Ik vind het zelf altijd wel leuk om door gedichtenbundels te bladeren... En nu ben ik eigenlijk wel benieuwd of er mensen zijn die een gedicht hebben die ze erg aanspreekt of een bijzondere betekenis voor je heeft?
Ik heb zelf 3 favoriete gedichten:
DE GESTORVENE (Ida Gerhardt)
Zeven maal om de aarde gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan -
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
Ik vind dit een heel mooi gedicht omdat het een goed beeld weergeeft voor wat je over hebt om je geliefde weer te zien...
De volgende:
VOOR DE VERRE PRINSES (J. Slauerhoff)
Wij komen nooit meer saam:
De wereld drong zich tusschenbeide.
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam,
Maar andre sterren zien we in andre tijden.
Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd:
Van licht tot verste duisternis - dat ik
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend,
U zou begroeten met mijn stervenssnik.
Maar als het waar is dat door groote dromen
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht
Tot op de verste ster: dan zal ik komen,
Dan zal ik komen, iedren nacht.
THE WHITE HORSE (D.H. Lawrence)
The youth walks up to the white horse, to put its halter on
and the horse looks at him in silence.
They are so silent, they are in another world.
Deze vind ik zelf dus erg mooi en ze spreken me aan om verschillende redenen (emotionele waarde en bijv. de toon), ik ben benieuwd of jullie ook met een paar mooie gedichten komen!
Succes!
quote:BEZINNING
Na de schrik en
Begenadiging,
Onder 't snikken
Van verzadiging,
Na de feesten
Van het vleesch
Keert de geest en
Rijst de vrees:
Deze extase
Keert niet weer.
't Licht doet dwaas en
't Leven zeer.
J. Slauerhoff
Ik zwoer dat ik je niet zou schrijven.
Toen ik aan een brief begon,
een zware, zwarte brief om ‘s nachts
te posten in een regenbui,
liep alles uit tot inktpatronen.
Lange zinnen dreven samen
tot een donkerblauwe brij.
Woorden vielen uit elkaar.
Letters gingen kopje onder
en verdronken in de kantlijn.
Vlekken stolden tot jouw ogen.
Later kwam je mond omhoog
uit het papier en zei: je moeite
is ontroerend, maar je doet
altijd zo moeilijk, kijk,
de liefde is van brandhout
en een inktvlek is een inktvlek
en voorbij voorgoed voorbij.
Ingmar Heytze
Cloths of Heaven
By W B Yeats
Had I the heavens’ embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams.
dat ik je zag en dat ik zag dat jij
naar mij te kijken zoals ik naar jou
en dat ik hoe dat heet zo steels.
zo en passant en ook zo zijdelijks-
dat ik je net zo lang bekeek tot ik
naar je staarde en dat ik staren bleef.
Ik zag je toen en ik wist in te zien
dat in mijn leven zoveel is gezien
zonder dat ik het ooit eerder zag:
dat kijken zoveel liefs vermag.
Joost Zwagerman
Tof! Leuk dat jullie ook met gedichten komen.... ben erg benieuwd...For I'm not there, I do not sleep,
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond's glint on snow,
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn's rain.
When you awaken in morning's hush,
I am the swift uplifting rush,
of quiet birds in circle flight,
I am soft stars that shine at night,
Don't stand beside my grave and cry,
I am not there. I did not die.
Anonymous
Ik ben getrouwd met Treurigheid,
woon samen met Verdriet.
Krijg soms bezoek van Eenzaamheid
maar helpen doet dat niet.
Van Leví Weemoedt
Herman Gorter: In de zwarte nacht is een mensch aangetreden
In de zwarte nacht is een mensch aangetreden,
de zwarte nachtwolken vlogen,
de zwarte loofstammen bogen,
de wind ging zwaar in zwarte rouwkleeden.
't Gezicht was zoo bleek in 't zwarte haar,
de handen wrongen, de mond borg misbaar,
de nek was zwart,
een hel was 't hart,
van daar kwam het zwarte en worgde haar.
Met de wind, met de boomen en met al de wolken
is ze gekomen,
het waren rondom haar groote volken
van zwarte nachtdroomen.
Bij een groot zwart water aan zijn zoom
heeft ze heel stil gestaan,
de lang geleden geboren boom
heeft het toen geraen -- en de wind en de wolken hebben stil gestaan,
ze hadden het niet gedacht,
anders waren ze niet gegaan
en hadden haar niet hierheen gebracht,
en alle zijn ze blijven staan,
de wind en de boomeblaan
en het wolkevolk
en de zwarte golven in de kolk,
en de vaders en de voorouders
stonden omhoog
in stille wolken met hun schouders,
tot de voeten in zwarte toog,
en de kinderen die ze had willen baren,
kwamen rondom
tegen de boomen staan, ze waren
klein en stom,
en een ding dat ze in haar leven
altijd had gehad,
kwam nu heel hoog boven haar zweven
lichtend mat,
een groote vogel, een groote bloem,
een klinkende klok, haar groote roem,
haar stem waarmee ze was geboren
hing nu omhoog en liet zich hooren.
En al die kindren en die ouden
hadden het niet gedacht,
en ook niet de stem die boven de wouden
nog zong in den nacht --
die was altijd in 't leven geweest
haar eenig lam,
die blaatte nu nog als een eenzaam beest
of ze bij hem kwam,
die was het eenige vuur geweest
voor hare handen,
daar kwam ze 's avonds erg bevreesd
uit de menschelanden,
die was het droomen en lavende slaap
voor haar in 't leven geweest,
die stond nu boven, een eenzaam schaap,
een blatend beest.
Maar toch ze ging en ze sleurde mee
in een sleep,
kindren en klanken, in zwarte zee
ging alles scheep,
en 't dreef nog even, het water zwart
vonkte van diamant,
in die groote schipbreuk brak ook het hart,
alles zonk, het laatst de hand.
* Razztwizzle gedichten fan is
Denkend aan Holland
zie ik brede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
in een groots verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
H. Marsman.
IMPASSE
Bijna alles gaat vanzelf: seizoenen, neerslag, zwaartekracht,
vulkanen ook, gewoon een kwestie van nergens aanzitten,
de hendels de hendels laten.
Al weet hooguit een enkeling waar hij naartoe moet,
men neemt treinen naar kantoor alsof het allemaal zo hoort,
slaapt in een doos onder de brug of leest de krant in het café,
samen onderweg over de grote springplank naar het niets.
In dat droevigmoedige geschuifel zit beweging - geen vooruitgang,
het is meer iets dat je afleidt van het ruisen van je bloed
en het gerommel in je hoofd, bijvoorbeeld over jou en mij;
wij liggen in het park van deze stad als lucht op water,
onze lippen overwegen al seconden lang een
- kus -
The Good Morrow
I wonder, by my troth, what thou and I
Did, till we loved? were we not weaned till then?
But sucked on country pleasures, childishly?
Or snored we in the Seven Sleepers` den?
`Twas so; but this, all pleasures fancies be;
If every any beauty I did see.
Which I desired, and got, `twas but a dream of thee.
And now good - morrow to our waking souls,
Which watch not one another out of fear;
For love all love of other sights controls,
And makes one little room an everywhere.
Let sea - discoverers to new worlds have gone;
Let maps to other, worlds on worlds have shown,
Let us possess one world; each hath one, and is one.
My face in thine eye, thine in mine appears,
And true plain hearts do in the faces rest;
Where can we find two better hemispheres
Without sharp north, without declining west?
Whatever dies, was not mixed equally;
If our two loves be one, or thou and I
Love so alike that none can slacken, none can die.
John Donne
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 04-04-2004 16:53:07 ]
(misschien niet helemaal een gedicht....maar ok)
Juliet:
My only love sprung form my only hate!
Too early seen unknown, and known too late!
Prodigious birth of love is it to me, that I must love a loathed enemy
Romeo:
But soft! What light through yonder window breaks?
It is the East, and Juliet is the sun!
Arise, fair sun, and kill the envious moon
Who is already sick and pale with grief
That thou her maid art far more fair than she.
Be not her maid, since she is envious.
Her vestal livery is but sick and green,
And none but fools do wear it. Cast it off.
It is my lady! O, it is my love!
O, that she knew she were!
She speaks, yet she says nothing.
What of that? Her eye discourses; I will answer it.
I am too bold; 'tis not to me she speaks.
Two of the fairest stars in all the heaven
Having some business, do entreat her eyes
To twinkle in their spheres till they return.
What if her eyes were there, they in her head?
The brightness of her cheek would shame those stars
As daylight doth a lamp; her eyes in heaven
Would through the airy region stream so bright
That birds would sing and think it were not night.
See how she leans her cheek upon her hand!
O, that I were a glove upon that hand,
That I might touch that cheek!
Het oordeel van het opgebaarde lijk (1881)
In tears or cries she does not bow;
Her two hands only press her brain.
What sudden thought appals her now?
It seems her heart would break in twain.
Het gedicht gaat over een vrouw die getrouwd is met een man en zij geloofd niet dat die man van haar houd. In een ultieme poging van de man om haar zijn liefde te tonen, pleegt hij zelfmoord. In dit stukje ziet de vrouw haar man dood op de grond liggen met een mes. Dan beseft ze dat hij wel van haar hield en wat ze gedaan heeft. Dit moment is ook vastgelegd op een schilderij..... Erg indrukwekkend...
sprinkled his bed with a ghieter.
