willem gelijk heeft. Uiteraard heeft Willem gelijk. Zoiets doet hij wel vaker, dan is die van der Lingen lekker bezig en heeft hij er geen last van. Ondertussen heeft Oranje nog drie maal gescoord. De 2-0 was een lucky goal, de 3-0 kwam ook weer omdat die doelman niet uitkwam en de 4-0, ach, die was voor de statistieken.

Na de wedstrijd speelt Advocaat de gevierde coach en wijst de pers op weer een zege en zijn goed functionerende ruit op het middenveld. In de kleedkamer rookt Willem een sigaretje. Voetbal is een simpel spel, voor mensen zoals hij. Observeren en kort de bedoeling aangeven, meer hoeft Willem niet te doen. Hij hoeft er ook de credits niet voor. Dat ligt niet in zijn karakter. Het is niet nodig ook. Dick Advocaat doet zijn best anders te doen geloven, maar zowel de spelers als de pers zullen toch wel beseffen dat alleen Willem Oranje naar de Europese titel kan helpen. Als die gasten het potverdimme maar simpel houden, dan is er niets aan de hand. Het wordt nog een mooie zomer…

quote:

VREES DUITSLAND, JUIST NU

“Voetbal is een spel van 2 x 45 minuten en aan het einde winnen de Duitsers.” Zo ongeveer luidt een uitspraak van de Engelse oud-voetballer Gary Lineker. Jarenlang was er geen enkele reden om deze uitspraak te wijzigen of er zelfs maar aan te twijfelen. De laatste tijd is er echter alle reden toe. Duitse clubteams spelen in de Europacups niet echt meer een rol van betekenis en de nationale ploeg is geen schim meer van de wereldmacht die het ooit was. Komt dat even goed uit, nu Nederland op het EK tegen de Duitsers aan zal moeten treden. Of misschien toch niet?

Vroeger was het een zekerheidje. Bij deelname aan zogenaamde EK-poules liet je Duitsland minimaal de halve finale halen. Blind. Als je ze zelfs al niet liet winnen. Nu durf ik met goed fatsoen geen overwinning voor de Duitsers te voorspellen. Er is iets goed mis met ze. Een grote voetbalnatie brokkelt af tot een land in de marge en uiteraard is heel Duitsland in rep en roer.

Het is niet van de ene op de andere dag zo gekomen. Je merkte het in de Europacup-toernooien. Vroeger deden Duitse teams in alle toernooien tot het einde mee, nu worden ze relatief snel uitgeschakeld. Je merkt het aan de nationale ploeg. Ga maar na: in 1990 werd men fier wereldkampioen, in 1992 behaalde men de finale van het EK, in 1994 de kwartfinale van het WK en in 1996 won men het EK. Dat was direct de laatste prestatie van formaat van een generatie voetballers die jarenlang om de prijzen streed. Op een weliswaar armoedig toernooi, waren de Duitsers de besten. Daarna was het over. In 1998 bereikte men met veel geluk de kwartfinales, waar Kroatië veel te sterk was. Op het daaropvolgende EK, in 2000, was de ontluistering compleet. Duitsland vertrok zonder zege naar huis en werd zelfs door een Portugees reserveteam met 3-0 vernederd.

Daarna kwalificeerde Duitsland zich moeizaam voor het WK van 2002. Thuis werd er dik verloren van Engeland in de kwalificatie en er ontstond een situatie zoals nu. Niemand gaf een cent voor de kansen van die Mannschaft op het WK. Hoe anders liep het: men haalde de finale. Dat ze onderweg tegen teams als de Verenigde Staten en Zuid-Korea moesten spelen devalueerde die prestatie wel iets, maar toch. Ze leken terug.

Leken, want de Duitse nationale ploeg is anno nu sportief failliet. Men won weliswaar de kwalificatiepoule, maar het ging wel erg moeizaam tegen voetbaldwergen als IJsland, Schotland en Litouwen. Bondscoach Rudi Völler is niet te benijden. Waar zijn voorgangers vroegen konden kiezen uit grootheden als Walter, Beckenbauer, Vogts, Müller, Matthäus, Brehme, Klinsmann, Sammer en Völler zelf, hij moet het doen met louter eenheidsworsten met beperkte kwaliteiten. Verdedigers zoals Linke, Wörns, Rehmer en Nowotny, die zo wendbaar zijn als een Sumo-worstelaar met overgewicht. Op het middenveld staan ijverige werkmieren als Jeremies, Ramelow en Hamann. Spelers die een halve marathon kunnen lopen, maar zich met de bal aan de voet normaliter voelen als een blinde op een druk kruispunt. Aankomende talenten als Rau, Hinkel, Friedrich en Ernst zijn nog te jong om de ploeg te dragen.

Verder mist Duitsland ook een echte ster. Doelman Kahn zou de grote man moeten zijn, maar deze lijnkeeper die teert op zijn intimiterende uiterlijk heeft voorlopig de handen vol aan zijn smerige strijd met concurrent Lehmann. In de pers besmeuren deze beide sluitposten elkaar met modder en claimen de plek onder de lat, terwijl beiden nauwelijks enige aanspraak mogen maken op die positie op basis van hun prestaties in het afgelopen seizoen. Kahn is dan tenminste nog controversieel te noemen, een kwalificatie waar vroeger vooral de Duitse middenvelders patent op hadden. Schuster, Möller en Effenberg. Gek, omstreden, maar bij vlagen geniaal. Nu hebben de Duitsers Michael Ballack. Ballack was bij Leverkusen ooit een topper, maar kan bij Bayern München nauwelijks overtuigen. Simpelweg omdat hij ook een loper is, met een goed inzicht, maar niet iemand die eens iets verrassends of creatiefs doet. Degene die ooit bedacht dat de bijnaam van Ballack “der kleine Kaiser” moest luiden, moet zich diep schamen. In vergelijking met de echte Kaiser, Franz Beckenbauer, is Ballack nog niet eens een lakei.

Het pijnlijkst is echter de situatie voorin. Onze bondscoaches hebben moeite om uit de toppers Kluivert, van Nistelrooij, van Hooijdonck en Makaay de juiste combinatie te kiezen, terwijl ze Hasselbaink niet eens selecteren. Rudi Völler moet bouwen op Miroslav Klose en Fredi Bobic. Klose, die ooit bejubeld werd omdat hij op het WK 2002 toevallig drie keer beter timede dan een amateur uit Saudi-Arabië, en Bobic, de man die nooit presteerde onder echte druk, maar alleen bij teams net onder de top. Verder heeft men nog Kevin Kuranyi, een talent, maar zonder ervaring, terwijl de bescheiden reservespits van Leverkusen, Oliver Neuville, waarschijnlijk de vierde spits in de selectie zal worden.

Völler kan niet anders. De hele topscorerslijst van de Bundesliga wordt gedomineerd door buitenlanders. Martin Max staat weliswaar derde, maar deze veteraan bedankte twee jaar geleden gepikeerd voor de nationale ploeg en lijkt daar niet op terug te komen. In die zin is het vreemd dat Rudi Völler uit misplaatst chauvinisme zo makkelijk voorbij ging aan de opmerking van de Braziliaan Aílton dat hij eventueel voor Duitsland het WK had willen spelen. Aílton scoort dit seizoen al meer dan Klose en Bobic bij elkaar.

Nederland mag komende zomer het EK openen tegen de Duitsers. Na de 5-1 oefennederlaag tegen Roemenië twijfelt niemand in Duitsland aan een nederlaag. De vraag is of Nederland drie, vier of vijf keer gaat scoren. Voetbaltechnisch is er ook helemaal geen reden om bang te zijn voor Duitsland. Op elke positie hebben wij een betere voetballer lopen. Maar juist nu moeten we de Duitsers vrezen. Duitsland zit in een geslagen positie. Dan zijn ze op hun best. Op het WK van 2002 gaf ook niemand een cent voor hun kansen en wie kwamen er in de finale? Juist, de Duitsers. Het zal toch niet gaan gebeuren? Een lullige kopbal van pakweg Bobic kan voldoende zijn. Opperste waakzaamheid is dus geboden. Zodat niemand kan zeggen dat Oranje niet gewaarschuwd is…

quote:

FRANK MAG MEE, LEKKER KAARTEN

Onze bondscoach, Dick Advocaat, staat niet bekend als een man die veel risico neemt. Na de moeizame EK-kwalificatie van Oranje stelde hij echter dapper dat hij “niet weer de fout zou maken om te lang vast te houden aan bepaalde spelers.” Dick doelde op zijn eigen keuze om in 1994 bijvoorbeeld Ronald Koeman, Jan Wouters en Frank Rijkaard tijdens het WK te lang de hand boven het hoofd te houden.

In het kader van die uitspraak vielen wel wat namen te bedenken van internationals die afgeserveerd zouden kunnen worden. Toen Dick afgelopen woensdag echter zijn EK-selectie bekend maakte, bleek dat er eigenlijk niemand gesneuveld was. Ja, Paul Bosvelt en Jerrel Hasselbaink. Makkelijke keuzes. Zijn vernieuwende keuzes waren ook niet echt dapper. Wie zou John Heitinga niet geselecteerd hebben?

Er zal in ieder geval één speler erg blij zijn met het laffe karakter van onze bondscoach. Dat is onze recordinternational, Frank de Boer. Je kunt als voetballiefhebber alleen maar respect hebben voor de carrière van deze man. In 1992 was Frank er al bij, op het EK in Zweden. Dat toernooi werd voor hem niet zo’n succes, net als het WK van 1994 in de Verenigde Staten. In 1996 moest Frank het EK door een blessure missen, waarna hij in 1998 definitief doorbrak voor het grote publiek op het WK.

In die dagen was Frank de Boer in Nederland al jaren onomstreden. Begonnen als linksback en langzaam doorgeschoven naar het centrum was hij één van de pijlers en cultuurdragers van een zeer succesvol Ajax tussen 1993 en 1996. Frank toonde zich een serieuze prof, die voor zijn vak leefde en er over nadacht. Frank was nooit te beroerd om zijn mening te geven over tactische zaken. In 1998 speelde hij een fantastisch WK, waarop hij met zijn sterk positioneel verdedigen en fantastische pass misschien wel de beste speler van Oranje was. Frank was toen al 28 en kon via dat toernooi nog een transfer naar Barcelona realiseren.

Vanaf dat moment ging het langzaam bergafwaarts, als een atleet die jaren toeleeft naar de Olympische Spelen, goud pakt, en dan af gaat takelen. Frank speelde best nog goede duels in Spanje en Oranje, maar zijn gemiste strafschoppen tegen Italië op het EK van 2000 waren de eerste scheurtjes in zijn relatie met “het volk”. Het gemiste WK van 2002 deed de rest. Frank stond ineens, samen met bijvoorbeeld Davids, Kluivert en Seedorf, model voor de volgevreten vedette die zich niet meer kon opladen. Niet helemaal terecht, want Frank gaf zich altijd voor de volle 100 %. Wat wel in zijn nadeel sprak, was zijn gebrekkige zelfkritiek. Wie Frank – of tweelingbroer Ronald – kritisch bejegent, krijgt direct te horen dat dat een gebrek aan respect is.

Nu, ik weet zeker dat er velen zijn die Frank en zijn betekenis voor Oranje respecteren, maar op gegeven moment moet je eerlijk zijn. Buiten Nederland was men al eerder om. Franks mislukte avontuur bij Galatasaray is een goed voorbeeld, evenals het feit dat Barcelona hem vrij eenvoudig liet vertrekken. Frank was nooit de snelste en op zijn huidige leeftijd komt dat nog nadrukkelijker aan het licht. Frank opstellen als centrumverdediger was eigenlijk zelfmoord in de speelstijl die Dick Advocaat wilde hanteren. Frank was degene die in Schotland de backs sommeerde hem achterin te blijven assisteren, omdat hij het niet meer kon belopen. Het kostte Frank zijn basisplaats. De verwachting was dat Advocaat hem spoedig zou gaan melden dat het boek Oranje dicht was, maar niets is minder waar. Frank mag van Advocaat nog een paar hoofdstukjes lezen voor dat het licht definitief uitgaat. Want Dick Advocaat selecteerde Frank voor het EK. Een onbegrijpelijke beslissing. Natuurlijk heeft Frank er hard voor geknokt, na zijn overgang naar de Rangers. Maar in de Schotse competitie speel je tegen spitsen zonder tanden en met de motoriek van een bezemsteel, op die paar duels tegen Celtic na. Daar blijft zelfs Frank nog wel op de been.

We hebben Frank helemaal niet meer nodig. Als linker centrumverdediger is Cocu eerste keuze, gevolgd door Bouma en eventueel zelfs nog Heitinga. Als linksback is Frank helemaal geen optie, want hij zal steeds voorbij gesprint worden. Frank is alleen bruikbaar als vrije verdediger tussen twee mandekkers en dat systeem spelen wij niet. Advocaat zal ongetwijfeld zeggen dat er geen alternatieven zijn of dat Frank met zijn ervaring prima van pas kan komen op een groot toernooi. Dick had echter best een rechtsbenige verdediger – de Jong, Melchiot of Ooijer – kunnen kiezen in plaats van Frank. Dick durft echter niet. Bang voor een gebrek aan respect. Daarmee is Dick één van de slechts 3 Nederlanders die Frank nog in Oranje wilde hebben, samen met Ronald de Boer en Rob Cohen. De rest had Frank een mooi afscheidsduel voor het EK gegund en hem tegen zichzelf in bescherming genomen, want een recordinternational met een bijrol is als Bob Dylan in het voorprogramma van een collegerockbandje.

