FOK!forum / Muziek / Wat luister je nu? -- Nieuwe stijl -- deel 23
MuadDibdinsdag 17 februari 2004 @ 17:55
quote:
In dit topic kun je plaatsen welk nummer je beluisterd. Om het aantrekkelijk te maken voor anderen om te lezen en discussies te laten ontstaan, is het de bedoeling dat je bij elk nummer een korte review of toelichting zet over of bij het nummer of over de artiest.
Postopkrikken wordt niet gewaardeerd en beloond met een waarschuwing of erger.
uit deel 22

U2 - The Joshua Tree

Naar aanleiding van hun overwinning in het Song van het jaar 1987 toernooi The Joshua Tree weer eens opgezet. Overigens had ik liever With Or Without You zien winnen maar dat terzijde. TJT vind ik een van de beste U2 albums, zo niet HET beste album (maar dat wisselt nog wel eens met The Unforgettable Fire en Achtung Baby). Alleen had I Still Haven't Found... er wat mij betreft niet op hoeven staan, maar het zij de heren vergeven.
Als ze nu nog eens 1 keertje alles uit kast haalden om zo'n intens album te maken...

Zanderdinsdag 17 februari 2004 @ 18:00

Matthew Shipp - Equilibrium

Matthew Shipp is een van de meest verfrissende avantgarde jazz-pianisten van de laatste tijd. Hoewel, jazz is misschien een beetje een al te bekrompen omschrijving, want op deze plaat zijn ook veel klassieke invloeden te vinden en wordt er ook nog lustig met electronische effecten en hiphop-ritmes ge-experimenteerd. De bezetting bestaat verder uit een drummer, bassist, vibrafoon-speler en twee electronica-types. Om de Allmusic Guide te citeren: "Shipp, whose restless vision is never clouded by grandiosity or pretense, has become the most important pianist on the scene today. Equilibrium is soul music for the mind." en dat is in dit geval zeker niet overdreven.

Summonerwoensdag 18 februari 2004 @ 02:08

Solefald - Pills Against the Ageless Ills

Zo tussen het avantgarde metal meesterwerk "Neonism" en de meest recente plaat "In Harmonia Universali" in, is "Pills Against the Ageless Ills" een vrij metal-gericht Solefald album. Muzikaal niet de meest interessante plaat van het Frans/Noorse duo, maar kwalitatief ijzersterk. Het concept is bizar en boeiend:

quote:
Solefald's third and (relatively) most straightforward album to date, Pills Against the Ageless Ills is a concept album about two long lost brothers a porn filmmaker named Cain (who along the way gets executed for murdering Kurt Cobain) and a monk named Fuck, who winds up going insane and dying in a mental hospital.
Markwoensdag 18 februari 2004 @ 08:11
A Perfect Circle - Thirteenth step

Tja, wat moet je over dit album en deze band nog melden wat de afgelopen tijd nog niet gezegd is? Deze "hobbyband" van Maynard James Keenan (Tool) en Billy Howerdel is de laatste tijd verworden tot een soort All Star Alt Rockband, met de toevoeging van James Iha (Smashing Pumpkins), Jeordie White (Marilyn Manson) en Josh Freese (teveel om op te noemen ). Zelf was ik er op 30 januari j.l. bij toen APC 013 in Tilburg versteld deed staan met (wellicht nu al) het beste optreden van 2004. Intens, strak, klasse.

Het album is inmiddels gemeengoed. Mijn favoriet is toch wel "The noose", waarop goed te horen is dat Maynard een echte Zanger is. Maar eigenlijk staat dit album vol juweeltjes....

dragonstefwoensdag 18 februari 2004 @ 08:15
kan er geen plaatje bij prikken, maaruh

The White Stripes - Elephant

Voor iedereen die van poprock houdt. Dit is een plaat met een verrijkende sound, met voor ieder wat wils. een absolute must in iedere collectie.

Markwoensdag 18 februari 2004 @ 09:03

Entombed - Wolverine Blues

Het Zweedse Entombed onstond uit Nihilist en was en van de eerste grote Europese deathmetal-bands. Debuutalbum "Left Hand Path" is in dat genre een klassieker. Maar Entombed is een van de weinige bands, die zichzelf ontwikkelden en kwam uit bij een stijl, die ze zelf death 'n roll noemen. Keihard, maar met een "edge". "Wolverine blues" is in dat opzicht ook een klassieker: 10 keiharde nummers, eindigend met een hartgrondig "FUCK!"

Nicke Andersson vertrok later overigens om The Hellacopters op te richten

Markwoensdag 18 februari 2004 @ 10:04

The Ramones - Hey! Ho! Let's go: the Anthology

De ultieme verzameling van The Ramones: 58 nummers en een mooi hardcover boek(je) erbij. Alle klassiekers staan er op, dus eigenlijk kunnen we volstaan met:

HEY! HO! LET'S GO!!!

ArjanLwoensdag 18 februari 2004 @ 11:25

Five for Fighting - Boat Parade

Het nummer Boat Parade van Five for Fighting is één van mijn favoriete nummers. Het album America Town is alweer een tijdje uit en sinds vorige week ligt hun nieuwe album Battle for Everything in de winkel. Five for Fighting is het project van singer-songwriter John Ondrasik en is bekend van voornamelijk Superman (It's not easy), Easy Tonight en Something About You (horloge reclame volgens mij).
Het is gelikte popmuziek als jullie dat zo graag willen horen, maar het heeft toch wel iets. Toch??
Nou goed, ik denk zet dat nog maar eens op want ik moet een opdracht maken voor de uni en dat gaat makkelijker met de Boat Parade dacht ik zo....

Tokuswoensdag 18 februari 2004 @ 11:45

36 Crazyfists - A Snow Capped Romance

Het tweede album van 36 Crazyfists (uit Alaska) viel vanochtend in m'n bus. De sound is niet al teveel gewijzigd van voorganger Bitterness The Star, en de typische zang van Brock Lindow is ook nog steeds aanwezig. Wederom een erg leuk (emo?)metal plaatje. Jammergenoeg had ik 'm al aan iemand anders beloofd. Naja, ik bak wel even een kopie totdat hij in de winkels ligt.

Davidboazwoensdag 18 februari 2004 @ 12:00

Comfortably Numb is op ID&T, een vreselijk nmmer; doet me denken aan Stayin' Alive.

teknomistwoensdag 18 februari 2004 @ 13:45
Speedy J - Loadboxer

Hij is misschien al weer een beetje gedateerd maar ik heb het stof er maar weer eens vanaf gehaald. Dit is harde techno van een superhoog niveau met alle ingrediënten wat hardtechno nodig heeft: funk, stuiterende en pompende beats, industriële strings en filters. Speedy J heeft de uiltieme symbiose kunnen vinden tussen dansvloergeoriënteerde muziek en compositietechnisch gezien muziek van een hoog muzikaal niveau. Het album begint rustig met mooie, diepe en rustig voortkabbelende beats en na ongeveer de helft breekt de hel los. Deze plaat is nog steeds zijn tijd ver vooruit en je kunt er nog niet bij stil zitten ook... Toppertje dus

Zwoensdag 18 februari 2004 @ 13:46
Ik plaats ff een tvp, dan denk ik er tenminste nog eens aan om in dit interessante topic te posten!
Markwoensdag 18 februari 2004 @ 15:57

Probot

Een project van Dave Grohl om met 11 verschillende metalzangers samen te werken, die allen hun sporen wel verdiend hebben. Lemmy, Cronos, Max Cavalera, King Diamond, Snake (Voivod), Eric Wagner (Trouble) wekken natuurlijk de interesse! Ik heb hem zojuist pas gekocht, dus veel valt er nu nog niet over te zeggen, maar hij is in ieder geval allesbehalve subtiel

Zwoensdag 18 februari 2004 @ 16:09
quote:
Op woensdag 18 februari 2004 15:57 schreef Mark het volgende:
[afbeelding]

Probot

Een project van Dave Grohl om met 11 verschillende metalzangers samen te werken, die allen hun sporen wel verdiend hebben. Lemmy, Cronos, Max Cavalera, King Diamond, Snake (Voivod), Eric Wagner (Trouble) wekken natuurlijk de interesse! Ik heb hem zojuist pas gekocht, dus veel valt er nu nog niet over te zeggen, maar hij is in ieder geval allesbehalve subtiel


Ben wel benieuwd wat je er uiteindellijk van vindt... De recensies waren niet al te enthousiast namelijk.
fripperwoensdag 18 februari 2004 @ 20:20

Good Vibrations : Thirty Years Of The Beach Boys

Daar komen we de avond wel mee door. Ik ben voor de verandering maar eens bij disc 5 begonnen.

Zanderwoensdag 18 februari 2004 @ 20:40

Kool and the Gang - Live at PJ's (1971)

Ja ja, van hun hits als "Cherish" en "Celebration" krijg ik ook acute vomeer-neigingen maar ooit, in een ver grijs verleden, maakte Kool and the Gang geen gelikte bagger, maar was het een strakke band die moeiteloos funk, soul en jazz wist te mixen. Dit is een van hun eerste platen, en hij is naderhand helemaal leeggesampled door hiphoppers. De Beastie Boys hebben zelfs een nummer getiteld "Live at PJ's" op een van hun platen staan als tribute. Fijne plaat.

Zwoensdag 18 februari 2004 @ 20:49

June of 44 - Four Great Points

Niet zo heel bekend denk ik zo. Volgens de amg is de muziek van 'June of 44' het best te omschrijven als:
Math Rock, Experimental Rock, Noise-Rock, Indie Rock, Post-Rock/Experimental, Alternative Pop/Rock

Dat Experimentele vind ik nog wel mee vallen trouwens, het zijn redelijk rustige en mooie nummer. Als Similar Artists wordt ook nog Tortoise genoemd, dat klopt wel qua sfeer, June of 44 gebruikt alleen de gitaar waar Tortoise het vooral van de electronica moet hebben. Volgens mij is de band redelijk groot in Amerika, ik hoor ze wel eens op een Amerikaanse zender, en ze hebben een foto op de AMG.

Jimmywoensdag 18 februari 2004 @ 20:53

Vaux - Set it to blow


Een explosieve mix van hardcore, metal en een vleugje emo. Zaterdag de 14e nog gezien samen met het Nederlandse Razor Crusade en Thrice in de Melkweg.

Een live show die staat als een huis. 3 gitaren, 1 basgitaar, een retestrakke drummer en een zanger die zowel kan zingen, schreeuwen als krijsen. Superstrakke punkmetal.

ArjanLdonderdag 19 februari 2004 @ 21:12

The Coral Nightfreak and the Sons of becker

Ik heb net in een of andere vreemde opwelling deze CD gekocht, maar ja zo heb ik mn collectie bij elkaar gekregen natuurlijk...
Het is wel een lekker plaatje, lekker expirimenteel en rustig...hoe noemden ze het ook al weer bij OOR?
Juist ja...Psychedelische folkpop....

(Het is trouwen hun 2,5ste album omdat dit een mini is of zoiets...er staan 11 nummers op maar wel lekker kort allemaal...)

mr_cucumberdonderdag 19 februari 2004 @ 21:41

Ion Dissonance - Breathing is Irrelevant

Geniaal gestoorde band in het straatje van bands als Dillinger Escape Plan, Burnt by the Sun, Red Chord, met een vleugje Meshuggah.

quote:
These men have finally emerged with a mathematical terror aptly titled "Breathing Is Irrelevant", an album that threatens to annihilate the metallic labyrinths created by the likes of Burnt By The Sun and The Red Chord with extreme prejudice.

To dub this as mere mathcore would be to snub the extreme immensity that Ion Dissonance are so well-trained in executing. From the opening moments of "Substantial Guilt VS. The Irony Of Enjoying" these men set out on a quest to surgically mutilate one's eardrums. By and large they succeed, with atonal guitars and headache-inducing time signatures driving this musical aberration into one's memory with the sheer force of a rivet gun to the forehead. "Binary, Part II" almost appears subdued, what with Jean François Richard's jazzy percussive dexterity, and Gabriel Mc Caughry almost seeming at ease with his nonchalant verbal dialogue, yet all is torn asunder seconds later as the band lay siege to their own creation. Admittedly the group do have a bit of trouble with sudden transitions, often relying on the usage of inane spoken word interludes as they frantically attempt to flip the songs in several directions, but in spite of these shaky moments lyrically, Ion Dissonance still astound.

Possessing the technical wizardry of The Dillinger Escape Plan and the devastating metallic grind impact of As The Sun Sets, the members of Ion Dissonance have delivered one of the heaviest albums of 2003. This is a record that ignores the listener's capacity for intensity, pummeling eardrums with violent time signatures and uncompromising vocal screams. The album's one weakness may be in its incessant need to document the essence of aural armageddon, as it could be perceived as just a blurry explosion of noise to less adventurous listeners. Indeed it does possess such carnal desires and the destruction left in the group's thunderous wake borders on the excessive, but those who dare traverse this metal battlefield should wear their wounds with pride. Few bands have the ability and drive necessary to labor on such a taxing style yet Ion Dissonance prevail, making "Breathing Is Irrelevant" a must for extreme music aficionados, and a brilliant debut effort from one of the scene's most exhausting machines of brutality.


Dikke aanrader als bovenstaande namen je aanspreken
Summonerdonderdag 19 februari 2004 @ 21:47

Machine Head - Burn My Eyes

Verbluffend dat deze plaat alweer bijna tien jaar oud is. Ik kocht hem in de periode dat m'n liefde voor metal zich wat aan het uitbreiden was. "Burn My Eyes" is, evenals de oude Iron Maiden en Metallica albums, een aangename nostalgische trip.

mr_cucumberdonderdag 19 februari 2004 @ 22:29
quote:
Op donderdag 19 februari 2004 21:47 schreef Summoner het volgende:
Verbluffend dat deze plaat alweer bijna tien jaar oud is.
Teken dat je oud begint te worden heer Summo


Mum - Finally We Are No One

Even bijkomen na het geweld van Ion Dissonance, prachtige dromerige muziek zoals ze die volgens mij alleen in IJsland zo kunnen maken

quote:
This excellent follow-up to the 2000 debut release, "Yesterday Was Dramatic, Today Is Ok" by Iceland's Múm, finds these wunderkind strengthening their already unique and deeply infectious "instro-spective" electronic sound. Where "Dramatic" had some beautiful melodies and some sad and sultry accordion, "Finally We Are No One" feels more complete and whimsical. Where "Dramatic" seem to hint at an idea, Finally We Are No One blows out the stops. Also the addition of the child-like singing of Gyda and Kristin-Anna Valdysdottir, sounding somewhat like Isobel Campbell if she was from Rejyavik, makes this album even more magical than the debut. But its like choosing which kid you like better if you're a parent. Nothing here disappoints, from the windup toy sounds and hard-drive detritus to the lonely accordion to the great, playful dance textures. Reminiscent of some of Aphex's best tinkerings, Boards of Canada or Morr Music's stable of great artists, this is quickly one of my favourite albums of the year so far. It is both unique and sadly beautiful with a wintry grace not unlike the mood created last year by that other famous Icelander, Bjork.
Zdonderdag 19 februari 2004 @ 22:34
quote:
Op donderdag 19 februari 2004 22:29 schreef mr_cucumber het volgende:

[..]

Teken dat je oud begint te worden heer Summo


Mum - Finally We Are No One

Even bijkomen na het geweld van Ion Dissonance, prachtige dromerige muziek zoals ze die volgens mij alleen in IJsland zo kunnen maken
[..]


En ze zijn nog mooi ook!

mr_cucumberdonderdag 19 februari 2004 @ 22:40
quote:
Op donderdag 19 februari 2004 22:34 schreef Z het volgende:

[..]

En ze zijn nog mooi ook!

[afbeelding]


oei inderdaad! Volgens mijn ben ik spontaan verliefd geworden
Zdonderdag 19 februari 2004 @ 22:41
quote:
Op donderdag 19 februari 2004 22:40 schreef mr_cucumber het volgende:

[..]

oei inderdaad! Volgens mijn ben ik spontaan verliefd geworden


Dit is trouwens een hoesje van Belle & Sebastian,
mr_cucumberdonderdag 19 februari 2004 @ 22:45
quote:
Op donderdag 19 februari 2004 22:41 schreef Z het volgende:

[..]

Dit is trouwens een hoesje van Belle & Sebastian,


Lijkt dat enigzins op Mum en aanverwante bands?
Mum speelt trouwens 17 april in Nighttown R'dam
Summonerdonderdag 19 februari 2004 @ 23:07
quote:
Op donderdag 19 februari 2004 22:29 schreef mr_cucumber het volgende:
Teken dat je oud begint te worden heer Summo

Ik ben weer met Pornographer Cain en Philosopher Fuck bezig.

Zdonderdag 19 februari 2004 @ 23:20
quote:
Op donderdag 19 februari 2004 22:45 schreef mr_cucumber het volgende:

[..]

Lijkt dat enigzins op Mum en aanverwante bands?
Mum speelt trouwens 17 april in Nighttown R'dam


Nee totaal niet. Zal eens nadenken wat ik voor je kan verzinnen. Mum is niet echt mijn muziek. Op hun site kan je het één en ander downloaden, oa een leuke dj-set!

http://www.noisedfisk.com/mumweb/

mr_cucumberdonderdag 19 februari 2004 @ 23:28
Hmm, dat vind ik toch wel de 'minste' (relatief gezien dan) van Solefald.

Phlebotomized - Skycontact

Wat mij betreft een van de beste bands die Nederland gekent heeft op metalgebied, erg originele mix van deathmetal en popmuziek, af en toe erg spacy. Jammer dat ze gekapt zijn.

Summonerdonderdag 19 februari 2004 @ 23:31
quote:
Op donderdag 19 februari 2004 23:28 schreef mr_cucumber het volgende:
Hmm, dat vind ik toch wel de 'minste' (relatief gezien dan) van Solefald.
Ik vind hem wel toffer dan het debuutalbum.
mr_cucumberdonderdag 19 februari 2004 @ 23:33
Dat is Lineair Scaffold ofzo toch? Ben even te lui om het op te zoeken
Summonermaandag 23 februari 2004 @ 02:31
Yesssss Q-ball. Al is die natuurlijk ook erg goed, alles van die twee bastards is goed.

dwergmaandag 23 februari 2004 @ 20:49
Franz Ferdinand - Take me out
In recensies is dit bandje vergeleken met Pulp, maar ik hoor echt weinig overeenkomsten. Bovendien denk ik dat ze met dit nummer al beter gaan scoren dan Pulp ooit heeft gedaan (met Disco2000). De eerste minuut van Take me out is 100% Strokes, daarna volgt het meest catchy stukje muziek dat ik de afgelopen twee maanden heb gehoord.
Seborikmaandag 23 februari 2004 @ 22:28
Your gift from the festival of summer 2000

Dit is een verzamelaar van een gothicrockfestival van het label Oblivion. De cd werd daar gratis uitgedeeld.

Er staan allemaal gave nummers op, nou ja, bijna allemaal.

Artiesten die erop staan zijn Fields of The Nephilim, Cassandra Complex, Welle: Erdball, Catastrophe Ballet, C-Tec en nog wat andere.
Summonermaandag 23 februari 2004 @ 22:43
Beasty Boys - Paul's Boutique

Always a thrill givin' this mother a spin or two... Thick-ass beats & lotsa cool samples.
Summonermaandag 23 februari 2004 @ 23:44


Dälek - From Filthy Tongue of Gods and Griots

Lekkere afwijkende experimentele hiphop plaat. Deze recensie van allmusic just about covers it:
quote:
If you're the type of hip-hop fan who finds a group like OutKast a tad too experimental for your tastes, you might wanna back away from this album slowly and try not to make any sudden moves. With a cacophonous sound that falls somewhere between the Bomb Squad, Disposable Heroes of Hiphoprisy, and that annoying guy with the jackhammer who just...won't...stop, this is music for those people who think Anti-Pop Consortium just isn't quite weird enough. The jarring industrial noise that drives the opening "Spiritual Healing" is your first clue that Dälek is coming from a whole 'nother frame of reference, with producer Oktopus' grinding grooves providing a dense, dark backdrop for some furiously inventive mike work. Thankfully, not every track here is quite so chaotic: The haunting instrumental "Antichristo" wouldn't sound out of place on a DJ Shadow album, while the exotic Indian drones and tabla beats of "Trampled Brethren" almost border on accessible. But even a noise-loving freak like DJ Spooky would be put off by the dissonant, 12-minute spoken word epic "Black Smoke Rises." Warning: Easy listening this is not.
nipengwoensdag 25 februari 2004 @ 11:45
Sons of Otis - Spacejumbofudge



Verschrikkelijk lekkere spacey, psychedelische doom. Lekker veel vervorming, echo en flink wat ruis.
fripperwoensdag 25 februari 2004 @ 22:34


Jansen Barbieri Karn - Beginning to Melt - Medium Series Vol 1.

Verzamel-cd van allerlei projecten waar de 3 ex-Japan leden in 1993 mee bezig waren. Voornamelijk instrumentaal, vaak tegen de ambient aan. Hoogtepunt is Shipwrecks , een samenwerking tussen Karn en David Torn. Karn speelt hierop naast bass ook bassklarinet.
MuadDibdonderdag 26 februari 2004 @ 20:15


Yellow Matter Custard - One Night In New York City

Yellow Matter Custard was een eenmalige Beatles coverband bestaande uit Neal Morse (Spock's Beard), Mike Portnoy (Dream Theater), Paul Gilbert (Mr. Big) en Matt Bissonette (sessiebassist bij wie-o-wie). Niet de minste namen dus. Ze deden op 18 mei 2003 een eenmalig optreden en daar is dit een integrale opname van. Er is niks aan gesleuteld, dus what-you-hear-is-what-you-get, inclusief alle foutjes en meligheden. En ondanks het hoge muzikale vakmanschap van de heren worden er nogal wat foutjes gemaakt, vooral op de zang. Maar dat geeft juist wel charme aan het geheel. Je hoort het spelplezier de luidsprekers afdruipen en het is erg grappig hoe ze zich af en toe uit tekstuele fouten proberen te redden. Kortom: een geslaagd projekt en een cd die ik regelmatig opzet.
Docdonderdag 26 februari 2004 @ 21:02


De twee ex-drummers van Kyuss en een bassist. Voornamelijk toch het werk van BrantBjork die gitaar speelt ipv drumt op deze CD. Ligt in het verlengde van het andere solo werk van Brant Bjork.

Moeilijk te klassificeren. Niet stoner, niet alternatve. Misschien het best gewoon "rock" te noemen -zoals dat ook geldt voor Queens of the Stone Age-, maar dan wel van het relaxdere soort met veel WahWah gebruik. Als je goed luistert kan je er ook wat 80's alternative in horen (een nummer waar de baslijn iets aan JoyDivision doet denken) maar als geheel zeker niet 80s achtig.

* Het plaatje is trouwens de achterkant van de hoes. De voorkant van de CD ziet er uit als een achterkant (met onder andere track-list en bar-code). In de CD winkel -als ze de CD al hebben- staat-ie ook meestal omgekeerd in de bakken.
StOnEd_RaiDeRdonderdag 26 februari 2004 @ 21:08
Eminem feat Dr. Dre - Guilty Conscience

Een lekker nummer, gedaan in een soort angel/devil conflict. Met Eminem als de Devil en Dr. Dre als de Angel. Het grappige is, vroeger was Dr. Dre de Devil, met nummers zoals Nothin' But a G Thang, Fuck Wit' Dre Day, en Natural Born Killaz. Eminem en Dre doen het nummer erg goed en het is een speciaal nummer dat iedereen een keertje moet horen.
Summonervrijdag 27 februari 2004 @ 16:22


Blind Guardian - A Night at the Opera

Ik heb veel kritiek op deze plaat gelezen, maar zelf vind ik het een killer. Misschien wat over the top qua orchestratie, maar de volheid en rijkte van de sound maken het nou juist zo boeiend. "Battlefield", "Under the Ice", "The Maiden and the Minstrel Knight" en "Wait For an Answer" zijn een stel geweldige songs. En dan is er nog "And Then There Was Silence", een geweldig episch stuk van een kwartier.
frippervrijdag 27 februari 2004 @ 22:30


The Art Ensemble of Chicago - Naked

Free Jazz, maar met een niet al te hoge irritatiefactor , om die kreet maar weer eens te gebruiken.
De enige cd die ik heb van The Art Ensamble. En ik heb net besloten dat 1 veel te weinig is.
frippervrijdag 27 februari 2004 @ 23:42


The Bobby Timmons Trio in Person: Recorded Live at the Village Vanguard

Toen Bobby Timmons deze live cd opnam in 1961 had hij al een aardig cv opgebouwd : hij had gespeeld bij oa Chet Baker, Sonny Stitt, Art Blakey's Jazz Messengers en Cannonball Adderley. Ook had hij toen al klassiekers als This Here, Moanin' , That Dere en So Tired geschreven.

