LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
De lezers die niet weten waar dit topic aan gewijd zal worden wil ik even verwijzen naar onze expeditie op Corfu in het onderdeel TRU. Onze reis gaat door in het dagelijks leven, Ryan en ik gaan samenwonen. Dit is voor ons beiden een grote stap.
Zullen we moeilijkheden die je nu eenmaal tegenkomt in een relatie samen ook buiten de droom op een Grieks eiland kunnen overwinnen?
Zullen we moeilijkheden die je nu eenmaal tegenkomt in een relatie samen ook buiten de droom op een Grieks eiland kunnen overwinnen?
Ryan zal bij mij zijn intrek doen en voorlopig zijn eigen huis aanhouden.
Ikzelf woon sinds kort met mijn dochter van bijna vier in het midden van Nederland in een bijhuis op het erfgoed van een groot landhuis welke bewoond wordt door een steenrijke oude advocaat en zijn vrouw. Ik heb ze eigenlijk alleen kort ontmoet bij het overnemen van het huisje van de zus van mijn beste vriendin.
Het bijhuis is lang geleden gebruikt als bediendenwoning en het heeft een ruime woonkamer, een slaapkamer en een kinderkamer en een eigen schuur. Niet te groot en niet te klein. Groot genoeg om er met zijn drieen te wonen denk ik.
Leuke bijkomstigheid van dit huis is het zwembad in de tuin. Dit behoort uiteraard toe aan de eigenaren van de villa maar ik mag er ook gebruik van maken. Ik woon hier zelf nog maar net dus het is voor mij ook een nieuwe start.
Vandaar dat we ook besloten hebben in mijn huis samen verder te gaan omdat het dan voor ons beiden een nieuwe plek is.
Het verslag in navolging van TRU zet zich nog even voort en in overleg met Yvonne doen we dat in dit onderdeel van FOK!.
Hierbij de link aan wat er aan vooraf ging.
Stali en Ryan3 op TRU expeditie naar Corfu
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
De intrek van Ryan
maandagmiddag
maandagmiddag
Nog een uur en dan zal Ryan3 aanbellen. Ik realiseer me ineens dat hij hierna nooit meer zal aanbellen tenzij hij zijn sleutels vergeten zal zijn.
Vanmorgen heb ik na het naar school brengen van Femke, deze trouwens laten bij maken. Daarna boodschappen gedaan, het huis onherkenbaar schoongemaakt en het eten voor vanavond voorbereid. Een bonenschotel.
Jeetje het wordt nog wat in mijn leven zo. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik zelf helemaal niet zo ben. Femke at voordat ze naar de kleuterschool ging namelijk meestal bij de oppas omdat ik laat uit mijn werk kwam. Ik kookte zelden voor mezelf alleen en nam meestal wel genoegen met een zak chips, tosti's en een fles wijn.
Ik stond vanmorgen in de keuken een bonenschotel voor te bereiden. Dit ben ik helemaal niet en ik gruwel van witte bonen in tomatensaus. Maar Ryan is er dol op en dus maak ik het voor hem. Denk dat er in de toekomst veel aparte gerechten gegeten gaan worden, want het enige wat we zo'n beetje allebei lekker vinden is Ceylonthee en chocolademouse.
Het boodschappen doen vanmorgen was al een aparte ervaring dus.
Over aparte ervaringen gesproken, ik vraag me trouwens af hoe de moeder van Ryan op het nieuws heeft gereageerd.
Hij verteld haar alles maar toen we naar Corfu vertrokken bleek dat hij haar gezegd had dat hij met een kennis was gegaan.
Een kennis! Ik was echt beledigd toen ik daar achter kwam. Gaat hij nu vertellen dat hij met een kennis gaat samenwonen?
Ben heel benieuwd wat hij heeft gezegd. Mijn ouders reageerden heel leuk toen ik gisteren Femke ophaalde. Mijn moeder had het ergens wel verwacht, niet op zo'n korte termijn natuurlijk maar ze had het wel zien aankomen omdat ik niet uitgesproken had geraakt over Ryan. En mijn vader vind alles goed zolang ik maar gelukkig ben. Mijn ouders schelen ook tien jaar dus die doen ook niet moeilijk over het leefdtijdsverschil. Ben toch echt benieuwd hoe de familie van Ryan op onze relatie zal reageren.
Ik voel me best nerveus dat Ryan komt nu, een leuk soort gevoel van zenuwen dat wel. Ergens diep ook een vage angst, deze is niet omdat ik het niet wil, maar ik voel angst omdat ik bang ben Ryan te verliezen, omdat we deze beslissing misschien te snel hebben genomen.
Maar hij mag nu wel komen hoor, ik verlang de hele dag al naar hem.
Hee, ik zie een rode Astra nu bij het hek. Ryan!!! Even dit gauw posten dan ga ik hem helpen uitladen.
HE?! zie ik het nu goed? Ja warempel, hij draagt klompen!! Werkelijk Ryan loopt op grote houten klompen over het tuinpad. Dit kan hij niet menen! Klompen!
Tot later!
[Dit bericht is gewijzigd door Staal op 09-02-2004 16:03]
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Leuk, zo'n soort weblog in een forum. 
quote:Maar goed, de tweede zin die ik citeer. Als je semantisch met mieren gaat copuleren, betekent dat dan niet dat je Femke bij ging laten maken? Het is uiteindelijk wel duidelijk dat het om de sleutels ging maar ik dacht in eerste instantie even dat het wel héél goed ging tussen Ryan3 en jou.
Op maandag 9 februari 2004 16:01 schreef Staal het volgende:
De intrek van Ryan
maandagmiddagNog een uur en dan zal Ryan3 aanbellen. Ik realiseer me ineens dat hij hierna nooit meer zal aanbellen tenzij hij zijn sleutels vergeten zal zijn.
Vanmorgen heb ik na het naar school brengen van Femke, deze trouwens laten bij maken
Ik en mijn leger van stokstaartjes.
Als ik iets fout doe, vind ik het altijd wel leuk om de stem van Kees Brusse na te doen, uit de serie Een Dagboek van een Herdershond waarin hij de beschermengel is van kapelaan Odekerke. <Een goed begin, kapelaan Odekerke>. Stali is dus onlangs ingetrokken in de portiersloge bij een landgoed in de lommerrijke omgeving van Huizen, Bussum, Hilversum, Bloemendaal. Ik was daar nog niet geweest en dus heeft ze een kaartje voor me getekend. <Vind ik wel> zei ik. Niet dus. Het is dat ik de stal rook en vanmorgen helsvroeg op pad ging, maar ik ben zeker 1 uur, zo niet langer zoek geraakt in lommerrijk Huizen, Bussum, Hilversum, Bloemendaal or what ever. Als maar aanroepend: < a good fucking start, kapelaan Odekerke>. Ik was erg benieuwd naar haar nieuwe woonruimte trouwens. Ze heeft me er veel over verteld. Het begint idd echt een beetje te lijken op zo'n mierzoete film met Julia Roberts, meester_b. Het decor is er al. Julia Roberts ook, hoewel ze voor mij, in doen en laten, meer weg heeft van een Cate Blanchett in The talented mr. Riply. Okee, veel gedraai met mijn stuur, achteruit gerij en gevloek later reed ik mijn toetoet dus het grintpad op van het landgoed. Ik zag het huisje, een beeld van een huisje, na ongeveer 200 m rijden links van mij liggen, verscholen tussen de rozenstruiken, hagen en kale bomen. Als ik hier in de zomer was gekomen dan had ik het dus niet gezien. In de bossages was een inham gemaakt, waar ik mijn auto parkeerde. Een bospad liep naar het huisje. Omdat ze gesproken had over blubber heb ik mijn klompen maar meegenomen. Ik trok ze aan, stapte uit de auto en klets klats klanderde naar het huisje toe.
-even een freeze-
Hoe voelde deze doorgaans een beetje tobberige figuur van pre-middelbare leeftijd zich? Nou ja, laten we niet overdrijven. Dat tobberige en die pre-middelbare leeftijd zijn ook maar een gimmick natuurlijk. In werkelijkheid ben ik een koele analist, niet waar iteejer. Een machine misschien zelfs. Maar goed, ik weet het dus niet. Hoe ik me voelde. Great expectations, sure. Tuurlijk. Ik tiep dit nu geruime tijd na mijn vertrek thuis en aankomst hier. En we hebben het al een beetje gehad over het onderwerp dat Stali hierboven aansnijdt. En neen, ik heb mijn familie etc. dus niet in kennis gesteld van wat ik op dit moment doe en waar ik ben. Ik heb Stali bij mijn moeder idd 1 x genoemd, op haar verjaardag, en that's it. Waarom? In de eerste plaats, omdat ik het commentaar van Les Autres wel al kan voorspellen. Hoongelach zal mijn deel zijn, alsook allerlei goedbedoelde verwerpingen van deze doldwaze onderneming natuurlijk. Ik denk zelfs dat ikzelf ook wel zo zou zijn, als ik bijv. te horen kreeg dat één van mijn broers hals over kop zou gaan hokken met één of andere schone die hij via de duistere inetwegen heeft leren kennen. Is trouwens al gebeurd ook. Dat is de Hollandse nuchterheid die ik geërfd heb, denk ik. Geen pret maken in je leven, maar werken en sparen. Lullige daarvan is dat als je dood gaat je je geld niet kunt medenemen (toen mijn vader stierf heb ik daar speciaal nog even op gelet nl.) en dat het leven zo om is, een tweede kans krijg je niet... En dus ben ik beklompt en wel toch maar in de voiture gestapt vanmorgen. Als dit voortduurt. Als ik bij haar blijf, dan zal ik tzt natuurlijk mijn familie in kennis stellen. Maar nu nog niet, geen bemoeials die zogenaamd even op bezoek willen komen, maar in feite alles even willen keuren. Even op een eiland met zijn tweeën.
Stali had de voordeur al open staan en leek ietwat flabbergasted. De klompen had ik nog nooit genoemd hihi. Wat doen twee mensen dan? Een goed gesprek houden? Neen! Vijf minuten duurde het misschien eer ik me bezig hield met hetgeen mij gedurende de rit de gehele tijd al als een soort koortsdroom voor ogen stond. Stali droeg een lief klein kanten broekje met een opening van voren, onder een kort zwart rokje. Een soort feeding frenzy maakte zich struikelend bijna van ons meester, want mijn broek hing dan wel in een mum van tijd op mijn hielen, mijn klompen had ik nog aan, geloof ik. Op de antieke sofa -best mooi hoorde bij de inboedel- duwde ik haar dijen uiteen en zoog ik haar knopje naar binnen en ging ik, een slijmspoor trekkend gelijk een slak, met mijn tong door haar heerlijke gleufje. Vind ze fijn!. Hihi. Hoe lang deze koortsachtige droom duurde weet ik niet. Het was iig goed dat het een vrijstaande woning was. Daarna heb ik haar oudtestamentisch bekend op mijn klompen, gelijk een ouderling op buurt bezoek. En Ryan3 bekende Stali. Klets klats klanderen. En dat talloze malen achtereen. Uitgeput hebben we toen lepeltje-lepeltje op de sofa gelegen, die bij iedere verdere liefdesbeweging van ons vertwijfeld kraakte. God, wat een heerlijke ochtend!
I´m back.
* popcorn eet *
Erg vermakelijk dit, Staal en Ryan3 
Hoewel ik die laatste passage toch net iets te Penthousesk (Forum) vind. Gelukkig is Stali nog niet over jouw Goddelijke Liefdeslans begonnen. 
Alle moslimterroristen, of ja een heleboel, die zijn bereid te sterven voor een hoger doel, want dan mogen ze maagden neuken, minstens een honderdtal, maar dat is nog altijd minder als ik met carnaval.
quote:Mm, misschien komt dat nog wel.
Op maandag 9 februari 2004 19:42 schreef American_Nightmare het volgende:
* popcorn eet *Erg vermakelijk dit, Staal en Ryan3
. Stali is even met andere dingen bezig, die ook wel vermakelijk zijn, zal er straks van berichten... We hebben onze eerste discussie iig al gehad. Lol.
I´m back.
Het begon allemaal als een fijne dag, een spannende héél fijne dag zelfs en ik voelde me helemaal soezerig en tevreden.
Neem één ding van mij aan als je je zo heerlijk voelt zoals ik vanmiddag deed, doe niets.
Sta alleen op om van alle communicatiemiddelen de stekkers eruit te trekken en wat je echt maar dan ook echt nooit moet doen is het beginnen van een gesprek. Nooit doen, gewoon stilzwijgend genieten van het gelukzalige gevoel en verder helemaal niets.
Neem één ding van mij aan als je je zo heerlijk voelt zoals ik vanmiddag deed, doe niets.
Sta alleen op om van alle communicatiemiddelen de stekkers eruit te trekken en wat je echt maar dan ook echt nooit moet doen is het beginnen van een gesprek. Nooit doen, gewoon stilzwijgend genieten van het gelukzalige gevoel en verder helemaal niets.
Terwijl ik vanmiddag in de armen van Ryan lag te doezelen vroeg ik aan hem hoe zijn moeder had gereageerd.
Gewoon een terloopse vraag en hij antwoorde net zo makkelijk dat hij het niet verteld heeft. Hij heeft echt gewoon niets gezegd.
En om allemaal nietszeggende redenen ook. Dat hij bang is voor de reacties in zijn omgeving, zijn familie dat het bespot word.
En ik vind dat slap. Zijn broer is notabene getrouwd met een vrouw van internet. En dan zou zijn moeder onze liefde niet kunnen accepteren? Het is verdorie samenwonen, hij houdt zijn eigen huis toch aan? Het is toch niet ondoordacht allemaal?
Ik begrijp het niet. En ondanks al zijn gesus en op dat moment logische argumenten, want dat kan hij hoor, hij kletst je gewoon omver en op dat moment begrijp je alles wat hij zegt. En later denk je ineens het klopt niet.
En het klopt toch ook niet? We wonen samen en zijn moeder, die hij normaal gesproken alles verteld, weet niet beter dan dat ik een kennis van hem ben. Een kennis?! Niet eens een goede vriendin, welnee gewoon een kennis.
Ik krijg eigenlijk heel sterk het gevoel dat hij niet werkelijk voor mij kiest. Hij vertelt het niemand want stel dat het mis gaat? Dan behoeft niemand het te weten, dan kan hij gewoon naar huis gaan en verder leven alsof het nooit gebeurd is.
Hij wil niet voor mij kiezen, Ryan wil gewoon weer die achterdeur open hebben net als op Corfu.
Tijdens onze discussie ben ik gebeld door de politie, die was dolblij mij eindelijk te pakken te krijgen. Een actie van mijn ex waar ik kort wat mee gehad heb. Die heeft me als vermist opgegeven tijdens de week op Corfu. Nog zoiets onbegrijpelijks. Als je verdorie niet altijd je telefoon op neemt dan lig je voor sommige mensen gelijk dood in een greppel.
Door alle commotie hierom is de bonenschotel in de oven helemaal verbrand. Nu heb ik een uur geleden al gebeld voor twee pizza's alleen vrees ik dat ze het adres niet kunnen vinden.
En waarom trekt Ryan die klompen niet uit, hij hoort dat kabaal van die houten gevaartes op het parket toch ook wel? ik word gek van hem met dat af en aan gehos naar het raam.
Ik ga die pizzakoerier bellen.
Had me onze eerste dag samen toch wel anders voorgesteld eigenlijk.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
OMG Ryan3 op klompen *Proest*
Ryan3 op klompen *Proest*
Sometimes it snows in april
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
And all good things, they say, never last
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
And all good things, they say, never last
De politie belde. Stali's ex heeft haar als vermist opgegeven. Hahahaha. Nou ze heeft veel exen en heeft ook veel stille aanbidders dus we kunnen wrs. veel telefoontjes van de politie verwachten.
Zoals ik al zei, was de eerste discussie vanmiddag alweer binnen. Ik had op Fok! gelezen wat ze dus geschreven had over familie inlichten en ik heb daar mijn stukje op laten volgen, waarin ik dus dacht duidelijk gemaakt te hebben waarom ik de familie nog maar even niet ingelicht heb. Stali schijnt dit toch op te vatten als een motie van wantrouwen. Ze kan het beter zelf uitleggen, maar ze ziet het als een gebrek aan vertrouwen in onze relatie of iets dergelijks. Alsof ze er niet helemaal bij hoort. Een buitenvrouw is. Ik vind dit ietsje overdreven. Ik ben iemand die niet zit te wachten op het wekelijkse bezoek van schoonvaders en schoonmoeders, noch op al hun eventuele bemoeienissen. Heeft wat mij betreft niets te maken met mijn appreciatie van Stali of de waarde van onze prille relatie. Mensen in films, zoals bijv. James Bond, hebben ook vaak geen familie of het moet een familiefilm zijn. Anyway, door al het gezeik heen en weer is de bonenschotel dus aangebrand. Waren we genoodzaakt om de pizzakoerier te bellen. Deze doet er nogal lang over dus gevreesd mag worden dat ook de pizzakoerier ons stulpje niet kan vinden. Als hij maar niet met zijn brommertje naar het landhuis rijdt. Lol. De mensen in het landhuis zijn nogal op zichzelf, heb ik van Stali begrepen.
Leuke is nu dat we beide tegelijk een stukje schrijven.
Ah, de pizzakoerier is er. Mangare.
I´m back.
quote:Ja, van die grote gele.
Op maandag 9 februari 2004 21:32 schreef fotoloog het volgende:
OMG
I´m back.
quote:Staan je vasr goed!
Op maandag 9 februari 2004 21:45 schreef Ryan3 het volgende:[..]
Ja, van die grote gele.
Ga zo door met deze topics
Sometimes it snows in april
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
And all good things, they say, never last
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
And all good things, they say, never last
dinsdag
Het vrolijke nieuws op het werk
Het vrolijke nieuws op het werk
Gisteravond verdween mijn saggerijnige bui op slag toen Ryan mij met twee pizza's rondom de eettafel achterna begon te rennen. Ik heb afgelopen zomer een dramatische blinddate van een heel weekend met een Italiaan gehad. Ryan pest me er nog altijd mee. Het waren ook echt twee absurde dagen waar ik me in had laten kletsen door een vriendincollega omdat deze heel lief dacht mij wel even aan de man van mijn leven te helpen. Om kort te gaan ik heb moeten rennen voor mijn leven vanwege die engerd.
Vanmorgen hing vriendincollega gelijk met twee mokken koffie over mijn bureau om te vragen hoe ik het heb gehad op Corfu. Ik vertelde haar natuurlijk uitgebreid over Ryan, hoeveel plezier we gehad hebben en de bizarre dingen die we op het eiland meegemaakt hebben Ze vond het allemaal geweldig leuk om te horen en we hebben dubbel gelegen van het lachen. Ze vond dat ik er anders uitzag, stralend, jonger zelfs. Ze vroeg me ook honderduit over Ryan natuurlijk, maar ineens als bij donderslag betrok haar hele gezicht toen ik vertelde dat Ryan en ik elf jaar schelen. Ze zei niets meer, pakte snel de lege mokken op en liep zonder me nog aan te kijken met de woorden dat ze nog een heleboel werk had liggen mijn kantoor uit.
Ik was perplexed.
Binnen een half uur kreeg ik een E-mail van haar waarin ze zich excuseerde voor de manier waarop ze was vertrokken.
Opvallend hoeveel mensen eerst excuses maken en dat daar dan een waslijst van redenen op volgt waarom het terecht is dat ze zo gereageerd hebben en dat jij dan de gene bent die zo ontzettend verkeerd is.
En zo was de mail ook excuses en verder alleen maar redenen waarom Ryan een verkeerde keuze is.
Speelt leeftijd een rol? Ik denk van wel. Maar dan op geestelijk vlak. Ik geloof niet dat het snel voor zal komen dat een meisje van 18 op gelijkwaardig niveau kan leven met een man van 64.
Ryan is niet oud, hij heeft gevoel voor humor, is balorig, hij krijgt me altijd aan het lachen maar daarnaast kan ik op hem leunen wanneer ik met dingen zit. Hij geeft mij innerlijke rust. En wanneer ik weer eens neig tot neurotisch gedrag helpt Ryan altijd alles te relativeren. Ik heb echt het gevoel alles tegen hem te kunnen zeggen.
Ik heb geen last van het leeftijdsverschil, ik merk het niet anders dan in positieve zin. Maar ik merk het dus wel. Niet zozeer het leeftijdsverschil maar wel dat hij volwassen is maar is dit ook werkelijk leeftijdsgebonden?
Ik vraag me nu wel voor het eerst af of Ryan mij niet af en toe te jong vindt. Of hij iets mist bij mij.
Wat zou Ryan nu aan het doen zijn? Hij heeft nog niets gepost zie ik en ik probeer hem te bellen maar hij neemt de telefoon niet op. Ik mis hem.
Vanmorgen heeft hij me zolang mogelijk laten slapen en toen ik de keuken in liep had hij al ontbijt gemaakt en Femke liep door de keuken om hem heen te hossen op zijn klompen. Schaterend van plezier om het helse kabaal wat ze ermee kon produceren, Ryan is erg goeiig niet alleen naar mij maar helemaal naar Femke toe.
Toen we niet veel later in zijn rode Astra stapten had Ryan inderdaad veel weg van een uit de kluiten gewassen Huub Stapel als liftmonteur en ik het zakelijke van Annemiek Verdoorn.
Ryan had enthousiaste plannen gemaakt om vandaag te gaan klussen in en rond ons huis en had zijn blauwe overall en klompen (onder protest van Femke natuurlijk) al aangetrokken en bracht ons weg.
Ik probeer nog maar eens naar huis te bellen want ik moet niet vergeten dat wegwerpcamera'tje met de foto's van Corfu te laten ontwikkelen. We moeten natuurlijk niet te lang wachten om de foto's in TRU te plaatsen.
Tot later.
[Dit bericht is gewijzigd door Staal op 10-02-2004 12:20]
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Hulde, mooi verhaal zeg. En wat een werk!
Het idee dat het allemaal echt heeft plaatsgevonden, geeft het verhaal aan een voyeur beslist meerwaarde. Verzin daarom iets geloofwaardigs a.u.b. wat voor vreselijks er met (de output van) het wegwerpcameraatje gaat gebeuren.
En wat een werk!Het idee dat het allemaal echt heeft plaatsgevonden, geeft het verhaal aan een voyeur beslist meerwaarde. Verzin daarom iets geloofwaardigs a.u.b. wat voor vreselijks er met (de output van) het wegwerpcameraatje gaat gebeuren.
"Those people who think they know everything, are a great annoyance to those of us who do."
Vanmorgen eerst de meiden weggebracht. En toen heb ik de gereedschapskist uit de auto gehaald en ben ik aan het hekwerk achter ons stulpje begonnen. Dat was een beetje gammel en het deurtje sloot niet goed meer, waardoor het rammelde in de wind. Maar mijn God zeg, wat zitten we hier op een mooie plaats. Natuurlijk heb ik uitgebreid het park verkend rondom het landhuis. Zo'n halve klik bos scheidden ons van het statige hoofdgebouw, dat in een klassiek laat-19de eeuwse stijl is opgetrokken. Alles asemt rust in en uit hier. Achter het landhuis stond iemand kantjes af te steken. Hij groette me vriendelijk en al gauw raakten wij aan de praat. Zijn naam was Dirk*. Dirk de tuinman, zo bleek. Hij had ooit in het bijhuis gewoond maar toen de jongste ouder werd, vertrokken ze naar het dorp, naar een groter huis. Inmiddels was hij gescheiden, maar had geen zin gehad om terug te gaan naar het bijhuis. Hij was klusjesman, parttime in dienst en zo'n beetje eigen baas. Niet alleen verzorgde hij de tuin en het park, ook onderhield hij het onroerend goed en deed andere dingen voor de familie. Ook vertelde hij alles over de bewoners, de familie Nauta*, die het landgoed bewoonden. Het was een vrij uitgebreide kinderrijke familie geweest, rijk geworden in het onroerend goed volgens hem. Pater familias had ook nog een advocatenkantoor en hoewel dik in de 70 ging hij daar nog iedere dag naar op pad. Leuk detail voor Stali. Grinnik. Ons bijhuisje is in de jaren 70 bewoond geweest door de oudste zoon. Student in de filosofie oid. En of hij nou gek was of niet, zei Dirk, hij schijnt zich op een noodlottige dag verhangen te hebben in het bijhuis. Maar goed dat was voor Dirks tijd. Dirk bleek net zo oud als ik te zijn. Hij was ruim een kop kleiner dan ik en had een grijzige crew cut. In het bijhuisje dronken we een biertje en daarna excuseerde hij zich, want er was nog veel werk te doen vandaag. Voor mij ook, want ik had beloofd om wat dingetjes op te hangen. Tijd voor mij ook om het huisje eens wat grondiger te inspecteren. Ook het huisje droeg mijn goedkeuring wel weg trouwens. Een mooie mengeling van antiek en eigentijds. Meubilair, ledikanten, gordijnen, parket waren namelijk antiek, net als veel equipment in de vrij ruime keuken en de grote badtobbe in de badkamer. Eigentijds waren de electrische voorzieningen, het sanitair en zelfs dus de aansluiting op de duistere inetwegen. Stali had een huisje vrijwel gemeubileerd overgenomen. Zelfs hing er een prachtig olieverfschilderij in het gangetje. Erop afgebeeld een paadje langs allerlei uitheemse bossages en bomen in een tropische of subtropische omgeving. Op een tak een paradijsvogel. Enfin er was veel te zien en te bekijken in het huisje dus. Leuke is dat het huisje leek te leven. Het wiegde en kraakte in de wind. In mijn jeugd heb ik ook ooit eens in zo'n oud huis gewoond, zij het een stuk groter, maar ons stulpje deed me er enigszins aan denken. Ik weet nog dat als een noordwesterstorm voorbij trok, je op zolder enige decimeters uit het lood trilde en wiebelde. Enfin, de tijd vloog voorbij, want toen Dirk vertrok was het tegen 12 uur, toen ik eindelijk vier planken bevestigd had was het al 2 uur in de middag.
Ik zou de boekenplanken nog even vullen en dus begon ik de dozen met boeken uit te pakken toen ik stuitte op de Kama Sutra, on top. Nu zul je denken dat ik het verzin, maar dat is dus niet zo. Stali had echt een exemplaar van de Kama Sutra in huis. Hahahahaha. Goed, ik kreeg dus wel een stijve hè. Ongeveer hetzelfde resultaat als toen ik het laatje van haar nachtkastje opentrok en daarin een grote dildo tegenkwam en één of ander mal dingetje aan roze touwtjes. Enerzijds heb je het gevoel dat je verboden terrein betreedt, anderzijds dat je haar nu nog intiemer kent. Ik stond even voor de vraag of ik me nu zou aftrekken? Eigenlijk maar niet doen. Masturbatie is in een prille relatie toch eigenlijk een beetje vreemdgaan. Vreemdgaan met je rechterhand. Bovendien iemand van 42 moet natuurlijk niet al te veel zaad gaan lopen verspillen als hij tenminste een relatie probeert te onderhouden met een seksueel over-actieve jongedame van 30. Zo liggen de zaken nu eenmaal. Enfin ik liet de boeken maar even voor wat ze waren, want ik herinnerde me ineens ook nog dat ik Stali's speciale douchekop nog even moest installeren. Had ze meegenomen van haar vorige woonruimte vanwege het masserende vermogen, zei ze. Vooral haar nekspieren gingen heel erg vastzitten na een dag op kantoor. Toen ik met de nodige portie gestuntel de douchekop had geïnstalleerd, was het tijd geworden voor een kopje thee. Ook heb ik de pc ingeschakeld. Ik las dus de text die hierboven staat...
Idd vreemd dat ik nog geen telefoontje van haar gehad heb. Geeft op zich niet, ik ben niet iemand die van minuut tot minuut op de hoogte gesteld dient te worden van het doen en laten van zijn geliefde, maar goed. Ik heb toch maar even gekeken waar die mobiel van mij uithing, want ze heeft dus wel verscheidene malen gebeld. Ik vond hem in mijn groene broek. Stond zeker op trilstand oid. Weet ik veel. Stomme dingen. Die vorige van mij heb ik maar 1 keer gebruikt. Ik heb hem iig in de zak van mijn ketelpak gedaan dus mocht ze nog bellen dan neem ik hem wel op. Het leeftijdsverschil is dus ook aan de orde gekomen, lees ik. Had ik al gezegd en Stali had dat weggewimpeld, maar in wezen hebben Les Autres natuurlijk een beeeehtje gelijk. Van zo'n jonge dame van 30 zou ook ik niet verwachten dat ze met een vent van pre-middelbare leeftijd kwam aanzeilen. Ja, tenzij hij centen heeft natuurlijk, maar dat heb ik niet. We kennen elkaar op zich nog niet zo erg lang en tot nu toe hebben wij weliswaar geen onoverkomelijke problemen ervaren, maar hoe het in de toekomst gaat, mocht dit stand houden, dat is natuurlijk vers 2. Voor mezelf heb ik voorgenomen om die brug over te gaan als ik hem tegenkom. Ik zit op dit moment mijn verslag te tiepen en ik moet nog wat administratie doen en dan zal ik de meiden weer ophalen. Niet vergeten de wegwerpcamera nog even te zoeken.
Het was een aangenaam verblijf iig. Deze eerste dag.
* zowel voor- als achternamen zijn vanwege redenen die voornamelijk de privacy behelsen gefingeerd.
[Dit bericht is gewijzigd door Ryan3 op 10-02-2004 16:20]
I´m back.
Ik zou er bijna plaatsvervangende schaamte van krijgen. Bijna. .
.