Maar goed, een EK duurt een paar weken. Daarin zitten momenten van verveling. Die moeten de spelers zelf opvullen. De jonge generatie heeft daar de Playstation voor, de GSM eventueel of de discman. De generatie van rond 1970 doet andere dingen. Die kaarten. Ik begin te vermoeden dat Cocu en van der Sar Dick hebben gevraagd of Frank mee mocht. Frank is namelijk een meester in het kaarten en anders kwam men kaarters te kort. Frank mag dus mee, lekker kaarten. Zo is de Boer toch nog ergens troef.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2004 20:00 schreef tong80 het volgende:
Tong is de vierde Nederlander MM.

quote:

BELLEN MET ANDY

Er zijn tijden geweest waarin het makkelijker was om Andy van der Meyde te bellen. Alleen al omdat Andy destijds nog in Nederland woonde en bij Ajax voetbalde. Tegenwoordig moet ik eerst het landnummer van Italië en dan nog het nummer van Milaan zien te achterhalen, wil ik Andy aan de lijn krijgen. Per GSM gaat ook nog wel, maar is al wat duurder. Een collect call begin ik zelf niet aan; ik wil niet profiteren van Andy’s Italiaanse topsalaris door hem voor de kosten op te laten draaien. Maar los daarvan, het ging Andy in die tijd ook beter.

Onbewust gaan mijn gedachten terug naar juli vorig jaar, inmiddels bijna een jaar geleden dus. Ik belde Andy op een dinsdagavond, de dag dat Ajax Chivu aan AS Roma had verkocht. Er gingen geruchten dat een andere Italiaanse club de volgende dag bij Ajax op de stoep zou staan om Andy over te nemen. Andy naar Italië… Daar moest ik hem wel over bellen.

Ik kreeg toen een enthousiaste Andy aan de lijn. Het ging om Internazionale, vertelde hij me. Hij had de trainer gesproken en die wilde graag met echte vleugelspitsen gaan spelen. Hij moest op de linkerflank gaan spelen, waar men hem had zien scoren tegen Roma in de Champions League. Italië was zijn beloofde voetballand en nu kreeg hij de kans, als Ajax zou mee werken. Zijn gezin zou hij mee nemen.

Toen had ik Andy al moeten waarschuwen. Internazionale – of Inter Milan, zo u wilt -, is geen club die de Nederlandse voetballers erg gunstig gezind is. Dennis Bergkamp en Wim Jonk, destijds Europese topspelers, konden er niet aarden. Bovendien stond de trainer, Cúper, niet bekend als een aanvallend denkende man. Zijn grootste successen behaalde hij via een hechte organisatie. Moest die met vleugelspitsen gaan spelen?

Verder twijfelde ik erg of Italië bij Andy zou passen. Andy is een hele aardige jongen, die zich ergens op zijn gemak moet voelen om te presteren. In Amsterdam was dat zo. Hij was dikke maatjes met de overwegend jonge selectie, had pas een kindje gekregen en de druk bij Ajax was nog wel te overzien. Een middagje met de handrem erop in pakweg Zwolle of Roosendaal had weinig gevolgen. In Italië is elke wedstrijd zwaar. De voetbalbeleving is er mooi, maar de spelers gaan er anders met elkaar om dan hier. Het is er zakelijker, harder. Zou Andy dat wel aan kunnen? En hoe zou hij de trainingskampen verwerken, zo zonder zijn gezin?

Ik was die dag echter niet dapper genoeg om Andy te waarschuwen. Hij klonk zo enthousiast. Ik heb hem slechts gefeliciteerd met zijn overgang, succes gewenst en gesteld dat we hem best zouden gaan missen in Amsterdam. De afloop is bekend, Andy begon zeer behoorlijk, maar verloor zijn plaats en speelde vervolgens maar erg weinig wedstrijden bij Inter.

Het is dan ook niet onlogisch dat veel mensen vinden dat hij niet in Oranje zou moeten spelen. Andy heeft nauwelijks wedstrijdritme en, eerlijk is eerlijk, nog niet geheel kunnen overtuigen in het Nederlands elftal. Goed beschouwd was Andy bij Ajax nog niet eens een onbetwiste uitblinker en kwam zijn transfer naar Inter dus te vroeg. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat het selecteren van Andy voor gefronste wenkbrauwen zorgt bij sommigen.

Onlangs pakte ik de telefoon weer op. Andy zat al in Nederland, dus mobiel bellen kon nu wel. Wederom kreeg ik een vrij enthousiaste Andy aan de lijn. Hij vertelde me dat hij dolblij was met zijn selectie en dat hij Nederland wilde laten zien dat hij er nog wel degelijk was. De wedstrijd tegen de Schotten was zo’n mooie voorbode geweest en Andy schatte in dat hij op de rechtervleugel ging starten. Ik wierp nog voorzichtig tegen dat Advocaat weer richting een 4-4-2 lijkt te gaan denken, maar dat wuifde hij weg door te stellen dat hij ook daarin uit de voeten kon. Niet veel gespeeld, wel veel bijgeleerd in Italië.

Ik aarzelde. Moest ik gaan doen wat Dick Advocaat had nagelaten? Moest ik Andy duidelijk maken dat hij waarschijnlijk niet veel aan spelen zal gaan toekomen en dat veel Nederlanders hem er liever helemaal niet bij hadden gezien? Andy is zo’n aardige jongen. Andy heeft vertrouwen nodig. Ik feliciteerde Andy met zijn selectie, wenste hem succes en stelde dat hij best wel eens in de basis zou kunnen komen.

Voor de tweede keer in nog geen jaar had ik niet het lef om Andy een negatieve boodschap te brengen. Dit in tegenstelling tot al die andere columnisten en journalisten, die hun pen al in het gif hebben gedoopt om Andy straks volledig af te gaan kraken. Ze hebben de zinnen al klaar liggen. Andy is te bescheiden, Andy mist wedstrijdritme, wellicht zelfs niveau. Ik wacht nu al op de eerste die gaat schrijven dat Andy Oranje vleugellam maakt.

Ik smeek de pers en ook de supporters om Andy een beetje te sparen. Het is zo’n aardige jongen. Richt u liever op Advocaat, die hem selecteerde. Al ben ik geen haar beter dan Dick, want ik kan Andy per telefoon ook geen slecht nieuws brengen. Nu geef ik toe, het is als columnist soms erg fijn om op bepaalde voetballers, clubs of trainers in te mogen hakken. Ik kan het nu niet meer, ik heb mijn kans gemist. Misschien moet ik Andy maar niet meer bellen.

quote:

Op zondag 6 juni 2004 13:05 schreef Vlugge-Japie het volgende:
Nederland-Ierland 0-1

Dick Advocaat zat met zijn zakken gevuld met smeergeld gisteravond op de bank. Clarence en Patrick zijn weer een paar duizend eurotjes van hun grote kapitaal kwijt. Het meespelen van Kluivert verwonderd nog steeds vriend en vijand. Mij niet meer... Voor het vele smeergeld dat Advocaat ontvangt stelt hij hem graag op. Kluivert is zowel bij Barcelona als het Nederlands elftal dit jaar te vaak door de mand gevallen, dat maak je in enkele trainingen niet meer goed. Superspitsen van Nistelrooy, Makaay en Van Hooydonk wisten dit jaar wel bijna alle wedstrijden te spelen en dat ook nog eens succesvol. Wat mij verbaast is dat Kluivert is geselecteerd. Het Nederlands elftal heeft fitte spelers nodig, met wedstrijdritme en vooral spelers die het bij hun eigen club laten zien. Dat laatste doet Seedorf weer wel. Bij AC Milan speelt hij de sterren van de hemel. Ik moet ook toegeven dat hij in het Nederlands elftal redelijk speelt, maar niet op het 'AC Milan' niveau.

Gisteravond was overigens een avond om maar snel te vergeten. Stam en Bouma zagen er ook niet goed uit. Te hard getraind roept men nu en "we moeten toch maar 4-3-3 gaan spelen". Dat laatste wisten we allemaal al, alleen Advocaat niet, die laat zijn opstelling door Patrick en Clarance op een bierviltje schrijven...

quote:

WIE STOPT DE FRANSEN?

Vandaag is het dan eindelijk zo ver. Het EK voetbal gaat beginnen. Na de afsluiting van de eredivisie en de Europacupfinales is het toernooi echt gaan leven bij mij. Meestal begint dan als de eerste voorlopige selecties binnen druppelen. Vanaf dat moment kan het discussiëren beginnen. Waarom die speler wel en die niet? Welke ploeg heeft de sterkste selectie? Nog voor de aftrap van het toernooi is er een gedoodverfde kampioen: Frankrijk. De vraag voor het EK luidt dan ook: wie stopt de Fransen?

De overige 15 landen zijn in te delen in groepen, die gaan van volstrekt kansloos tot gevaarlijke outsiders. De groep volstrekt kanslozen bestaat uit vier landen. Gezegd moet worden dat het voor de meeste van deze landen al een prestatie op zich was om zich te plaatsen. Griekenland bijvoorbeeld, dat de kwalificatiepoule wist te winnen, terwijl vooraf getwijfeld werd of men wel bij de eerste twee zou eindigen. De Grieken lijken kansloos, omdat de coach vast houdt aan de mannen die de kwalificatie afdwongen en daardoor spelers die op basis van hun laatste seizoenshelft wel in aanmerking kwamen voor een selectie negeerde en spelers die er niet voor in aanmerking kwamen wel opriep. Al net zo kansloos zijn de Russen. De aloude voetbalwet “hoe bleker en mistroostiger de Rus, hoe lastiger de klus” geldt de laatste jaren toch al minder en voor deze onevenwichtige selectie, die voor ongeveer de helft uit middenvelders bestaat, al helemaal niet. Zwitserland is ook volslagen kansloos. Dit enigszins kleurloze elftal won dan wel de kwalificatiepoule, maar zal waarschijnlijk weer net zo snel thuis zijn. Ook voor de Letten dreigt dit scenario. Hoe knap de prestatie ook is om Turkije te kloppen en hoeveel sympathie dit kleine landje ook mag genieten, meer dan drie duels zitten er niet in het vat.

Een grote categorie landen zal knokken voor de kwartfinaleplek en dan tevreden kunnen zijn. Dit gaat op voor zo’n beetje heel groep C. Italië lijkt en blijkt waarschijnlijk de sterkste in deze poule en vervolgens mogen Zweden, Bulgarije en Denemarken uitmaken wie er mee gaat naar de kwartfinale. Voor alle drie valt iets te zeggen. De Denen krijgen altijd sympathie van veel voetballiefhebbers, maar het leuke is er wat van af. De technisch vaardige spelers leggen het bij de Denen tegenwoordig af tegen de fysiek sterke dravers, hetgeen zeer jammer is. Zweden kan ook wat steun uit Nederland wegdragen. Heerenveen-fans zullen juichen voor “hun” Hansson, Edman en Selakovic, Ajax-supporters willen genieten van Ibrahimovic, terwijl de Feyenoorders onder ons nog altijd kippenvel krijgen van de naam Henke Larsson. Mochten de Zweden ook nog enkele bevallige blondines in de tribunevakken hijsen, dan stijgt de voorkeur van de Nederlandse man voor een Zweedse kwartfinaleplek nog eens aanzienlijk. Bulgarije is wat minder bekend, maar met Martin en Stilian Petrov en spits Berbatov heeft deze ploeg enkele prima voetballers in de selectie. Ik geef daar toch licht de voorkeur aan.

In groep B is Frankrijk verzekerd van de eerste plaats en zullen Kroatië en Engeland uit moeten maken wie tweede wordt. De Kroaten zijn technisch vaardig en tactisch behoorlijk slim. Ze willen oogsten met een nieuwe generatie voetballers. Engeland is altijd populair, maar heeft een bijzonder matige selectie. De defensie lijkt stuurloos nu de beste stuurman, Rio Ferdinand, verplicht aan wal moet staan, de keeper is altijd goed voor vreemde capriolen en tienerster Rooney moet eerst maar proberen de druk waar te maken. De veelbejubelde Beckham werd het afgelopen seizoen alleen geprikkeld door Rebecca Loos en het lijkt er niet op dat hij op het EK ineens wel goed voor de dag gaat komen. Kroatië dus maar door.

Nederland zit in hetzelfde schuitje. Tsjechië lijkt in onze poule de beste ploeg, zodat wij met de Duitsers moeten strijden. Die zijn aandoenlijk slecht momenteel, maar het blijven Duitsers. Bovendien, wij hebben een gammele defensie, een middenvelder met grootheidswaan, spitsen die in de nationale ploeg het doel zelden vinden en twee vleugelspitsen zonder spelritme. Het zal een helse klus worden om tweede te worden. De Tsjechen zouden dus wel eens een eind kunnen komen, maar ze hebben de verdediging ook niet meer zo op orde en lijken in de breedte niet sterk genoeg.

Dan blijven er nog drie landen over die de Fransen kunnen bedreigen. Portugal heeft een opwindend elftal, dat met vleugelspitsen, opkomende backs en een aanvallende middenvelder speelt, maar moet afrekenen met de immense druk van het thuisfront. Bovendien heeft de ploeg op toernooien iets te vaak de kenmerken van een goedige bij: veel zoemen, maar zelden steken. Vermoedelijk redt men het dus net niet. Zo ook Spanje. Al jaren komen ze met sterke selecties naar de toernooien, al jaren gaat het toch weer ergens mis. Er is geen enkele reden te bedenken waarom het nu niet weer fout gaat op beslissende momenten, dus ondanks de aanwezigheid van enkele toppers wordt Spanje het niet.