Op deze cd speelt hij met Ron Carter en Albert Heath. Timmons hoort helaas ook tot de grote groep jazzmuzikanten die de 40 jaar niet zou volmaken.
fripperzaterdag 28 februari 2004 @ 00:36
]

Bill Rieflin/Robert Fripp/Trey Gunn - The Repercussions of Angelic Behavior

Deze mag in de cd-kast naast King Crimson's Projekcts-boxje staan. Opgenomen in de zelfde tijd, en het klinkt ook redelijk vergelijkbaar.

Het hoesje biedt verder geen enkele info , dus maar even op de website van Trey Gunn gekeken:
quote:
The Repercussions of Angelic Behavior:

* a) is a live recording
* b) is a studio record
* c) is improvised
* d) is composed
* e) is a companion disc to Rieflin's 'Birth of a Giant'
* f) is a companion disc to King Crimson's ProjeKct series
* g) is an exciting and indispensable adventure into the musical unknown
* h) is the medium for the release of the cover art
* i) is considered in exactly the same way by Rieflin, Fripp, and Gunn alike
* j) is a source of differing opinions between Rieflin, Fripp, and Gunn
* k) all of the above
* l) some of the above
* m) none of the above

Everything on this record is intentional.
Except where not.
Seborikzaterdag 28 februari 2004 @ 01:14


Black Sabbath - Vol 4

De vierde plaat van Black Sabbath uit 1972 van het baanbrekende kwartet Ozzy Osbourne, Tony Iomi, Geezer Butler en Bill Ward. Niet hun beste plaat, maar desalniettemin erg goed met onder andere de geweldige opener Wheels of Confusion met het uiterst rockende instrumentale einde waarbij je gewoon niet stil kunt blijven zitten.

Even later het (naar mijn mening) wat saaie, echter op zich wel leuke Changes wat ook nog wat covers heeft moeten ondergaan door verschillende bands en op nummer 6 dan ook nog eens het supernummer Snowblind.

Nou het kan niet op.
mr_cucumberzaterdag 28 februari 2004 @ 13:21


Faith No More - Angel Dust

De opvolger van het 'hitalbum' The Real Thing, en mijn favoriete FNM release, erg divers album met nummers varierend van erg poppy(Midlife Crisis, A Small VIctory) tot metal (Malpractice, Jizzlobber)
Gelukkig staat de Commodores cover Easy niet op mijn versie van de cd
Moduszaterdag 28 februari 2004 @ 19:22
.

Leonardo : The absolute man

Een progrockproject, grotendeels geschreven door Trent Gardner van Magellan, en enigszins vergelijkbaar met het project Explorer's Club, dat ook van zijn hand is.
Bombastich, zeer afwisselend en zeer interessant voor mensen die Magellan of Dream Theater in de kast hebben staan. De hoofdrol wordt vertolkt door James LaBrie, die hier wat beter uit de verf komt dan op zijn eigen DT-platen.
Zanderzaterdag 28 februari 2004 @ 19:23
quote:
Op vrijdag 27 februari 2004 22:30 schreef fripper het volgende:
De enige cd die ik heb van The Art Ensamble. En ik heb net besloten dat 1 veel te weinig is.
Ik heb zelf "Fanfare for the Warriors" en "Les Stances a Sophie", waarvan ik zelf laatstgenoemde wel het beste vind (iets toegankelijker, misschien). Moet me ook nog eens verder in hun werk verdiepen.
dantes_inferno86zaterdag 28 februari 2004 @ 19:25
quote:
Op zaterdag 28 februari 2004 01:14 schreef Seborik het volgende:
[afbeelding]

Black Sabbath - Vol 4

De vierde plaat van Black Sabbath uit 1972 van het baanbrekende kwartet Ozzy Osbourne, Tony Iomi, Geezer Butler en Bill Ward. Niet hun beste plaat, maar desalniettemin erg goed met onder andere de geweldige opener Wheels of Confusion met het uiterst rockende instrumentale einde waarbij je gewoon niet stil kunt blijven zitten.

Even later het (naar mijn mening) wat saaie, echter op zich wel leuke Changes wat ook nog wat covers heeft moeten ondergaan door verschillende bands en op nummer 6 dan ook nog eens het supernummer Snowblind.

Nou het kan niet op.
Mijn fav. album van sabbath,1 van hun beste en hardste nummers komt hier af(supernaut )
Veel beter als die overgewaardeerde Paranoid!!
Seborikzaterdag 28 februari 2004 @ 20:16
quote:
Op zaterdag 28 februari 2004 19:25 schreef dantes_inferno86 het volgende:

[..]

Mijn fav. album van sabbath,1 van hun beste en hardste nummers komt hier af(supernaut )
Veel beter als die overgewaardeerde Paranoid!!
Hehe, doe mij qua hardheid maar Children of The Grave.

Denk dat Sabbath Bloody Sabbath of anders Black Sabbath m'n favoriete album is.
fripperzaterdag 28 februari 2004 @ 21:33
quote:
Op zaterdag 28 februari 2004 19:23 schreef Zander het volgende:

[..]

Ik heb zelf "Fanfare for the Warriors" en "Les Stances a Sophie", waarvan ik zelf laatstgenoemde wel het beste vind (iets toegankelijker, misschien). Moet me ook nog eens verder in hun werk verdiepen.
De keuze was vandaag gevallen op twee andere oudjes, hoewel ik ook nog met "Fanfare for the Warriors" in m'n handen heb gestaan. Deze zijn het geworden :
Live in Paris
Bap-Tizum

Wat luister ik nu ? Deze dus :



PdeHoogzaterdag 28 februari 2004 @ 23:39

Ik ben nu Hooverphonic - Blue Water Power Milk aan het luisteren:

Het album is inmiddels zo'n 6 jaar oud en is het tweede album van Hooverphonic, een belgische alternatieve / ambient rockgroep, wat ik heb beluisterd. Erg prettig om naar te luisteren. Naast een mooie stem weten ze ook mooie melodieen neer te zetten.

Voor degenen onder ons die hen nog niet kennen en van wat rustigere, melodieuze muziek houden....zeker een aanrader.
Summonerzondag 29 februari 2004 @ 00:08


Crimson Midwinter - Random Chaos

Op de gok gekocht, en daar ben ik blij om. Het Finse Crimson Midwinter combineert progressieve black metal á la Emperor met melodische death metal. Vooral de Emperor-geïnspireerde nummers zijn goed. Lekker snel ook.
Summonerzondag 29 februari 2004 @ 01:32


Katatonia - Tonight's Decision

Na "Discouraged Ones" een grote stap voor Katatonia. Een meer song-gerichte aanpak in combinatie met een stevige rocksound maken de band bijna niet meer herkenbaar ten opzichte van het debuutalbum. Melancholisch en meeslepend.
OProgzondag 29 februari 2004 @ 02:07
quote:
Op donderdag 26 februari 2004 20:15 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

Yellow Matter Custard - One Night In New York City

Yellow Matter Custard was een eenmalige Beatles coverband bestaande uit Neal Morse (Spock's Beard), Mike Portnoy (Dream Theater), Paul Gilbert (Mr. Big) en Matt Bissonette (sessiebassist bij wie-o-wie). Niet de minste namen dus. Ze deden op 18 mei 2003 een eenmalig optreden en daar is dit een integrale opname van. Er is niks aan gesleuteld, dus what-you-hear-is-what-you-get, inclusief alle foutjes en meligheden. En ondanks het hoge muzikale vakmanschap van de heren worden er nogal wat foutjes gemaakt, vooral op de zang. Maar dat geeft juist wel charme aan het geheel. Je hoort het spelplezier de luidsprekers afdruipen en het is erg grappig hoe ze zich af en toe uit tekstuele fouten proberen te redden. Kortom: een geslaagd projekt en een cd die ik regelmatig opzet.
Niks aan toe te voegen. Heb hem nu nog ff op staan voor het slapen. Heerlijk album
"What does this mean" van Morse tijdens 'I Am The Walrus' (tekstueel zoiezo een ramp om na te doen). Foutjes idd. Vooral in de teksten. Maar ook een heerlijke verzie van "While my guitar" om maar wat te noemen. Heerlijk om nog ff mee weg te dromen. Zou zo een concert van The Beatles zijn geweest qua setlist als ze in die periode live door waren gegaan?
Tokuszondag 29 februari 2004 @ 02:14


Tankard - Beast Of Bourbon

humorvolle duitse thrashmetal van Tankard. Wederom natuurlijk veel nummers over bier.
Tokuszondag 29 februari 2004 @ 02:29


Mennen - Freakazoid

Hardrock van Nederlandsche bodem. Jaja, het bestaat nog. Freakazoid is alweer het vijfde album (dacht ik, kan ook het vierde zijn trouwens) van de band rond ex-Zinatra zanger Joss Mennen. Gewoon lekkere hardrock, zonder al teveel poespas. Een erg aardige plaat.
Summonerzondag 29 februari 2004 @ 17:34


UNKLE - Psyence Fiction

Ik vind het zeker een goede plaat, maar de vocale bijdrages van Richard Ashcroft en Tom Yorke hadden van mij niet gehoeven. De instrumentale stukken vind ik het leukst, die hebben de echte Shadow-flavour. Volgens mij zou een UNKLE-album met meer instrumentale stukken en raps á la "Guns Blazing" me meer aanspreken.
Seborikzondag 29 februari 2004 @ 20:03


John Zorn - Filmworks 14 Hiding and Seeking

Schoonheid vanuit eenvoud. Zo kun je deze plaat in drie woorden omschrijven. Geen gecompliceerde overgangen, krijsende saxofonen of vijfendertig gitaarriffjes door elkaar. Vier instrumentalisten gekozen uit de grote lijst van muzikanten waar hij al eerder mee samen heeft gewerkt, namelijk Marc Ribot, Cyro Baptista, Trevor Dunn en Kenny Wollensen en daarbij ook nog eens de vocaliserende zang van Ganda Suthivarakom maken deze plaat tot eentje om bij weg te dromen.

Zanderzondag 29 februari 2004 @ 20:22


Charles Earland - Dynamite Brothers OST

De soundtrack van een of andere blaxploitation-film uit de jaren 70 die ik nog nooit heb gezien, maar goed: de hoes zag er wel leuk (op een cheesy manier) uit, en ik verzamel dit soort kitsch nu eenmaal. Beetje standaard Shaft-achtige muziek, niet echt bijzonder maar wel aangename achtergrondmuziek voor in de leefkuil.
Aschkaelzondag 29 februari 2004 @ 21:01


Ben deze band net op het spoor gekomen en weet er nog niet veel van af. Weids uitgesponnen tracks die qua emotie en intensiteit aan Far en aan het vroegere werk van de Deftones doen denken, een soort missing link tussen Far en Godspeed!. Uitgebracht op het kwaliteitslabel Ipecac dus dat zou eik al genoeg moeten zeggen. Ben zwaar onder de indruk en dat gebeurd blasé als ik ben niet al te vaak. Als meer mensen er naar zouden luisteren zouden we een stap dichter bij wereldvrede zijn.
LuNaTiCzondag 29 februari 2004 @ 21:20
Met dank aan Swopfile voor het verslaafd maken aan dit nummer:



Conjure One - Center of the Sun (Solarstone chillout remix)

Conjure One, ook bij het wat grotere publiek inmiddels bekend geworden met Tears from the Moon (featuring Sinead 'o Conner)
quote:
Occasional Canadian industrialist Rhys Fulber teams up with songstress Poe for a mellow and ambient beat ballad that drips with beauty and eerie power. And while Poe's delicate vocals get buried a little in the remixes, both the 29 Palms and JXL reinterpretations are prime candidates for big-room play. The energy is increased geometrically, the keyboard programs are suitably arpeggiated, and fans of vocal house have no excuse not to check it out.

bron
Meer info over Conjure One
Meer info over de zangeres Poe
fripperzondag 29 februari 2004 @ 21:31


Rush - A Farewell to Kings

Als ik deze cd hoor vind ik het altijd weer zo ongeveer het beste die ze ooit gemaakt hebben.Alleen Moving Pictures is misschien nog beter. Mooie afwisseling van stevige complexe symforock en rustige nummers.
fripperzondag 29 februari 2004 @ 22:50



Robert Fripp - Exposure


Eind 1974 doekte Fripp King Crimson op. Na het laatste optreden (Central Park, New York) volgde nog slecht een studio lp ( Red ) waarna Fripp het grote Crimson boek voorlopig dicht deed. Fripp had niet meer het gevoel controle te hebben over zijn eigen muziek.

De terugkeer naar de wereld van de muziek zou langzaam gaan. Eerst was er het 1e solo album van Peter Gabriel. Ook ging hij met Gabriel op tour, maar dan wel onder een pseudoniem (Dusty Rhodes) , en volgens de verhalen niet op maar achter het toneel zittend.

Vervolgens ging hij in 1979 op solo tour : tientallen concerten in platenzaken en pizza-restaurants. Eind 79 verschijnt dan ook z'n eerste solo lp : exposure. De plaat was onderdeel van een trilogie , samen met de 2e lp van Gabriel en Daryl Hall's Sacred Songs. Sacred Songs zou echter nog jaren op de plank blijven liggen (niet commercieel genoeg).

Het is een behoorlijk afwisslende plaat: geluidscolages (Preface , Exposure), "punk" ( You Burn Me up I'm a Cigarette ), Crimson-achtige muziek ( Breathless ligt in het verlengde van Red en Larks' Tongues in Aspic) , soul ( de songs die Hall zingt ) , blues ( het door Peter Hammill gezongen Chicago ) , ballads ( Mary , gezongen door Terre Roach ) en veel frippertronics/soundscapes . Ook horen we nog een prachtige versie van Here Comes the Flood - dat Gabriel ook al zong op zijn eerste solo plaat - ingeklemd tussen nog wat mooie stukken frippertronics.
frippermaandag 1 maart 2004 @ 00:02


Pink Floyd - Oakland Coliseum 9/5/77

Omdat PF te beroerd was om wat goede live cd's uit te brengen van al die mooie concerten uit de jaren 70 doen we het maar zo. Mooie opname van de Animals tour, met alle nummers van Animals en Wish you were here.
nipengmaandag 1 maart 2004 @ 17:42
Mijn vrouw is hier aan het trippen op:

Dvorak - Symphonie nr 9, Aus der Neuen Welt/Smetana - Die Moldau.
Het Dvorak stuk klinkt in ieder geval ok. Redelijk veel dynamische stukken en wat zwaarder momenten.
SEMTEXmaandag 1 maart 2004 @ 18:04
Laidback Luke - More than special (12" longplayer cut)


Zocht dit nummer al heel lang, vandaag eindelijk gevonden. Werd vaak gedraaid op ID&T. Volgens mij het eerste nummer wat Laidback Luke onder zijn eigen nieuwe label heeft uitgebracht.
Summonerdinsdag 2 maart 2004 @ 00:16


Led Zeppelin - s/t

Classic-time... Die duffe kop van Robert Plant op de achterkant van de hoes is een echte classic.
Massivedinsdag 2 maart 2004 @ 01:58

Cat Power - You Are Free

De meest recente plaat, uit 2003, en hij klinkt net zo goed als de voorgangers. Schitterende sadcore met dit keer vrij veel mooie pianonummers. Vooral het ijzingwekkende "Names", een schitterend nummer over kindermishandeling, terug te vinden in haar jeugd.

quote:
Her name was Sheryl
Black hair, like an electric space
She would pretty paint my face
She was a very good friend
Her father would come to her in the night
She was twelve years old
She was twelve years old
She was twelve years old

His name was Donovan
He was a very good friend
The cards were stacked against him
He was selling cocaine
The last time I saw him
He was thirteen years old
He was thirteen years old
He was thirteen years old

His name was Charles
He said he was in love with me
We were both fourteen
Then I had to move away
Then he begin to smoke crack
Then he had to sell ass
I don't know where he is
I don't know where they are

Kippenvel.
HAL9000Sdinsdag 2 maart 2004 @ 02:20
Plastikman - Consumed



Met afstand Richie Hawtin's beste werk ooit en een van de beste elektronica albums of all time...dit album is gehuld in een extreem donkere sfeer en is een sterk staaltje extreem absurde, geflipte, uiterst abstracte en soms zelfs beangstigende muziekarchitectuur.
De ritmes suggereren eerder een beat dan er een te zijn, en vormen slechts een onderdeel van dreigende en donkere klankgolven die traag en subtiel over elkaar schuiven.
Een moeilijke, zware maar ook bevredigende confrontatie met Richie Hawtin's duistere geest.
Punkerdudedinsdag 2 maart 2004 @ 02:23
CKY - Escape from Hellview


afkomstig van het album Infiltrate destroy Rebuild

CKY, ook wel bekend als het muziekbandje van de CKY crew (Video's) waarin Bam de voortouw in handen heeft. Jess Margera, broer(tje) van bam bespeelt de drums in het muziekbandje dat onlangs een DVD heeft uitgebracht. Het muziek dat ze maken noem ik zelf rock...Het klinkt gewoon erg goed en de single die ze van dit album uitgebracht hebben, heet Flesh into Gear. Mensen zullen het nummer 96 Quite bitter beings, dat trouwens afkomstig is van CKY - Vol 1. wel bekend in hun oren klinken.
bartriddinsdag 2 maart 2004 @ 13:54
Various artists - death disco
simple minds - theme for great cities.

nooit gedacht dat ik een simple minds nummer nog eens goed zou vinden. Dit is instrumentaal en duidelijk door krautrock beinvloedt en geproduceerd door Steve Hillage. Ook gesampled door verschillende dance artiesten. De hele verzamelaar staat vol met vroege (1978-1984)alternative dansmuziek zoals gang of four, throbbing gristle, PIL en Cabaret Voltaire.
Summonerdinsdag 2 maart 2004 @ 14:54


Seven Gates of Horror: A Tribute to Possessed

Aardige tribute cd waarop grote namen als Cannibal Corpse, Vader, Absu en Amon Amarth eer betonen aan 'de eerste death metal band' Possessed.
Elusivedinsdag 2 maart 2004 @ 14:56

Franz Ferdinand - Take Me Out

lekker nummer zeg, hun album is ook erg goed
hier gaan we zeker meer van horen
komt er toch nog wat goeds uit schotland
Zanderdinsdag 2 maart 2004 @ 15:07


Pharoah Sanders - Deaf Dumb Blind / Summun Bukmun Umyun

Vastberaden om mij wat meer in het werk van deze saxofonist te verdiepen, kwam ik gisteren met deze cd thuis. En ik moet zeggen: een geslaagde aankoop, want op de twee lange nummers op deze schijf gebeurt allerlei moois. In tegenstelling tot wat zijn reputatie doet vermoeden, blijkt Sanders ook nog eens ingetogen te kunnen spelen, al liggen chaos en experimenteerdrift natuurlijk immer op de loer.
Harry_Sackdinsdag 2 maart 2004 @ 16:42
Boogie pimps - somebody to love was net op tmf
Summonerdinsdag 2 maart 2004 @ 16:51
quote:
Op dinsdag 2 maart 2004 16:42 schreef Harry_Sack het volgende:
was net op tmf
Dat is nauwelijks een toelichting.
Harry_Sackdinsdag 2 maart 2004 @ 17:03
Living Colour - Collideoscope

Zijn al bezig sinds de jaren 80, hebben een stop gemaakt na 1993 en kwamen na een rijpingsperiode weer bij elkaar in 2003.
Het nieuwe album Collideoscope is een redelijk logisch vervolg op datgene waar ze gestopt zijn.

Wat de naam van het album al doet vermoeden; de nummers zijn sterk afwisselend, specifiek voor de band en klinken wat 'volwassener' t.o.v oudere albums. Grappig detail : nummer 2 (a question of when) bevat samples van Time's up naar het gelijknamige album uit 1991.




fripperdinsdag 2 maart 2004 @ 19:17


Thelonious Monk - Monk's Music

Uit de tijd dat John Coltrane onderdeel was van Monk's Septet (1958-1959). Nooit begrepen waarom Coltrane's naam niet op de voorkant staat vermeld, maar wel die van Gigi Gryce. Gigi Gryce, wie kent hem tenslotte niet, toch ?
fripperdinsdag 2 maart 2004 @ 20:53


Pat Metheny Trio Live

Opgenomen tijdens de tour van het Pat Metheny Trio in 2000, met Larry Grenadier als bassist en Bill Stewart op drums.

Deze dubbel cd laat wel vrij extreem de 'uithoeken' van Metheny's werk zien. Op het ene moment precies wat je verwacht van een jazz-trio met gitaar, bass en drums, en even later een flinke lading noise , zoals op het 18 minuten durende Faith Healer.

kostondinsdag 2 maart 2004 @ 21:03


Kings of Leon - Molly's Chambers

Dit is een band die al razend populair is in de States, maar ik denk niet dat ze hier zullen doorbreken. Er zijn razend veel invloeden te horen bij deze band, je moet het luisteren om het te begrijpen
mr_cucumberdinsdag 2 maart 2004 @ 22:50
Eyes of Fire - Disintegrate EP

Eyes of Fire is de voortzetting van de, in mijn ogen, zeer ondergewaardeerde band Mindrot, die helaas een jaar of 6 geleden ophielden met bestaan. Vorig jaar bij het Morgion concert heb ik toen een tijdje met de ex-zanger van Mindrot, die toendertijd in Morgion zong, staan praten en hij raadde me aan deze band in de gaten te houden aangezien er 2 ex-leden van Mindrot inzitten en de sound behoorlijk gelijk is aan datzelfde Mindrot, nu is de EP dus uit (ook de volledige cd moet een dezer dagen uitkomen). En hij had gelijk, de sound is erg identiek aan die van Mindrot, al is het gelukkig geen kopie geworden.

Deze review beschrijft het allemaal wel aardig:
quote:
The first track, “Disintegrate,” comes out extremely strong with heavy riffing and maniacal drumming. This actually reminds me quite a bit of the technical stoner rock band Mastodon. Kaufman even sounds like Mastodon vocalist Troy Sanders, employing primal shouts that are somewhere just short of death vocals. The guitar work by Kaufman and Petersen is wonderful—listen to the almost Cure-like melodies they get into with flange in full effect. Throw in some bizarre programming by Smith and unbelievably agile kit bashing by Haddad and it’s an impressive opener. The second track, “Hopeless,” rapidly switches gears. This sounds like prog rock a la Porcupine Tree, with Fisher now entering the game as clean vocalist. But Kaufman doesn’t stray too far—he is back quickly with some gravelly clean vocals of his own. He and Fisher work well together, and the guitarists and Smith create some interesting melodies that give the song an ethereal dimension. Two tracks and already the band is showing definite range, and they finish the good impression on “Anyone.” This one sounds like Pink Floyd meets Rob Zombie! Kaufman is definitely angry again here, and his voice sounds powerful as twin guitars swirl behind him in a sea of noise. Like on “Hopeless,” there is a strong ambient feel.
En voor de mensen die het weleens zelf willen horen heeft de band deze EP aangeboden om te downloaden op dit adres: http://mp3.centurymedia.com/Stream/eof/eof.htm
Summonerwoensdag 3 maart 2004 @ 01:29
Klinkt interessant Q-cumber.
mr_cucumberwoensdag 3 maart 2004 @ 10:29
quote:
Op woensdag 3 maart 2004 01:29 schreef Summoner het volgende:
Klinkt interessant Q-cumber.
Dat is het dan ook echt imho.. heb je het al gedownload? (ook al is dat tegen je principes )
fripperwoensdag 3 maart 2004 @ 20:41


Miles Davis - Volume 1

In de jaren 52/53/54 nam Miles drie sessies op voor Blue Note, welke zijn verdeeld over deze cd en zijn broertje (Volume 2) . Niet bepaald zijn bekendste opnames, maar ik vind het wel uitschieters in de 'pre-columbia' periode.