His father got woost,
took hold of a knoost,
and gave him a pack on his meter.
titel en schrijver weet ik even niet meer
quote:Jij bent dus ook een enorme gedichtenfan?Op zondag 4 april 2004 17:02 schreef Razztwizzle het volgende:
Romeo:
Heb je een speciale voorkeur? Genre?
quote:Hehehe, niet zelf bedacht?Op zondag 4 april 2004 17:03 schreef sioux_ het volgende:
There once was a young man named Peter,
sprinkled his bed with a ghieter.
His father got woost,
took hold of a knoost,
and gave him a pack on his meter.
titel en schrijver weet ik even niet meer
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
zo lief had als ik jou.
Hans Andreus
quote:Op zondag 4 april 2004 17:03 schreef sioux_ het volgende:
There once was a young man named Peter,
sprinkled his bed with a ghieter.
His father got woost,
took hold of a knoost,
and gave him a pack on his meter.
titel en schrijver weet ik even niet meer
Die is van John O'Mill J'attendrai le jour et la nuit,
J'attendrai toujours ton retour.
Maurice Chevalier 1939
Ik weet niet meer precies waar ik dit gedichtje tegenkwam. Ik vond het wel grappig en niet moeilijk te begrijpen. Het klinkt vast ook wel erg mooi als het (op de goede manier) wordt uitgesproken *zwijmel*
quote:Enorme fanOp zondag 4 april 2004 17:04 schreef Locusta het volgende:
[..]
Jij bent dus ook een enorme gedichtenfan?
Heb je een speciale voorkeur? Genre?
Mja niet enorm maar wel leuk tijdverdrijf.Gedeeltelijk moet het ook wel als je Engels studeert.
Ik vind bijna alles mooi; heel modern; heel oud, maar sommige dingen raken je gewoon meer dan andere.
OT: deze is ook mooi:
At the San Francisco Airport
By Yvor Winters
This is the terminal: the light
Gives perfect vision, false and hard;
The metal glitters, deep and bright.
Great planes are waiting in the yard--
They are already in the night.
And you are here beside me, small,
Contained and fragile, and intent
On things that I but half recall--
Yet going whither you are bent.
I am the past, and that is all.
But you and I in part are one:
The frightened brain, the nervous will,
The knowledge of what must be done,
The passion to acquire the skill
To face that which you dare not shun.
The rain of matter upon sense
Destroys me momently. The score:
There comes what will come. The expense
Is what one thought, and something more--
One's being and intelligence.
This is the terminal, the break.
Beyond this point, on lines of air,
You take the way that you must take;
And I remain in light and stare--
In light, and nothing else, awake.
owja dit zijn persimmons:
ff voor het idee
Persimmons
In sixth grade Mrs. Walker
slapped the back of my head
and made me stand in the corner
for not knowing the difference
between persimmon and precision.
How to choose
persimmons. This is precision.
Ripe ones are soft and brown-spotted.
Sniff the bottoms. The sweet one
will be fragrant. How to eat:
put the knife away, lay down the newspaper.
Peel the skin tenderly, not to tear the meat.
Chew on the skin, suck it,
and swallow. Now, eat
the meat of the fruit,
so sweet
all of it, to the heart.
Donna undresses, her stomach is white.
In the yard, dewy and shivering
with crickets, we lie naked,
face-up, face-down,
I teach her Chinese. Crickets: chiu chiu. Dew: I've forgotten.
Naked: I've forgotten.
Ni, wo: you me.
I part her legs,
remember to tell her
she is beautiful as the moon.
Other words
that got me into trouble were
fight and fright, wren and yarn.
Fight was what I did when I was frightened,
fright was what I felt when I was fighting.
Wrens are small, plain birds,
yarn is what one knits with.
Wrens are soft as yarn.
My mother made birds out of yarn.
I loved to watch her tie the stuff;
a bird, a rabbit, a wee man.
Mrs. Walker brought a persimmon to class
and cut it up
so everyone could taste
a Chinese apple. Knowing
it wasn't ripe or sweet, I didn't eat
but watched the other faces.
My mother said every persimmon has a sun
inside, something golden, glowing,
warm as my face.
Once, in the cellar, I found two wrapped in newspaper
forgotten and not yet ripe.
I took them and set them both on my bedroom windowsill,
where each morning a cardinal
sang. The sun, the sun.
Finally understanding
he was going blind,
my father would stay up all one night
waiting for a song, a ghost.
I gave him the persimmons, swelled, heavy as sadness,
and sweet as love.
This year, in the muddy lighting
of my parents' cellar, I rummage, looking
for something I lost.
My father sits on the tired, wooden stairs,
black cane between his knees,
hand over hand, gripping the handle.
He's so happy that I've come home.
I ask how his eyes are, a stupid question.
All gone, he answers.
Under some blankets, I find three scrolls.
I sit beside him and untie
three paintings by my father:
Hibiscus leaf and a white flower.
Two cats preening.
Two persimmons, so full they want to drop from the cloth.
He raises both hands to touch the cloth,
asks, Which is this?
This is persimmons, Father.
Oh, the feel of the wolftail on the silk,
the strength, the tense
precision in the wrist.
I painted them hundreds of times
eyes closed. These I painted blind.
Some things never leave a person:
scent of the hair of one you love,
the texture of persimmons,
in your palm, the ripe weight.
Li-Young Lee
And Death Shall Have No Dominion
by: Dylan Thomas
And death shall have no dominion.
Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan't crack;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.
In de film "Solaris" komt dit gedicht voor en ik vond het wel erg mooi...alleen een beetje een deprimerende toon
quote:inderdaad ja, John O'Mill oftewel Jan van der Molen.Op zondag 4 april 2004 17:09 schreef Razztwizzle het volgende:
[..]
deze is ook leuk:
quote:again, titel en schrijver even onbekend. of ik moet de boekenkast induiken (maar ik ben lui)Mon oncle qui-
mon oncle qui-
mon oncle qui-
tle ma tante.
Et quand je suis-
plus quand je qui-
tlerai ma gouverante.
Out of the night that covers me,
Black as the Pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate: I am the captain of my soul.
William James
"Hoggamus higgamus, man is polygamous. Higgamus hoggamus, woman is monogamous."
Wat een mooie gedichten hier nog ff 2 korte:
"Madurodam"
De kroketten in het restaurant
zijn wat aan de kleine kant
Cornelis Bastiaan
"Het heelal"
Hoe verder men keek
hoe groter het leek.
Jules Deelder
, daarom deze:My Declaration Of Self-Esteem
I am me.
In all the world, there is no one else exactly like me. There are persons who have some parts like me, but no one adds up exactly like me. Therefore, everything that comes out of me is authentically mine, because I alone choose it.
I own everything about me - my body, including everything it does; my mind, including all my thoughts and ideas; my eyes, including the images of all they behold; my feelings, whatever they might be anger, joy, frustration, love, disappointment, excitement; my mouth, and all the words that come out of it, polite, sweet or rough, correct or incorrect; my voice, loud or soft; and all my actions, whether they be to others or myself.
I own my own fantasies, my dreams, my hopes, my fears. I own all my triumphs and successes, all my failures and mistakes.
Because I own all of me, I can become intimately acquainted with me. By so doing, I can love me and be friendly with me in all my parts. I can then make it possible for all of me to work in my best interests.
I know there are aspects about myself that puzzle me, and other aspects that I do not know. But as long as I am friendly and loving to myself, I can courageously and hopefully look for the solutions to the puzzles and for ways to find out more about me.
However I look and sound, whatever I say and do, and whatever I think and feel at a given moment in time is me. This is authentic and represents where I am at that moment in time.
When I review later how I looked and sounded, what I said and did, and how I thought and felt, some parts may turn out to be unfitting. I can discard that which is unfitting, and keep that which proved fitting, and invent something new for that which I discarded.
I can see, hear, feel, think, say and do. I have the tools to survive, to be close to others, to be productive, to make sense and order out of the world of people and things outside of me.
I own me, and therefore I can engineer me.
I am me and
I am okay.
Virginia Satir
James Bond rijdt razendsnel
Door hartje Rome heen
Waar druk verkeer krioelt
James Bond weet wat hij doet
James Bond weet wat hij doet
Hij rijdt verkeerd
James Bond rijdt op de brug
Waaronder het gespuis
Een tijdbom heeft geplaatst
James Bond weet wat hij doet
James Bond weet wat hij doet
Hij zet zijn horloge terug
"Ik ben James Bond
Ik laat me niet naaien
Wie aan mijn anus komt
Die komt aan mij"
Dat zei James Bond
James Bond achtervolgt
Het groot en zwaar gespuis
Al vijf uur achtereen
James Bond weet hoe dat komt
James Bond weet hoe dat komt
Hij zit in een file
James Bond zit in het nauw
En zal nu wel heel snel
Iets listigs moeten doen
Daar schiet hem iets te binnen
Daar schiet James iets te binnen...
Ai... een kogel
In Flanders Fields
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Het origineel:
Captain_Chaos pays respect...............
[ Bericht 3% gewijzigd door Captain_Chaos op 04-04-2004 23:17:45 ]
Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant,
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De’ in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat.
Dit heb ik bij mijzelven overdacht,
Verregend, op een miezerigen morgen,
Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.