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Pffff. Even alleen. Stali is even naar een vriendin toe, Femke ligt in haar bedje. Afwas gedaan. We hebben zelfgemaakte bami gegeten. Heb er een mespuntje trasi in gedaan, voor die typisch Indische smaak, zoals op de verpakking staat, maar merkte er weinig van. De pindasaus was vies. De kroepoek zijn we vergeten. Ik begin me bijna een huisman te voelen... Jeez, wat is het snel gegaan, alles bij mekaar. Ik leerde Stali op een ander forum kennen, onder een andere nick. Heel toevallig eigenlijk. Komt, omdat ik zag dat zij over dildo's aan het ouwebetten was en dus deed ik ook even een duit in het zakje. Hihi. Het niveau daalde, maar de stemming steeg, zullen we maar zeggen. Heel leuke avond en nacht gehad iig. En hoewel ik van huisuit als Zeeuw het liefst de kat uit de boom kijk, was ik snel verkocht. Niet zo het forumbeheer op bewust forum overigens. In de dagen die volgden regende het waarschuwingen, beschimpingen en nare discussies omtrent ons zogenaamde scabreuze gedrag. Au fond was het alleen maar lol trappen. Eén en ander resulteerde eerst in een permban voor yours truly, die vervolgens stilzwijgend omgezet werd in een IPban. Discussie uitgesloten. Niet getreurd echter, wij zetten onze campagne verder op een ander forum. Ook daar liepen we binnen de kortste keren tegen een nare en onnodige beperking op. De PB-mogelijkheid werd uitgeschakeld, omdat we te veel PB'den en fora zijn helemaal niet voor het versturen van PB's en dus verplaatsten wij andermaal ons kampement. Uiteindelijk bleek dat laatste forum -ik zal niet in details treden- helemaal armoe troef (2de IPban voor yours truly ha ha) en dus zegen wij neer op het voor mij ouwe en vertrouwde Fok!. Je kunt zeggen wat je wilt van Fok!, maar vergeleken bij de kleinere fora in forumland is dit een oase van tolerantie en gematigdheid. We hebben toch een stoet diep en diep treurige fatsoensrakkers en dictatoriale administrators en wat dies meer zij met 1 of ander jeugdtrauma aan ons voorbij zien trekken, zeg. Ik bedoel, de jaren 50 zijn onder ons, maar ondertussen wel in de gaten houden wat wij op Fok! allemaal uitspoken. Hihi. Hulde dus aan Fok! Op Fok! stelde ik aan Stali voor dat ze mijn oude kloon Staal zou gebruiken. Waarom een nieuwe user aanmaken, als er nog oude ongebruikte users zijn? Leuke was dat Staal hierdoor een tweede leven ingeblazen werd en dus zou dat nog voor de nodige consternatie kunnen zorgen. Inmiddels waren onze hormonen ook steeds lastiger geworden. Een beetje wee gevoel in mijn lendenen werd ik gewaar als ik met Stali bezig was. Vreemd was dat. Stali zelf werd ook een beetje duizelig van mij en dus na nog heel wat vijven en zessen en nachten vol msn'en spraken wij op neutraal terrein, dat al snel voor haar woonruimte werd ingewisseld (jak jak jak) af. Voor mij natuurlijk ook iets nieuws. Dat meeten bezag ik altijd met de nodige reserves. Niet veel behoefte aan ongehoorde hoeveelheden bier drinkende pubers. Dit was iets anders! O, ja en veel bier hebben we ook gedronken.
[Dit bericht is gewijzigd door Ryan3 op 10-02-2004 20:48]
I´m back.
quote:Er moet ook meer in! Hoe meer sambal hoe meer smaak over het algemeen dan. Uhm, denk ik.
Op dinsdag 10 februari 2004 20:36 schreef Ryan3 het volgende:(...)We hebben zelfgemaakte bami gegeten. Heb er een mespuntje trasi in gedaan, voor die typisch Indische smaak, zoals op de verpakking staat, maar merkte er weinig van.(...)
quote:Tja, dat blijft me verbazen. Ik bedoel, ik heb heel wat meegemaakt in forumland, maar dat laatste sloeg alles. Ik denk dat betreffende beheerder had gedacht dat de andere users gemakkelijk mee zouden gaan in het ryan3 bash proces. Echter (ondanks dat ryan3 soms best een klootzak is op fora) stelde 'wij' als old-school-forummers dit dus niet op prijs. Uiteindelijk zijn we geloof ik allemaal weg gegaan.
(...)Ik leerde Stali op een ander forum kennen, onder een andere nick. Heel toevallig eigenlijk. Komt, omdat ik zag dat zij over dildo's aan het ouwebetten was en dus deed ik ook even een duit in het zakje. Hihi. Het niveau daalde, maar de stemming steeg, zullen we maar zeggen. Heel leuke avond en nacht gehad iig. En hoewel ik van huisuit als Zeeuw het liefst de kat uit de boom kijk, was ik snel verkocht. Niet zo het forumbeheer op bewust forum overigens. In de dagen die volgden regende het waarschuwingen, beschimpingen en nare discussies omtrent ons zogenaamde scabreuze gedrag. Au fond was het alleen maar lol trappen. Eén en ander resulteerde eerst in een permban voor yours truly, die vervolgens stilzwijgend omgezet werd in een IPban. Discussie uitgesloten. Niet getreurd echter, wij zetten onze campagne verder op een ander forum. Ook daar liepen we binnen de kortste keren tegen een nare en onnodige beperking op. De PB-mogelijkheid werd uitgeschakeld, omdat we te veel PB'den en fora zijn helemaal niet voor het versturen van PB's en dus verplaatsten wij andermaal ons kampement. Uiteindelijk bleek dat laatste forum -ik zal niet in details treden- helemaal armoe troef (2de IPban voor yours truly ha ha) en dus zegen wij neer op het voor mij ouwe en vertrouwde Fok!. Je kunt zeggen wat je wilt van Fok!, maar vergeleken bij de kleinere fora in forumland is dit een oase van tolerantie en gematigdheid. We hebben toch een stoet diep en diep treurige fatsoensrakkers en dictatoriale administrators en wat dies meer zij met 1 of ander jeugdtrauma aan ons voorbij zien trekken, zeg. Ik bedoel, de jaren 50 zijn onder ons, maar ondertussen wel in de gaten houden wat wij op Fok! allemaal uitspoken. Hihi. Hulde dus aan Fok!(...)
Verder: erg leuk topic. Jullie (staal en ryan3) hebben echt wel een erg groot schrijverstalent. Is leuk om dit te lezen.
Op donderdag 9 september 2004 14:04 schreef Duderinnetje het volgende:
Bert, ik kan over jou maar een ding zeggen: ik hou nu al van je. Ik weet niet wat het is. Jij roept dat gewoon op bij mensen.
Bert, ik kan over jou maar een ding zeggen: ik hou nu al van je. Ik weet niet wat het is. Jij roept dat gewoon op bij mensen.
Wat een noodweer! Bij jullie ook?
Ik kwam een half uur geleden thuis en zag dat het hek wat Ryan vanmiddag gemaakt heeft alweer stuk gewaaid is.
Heb het nog maar niet verteld. Fijn te horen dat hij zich wel amuseert gedurende de dag.
Was werkelijk bang dat hij het snel zou willen ontvluchten. Ryan kan het wel aardig vinden met de tuinman.
Ik weet het niet wat ik van die Dirk moet denken. Maar ik heb hem ook maar een keer kort gesproken, op de dag dat ik hier kwam wonen. Vond het toch wel een beetje zonderlinge man hoor. Eigenlijk hou ik niet van dat gestruin van hem rond het huis.
Van mij mag de tuin ook gewoon helemaal dichtgroeien, ik hou wel van wilde tuinen en privacy.
Wat een verschil trouwens wat lijsten en boekenplanken, eentje hangt wat scheef trouwens maar dat zal wel komen omdat het huis wat aan het verzakken is natuurlijk.
Het geeft mij echt een fijn gevoel, een thuisgevoel met wat eigen karakter. Maar tegelijkertijd bekruipt me toch ook een luguber gevoel dat hier een jongen op zo'n jonge leeftijd zich in ons huis aan de balken heeft opgehangen. Dat gevoel komt ook vast door het stormachtige weer en het geloei van de wind die onder de dakpannen jaagt.
Ryan heeft voor ons een glaasje Port ingeschonken en zit op moment van schrijven een sigaar te roken, Ik ga me bij hem voegen want zoals ik hem daar zie zitten is hij er helemaal klaar voor om een spookverhaal te gaan vertellen. Ik hoop het in ieder geval want de sfeer is er wel naar.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Hihi. Artistieke inzinking. Stali is naar bed gegaan en ik zit hier nog even in de stille huiskamer. Mijn laatste glaasje port. We hebben lang gepraat vanavond. Ook over deze topic. Stali kreeg een beetje het idee dat zij de thema's aan het aflopen was en ik alleen maar mooie stukjes schreef. Met thema's bedoelt ze de onderwerpen waarmee we worden geconfronteerd nu we samenwonen en die we, ook buiten de stukjes in deze topic om, met elkaar bespreken. Bijna wilde ik er een punt achter zetten. Ik bedoel als samenwonen en daar tegelijkertijd een soort verslag van maken zo moeilijk is dan kun je er beter ook niet aan beginnen. Want net als op Corfu heeft dit op één of andere manier toch invloed op ons functioneren, merk ik. Alsof je met die stukjes in je hoofd bepaalde dingen doet of schrijft. Het lijkt best een beetje op de film Edtv, waarin de protagonist in zijn dagelijkse leven gevolgd wordt door de camera. Verschil is natuurlijk wel dat wij makkelijk in staat zijn om dingen weg te laten. Of dingen anders, dus mooier c.q. juist niet mooier, kunnen voorstellen dan hoe ze in werkelijkheid zijn. Stali was iig bang dat ze door het steeds aanhalen van die thema's als een zeikerd gezien zou worden. Ik vond dat wel meevallen. Ook ik snij die thema's aan en bovendien nergens maar dan ook nergens komt Stali in de stukjes of IRL op mij zeikerig over. Haar gedachten en haar stijl van uitdrukken zijn nu eenmaal geheel anders aan die van mij. Geen reden om ongerust te zijn. Geen reden ook om te denken dat lezers, als er al lezers zijn, voor mij partij trekken. We blijven dus doorgaan. We blijven gebeurtenissen en wat we van elkaar vinden zo eerlijk en natuurgetrouw mogelijk weergeven en in deze topic plaatsen. Ik bedoel iemand anders houdt een dagboek bij of doet weet ik veel wat. Wij hebben voor deze vorm gekozen. Van het weekend zou een wederzijdse vriendin uit IJ. komen, maar die heb ik per e-mail afgezegd. Sorry Cayo. Het weekend is voor ons. We gaan gezellige dingen doen. Zaterdag uiteten. Zondagochtend naar Artis. En 's middags Brideshead revisited. De kroegjes bezoeken uit mijn studententijd. Leuke is dat Stali als klein meisje ook in de grote stad A. woonde. We hebben dus zonder dat van elkaar te weten dezelfde plaatsen bezocht in dezelfde tijd. (Niet dat zij al in de kroeg zat natuurlijk). En om nog even terug te komen op een thema. Natuurlijk bekruipt me af en toe nog de neiging om in de auto te springen en terug naar huis te rijden. Maar vandaag overdag niet en vanavond eigenlijk ook niet. We zaten naast elkaar op de bank en nipten gezellig van een glaasje port terwijl een playlist met romantisch klassieke muziek (waaronder ook Bachs Air) opstond. Toch zal ik donderdag heimwaarts keren. Voor de cursus, mijn post, de plantjes water te geven (nee, ik heb ze nog niet meegenomen uit angst dat zij heimwee krijgen) en nog wat administratie te doen. But I'll be back...
I´m back.
woensdag
Spoken zien
Spoken zien
Want integenstelling tot wat Ryan hierboven schrijft, merk ik bij mezelf ongelovelijk te kunnen mieren. Want zelfs al ben ik gisteravond lachend naar bed gegaan omdat Ryan vertelde zijn planten niet te hebben meegenomen omdat hij bang is dat ze last van heimwee krijgen. (en het is echt zo dat je sommige planten niet mag verplaatsen want dan vallen alle blaadjes er vanaf). Dan schiet de zorgelijke gedachte, 'zie je wel, het is een logeerpartij' toch ongewild door mijn hoofd.
Ik voel me best onzeker en maak me zorgen over vanalles en Ryan is veel gemoedelijker, die maakt zich allemaal nergens druk om. Zelfs als het huis nu ter plekke in zou storten dan zou hij heel rustig zeggen, 'zonde, maar toch goed dat ik dan mijn gereedschapkist meegenomen',
Gisteravond hadden we een klein verschil van mening, althans in mijn optiek. Ryan vond het ruzie, ik gewoon een rustige discussie. Maar ik ben opgegroeid met slaande deuren, gerinkel van glasscherven, felle discussies en ik at vroeger van Xenos-servies want het ging immers toch nooit lang mee, en dat hoefde ook niet, dat was normaal. Het had niets met de afwezigheid van liefde te maken en mijn ouders zijn nog steeds heel gelukkig met elkaar. Wel wat rustiger natuurlijk, ze beginnen al wat leeftijd te raken maar er sneuvelt gerust af en toe nog weleens een glasruitje in de de huiskamerdeur.
Ik ben echt geschrokken toen Ryan gisteren na poosje van stilte ineens zei op FOK! de mededeling te plaatsen naar huis te gaan. Het is voor mij nog steeds onduidelijk of hij hiermee bedoelde 'slechts' het 'Lila Pauze gevoel' te beeindigen of ook werkelijk terug naar huis te gaan. Dat geeftwel een indicatie hoe onze verslagen inderdaad van invloed zijn op ons leven.
Eerlijk? Ja ik wilde valsspelen. Jij volgt onze belevenissen en ik wilde je bedriegen.
Niet uit kwade wil natuurlijk, dat zeker niet. Maar ik ben bang dat het anders allemaal zo vreselijk saai word.
En dus wilde ik van Dirk langzaamaan een hele enge tuinman maken, en dan ook echt een hééle enge tuinman. Zodat je zou gaan vrezen voor ons leven. De waarheid is, Dirk is een doodgoeie vent die geen vlieg kwaad doet.
Samenwonen is bepaald geen thriller. We leven gewoon ons dagelijks leven en dat is best saai. Mijn plannen voor vandaag zullen niet veel meer zijn dan de verhuisdozen in de schuur uitpakken, veelvuldig met Ryan de koffer in, boodschappen doen en Femke van school ophalen. Maar dat is samenleven en heel erg je best doen om te voorkomen dat je relatie ongemerkt wegzinkt en dat je iedere zondagmiddag op een meubelboulevard rondloopt omdat je anders van narigheid niet meer weet wat je anders met elkaar moet doen. Maar dat is het en.....
Ik vergeet dat ik de kranen in de badkamer heb aangezet, straks verder.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
post teveel
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Spoken zien, deel 2
Voor dag en dauw heb ik Femke naar school gebracht en heb ik bij terugkomst nog even naar het hekje gekeken. Het deurtje rammelde de hele nacht. Had ik niet moeten doen. Ik weet niet wat er precies mee aan de hand was, maar nu ligt het hekwerk over de hele breedte plat. De palen, waarmee het hekwerk in de grond verankerd is, zijn zacht geworden van de drassige bodem, denk ik. We moeten dus nieuwe palen hebben. En gereedschap, zoals een grondboor en zo'n houten hamer, om nieuwe palen te kunnen zetten. Naar de Gamma, dat zeg ik toch? Klote. Ik heb de zooi tegen de schutting aan de zijkant gezet. Zoeken we straks wel uit. Stali heeft vandaag een dag vrij. Ze werkt vier dagen in de week en is woensdag altijd vrij. Ik ging naar binnen en begon aan het ontbijt.
Voor dag en dauw heb ik Femke naar school gebracht en heb ik bij terugkomst nog even naar het hekje gekeken. Het deurtje rammelde de hele nacht. Had ik niet moeten doen. Ik weet niet wat er precies mee aan de hand was, maar nu ligt het hekwerk over de hele breedte plat. De palen, waarmee het hekwerk in de grond verankerd is, zijn zacht geworden van de drassige bodem, denk ik. We moeten dus nieuwe palen hebben. En gereedschap, zoals een grondboor en zo'n houten hamer, om nieuwe palen te kunnen zetten. Naar de Gamma, dat zeg ik toch? Klote. Ik heb de zooi tegen de schutting aan de zijkant gezet. Zoeken we straks wel uit. Stali heeft vandaag een dag vrij. Ze werkt vier dagen in de week en is woensdag altijd vrij. Ik ging naar binnen en begon aan het ontbijt.
I´m back.
Ha, Ryan. Ouwe Schizo.
Leuk weblog! .
During the first half of the 20th century, Duke Paoa Kahinu Mokoe Hulikohola Kahanamoku emerged as the world's consummate waterman, its fastest swimmer and foremost surfer, the first truly famous beach boy
quote:Mag ik er allereerst even op wijzen dat Stali hier nu naast me staat en ik een arm om haar ongekleede net gebadderde middel heb geslagen... Maar verder thanx.
Op woensdag 11 februari 2004 11:16 schreef Berserker het volgende:
Ha, Ryan. Ouwe Schizo.Leuk weblog!
I´m back.
Dacht te laat aan de kranen en moest eerst dweilen voordat ik in bad kon. Het is een oude kuip van porselein op zwart uitgeslagen koperen pootjes, zonder overloop. Maar dat geeft niet, ik ben er helemaal verliefd op evenals op de kranen. Ook van koper en met ingelegd porselein.
Ik lag nog maar net in bad en toen zag ik het. Waar ik de prachtige oude douchekop verwachte, daar hing nu tot mijn grote schrik mijn super hight tech stalen massagedouchekop van Grohe. Het is werkelijk barbaars, maar tegelijkertijd vond ik het zo ontzettend lief van Ryan. Hij heeft de vervanging inderdaad verteld maar ik had er geen aandacht aan besteed. En het is echt heel lief van hem want ik weet dat hij onze mooie oude badkamer net zo waardeert als ik dat doe.
Ik lag nog maar net in bad en toen zag ik het. Waar ik de prachtige oude douchekop verwachte, daar hing nu tot mijn grote schrik mijn super hight tech stalen massagedouchekop van Grohe. Het is werkelijk barbaars, maar tegelijkertijd vond ik het zo ontzettend lief van Ryan. Hij heeft de vervanging inderdaad verteld maar ik had er geen aandacht aan besteed. En het is echt heel lief van hem want ik weet dat hij onze mooie oude badkamer net zo waardeert als ik dat doe.
Het nu net alsof het Grohestaal me aanstaarde met een "heb ik jouw even lekker te pakken nu". En hij zou dan nog gelijk hebben ook. Door de komst van Ryan ben ik onze jarenlange relatie vergeten. Ik heb bij elkaar genomen heel wat uren plezier van deze getalenteerde douchekop gehad. Afwisselend hebben we samen alle mogelijke standen doorlopen. Ik vind zelfbevrediging in een relatie geen vreemdgaan. Toen Ryan en ik elkaar op een ander forum ontmoetten in een balorig topic over "Mannen kwijlen" hebben we enorme lol gehad.
We raakten niet veel later ook in PB's aan de praat en vreemd genoeg spraken we daar nooit over sex. Later op MSN ook niet. We raakten niet uitgepraat maar het ging nooit over sex.
Maar dat wilde niet zeggen dat ik het niet voelde. Ik droomde van hem, fantaseerde over hem terwijl het gevoel van verlangen steeds groter werd, de stralen water op mijn lichaam werden zijn handen, over mijn klit was het zijn mond, spieren spanden en mijn lichaam begon ongecontroleerd samen te trekken. De stralen water hielden echter de druk op mijn klit in stand, bleef mijn opwinding aanhouden.
Dit herhaalde zich weer en weer, net zolang tot ik me slap en duizelig voelde en zelfs het gevoel kreeg buiten bewustzijn te raken. Dan hield ik mijn hoofd heel kort onder water om zweetdruppeltjes af te spoelen en ging eruit, koffie zetten.
Mijn afscheid van de douchekop werd onderbroken door het geluid van stemmen voor het badkamerraam, Ryan was terug. Zou hij vinden dat ik nu vreemd ga? Met hem in gedachten?
Met zijn befobessie heb ik de douchekop niet meer nodig, hij mag eraf.
Ps. Ik ga Cayo een mail sturen dat ik gisteravond aan het mutsen was en vrijdag gewoon doorgaat.
Ps II. Niets is zaliger dan na zo'n bad Ryan tegen te komen.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Hahahahaha. Dus daar is die douchekop voor... Erg leuk. Nou ik vind het zeker niet een vorm van vreemdgaan als zij bij zichzelf een multiple orgasm (=meervoudig orgasme) kan bewerkstelligen. Zeker niet als ik nog mag kijken ook, slurp (=mannenkwijl). Niet uit vieze ouwe mannetjes belangstelling natuurlijk hè, dat spreekt, gewoon vanwege mijn bloedende sociologenhart... U kent allen Ryan3 hè? Seks ja. Gelukkig heeft Stali er geen hang-up over. Dat hebben we weleens anders mogen ervaren, met mijn generatie van linkse stekelvarkentjes. Ik weet niet wat dat is met die meiden van een halve generatie jonger dan ik. Hoe het komt. Wat seks betreft totaal geen remmingen, waar vrouwen van mijn eigen generatie idd eerst een goed gesprek verlangden dan wel uren konden leuteren over of ze nou een lieve tedere vrijpartij wilden of een stevig potje nuiken (=neuken). Ja, of ze kwamen er op latere leeftijd pas achter hè. Na de scheiding en 2 komma 3 kinderen. Verklaart iig de scherpe omzetstijging bij dildofabrikanten. Maar goed, laten we het niet hebben over de economie van de seks-industrie. Daar heeft Staal, toen Staal nog Staal was, weleens een topic over geopend, die niet liep.
Anyway, ik zit me dus net zo te verkneukelen als Stali deed achter de webcam. Ze kwam niet meer bij van die slappe ouwehoerverhaaltjes en niet erg nozele opmerkingen die ik er als een Mauser uit mitrailleerde. Heel vertederend. Ze had net haar haren gedaan en zat slechts gekleed in een badhanddoekje achter de webcam, terwijl ze niet wist dat-ie aanstond. Ik geloof dat toen bij mij de vonk ineens oversprong. 
. Een hele nacht zat ze daar schaarsgekleed achter die webcam, bijna vergetend iets te drinken, alleen maar giebelend de hele tijd. En idd ben ik dan niet zo'n slappe zak die dan zegt: <kom, doe je handdoekje eens af, geil, geil, geil>. Ook ben ik niet zo iemand die al masturberend met deze of gene dame in gesprek probeert te komen op msn. Ja, schijnt usance te zijn hoor, aldus de verhalen van onze onvolprezen femme fatale Cayo. Net zo goed als iedere dag een photo maken van je kaalgeschoren penis in erecto bijv. Of met je webcam filmpjes schieten van jouw seksuele verrichtingen. . Saai, misschien, maar ik word vooral vertederd door het detail...
Goed, Stali is de kleine in bad aan het doen en vertelt ongetwijfeld over de stoute witte haai Ryan die onder het sop zit om Femke te pakke-pakke-pakke. We hebben vanmorgen zo goed en kwaad het kon haar boeken op een rijtje gezet en nog wat keukenspullen ingeruimd. Dirk kwam nog even langs (op een paard), liet zijn professionele oog gaan over de restanten van het hekwerk en trok dezelfde conclusie als ik. De palen moeten vervangen worden. Hij morrelde ook even aan het verroeste sluitwerk en zei dat ook dat vervangen moest worden. Hij zou even kijken in zijn toolshed, want hij had nog wel paar palen staan en had nog een sluitwerk liggen. Gereedschap had-ie ook. Geen Gamma dus, dat zeg ik toch? De tijd vliegt voorbij. Ik heb een gezellige jaren 80 playlist opgezet (André Hazes nu). En prul een beetje op de pc. Stali is in een melige bui, komt straks even meedoen. Tja, wat kan ik zeggen. We wonen weliswaar in een oud huisje waar enige decennia geleden een jongeman van goede komaf zich heeft verhangen, maar er gebeurt niet veel. Spoken jagen of mijn bewustzijn vrijmaken voor een ander niveau van perceptie, heb ik weinig zin an. Lukte op Corfu ook al niet erg. Niet eens hebben we, net als in de boeken van Gerard, te maken met mensen die in wezen allemaal gek zijn. Wat kun je daarvan brouwen...? Ik zou willen dat ik kon schrijven zoals WFH (ghzzv!). Dat alles fout zou gaan, de enkeling door het hele universum bedrogen werd en er geen mus van het dak viel zonder reden. Maar dat is natuurlijk niet zo. Zelfs Dirk is geen invalide. (Waarmee ik uiteraard snaaks refereer aan de eerste zin uit Nooit meer slapen)...
I´m back.
Oooh wat erg is dit. Wat een vreselijke post van Ryan zeg.
Ik schaam me echt rot nu, kreeg zojuist een sms van een vriendin die hier ook meeleest. Ze vroeg zich serieus af of ik misschien gelogen heb over zijn 42 jaar. Hij lijkt wel bejaard.
En nu ik het zo lees, moet ik haar gelijk geven. 
Ryan is boodschappies doen, maar uit bovenstaande post......
Ik zie hem ook al sjokken hoor, met zijn rollator
Ryan , ik ben stapelgek op je maar dit is echt niet okay hoor.
Ik schaam me stuk.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Huh?
Wat nou weer? Hihi. Die meiden zijn mijn objectieve wetenschappelijk wijze van beschouwen duidelijk niet gewend dus. En mijn hart dat bloedt voor de sociologie niet.
Broeder Ryan is net terug van boodschappies doen en heeft speciaal om de vrouwen in dit gezegende huis te behagen een paar repen Lila Pause medegenomen. Dit om ons Lila Pauze gevoel kracht bij te zetten. Als ook witte bonen in tomatensaus, want dat eten we vanavond lekker, op zijn broeder Ryans klaargemaakt... Vanavond ben ik weder alleen zoals het er nu naar uitziet. Of niet natuurlijk. Het wezentje dat ik sedert enige weken de mijne noem (walgelijke uitdrukking) heeft een druk sociaal leven en is voor je er erg in hebt iedere avond de hort op. Natuurlijk brengt ze af en toe ook heel erg gei-ni-ge verhalen mede. Zoals een ex, die blijkbaar niet in de gaten had dat de relatie uit was en dus op gegeven moment toch maar de politie belde om haar als vermist op te geven. En het wezentje laat het vervolgens aan de politie over om die ex in te lichten omtrent het definitieve einde van de relatie. Nou ja, anders staan ze toch maar heel de dag katten uit de boom te jagen hè. Whoehahahahahaha. Enfin, over de lustige napolitaan heeft zijzelf al uitgewijd. Niet heeft ze erbij vertelt dat ze die ar-me ar-me jongen vervolgens goed te pakken heeft genomen bij terugkeer in zijn kleine geile mannetjes vaderland. Ze mailde terug dat ze erg flieft was geworden op hem en op het punt stond het vliegtuig te nemen en alle schepen achter haar had verbrand. Iets moest ze nog wel even kwijt. En ze wist dat de napolitaan gevoelig en ruimdenkend genoeg was om het te begrijpen. Ze legde met veel verfe uit dat ze een omgebouwde vent was. En daarna blijven mailen en telefoneren. Whoehahahahahaha. En dan die keer dat ze op zoek was naar een echte eerlijke vent en heel haar dorp onderplakte met een flyer waarop ze een man zocht. Whoehahahahahaha. Ik mag dit natuurlijk niet opschrijven, maar zo'n type is het, als ze een melige bui heeft. Tegelijkertijd is ze een lieve kwetsbare tedere kleine ondeugende schat. (Als ze slaapt.) Mannen, kerels, venters, jongens en oudevandage heren staan 4 rijen diep klaar om haar van alle kanten toe te schieten, indien het haar behaagt en toch kiest ze voor ene broeder Ryan3, die verder niets in zijn leven heeft gepresteerd dan een beetje slap uit zijn nek ouwehoeren en af en toe ad rem uit de hoek komen. Hihi. I kidd thy not. Aan de haak had ze geslagen een heerschap dat in zich de nu volgende eigenschappen verenigde: handsome, goeie baan, goeie carrière, nooit boos, altijd hulpvaardig, kon goed met Femke omgaan, ging een mooi huis kopen, beschikte over de juiste genen... maar wat denkt u? Hahahaha... Ik mag dit helemaal niet opschrijven natuurlijk, krijg ik straks ontiegelijk voor op mijn sodemieterij, maar doe het toch maar even. Zoals ik gisteren al zei: als ik nee zeg, dan betekent dit vaak ja. Hihi.
Ik ga de aardappelen jassen.
[Dit bericht is gewijzigd door Ryan3 op 11-02-2004 18:10]
I´m back.
The saga continues.
Dat was dus een kort praatje. We waren om zes uur klaar met eten, om half zeven heb ik haar bij haar ex afgezet (het heerschap dat allerlei gunstige eigenschappen in zich verenigde). Een kwartier later belde ze al weer. Ik kon haar weer ophalen. È. was naar haar ouders gegaan. Om te eten en te babbelen. Te babbelen? Wrs. om over Stali te babbelen ja. Ik mag e.e.a. aan deze topic toevertrouwen. Stali reageert later ook nog. È. heeft in zijn strategie om Stali te behouden een nu wel heel erg merkwaardige methode gebruikt. Die van de schoonouders. We weten niet wat hij gezegd heeft, maar wrs. zijn de ouders van Stali dusdanig verontrust geworden dat zij zelfs Stali niet op de hoogte hebben gesteld van het feit dat haar ex bij hen kwam eten én babbelen. Ik zei al tegen Stali dat È. wrs. de kaart van Femke heeft uitgespeeld. Daar zijn grootouders gevoelig voor. Beroerde methodiek. Laf ook. Ik bedoel, ik kan begrijpen dat je waanzinnig verliefd bent op een vrouw, dat je alles doet om haar liefde te winnen, maar om e.e.a. via schoonouders en over de rug van een klein kind te spelen, dat is paar maten te groot voor mijn bevattingsvermogen. En wat dacht hij nu? Dat als haar ouders zouden zeggen dat ze naar È. terug moest gaan dat ze dat dan zou doen? Ik zei al dat Stali de hoofden van vele mannen op hol doet slaan. È. heeft de boodschap nooit begrepen, geloof ik. Na een aanvankelijk vlotte start, een kort, maar voor Stali ongelukkig, samenwonen, bleek de kous op te zijn voor Stali. Ze kan beter zelf uitleggen wat ze voelde of juist niet voelde, maar ook al heb je diploma's van muur tot muur, staan er ik weet niet hoeveel nullen op je bankrekening en telt je genenpoel al mee vanaf William the Conquerer (meneer is Engels), als een vrouw niets voor je voelt dan kun je blijven aandringen wat je wilt, maar dan blijft het nee. En nee is nee isnee isnee isnee snee snee... Stali heb ik in mijn armen gedrukt en getroost. Ze is danig over haar toeren. Ik heb haar tranen weggekust. Ik heb haar tegen me aan gedrukt. Ze was aanvankelijk erg boos op haar vader en moeder, maar ik heb gezegd dat hij hen wrs. een rad voor de ogen heeft gedraaid. Ze zullen straks wel bellen. Een manager met een vierjarenplan is È. Mechanistisch en berekenend to the bone. Stali paste gewoon mooi in het plaatje, dat hij in zijn innerlijk had geprojecteerd van het perfecte bestaan. Verder geen gevoel...
