Voorbestemde liefde, maar onmogelijk

Hier mijn verhaal, het lijkt lang (toch wel samengevat), maar is het lezen zeker de moeite waard, danwel voor mij.
Het is dat ik er met niemand persoonlijk over kan praten, daarom heb ik besloten om het maar "iedereen"; te vertellen, what's on my heart...

Ruim drie maanden geleden leerde ik een geweldig meisje kennen, het "perfecte" meisje van mijn dromen, echter wel de vriendin van een vriend, die ook nog eens plannen had om met haar te gaan trouwen!
Zij kende mij nog van lang geleden van een cursus en ik leerde haar weer kennen via haar vriend/verloofde, die ik weer heb ontmoet van een bruiloft in Italie.

We leerden elkaar beter kennen en we gingen steeds meer met elkaar om. Al snel spraken we elkaar dag en nacht, meestal zaten we tot 's ochtends vroeg aan de telefoon of te chatten, en we grepen elke kans om samen iets gezelligs te doen, maar voor mij bleef ze "de vriendin van mijn vriend"; en ik kon er fijn mee leven.

Op een dag, kleine maand verder, waren we samen alleen bij haar thuis, weer een lekkere dag gezellig samen dacht ik zo, totdat ik haar plotseling in mijn armen had en ze me vroeg of ze mij mocht kussen, nou mijn eerste gedachte was dat de vraag eigenlijk van mij moest komen, maar ik kon het niet doen en ik hield het bij een beetje onschuldig knuffelen. Ik vertrok die dag naar huis met een tweezijdig gevoel; zo'n meisje kom je maar eens in je leven tegen, maar ook nog steeds met de gedachte dat zij de vriendin is van mijn vriend: "don't touch".

De volgende dagen gingen we er een beetje over praten, ze vertelde mij dat ze nooit echt van haar vriend heeft gehouden (als echte liefde) en ze nooit de intentie had om te gaan trouwen met hem, maar ze durfde hem nooit los te laten omdat ze bang was nooit meer een ander te kunnen vinden. Eerst dacht ik dat ze het alleen maar vertelde omdat ze mij wilde overhalen en ik vroeg haar om eerst goed over na te denken, waarop ze toch voor mij koos.

Zelf ging ik er ook goed over nadenken, ten eerste dat ik het haar vriend niet kan aandoen en het misschien wel beetje te snel gaat, maar ook dat zij misschien wel mijn ware liefde kan zijn, dat we misschien wel zijn voorbestemd.
Zelf geloof ik niet echt in al dat spirituele mumbo-jumbo, ik leef gewoon de dag door en ik zie wel wat er gebeurd. Maar we hadden zo veel gemeen dat het geen toeval kan zijn, we zeggen of denken heel vaak aan dezelfde dingen, zelfs onderwerpen die niet voor de hand liggen, een keertje wilden we naar de casino gaan en ik vroeg haar aan welk nummer ze dacht, en alsof het uit een film komt, hadden we niet alleen dezelfde nummer in ons gedachte, maar kwam het de volgende avond ook nog uit aan de roulette-tafel.
Maar ook de manier hoe we elkaar hebben leren kennen; ik leerde haar vriend kennen helemaal in Italie, zij kende mij nog van lang geleden en zo kwamen we in contact. En ook het moment dat we verliefd werden, als mensen mij vragen hoe ik mijn "ware" zou ontmoeten, zeg ik altijd (danwel voor de grap) dat ze in mijn armen zou vallen.

Met de gedachte dat zij mijn ware zou zijn, wilde ik het toch proberen, maar dan moest zij wel eerlijk zijn tegenover haar vriend en erover praten. Maar steeds kwam er niks van en ze vertelde mij dat ik haar moest vertrouwen en dat alles wel goed zou komen.
Het werd voor mij met de dag moeilijker om met haar samen te zijn, ik kon nooit mijn echte gevoelens voor haar tonen, en mijn geduld raakte op. Het liefst wilde ik het de hele wereld vertellen dat ik van haar hou, maar ze wilde het eerst zelf aan haar vriend vertellen, en zo beloofde ik.

Op den duur vroeg ik haar of het allemaal niet te snel gegaan is, of we misschien elkaar even de tijd moesten geven en weer als gewone vrienden moeten doorgaan. Maar alsof het lot ons trof, antwoordden we beiden tegelijk van "liever niet" en daardoor kreeg ik nog sterker het gevoel dat we echt zijn voorbestemd.
Ik wilde nog vaker met haar samen zijn, ik liet werk, afspraken, vrienden en familie vallen voor haar, maar het bleef hetzelfde liedje, we konden gezellig samen zijn en hadden "intieme" momenten, maar van echte romantiek en echte tijden samen kwam niks.

Totdat ik het gevoel kreeg dat het minder werd tussen ons, de gezelligheid was weg, ze praatte minder met mij, de "intieme" momenten waren weg, etc. Ik wist dat er iets aan de hand was en dat ze mij iets wilde vertellen, maar ik dacht dat ze gewoon wat tijd voor haarzelf nodig had, wat meer slaap, of dat ze te vermoeid was van haar werk.

Uiteindelijk heb ik haar weer gevraagd of ze het makkelijker zou vinden om weer als gewone vrienden door het leven te gaan en onze relatie op een laag pitje te zetten, en ze antwoordde eerlijk dat ze veel spijt heeft tegenover haar vriend en liever ziet dat het over is tussen ons.
Toen stortte mijn leven in, ik vroeg haar om er over te praten, maar steeds negeerde ze mij en soms kreeg ik zelfs het idee dat ik voor haar niet eens bestond.
Ik las mijn horoscoop, dat het voor mij nu een dipje komt en met dat idee liet ik haar een tijd met rust, maar steeds kwam zij weer in beeld en ik probeerde met haar te praten, maar zonder succes, ik kreeg steeds meer het gevoel dat het totaal over was en ze mij liever niet meer wilt zien.
Daarop heb ik, tegen mijn zin en beste voor haar, besloten om haar helemaal los te laten en gewoon met mijn leven verder gaan.