J.C. Bloem
EN
Laatste gedicht
Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf,
nu het met mijn leven bijna is gedaan,
de scheppingsdrift me ook wat is vergaan
met letterlijk de kanker in mijn lijf,
en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan,
ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel,
maar ik praat liever tegen iemand aan
dan in de ruimte en zo is dit wel
de makkelijkste manier om wat te zeggen),-
hoe moet het nu, waar blijf ik met dat licht
van mij, van jou, wanneer het vallen, weg in
het onverhoeds onnoemelijke begint ?
Of is het dat jij me er een onverdicht
woord dat niet uitgesproken hoeft voor vindt ?
Hans Andreus
[ Bericht 33% gewijzigd door Lonewolf2003 op 04-04-2004 23:06:51 ]
by Lewis Carroll (Charles Lutwidge Dodgson)
'Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe;
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.
"Beware the Jabberwock, my son!
The jaws that bite, the claws that catch!
Beware the Jubjub bird, and shun
The frumious Bandersnatch!"
He took his vorpal sword in hand:
Long time the manxome foe he sought--
So rested he by the Tumtum tree,
And stood awhile in thought.
And, as in uffish thought he stood,
The Jabberwock, with eyes of flame,
Came whiffling through the tulgey wood,
And burbled as it came!
One two! One two! And through and through
The vorpal blade went snicker-snack!
He left it dead, and with its head
He went galumphing back.
"And hast thou slain the Jabberwock?
Come to my arms, my beamish boy!
O frabjous day! Callooh! Callay!"
He chortled in his joy.
'Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe;
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.
)quote:Als je het een mooi gedicht vind kan het er gewoon in lijkt meOp zondag 4 april 2004 23:36 schreef bas-beest het volgende:
laat maar... had een eigen werkje gepost en da's niet helemaal de bedoeling geloof ik (als ik de OP lees
Het bruidsbal
Een vrolijk bruidsbal,
een raaf daarneven.
Een grote, donkere hal
waar geesten streven.
Donk're schaduwen dalen neer,
spoken vliegen heen en weer.
Men sluit de gordijnen
voor de donk’re helderheid
die van de sterren afstraalt,
en zoekt verpozing
voor de verschrikkingen
van de wereld hierbuiten.
Een felle bliksem klapte uit elkaar
Zij werd in het licht gezet, ik zag haar staan
aan de overkant van de zaal.
Zij liep weg van mij ik ging achter haar aan.
Plots draaide zij zich om en keek naar mij,
met trieste maar wonderschone ogen.
Ze waren als de meren die ik ken,
diep en donker als de zwartste nacht.
Ze zei dat ze me wilde dienen als ik haar leven zou sparen,
dat ze alles voor me wilde doen.
Maar dat is niet wat ik van haar wil,
ik wil haar een deel van mijn leven maken.
Naast mij op het bochtige pad van de toekomst
die brengt wat wij niet kunnen bevatten.
Ik wilde haar echter zo graag aan mijn zijde
dat ik niet inzag dat zij zich anders voordeed,
dat zij van binnen niet zo mooi was
als dat ze aan de buitenkant leek.
Zij had mij ogenblikkelijk totaal in haar macht.
Zij heeft mij dingen laten doen,
die, als ik er nu aan terugdenk,
mij vervullen van de diepste afschuw.
Ik heb mij zo volledig aan haar gegeven,
dat zij mij alles heeft laten doen
wat in haar zieke, verdorven geest kon opkomen.
Door deze dingen ben ik alles kwijt geraakt
waar ik aan hechtte in mijn leven.
Mijn vrienden hebben zich reeds afgekeerd
van mijn gedragingen.
Nu zit ik hier alleen en totaal verlaten,
ik denk terug aan het te nabije verleden.
Ik zie in deze contreien enkel hen die er niet meer zijn,
waarom toch telkens de bitterzoete herinnering ophalen?
Ik neem afscheid van de wind, van de regen
en ik ga op weg, op weg naar mijn laatste reis!
quote:*pakt het woordenboek erbij*Op zondag 4 april 2004 23:07 schreef Razztwizzle het volgende:
Jabberwocky
by Lewis Carroll (Charles Lutwidge Dodgson)
'Twas brillig, and the slithy toves
...
ik ken dit gedicht ergens van. waarschijnlijk Engelse literatuur middelbare school. overigens meen ik me te herinneren dat in ieder geval "brillig" een niet-bestaand woord is
beware my friends
as you pass by
as you are now,
so once was I
as I am now,
so you must be
prepare therefore
to follow me
(auteur onbekend--grafschrift)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
to see the world in a grain of sand
and a heaven in a wild flower
hold infinity in the palm of your hand
or eternity for but an hour
(William Blake, Auguries of innocence)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
George Gordon Byron, Lord Byron. 1788–1824
She walks in Beauty
SHE walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that 's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow'd to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.
One shade the more, one ray the less,
Had half impair'd the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o'er her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling-place.
And on that cheek, and o'er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!
quote:Op maandag 5 april 2004 00:19 schreef Razztwizzle het volgende:
[..]
Als je het een mooi gedicht vind kan het er gewoon in lijkt me
Geen probleem....ben benieuwd...quote:hij staat er al....Op maandag 5 april 2004 11:31 schreef Locusta het volgende:
[..]
quote:Het zijn idd niet bestaande woorden, maar ze lijken wel zo op bestaande woorden dat iedereen toch een 'gevoel' of 'idee' heeft waar het over gaat.Op maandag 5 april 2004 09:13 schreef sioux_ het volgende:
[..]
*pakt het woordenboek erbij*
ik ken dit gedicht ergens van. waarschijnlijk Engelse literatuur middelbare school. overigens meen ik me te herinneren dat in ieder geval "brillig" een niet-bestaand woord is
"frumious" is bijvoorbeeld een samenvoeging van furious en fuming.
(Carroll had btw last van zware migraine en het is wel eens gezegd dat dit gedicht één grote hallucinatie trip was
)OT:
Ga nu maar liggen liefste
Rutger Kopland
Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.
Siberië
Bart Moeyaert
Geef me je jas
van bont van teddyberen.
Leg je arm om me heen
en al je winterkleren.
Zoen me
tot ik warm word.
Zoen me
tot ik spin.
Trek je eigen huid dan uit,
stop mij eronder in.
Sus me met je hartslag:
wij ons wij ons wij ons.
Maak van dit veel te grote bed
een heel klein fort van dons.
Somewhere deep inside me,
There is an urge to remember.
I don't know quite what,
But something is tickling me.
Might it be my very first boyfriend?
He, who took my virginity?
Lieg alsjeblieft niet tegen me
niet over iets groots niet over iets
anders. Liever hoor ik het
vernietigendste dan dat je liegt
want dat is nog vernietigender.
Lieg niet over de liefde
iets dat je voelt of iets dat je
zou willen voelen. Liever word ik
bedroefd dan dat je liegt
want dat is nog bedroevender.
Lieg niet tegen me over gevaar
want ik voel toch je angst
en wat ik gewaar word is waar
of ik ken je niet en dat
is nog gevaarlijker.
Lieg niet tegen me over ziekte
liever kijk ik die diepte in
dan dat ik mij verlies in één
van jouw lieve verzinsels
want daarmee verlies ik me dieper.
Lieg niet tegen me over sterven
want zo lang we er nog zijn
vind ik dat toegangsloze
niet mededelen wat je denkt
erger en zo veel doder.
Judith Herzberg
Prachtig, en zo waar...
quote:dat heb ik op een engelstalige siteOp maandag 5 april 2004 17:02 schreef Razztwizzle het volgende:
[..]
Het zijn idd niet bestaande woorden, maar ze lijken wel zo op bestaande woorden dat iedereen toch een 'gevoel' of 'idee' heeft waar het over gaat.
"frumious" is bijvoorbeeld een samenvoeging van furious en fuming.
(Carroll had btw last van zware migraine en het is wel eens gezegd dat dit gedicht één grote hallucinatie trip was
omschreven zien staan als 'frankenwords', een niet bestaand woord dat bestaat uit een samentrekking van twee of meer woorden. Waarmee frankenword zelf dus een heel mooi voorbeeld is...on-topic:
Hier nog twee die ik samen met een ander geschreven heb,
Heersers over blinden
Zij wentelen
in onze grootsheid.
Voltooide poëzie,
nachtgedachten,
worden door hen
niet begrepen,
die het leven gevoeld
door dichters
niet doorzien.
Roesdrift
Het amber voor mijn ogen
vertroebeld, maar vergroot
de teksten die het verbergt.
Verscherpte dubbelzinnigheid
gaat in mijn ogen
over in gevatte onzin.
Drijvend op de roes
schuimen de letters
..zag jij mischien dat ik naar jou.
dat ik je zag en dat ik zag dat jij
naar mij te kijken zoals ik naar jou
en dat ik hoe dat heet zo steels.
zo en passant en ook zo zijdelijks-
dat ik je net zo lang bekeek tot ik
naar je staarde en dat ik staren bleef.
Ik zag je toen en ik wist in te zien
dat in mijn leven zoveel is gezien
zonder dat ik het ooit eerder zag:
dat kijken zoveel liefs vermag
quote:Is inderdaad mooiOp dinsdag 6 april 2004 18:29 schreef PeterRabbit het volgende:
mijn lievelingsgedicht is van Joost Zwagerman:
...
Maar had ik al op 1e pagina neergezet.OT:
Stop All The Clocks
W. H. Auden
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
quote:oeps... heb ik overheen gelezen of gescrolled.. sorry!Op dinsdag 6 april 2004 21:26 schreef Razztwizzle het volgende:
Is inderdaad mooi
Wat een teringzooi is het op deze wereld.
