LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Hallo!
Ik vind het zelf altijd wel leuk om door gedichtenbundels te bladeren... En nu ben ik eigenlijk wel benieuwd of er mensen zijn die een gedicht hebben die ze erg aanspreekt of een bijzondere betekenis voor je heeft?
Ik heb zelf 3 favoriete gedichten:
DE GESTORVENE (Ida Gerhardt)
Zeven maal om de aarde gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan -
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
Ik vind dit een heel mooi gedicht omdat het een goed beeld weergeeft voor wat je over hebt om je geliefde weer te zien...
De volgende:
VOOR DE VERRE PRINSES (J. Slauerhoff)
Wij komen nooit meer saam:
De wereld drong zich tusschenbeide.
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam,
Maar andre sterren zien we in andre tijden.
Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd:
Van licht tot verste duisternis - dat ik
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend,
U zou begroeten met mijn stervenssnik.
Maar als het waar is dat door groote dromen
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht
Tot op de verste ster: dan zal ik komen,
Dan zal ik komen, iedren nacht.
THE WHITE HORSE (D.H. Lawrence)
The youth walks up to the white horse, to put its halter on
and the horse looks at him in silence.
They are so silent, they are in another world.
Deze vind ik zelf dus erg mooi en ze spreken me aan om verschillende redenen (emotionele waarde en bijv. de toon), ik ben benieuwd of jullie ook met een paar mooie gedichten komen!
Succes!
Ik vind het zelf altijd wel leuk om door gedichtenbundels te bladeren... En nu ben ik eigenlijk wel benieuwd of er mensen zijn die een gedicht hebben die ze erg aanspreekt of een bijzondere betekenis voor je heeft?
Ik heb zelf 3 favoriete gedichten:
DE GESTORVENE (Ida Gerhardt)
Zeven maal om de aarde gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan -
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
Ik vind dit een heel mooi gedicht omdat het een goed beeld weergeeft voor wat je over hebt om je geliefde weer te zien...
De volgende:
VOOR DE VERRE PRINSES (J. Slauerhoff)
Wij komen nooit meer saam:
De wereld drong zich tusschenbeide.
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam,
Maar andre sterren zien we in andre tijden.
Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd:
Van licht tot verste duisternis - dat ik
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend,
U zou begroeten met mijn stervenssnik.
Maar als het waar is dat door groote dromen
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht
Tot op de verste ster: dan zal ik komen,
Dan zal ik komen, iedren nacht.
THE WHITE HORSE (D.H. Lawrence)
The youth walks up to the white horse, to put its halter on
and the horse looks at him in silence.
They are so silent, they are in another world.
Deze vind ik zelf dus erg mooi en ze spreken me aan om verschillende redenen (emotionele waarde en bijv. de toon), ik ben benieuwd of jullie ook met een paar mooie gedichten komen!
Succes!
quote:BEZINNING
Na de schrik en
Begenadiging,
Onder 't snikken
Van verzadiging,
Na de feesten
Van het vleesch
Keert de geest en
Rijst de vrees:
Deze extase
Keert niet weer.
't Licht doet dwaas en
't Leven zeer.
J. Slauerhoff
Steun Elkaar, Kopieer Nederlands Waar!
Hadîs (An-Nawawi): "Niemand van jullie gelooft (werkelijk) totdat hij voor zijn broeder wenst wat hij voor zichzelf wenst."
Hadîs (An-Nawawi): "Niemand van jullie gelooft (werkelijk) totdat hij voor zijn broeder wenst wat hij voor zichzelf wenst."
RORSCHACH
Ik zwoer dat ik je niet zou schrijven.
Toen ik aan een brief begon,
een zware, zwarte brief om ‘s nachts
te posten in een regenbui,
liep alles uit tot inktpatronen.
Lange zinnen dreven samen
tot een donkerblauwe brij.
Woorden vielen uit elkaar.
Letters gingen kopje onder
en verdronken in de kantlijn.
Vlekken stolden tot jouw ogen.
Later kwam je mond omhoog
uit het papier en zei: je moeite
is ontroerend, maar je doet
altijd zo moeilijk, kijk,
de liefde is van brandhout
en een inktvlek is een inktvlek
en voorbij voorgoed voorbij.
Ingmar Heytze
Ik zwoer dat ik je niet zou schrijven.
Toen ik aan een brief begon,
een zware, zwarte brief om ‘s nachts
te posten in een regenbui,
liep alles uit tot inktpatronen.
Lange zinnen dreven samen
tot een donkerblauwe brij.
Woorden vielen uit elkaar.
Letters gingen kopje onder
en verdronken in de kantlijn.
Vlekken stolden tot jouw ogen.
Later kwam je mond omhoog
uit het papier en zei: je moeite
is ontroerend, maar je doet
altijd zo moeilijk, kijk,
de liefde is van brandhout
en een inktvlek is een inktvlek
en voorbij voorgoed voorbij.
Ingmar Heytze
He Wishes For
Cloths of Heaven
By W B Yeats
Had I the heavens’ embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams.
Cloths of Heaven
By W B Yeats
Had I the heavens’ embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams.
...zag jij mischien dat ik naar jou.
dat ik je zag en dat ik zag dat jij
naar mij te kijken zoals ik naar jou
en dat ik hoe dat heet zo steels.
zo en passant en ook zo zijdelijks-
dat ik je net zo lang bekeek tot ik
naar je staarde en dat ik staren bleef.
Ik zag je toen en ik wist in te zien
dat in mijn leven zoveel is gezien
zonder dat ik het ooit eerder zag:
dat kijken zoveel liefs vermag.
Joost Zwagerman
dat ik je zag en dat ik zag dat jij
naar mij te kijken zoals ik naar jou
en dat ik hoe dat heet zo steels.
zo en passant en ook zo zijdelijks-
dat ik je net zo lang bekeek tot ik
naar je staarde en dat ik staren bleef.
Ik zag je toen en ik wist in te zien
dat in mijn leven zoveel is gezien
zonder dat ik het ooit eerder zag:
dat kijken zoveel liefs vermag.
Joost Zwagerman
Tof! Leuk dat jullie ook met gedichten komen.... ben erg benieuwd...
Don't stand beside my grave and weep,
For I'm not there, I do not sleep,
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond's glint on snow,
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn's rain.
When you awaken in morning's hush,
I am the swift uplifting rush,
of quiet birds in circle flight,
I am soft stars that shine at night,
Don't stand beside my grave and cry,
I am not there. I did not die.
Anonymous
For I'm not there, I do not sleep,
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond's glint on snow,
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn's rain.
When you awaken in morning's hush,
I am the swift uplifting rush,
of quiet birds in circle flight,
I am soft stars that shine at night,
Don't stand beside my grave and cry,
I am not there. I did not die.