En als je in die tijd voor Blue Note opnam, dan kwam Art Blakey meestal wel een stukje meedrummen

MuadDibwoensdag 3 maart 2004 @ 21:06


Schizoid Dimensions - A Tribute to King Crimson

Tributes zijn meestal niet om te pruimen. Deze is geen uitzondering, hoewel hij bij vlagen nog wel aardig is. Maar het is als het artwork: van net niet tot helemaal niet.
Wel een eervolle vermelding voor Astralasia met hun drum&bass/triphop versie van "I Talk To The Wind".
_Isobel_donderdag 4 maart 2004 @ 11:57


El tattoo del Tigre met gelijknamige album...heerlijk belgische band.
Deze passage uit een recensie beschrijft wel zo'n beetje waar deze band om draait:
quote:
"Het repertoire varieert van mambo on speed tot rechtstreekse verwijzingen naar de technicolor wereld van Carmen Miranda, de Busby Berkley-musicals en de Italiaanse retro-glamour van Dean Martin. De perfecte soundtrack voor dansers van 7 tot 77. Kitsch tot kunst verheven ... El Tattoo del Tigre is duidelijk een big band om in het oor te houden. Alleen spijtig dat de meeste nummers zo kort zijn."
nipengdonderdag 4 maart 2004 @ 19:26
Pelican - Untitled EP

Na Australasia was ik benieuwd geworden naar hun debuut EP.
Deze EP stelt zeker niet teleur, heavy sludge doom/rock . Hij is fantastisch.

Erg heavy en tegelijk toch heel ingetogen. Geweldig meeslepend.
amr_diabvrijdag 5 maart 2004 @ 12:15
Op dit moment luister ik Aliek Asaal, dat is een Perzisch oriëntaals dansnummer, ook wel buikdans of raks sharqi genoemd. Sharqi-muziek ben ik gek op, en stamt overigens af uit Egypte en Libanon. Ik luister ook veel oriëntaalse dansmuziek van Hossam Ramzy.

Summonerzaterdag 6 maart 2004 @ 01:09


Doomthrone - Skeleton Veiled in Flesh

"Extreme Black Doom Metal for the Suicidal and Depressed." Desondanks kan ook ik als niet zo'n suicidaal persoon het waarderen. '80s doom als Necro Schizma met een hellhammer geluid en black metal vocalen.
mr_cucumberzaterdag 6 maart 2004 @ 01:24


Esoteric - Metamorphogenesis

3 nummers..45 minuten..

"Esoteric are far and away one of the most powerful and extreme bands I've ever come across; it's been a long time since I heard a band that so profoundly affected my way of thinking. Buy or die - no, scrub that; buy and die."
Summonerzaterdag 6 maart 2004 @ 01:47
Dat is de meest nare vorm van psychedelica die ik ken, Qcumber...
Seborikzaterdag 6 maart 2004 @ 02:19


John Zorn's Cobra Live at The Knitting Factory

AMG:
quote:
Calling this set of performances bizarre would be an understatement. John Zorn inspired (through obscure game playing that is not explained anywhere on this CD) these 14 eccentric "tributes" to different types of cobras. Because many of the performances utilize samplers and voices (in addition to conventional instruments and miscellaneous devices), the wide range of sounds attained from the 87 musicians (heard in different combinations) is impressive, if often quite unlistenable, ranging from humorous interludes to very obnoxious noise. For a few examples, "Cobra 4" has a man screaming over and over again, "Cobra 2" features a sound collage with a male opera singer repeating the same four notes continuously, and "Cobra 5" has, among its many vocal noises, a man imitating a dog barking. There are some colorful segments, but in general, these self-indulgent performances would be much more interesting to see in person than to hear on record. Taken purely as a listening experience, one is surprised that this material has even been released.
Hier ben ik het helemaal niet mee eens. Zeker wanneer je de andere uitvoeringen van Cobra wat kent, is deze helemaal de moeite waard. Alleen al omdat er 87 (!) muzikanten aan meewerken... wat natuurlijk een ongelooflijk aantal is (voor niet-klassieke muziek). Ik kan de verbazing bij het beluisteren wel begrijpen. Beschrijven is zeer moeilijk, het is muziek die je moet ervaren en het liefst nog zien, maar dat zit er niet echt in.

Wel jammer, want zoiets moet toch zeer bijzonder zijn om te aanschouwen.

CD wordt niet bijgedrukt en is eigenlijk ook nergens meer te bestellen. Een beetje een rariteit dus.
Summonerzaterdag 6 maart 2004 @ 02:40


Faith No More - Album of the Year

Beetje in een Faith No More stemming vandaag, ze zijn allemaal al voorbijgekomen.
Seborikzaterdag 6 maart 2004 @ 03:27


The Nefilim - Zoon

Tijd voor nachtmeries om 3 uur 's nachts met Carl McCoy. Hier is een erg mooi topic over, maar dat is onvindbaar, want er is geen search. Dat is zeer spijtig. De cd is aan onderwaardering en onbekendheid onderhevig. Dat is niet echt erg, want nu is er nog een heel klein beetje aan vinyl en singles te komen.

Donkere gothicrock, tegen het metalachtige aan met zeer sterke riffs en een stem waar je kippenvel van krijgt.
-CRASH-zaterdag 6 maart 2004 @ 03:28
Jean Michel Jarre

Album : Geometry Of Love
Nummer(s) : Geometry Of Love part 1 & part 2
fripperzaterdag 6 maart 2004 @ 08:36


Miles Davis - Volume 2

Het 2e -en helaas laatste- deel uit de uit de serie opnames die Miles maakte voor Blue Note.
quote:
Art Blakey's drums generate a lot of power on Miles Davis's 1953 sextet session with J. J. Johnson and Jimmy Heath. All but the ballad "I Waited For You" are heard in two takes. The enduring masterpieces of this set are "Tempus Fugit" and "C.T.A.". Personnel: MILES DAVIS, trumpet; J.J. JOHNSON, trombone; JIMMY HEATH, tenor saxophone; GIL COGGINS, piano; PERCY HEATH, bass; ART BLAKEY, drums.
En straks deel 1 ook nog maar weer een keer draaien, die opname viert vandaag namelijk zijn 50e verjaardag.
Zanderzaterdag 6 maart 2004 @ 12:42


Ahmad Jamal - Live at the Pershing & the Spotlight Club

Ahmad Jamal behoort al bijna 50 jaar tot de absolute top in jazzpiano, met een formidabele pianotechniek en een geweldig improvisatievermogen. Dit is een van zijn bekendste platen (ik heb een cheapo piratenversie op het dubieuze "Jazz Hour"-label), ergens in de jaren 50 met zijn trio opgenomen in een klein clubje (je hoort het glasgerinkel en geklets van de aanwezige gasten op de achtergrond). Maar ook zijn laatste plaat "In Search of Momentum" uit 2003 is nog steeds erg goed te beluisteren. 72 jaar en still going strong. Jammergenoeg moest hij vorig jaar op het allerlaatste moment afzeggen voor NSJ.

En wat lacht 'ie vriendelijk, he?
yootjezaterdag 6 maart 2004 @ 13:37
-edit
nipengzaterdag 6 maart 2004 @ 13:58
Sprit Caravan - The Last Embrace



Een compilatie van hun werk. Twee cd's, 100 minuten stoner/doom.
Inclusief een aantal andere versies van bekende nummers en de laatste nog niet uitgebrachte nummers (van voor de break-up ).

1. The Last Embrace (previously unreleased)
2. Brainwashed (previously unreleased)
3. Healing Tongue
4. Cosmic Artifact
5. Fear's Machine
6. Dead Love / Jug Fulla Sun
7. Fang
8. Chaw
9. Melancholy Grey
10. Sea Legs
11. Kill Ugly Naked
12. No Hope Goat Farm
13. Courage (7" version)
14. Powertime (Metal Injection version)
15. Lost Sun Dance (7" version)
16. Dove-Tongued Aggressor (previously unreleased)
17. So Mortal Be (from Spirit Caravan 7")
18. Undone Mind (from Spirit Caravan 7")
19. Spirit Caravan
20. Black Flower
21. Retroman
22. Find It
23. Futility's Reasons
24. Cloudy Mirror
15. Elusive Truth
26. Lifer City
27. Outlaw Wizard
28. Darkness & Longing (7" version)
29. The Departure (Rise 13 version)

Met deze compilatie bijna alles van Sprit Caravan compleet.
Zanderzaterdag 6 maart 2004 @ 15:07


Sun Ra and his Astro Intergalactic Infinity Arkestra - Space is the Place (1972)

Uit de Allmusic Guide:
quote:
Space Is the Place provides an excellent introduction to Sun Ra's vast and free-form jazz catalog. Typical of many Sun Ra recordings, the program is varied; earthbound songs, like the swing number "Images" and Egyptian exotica piece "Discipline 33," fit right in with more space-age cuts, like the tumultuous "Sea of Sound" and the humorous "Rocket Number Nine." Sun Ra fuses many of these styles on the sprawling title cut, as interlocking harmonies, African percussion, manic synthesizer lines, and joyous ensemble blowing all jell into some sort of church revival of the cosmos. Throughout the recording, Sun Ra displays his typically wide-ranging talents on space organ and piano, reed players John Gilmore and Marshall Allen contribute incisive and intense solos, and June Tyson masterfully leads the Space Ethnic Voices on dreamy vocal flights. This is a fine recording and a must for Sun Ra fans.
fripperzaterdag 6 maart 2004 @ 15:57


David Torn - Cloud About Mercury
quote:
This 1987 production signifies experimental guitarist David Torn's second and final effort for Germany-based ECM Records. Here, the artist exhibits a sound, style, and methodology that are clearly his own, amid superb support by Bill Bruford (drums), Tony Levin (Chapman Stick/bass), and Mark Isham (trumpets). Torn generates gobs of excitement via his cunningly articulated phraseology, while also incorporating North African and East Indian modal concepts into these power-packed performances, fabricated upon climactic opuses and steamy crescendos. The guitarist's rippling harmonics and off-kilter voicings make for an engaging listening experience, especially when he trades sprightly fours with Isham atop the often-circuitous rhythms. Simply put, Cloud About Mercury looms as one of the finest jazz fusion dates of the '80s, and should be deemed a mandatory purchase for aficionados of this genre.
.... aldus allmusic ....

Niet vervelend voor de King Crimson liefhebbers dat de heren BB en TL elkaar buiten KC ook wel eens opzoeken. En ik heb zo'n vermoeden dat Torn ook wel eens naar Robert Fripp luistert.
PogueMahonezaterdag 6 maart 2004 @ 16:14
Iron Maiden - Powerslave



Na een (koude) ochtend lang vol gitaarbandjes, gaat de volumeknop omhoog en is het genieten van een van de Maiden-albums die ik bezit. Voor diegene die Maiden niet kennen ( ), harde rock met gitaren.

Ik vind hem leuker dan Number of the Beast
dwergzaterdag 6 maart 2004 @ 19:40
Matia Bazar - Ti sento
De nummer 100 uit mijn top 100 van beste singles aller tijden, uitgebracht in 1985. Ooit, ergens halverwege de jaren '70, begon Matia Bazar als een normale popgroep, met gitaar, bas en drums. Toen de synthesizer in de jaren '80 zijn opgang maakte, en Italo een stijl op zich werd, veranderde ook deze band haar geluid volkomen. Alleen de stem van Antonella Ruggiero bleef, de instrumenten gingen bij het grof vuil. Ti sento is een koude plaat, met als contrast de warme stem van de zangeres. Wat waren de jaren '80 toch geweldig. Hopelijk maken ze geen achterlijke tranceversie van deze mooie plaat.
dwergzaterdag 6 maart 2004 @ 20:24
Aneka - Japanese boy
Sinds ik GTA: Vice City op mijn pc heb, zit dit nummer in mijn hoofd.
Discoplaatje uit 1981, gaat nergens over, maar is zeer aanstekelijk. Luister ook eens naar Flash FM.
PdeHoogzaterdag 6 maart 2004 @ 21:35
Miss Saigon - The Original Londen Cast



Een musical, niet iets wat iedereen kan waarderen of wat altijd even goed uitvalt. In dit geval wel. Het leuke van deze versie is dat het is opgenomen door de originele cast van de londense versie (oa. met Jonathan Pryce).

Het verhaal gaat over een amerikaanse marinier en een vietnamees meisje die elkaar ontmoeten in een nachtclub en dan verliefd worden. Op een gegeven moment raken ze elkaar kwijt in de hectiek van de amerikaanse evacuatie van Saigon en pas na twee of drie jaar zien ze elkaar weer terug. De marinier is dan getrouwd met een amerikaanse en blijkt een zoon te hebben bij het vietnamese meisje.

Het verhaal wordt gezongen waarbij je de emoties, die op het podium zichtbaar zijn, kan horen. Dit is een van mijn favoriete musicals (ik heb de NL-versie dan ook drie keer gezien . Conclusie: de engelse versie is stukken beter). Lekkere muziek, goeie zang, goed verhaal.
Seborikzondag 7 maart 2004 @ 00:06


Fields of The Nephilim - Dawnrazor

Dit is het debuutalbum van de Britse gothicrockformatie Fields of The Nephilim uit 1987. De cover die je hier ziet is niet de originele cover van die LP, die is namelijk zwart omrand (waar het nu wit is). Deze cover (die met het wit) is oorspronkelijk de cover van de Amerikaanse Preacherman promotie 12", een nummer dat oorspronkelijkl niet op de Dawnrazor LP te vinden was. Deze plaat heeft aan beide zijdes dezelfde versie van Preacherman. Later is er echter een Amerikaanse promotieversie van Dawnrazor verschenen waar dit nummer wel opstond samen met nog wat andere nummers die niet op de Europese plaat te vinden waren.
De cd-versie van Dawnrazor telt 13 nummers (de oorspronkelijke LP slechts 8). Er staan ook nummers op van hun eerste EP "Returning to Gehenna" waarvan het titelnummer zelf de cd niet heeft gehaald. De overige 4 nummers wel.
Het geluid is de diepe, charismatische stem van Carl McCoy en een typerend direct herkenbaar gebruik van gitaren waarbij er veelvuldig gerefereerd wordt aan hun cowboy-gimmick.
quote:
Losing the saxophone player from earlier EPs and taking advantage of better budgets and studios, the Nephilim on their first full album established themselves as serious contenders in the goth world. It certainly didn't hurt having signed to Beggars Banquet, home of such acts as Bauhaus and the Cult, though the more obvious source of the Nephilim's sound at this point was the Sisters of Mercy, various attempts to deny it aside. Like Eldritch's crew, the Nephilim fivesome weren't aiming just for the clad-in-black audience, but at being a great group in general; while that goal wasn't quite achieved on Dawnrazor, the band came very close. With sympathetic and evocative production throughout by Bill Buchanan, the album strongly showcases another chief element of the Nephilim's sound: Ennio Morricone. The at-the-time totally outrageous fusion of smoky, cinematic spaghetti western guitars with the doom-wracked ominous flavor of the music in general, not to mention McCoy's growled invocations of pagan ceremonies and mystic energy, provoked a lot of merriment from outside observers. The Nephilim stuck to their guns, though, and by wisely never cracking a smile on this album, they avoided the cheap ironic way out. Songs here which would become classics in the band's repertoire included the fiery "Preacher Man," which sounds like what would happen if Sergio Leone filmed a Stephen King story; the quick, dark gallop of "Power" (originally a separate single, then added to the album on later pressings); and the slow, powerful build of the title track, featuring McCoy practically calling the demons down on his head. For all of the undeniable musicianship and storming fury of the songs, sometimes things just get a little too goofy for words, as revealed in a classic, unintentionally hilarious lyric by McCoy from "Vet for the Insane": "The flowers in the kitchen...WEEP for you!."
Tokuszondag 7 maart 2004 @ 00:13


Circle II Circle - Watching In Silence

De nieuwe band van ex-Savatage zanger Zak Stevens. Op het album is duidelijk te horen dat hij in Savatage zat, en dat hij hulp kreeg van Savatage bandleider Jon Oliva en gitarist Chris Caffery, want het klinkt redelijk als Savatage.
#ANONIEMzondag 7 maart 2004 @ 02:12
quote:
Op zondag 7 maart 2004 00:06 schreef Seborik het volgende:
De cd-versie van Dawnrazor telt 13 nummers
die heb ik vandaag gekocht
Seborikzondag 7 maart 2004 @ 12:47
quote:
Op zondag 7 maart 2004 02:12 schreef Downer het volgende:

[..]

die heb ik vandaag gekocht
Cool!
dwergzondag 7 maart 2004 @ 13:06


Weezer - Buddy Holly
Zomers plaatje van deze Amerikaanse band die inmiddels tien jaar bestaat. Iedereen kent de clip van Buddy Holly (net zoals iedereen weet dat hij gemaakt is door Spike Jonze), waarin Weezer optreedt in de setting van Happy Days. Om eerlijk te zijn heb ik jarenlang een hekel gehad aan het nummer, juist omdat het zo achterlijk vaak te zien en te horen was.
nipengzondag 7 maart 2004 @ 15:04
Albama Thunder Pussy - Rise Again



Heavy, brute en ruige rock. Als je stonerrock kan waarderen moet je ATP zeker eens beluisteren.

Quote AMG:
quote:
Rise Again showed ATP to be a ferocious, noisy alternative metal outfit that went directly for the jugular. Scorching, in-your-face tunes like "When Mercury Drops" and "Get Mad/Get Even" aren't big on subtlety -- ATP pulls the listener in with its heavy-handed riffs and grooves, and the level of intensity doesn't let up very often. Diehard metalheads will find a lot to admire about this promising effort. -- Alex Henderson
knokkelszondag 7 maart 2004 @ 15:16
Detroit Grand Pubhas - After School Special

Meisje uit een klein dorpje wordt in de grote stad " opgevangen" door een man..
Ietwat sarcastische benadering van de relatie tussen pooier en prostituee

Daarna:
Wolfsheim - Heroin She Said
Blik op heroinegebruik, vanuit de derde persoon. Heel erg goed nummer!

[ Bericht 34% gewijzigd door knokkels op 07-03-2004 15:27:25 ]
knokkelszondag 7 maart 2004 @ 15:31
quote:
Op zaterdag 6 maart 2004 19:40 schreef dwerg het volgende:
Matia Bazar - Ti sento
De nummer 100 uit mijn top 100 van beste singles aller tijden, uitgebracht in 1985. Ooit, ergens halverwege de jaren '70, begon Matia Bazar als een normale popgroep, met gitaar, bas en drums. Toen de synthesizer in de jaren '80 zijn opgang maakte, en Italo een stijl op zich werd, veranderde ook deze band haar geluid volkomen. Alleen de stem van Antonella Ruggiero bleef, de instrumenten gingen bij het grof vuil. Ti sento is een koude plaat, met als contrast de warme stem van de zangeres. Wat waren de jaren '80 toch geweldig. Hopelijk maken ze geen achterlijke tranceversie van deze mooie plaat.
Jeugdsentiment .. Cool plaatje
nipengzondag 7 maart 2004 @ 16:15
Soulpreacher-When the black sun rises, the holy men burn CD


Wat een lekkere plaat! Intense doom metal.
De zanger klinkt alsof hij een strot vol slijm heeft en en deze schreeuwend probeert schoon te rochelen.
quote:
[Soulpreacher has] a sound like Electric Wizard with lots more 70´s influences... It´s pure Doom with screamed out vocals... a heavy sludgefilled, feedback drenched doomfest... The tiltletrack kinda sounds like Electric Wizard crossed with Atomic Bitchwax, Doom with a Boogie vibe.
hogfeldt
StonerRock.com

Soulpreacher's new 5 song EP has a nice blend of classic Stoner stuff that reminds me of bands like Sourvein and Bongzilla. That tuned down trance stoner stuff that loops around your head and captivates your brain frequencies...if you know what I mean.
robwrong
StonerRock.com
nipengzondag 7 maart 2004 @ 17:21
Erik Larson - The Resounding



Erik van Alabama Thunder Pussy solo. Deze plaat is wat toegangelijker en zal meer mensen aanspreken dan het Thunder Pussy werk. Prima rock plaat met toch wel aardig wat heavy momenten.
Vorkzondag 7 maart 2004 @ 19:00
Living Colour - Vivid


Het grote bewijs afro-negers wel degelijk weten wat rock is en niet allemaal zijn blijven hangen bij de soul, jazz of funk, nee sommigen doen er ook nog wat mee. Vivid is alweer zo'n 15 jaar oud, maar een tijdloos album vol met goeie stevige rocknummers, met hier en daar wat funk invloeden en een groot voorbeeld voor bands uit de begin jaren '90.

De band is overigens min of meer ontdekt door Mick Jagger die ook Vivid heeft geproduceerd. Een latere bassist, Doug Whimbish (die overigens nog niet op Vivid meespeelde) speelt nu sinds het vertrek van Bill Wyman, basgitaar bij de liveshows van de Stones.
fripperzondag 7 maart 2004 @ 20:33


Ronald Shannon Jackson & The Decoding Society - Street Priest

Jackson's groep 'The Decoding Society' maakt muziek vergelijkbaar met Ornette Coleman's PrimeTime. Niet verwonderlijk , want Shannon Jackson maakte korte tijd deel uit van Prime Time.

Zowel Ronald Shannon Jackson als Ornette Coleman zijn ( om Vork maar even te citeren ) "niet blijven hangen bij de jazz, maar doen er ook nog wat mee". Als dit is jazz is ( en dat is het volgens mij wel ) , dan hoef je in ieder geval niet te stellen dat Shannon Jackson is "blijven hangen" in de jazz, want deze muziek kijkt nauwlijks terug op de traditionele jazz. Zeer avontuurlijke muziek.

om AMG maar te quoten :
quote:
Drummer Ronald Shannon Jackson, and his Decoding Society of the 1980s, learned from the example of Ornette Coleman's Prime Time and are a logical extension of the group. They featured colorful and noisy ensembles; were not afraid of the influence of rock; and their rhythms were funky, loud, and unpredictable.
En Ronald Shannon Jackson is overigens de ontdekker van Vernon Reid, die ook op dit album uit 1991 meespeelt (7 jaar voor Vivid).

[ Bericht 0% gewijzigd door fripper op 07-03-2004 20:47:11 (typo) ]
DubManiaczondag 7 maart 2004 @ 20:43
The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra and Tra-la-la Band


Silver Mt. Zion is a group led by founding godspeed you black emperor! guitarist Efrim, together with other godspeed members Sophie and Thierry.
To some extent, Mt. Zion was born out of a desire on the part of the godspeed players to work in a smaller musical ensemble; in effect, to escape some of the constraints that often accompany writing and arranging music democratically with nine musicians. As well, Efrim simply wanted a vehicle to realise some of his own musical ideas that would not necessarily work well within the context of godspeed.

A Silver Mt. Zion had their live debut at Musique Fragile on March 6, 1999.

For the band's second and third records, the line-up expanded to six players, including Becky, Ian, and Jessica, and the band re-named as The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra and Tra-la-la Band.
Vorkzondag 7 maart 2004 @ 21:18
Om ook maar even een link te leggen met een hier genoemde plaat, van het label van A Silver Mount Zion yadda yadda, draai ik nu:

Polmo Polpo - Like Hearts Swelling


Like Hearts Swelling is de eerste plaat van deze eveneens Canadese artiest op het Constellation album. De man achter Polmo Polpo is Sandro Perri, een Techno Producer en Jazz-liefhebber, die veel met echte instrumenten werkt en voornamelijk sfeermuziek produceert. Geen gebeuk zoals je misschien zou verwachten, nee het is meer sfeer muziek, gelaagd, langzaam opbouwend, weinig dynamiek, maar om een of andere reden toch weer boeiend. Met ambient zit je misschien nogwel het meest in de goede richting.