Grote ellende en veel tranen.
Ik heb zo'n hekel aan dit bestaan.
Waarom helpt Hij ons niet?
Wij kunnen zo niet verder.
Ach, wat maakt het ook uit.
Over een poosje is het weer kerst.
jij denkt
dat als ik
dat jij dan
zodat jij mij
en ik niet
als jij denkt
dat ik dan
zal ik
zodat ik jou
en jij niet
ik draai een kleine revolutie af
ik draai een kleine mooie revolutie af
ik ben niet langer van land
ik ben weer water
ik draag schuimende koppen op mijn hoofd
ik draag schietende schimmen in mijn hoofd
op mijn rug rust een zeemeermin
op mijn rug rust de wind
de wind en de zeemeermin zingen
de schuimende koppen ruisen
de schietende schimmen vallen
ik draai een kleine mooie ritselende revolutie af
en ik val en ik ruis en ik zing
Lucebert
Het werd stil in het woud
En wel tienmaal zo koud,
Want de wintertijd kwam. En intusschen
Hing maar steeds aan zijn tak,
Op zijn doode gemak,
Die mijnheer, tot verbazing der musschen.
Piet Paaltjens
And there shall be for thee all soft delight
That shadowy thought can win,
A bright torch, and a casement ope at night,
To let the warm Love in!
John Keats
quote:IeperOp zondag 4 april 2004 22:54 schreef Captain_Chaos het volgende:
John McCrae
[afbeelding]
In Flanders Fields
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Het origineel:
[afbeelding]
[afbeelding]
Captain_Chaos pays respect...............
en Dylan ThomasEen paar favorieten van mij:
Dorothy Parker - Resumé
Razors pain you,
Rivers are damp;
Acids stain you,
And drugs cause cramp.
Guns aren't lawful,
Nooses give;
Gas smells awful,
You might as well live.
John Donne - The Triple Fool
I am two fooles, I know,
For loving, and for saying so
In whining Poetry;
But where’s that wiseman, that would not be I,
If she would not deny?
Then as th’earths inward narrow crooked lanes
Do purge sea waters fretfull salt away,
I thought, if I could draw my paines,
Through Rimes vexation, I should them allay,
Griefe brought to numbers cannot be so fierce,
For, he tames it, that fetters it in verse.
But when I have done so,
Some man, his art and voice to show,
Doth Set and sing my paine,
And, by delighting many, frees againe
Griefe, which verse did restraine.
To Love, and Griefe tribute of Verse belongs,
But not of such as pleases when ’tis read,
Both are increased by such songs:
For both their triumphs so are published,
And I, which was two fooles, do so grow three;
Who are a little wise, the best fooles bee.
George Herbert - Deniall
When my devotions could not pierce
Thy silent eares;
Then was my heart broken, as was my verse:
My breast was full of fears
And disorder:
My bent thoughts, like a brittle bow,
Did flie asunder:
Each took his way; some would to pleasures go,
Some to the warres and thunder
Of alarms.
As good go any where, they say,
As to benumme
Both knees and heart, in crying night and day,
Come, come, my God, O come,
But no hearing.
O that thou shouldst give dust a tongue
To crie to thee,
And then not heare it crying! all day long
My heart was in my knee,
But no hearing.
Therefore my soul lay out of sight,
Untun’d, unstrung:
My feeble spirit, unable to look right,
Like a nipt blossome, hung
Discontented.
O cheer and tune my heartlesse breast,
Deferre no time;
That so thy favours granting my request,
They and my minde may chime,
And mend my ryme.
De wereld scheen vol lichtere geluiden
en een soldaat sliep op zijn overjas
Hij droomde dat het vrede was
omdat er in zijn droom een klok ging luiden.
Er viel een vogel die geen vogel was
niet ver van hem tussen de warme kruiden.
En hij werd niet meer wakker wanthet gras
werd rood, een ieder weet wat dat beduidde.
Het regende en woei. Toen herbegon
achter de grijze lijn der horizon
het bulderen - goedmoedig - der kanonnen.
Maar uit zijn jas, terwijl hij liggen bleef,
bevrijdde zich het laatste wat hij schreef:
liefste de oorlog is nog niet begonnen.
quote:Hehe, ja he. Ik kwam hem een keertje tegen toen ik wat aan het bladeren was. Het gedicht is nog wel veel langer alleen dit fragment sprak me erg aan vanwege de toon. En natuurlijk een beetje de cynische humorOp donderdag 8 april 2004 01:30 schreef Messy het volgende:
hehe, ik vin um wel goed.
quote:Op donderdag 8 april 2004 15:35 schreef ELPablo het volgende:
Uit 'Ode to Psyche'
And there shall be for thee all soft delight
That shadowy thought can win,
A bright torch, and a casement ope at night,
To let the warm Love in!
John Keats
Heel mooi!quote:Is die niet uit een film?Op dinsdag 6 april 2004 21:26 schreef Razztwizzle het volgende:
Stop All The Clocks
W. H. Auden
Four weddings ofzo?
Wat ben ik blij dat ik jou nog niet ken,
Ik dank de sterren en de maan,
Dat iedereen die komt en gaat,
De diepste sporen achterlaat, behalve jij,
Dat jij steeds mijn deuren, dicht of open,
Steeds voorbijgelopen bent.
Het is maar goed dat je me niet herkent,
Kussen onder straatlantaarns,
En samen dwalen door de regen,
Wéér verliefd zijn, wéér verliezen,
Bijna sterven van verdriet,
Dat hoeft nu allemaal nog niet.
Ik ben nog niet aans ons gehecht,
Ik kijk bepaald niet naar je uit,
Neem de tijd als je dat wilt,
Wacht een maand, een jaar,
De eeuwigheid en één seconde langer,
Maar kom, voor ik mijn ogen sluit.
quote:Hij wordt in die film voorgelezen ja.Op dinsdag 13 april 2004 16:16 schreef sterre1981 het volgende:
Is die niet uit een film?
Four weddings ofzo?
Vroeger bij het touwklimmen
als de zon in strepen viel
zat ik boven in het touw
en zag de wereld dan
een beetje zoals God
ik zag de klasgenootjes
beneden op de grond
en zwaaide minzaam
met mijn hand
dat moet je niet doen
als je in een touw hangt.
Ingmar Heytze
Con la luz del cigarro
yo vi el molino,
se me apagó el cigarro
perdí el camino.
Cuando la luna se pone
sus zarcillos de coral,
las olas del mar bravío
rompen a llorar.
San Joaquín y Santa Ana
eran los dos canasteros,
abuelos del niño Dios
que era gitanito y de los buenos.
Tú ¿por qué no vienes
y me ayudas a levantarme?
¿No ves que yo estoy caído?
Mi mundo es un bosque frío,
mi mundo es algo vacío,
y como no seas tú, no siento alivio.
Pañuelo a rayas
con lunares coloraos,
dime donde lo compraste,
¿quien te lo ha dao?
La que me lavó el pañuelo
fue una gitanita mora,
mora de la morería.
Me lo lavó en agua fría,
me lo tendió en el romero
y le canté por bulerías
mientras se secó el pañuelo.
Ya no me cantes, cigarra,
apaga tu sonsonete
que llevo una pena en el alma,
como un puñal se me mete
sabiendo que cuando canto
suspirando va mi suerte.
Bajo la sombra de un árbol,
al compás de mi guitarra
canto alegre este huapango
porque la vida se acaba
y no quiero morir soñando
como mueren las cigarras.
La vida, la vida, la vida es,
un contratiempo.
quote:is die ook vertaald?Op dinsdag 13 april 2004 23:03 schreef Luchtpost het volgende:
Panuelo a rayas.
ik ben eigenlijk wel benieuwd waar het over gaat.
quote:Ja, dat bedoelde ik inderdaad. Maar gelukkig, ik begon al aan mezelf te twijfelen, hoe het kwam dat het me zo bekend voorkomt.Op dinsdag 13 april 2004 20:32 schreef Melusine het volgende:
[..]
Hij wordt in die film voorgelezen ja.
*off topic: ik ken een kinderboek dat Melusine heet, komt je naam daarvandaan?*
on topic:
Toon Hermans - Ongehoord
Wat ik niet zeggen kan
en niet kan schrijven
zal ergens diep in mij
toch bij me blijven
Ongehoord
maar in een lieve duisternis
verbergt zich iets
dat meer dan woorden is
quote:Van Lynne Reid Banks idd, gaaf dat je het kent! Vond ik als kind een geweldig boek. Maar nee, mijn naam komt er niet vandaan...Op dinsdag 13 april 2004 23:23 schreef sterre1981 het volgende:
*off topic: ik ken een kinderboek dat Melusine heet, komt je naam daarvandaan?*
(heb hem van zelfde bron als de schrijfster waarschijnlijk - is gewoon figuur uit Franse legende)Andrew Marvell - To His Coy Mistress
Had we but World enough, and Time,
This coyness Lady were no crime.
We would sit down, and think which way
To walk, and pass our long Loves Day.
Thou by the Indian Ganges side.
Should'st Rubies find: I by the Tide
Of Humber would complain. I would
Love you ten years before the Flood:
And you should if you please refuse
Till the Conversion of the Jews.
My vegetable Love should grow
Vaster then Empires, and more slow.