Anonymous
Een huis vol
Ik ben getrouwd met Treurigheid,
woon samen met Verdriet.
Krijg soms bezoek van Eenzaamheid
maar helpen doet dat niet.
Van Leví Weemoedt
Ik ben getrouwd met Treurigheid,
woon samen met Verdriet.
Krijg soms bezoek van Eenzaamheid
maar helpen doet dat niet.
Van Leví Weemoedt
er staan idd. een paar mooie bij...
Herman Gorter: In de zwarte nacht is een mensch aangetreden
In de zwarte nacht is een mensch aangetreden,
de zwarte nachtwolken vlogen,
de zwarte loofstammen bogen,
de wind ging zwaar in zwarte rouwkleeden.
't Gezicht was zoo bleek in 't zwarte haar,
de handen wrongen, de mond borg misbaar,
de nek was zwart,
een hel was 't hart,
van daar kwam het zwarte en worgde haar.
Met de wind, met de boomen en met al de wolken
is ze gekomen,
het waren rondom haar groote volken
van zwarte nachtdroomen.
Bij een groot zwart water aan zijn zoom
heeft ze heel stil gestaan,
de lang geleden geboren boom
heeft het toen geraen -- en de wind en de wolken hebben stil gestaan,
ze hadden het niet gedacht,
anders waren ze niet gegaan
en hadden haar niet hierheen gebracht,
en alle zijn ze blijven staan,
de wind en de boomeblaan
en het wolkevolk
en de zwarte golven in de kolk,
en de vaders en de voorouders
stonden omhoog
in stille wolken met hun schouders,
tot de voeten in zwarte toog,
en de kinderen die ze had willen baren,
kwamen rondom
tegen de boomen staan, ze waren
klein en stom,
en een ding dat ze in haar leven
altijd had gehad,
kwam nu heel hoog boven haar zweven
lichtend mat,
een groote vogel, een groote bloem,
een klinkende klok, haar groote roem,
haar stem waarmee ze was geboren
hing nu omhoog en liet zich hooren.
En al die kindren en die ouden
hadden het niet gedacht,
en ook niet de stem die boven de wouden
nog zong in den nacht --
die was altijd in 't leven geweest
haar eenig lam,
die blaatte nu nog als een eenzaam beest
of ze bij hem kwam,
die was het eenige vuur geweest
voor hare handen,
daar kwam ze 's avonds erg bevreesd
uit de menschelanden,
die was het droomen en lavende slaap
voor haar in 't leven geweest,
die stond nu boven, een eenzaam schaap,
een blatend beest.
Maar toch ze ging en ze sleurde mee
in een sleep,
kindren en klanken, in zwarte zee
ging alles scheep,
en 't dreef nog even, het water zwart
vonkte van diamant,
in die groote schipbreuk brak ook het hart,
alles zonk, het laatst de hand.
Herman Gorter: In de zwarte nacht is een mensch aangetreden
In de zwarte nacht is een mensch aangetreden,
de zwarte nachtwolken vlogen,
de zwarte loofstammen bogen,
de wind ging zwaar in zwarte rouwkleeden.
't Gezicht was zoo bleek in 't zwarte haar,
de handen wrongen, de mond borg misbaar,
de nek was zwart,
een hel was 't hart,
van daar kwam het zwarte en worgde haar.
Met de wind, met de boomen en met al de wolken
is ze gekomen,
het waren rondom haar groote volken
van zwarte nachtdroomen.
Bij een groot zwart water aan zijn zoom
heeft ze heel stil gestaan,
de lang geleden geboren boom
heeft het toen geraen -- en de wind en de wolken hebben stil gestaan,
ze hadden het niet gedacht,
anders waren ze niet gegaan
en hadden haar niet hierheen gebracht,
en alle zijn ze blijven staan,
de wind en de boomeblaan
en het wolkevolk
en de zwarte golven in de kolk,
en de vaders en de voorouders
stonden omhoog
in stille wolken met hun schouders,
tot de voeten in zwarte toog,
en de kinderen die ze had willen baren,
kwamen rondom
tegen de boomen staan, ze waren
klein en stom,
en een ding dat ze in haar leven
altijd had gehad,
kwam nu heel hoog boven haar zweven
lichtend mat,
een groote vogel, een groote bloem,
een klinkende klok, haar groote roem,
haar stem waarmee ze was geboren
hing nu omhoog en liet zich hooren.
En al die kindren en die ouden
hadden het niet gedacht,
en ook niet de stem die boven de wouden
nog zong in den nacht --
die was altijd in 't leven geweest
haar eenig lam,
die blaatte nu nog als een eenzaam beest
of ze bij hem kwam,
die was het eenige vuur geweest
voor hare handen,
daar kwam ze 's avonds erg bevreesd
uit de menschelanden,
die was het droomen en lavende slaap
voor haar in 't leven geweest,
die stond nu boven, een eenzaam schaap,
een blatend beest.
Maar toch ze ging en ze sleurde mee
in een sleep,
kindren en klanken, in zwarte zee
ging alles scheep,
en 't dreef nog even, het water zwart
vonkte van diamant,
in die groote schipbreuk brak ook het hart,
alles zonk, het laatst de hand.
- En zoals pijn ook een vorm van voelen is, laat kou me weten dat ik wist wat warmte was.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
En hier staat een 'prose poem' die te lang is om te posten maar wel heel mooi is.
* Razztwizzle gedichten fan is
* Razztwizzle gedichten fan is
Herinnering aan Holland
Denkend aan Holland
zie ik brede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
in een groots verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
H. Marsman.
Denkend aan Holland
zie ik brede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
in een groots verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
H. Marsman.
It's not just sex, it's love
It's two people connecting
With four other people
And aliens
It's two people connecting
With four other people
And aliens
En nog een mooie van Ingmar Heytze:
IMPASSE
Bijna alles gaat vanzelf: seizoenen, neerslag, zwaartekracht,
vulkanen ook, gewoon een kwestie van nergens aanzitten,
de hendels de hendels laten.
Al weet hooguit een enkeling waar hij naartoe moet,
men neemt treinen naar kantoor alsof het allemaal zo hoort,
slaapt in een doos onder de brug of leest de krant in het café,
samen onderweg over de grote springplank naar het niets.
In dat droevigmoedige geschuifel zit beweging - geen vooruitgang,
het is meer iets dat je afleidt van het ruisen van je bloed
en het gerommel in je hoofd, bijvoorbeeld over jou en mij;
wij liggen in het park van deze stad als lucht op water,
onze lippen overwegen al seconden lang een
- kus -
IMPASSE
Bijna alles gaat vanzelf: seizoenen, neerslag, zwaartekracht,
vulkanen ook, gewoon een kwestie van nergens aanzitten,
de hendels de hendels laten.