Slechts Italië is volwassen en goed genoeg om Frankrijk te verslaan. De Italianen groeien vaak in toernooien, hebben altijd een prima verdediging en hebben enkele prima aanvallers bij zich. Coach Trapattoni heeft een schat aan ervaring en kan met zijn selectie vele kanten op. De oefencampagne wijst uit dat hij vooralsnog de juiste kant op gaat. Maar toch, die Fransen… Ze kunnen het zich veroorloven om uitstekende voetballers niet eens te selecteren, hun reservespelers vormen een elftal dat ook Europees kampioen kan worden, ze hebben Zidane en Henry…

Ik zie eigenlijk niet in waarom Frankrijk de titel niet zal gaan pakken. De ploeg lijkt er klaar voor. Ik roep bij deze dan ook de Fransen nu al uit tot kampioen en ben benieuwd wat er tijdens dit EK gaat gebeuren. Staat er een land op dat kan verhinderen dat Marcel Desailly op 3 juli de beker de lucht in gaat houden? Ik wens alle deelnemende teams nu al veel succes. Op een mooi toernooi!

quote:

SCHAKEN OP HET GRAS

Na de eerste speelronde van dit Europees kampioenschap weet ik het weer zeker: schaken en voetbal hebben behoorlijk wat gemeen. Ik vrees dat de normaliter wat wereldvreemde intellectuelen die zweren bij het duel op 64 velden, niet zo blij zijn met deze vergelijking. Dat geren van 22 mannen op slechts één veld is de sport voor de gewone man. Achterhaalde denkbeelden, zo bleek tijdens de acht duels die het EK tot nu toe telde. De trainers en de spelers zitten vol met tactische vondsten en schaken zich een weg over het gras.

Zelfs de schaakstukken zijn terug te vinden op het voetbalveld. Sommige trainers hebben het over de “pionnen”, die op de goede plek moeten komen. Maar ook de stukken van de laatste rij zie je terug en opvallend genoeg vertonen ze ook nog een treffende gelijkenis qua manier waarop ze gebruikt worden. Ook het voetbal kent namelijk torens, lopers, paarden, dames en koningen. Die dames komen doorgaans pas in beeld buiten het spel om. Ze zorgen voor affaires of hebben een stabiliserende rol. Meestal worden de dames die het minst aanspraak kunnen maken op die benaming het bekendst. Waar was Rebecca Loos zonder het voetbal?

Interessanter zijn die andere stukken. De torens vind je in het voetbal vaak in het hart van de defensie, waar ze soeverein heersen. Ze zijn soms solide als een rots in hun opdracht het eigen gebied te beschermen. Net als bij het schaken is hun bewegingsvrijheid in het begin beperkt en wordt die pas groter naarmate de wedstrijd vordert en de ruimte toeneemt. Op het EK zag ik al wat torens van verschillend pluimage: de Griek Traianos Dellas, de Kroaat Josip Simunic, de Engelsman Ledley King, de Zweed Olof Mellberg en de Let Igors Stepanovs.

Dan zijn daar de beweeglijkere stukken, de paarden en de lopers. Zij bewegen erg veel. De lopers doen dit over het algemeen iets doordachter dan de paarden. De paarden in het voetbal zijn meestal niet de raspaarden, maar de werkpaarden. Elke ploeg heeft er een paar. Bonkige knollen, die zich het vuur uit de schenen lopen voor de ploeg. Soms zetten ze de oogkleppen op, wanneer ze de tegenstander eventjes een tikje geven. Costinha, Gattuso, Davids, Aldonin. Het waren de paarden die opvielen, zonder dat ze direct ook goed voetbalden.

De lopers zijn echter veruit de belangrijkste factoren op het EK tot nu toe. Zij bestrijken grote stukken van het veld en zijn om die reden tactisch van enorm belang. In de openingswedstrijd was loper Maniche de beste Portugees, terwijl de Griekse lopers Basinas en Zagorakis van eminent belang in de verrassende Griekse zege waren. Zwitserland – Kroatië was een vreselijk duel, maar Wicky was namens Zwitserland met zijn enorme loopvermogen wel de beste man. De Denen hadden Daniel Jensen, de Letten leken te stunten tegen Tsjechië dankzij Rubins en zijn vele loopwerk. Duitsland bracht Lahm en Frings. Het moge duidelijk zijn dat de lopers dit EK sleutelspelers zijn.

Echter, iedereen weet dat je bij schaken nog zo veel stukken kunt hebben, als je koning is uitgeschakeld zijn ze niets meer waard. In het voetbal is dat eigenlijk net zo. Er kwamen genoeg spelers naar het toernooi met als doel de koning te spelen. Velen faalden in hun eerste poging, al dan niet door vermoeidheid. Zag u Figo iets goed doen? Totti? Raúl? Henry? Van der Vaart? Nedved wellicht? Nee, ze ploeterden in de marge.

Slechts tijdens Frankrijk – Engeland speelden de koningen uiteindelijk een hoofdrol. David Beckham legde een vrije trap op het hoofd van Lampard en kon de grote koning worden als hij zijn strafschop had benut en Engeland naar 0-2 had geschoten. Helaas, Beckham faalde en is voorlopig weer even een prinsje. Zinedine Zidane speelde verre van meesterlijk, maar schoot in blessuretijd zowel een vrije trap als een strafschop binnen. Daar stond de koning dus op, op het moment dat het volk dat het meest nodig had.

De onbetwiste koning van de eerste speelronde is echter koning Henke. Koning Henke resideerde ooit nog in Rotterdam, maar is natuurlijk de koning van Zweden. Gesteund door een aantal prima lakeien wist hij met een prachtige kopbal en een attente intikker zijn land naar de zege op Bulgarije te stuwen. Hij toonde zich ook genereus als een ware majesteit, door Ibrahimovic een strafschop te gunnen en Allbäck een puntgave assist te geven. Met zo’n koning hoor je ineens, hoe opportuun ook, tot de kanshebbers. Zeker als je lakei Isaksson als degelijke goalie hebt, lakei Mellberg als soevereine verdediger, lakei Edman als goed opkomende back, lakei Svensson als balvaste middenvelder, lakei Ljungberg als loopwonder met scorend vermogen en de even grillige als geniale lakei Ibrahimovic naast je hebt. Koning Henrik Larsson, want hij is het natuurlijk, was de man van de eerste speelronde en zijn Zweden was het land van diezelfde ronde. Geflatteerd of niet, het was indrukwekkend wat men liet zien. Een sterke combinatie van degelijkheid en voetballend vermogen.

Schakers spelen vaak volgens een bepaalde opening. Die zijn vastgelegd in boekjes. Het zal me niets verbazen als de Zweedse coaches een nieuw hoofdstuk hebben geschreven. De Zweedse opening lijkt er namelijk één die uitermate overrompelend is en het tegenstanders erg moeilijk zal maken om je schaakmat te zetten. De Bulgaren zullen achteraf graag remise aangeboden hebben, terwijl nu Italië en Denemarken aan zet zijn. Ik wens ze veel succes.

quote:

Vleugelverdedigers en vermoeide vedetten

We zijn weer drie dagen verder op het EK. Ondertussen zijn de eerste twee uitgeschakelde ploegen bekend. De Russen, die in poule A twee maal verloren, zijn de eersten die het toernooi al beëindigd weten. Vooral tegen Portugal speelde men alsof de naakt gefotografeerde spelersvrouwen niet in de krant waren afgebeeld, maar zich kort tevoren nog in de kleedkamer hadden gevoegd. Bulgarije werd, ondanks een zeer sterke eerste helft, vernederd door Zweden en verloor in de tweede wedstrijd het hoofd tegen de Denen. Ook Bulgarije kan dus naar huis.

Helaas kunnen we nog niet zeggen dat het toernooi bijzonder goed is. Er zijn zeker leuke wedstrijden te zien, maar het voetbal is niet geweldig. De gedachte vedetten acteren bijzonder vermoeid. Hiermee laait de discussie weer op over de fysieke belasting van topvoetballers. Met name de grote sterren hebben sinds juli 2003, toen dit seizoen officieel begon, zo’n 50 tot 70 duels afgewerkt voor club en land. Het EK, dat een mooi toetje op het voetbalseizoen zou moeten zijn, is voor hen eigenlijk meer een soort straf. Want neem maar van mij aan dat Henry, Figo, Zidane, Beckham en Raúl, om er maar een paar te noemen, echt wel beter willen spelen dan ze tot nu toe gedaan hebben.

Ook qua tactiek is er weinig nieuws onder de zon. Er zitten geen echte verrassingen bij. De meeste teams spelen varianten op 4-4-2 en 4-3-3, terwijl dat ook nog bekende varianten zijn. Vroeger konden op internationale toernooien nog wel eens grote verrassingen zijn. Het totaalvoetbal van Nederland in 1974 bijvoorbeeld. Of een systeem dat na een eindtoernooi ineens overal navolging kreeg. Wat wel opvalt is dat de vleugelverdedigers steeds belangrijker worden. Dit zette zich zo rond 1998 al in, op dat WK. Inmiddels zijn vleugelverdedigers een zeer belangrijk wapen geworden. Een opkomende back kan je ploeg extra impulsen geven.

Die veranderde status van vleugelverdedigers is opmerkelijk. Vroeger was het een minderwaardige positie. De minste spelers van het team werden als rechts- en linksback neergezet. Daar konden ze zich op hun directe tegenstander richten, die uit de wedstrijd spelen en verder niets. Ze konden er weinig kwaad en in de opbouw werden ze al helemaal niet ingeschakeld. Dat is tegenwoordig wel anders. Iemand als Roberto Carlos, in principe verdedigend niet eens echt top, is een superster geworden als linksback. Backs komen nu namelijk veelvuldig op langs de zijlijn, aangezien bijna geen enkel team meer met vleugelspelers speelt. Er ontstaan operationele ruimtes en daar duiken die backs in. Als je dan een goede voorzet kan geven, sticht je automatisch gevaar.

We zagen het in de Champions League, waar FC Porto, Chelsea en AS Monaco regelmatig profiteerden van de aanvalsdrang van hun backs. Ook nu zien we het. Zo gaven bijvoorbeeld Nuno Valente, Puyol, Edman, Niclas Jensen, Lahm en Gary Neville al een paar gevaarlijke voorzetten, waar soms ook goals uit vielen. Teams die geen opkomende backs in de selectie hebben, lijken bij voorbaat al minder kans te hebben.

Het is niet voor niets dat Oranje tegen de Duitsers nauwelijks enig gevaar veroorzaakte. Op papier wil Advocaat namelijk ook dat zijn backs langs de zijlijn komen, maar het lukt niet. Van Bronckhorst kon het bij Barcelona, Zenden zou het kunnen. Op links dus genoeg keus. Op rechts selecteerde Advocaat verkeerd. Reiziger is zo’n back die in de opbouw vrijgelaten wordt door de tegenstander, omdat hij aan de bal zeer matig is. Heitinga is een centrumverdediger en voelt zich ongemakkelijk op de flank. Advocaat zag de enige Nederlandse rechtsback met aanvalsdrang, Nigel de Jong, over het hoofd. Die speelde zich in Oranje toen hij Trabelsi verving bij Ajax. De Jong is snel, heeft de techniek, de kracht, de voorzet en de verdedigende kwaliteiten in huis. Om over zijn lef maar te zwijgen. Een gemiste kans voor Oranje, waardoor we zijn aangewezen op de vleugelspitsen. Zolang die van der Meyde en Overmars heten, zal er over de flanken geen enkel Nederlands gevaar komen. Dat is een beangstigende gedachte, zo pal voor de cruciale wedstrijd tegen de Tsjechen. Zeker als je in andere duels die backs zo belangrijk ziet zijn.

Het kan echter altijd erger. Francesco Totti dompelde Italië in rouw. Hij had de vedette moeten worden en het land naar de titel moeten leiden, maar Totti spuugde naar Poulsen, als was hij Frank Rijkaard. Of Chico de Lama, zo u wilt. Totti werd gestraft op basis van videobeelden. Pas in een eventuele halve finale mag hij weer spelen. Een vreemd selectiebeleid kan de kansen van een land danig doen slinken, een kloddertje spuug doet dit in een nog sneller tempo. Zo zien we maar weer dat winst en verlies soms in hele kleine dingen zitten.

quote:

DE JEUGD HEEFT HET HEDEN

Het is vandaag woensdag 23 juni. Een dag waarop voor Nederland de beslissing zal vallen over de toekomst op het EK. Van de acht kwartfinalisten zijn er inmiddels zeven bekend. De grootste verrassing is de uitschakeling van de Spanjaarden en de Italianen. Gastland Portugal, matig begonnen, wist de Spanjaarden in een rechtstreeks duel te verslaan. Voormalig hartenbreker Nuno Gomes brak de Spaanse harten. De verrassing uit de poule, Griekenland, kon zelfs verliezen van de reeds uitgeschakelde Russen. Italië schreeuwde vooraf moord en brand: Denemarken en Zweden zouden met een 2-2 gelijkspel beiden door gaan en uiteraard zouden die onderling afspraken gemaakt hebben. Zie daar, het duel eindigde in 2-2. Men moet echter wel heel achterdochtig zijn om te veronderstellen dat het hier om een akkoordje ging. Bovendien won Italië pas laat van de Bulgaren, diep in blessuretijd.