An hundred years should go to praise
Thine Eyes, and on thy Forehead Gaze.
Two hundred to adore each Breast.
But thirty thousand to the rest.
An Age at least to every part,
And the last Age should show your Heart.
For Lady you deserve this State;
Nor would I love at lower rate.
But at my back I alwaies hear
Times winged Charriot hurrying near:
And yonder all before us lye
Desarts of vast Eternity.
Thy Beauty shall no more be found;
Nor, in thy marble Vault, shall sound
My ecchoing Song: then Worms shall try
That long preserv'd Virginity:
And your quaint Honour turn to durst;
And into ashes all my Lust.
The Grave's a fine and private place,
But none I think do there embrace.
Now therefore, while the youthful hew
Sits on thy skin like morning glew,
And while thy willing Soul transpires
At every pore with instant Fires,
Now let us sport us while we may;
And now, like am'rous birds of prey,
Rather at once our Time devour,
Than languish in his slow-chapt pow'r.
Let us roll all our Strength, and all
Our sweetness, up into one Ball:
And tear our Pleasures with rough strife,
Thorough the Iron gates of Life.
Thus, though we cannot make our Sun
Stand still, yet we will make him run.
Robert Frost - Nothing gold can stay
Nature's first green is gold,
Her hardest hue to hold,
Her early leaf's a flower,
But only so an hour,
Then leaf subsides to leaf,
So Eden sank to grief,
So dawn subsides to day,
Nothing gold can stay.
de stad weifelt over de huizen
de morgen vaart over de daken
de stad binnen
de zon staat op tussen de huizen
onder carillonmuziek
de mensen wandelen in het donker
als het elf uur is
de zon spoelt aan op de daken
aan het strand van de verten
ligt de stille zee der lucht
waarin het schip van een kerktoren
flikkert
in de buik van de stad
drinken wij koffie
en de stad zeilt verder.
Hans Lodeizen 1924-1950
Mijn vader sterft ; als ik zijn hand vasthoud,
voel ik de botten door zijn huid heen steken.
Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken
en is bij elke ademtocht benauwd.
Dus schud ik kussens en verschik de deken,
waar hij met krachteloze hand in klauwt ;
ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud,
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.
Wij volgen één voor één hetzelfde pad,
en worden met dezelfde maat gemeten ;
ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten
zoals hij bij zijn eigen vader zat :
straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten
hoe machteloos ik hem heb liefgehad
Jean Pierre Rawie
Ontroerend mooi, nietwaar?
Jan Boerstoel
Je leeft je eigen leven
wat zij er ook van vindt
je bent allang geen kind meer
al blijf je ook haar kind
je wilt erover praten
maar niet op haar manier
je zult haar best verdriet doen
maar niet voor je plezier
wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
en dan opeens, dan is-ie er, die dag...
De dag waarop je moeder sterft
dat jij wordt losgelaten
en al haar eigenschappen erft
die jij zo in haar haatte
de scherpe tong, de bokkepruik
de zure schooljuffrouw
die zullen ze dan binnenkort
herkennen gaan in jou
en hoop'lijk ook de and're kant; de aardige, de zachte
maar of je die hebt meegeërft valt nog maar af te wachten
de dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Wat al die jaren fout ging
komt dan niet meer terecht
en wat je nog wou zeggen
blijft eeuwig ongezegd
de machteloze frasen
van je genegenheid
en dat het niet haar schuld was
en ook dat het je spijt
de dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
en dan zo graag nog één keer zeggen zou
De dag waarop je moeder sterft
de dag die al je dagen
van dan af aan wat grijzer verft
al hou je niks te klagen
je hebt je goede vrienden nog
die staan je ook dichtbij
en als je soms een minnaar zoekt
dan staan ze in de rij
maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
en niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
de dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt en klein
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn
prachtig gezongen door Karin Bloemen
quote:PrachtigOp woensdag 14 april 2004 14:52 schreef LordByron het volgende:
Sterfbed
Mijn vader sterft ; als ik zijn hand vasthoud,
voel ik de botten door zijn huid heen steken.
Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken
en is bij elke ademtocht benauwd.
Dus schud ik kussens en verschik de deken,
waar hij met krachteloze hand in klauwt ;
ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud,
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.
Wij volgen één voor één hetzelfde pad,
en worden met dezelfde maat gemeten ;
ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten
zoals hij bij zijn eigen vader zat :
straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten
hoe machteloos ik hem heb liefgehad
Jean Pierre Rawie
Ontroerend mooi, nietwaar?
en zo herkenbaar
quote:Op woensdag 7 april 2004 16:28 schreef Razztwizzle het volgende:
Harry Mulisch
jij denkt
dat als ik
dat jij dan
zodat jij mij
en ik niet
als jij denkt
dat ik dan
zal ik
zodat ik jou
en jij niet
Deze vind ik ook mooi: (schrijver is mij onbekend trouwens)
Never say I love you,
if you really don't care.
Never talk about feelings,
if they aren't really there.
Never hold my hand,
if you're going to break my heart.
Never say you are going to...,
if you don't plan to start.
Never look into my eyes,
if all you do is lie.
Never say hello,
if you really mean goodbye.
If you really mean forever,
then say you will try;
never say forever,
'cause forever makes me cry
For I can snore like a bullhorn
or play loud music
or sit up talking with any reasonably sober Irishman
and Fergus will only sink deeper
into his dreamless sleep, which goes by all in one flash,
but let there be that heavy breathing
or a stifled come-cry anywhere in the house
and he will wrench himself awake
and make for it on the run - as now, we lie together,
after making love, quiet, touching along the length of our bodies,
familiar touch of the long-married,
and he appears - in his baseball pajamas, it happens,
the neck opening so small
he has to screw them on, which one day may make him wonder
about the mental capacity of baseball players -
and flops down between us and hugs us and snuggles himself to sleep,
his face gleaming with satisfaction at being this very child.
In the half darkness we look at each other
and smile
and touch arms across his little, startling muscled body -
this one whom habit of memory propels to the ground of his making,
sleeper only the mortal sounds can sing awake,
this blessing love gives again into our arms.
Galway Kinnell
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
quote:pssst.. die stond al op de vorige bladzijdeOp woensdag 14 april 2004 19:19 schreef Viking84 het volgende:
W. H. Auden - Stop all the clocks
quote:Op woensdag 14 april 2004 19:22 schreef Razztwizzle het volgende:
[..]
pssst.. die stond al op de vorige bladzijde
ok een andere dan Hendrik Marsman - 'Paradise regained'
De zon en de zee springen bliksemend open:
waaiers van vuur en zij;
langs blauwe bergen van de morgen
scheert de wind als een antilope
voorbij.
zwervende tussen fonteinen van licht
en langs de stralende pleinen van 't water
voer ik een blonde vrouw aan mijn zij,
die zorgloos zingt langs het eeuwige water
een held're, verruk-lijk-meeslepende wijs:
'Het schip van de wind ligt gereed voor de reis,
de zon en de maan zijn sneeuwwitte rozen,
de morgen en nacht twee blauwe matrozen –
wij gaan terug naar 't Paradijs'.
quote:Die is niet anoniem en er missen stukjes (vergeten of weggelaten). En sommige stukjes zijn anders. Hij is van Mary Fyre. Check:Op zondag 4 april 2004 16:46 schreef Razztwizzle het volgende:
Don't stand beside my grave and weep,
For I'm not there, I do not sleep,
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond's glint on snow,
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn's rain.
When you awaken in morning's hush,
I am the swift uplifting rush,
of quiet birds in circle flight,
I am soft stars that shine at night,
Don't stand beside my grave and cry,
I am not there. I did not die.
Anonymous
When you awake to the morning light
I am the soft uplifting rush
Of quiet birds in circled flight
My time has come, I am at rest
I am the sunset in the west
I am the clouds that race above
Where I watch over those I love
Do not stand at my grave and cry
I am not here, I do not die
So hear the words that here I say
I am the love that guides your way.
by Mary Fyre
quote:dankje!Op woensdag 14 april 2004 19:27 schreef Viking84 het volgende:
[..]
Die is niet anoniem en er missen stukjes (vergeten of weggelaten). En sommige stukjes zijn anders. Hij is van Mary Fyre. Check:
When you awake to the morning light
I am the soft uplifting rush
Of quiet birds in circled flight
My time has come, I am at rest
I am the sunset in the west
I am the clouds that race above
Where I watch over those I love
Do not stand at my grave and cry
I am not here, I do not die
So hear the words that here I say
I am the love that guides your way.
by Mary Fyre
ik wist wel dat er stukjes uit waren
ik kon ze niet vinden.[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 14-04-2004 19:30:07 ]
quote:ja, dit was zeker aan jouw rommelige brein ontsprotenOp woensdag 14 april 2004 19:29 schreef Razztwizzle het volgende:
[..]
dankje!
ik wist wel dat er stukjes uit waren
zitten vage dingen in man, 'mijn' versie is logischer Mi ritrovai per una selva oscura
ché la diritta via era smarrita
Ahi quando a dir qual era e cosa dura
esta selva selvaggia e aspra e forte
ché nel pensier rinova la paura
En zo nog een paar duizend regels verder, van Dante natuurlijk.
quote:Dat vind ik juist niet - die van Razztwizzle ben ik trouwens vaker tegengekomen dan jouw versie eigenlijk. Maar wat zou er onlogisch aan zijn?Op woensdag 14 april 2004 19:32 schreef Viking84 het volgende:
ja, dit was zeker aan jouw rommelige brein ontsproten
Ik vind dat gezwets over love that guides your way eigenlijk net de grens overschrijden tussen poignant en
sentimenteel.quote:Ik heb nog even wat nagezocht; en het is door meerdere mensen geclaimd. Door de Mexicaanse dichteres Melinda Sue Pacho, en door Mary E. Frye, en "Anonymous" en dan zou het waarschijnlijk van een Indiaanse stam afkomstig zijn.Op donderdag 15 april 2004 12:33 schreef Melusine het volgende:
[..]