Al weet hooguit een enkeling waar hij naartoe moet,
men neemt treinen naar kantoor alsof het allemaal zo hoort,
slaapt in een doos onder de brug of leest de krant in het café,
samen onderweg over de grote springplank naar het niets.
In dat droevigmoedige geschuifel zit beweging - geen vooruitgang,
het is meer iets dat je afleidt van het ruisen van je bloed
en het gerommel in je hoofd, bijvoorbeeld over jou en mij;
wij liggen in het park van deze stad als lucht op water,
onze lippen overwegen al seconden lang een
- kus -
Iets lastiger, maar wel prachtig:
The Good Morrow
I wonder, by my troth, what thou and I
Did, till we loved? were we not weaned till then?
But sucked on country pleasures, childishly?
Or snored we in the Seven Sleepers` den?
`Twas so; but this, all pleasures fancies be;
If every any beauty I did see.
Which I desired, and got, `twas but a dream of thee.
And now good - morrow to our waking souls,
Which watch not one another out of fear;
For love all love of other sights controls,
And makes one little room an everywhere.
Let sea - discoverers to new worlds have gone;
Let maps to other, worlds on worlds have shown,
Let us possess one world; each hath one, and is one.
My face in thine eye, thine in mine appears,
And true plain hearts do in the faces rest;
Where can we find two better hemispheres
Without sharp north, without declining west?
Whatever dies, was not mixed equally;
If our two loves be one, or thou and I
Love so alike that none can slacken, none can die.
John Donne
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 04-04-2004 16:53:07 ]
The Good Morrow
I wonder, by my troth, what thou and I
Did, till we loved? were we not weaned till then?
But sucked on country pleasures, childishly?
Or snored we in the Seven Sleepers` den?
`Twas so; but this, all pleasures fancies be;
If every any beauty I did see.
Which I desired, and got, `twas but a dream of thee.
And now good - morrow to our waking souls,
Which watch not one another out of fear;
For love all love of other sights controls,
And makes one little room an everywhere.
Let sea - discoverers to new worlds have gone;
Let maps to other, worlds on worlds have shown,
Let us possess one world; each hath one, and is one.
My face in thine eye, thine in mine appears,
And true plain hearts do in the faces rest;
Where can we find two better hemispheres
Without sharp north, without declining west?
Whatever dies, was not mixed equally;
If our two loves be one, or thou and I
Love so alike that none can slacken, none can die.
John Donne
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 04-04-2004 16:53:07 ]
Goed, nog weer een bijdrage van mij...
(misschien niet helemaal een gedicht....maar ok)
Juliet:
My only love sprung form my only hate!
Too early seen unknown, and known too late!
Prodigious birth of love is it to me, that I must love a loathed enemy
(misschien niet helemaal een gedicht....maar ok)
Juliet:
My only love sprung form my only hate!
Too early seen unknown, and known too late!
Prodigious birth of love is it to me, that I must love a loathed enemy
Romeo:
But soft! What light through yonder window breaks?
It is the East, and Juliet is the sun!
Arise, fair sun, and kill the envious moon
Who is already sick and pale with grief
That thou her maid art far more fair than she.
Be not her maid, since she is envious.
Her vestal livery is but sick and green,
And none but fools do wear it. Cast it off.
It is my lady! O, it is my love!
O, that she knew she were!
She speaks, yet she says nothing.
What of that? Her eye discourses; I will answer it.
I am too bold; 'tis not to me she speaks.
Two of the fairest stars in all the heaven
Having some business, do entreat her eyes
To twinkle in their spheres till they return.
What if her eyes were there, they in her head?
The brightness of her cheek would shame those stars
As daylight doth a lamp; her eyes in heaven
Would through the airy region stream so bright
That birds would sing and think it were not night.
See how she leans her cheek upon her hand!
O, that I were a glove upon that hand,
That I might touch that cheek!
Fragment uit een gedicht van Janos Arany (1817-1882):
Het oordeel van het opgebaarde lijk (1881)
In tears or cries she does not bow;
Her two hands only press her brain.
What sudden thought appals her now?
It seems her heart would break in twain.
Het gedicht gaat over een vrouw die getrouwd is met een man en zij geloofd niet dat die man van haar houd. In een ultieme poging van de man om haar zijn liefde te tonen, pleegt hij zelfmoord. In dit stukje ziet de vrouw haar man dood op de grond liggen met een mes. Dan beseft ze dat hij wel van haar hield en wat ze gedaan heeft. Dit moment is ook vastgelegd op een schilderij..... Erg indrukwekkend...
Het oordeel van het opgebaarde lijk (1881)
In tears or cries she does not bow;
Her two hands only press her brain.
What sudden thought appals her now?
It seems her heart would break in twain.
Het gedicht gaat over een vrouw die getrouwd is met een man en zij geloofd niet dat die man van haar houd. In een ultieme poging van de man om haar zijn liefde te tonen, pleegt hij zelfmoord. In dit stukje ziet de vrouw haar man dood op de grond liggen met een mes. Dan beseft ze dat hij wel van haar hield en wat ze gedaan heeft. Dit moment is ook vastgelegd op een schilderij..... Erg indrukwekkend...
There once was a young man named Peter,
sprinkled his bed with a ghieter.
His father got woost,
took hold of a knoost,
and gave him a pack on his meter.
titel en schrijver weet ik even niet meer
sprinkled his bed with a ghieter.
His father got woost,
took hold of a knoost,
and gave him a pack on his meter.
titel en schrijver weet ik even niet meer
Jij bent dus ook een enorme gedichtenfan?quote:Op zondag 4 april 2004 17:02 schreef Razztwizzle het volgende:
Romeo:
Heb je een speciale voorkeur? Genre?
Hehehe, niet zelf bedacht?quote:Op zondag 4 april 2004 17:03 schreef sioux_ het volgende:
There once was a young man named Peter,
sprinkled his bed with a ghieter.
His father got woost,
took hold of a knoost,
and gave him a pack on his meter.
titel en schrijver weet ik even niet meer
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
zo lief had als ik jou.
Hans Andreus
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
zo lief had als ik jou.
Hans Andreus
Die is van John O'Millquote:Op zondag 4 april 2004 17:03 schreef sioux_ het volgende:
There once was a young man named Peter,
sprinkled his bed with a ghieter.
His father got woost,
took hold of a knoost,
and gave him a pack on his meter.
titel en schrijver weet ik even niet meer
Even wat anders...
J'attendrai le jour et la nuit,
J'attendrai toujours ton retour.
Maurice Chevalier 1939
Ik weet niet meer precies waar ik dit gedichtje tegenkwam. Ik vond het wel grappig en niet moeilijk te begrijpen. Het klinkt vast ook wel erg mooi als het (op de goede manier) wordt uitgesproken *zwijmel*
J'attendrai le jour et la nuit,
J'attendrai toujours ton retour.
