Hoe open ben jij met je psychische problemen e.d.?

Alleen mijn psychiater weet van mijn meervoudige persoonlijkheidsstoornis..

- edit: hou eens op joh -

[ Bericht 80% gewijzigd door ElisaB op 29-02-2004 17:38:04 ]

Ik heb er nog geen last van van dergelijke stoornissen of ziektes. Maar ik zou in het geval van. Het niet aan de grote klok hangen.

Iedereen is wel een beetje gek. Een psychiater kan elke willekeurige persoon opgesloten krijgen. Sounds scary isn't it? Bijna iedereen heeft wel wat, alleen wij zijn allemaal sublieme acteurs als het op onszelf blootgeven aankomt.

ik hou mn problemen liever voor me,
maar kan me heel goed voorstellen dat andere mensen het wel aan de grote klok hangen. is ook niet iets om boos over te worden vind ik. iedereen moet zn eigen manier van verwerken hebben toch?

ikzelf ben er best gesloten over mijn psychische problems
ouders en een paar vrienden weten dat er iets aan de hand is, maar niet wat.
één goeie vriendin weet wel meer, maar nog niet alles.
voor de rest weet niemand er iets vanaf.
vooral ook omdat veel mensen het niet begrijpen en/of het leuk gaan vinden om er grappen ed over te maken

owjah, ik ben zelf 18

[ Bericht 3% gewijzigd door Boschjesman op 29-02-2004 17:10:48 (leeftijd) ]

Ik vertel er vaak over. Echter denken mensen altijd dat ik grappen maak, omdat ik sommige 'problemen' soms leuk vertel. Maar ja, dan lachen ze wat......en denken ze verder dat je liegt of aandacht vraagt. Naja, dan niet denk ik dan.
Verder zeg ik niet dat ik iets mankeer, echter als ik dan wat vertel wordt het niet serieus genomen. Omdat ik er vaak zelf lichtelijk spottend over vertel, maar stiekum er wel mee zit.

Ik ben er niet zo heel open over. En als ik er al wat over zeg dat ik wat mankeer dan ben ik er meestal erg vaag over. Maar tot nu toe heb ik er geen slechte reacties op gehad als ik wel wat meer vertelde...
Maar ja, mensen kunnen je er wel raar op aan gaan kijken, tenminste dat idee heb ik altijd.
Ik ben overigens 25.

Ouders, broer, paar goede vrienden, therapeut, studieadviseur(!) (onder het motto: mocht het wel mis gaan: 'niet gemeld is geen geld')

Alleen met goede vrienden

Ik ben er helemaal niet open over. Maar heel weining mensen weten dingen van mij. De meeste mensen lopen tegen een blok beton aan, tenzij ze de juiste dingen weten te zeggen.

Aangezien ik van nature een erg 'open' ( en voor het oog 'sterk') persoon ben, hebben mensen het niet zó snel in de gaten als ik eens ooit een psychisch probleem heb. ( gezien collega's en oppervlakkige relaties )
Als ik van of over mijn probleem vertel geloven ze mij niet want ... "ik ben toch zo'n sterk persoon zonder problemen"? ( niks is minder waar hé )
Ik heb zó mijn mensen in mijn omgeving waar ik mijn problemen mee bespreek. Niet zorgvuldig uitgezocht maar het zijn voornamelijk toch wel mijn moeder en vrienden waar ik aan de deur klop.
Van het bepsreken met psychische problemen met collega's ben ik inmiddels wel genezen.

quote:

Op zondag 29 februari 2004 15:54 schreef nozem het volgende:
Alleen mijn psychiater weet van mijn meervoudige persoonlijkheidsstoornis..

Is het dan niet onze?

Het ligt er maar aan wat voor ideeën ik over iets heb, sommige deel ik met anderen en sommige weer niet.
Omdat ik weet wat ik met wie kan delen.

Volledig gesloten.

Dit ligt denk ik aan mijn persoonlijkheid (een van de )

Ik heb een milde psychose ook in m'n eentje uit m'n hoofd geluld, en ik weet wel, als je er in je eentje voorstaat, kom je er 5000% sterker uit dan dat je het met doktoren moet doen.

Alleen vrienden en op een speciale chat. Ben 19 trouwens.