Dat vind ik juist niet - die van Razztwizzle ben ik trouwens vaker tegengekomen dan jouw versie eigenlijk. Maar wat zou er onlogisch aan zijn?
Ik vind dat gezwets over love that guides your way eigenlijk net de grens overschrijden tussen poignant en
Hoe dan ook; het blijft prachtig.
Bron
Je hoeft er nog niet in: het is er boos
Er zijn geen feeen meer, er zijn hormonen.
En altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of bietebauw.
En alle dingen hebben hier 2 kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
En bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen.
Maar wees niet bang, je hoeft er nog niet in.
-- [I]Annie M.G. Schmidt[\I]
En voordat mensen rare dingen gaan denken...Ja ik ben een kinderlijke ziel!
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
Laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Neeltje Maria Min
quote:Geschreven rond 1934IN NEDERLAND
In Nederland wil ik niet leven,
Men moet er steeds zijn lusten reven,
Ter wille van de goede buren,
Die gretig door elk gaatje gluren.
'k Ga liever leven in de steppen,
Waar men geen last heeft van zijn naasten:
Om ‘t krijschen van mijn lust zal zich geen reiger reppen,
Geen vos zijn tred verhaasten.
In Nederland wil ik niet sterven,
En in de natte grond bederven
Waarop men nimmer heeft geleefd.
Dan blijf ik liever hunkrend zwerven
En kom terecht bij de nomaden.
Mijn landgenooten smaden mij: ,,Hij is mislukt."
Ja, dat ik hen niet meer kon schaden,
Heeft mij in vrijheid nog te vaak bedrukt.
In Nederland wil ik niet leven,
Men moet er altijd naar iets streven,
Om ‘t welzijn van zijn medemenschen denken.
In het geniep slechts mag men krenken,
Maar niet een facie ranslen dat het knalt,
Alleen omdat die trek mij niet bevalt.
Iemand mishandlen zonder reden
Getuigt van tuchtelooze zeden.
Ik wil niet in die smalle huizen wonen.
Die Leelijkheid in steden en in dorpen
Bij duizendtallen heeft geworpen...
Daar loopen allen met een stijve boord
- Uit stijlgevoel niet, om te toonen
Dat men wel weet hoe het behoort -
Des Zondags om elkaar te groeten
De straten door in zwarte stoeten.
In Nederland wil ik niet blijven,
Ik zou dichtgroeien en verstijven.
Het gaat mij daar te kalm, te deftig,
Men spreekt er langzaam, wordt nooit heftig,
En danst nooit op het slappe koord.
Wel worden weerloozen gekweld,
Nooit wordt zoo'n plompe boerenkop gesneld,
En nooit, neen nooit gebeurt een mooie passiemoord.
dat ik mijn onverbiddelijke verplichting
toch al niet meer haal
en ik in slaapnevel gehuld,
kussenkreukels op m'n wang,
de storm in fiets.
Een kwak mascara miste
voor de spiegel in de gang zijn doel,
fleurt nu de huid onder mijn wenkbrauw op.
Korrels in m'n ooghoek.
haren op mijn kuit
en ook deze ochtend weer geen
dagcrème op mijn huid.
'De brug stond open'?
'M'n band zo lek'?
Acht minuten net te laat zucht ik dan maar:"
'godverdomme,
maandag.'
quote:Dat heb ik inderdaad ook wel eens gelezen (ik had het opgezocht omdat ik het op mijn oma's crematie heb voorgelezen - in de eerst geposte versie trouwens) maar dat van die Indiaanse herkomst werd ook weer als mythe bestempeld. Oh well.Op donderdag 15 april 2004 13:48 schreef Razztwizzle het volgende:
Ik heb nog even wat nagezocht; en het is door meerdere mensen geclaimd. Door de Mexicaanse dichteres Melinda Sue Pacho, en door Mary E. Frye, en "Anonymous" en dan zou het waarschijnlijk van een Indiaanse stam afkomstig zijn.
Hoe dan ook; het blijft prachtig.
Bron
Ontopic maar weer... deze is wel echt anoniem
Sir Patrick Spens
The king sits in Dunfermling toune,
Drinking the blude-reid wine:
'O whar will I get guid sailor,
To sail this schip of mine?'
Up and spak an eldern knicht,
Sat at the kings richt kne:
'Sir Patrick Spens is the best sailor
That sails upon the se.'
The king has written a braid letter,
And signd it wi his hand,
And sent it to Sir Patrick Spens,
Was walking on the sand.
The first line that Sir Patrick red,
A loud lauch lauched he;
The next line that Sir Patrick red,
The teir blinded his ee.
'O wha is this has don this deid,
This ill deid don to me,
To send me out this time o' the yeir,
To sail upon the se! '
'Mak haste, mak haste, my mirry men all,
Our guid schip sails the morne:'
'O say na sae, my master deir,
For I feir a deadlie storme.
'Late late yestereen I saw the new moone,
Wi the auld moone in hir arme,
And I feir, I feir, my deir master,
That we will cum to harme.'
O our Scots nobles wer richt laith
To weet their cork-heild schoone;
Bot lang owre a' the play were playd,
Thair hats they swam aboone.
O lang, lang may their ladies sit,
Wi their fans into their hand,
Or eir they se Sir Patrick Spens
Cum sailing to the land.
O lang, lang may the ladies stand,
Wi thair gold kems in their hair,
Waiting for thair ain deir lords,
For they'll se thame na mair.
Haf owre, haf owre to Aberdour,
It's fiftie fadom deip,
And thair lies guid Sir Patrick Spens,
Wi the Scots lords at his feit.
.Lenten Ja, lente dus
Lenten ys come wiþ loue to toune
wiþ blosmen & wiþ briddes roune
þat al þis blisse bryngeþ
dayesees in þis dales
notes suete of nyhtegales
vch foul song singeþ
þe þrestelcoc him þreteþ oo
away is huere wynter wo
when woderoue springeþ
þis foules singeþ ferly fele
ant wlyteþ on huere wynter wele
þat al þe wode ryngeþ
þe rose rayleþ hire rode
þe leues on þe lyhte wode
waxen al wiþ wille
þe mone mandeþ hire bleo
þe lilie is lossom to seo
þe fenyl & þe fille
wowes þis wilde drakes
Miles murgeþ huere makes
ase strem þat strikeþ stille
Mody meneþ so doh mo
Ichot ycham on of þo
for loue þat likes ille
þe mone mandeþ hire lyht
so doþ þe semly sonne bryht
when briddes singeþ breme
deawes donkeþ þe dounes
deores wiþ huere derne rounes
domes forte deme
wormes woweþ vnder cloude
wymmen waxeþ wounder proude
so wel hit wol hem seme
ef me shal wonte wille of on
þis wunne weole y wole forgon
ant wyht in wode be fleme
Anonymous
owja.. þ is een 'th'
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 15-04-2004 18:27:40 ]
quote:idd een erg mooi gedicht. Alleen doet me aan mijn ex denken. Zij stampte dat gedicht constant uit haar hoofd op. Ik moet het ook nog uit m'n hoofd lerenOp donderdag 15 april 2004 14:23 schreef Libris het volgende:
Ben wel een fan van Jan Jacob Slauerhoff. De onrust in zijn gedichten vind ik mooi
[..]
Geschreven rond 1934
Tis bijna een uitnodiging om een passiemoord te begaan AFSCHEID
Zul je voorzichtig zijn?
Ik weet wel dat je maar een boodschap doet
hier om de hoek
en dat je niet gekleed bent voor een lange reis.
Je kus is licht,
je blik gerust
en vredig zijn je hand en voet.
Maar achter deze hoek
een werelddeel,
achter dit ogenblik
een zee van tijd.
Zul je voorzichtig zijn?
(uit: Oogappel , Amsterdam 1986)
Uit mijn hoofd, dus onder voorbehoud:
Robert Frost - Fire and Ice
Some say the world will end in fire,
Some say in ice
From what I've tasted of desire,
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
Is also great, and would suffice.
Une orange sur la table.
Ta robe sur le tapis.
Et toi dans mon lit.
Doux présent de présent.
Fraîcheur de la nuit.
Chaleur de ma vie.
Jacques Prévert.
Ook een vlooienprik
is bij een jonge meid
een mooi stukje werk.
Issa
Nu het dag wordt
Zou ik de vos wel eens
De haan willen zien opvreten
Die met zijn gekraai zo vroeg
Mijn vriend heeft weggejaagd.
Ariwara No Narihira.
Ze is snipverkouden, maar
des te schattiger haar stem.
Etsujin
We'll talk of sunshine and of song,
And summerdays when we were young,
Sweet childish days which were as long
As twenty days are now.
Wordsworth
[ Bericht 0% gewijzigd door ginder op 16-04-2004 11:15:26 ]
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.
dag in dag uit.