Eigenlijk is het gewoon post-rock in een wat andere vorm, want hoe je het ook bekijkt, het is en blijft typische Constellation muziek (getuige de samenwerking met enkele labelgenoten die nodig was voor de totstandkoming van dit album). Het is niet voor iedereen weggelegd, want er gebeurd weinig, maar met een beetje geduld veranderd de plaat wel steeds meer in een klein juweeltje.
Seborikmaandag 8 maart 2004 @ 11:57


Judas Priest - Live in London

Eigenlijk een beetje een overbodige uitgave, want in 1998 na het Jugulator album is er al een live-plaat gemaakt met Tim Ripper Owens op vocalen genaamd '98 Live Meltdown.' Toch is het wel een leuke plaat met veel Priest-klassiekers gezongen door Ripper en ook nog wat nummers van het Demolition-album. Wel veel andere nummers dan op Meltdown staan overigens, dus dat is wel weer gaaf. Het is ook een overbodige release, omdat het concert bijna integraal op de gelijknamige dvd is verschenen met minder nummers erop, maar wel met de soundcheck van Machine Man! Zow hee!

Ripper is nu weg bij Priest en zingt bij Iced Earth. Halford is terug, hoezee. Toch is Ripper geen slechte zanger, maar hij kan gewoon niet tippen aan Halford, helaas. Wanneer je Priest in de jaren '90 bekijkt, is de band ook helemaal niet meer te vergeljken qua grootte met wat ze waren eind jaren 70 en gedurende de jaren 80. Erg zonde.

Dit jaar maken ze een enorme wereldtournee en komt de eerste Priest-plaat met Halford op zang sinds Painkiller uit. Erg spannend dus.

Nog even de zeer negatieve Allmusic-entry:
quote:
Live In London will hopefully be the last of the Tim "Ripper" Owens-led Judas Priest outings. As of this writing in January 2004, the classic Priest lineup of vocalist Rob Halford, lead guitarist Glenn Tipton, lead guitarist K.K. Downing, bassist Ian Hill, and drummer Scott Travis are back in action and planning to record to and tour. This is an acceptable date featuring two CDs of classic Priest tracks and video footage, but even though it is an inspired performance, it lacks the sheer outrageousness of the Halford-led band.
Ascarothmaandag 8 maart 2004 @ 15:53


Het debuut van de band van ex-Anathema bassist Duncan Patterson. Sferische ambientrock met hier en daar wat trip-hop beats. Anathema's Danny Cavanagh laat ook nog even van zich horen.
frippermaandag 8 maart 2004 @ 20:28


Roger Eno & Peter Hammill - The Appointed Hour

In 1999 namen Peter Hammill en Roger Eno samen een cd op , hoewel "samen" eigenlijk niet het juiste woord is. Ze namen afzonderlijk op het zelfde moment een uur muziek op, om dit later samen te voegen op deze cd.

Ik laat Peter Hammill het maar even uitleggen :
quote:
I came up with an idea: that each of us should improvise for a specific length of time (an hour seemed appropriate) on a specific day ( April 1, Fool's Day seemed super-apt) in our own studios, without any known reference to what the other was doing apart from the fact that something would be afoot. Not without alarums and excursions - I had several recoding machines go critical on me with minutes to go before the off and also had to slam the door on last-minute visitors - we emerged from our active meditations (or, in Roger's words "an hour of unsilence") with...well, we didn't quite know what at all, except concentrated individual experiences. When I got Roger's tape and aligned it with my own I was astounded to find that - graced by luck - we had something quite different on our hands. Our diverse approaches (mine a continuous performance, using long loops; Roger's considered changes of sound and style, with gaps) worked quite seamlessly together.
( En m'n katten wekken de indruk dat ze het ook wel interresant vinden. Meestal reageren ze niet op muziek, ze zijn blijkbaar wel wat gewend. Maar van dit piano-gepingel worden ze wat onrustig)

[ Bericht 3% gewijzigd door fripper op 08-03-2004 20:34:49 ]
frippermaandag 8 maart 2004 @ 21:32


Propaganda - A Secret Wish

Typische Trevor Horn productie, alles wat die man aanraakte in die tijd ( rond 83/84/85 ) werd populair : ABC, Frankie goes to Hollywood , The Art of Noise , Propaganda, Grace Jones. Zelfs Yes stond dankzij Trevor Horn opeens hoog in de top 40.
Summonermaandag 8 maart 2004 @ 21:53


AFI - Answer That and Stay Fashionable

Niet het beste van AFI, maar dit is wat rauwer dan de latere albums en heeft daarmee ook wel z'n charme. Let wel: rauw binnen de beperkingen van AFI, want een rauwe punkband is het nooit geweest.
Ascarothmaandag 8 maart 2004 @ 22:40


Motörhead - Ace of Spades

Rockin'.
mr_cucumbermaandag 8 maart 2004 @ 22:43
Knut - Challenger

Heerlijk intense cd van deze Zwitsers die in dezelfde straatje bivakeren als bands als Neurosis, Isis, Unsane, Converge, Botch enz.
quote:
As mentioned before, this album exceeds all expectations. The music and intensity have evolved and is far better than anything Knut has released thus far. The musicianship is excellent, and the layout is eye-catching. Overall, this is just an excellent record that will pummel listeners. Fans of Neurosis, Keelhaul, Breach, Unsane, or Cult of Luna should definitely pick this one up. Those of you who want a break from the run-of-the-mill hardcore should give "Challenger" a listen.
Summonermaandag 8 maart 2004 @ 22:50


Tyranny - Bleak Vistae

Een tegen de funeral doom aan hangende doom/death band.
quote:
Tyranny was conceived by the strain of a stranger will from the seed grown with the disintegration of earlier unworthy gatherings and misconceptions.
As the concept of Tyranny had been clear for ages, additional inspiration was drawn from the arcane resonations of ocean and earth, being the echoes of a prehuman era.

Driven with otherworldly sights, the "Bleak Vistae" was envisioned, and receiving appreciation it was set upon the unsuspecting world. This quickly led to the pact with Firebox records, with omens of another, longer stream of funereal soundscapes to herald The Stranger Aeons.
mr_cucumbermaandag 8 maart 2004 @ 23:15


Anathema - Eternity

Een van mijn favoriete Anathema cd's, de 'grote' stap van het echte doomwerk van The Silent Enigma naar het wat meer psychedelische, pink floyd achtige gebeuren. Waar ik op het latere werk van ze vaak de intensiteit mis is deze op dit album nog ruimschoots voorradig
Seborikmaandag 8 maart 2004 @ 23:21


David Bowie - Young Americans

David Bowie's plaat uit 1975. Het is een beetje een kruising tussen disco en soul. Het is niet z'n beste plaat (van allmusic krijgt hij ook maar 3 sterren), maar ook zeker niet z'n slechtste. Het zijn eigenlijk allemaal wel redelijke nummers met als uitschieters het titelnummer en natuurlijk Fame, waar later nog een remake van is gemaakt met een maffe clip.
fripperdinsdag 9 maart 2004 @ 19:53


The Ramones - It's Alive

28 nummers van gemiddeld 1 minuut en 55 seconde. Totaal nog geen 54 minuten dus. The Ramones waren op oudjaarsavond 1977 ruim op tijd klaar om van het vuurwerk te genieten.
dwergdinsdag 9 maart 2004 @ 20:43
Big Country - In a big country
Een van de vele leuke bands uit Schotland, ik noem Texas, Deacon Blue. Big Country werd bekend door het gitaarspel dat als doedelzakken klinkt. Look away was hun grootse hit in Nederland, maar dit nummer uit 1983 is ook wel okee.
fripperdinsdag 9 maart 2004 @ 21:19


Mastica - MasTicAttacK

Een van de hobby-bandjes van Pat Mastelotto. Dit mag je in het vakje 'FreeJazz' stoppen. Tamelijk hoog piep-en-kraak gehalte.
quote:
Freshly unpredictable and unpredictably fresh sounds from King Crimson rhythmatist accompanied by big basses , angular horns and mysterious voices on this studio improv based recording of quick changing dark fun.
Lijkt me wel wat voor NSJ dit jaar

dwergdinsdag 9 maart 2004 @ 21:57
Tears For Fears - Head over heels
De band bestond in feite uit Curt Smith en Roland Orzabal. Eén van de singles van hun album Songs from the big chair, uit 1985. Eigenlijk de beste, maar tevens de minst succesvolle, na Shout en Everybody wants to rule the world. Rustig nummer, met een fraaie baslijn van Smith en een typische jaren '80 synthesizer-solo na anderhalve minuut (oh, wat hou ik van die koude sound). Het nummer eindigt met een nogal saai lalala meezing-stuk. Tears For Fears ging in 1992 na 'muzikale meningsverschillen' uit elkaar, de ruzie is bijgelegd, en er zijn al geruchten dat er later dit jaar een nieuw album van het duo zal verschijnen.
Tokuswoensdag 10 maart 2004 @ 01:13


The Wounded - Atlantic

"Dit is een zeer veelbelovend album van een welhaast on-Nederlandse kwaliteit. Het album heeft niet echt een zwak nummer en weet door de redelijke afwisseling tussen de nummers tot het einde toe te boeien. Een knap staaltje musiceren en eindelijk eens iets anders dan After Forever en soortgelijke bands. Tot slot van deze review nog een eervolle vermelding voor de mooie illustraties en vormgeving in het boekje." - Sebbo, 2004
Ascarothwoensdag 10 maart 2004 @ 16:23


Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven

AMG weet dit post-rock epos treffend samen te vatten.
quote:
During most of Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven, musical and emotional opposites alternate as regularly, and naturally, as breathing: delicate string work and rock-out guitar and drums, spoken word and walls of sound, gracious and possessed, tip-toes and cliff-diving, dark hallways and blinding sunshine.
Summonerwoensdag 10 maart 2004 @ 16:44


Darkthrone - A Blaze in the Northern Sky

Misschien wel mijn favoriete (pure) black metal album. Maar als ik dan aan MayheM's "De Mysteriis dom Sathanas" denk begin ik sterk te twijfelen. Anyway, een van mijn twee favoriete (pure) black metal albums danmaar. Veel mensen zullen het niet begrijpen, maar deze plaat vind ik beangstigend geniaal. Het is voor mij een soort plaat waarvan ik me niet kan voorstellen dat het door mensen van vlees en bloed in elkaar is gezet. Met als hoogtepunt "In the Shadow of the Horns".
Zanderwoensdag 10 maart 2004 @ 17:14


Gorky's Zygotic Mynci - How I Long to Feel That Summer in My Heart (2001)

In tegenstelling tot tijd- en plaatsgenoten als de Manic Street Preachers, de Super Furry Animals of de Stereophonics heeft Gorky's Zygotic Mynci uit Wales nooit echt een doorbraak gemaakt naar het Grote Publiek. Geheel ten onrechte natuurlijk, want deze plaat staat vol met mooie licht-psychedelische melancholieke luisterliedjes, terwijl de wat excentriekere trekjes van vorige platen (zoals zingen in Welsh) wat meer naar de achtergrond zijn verdwenen. Een mooie luisterplaat, die je doet terugverlangen naar alle zomers die je in je jeugd hebt doorgebracht in parkjes met je vrienden en gekoelde drankjes.
Summonerdonderdag 11 maart 2004 @ 00:04


The Crown - Crowned in Terror

De band is onlangs uit elkaar gegaan, en als laatste release komt er een nieuwe versie van dit album uit zonder de zang van Tomas Lindberg en mét de zang van Johan Lindstrand, de oorspronkelijke zanger van The Crown. Toen ik hier aanvankelijk van hoorde dacht ik 'ja hela, ik ga die plaat niet weer kopen met slechts andere zang', maar dat durf ik nu niet meer te beweren. Tis een erg goede plaat, en ik wil The Crown toch compleet hebben. Bovendien ben ik wel een beetje nieuwsgierig naar hoe de nummers met 'Elvis' op zang klinken...
fripperdonderdag 11 maart 2004 @ 00:31


Art Blakey & the Jazz Messengers - Caravan

The Jazzmessengers is altijd een groep geweest met wisselende bezetting. Drummer Art Blakey zocht altijd jong talent om met hem samen te spelen, en als je een paar jaar bij Blakey hebt gespeeld dan komt het met de solo-carierre meestal ook wel goed.

In 1962 speelde The Jazzmessengers in de volgende bezetting : Curtis Fuller (trombone), Freddie Hubbard (trompet), Wayne Shorter (tenor sax), Cedar Walton (piano), en Reggie Workman (bass).
Summonerdonderdag 11 maart 2004 @ 00:39


Sex Pistols - Never Mind the Bollocks Here's the Sex Pistols

Slechts twee jaar actief en dan zoveel invloed uitoefenen.
quote:
It's easy to see how the band's roaring energy, overwhelmingly snotty attitude, and Rotten's furious ranting sparked a musical revolution, and those qualities haven't diminished one bit over time. Never Mind the Bollocks is simply one of the greatest, most inspiring rock records of all time.
Zanderdonderdag 11 maart 2004 @ 16:26


Charlie Haden - Liberation Music Orchestra (1970)

Charlie Haden werd in eerste instantie bekend als bassist bij Ornette Coleman in de jaren 60, en is daarmee ook een van de grondleggers van de freejazz. Op deze plaat mixt hij avantgarde jazz met meer traditioneel klinkende etnische folk en wereldmuziek, en titels als "Song for Che" (een erg mooie bas-solo), "Song of the United Front" en "War Orphans" (een Coleman-compositie) verraden al dat het hier eigenlijk gaat om een protest-plaat, met composities die voor een groot deel gebaseerd zijn op melodieen uit de Spaanse Burgeroorlog. "Play this album for your simple-minded friends who believe jazz is nothing more than background music for candlelight dinners. "

Verschenen op het onvolprezen Impulse! platenlabel.
Summonerdonderdag 11 maart 2004 @ 23:33


High on Fire - The Art of Self Defense

Uit het legendarische Sleep voortgekomen stoner/doom band, met een geweldig debuutalbum. De band heeft een zeer zware, ongepolijste sound. Deze plaat verscheen op het uitstekende Man's Ruin label, maar vanwege de ondergang van dat label zit de band tegenwoordig op Relapse. Hopelijk komt er eerdaags eens een vervolg op "Surrounded by Thieves".
quote:
bludgeoning guitar riffs
quote:
bludgeoning guitar riffs
quote:
bludgeoning guitar riffs
quote:
bludgeoning guitar riffs
quote:
bludgeoning guitar riffs
quote:
bludgeoning guitar riffs
PogueMahonevrijdag 12 maart 2004 @ 10:07


Nederbeat Singles The B-Sides 1

Geweldige verzameling b-kantjes van allerlei sixtiesbandjes als q65, outsiders, golden earrings, enz. Vaak worden andere bands duidelijk gekopieerd, maar leuk is het allemaal, zoals chubby checker die (met zz & de maskers) over Cato from volendam zingt, in het nederlands.

Hot Sand van Shocking Blue (de b-kant van Venus) is op dit moment mijn favoriet
nipengzaterdag 13 maart 2004 @ 12:34


Geweldige rock plaat
quote:
Josiah is one of the few bands out there currently that really manage to capture the authentic '70s acid-rock power-trio sound, style and energy while also sounding fresh and modern. Take some Grand Funk Railroad, Cactus and Groundhogs energy and update it with some Monster Magnet, Nebula and Fu Manchu styles and you'd get something along the lines of Josiah's self titled debut full length.

El Danno
StonerRock.com
Seborikzaterdag 13 maart 2004 @ 12:42


Angel Witch - Angel Witch

Angel Witch is een NWOBHM-band, een heavy metal stroming die eind jaren 70, begin jaren 80 haar intrede deed. Het zijn allemaal typische snelle NWOBHM-nummers, hoe je dat moet omschrijven, weet ik niet precies, maar je hoort het meteen. Net zoals die andere bands moesten ze een cd hebben die tegelijkertijd hun eigen naam is. Dat was mode toen. De langzame nummers zijn kut, maar dat compenseren de snelle wel. De zang is ook niet altijd geweldig, maar in het algemeen is het een leuk plaatje, die niet mag ontbreken wanneer je geïnteresseerd bent in de heavy metal uit deze periode.
nipengzaterdag 13 maart 2004 @ 13:50
Ramesess & Negative Reaction - Split CD



De EP begint met twee sterke nummers van Neagative Reaction.
Vol energeie en punch, laaggestemde instrumenten, goede ondersteuning door de drums.
Duidelijke vooruitgang hebben ze gemaakt.

De jongers van Ramesses klinken wat vuiger en vuiler, gebruiken meer vervorming, af en toe wat echo en klinken lang niet zo laag. Spacey feeling geeft het geheel Verrekte lekkere vocals op het Ramesses II nummer.
dwergzondag 14 maart 2004 @ 19:12
The Mo - Fred Astaire
Jeugdsentiment. The Mo. Of gewoon Mo, zonder The. De toetsenist van de band heette Niewint, en zijn pa was de directeur/hoofdmeester van mijn lagere school, heel erg lang geleden. Meester Niewint had ook nog een dochter, en die verdronk midden jaren '80 in 't Joppe, bij Warmond, toen ze aan het duiken was. De school staat er nog steeds, maar wordt nu alleen nog gebruikt door allerlei verenigingen om zooi te stallen en te vergaderen. In 1983 was mijn klas de allerlaatste die daar 'afzwaaide', alle andere leerlingen plus leraren vertrokken naar een andere school.
PH52zondag 14 maart 2004 @ 19:55
quote:
Op zondag 14 maart 2004 19:12 schreef dwerg het volgende:
The Mo - Fred Astaire
Jeugdsentiment. The Mo. Of gewoon Mo, zonder The. De toetsenist van de band heette Niewint, en zijn pa was de directeur/hoofdmeester van mijn lagere school, heel erg lang geleden. Meester Niewint had ook nog een dochter, en die verdronk midden jaren '80 in 't Joppe, bij Warmond, toen ze aan het duiken was. De school staat er nog steeds, maar wordt nu alleen nog gebruikt door allerlei verenigingen om zooi te stallen en te vergaderen. In 1983 was mijn klas de allerlaatste die daar 'afzwaaide', alle andere leerlingen plus leraren vertrokken naar een andere school.
The Mo, dat klinkt verweg bekend, die heeft de top 40 toch nog bereikt of niet ?

Luister momenteel naar Lhasa - The Living Road
Schitterende muziek, licht malancholiek, met wisselend nummers in Engels, Spaans en Frans
TradeMarkiezondag 14 maart 2004 @ 19:59
Van Dik Hout - Van Dik Hout



Gewoon een geweldige plaat, alle nummers zijn goed en dat hebben maar weinig albums.
Ik vind zelf 'stil in mij' zelfs 1 van de mindere nummers.
'alles of niets' en 'meer dan een ander' zijn mijn persoonlijke favorieten.
Disorderzondag 14 maart 2004 @ 21:02
Ik luister naar Smojphace, maar ik weet de titel van het nummer niet. Dat hoeft ook niet, geloof me
pluggerzondag 14 maart 2004 @ 21:07
Angry Samoans – The Unboxed Set



Oerpunkpopband uit California onder leiding van Metal Mike. The Unboxed Set compileert al hun albums uit het begin van de jaren tachtig, 43 tracks met een gemiddelde van 2 minuten blank. Af en toe zelfs midtempo zodat je niet al halverwege dolgedraaid bent. De productie is kaal als Frits Wester’s schedel, de hooks catchy as hell, en de teksten (in de stijl van Circle Jerks etc.) supermelig. Hoogtepunten/dieptepunten: Right Side Of My Brain, My Old Man’s A Fatso, They Saved Hitler’s Cock, STP Not LSD en het hilarisch politiek incorrecte Homo-Sexual (0:52). Leuk!

[ Bericht 2% gewijzigd door plugger op 15-03-2004 03:43:07 (fuck you) ]
ranjazondag 14 maart 2004 @ 21:51


My bloody valentine - This your bloody valentine

Debuutalbum van de latere grondleggers van de shoegazer. In 1985 was het nog new wave, erg donker. 8 nummers op deze lp die op 45 toeren wordt afgespeeld.Je hoort wel het eerste begin van iets wat later uitgewerkt zou worden tot lange slepende gitaarmuren, hier nog als keyboardtoon die niets ontziend door het hele nummer heen te horen is. Soort van kruising tussen vroege Stereolab (peng) en Bauhaus.
fripperzondag 14 maart 2004 @ 22:07


Lee Morgan - The Cooker (1957)

De 5e plaat die de dan 19 jarige trompetist voor Blue Note opneemt, opgenomen 14 dagen nadat hij meespeelt op Coltrane's Blue Trane.

De plaat opent met een prima uitvoering van Dizzy Gillespies 'A Night in Tunesia' , dat hij eerder dat jaar ook al moet hebben gespeeld toen hij onderdeel was van Dizzy Gillespies Bigband. Hij nam dat nummer later ook nog op met Art Blakey's JazzMessengers , waarbij hij met tussenpozen van 1956 tot 1965 zou spelen.

Morgan zou op 33 jarige leeftijd vermoord worden.
Summonermaandag 15 maart 2004 @ 00:07


Gang Starr - Full Clip: A Decade of Gang Starr

Ruim twee uur interessante, lekkere hiphop. Ik heb deze compilatie gekocht als Gang Starr introductie, na de twee uitstekende Jazzmatazz platen van Gang Starr-rapper Guru hebben leren kennen. Gave producties op deze plaat, die de wat monotone raps van Guru ruimschoots goed maken. Vooral de tracks met jazzy samples vind ik tof.
Seborikmaandag 15 maart 2004 @ 00:16


Fred Frith - Pacifica

Zeer rustgevende voornamelijk klassiek georiënteerde muziek. De cd bestaat uit 2 delen. Het eerste deel telt ruim 45 minuten het tweede slechts 3. Het tweede is ook meer een afsluiting met een omhoog en dalende lijn die zich enkele malen herhaalt. In het eerste deel zit de echte 'actie'. Met een ensemble en wat vocalisten wordt een zeer dromerige sfeer neergezet, nou ja, pacifica, wat verwacht je er zelf van? Juist, de zee. Tegen het einde van het eerste deel zit een prachtig vocaal stuk waarin een gedacht wordt voorgedragen door een rustgevende mannenstem en een zangerige dame.
Seborikmaandag 15 maart 2004 @ 13:04


Iced Earth - Alive in Athens

Het live-album van Iced Earth uit 1999. Naar mijn mening een van de beste metalliveplaten ooit. Drie cd's waarop twee concerten uit Griekenland zijn samengevoegd met een tracklist die nummers bevat van hun vijf voorgaande studio-albums. Hier blijkt maar weer eens wat voor een geweldige stem Matt Barlow live heeft. Het is nog maar de vraag of Tim Owens hetzelfde gaat lukken.
Mister_Slidemaandag 15 maart 2004 @ 14:46
Beethoven's negende symfonie.
Na A Clockwork Orange had ik daar best veel zin in
Volgens mij is het de eerste symfonie waar een koor in werd gebruikt. Wereldberoemd laatste deel natuurlijk.
MuadDibmaandag 15 maart 2004 @ 20:43
Wings - Silly Love Song

Van het album "Wings At The Speed Of Sound". Okee, de tekst is misschien wat naief, en het geheel klinkt als een luchtig niemendalletje. Maar grootmeester McCartney legt een werkelijk fantastisch baslijntje neer waar ik naar kan blijven luisteren.
Summonermaandag 15 maart 2004 @ 22:07


Ancient Rites - Blasfemia Eternal

Ancient Rites is altijd al erg melodisch geweest ten opzichte van de meeste andere black metal bands, maar de eerste twee platen kennen een duisternis die de laatste twee vreemd zijn. Niet dat de band er niet op vooruit gegaan is hoor. Maar aan een album als "Blasfemia Eternal" kleeft nog dat obscure, underground sfeertje, wat ook wel enige waarde heeft.
Summonermaandag 15 maart 2004 @ 23:45


Khold - Phantom

Aan het debuutalbum had ik eigenlijk wel genoeg, maar toen ik deze voor 5 euro in de aanbiedingbakken van de Plato tegenkwam kon ik hem niet laten liggen.
quote:
²Phantom² captures the essence of Black Metal in such a convincing manner and at the same time it has great crossover qualities. You might remember the catchy and groovy ²Nattpyre², the opening song of the last album. Imagine ²Phantom² having that vibe all over, but this time around, the songs go a little bit deeper and darker which makes the album ²last longer². Some songs might strike you immediately as killer while others will grow on you, just the way it is with good albums. The sound is filthy and heavy like it suits Khold and the artwork of the album is thorough! Khold manages to be very straightforward rock¹n roll and at the same time be original, that¹s a tough combination to achieve!
Seborikdinsdag 16 maart 2004 @ 00:28
Peter Pan Speedrock - Rocket Fuel

Debuutalbum van de Nederlandse rockgroep uit Eindhoven met als mascotte Dikke Dennis! Lekker blije hardrock die doet denken aan het Britse Motörhead. Echt heel tof en een feestje om live te zien. Ongecompliceerd uit je dak gaan.
mistermaniacdinsdag 16 maart 2004 @ 00:30


Ill Nino - Confessions

Een spaans/Mexicaans? Metal group met een wel lekkere melodie, ik hoor nu voor het eerst het album, en ik vind het zeer goed klinken.