Maurice Chevalier 1939
Ik weet niet meer precies waar ik dit gedichtje tegenkwam. Ik vond het wel grappig en niet moeilijk te begrijpen. Het klinkt vast ook wel erg mooi als het (op de goede manier) wordt uitgesproken *zwijmel*
Enorme fan Mja niet enorm maar wel leuk tijdverdrijf.quote:Op zondag 4 april 2004 17:04 schreef Locusta het volgende:
[..]
Jij bent dus ook een enorme gedichtenfan?
Heb je een speciale voorkeur? Genre?
Gedeeltelijk moet het ook wel als je Engels studeert.
Ik vind bijna alles mooi; heel modern; heel oud, maar sommige dingen raken je gewoon meer dan andere.
OT: deze is ook mooi:
At the San Francisco Airport
By Yvor Winters
This is the terminal: the light
Gives perfect vision, false and hard;
The metal glitters, deep and bright.
Great planes are waiting in the yard--
They are already in the night.
And you are here beside me, small,
Contained and fragile, and intent
On things that I but half recall--
Yet going whither you are bent.
I am the past, and that is all.
But you and I in part are one:
The frightened brain, the nervous will,
The knowledge of what must be done,
The passion to acquire the skill
To face that which you dare not shun.
The rain of matter upon sense
Destroys me momently. The score:
There comes what will come. The expense
Is what one thought, and something more--
One's being and intelligence.
This is the terminal, the break.
Beyond this point, on lines of air,
You take the way that you must take;
And I remain in light and stare--
In light, and nothing else, awake.
een lange:
owja dit zijn persimmons:
ff voor het idee
Persimmons
In sixth grade Mrs. Walker
slapped the back of my head
and made me stand in the corner
for not knowing the difference
between persimmon and precision.
How to choose
persimmons. This is precision.
Ripe ones are soft and brown-spotted.
Sniff the bottoms. The sweet one
will be fragrant. How to eat:
put the knife away, lay down the newspaper.
Peel the skin tenderly, not to tear the meat.
Chew on the skin, suck it,
and swallow. Now, eat
the meat of the fruit,
so sweet
all of it, to the heart.
Donna undresses, her stomach is white.
In the yard, dewy and shivering
with crickets, we lie naked,
face-up, face-down,
I teach her Chinese. Crickets: chiu chiu. Dew: I've forgotten.
Naked: I've forgotten.
Ni, wo: you me.
I part her legs,
remember to tell her
she is beautiful as the moon.
Other words
that got me into trouble were
fight and fright, wren and yarn.
Fight was what I did when I was frightened,
fright was what I felt when I was fighting.
Wrens are small, plain birds,
yarn is what one knits with.
Wrens are soft as yarn.
My mother made birds out of yarn.
I loved to watch her tie the stuff;
a bird, a rabbit, a wee man.
Mrs. Walker brought a persimmon to class
and cut it up
so everyone could taste
a Chinese apple. Knowing
it wasn't ripe or sweet, I didn't eat
but watched the other faces.
My mother said every persimmon has a sun
inside, something golden, glowing,
warm as my face.
Once, in the cellar, I found two wrapped in newspaper
forgotten and not yet ripe.
I took them and set them both on my bedroom windowsill,
where each morning a cardinal
sang. The sun, the sun.
Finally understanding
he was going blind,
my father would stay up all one night
waiting for a song, a ghost.
I gave him the persimmons, swelled, heavy as sadness,
and sweet as love.
This year, in the muddy lighting
of my parents' cellar, I rummage, looking
for something I lost.
My father sits on the tired, wooden stairs,
black cane between his knees,
hand over hand, gripping the handle.
He's so happy that I've come home.
I ask how his eyes are, a stupid question.
All gone, he answers.
Under some blankets, I find three scrolls.
I sit beside him and untie
three paintings by my father:
Hibiscus leaf and a white flower.
Two cats preening.
Two persimmons, so full they want to drop from the cloth.
He raises both hands to touch the cloth,
asks, Which is this?
This is persimmons, Father.
Oh, the feel of the wolftail on the silk,
the strength, the tense
precision in the wrist.
I painted them hundreds of times
eyes closed. These I painted blind.
Some things never leave a person:
scent of the hair of one you love,
the texture of persimmons,
in your palm, the ripe weight.
Li-Young Lee
owja dit zijn persimmons:
ff voor het idee
Persimmons
In sixth grade Mrs. Walker
slapped the back of my head
and made me stand in the corner
for not knowing the difference
between persimmon and precision.
How to choose
persimmons. This is precision.
Ripe ones are soft and brown-spotted.
Sniff the bottoms. The sweet one
will be fragrant. How to eat:
put the knife away, lay down the newspaper.
Peel the skin tenderly, not to tear the meat.
Chew on the skin, suck it,
and swallow. Now, eat
the meat of the fruit,
so sweet
all of it, to the heart.
Donna undresses, her stomach is white.
In the yard, dewy and shivering
with crickets, we lie naked,
face-up, face-down,
I teach her Chinese. Crickets: chiu chiu. Dew: I've forgotten.
Naked: I've forgotten.
Ni, wo: you me.
I part her legs,
remember to tell her
she is beautiful as the moon.
Other words
that got me into trouble were
fight and fright, wren and yarn.
Fight was what I did when I was frightened,
fright was what I felt when I was fighting.
Wrens are small, plain birds,
yarn is what one knits with.
Wrens are soft as yarn.
My mother made birds out of yarn.
I loved to watch her tie the stuff;
a bird, a rabbit, a wee man.
Mrs. Walker brought a persimmon to class
and cut it up
so everyone could taste
a Chinese apple. Knowing
it wasn't ripe or sweet, I didn't eat
but watched the other faces.
My mother said every persimmon has a sun
inside, something golden, glowing,
warm as my face.
Once, in the cellar, I found two wrapped in newspaper
forgotten and not yet ripe.
I took them and set them both on my bedroom windowsill,
where each morning a cardinal
sang. The sun, the sun.
Finally understanding
he was going blind,
my father would stay up all one night
waiting for a song, a ghost.
I gave him the persimmons, swelled, heavy as sadness,
and sweet as love.
This year, in the muddy lighting
of my parents' cellar, I rummage, looking
for something I lost.
My father sits on the tired, wooden stairs,
black cane between his knees,
hand over hand, gripping the handle.
He's so happy that I've come home.
I ask how his eyes are, a stupid question.
All gone, he answers.
Under some blankets, I find three scrolls.
I sit beside him and untie
three paintings by my father:
Hibiscus leaf and a white flower.
Two cats preening.
Two persimmons, so full they want to drop from the cloth.
He raises both hands to touch the cloth,
asks, Which is this?
This is persimmons, Father.
Oh, the feel of the wolftail on the silk,
the strength, the tense
precision in the wrist.
I painted them hundreds of times
eyes closed. These I painted blind.
