Afgelopen december is bij mijn moeder een tumor in haar borst ontdekt, de tumor was pas 9 mm. maar moest uiteraard wel weggehaald worden (borstbesparende operatie).
Daarna kregen we te horen dat er tijdens de operatie een 2e, grotere tumor was ontdekt, die zat verscholen achter de eerste., wat inhield dat er een masectomie (borstamputatie) plaats moest vinden..grote schrik natuurlijk bij ons omdat het op het eerste gezicht allemaal mee leek te vallen..maar goed.
De oncoloog vertelde ons dat het een milde, langzaam delende tumor betrof, waardoor de kans op uitzaaiingen minimaal was.
Toch vertrouwde mijn moeder het niet, ze had wat last van haar rug en daarom is er vandaag voor de zekerheid toch een botscan gemaakt...ik had de hele nacht al een rotgevoel wat ik niet van me af kon zetten, probeerde mezelf voor te houden dat het wrs gewoon spanningspijn was oid...ik ging met haar mee en voelde al nattigheid toen de oncoloog en met nog een arts bij werd geroepen terwijl de uitslag gewoon doorgebeld zou worden..toen we later bij de poli kwamen voor de uitslag bleek dat er toch twee vlekken zijn gevonden op de 8e en 12e ruggewervel, en 1 op haar voet (waar ze de laatste tijd veel last van had en erg dik en opgezet is).
Dit kunnen ontstekingen zijn, zelfs slijtage, maar ook uitzaaiingen van de borstkanker.
![]()
Om het zeker te weten moet er woensdag een MRI-scan gemaakt worden waaruit blijkt WAT die plekken precies zijn..is het foute boel dan is de masectomie die eigenlijk voor die dag gepland staat niet meer aan de orde en zal er een andere behandeling plaats moeten vinden (?!)
Ook weten we nog niet hoe het met evt. uitzaaiingen in haar organen staat natuurlijk
![]()
Ik ben zo ontzettend bang en verdrietig, mijn moeder is mijn allerbeste vriendin, ze is 53 maar ziet er uit als 40, en zo'n ontzettend mooie, humoristische levenslustige vrouw.
Ik wil er niet aan denken dat ik haar ms moet missen, dat ze mijn evt. kindjes nooit zal zien, dat we elkaar niet meer 5 keer per dag bellen om te kleppen over alles en nog wat..ik ben er gewoon nog niet klaar voor!
Maar nog banger ben ik voor de pijn die ze ms tegemoet gaat, ze is altijd ijdel geweest en ik kan me haar niet voorstellen als een soort wrakje wat wegkwijnt..ik wil niet dat ze om mij geen verdriet te doen dingen gaat doen die haar eigen integriteit aantasten..dat probeer ik haar ook duidelijk te maken maar het feit dat je dat soort gesprekken moet voeren is al zo verschrikkelijk!
En ik heb zoveel bewondering voor haar, nog steeds maakt ze geintjes, is ze sterk en rustig en ziet ze er fantastisch uit..en ik, ik voel me zo ontzettend machteloos, ook al zegt ze dat ze zoveel steun aan mij heeft, voor mijn gevoel kan ik zo weinig dan alleen maar keer op keer vertellen dat ze hier niet alleen doorheen hoeft
![]()
Oke, dit was even in het kort mijn verhaal.
Duimen jullie allemaal dat de uitslag goed is donderdag?
* Vivi gaat nu proberen te slapen
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.