I´m back.
Ik kan niet wachten op weer een verhaaltje van Ryan over Ryan, zijn klompen en de spannende boekjes van Stali + haar douchekop en de vele andere ziekmakende masturbatiefantasietjes die Ryan er op na houdt! Ik krijg er heel fijne nachtmerries van. .
.Je kunt trouwens ook gewoon weer eens een film kijken van Silvia K. , Ryan. Daar knap je toch altijd zo van op?
Met haar gedachten was zij bij het sprookjesachtige feit, dat zij hier nu was omdat zij cello kon spelen: auf Flügeln des Gesanges had de muziek haar naar deze plek in de zee gedragen, - als haar moeder haar eens kon zien!
donderdag
gedachten in de morgen
gedachten in de morgen
Wat een toestanden gisteravond, ik begrijp er nog steeds niets van. Wat Ryan zegt lijkt inderdaad het meest voor de hand te liggen. Zeker gezien het feit dat mijn vader later nog gebeld heeft en zeer gewichtig meedeelde dat È bij hun in de bank zat en dat het beter was wanneer ik met hem zou praten. Ik liet blijken dat wanneer È het op deze manier wenste te spelen ik daar geen behoefte aan had. Vervolgens werd prompt de hoorn in de handen van È geduwd, want ik hoorde alleen een aarzelend 'hallo' en gestommel maar verder kwam er niets uit.
Mijn vader klonk weer door de hoorn, of ik wilde dat È mijn spullen bij hun achter zou laten en er was ook nog wat post gekomen. of hij de laatste zou openmaken om het voor te lezen. Ik moest het maar zeggen want È wilde mijn spullen niet werkelijk daar achterlaten. Dus ik antwoordde spottend dat hij ze gerust naar mijn huidige woonplaats mocht brengen.
Nu werd mijn vader boos op mij "Stali, je kunt toch niet verwachten dat die jongen overal jouw spullen rondbrengt?"
E. had er geen moeite mee om deze helemaal naar mijn ouders te brengen wel?
Heb gezegd dat ik het zou regelen dat de spullen mijn kant op komen en heb het gesprek beindigd.
Het voelt als verraad, ze mogen hun ideale schoonzoon hebben maar dan wel zonder de dochter.
Het is voor mij nog steeds onbegrijpelijk. Die relatie heeft namelijk maar twee maanden geduurd en de hints over trouwen, plannen van vakanties het ontmoeten van zijn ouders het begon me allemaal steeds meer te benauwen. Ik kon steeds slechter tegen het getrek en gepluk aan me.
Tuurlijk in het begin was het leuk, alle begin is leuk. Na 1 week vertrok hij al voor twee weken naar het buitenland. Ik paste op zijn huis en vond dat zalig. Bij zijn terugkomst kwam het idee ook van hem dat ik samen met Femke bij hem zou blijven. Ik heb een nogal turbulent jaar achter de rug en vond het een gezellig idee. Ik mocht hem erg graag en Femke was idolaat van hem.
Het sloop er al in dat hij al snel mijn ouders begon te bellen om af te spreken. Hij stelde steeds voor bij mijn ouders langs te gaan.
Ach, ik was gewoon niet verliefd en dat ik er achterkwam dat hij overal een begrijpend 'ja' gaf wanneer ik wat vertelde maar hij erna niet wist dat ik het verteld had. Ik verdacht hem er eerst van dat het hem niet interesseerde maar kwam er geleidelijk achter dat het voor hem een tweede natuur was te doen alsof hij het begreep voor het zakenleven. Zijn werk, zijn carrière, dat is zijn leven en enige gespreksonderwerp. Zijn werk, (niet het jouwe, mooi popje) , geld verdienen, cijfers, daar hield het op. Hij staat eigenlijk lijnrecht tegenover alles waar ik voor sta. Het paste niet. Maar in plaats van duidelijk "nee" te zeggen, liet ik het blijken door alles af te houden en de problemen tussen ons aan te geven. Ik bevond me ook niet in een positie om botweg nee te zeggen.
de namiddag
De dag is alweer zowat voorbij. Heb al talloze keren geprobeerd Ryan te bereiken vandaan, maar ik krijg geen gehoor bij hem thuis noch op zijn GSM. Heb zelfs een SMS gestuurd, als weet ik dat het zinloos is en hij niet weet hoe hij het moet lezen. Toch wel vreemd hoor dat hij dan de hele dag gewoon niets laat horen.
Nou maak nog even wat werk af, eet intussen de Lila Pausen die ik vanmorgen uit de kelderkast gekaapt heb. Oja, moet vanavond niet vergeten te zeggen dat Ryan geen witte bonen in tomatensaus meer hoeft te kopen. Er stonden maar liefst veertien (!) blikken in de kast. En ik eet ze niet eens.
Okay, ik ga nog even verder en daarna als een haas op de fiets naar een vriendin waar Femke al is.
Misschien tot vanavond laat.
(Cayo weet niet of ze het vrijdag zal gaan redden in verband met een andere afspraak die dag. Maar ze zou haar best doen.)
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Ben net een half uur thuis. Thuis is leeg. Gelukkig deed mijn voordeursleutel het. Zoals ik al zei, heeft Stali een druk sociaal leven. Ik zag net in de mail dat ze bij een vriendin eet. Ik zou ook pas rond half tien of later terug zijn. Op het forum lees ik dat Stali me heeft geprobeerd te bellen en zelfs een SMS heeft verstuurd. Daar heb ik dan toch niets van gemerkt. Vervelende is dat het instructieboekje nog bij me thuis ligt. Kan niet eens zien of dat ding nu aan staat ja of nee. Fucking mobieltjes. Kan me de tijd nog heugen dat niet iedereen compulsief ieder moment van de dag naar zo'n ding greep om aan deze of gene te melden waar men zich mee bezig hield dan wel bevond. Is de wereld nu beter af...? SMSjes zijn helemaal een crime. Die neurotische oneliners die op je afgevuurd worden. Stali liet zien hoe het werkte. "I luv u" oid stond er op de display. Man, ik wil het helemaal niet weten. Waar bemoei je je mee? Rot toch 'n end op, joh. Ga wat anders doen of zo. Zak in de grond voor mijn part. Verander in een zoutpilaar. Weg met ajaks, weg met Feijenoord! Dood aan alle arbeiders! Ach, het is natuurlijk allemaal zogenaamd goed bedoeld van die eenzame stakkers, alleen IK WIL HET NIET WETEN!!!! Leuke dag gehad verder, in mijn eentje. Plantjes wat vertroeteld. Colbertje en das meegenomen voor as. zaterdag. Cursus gedaan. Nog wat administratie doorgenomen. Kliko's achter gezet. Oud papier voor gezet. Kopje thee gedronken. Geen aanval van acute bindingsangst gehad (had ik wel verwacht). Getankt. Braaf teruggereden. Kan me nu wijden aan een dis voor mezelf... Snik.
I´m back.
Van donderdag op vrijdag
Het is laat geworden vanavond, ben gelaten maar voel me toch niet echt vrolijk.
Demonen laten je midden op de dag schouderophalend maar weten je uiteindelijk snachts te vinden wanneer je geestelijk uitgeput thuiskomt en niets liever wilt dan wegkruipen in de armen van rust.
Niet vanavond... helaas
Voel me opgejaagd. Besef ineens dat ik er zonder meer vanuit ben gegaan dat mijn bagage als vanzelfsprekend is. Ineens een onverwachte confrontatie met de ongelabelde koffers van Ryan. Niet verwacht, omdat wanneer de telefoon gaat het altijd voor mij is. Een metaalachtig klinkend getingel van "hurry up" is altijd een bericht voor mij.
En ineens is er nieuws over een gemiste primaire voorliefde van Ryan.
De afstand tussen een huis vol groene planten en een thuis kan zo ver weg zijn en is wat we hebben ineens zo fragiel.
Telkens wanneer we hechter raken zijn er ineens invloeden van buitenaf. Een leger van laffe obsessies, krampachtig deel uit willen uitmakend lijkt klaar te staan.
Nietszeggend en toch,
Ryan, ik ben bang om je kwijt te raken.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Aarzel nou niet!
Het is heus geen vreemdgaan. Maar misschien ben je te moe? Dan gauw lekker onder de lakentjes.
Het is heus geen vreemdgaan. Maar misschien ben je te moe? Dan gauw lekker onder de lakentjes.
And it's only the giving
That makes you
What you are
That makes you
What you are
Wat leuk dat jullie de liefde hebben gevonden. Maar eh, zit die lul van 27 centimeter niet in de weg?
Iets wat je zelf niet wilt wat ze bij je doen moet je ook niet bij anderen doen. En iets wat je niet wilt wat gedaan word en daar commentaar op geeft moet je het zelf ook niet doen. En laat iedereen in zijn of haar waarden.
quote:Da's alleen maar handig als je hem in je eigen kont moet stoppen
Op vrijdag 13 februari 2004 12:16 schreef Batuwu_Griekgriek het volgende:
Wat leuk dat jullie de liefde hebben gevonden. Maar eh, zit die lul van 27 centimeter niet in de weg?
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Sekst dat nou lekker met een Clinton-masker op?
During the first half of the 20th century, Duke Paoa Kahinu Mokoe Hulikohola Kahanamoku emerged as the world's consummate waterman, its fastest swimmer and foremost surfer, the first truly famous beach boy
Vanmiddag toen ik van een afspraak thuis kwam, heb ik samen met Dirk het hek gemaakt. Hij was in zijn eentje al begonnen, maar met mijn hulp stond het ding in een mum van tijd zo vast als een huis. Na afloop hebben we paar biertjes gedronken. Hij vertelde iets meer over de familie in het landhuis. De oude Nauta was antroposoof. Nu heb ik daar wel een vage notie van, want één van mijn broers is ook jaren lang antroposoof geweest. Kinderen naar de vrije school. Macrobiotisch voer. In Oostenrijk op vakantie, omdat daar het Mekka ligt der antroposofen. Dat soort werk. Achter het hoofdgebouw lag een uitgebreide kruidentuin. Mevrouw N. betrok daaruit de ingrediënten voor haar geneeskundige drankjes en zalfjes, die zij bereidde in de grote tot een laboratorium uitgebouwde serre. Daarnaast deed ze aan allerlei andere hocuspocus, aldus Dirk, die een halve slag met zijn hand voor zijn voorhoofd maakte. De drankjes en zalfjes heeft ze ook toegepast op haar oudste zoon. Die jongen scheen, hoewel op allerlei gebieden hoogbegaafd, volkomen mattaklap te zijn geweest. In het begin niet, maar naar mate hij ouder werd, werd hij steeds gekker. Maar niet naar de reguliere artsen gaan hoor. Hij heeft in het bijhuisje jaren lang zitten wegkwijnen, totaal vereenzaamd, vervuild en mensenschuw. Een soort kluizenaar op het landgoed. Totdat hij zich dus in zijn paranoïde waan aan de balken heeft opgehangen. Net toen zijn ouders één of ander zonnewendefeest hielden en het hier barstte van het volk. Moet nog een heel spectakel geweest zijn. Kan me voorstellen ook. Dat soort lui doen graag allerlei offers aan de zon. Je zoon aan de balken aantreffen is natuurlijk het ultieme offer. Het bijhuisje heeft vervolgens jarenlang leeggestaan totdat eind jaren 80 Dirk werd aangenomen als opzichter.
Stali heeft gezegd dat ze er niet van hield dat Dirk steeds rond het huisje bezig was en hier in de beurt rondzwierf. Het gaf haar een onaangenaam gevoel. Ik heb dat natuurlijk gesust, want voor zover ik kan nagaan is Dirk wel een geschikte vent. Het is een ex-commando. Ofschoon op het eerste gezicht niet een prater, komt-ie met een paar biertjes in zijn kraag redelijk los. En laten we wel zijn, voor mij is hij tot nu toe de enige persoon, buiten Stali, waarmee ik eens een praatje kan houden. Hij heeft me ook het zwembad laten zien. Er zit nu een zeil overheen, maar over paar maanden maakt hij het ding weer bedrijfsklaar. Zelf doet hij 's ochtends ook wat baantjes trekken. Evenals de oude heer Nauta. Die komt in een felgekleurde badjas van het hoofdgebouw naar het zwembad lopen, iedere ochtend om 6 uur, en zwemt dan in totaal 10 baantjes, waarna hij zich weer naar het hoofdgebouw begeeft. Bij het zwembad staan 3 oude houten cabines, om je om te kleden. Iets verderop ligt de tennisbaan er een beetje verontachtzaamd bij. Een verweerd net scheidt de twee helften. En tussen het rode greffel schiet onkruid naar boven. Er wordt niet veel meer getennist. Hoewel het oude echtpaar kinderrijk was, 4 jongens en 4 meisjes, komt het zelden voor dat het echt druk is. Zoals nog in de jaren 80, toen de kinderen en kleinkinderen van het echtpaar grote picknicks hielden in het park en er hele competities werden gespeeld op de tennisbaan. Ook de wichelroedelopers en zonnewendeaanbidders rallyën niet meer in het park van het echtpaar.
I´m back.
quote:gra·vel (het ~)
Op vrijdag 13 februari 2004 16:19 schreef Ryan3 het volgende:
Iets verderop ligt de tennisbaan er een beetje verontachtzaamd bij. Een verweerd net scheidt de twee helften. En tussen het rode greffel schiet onkruid naar boven.
1 rode steengruis, o.a. gebruikt voor verharding van tennisbanen
gra·vel·baan (de ~)
1 atletiek- of tennisbaan van gravel
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
kinderachtig sommige reacties 
Hoop dat jullie je er niets van aantrekken. Ik vind het heel gezellig leesvoer dit. Ga zo door zou ik zeggen er zijn er nl die het wel leuk vinden
This whole world is wild at heart and weird on top
Vrijdagavond
Na veel te lang op de vrijdagmiddagborrel te zijn blijven hangen ben ik als een haas naar huis gefietst.
Slingerend want door de frisse buitenlucht voelde ik ineens te enthousiast met wijntjes te zijn geweest.
Ook niet leuk voor Ryan, die zou natuurlijk zitten wachten om uit eten te gaan. En ik heb vandaag ook nog eens vaag afgesproken met Cayo. Dat is het fijne van mobieltjes vind ik, dan hoef je niet meer aan huis gekluisterd te zitten omdat je afgesproken hebt. Ik ben een ramp met afspraken en tijden maar bel altijd wel. Nu ook, maar Ryan had de telefoon niet beantwoord.
Ik trapte nog harder op de pedalen en thuisgekomen smakte ik de fiets tegen de zijmuur en liep haastig naar binnen.
Maar het huis bleek leeg en een rommel ook. Lege bierflesjes op de keukentafel, kranten en papieren knipsels welke ik met verbazing herkende als de mijne lagen door de keuken heen verspreid. Nu ja Ryan zal zich wel vermaakt hebben. Het gaf mij even tijd om snel te douchen en wat moois uit de kast te plukken. Ik griste nog wat druiven van de fruitschaal, drukte op de knop van de stereo voor wat leven en vervolgde mijn weg naar de badkamer waar ik beide kranen opendraaide en het raam een stukje opengooide. Tegelijkertijd begon het licht te knipperen alsof er zich een mug door zijn destructieve aantrekkingskracht er tragisch de dood tegen vond. De lamp scheed er vervolgens helemaal mee uit. In het vage schijnsel van het ganglicht stapte ik in het lege bad en ontspande onder de warme stralen van de douche.
Buiten sprong de lamp aan en ik zag een lange grote gestalte door de tuin lopen welke ik herkende als Ryan. Het schuim liep in mijn ogen en met een mistige blik zag ik een donkere kruin stilhouden voor het raam. Ik riep wat maar toen ik mijn gezicht schoongespoeld had was hij al verdwenen.
Snel draaide ik de kranen weer uit, droogde me af en met een handdoek om me heengeslagen, op weg naar de slaapkamer hoorde ik stemmen in de woonkamer. Ik kon de neiging om op mijn tenen te lopen niet onderdrukken. Terwijl ik me afvroeg wie er zich in de huiskamer bevonden trok ik een lange zwarte jurk aan, sprenkelde parfum op en maakte me op. Ryan vind me het mooist zonder make-up. Het natuurlijk ogende effect kostte veel tijd maar het lukte mijn vermoeidheid weg te vagen met foundation.
Toen ik eindelijk de juiste schoenen vond, trok ik in vol ornaat de deur naar de woonkamer open trof onmiddellijk de verbaasde blik van Ryan 'waar ga jij naartoe?' Mijn verrassing was nog groter toen ik een onbekende even lange donkere ogende man tegenover hem zag zitten. Deze schatte de situatie met verbijsteringwekkende snelheid in en er klonk een lachsalvo door de huiskamer.
Ik voelde me compleet voor gek staan maar de vreemde stelde zich, met een twinkeling in zijn zwarte ogen, voor als Peter Nauta.
Peter is de oudste zoon van de eigenaren -en hoe verrassend, ook advocaat- kwam nieuwsgierig even kennis maken met de nieuwe buren. We zijn uitgenodigd voor een familiefeest. Het is me nog steeds niet duidelijk wat voor familiefeest maar hij vond het kennelijk erg lollig dat ik er al helemaal op gekleed was.
Ik weet niet wat het is maar ondanks zijn vrolijkheid, ondanks zijn hartelijkheid, de plagerige twinkeling in zijn ogen, ik mag hem niet. Ik liet dit na zijn vertrek aarzelend doorschemeren aan Ryan. Dit viel niet zo goed, het leek even alsof hij zelfs boos op me werd. Dus ik veranderde snel van onderwerp.
Hoorde ook het verhaal wat ik hier nu boven zie staan. Wat naar en het is voor mij ondenkbaar dat er in dit heerlijke huis, waar ik me al echt thuis voel, een jonge man zich zo diep ellendig heeft gevoeld. zo erg dat hij zichzelf opgehangen heeft.
Ik ga morgen toch even kijken in de tuin, het kookt toch veel lekkerder met verse kruiden.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Stali . had er van morgen op gestaan om met de fiets naar haar werk te gaan, zodat ik lekker kon uitslapen. Ik heb zeker tot half elf geslapen en me toen gauw opgeknapt voor een afspraak, die ik vroeg in de middag had in Utrecht. Femke werd van de naschoolse opvang opgehaald door haar oma voor een weekendje bij haar grootouders (van vaderszijde). Stali had nog een borrel en zou pas laat thuis zijn. Aan mij weer de taak om de avonddis te bereiden. Geen sinecure. De witte bonen in tomatensaus kwamen Stali de strot uit, zo begreep ik. Het is natuurlijk dichterlijke vrijheid van haar om hier te melden dat er 14!!! blikken witte bonen in tomatensaus in de kelder stonden. Ik had gewoon wat blikken meegenomen (4 in totaal) die ik thuis in voorraad had. Wie doet dat nou niet? Je kan nooit weten wanneer je zonder eten komt te zitten. Maar goed, om de andere dag peulvruchten komt natuurlijk de broodnodige variatie ook niet ten goede. Toen Dirk om half vier afscheid nam, zei hij dat we ook gebruik mochten maken van de moestuin, die aan de kruidentuin vastzat. En dus ben ik op mijn klompen naar de kruiden- annex moestuin gelopen. Daar heb ik rondgekeken, maar aangezien het natuurlijk hartje winter is stonden er geen groenten in de grond. Slimme vent. Op de weg terug liep ik zowat iemand van zijn sokken. Snel zei hij, voordat ik dat kon doen, sorry en stelde zich meteen voor als Peter Nauta. Ik vertelde dat ik Ryan heette en met mijn vriendin sinds kort in het bijhuis woonde. Van Dirk had hij al begrepen dat er nieuwe bewoners waren. Het was een hartelijke, goedlachse man, die me aan Peter Timoffeef deed denken. Hij vroeg of het bijhuis ons beviel en uiteraard kon ik dit alleen maar bevestigen. Hij zou later even langs komen om nader kennis te maken. Eenmaal terug in ons stulpje zat ik nog wel met de prangende vraag wat we moesten eten vanavond... Eerst heb ik nog even een stukje geschreven op Fok! en gezien dat onze vriendjes van #filo, olv gravin Ada, er een kutzootje van proberen te maken. Reden onbekend, maar au fond onbelangrijk. En toen heb ik nog wat lopen klooien aan het één of ander totdat ik op het briljante idee kwam, vond ikzelf, om de gouden gids te raadplegen in zake de pizzakoerier, die ons eerder deze week al zulke voortreffelijke diensten had geleverd (zij het te laat). Vervelende was dat ik in ons stulpje geen gouden gids kon vinden. Dan maar even wachten tot Stali zich weer meldt, want die zal de pizzakoerier wel onder een sneltoets hebben zitten, dacht ik. En dus besloot ik voor mezelf een glaasje port in te schenken. Wel verdiend. Nou ja, er zat dus nog nauwelijks 1 glaasje port in de fles. Morgen meenemen, grifte ik in mijn geheugen, nieuwe fles port.
. had er van morgen op gestaan om met de fiets naar haar werk te gaan, zodat ik lekker kon uitslapen. Ik heb zeker tot half elf geslapen en me toen gauw opgeknapt voor een afspraak, die ik vroeg in de middag had in Utrecht. Femke werd van de naschoolse opvang opgehaald door haar oma voor een weekendje bij haar grootouders (van vaderszijde). Stali had nog een borrel en zou pas laat thuis zijn. Aan mij weer de taak om de avonddis te bereiden. Geen sinecure. De witte bonen in tomatensaus kwamen Stali de strot uit, zo begreep ik. Het is natuurlijk dichterlijke vrijheid van haar om hier te melden dat er 14!!! blikken witte bonen in tomatensaus in de kelder stonden. Ik had gewoon wat blikken meegenomen (4 in totaal) die ik thuis in voorraad had. Wie doet dat nou niet? Je kan nooit weten wanneer je zonder eten komt te zitten. Maar goed, om de andere dag peulvruchten komt natuurlijk de broodnodige variatie ook niet ten goede. Toen Dirk om half vier afscheid nam, zei hij dat we ook gebruik mochten maken van de moestuin, die aan de kruidentuin vastzat. En dus ben ik op mijn klompen naar de kruiden- annex moestuin gelopen. Daar heb ik rondgekeken, maar aangezien het natuurlijk hartje winter is stonden er geen groenten in de grond. Slimme vent. Op de weg terug liep ik zowat iemand van zijn sokken. Snel zei hij, voordat ik dat kon doen, sorry en stelde zich meteen voor als Peter Nauta. Ik vertelde dat ik Ryan heette en met mijn vriendin sinds kort in het bijhuis woonde. Van Dirk had hij al begrepen dat er nieuwe bewoners waren. Het was een hartelijke, goedlachse man, die me aan Peter Timoffeef deed denken. Hij vroeg of het bijhuis ons beviel en uiteraard kon ik dit alleen maar bevestigen. Hij zou later even langs komen om nader kennis te maken. Eenmaal terug in ons stulpje zat ik nog wel met de prangende vraag wat we moesten eten vanavond... Eerst heb ik nog even een stukje geschreven op Fok! en gezien dat onze vriendjes van #filo, olv gravin Ada, er een kutzootje van proberen te maken. Reden onbekend, maar au fond onbelangrijk. En toen heb ik nog wat lopen klooien aan het één of ander totdat ik op het briljante idee kwam, vond ikzelf, om de gouden gids te raadplegen in zake de pizzakoerier, die ons eerder deze week al zulke voortreffelijke diensten had geleverd (zij het te laat). Vervelende was dat ik in ons stulpje geen gouden gids kon vinden. Dan maar even wachten tot Stali zich weer meldt, want die zal de pizzakoerier wel onder een sneltoets hebben zitten, dacht ik. En dus besloot ik voor mezelf een glaasje port in te schenken. Wel verdiend. Nou ja, er zat dus nog nauwelijks 1 glaasje port in de fles. Morgen meenemen, grifte ik in mijn geheugen, nieuwe fles port. Op dat moment werd er op de achterdeur geklopt. Ik deed de deur open en daar stond Peter Nauta. Ik deed de buitenverlichting aan. Samen met hem wandelde ik door onze tuin en langs de zijkant van het huisje. Hij vertelde dat het onderhoud bij de huur was inbegrepen en dat we altijd een beroep konden doen op Dirk. Zoals ook al met het hekwerk gebeurd was, zoals hij gehoord had. Hij checkte de stevigheid van het hek door er paar keer met zijn volle gewicht (>100 kg, schat ik) tegenaan te gaan hangen. Het gaf niet mee. Daarna keurde hij het sluitwerk. Vervolgens stak hij de loftrompet af over Dirk. Toen we de keuken binnenstapten begon hij over de party die binnenkort gehouden werd in het hoofdgebouw. Een familiefeest dat traditiegetrouw ieder jaar gehouden werd op de verjaardag van de pater familias. Dit jaar werd de oude heer Nauta 75 jaar en dus zou het feest extra groot en verrassend zijn. Natuurlijk waren ook wij bij deze uitgenodigd. Het bijhuis had altijd een bijzondere plek ingenomen in het hart van Peter Nauta. Hij vertelde er niet bij waarom, maar dankzij Dirks loslippigheid begreep ik wel waarom. Hij keek in onze woonruimte rond alsof hij er al een lange tijd niet geweest was. De twinkeling in zijn ogen verraadde dat hij het antieke meubilair herkende en er wrs. heel wat herinneringen aan bewaarde. Net toen ik hem gevraagd had of hij iets wilde drinken, een glaasje port bijv., en hij dit beleefd afsloeg, stond die verrukkelijke Stali ineens in de kamer. Gekleed in vol ornaat idd. Een prachtige zwarte jurk met kanten schouderafstiksels. Hoge hakken. Waar ze ineens vandaan kwam was mij een raadsel.
Na het afscheid nemen van Peter kwam Stali weer eens met de gebruikelijke portie vrouwelijke intuïtie op de proppen. Ik weet niet of ze niet graag heeft dat ik kennis maak met mensen die tot dit landgoed behoren of dat ze gewoon een hekel heeft aan mannen in het algemeen. Na Dirk was ook Peter verdacht in haar ogen. <Zet het maar uit je hoofd>, voegde ik haar toe, terwijl ik in de keuken mijn glaasje port ophaalde en tegelijkertijd uit de koelkast een flesje spa blauw meegriste. Kort en goed kwam het erop neer dat Stali dacht dat we vanavond uit eten zouden gaan en dat ze daarom deze jurk droeg. Ik liep naar haar toe, draaide haar voorzichtig om en deed langzaam de ritssluiting omlaag...
Omdat gravin Ada en haar dolende ridders voor mijn part de grafkanker kunnen krijgen en ik haar geen fijne nachtmerries gun, vertel ik hier lekker niet wat zich vervolgens voltrok in onze woonruimte. Wel dat de pizzakoerier bij Stali idd. onder een sneltoets staat. Dus u begrijpt dat ik, toen de pizza's eenmaal arriveerden (zij het te laat), nog even in mijn blote kont al Antoniooooh!!! aanroepend achter haar . mooie blote kont . heb aangezeten... We luisteren nu naar Mad world.
[Dit bericht is gewijzigd door Ryan3 op 14-02-2004 04:08]
I´m back.
Bravo! ga zo door!
Sometimes it snows in april
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
And all good things, they say, never last
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
And all good things, they say, never last
Ik moet zeggen, Ryan. Harry kan nog heel wat van je leren als het aankomt op schrijven over vrouwen.
During the first half of the 20th century, Duke Paoa Kahinu Mokoe Hulikohola Kahanamoku emerged as the world's consummate waterman, its fastest swimmer and foremost surfer, the first truly famous beach boy
Zaterdagmorgen
De kruidentuin
De kruidentuin
Ben nog in het ritme van Femke en werd vanmorgen al heel vroeg wakker. Ik heb Ryan laten slapen en ben met een dikke trui aan de zijkant van het huis op de gietijzeren bank gaan zitten met een broodje aardbeienjam en een grote beker zwarte koffie.
Het is bijzonder zacht voor de tijd van het jaar, en ik zag overal kleurige krokussen met hun blaadjes nog dichtgevouwen.
Heerlijk dit soort momenten alleen, slechts het geluid van vogels die ontwaken maar de wereld nog stil. Geen werk, stress drukte van alles wat je nog moet doen. Nee gewoon even alleen. Rust.
Na een poosje werd toch wel fris en ik kreeg het gezonde idee te gaan hardlopen. Mijn conditie is afgelopen jaar behoorlijk achteruit gegaan door te laat naar bed gaan met als gevolg een teveel aan sigaretten.
Het was nog vroeg en ik zou vast niemand tegenkomen die me na een paar meter al naar adem snakkend zou kunnen spotten.
Niet veel later jogde ik langs de tennisbanen op het landgoed. Vreemd wat me voorheen gewoon verlaten had voorgekomen had ik aan de winter geweten. Nu door de verhalen van Dirk die Ryan me vertelde deed het me ineens heel triest aan. Ineens nu in een ander licht werd het verdriet zichtbaar wat verscholen gaat achter de hoge donkere ramen van het grote landhuis.
Ik rende door, het lange grindpad af, door het park. Hoorde slechts het knarsen van het fijne scherpe grind onder mijn trimschoenen en mijn eigen, steeds korter wordende, ademhaling. Ik voelde een drukkende pijn opkomen in mijn borst maar bleef doorrennen totdat ik de kruidentuin gewaar werd. Deze ligt een stukje lager langs het pad en is omringt door grote buxushagen. Ik liep langzaam trimmend het trappetje van bielsen af en door een groen metalen hek de tuin in.
Het was een grote kruidentuin. Ik telde twaalf lange, tot mijn middel verhoogde, brede aardebakken met aarde. Daartussen in lange paden zodat de tuinman overal bij zou kunnen. Het was nu op wat winterplanten na vrijwel leeg.
Ik las op de bordjes de belofte van het voorjaar. Tot mijn grote verbazing bestond de helft van de tuin uit St. Janskruid en ik vroeg me af wat voor bijzondere eigenschappen deze plant zou hebben, want ik meende altijd dat het onkruid was.