Deze drie beslissende dagen, plus de zaterdag ervoor, leverden een zelfde beeld op: dat van florerende jonkies. Allereerst was daar op zaterdag onze eigen Arjen Robben. Op de linkervleugel flitste hij continu voorbij zijn tegenstanders, die vertwijfeld slechts de windvlagen voelden, die de voorbijsnellende Robben veroorzaakte. Het ging fantastisch. De man die na de zomer voor Chelsea gaat spelen, gaf een visitekaartje af aan de internationale voetbalwereld. Hij legde een vrije trap op het hoofd van Wilfred Bouma en gaf Ruud van Nistelrooij de 2-0 op een presenteerblaadje. Robben koppelt een prima techniek aan een indrukwekkende snelheid en heeft voor een speler van zijn leeftijd een verbazend sterk inzicht. Zoals gezegd, het ging fantastisch. Tot aan de veelbesproken wissel… De afloop is bekend.

Een dag later floreerde Cristiano Ronaldo. Deze Portugees werd afgelopen zomer voor veel geld gecontracteerd door Manchester United en werd langzaam gebracht. Desondanks speelde hij een zeer respectabel aantal wedstrijden voor United. Cristiano Ronaldo, net als Robben een vleugelspits, is zo’n voetballer die alles op intuïtie doet. Als invaller liet hij al wat trucjes zien tegen de Grieken en Russen, nu begon hij in de basis. Het maakte hem niet uit welke Spanjaard hij tegenkwam, hij vloog er langs. Terughalen, een schaar, een nonchalant tikje opzij, een kapbeweging, het zit allemaal in zijn pakket. Voor de voetballiefhebber ziet het er adembenemend uit, terwijl ook de jonge meisjes allemaal terstond smelten als ze hem zien. Toch is Cristiano Ronaldo nog niet zo ver als Arjen Robben. Te vaak gaat de truc voor het rendement en te vaak is de voorzet matig. Desondanks maakt Cristiano Ronaldo op dit toernooi in razendsnel tempo naam.

Zo ook Wayne Rooney. Tegen de Fransen versierde deze bonkige aanvaller een strafschop, tegen de Zwitsers scoorde hij twee maal. Rooney is sterk en kan hard schieten. In de zomer van 2002 werd hij als 16-jarige toegevoegd aan de selectie van Everton en hij brak al snel record na record. Rooney werd de jongst scorende speler in de Premier League ooit, de jongste Engelse international, de jongst scorende Engelse international en tegen Zwitserland de jongst scorende speler op een EK. Zowel het eerste als het tweede record is hij inmiddels kwijt, maar het staat toch mooi op je conduitestaat. De licht ontvlambare Rooney werd overigens ook de jongste speler die ooit rood kreeg in de Premier League. Na het duel met de Zwitsers werd zijn transferwaarde tot duizelingwekkende hoogte opgekrikt door zijn club en met de druk van dat prijskaartje speelde Rooney tegen Kroatië. Engeland begon zwak, maar Rooney zette zichzelf nog nadrukkelijker in de etalage. Een assist en een goal voor rust, de tweede goal en de 3-1 in de wedstrijd na rust. Knappe goals. Rooney is nu topscorer van het EK en is volgens de Engelsen de nieuwe Pelé. Zijn populariteit is ongekend. Het leuke is dat, in tegenstelling tot de sierlijker Cristiano Ronaldo en Robben, eigenlijk iedereen Rooney had kunnen zijn. Hij ziet er uit als een willekeurige hooligan die een shirt van de nationale ploeg om heeft gedaan. Dat spreekt de mensen aan.

In de schaduw van Rooney maakte Antonio Cassano twee goals voor Italië, al is hij al een wat meer gevestigde naam, en brak Johan Vonlanthen namens Zwitserland het verse record van Rooney als jongste speler ooit die een doelpunt maakte op een EK. Het zijn nog twee opvallende wapenfeiten van jonge voetballers.

Inmiddels kunnen we stellen dat de jonge spelers schitteren waar de wat oudere, gedachte sterren toch wat verbleken. Ook deze jonkies hebben grotendeels een lang en zwaar seizoen gehad en hebben minder ervaring met toernooivoetbal en het doseren van je krachten. Daar kan het dus niet aan liggen. Het lijkt er meer op dat ze allemaal wat ongecompliceerder spelen. Robben, Ronaldo, Rooney, alle drie deden ze telkens iets als ze de bal kregen. Niet altijd goed, maar er gebeurde iets. Geen risicoloos terugschuiven, geen flauwe breedtepassjes, maar een doelgerichte actie. Misschien kun je wel zeggen dat ze nog niet verpest zijn door de wetten van het topvoetbal, waarin zekerheid vaak voor frivoliteit gaat. Dick Advocaat zal zijn les na de Robben-wissel wel geleerd hebben en zal hopelijk ook met Sneijder durven te beginnen en wellicht ook met van der Vaart. Jong bloed doet het elftal zichtbaar goed, dat bleek al tegen de Schotten, en dat bewijzen vele jonkies op dit toernooi tot nu toe. De jeugd heeft dus niet de toekomst, maar het heden. Zo lang ze dat blijven invullen als in de afgelopen vier dagen, moet elke voetballiefhebber daar blij mee zijn.

quote:

DE BLOTE HANDEN VAN RICARDO

Soms gebeuren er op een groot toernooi dingen die je lang bij kunnen blijven. Het zijn vaak ogenschijnlijk kleine dingen, bijzaken soms. Zo kan ik me nog goed herinneren hoe de Deen Henrik Andersen in 1992 zijn knieschijf brak in de halve finale tegen Nederland. Zijn ijselijke gil en het stuk bot dat op televisie haarscherp waar te nemen was, de ontzetting op zijn gezicht. In 1996 herinner ik me behalve een gemiste strafschop van Seedorf ook nog dat een Tsjech met een tulband om zijn hoofd moest spelen, nadat hij een hoofdwond opliep. Donderdagavond kwam er weer zo’n moment voorbij.

Die avond stond in het teken van de kwartfinalewedstrijd tussen Portugal en Engeland. In het Da Luz-stadion van Benfica ontspon zich een ware kraker. De Engelsen namen snel de leiding, na een grote fout van de Portugees Costinha. Logisch gevolg hiervan was dat de Portugezen steeds meer gingen aanzetten en Engeland steeds verder terug ging lopen. Na rust was dit helemaal zo, waardoor de Portugese gelijkmaker eigenlijk niet uit kon blijven. Hij viel pas laat. In de verlenging kwam eerst Portugal op voorsprong, maar ook de Portugezen slaagden er niet in de voorsprong vast te houden, zodat de Engelsen langszij kwamen. Toen arbiter Meier na ruim 120 minuten voetbal affloot, was duidelijk dat het duel vanaf de stip beslist moest worden.

Hoe zal een keeper zich voelen op zo’n moment? Wat dacht Ricardo Pereira, de 28-jarige Portugese sluitpost, bijvoorbeeld? Een keeper kan eigenlijk weinig fout doen. Als je goed duikt, moet je wat geluk hebben. De druk ligt altijd bij de schutter. Toch zal je ook als keeper niet direct ontspannen naar zo’n serie toeleven. Zeker niet de keeper van het thuisland. Het land dat jaren toeleefde naar het toernooi en hoopt op, nee, hunkert naar succes. Als je dan net als Ricardo een reputatie op het gebied van strafschoppen stoppen hebt, lijkt me dat de druk toch groot is.

Er bestaat een boekje, van de Duitser Peter Handtke, over de angst van keepers voor een strafschop. Zal Ricardo het hebben gelezen? Zal hij het kennen? Ik betwijfel het. Je moet je afsluiten voor de buitenwereld. Op zo’n moment denk je, al ken je het boek, vast niet aan Duitse literatuur. Ricardo ging in een zelfgecreëerde trance naar zijn doel en wachtte op de eerste Engelse schutter.

Vanuit de middencirkel kwam die al aanlopen. Ricardo herkende hem al van verre: David Beckham. Beckham, de enige Engelsman die overal herkend wordt. Hij speelt geen sterk toernooi. Ricardo grinnikt in zichzelf en ziet de misser van elf meter tegen de Fransen. Hij moet oppassen niet te lachen, als hij bedenkt dat Beckham naar verluidt wel eens een string van zijn vrouw onder zijn broekje draagt. Ricardo loopt richting Beckham en wil hem vragen het te doen voor Rebecca, maar Meier sommeert hem terug te gaan. Toch heeft het blijkbaar succes gehad, want Beckham schiet meters over. Ricardo loopt intens gelukkig het doel uit.

Na de tweede en derde strafschop is hij minder gelukkig. Hij vervloekt zichzelf: “Je mag dan wel een reputatie hebben, dat blijkt niet.” De strafschoppen van Owen en Lampard komen recht door het midden, terwijl hij in de hoek lag. Heel even wachten en hij had ze misschien gehad. Hij baalt nog meer als Rui Costa faalt namens Portugal en de stand weer gelijk is. Nu moet alles uit de kast. Ricardo moet er weer één stoppen.

Het lukt niet. Terry verslaat hem, Hargreaves verslaat hem. Beiden doen dat met goed geplaatste schoten, hij is kansloos. Ook Ashley Cole klopt hem. Even slaat de schrik Ricardo om het hart. Invaller Hélder Postiga, maker van de gelijkmaker, scoort met een vreselijk slap boogballetje. Een moment waarop de bal balanceert over de dunne scheidslijn tussen een geniale goal en een oliedomme misser. Weer moet Ricardo zich oppeppen, voor strafschop nummer dertien. Dat is een ongeluksgetal, maar voor wie?

Ricardo ziet Eusebio langs de lijn wild gebaren. Wat wil de legende van het Portugese voetbal? Jan Reker had ooit een boekje, waar Hans van Breukelen gretig en dankbaar gebruik van maakte. Maar zou Eusebio de wijze waarop Darius Vassell strafschoppen neemt kennen? Nee, vast niet. Het moet iets anders zijn. Ricardo voelt de wind, die zachtjes ademt, langs zijn lichaam. Langs zijn handen. Zijn blote handen. Ricardo doet iets wat bij keepers synoniem staat aan kwetsbaarheid: de handschoenen zijn uit. Hij heeft ze weggesmeten, na die zenuwslopende penalty van Hélder Postiga.

Vassell legt aan, een heel stadion houdt de adem in, Ricardo duikt en…. Ricardo stopt de strafschop van Vassell met zijn blote handen en brengt één natie in extase en één in diepe rouw. De adrenaline giert door het lichaam van de keeper zonder gereedschap. Nog één trap en Portugal is naar de halve finale. Er komt al een speler aan. Ricardo pakt echter de bal, in zijn blote handen nog steeds, en legt die klaar op de stip. Het snerpende fluitje van Meier klinkt ver weg in zijn oren als hij zijn aanloop neemt en de bal met een grote snelheid in de hoek laat verdwijnen.

Held is hij, held voor één avond in ieder geval. De keeper met de blote handen. Uren later, als het geroezemoes is verstomd en het stadion leeg is, liggen ze er nog. Naast het doel, achter de lijn. De lichten in het stadion van het licht doven en de enige getuigen zijn de afgeworpen handschoenen van Ricardo Pereira. Zij met de blote handen, zullen overwinnen. Als dat niet mythisch klinkt…

quote:

Ineens kan het weer

Het Nederlands elftal speelt tot nu toe een merkwaardig Europees kampioenschap voetbal. Na een remise tegen Duitsland, waarin de ploeg zwak voor de dag kwam, en de veelbesproken nederlaag tegen Tsjechië, in een fantastische wedstrijd, lag uitschakeling op de loer. We kennen het scenario. Het reserve-elftal van de Tsjechen was te sterk voor Duitsland en zelf won Nederland relatief eenvoudig van Letland. De ploeg die al met één been in het vliegtuig naar huis stond, vloog toch nog de kwartfinales in.

Vanaf de kwartfinale is een toernooi altijd open. De groepsduels tellen dan niet meer. Door het knock-out systeem krijg je automatisch meer spanning rond de duels. Nederland moest het doen tegen Zweden en het won. Het was niet zo dat Oranje nu zo’n geweldige wedstrijd speelde. Het ging gelijk op tegen de degelijke Zweden, die paal en lat raakten. Nederland raakte echter ook de paal en zag een treffer afgekeurd worden. Eigenlijk was het bij de rust al niet ondenkbaar dat het 0-0 zou blijven. Zo geschiedde.

Een hele natie zat nagelbijtend voor de buis, want strafschoppenseries zijn ons nationale trauma. Het ging mis in 1992, in 1996, in 1998 en in 2000. In 2004 echter niet. Nederland won de serie met 4-5 en had daar slechts 6 strafschoppen voor nodig. Om Cruijff te citeren: “Het is dus niet zo dat je er een hoop gemist hebt en zij nog meer, nee, ze zijn goed ingeschoten.”

Zo bevindt Nederland zich ineens in de halve finale en is het nog maar twee zeges verwijderd van een tweede Europese titel. Wie had dat gedacht, na de moeizame kwalificatie en de groepsfase? Ineens kan het weer. Nederland is er nog lang niet, maar het besef dat er nu een grote kans is op een titel zal nog meer krachten los brengen bij de selectie.