Maar een liefde loslaten en vergeten gaat niet zo makkelijk, elk moment zonder haar leek een oneindigheid te duren, dus probeerde ik veel afleiding te zoeken, maar overal waar ik was werd ik aan haar herinnerd en kreeg ik "tekens" dat ik voor haar moest gaan, maar steeds dacht ik dat het gewoon "toeval" was en het gewoon tussen mijn hoofd zit.
Echter, de "tekens" werden erger, horoscoop vertelde mij dat mijn situatie wel goed komt, dat ik eens in mijn leven ook aan mijzelf mag denken en voor mijn doel moet gaan. Bij het kijken van films kreeg ik ook steeds "aanwijzingen" dat ik voor haar moet gaan, en als ik aan mijn verleden ga denken, dan krijg ik ook meer het idee dat het lot wel een rol meespeelt.
Maar het kan nog gekker, toen ik had besloten om haar een tijd niet te zien was ik chagarijnig, dat ik haar een paar "boze" SMSjes heb gestuurd, waar ik achteraf wel spijt van had, maar dat moment ging net haar GSM stuk en die berichtjes waren nooit aangekomen!

Alle "gekheid" op een stokje, nu zit ik dus met een dilemma; laat ik haar verder met rust, de kans dat ik mijn "ware liefde" misloop en dat zij een gewoon leven leidt. -- Of ga ik er voor, met misschien veel ruzie en tegenslag van de rest van de families en misschien de kleine kans dat we eigenlijk helemaal niet bij elkaar passen, maar ook de grote kans dat we samen een heel mooi en gelukkig toekomst tegemoet gaan.

Voor een normaal persoon is het makkelijk, wie niet waagt, wie niet wint.
Maar voor mij ligt het anders, onze drie families zijn vrij ouderwets, traditioneel en hebben ook een hele goede relatie onder elkaar en vooral omdat iedereen denkt dat ze al gaan trouwen, is het toch niet dat ik zomaar een keuze mag maken voor mijzelf.

Tevens maakt het mij niet uit of ik ongelukkig ben, zolang zij maar "gelukkig" is ben ik al tevreden. Ik heb liever dat zij zonder zorgen haar leven kan leiden, dan dat zij haar hele leven met schuld moet doorbrengen.
Zo zit ik in elkaar en ik hoop dat iemand of iets mij op andere gedachtes kan brengen.

Ik vraag niks, ik ben blij dat ik dit even kwijt kan, maar ik sta altijd open voor commentaar en suggesties.

[ Bericht 3% gewijzigd door Mystiq op 06-04-2004 19:23:43 (quotes gefixed) ]

Ik ben het met jullie allemaal eens, maar op den duur werd het voor mij gewoon eng, zoveel "tekens".
En qua horoscopen ben ik het ook eens, je moet het altijd met een tikkeltje zout nemen, maar een vriend van mij die veel bezighoudt met spirituele dingetjes (tarotkaarten enzo), vertelde mij precies wat er aan de hand was en ging gebeuren, terwijl we elkaar al bijna een jaar niet hadden gesproken en hij niks van mijn situatie af wist.
Mijn bedoeling was ook om haar los te laten, ik heb zelfs andere vriendinnen gebeld om mijn gedachte van haar af te halen, en steeds kwam er een onderwerp tussen waarop "wijst" dat er iets met haar is. Daarom vind ik het toch beetje "scary" worden, dat er toch een doel in het leven is en ik iets moet doen.

Natuurlijk kan ik alles loslaten en mijn ware komt wel, maar je moet toch het lot beetje helpen, je kan moeilijk jezelf in huis opsluiten en verwachten dat de ware door de schoorsteen valt.

quote:

Op dinsdag 6 april 2004 19:22 schreef LostFormat het volgende:
Als je ergens tekens in wil zien dan doe je dat ook. Het berust allemaal op toeval. Bedenk goed wat je zelf wilt en laat je niet leiden door tekens van buiten af.

Eerder vandaag postte ik ook hoe ik over horoscopen enzooi denk: Bewijs van de horoscoop

Maar soms werd het mij gewoon letterlijk verteld. Anyway, mischien "moest" ik dit meisje ontmoeten voor een ander reden.

quote:

Je helpt het lot ook niet door krampachtig in de voorbestemdheid van deze liefde te willen blijven geloven.
Verliefdheid doet rare dingen met je perceptie...

I know, ik was nooit echt verliefd op haar, ik vond haar gewoon heel leuk (vriendin van mijn vriend), maar het werd steeds intiemer en ik heb haar heel vaak afgewezen als ze "te intiem" werd.

quote:

Ik zou iig niet met haar verder gaan totdat het absoluut zeker is dat ze heeft gebroken met die vriend.
Ook voor vrouwen geldt, eerst het een af maken voor je met het ander begint.

Daar ben ik altijd mee eens geweest, het liefst wilde ik het haar vriend zelf vertellen als zij het niet doet, maar dat zou ze mij nooit vergeven.

Liefde maakt blind, maar zelf heb ik voor elke stap wel oneindig keer over nagedacht (letterlijk en figuurlijk)
Op zich neem ik het haar helemaal niet kwalijk (voor beide keuzes), alleen vind ik het wel erg dat ze er nooit (eerlijk) over wilt praten.