Achter in de kruidentuin was er in de buxushaag een houten deurtje, deze leide naar een tuin erachter.
Een hele mooie plek ook omringt door een statige heg. Het was niet onderhouden al waren daar ooit wel plannen voorgeweest. want er lagen wel oude houten palen waar het rottingsproces al ruim in gang was. Waar zou het voor hebben moeten dienen?
Het is voor het eerst dat ik het landgoed aan het verkennen was en hoe aandachtiger ik deze bekeek hoe meer vragen er in me opkomen. Alles was zo fris en stil toch wist ik dat er onder het gras een adder verscholen zat. Ik wist dat in deze omgeving met al zijn schoonheid zelfmoord op de loer moet hebben gelegen, vastgelegd in de genen van een jongen of besloten in zijn moeders natuur. Het was slechts wachtend geweest op de kans tevoorschijn te komen. Met een schok werden mijn gedachten ineens onderbroken door een onbewegelijke verschijning links van mij. Het was de tuinman. Geschrokken lachte ik naar hem.'goedemorgen Dirk'. Hij antwoordde niet, bleef daar onbewegelijk staan met een schaar in zijn hand.. Zijn gezicht was uitdrukkingloos en zijn blauwe ogen waren koud en blauw, zonder enige schittering. Hij zei niets en staarde.
Net toen ik het durende pijnlijke moment wilde doorbreken draaide hij zich om en liep zonder iets te zeggen weg van mij.
Ik rende naar huis en probeerde onderweg te bedenken wat ik tegen Ryan moest zeggen. Ik wil hem waarschuwen, ik moet hem waarschuwen voor......... wat?
Ik vond Ryan in de keuken, hij stond in een ronduit belachelijk ouderwets schort, eieren te bakken voor ons ontbijt. Ik vertelde in de deuropening, nog nahijgend van het harde rennen, over mijn vreemde ontmoeting met de tuinman. Ryan draaide zich naar me om en nam me in zijn armen 'Druktemaker, is er nu een echte reden waarom jij denkt dat Dirk niet te vertrouwen is?'.
Nee er is geen echte reden. Alleen een instinctief vermoeden, dat is alles. Maar ik bleef doorgaan mijn vreemde indruk van Dirk. Ik zag hoe langzaam de gezichtsuitdrukking van Ryan veranderde. Hij keek.....bezorgd. 'Stali, ik krijg zolangzamerhand het gevoel dat je nieuwe contacten van mij wilt weren'.
Dit is echt absoluut niet zo. Ik begrijp dat het voor hem gezellig is. Maar het zwijgende gestaar van Dirk vind ik geen normaal gedrag. En Peter vond ik ook geen plezierige man met zijn nieuwsgierige geneus in ons huis.
Ben ik soms paranoia aan het worden?
[Dit bericht is gewijzigd door Staal op 14-02-2004 17:06]
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Vanmorgen in alle vroegte wakker geworden van het lawaai van de kraaien, die tegen de ochtend ergens wakker worden in het park en dan in groepsverband op ons dak en in de dakgoten heen en weer dribbelen, schijngevechten houden en ruzie-achtig kwebbelen. Ik streelde de tevreden op haar zij slapende Stali en kuste haar in haar hals en in haar oksels. Ik dacht even aan dat arrest over of de vrouw die in haar slaap was genomen, verkracht was. Mijn stijve penis drukte ik voorzichtig tegen Stali's billen aan. Zacht wreef ik met mijn eikel over de fluwelen roomwitte huid van haar billen, die in het schaarse licht leken te blozen. Helaas werd mijn geilheid verdrongen door opkomende looomheid. Slaperig vleide ik me tegen haar aan. Onze geslachtsdelen vlak naast elkaar alsof dat zo hoort. Toen ik wakker was, had Stali het bed al verlaten. Uit mijn koffer greep ik de voorlaatste schone grijze Zeeman-boxer. In de keuken ging ik een eitje klutsen en bacon bakken. Er stond al koffie in de koffiepot. Jus schonk ik in een karaf. Playlistje various aan gezet. Het enige dat ik miste was de ochtendkrant. O, ja en Stali. Maar dat duurde niet lang. Plotseling kwam ze de keuken binnenvallen. Overstuur zo leek het. Zo goed en kwaad als dat ging, want ze was buiten adem, vertelde zij me dat Dirk heel vreemd naar haar had staan staren in de kruidentuin. Ik wuifde haar bezorgdheid weg terwijl ik haar in mijn armen nam. Het begon idd echt een beetje op paranoïa te lijken. Ik weet wel dat we de laatste twee weken verdacht veel geluk ondervinden en dat er zoiets als de wet van behoud van ellende bestaat, maar projecteer de doem, die ongetwijfeld naarstig naar ons op zoek is, alsjeblieft niet op iemand als Dirk. Of op Peter. Dat Dirk op een zaterdagochtend al zo vroeg uit de veren was, had er ongetwijfeld mee te maken dat hij nog veel moest doen voor het komende familiefeest. Ik had begrepen dat het hele hoofdgebouw zou worden afgezet met lampjes. En dat Dirk naar Stali zou loeren, lijkt mij redelijk onwaarschijnlijk. Niet de hulpvaardige goeie ouwe Dirk die ik in korte tijd had leren kennen. Och, hij zal best wel een beetje onder de indruk zijn geweest van de ranke verschijning van Stali. Dat ben ik ook nog steeds. Ik kan niet wachten op de zomer, als haar huid bruin is en haar haren nog blonder dan nu. Nog een beetje over de rooie ging Stali douchen en de was aanzetten. Ehm, niet nadat zij speels mijn boxer omlaag had geduwd en ik dit tervergeefs bij haar soesbroek probeerde terwijl ze wegrende... .
.Op de playlist hoorde ik net ons liefdesliedje van 10cc I'm not in love.
[Dit bericht is gewijzigd door Ryan3 op 14-02-2004 17:56]
I´m back.
quote:De tuinman en de dood
Op zaterdag 14 februari 2004 16:35 schreef Staal het volgende:
Ik rende naar huis en probeerde onderweg te bedenken wat ik tegen Ryan moest zeggen. Ik wil hem waarschuwen, ik moet hem waarschuwen voor......... wat?
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -
Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."
P.N. van Eyck (1887-1954)
Haze slaapjes en korte wipjes, de middag vloog voorbij. Stali werkte aan een verslag voor haar werk dat long overdue was. Ik schreef een sollicitatiebrief. Of liever copy-paste een soll.brief. Nummer zoveel in een inmiddels eindeloze rij. Hoe crazy kun jij worden van een vrouw? Ik ben op zich geen bijzonder hartstochtelijk man, maar Stali heeft bij mij een lont gevonden en die aangestoken. Wat lijkt het alweer lang geleden dat ik haar leerde kennen. Ze zat met haar benen iets opgetrokken op de bank te ipaqqen, vanuit mijn positie zag ik haar broekje zitten onder haar rok. Ik kroop over het parket heen en dook met mijn kop onder haar rok, terwijl zij verschrikt op mijn rug sloeg en <doe niet, Ryan!> riep. Nooit was een relatie zo fysiek. Met mijn tongriem penetreerde ik haar kutje en laafde mijn dorst zoals alleen schipbreukelingen kunnen na dagen op een vlot in de Stille Zuidzee. Zijn we niet allen schipbreukelingen? De hartstocht maakt me gek! Rond 6 uur opende ik de fles port. Ruby, afgeprijsd, anders 7,69 ¤, nu 6,50 ¤. O, ja en voor ik het vergeet te zeggen de bruine bonen en de John Moir pudding waren ook in de aanbieding. Meteen maar ingeslagen. 3 blikken en 3 pakjes, allebei voor de prijs van 2. Kun je niet laten staan. Frambozenpudding heerlijk. De framboos ken ik alleen nog uit mijn jeugd op vakanties in Luxemburg en Frankrijk. Ik zie à la recherce du temps perdu mijn jongste broertje en mijn neefje, 2 turfen hoog, met zijn tweeën de frambozen-, bramen- en bessenstruikjes leeg grazen, die rond het vakantiehuis stonden, terwijl de rest van de familie een badmintoncompetitie hield. Mm, het jaar waarin Stali geboren werd, 1973. Omdat Stali die John Moir pudding ook lekker vindt en nu eens niet valt over mijn ietwat eenzijdige voorkeur, sla ik na het inslaan van de boodschappen meteen aan het kokkerellen. We hebben een heerlijk frambozenpuddinkje gegeten om half vier in de middag. Daarna hebben we elkaars lippen schoongelikt. En... nu ja. Nee, gravin Ada, is niet wat jij denkt! Dirk kwam ook nog even langs. Ik bood hem een biertje aan, maar dat sloeg hij af. Hij wilde even zeggen dat mijn auto ook achter het huis geparkeerd mocht worden. Ik moest dan doorrijden tot het hoofdgebouw en twee keer links afslaan, langs het zwembad gaan, tot vlak achter ons stulpje. Dirk noemde het bijhuis nu ook al stulpje, nadat ik het zo paar keer genoemd had in zijn bijzijn. Goed, daarna heeft Stali een stukje geschreven en toen ik en zijn we ons gaan omkleden voor het diner vanavond. Stali in die prachtige zwarte avondjurk met hoge hakken. Ik in spijkerbroek en zwart colbert met roodachtig gestreepte das. Wel laat dat diner, half tien, geloof ik, en ik heb hem nu al aardig om zitten...
PS
Het geheim van de John Moir puidding zit hem erin dat je niet 500ml maar 400ml melk pakt om de pudding te bereiden.
[Dit bericht is gewijzigd door Ryan3 op 14-02-2004 20:37]
I´m back.
Zondagmorgen
Mijn hoofd nog vol met watten, geplaagd door een kater. Ryan zet op moment van schrijven koffie -ik hoor een hoop gebrom in de keuken en het lijkt erop dat hij zojuist de pot met gemalen koffie uit zijn handen heeft laten vallen- Afijn ik wens jullie maar een goedemorgen.
Het was een leuke avond al liep deze anders dan de planning. We kwamen natuurlijk licht kachelig en veel te laat bij het restaurant Moeke S. in B. Moeke klinkt altijd zo gezellig, dan denk je meteen aan een grote dikke gezellige moeke met pannetjes vol lekkernijen op het vuur. Maar onze gastvrouw bleek een klein spinnig dametje met wel zeer bewegelijke wenkbrauwen.
We waren een ruim drie kwartier te laat voor onze reservering daar vloog weer een wenkbrauw omhoog, we kregen de keuze tussen wachten of later terugkomen.
Dat wachten leek me een nogal bespottelijk idee want er was geen bar en de taxi waar we mee waren gekomen was ook gelijk naar zijn volgende bestemming doorgereden. Maar met een blik van verstandhouding besloten Ryan en ik eerst ergens anders wat te gaan drinken.
Nou zit er niet zoveel in B. dus eerst gingen we naar een opgeblazen trendy cafe en erna naar een gezellig bruine kroeg.
In de laatste werden we bij binnenkomst nogal vreemd aangekeken omdat we er natuurlijk veel te chique uitzagen.
Je zal begrijpen dat we niet meer terugkeerden naar Moekes keuken, en we hebben gepraat, eindeloos gepraat over Afganistan, gediscussieerd over Amerika, de lagere schooltijd, onze jeugd, de zijne in Zeeland, de mijne als Amsterdamse straatkat, hoe we als kind belhamels waren, de gladheid vroeger dat ik naar school heb kunnen schaatsen. Onderwerpen vlogen over en weer. Ryans studententijd in Amsterdam, ik meen dat hij hetzelf ook eerder gepost heeft. Ik vind het een vreemd idee dat we in dezelfde tijd zo dicht bij elkaar geweest zijn. Wie weet zijn we elkaar toen voorbij gelopen. Voorbij gelopen want op die leeftijd is elf jaar een te groot verschil. We gingen naar dezelfde kroegen alleen ik een paar jaar later. We hebben het over het kroegleven gehad, zijn studententijd en ik werd een verlangende blik in Ryans ogen gewaar.
Thuisgekomen dronken we nog port en gingen de gesprekken door. Waar we het overgehad hebben geen idee, de sfeer was erg goed en zo kunnen we het blijven overdoen. Want ik wil het blijven overdoen, ik wil alles blijven overdoen met Ryan.
Wanneer ik naar hem kijk heb ik het gevoel een vrije val te maken. Ik ben stapel echt stapelgek op hem.
Okay ik moet afsluiten nu, snel douchen, Femke ophalen en dan rijden we naar Amsterdam. We gaan naar Artis.
Tot vanavond.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
-edit-
[Dit bericht is gewijzigd door Staal op 15-02-2004 18:26]
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Welkom terug, Staal.
Als ik Xanthippe onder de duim heb, dan heb ik geen moeite in de omgang met andere mensen
Zijn laat in de middag teruggekomen. Omdat we ook pas relatief laat in de grote stad A. waren, hebben we Artis maar even gelaten voor wat-ie was. Was er niet eens zeker van of Artis wel open zou zijn. Stali ook niet. Stond mij iets bij van vroeger dat Artis in de winter paar maanden dichtging. Heel wat dieren houden natuurlijk ook een winterslaap of staan met 1 poot op een tak. Ik heb de auto in de parkeergarage aan de Lijnbaansgracht gezet en we zijn met de tram via de Rozengracht naar het Damplein gereden, met tussen ons in een vrolijk gestemde Femke. Hoop niet dat ik overkom als iemand met een tweede leg... Is al weer 3 jaar geleden dat ik echt uit ben geweest in de grote stad A., maar je kunt het niet zo gek verzinnen of als ik er ben dan bezoek ik wel even de pilsener club, beter bekend als de e.r., in een steegje nabij het Spui. Kroegje dat in de jaren 20 van de vorige eeuw is blijven hangen; geen muziek, 8 tafels, zand op de houten vloer, eenvoudig tapje, bordje aan de muur met spreuk: een tevreden roker is geen onruststoker. In de jaren 80 is er nog eens een film of pseudo-documentaire oid gemaakt over Szymon C.'s Kronkels en daarin figureerde de e.r. ook, dacht ik. Zo'n kroegje was het. Je kunt het alleen met de lome stem van Szymon C. goed beschrijven. Aan één van de tafels zat in de jaren 80 steevast, van openings- tot sluitingstijd, een bolle vijftiger met rossig blond haar, een rode kop, een grote hoornen bril en gekleed in een donkerblauwe schipperstrui met zo'n ritssluiting in de col. Hij sprak nooit met iemand. Las alleen een krantje en dronk gestaag biertjes. Vroegere bezoekers van de e.r. weten wel op wie ik doel. Dan kun je toch zien dat veel tijd verstreken is inmiddels, want de gezette vijftiger zat niet meer aan zijn vertrouwde tafeltje. Ook de oude kroegbaas, vader van de huidige, is er allang niet meer. Kan me herinneren dat ik ergens in de jaren 80 met mijn vader in de e.r. zat en dat de kroegbaas vertelde dat ie een levercarcinoom had. Mijn vader is er inmiddels ook niet meer. De huidige kroegbaas-kastelijn, die ik nog altijd zie als de jonge kroegbaas, is ook zo jong niet meer. We namen een biertje uit een hoog glas met een gouden randje. Femke een colaatje. Ik maakte paar grapjes uit de losse pols en orakelde wat uit mijn nek over mijn studententijd. Onze zogenaamde Gouden Tijd. Elke dinsdag afspreken in H88 (ze hadden dan chinees en dat was dan nog net te eten), vervolgens een ronde langs allerlei kroegjes en daarna een nachtkroeg en/of afbieren bij iemand thuis. Stali doorspekte mijn relaas met haar ervaringen in de grote stad A., o.a. over hoe ze eens van een rijdende tram afduvelde. Na de e.r. gingen we naar de voetboogsteeg en beklommen we de trap omhoog naar café de S., waar het onmogelijk druk was. Het leek alsof men een toepcompetitie hield of zo of er net mee klaar was. Onmogelijk om met de kleine meid een tafeltje te bemachtigen en dus liepen we door, langs het Koningsplein, over de Leidschestraat richting het Leidseplein. Tussendoor doken we de Prinsengracht op, naar café het M. toe. Eigenlijk hadden we wel een beetje een schuldgevoel. Brideshead revisited is niets voor meisjes van 4 jaar. En we hadden nog niets leuks gedaan voor haar. Dit ondanks dat de kleine Femke vrolijk gestemd bleef en een ieders hart leek te stelen. We dronken warme chocolademelk met een grote toef slagroom. Femke kreeg speciaal nog een grotere toef en binnen no time zat haar hele giebelende, ondeugende gezichtje onder de room... Na het M. liepen we via het Leidscheplein de Lijnbaansgracht weer op en haalden we de auto op bij de parkeergarage. Ik ben nog even langs ons oude pand aan het Surinameplein gereden en zag en passant dat het tabakszaakje op de hoek de geest had gegeven en vervolgens zijn we naar huis gegaan.
I´m back.
Crisis 1.
Ik had de auto achter ons stulpje geparkeerd. Tussen de donkere lanen in het park leken witte wieven te schuilen. Het sloeg toe na het avondeten (geen witte bonen in tomatensaus!) en ik, kluns, begreep niet waar het over ging. Vederlicht van ziel is misschien te veel gezegd, ofschoon behaviouristisch het daarop neerkomt. Is verlangen niet het hevigst, indien men van de geliefde gescheiden is? En hoe gretiger men de liefde consumeert, hoe sneller hij is uitgedoofd...? Verlangen, gretigheid, uitdoven, daarvan de snijpunten bepalen? Ik schonk een port voor ons in, keuvelde nog wat, goedgemutst, onder het bereiden van de dis. Een ondoordachte gedachte, een opmerking, een gebaar, een geste...? Het nadeel van man zijn is dat je niet op de hoogte bent van een wereld, die ergens schuilt, die je niet kan zien, waar je derhalve ook niet uit kunt putten. Hoe graag ik dat ook zou willen, die wereld zien, aanraken, begrijpen, ik grijp ernaast... Het is niet de fout van de vrouw, maar van de man. Ik ben daarvan overtuigd. Ergens in de oertijd is het al fout gegaan natuurlijk en wij betalen daarvoor de prijs. <Lafbek>. <Wees eerlijk>. <Hou het bij de waarheid>. <Zoals ik altijd heb gedaan>. En niet weten, met alle beste wil ter wereld, waarover het gaat? Doe niet zo onschuldig, Ryan!!!! Ik had de dis afgeraffeld, potten- en pannenconcert. En nauwelijks gegeten. Ik ben naar bovengeslopen. Heb mijn koffer gepakt en ingepakt. Heb haar blik gezocht, maar niet gevonden. Ben muisstil naar achteren gegaan, waar ik in de duisternis witte wieven zag dansen...
Alle vier de banden zijn lek. Alle vier!!
I´m back.
Dinsdagavond
Ik ben gedumpt. Zou ik Ryan er op aanvallen dan zie ik het verkeerd.
Eergisteren waren liefdevolle gevoelens wederzijds. Gisteren vertelde hij dat het niet meer goed zou komen en was het ons voor altijd afgelopen. Hier protesteerde ik. En wel zo hevig dat hij toegaf mij te zullen missen.
Dus vandaag probeerden we het opnieuw. Dat wil zeggen, hij probeerde het wederom af te breken en ik tekende opnieuw protest aan.
Na 48 uur verdriet, boosheid en onmacht word je verweer wat minder scherp en zijn voorstel tot definitieve breuk werd verzacht tot een week van stilte.
Het verschil?
Nu ben ik dus gedumpt maar mag niet eens boos zijn, ik mag me niet eens legaal volstoppen met candybars. Niet in alle onredelijkheid zeggen dat alle mannen emotioneel gehandicapte zwijnen zijn. Ik mag niet eens huilen want dat wil hij niet.
Het is immers maar een week afstand nemen. Ik vraag me af of er werkelijk mensen zijn geweest die dichter bij elkaar gekomen zijn door afstand te nemen.
Zinnetjes als 'Lieve Stali, het ligt niet aan jou, het ligt aan mij', breken de hoop dat het goed komt af.
Een week afstand om te weten wat onze gevoelens voor elkaar zijn.
Deze week zal gebruikt worden om te rationaliseren, te bagatelliseren om iets bijzonders uiteindelijk tot niets te degraderen. En dan zal het definitief afgebroken worden. Dan zal hij het volgende cliché ten gehore brengen 'laten we vrienden blijven, want je bent zo'n lief meisje'.
Ik raak je kwijt.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Ik heb zondagavond laat mijn broertje opgebeld en gevraagd of hij me kwam ophalen. <Waar hang jij dan uit?> vroeg hij verbaasd. Ik legde summier uit waar ik uithing en hoe hij er moest komen. Altijd in voor een avontuurtje, hoewel al in bed liggend, beloofde hij me op te halen. Natuurlijk kon ook hij het stulpje niet vinden. Daarna ben ik met hem mee naar huis gereden. De dag daarna heb ik er voor gezorgd dat mijn auto bij mijn garagehouder kwam en ben ik zelf naar huis gegaan. Omdat mijn auto toch gekeurd moest worden binnenkort, liet ik hem meteen maar keuren. Overigens bleek dat de banden niet lek waren. Voor de rest nog behoorlijk wat reparaties, zoveel dat het voor mij niet de moeite waard was om ze uit te laten voeren. Dan maar een nieuwe automobiel. Tussendoorwagentje, want later dit jaar koop ik wel een fatsoenlijke auto. Ben er nog niet overuit wat voor één het wordt later dit jaar. Aan mijn garagehouder, ik ken hem nu al een jaar of 8, heb ik gevraagd wat de reden van die slappe banden was. <Lijkt erop>, zei hij, <alsof iemand een geintje met je wilde uithalen>. Ja, of mijn auto wilde niet dat ik ons stulpje verliet natuurlijk. Waarom ben ik weggegaan? Ik weet niet of er mannen zijn die begrijpen wat ik bedoel. De muren kwamen ineens op me af. Ik kon geen asem meer halen. Ook dit is topic #zoveel niet in R&P over de bindingsangst van mannen, dus zal ik niet al te lang uitwijden. De muren kwamen op me af. Iets in de man veroorzaakt dat hij behoefte heeft aan een eigen terratorium. Waar hij op zijn gemakje de dingen kan doen waar hij zin heeft. Ik heb idd voorgesteld om even een pauze in te lassen. Even te analyseren wat nu onze gevoelens voor elkaar zijn idd. Kan ik nog even vrolijk in de wei huppelen en overal tegen aan trappen, zo mij dit belieft. Is dit onredelijk? Ik weet het niet. Dacht het niet eigenlijk. Stali is in haar stukje wat al te pessimistisch gestemd...
I´m back.
quote:Effe mannen onder elkaar: volgens mij ben jij toe aan een Daewoe én een LAT-relatie.
Op woensdag 18 februari 2004 14:11 schreef Ryan3 het volgende:
Ik weet niet of er mannen zijn die begrijpen wat ik bedoel.
Ik zit nu aan mijn eigen vertrouwde bureau. Heb vanmiddag en vanavond toch weer even contact gehad met Stali ondanks dat embargo van 1 week. Het plan voor "Lila Pauze" ontstond in het vliegtuig terug uit Corfu, maar omdat onze eigen levens te ordinair zijn om daarover meeslepend te schrijven en omdat we niet wilde dat dit topic #zoveel werd over relatieproblemen, gooiden we er een beetje suspense doorheen. De ex-commando Dirk, die zogenaamd rond het stulpje sloop, is in werkelijkheid natuurlijk niet de gluiperd van weergaloze proporties die wij van hem wilde maken. Voor zover ik weet is hij niet eens ex-commando en zijn naam is al helemaal niet Dirk. Dirk, we houden het maar even dezelfde naam aan, is wel opzichter/manusje van alles, maar komt hier maar 1 dag in de week. Het landgoed en het stulpje zijn ook min of meer dichterlijke vrijheden. Het stulpje staat weliswaar in een park en is verbonden aan een buitenhuis, maar het heeft niet de proporties van een Engels landgoed. In werkelijkheid wonen de bewoners maar paar maanden per jaar in het buitenhuis en wordt het bijhuisje door Stali, ofschoon in uitstekende conditie, antikraak bewoond. Voor een appel en een ei. Nee, de waarheid is altijd anders. Het Lila Pauze verhaal zoals dat op de rol stond was gewoon verzonnen om onze eigen gevoelens en ervaringen iets meer diepte en glans te verschaffen. Als een verhaal binnen het verhaal als het ware. Dit liep zondag ineens averij op doordat ik wrs. een acute aanval van bindingsangst kreeg. In de nacht heb ik toen aan de PC van mijn broertje eigenhandig het Lila Pauze verhaal-in-het-verhaal om zeep geholpen door in JAMs topic het eind te verklappen. Stali & Ryan innig met elkaar verstrengeld in de dood, in standje soixante-neuf. Nou ja, in werkelijkheid zouden Stali & Ryan de evil do-er natuurlijk wel net op tijd ontmaskeren, want wie zou anders de laatste posts in deze topic zetten? Neemt niet weg, dat de lucht langzaam weer aan het opklaren is tussen de personen achter de nick van Stali & Ryan3. Niet dat ik al op het punt sta om weer naar het stulpje te verhuizen en in de armen te vallen van een smachtende Stali. Zover ben ik nog niet. Ik wil nog steeds ontdekken wat nu mijn "ware" gevoelens zijn voor Stali. En dat kan ik het beste doen in mijn uppie. Ik weet dat Stali redelijk zeker is over haar gevoelens over mij en dat ze dit embargo van 1 week onnodig vindt, maar tja, ik mis toch mijn eigen terratoriumpje. Kort en goed wordt het dus niet zoals Stali beschrijft: <laten we vrienden blijven, want je bent zo'n lief meisje>. Nee, we gaan door. We schrijven ook door in deze topic of sommige mensen dit nu leuk vinden of niet. We beleven allebei toch heel wat aardigheid in het schrijven en samen opzetten van een verhaal. Ik heb dat in het verleden altijd alleen gedaan. Er zit ook nog een halve roman in mijn oude 386. Als je het echter met zijn tweeën doet, heb ik gemerkt, dan kun je elkaar toch over de creatieve hobbels en dode punten heen helpen. Omdat ons leven nog steeds vrij ordinair is, zullen we proberen om toch weer een verhaal binnen het verhaal te creëren. Hierover denken we nog even na. We hebben wel een idee, waarvoor we één user in het bijzonder willen bedanken, maar het zal nog wat bijschaven betekenen...
ondanks dat embargo van 1 week. Het plan voor "Lila Pauze" ontstond in het vliegtuig terug uit Corfu, maar omdat onze eigen levens te ordinair zijn om daarover meeslepend te schrijven en omdat we niet wilde dat dit topic #zoveel werd over relatieproblemen, gooiden we er een beetje suspense doorheen. De ex-commando Dirk, die zogenaamd rond het stulpje sloop, is in werkelijkheid natuurlijk niet de gluiperd van weergaloze proporties die wij van hem wilde maken. Voor zover ik weet is hij niet eens ex-commando en zijn naam is al helemaal niet Dirk. Dirk, we houden het maar even dezelfde naam aan, is wel opzichter/manusje van alles, maar komt hier maar 1 dag in de week. Het landgoed en het stulpje zijn ook min of meer dichterlijke vrijheden. Het stulpje staat weliswaar in een park en is verbonden aan een buitenhuis, maar het heeft niet de proporties van een Engels landgoed. In werkelijkheid wonen de bewoners maar paar maanden per jaar in het buitenhuis en wordt het bijhuisje door Stali, ofschoon in uitstekende conditie, antikraak bewoond. Voor een appel en een ei. Nee, de waarheid is altijd anders. Het Lila Pauze verhaal zoals dat op de rol stond was gewoon verzonnen om onze eigen gevoelens en ervaringen iets meer diepte en glans te verschaffen. Als een verhaal binnen het verhaal als het ware. Dit liep zondag ineens averij op doordat ik wrs. een acute aanval van bindingsangst kreeg. In de nacht heb ik toen aan de PC van mijn broertje eigenhandig het Lila Pauze verhaal-in-het-verhaal om zeep geholpen door in JAMs topic het eind te verklappen. Stali & Ryan innig met elkaar verstrengeld in de dood, in standje soixante-neuf. Nou ja, in werkelijkheid zouden Stali & Ryan de evil do-er natuurlijk wel net op tijd ontmaskeren, want wie zou anders de laatste posts in deze topic zetten? Neemt niet weg, dat de lucht langzaam weer aan het opklaren is tussen de personen achter de nick van Stali & Ryan3. Niet dat ik al op het punt sta om weer naar het stulpje te verhuizen en in de armen te vallen van een smachtende Stali. Zover ben ik nog niet. Ik wil nog steeds ontdekken wat nu mijn "ware" gevoelens zijn voor Stali. En dat kan ik het beste doen in mijn uppie. Ik weet dat Stali redelijk zeker is over haar gevoelens over mij en dat ze dit embargo van 1 week onnodig vindt, maar tja, ik mis toch mijn eigen terratoriumpje. Kort en goed wordt het dus niet zoals Stali beschrijft: <laten we vrienden blijven, want je bent zo'n lief meisje>. Nee, we gaan door. We schrijven ook door in deze topic of sommige mensen dit nu leuk vinden of niet. We beleven allebei toch heel wat aardigheid in het schrijven en samen opzetten van een verhaal. Ik heb dat in het verleden altijd alleen gedaan. Er zit ook nog een halve roman in mijn oude 386. Als je het echter met zijn tweeën doet, heb ik gemerkt, dan kun je elkaar toch over de creatieve hobbels en dode punten heen helpen. Omdat ons leven nog steeds vrij ordinair is, zullen we proberen om toch weer een verhaal binnen het verhaal te creëren. Hierover denken we nog even na. We hebben wel een idee, waarvoor we één user in het bijzonder willen bedanken, maar het zal nog wat bijschaven betekenen...
I´m back.
Woensdagavond 18 februari
Na een onrustige nacht volgde een emotionele dag, maar tegelijkertijd ook een bijzondere dag.
Het huis is leeg na het vertrek van Ryan dat is het al twee dagen maar vandaag werd die leegte bijna tastbaar. Een vrije dag met Femke en ik heb de dingen in huis gedaan die Ryan deed. Ineens besefte ik hoeveel hij in huis gedaan heeft. En hoeveel er bij mij mis kan gaan. De wasmachine begaf het, de wc liep ongemerkt over doordat Femke deze had volgepropt met wcpapier, het slaapkamerraam,welke ik vanmorgen met zon opengezet had, waaide halverwege de middag met de weersomslag stuk. Een dag vol rampen en ik heb me zo moeten bedwingen om Ryan niet huilend op te bellen dat het zonder hem niet gaat. Ik ben geen hulpeloos kindvrouwtje, ik heb het jarenlang allemaal zonder hem gedaan.