De vraag is of die ploeg goed genoeg is voor een Europese titel. Doelman Edwin van der Sar in ieder geval wel. Van der Sar is anoniemer dan jaren geleden, maar kan nog altijd wedijveren met de betere keepers in de wereld. Zijn gestopte strafschop en, vooral, zijn verbeten blik daarna verraden dat hij zich goed voelt. Tevens is het volstrekt legitiem dat Michael Reiziger als rechtsback de voorkeur krijgt boven Heitinga. Het fantastische talent Heitinga is onwennig op die plaats, want hij is een centrumverdediger. Daar kan hij een man uitschakelen en met zijn fraaie pass van waarde zijn, op de rechterflank niet. Reiziger is in balbezit niet de sterkste, maar door zijn ervaring is hij de logische keus op deze plaats. Over Jaap Stam hoeft niemand zich zorgen te maken, wel over de positie naast hem. Wilfred Bouma begon als eerste keuze, maar is absoluut niet goed genoeg, terwijl Frank de Boer zich tegen de Letten sterk herstelde, maar nog altijd te veel hinder heeft van zijn traagheid. Feitelijk is Heitinga de beste keuze, maar dat lijkt Advocaat weer niet te willen. Giovanni van Bronckhorst kende een sterk seizoen in Barcelona en een wisselvallend toernooi. Desondanks is hij eigenlijk de enige mogelijkheid als linksback.

De invulling van het middenveld werpt ook vraagtekens op. We doen het nu met Cocu, Seedorf en Davids. Daar valt iets voor te zeggen, maar onomstreden zijn zij niet. Phillip Cocu, de alleskunner, was jaren achtereen de beste international, maar lijkt vermoeid en minder scherp. Dat blijkt uit de merkwaardige fouten die hij af en toe maakt en uit het feit dat we hem ook niet meer uit het niets in het vijandelijke strafschopgebied zien opduiken. Bij PSV zal men zich wel eens achter de oren krabben, als ze deze Cocu zien. Oude zangers moet je ook niet meer live laten zingen, maar Cocu mag toch steeds weer mee spelen. Davids is een perfecte aanjager en zal dus altijd spelen. Wesley Sneijder zou dus eigenlijk de voorkeur moeten krijgen boven Cocu. De volledig tweebenige middenvelder ziet razendsnel openingen en heeft de kwaliteiten om dan een goede pass te geven. Ook de aanvallers zullen beter renderen met Sneijder als middenvelder. Davids kan hem defensief ontlasten, al is het verhaal dat Sneijder defensief kwetsbaar zou zijn, grotendeels op niets gebaseerd.

Dan Clarence Seedorf. Het is aandoenlijk hoe sommige mensen deze man blijven verdedigen. Ik heb er zelf jaren aan mee gedaan. Na Bursa heb ik Clarence als een tijger verdedigd, na elke zwakke wedstrijd gaf ik hem krediet. Dat is nu op. Ik zeg niet dat Clarence niet goed speelt, maar het is toch stuitend om te zien dat hij zich bij Milan wel en bij Oranje niet aan zijn taken wil houden. Te vaak speelt Clarence de grote Clarence-show, waarin hij standaardsituaties opeist en verprutst en doet waar hij zelf zin in heeft. Dat daar af en toe iets aardigs uitrolt is mooi meegenomen, maar een wankele basis om een EK mee te winnen. Aan de andere kant is Rafael van der Vaart na zijn zwakke voorbereiding en seizoen ook even geen optie. We zullen het dus met Clarence moeten doen en maar moeten hopen dat coaches en medespelers hem dusdanig bij de les houden dat hij niet gaat zweven.

Voorin heb ik het recht verspeeld om kritiek op Andy van der Meyde te hebben, zoals ik aangaf in mijn eerdere column Bellen met Andy. Het is een aardige jongen. Marc Overmars is trouwens nauwelijks beter. Overmars doet al zijn gehele loopbaan hetzelfde kunstje: op snelheid langs zijn opponent gaan. Nu zijn snelheid van een Formule 1-wagen is afgenomen tot een aftandse eend met aanhanger is dat niet zo moeilijk te verdedigen. Misschien moet Makaay maar eens als verkapte rechtsbuiten gaan spelen. Over Ruud van Nistelrooij, zo scherp als een mes, en de nieuwe sensatie Arjen Robben hoeven we ons geen zorgen te maken.

Er zijn dus nog wel wat twijfels, maar na de wedstrijd tegen Zweden lijkt er in ieder geval een goede chemie te zijn tussen de spelers. Portugal, de opponent van vanavond, is niet beter, maar ook niet slechter dan Oranje. Er zijn zelfs wat parallellen te ontdekken. Beide teams gaan uit van een aanvallende stijl, met vleugelspitsen. Beide teams zijn gegroeid in het toernooi. Beide teams wonnen na een strafschoppenserie. Het zal er om gaan spannen. Met een beetje geluk komt een herhaling van 1988 zo maar weer in zicht. En dan zijn alle woorden overbodig.

quote:

HET SPROOKJE VAN DE GRIEKEN

Op de kop af drie weken geleden begon het EK voetbal met de wedstrijd tussen Portugal en Griekenland. Wie vooraf had voorspeld dat dit duel morgen ook het laatste van het toernooi zou zijn, was voor gek verklaard. Want Griekenland diende toch vooral als opvulling van dit toernooi, zeker in een poule met titelfavorieten als Portugal en Spanje.

Sterker nog, mensen die bij aanvang van de kwalificatiereeks hadden gezegd dat Griekenland zich als groepswinnaar zou plaatsen voor het eindtoernooi, zouden al merkwaardig bekeken zijn. Ook toen zat Spanje in de poule en het Griekse team had de laatste jaren weinig aansprekende dingen gedaan. Echte sterren heeft men niet en de emotionele spelers wilden nog wel eens het hoofd verliezen.

Otto Rehhagel, ooit een succesvol clubtrainer bij Werder Bremen, niet zo geslaagd in München, wel succesvol in Kaiserslautern, moest de scepter gaan zwaaien. Zeker in het begin verliep dat moeizaam. Enkele spelers wilden liever niet meer voor de nationale ploeg uitkomen en Rehhagel moest via een tolk communiceren. Hij smeedde echter een hechte ploeg en hield die intact. Ook toen enkele spelers in de maanden na de EK-kwalificatie hun basisplaats bij hun club verloren en enkele anderen nadrukkelijk aan de poort rammelden. Hij werd erom verguisd, maar het blijkt nu toch de goede manier te zijn geweest.

Griekenland speelt vanuit een hechte organisatie, waarin iedereen zijn taak kent en die zonder morren uitvoert. Het feit dat zelfs de enige echte vedette die het land rijk is, de flamboyante Themistoklis Nikolaidis, zich schikt in een bijrol, is een goed voorbeeld van de teamgeest die Rehhagel er in heeft gebracht. De ploeg is bereid voor elkaar te werken en de duels tegen de sterker gewaande opponenten Spanje, Frankrijk en Tsjechië vertonen opmerkelijke parallellen. Griekenland begint wat afwachtend en lijkt dan door de tegenstander afgetroefd te worden. Meestal beginnen de Grieken dan na een half uur of net na de rust met het uitdelen van speldenprikken, die echter steeds scherper worden. Plots slaat men dan toe en dankzij de sterke verdedigende organisatie en de onverzettelijkheid van de spelers in die linie, weet men de voorsprong over de streep te trekken. Slechts tegen Portugal week men af en knalde men vanaf het begin vol op de tegenstander, die door zenuwen overmand was. Zo beslist de grote tacticus Rehhagel de duels in zijn voordeel en kan ook een team zonder echte sterren een finaleplaats behalen.

Want wie had er gehoord van de felle rechtsback Seitaridis, die ook aanvallend de nodige inbreng heeft? En hoe kan het dat Traianos Dellas, bankzitter in Rome, hier uitgroeit tot een steunpilaar en een uiterst betrouwbare mandekker? Dan is er nog Kapsis, die bij AEK Athene speelt, en met die club bijvoorbeeld tamelijk eenvoudig twee maal van PSV verloor. Kapsis schakelt nu op zijn gemakje spitsen als Morientes, Trezeguet en Koller uit.

Het hart van de ploeg wordt gevormd door dit centrale duo en door aanvoerder Theodoris Zagorakis, die als verdedigende middenvelder een grote rol speelt. Zagorakis loopt slim, is fel in de duels en verovert vele ballen. Aanvallend is hij met zijn slimme passing ook van grote waarde. Spelers als Basinas en Karagounis zijn al net zo slim en hebben de nodige ervaring uit de Champions League. Spits Charisteas valt dit toernooi op door zijn werklust, hetgeen hem het krediet verschaft om fraaie kansen te missen. Hij wint dit toernooi vooral veel kopduels.

Zo zijn de Grieken ineens de surprise van dit toernooi. Ook morgen zal het weer hetzelfde zijn. Portugal is de grote favoriet, maar zal niet gerust aan de wedstrijd beginnen. De Portugezen zijn gegroeid in het toernooi, maar hebben al eens verloren van de Grieken. Als een Portugese voorsprong lang uit blijft, dan zal men steeds zenuwachtiger worden. Bovendien zal Rehhagel wel wat leuke vondsten uit de hoge hoed halen.

De Grieken, die gerekend hadden op drie duels, spelen er nu dus zes en zijn zeker niet kansloos in hun missie morgen de Europese titel te behalen. Het zal de grootste verrassing worden na de zege van de Denen in 1992. Benieuwd of er ook maar één dappere gokker was die voor dit toernooi de Grieken als kampioen koos. Als die er is en Griekenland wint morgen, dan telt de wereld waarschijnlijk een vermogend man extra. De voetbalwereld kent dan een mooi verhaal extra, in het toch al dikke boek met opmerkelijke verhalen op de groene mat.

quote:

HET WAS MOOI

Ineens doofde het EK voor veel gelegenheidssupporters hier ter lande als een nachtkaars, nadat Nederland vorige week woensdag in de halve finale werd overklast door Portugal. De Davids-brillen, van der Sar-oren en van Nistelrooij-haarbandjes konden vanaf toen in de dumpbakken en de boekwinkels bleven ineens zitten met de biografie van Clarence Seedorf en vele exemplaren van de veel te vroeg geschreven biografie over Rafael van der Vaart, fenomeen zonder podium.

De echte liefhebber keek het toernooi uiteraard uit en beleefde mee hoe Griekenland voor de grootste voetbalsensatie op een EK of WK ooit zorgde. De zege van de Grieken is nog heroïscher en onverwachter dan de geromantiseerde overwinning van de Denen in 1992. Die zouden van de stranden en campings zijn geplukt, maar hadden in werkelijkheid gewoon doorgetraind omdat het vrij duidelijk was dat Joegoslavië wel eens uitgesloten kon worden van deelname.

Griekenland, dat aan de hand van meester tacticus Otto Rehhagel in totaal vijf maal niet verloor van vier ploegen die objectief vastgesteld op elke positie een betere voetballer hadden lopen. Griekenland, dat bereid was om voor elkaar het vuur uit de sloffen te lopen en bereid was elkanders fouten te herstellen. Griekenland, dat een perfecte defensieve organisatie neer zette en via gedoseerde, maar immer gevaarlijke aanvallen aan de doelpunten kwam. Je zou er kolommen mee vol kunnen schrijven. Zoals je dat toch kan doen over dit hele EK. Zeker voor het geoefend oog van de liefhebber viel er genoeg te genieten op tactisch vlak en was het niveau van de meeste deelnemers zeer hoog. Het is echter wel moeilijk een eenduidig beeld van het toernooi te geven.

Het was een toernooi waarin bejubelde spelers, al dan niet door vermoeidheid, keihard van hun sokkel vielen. Gedoodverfde kampioen Frankrijk was geen schim van wat de ploeg op basis van het spelersmateriaal had moeten en kunnen zijn. Sterker nog, de Fransen leken wel bodydoubles in plaats van gevierde acteurs. Want het was moeilijk voor te stellen dat de Thierry Henry, die slechts tegen de zwakste ploeg van dit toernooi twee keer wist te scoren, die we hier zagen dezelfde was als de fenomenale Henry die Arsenal naar de titel schoot. Was het wel echt de levensgevaarlijke sluipschutter David Trezeguet die op dit EK meedeed of lag die Trezeguet ergens op een strand in de zon te baden en had hij een look-a-like naar het EK gestuurd? Robert Pires, één van de sierlijkste middenvelders in de wereld, heeft niets laten zien. Het blijft merkwaardig.

Net zo als het falen van Raúl, die weer niet kon schitteren op een eindtoernooi. Of Michael Owen, die wel één knappe goal maakte, maar verder niet veel beters deed dan de gemiddelde spits van Leyton Orient. Of David Beckham, die zijn land per saldo eigenlijk meer negatiefs bracht dan positiefs op dit toernooi. Francesco Totti, die zichzelf al na één wedstrijd het toernooi uitspuugde. Desailly, Fernando Couto, die vanwege hun leeftijd uit de ploegen verdwenen. Stéphane Chapuisat, die zelfs het tempo van een veteranentoernooi waarschijnlijk niet meer aan gekund had.

Het schrijnendst blijft toch het beeld van Luis Figo. Figo had de grote man voor het thuisland moeten zijn, als zijnde een halfgod op voetbalschoenen, aanbeden door mannen om zijn dribbels, door vrouwen om zijn uiterlijk. Figo slenterde over het veld, verongelijkt als een kind dat zijn zin niet kreeg en deed alles behalve iets goeds. Pas tegen Nederland herstelde hij zich ietwat, maar in de finale was het weer huilen met de pet op. De wijze heren van de UEFA besloten zijn gestuntel echter te honoreren met een plaats in de “All Star-selectie” van dit EK.