Some things never leave a person:
scent of the hair of one you love,
the texture of persimmons,
in your palm, the ripe weight.
Li-Young Lee
Ja, ik zag al bij je profiel dat je Engels studeerde. Leek mij ook erg leuk om te doen (lang zitten twijfelen...), uiteindelijk toch maar voor geschiedenis gekozen.
And Death Shall Have No Dominion
by: Dylan Thomas
And death shall have no dominion.
Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan't crack;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.
In de film "Solaris" komt dit gedicht voor en ik vond het wel erg mooi...alleen een beetje een deprimerende toon
And Death Shall Have No Dominion
by: Dylan Thomas
And death shall have no dominion.
Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan't crack;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.
In de film "Solaris" komt dit gedicht voor en ik vond het wel erg mooi...alleen een beetje een deprimerende toon
inderdaad ja, John O'Mill oftewel Jan van der Molen.quote:Op zondag 4 april 2004 17:09 schreef Razztwizzle het volgende:
[..]
Die is van John O'Mill
deze is ook leuk:
again, titel en schrijver even onbekend. of ik moet de boekenkast induiken (maar ik ben lui)quote:Mon oncle qui-
mon oncle qui-
mon oncle qui-
tle ma tante.
Et quand je suis-
plus quand je qui-
tlerai ma gouverante.
William Ernest Henley - Invictus
Out of the night that covers me,
Black as the Pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate: I am the captain of my soul.
William James
"Hoggamus higgamus, man is polygamous. Higgamus hoggamus, woman is monogamous."
Out of the night that covers me,
Black as the Pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate: I am the captain of my soul.
William James
"Hoggamus higgamus, man is polygamous. Higgamus hoggamus, woman is monogamous."
"The smoking of powerful hashish should be saved until after yr. return from the drive, when nerve-ends are crazy & raw."
Hunter S. Thompson
Hunter S. Thompson
Wat een mooie gedichten hier
nog ff 2 korte:
"Madurodam"
De kroketten in het restaurant
zijn wat aan de kleine kant
Cornelis Bastiaan
"Het heelal"
Hoe verder men keek
hoe groter het leek.
Jules Deelder
Wat een mooie gedichten hier nog ff 2 korte:
"Madurodam"
De kroketten in het restaurant
zijn wat aan de kleine kant
Cornelis Bastiaan
"Het heelal"
Hoe verder men keek
hoe groter het leek.
Jules Deelder
Invictus is al genoemd , daarom deze:
My Declaration Of Self-Esteem
I am me.
In all the world, there is no one else exactly like me. There are persons who have some parts like me, but no one adds up exactly like me. Therefore, everything that comes out of me is authentically mine, because I alone choose it.
I own everything about me - my body, including everything it does; my mind, including all my thoughts and ideas; my eyes, including the images of all they behold; my feelings, whatever they might be anger, joy, frustration, love, disappointment, excitement; my mouth, and all the words that come out of it, polite, sweet or rough, correct or incorrect; my voice, loud or soft; and all my actions, whether they be to others or myself.
I own my own fantasies, my dreams, my hopes, my fears. I own all my triumphs and successes, all my failures and mistakes.
Because I own all of me, I can become intimately acquainted with me. By so doing, I can love me and be friendly with me in all my parts. I can then make it possible for all of me to work in my best interests.
I know there are aspects about myself that puzzle me, and other aspects that I do not know. But as long as I am friendly and loving to myself, I can courageously and hopefully look for the solutions to the puzzles and for ways to find out more about me.
However I look and sound, whatever I say and do, and whatever I think and feel at a given moment in time is me. This is authentic and represents where I am at that moment in time.
When I review later how I looked and sounded, what I said and did, and how I thought and felt, some parts may turn out to be unfitting. I can discard that which is unfitting, and keep that which proved fitting, and invent something new for that which I discarded.
I can see, hear, feel, think, say and do. I have the tools to survive, to be close to others, to be productive, to make sense and order out of the world of people and things outside of me.
I own me, and therefore I can engineer me.
I am me and
I am okay.
Virginia Satir
My Declaration Of Self-Esteem
I am me.
In all the world, there is no one else exactly like me. There are persons who have some parts like me, but no one adds up exactly like me. Therefore, everything that comes out of me is authentically mine, because I alone choose it.
I own everything about me - my body, including everything it does; my mind, including all my thoughts and ideas; my eyes, including the images of all they behold; my feelings, whatever they might be anger, joy, frustration, love, disappointment, excitement; my mouth, and all the words that come out of it, polite, sweet or rough, correct or incorrect; my voice, loud or soft; and all my actions, whether they be to others or myself.
I own my own fantasies, my dreams, my hopes, my fears. I own all my triumphs and successes, all my failures and mistakes.
Because I own all of me, I can become intimately acquainted with me. By so doing, I can love me and be friendly with me in all my parts. I can then make it possible for all of me to work in my best interests.
I know there are aspects about myself that puzzle me, and other aspects that I do not know. But as long as I am friendly and loving to myself, I can courageously and hopefully look for the solutions to the puzzles and for ways to find out more about me.
However I look and sound, whatever I say and do, and whatever I think and feel at a given moment in time is me. This is authentic and represents where I am at that moment in time.
When I review later how I looked and sounded, what I said and did, and how I thought and felt, some parts may turn out to be unfitting. I can discard that which is unfitting, and keep that which proved fitting, and invent something new for that which I discarded.
I can see, hear, feel, think, say and do. I have the tools to survive, to be close to others, to be productive, to make sense and order out of the world of people and things outside of me.
I own me, and therefore I can engineer me.
I am me and
I am okay.
Virginia Satir
JAMES BOND (Herman Finkers)
James Bond rijdt razendsnel
Door hartje Rome heen
Waar druk verkeer krioelt
James Bond weet wat hij doet
James Bond weet wat hij doet
Hij rijdt verkeerd
James Bond rijdt op de brug
Waaronder het gespuis
Een tijdbom heeft geplaatst
James Bond weet wat hij doet
James Bond weet wat hij doet
Hij zet zijn horloge terug
"Ik ben James Bond
Ik laat me niet naaien
Wie aan mijn anus komt
Die komt aan mij"
Dat zei James Bond
James Bond achtervolgt
Het groot en zwaar gespuis
Al vijf uur achtereen
James Bond weet hoe dat komt
James Bond weet hoe dat komt
Hij zit in een file
James Bond zit in het nauw
En zal nu wel heel snel
Iets listigs moeten doen
Daar schiet hem iets te binnen
Daar schiet James iets te binnen...