Maar ik wil niet meer zonder Ryan. Ik mis hem zo.
Ik hoor hem steeds opnieuw zeggen dat ik te temperamentvol ben en dat het niet past. En ik begrijp het niet. Het maakt me boos en verdrietig want hoezo past het ineens niet. Al die tijd paste het wel. We deelden zoveel en met plezier. Het voegde echt wat toe. De meeste relaties die ik hiervoor heb gehad gaven me het onbevredigende gevoel slechts van mezelf in te leveren. Dit heb ik bij Ryan nooit gevoeld. Maar zou het kunnen dat hij gelijk heeft, ben ik gewoon te springerig misschien? Ben ik te jong voor hem en drijf ik hem weg met mijn gedrag? Is dat het? Is het toch ons verschil in leeftijd waar Ryan keer op keer op terug lijkt te komen en ik net zovaak klakkeloos heb weggewimpeld als onbelangrijk terwijl het misschien wel eens fundamenteel in onze relatie zou kunnen zijn?
Ik vraag me af hoe ik zal zijn wanneer ik de veertig gepasseerd ben. Zal ik me anders voelen? Zal ik een uitgebluste veertiger zijn zoals Ryan zichzelf omschreef in zijn razernij? Zouden we dan wel bij elkaar passen, of blijft het een probleem omdat hij dan ook weer elf jaar ouder is.
Wat zou ik hem graag willen bellen om het hem te vragen maar ik doe het toch maar niet.
Ps. Er is trouwens ook iets wat wel gelukt is vandaag, ik heb overal afleiding in gezocht en heb een ciabattabrood gebakken.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Hahahaha ik kan de ciabatta bijna ruiken en zie haar met de wcpot stuntelen terwijl de stoute Femke amechtig toekijkt. Interessant probleem, hoe zouden wij ons voelen over pakweg tien jaar? Wat zouden we dan doen? En hahahaha zouden we ons nog hebben voortgeplant? Nou, als het aan mij ligt hebben we een pleegkind uit een Derde Wereldland. Het is net als bij het aanmaken van een nick hier op Fok!. Waarom een nieuwe nick aanmaken als er nog oude ongebruikte nicks zijn? Waarom zelf kinderen maken als er een halve wereld verderop wezen zijn, die anders nauwelijks kans hebben op een menswaardig bestaan... Doet mijn oude progressieve hart goed over ruim 10 jaar, denk ik, dat ik een kind heb opgevoed uit een Derde Wereldland. Eh.. wij een kind hebben opgevoed uit de Derde Wereld, bedoel ik. Maar waarom dit kind en het andere niet, is één van de dingen die mij nu wat weerhoudt... Femke is tegen die tijd (zeg over 13 jaar) ook volwassen en staat op eigen benen en wat hou je dan over...?
I´m back.
woensdagavond laat
Je bent nog op. Ryan, is het niet beetje bizar om het op deze manier over adoptie te hebben? Het is vreemd om nu zo op deze manier over dingen te praten terwijl ons contact zo wel begonnen is.
Zie jij ons nog samen over 13 jaar, terwijl we het nu zo moeilijk hebben? En als we dan samen zijn ben ik dan een zelfbewuste veertiger en overkom jij dan een midlifecrisis? Hoe zou het met Femke gaan? Gek idee dat ze tegen die tijd dan achtien is, ik vraag me af hoe ze eruit zal zien, hoe ze in het leven staat of ze terug zal kunnen kijken op een fijne jeugd. Adoptie en jouw gedachten hierover spreken me aan. Maar ik wil niet halverwege de veertig nog met een baby op mijn heupen rond lopen.
Ryan, het is wel een hele fijne gedachte om over zoveel jaar nog met jou te zijn. Het geeft me een gevoel van geborgenheid, juist nu omdat ik me onzeker voel of je mij en Femke niet al voorgoed verlaten hebt. En toch, tegelijkertijd maakt het me ook bang.
Welterusten Lief.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Amsterdam, vrijdag 26 augustus 2016
De komst van Kyrke
Kyrke..... Kyrke, zachtjes zeg ik haar naam een paar keer achter elkaar terwijl ik voor de spiegel mijn haren borstel. Kyrke, de achtentwintigjarige dochter van Ryan. Ik kan het nog niet bevatten, het lijkt allemaal zo onwerkelijk het onverwachte telefoontje uit Zuid Afrika. Maar toch ben ik me er tot mijn eigen verbazing ook weer heel gelaten onder.
Ryan uit zich niet maar ik merk dat hij wel gespannen is voor haar komst. Vraagt hij zich af of ze op hem lijkt? Of ze op haar moeder lijkt? Al die jaren is ze nog nooit ter sprake gekomen, nu ook niet maar ineens is ze daar en Ik weet niet eens wat er in Ryan omgaat.
Vanavond zijn we uit eten geweest en we spraken over werk, onze twee kinderen maar niet over de derde plotseling per vliegtuig op komst. We zwegen veel en toen ik om me heen keek was het ineens alsof iedereen zo leeft. Alsof het normaal is, niet ongelukkig ook niet 'pijnlijk vrolijk' maar gewoon vlak.
Alsof het gewoon rente is die je nu aflost aan lang geleden geluk.
Het geluk van jaren geleden, ik herleef het soms en dan voel ik het weer. Alleen schrijf ik dat nu slechts nog in dit dagboek.
Ik vraag me af of Ryan nu gelukkiger tijden met de moeder van Kyrke herleeft.
Wat lijkt het me heerlijk om zoals Hannah te leven. Zij is drie jaar geleden gewoon gescheiden van Peter en de liefde in haar leven is met al het komen en gaan een blijvend iets in haar leven. "Stali, tob toch niet zoveel, geniet, neem een minaar dat is de redding van iedere relatie." lacht ze me altijd luchtig toe wanneer ik weer mopper over Ryans afwezigheid.
Nee, ik zou Ryan echt nooit kunnen bedriegen. We hebben teveel. Het is heus nog niet gedoofd. We hebben het allebei gewoon te druk. Ik zou het trouwens zelfs nog te druk hebben voor een minnaar. We worden gewoon opgeslokt door werk, vrienden kennissen onze kinderen.
Ach ik moet Femke nog bellen over het weekend, we kunnen nu onmogelijk aankomend weekend naar ons stulpje.
Hoop niet dat ze zich nu al afgewezen zal voelen door de komst van haar halfzus. Ze is momenteel al zo kwetsbaar.
Dat eerst maar even doen.
De komst van Kyrke
Kyrke..... Kyrke, zachtjes zeg ik haar naam een paar keer achter elkaar terwijl ik voor de spiegel mijn haren borstel. Kyrke, de achtentwintigjarige dochter van Ryan. Ik kan het nog niet bevatten, het lijkt allemaal zo onwerkelijk het onverwachte telefoontje uit Zuid Afrika. Maar toch ben ik me er tot mijn eigen verbazing ook weer heel gelaten onder.
Ryan uit zich niet maar ik merk dat hij wel gespannen is voor haar komst. Vraagt hij zich af of ze op hem lijkt? Of ze op haar moeder lijkt? Al die jaren is ze nog nooit ter sprake gekomen, nu ook niet maar ineens is ze daar en Ik weet niet eens wat er in Ryan omgaat.
Vanavond zijn we uit eten geweest en we spraken over werk, onze twee kinderen maar niet over de derde plotseling per vliegtuig op komst. We zwegen veel en toen ik om me heen keek was het ineens alsof iedereen zo leeft. Alsof het normaal is, niet ongelukkig ook niet 'pijnlijk vrolijk' maar gewoon vlak.
Alsof het gewoon rente is die je nu aflost aan lang geleden geluk.
Het geluk van jaren geleden, ik herleef het soms en dan voel ik het weer. Alleen schrijf ik dat nu slechts nog in dit dagboek.
Ik vraag me af of Ryan nu gelukkiger tijden met de moeder van Kyrke herleeft.
Wat lijkt het me heerlijk om zoals Hannah te leven. Zij is drie jaar geleden gewoon gescheiden van Peter en de liefde in haar leven is met al het komen en gaan een blijvend iets in haar leven. "Stali, tob toch niet zoveel, geniet, neem een minaar dat is de redding van iedere relatie." lacht ze me altijd luchtig toe wanneer ik weer mopper over Ryans afwezigheid.
Nee, ik zou Ryan echt nooit kunnen bedriegen. We hebben teveel. Het is heus nog niet gedoofd. We hebben het allebei gewoon te druk. Ik zou het trouwens zelfs nog te druk hebben voor een minnaar. We worden gewoon opgeslokt door werk, vrienden kennissen onze kinderen.
Ach ik moet Femke nog bellen over het weekend, we kunnen nu onmogelijk aankomend weekend naar ons stulpje.
Hoop niet dat ze zich nu al afgewezen zal voelen door de komst van haar halfzus. Ze is momenteel al zo kwetsbaar.
Dat eerst maar even doen.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Vrijdag 26/8/16
1.
Ze schrijft dus een dagboek. Ik dacht het al. Al die geheimzinnigheid toen ze vanmiddag achter dat ding zat. Mooie gelegenheid om ook weer eens wat te schrijven, nu ik dit zo lees. Ik hou niet van dagboekenschrijvers. Ik moet diep in mijn geheugen tasten, maar volgens mij was het Willem Frederik Hermans, die daartegen krachtig gekant was. Vooral de dagboekenschrijvers die dagboeken schrijven om te publiceren, zijn helemaal malafide. Kan een mens immers ooit eerlijk zijn tegen zichzelf? Nee, natuurlijk niet, dat zou te verschrikkelijk zijn. Ja, ik heb de dagboeken van Warren natuurlijk nooit gelezen, die schijnen wel verschrikkelijk te zijn. De dagboekenschrijver doet zich altijd heiliger voor als hij of zij is. Of juist niet, om te provoceren, zoals Warren. Nou laat ik ook maar eens provoceren dan hahahaha... Ik heb het password van Stali. Niet gekraakt. Ik heb het er 5 jaar geleden zelf ingezet en tot mijn stomme verbazing heeft ze het password nooit veranderd. Uit pure nieuwsgierigheid probeerde ik het password vanavond en voilà het werkt. Gemeen van me, maar ja. Er is ineens ook wat gebeurd. De brief van Kyrke met de aankondiging van haar aankomst heeft ons huishouden toch echt wel even bezig gehouden. Kyrke heb ik al die jaren gewoon uit mijn psyche verbannen. Weinigen zijn op de hoogte van haar bestaan. Alleen wijlen mijn vader en een paar goede vrienden, uit die tijd, wisten/weten van haar af. Zodoende heb ik ook Stali nooit wat gezegd over Kyrke. Leek niet nodig. Compliceerde de boel alleen maar. Dom, want je kunt op je vingers natellen dat je er ooit mee wordt geconfronteerd. Meestal bij je dood of zo. Net als wijlen mijn vader, die nog een kind verwekt had bij een vriendin. Hij had dat kind alleen nooit geaccepteerd. Centenkwestie. Ik heb Kyrke wel geaccepteerd. Of nou ja, of eigenlijk ook niet natuurlijk. Haar moeder, dochter van een dominee, maar zo geil als boter, was een kortstondige affaire d'amour van me. Nu bijna 30 jaar gelden. Toen ik hoorde dat ze zwanger was, zat ze al met haar toekomstige man, Ari, een bioloog, in Afrika. Na 1994 gingen ze naar Zuid-Afrika toe, waar ze veel goed werk verzet hebben. Af en toe, heel af en toe, liet ze wat van zich weten, maar uiteindelijk raakten we het contact kwijt. Rond 1998 was dat. Daarna heb ik nauwelijks nog aan Kyrke of haar moeder gedacht... Stali neemt alles matter of factly op. Maar goed ik ken haar ondertussen al langer dan vandaag natuurlijk. Ze kan soms dagen of weken op iets broeden en dan barst ineens de bom. Ik kan niet anders tegen haar zeggen dan dat ik heel nieuwsgierig ben naar mijn dochter. Hoe ik me zal voelen tov Kyrke, zal vooral ook aan haar liggen. Ik weet niet of ze me zal beschuldigen van nalatigheid. Ik vermoed van niet. Ari kennende zal hij haar nooit anders als zijn eigen dochter gezien en behandeld hebben. Later werden er nog twee dochters aan toegevoegd. Er is dus geen reden om te veronderstellen dat ze op emotioneel of materieel gebied ooit iets tekort gekomen is... Enfin, Stali en ik weten wat het is om een kind van een ander op te voeden. Onze Babu uit India hebben we nu ook alweer meer dan 7 jaar. Gaat volgende week naar de middelbare school. Ook Babu zal ongetwijfeld op zoek willen gaan naar zijn echte ouders. Alleen bij Babu ligt het gevoeliger. Babu werd op zijn 4de wees. Zwierf ruim één jaar over straat en werd toen opgevangen door de charitatieve instelling Children are our future. Twee reizen hebben we gemaakt naar India. Ik kan me Dr. Aziz, de directeur van het tehuis, nog goed voor de geest halen. Een beminnelijke, goedlachse 40'er, met een prachtige dictie van het Engels. De tweede reis konden we Babu meenemen en even leek het alsof we hem ontvoerden. Babu had tranen in zijn ogen. De enige herinnering die hij nu nog koestert aan zijn land van herkomst zijn de photo's die hij meenam. Photo's werken als een katalysator... Twee kleine photootjes van jaren geleden -van 1991 en 1994- zijn de enige getuigen, die in mijn bezit zijn, van het bestaan van Kyrke. Goed opgeborgen tussen andere photootjes draag ik die altijd mee in mijn portefeuille. In al die jaren heeft Stali deze photo's nooit gezien. Mijn portefeuille is mijn privé-terrein. Er zit trouwens ook nog een photo van Stali bij. 1 van de weinigen die gelukt waren van onze allereerste vakantie in Corfu. Ik heb de photo ooit eens in vieren gescheurd en toen de ruzie weer over was de vier delen uit de prullenbak gevist en met plakband aan elkaar gezet...
1.
Ze schrijft dus een dagboek. Ik dacht het al. Al die geheimzinnigheid toen ze vanmiddag achter dat ding zat. Mooie gelegenheid om ook weer eens wat te schrijven, nu ik dit zo lees. Ik hou niet van dagboekenschrijvers. Ik moet diep in mijn geheugen tasten, maar volgens mij was het Willem Frederik Hermans, die daartegen krachtig gekant was. Vooral de dagboekenschrijvers die dagboeken schrijven om te publiceren, zijn helemaal malafide. Kan een mens immers ooit eerlijk zijn tegen zichzelf? Nee, natuurlijk niet, dat zou te verschrikkelijk zijn. Ja, ik heb de dagboeken van Warren natuurlijk nooit gelezen, die schijnen wel verschrikkelijk te zijn. De dagboekenschrijver doet zich altijd heiliger voor als hij of zij is. Of juist niet, om te provoceren, zoals Warren. Nou laat ik ook maar eens provoceren dan hahahaha... Ik heb het password van Stali. Niet gekraakt. Ik heb het er 5 jaar geleden zelf ingezet en tot mijn stomme verbazing heeft ze het password nooit veranderd. Uit pure nieuwsgierigheid probeerde ik het password vanavond en voilà het werkt. Gemeen van me, maar ja. Er is ineens ook wat gebeurd. De brief van Kyrke met de aankondiging van haar aankomst heeft ons huishouden toch echt wel even bezig gehouden. Kyrke heb ik al die jaren gewoon uit mijn psyche verbannen. Weinigen zijn op de hoogte van haar bestaan. Alleen wijlen mijn vader en een paar goede vrienden, uit die tijd, wisten/weten van haar af. Zodoende heb ik ook Stali nooit wat gezegd over Kyrke. Leek niet nodig. Compliceerde de boel alleen maar. Dom, want je kunt op je vingers natellen dat je er ooit mee wordt geconfronteerd. Meestal bij je dood of zo. Net als wijlen mijn vader, die nog een kind verwekt had bij een vriendin. Hij had dat kind alleen nooit geaccepteerd. Centenkwestie. Ik heb Kyrke wel geaccepteerd. Of nou ja, of eigenlijk ook niet natuurlijk. Haar moeder, dochter van een dominee, maar zo geil als boter, was een kortstondige affaire d'amour van me. Nu bijna 30 jaar gelden. Toen ik hoorde dat ze zwanger was, zat ze al met haar toekomstige man, Ari, een bioloog, in Afrika. Na 1994 gingen ze naar Zuid-Afrika toe, waar ze veel goed werk verzet hebben. Af en toe, heel af en toe, liet ze wat van zich weten, maar uiteindelijk raakten we het contact kwijt. Rond 1998 was dat. Daarna heb ik nauwelijks nog aan Kyrke of haar moeder gedacht... Stali neemt alles matter of factly op. Maar goed ik ken haar ondertussen al langer dan vandaag natuurlijk. Ze kan soms dagen of weken op iets broeden en dan barst ineens de bom. Ik kan niet anders tegen haar zeggen dan dat ik heel nieuwsgierig ben naar mijn dochter. Hoe ik me zal voelen tov Kyrke, zal vooral ook aan haar liggen. Ik weet niet of ze me zal beschuldigen van nalatigheid. Ik vermoed van niet. Ari kennende zal hij haar nooit anders als zijn eigen dochter gezien en behandeld hebben. Later werden er nog twee dochters aan toegevoegd. Er is dus geen reden om te veronderstellen dat ze op emotioneel of materieel gebied ooit iets tekort gekomen is... Enfin, Stali en ik weten wat het is om een kind van een ander op te voeden. Onze Babu uit India hebben we nu ook alweer meer dan 7 jaar. Gaat volgende week naar de middelbare school. Ook Babu zal ongetwijfeld op zoek willen gaan naar zijn echte ouders. Alleen bij Babu ligt het gevoeliger. Babu werd op zijn 4de wees. Zwierf ruim één jaar over straat en werd toen opgevangen door de charitatieve instelling Children are our future. Twee reizen hebben we gemaakt naar India. Ik kan me Dr. Aziz, de directeur van het tehuis, nog goed voor de geest halen. Een beminnelijke, goedlachse 40'er, met een prachtige dictie van het Engels. De tweede reis konden we Babu meenemen en even leek het alsof we hem ontvoerden. Babu had tranen in zijn ogen. De enige herinnering die hij nu nog koestert aan zijn land van herkomst zijn de photo's die hij meenam. Photo's werken als een katalysator... Twee kleine photootjes van jaren geleden -van 1991 en 1994- zijn de enige getuigen, die in mijn bezit zijn, van het bestaan van Kyrke. Goed opgeborgen tussen andere photootjes draag ik die altijd mee in mijn portefeuille. In al die jaren heeft Stali deze photo's nooit gezien. Mijn portefeuille is mijn privé-terrein. Er zit trouwens ook nog een photo van Stali bij. 1 van de weinigen die gelukt waren van onze allereerste vakantie in Corfu. Ik heb de photo ooit eens in vieren gescheurd en toen de ruzie weer over was de vier delen uit de prullenbak gevist en met plakband aan elkaar gezet...
I´m back.
zaterdag 27augustus 2016
14.25
Vanmorgen in de stad met Femke afgesproken. Ik zag haar van de overkant aan een tafeltje bij het grote raam zitten. Haar lange blonde haren piekten onder een mannenhoed uit en zo tuurde ze dromerig door de hoge ramen naar buiten. Ze is prachtig. Mijn dochter.
Het café was vrijwel leeg en ondanks het holle tikken van mijn hakken op de houten vloer had ze me zelfs nog niet opgemerkt toen ik aan haar tafel stond. Ik vervormde mijn stem en baste jolig 'dag juffrouw, mag ik hier plaatsnemen?'
Een paar felle blauwe ogen ontmoetten hierop verontwaardigd de mijne. Lieve kattekop, dacht ik terwijl ze haar armen om mijn nek sloeg. We bestelden koffie met caramelschuimtaartjes en terwijl we er op wachtten kreeg ik van Femke gelijk een verfomfaaide pasfoto in mijn handen geduwd. “Dit is Deon en het is aan” zei ze met een stralende snoet. ‘Zo dus jij bent Deon, jij bent dus de oorzaak van al die de helse stemmingswisselingen van mijn dochter” sprak ik hem in gedachten toe. Maar het is een leuke jongen om te zien, erg jong nog maar leuke open bruine ogen. Femke raakte niet over hem uitgepraat en ik heb haar al tijden niet zo opgewonden en stralend gezien. En toch keek ze me af en toe spiedend aan alsof ze ook nog iets anders wilde bespreken maar ze deed het niet. Wel frunnikte ze aan de rand van de hoed die ze op de tafel had gelegd. Ik herkende de hoed ineens als de verdwenen hoed van Ryan. Femke zag aan mijn blik dat ik het opmerkte maar we zeiden er beiden niets over.
Toen we veel later gearmd door de winkelstraten liepen, vroeg ze zomaar ineens zonder me aan te kijken maar mijn arm vaster tegen zich aanklemde 'mam, gaat het wel met je?'
'Natuurlijk lieverd waarom zou het niet gaan?'
'nou, het moet wel heel erg moeilijk zijn om zo maar ineens geconfronteerd te worden met Ryans verleden. Al die jaren heeft hij het voor je verzwegen en nu opeens komt ze.'
Nog steeds verbaasd antwoordde ik dat ik het alleen maar fijn vond voor Ryan dat hij de kans krijgt zijn dochter te ontmoeten.
Ze liet hierop mijn arm onmiddellijk los en hield stil, ze keek me in opperste verbazing aan 'Mam, dit kun je gewoon niet menen, vraag je Ryan dan helemaal niet waarom hij dit al die jaren voor je verzwegen heeft, vraag je je dan helemaal niet af wat dat zegt over jullie relatie?'
Ik antwoordde in de hoop haar gerust te stellen, dat het allemaal zo lang geleden was en dat het niet de moeite waard is om me daar na zoveel jaar druk om te maken.
Dit bleek slechts olie op het vuur van Femke want ze vervolgde heel heftig 'vind je het gek dat jij en Ryan zo langs elkaar heen leven?' Het is voor haar onbegrijpelijk dat ik er zo koel mee omga, zij zou het nooit gepikt hebben en er voor waken dat het tussen haar en Deon zo zou lopen. God wat lijkt ze op mij.
19.30
Als een mokerslag mijn leven door de ogen van mijn tienerdochter. Ik moet wel even slikken.
Heeft ze gelijk? Leven Ryan en ik langs elkaar heen?
Op moment van schrijven is hij onderweg naar Schiphol. Het zal niet lang meer duren of Kyrke zal haar entree doen. Ik voel me nerveus en loop doelloos heen en weer door een schoon opgeruimd huis.
14.25
Vanmorgen in de stad met Femke afgesproken. Ik zag haar van de overkant aan een tafeltje bij het grote raam zitten. Haar lange blonde haren piekten onder een mannenhoed uit en zo tuurde ze dromerig door de hoge ramen naar buiten. Ze is prachtig. Mijn dochter.
Het café was vrijwel leeg en ondanks het holle tikken van mijn hakken op de houten vloer had ze me zelfs nog niet opgemerkt toen ik aan haar tafel stond. Ik vervormde mijn stem en baste jolig 'dag juffrouw, mag ik hier plaatsnemen?'
Een paar felle blauwe ogen ontmoetten hierop verontwaardigd de mijne. Lieve kattekop, dacht ik terwijl ze haar armen om mijn nek sloeg. We bestelden koffie met caramelschuimtaartjes en terwijl we er op wachtten kreeg ik van Femke gelijk een verfomfaaide pasfoto in mijn handen geduwd. “Dit is Deon en het is aan” zei ze met een stralende snoet. ‘Zo dus jij bent Deon, jij bent dus de oorzaak van al die de helse stemmingswisselingen van mijn dochter” sprak ik hem in gedachten toe. Maar het is een leuke jongen om te zien, erg jong nog maar leuke open bruine ogen. Femke raakte niet over hem uitgepraat en ik heb haar al tijden niet zo opgewonden en stralend gezien. En toch keek ze me af en toe spiedend aan alsof ze ook nog iets anders wilde bespreken maar ze deed het niet. Wel frunnikte ze aan de rand van de hoed die ze op de tafel had gelegd. Ik herkende de hoed ineens als de verdwenen hoed van Ryan. Femke zag aan mijn blik dat ik het opmerkte maar we zeiden er beiden niets over.
Toen we veel later gearmd door de winkelstraten liepen, vroeg ze zomaar ineens zonder me aan te kijken maar mijn arm vaster tegen zich aanklemde 'mam, gaat het wel met je?'
'Natuurlijk lieverd waarom zou het niet gaan?'
'nou, het moet wel heel erg moeilijk zijn om zo maar ineens geconfronteerd te worden met Ryans verleden. Al die jaren heeft hij het voor je verzwegen en nu opeens komt ze.'
Nog steeds verbaasd antwoordde ik dat ik het alleen maar fijn vond voor Ryan dat hij de kans krijgt zijn dochter te ontmoeten.
Ze liet hierop mijn arm onmiddellijk los en hield stil, ze keek me in opperste verbazing aan 'Mam, dit kun je gewoon niet menen, vraag je Ryan dan helemaal niet waarom hij dit al die jaren voor je verzwegen heeft, vraag je je dan helemaal niet af wat dat zegt over jullie relatie?'
Ik antwoordde in de hoop haar gerust te stellen, dat het allemaal zo lang geleden was en dat het niet de moeite waard is om me daar na zoveel jaar druk om te maken.
Dit bleek slechts olie op het vuur van Femke want ze vervolgde heel heftig 'vind je het gek dat jij en Ryan zo langs elkaar heen leven?' Het is voor haar onbegrijpelijk dat ik er zo koel mee omga, zij zou het nooit gepikt hebben en er voor waken dat het tussen haar en Deon zo zou lopen. God wat lijkt ze op mij.
19.30
Als een mokerslag mijn leven door de ogen van mijn tienerdochter. Ik moet wel even slikken.
Heeft ze gelijk? Leven Ryan en ik langs elkaar heen?
Op moment van schrijven is hij onderweg naar Schiphol. Het zal niet lang meer duren of Kyrke zal haar entree doen. Ik voel me nerveus en loop doelloos heen en weer door een schoon opgeruimd huis.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Maar, euh, als het allemaal dichterlijke vrijheid was....
Is er dan, ondanks de hete beschrijvingen, ook niet geneukt?
Is er dan, ondanks de hete beschrijvingen, ook niet geneukt?
Who the fuck can sleep with all this shit going on?
Zaterdag 27/8/16
Toen de brief van Kyrke kwam, nu bijna een maand geleden, waren wij op vakantie in Griekenland. Ruth, de oudste dochter van mijn zus, die op ons huis aan de Lairessestraat paste las hem voor door de gsm. Het was net alsof ik moest opbiechten dat ik vreemd was gegaan en dat daaruit nu een kind was voortgekomen. Stali reageerde nauwelijks. Babu, die met ons mee was, onderwierp me aan een kruisverhoor. Wie was die vriendin dan, pap? Waarom heb je er nooit van verteld, pap? Hoe heet je dochter, pap? Wat is dat voor een naam Kierke, pap? (Kirke, Bap). Hoe ziet ze eruit, pap? Heb je haar nooit gezien, pap? Heb je haar gemist, pap? Hoe oud is ze, pap? Wat doet ze, pap? Tussen de dag waarop we terugkwamen van vakantie en vandaag, de dag dat ik Kyrke ophaalde van Schiphol, ben ik respectievelijk plat gebeld door mijn moeder, mijn zus, haar dochters, mijn broertje en een schoonzus. Maar Stali, Stali bleef kalm. Sereen. Bijna afwezig. Onaangedaan. Immer de Grande Dame. Op weg naar schiphol ratelde Babu door. Het ventje is, vrees ik veel te slim voor zijn leeftijd. Onze eigen kleine huisgoeroe noem ik hem weleens als hij weer eens iemand het vuur na aan de schenen legt met zijn irritant slimme kutvraagjes. Op Schiphol was het weer een heel gedoe om de auto kwijt te raken en als ik Babu niet bij me had dan stond ik waarschijnlijk bij de verkeerde aankomsthal. Babu was ook degene die haar ontdekte. <Dat is 'r!>, riep hij. Kyrke was lang, zeker 1 meter 80. Omdat Babu geagiteerd stond te wijzen en te gebaren, liep de jonge vrouw direct op ons af. <Are you Ryan?>, vroeg ze, met een prettige, donkere stem. Daar stond dan de vrucht van mijn lendenen. Ze leek in niets op haar moeder, Petra, maar ook eigenlijk in niets op mij, behalve dan dat bijna zwarte haar. Hoe zal ik het formuleren. Ik denk dat ze wel een opvallende verschijning was, zonder echt fotomodel te zijn. Ze zou me wel opgevallen zijn iig. Ze had lange wimpers rond donkere ogen, die me in een fractie van een seconde al van top tot teen hadden opgenomen. Het duurde nog een fractie van een seconde voordat ik reageerde. Net als Babu reageerde zij niet secundair. <My dad told me, you were a big man.> Het bleek dat Kyrke ook Nederlands sprak, maar liever de taal bezigde die ze gewoonlijk gebruikte. Ze was niet geheel onbekend met Nederland ook. Om de twee jaar was ze hier geweest. Vooral voor familiebezoek, maar ook ooit eens omdat ze wilde studeren in Amsterdam. Dat dat er niet van gekomen was, kwam doordat ze een job offer kreeg in Pretoria. Ze werkte voor een law firm als research-specialiste. Met Ari ging het goed. Ik moest de groeten hebben. En ik moest ook <Hi> hebben van Petra. Petra was in april overleden aan de complicaties van Crohn's disease. Vlak voordat ze overleed, vertelde ze Kyrke dat Ari niet haar biologische vader was. Het had haar niet echt verbaasd, zei ze. Niet dat Ari anders was tegen haar, dan tegen haar zusters. Nee, het was alleen dat die zusters blond waren en blauwe ogen hadden en zij, nu ja, dat kon iedereen zien. Kyrke had haar beloofd om bij me langs te gaan. En, nu ja, het was voor haar als criminal investigator een fluitje van een cent om mijn adres te achterhalen. Ze babbelde lekker voort, af en toe onderbroken door Babu, die haar kleine slimme kutvraagjes stelde. Met glimmende oogjes keek hij op de achterbank tussen ons in van Kyrke naar mij en van mij naar Kyrke. Ontdek de verschillen. Ik sprak gewoon Nederlands en Kyrke sprak een mengelmoesje van Nederlands en Engels. Ik vertelde dat ik haar moeder ongeveer 3 maanden gekend had als vriendin. Dat we als vrienden uit elkaar waren gegaan, maar dat Petra kort daarna met Ari mee was gegaan naar Afrika. In Afrika ontdekte Petra dat ze zwanger was en toen de vliezen zowat braken belde ze me op, om te vertellen dat ik vader zou worden. Toen ik rond 8 uur de auto voor ons huis parkeerde zag ik al dat Stali er weer was. Ook stond de fiets van Ruth tegen het huis...