Oneindig door.
Iedereen leeft
op tijd
of te laat.
Tijd is geld,
per uur betaald.
Rennen rennen rennen.
Tijd geeft stress,
haast,
overspanning.
Tijd is een ongemakkelijk
gemak.
-----------------------------------
Wat is geloof
als je zeker weet?
Wat is vertrouwen
als je enkel hoopt?
Wat ben ik
als ik mijzelf niet ben,
als ik niet eerlijk ben,
als ik geen mening heb?
Geen tellend persoon meer.
Levend en dood,
met een kloppend
gesloten hart.
-----------------------------
Bevroren handen
hangen nutteloos
te hangen aan
mijn arme armen
Ze doen niets,
helemaal stil.
Onbeweeglijk,
eng,
oven.
Rode handen
zwaaien te
wapperen aan
mijn arme armen.
Ze wapperen maar,
heen en weer.
Hysterisch,
snel,
kraan.
Rode koude handen
werken weer.
Doen nog wel
een beetje zeer.
----------------------------
Dit zijn gedichtjes van mij.
Ik vind Ingmar Heytze ook prachgedichten hebben, zoals wel meer mensen hier.
Op een keer zat ik op de traptreden voor een poort bij de toren van David.
Mijn twee zware boodschappentassen had ik naast me neergezet.
Er stond een groepje toeristen om hun gids heen, en ik diende als oriëntatiepunt.
"Ziet u daar die man met die tassen? Iets rechts van zijn hoofd zit een gewelf uit
de tijd van de Romeinen."
Ik zei bij mezelf: de verlossing komt pas als men hun zal zeggen:
"Ziet u dat gewelf uit de tijd van de Romeinen?
Doet er niet toe, maar daarnaast, iets naar links en omlaag, zit een man die fruit en groente
heeft gekocht voor zijn familie.
Yehudah Amichai. / Poetry International 1983
quote:Het enige gedicht dat ik uit mijn hoofd ken is van DeelderOp donderdag 15 april 2004 18:11 schreef Viking84 het volgende:
[..]
idd een erg mooi gedicht. Alleen doet me aan mijn ex denken. Zij stampte dat gedicht constant uit haar hoofd op. Ik moet het ook nog uit m'n hoofd leren
Rotterdam, Schiedam, Vlaardingen, Maassluis
Hoekie om
Trappie af
Gekkenhuis
Das aber kann ich nicht ertragen,
Dass so wie sonst die Sonne lacht;
Dass wie in deinen Lebenstagen
Die Uhren gehn, die Glocken schlagen,
Einförmig wechseln Tag und Nacht.
Dass, wenn des Tages Lichter schwanden,
Wie sonst der Abend uns vereint;
Und dass, wo sonst dein Stuhl gestanden,
Schon andre ihre Plätze fanden,
Und nichts dich zu vermissen scheint.
Theodor Storm (1817-1888)
[ Bericht 18% gewijzigd door ginder op 17-04-2004 12:01:43 ]
MOOI GEERTRUID,
Mooi' Geertruid, pas getrouwd, die was gezind te weten
wanneer men allerbest de echte-akker spit;
een geestig medicus, benevens haar gezeten
bedacht zich op de vraag en zei ten leste dit:
' Wanneer de dageraad haar rozen komt ontluiken,
dan is het spel gezonder en voor de leden goed,
maar die omtrent de nacht hun echtedeel gebruiken,
genieten meerder lust en vinden meerder zoet!'
'Wel' zei de jonge vrouw, ' zo wil ik dan bezorgen
te plukken in het bed de vruchten van de jeugd,
vooreerst om wel te zijn omtrent de rode morgen
en, als het avond wordt, dan om de zoete vreugd.'
(Jacob Cats 1577 - 1660)
En dat voor die brave Vader Cats! Hoewel? Toentertijd vrijmoedigheid troef?
door Hugh Cook
Eden is boring.
Nothing explodes.
There are no trains to fall off the tracks.
And Adam finds himself
With something missing.
Comic books? Broadband? Balsamic vinegar?
Pachinko? Razor blades? Plasma TV?
He's aware of an itch
And scratching
Has yet to be invented.
He eyes the fruit,
The One Forbidden Thing.
"Not yet," says the serpent,
Who's seen the script.
But Adam is engineered for impatience:
Quests, missions, objectives,
Grails unholy or otherwise.
"Out!" says the angel.
And Adam shrugs,
Loses the core,
Strides to the open gate.
Something on two legs
Is running after him.
schopje.. ben weer in gedichtenstemming
Het is de Soldaat
het is de soldaat, niet de jurist
die ons het recht op een eerlijk proces gaf.
Het is de soldaat, niet de jounalist
die ons de vrijheid van de pers gaf.
Het is de soldaat, niet de schrijver
die ons de vrijheid van menigsuiting gaf.
het is de soldaat, niet de student
die ons het recht op demonstreren gaf.
Het is de soldaat, niet de politicus
die onze grondwet beschermt en verdedigt.
Het is de soldaat
die zijn saluut brengt aan de vlag,
die dient onder de vlag,
wiens doodskist wordt bedenkt met de vlag
en demomstranten de vrijhed geeft
voor het verbranden van de vlag.
Het is de soldaat,
de eenvoudige soldaat,
die aan de basis staat
van onze vrijheid!
auteur onbekend
Er woonde in Jemeppe
[Een plaatsje dicht bij Luik]
Een graaf die Vlaams enFrans sprak
en bovendien nog buik.
Vlaams sprak hij met de boeren
En Frans met de pastoor
En met zijn knechten sprak hij Vlaams
Met Frans er tussendoor.
Doch buik sprak hij uitsluitend
In zijn studeervertrek
Als hij behoefte voelde
Aan een intiem gesprek.
Op een dag zal ik weg zijn en
wat dan? Verdwenen zonder een
teken te geven of te nemen en
het puin dat ik achterlaat is
niet langer lachwekkend.
Want wie zoals ik nooit heeft
gebouwen laat niets achter dan
verwachting en verwarring en
wat dan?
Wellicht in uw herinnering zal ik
stollen verstijven, niet lang meer
blijven maar verbleken tot verleden
en wat toen? Te doen?
'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde
met woorden als geen ander maar wat
heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal
ik zijn.
In u ...
En wat dan...?
Een vrouw beminnen is de dood ontkomen,
weggerukt worden uit dit aards bestaan,
als bliksems in elkanders zielen slaan,
te zamen liggen, luisteren en dromen,
meewiegen met de nachtelijke bomen,
elkander kussen en elkander slaan,
elkaar een oogwenk naar het leven staan,
ondergaan en verwonderd bovenkomen.
'Slaap je al?' vraag ik, maar zij antwoordt niet;
woordeloos liggen we aan elkaar te denken:
twee zielen tot de rand toe vol verdriet.
Ver weg de wereld, die ons niet kan krenken,
vlakbij de sterren, die betoovrend wenken.
't Is of ik dood ben en haar achterliet.
Ed Hoornik
She is a God,
She is a sun,
Gloriana, Gloriana, you make me die forever,
Gloriana, Gloriana, you take my heart away.
A window is a woman,
A queen is a curtain,
Gloriana, Gloriana, your lips are as soft as leopard's skin,
Gloriana, Gloriana, your eyes are like shiny pearls,
You come in the room and I feel warm ande fuzzy inside,
your voice is sweet like an angel.
Gloriana, Gloriana, you are my queen forever.
By Ravi Mehta, (age 13)
Kleine Liefdesverklaring
Ik ben al bijna dood, en ik
zal nooit aan mensen wennen;
zo meen ik ook geen ogenblik
je werkelijk te kennen,
maar soms, tezamen in het huis
en in éen bed tezamen,
met het behoedzame geruis
van regen langs de ramen,
heb ik wel eens een kort moment
gedacht dat ik doorgrondde
hoe ondoorgrondelijk je bent,
en dat al veel gevonden.
quote:Wie kan even vertalen?Op zondag 4 april 2004 17:11 schreef Locusta het volgende:
Even wat anders...
J'attendrai le jour et la nuit,
J'attendrai toujours ton retour.
Maurice Chevalier 1939
Het is trouwens Carmen 85 van Catullus (Romein die leefde rond of iets voor het begin van de jaartelling) en betekent:
Ik haat en ik heb lief
waarom ik dit doe, vraag je misschien.
Ik weet het niet, maar ik voel dat het gebeurt maar ik word erdoor gekweld.
Maar in het Latijn is het wel veel mooier.
quote:Op vrijdag 4 juni 2004 20:38 schreef Internationalist het volgende:
[..]
Wie kan even vertalen?
quote:ik zal dag en nacht wachten
ik zal steeds/altijd op je terugkeer wachten
quote:dank!Op vrijdag 4 juni 2004 20:55 schreef Ms.Bitters het volgende:
[..]
[..]
The Nerves sit ceremonious, like Tombs --
The stiff Heart questions was it He, that bore,
And Yesterday, or Centuries before?
The Feet, mechanical, go round --
Of Ground, or Air, or Ought --
A Wooden way
Regardless grown,
A Quartz contentment, like a stone --
This is the Hour of Lead --
Remembered, if outlived,
As Freezing persons, recollect the Snow --
First -- Chill -- then Stupor -- then the letting go --
Van Emily Dickinson, allicht.
One day in the middle of the night,
two dead boys got up for a fight.
Back to back they faced each other,
drew their swords and shot each other.