Ai... een kogel
James Bond rijdt razendsnel
Door hartje Rome heen
Waar druk verkeer krioelt
James Bond weet wat hij doet
James Bond weet wat hij doet
Hij rijdt verkeerd
James Bond rijdt op de brug
Waaronder het gespuis
Een tijdbom heeft geplaatst
James Bond weet wat hij doet
James Bond weet wat hij doet
Hij zet zijn horloge terug
"Ik ben James Bond
Ik laat me niet naaien
Wie aan mijn anus komt
Die komt aan mij"
Dat zei James Bond
James Bond achtervolgt
Het groot en zwaar gespuis
Al vijf uur achtereen
James Bond weet hoe dat komt
James Bond weet hoe dat komt
Hij zit in een file
James Bond zit in het nauw
En zal nu wel heel snel
Iets listigs moeten doen
Daar schiet hem iets te binnen
Daar schiet James iets te binnen...
Ai... een kogel
John McCrae
In Flanders Fields
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Het origineel:
Captain_Chaos pays respect...............
[ Bericht 3% gewijzigd door Captain_Chaos op 04-04-2004 23:17:45 ]
In Flanders Fields
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Het origineel:
Captain_Chaos pays respect...............
[ Bericht 3% gewijzigd door Captain_Chaos op 04-04-2004 23:17:45 ]
Jawohl Herr Kaloin!
Vind "Domweg gelukkig in de Dapperstraat" heel mooi.
Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant,
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De’ in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat.
Dit heb ik bij mijzelven overdacht,
Verregend, op een miezerigen morgen,
Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.
J.C. Bloem
EN
Laatste gedicht
Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf,
nu het met mijn leven bijna is gedaan,
de scheppingsdrift me ook wat is vergaan
met letterlijk de kanker in mijn lijf,
en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan,
ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel,
maar ik praat liever tegen iemand aan
dan in de ruimte en zo is dit wel
de makkelijkste manier om wat te zeggen),-
hoe moet het nu, waar blijf ik met dat licht
van mij, van jou, wanneer het vallen, weg in
het onverhoeds onnoemelijke begint ?
Of is het dat jij me er een onverdicht
woord dat niet uitgesproken hoeft voor vindt ?
Hans Andreus
[ Bericht 33% gewijzigd door Lonewolf2003 op 04-04-2004 23:06:51 ]
Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant,
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De’ in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat.
Dit heb ik bij mijzelven overdacht,
Verregend, op een miezerigen morgen,
Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.
J.C. Bloem
EN
Laatste gedicht
Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf,
nu het met mijn leven bijna is gedaan,
de scheppingsdrift me ook wat is vergaan
met letterlijk de kanker in mijn lijf,
en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan,
ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel,
maar ik praat liever tegen iemand aan
dan in de ruimte en zo is dit wel
de makkelijkste manier om wat te zeggen),-
hoe moet het nu, waar blijf ik met dat licht
van mij, van jou, wanneer het vallen, weg in
het onverhoeds onnoemelijke begint ?
Of is het dat jij me er een onverdicht
woord dat niet uitgesproken hoeft voor vindt ?
Hans Andreus
[ Bericht 33% gewijzigd door Lonewolf2003 op 04-04-2004 23:06:51 ]
Jabberwocky
by Lewis Carroll (Charles Lutwidge Dodgson)
'Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe;
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.
"Beware the Jabberwock, my son!
The jaws that bite, the claws that catch!
Beware the Jubjub bird, and shun
The frumious Bandersnatch!"
He took his vorpal sword in hand:
Long time the manxome foe he sought--
So rested he by the Tumtum tree,
And stood awhile in thought.
And, as in uffish thought he stood,
The Jabberwock, with eyes of flame,
Came whiffling through the tulgey wood,
And burbled as it came!
One two! One two! And through and through
The vorpal blade went snicker-snack!
He left it dead, and with its head
He went galumphing back.
"And hast thou slain the Jabberwock?
Come to my arms, my beamish boy!
O frabjous day! Callooh! Callay!"
He chortled in his joy.
'Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe;
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.
by Lewis Carroll (Charles Lutwidge Dodgson)
'Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe;
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.
"Beware the Jabberwock, my son!
The jaws that bite, the claws that catch!
Beware the Jubjub bird, and shun
The frumious Bandersnatch!"
He took his vorpal sword in hand:
Long time the manxome foe he sought--
So rested he by the Tumtum tree,
And stood awhile in thought.
And, as in uffish thought he stood,
The Jabberwock, with eyes of flame,
Came whiffling through the tulgey wood,
And burbled as it came!
One two! One two! And through and through
The vorpal blade went snicker-snack!
He left it dead, and with its head
He went galumphing back.
"And hast thou slain the Jabberwock?
Come to my arms, my beamish boy!
O frabjous day! Callooh! Callay!"
He chortled in his joy.
'Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe;
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.
laat maar... had een eigen werkje gepost en da's niet helemaal de bedoeling geloof ik (als ik de OP lees )
- En zoals pijn ook een vorm van voelen is, laat kou me weten dat ik wist wat warmte was.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
Als je het een mooi gedicht vind kan het er gewoon in lijkt mequote:Op zondag 4 april 2004 23:36 schreef bas-beest het volgende:
laat maar... had een eigen werkje gepost en da's niet helemaal de bedoeling geloof ik (als ik de OP lees )
okee dan...
Het bruidsbal
Een vrolijk bruidsbal,
een raaf daarneven.
Een grote, donkere hal
waar geesten streven.
Donk're schaduwen dalen neer,
spoken vliegen heen en weer.
Men sluit de gordijnen
voor de donk’re helderheid
die van de sterren afstraalt,
en zoekt verpozing
voor de verschrikkingen
van de wereld hierbuiten.
Een felle bliksem klapte uit elkaar
Zij werd in het licht gezet, ik zag haar staan
aan de overkant van de zaal.
Zij liep weg van mij ik ging achter haar aan.
Plots draaide zij zich om en keek naar mij,
met trieste maar wonderschone ogen.
Ze waren als de meren die ik ken,
diep en donker als de zwartste nacht.
Ze zei dat ze me wilde dienen als ik haar leven zou sparen,
dat ze alles voor me wilde doen.
Maar dat is niet wat ik van haar wil,
ik wil haar een deel van mijn leven maken.
Naast mij op het bochtige pad van de toekomst
die brengt wat wij niet kunnen bevatten.
Ik wilde haar echter zo graag aan mijn zijde
dat ik niet inzag dat zij zich anders voordeed,
dat zij van binnen niet zo mooi was
als dat ze aan de buitenkant leek.
Zij had mij ogenblikkelijk totaal in haar macht.
Zij heeft mij dingen laten doen,
die, als ik er nu aan terugdenk,
mij vervullen van de diepste afschuw.
Ik heb mij zo volledig aan haar gegeven,
dat zij mij alles heeft laten doen
wat in haar zieke, verdorven geest kon opkomen.
Door deze dingen ben ik alles kwijt geraakt
waar ik aan hechtte in mijn leven.
Mijn vrienden hebben zich reeds afgekeerd
van mijn gedragingen.