[ Bericht 38% gewijzigd door mistermaniac op 16-03-2004 00:38:11 (op seboriks verzoek :)) ]
Seborikdinsdag 16 maart 2004 @ 00:32
Gelieve er wat bij te vertellen... dit is nieuwe stijl.
Zanderdinsdag 16 maart 2004 @ 16:10


Max Romeo - Open The Iron Gate 1973 - 1977

Het weer is weer zonniger aan het worden en dat is altijd het uitgelezen moment om wat fijne Jamaicaanse rootsreggae uit de jaren 70 op te zetten. Dit is een mooie verzamelaar van rootszanger Max Romeo op het geweldige Blood and Fire reissue-label, met zowel vocale versies als blubberdikke dubs waar de ganja-dampen vanaf komen. Uiteraard krijgen de corrupte politici, ongelovigen, tegenstanders van Jah en ander gespuis dat Babylon bevolkt er in de teksten ongenadig van langs. Uitstekende plaat als je eens wat verder wil kijken dan het geijkte werk van Bob Marley of Peter Tosh.
mr_cucumberdinsdag 16 maart 2004 @ 17:19
Uphill Battle - Wreck of Nerves

Nieuw album van deze 'metalcore' band en het is weer een ouderwetse knaller.
quote:
A little under two years since their self-titled debut dropped, Uphill Battle are back with an even more venomous offering. At times, during the duration of "Wreck Of Nerves", I swear I hear about six different bands battling one another for supremacy. There's the Converge-esque technical chugging which is already a fan favorite within the metalcore scene. Then, there's a more brutal, but basic pummeling sound of a band like Lamb Of God. Couple that with the off-the-wall dissonant diversity of fellow Relapsers The End. And last, but not least, splash in some of the pseudo-melodic, evil signature riffery of Slayer. Now, you may be thinking to yourself that, by that description, Uphill Battle sound like a nothing more than a rehash of some of the metalcore scene's biggest influences. That's where you'll be fooled! Somehow, someway, Uphill Battle have condensed these styles into something more focused and atomic so that, rather than your standard "influence ripoff", you're hearing something that is pushing the boundaries of metalcore to their breaking point. The other thing that separates Uphill Battle from the metalcore masses is that they play what comes to them. Nothing sounds forced and they don't allow themselves to be hemmed in by any musical guidelines while writing.
"Wreck Of Nerves" is a perfect title for this full length - it's devastating. Consider this album a response to any concerns you may have about whether metalcore has grown stagnant and stale.
fripperwoensdag 17 maart 2004 @ 23:58


Robert Fripp - 1999 Soundscapes: Live in Argentina

De eerste uit een reeks soundscape-albums van Fripp.
quote:
The five selections that make up Robert Fripp's 1999 album were selected from 12 different live, improvised performances recorded in Buenos Aires, Argentina in 1994. And although some King Crimson fans will be confused by Fripp's musical departure, he's said that his soundscape material is his most immediate and personal work, since the improvised performances can change from night to night, depending on the circumstances. Also, it is pretty fascinating just how many different tones, colors, and textures Fripp creates with just a guitar, guitar synthesizer, and effects pedals (it sounds almost like a full electronic orchestra at times). Fripp also chose not to edit or cut any of the songs on 1999 (except for one), so the songs sound exactly the way they did when Fripp first improvised them in front of an Argentinean audience back in '94.
Als hij zo iets gaat doen op Arrow dan ben ik erg tevreden
Beathovendonderdag 18 maart 2004 @ 16:54
The Future Sound of London - Lifeforms



Vandaag per post binnen gekregen, een schitterende CD als je van ambient electronica houdt.
quote:
In comparison to Accelerator, this is an extremely subtle listen, with rhythms generally buried in the mix, serving the melodies rather than vice versa. In comparison to the upfront breaks and steady house beats just two years previous, here they're stuttered, echoed, often approaching dub in pace and impact. Meanwhile, the space-alien bubbles and noises and haunting tones take to the fore, making for a disorienting, evocative experience, a mix of natural sounds and artificial elements much like the band's own artwork. Even the singles, "Cascade" and "Lifeforms," play down the beat. The one for "Cascade" is barely there, swooping samples and soft synth hooks to the fore, while "Lifeforms," for its comparatively more direct impact, relies as much on its keyboard swell and chiming melody as much as the complex overlay of rhythms. There are a few guest appearances here and there, but they're mostly notable for how the band incorporate them instead of letting them stand out -- Robert Fripp's guitar on "Flak," Talvin Singh's tablas on "Life Form Ends," and Toni Halliday from Curve doing a "vocal texture" on "Cerebral." -- Ned Raggett
MuadDibdonderdag 18 maart 2004 @ 17:10


Paul McCartney - Driving Rain

De meester laat even horen hoe je een goed pop-album in elkaar zet. En dat als ruime zestiger. Toch knap dat je na een carriere van 40 jaar nog eventjes 2 van je beste soloalbums aflevert (Flaming Pie en Driving Rain dus)

* MuadDib is al weken in een Beatles/Macca bui, dat had 'ie een tijdje geleden ook niet kunnen denken...

[ Bericht 0% gewijzigd door MuadDib op 18-03-2004 17:17:36 (Paul verdient toch echt een hoofdletter) ]
Myzeldonderdag 18 maart 2004 @ 17:19
Future Sound of London

Mijn aandeel:
Angina P - Second Opinion



Een beginnend artieste uit Oostenrijk, met een compleet eigen stijl. Ze begon met het maken van muziek toen ze een ziekte kreeg die chronische keelpijn veroorzaakte, en ze de hele dag binnen zat. Haar eerste nummers verkocht ze aan fabrikanten van computerspellen, maar tegenwoordig richt ze zich op luisterpubliek. De meeste van haar nummers zou je Ambient DnB kunnen noemen, hoewel het soms ook wat IDM invloeden heeft. Heerlijke muziek om op weg te dromen.
bartriddonderdag 18 maart 2004 @ 17:32
idiot stare - mad drunk.

Van de verzamelaar apocalypse now volume 1, gevuld met stevige industrial metal van oa.fear factory, Strapping Young Lad, Nerve, Die Krupps en Holy Gang.
Dit nummer is ondanks de heavyness toch lekker catchy met een goeie riff.

review en tracklisting hier:
http://www.sonic-boom.com/review/apocalypse.now-1.html
Seborikvrijdag 19 maart 2004 @ 00:39


Saxon - Denim & Leather

Een classic metalalbum van de Britse heavy metal formatie Saxon met aan kop al sinds jaar en dag de nog supervitale Biff Bifford. Dit album krijgt van allmusic terecht 4.5 sterren. Saxon speelt er nog altijd nummers van (dat doen ze van bijna alle albums wel), maar van deze meer dan de helft! Elke Saxon-fan kent natuurlijk Princess of The Night van buiten.

Na dit album begonnen de grote line-up wisselingen van Saxon waarna ze een beetje in begonnen te kakken. Ze hebben hierna nog wel goede dingen gemaakt in de jaren 80 zoals het klassieke nummer Crusader en vele anderen, maar het oude niveau hebben ze op plaat niet weten te evenaren tot ergens in de jaren 90 en Saxon weer helemaal terug kwam met keiharde, maar in vertrouwde stijl gebleven, metalklassiekers zoals ze eind jaren 70 begin jaren 80 te vinden waren op hun LP's.

Elk concert van Saxon is een feestje. Inmiddels al drie keer gezien en elke keer is het weer geweldig. Die oude kerels lijken levendiger dan ooit en horen zeker in het rijtje van metalhelden thuis waarin ook Iron Maiden, Judas Priest en Motörhead te vinden zijn.
Markstervrijdag 19 maart 2004 @ 00:49
Sepultura - Territory

Toen nog met de Soulfly zanger Max Cavalera

Afkomstig van het album Choas AD:



Gewoon lekkere metal hehe
Markvrijdag 19 maart 2004 @ 09:58


Exodus - Tempo of the Damned

De terugkeer van mijn jeugdhelden! Samen met Metallica stond Exodus begin jaren '80 aan de wieg van speed en thrash metal (Kirk Hammett kwam ook van Exodus). Maar waar Metallica doorstoomde naar wereldfaam, haperde het bij Exodus door verschillende factoren. Maar waar Metallica een andere stijl insloeg, is Exodus anno nu nog steeds trouw aan zijn origine....

Na het overlijden van Paul Baloff werd Steve "Zetro" Souza weer binnengehaald en het eerste nieuwe studioalbum in ruim 12 jaar gemaakt. En er is weinig veranderd: de ritme-sectie (de ondergewaardeerde Tom Hunting en "nieuwkomer" Jack Gibson) legt de solide basis waar Rick Hunolt en Gary Holt hun spervuur van riffs en solo's op kwijt kan en Zetro spuugt zijn teksten de mic in.

Tracklist:
1) Scar spangled banner
2) War is my shepherd
3) Blacklist
4) Shroud of urine
5) Forward March
6) Culling the herd
7) Sealed with a fist
8) Throwing down
9) Impaler
10) Tempo of the damned
11) Dirty deeds done dirt cheap

Impaler is een oud nummer uit de tijd dat Kirk Hammett nog bij Exodus rondliep en Dirty deeds done dirt cheap is natuurlijk een AC/DC-cover, zoals Exodus die zo goed kan spelen (denk aan Overdose op "Fabulous Disaster").

Exodus is terug, en daar ben ik persoonlijk erg blij mee!
bartridvrijdag 19 maart 2004 @ 17:34
front line assembly - civlization - civilization

Titelnummer van de nieuwe cd van Front Line Assembly. Heerlijk lang intro, en dan een refrein wat heel anders dan anders klinkt. Gitaar is Christian Olde Wolbers van Fear Factory.
GhostMan84vrijdag 19 maart 2004 @ 18:30
Dry Kill Logic - 200 Years

Nummer van hun nog te verschijnen nieuwe album. Klinkt niet verkeerd, maar wel heel erg in het straatje van Darker Side of Nonsense.
Ik heb wel iets met de stem van de zanger. Hij kan trouwens ook goed zingen (ipv schreeuwen). Zou die vaker moeten doen
8PacKvrijdag 19 maart 2004 @ 20:13
quote:
Op woensdag 18 februari 2004 08:15 schreef dragonstef het volgende:
kan er geen plaatje bij prikken, maaruh<p>The White Stripes - Elephant<p>Voor iedereen die van poprock houdt. Dit is een plaat met een verrijkende sound, met voor ieder wat wils. <img src="i/s/yes_new.gif" width="15" height="15"> een absolute must in iedere collectie.
Ik weet niet of ik moet quoten, maar ik luister hem nu ook. Hij's echt chill!
dwergvrijdag 19 maart 2004 @ 20:33
quote:
Op zondag 14 maart 2004 19:55 schreef PH52 het volgende:
The Mo, dat klinkt verweg bekend, die heeft de top 40 toch nog bereikt of niet ?
Ja, in 1981.

Nu luister ik naar:



A-Ha - I've been losing you
Met afstand het beste nummer dat deze Noorse band ooit heeft opgenomen. Van het album Scoundrel Days uit 1986, de opvolger van Hunting high and low. Scoundrel days is muzikaal gezien breder dan hun debuut: synthesizers en gitaar ontbreken niet, maar de drums zijn nu veel meer op de voorgrond gekomen. Vooral I've been losing you is daar een voorbeeld van. Het nummer zou met drie en een halve minuut afgelopen kunnen zijn, maar gelukkig heeft de band er na de break nog een minuut aangeplakt. De stem van Morten Harket komt ook zeer goed uit de verf op deze single: dreigend luid, dan weer ingetogen en rustig, maar altijd zeer herkenbaar.
-Marjo-vrijdag 19 maart 2004 @ 20:37
quote:
Op zondag 14 maart 2004 19:12 schreef dwerg het volgende:
The Mo - Fred Astaire
Jeugdsentiment. The Mo. Of gewoon Mo, zonder The. De toetsenist van de band heette Niewint, en zijn pa was de directeur/hoofdmeester van mijn lagere school, heel erg lang geleden. Meester Niewint had ook nog een dochter, en die verdronk midden jaren '80 in 't Joppe, bij Warmond, toen ze aan het duiken was. De school staat er nog steeds, maar wordt nu alleen nog gebruikt door allerlei verenigingen om zooi te stallen en te vergaderen. In 1983 was mijn klas de allerlaatste die daar 'afzwaaide', alle andere leerlingen plus leraren vertrokken naar een andere school.
Ja, leuk nummer is dat...
dwergvrijdag 19 maart 2004 @ 21:14
Blue State - Season Song
Van de soundtrack van 28 days later... een claustrofobische film met bijbehorende muziek. Dit nummer is gezongen door een kinderkoor met solozanger. Volgens allmusic (sorry) is Blue State een triphop formatie, maar ik had er nog niet van gehoord voor deze film. De muziek waar het koor overheen zingt is nog het beste te vergelijken met de Stone Roses, qua gitaar enzo. Het zit wel briljant in elkaar.
Tony_Montana67vrijdag 19 maart 2004 @ 21:33
Flip Kowlier - In De Fik

Het 2e solo-album van de voorman van 'T Hof Van Commerce, wat maandag overal in de winkels ligt. Een eerlijk, naïef, meeslepend pareltje met ontroerende en melige moment. Vooral de titeltrack in de fik is geniaal. Voor degenen die nog nooit van hem gehoord hebben, hier een klein stukje tekst


in den hof doa zitte kik
wan min us stoat in de fik
en ik è de grotste moeite voe de dieng te zeggen
hjil de zoal kiekt nor ik
ik ik peise an de check
en et is gewoagd voe da te zeggen


Dit is dus geen kinderachtig zelfverzonnen, niet bestaand taaltje maar prachtig West-Vlaams. Persoonlijk vind ik dit album beter dan zijn debuut Ocharme Ik. Hoogtepunten op deze cd : Bjistje In Min Uoft, In De Fik, Bombin en Smetvrjis
8PacKvrijdag 19 maart 2004 @ 22:08
quote:
Op vrijdag 19 maart 2004 21:14 schreef dwerg het volgende:
Blue State - Season Song
Van de soundtrack van 28 days later... een claustrofobische film met bijbehorende muziek. Dit nummer is gezongen door een kinderkoor met solozanger. Volgens allmusic (sorry) is Blue State een triphop formatie, maar ik had er nog niet van gehoord voor deze film. De muziek waar het koor overheen zingt is nog het beste te vergelijken met de Stone Roses, qua gitaar enzo. Het zit wel briljant in elkaar.
Ik heb ook die film gezien, en die muziek die daarbij zat was geniaal!
Vorkzaterdag 20 maart 2004 @ 15:38
Fly Pan Am - Ceux Qui Inventent N'ont Jamais Vécu


Alweer zo'n Constellation-product. Post-rock dus, een groep gevormd door o.a. een van de gitaristen van Godspeed You Black Emperor! Het is dan kwa muziek ook helemaal geen verrassing, gezien de bands die bij dit label onder contract staan. Toch onderscheiden ze zich wel van de rest, door (zeker op dit album) doordat de drums door de hele plaat heen veelmeer een vast basisritme door de muziek heen laat komen. Dit maakt het kwa sfeer gelijk totaal verschillend van bijvoorbeeld Godspeed You Black Emperor dat veel trager en zwevender is.

Doordat de muziek voornamelijk om een rimte heen is opgebouwd, doet het dan ook meer lijken op abstractere werken van Isotope 217 of Tortoise, met het nodige gepingel, gebliep en geruis. Het is niet mijn favoriet, maar toch niet verkeerd om zo nu en dan eens te horen, al vind ik het wel jammer dat er betrekkelijk weinig opbouw in de nummers zit, het is me net even iets te vlak, waardoor het wel sneller zal gaan vervelen.
fripperzaterdag 20 maart 2004 @ 21:28


Primus - Miscellaneous Debris

EP uit 1992 waarop Claypool en zijn mannen 5 leuke covers spelen.
Peter Gabriels Intruder , Making plans for Nigel van XTC, Sinister Exaggerator van The Residents , Tippi-Toes van The Meters en Pink Floyd's Have a Cigar.
dwergzondag 21 maart 2004 @ 14:02
Diesel - Sausolito Summernight
Diesel werd in 1979 opgericht door Kayak-drummer Pim Koopman. Sausolito Summernight draait om een gitaarriff dat overduidelijk is geleend van de Steve Miller Band. De band scoort zelfs in Amerika, waar het nummer de 25e plaats in de Billboard Hot 100 haalt, een jaar nadat de single in Nederland was uitgebracht. De perfecte plaat voor in de auto, maar met een duur van ruim 5 minuten net iets te lang voor de meeste popzenders.
dwergzondag 21 maart 2004 @ 14:37
Grand Popo Football Club - Les hommes c'est pas des mecs bien
Na zo'n lange titel moet je niet verwachten dat ik er nog een heel verhaal bij vertel.
Dit klinkt zoals Chic zou klinken als het een Franse band was. Alleen klinkt deze zangeres wat vermoeid, ze hijgt een beetje in de microfoon. Leuk nummer.
Tokusmaandag 22 maart 2004 @ 00:54


Bad Religion - Suffer

Het tweede "echte" Bad Religion album (into the unknown even niet meegeteld, om artistieke redenen) bevat 15 nummers die op het eerste gehoor allemaal hetzelfde klinken, in ieder geval voor het ongetrainde oor. Toch weet dit album, ondanks dat het maar 26 minuten duurt, niet te vervelen en kan ik het blijven luisteren. 15 korte punkrock nummers, in de typische Bad Religion stijl: snel, melodieus, niet te complex, maar met teksten die dieper gaan dan 95% van alle andere bands in de muziekwereld.
Tokusmaandag 22 maart 2004 @ 01:21


Millencolin - Skauch

De Skauch EP uit 1994 van Millencolin. Zweedse punkrock. Lekker melodieus, grappig, en kort. Te kort. Het latere werk van de band kon me niet echt meer bekoren, maar de eerste paar albums (Tiny Tunes, Life on a Plate en For Monkeys) en deze EP mogen mijn oren nog graag naar luisteren. Wellicht vanwege wat nostalgie? Kan best, ik vind het ouwere werk gewoon goed.
Tokusmaandag 22 maart 2004 @ 01:41


No Fun At All - Vision EP

Ik ben in een punkrock stemming vannacht, dus nu maar weer 's de eerste ep/single van No Fun At All in de speler. 9 lekkere rauwe, korte punkrock nummers. Het debuutalbum van de band, No Straight Angles klinkt een stuk gelikter (ik dacht dat ze toen al een andere zanger hadden, wat daar aan bijdraagt) dan deze EP, maar dit schijfje heeft een rauwe energie die de band later toch wat miste. Dit was ook een van de eerste releases van het zweedse Burning Heart Records, dat daarna uitgroeide tot een redelijk grote status in de punkrock wereld, zeg maar de Europese tegenhanger van Epitaph (totdat ze samen gingen werken).
Inmiddels is deze band uit elkaar (al een jaar of 3 volgens mij).
Summonermaandag 22 maart 2004 @ 01:50


Pennywise - Straight Ahead

Geïnspireerd door bovenstaand heerschap wil ik nu ook punkrock draaien. En ik heb "Straight Ahead" van Pennywise gepakt, een erg eenvoudig album dat uiteraard volledig representatief is voor de Pennywise-discografie, maar het zijn gewoon lekkere liedjes en de refreintjes zijn cute.
Tokusmaandag 22 maart 2004 @ 17:22


In Flames - Soundtrack To Your Escape

Vandaag viel de nieuwe In Flames cd bij me in de bus. De band speelt niet meer de typische Gothenburgse melodieuze deathmetal van vroeger, maar is wat moderner geworden. Ik ben er alleen niet zo kapot van.
frippermaandag 22 maart 2004 @ 19:32


Rush - Vapor Trails

Het eerste Nederlandse Rush concert in ruim 12 jaar lijkt er nu toch echt aan te komen, reden genoeg dus om hun laatste studio-cd nog eens uit de kast te trekken.
nipengmaandag 22 maart 2004 @ 20:07
Brant Bjork - Keep Your Cool


Het laatste album van Brant.

Ik kan de nummers het beste omschrijven als laid back met een duidelijke groove. Sommige nummers rocken wat meer, anderen zijn wat meer laid back. Zijn beste solo plaat tot nu toe.
zoommaandag 22 maart 2004 @ 21:04
George Harrison - Cloud Nine (2004 remaster CD met 2 bonus tracks)



Deze cd die in 1987 uit kwam had ik eigenlijk gekocht als ELO/ Jeff Lynne fan.
Jeff is namelijk mede producer, mede schrijver van een aantal songs en speelt mee( gitaar, keyboards). Door deze cd ben ik ook George Harrison en Beatles liefhebber geworden.

Leuk detail : Vanuit dit project ontstond het idee van een supergroep : The Traveling Wilburys.

zoommaandag 22 maart 2004 @ 23:12
quote:
Op maandag 22 maart 2004 21:04 schreef zoom het volgende:
Leuk detail : Vanuit dit project ontstond het idee van een supergroep : The Traveling Wilburys.
Traveling Wilburys - Volume 1




Bob Dylan, Jeff Lynne, Tom Petty, Roy Orbison, George Harrison
MuadDibmaandag 22 maart 2004 @ 23:37


Wings - Venus And Mars

Wordt door de meeste liefhebber "Band On The Run" gezien als het beste werk van Paul McCartney in z'n Wings-periode, ik ga toch meer voor de opvolger "Venus And Mars". De plaat ademt een soort integere sfeer uit, de nummers zijn veelzijdig en staan in perfekte volgorde om de spanning te behouden en er staan geen slechte nummers op (al is Letting Go een beetje zwakjes).
"Venus and Mars are allright tonight..."
frippermaandag 22 maart 2004 @ 23:51


Cheikha Rimitti - Sidi Mansour

De Algerijnse zangeres Cheikha Rimitti werd geboren in 1924 , en maakte al in 1936 haar eerste plaatopname.

Op 70 jarige leeftijd nam zij deze cd op, met medewerking van oa Bruce & Walter Fowler, Flea en Robert Fripp. Deze mensen blijken verrrasend goed te passen bij de traditionele rai-muziek van Cheikha Rimitti.
quote:
The bass work throughout comes courtesy of Flea, while East Bay Ray offers rhythm guitar; the lead work is from Robert Fripp, playing some of his most cutting work yet. The horn work is from Zappa alumni Bruce and Walter Fowler. But the heartbeat of it all remains ineffably Algerian — with a percussion section raised high in the mix. And above it all is Rimitti's voice. Deep, cracked, sounding as if it's spent too many years in the desert, but still with a passion that can open the hardest heart, even if you don't speak Arabic. The whole record powers along in a perfect mix of Middle East and West — proof, if you need it, that rock and rai do make excellent bedfellows. It's the title track that's the true highlight: Remitti's voice tails off into a flurry of angry Frippertronics that careen up to the stratosphere, but everything is a pure delight — hard, rough, and ready, and good to the last drop. Given that Remitti was 70 when this was released in 1994, it's a bold step, and one that shows the younger generation a thing or three
Seborikdinsdag 23 maart 2004 @ 09:17


AC/DC - If You Want Blood You've Got It

Dit is een live-album uit 1978 opgenomen tijdens de Powerage-tour. Ongecompliceerde hard/bluesrock uit Australië. Dit album is nog met Bon Scott (die in 1980 zou overlijden) en er staan veel klassiekers van de eerste albums op. Nog niet van Highway to Hell, want dat album kwam hierna pas uit.
Diverse_Realitydinsdag 23 maart 2004 @ 09:52
Wilma - een klomp met een zeiltje.