Nieuwe helden stonden op. Uiteraard de troep Grieken, maar ook de FC Porto-sterren Ricardo Carvalho, Maniche en Deco lieten op dit niveau zien wat ze al het hele seizoen bij hun club lieten zien. Zuur genoeg kon Deco in de finale geen potten breken, nadat hij er toch in hoge mate verantwoordelijk voor was geweest dat Portugal die na de dramatische nederlaag in het openingsduel nog haalde. Frank Lampard, man die de meeste minuten van allemaal in de benen had, die tijdens dit toernooi nog maar eens liet zien waarom hij onbetwist was in de duiventil van Chelsea afgelopen seizoen. En passant fladderde ook Wayne Rooney uit, als een dikke gevechtsduif met een dodelijke missie, slechts gestopt door een gebroken middenvoetsbeentje. Engeland was op slag vleugellam.

Cristiano Ronaldo bracht de meisjes en Portugese homo’s in vervoering met zijn verschijning, maar bleek over het hele toernooi toch veel te weinig rendement te hebben. Zijn perfecte eerste helft tegen Spanje bleek een schijnbeweging, zoals hij er toch al veel maakt. Arjen Robben was wat dat betreft effectiever, maar na twee prima duels en een zeer aardig duel tegen Zweden was bij hem ook de koek op. Zoals ook Zlatan Ibrahimovic na de pouleduels wat opgebrand leek, Maris Verpakovskis steun van ploegmaats moest ontberen en de Tsjechen zonder Pavel Nedved ineens hun vertrouwen kwijt leken. Terwijl Milan Baros zich met vijf goals tot topscorer mocht kronen, was het Traianos Dellas die met een welgemikte kopstoot Tsjechië in tranen bracht.

Dus blijft uiteindelijk het beeld van de huilende, ontredderde en verbijsterde slachtoffers van de Griekse gloryhunters achter als hét beeld van dit toernooi. Theodoris Zagorakis die in de late avond in het Estadio da Luz de beker boven het hoofd tilde, waanzinnige taferelen in de straten van Athene en het idee dat niemand nu precies weet hoe deze prestatie nu omschreven moet worden. Het was een mooi EK, zeker zonder Oranje Davids-bril op. Doe mij maar een Giannakopoulos-kapsel en ik meld me nu vast aan als biograaf van Angelos Charisteas. Lang leve het opportunisme, maar meer nog: lang leve de verrassingen!

quote:

Op dinsdag 6 juli 2004 14:06 schreef pfaf het volgende:
Leuk. En ik ben het (helaas) volkomen met je eens.

quote:

Op dinsdag 6 juli 2004 17:42 schreef zjroentje het volgende:

[..]

Hier wil ik nog ff wat over zeggen.

Ronaldo heeft in het toernooi 2 doelpunten gemaakt, en 1 assist gegeven. Robben kwam tot 3 assists. Hoezo was Robben dan effectiever?

quote:

Op dinsdag 6 juli 2004 18:15 schreef tong80 het volgende:
Je laatste stukje is gelijk het leukste MM. Ik had graag iets meer humor gezien. Maar het is moeilijk om met de chagrijnige Advocaat als apostel van het Nederlands elftal wel iets kolderieks te melden.

Al met al waren ze stuk voor stuk leuk om te lezen. Je bent een echte cijfer, feitjes-freak daarom geef ik je het cijfer 7 en een half. De volgende keer wordt het een 8. That\\\'s for sure.

quote:

DE ENIGE JUISTE BONDSCOACH

Het zat er aan te komen, tijdens het Europees kampioenschap en eigenlijk ruim er voor ook al: Dick Advocaat zou zijn doorlopende contract tot en met het WK van 2006 niet uit gaan dienen. Dinsdag viel het verlossende woord inderdaad, Dick houdt er mee op. Met Dick moet ook assistent Willem van Hanegem het veld ruimen en dus bestaat er nu een vacature op de belangrijkste trainerspost van Nederland. Wie moet die gaan invullen?

Co Adriaanse, trainer van AZ, zegt wel dat hij niet wil, maar een kind kan begrijpen dat Co in dit geval praat volgens het principe “ik zeg wel nee, maar bedoel ja”. Co Adriaanse wil heel erg graag. Misschien zelfs wel iets te graag. Hij brandde Dick Advocaat voor het toernooi al af, maar deed dat beschaafder dan de bondscoach wilde doen geloven. Bovendien kon Co zijn mening onderbouwen met een mooi verhaal over de speelwijze. Co lijkt echter volledig ongeschikt als bondscoach. Zijn starheid werkt tegen hem, want Co is totaal niet in staat flexibel met spelsystemen om te gaan.

Co bewees eerder in Amsterdam dat hij totaal niet met mondige spelers om kan gaan en op zijn ludieke straffen zit geen enkele international te wachten. Als de spelers het volkslied niet mee zingen, moeten ze zich dan verplicht inschrijven voor Idols 3? Wat als men een wedstrijd op halve kracht wint, krijgen ze dan een boete? Zijn soms vermakelijke, maar vaker tenenkrommende uitspraken tijdens persconferenties lijken ook niet in zijn voordeel te werken. Tot slot is Co een voetbalextremist, wat hem bij voorbaat al minder geschikt maakt. Een moslimextremist de leiding geven over de belangrijkste moskee in Nederland is ook niet aan te raden, dus moet je Co ook niet de belangrijkste stoel in de Nederlandse trainerswereld aanbieden. Nee, wat die enquêtes van de kranten ook uitwijzen, laat Co volgend seizoen maar weer held zijn in de provincie, met de non-personalities van AZ.

Willem van Hanegem dan? Willem zou goed liggen bij een deel van de internationals, maar dit is nooit echt officieel bevestigd. Aan de voetbalkennis van Willem twijfelt niemand, hij is een instituut in de Nederlandse voetbalwereld. Maar Willem heeft nooit duidelijk kunnen maken wat hij nu precies heeft gedaan als assistent, wat Hans Kraaij Jr. op televisie ook mag beweren. Willem is er ook niet in geslaagd Advocaat te overtuigen van diens ongelijk als hij weer eens met de verkeerde opstelling begon. Bovendien moet Willem ook uitkijken met zijn “Willem zijn”. In Nederland accepteert iedereen dat hij Ruud van Nistelrooij met Ruud van Nistelrode aanduidt, we vinden het zelfs leuk. In het buitenland zal men het echter een gebrek aan respect vinden als de Nederlandse bondscoach bij een persconferentie de namen van hun spelers verbastert. Nee, hoe geschikt Willem ook lijkt, laat hem maar weer achter de “decodert” plaats nemen om analyses te geven.

Marco van Basten dan wellicht? Marco lijkt zelf weinig trek te hebben. Hij blijft liever samen met John van ’t Schip Jong Ajax coachen, om rustig in het vak te groeien. Met een bondscoach als Van Basten krijg je in elk land respect, alleen al om zijn naam. Marco is een legende. Echter, hij is dit vooral als voetballer. Weinig mensen kunnen al een echt goed beeld geven van de trainerscapaciteiten van Marco. Ooit nam de KNVB Rijkaard in dienst, die ook geen relevante ervaring had als hoofdcoach. Dat pakte niet als een onverdeeld succes uit en leverde de bond achteraf kritiek op. Het lijkt niet logisch dan weer zoiets te doen. Nee, laat Marco nog lekker rijpen bij Jong Ajax en laat hem over pakweg vijftien jaar bondscoach worden, bij gebleken geschiktheid.

Ronald Koeman, Bert van Marwijk, Huub Stevens, Frank Rijkaard, Ruud Gullit, Martin Jol en Henk ten Cate zitten vast aan hun club, Foppe de Haan is een vriendelijke man, maar uiteraard niet geschikt als bondscoach, zodat je ook eens in het buitenland rond zou kunnen kijken. Slechts coaches die zeer goed Engels spreken komen dan in aanmerking, tenzij men a la Rehhagel in Griekenland een tolk als assistent benoemt. PSV-perschef Pedro Salazar zal dan waarschijnlijk als eerste kwijlend aan de poorten van Zeist liggen, maar de enige buitenlander die echt geschikt lijkt is vooralsnog Morten Olsen.

Die spreekt prima Nederlands, door zijn tijd in België en latere trainerschap bij Ajax. Olsen kent de Nederlandse stijl, maar laat die wat vrijer invullen, dus met ruimte voor positiewisselingen, maar met bezette vleugels. Olsen denkt aanvallend, kent ons spelerspotentieel en heeft nog iets recht te zetten hier, na zijn ontslag bij Ajax. Aan de andere kant spreekt zijn bescheiden palmares als hoofdcoach niet in zijn voordeel en kreeg hij bij Ajax het verwijt de spelers te los te benaderen. De vraag is of de spelers dat aan kunnen. Als profs zouden ze dat moeten kunnen, maar Nederland heeft wat dat betreft een roemrijk verleden. Nee, Olsen lijkt de perfecte keuze, maar moet toch maar even wachten.

Dan blijft er nog één man over. Laat dat nu juist de man zijn die geknipt is voor de job! Guus Hiddink kwam na zijn avonturen in Zuid-Korea terug naar PSV en heeft de mensen daar nog niet volledig weten te overtuigen. Ook onder Guus bleef kwalificatie voor de volgende ronde van de Champions League uit en weinig spelers werden echt aantoonbaar beter. Guus lijkt dan ook vooral een motivatiekunstenaar, een slimme en uitgekookte coach die een eenheid kan scheppen en spelers boven zichzelf kan laten uitstijgen. Als bondscoach is dat een belangrijke eigenschap, trainen doen de spelers bij hun club wel. Guus kan prima delegeren, zodat hij vast twee prima assistenten kan vinden voor het veldwerk en Louis van Gaal heeft vast nog wel een mislukte trainer in de aanbieding om van achter het bureau flauwe beleidsplannen te schrijven, waar Guus geen zin in zal hebben.

Guus staat namelijk bekend als een beetje lui. Hoe hard hij het mag ontkennen, het blijft hem achtervolgen. Ook dan is bondscoach een fijne baan. Guus kan naar de mooie oorden op de wereld reizen om spelers te bekijken, onderwijl een museumpje of een literair seminar meepikkend. Guus kan op de motor naar de duels van onze topclubs Ajax, PSV en Feyenoord. Guus moet dan alleen zorgen dat die ene wedstrijd per maand goed verloopt en dan kan hij alles uit de kast halen. Hij geniet van het werken met moeilijke jongens, zodat ook Van Persie moeiteloos ingepast zou kunnen worden in Oranje. PSV zal best bereid zijn om hem te laten gaan. Meneer Kesler moet maar snel bellen met Guus, de enige juiste bondscoach.

Mocht dit allemaal niet lukken, dan kan Kesler wellicht overwegen Clarence Seedorf speler / bondscoach te maken. Een unieke combinatie, maar de enige die Seedorf echt in de pas lijkt te kunnen laten lopen is Seedorf zelf. Dan mag hij het laten zien, als zelfverklaard leider met een vrije rol. Het zou Nederland in één klap weer bovenaan zetten als progressiefste voetballand ooit. Maar laat dit wel de laatste keuze zijn, alleen als Guus echt niet wil.

quote:

DE DORPSVEDETTE

De afgelopen weken begonnen de Nederlandse profvoetbalclubs met de voorbereidingen op het nieuwe seizoen. Transfergeruchten, discussies over spelsystemen en posities, hoop op succes, veel trainen en oefenduels spelen tegen amateurclubs. Dat is het kenmerk van de voorbereiding, die het land bezig houdt. Maar niet het hele land. Hier in de plaats waar ik woon, kan het niemand wat schelen of Karim Saidi de verdediger is die Feyenoord zocht of wie de rechtsbuiten van Ajax moet worden. Hier telt slechts de plaatselijke voetbalclub en de vedette van die club. Die vedette, dat ben ik.

Al op mijn zesde begon ik met spelen voor onze dorpsclub, waarna ik op vijftienjarige leeftijd werd gescout door Sparta. Na drie seizoenen in de Sparta-jeugd kreeg ik geen contract aangeboden voor het eerste elftal. Daarop meldde ik me weer aan bij mijn eigen club, die me dankbaar aan de eerste selectie toevoegde. Ze hebben er geen spijt van gehad. Vijf seizoenen later spreken de cijfers boekdelen. Liefst twee maal wist mijn club met mij te promoveren en ik had slechts 107 duels nodig om 100 doelpunten te maken. Inmiddels staat de teller op 123, gemaakt in 130 duels. Een clubrecord.

Destijds wist ik het mooi te verwoorden. Ik kwam weer terug omdat mijn maatschappelijke carrière de voorrang kreeg boven een onzeker bestaan in de marge – want, met alle respect, daar acteert Sparta toch – van het profvoetbal. Slechts de echte kenner weet dat Sparta in de zomer van 1999, want destijds speelde het, nog een eredivisieploeg was. En slechts de mensen die mij kennen weten dat die maatschappelijke carrière niet meer om het lijf heeft dan het zijn van verkoper in een obscure platenzaak, die nota bene niet van mij maar van een vriend is. We hebben slechts heel specifieke klanten, die “Alien Lanes” van de groep Guided By Voices komen kopen of komen vragen naar de in Nederland opgenomen liveplaat van Willard Grant Conspiracy. Dat u het maar weet.