Er zijn niet echt mensen waar ik echt close mee ben. Dus eigenlijk weet niemand er echt iets vanaf. Ze merken wel dat ik niet altijd lekker in m'n vel zit. Maar daar blijft het eigenlijk bij.

Bijna iedereen vermoedde dat er wat was jaren geleden, 5 mensen wisten wat er was. Een jaar later waren er 6. Nu misschien 7 hoewel ik dat niet zeker weet.
Op fok kan men een ander probleem te weten komen, dat ik niemand irl heb verteld. Maar dan moeten ze erg goed zijn in puzzelen (De crew heeft het door een slordigheid van mijn kant met de IP search misschien wat makkelijker). Het zou een leuke competitie kunnen worden

-Ouders: omdat ik het vroeger niet kon verbergen
-Vrienden
-Paar huisgenoten, toen ik m'n mond voorbij had gepraat.
-M'n ex (maar goed, ik kwam ook het e.e.a. over haar te weten)

quote:

Op zondag 29 februari 2004 19:12 schreef DaFrenk het volgende:
Alleen vrienden en op een speciale chat. Ben 19 trouwens.

jij chat gewoon effe met Councellor Troi?

haahaha

foute grap.....ik weet het.

ow... !
Uhhh ... tja .... okay !!!
En nu dan?
Wil je het verder bij die 2 mensen laten of wil je het hier bespreken?

quote:

Op zondag 29 februari 2004 20:07 schreef Supaaah het volgende:

[..]

k was gewoon benieuwd hoe open andere zijn met hun problemen kan toch??

Yep .. dat kan!

De mensen die van belang zijn, die weten het wel.

Ik heb niet echt problemen ofzo.. als ik niet lekker in mn vel zit loop ik daar niet mee te koop, zo'n verschrikkelijke vorm van aandachttrekkerij vind ik dat! Ik zal nooit beginnen van 'Goh, wat ik nou weer allemaal heb...' o.i.d.
De mensen die het wat aangaa komen het vanzelf wel te weten maar ga er niet onnodig anderen mee lastig vallen.

Waar hebben jullie allemaal 'last' van dan?
Laat ik maar beginnen te zeggen dat ik zelf een vrij dwangmatig persoon ben. Controle-freak ook wel.. Hypochondrisch ook wel.

Nergens van. Niet zover ik weet in elk geval.
't Is ook maar wat je onder problemen verstaat... sommige mensen kunnen urenlang uitwijden over de dag dat iemand hen per ongeluk niet groette en houden daar hele trauma's aan over...
Maargoed, iedereen zit toch wel eens ergens mee, ok als je daar een paar mensen over inlicht waar je mee kunt praten. Maar sommige mensen vinden het nodig om tegen iedereen te gaan vertellen wat voor ergs ze nou weer mee hebben gemaakt. Daar hou ik dus echt niet van.

mijn vrienden weten het mijn psych en peut en mijn familie (naaste familie he niet tantes enzo), verder hou ik het over het algemeen vrij "geheim" gaat anderen niet echt een zak aan vin ik.

Als het minder met me gaat sluit ik me gewoon af voor de wereld en wacht tot het weer beter gaat, echt advies heb ik ook niet nodig. Ik leef al 32 jaar met mezelf en weet zelf het beste wat goed voor me is..........euh hoop ik dan maar

ik praat erover met 1 hele goede vriend, en tot op zekere hoogte met iets minder goeie vrienden. ook m'n moeder vertel ik wel eens wat, maar niet zoveel als dat ik tegen die ene vriend doe. je selecteert toch. t ligt er maar net aan wat voor band je met je ouders hebt. Laatst heb ik me der wel es overheen gezet, en heb ik me wel vrij bloot gelegd ten opzichte van mn ma, en dat pakte best positief uit. dan misschien ga ik t nog wel weer es doen. Maar tegen meer dan 1 persoon al je gevoelens bloot leggen lijkt me vrij vermoeiend. ik denk dat je dan ook bang gaat worden dat je iets gaat vergeten, wat je wel tegen de ander hebt gezegd. En ja, het lucht zeker op, en het kan je laten relativeren, en alles op n rijtje krijgen. Vaak als je erover praat, worden dingen al duidelijker voor jezelf. En anderen kunnen opeens met n goed advies of opmerking komen, die je aan het denken zet.
Ik ben 20

vroeger vertelde ik mijn problemen aan iedereeen die het maar wilde horen, ik (nu dus wat ouder en wijzer) leg mn problemen alleen neer bij mn psycholoog en echt goede vrienden van mij.