Hmn, dit is Jan Smit in het kwadraat, jezus wat een meuk. Een huis, tuin en keukendoos die denkt te kunnen zingen. Ik beluister hem zojuist voor de tweede keer, puut om mijzelf te kwellen.

' Wilma is het muzikale antwoord op kindersterretje Heintje; haar eerste single is een antwoordlied op Ich Bau Dir Ein Schloss van Heintje: Heintje (Bau Ein Schloss Für Mich).'


Brr...

1994 Wilma belandt vier dagen in de politiecel omdat ze ervan verdacht wordt haar eigen huis in brand te hebben gestoken om verzekeringsgeld op te strijken.
Bij de brand gaan ondermeer haar gouden platen verloren.
Das wel weer okay.

1995 Als ook de door haar broer geschreven single Recht Op Een Beetje Geluk flopt, keert Wilma de showbusiness definitief de rug toe en leeft ze van een bijstandsuitkering.
Zanderdinsdag 23 maart 2004 @ 16:25


Tappa Zukie - In Dub (1976)

Nog meer fijne dubreggae met diepe bassen waar de vullingen van uit je tanden trillen en drums die door alle echo klinken alsof ze onderwater zijn opgenomen. Vind het ook wel grappig hoe fris deze muziek nog klinkt na meer dan vijfentwintig jaar, op Jamaica waren ze met primitieve apparatuur hun tijd ver vooruit.
Mister_Slidedinsdag 23 maart 2004 @ 16:29
Return of Peer Gynt / Peer Gynts Heimkehr van Grieg! Prachtig! Heel spannend. Ben vandaag even in een Grieg buitje Nu draait dus de cd met Iincidental music van Peer Gynt. En straks komt de Lyrische Suite
fripperdinsdag 23 maart 2004 @ 23:43


Best of Toyah

Verzamelaar van Toyah Wilcox uit de jaren 79-83. En haar andere cd's uit die tijd moeten ook maar weer eens uitgebracht worden, want die stem van Toyah klinkt toch wel erg goed.
Tokuswoensdag 24 maart 2004 @ 00:46


Blind Guardian - Nightfall In Middle-Earth

Op eerdere albums had Blind Guardian al diverse nummers over het werk van Tolkien geschreven, maar in 1998 kwamen ze met een compleet album, gebaseerd op The Silmarillion. Ze zijn dan inmiddels aardig ver geweken van de speedmetal koers die ze t/m Somewhere Far Beyond voeren, en zijn een stukje symfonischer en progressiever geworden (zonder echt in het prog of symf-metal genre te vallen). De nummers zitten uitstekend in elkaar, al kan ik me voorstellen dat sommige mensen de zang van Hansi Kürsch niet helemaal kunnen waarderen.
bartridwoensdag 24 maart 2004 @ 16:44
sulpher - one of us.
Degenen die vorig jaar bij de sisters of mercy in HMH geweest zijn kennen ze wel, dit was het voorprogramma. Veel te hard en een arrogante houding. Dit nummer klinkt (net zoals hun meeste werk) als een poor man's Nine Inch Nails. Dezelfde syntesizer geluiden, gitaar klinkt hetzelfde en ook de distorted zang en teksten zijn bijna identiek.
Wel hebben ze goed werk gedaan op hybrid van gary numan maar hun eigen werk is niet aan te raden....
dwergzaterdag 27 maart 2004 @ 19:41
Andy Williams - Music to watch girls by
Vergelijkbaar met crooners als Tony Bennett en Frank Sinatra, maar nooit zo succesvol in Nederland. Dit nummer is vooral bekend als de tune van Kletskop, een programma dat Annette van Trigt in de jaren '80 op woensdagmorgen presenteerde voor Veronica. In de tijd dat Hilversum 3 nog de best beluisterde zender was, had Veronica op woensdag de meeste luisteraars op Hilversum 2. Dit kwam vooral doordat 3 met de EO en de VPRO weinig tegenstand bood.
dwergzaterdag 27 maart 2004 @ 20:21
Shakira - Ciega sordomuda
Speciaal voor Tokus, hij vindt dit een geweldig nummer. Voor de meesten de eerste kennismaking met Shakira, met (geverfd) rood haar, in een merkwaardige videoclip. Naast de typerend schelle stem van de zangeres gaat de meeste aandacht in dit nummer uit naar een nerveuze trompet.
pluggerzaterdag 27 maart 2004 @ 20:34
Flipper – Album Generic Flipper (1982)



Wrakke, dreinende pré-grunge uit San Francisco. Tien jaar haar tijd vooruit. Vergeleken bij deze misantropische geluidsbrij klonken Joy Division als vrolijke knaapjes. De cultsong Sex Bomb staat er ook op!

Of zoals iemand op Amazon opmerkt: “every loser should own this album. it really speaks to you in a way that nothing else can”



[ Bericht 7% gewijzigd door plugger op 27-03-2004 20:39:53 (Stoned) ]
nipengzondag 28 maart 2004 @ 11:24
George Gershwin's Porgy & Bess, uitgevoerd door Miles Davis en Gil Evans.
Een van de beste uitvoeringen volgens de kenners.

Later heeft Davis met Evans Sketches of Spain gemaakt, ook al een topper.


Lekkere plaat om mee wakker te worden. Zacht spel van Davis gecombineerd met een relaxte big band.
nipengzondag 28 maart 2004 @ 12:12


Dit omschrijft de muziek goed:

http://www.pitchforkmedia(...)tml
style="font-size: 10px;">quote:
That's Neu! standing with cocked German eyebrows at the nexus of shimmering space rock, processed psychedelia, mechanical kraut, and wonderfully libidinal disco.
Nog meer reviews:
http://www.progreviews.com/reviews/display.php?rev=neu-neu
http://www.bbc.co.uk/music/experimental/reviews/neu_neu.shtml

Deze lui hebben veel artiesten beinvloed.
nipengzondag 28 maart 2004 @ 12:47
Boris - amplifier worship



Dit is iets voor de doom liefhebbers.
Dit album is een stuk toegangelijker dan Absolutego.

Slugde fuzz doom, lekker heavy riffs met psychedelica hier en daar. I love it.
Wat mooi aan dit album is dat alle nummers naadloos op elkaar aansluiten maar toch van elkaar te onderscheiden zijn.

Track no2
quote:
1. Huge
2. Ganbow-Ki
3. Hama
4. Kuruimizu
5. Vomitself
fripperzondag 28 maart 2004 @ 13:14
Edgard Varèse - Ionisation

In The Real Frank Zappa book beschrijft Zappa hoe hij als 14 jarige knul een recentie van deze plaat leest :

"This album is nothing but drums - it's dissonant and terrible ; the worst music in the world". De reactie van Zappa : "Ahhh! Yes! That's for me !"

Na enige tijd vond hij de plaat ("We've been using that record to demonstrate hi-fi's with, but nobody ever buys one when we use it.") en draait hem thuis op de "lo-fi record player (it had all 3 speeds, but it had never been set to 33 1/3 before)"

"I turned the volume all the way up in order to get the maximum amount of 'fi' , and carefully placed the all-purpose osmium-tipped needle on the lead-in spiral to "Ionisation" . I have a nice Catholic mother who likes to watch Roller Derby. When she heard what was comming out of that little speaker on the bottem of the Decca, she looked at me like I was out of my fucking mind. It had sirens and snare drums and base drums and a lion's roar and all kind of strange sounds on it. She forbade me to play it in the living room ever again. I told her that I thought it was really great, and I wanted to listen to it all the way through. She told me to take the record player into my bedroom."

"All through highschool, whenever people came over, I would force them to listen to Varèse-because I thought it was theultimate test of their intelligence. They also thought I was out of my fucking mind."
dwergzondag 28 maart 2004 @ 13:26
Raphael Saadiq & Q-Tip - Get involved
Raphael Saadiq is misschien niet de bekendste naam in de muziekbusiness, maar hij mag zeker niet onderschat worden. Tijdens de Parade-tour werkte hij samen met zijne koninklijke paarsheid Prince, en hij was één van de oprichters van arrenbie trio Tony! Toni! Tone!. Ook schreef hij nummers voor Erykah Badu en D'Angelo, en met Dawn Robinson en Ali Shaheed Muhammad (net als Q-Tip afkomstig uit A tribe called quest) vormde hij Lucy Pearl. In 1999 maakte Saadiq dit laidback nummertje met Q-Tip.
Beathovenzondag 28 maart 2004 @ 14:02
Enigma - The Cross of Changes

quote:
Cretu being no fool, he figured if it worked the first time, no need to change things much for the second. But he also knew not to simply go ahead and just rehash his debut for Cross of Changes, resulting in a just different enough effort along the same overall lines. The usual air of tasteful middle-of-the-road spirituality takes precedence, right down to the cover art and appropriately pantheistic quote from Persian mystic poet Rumi in the CD booklet. Needless to say, the music attempts to match the same throughout, and often succeeds. Things kick off with more of the synth-whale song noises and atmospherics from MCMXC, however there aren't any monks to be found this time around, but what sounds like the same whispering woman talking about "clearing the debts of many hundred years" and the like. From there, Cretu merrily takes the same plunge -- some of his sample choices this time around show he's got a decent record collection, including parts from Songs From the Victorious City, the striking fusion of Egyptian and Western musics from Anne Dudley and Jaz Coleman. His work with beats and loops noticeably shows a more developed edge -- while hardly an innovator, there's a bit more grime and loud in his rhythms, which in combination with extra electric guitar make a reasonable contrast to the smoother elements. Consider the rampaging conclusion to "I Love You...I'll Kill You," which while sharing some cheese with the title itself still works surprisingly well, right down to a clever Robert Plant vocal sample at the end. "Return to Innocence" was the big single from this one, not quite up there with "Sadeness" in the popular culture in the U.S. but almost inescapable elsewhere. There's another Led Zeppelin sample (this time John Bonham) and a haunting male vocal providing oomph under the fuzzy-headed greeting card philosophy of the main lyrics. It's an impressive effort, showing Cretu had a definite something in his own way. -- Ned Raggett
Zelf niet veel aan toe te voegen omdat ik op de top 40 hit "Return to Innocence" nog niet echt bekend ben met Enigma, dus dan maar ff een AMG review.

Mooie videoclip was dat ook trouwens
fripperzondag 28 maart 2004 @ 22:36


Ornette Coleman and Prime Time - Virgin Beauty

Destijds nogal bekritiseerd omdat de plaat uit 1988 (naar Coleman normen) nogal commercieel zou zijn. The Penguin Guide To Jazz schrijft bijvoorbeeld :
quote:
Dull, MOR jazz-funk in which the outlines of tougher material (3 Wishes, Desert Players, Healing The Feeling) are smothered in a clotted rock mix and further compromised by Denardo's bland keyboard washes. Grateful Dead man Garcia was a controversial inclusion, but does nothing to merit all the fuss, spinning out inoffensively countrified figures that merely take their place in the queue. Only the haunting title-track wakens memories of what Ornette was once capable of as a pure melodist.
Nogal overdreven vind ik , het is nog steeds niet bepaald David Sanborn. Maar in vergelijking met andere Coleman platen luistert het redelijk makkelijk weg.

Prime Time bestond toen naast Coleman ( op altsax, trompet en viool ) uit 2 drummers, 2 bassisten en 2 gitaristen. En met zo'n bezetting kun je een stevig stukje muziek neerzetten.l
amr_diabzondag 28 maart 2004 @ 23:01
Ik ben nu bij een vriendin en we luisteren nu Yalla Bina yalla van Alabina, dat is Latin-Arabische muziek waarop je kunt buikdansen. Heerlijk! Nu draait Shouf Shouf, het gaat steeds om vocal belly dance. Orientaalse muziek hebben we allebei hoog in het vaandel.
MuadDibzondag 28 maart 2004 @ 23:27


Tis een DVD, dus behalve luisteren kijk ik er ook nog met een half oog naar. Geen visueel hoogstandje, deze DVD, maar gewoon 4 heren die muziek maken. Mede door zanger Chris Martin doet Coldplay het uitermate goed bij de bakvissen (en terecht zou ik bijna zeggen ) maar feit is dat de man gezegend is met prettig stemgeluid en dat de heren de gave hebben om aanstekelijke en heerlijk in het gehoor liggende liedjes te maken.
Seborikzondag 28 maart 2004 @ 23:59


Ayreon - Into The Electric Castle

Ayreon is het kindje van de Nederlander Arjen Lucassen. Ik draai hem nu, omdat ik sterk zit te twijfelen over het aanschaffen van zijn nieuwste creatie die binnenkort uit zal komen. Het probleem is een beetje dat het allemaal wel goed, is maar dat het ook iedere keer weer typisch klinkt als Arjen Lucassen. Beetje bang dat het nieuwe album dus snel weer in de kast zal verdwijnen.

Het klinkt wel heel erg goed en de producties zijn erg mooi. Helder e.d. Hij gebruikt goede musici. Zangers als Sir Russell Allen (Symphony X), Fish, Damian Wilson en Sharon den Adel zingen hier op mee. Het is een dubbel-cd uit 1998 die tegenwoordig te verkrijgen is in een geile digipack.
frippermaandag 29 maart 2004 @ 00:16


Thelonious Monk - Underground

Als ik dit soort platen zie, dan mis ik toch wel die oude vertrouwde lp-hoezen.
De hoestekst van de plaat gaat ook voornamelijk over de foto op de voorkant :
quote:

A word about the cover photograph . . .

Although the illustration on the album cover may seem a trifle bizarre to the uninitiated, knowing intimates of Monk will recognize the setting as that of his studio, an important part of his Manhattan apartment. In this atelier are the memorabilia of an adventurous and richly rewarding life. Most noticeable, perhaps, is the Nazi storm trooper. As real as he looks, he is stuffed, a trophy of Monk's forays as a member of the French Resistance movement in World War II, the famed FFI.With a cry of "Take that, you honkie Kraut!" Capitaine Monk shot him cleanly and truly through the heart. He weighed 187 pounds, dressed. Thelonious' only pet is the cow who answers to the name Jellyroll and has the run of the apartment. It is interesting to know that Capitaine Monk had access to a piano throughout the combat and would never go on a mission without warming up with some forty or fifty choruses of "Darkness on the Delta." The field telephone on the wall, a memento of Normandy, now serves as a direct line to Le Pavillon in the event he wishes to order a delivery of French soul food. The rest of the objects are really almost self explanatory - the Nazi battle flag he captured at Nuremburg, the dynamite he used so often on key objectives in Germany, the grenades, machine pistol, the .45 automatic - all of them bring tears of nostalgia to Monk's eyes as he thinks of action-packed years gone by. He was part of the underground then - for years in post-war America his piano was part of the underground of jazz. Now, and indeed for the past few years, this jazz giant is emerging as the great artist he has always been, one of the most inventive jazzmen in history.

Actually, the title of this album, UNDERGROUND is something of a misnomer - Monk surfaced long ago! He has been committing thelonious assaults on certain hidebound enclaves of jazz since the mid-Forties, and the attacks are beginning to tell. Oh yes, about the girl with the firearm in the background. No explanation was asked, nor was one forthcoming.
Opvallend is verder het laatste nummer van de cd, In Walked Bud, gezongen door Jon Hendricks.
Markmaandag 29 maart 2004 @ 12:13
Jag Panzer - Ample Destruction


Over cult-klassiekers gesproken: in 1984 deed deze plaat hoegenaamd niets, maar ik kan er nog elke dag naar luisteren. Een beetje te druk nu, dus de recensie laat ik aan iemand anders over:

The band's first full-length release (following a 5-song EP), this was a surprising Power Metal offering for 1984. It should have established the band alongside Iron Maiden (who they were closest to in sound) and Judas Priest, but instead they inexplicably disappeared from the scene for a number of years. It would be a full decade until the next official release from the band. (One album was recorded but never released through a label.)
Again, the music is both very bottom-heavy and power-related for the day, which makes it all the more puzzling as to why they didn't make a bigger splash at the time. In fact, when they finally recaptured that magic (in 1997), there was a much lower commercial acceptance for that type of metal music than back in 1984. Harry Conklin, a very overlooked gem of a vocalist, makes his first appearance here.
Numerous cuts stand out as being solid fare. "Symphony of Terror" displays the sound that would eventually resurrect the group in the late '90s, which shows how ahead of their time they were. "Warfare," "Licensed to Kill," "Harder Than Steel," and "The Watching" are all good, with the semi-epic "The Crucifix" being a weighty closer.

TRACK LIST: Licensed to Kill/Warfare/Symphony of Terror/Harder Than Steel/Generally Hostile/The Watching/Reign of the Tyrants/Cardiac Arrest/The Crucifix
PogueMahonemaandag 29 maart 2004 @ 14:22


Leuke om te luisteren, tot Fear Of The Dark. M'n cd-speler wenste zulks niet te draaien en hield er mee op

Verder goeie plaat hoor
frippermaandag 29 maart 2004 @ 23:16


King Crimson - Heavy ConstruKction

Een 3 dubbel live cd van de tour uit 2000 (waarbij Nederland helaas werd overgeslagen ) . Ik heb nu de 3e cd opstaan, een met wat knip-en-plakwerk uit improvisaties samengesteld geheel. Of , zoals het boekje fijntjes opmerkt :
quote:
"A cohensive presentation out of a series of incoherent events". Imagine a series of KC improvisations, complete with rogue flash photographers.
The_Cripplermaandag 29 maart 2004 @ 23:34
HIM - And Love Said No (Best Of 1997 - 2004)

Dit album staat gewoon vol prachtige nummers
(when love and death embrace, close to the flame, wicked game, join me in death)
fripperdinsdag 30 maart 2004 @ 20:55


Tangerine Dream - Sorcerer

De soundtrack van de film Sorcerer uit 1977.

Deze soundtrack werd gemaakt door de klassieke TD lineup ( Peter Baumann, Christopher Franke en Edgar Froese) aan de hand van het film-script, nog voordat de film gemaakt was. Het was de eerste in een lange reeks soundtracks die de groep zou maken.

De film werd overigens gemaakt door William Friedkin, die ook The Exorcist maakte. In het cd boekje verteld Friedkin dat als hij Tangerine Dream wat eerder had leren kennen, dat zij dan de soundtrack voor The Excorcist hadden mogen maken. Dan was Mike Oldfield vast niet zo bekend geworden.
Zdonderdag 1 april 2004 @ 21:15


Iron and Wine - Our Endless Numbered Days.

Mooie plaat. Hier staat een review. Het doet me een beetje aan Nick Drake denken. Ietwat zwaar en melancholisch, eigenlijk meer een herfst plaatje misschien. Maar ja, als je van Drake houdt, moet je dit ook maar een luisteren!
fripperdonderdag 1 april 2004 @ 21:25


Liquid Tension Experiment

LTE is een band bestaande uit Tony Levin en 3 leden van Dream Theater. Kortom, 75 minuten instrumentaal gefreak van hoog nivo. De cd sluit af met het 28 minuten durende Three Minute Warning.
quote:
Caution : "Three Minute Warning" is not for the musically faint-hearted, impatient, or critics of extreme self-indulgence. If you fall into any of the above categories, please hit the stop button on your CD player after track #8.
Summonerdonderdag 1 april 2004 @ 22:11


The Dead C - The Damned

Gritty noise rock uit Nieuw-Zeeland (bijna vanzelfsprekend). Met uitzondering van één nummer zijn het volgepropte sferische geluidscollages, met hier en daar wat noisy klanken.
quote:
A relatively conservative release for the Dead C, The Damned doesn't break much new ground for the band and isn't the logical next step hinted at by the electronic flirtations on New Electric Music. But the band proves it can still turn a tangle of creepy rumblings, dark scrapings, and piercing squalls into art like few other bands can.
ranjadonderdag 1 april 2004 @ 22:16
quote:
Op donderdag 1 april 2004 22:11 schreef Summoner het volgende:
Gritty noise rock uit Nieuw-Zeeland (bijna vanzelfsprekend).
Nieuw Zeeland heeft veel leuke bands, maar helaas blijven de meeste alleen daar bekend....
Summonerdonderdag 1 april 2004 @ 22:19
Klopt, er komt ook heel veel avant-folk en noiserock en dergelijke weg. Voornamelijk op van die schattige cd-r labeltjes.
Tokusdonderdag 1 april 2004 @ 23:14


Annihilator - All For You

De nieuwe Annihilator plaat. Nieuwe line-up, nieuwe kansen. Weer een aardig thrashig plaatje, met ook nog een best mooie ballad erop. En die nieuwe zanger die ze gevonden hebben is ook zeker niet slecht.
Summonerdonderdag 1 april 2004 @ 23:51


NomeansNo - Generic Shame

Drie tracks, 22 minuten. NomeansNo is nooit een normale punkband geweest. En nu is het helemaal geen punkband meer; NomeansNo is te origineel en gevarieerd om te classificeren.
Dinosaur_Srvrijdag 2 april 2004 @ 10:19
Kuyss - ...and the circus leaves town

Bassig, logger dan log, kortom uitstekend geschikt voor de ochtend....
Stonerrock avant la lettre

En mijn god, al weer bijna 10 jaar oud. Deze prehistorische monsters zullen overleven als de stonerrock alweer lang dood en begraven is.

Voor liefhebber van dit genre: probeer hun tijdgenoten Gravel ook eens
mr_cucumbervrijdag 2 april 2004 @ 10:48


Keelhaul - Subject to Change Without Notice

Als 'voorbereiding' op het concert van vanavond in Waterfront waar ik erg naar uitkijk luister ik nu het nieuwe album van deze band. De beschrijving van de Waterfrontsite omschrijft het allemaal wel goed
quote:
Er broeit iets gevaarlijks in Cleveland, Ohio. Diep in de onderbuik van de Buckeye State roert zich een nieuwe orde die op het punt staat de macht over te nemen. Het forse viertal Keelhaul wijst de toekomst toe aan de vuilnisophalers en machinisten, terwijl er van bankiers en advocaten geen sprake meer is. Supermarkten staan te verkommeren en lege auto’s verroesten langs volledig verlaten interstates. Keelhaul presenteert zijn uit verzengende gitaren opgebouwde chaos niet in duidelijk afgelijnde nummers, wat de luisteraar – tenminste, indien die zich wil openstellen voor een dergelijk sonisch offensief – er toe dwingt om alles in één keer te consumeren. Wat een hele opgave is, want in een relatief razend tempo laat Keelhaul zowat 30 jaar rockgeschiedenis door de gehoorgangen denderen. Van zinnenprikkelend postrock-gepingel over loodzware doom, glamrock, tot op trash afstevenende hakriffs: Keelhaul gooit alles in één gigantische melting pot en verwerkt het tot een sound die op zijn zachtst gezegd psychotisch klinkt en bovendien vrijwel volledig van vocals is gespeend.
Zvrijdag 2 april 2004 @ 11:08


Dit is de soundtrack van de film 'Any Way The Wind Blows'. Dat is een film van Tom Barman, de zanger van dEUS. De film is een aanrader en de soundtrack ook. Ík ben geen jazz kenner maar er staan een paar mooie nummers op, 'Mysterious Blues - Charles Mingus' en ' In the Still of the Night - Charlie Parker enz.
frippervrijdag 2 april 2004 @ 22:24


Dit is de soundtrack van de film 'When The Wind Blows', een tekenfilm over een ouder echtpaar dat te maken krijgt met een nucleaire aanval. De helft van de cd bestaat uit muziek van Roger Waters, met bijpassende cynische teksten
Litphovrijdag 2 april 2004 @ 22:52


Joe Jackson haalde in 2003 zijn oorspronkelijke band weer bij elkaar voor een reünie-cd die vloeiend doorliep op waar zij in 1980 afgehaakt waren. Dit livealbum is het resultaat van de bijbehorende tour en laat horen dat de heren met de tijd helemaal niets aan creativiteit en intensiteit hebben ingeboet. Het speelplezier straalt duidelijk aan alle kanten van de nummers af en dit album mag bij fans van de Joe Jackson band dan ook absoluut niet ontbreken in de platenkast.
OProgzaterdag 3 april 2004 @ 01:08
Wallenstein - Cosmic Century ( 1973 )


Duitse progband. Zeer sfeervol met veel analoge keyboards. Zelfs de zang is te doen en door het veelvuldig gebruik van viool is het geheel vrij uniek.