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 25-02-2004 15:02:01 ]
Toen de brief van Kyrke kwam, nu bijna een maand geleden, waren wij op vakantie in Griekenland. Ruth, de oudste dochter van mijn zus, die op ons huis aan de Lairessestraat paste las hem voor door de gsm. Het was net alsof ik moest opbiechten dat ik vreemd was gegaan en dat daaruit nu een kind was voortgekomen. Stali reageerde nauwelijks. Babu, die met ons mee was, onderwierp me aan een kruisverhoor. Wie was die vriendin dan, pap? Waarom heb je er nooit van verteld, pap? Hoe heet je dochter, pap? Wat is dat voor een naam Kierke, pap? (Kirke, Bap). Hoe ziet ze eruit, pap? Heb je haar nooit gezien, pap? Heb je haar gemist, pap? Hoe oud is ze, pap? Wat doet ze, pap? Tussen de dag waarop we terugkwamen van vakantie en vandaag, de dag dat ik Kyrke ophaalde van Schiphol, ben ik respectievelijk plat gebeld door mijn moeder, mijn zus, haar dochters, mijn broertje en een schoonzus. Maar Stali, Stali bleef kalm. Sereen. Bijna afwezig. Onaangedaan. Immer de Grande Dame. Op weg naar schiphol ratelde Babu door. Het ventje is, vrees ik veel te slim voor zijn leeftijd. Onze eigen kleine huisgoeroe noem ik hem weleens als hij weer eens iemand het vuur na aan de schenen legt met zijn irritant slimme kutvraagjes. Op Schiphol was het weer een heel gedoe om de auto kwijt te raken en als ik Babu niet bij me had dan stond ik waarschijnlijk bij de verkeerde aankomsthal. Babu was ook degene die haar ontdekte. <Dat is 'r!>, riep hij. Kyrke was lang, zeker 1 meter 80. Omdat Babu geagiteerd stond te wijzen en te gebaren, liep de jonge vrouw direct op ons af. <Are you Ryan?>, vroeg ze, met een prettige, donkere stem. Daar stond dan de vrucht van mijn lendenen. Ze leek in niets op haar moeder, Petra, maar ook eigenlijk in niets op mij, behalve dan dat bijna zwarte haar. Hoe zal ik het formuleren. Ik denk dat ze wel een opvallende verschijning was, zonder echt fotomodel te zijn. Ze zou me wel opgevallen zijn iig. Ze had lange wimpers rond donkere ogen, die me in een fractie van een seconde al van top tot teen hadden opgenomen. Het duurde nog een fractie van een seconde voordat ik reageerde. Net als Babu reageerde zij niet secundair. <My dad told me, you were a big man.> Het bleek dat Kyrke ook Nederlands sprak, maar liever de taal bezigde die ze gewoonlijk gebruikte. Ze was niet geheel onbekend met Nederland ook. Om de twee jaar was ze hier geweest. Vooral voor familiebezoek, maar ook ooit eens omdat ze wilde studeren in Amsterdam. Dat dat er niet van gekomen was, kwam doordat ze een job offer kreeg in Pretoria. Ze werkte voor een law firm als research-specialiste. Met Ari ging het goed. Ik moest de groeten hebben. En ik moest ook <Hi> hebben van Petra. Petra was in april overleden aan de complicaties van Crohn's disease. Vlak voordat ze overleed, vertelde ze Kyrke dat Ari niet haar biologische vader was. Het had haar niet echt verbaasd, zei ze. Niet dat Ari anders was tegen haar, dan tegen haar zusters. Nee, het was alleen dat die zusters blond waren en blauwe ogen hadden en zij, nu ja, dat kon iedereen zien. Kyrke had haar beloofd om bij me langs te gaan. En, nu ja, het was voor haar als criminal investigator een fluitje van een cent om mijn adres te achterhalen. Ze babbelde lekker voort, af en toe onderbroken door Babu, die haar kleine slimme kutvraagjes stelde. Met glimmende oogjes keek hij op de achterbank tussen ons in van Kyrke naar mij en van mij naar Kyrke. Ontdek de verschillen. Ik sprak gewoon Nederlands en Kyrke sprak een mengelmoesje van Nederlands en Engels. Ik vertelde dat ik haar moeder ongeveer 3 maanden gekend had als vriendin. Dat we als vrienden uit elkaar waren gegaan, maar dat Petra kort daarna met Ari mee was gegaan naar Afrika. In Afrika ontdekte Petra dat ze zwanger was en toen de vliezen zowat braken belde ze me op, om te vertellen dat ik vader zou worden. Toen ik rond 8 uur de auto voor ons huis parkeerde zag ik al dat Stali er weer was. Ook stond de fiets van Ruth tegen het huis...
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 25-02-2004 15:02:01 ]
I´m back.
Dag Stali ... ken je me nog?quote:Op woensdag 25 februari 2004 00:37 schreef Staal het volgende:
Het café was vrijwel leeg
Ik herkende je meteen toen je het café binnenkwam. Als je over je rechterschouder had gekeken hadden we elkaar recht in de ogen gekeken. Maar je had enkel aandacht voor Femke, die herkende ik ook meteen. Wat een mooie vrouw is ze geworden. By the way, je mag er ook nog steeds wezen. Nu ik je na zoveel jaar weer gezien heb, vind ik je nog steeds de mooiste vrouw uit mijn roemruchte leven (ik neem aan dat je me herkend hebt in die reportages van Peter R.). Maar ja, gedane zaken nemen geen keer, eens een schoft altijd een schoft.
Trouwens, heb je Femke al over ons verteld? De afspraak was dat je het zou vertellen en dat ik me gedeisd zou houden. Of wil je nu dat ik het ga vertellen? Volgende week, zelfde tijd, zit ik weer op m´n stek.
Tot ziens Stali ... en de groeten aan die lange, was het niet Rijan?
La politique, c'est une action pour un idéal à travers des réalités.
Zondag 28 augustus 2016
Het was gisteravond ineens een drukte van jewelste. Hannah kwam onverwachts met haar nieuwe 20 jaar jongere vlam Dimitri pronken. Ruth kwam reuze benieuwd naar haar verloren nichtje ook spontaan langs. En Juupje toeterde ook voor de deur met een kofferbak vol met hoedendozen, ik was onze afspraak vergeten. Ik bewonder haar, 35 jaar eigenaresse van het bekendste hoedenmakerij in Amsterdam op de Keizersgracht. Juup de hazewind is sinds de terugkeer van de hoed in het modebeeld, altijd aan het werk of onderweg.
En in een kamer vol rumoer maakte Kyrke haar entree. Iedereen viel stil bij haar verschijning en ik voelde me wat bespottelijk met een vreemd hoofddeksel.
Het is een mooie vrouw en wat heeft ze veel van Ryan weg, niet alleen in lengte maar de haarkleur, dezelfde neus en wenkbrauwen al zijn die van Kyrke tot strakke boogjes geepileerd. Ze heeft ook het kat uit de boom kijkerige van Ryan trouwens, misschien was een volle woonkamer ook wel gunstig want na een poosje kwam ze helemaal los en was er aan de ontmoeting niets beladen. Het werd een gezellige avond en er viel een enorme last van mijn schouders. Toch een vreemde in huis en ik ben bang geweest dat het niet zou klikken. Het zou naar zijn geweest om gespannen met iemand in huis te leven, ookal is het maar tijdelijk. Ja ik mag Kyrke wel, misschien juist ook omdat ze me zo aan Ryan doet denken, ze heeft iets vertrouwds in ieder geval.
Ik merkte trouwens dat Hannah Dimitri nauwlettend in de gaten hield. Misschien toch wel een nadeel van een knappe jonge minnaar. Toch vreemd want ik ken haar zo niet, verwacht dat niet bij haar omdat ze altijd zo zelfverzekerd is en de liefdes in haar leven als tijdelijk accepteerd. Ik vraag me af of dit misschien veranderd is ten op zichte van Dimitri. We moeten gauw maar weer eens met zijn drieen afspreken, Juup, Hannah en ik. Hoelang zijn we eigenlijk al vriendinnen? Denk al gauw een jaar of zeven, acht mischien al.
Ik ga de wijn uit de kelder halen, want daar was ik eigenlijk naar onderweg. Ryan en Kyrke zitten op moment van schrijven over Petra te praten en ik voel me dan toch wel beetje een buitenstaander. Ik ken immers haar moeder niet en of Ryan het nu uit respect naar Kyrke doet voorkomen weet ik niet maar ik heb toch het gevoel alsof zijn liefde voor Petra een stuk dieper zit dan slechts drie maanden rotzooien zoals hij mij steeds verteld heeft.
Het was gisteravond ineens een drukte van jewelste. Hannah kwam onverwachts met haar nieuwe 20 jaar jongere vlam Dimitri pronken. Ruth kwam reuze benieuwd naar haar verloren nichtje ook spontaan langs. En Juupje toeterde ook voor de deur met een kofferbak vol met hoedendozen, ik was onze afspraak vergeten. Ik bewonder haar, 35 jaar eigenaresse van het bekendste hoedenmakerij in Amsterdam op de Keizersgracht. Juup de hazewind is sinds de terugkeer van de hoed in het modebeeld, altijd aan het werk of onderweg.
En in een kamer vol rumoer maakte Kyrke haar entree. Iedereen viel stil bij haar verschijning en ik voelde me wat bespottelijk met een vreemd hoofddeksel.
Het is een mooie vrouw en wat heeft ze veel van Ryan weg, niet alleen in lengte maar de haarkleur, dezelfde neus en wenkbrauwen al zijn die van Kyrke tot strakke boogjes geepileerd. Ze heeft ook het kat uit de boom kijkerige van Ryan trouwens, misschien was een volle woonkamer ook wel gunstig want na een poosje kwam ze helemaal los en was er aan de ontmoeting niets beladen. Het werd een gezellige avond en er viel een enorme last van mijn schouders. Toch een vreemde in huis en ik ben bang geweest dat het niet zou klikken. Het zou naar zijn geweest om gespannen met iemand in huis te leven, ookal is het maar tijdelijk. Ja ik mag Kyrke wel, misschien juist ook omdat ze me zo aan Ryan doet denken, ze heeft iets vertrouwds in ieder geval.
Ik merkte trouwens dat Hannah Dimitri nauwlettend in de gaten hield. Misschien toch wel een nadeel van een knappe jonge minnaar. Toch vreemd want ik ken haar zo niet, verwacht dat niet bij haar omdat ze altijd zo zelfverzekerd is en de liefdes in haar leven als tijdelijk accepteerd. Ik vraag me af of dit misschien veranderd is ten op zichte van Dimitri. We moeten gauw maar weer eens met zijn drieen afspreken, Juup, Hannah en ik. Hoelang zijn we eigenlijk al vriendinnen? Denk al gauw een jaar of zeven, acht mischien al.
Ik ga de wijn uit de kelder halen, want daar was ik eigenlijk naar onderweg. Ryan en Kyrke zitten op moment van schrijven over Petra te praten en ik voel me dan toch wel beetje een buitenstaander. Ik ken immers haar moeder niet en of Ryan het nu uit respect naar Kyrke doet voorkomen weet ik niet maar ik heb toch het gevoel alsof zijn liefde voor Petra een stuk dieper zit dan slechts drie maanden rotzooien zoals hij mij steeds verteld heeft.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Stali & Ryan3 en het durex gevoel.
H. 16 januari 2004
Hoewel ik niet weet wat mijn gevoelens precies voor Ryan zijn en Ryan niet
weet wat zijn gevoelens precies voor mij zijn, zijn we toch maar uit neuken
gegaan, APK. Wat dondert het. Maar omdat dat onbeschermd neuken een beetje
gevaarlijk is, zijn we eerst condooms gaan bestellen op inet. Een hele geinige
site was dat, waar je nog veel meer ander fraais kunt kopen. Zoals een dubbele
dong in de kleuren roze, paars en groen. Een kunstpenis van een beroemde
porno-acteur in ware proporties. Butplugs met een staartje eraan, zodat je
als pony kunt spelen. Liefdesballetjes en -rods, voor anaal c.q. vaginaal
raggen. Allemaal geinige erotische pakjes voor hem en voor haar. En glijmiddelen
in allerlei verschillende verpakkingen. Ryan was als een kind in een snoepwinkel
en omdat alles afgeprijsd was heeft Ryan heleboel fraais in zijn digitale
winkelwagentje gegooid. Bijna was hij de reden waarom we deze site opgezocht
hadden vergeten. Goed dat ik er bij zat. Er was een ruime keuze aan condooms
vertegenwoordigd. Oh, Ryan wat zie ik je toch ondeugend glimmen. Ik voel
me helemaal heet worden van binnen. Natuurlijk moesten we eerst even de maat
opnemen. Geroutineerd deed ik zijn gulp open en haalde zijn warme dikke
liefdesknuppel
naar buiten. Paar keer op en neer wrijven deed hem al behoorlijk groeien,
maar aan de ogen van Ryan zag ik dat hij tot nog véél meer in staat was.
Ik bracht mijn lippen dus aan zijn eikel en begon zijn roede vacuüm te zuigen.
Ook ging ik met mijn tong langs de zijkant van zijn schacht op en neer en
beet ik plagerig in zijn teelballen. Toen zijn boa constrictor niet harder
en groter meer wilde worden, zwabberde ik hem heen en weer. Uit het laatje
van het bureau haalde ik vervolgens een geodriehoek, terwijl ik met mijn
andere hand zijn heipaal in conditie hield. Daarna plaatste ik de geodriehoek
naast zijn staafmixer. Te kort. Ja, die geodriehoek hè. De ploertendoder
van Ryan stak fier met zijn helmpje boven de pakweg 18 cm van de geodriehoek
uit. Had ik wel verwacht hoor, Ryan, lekkere 42-jarige sukkel van me. Zal
toch echt een maatje kingsize moeten worden. Maar goed ik wilde dus weten
hoe groot hij precies was en dus verzon ik een list. Uit de zwarte schoenen
van Ryan haalde ik een veter en knoopte die rond de basis van zijn stierenlul,
zodat het bloed niet kon terugstromen naar zijn ongetwijfeld ietwat benevelde
mind. Ik ging ondertssen op zoek naar de 30 cm lange meetlat, die ergens
in de kast moest liggen. Jawel, ik vond hem waar hij liggen moest. Voldaan
huppelde ik naar Ryan toe, die nu echt wat bleekjes begon te worden rond
de ogen. Potverdikkie zeg, ik weet niet wat ik zag, toen ik de meetlat ernaast
zette. Was die lieve schat gegroeid of zo? Blijkbaar. Want ook nu weer bengelde
zijn eikel guitig boven de 30 cm van de meetlat uit. Okee, laatste kans.
De rolmaat, die is 2 meter. In de schuur. Toen ik terug was, zag ik al meteen
dat ook de rolmaat niet het juiste gereedschap was om de forse polstok van
Ryan op te meten. Gelukkig dat zijn ego, niet zo groot is, dacht ik nog.
Ik probeerde de bengel met beide handen te omvatten, maar dit lukte niet.
Waarschijnlijk was nu al het bloed dat voorheen in Ryans hersens zat naar
zijn slagroomspuit gevloeid, want hij zat erbij als een demente bejaarde.
En nog bleek zijn hengel niet volledig uitgegroeid. Hij bleef maar groeien
en groeien. En dus deed ik de tuindeur open, bang dat hij weldra het plafond
zou bereiken. Jullie begrijpen wel dat ik ondertussen ook zeiknat geworden
was. Het vocht druppelde uit mijn liefdeskanaaltje, gelijk een klein
watervalletje
oid. Ik verzin ook maar wat, want als je literatuur schrijft met drie dubbele
bodems dan moet je veel bijvoeglijknaamwoorden gebruiken en ongebruikelijke
metaforen hanteren. Hihi(larisch). Ryans lantaarnpaal nam inmiddels de
proporties
aan van een echte lantaarnpaal, alleen dikker en zonder licht. Waar zou dit
eindigen zeg? Misschien zoals in het sprookje van Bulletje en de bonenstaak.
Alleen ben ik dan Bulletje die omhoog klimt via de seinmast van Ryan en dan
in de wolken de prins op het witte paard tegenkom, die mij in al in liefdesgaten
bruut neemt en dat 7 x achterelkaar? Of misschien wel 7 geile dwergen met
een voorliefde voor gang-bangs. Wie weet. Maar ja toch zonde eigenlijk. Nu ik de
totempaal van Ryan zo eens opneem, zie ik dat hij toch wel wat te klein
geschapen
is om mij voldoende te bevredigen. En naarmate hij groeit en groeit, ben
ik bang dat ik je kwijt raak Ryan.
H. 16 januari 2004
Hoewel ik niet weet wat mijn gevoelens precies voor Ryan zijn en Ryan niet
weet wat zijn gevoelens precies voor mij zijn, zijn we toch maar uit neuken
gegaan, APK. Wat dondert het. Maar omdat dat onbeschermd neuken een beetje
gevaarlijk is, zijn we eerst condooms gaan bestellen op inet. Een hele geinige
site was dat, waar je nog veel meer ander fraais kunt kopen. Zoals een dubbele
dong in de kleuren roze, paars en groen. Een kunstpenis van een beroemde
porno-acteur in ware proporties. Butplugs met een staartje eraan, zodat je
als pony kunt spelen. Liefdesballetjes en -rods, voor anaal c.q. vaginaal
raggen. Allemaal geinige erotische pakjes voor hem en voor haar. En glijmiddelen
in allerlei verschillende verpakkingen. Ryan was als een kind in een snoepwinkel
en omdat alles afgeprijsd was heeft Ryan heleboel fraais in zijn digitale
winkelwagentje gegooid. Bijna was hij de reden waarom we deze site opgezocht
hadden vergeten. Goed dat ik er bij zat. Er was een ruime keuze aan condooms
vertegenwoordigd. Oh, Ryan wat zie ik je toch ondeugend glimmen. Ik voel
me helemaal heet worden van binnen. Natuurlijk moesten we eerst even de maat
opnemen. Geroutineerd deed ik zijn gulp open en haalde zijn warme dikke
liefdesknuppel
naar buiten. Paar keer op en neer wrijven deed hem al behoorlijk groeien,
maar aan de ogen van Ryan zag ik dat hij tot nog véél meer in staat was.
Ik bracht mijn lippen dus aan zijn eikel en begon zijn roede vacuüm te zuigen.
Ook ging ik met mijn tong langs de zijkant van zijn schacht op en neer en
beet ik plagerig in zijn teelballen. Toen zijn boa constrictor niet harder
en groter meer wilde worden, zwabberde ik hem heen en weer. Uit het laatje
van het bureau haalde ik vervolgens een geodriehoek, terwijl ik met mijn
andere hand zijn heipaal in conditie hield. Daarna plaatste ik de geodriehoek
naast zijn staafmixer. Te kort. Ja, die geodriehoek hè. De ploertendoder
van Ryan stak fier met zijn helmpje boven de pakweg 18 cm van de geodriehoek
uit. Had ik wel verwacht hoor, Ryan, lekkere 42-jarige sukkel van me. Zal
toch echt een maatje kingsize moeten worden. Maar goed ik wilde dus weten
hoe groot hij precies was en dus verzon ik een list. Uit de zwarte schoenen
van Ryan haalde ik een veter en knoopte die rond de basis van zijn stierenlul,
zodat het bloed niet kon terugstromen naar zijn ongetwijfeld ietwat benevelde
mind. Ik ging ondertssen op zoek naar de 30 cm lange meetlat, die ergens
in de kast moest liggen. Jawel, ik vond hem waar hij liggen moest. Voldaan
huppelde ik naar Ryan toe, die nu echt wat bleekjes begon te worden rond
de ogen. Potverdikkie zeg, ik weet niet wat ik zag, toen ik de meetlat ernaast
zette. Was die lieve schat gegroeid of zo? Blijkbaar. Want ook nu weer bengelde
zijn eikel guitig boven de 30 cm van de meetlat uit. Okee, laatste kans.
De rolmaat, die is 2 meter. In de schuur. Toen ik terug was, zag ik al meteen
dat ook de rolmaat niet het juiste gereedschap was om de forse polstok van
Ryan op te meten. Gelukkig dat zijn ego, niet zo groot is, dacht ik nog.
Ik probeerde de bengel met beide handen te omvatten, maar dit lukte niet.
Waarschijnlijk was nu al het bloed dat voorheen in Ryans hersens zat naar
zijn slagroomspuit gevloeid, want hij zat erbij als een demente bejaarde.
En nog bleek zijn hengel niet volledig uitgegroeid. Hij bleef maar groeien
en groeien. En dus deed ik de tuindeur open, bang dat hij weldra het plafond
zou bereiken. Jullie begrijpen wel dat ik ondertussen ook zeiknat geworden
was. Het vocht druppelde uit mijn liefdeskanaaltje, gelijk een klein
watervalletje
oid. Ik verzin ook maar wat, want als je literatuur schrijft met drie dubbele
bodems dan moet je veel bijvoeglijknaamwoorden gebruiken en ongebruikelijke
metaforen hanteren. Hihi(larisch). Ryans lantaarnpaal nam inmiddels de
proporties
aan van een echte lantaarnpaal, alleen dikker en zonder licht. Waar zou dit
eindigen zeg? Misschien zoals in het sprookje van Bulletje en de bonenstaak.
Alleen ben ik dan Bulletje die omhoog klimt via de seinmast van Ryan en dan
in de wolken de prins op het witte paard tegenkom, die mij in al in liefdesgaten
bruut neemt en dat 7 x achterelkaar? Of misschien wel 7 geile dwergen met
een voorliefde voor gang-bangs. Wie weet. Maar ja toch zonde eigenlijk. Nu ik de
totempaal van Ryan zo eens opneem, zie ik dat hij toch wel wat te klein
geschapen
is om mij voldoende te bevredigen. En naarmate hij groeit en groeit, ben
ik bang dat ik je kwijt raak Ryan.
Verziek deze draad nu niet verder vanuit een misplaatst gevoel voor humor of omdat je wat aandacht tekort komt.quote:Op woensdag 25 februari 2004 23:20 schreef thumb-bolt-on het volgende:
Stali & Ryan3 en het durex gevoel.
---gebrek aan literaire diepgang---
Niets is dommer te censureren dan hetgeen men niet begrijpt.
Maandag 29/8/16
Ja, het gezelschap viel stil toen Kyrke de woonkamer binnentrad. Met grote ogen zaten de aanwezige vrouwen mijn verloren dochter op te nemen. Duurde vreemd lang, die stilte. De verloren dochter wist niet waar ze kijken moest en keek dus snel mij maar aan. Babu brak het ijs door luid op te merken <dit is ze nu!>. Hannah was de eerste die opstond en haar verwelkomde. Meteen gevolgd door haar nieuwste puppy, Dimitri. Ruth porde me in mijn ribben en zei <ze lijkt op jou Ryan!>. Stali was de laatste die haar een hand gaf en meteen quasi-beleefd vroeg hoe de reis was. Kyrke reageerde spontaan op de aandacht die ze kreeg. De reis duurde lang, maar ze was dat wel gewend, zei ze. Toen ze ging zitten vroeg ze wie wie allemaal was. Het was Ruth die text en uitleg gaf. Babu was naast Dimitri gaan zitten op een poef en ik zag dat hij de puppy van Hannah nauwlettend in de gaten hield met zijn doordringende kleine oogjes. Zijn volgende slachtoffer waarschijnlijk. Stali zag dat ook en gaf hem een tik tegen zijn bol. Enfin, ik kwam dus vervolgens nauwelijks aan het woord. De dames vuurden de ene na de andere vraag op Kyrke af, die duidelijk een beetje verlegen werd met de gang van zaken. Ze kwam hier om mij te ontmoeten en niet de rebellenclub van Stali natuurlijk. Ik verzorgde de drankjes. Kyrke dronk bier, vanwege de hitte zei ze. Het was hier warmer dan in Pretoria op het moment. En samen met Babu heb ik de geprepareerde schalen met salade en crackers op de salontafel gezet, waarna de meute toetastte. Op de photo's die Kyrke liet zien, herkende ik de vrouw die ik zo lang geleden gekend had. Ook Stali nam de photo's van Petra goed in zich op. En keek af en toe bedenkelijk mijn richting op. Waarna ik vragend mijn wenkbrauwen oplichtte en <wat?> fluisterde. Hannah was natuurlijk degene die de hamvraag stelde. <Hoe vond je het nu toen je hoorde dat je een andere vader had?>. Kyrke keek mij aan en vertelde precies hetzelfde als wat ze tegen mij verteld had. Ze was niet echt verbaasd geweest. Ze was wel benieuwd naar haar biologische vader, maar ze besefte dat die nooit de plaats van haar wettelijke vader zou innemen. <En wat vind je nu van Ryan?>, vroeg Babu grinnikend. Weer die wat weifelende blik van Kyrke mijn richting op... Stali, met dat belachelijke hoedje van Juup op, was niet echt spraakzaam. Ik was ook verbaasd dat Fem er niet was. En ook dat Hannah er wel was. Meestal neemt ze haar niet mee als ik ook thuis ben. Het is niet zo dat ik een hekel aan haar heb, maar haar zweverige gezwam en politiek-correcte verhaaltjes hangen me al heel snel de keel uit. En dan de serie-relaties die ze erop na houdt. De ene leeghoofdige ijdeltuit is nog niet de deur uit of de andere dient zich alweer aan, meestal op zijn minst 1 decennium jonger dan Hannah. Ik snap niet waar ze die gasten, die stuk voor stuk een moedercomplex lijken te hebben, oppikt. Ik weet niet precies hoe het nou met Stali zit, maar op 1 of andere manier kijkt ze erg op tegen Hannah. Ik kan het haar ook niet uit haar hoofd praten, want iedere conversatie over hannah eindigt bijna in ruzie. Niet dat ik ermee zou zitten dat Stali er ook een lover op na houdt. We wonen weliswaar nog bij mekaar en zullen dat ook wel blijven doen waarschijnlijk, maar toch leven we de afgelopen jaren ieder zo ons eigen leven. Af en toe gaan we samen op vakantie of zitten we in ons stulpje, maar ook dan lukt het ons om ieder ons eigen pad te bewandelen. En de seks? Mm. Dat is al een tijd niet voorgekomen. Zo vaak slapen we ook niet bij elkaar. Zelfs doordeweeks niet. Of dat nu komt omdat we bang zijn voor de kutvraagjes van Babu of voor elkaars vragen, maar echt veel praten we niet over de situatie die inmiddels zo gegroeid is. Ik trek tamelijk veel op met Ruth, die in de stad woont en een studio heeft. En trek er veel op uit met Babu, die alles best vindt zolang er maar beweging in zit. In die zin is Kyrke een herinnering aan een leven vol beweging en passie. Ik heb nooit zelf nog een kind willen hebben, omdat ik al een "verzwegen" kind had en er nooit voor zorgde, en uiteindelijk hebben we een compromis gevonden in het adopteren van een kind, Babu. Nou zou ik Babu nooit meer willen missen natuurlijk, maar ik denk dat onze relatie anders zou zijn geweest als we wel nog een kind hadden gekregen... De kinderen die we nu dus hebben: Kyrke, Femke, Babu, zijn geen van allen van ons beiden...