Eén keer in de week ontsnap ik aan dat vrij normale leventje van me. Dat is op zaterdagmiddag, tussen twee uur en half vier. Het begint al met mijn warming-up, waarin ik het publiek vermaak met wat leuke schijnbewegingen. De pupil van de week wil altijd aan mijn zijde het veld op, ik ben namelijk de vedette en het idool van de plaatselijke voetballende jeugd. Wie mijn spel analyseert, ziet snel waarom. Ik heb een fantastische techniek en een zeer fijne trap. Bovendien is mijn inzicht meer dan gemiddeld. Aan de andere kant zijn mijn tekortkomingen, de echte reden waarom ik Sparta moest verlaten, ook duidelijk waarneembaar. Mijn loopvermogen is gebrekkig en mijn inzet laat te wensen over. Ik ben al helemaal geen trainingsbeest en doe in duels weinig meer dan strikt noodzakelijk. Ik maak echter wel de acties waar de mensen op wachten en maak de doelpunten die mijn team nodig heeft.

Ik adem in het veld ook de grandeur van de vedette uit. Het shirt met nummer 10 zit al jaren vastgeroest aan mijn rug, het haar hangt naar Italiaans voorbeeld lang in de nek. Om te voorkomen dat het voor mijn ogen gaat dansen, heb ik een modieus touwtje of haarbandje bij me. Een strak geschoren ringbaardje siert mijn gezicht, een kettinkje en polsbandje sieren mijn lichaam. De voetbalschoenen zijn wit, zoals het hoort.

Tijdens wedstrijden praat ik veel met de scheidsrechter en wil ik wel eens een theatraal duikje maken. Goed voor de show en ik ben een zekerheid met strafschoppen. Bovendien is mijn vrije trappen-ratio hoger dan die van David Beckham. Na een kwartier weet ik vaak al wat het wordt. Vooral als het druilerig weer is, wil ik wel eens een wedstrijdje laten lopen. Dan maak ik in beide helften één schitterende actie, zodat het publiek nooit zal zeggen dat ik niks doe. Mijn teamgenoten zullen balen, maar ach, zij zijn vooral figuranten op mijn show. Zo zet ik ze ook subtiel neer. Als de bal niet in mijn voeten komt, zal ik wat meewarig het hoofd schudden. Op die manier verbloem ik mijn eigen gebrek aan loopvermogen en zwakke conditie, door de aandacht te vestigen op de matige trap van de ander. Ze moeten het maar accepteren.

Want, op de dagen dat ik het op mijn heupen heb, ben ik degene die ze naar de zege leidt. Nooit via een intikker, die laat ik aan de zwoeger naast me. Ik maak de mooie goals. De dribbels, de onmogelijke schoten, de vrije trappen, de lobjes. Ik maak de acties. De schaar, de hakjes. Het publiek smult er van. Ze scanderen mijn naam. Ik geniet er van, met volle teugen. Vooral als de zon schijnt, de dames kortgerokt langs de lijn staan en de opponent bestaat uit elf spelers die familie van elkaar zijn en stinken naar de plaatselijke slagerij.

Na de wedstrijd, in de kantine, gaat de show nog even door. Ik geef eens een rondje, hoewel ik het amper kan betalen. Geeft niets, ik krijg er zeker vier terug. Ik ga eens op de foto met een pupil, grap wat met zijn opgewonden moeder, sla wat maten op de schouder en verhaal nog eens van mijn mooiste acties. Wat maakt het uit dat niemand me kent in het dorp verderop, op vijf minuten fietsen? Hier ben ik de ster. De mooiste meiden van het dorp hangen om me heen.

Uiteindelijk ga ik als laatste weg. De reden is eenvoudig: zo geniet ik tot het einde van alle loftuitingen en voorkom dat iedereen ziet dat ik met de fiets naar mijn goedkope huurflatje moet rijden, omdat een koophuis en een auto met mijn loon onbetaalbaar zijn. Niemand die ziet dat ik in het donker de sleutel omdraai en een lege en sfeerloze kamer binnenstap, de foto van mijn ex-geliefde nog naast mijn bed. Een ex-geliefde die dat predikaat inmiddels al weer zo’n kleine twee jaar draagt. Ik drink nog een biertje en ga slapen, om op zondag weer te ontwaken in de realiteit van alle dagen.

Ik wil eigenlijk alleen maar vragen om begrip. Begrip voor mij en al die andere dorpsvedetten. Ik weet wel dat gekleurde schoenen sommigen per definitie uitnodigen om te gaan trappen, maar denk je aan de andere kant eens in hoe zwaar wij het hebben. Elke zaterdag weer proberen we te ontsnappen aan onszelf en moeten we onze status in stand houden. Vijf slechte wedstrijden en die waterdrager achter je wil zichzelf al als troonopvolger profileren. Denk daar aan als ik je voor schut zet met een onnavolgbare beweging of als ik een strafschop versier terwijl je me niet aanraakt. Ik kan niet anders. Het spijt me.

quote:

WILJAN VLOET WAS EEN ZENDELING

Mijn buurman vertelde mij ooit eens een verhaal. Het was het verhaal van zijn vader, die jaren als zendeling had gewerkt. Hij toog, met geld dat was ingezameld door basisschoolkinderen, naar donker Afrika. Daar verrichtten hij en zijn collegae erg nobel werk. Men bouwde er scholen, kerken of andere nuttige gebouwen. Tussendoor probeerde men nog enkele inwoners te bekeren, maar vaak was dat al niet meer nodig. Sterker nog, vaak ging het geloof van die mensen nog dieper en beleefden ze het ondanks hun ellende intenser. Hoe mooi ik de verhalen en de bedoelingen ook vond, ik kon niet goed tegen de dia’s. Want die had mijn buurman. Je zag blanken in korte broek die de plaatselijke bevolking verblijdden met leuke Nederlandse spulletjes. Negers werden opgedirkt in Volendammer kledij en lachten hun hagelwitte tanden bloot, blij als ze waren met de hulp en de positieve woorden van de zendelingen. Die plaatjes gaven mij het vervelende gevoel naar een bezienswaardigheid te kijken. Datzelfde gevoel heb ik ook altijd in de voorbereiding op het voetbalseizoen.

Alle profclubs van Nederland trekken dan de provincie in, om zich te tonen aan de inheemsen. Voor veel amateurclubs is het de belevenis van het jaar. Voor de wedstrijd even een foto met de opponent en je hebt iets om voor de rest van je leven mee te imponeren bij andere voetballiefhebbers. Daarvoor slik je de pijn van een nederlaag met dubbele cijfers wel. De penningmeesters lopen vaak opgetogen langs het veld. Met al die betalende bezoekers stroomt de clubkas vol. Als het dan ook nog mooi weer is, zijn de biertjes niet aan te slepen en kan je als welwillende amateurclub wellicht nog een speler aantrekken met een mooi zwart budget.

Voor de profs is het niet meer dan een veredelde training. Vaak is de uitslag ondergeschikt aan de tactiek. Nieuwe spelers kunnen zich tonen, de rest doet vrolijk mee. Tegenwoordig is er nog iets nieuws: het fenomeen proefspeler. Het gaat om profs die veelal geen plaats meer hebben in de selectie van hun club of die transfervrij zijn. Ze gaan een weekje op stage. Men traint mee en doet mee in oefenduels, in de hoop een contract af te dwingen. Veelal zijn ze aangeboden door schimmige makelaars, die indrukwekkende cv’s en prachtige videobanden bij de clubs laten zien. Een spits uit Swaziland, een Hongaarse keeper, een Hondurees international zonder club en een Oezbeekse back met opbouwende kwaliteiten? In de voorbereiding moet je nergens van opkijken. Er komen spelers uit landen waarvan je nooit hebt vermoed dat ze er zelfs maar wisten wat voetbal was.

Ook dit jaar hebben we er weer veel. Feyenoord-trainer Ruud Gullit grijnsde van oor tot oor toen hij trots meldde dat de Argentijnse proefspeler Fernández op zijn eerste training al twee ploeggenoten over de reclameborden had geschopt. Toch durfde Gullit het nog niet aan om deze slager op basis van wat trainingen en oefenduels met amateurclubs een contract aan te bieden en Fernández mocht mee naar de Alpencup. Daar viel hij door de mand. Een scherpe tackle, okee, maar eer hij die kon etaleren waren zijn opponenten al twee minuten voorbij. Te traag, luidde het oordeel. PSV kreeg via Guus Hiddink een Braziliaan met een verleden in Zuid-Korea op proef, die ondanks enkele goals tegen recreantenteams al snel werd doorgestuurd naar NEC en daar ook niet kon overtuigen. Dit zijn dan nog twee van onze drie topclubs. Minder bedeelde teams als ADO Den Haag en FC Den Bosch hebben al bijna een heel elftal aan proefspelers gehad, maar er zat nog maar weinig goeds tussen. Men blijft speuren in de hoop die ene versterking tegen te komen. Dat de kleedkamer ondertussen een duiventil is, moet je dan voor lief nemen.

Want soms loont het wel. Ajax-trainer Koeman kocht flink in vorig jaar, maar uitgerekend een klein Roemeens ventje dat op geleende voetbalschoenen zijn eerste training afwerkte, werd de beste aankoop. Nicolae Mitea was een tip van de zaakwaarnemer van Chivu, tijdens het ontkurken van de champagne na diens transfer gedaan aan Koeman. Hatem Trabelsi kwam ook als stagiair binnen, Galásek ooit bij Willem II en zo zijn er meer.

Deze zoektocht naar een speld in de hooiberg is kenmerkend voor de voorbereiding, evenals de prognoses van de trainers en spelers. Gullit en zijn aankopen Goor en Castelen roepen in de pers al dat Feyenoord maar kampioen moet worden, ondertussen vergetend dat de defensie nog altijd rammelt. Koeman wil naar het voorbeeld van FC Porto en Griekenland met Ajax de Champions League proberen te winnen en lijkt prolongatie van de landstitel al als vanzelfsprekend te zien. Co Adriaanse speelt dat hij met zijn eigen selectie, aangevuld met voormalige oogappels uit Tilburg, blij moet zijn met Europees voetbal. De twinkeling in zijn ogen verraadt echter dat hij gokt op lange aanpassingsperioden bij PSV en Feyenoord en een tweede plek voor zijn jongens.

Alle drie de topclubs worden dus kampioen, de subtoppers halen allemaal Europees voetbal, de degradatiekandidaten gaan voor het befaamde linkerrijtje, terwijl alle clubs in de eerste divisie minimaal een periodetitel pakken. Trainers in de voorbereiding zijn soms net zendelingen. De enkeling die realist wil zijn, wordt verketterd en uitgemaakt voor lafaard. De fans willen een hoopvolle boodschap. Dat zei de vader van mijn buurman al: hoopvolle woorden zijn voor mensen soms al genoeg om zich goed te voelen.

Daarom was ik niet echt verbaasd toen ik laatst het sportjournaal bekeek en de presentatie van Roda JC zag. De gedachte topaankoop uit Hongarije had afgezegd, maar toch klonken de woorden Europees voetbal al weer. Wiljan Vloet, de meest schreeuwende trainer van Nederland, zei het dan wel niet al te hard, maar het was duidelijk hoorbaar. Hij gaf zijn fans hoop. Kort daarna wist ik het zeker. Arouna Koné en Sekou Cissé, Ivorianen, werden klaargestoomd voor een leuke foto. Beiden kregen een mijnwerkershelm op en een lantaarn in de hand gedrukt. Leve het oergevoel van Kerkrade, je kan de kop in de krant al voor je zien. Cissé, net niet meer minderjarig en pas sinds kort hier in Nederland, stond erbij en lachte alleen maar zijn hagelwitte tanden bloot. De arme jongen had geen idee waarin hij verzeild was geraakt. Hij werd tot bezienswaardigheid gemaakt en had niet misstaan op de dia’s van mijn buurmans vader. Ja, nu is het echt zeker: Wiljan Vloet was een zendeling….

quote:

Op woensdag 4 augustus 2004 19:23 schreef Eilanden het volgende:
Jouw nieuws heeft bij de Roda fans wat losgemaakt Hoorde van een vriend uit Limburg dat de column ook al op Roda World was verschenen en dat er gezegd werd dat je er niets van begreep

quote:

MARCO’S WU-TANG CLAN

De kogel is eindelijk door de kerk. Er is een nieuwe bondscoach gevonden voor het Nederlands voetbalelftal. De alleenheerser van Zeist, Henk Kesler, is niet over één nacht ijs gegaan, maar kwam toch erg snel rond met de opvolger van Dick Advocaat. Kesler wilde geen enkel risico nemen en zette koers richting Barcelona, om samen met Johan Cruijff schoon schip bij Oranje te gaan maken. De beste Nederlandse voetballer aller tijden fluisterde Kesler de naam van Marco van Basten in het oor. Samen met John van ’t Schip, had de verlosser ook nog gezegd.

Johan wilde het, de media en het volk staan er achter, dus krijgen we Marco en John. FC Vinkeveen, zoals ze genoemd werden in hun Ajax-periode begin jaren tachtig. Dit omdat beide heren destijds vaak op audiëntie gingen bij Cruijff, die in Vinkeveen resideerde. Mede dankzij Marco, die Aad de Mos kapittelde, kon Cruijff zijn trainersperiode starten in Amsterdam. Zoiets schept een band. Er was heus wel eens wrijving tussen de twee, maar ze steunden elkaar toch altijd. De grootste sportieve desillusie beleefde Marco in 1990 op het WK, waar hij opteerde voor Cruijff, maar de KNVB in haar wijsheid besloot Leo Beenhakker aan te stellen. De ster van het EK van 1988 verliet twee jaar later het wereldpodium zonder een goal gemaakt te hebben.