A deaf policeman heard the noise
and came to shoot the two dead boys.
If you don't believe this lie is true,
ask the blind man who saw it too.
John Frederick Nims
My clumsiest dear, whose hands shipwreck vases,
At whose quick touch all glasses chip and ring,
Whose palms are bulls in china, burs in linen,
And have no cunning with any soft thing
Except all ill-at-ease fidgeting people:
The refugee uncertain at the door
You make at home; deftly you steady
The drunk clambering on his undulant floor.
Unpredictable dear, the taxi drivers' terror,
Shrinking from far headlights pale as a dime
Yet leaping before apopleptic streetcars—
Misfit in any space. And never on time.
A wrench in clocks and the solar system. Only
With words and people and love you move at ease;
In traffic of wit expertly maneuver
And keep us, all devotion, at your knees.
Forgetting your coffee spreading on our flannel,
Your lipstick grinning on our coat,
So gaily in love's unbreakable heaven
Our souls on glory of spilt bourbon float.
Be with me, darling, early and late. Smash glasses—
I will study wry music for your sake.
For should your hands drop white and empty
All the toys of the world would break.
WARE HET NIET
Je bent lief, zegt ze, maar je bent de Ware niet.
Ze ligt in mijn armen en verroert zich niet.
Ik staar naar haar borsten, maar zie ze niet.
Ik ben de Ware niet? Ik ben de Ware niet?
22 jaar, met nog zoveel jaren in 't verschiet
33 jaar, met jouw geur aan mijn handen
En jouw lippen om mijn verdriet
Want ik ben de Ware niet,
Ik ben weer eens de Ware niet.
Dat dat überhaupt al speelde wist ik niet.
3 weken de lusten believen is te kort
Voor zo'n voorbarige conclusie, vind je niet?
Je kent me niet, zeg ik, je kent me niet.
Of jij de Ware bent, weet ik ook echt niet.
Ik weet het wel, maar ik geloof het niet.
Misschien morgen wel, maar nu nog niet.
EN ALS ER NIETS MEER IS
Als er niets meer is is er toch
nog die hand die schrijft dat er
niets meer is is er toch nog
het woord dat zegt dat er niets
meer is is er toch nog de leegte
van het papier die schreeuwt
dat er niets meer is is er toch
nog de dood om er niet meer te
zijn is er toch nog altijd dat
ene woord, dat over alles heen
in het niets geschreven staat.
Leopold M. van den Brande
Geen reden geen verhaal, waarvoor
ik naar de bron van spreken boor,
dan om in het koeweit van mijn taal,
finaal! totaal! banaal!
te delven naar de spankracht
van je lijf. zoals dat nacht na nacht
anaal! radicaal! helemaal!
verbeelding tart, en moeheid van metaal
naast zich legt in mijn persoon,
en dan daarna, gewoon! ten toon!
unknown!, de ogen sluit als armen
en besluit mij slapend te verwarmen
Geen reden geen verhaal, dan om jou
te besluipen te bezingen. Opdat je zou
blijven, en opdat je blijven zou. Doordat
er iemand van jou schrijven zou:
'Mijn maxi-, maxi-, mijn gemaal
Mijn mannenmaat, mijn prins der
dingen. Mijn hartslag uit de tijd
toen mensen dieren
met hun handen vingen.'
T. Lanoye.
[ Bericht 0% gewijzigd door R_ON op 19-06-2005 18:48:52 ]
silhouet. Zweet staat op je bovenlip.
Het glinstert in de lage maan,
Tot je tong het weglikt.
Boksma.
Hoe ik het overleef, ik weet het niet:
Het Experiment compleet leeggeschreven,
De traditionelen hypocriet,
En wat heeft men ons in de plaats gegeven?
Een modieus en trutterig verdriet,
Zo knus dat ik ervan moet overgeven...
kome er: Vuilnis, kome: Lelijkheid!
Weg met het fatsoen! Gedaan met het gezeik!
[ Bericht 52% gewijzigd door R_ON op 19-06-2005 18:48:19 ]
quote:Zou Karin de Phileine zijn? Uit: Phileine zegt sorry.
Tis iig wel lekker.
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -
Van middag -lang reeds was hij heengespoed-
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
'Waarom,' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.'
__
P.N. van Eyck
quote:Love it!Op zondag 4 april 2004 17:06 schreef kamstra het volgende:
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
zo lief had als ik jou.
Hans Andreus
Zelf vind ik het volgende van Lut de Block erg lief:
Trois allumettes
Met jou
slapen
in een
lucifer-
doosje
moet wel
heel
gevaarlijk
zijn
jij
die mij
in vuur
en vlam zet
ik
die al
brand
van verlangen
------------------------------------------------------------------------
Boom, roos, vis - Sjoerd Kuyper
Ik leerde boom:
een b, en dan twee
rondjes. Zo: oo.
Dan nog de m
en daar stond boom.
Ik kocht een schrift
en in het schrift
schreef ik een boek.
Boom, schreef ik,
boom, boom, boom
- op ieder blad
een boom.
Het stond zó vol
met bomen,
dat ik dacht:
dit is een boek
over een bos.
Ik leerde roos:
de r en weer
die oo en dan
de s van Sjoerd.
En ik kocht
nóg een schrift
en ik schreef
wéér een boek.
Roos, schreef ik,
roos, roos, roos,
en dacht: een boek
zó vol met rozen
is een boek
over een tuin.
Dat was boek twee.
Daarna schreef ik
een boek over de zee.
Ik ben iemand die houdt van hele simpele gedichtjes, en vind deze dus natuurlijk geweldig
quote:Deze is inderdaad mooi. Het gaat niet om de simpelheid, het kan vreselijk ontroerend zijn... deze vind ik ook wel leuk, niet superOp zondag 19 juni 2005 20:14 schreef DevilsAndDust het volgende:
Ik ben iemand die houdt van hele simpele gedichtjes, en vind deze dus natuurlijk geweldig
Voel je hoe ik naar je toe kom?
Je bent naakt in den nacht
Wacht, ik doe eerst een doek om.
Nog niet, nog niet
Liefkoos mij, zacht
Zeg dat je mij mooi vindt
En alleen door te strelen
In 't donker, mij ziet
Zulken wij spelen,
Dat wie 't eerste lacht,
Moet ondergaan,
Wat de ander bedacht?
O, laat het doorgaan,
Totdat wij doodgaan.
Alles wat hierna komt
Is niets dan dood, vermomd
In schijn van leven.
Neem mij weer, wacht nog even.
J.J. Slauerhoff
ik heb het je meteen gezegd, de eerste keer,
ik had het bij op een briefje,
en ik schreef het op de rand van een krant
en op de kalender aan je muur,
en ik zei het in je oor, in de deuropening,
en op straat, aan de kade,
ik riep het naar je over het water
in het licht van een zwiepende straatlantaarn,
en jij riep terug:
"Ik ook van jou!"
) maar ik vind Marsman wel mooi.Vlam
Schuimende morgen
en mijn vuren lach
drinkt uit ontzaggelijke schalen
van lucht en aarde
den opalen dag
Lex Barbarorum
Geef mij een mes.
ik wil deze zwarte zieke plek
uit mijn lichaam wegsnijden.
ik heb mij langzaam recht overeind gezet.
ik heb gehoord, dat ik heb gezegd
in een huiverend, donker beven:
ik erken maar éen wet:
léven.
allen, die wegkwijnen aan een verdriet
verraden het en dat wìl ik niet.
Verder ken ik bijna alleen maar Engelstalige gedichten. Een van mijn favorieten is deze van George Herbert.
George Herbert- Deniall
When my devotions could not pierce
Thy silent eares;
Then was my heart broken, as was my verse;
My breast was full of fears
And disorder:
My bent thoughts, like a brittle bow,
Did flie asunder:
Each took his way; some would to pleasures go,
Some to the warres and thunder
Of alarms.
As good go any where, they say,
As to benumme
Both knees and heart, in crying night and day,
Come, come, my God, O come,
But no hearing.
O that thou shouldst give dust a tongue
To crie to thee,
And then not heare it crying! all day long
My heart was in my knee,
But no hearing.
Therefore my soul lay out of sight,
Untun’d, unstrung:
My feeble spirit, unable to look right,
Like a nipt blossome, hung
Discontented.
O cheer and tune my heartlesse breast,
Deferre no time;
That so thy favours granting my request,
They and my minde may chime,
And mend my ryme.
En een Duits gedicht wat ik mooi vind:
Erich Kästner - Ein Kubikkilometer genügt
Ein Mathamatiker hat behauptet,
daß es allmählich an der Zeit sei,
eine stabile Kiste zu bauen,
die tausend Kilometer lang, hoch und breit sei.
In diesem einen Kubikkilometer
hätten,schrieb er im wichtigsten Satz,
sämtliche heute lebenden Menschen
(das sind zirka sechs Milliarden!) Platz!
Man könnte also die gesamte Menschheit
in eine Kiste steigen heißen
und diese, vielleicht in den Kordilleren,
in einen der tiefsten Abgründe schmeißen.
Da lägen wir dann, fast unbemerkbar,
als würfelformiges Paket.
Und Gras könnte über die Menschheit wachsen.
Und Sand würde daraufgeweht.
Kreischend zögen die Geier Kreise.
Die riesigen Städte stünden leer.
Die Menschheit läg in den Kordilleren.
Doch das wüßte dann keiner mehr.