Jammer dat mijn CD op ZYX Music recht van LP komt inlusief volop ruis en tikken. Daarnaast is er nog fout in geknipt ook, het begin van nummer 3 hoor je 2 keer aangezien ze het bij nummer 2 iets te lang door hadden laten lopen tot het uitfaden.
Zanderzaterdag 3 april 2004 @ 11:32


Bob Dylan - John Wesley Harding (1967)

"John Wesley Harding" is misschien niet een van Bob Dylan's beroemdste werken, maar het is wel mijn eigen favoriete Dylan-album. Na een aantal 'elektrische' platen, gaat hij hier weer terug naar zijn roots met 12 akoestische songs, waaronder de originele versie van "All along the watchtower".
knokkelszaterdag 3 april 2004 @ 23:50
live stream van Lipstick FM!
Gevarieerde muziek van comedy tot (hard)rock, rap, UK Pop, metal, het zwaardere werk, classic rock, liedjes met een verhaal erin (Pink Floyd, Wolfsheim, Cruexshadows ...) te veel om op te noemen eigenlijk
jonnyzaterdag 3 april 2004 @ 23:58


sigur ros - ()

Dit is echt zo'n heerlijke plaat waarbij je de lichten op je kamer wat moet dimmen en lekker relaxed op bed moet gaan liggen. Je voelt zo alle stress uit je lichaam wegvloeien, heerlijk.

Track nummer 4 is mijn absolute favoriet.
fripperzondag 4 april 2004 @ 11:00


Easy Star All-Stars - Dub Side of the Moon

De reagge/dub versie van deze Floyd klassieker.
(Met dank aan webfreak voor de tip)

fripperzondag 4 april 2004 @ 11:40


We Insist! Max Roach's Freedom Now Suite

Opgenomen in 1960 tijdens de amerikaanse "the civil rights movement", strijdend voor gelijke rechten voor zwarte amerikanen. Een protest-plaat zoals ze tegenwoordig blijkbaar niet meer gemaakt worden (linkje).

De hoofdrol op de cd is voor zangeres Abbey Lincoln naast drummer (en later echtgenoot) Max Roach.
quote:
Back in 1960, when Martin Luther King was guiding protest sit-ins across the USA, Max Roach and singer Abbey Lincoln recorded with passionate urgency Roach's Freedom Now Suite. Oscar Brown Junior collaborated in writing the lyrics and the undoubted star is Abbey Lincoln. Her powerful, committed vocalising can range from serenity to near-hysteria, as it does in "Prayer, Protest, Peace" which is a duet for voice and Roach's technically extraordinary drumming.

Overall this is a fine example of Roach's writing and performing skills, emphasising his political involvement as well as his concern to reflect his own African origins and those of jazz
Met naast Abbey Lincoln en drummer Max Roach verder oa Booker Little op trompet, Julian Priester op trombone en Coleman Hawkins op de sax.
OProgzondag 4 april 2004 @ 21:16
Led Zeppelin - Houses of the Holy


Valt me weer op dat "The Rain Song" toch wel zo'n heerlijk nummer is. Met name door de geweldige sfeer, mede neergezet door John Paul Jones met zijn Mellotron
PdeHoogzondag 4 april 2004 @ 22:18
Hooverphonic presents Jackie Cane



Sinds ik deze vorige week kocht (en de rest van de albums maar gelijk bestelde bij bol ) ist-ie eigenlijk mijn CD-speler bijna niet uitgeweest.

't is een heerlijke CD die in het begin goed bombastisch begint, maar op zijn tijd ook heel bedeesd klinkt. Heerlijke muziek om bij te werken
MuadDibmaandag 5 april 2004 @ 16:53


Marillion - Seasons End

In afwachting van het nieuwe album Marbles ga ik maar eens de hele Hogarth-periode er door heen jagen.
Seasons End was het eerste album na het vertrek van Fish. Het grootste deel van de muziek was al geschreven (samen met Fish, de veel teksten uit die periode gebruikte voor z'n eerste solo-album) dus ligt dit album redelijk in het verlengde van het eerdere werk. Behalve de zang natuurlijk. De stem van Hogarth was zover verwijderd van Fish dat de sfeer van de muziek ook heel anders werd. En de teksten kunnen niet eens in de schaduw staan van de hersenspinselen van Fish. En toch..., toch vind ik het een goed album. Afgezien van de nogal belachelijke rocker Hooks in You zijn het allemaal mooie symfonische rocknummers.
Veel "fans" zijn het niet met me eens. Een heuse breuk in het Marillion legioen ontstond. Het leek soms wel oorlog tussen de Fish en Marillion fans. En dat lijkt het soms nog steeds. Ja, het zit diep bij de Fish-adepten dat Steve Hogarth "hun" Marillion om de zeep heeft geholpen.
MuadDibmaandag 5 april 2004 @ 17:48


Marillion - Holidays in Eden

Zorgde Seasons End al voor tweespalt, Holidays in Eden was pas echt controversieel. Marillion is een popband geworden! En dat allemaal door die hond, Steve Hogarth genaamd! Maar wat is er mis met pop? De eenkennigheid van symfo-fundamentalisten kwam flink naar bovendrijven. Bovendien is het niet waar. Er staan slechts 3 "pop"liedjes op HiE, en die zijn idd heel slecht. En het titelnummer is ook een zeer matig nummer. Maar de rest is om je vingers bij af te likken. Symfo uit de eredivisie. De opener Splintering Heart hakt er zo geweldig hard in, The Party is een muzikale trip over een eerste drugservaring, Waiting to Happen is een wonderschone en tranentrekkende ballad en de This Town-suite kan zich meten met het concept-werk uit de Fish-periode.
Kortom, een album met 2 gezichten, maar lang niet zo slecht als de verstokte huilies je doen willen laten geloven.

[ Bericht 0% gewijzigd door MuadDib op 05-04-2004 18:09:49 ]
Seborikmaandag 5 april 2004 @ 17:52


Judas Priest - Screaming for Vengeance

Ongetwijfeld een van de beste metalalbums ooit en ook een van de beste albums van Judas Priest. Deze plaat volgde op het matige Point of Entry. Bijna elk nummer is een Priest-klassieker geworden. Bijvoorbeeld The Hellion/Electric Eye, Screaming for Vengeance, Riding on The Wind, You've Got Another Thing Coming. De overige nummers mogen er ook zeker zijn.

Het is ook een behoorlijk modern klinkend album voor 1982. Ik dacht zelf altijd dat het uit een later jaar was. Een van m'n eerste Priest-albums.
frippermaandag 5 april 2004 @ 19:56


Marillion - Seasons End

Het eerste Marillion album zonder Fish, en een plaat die altijd erg heb kunnen waarderen. Weinig toe te voegen aan het stukje van MuadDib hierboven, gewoon een prima cd.

Ik zag die plaat destijds inderdaad wel met enig wantrouwen tegemoet. Ik vroeg me af wat er van mijn favoriete bandje was overgebleven, maar Seasons End was een plaat waar ik goed mee kon leven. Alleen Hooks in You was een minpuntje , maar die was ook eigenlijk niet veel slechter dan Incommunicado van het laatste album met Fish. Voor de rest een plaat met veel klassiekers, met het slotnummer The Space als hoogtepunt.

En als het al minder was dan voorheen, dan was het wel zo eerlijk om te bedenken dat Fish de band had verlaten, dus geen reden om Hogarth iets kwalijk te nemen.

Na een goed concert in Vredenburg zag ik de toekomst van Marillion met vertrouwen tegemoet.
( was p@t M. niet de drummer van het voorprogramma Mr. Mister ? )

[ Bericht 0% gewijzigd door fripper op 05-04-2004 20:19:38 (typo) ]
MuadDibmaandag 5 april 2004 @ 20:47


Marillion - Brave

Het absolute meesterwerk van Marillion, in welke bezetting dan ook. Een conceptalbum over een meisje dat van een brug springt, een muzikale reis door haar verleden. Een behoorlijk donker album, echt vrolijk word je er niet van. Of het zou van het muzikale niveau moeten zijn. De heren halen alles uit kast en was Steve Hogarth op z'n eerste 2 Marillion albums misschien een beetje schuchter, hier laat hij horen wat hij in z'n mars heeft en dat is heel wat.
Nogmaals: een waar meesterwerk en elke liefhebber van progressieve rock zou dit album in z'n kast moeten hebben staan. En van binnen en van buiten moeten kennen.
quote:
Op maandag 5 april 2004 19:56 schreef fripper het volgende:
Na een goed concert in Vredenburg zag ik de toekomst van Marillion met vertrouwen tegemoet.
( was p@t M. niet de drummer van het voorprogramma Mr. Mister ? )
P@t M. was wel de drummer van Mr. Mister alleen stonden die niet in het voorprogramma. Dat was The Cutting Crew
frippermaandag 5 april 2004 @ 21:00


Marillion - Holidays in Eden

Voor het eerst in jaren Holidays in Eden weer eens uit de kast gehaald. Tja, wat moet ik er van zeggen ?

Objectief gezien is het helemaal geen beroerde plaat. Ik heb stapels symfo-cd's liggen van mindere kwaliteit. Belangrijk verschil is dat daar het woord Marillion niet op de voorkant staat, dat schept nou eenmaal grote verwachtingen. En bij grote verwachtingen horen soms ook grote teleurstellingen. Maar gelukkig kan ik er ondertussen wel naar luisteren zonder direct de vergelijking te trekken met het Fish-werk.

The Party is een prijsnummer, vergelijkbaar met de betere nummers van Seasons End. En het titelnummer is inderdaad drie keer niks.

En dan de singeltjes No One Can en Dry Land, eigenlijk zijn die ook niet zo slecht. Als je ze op een willekeurig album van The Alan Parsons Project had gezet had ik het ook kunnen waarderen. Je moet het geen Marillion noemen, maar het is geen slechte muziek. Cover my Eyes is een stuk minder.

Het grootste probleem zit hem juist in het afsluitende drieluik, de This Town-suite. Als je drie korte matige nummers aan elkaar plakt, krijg je inderdaad een lang nummer. Ja, de symfo-fundamentalisten horen graag lange nummers. Maar helaas kan het me geen seconde boeien, het blijven voor mij drie matige nummers die aan elkaar geplakt zijn. Dit soort cliché-symfo is al genoeg gemaakt.

En dat was voor mij (voorlopig) het einde van Marillion, hoewel ik later nog wel eens een aantal cd's uit de tweedehands- of uitverkoopbakken heb gehaald. En de verhalen over de nieuwe cd maken me toch wel een klein beetje nieuwsgierig.


frippermaandag 5 april 2004 @ 21:08
quote:
Op maandag 5 april 2004 20:47 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

Marillion - Brave

Nogmaals: een waar meesterwerk en elke liefhebber van progressieve rock zou dit album in z'n kast moeten hebben staan. En van binnen en van buiten moeten kennen.
Wel in de kast ondertussen. Ken hem nog niet van binnen en buiten.
quote:
P@t M. was wel de drummer van Mr. Mister alleen stonden die niet in het voorprogramma. Dat was The Cutting Crew
A ja, is ook zo. Lang geleden.
MuadDibmaandag 5 april 2004 @ 22:09


Marillion - Afraid of Sunlight

Na Brave was het de vraag hoe Marillion verder zou gaan. En met AoS week Marillion met voorzichtige stappen van het symfopad af. En maakte en-passant meteen een van hun indringendste albums, slechts getopt door z'n voorganger, Brave.
Eerlijk gezegd, het was geen liefde op het eerste gehoor, maar AoS is zo'n typische groeiplaat die blijft uitnodigen om te luisteren, om je langzaam bij de strot te grijpen.
Naar mijn mening was Marillion hier op hun artistieke hoogtepunt en het zou een tijdje duren voor ze dat nivo weer eens benaderden.
frippermaandag 5 april 2004 @ 22:19


Peter Hammill - Incoherence

De nieuwe Hammill cd, als ik goed geteld heb de 51e ( inclusief de VDGG platen ). De plaat bestaat uit 1 nummer van 40 minuten, en is opgenomen met violist Stuart Gordon en David Jackson op sax en fluit.

Ligt wat zwaar op de maag, maar smaakt wel erg lekker. Of, zoals Hammill het omschrijft : " I don't think this one's going to be a hit on the dinner party ambience circuit by the way."

(Hammill linkje)

[ Bericht 0% gewijzigd door fripper op 06-04-2004 21:45:03 (typo) ]
Summonerdinsdag 6 april 2004 @ 02:18


Dead Raven Choir - But Inside They Are Ravening Wolves

Dead Raven Choir is een geval apart. Het is een eenmansband van een vaag figuur die zich 'Smolken' noemt, en het klinkt als een soort Hongaarse graaf die z'n vrouw verloren heeft aan de Pest en helemaal alleen in een torentje van z'n kasteel onder invloed van sterke drank akoestische gitaar en cello zit te spelen en ondertussen dramatische passages van gedichten van Yeats en Milne voordraagt.
Summonerdinsdag 6 april 2004 @ 02:43


Dead Raven Choir - Wine, Women and Wolves

Smolken heeft al zo'n 25 releases op z'n naam staan, maar deze vrij recente plaat was de eerste die op cd uitgebracht werd. De voorgangers zijn allemaal cd-r releases op obscure, fascinerende labeltjes. Moeilijk tot onmogelijk om daar nog aan te komen. Het vierde album kent namelijk een oplage van maar liefst 7 stuks...
PdeHoogdinsdag 6 april 2004 @ 08:32
Rhapsody - Power Of the Dragon Flame



Of het nou zulke lekkere muziek is om wakker te worden, valt over te twisten. Het is iig goeie stevige en snelle powermetal (ook wel aangeduid als ivanhoe-metal ) met sporen klassiek en opera. Heel eerlijk gezegd vind ik alle Rhapsody-albums een beetje op elkaar lijken. Zelfs de opbouw van het verhaal is in zekere zin redelijk voorspelbaar.

Dat mag de pret echter niet drukken. Het blijft gewoon leuke en opdwepende muziek (zeker voor in de auto als er tenminste geen flitspalen langs de weg staan).
Dinosaur_Srdinsdag 6 april 2004 @ 08:59

Stuiterend de ochtend in met de grandfather of soul Jaaaaaaaaaaaames Brown!
Beter dan de grandfather is echter de begeleidingsband. Strakker als een strak gespannen snaredrum. Waar is m'n karaokemasjien?
Hier beluisterd in de DeLuxe edition, erg leuke (reissue)dubbelaars van diverse soulsterren. Een erg leuk concept, met veelal een studioalbum, en een live concert van uitmuntende kwaliteit (zie ook o.a. Marvin Gaye).
MuadDibdinsdag 6 april 2004 @ 16:55


Marillion - This Strange Engine

Na 2 fantastische albums (Brave en Afraid of Sunlight) was het moeilijk om weer hoog te scoren. Dat deed Marillion dan ook niet. Sterker nog, TSE was een behoorlijke domper. De nummers zijn voor een groot deel gebouwd rond de akoestische gitaar, en dat is nou juist het enige gitaarwerk van Steve Rothery dat ik niet hoef te horen. Het titelnumer is nog een poging om de boel wat op te krikken (lees: een lang, divers nummer voor de "oude" fans), maar klinkt naar mijn mening veel te geforceerd. Het is geen slecht album, meer een redelijk album en redelijk is voor Marillion gewoon niet goed genoeg.
HomoDibdinsdag 6 april 2004 @ 20:20


Marillion - Radiation

Alweer een controversieel album, het is meer regel dan uitzondering. Persoonlijk vind ik het een heel goed album. Heel gevarieerd en de eerst stappen richting de "nieuwe", wat moderner klinkende Marillion sound worden voorzichtig gezet. Zo zijn er al wat Radiohead en triphop/ambient achtige invloeden te ontdekken. Maar toch herkenbaar als Marillion.
Ik denk dat ze vanaf Radiation ook last begonnen te krijgen van de erfenis van de naam Marillion, vooral de associatie met de zgn. oubollige symfo. Als een onbekende, jonge band een album als Radiation had gemaakt zouden de recensies heel wat lyrischer zijn geweest dan ze nu waren.

en MuadDib denkt er precies zo over, toevallig he?

[ Bericht 4% gewijzigd door HomoDib op 06-04-2004 20:21:58 (kutklonen...) ]
zoomdinsdag 6 april 2004 @ 20:58


Kelly

Solo LP (nu ook op cd ) uit 1981 van Kelly Groucutt . Kelly was de voormalige bas gitarist van ELO.(van 1976 to 1983 )
Hij Speelt tegenwoordig vaak solo of met The Orchestra . De LP klinkt eigenlijk beter maar van de cd is wel het hoesje persoonlijk gesigneerd !

tijdelijk : usericon is ingescaned hoesje
MuadDibdinsdag 6 april 2004 @ 21:28


Marillion.com

Logische opvolger van Radiation. Was Radiation toch wel meer een "rock"plaat., .com is wat rustiger. Steve Wilson verleende wat productionele hand-en spandiensten en dat is goed te horen, de plaat ademt een psychedelisch sfeertje. Alleen al het geweldige Interior Lulu is de aanschaf meer dan waard.
fripperdinsdag 6 april 2004 @ 21:43


Gong - Gazeuse!

De eerdere platen van Gong bevatten nogal wat spacerock-achtige nummers, maar op het volledig instrumentale Gazeuze! uit 1976 wordt een flinke zwaai richting de jazrrock gemaakt.

Mede door de inbreng van Allan Holdsworth doet de plaat regelmatig denken aan het werk van UK en Bruford. Verder opvallend veel drumwerk op dit album, naast Pierre Moerlen horen we nog 3 percussionisten.
fripperdinsdag 6 april 2004 @ 22:41


Circus - Circus

Circus is een band die in eerste instantie mijn aandacht trok door de aanwezigheid van saxofonist Mel Collins. De enige plaat van Circus met Mel Collins werd in 1969 opgenomen.

Mel Collins zou in de jaren 70 opduiken in oa King Crimson en Camel. Bovendien behoorde hij vooral in de jaren 70 en 80 tot de meest gevraagde sessie-muziekanten, zo speelde hij oa met Roger Waters, de Dire Straits en de Rolling Stones.

Deze plaat werd opgenomen in het zelfde jaar dat Miles Davis volgens velen de jazzrock uitvond. Wat Circus hier doet is ook jazzrock, maar klinkt heel anders, veel meer songmatig.

Collins schreef de helft van de nummers; de rest bestaat uit verrassende covers. Zo horen we Norwegian Wood, Monday Monday en 11 B.S. van Charles Mingus.


[ Bericht 0% gewijzigd door fripper op 06-04-2004 22:47:11 ]
Beathovendinsdag 6 april 2004 @ 23:04
Mike Oldfield - Tubular Bells



Was al weer een tijdje geleden dat ik 'm voor het laatst gedraait heb. Het blijft een schitterende plaat waarin zo'n beetje alle goeie kanten van de moderne muziek naar voren wordt gehaald. Zal de 2003 versie ook nog eens proberen want aan de jaren 70 versie rammelt het een ander als het om 't afmixen gaat. Vooral de gedistorte gitaren en de Tubular Bells klinken erg schel in vergelijking met de rest. Maar daar luister ik voorlopig nog wel even doorheen, de compositie blijft schitterend
quote:
Mike Oldfield's groundbreaking album Tubular Bells is arguably the finest conglomeration of off-centered instruments concerted together to form a single unique piece. A variety of instruments are combined to create an excitable multitude of rhythms, tones, pitches, and harmonies that all fuse neatly into each other, resulting in an astounding plethora of music. Oldfield plays all the instruments himself, including such oddities as the Farfisa organ, the Lowrey organ, and the flageolet. The familiar eerie opening, made famous by its use in The Exorcist, starts the album off slowly, as each instrument acoustically wriggles its way into the current noise that is heard, until there is a grand unison of eccentric sounds that wildly excites the ears. Throughout the album, the tempos range from soft to intense to utterly surprising, making for some excellent musical culminations. Mandolins and Spanish guitars are joined by grinding organs and keyboards, while oddball bells and cranking noises resound in the distance. In the middle of the album, guest Vivian Stanshall announces each instrument seconds before it is heard, ending with the ominous sounding tubular bells, a truly powerful and dominating instrument. The most interesting and overwhelming aspect of this album is the fact that so many sounds are conjured up yet none go unnoticed, allowing the listener a gradual submergence into each unique portion of the music. Tubular Bells is a divine excursion into the realm of new age music. --
OProgdinsdag 6 april 2004 @ 23:12
Dan doe ik ook maar eens met de heren MuadDib en Fripper mee



OProg was dus nog een klein OProgje dat langzaam rondkroop in het begin van de prog. Daarbij had ik een cassette van "Misplaced Childhood" en de CD van "Clutching at Straws". Geld had ik toen niet dus van "Seasons End" ontging alles mij even. Op een gegeven moment kon ik van een familielid dit album lenen. Zo lang was het toen toch nog niet uit overigens.

Dat was dan even schrikken. Muzikaal waren er idd natuurlijk raakvlakken maar het klonk zo anders. Die zanger idd. Slecht vond ik het niet en ik was toen toch niet bezig met pop/prog (toen _helemaal_ niet) dus de beoordeling was helemaal niet slecht. Ik vond het na een paar keer luisteren zelfs grotendeels erg sterk. Het geweldige "Splintering Heart", was dat even schrikken toen hij net lekker hard stond en de gitaar erin kwam.Vooral het gitaarloopje in het 2e deel is geweldig. "Cover My eyes" was natuurlijk wel erg poppy maar echt slecht is het nooit. Het had alleen niet de heerlijke sfeer van "The Party", het 3e nummer. "No one Can" is ook lekker sfeervol. Vrij sterk nummer. "Holidays in Eden" is leuk. Niet geweldig maar van tijd tot tijd leuk. Het heeft een beetje het zelfde nerveuze sfeertje als "Incommunicado". "Dry Land" is, mede door het gitaarwerk weer zo'n klassiekertje (hoewel het amper bleek te verschillen van de How we Live versie). "waiting to happen" is weer zo'n dromertje, voor bij de open haard en dergelijke. De overgang naar nummer 8 is erg. Altijd een draak gevonden, aleen al om die actieve begin met die sirenes die me, nu nog, mateloos op mijn zenuwen werken. Maar dat hele nummer kan ik niet echt hebben verder. "TheRakes Progress" en "100 nights" sluiten er naadloos op aan. Leuk als muzikaal behang, niet bijzonder. Een beetje vulmateriaal Loopjes die ik al kende, alof het album vol moest. Jammer

Ik draai hem nog steeds. Het blijft een lekker album. Geen meesterwerk maar wel met heel erg sterke dingen erop. De 2CD bracht demo's en outtakes waarbij vooral bleek dat de toen opgenomen versie van de klassieker "Sympathy" niet meer kan. TE overdone, de 'acoustic version' is wel nog heel goed te doen.



[ Bericht 0% gewijzigd door OProg op 06-04-2004 23:23:10 ]
GhostMan84dinsdag 6 april 2004 @ 23:28


36 Crazyfists - A Snow Capped Romance

"Nu-"metal met (vind ik) emo invloeden. De aparte stem van Brock Lindow maakt de cd echt heel erg goed. Beter nog dan de vorige, waar hij af en toe enigzins als een blatend schaap klonk.
Waarom deze cd een hele slechte recentie had in het tijdschrift Oor snap ik niet. Die recentie was trouwens feitelijk niet helemaal juist, maar dat terzijde.
fripperdinsdag 6 april 2004 @ 23:51


Marillion - Heart of Lothian

Maxi single van Heart of Lothian, met op de b-kant een live-uitvoering van Chelsea Monday opgenomen in Utrecht in 1985.

Fish wou graag het concert in 85 in Utrecht opnemen, omdat hij zulke goede herinneringen had aan het concert daar van een jaar eerder. En ik ben het helemaal met hem eens, het concert van 22 november 84 maakte ook op mij diepe indruk.