Nu zit ik hier alleen en totaal verlaten,
ik denk terug aan het te nabije verleden.
Ik zie in deze contreien enkel hen die er niet meer zijn,
waarom toch telkens de bitterzoete herinnering ophalen?
Ik neem afscheid van de wind, van de regen
en ik ga op weg, op weg naar mijn laatste reis!
Het bruidsbal
Een vrolijk bruidsbal,
een raaf daarneven.
Een grote, donkere hal
waar geesten streven.
Donk're schaduwen dalen neer,
spoken vliegen heen en weer.
Men sluit de gordijnen
voor de donk’re helderheid
die van de sterren afstraalt,
en zoekt verpozing
voor de verschrikkingen
van de wereld hierbuiten.
Een felle bliksem klapte uit elkaar
Zij werd in het licht gezet, ik zag haar staan
aan de overkant van de zaal.
Zij liep weg van mij ik ging achter haar aan.
Plots draaide zij zich om en keek naar mij,
met trieste maar wonderschone ogen.
Ze waren als de meren die ik ken,
diep en donker als de zwartste nacht.
Ze zei dat ze me wilde dienen als ik haar leven zou sparen,
dat ze alles voor me wilde doen.
Maar dat is niet wat ik van haar wil,
ik wil haar een deel van mijn leven maken.
Naast mij op het bochtige pad van de toekomst
die brengt wat wij niet kunnen bevatten.
Ik wilde haar echter zo graag aan mijn zijde
dat ik niet inzag dat zij zich anders voordeed,
dat zij van binnen niet zo mooi was
als dat ze aan de buitenkant leek.
Zij had mij ogenblikkelijk totaal in haar macht.
Zij heeft mij dingen laten doen,
die, als ik er nu aan terugdenk,
mij vervullen van de diepste afschuw.
Ik heb mij zo volledig aan haar gegeven,
dat zij mij alles heeft laten doen
wat in haar zieke, verdorven geest kon opkomen.
Door deze dingen ben ik alles kwijt geraakt
waar ik aan hechtte in mijn leven.
Mijn vrienden hebben zich reeds afgekeerd
van mijn gedragingen.
Nu zit ik hier alleen en totaal verlaten,
ik denk terug aan het te nabije verleden.
Ik zie in deze contreien enkel hen die er niet meer zijn,
waarom toch telkens de bitterzoete herinnering ophalen?
Ik neem afscheid van de wind, van de regen
en ik ga op weg, op weg naar mijn laatste reis!
- En zoals pijn ook een vorm van voelen is, laat kou me weten dat ik wist wat warmte was.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
*pakt het woordenboek erbij*quote:Op zondag 4 april 2004 23:07 schreef Razztwizzle het volgende:
Jabberwocky
by Lewis Carroll (Charles Lutwidge Dodgson)
'Twas brillig, and the slithy toves
...
ik ken dit gedicht ergens van. waarschijnlijk Engelse literatuur middelbare school. overigens meen ik me te herinneren dat in ieder geval "brillig" een niet-bestaand woord is
Ik vind stukjes van gedichten mooi:
beware my friends
as you pass by
as you are now,
so once was I
as I am now,
so you must be
prepare therefore
to follow me
(auteur onbekend--grafschrift)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
to see the world in a grain of sand
and a heaven in a wild flower
hold infinity in the palm of your hand
or eternity for but an hour
(William Blake, Auguries of innocence)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
George Gordon Byron, Lord Byron. 1788–1824
She walks in Beauty
SHE walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that 's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow'd to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.
One shade the more, one ray the less,
Had half impair'd the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o'er her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling-place.
And on that cheek, and o'er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!
beware my friends
as you pass by
as you are now,
so once was I
as I am now,
so you must be
prepare therefore
to follow me
(auteur onbekend--grafschrift)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
to see the world in a grain of sand
and a heaven in a wild flower
hold infinity in the palm of your hand
or eternity for but an hour
(William Blake, Auguries of innocence)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
George Gordon Byron, Lord Byron. 1788–1824
She walks in Beauty
SHE walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that 's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow'd to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.
One shade the more, one ray the less,
Had half impair'd the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o'er her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling-place.
And on that cheek, and o'er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!
Too many men / There's too many people / Making too many problems / And not much love to go round / Can't you see This is a land of confusion - Genesis
Geen probleem....ben benieuwd...quote:Op maandag 5 april 2004 00:19 schreef Razztwizzle het volgende:
[..]
Als je het een mooi gedicht vind kan het er gewoon in lijkt me
hij staat er al....quote:Op maandag 5 april 2004 11:31 schreef Locusta het volgende:
[..]
Geen probleem....ben benieuwd...
- En zoals pijn ook een vorm van voelen is, laat kou me weten dat ik wist wat warmte was.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
Het zijn idd niet bestaande woorden, maar ze lijken wel zo op bestaande woorden dat iedereen toch een 'gevoel' of 'idee' heeft waar het over gaat.quote:Op maandag 5 april 2004 09:13 schreef sioux_ het volgende:
[..]
*pakt het woordenboek erbij*
ik ken dit gedicht ergens van. waarschijnlijk Engelse literatuur middelbare school. overigens meen ik me te herinneren dat in ieder geval "brillig" een niet-bestaand woord is
"frumious" is bijvoorbeeld een samenvoeging van furious en fuming.
(Carroll had btw last van zware migraine en het is wel eens gezegd dat dit gedicht één grote hallucinatie trip was )
OT:
Ga nu maar liggen liefste
Rutger Kopland
Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.
Siberië
Bart Moeyaert
Geef me je jas
van bont van teddyberen.
Leg je arm om me heen
en al je winterkleren.
Zoen me
tot ik warm word.
Zoen me
tot ik spin.
Trek je eigen huid dan uit,
stop mij eronder in.
Sus me met je hartslag:
wij ons wij ons wij ons.
Maak van dit veel te grote bed
een heel klein fort van dons.
Rembering the phallus
Somewhere deep inside me,
There is an urge to remember.
I don't know quite what,
But something is tickling me.
Might it be my very first boyfriend?
He, who took my virginity?
Somewhere deep inside me,
There is an urge to remember.
I don't know quite what,
But something is tickling me.
Might it be my very first boyfriend?
He, who took my virginity?
Liedje
Lieg alsjeblieft niet tegen me
niet over iets groots niet over iets
anders. Liever hoor ik het
vernietigendste dan dat je liegt
want dat is nog vernietigender.
Lieg niet over de liefde
iets dat je voelt of iets dat je
zou willen voelen. Liever word ik
bedroefd dan dat je liegt
want dat is nog bedroevender.
Lieg niet tegen me over gevaar
want ik voel toch je angst
en wat ik gewaar word is waar
of ik ken je niet en dat
is nog gevaarlijker.