Duidelijk is dat Marco van Basten een geniale voetballer was. Hij is op Cruijff na de beste die we hier in Nederland ooit hadden. Dat is gebaseerd op alles wat hij heeft laten zien en, hoe gek dat ook mag lijken, op wat hij niet meer heeft kunnen laten zien. Marco moest noodgedwongen vroeg stoppen, waardoor we hem altijd op zijn top herinneren, simpelweg omdat we een eventuele aftakeling niet hebben kunnen meemaken. We zullen nooit weten wat een Marco die tot pakweg zijn 33e had kunnen spelen, nog bereikt zou hebben. Een fenomeen is hij dus en dat opent internationaal altijd deuren. Wie met Van Basten aankomt, krijgt respect. Wie met Advocaat aankomt, moet respect verdienen, zowel bij de media als bij het publiek.

Toch is de benoeming van de als coach totaal onervaren Marco een risico. Ik twijfel niet aan zijn voetbalinzicht, ik weet dat Marco zinnige dingen over voetbal kan zeggen. Maar kan hij tijdens een wedstrijd een tactische wissel toepassen? Kan hij met een omzetting van het systeem de boel omgooien? Dat zal, zoals Marco zelf op de persconferentie na zijn aanstelling zelf ook aangaf, nog moeten blijken. Frank Rijkaard, net zo onervaren begonnen destijds, ging op dit aspect ten onder op het EK 2000. Hij verkoos bijvoorbeeld Aron Winter recordinternational te maken boven een wissel die Oranje langs de Italianen had kunnen brengen.

De staf die Marco verzameld heeft, is wat dat betreft evenmin hoopgevend. Marco haalde zijn eigen Wu-Tang Clan binnen. Dit ooit vernieuwende rapperscollectief ondersteunt elkaar ook op elke soloplaat. John van ’t Schip heeft ook niet echt relevante ervaring. Bij Jong Ajax presteerde hij leuk, maar er zijn veel coaches die, met een dergelijke groep talenten die in Nederland nauwelijks zijn gelijke kent, dat zouden kunnen. In Enschede ging bijna de vlag uit toen John na zijn mislukte seizoen bij FC Twente opstapte, dus de voormalige mooie jongen van de Nederlandse velden is ook niet die man die Marco kan ondersteunen onder zware druk.

Sinds Ruud Gullit Zeljko Petrovic als assistent koos, lijkt het ook in om een grappenmaker toe te voegen aan je staf. In dat licht moeten we de benoeming van Rob Witschge, oud-assistent van Haarlem en hoofdcoach van ADO ’20, zien. Rob is de man van de grollen van de kleedkamer. De tijgerbalsem in de slips, opbellen als zaakwaarnemer of journalist, schoenveters van de dure sponsorschoenen vastknopen, urineren in het spelersbad en dat alles met die innemende lach van hem. Ook aan de kaarttafel is Rob een fijne, zo zei John de Wolf ooit al.

Tot slot mag Stanley Menzo keeperstrainer worden. Stanley blunderde in één van zijn weinige interlands ooit vreselijk tegen Polen en deed bij Ajax ook vaak vreemde dingen. De sympathieke Menzo werd groot onder Cruijff, hij weer, als meevoetballende goalie. Later sloeg hij een voorzet van Vahirua in eigen doel en verloor Ajax van Auxerre. Saillant detail is dat zijn vervanger toen Van der Sar heette. Stanley moet nu dus de man die hem voorbijstreefde gaan coachen. Ik gun Stanley zulke fijne vrienden als Marco en John, maar ben tegelijkertijd blij dat zij geen vriendschap hebben gesloten met een keeper die op amateurniveau keepte, anders had die nu keeperstrainer van Oranje kunnen zijn.

De eerste voorselectie van Marco is ook niet direct hoopgevend. Maarten Stekelenburg is dan wel het grootste keeperstalent van Nederland, zolang hij geen eerste man is bij Ajax, is een selectie niet gerechtvaardigd. De selectie van Jan Kromkamp lijkt vooral bedoeld om criticaster Adriaanse te behagen. Co pusht zijn gemaakte rechtsback al een jaar Oranje in en krijgt nu zijn zin. Dat dit Co eigen is en hij dit al deed bij Willem II, waar hij Bert Konterman te pas en te onpas Oranje in praatte, is te belangrijk om onvermeld te laten. Niels Oude Kamphuis en Mario Melchiot zullen toch verbaasd zijn geweest dat een AZ-back hen voorbij is in de rangorde. Romeo Castelen maakte een paar aardige acties bij Den Haag, mocht naar Feyenoord omdat hij gratis was en heeft daar nu de grootste moeite aan te pikken bij het niveau. Normaal gesproken moet hij eerst een duel of vijftien presteren bij Feyenoord, nu mag hij al bij de voorselectie horen. Tot slot is het vriendelijk van Marco dat hij Kevin Hofland, teruggeworpen door blessures, zo wil steunen, maar het is niet te verdedigen ten opzichte van André Ooijer. Ik vind Ooijer altijd wat bleu, maar wel zeer bruikbaar op meerdere posities. Belangrijk is ook dat Ooijer speelt naar zijn mogelijkheden. Nu lijkt datzelfde bleue karakter hem in de weg te zitten, omdat eerst Advocaat en nu Van Basten hem zonder scrupules passeerde.

Nu is dit alles, zowel de samenstelling van de staf als de voorselectie, misschien nog jubelend te ontvangen als vernieuwing. Echter, vrienden kunnen elkaar soms ook te lang beschermen en op den duur de scherpte verliezen. Vernieuwing kan ook snel omslaan in stilstand of achteruitgang. Marco moet daar voor waken. Een grote naam en de berg krediet die daar aan kleeft is op den duur niet voldoende meer. Dick Advocaat was sowieso niet zo makkelijk weggekomen als hij deze voorselectie had gemaakt. Bovendien moet Marco zich ook realiseren dat de laatste platen van de Wu-Tang Clan het niveau van de eerste nooit meer benaderd hebben en dat hij wat dat betreft misschien beter af was geweest zonder vrienden in de staf.

quote:

WESLEY SONCK WORDT NOOIT AJACIED

Tegen het einde van het voetbalseizoen 2002/2003 ontstond er in Amsterdam bij Ajax een klein spitsenprobleem. Nikos Machlas werd niet goed genoeg meer geacht, Ahmed Hossam werd slachtoffer van de geldingsdrang van Ronald Koeman en zijn eigen mentaliteit en door een blessure van eerste en enige keuze Zlatan Ibrahimovic kwam zelfs voormalig taxichauffeur Jamal Akachar als spits binnen de lijnen. Het was dan ook logisch dat Ajax in de zomer van 2003 een nieuwe spits zocht en kocht: Wesley Sonck. Ruim een jaar verder kunnen we stellen dat niet Sikora, Boukhari, Soetaers, Escudé of Grygera de grootste miskoop van Koeman is geweest, maar Wesley Sonck.

Sonck kwam binnen met een overtuigende geloofsbrief. De zelfverklaard socialist uit het Belgische Ninove had in zijn laatste twee seizoenen bij RC Genk 54 competitietreffers gemaakt in 61 competitieduels. In de Nederlandse competitie kon slechts Mateja Kezman zo’n gemiddelde halen. Sterker nog, die deed het zelfs wat beter. De door Ajax-fans vaak verguisde Serviër, die immers alleen intikkertjes maakte, zou nu toch een geduchte concurrent krijgen in Sonck. De staatjes van Sonck vlogen over het internet, zijn staaltjes werden likkebaardend besproken. Sonck scoorde voor België op het WK en had ook in de Champions League een goal gemaakt. Eindelijk zou Ajax weer een spits hebben met de mogelijkheid meer dan 20 doelpunten te maken. Zlatan Ibrahimovic was immers een begenadigd voetballer en werd wel steeds doeltreffender, maar was er niet de man naar om zo’n aantal te halen.

Destijds was ik ook verheugd met de komst van Sonck, al had ik wel enige voorbehouden. Kwam Gabor Torma immers niet ook als Belgisch topscorer binnen bij Roda JC om in Nederland zelden doel te treffen? Torma had last van allerlei blessures en was dan wel van minder niveau, maar toch. De eerste tekenen waren hoopvol. Sonck liet aan de pers weten er veel zin in te hebben, Koeman leek tevreden. Kortom, alle reden tot optimisme.

In Soncks eerste echte test, op het Amsterdam Tournament 2003, bleek echter dat hij tijd nodig zou gaan hebben om te wennen aan het Ajax-systeem. Sonck, groot geworden in een 4-4-2, had moeite met het typische Ajax-spel met vleugelspitsen. Bij Genk assisteerde de sterke Moumouni Dagano hem en kon Sonck om deze Afrikaan heen zwerven. Hij had gedacht bij Ajax een dergelijke rol te krijgen, naast de net als Dagano lange Ibrahimovic. Hoe anders liep het. Sonck werd al snel in een soort hangende rol op de rechterflank geposteerd, omdat hij als spits simpelweg niet kon meekomen in het bewegingsvoetbal van de Amsterdammers.

Het werd een frustrerend seizoen voor de Belg, ondanks vier treffers in de Champions League, waarvan overigens drie tegen de zwakste opponent Club Brugge. Sonck kon terecht aanvoeren dat een positie op rechts niet zijn positie was, maar kon blijkbaar ook niet afdwingen dat Koeman 4-4-2 zou gaan spelen met de ploeg om te profiteren van de kwaliteiten die Sonck werden toegedicht. Sonck kreeg blessures en werd reserve, waarna we pas vlak voor het einde van de competitie ineens zijn naam als drievoudig doelpuntenmaker terugvonden tegen de FC Zwolle. Zo beëindigde de Belg het seizoen met het schamele aantal van negen competitietreffers in toch nog 25 optredens. De man die zou concurreren met Kezman eindigde daarmee gelijk met bijvoorbeeld Orlando Engelaar van NAC, die op het eind van de competitie zelfs als verdediger speelde.

Uiteraard wilde niemand Sonck afschrijven en wees men op het systeem. Dit seizoen gaat Sonck zijn kans pakken, zo hoor je overal. Pure onzin, Sonck gaat zijn kans nooit pakken. Sonck komt namelijk schromelijk tekort voor Ajax, zelfs al speelt Koeman de komende vijf jaar 4-4-2. De Belg begon al veel te zwaar aan de voorbereiding, wat al niet duidt op veel professionaliteit. Maar goed, we weten dankzij Dick Advocaat dat er ook veel te dikke internationals naar het EK gaan, dus daar moeten we dan maar niet te zwaar aan tillen. Sneu genoeg voor Sonck zal hij ook afgetraind nauwelijks een bijdrage kunnen leveren.

Koeman kiest er nu regelmatig voor Sonck als nummer 10 te laten opereren. In het Ajax-systeem is dit de positie kort achter de diepe spits, eigenlijk een vooruitgeschoven middenvelder die in de ruimtes moet duiken. Hiermee blijkt direct het onvermogen van Sonck om fatsoenlijk een bal vast te houden of goed te kaatsen, eigenschappen die de diepe spits van Ajax moet bezitten. Op die plaats zal Koeman hem niet meer gebruiken. Als nummer 10 is Sonck echter net zo slecht. Het is pijnlijk om te zien hoe hij hoe loopt te ploeteren en hoe hij aanvallen verknoeit. Sonck lijdt balverlies, vertraagt het spel en is zelden te betrappen op een goede pass of een actie. Het is schandalig dat prima spelers als Pienaar en Sneijder slachtoffer worden van Koemans keuze om Sonck een basisplaats te gunnen.

Ik kan me voorstellen dat veel Ajax-spelers zich verbijten bij het aanschouwen van zoveel gepruts door de Belg. Het ergste is dan nog zijn houding. Sonck sjokt, neemt nauwelijks initiatieven en begint pas te lopen als de bal enigszins in de buurt is. Als de bal naar de zin van meneer niet helemaal goed in zijn richting gespeeld wordt, kan zijn medespeler nog een scheldkanonnade naar het hoofd krijgen ook. Natuurlijk moet op Ajax-niveau elke bal goed zijn, maar enige zelfkennis en bescheidenheid zou Sonck toch sieren. Want hij is niet de man die moet schelden als Maxwell één keer een bal achter hem plaatst. Sonck moet zijn medespelers dankbaar zijn dat zij hem nog gedogen en dat hij zelfs een strafschop mag nemen om nog enigszins de schijn van doelpuntenmaker op te houden.

Dan hebben we als Ajax-fans jarenlang geroepen dat die Kezman slechts intikkers maakt en verder niks kan. Het is nog steeds deels waar dat Kezmans individuele actie niet zo sterk is en hij afhankelijk is van zijn ploeggenoten en hun aanvoer, maar toch… Hadden we nu Kezman maar gehad in plaats van deze Belgische koekenbakker, die nog niet half zo goed is. De ware intikker loopt nu bij Ajax, maar is zo passief dat hij slechts zelden op de juiste plaats staat om in te tikken. Sonck heeft een gebrekkige techniek en kan totaal niet mee bij Ajax. Het is behelpen voor de fans, die jaren mochten genieten van mensen als Pettersson, Kluivert, Arveladze en Mido. Gelukkig is Zlatan Ibrahimovic er nu nog, want hij is de enige spits die het verschil kan maken.

Koeman moet maar snel wakker worden en Sonck een plaats op de bank gunnen. Liever nog verkoopt hij hem meteen. Ik zal er geen traan om laten. Een goede voetballer leert zich ieder systeem snel aan en loopt na ruim een jaar niet nog steeds verdwaasd rond, als een kind dat voor het eerst in de Efteling komt. Wesley Sonck wordt nooit een Ajacied.