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 26-02-2004 18:40:39 ]
Ja, het gezelschap viel stil toen Kyrke de woonkamer binnentrad. Met grote ogen zaten de aanwezige vrouwen mijn verloren dochter op te nemen. Duurde vreemd lang, die stilte. De verloren dochter wist niet waar ze kijken moest en keek dus snel mij maar aan. Babu brak het ijs door luid op te merken <dit is ze nu!>. Hannah was de eerste die opstond en haar verwelkomde. Meteen gevolgd door haar nieuwste puppy, Dimitri. Ruth porde me in mijn ribben en zei <ze lijkt op jou Ryan!>. Stali was de laatste die haar een hand gaf en meteen quasi-beleefd vroeg hoe de reis was. Kyrke reageerde spontaan op de aandacht die ze kreeg. De reis duurde lang, maar ze was dat wel gewend, zei ze. Toen ze ging zitten vroeg ze wie wie allemaal was. Het was Ruth die text en uitleg gaf. Babu was naast Dimitri gaan zitten op een poef en ik zag dat hij de puppy van Hannah nauwlettend in de gaten hield met zijn doordringende kleine oogjes. Zijn volgende slachtoffer waarschijnlijk. Stali zag dat ook en gaf hem een tik tegen zijn bol. Enfin, ik kwam dus vervolgens nauwelijks aan het woord. De dames vuurden de ene na de andere vraag op Kyrke af, die duidelijk een beetje verlegen werd met de gang van zaken. Ze kwam hier om mij te ontmoeten en niet de rebellenclub van Stali natuurlijk. Ik verzorgde de drankjes. Kyrke dronk bier, vanwege de hitte zei ze. Het was hier warmer dan in Pretoria op het moment. En samen met Babu heb ik de geprepareerde schalen met salade en crackers op de salontafel gezet, waarna de meute toetastte. Op de photo's die Kyrke liet zien, herkende ik de vrouw die ik zo lang geleden gekend had. Ook Stali nam de photo's van Petra goed in zich op. En keek af en toe bedenkelijk mijn richting op. Waarna ik vragend mijn wenkbrauwen oplichtte en <wat?> fluisterde. Hannah was natuurlijk degene die de hamvraag stelde. <Hoe vond je het nu toen je hoorde dat je een andere vader had?>. Kyrke keek mij aan en vertelde precies hetzelfde als wat ze tegen mij verteld had. Ze was niet echt verbaasd geweest. Ze was wel benieuwd naar haar biologische vader, maar ze besefte dat die nooit de plaats van haar wettelijke vader zou innemen. <En wat vind je nu van Ryan?>, vroeg Babu grinnikend. Weer die wat weifelende blik van Kyrke mijn richting op... Stali, met dat belachelijke hoedje van Juup op, was niet echt spraakzaam. Ik was ook verbaasd dat Fem er niet was. En ook dat Hannah er wel was. Meestal neemt ze haar niet mee als ik ook thuis ben. Het is niet zo dat ik een hekel aan haar heb, maar haar zweverige gezwam en politiek-correcte verhaaltjes hangen me al heel snel de keel uit. En dan de serie-relaties die ze erop na houdt. De ene leeghoofdige ijdeltuit is nog niet de deur uit of de andere dient zich alweer aan, meestal op zijn minst 1 decennium jonger dan Hannah. Ik snap niet waar ze die gasten, die stuk voor stuk een moedercomplex lijken te hebben, oppikt. Ik weet niet precies hoe het nou met Stali zit, maar op 1 of andere manier kijkt ze erg op tegen Hannah. Ik kan het haar ook niet uit haar hoofd praten, want iedere conversatie over hannah eindigt bijna in ruzie. Niet dat ik ermee zou zitten dat Stali er ook een lover op na houdt. We wonen weliswaar nog bij mekaar en zullen dat ook wel blijven doen waarschijnlijk, maar toch leven we de afgelopen jaren ieder zo ons eigen leven. Af en toe gaan we samen op vakantie of zitten we in ons stulpje, maar ook dan lukt het ons om ieder ons eigen pad te bewandelen. En de seks? Mm. Dat is al een tijd niet voorgekomen. Zo vaak slapen we ook niet bij elkaar. Zelfs doordeweeks niet. Of dat nu komt omdat we bang zijn voor de kutvraagjes van Babu of voor elkaars vragen, maar echt veel praten we niet over de situatie die inmiddels zo gegroeid is. Ik trek tamelijk veel op met Ruth, die in de stad woont en een studio heeft. En trek er veel op uit met Babu, die alles best vindt zolang er maar beweging in zit. In die zin is Kyrke een herinnering aan een leven vol beweging en passie. Ik heb nooit zelf nog een kind willen hebben, omdat ik al een "verzwegen" kind had en er nooit voor zorgde, en uiteindelijk hebben we een compromis gevonden in het adopteren van een kind, Babu. Nou zou ik Babu nooit meer willen missen natuurlijk, maar ik denk dat onze relatie anders zou zijn geweest als we wel nog een kind hadden gekregen... De kinderen die we nu dus hebben: Kyrke, Femke, Babu, zijn geen van allen van ons beiden...
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 26-02-2004 18:40:39 ]
I´m back.
Maandag 29/8/16
Zaterdag was Kyrke vroeg naar bed gegaan, nog voordat de rebellenclub van Stali zich half teut uit de voeten maakte. Samen met Babu heb ik de boel opgeruimd, de auto op stal gezet en zijn we nog wat gaan drinken op een terrasje aan het Leidscheplein. Stali moest nog wat doen en vergezelde ons niet. Babu gaf me in geuren en kleuren zijn versie van de avond. Hij had nauwlettend de engelenzoon Dimitri in de gaten gehouden en als ik niet uitkeek dan zou Dimitri eerstdaags nog weleens mijn schoonzoon kunnen worden. Gekke, is dat niemand gevraagd had of Kyrke getrouwd was of een relatie had. Ook ik niet. Maar Babu dacht dat ze misschien lesbisch was. Dus Dimitri viste sowieso achter het net, volgens hem. Zo'n mooie vrouw en dan geen vriend, redeneerde hij. Vlak voordat het joch op zijn praatstoel zat, joeg ik hem mee naar huis. Daar lag een briefje van Stali. <Ben nog even weg. xxx>. Mooi is dat. We vertrouwden elkaar blijkbaar zo zeer dat de reden van onze afwezigheid niet meer voorkwam op de kattenbelletjes die we elkaar schreven. Diep in de nacht keerde ze terug. Ik ben niet eens wakker geworden. Zondag reed ik met Kyrke en Babu naar ons stulpje toe. Tijdens de reis vertelde ze, alsof ze vermoedde dat Babu en ik erover gesproken hadden, dat ze gescheiden was, maar geen kinderen had. Ze woonde in een eigen apartement in Pretoria. Had rechten gestudeerd en was, omdat ze gevraagd werd, na haar afstuderen meteen bij de law firm terecht gekomen, waar ze nu nog zat. Ze deed research voor de strafrecht advocaten. Je zou haar kunnen zien als een soort detective. Babu spitste zijn kleine oortjes bij al dit opmerkelijke nieuws. En liet meteen nadat Kyrke was uitgepraat erop volgen <stel jij je nou ook eens voor, pap>. Nou ik had weinig te vertellen natuurlijk... Ik was middelmanager bij een grote buitenlandse company en sukkelde zo van het ene projectje naar het andere projectje. Vergeleken bij haar wettelijke vader, die hoogleraar was in Johannesburg, niet veel soeps. <O, maar ik dacht dat je economie gestudeerd had>, zei Kyrke, <net als mum>. Nou nee, ik was Petra gewoon tegengekomen toen ik op dezelfde studentenflat ging wonen in het centrum van de stad. Petra studeerde ontwikkelingseconomie en ik geschiedenis. <Pap, was toen nog een lolbroek>, interrumpeerde Babu. Ja, thanx Babu, maar er zat wel wat in. We hebben wel lol getrapt in die tijd ja. Petra leek eerst het zoveelste linkse stekelvarkentje te zijn, maar dat veranderde snel toen ik haar diep in nacht een keer alleen in de algemene ruimte tegenkwam. We hebben die nacht liggen neuken als een stel wilde beesten, want we zakten door het gammele bed heen. Two ships that pass in the night. Ik denk dat de affaire dus ongeveer 3 maanden duurde, voordat ze eerst twee andere studenten aan de haak had geslagen en vervolgens viel voor de verlegen, gereformeerde Ari. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ook Petra, dochter van een Oud-Beierse dominee, was zwaar gelovig. Met een linkse inslag. Het was nog net niet zo dat ze voor het uit neuken gaan een gebedje deed, maar het scheelde niet veel. Of ze nou mijn grote liefde was? Vraag van Babu natuurlijk toen we opweg waren naar Schiphol. Nou nee, ik heb verschillende grote liefdes gekend. Niet 1 hele grote liefde. Of het moet Stali zijn. Ja, Stali. Ik had haar die ochtend nauwelijks gezien. Ze ging weer weg toen ik uit bed kwam. Altijd onder weg. Maar goed ik kon dat allemaal niet zeggen tegen Kyrke. Gelukkig herhaalde Babu zijn vraag van de dag daarvoor niet. Ik vertelde Kyrke dat we een korte maar hevige verhouding hadden gehad voordat ze Ari tegenkwam en dat we altijd veilig gevreeën hadden. Dat deed je toen in de jaren 80. Met de AIDS. Maar goed blijkbaar had iemand van durex zitten dutten bij de eindcontrole van de lopende band. Mm, ook dat vertelde ik maar niet. Tragische was dat de jonge vrouw die naast me zat dus per ongeluk verwekt was. Niemand, zeker ik niet, had op haar zitten wachten. En haar bestaan had ze waarschijnlijk alleen te danken aan het feit dat zowel haar moeder als haar wettelijke vader diep gelovig waren en dus geen abortus lieten uitvoeren. Mm.
Zaterdag was Kyrke vroeg naar bed gegaan, nog voordat de rebellenclub van Stali zich half teut uit de voeten maakte. Samen met Babu heb ik de boel opgeruimd, de auto op stal gezet en zijn we nog wat gaan drinken op een terrasje aan het Leidscheplein. Stali moest nog wat doen en vergezelde ons niet. Babu gaf me in geuren en kleuren zijn versie van de avond. Hij had nauwlettend de engelenzoon Dimitri in de gaten gehouden en als ik niet uitkeek dan zou Dimitri eerstdaags nog weleens mijn schoonzoon kunnen worden. Gekke, is dat niemand gevraagd had of Kyrke getrouwd was of een relatie had. Ook ik niet. Maar Babu dacht dat ze misschien lesbisch was. Dus Dimitri viste sowieso achter het net, volgens hem. Zo'n mooie vrouw en dan geen vriend, redeneerde hij. Vlak voordat het joch op zijn praatstoel zat, joeg ik hem mee naar huis. Daar lag een briefje van Stali. <Ben nog even weg. xxx>. Mooi is dat. We vertrouwden elkaar blijkbaar zo zeer dat de reden van onze afwezigheid niet meer voorkwam op de kattenbelletjes die we elkaar schreven. Diep in de nacht keerde ze terug. Ik ben niet eens wakker geworden. Zondag reed ik met Kyrke en Babu naar ons stulpje toe. Tijdens de reis vertelde ze, alsof ze vermoedde dat Babu en ik erover gesproken hadden, dat ze gescheiden was, maar geen kinderen had. Ze woonde in een eigen apartement in Pretoria. Had rechten gestudeerd en was, omdat ze gevraagd werd, na haar afstuderen meteen bij de law firm terecht gekomen, waar ze nu nog zat. Ze deed research voor de strafrecht advocaten. Je zou haar kunnen zien als een soort detective. Babu spitste zijn kleine oortjes bij al dit opmerkelijke nieuws. En liet meteen nadat Kyrke was uitgepraat erop volgen <stel jij je nou ook eens voor, pap>. Nou ik had weinig te vertellen natuurlijk... Ik was middelmanager bij een grote buitenlandse company en sukkelde zo van het ene projectje naar het andere projectje. Vergeleken bij haar wettelijke vader, die hoogleraar was in Johannesburg, niet veel soeps. <O, maar ik dacht dat je economie gestudeerd had>, zei Kyrke, <net als mum>. Nou nee, ik was Petra gewoon tegengekomen toen ik op dezelfde studentenflat ging wonen in het centrum van de stad. Petra studeerde ontwikkelingseconomie en ik geschiedenis. <Pap, was toen nog een lolbroek>, interrumpeerde Babu. Ja, thanx Babu, maar er zat wel wat in. We hebben wel lol getrapt in die tijd ja. Petra leek eerst het zoveelste linkse stekelvarkentje te zijn, maar dat veranderde snel toen ik haar diep in nacht een keer alleen in de algemene ruimte tegenkwam. We hebben die nacht liggen neuken als een stel wilde beesten, want we zakten door het gammele bed heen. Two ships that pass in the night. Ik denk dat de affaire dus ongeveer 3 maanden duurde, voordat ze eerst twee andere studenten aan de haak had geslagen en vervolgens viel voor de verlegen, gereformeerde Ari. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ook Petra, dochter van een Oud-Beierse dominee, was zwaar gelovig. Met een linkse inslag. Het was nog net niet zo dat ze voor het uit neuken gaan een gebedje deed, maar het scheelde niet veel. Of ze nou mijn grote liefde was? Vraag van Babu natuurlijk toen we opweg waren naar Schiphol. Nou nee, ik heb verschillende grote liefdes gekend. Niet 1 hele grote liefde. Of het moet Stali zijn. Ja, Stali. Ik had haar die ochtend nauwelijks gezien. Ze ging weer weg toen ik uit bed kwam. Altijd onder weg. Maar goed ik kon dat allemaal niet zeggen tegen Kyrke. Gelukkig herhaalde Babu zijn vraag van de dag daarvoor niet. Ik vertelde Kyrke dat we een korte maar hevige verhouding hadden gehad voordat ze Ari tegenkwam en dat we altijd veilig gevreeën hadden. Dat deed je toen in de jaren 80. Met de AIDS. Maar goed blijkbaar had iemand van durex zitten dutten bij de eindcontrole van de lopende band. Mm, ook dat vertelde ik maar niet. Tragische was dat de jonge vrouw die naast me zat dus per ongeluk verwekt was. Niemand, zeker ik niet, had op haar zitten wachten. En haar bestaan had ze waarschijnlijk alleen te danken aan het feit dat zowel haar moeder als haar wettelijke vader diep gelovig waren en dus geen abortus lieten uitvoeren. Mm.
I´m back.
maandag 29 augustus 2016
Vanmorgen heb ik vrij genomen en ben samen met Kyrke naar het stulpje gereden.
Ze was gisteravond toen ik met haar in de keuken stond nog steeds zo vol belangstelling. Ryan heeft het haar laten zien maar hem kennende zal hij er wel doorheen gerend zijn als is het een Center Parcs huisje. Fijn dat het huis Kyrke al net zo aanspreekt. Dat ze er graag weer heen wilt verbaasd me niet. Ik voelde dat precies zo toen ik het jaren geleden voor het eerst kwam. Ik hou zo ontzettend veel van die plek dat ik er ook nooit afstand van heb kunnen doen, ook niet toen Ryan en ik, noodgedwongen door gezinsuitbreiding, wel moesten verhuizen naar een groter huis. Niet alleen werk maar onbezorgde herinneringen aan zijn studententijd en mijn wortels waren gezamenlijke redenen terug te willen keren naar Amsterdam. Het is gewoon heerlijk er altijd naar toe te kunnen. Het is echt een luxe om het beide te hebben om af en toe het stadsleven te ontvluchten.
We vertrokken samen al vroeg en ondanks de frisheid kon je al voelen dat het een warme dag zou worden. Eigenlijk geniet ik wel van het broeikaseffect. De zomers zijn toch wel stukken warmer dan vroeger. Ryan zou razend worden als ik dit hardop uit zou spreken.
Ik liet Kyrke het huis zien en zag het nu zelf ook weer door de ogen van een vreemde. De antieke meubelen we hebben ze bijgehouden en daarom ook nooit vervangen. Eigenlijk is alles nog net zo als toen Ryan en ik er kwamen wonen.
Kyrke voelde zich trouwens erg op haar gemak in het huisje en ging zelf koffie zetten.
Ik voelde opeens herkenning zonder het echt meer te herkennen alsof het te lang geleden is. Ik vertel haar de tragische gebeurtenis van de ophanging van de zoon, Robert Nauta. Misschien heb ik het verhaal haar te heftig verteld want terwijl ze koffie schepte zag ik hoe haar lichaam verstarde. Ze leek zich bijna te moeten vermannen toen ze me vrolijk vroeg hoe de zolder eruit zag. Niet veel later trok ik de donkere houten trap uit de luifel naar beneden en gingen we naar boven. Ik merkte zonder iets te vragen een vreemd groot litteken op haar enkel op.
De zolder, ik betrad de grote ruimte, welke verlicht wordt door een fel schijnsel van het grote ronde raam waar het stof zich mistig in samenbundelde, met gemengde gevoelens want was er zelf al zolang niet meer geweest. Het ligt vol herinneringen aan de tijd die ik hier met Ryan heb doorgebracht. Het staat nog vol spullen van Femke en afgeladen met dozen boeken van Nauta’s doodgezwegen zoon. Ik heb ze verslonden in alle eenzame avonden na Ryans vertrek en wanneer Femke in bed lag. Ik heb zelfs Ryan nooit verteld dat ik papieren van Robert Nauta gevonden heb. Geen dagboek, mannen houden natuurlijk nooit dagboeken bij maar wel paperassen vol aantekeningen die toegang gaven tot zijn wereld zijn gevoelsleven.
De jongen was helemaal niet gek maar heeft in mijn ogen nooit in de cocon van de Nauta’s gepast en heeft zich daarom afgezonderd. Hij had echt een briljante geest. Apart hoe je je op vage wijze verbonden met iemand kunt voelen terwijl je die persoon nooit in werkelijkheid gekend hebt. Robert was wel mijn drijfveer om weer te gaan studeren. Door zijn veelzijdigheid aan boeken ben ik erg geïnteresseerd geraakt in rechten en heb daar een studie in gedaan om erna door te leren en ik ben advocate geworden.
Fijn om te zien dat Kyrke door alle rommel heen keek en zich net zo fijn voelde als ik.
Ja ik mag haar echt, ze is heel plezierig gezelschap. Wie weet worden we wel vriendinnen.
We vonden het beiden jammer dat ik nog naar mijn kantoor moest, dat was duidelijk.
Op de terugweg gooide ik vanwege de inmiddels alles verzengende hitte het dak van mijn Peugeot 806 dicht.
Ryan vindt het echt een Gooise mutsenauto. Hij rijdt nog steeds echt een gezinsauto terwijl het niet meer nodig is. Hij begrijpt niet dat ik me ook nog representatief en vlot naar cliënten moet voorkomen. Ik hou nu eenmaal van ruime cabrio’s.
Waar ze vandaan kwamen weet ik niet maar onderweg naar Amsterdam sprongen de tranen al in mijn ogen. Op dat moment hoorden we op de radio dat Barry Hay is overleden. Ik schrok ervan en vertel Kyrke wie hij was.
Ze dacht waarschijnlijk dat dat ook de reden was waarom ik ineens zo geëmotioneerd raakte maar toen we niet veel later in Amsterdam aankwamen en ik haar afgezet had op de Lairessestraat brak er op weg naar kantoor ineens iets in me.
Ik ben alleen weer terug gereden naar het stulpje om daar uren in mijn zelfopgebouwde kruidentuin te zitten. Jarenlang ingehouden onder zelfbewustzijn stroomden nu de tranen over mijn gezicht.
Ik denk erover om het stulpje, wat we jaren geleden hebben kunnen overnemen gewoon te koop te zetten. Dan maar liever echt kwijt zijn wat er niet meer is. Er lijkt geen reden meer het te behouden.
Alle tijd die Ryan en ik er doorbrachten, we beseften niet dat het voorbij ging. En nu beseffen we niet dat de tijd gewoon verstrijkt en dat het over is. Het gaat om nu.
Altijd ben ik bang geweest dat Ryan mij weer zou verlaten en heb ik geprobeerd om mijn emoties voor me te houden hetgeen slechts gezorgd heeft voor nog meer verwijdering. Vandaag ben ik niet eens meer bang dat Ryan mij zal verlaten. Nee het is juist zijn berusting, zijn onverschilligheid die me zoveel pijn doet. Hij heeft zich overgegeven aan onze relatie en neemt onze verwijdering als iets vanzelfsprekends.
Maar ik ben nu 43, ik kan dit niet, ik kan dit godverdomme nog niet, ik ben te jong om mijn dromen op te geven.
Vanmorgen heb ik vrij genomen en ben samen met Kyrke naar het stulpje gereden.
Ze was gisteravond toen ik met haar in de keuken stond nog steeds zo vol belangstelling. Ryan heeft het haar laten zien maar hem kennende zal hij er wel doorheen gerend zijn als is het een Center Parcs huisje. Fijn dat het huis Kyrke al net zo aanspreekt. Dat ze er graag weer heen wilt verbaasd me niet. Ik voelde dat precies zo toen ik het jaren geleden voor het eerst kwam. Ik hou zo ontzettend veel van die plek dat ik er ook nooit afstand van heb kunnen doen, ook niet toen Ryan en ik, noodgedwongen door gezinsuitbreiding, wel moesten verhuizen naar een groter huis. Niet alleen werk maar onbezorgde herinneringen aan zijn studententijd en mijn wortels waren gezamenlijke redenen terug te willen keren naar Amsterdam. Het is gewoon heerlijk er altijd naar toe te kunnen. Het is echt een luxe om het beide te hebben om af en toe het stadsleven te ontvluchten.
We vertrokken samen al vroeg en ondanks de frisheid kon je al voelen dat het een warme dag zou worden. Eigenlijk geniet ik wel van het broeikaseffect. De zomers zijn toch wel stukken warmer dan vroeger. Ryan zou razend worden als ik dit hardop uit zou spreken.
Ik liet Kyrke het huis zien en zag het nu zelf ook weer door de ogen van een vreemde. De antieke meubelen we hebben ze bijgehouden en daarom ook nooit vervangen. Eigenlijk is alles nog net zo als toen Ryan en ik er kwamen wonen.
Kyrke voelde zich trouwens erg op haar gemak in het huisje en ging zelf koffie zetten.
Ik voelde opeens herkenning zonder het echt meer te herkennen alsof het te lang geleden is. Ik vertel haar de tragische gebeurtenis van de ophanging van de zoon, Robert Nauta. Misschien heb ik het verhaal haar te heftig verteld want terwijl ze koffie schepte zag ik hoe haar lichaam verstarde. Ze leek zich bijna te moeten vermannen toen ze me vrolijk vroeg hoe de zolder eruit zag. Niet veel later trok ik de donkere houten trap uit de luifel naar beneden en gingen we naar boven. Ik merkte zonder iets te vragen een vreemd groot litteken op haar enkel op.
De zolder, ik betrad de grote ruimte, welke verlicht wordt door een fel schijnsel van het grote ronde raam waar het stof zich mistig in samenbundelde, met gemengde gevoelens want was er zelf al zolang niet meer geweest. Het ligt vol herinneringen aan de tijd die ik hier met Ryan heb doorgebracht. Het staat nog vol spullen van Femke en afgeladen met dozen boeken van Nauta’s doodgezwegen zoon. Ik heb ze verslonden in alle eenzame avonden na Ryans vertrek en wanneer Femke in bed lag. Ik heb zelfs Ryan nooit verteld dat ik papieren van Robert Nauta gevonden heb. Geen dagboek, mannen houden natuurlijk nooit dagboeken bij maar wel paperassen vol aantekeningen die toegang gaven tot zijn wereld zijn gevoelsleven.
De jongen was helemaal niet gek maar heeft in mijn ogen nooit in de cocon van de Nauta’s gepast en heeft zich daarom afgezonderd. Hij had echt een briljante geest. Apart hoe je je op vage wijze verbonden met iemand kunt voelen terwijl je die persoon nooit in werkelijkheid gekend hebt. Robert was wel mijn drijfveer om weer te gaan studeren. Door zijn veelzijdigheid aan boeken ben ik erg geïnteresseerd geraakt in rechten en heb daar een studie in gedaan om erna door te leren en ik ben advocate geworden.
Fijn om te zien dat Kyrke door alle rommel heen keek en zich net zo fijn voelde als ik.
Ja ik mag haar echt, ze is heel plezierig gezelschap. Wie weet worden we wel vriendinnen.
We vonden het beiden jammer dat ik nog naar mijn kantoor moest, dat was duidelijk.
Op de terugweg gooide ik vanwege de inmiddels alles verzengende hitte het dak van mijn Peugeot 806 dicht.
Ryan vindt het echt een Gooise mutsenauto. Hij rijdt nog steeds echt een gezinsauto terwijl het niet meer nodig is. Hij begrijpt niet dat ik me ook nog representatief en vlot naar cliënten moet voorkomen. Ik hou nu eenmaal van ruime cabrio’s.
Waar ze vandaan kwamen weet ik niet maar onderweg naar Amsterdam sprongen de tranen al in mijn ogen. Op dat moment hoorden we op de radio dat Barry Hay is overleden. Ik schrok ervan en vertel Kyrke wie hij was.
Ze dacht waarschijnlijk dat dat ook de reden was waarom ik ineens zo geëmotioneerd raakte maar toen we niet veel later in Amsterdam aankwamen en ik haar afgezet had op de Lairessestraat brak er op weg naar kantoor ineens iets in me.
Ik ben alleen weer terug gereden naar het stulpje om daar uren in mijn zelfopgebouwde kruidentuin te zitten. Jarenlang ingehouden onder zelfbewustzijn stroomden nu de tranen over mijn gezicht.
Ik denk erover om het stulpje, wat we jaren geleden hebben kunnen overnemen gewoon te koop te zetten. Dan maar liever echt kwijt zijn wat er niet meer is. Er lijkt geen reden meer het te behouden.
Alle tijd die Ryan en ik er doorbrachten, we beseften niet dat het voorbij ging. En nu beseffen we niet dat de tijd gewoon verstrijkt en dat het over is. Het gaat om nu.
Altijd ben ik bang geweest dat Ryan mij weer zou verlaten en heb ik geprobeerd om mijn emoties voor me te houden hetgeen slechts gezorgd heeft voor nog meer verwijdering. Vandaag ben ik niet eens meer bang dat Ryan mij zal verlaten. Nee het is juist zijn berusting, zijn onverschilligheid die me zoveel pijn doet. Hij heeft zich overgegeven aan onze relatie en neemt onze verwijdering als iets vanzelfsprekends.
Maar ik ben nu 43, ik kan dit niet, ik kan dit godverdomme nog niet, ik ben te jong om mijn dromen op te geven.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Ik hou niet erg van buigzame mannen.
Maandag 29/8/16.
Mm, ik zit nu het stukje te lezen van Stali. Toen ze thuis kwam zat ze weer geheimzinnig te doen aan de pc. Ik haalde mijn lap erbij en kon zo meelezen, zonder dat zij er erg in had. Enfin, ze is nu alweer de hort op. Samen met Kyrke de stad in. Leuk dat ze opmerkt dat ik het erbij laat zitten. Onze relatie. Hahahaha. Stali is werkelijk nooit thuis. Al van stonde afaan ben ik het die ons huishouden op de rails hou. Ik bedoel dat was zo toen we onze relatie begonnen. Dat was zo toen zij studeerde en ik het gezinsinkomen verdiende. Dat was zo toen ze afstudeerde en voor advocaat ging spelen. En dat is nu nog zo. Semi-detached, dat is misschien nog de beste omschrijving die je van haar kunt geven. Dromerig, misschien een andere goede omschrijving. Zeker als ze zo'n zwierige sexy zomerjurk draagt en een hoedje van Juup. Ik bedoel, het heeft mij altijd verbaasd dat ze een scherpzinnig analytica is geworden door die studie die ze deed. Thuis is dat niet van hetzelfde laken een pak. Ik heb haar vaak aan het werk gezien in de rechtbank, maar de flitsende betogen en pleidooien die ze daar voert, voert ze niet ten onzent. Ik denk eerlijk gezegd dat haar afstuderen en baan als advocaat ook voor enige verwijdering hebben gezorgd. Tuurlijk. Ze verdient de helft meer dan ik en ik verdien dan weliswaar eigenlijk meer, maar krijg het niet, maar mijn salaris is ook al niet slecht. Klassieke vraag. Ondermijnt dat je mannelijkheid? Mm. In mijn ogen niet. Maar misschien in de ogen van Stali wel. In de ogen van haar vriendin Hannah, de reclametycoon. Vraag me af wie traditioneler ingesteld is. Stali of ik. Ik heb haar weleens zitten observeren tijdens één van die do's van haar kantoor en gezien hoe ze helemaal opleeft door zich tussen al die snelle advocaatjes met hun snelle babbeltjes te bewegen. Ja, ik kreeg weleens het idee alsof ik er niet helemaal meer bijhoorde. Dat zie je ook met die cabrio van haar, waarmee ze de grachten onveilig maakt. Het is allemaal buitenkant, buitenkant, buitenkant. Mooie sexy Stali houdt van alles wat blinkt en voor de rest is ze een sentimentele trut, die snel tot tranen toe bewogen is. Hoe vaak heb ik al niet gehoord dat ze wel kan janken over het lot van die Nauta-jongen die zich verhangen heeft in ons stulpje. Het miskende talent. Ik heb me er ooit weleens in verdiept, ook Peter erop aangesproken, maar volgens Peter was zijn broer gewoon schizofreen. Of misschien autistisch of zo. Geniaal in sommige opzichten, maar voor het overige ver beneden gemiddeld. Neemt niet weg dat de manier waarop zijn antroposofische ouders, met hun St. Janskruid, daarmee omgingen niet bepaald okee was, maar het is toch heel wat anders dan het romantische verhaaltje dat Stali ervan maakt. Ik heb ook nooit iets onheilspellends bemerkt aan ons stulpje. Ja, de lamp in de badkamer begaf het opmerkelijk vaak. Maar dit lag gewoon aan een electrisch euvel. De stapels boeken waarover zij het heeft, vallen ook wel mee. En er zat veel occulte nonsense bij. Hè, nu ik dit zo opschrijf voel ik me ineens heel erg zakkerig. Emotionele zakkerigheid, 1 van haar favoriete beschuldigingen aan mijn adres. Ja. Sure. Als het weer zover is dan zoek ik meestal Ruth op, die vaak ook wel 1 of andere geliefde te betreuren heeft. Gek, dat we beiden, Stali en ik, vooral op de vlucht lijken te zijn voor elkaar. Als we maar niet al te veel met elkaar in contact komen. Als we maar een goede of minder goede reden hebben om het huis aan de Lairessestraat te verlaten...
Mm, ik zit nu het stukje te lezen van Stali. Toen ze thuis kwam zat ze weer geheimzinnig te doen aan de pc. Ik haalde mijn lap erbij en kon zo meelezen, zonder dat zij er erg in had. Enfin, ze is nu alweer de hort op. Samen met Kyrke de stad in. Leuk dat ze opmerkt dat ik het erbij laat zitten. Onze relatie. Hahahaha. Stali is werkelijk nooit thuis. Al van stonde afaan ben ik het die ons huishouden op de rails hou. Ik bedoel dat was zo toen we onze relatie begonnen. Dat was zo toen zij studeerde en ik het gezinsinkomen verdiende. Dat was zo toen ze afstudeerde en voor advocaat ging spelen. En dat is nu nog zo. Semi-detached, dat is misschien nog de beste omschrijving die je van haar kunt geven. Dromerig, misschien een andere goede omschrijving. Zeker als ze zo'n zwierige sexy zomerjurk draagt en een hoedje van Juup. Ik bedoel, het heeft mij altijd verbaasd dat ze een scherpzinnig analytica is geworden door die studie die ze deed. Thuis is dat niet van hetzelfde laken een pak. Ik heb haar vaak aan het werk gezien in de rechtbank, maar de flitsende betogen en pleidooien die ze daar voert, voert ze niet ten onzent. Ik denk eerlijk gezegd dat haar afstuderen en baan als advocaat ook voor enige verwijdering hebben gezorgd. Tuurlijk. Ze verdient de helft meer dan ik en ik verdien dan weliswaar eigenlijk meer, maar krijg het niet, maar mijn salaris is ook al niet slecht. Klassieke vraag. Ondermijnt dat je mannelijkheid? Mm. In mijn ogen niet. Maar misschien in de ogen van Stali wel. In de ogen van haar vriendin Hannah, de reclametycoon. Vraag me af wie traditioneler ingesteld is. Stali of ik. Ik heb haar weleens zitten observeren tijdens één van die do's van haar kantoor en gezien hoe ze helemaal opleeft door zich tussen al die snelle advocaatjes met hun snelle babbeltjes te bewegen. Ja, ik kreeg weleens het idee alsof ik er niet helemaal meer bijhoorde. Dat zie je ook met die cabrio van haar, waarmee ze de grachten onveilig maakt. Het is allemaal buitenkant, buitenkant, buitenkant. Mooie sexy Stali houdt van alles wat blinkt en voor de rest is ze een sentimentele trut, die snel tot tranen toe bewogen is. Hoe vaak heb ik al niet gehoord dat ze wel kan janken over het lot van die Nauta-jongen die zich verhangen heeft in ons stulpje. Het miskende talent. Ik heb me er ooit weleens in verdiept, ook Peter erop aangesproken, maar volgens Peter was zijn broer gewoon schizofreen. Of misschien autistisch of zo. Geniaal in sommige opzichten, maar voor het overige ver beneden gemiddeld. Neemt niet weg dat de manier waarop zijn antroposofische ouders, met hun St. Janskruid, daarmee omgingen niet bepaald okee was, maar het is toch heel wat anders dan het romantische verhaaltje dat Stali ervan maakt. Ik heb ook nooit iets onheilspellends bemerkt aan ons stulpje. Ja, de lamp in de badkamer begaf het opmerkelijk vaak. Maar dit lag gewoon aan een electrisch euvel. De stapels boeken waarover zij het heeft, vallen ook wel mee. En er zat veel occulte nonsense bij. Hè, nu ik dit zo opschrijf voel ik me ineens heel erg zakkerig. Emotionele zakkerigheid, 1 van haar favoriete beschuldigingen aan mijn adres. Ja. Sure. Als het weer zover is dan zoek ik meestal Ruth op, die vaak ook wel 1 of andere geliefde te betreuren heeft. Gek, dat we beiden, Stali en ik, vooral op de vlucht lijken te zijn voor elkaar. Als we maar niet al te veel met elkaar in contact komen. Als we maar een goede of minder goede reden hebben om het huis aan de Lairessestraat te verlaten...