Lieg niet tegen me over ziekte
liever kijk ik die diepte in
dan dat ik mij verlies in één
van jouw lieve verzinsels
want daarmee verlies ik me dieper.
Lieg niet tegen me over sterven
want zo lang we er nog zijn
vind ik dat toegangsloze
niet mededelen wat je denkt
erger en zo veel doder.
Judith Herzberg
Prachtig, en zo waar...
Lieg alsjeblieft niet tegen me
niet over iets groots niet over iets
anders. Liever hoor ik het
vernietigendste dan dat je liegt
want dat is nog vernietigender.
Lieg niet over de liefde
iets dat je voelt of iets dat je
zou willen voelen. Liever word ik
bedroefd dan dat je liegt
want dat is nog bedroevender.
Lieg niet tegen me over gevaar
want ik voel toch je angst
en wat ik gewaar word is waar
of ik ken je niet en dat
is nog gevaarlijker.
Lieg niet tegen me over ziekte
liever kijk ik die diepte in
dan dat ik mij verlies in één
van jouw lieve verzinsels
want daarmee verlies ik me dieper.
Lieg niet tegen me over sterven
want zo lang we er nog zijn
vind ik dat toegangsloze
niet mededelen wat je denkt
erger en zo veel doder.
Judith Herzberg
Prachtig, en zo waar...
[b]Op dinsdag 4 maart 2008 13:44 schreef Zhenar het volgende:[/b]
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
dat heb ik op een engelstalige site omschreven zien staan als 'frankenwords', een niet bestaand woord dat bestaat uit een samentrekking van twee of meer woorden. Waarmee frankenword zelf dus een heel mooi voorbeeld is...quote:Op maandag 5 april 2004 17:02 schreef Razztwizzle het volgende:
[..]
Het zijn idd niet bestaande woorden, maar ze lijken wel zo op bestaande woorden dat iedereen toch een 'gevoel' of 'idee' heeft waar het over gaat.
"frumious" is bijvoorbeeld een samenvoeging van furious en fuming.
(Carroll had btw last van zware migraine en het is wel eens gezegd dat dit gedicht één grote hallucinatie trip was )
omschreven zien staan als 'frankenwords', een niet bestaand woord dat bestaat uit een samentrekking van twee of meer woorden. Waarmee frankenword zelf dus een heel mooi voorbeeld is...on-topic:
Hier nog twee die ik samen met een ander geschreven heb,
Heersers over blinden
Zij wentelen
in onze grootsheid.
Voltooide poëzie,
nachtgedachten,
worden door hen
niet begrepen,
die het leven gevoeld
door dichters
niet doorzien.
Roesdrift
Het amber voor mijn ogen
vertroebeld, maar vergroot
de teksten die het verbergt.
Verscherpte dubbelzinnigheid
gaat in mijn ogen
over in gevatte onzin.
Drijvend op de roes
schuimen de letters
- En zoals pijn ook een vorm van voelen is, laat kou me weten dat ik wist wat warmte was.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
mijn lievelingsgedicht is van Joost Zwagerman:
..zag jij mischien dat ik naar jou.
dat ik je zag en dat ik zag dat jij
naar mij te kijken zoals ik naar jou
en dat ik hoe dat heet zo steels.
zo en passant en ook zo zijdelijks-
dat ik je net zo lang bekeek tot ik
naar je staarde en dat ik staren bleef.
Ik zag je toen en ik wist in te zien
dat in mijn leven zoveel is gezien
zonder dat ik het ooit eerder zag:
dat kijken zoveel liefs vermag
..zag jij mischien dat ik naar jou.
dat ik je zag en dat ik zag dat jij
naar mij te kijken zoals ik naar jou
en dat ik hoe dat heet zo steels.
zo en passant en ook zo zijdelijks-
dat ik je net zo lang bekeek tot ik
naar je staarde en dat ik staren bleef.
Ik zag je toen en ik wist in te zien
dat in mijn leven zoveel is gezien
zonder dat ik het ooit eerder zag:
dat kijken zoveel liefs vermag
Op maandag 28 februari 2005 22:35 schreef MUUS het volgende:
Incrowd is slecht.
Incrowd is slecht.
Is inderdaad mooi Maar had ik al op 1e pagina neergezet.quote:Op dinsdag 6 april 2004 18:29 schreef PeterRabbit het volgende:
mijn lievelingsgedicht is van Joost Zwagerman:
...
OT:
Stop All The Clocks
W. H. Auden
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
oeps... heb ik overheen gelezen of gescrolled.. sorry!quote:Op dinsdag 6 april 2004 21:26 schreef Razztwizzle het volgende:
Is inderdaad mooi Maar had ik al op 1e pagina neergezet.
Op maandag 28 februari 2005 22:35 schreef MUUS het volgende:
Incrowd is slecht.
Incrowd is slecht.
Rotzooi op de wereld
Wat een teringzooi is het op deze wereld.
Grote ellende en veel tranen.
Ik heb zo'n hekel aan dit bestaan.
Waarom helpt Hij ons niet?
Wij kunnen zo niet verder.
Ach, wat maakt het ook uit.
Over een poosje is het weer kerst.
Wat een teringzooi is het op deze wereld.
Grote ellende en veel tranen.
Ik heb zo'n hekel aan dit bestaan.
Waarom helpt Hij ons niet?
Wij kunnen zo niet verder.
Ach, wat maakt het ook uit.
Over een poosje is het weer kerst.
Harry Mulisch
jij denkt
dat als ik
dat jij dan
zodat jij mij
en ik niet
als jij denkt
dat ik dan
zal ik
zodat ik jou
en jij niet
jij denkt
dat als ik
dat jij dan
zodat jij mij
en ik niet
als jij denkt
dat ik dan
zal ik
zodat ik jou
en jij niet
'ik draai een kleine revolutie af...'
ik draai een kleine revolutie af
ik draai een kleine mooie revolutie af
ik ben niet langer van land
ik ben weer water
ik draag schuimende koppen op mijn hoofd
ik draag schietende schimmen in mijn hoofd
op mijn rug rust een zeemeermin
op mijn rug rust de wind
de wind en de zeemeermin zingen
de schuimende koppen ruisen
de schietende schimmen vallen
ik draai een kleine mooie ritselende revolutie af
en ik val en ik ruis en ik zing
Lucebert
ik draai een kleine revolutie af
ik draai een kleine mooie revolutie af
ik ben niet langer van land
ik ben weer water
ik draag schuimende koppen op mijn hoofd
ik draag schietende schimmen in mijn hoofd
op mijn rug rust een zeemeermin
op mijn rug rust de wind
de wind en de zeemeermin zingen
de schuimende koppen ruisen
de schietende schimmen vallen
ik draai een kleine mooie ritselende revolutie af
en ik val en ik ruis en ik zing
Lucebert
"I'm a reasonable man, get off my case"
|
|