Als ik een probleem heb (op dit moment niet geestelijk overigens) dan spui ik dat zoveel mogelijk, wat mensen daarvan vinden interesseert me niet zoveel als ik er maar vanaf ben.

Wel pas ik een beetje op wat ik precies zeg omdat collega's bijv. bepaalde dingen niet zouden hoeven weten over mij.

Voor mij helpt het dus om het zo vaak mogelijk te vertellen, elke keer dat ik dat doe valt er een klein beetje last van mijn schouders af. Ermee blijven rondlopen en het voor me houden is in het verleden weleens goed misgegaan dus dat is voor mij zeker niet de manier.

ik ben zelf heel gesloten wat dat betreft.. tegenover iedereen...
mensen moeten als ze het vermoeden hebben dat ik niet lekker in mijn vel zit zelf gaan vragen, want ik kom er zelf niet mee (meestal is dat toch al wel duidelijk te zien als ik langer dan twee dagen extreem chagrijnig ben) en dat kan heel erg vervelende situaties opleveren..
Wel iets wat ik wil veranderen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan...

M'n ouders, nou, neeeeeee dan had ik ooit al lang in een inriching oid. gezeten..
Dat beperkt zich tot een goede vriend en mn vriend.

Ik merk dat de meeste mensen er niet goed mee om weten te gaan als ik over mijn "problemen" praat, een paar vrienden zijn wel op de hoogte maar vragen er nooit naar en ik merk als ik er iets over zeg dat ze zich ongemakkelijk voelen, dus val ik ze d'r verder ook maar niet mee lastig. Mijn ouders is eigenlijk hetzelfde verhaal, de enige waar ik echt heel open tegen ben is mijn zus.

quote:

Op maandag 1 maart 2004 20:50 schreef ParanoidEv het volgende:
M'n ouders, nou, neeeeeee dan had ik ooit al lang in een inriching oid. gezeten..
Dat beperkt zich tot een goede vriend en mn vriend.

Ik dacht dat je vrijgezel was, ik bezoek dit forum vast niet frequent genoeg.

quote:

Op maandag 1 maart 2004 21:19 schreef nozem het volgende:

[..]

Ik dacht dat je vrijgezel was, ik bezoek dit forum vast niet frequent genoeg.

Jij wil van 85000 users bijhouden of ze een relatie hebben? Dan zal je idd wel heel vaak langs moeten komen ...

Irl ben ik heel gesloten en probeer ik alles zoveel mogelijk zelf en alleen te doen. Hetgeen mij vaak nekt. Lekker slim dus.

Ik heb geen psychische problemen.

Je zou het, als R&P bezoeker, haast niet denken maar er zijn daadwerkelijk mensen op Fok! en in de echte wereld die geen emotioneel wrak zijn.

Ik ga niet aan de grote boze buitenwereld vertellen hoe het met mij staat hoor.

Tuurlijk weet familie het, vrienden en een paar anderen maar verder irl? Nope, gaat ze niets aan.

Kan alleen lastig zijn als veel mensen het weten.

Ik zit wel in therapie en tuurlijk weten mensen het daar allemaal, alleen die zie ik na therapie nooit meer en er is geheimhoudingsplicht.

Nee, breeduit vertellen aan veel mensen dat er iets met je is lijkt mij pers. allesbehalve slim dus.

quote:

Op zondag 29 februari 2004 15:48 schreef Supaaah het volgende:
Hoe open ben jij met je psychische problemen, door wat voor reden dan ook?
Weten je ouders bijv hoe je er psychisch voor staat, vertel je het je klasgenoten of praat je er alleen over met zeer goede vrienden?

Merk je dat je behoefte hebt om erover te praten (helpt het?) of vind je het belangrijk dat ze het weten?
(btw vertel ook je leeftijd erbij, dat maakt ook veel uit denk ik).