Van de opnames van 85 is helaas alleen Chelsea Monday officieel uitgebracht. De concerten in 85 waren trouwens ook niet slecht, met oa een oerversie van Misplaced Childhood.
Dinosaur_Srwoensdag 7 april 2004 @ 11:01
Nu ik voor het eerst sinds een jaar weer geluid op m'n pc heb én voor het eerst in tweeëneenhalf jaar ook weer een breedbandverbinding, luister ik weer naar concerten op 3voor12.nl

en meer in het bijzonder Cadillac op Eurosonic 2003

Onder het motto
"ouderwets beuken" en "Noorse dramrock"

Het is een soort Fatal Flowers meets Kyuss. Soms zijn ze het spoor een beetje bijster. Maar wel aangenaam gedram Lekker vuile bas. Ik hou wel van Noren

Waren rocken Scandinaviërs zo veel meer? Zou het de invloed van Europe zijn?
Zwoensdag 7 april 2004 @ 11:16


Lost in Translation

Wederom een soundtrack, nu van de film Lost in Translation. En wederom een erg goede film met een prachtige Scarlett Johanssen, maar dat doet er nu even niet toe .

Het interessante van deze soundtrack is dat er behoorlijk wat nieuw werk van Kevin Shields op staat en Kevin Shields is natuurlijk de shoegazer-guru uit My Bloody Valentine. Er staat ook één nummer van Loveless op deze soundtrack trouwens.
OProgwoensdag 7 april 2004 @ 18:22


Marillion - Lavender

Na "Kayleigh" had dit de 2e klapper moeten zijn van het 'Misplaced Childhood' album. De impact was bepaald niet zo groot als bij dit nummer. Ergens misschien wel jammer want het is qua compositie wederom een sterk nummer.

Het B-kantje was "Freaks". Dit nummer past voor mijn gevoel al niet bij de periode. Tis zo'n Fugazi-restje. Fish klink meer opgefokt en het is muzikaal niet echt super wat mij betreft. Als 3e is er Lavender Blue, een remix van Lavender die weinin toe voegt aan het nummer.
fripperwoensdag 7 april 2004 @ 19:14
Inderdaad gek dat Lavender niet een wat grotere hit is geworden, dan nummer is behoorlijk vaak gedraaid door Frits Spits in de Avondspits.

Spits had vanaf 85 een item in z'n programma genaamd 'Het Steunfonds' . Het was een lijstje van drie singels die wat meer aandacht verdienden, iedere dag werd er een van de singles door een luisteraar vervangen door een andere single. Het eerste lijstje van 3 platen werd door Spits zelf samengesteld ; Lavender was een van de drie nummers.

Toen Marillion na een dag of acht nog niet was weggestemd bedacht Frits maar een nieuwe regel : na 5 dagen werd je automatisch uit de lijst gegooid en kwam je op de Erelijst.
8PacKwoensdag 7 april 2004 @ 19:26
quote:
Op woensdag 7 april 2004 11:16 schreef Z het volgende:
[afbeelding]

Lost in Translation

Wederom een soundtrack, nu van de film Lost in Translation. En wederom een erg goede film met een prachtige Scarlett Johanssen, maar dat doet er nu even niet toe .

Het interessante van deze soundtrack is dat er behoorlijk wat nieuw werk van Kevin Shields op staat en Kevin Shields is natuurlijk de shoegazer-guru uit My Bloody Valentine. Er staat ook één nummer van Loveless op deze soundtrack trouwens.
Ik heb de film ook gezien, een meesterwerkje. Er gebeurt geen reet maar toch boeit ie. En de Cd heb ik ook die ook goed is vooral dat liedje van air is heel chill (voor het slapen gaan).
fripperwoensdag 7 april 2004 @ 19:42



James Blood Ulmer - Tales of Captain Black

James Blood Ulmer was in 1978 gitarist in de groep van Ornette Coleman, en Coleman doet ook mee op deze plaat. Ook Ornette's zoon Denardo drumt mee. De free jazz van Coleman gaat goed samen met de funk inbreng van Ulmer.

Zoals ze op allmusic in de (5sterren) bespreking stellen :
quote:
Captain Black marks the real beginning of Ulmer's career as a leader. It has been a bumpy, restless ride since that time with many creative and professional ups and downs, but it hardly matters. Records like this one make him the most visionary and brilliant electric guitarist in a generation.
Ook op veel van Ulmers latere solo-cd's is de invloed van Coleman duidelijk hoorbaar.
fripperwoensdag 7 april 2004 @ 20:29


Music Revelation Ensemble - Cross Fire

The Music Revelation Ensemble is een groep die vanaf 1980 met flinke tussenpauzes en wisselende bezetting cd's uitbrengt. Enige constante factor in de groep is James Blood Ulmer.

Vooral de 2 blazers zijn hier niet slecht ; John Zorn op de alt-sax , en Pharoah Sanders op tenor. De saxen spelen nooit samen, maar doen om de beurt een nummer.

Allmusic vergelijkt Zorn en Sanders :
quote:
Sanders, in particular, sounds inspired by the context, playing hard and pushing Ulmer and the music. His tracks all start out peaceful, go totally outside with high harmonic shrieks and thick, woolly tenor tone, and then bring it back to the serenity base. He plays some kind of flute over Jones' arco bass on the atmospheric "Suspect," before Cornell Rochester's drums (a driving, active force throughout) gradually push things out. Some lingering echoes of Sonny Sharrock's Ask the Ages disc mark the Sanders tracks — it is the exact same lineup after all, led by another guitar improviser with some kind of space-bluesman-kinship-connection to Jimi Hendrix — that becomes explicit on "Sweet." And damn, "My Prayer" finds Sanders playing over segments with an outright country & western groove (yes, you read that right) before it turns sideways and abstract with a spare Ulmer solo for effective contrast.

Zorn is subdued at first — he's the weak link on the opening "Law," not connecting with the blues dirge-feel created by Jones' bass drag anchor with octave drops and a solid Ulmersolo. But he hits his stride on "Proof," his sonic sax effects playing dodge 'em games with Ulmer's guitar around a very pretty, classic Ulmer theme over a slow, descending bass line — later he comes vomiting back in to spew forth guttural commentary, whoops, and slides near the end of a great track. His playing even picks up on the peace and serenity vibe for the nice closer "Backbeat."
PdeHoogdonderdag 8 april 2004 @ 00:37
Queensryche - Tribe



Tribe is het nieuwste album van Queensryche en ook het album waar de gehele originele line-up weer aanwezig was (inmiddels ook niet meer, geloof ik ). Allmusic stelt dat dit het beste is dat QR gemaakt heeft sinds Empire. Nou ben ik niet de persoon om dat tegen te spreken, maar itt Operation Mindcrime en Empire vind ik het best een tegenvallend album.

Misschien moet ik het wat vaker luisteren....
Zanderdonderdag 8 april 2004 @ 17:35


Wayne Shorter - Speak No Evil(1964)

Een geweldige plaat van jazz-saxofonist Wayne Shorter, en nummer 48 in mijn Jazz-album Top 50, wat bij nader inzien eigenlijk een beetje te laag is. Deze plaat sluit naadloos aan bij het tijdloze werk van het tweede Miles Davis Quintet, waarvoor Shorter ook de saxofonist was en waar hij verantwoordelijk was voor de meeste composities. Alle nummers op deze plaat hebben een erg mysterieuze en duistere klank. Shorter zegt hierzelf het volgende over in het cdboekje: "I was thinking of misty landscapes with wildflowers and strange, dimly-seen shapes - the kind of places where folklore and legends are born.".

Ook de rest van het ensemble bestaat uit overbekende namen: Herbie Hancock (die hier misschien wel zijn allerbeste werk op de akoestische piano aflevert) en bassist Ron Carter zijn beiden ook afkomstig uit het Quintet, terwijl trompettist Freddie Hubbard en drummer Elvin Jones ook bepaald geen onbekenden zijn in de jazzwereld.
MuadDibvrijdag 9 april 2004 @ 19:18


Jesus Christ Superstar

Goede Vrijdag is altijd een mooie gelegenheid om "Jesus Christ Superstar" weer eens op te zetten, de rockopera (oorspronkelijk uit 1970!) over de laatste dagen van Jezus. Je kan het hippie-geneuzel vinden, persoonlijk vind ik dat Tim Rice en Andrew Lloyd Webber een puik stukje werk hebben afgeleverd.
Deze versie komt uit '96 en is een studio remake van de theaterversie die destijds in Londen werd opgevoerd. Hoewel iets moderner klinkend blijft deze versie vrij dichtbij de filmvariant en hoewel het niveau hoog is is het moeilijk om die versie te doen vergeten. De Judas uit deze versie (Zubin Varla) is fenomenaal en overtreft de ook al niet misselijke Carl Anderson (de film Judas). Overigens vind ik de rol van Judas veel mooier dan die van Jezus.
Leuk detail: Speciaal voor deze uitgave doet Alice Cooper de rol van Herodes ("prove to me you're no fool, walk across my swimming pool")
PdeHoogvrijdag 9 april 2004 @ 19:39
Sit Down And Listen To Hooverphonic



Vandaag binnengekomen (mijn "goede vrijdag" is idd goed ). Een mooi album wat voorlopig weer een tijdje niet uit mijn CD-speler te krijgen is denk ik

Het betreft hier opnames van semi-acoustische optredens van deze band. Het hele album straalt een zekere intimiteit en rust uit hoewel de muziek niet altijd even rustig te noemen is. Bovenop de muziek komen dan nog de vocals van de zangeres Geike . Kortom, een heerlijk album en het zeker waard om eens te beluisteren.
Moduszaterdag 10 april 2004 @ 19:01


Entombed - Wolverine blues

Bottebijlmetal . Waar Entombed begon als typische deathmetalband op het toen toonaangevende label Earache, is hier een ommezwaai gemaakt naar wat meer 'traditionele' metal met hevige invloeden van punk/hardcore en deathmetal, zonder aan brute kracht en impact te hebben hoeven inboeten. Na een paar jaar hoor ik het album voor het eerst weer en het heeft nog niks aan kracht verloren.
dantes_inferno86zaterdag 10 april 2004 @ 19:29


Toto-Mindfields
Momenteel mijn favoriete toto album.De catchy en poppy muziek zijn vrijwel weg en ingeruld voor een meer bluesrock/jazz geluid.Zanger Bobby Kimball doet op dit album ook al weer mee en hij zingt naar mijn mening vele malen beter dan in zijn vorige toto periode.De ritmesectie is erg goed,zoals ook wel te verwachten is van Mike Porcaro en Simon Philips.David Paich toetst er ook weer goed op rond.Maar met name lukather is goed op dreef op dit album(net zoals eigenlijk alle 90''s albums van Toto).Je hoort er welliswaar geen nummers bovenuit schieten zoals rosanna,africa,hold the line of stop loving you maar in zijn geheel is het wat mij betreft Toto's beste album.
MuadDibzaterdag 10 april 2004 @ 20:10


Talking Heads - Stop Making Sense

Soundtrack van een van de beste concertfilms die er zijn gemaakt. De bioscoopbezoekers stonden te dansen in het middenpad van Tuschinski, waanzinnig! Maar ook zonder beeld blijft de muziek overeind. Een concert met een lading energie om een raket mee af te schieten Een heerlijk album om mde akelige huishoudelijke klusjes wat sneller te laten gaan
fripperzondag 11 april 2004 @ 14:22



Annette Peacock - X-Dreams

Als je deze plaat uit 1978 hoort is het moeilijk om je voor te stellen dat Annette Peacock toen vooral bekend was door haar avangardistische electronische muziek. Dit is een plaat op de grens van jazz, rock en blues, Annette zingt maar laat de keyboards vandaag thuis.

De teksten worden vaak meer voorgedragen dan gezongen, en zijn soms redelijk bizar. Zoals in het openingsnummer "My Momma Never Taught Me How To Cook" waarin ze beschrijft wat niet van haar moeder maar wel van de rest van de familie heeft geleerd. Maar dat ga ik hier verder allemaal niet uitleggen.

Op de tweede helft van de plaat voornamelijk ballad-achtig materiaal ( oa een vrij onherkenbare cover van Don't be cruel ). Boeiend plaatje met een berg aan sessie-muziekanten, waaronder Mick Ronson en Bill Bruford. Peacock zing in 1978 trouwens ook mee op Bruford's album "Feels Good To Me".
Zanderzondag 11 april 2004 @ 14:53


Jimi Hendrix - :Blues (1994)

Producer Alan Douglas wordt over het algemeen enorm geminacht door Hendrix-fans. Hij was jarenlang verantwoordelijk voor het posthuum laten verschijnen van allerlei dubieus Hendrix-materiaal, waarbij Jimi's originele gitaarwerk soms zelf werd aangevuld met het werk van sessiemuzikanten. Een rechtzaak die tien jaar geleden tegen hem werd aangespannen door de erven Hendrix, zorgde ervoor dat hij nooit en te nimmer meer in de buurt van Hendrix-opnames mag komen.

Toch is niet al het Hendrix-materiaal wat onder zijn leiding werd uitgegeven beroerd. Dit is bijvoorbeeld een erg fraaie cd waarop tot dan toe moeilijk te krijgen blues-materiaal van Jimi te horen is. Deze cd laat zien dat Hendrix zeker niet alleen een 'trucjes'-gitarist was, maar ook een stevige pot blues kon spelen. En zonder overdubs
fripperzondag 11 april 2004 @ 14:57


Rush - Grace Under Pressure Tour [Video]

Concertvideo uit 1986, om pas even in de stemming te komen. Nog 174 nachtjes slapen.
dwergzondag 11 april 2004 @ 15:12


[ Bericht 100% gewijzigd door Seborik op 12-04-2004 12:41:03 (Hallo dwerg.) ]
dwergzondag 11 april 2004 @ 15:21


Dido - Life for rent
Het tweede album van Dido Armstrong, staat net zoals No Angel weer vol met zoete liedjes. En als er dan een paar uptempo nummers op de cd staan, zoals Stoned, zul je die niet op de radio horen. Beetje stoffige plaat, maar dat past wel bij deze saaie Eerste Paasdag. Achtergrondmuziek.
Moduszondag 11 april 2004 @ 16:23


Laurie Anderson - O Superman

Avantgardistisch singeltje uit '82, dat vreemd genoeg ook nog wereldwijd een hit werd. Geen beat, vervormde stemmetjes en gedeeltelijk spoken words. Leuk. .
dwergzondag 11 april 2004 @ 21:22
Andrea True Connection - More, more, more
Discohit uit 1976. Tevens de enige hit van deze band, waar ik verder geen enkele info over heb (en ik ben te lui om AMG te raadplegen). Kitscherige disco, die waarschijnlijk in de Homo 100 zou staan, ware het niet dat het toch een vrij onbekende plaat is. Sterker nog: waarschijnlijk kent driekwart van de Fokkers het nummer niet. Toch zal er bij een groot aantal een belletje gaan rinkelen bij de instrumentale brug: het Amerikaanse bandje Len heeft dit namelijk gebruikt voor hun hit Steal my sunshine.
Litphozondag 11 april 2004 @ 22:44


Martika - Best of: more than you know

Als goed geschreven pop met een laat jaren '80 gladde productie je niet kan boeien, dan is dit het verkeerde album. Voor mij is het nummer na nummer een verzameling geweldig jeugdsentiment uit de periode dat ik mijn muziekinformatie nog van MTV haalde (en MTV nog muziek uitzond die ik wilde horen). Aanraders: de hit Toy Soldiers en de Carole King cover I Feel The Earth Move.
frippermaandag 12 april 2004 @ 00:04


Michelle Shocked - The Texas Campfire Tapes

De eerste cd van Michelle Shocked werd door een journalist met een walkman opgenomen in het bos. Michelle speelt 15 folksongs, met op de achtergrond het geluid van de krekels, en af en toe een passerende vrachtwagen. De batterijen van de walkman waren bijna leeg, waardoor hij te langzaam liep. De muziek op de cd gaat dus wat sneller dan de bedoeling is.

Ze ontdekte pas dat de plaat was uitgebracht toen hij hoog in de engelse hitlijsten stond. Vorig jaar is er overigens ook een opgelapte versie verschenen, op de juiste snelheid en met minder krekels. Lijkt mij lang niet zo leuk .....
Tokusmaandag 12 april 2004 @ 00:46


The Prodigy - Music for the Jilted Generation

Een van de weinige albums die onder de dans-muziek vallen die ik echt goed vindt. Geen simpele deuntjes, geen slappe snelle covertjes, maar gewoon goeie muziek.
frippermaandag 12 april 2004 @ 11:40


Hedningarna - Kaksi !

Kaksi is zweeds voor twee, de tweede cd van Hedningarna dus. Hedningarna begon als een instrumentale zweedse folk-groep, maar op deze cd uit 1992 is de groep uitgebreid met twee finse zangeressen.

Naast een berg traditionele instrumenten wordt er ook spaarzaam gebruik gemaakt van wat moderner spul, met af en toe een sample. Maar dat de groep de laaste jaren vooral op house-feesten speelt vind ik toch een schokkende ontwikkeling, die ik niet zag aankomen.
Ongeverfde_Deurmaandag 12 april 2004 @ 12:19

UNDERWORLD - A Hundred days off

Het is voor mij altijd een mysterie gebleven waarom nou uitgerekend het minst boeiende nummer van Underworld (Born Slippy) de grootste hit is geworden. Maar over de rest van het oeuvre van mijn kant weinig meer dan lof. Het is prettig te ervaren dat er nog steeds muzikanten bestaan die meerdere albums kunnen maken zonder daarin een kwalitatief dramatisch dalende lijn te trekken.

Ok toegegeven, A hundred days off is over het algemeen een vrij rustige CD, maar een nummer als Two Months Off blijft hangen. En dan niet eventjes, maar nu inmiddels al een maand lang. En nu na ruim 4 weken begint het dan eindelijk plaats te maken voor het subtielere Little Speaker, terwijl Luetin nog altijd op de achtergrond mee-echo't.
*you bring light in*

---
quote:
Underworld: Karl Hyde, Rick Smith.

If there's a pillar of consistency amidst the johnny-come-latelies in the ever fad-conscious electronic world, it's British outfit Underworld. They date back to the late-80s, tasted just a dash of well-deserved pop success with the ubiquitous "Born Slippy" roundabout the center of the electronica explosion into the mainstream, and continue to create intelligent, variegated, distinctive compositions. On A HUNDRED DAYS OFF, the band's first release as the duo of Karl Hyde & Rick Smith (DJ Darren Emerson left to pursue solo projects) since their first couple records, Underworld crafts its usual synthesis of many styles from many eras.

As close to bands like Ride and Slowdive as they are to Orbital, Orb, and the like, Underworld bury vocals (usually Hyde's) communicating curious, unsettling lines (like "I think he smoked his lungs" on "Luetin") under lush soundtracks that swirl and entrance. Hyde and Smith's music has always hearkened back to their early days in the new-wave '80s, but has also always incorporated elements of punk, psychedelic, ambient, trance, etc. into a sound poppy yet by no means simplistic, readily digestable yet far from disposable. A HUNDRED DAYS OFF furthers this trend.
http://uk.towerrecords.com/product.aspx?pfid=2713937

---
Track Listings:

1. Mo Move
2. Two Months Off
3. Twist
4. Sola Sistim
5. Little Speaker
6. Trim
7. Ess Gee
8. Dinosaur Adventure 3D
9. Ballet Lane
10. Luetin
Subterraneanmaandag 12 april 2004 @ 13:17
Damien Rice - O

quote:
Damien Rice's debut full-length, O, is nothing less than a work of genius, a perfect cross between Ryan Adams and David Gray and a true contender for one of the best albums of 2003.
En hier sluit ik mij volledig bij aan.
Een zilveren schijf volgepropt met mooie en zeer emotionele tracks. Op momenten een echte tearjerker en op andere momenten een echte ontspannen cd.

1. Delicate (Rice) - 5:12
2. Volcano (Rice) - 4:38
3. The Blower's Daughter (Rice) - 4:44
4. Cannonball (Rice) - 5:10
5. Older Chests (Rice) - 4:46
6. Amie (Rice) - 4:36
7. Cheers Darlin' (Rice) - 5:50
8. Cold Water (Rice) - 4:59
9. I Remember (Rice) - 5:31
10. Eskimo (Rice) - 15:57


http://allmusic.com/cg/am(...)23&sql=Ayqf1zfg3eh2k
Zandermaandag 12 april 2004 @ 13:48


Sly and the Family Stone - Fresh (1973)

Er is iets vreemds met deze plaat aan de hand, want ik heb hem zowel op lp als op cd, en op de cd is de mix totaal anders dan op de originele lp De reden daarvoor moet ik nog eens achterhalen, maar in ieder geval is dit in beide versies een van de allerbeste soul/funk-platen uit de jaren 70, en naar mijn smaak zelfs beter dan het eveneens zeker niet misselijke, maar toch wel lichtelijk overschatte "There's a riot going on'. Lekkere droge drums en diepe bassen.
Zandermaandag 12 april 2004 @ 16:01


Tortoise - It's all around you (2004)

De nieuwe cd van het post-rock collectief uit Chicago ('post-rock' vind ik overigens naast 'IDM' een van de meest afgrijselijke en pretentieuze genre-namen die er zijn, maar goed..). Tja, het klinkt voor de bezitters van hun vorige platen vooral als 'meer van hetzelfde'. Veel nieuwe fans zullen ze wel niet winnen met hun toch wel unieke en eigenzinnige combinatie van progrock, jazz, dub en electronica, maar als relaxede achtergrondmuziek is het nog steeds goed te genieten.
Zandermaandag 12 april 2004 @ 18:04


Ween - Paintin' the Town Brown: Ween Live 1990-1998

Live-dubbelaar van de prettig gestoorde nep-broers Dean en Gene Ween, dat een aardig overzicht geeft van hoe dit duo zich de afgelopen tien jaar heeft ontwikkeld. Er staat allerlei gekkigheid op, van stokoude opnames van het duo waar ze, begeleid door een ritmebox, voor een publiek van 12 man spelen tot een aantal nummers met de gelegenheids-countryband "the Shit Creek Boys". De tweede cd wordt door de helft gevuld met de schier eindeloos voortrammelende nummers "Poop Ship Destroyer" en "Vallejo".

Natuurlijk staan er ook aardige live-opnames van een aantal publieksfavorieten als "Mister Would You Please Help My Pony?" en "Voodoo Lady" op. Vanwege alle chaos is deze cd niet echt geschikt als introductie voor de beginnende Ween-fan, maar voor de *kuch* gevorderde luisteraar is het een zeer vermakelijk schijfje.
frippermaandag 12 april 2004 @ 22:34


Neu ! - 2


De eerste helft van de tweede cd van Neu! ligt in het verlengde van hun eerste plaat. Allmusic geeft als stijlomschrijving "Electronic, Prog-Rock/Art Rock, Kraut Rock, Proto-Punk, Obscuro" , en dan weet je volgens mij nog niets. Ik vind vooral het openingsnummer Für Immer klinken als een instrumentale versie van Joy Division.

Kant 2 van de plaat is wat merkwaardiger. Hierop vinden we de 2 nummers van de single Super/Neuschnee, en toen was blijkbaar het geld op. Dus zetten we Neuschnee nog een keer op de plaat , maar dan op dubbele snelheid. En dan doen we Super ook nog twee keer, eerst op halve snelheid, en dan op dubbele snelheid. Cassetto is het zelfde nummer, maar dan achteruit, Hallo Excentrico! gaat ook achteruit, maar dan weer op halve snelheid.
Caesumaandag 12 april 2004 @ 22:36
http://www.digitallyimported.com/mp3/djmixes96k.pls

goeie trance!!!!

Winchy - Hard and Fast
fripperdinsdag 13 april 2004 @ 20:05


The Nits - Hat

Mini cd van The Nits uit 1988. 6 melancholieke liedjes over treinen, dromen, stoelen , hoeden , kleuren en huizen.
quote:
I spent some time alone
In an old country home
Where the wallpaper looked like a landscape
In a foreign land

I took some walks alone
Around this old country home
And the landscape looked like the wallpaper

Time's slipping away
Time's slipping away
Time's slipping away

In the rooms of this home
I saw the pictures of the family still young
And I knew they were all dead and gone.
LinuxCultVapordinsdag 13 april 2004 @ 21:20
iets van idols :(
het zuigt...
MuadDibdinsdag 13 april 2004 @ 21:25
quote:
Op dinsdag 13 april 2004 21:20 schreef LinuxCultVapor het volgende:
iets van idols :(
het zuigt...
zuigt het lekker?