_{Omdat Hoe ga jij met je chronische ziektes/afwijkingen om? een beetje de mist inging probeer ik het in R&P met een (hopelijk...) betere startpost.
Commentaar over de (start)post(s) in dit topic mag in Centraal bashloos mod-topic zodat dit topic een beetje schoon blijft.}


- edit: klein schrijffoutje aangepast om meer offtopic geleuter te voorkomen -

Supaah

Nah, als er iets interessants te vertellen is met betrekking tot mijn depressie, dan wil ik het wel aan vrienden, familie kwijt..
Over het algemeen, praat ik het er het liefst, en het makkelijkst over met mijn beste vrienden.

quote:

Op maandag 1 maart 2004 23:15 schreef DuchessX het volgende:
Irl ben ik heel gesloten en probeer ik alles zoveel mogelijk zelf en alleen te doen. Hetgeen mij vaak nekt. Lekker slim dus.

Been there ..

_{en nu nog de gulden middenweg vinden}

quote:

Op zondag 29 februari 2004 19:09 schreef UndergroundWorldWide het volgende:
Volledig gesloten.

Dit ligt denk ik aan mijn persoonlijkheid (een van de )

Ik heb een milde psychose ook in m'n eentje uit m'n hoofd geluld, en ik weet wel, als je er in je eentje voorstaat, kom je er 5000% sterker uit dan dat je het met doktoren moet doen.

Ik zou zelfs willen zeggen, dat je er (met hulp of niet) sterker uitkomt ..

Ik ben vaak zo open dat mensen er van schrikken. Maar ik ben dan ook stuk

Ik heb een hele interessante combinatie van dingen, ten eerste heb ik een antisociale persoonlijkheidsstoornis (kortgezegd geen geweten/berouw), ten tweede borderline en ten derde een lichamelijke hersenstoornis die ervoor zorgt dat mijn hersenen onder andere te veel serotonine produceren.

Serotonine beinvloed het humeur heel erg, het grappige effect is dat als de borderline voor een depressie wil zorgen dan lukt dat niet vanwege teveel serotonine en dus heb ik depressies van max. 10 minuten. Best een mooit toeval want zo heb ik er vrijwel geen last van (en kom ik bijvoorbeeld nooit op een punt aan van zelfmutilatie etc.) Ik ben ook vrijwel altijd vrolijk en kan niet langer dan een uurtje boos blijven op mensen.

Wat betreft de antisociale stoornis, die heb ik leren opvangen met mijn verstand. Als ik iemand besteel dan voel ik geen berouw maar ik kan natuurlijk wel beredeneren dat het beter is om het niet te doen. Overgens zou ik nooit een vriend(in) bestelen, maar dat is dan weer een vertrouwenskwestie.

Ik vertel soms mensen van te voren dat ik stuk ben, dat scheelt ze een hoop raadwerk. Een voorbeeld; naast te veel serotonine produceren is er meer stuk. Mijn korte termijngeheugen is niet al te lekker (en dat komt niet van de softdrugs). Als een collega vraagt of ik zo ff bij 'em wil komen kijken voor iets in het voorbijgaan dan zeg ik waarschijnlijk 'Ja', en terwijl ik het zeg is het ook meteen weg, het wordt niet opgeslagen. Als de betreffende collega niet weet dat ie even mijn volledige attentie moet vragen kan dat tot grote irritaties leiden omdat ik niet op kom dagen (ervaring).

Iets anders bijvoorbeeld dat ik heel erg weinig slaap, ik haal regelmatig 4 dagen door. Positief effectje van de serotonine weer. Mensen gaan zich op een gegeven moment afvragen wanneer ik werk als ze me overdag steeds zien shoppen of in de kroeg zien zitten (ik werk meestal 's nachts).

Deze praktische dingen vertel ik eigenlijk iedereen wel aangezien dat wel handig is voor hen om te weten en het irritaties en vragen voorkomt later. Er zijn ook andere aspecten zoals bepaalde dingen voortkomend uit de borderline die ik eigenlijk alleen aan meisjes met wie ik een relatie heb gehad heb verteld. Ik moet wel zeggen dat als iemand het zou vragen ik het wel zou vertellen, ik zie alleen het nut niet om het zelf op te brengen.

Ik was niet altijd zo open, maar nu ben ik op een punt dat ik mezelf grotendeels begrijp en voor veel problemen die stoornissen veroorzaken oplossingen heb gevonden.

Ik ben 22 trouwens.