I´m back.
dinsdag 30 augustus 2016
Boos
Of boos is het goede woord niet ik ben ziedend. Ryan kan zo kwetsend zijn.
Ik ben vanavond vrij laat thuiskomen en het leek in eerste instantie prima. Hij en Kyrke zaten gezellig in gesprek en aan de Port . Ik had het idee dat ze nog niet gegeten hadden dus dook de keuken in en hoorde hun op de achtergrond bomen over het leven. Dit deden wij, dit deden Ryan en ik altijd samen. We konden altijd praten. Hij was de reden dat ik een hekel heb gekregen aan het gefluit van vogels. Want dan wist ik dat ik binnen een uur naar mijn werk moest fietsen. Ja dan wist ik dat het veilige vissenkom gevoel voorbij was. Ergens is het opgehouden. Ergens zijn we gestopt met praten. Ruth werd groter en het leek alsof ze mij verving en nu Kyrke. Hoezeer ik haar ook mag, ik voel me nu helemaal een vreemde in mijn eigen huis. Hoe kan het in vredesnaam dat twee mensen vervangen in alles waarom hij mij altijd afstoten heeft. Teveel emotie. En ik dacht jaren geleden dat het een oplossing zou zijn om meer voor mezelf te houden.
En hij zoekt en vind het zomaar bij een ander. het is steeds een ander met wie hij zo goed kan praten, die hem begrijpt. Ik ben ergens opgehouden te bestaan in zijn wereld. Terwijl ik vanavond met hapjes bezig was voelde ik ineens de handen van Ryan om mijn heupen en hij drukte me strak tegen zijn lichaam aan. Maar ik kon het gewoon niet beantwoorden. Ik wil niets liever dan hem maar ik kan het gewoon niet zo. Het doet te veel pijn.
Want waarom blijf ik nog? Waarom blijven we nog bij elkaar? Ja Ryan, waarom blijven wij in godsnaam eigenlijk nog bij elkaar?
Om wat af en toe weer oplaait? Om Griekenland deze zomer? Om wat op Corfu ooit is geweest?
Wat is het geheim? Niets is mooier dan echt jezelf kunnen zijn bij iemand en dan niet alleen geaccepteerd worden maar die liefdevolle blik vol bewondering. Ryan was trots op mij, ik was het mooiste in zijn leven. Waar is het misgegaan? Is het niet realistisch te denken dat iemand een ander volledig kan liefhebben? Is het fout om als het ware in een ander te gaan wonen, de deur van het toilet open te laten, is teveel vertrouwd raken met iemand dodelijk? Waarom worden juist die verrassende gewoonten die je met vertedering ontdekt later je grootste ergernissen in iemand?
Vroeger adoreerde ik je, vroeger vond ik je zo oneindig lief met je bonen in tomatensaus en nu haat ik je erom, ja ik haat je wanneer je een blik naar binnenslurpt. Want je kijkt niet eens op, je vangt mijn blik niet meer. Het lijkt wel alsof alles maar dan ook alles, ja zelfs een stomme paarswitte koe van 1 of andere domme reclame, met meer belangstelling bekeken wordt.
Ik haat je en ik mis je,
Ryan, ik mis je zo.
Zie ons nog één keer, Ryan, zie mij alsjeblieft nog 1 keer en niet slechts als de hand die je een zoveelste glas Port aanreikt.
En bovenal minacht me niet zo in bijzijn van anderen. Je doet me pijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Staal op 26-02-2004 23:47:31 ]
Boos
Of boos is het goede woord niet ik ben ziedend. Ryan kan zo kwetsend zijn.
Ik ben vanavond vrij laat thuiskomen en het leek in eerste instantie prima. Hij en Kyrke zaten gezellig in gesprek en aan de Port . Ik had het idee dat ze nog niet gegeten hadden dus dook de keuken in en hoorde hun op de achtergrond bomen over het leven. Dit deden wij, dit deden Ryan en ik altijd samen. We konden altijd praten. Hij was de reden dat ik een hekel heb gekregen aan het gefluit van vogels. Want dan wist ik dat ik binnen een uur naar mijn werk moest fietsen. Ja dan wist ik dat het veilige vissenkom gevoel voorbij was. Ergens is het opgehouden. Ergens zijn we gestopt met praten. Ruth werd groter en het leek alsof ze mij verving en nu Kyrke. Hoezeer ik haar ook mag, ik voel me nu helemaal een vreemde in mijn eigen huis. Hoe kan het in vredesnaam dat twee mensen vervangen in alles waarom hij mij altijd afstoten heeft. Teveel emotie. En ik dacht jaren geleden dat het een oplossing zou zijn om meer voor mezelf te houden.
En hij zoekt en vind het zomaar bij een ander. het is steeds een ander met wie hij zo goed kan praten, die hem begrijpt. Ik ben ergens opgehouden te bestaan in zijn wereld. Terwijl ik vanavond met hapjes bezig was voelde ik ineens de handen van Ryan om mijn heupen en hij drukte me strak tegen zijn lichaam aan. Maar ik kon het gewoon niet beantwoorden. Ik wil niets liever dan hem maar ik kan het gewoon niet zo. Het doet te veel pijn.
Want waarom blijf ik nog? Waarom blijven we nog bij elkaar? Ja Ryan, waarom blijven wij in godsnaam eigenlijk nog bij elkaar?
Om wat af en toe weer oplaait? Om Griekenland deze zomer? Om wat op Corfu ooit is geweest?
Wat is het geheim? Niets is mooier dan echt jezelf kunnen zijn bij iemand en dan niet alleen geaccepteerd worden maar die liefdevolle blik vol bewondering. Ryan was trots op mij, ik was het mooiste in zijn leven. Waar is het misgegaan? Is het niet realistisch te denken dat iemand een ander volledig kan liefhebben? Is het fout om als het ware in een ander te gaan wonen, de deur van het toilet open te laten, is teveel vertrouwd raken met iemand dodelijk? Waarom worden juist die verrassende gewoonten die je met vertedering ontdekt later je grootste ergernissen in iemand?
Vroeger adoreerde ik je, vroeger vond ik je zo oneindig lief met je bonen in tomatensaus en nu haat ik je erom, ja ik haat je wanneer je een blik naar binnenslurpt. Want je kijkt niet eens op, je vangt mijn blik niet meer. Het lijkt wel alsof alles maar dan ook alles, ja zelfs een stomme paarswitte koe van 1 of andere domme reclame, met meer belangstelling bekeken wordt.
Ik haat je en ik mis je,
Ryan, ik mis je zo.
Zie ons nog één keer, Ryan, zie mij alsjeblieft nog 1 keer en niet slechts als de hand die je een zoveelste glas Port aanreikt.
En bovenal minacht me niet zo in bijzijn van anderen. Je doet me pijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Staal op 26-02-2004 23:47:31 ]
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Dinsdag 30/8/16.
Het huis is weer stil. Kyrke is de stad in, naar Ruth. Stali ligt onder de hoogtezon. Ja, mevrouw is boos, lees ik. Heb er daarnet niet veel van gemerkt. Ik zat met Kyrke te praten over onze eerste jaren in het bijhuis, iets waar zezelf gewoonlijk niet over uit-ge-praat raakt. Ze sloop rond ons heen als een jachtluipaard, maar mengde zich niet in het gesprek. Babu was allang naar boven toen ik in de keuken ging kijken, waar ze toastjes stond te fabriceren. Op zoek naar een nieuwe fles port. Stali keek me schichtig aan. Ik liep naar haar toe en drukte dat lekkere 43-jarige lijf tegen me aan. Ik wreef over haar borsten, die slechts verhuld werden door het textiel van haar zomerjurkje, en gleed langzaam naar onderen. Maar er was geen reactie. Ze zei net niet <doe niet!> tegen me. Ze zei helemaal niets. Ik hield op. Geen zin om opgewonden te worden. Ik pakte de fles port die in de vensterbank stond en voegde me weer bij Kyrke. Gvd, wat haat ik het om haar dit te zien schrijven. Als ze schrijft dan kan ze het wel op papier krijgen, maar als het op praten uitloopt dan is ze als een oester. Ja, of ze gaat van het ene uiterste naar het andere uiterste. Als ik dan zeg dat ze aan moodswings lijdt dan is het huis helemaal te klein. Natuurlijk zijn we ergens gestopt met praten. Want we kregen Babu, we hadden Fem nog, gingen verhuizen, zij studeerde af, we waren gewoon veel te druk, zoals de meeste paren. Ik heb nooit iets afgehouden. Althans niet dat ik weet. Ik praat altijd. Dat is het enige wat ik goed kan: een beetje lullen... Nou ja, eerlijk gezegd? Eigenlijk tast ik gewoon in het duister. Ik weet het zoals gewoonlijk weer niet. En ik weet niet hoe we nu verder moeten. Het zou zonde zijn om haar te verliezen, na zoveel jaren. Een dochter winnen en je vrouw verliezen. Zou een ironische afronding zijn van deze zomer. Ik kan me herinneren dat we jaren geleden eenzelfde crisis hadden. Wanneer was dat ook weer? Toen Stali pas aan het studeren was. Ja, het was studeren of een kind krijgen en het werd dus studeren. Ik heb toen voorgesteld om te gaan trouwen en dit bracht ineens het vuur weer terug uit de beginjaren. Natuurlijk was ik het niet echt van plan. Zij ook niet, geloof ik. Maar heel even het spelen met dat idee, was genoeg om over het dode punt heen te komen. Dit tot grote teleurstelling van de opgroeiende Femke. Paar jaar later zijn we wel naar Las Vegas gegaan, naar hetzelfde kerkje waar Cayo getrouwd was. En hebben we ons door een half zatte justice of the peace in de echt laten verbinden. Niet voor de Nederlandse wet natuurlijk. De acte heeft nog een tijd lang aan de muur gehangen in ons stulpje. Ook toen ik paar jaar later ontslagen werd hebben we ineens zo'n oververhitte periode gekend. Het oude idee om net als de tante van Ruth in Frankrijk een hotel of herberg te beginnen, kwam weer bovendrijven. Veelvuldig zijn we naar de Dordogne gereden om onroerend goed in ogenschouw te nemen. Ook zijn we uiteraard bij de zuster van mijn overleden zwager langsgegaan. Hebben we ons laten voorlichten over de talloze adertjes onder het gras. Maar vooral Stali was dolenthousiast, ondanks dat ze al een heel end op weg was in haar studie. Ook toen was ik niet echt van plan om ermee door te gaan eigenlijk. Het was gewoon een extern vehikel waarmee we onszelf als een Baron van Münchhausen uit het relationele moeras trokken. Ik vond gewoon weer een baan na ruim een half jaar en ging weer braaf naar kantoor. Stali studeerde af en vond ook vrij snel een baan. Om dichterbij beide werkgevers te wonen, hebben we toen het formidabele pand aan de lairessestraat aangeschaft. Jaar of 7 geleden. Was Babu ook zo'n extern vehikel? Ja, eigenlijk wel ja. Toch. Niet dat we niet geweldig veel plezier aan hem hebben. Het was een tijdje na het afstuderen van Stali toen haar nog steeds sluimerende kinderwens samenviel met enerzijds mijn schuldgevoelens t.a.v. Kyrke en anderzijds mijn wens om i.p.v. een kind te maken, een kind te adopteren uit een Derde Wereldland. En weer kwamen we over onze hobbel heen. Goedbeschouwd is de weg die wij bewandeld hebben sowieso een weg van hobbels en kronkels geweest. Het is helemaal niet één lange vlakke weg geweest, zoals ziij nu doet voorkomen. We hobbelden van de ene crisis naar de andere crisis. Steeds was er iets buiten ons dat ons weer bij elkaar bracht. Iets dat we wilde ondernemen of juist niet. Iets dat iig niet intrinsiek tot onze relatie behoorde. Ja, en toen we hier kwamen wonen had ik Ruth natuurlijk... Ik hoor Stali op dit moment van onder de hoogtezon vandaan komen. <Ryan, kom je?>, roept ze.
Het huis is weer stil. Kyrke is de stad in, naar Ruth. Stali ligt onder de hoogtezon. Ja, mevrouw is boos, lees ik. Heb er daarnet niet veel van gemerkt. Ik zat met Kyrke te praten over onze eerste jaren in het bijhuis, iets waar zezelf gewoonlijk niet over uit-ge-praat raakt. Ze sloop rond ons heen als een jachtluipaard, maar mengde zich niet in het gesprek. Babu was allang naar boven toen ik in de keuken ging kijken, waar ze toastjes stond te fabriceren. Op zoek naar een nieuwe fles port. Stali keek me schichtig aan. Ik liep naar haar toe en drukte dat lekkere 43-jarige lijf tegen me aan. Ik wreef over haar borsten, die slechts verhuld werden door het textiel van haar zomerjurkje, en gleed langzaam naar onderen. Maar er was geen reactie. Ze zei net niet <doe niet!> tegen me. Ze zei helemaal niets. Ik hield op. Geen zin om opgewonden te worden. Ik pakte de fles port die in de vensterbank stond en voegde me weer bij Kyrke. Gvd, wat haat ik het om haar dit te zien schrijven. Als ze schrijft dan kan ze het wel op papier krijgen, maar als het op praten uitloopt dan is ze als een oester. Ja, of ze gaat van het ene uiterste naar het andere uiterste. Als ik dan zeg dat ze aan moodswings lijdt dan is het huis helemaal te klein. Natuurlijk zijn we ergens gestopt met praten. Want we kregen Babu, we hadden Fem nog, gingen verhuizen, zij studeerde af, we waren gewoon veel te druk, zoals de meeste paren. Ik heb nooit iets afgehouden. Althans niet dat ik weet. Ik praat altijd. Dat is het enige wat ik goed kan: een beetje lullen... Nou ja, eerlijk gezegd? Eigenlijk tast ik gewoon in het duister. Ik weet het zoals gewoonlijk weer niet. En ik weet niet hoe we nu verder moeten. Het zou zonde zijn om haar te verliezen, na zoveel jaren. Een dochter winnen en je vrouw verliezen. Zou een ironische afronding zijn van deze zomer. Ik kan me herinneren dat we jaren geleden eenzelfde crisis hadden. Wanneer was dat ook weer? Toen Stali pas aan het studeren was. Ja, het was studeren of een kind krijgen en het werd dus studeren. Ik heb toen voorgesteld om te gaan trouwen en dit bracht ineens het vuur weer terug uit de beginjaren. Natuurlijk was ik het niet echt van plan. Zij ook niet, geloof ik. Maar heel even het spelen met dat idee, was genoeg om over het dode punt heen te komen. Dit tot grote teleurstelling van de opgroeiende Femke. Paar jaar later zijn we wel naar Las Vegas gegaan, naar hetzelfde kerkje waar Cayo getrouwd was. En hebben we ons door een half zatte justice of the peace in de echt laten verbinden. Niet voor de Nederlandse wet natuurlijk. De acte heeft nog een tijd lang aan de muur gehangen in ons stulpje. Ook toen ik paar jaar later ontslagen werd hebben we ineens zo'n oververhitte periode gekend. Het oude idee om net als de tante van Ruth in Frankrijk een hotel of herberg te beginnen, kwam weer bovendrijven. Veelvuldig zijn we naar de Dordogne gereden om onroerend goed in ogenschouw te nemen. Ook zijn we uiteraard bij de zuster van mijn overleden zwager langsgegaan. Hebben we ons laten voorlichten over de talloze adertjes onder het gras. Maar vooral Stali was dolenthousiast, ondanks dat ze al een heel end op weg was in haar studie. Ook toen was ik niet echt van plan om ermee door te gaan eigenlijk. Het was gewoon een extern vehikel waarmee we onszelf als een Baron van Münchhausen uit het relationele moeras trokken. Ik vond gewoon weer een baan na ruim een half jaar en ging weer braaf naar kantoor. Stali studeerde af en vond ook vrij snel een baan. Om dichterbij beide werkgevers te wonen, hebben we toen het formidabele pand aan de lairessestraat aangeschaft. Jaar of 7 geleden. Was Babu ook zo'n extern vehikel? Ja, eigenlijk wel ja. Toch. Niet dat we niet geweldig veel plezier aan hem hebben. Het was een tijdje na het afstuderen van Stali toen haar nog steeds sluimerende kinderwens samenviel met enerzijds mijn schuldgevoelens t.a.v. Kyrke en anderzijds mijn wens om i.p.v. een kind te maken, een kind te adopteren uit een Derde Wereldland. En weer kwamen we over onze hobbel heen. Goedbeschouwd is de weg die wij bewandeld hebben sowieso een weg van hobbels en kronkels geweest. Het is helemaal niet één lange vlakke weg geweest, zoals ziij nu doet voorkomen. We hobbelden van de ene crisis naar de andere crisis. Steeds was er iets buiten ons dat ons weer bij elkaar bracht. Iets dat we wilde ondernemen of juist niet. Iets dat iig niet intrinsiek tot onze relatie behoorde. Ja, en toen we hier kwamen wonen had ik Ruth natuurlijk... Ik hoor Stali op dit moment van onder de hoogtezon vandaan komen. <Ryan, kom je?>, roept ze.
I´m back.
-edit-
(niet meer van toepassing maar ik eet nog wel popcorn)
*eet popcorn*
[ Bericht 51% gewijzigd door thumb-bolt-on op 27-02-2004 11:08:32 ]
(niet meer van toepassing maar ik eet nog wel popcorn)
*eet popcorn*
[ Bericht 51% gewijzigd door thumb-bolt-on op 27-02-2004 11:08:32 ]
Woensdag 31/8/16
Boven aan de trap stond Stali. Ontkleed. Glibberig als een aal. Als je elkaar lang genoeg kent dan lijkt alles vanzelf te gaan. Zonder iets te zeggen kuste ik haar. Op de overloop hebben we vervolgens de liefde bedreven. Net als in een pornofilm. Pijpen. Beffen. Neuken in haar kutje. Neuken in haar kontje. We hebben alleen geen tatoeages en we doen niet aan pop-shots. God, wat haat ik dat geouwehoer over seks toch altijd. Op één of andere manier hebben Stali en ik nooit over seks geouwehoerd. Ondanks de soms woelige baren waarin ons relationele bootje verkeerde, ging de seks, als we tenminste aan seks deden, altijd geweldig. Ja, we brengen, zoals eerder uitgelegd, geen hele weekenden meer door in bed als een soort geperverteerde Siamese liefdestweeling. En natuurlijk hebben ook wij onze stadia van experimenteren gehad. Zo zijn we op gegeven moment naar seksboerderijen geweest in Vlaanderen. Ik bedoel, als er 1 volk is dat de menselijke perversie hoog houdt dan zijn het onze zuiderburen wel. Uiteindelijk was dat niet veel soeps. Je zat in je boxer aan de bar wat te keuvelen over alledaagse tamelijk oninteressante zaken en liet je ondertussen vollopen met pientjes. Aan neuken werd niet veel gedaan. Althans niet door Stali en ik. Weinig goesting zûnne, zouden de Vlamingen zeggen. Er werd natuurlijk wel geneukt in dat soort etablissementen, maar dat deed men in de zogenaamde dark rooms. Dit waren een soort verduisterde ruimtes speciaal geoutilleerd om neukende mensen te herbergen. Ik heb er 1 keer een blik naar binnen geworpen, maar je ziet dus nauwelijks een hand voor ogen. De kans dat een Vlaamse madame op uwen pracht en praal gaat zitten is ongeveer net zo groot als de kans dat haar man abusievelijk zijn leuter door uwen strot probeert te drukken. Zo donker ongeveer. Ja, en neuken met andermans vrouw zit er ook niet echt in, mocht je dat willen althans. Want we zijn weliswaar ô zo ruimdenkend dat we naar een parenclub gaan, maar in principe blijft het natuurlijk vies hè. Seks hebben. En mannen al helemaal. Brrr. Voor de spreekwoordelijke uitspattingen in zo'n tent werden gewoon een aantal rondreizende artiesten ingevlogen van de Wallen. Zo hebben we eens gang-bang mogen aanschouwen. Leuk. 1vrouw en een stuk of 10 mannen, maar toen een aantal manneljke bezoekers aanstalten maakten om deel te nemen aan het losbandige vertier, werden ze door de gastvrouw teruggefloten. We zijn er in totaal drie keer geweest, geloof ik. Maar toen de habituelen ons bij de voornaam gingen noemen, hielden we het maar voor gezien. Goed, vervolgens kwam dus de periode dat ik om een triootje ging zeuren. Ja, okee, vrij klassiek, weet het. Maar Stali is daar op één of andere manier vrij gedecideerd in. Ze gelooft er dus niet in. Ik had nogwel een leuke kandidate op het oog, die best wel zou willen, dacht ik, maar als ik het dan zo graag met haar wilde doen dan moest ik maar bij haar intrekken. Toen ik dus niet ophield met zeuren, gaf ze ineens toe. Dwz zij wilde er nog wel een vent bij. Niet dus. Daarna zijn we overgegaan op seks in de buitenlucht. Het begon op een dekentje op de Hoge Veluwe ergens en we hebben vervolgens redelijk wat natuurgebieden afgewerkt, inclusief de duinen rond IJmuiden. Is makkelijk want we woonden in een bosrijke omgeving. Op een gegeven moment ben ik daar zo verkouden van geworden dat we deze hobby maar snel aan de wilgen hebben gehangen. Nou ja, verder hebben we via inet natuurlijk allerlei speeltjes en wat dies meer zij laten aanrukken. Ik bedoel, ik kan de massage-olieën, de glijmiddelen, de al dan niet vibrerende dildo's, de Japanse genotsballetjes en de dubbele dongs al niet meer tellen hoor. O, ja en we hebben ook een periode gehad waarin we equestrian speelde. Stali hees zich in een heel mooi zwart glimmend lijfje en ik duwde dan een butplug met staartje in haar bips en ging haar met een tuigje en een zweepje een beetje dresseren en zo. Heel leuk was dat. Na afloop in de stal gaf ik haar dan een forse beurt als beloning. Beats een suikerklontje, niet waar? Als laatste hebben we ons opgegeven bij een swingerssite. Ook erg geinig. Swingers zijn eigenlijk mensen die een ongehoorde seksdrive hebben en uit dier hoofde niet genoeg hebben aan één partner. Je komt swingers ook wel in parenclubs tegen, maar daar zijn ze, vaak om dezelfde reden als Stali en ik, zo uitgekeken. Eigenlijk is dit de enige keer geweest in al die jaren dat we seks hebben gehad met een andere partner... Niet kwaad eigenlijk voor een man en vrouw na meer dan twaalf jaar.
PS
Ik zit dit zo door te lezen, maar realiseer me dat ik nog een periode vergeten ben. De periode van het scheren van het schaamhaar. Kwam Stali mee. Lang geleden al. Ze kreeg bij het bedrijven van fellatio, waar ze overigens zeer kundig in is, altijd een "ober, er zit een haar in mijn soep"-erlebnis. En dus zou en moest ik kaal. En omdat zij vervolgens niet achter wilde blijven, mocht ik haar kutje ook scheren. Mm, was wel geil hoor. Ze droeg alleen een wit T-shirt en verder niets. Spreidde haar benen en ik kon als een volleerde schaamhaarcoiffeur mijn perverse gang gaan. Nou heeft ze sowieso niet zo'n bush staan dus ik was gauw klaar. Maar goed ook. Enfin toen we beide kaal waren, viel het resultaat toch wat tegen. In mijn ogen althans. Ik bedoel het is verdorie net alsof je 12 jaar bent of zo. Het klokkenspel lijkt gewoon wat kleiner op die manier. Ik geef toe het neuken heeft wel wat hoor. Zeker als je de boel nog wat ondersmeert met een Oosters massage-olietje. En Stali ontdekte heel wat nieuwe manieren waarop ze haar orale fixaties kon botvieren. Uiteindelijk hebben we toch maar gekozen voor een compromis. Zo'n verschrompeld garnaaltje in de spiegeltje staat nu eenmaal niet echt opwindend. Tegenwoordig laten we een plukje boven onze genitalieën staan en scheren alles wat eronder groeit weg. Door de jaren heen is dat nu een soort gewoonte geworden. Wat de apen hebben met elkaar vlooien dat hebben Stali en ik met het bijscheren van onze geslachtsdelen, roughly 1 x per maand.
[ Bericht 2% gewijzigd door Ryan3 op 27-02-2004 23:40:01 ]
Boven aan de trap stond Stali. Ontkleed. Glibberig als een aal. Als je elkaar lang genoeg kent dan lijkt alles vanzelf te gaan. Zonder iets te zeggen kuste ik haar. Op de overloop hebben we vervolgens de liefde bedreven. Net als in een pornofilm. Pijpen. Beffen. Neuken in haar kutje. Neuken in haar kontje. We hebben alleen geen tatoeages en we doen niet aan pop-shots. God, wat haat ik dat geouwehoer over seks toch altijd. Op één of andere manier hebben Stali en ik nooit over seks geouwehoerd. Ondanks de soms woelige baren waarin ons relationele bootje verkeerde, ging de seks, als we tenminste aan seks deden, altijd geweldig. Ja, we brengen, zoals eerder uitgelegd, geen hele weekenden meer door in bed als een soort geperverteerde Siamese liefdestweeling. En natuurlijk hebben ook wij onze stadia van experimenteren gehad. Zo zijn we op gegeven moment naar seksboerderijen geweest in Vlaanderen. Ik bedoel, als er 1 volk is dat de menselijke perversie hoog houdt dan zijn het onze zuiderburen wel. Uiteindelijk was dat niet veel soeps. Je zat in je boxer aan de bar wat te keuvelen over alledaagse tamelijk oninteressante zaken en liet je ondertussen vollopen met pientjes. Aan neuken werd niet veel gedaan. Althans niet door Stali en ik. Weinig goesting zûnne, zouden de Vlamingen zeggen. Er werd natuurlijk wel geneukt in dat soort etablissementen, maar dat deed men in de zogenaamde dark rooms. Dit waren een soort verduisterde ruimtes speciaal geoutilleerd om neukende mensen te herbergen. Ik heb er 1 keer een blik naar binnen geworpen, maar je ziet dus nauwelijks een hand voor ogen. De kans dat een Vlaamse madame op uwen pracht en praal gaat zitten is ongeveer net zo groot als de kans dat haar man abusievelijk zijn leuter door uwen strot probeert te drukken. Zo donker ongeveer. Ja, en neuken met andermans vrouw zit er ook niet echt in, mocht je dat willen althans. Want we zijn weliswaar ô zo ruimdenkend dat we naar een parenclub gaan, maar in principe blijft het natuurlijk vies hè. Seks hebben. En mannen al helemaal. Brrr. Voor de spreekwoordelijke uitspattingen in zo'n tent werden gewoon een aantal rondreizende artiesten ingevlogen van de Wallen. Zo hebben we eens gang-bang mogen aanschouwen. Leuk. 1vrouw en een stuk of 10 mannen, maar toen een aantal manneljke bezoekers aanstalten maakten om deel te nemen aan het losbandige vertier, werden ze door de gastvrouw teruggefloten. We zijn er in totaal drie keer geweest, geloof ik. Maar toen de habituelen ons bij de voornaam gingen noemen, hielden we het maar voor gezien. Goed, vervolgens kwam dus de periode dat ik om een triootje ging zeuren. Ja, okee, vrij klassiek, weet het. Maar Stali is daar op één of andere manier vrij gedecideerd in. Ze gelooft er dus niet in. Ik had nogwel een leuke kandidate op het oog, die best wel zou willen, dacht ik, maar als ik het dan zo graag met haar wilde doen dan moest ik maar bij haar intrekken. Toen ik dus niet ophield met zeuren, gaf ze ineens toe. Dwz zij wilde er nog wel een vent bij. Niet dus. Daarna zijn we overgegaan op seks in de buitenlucht. Het begon op een dekentje op de Hoge Veluwe ergens en we hebben vervolgens redelijk wat natuurgebieden afgewerkt, inclusief de duinen rond IJmuiden. Is makkelijk want we woonden in een bosrijke omgeving. Op een gegeven moment ben ik daar zo verkouden van geworden dat we deze hobby maar snel aan de wilgen hebben gehangen. Nou ja, verder hebben we via inet natuurlijk allerlei speeltjes en wat dies meer zij laten aanrukken. Ik bedoel, ik kan de massage-olieën, de glijmiddelen, de al dan niet vibrerende dildo's, de Japanse genotsballetjes en de dubbele dongs al niet meer tellen hoor. O, ja en we hebben ook een periode gehad waarin we equestrian speelde. Stali hees zich in een heel mooi zwart glimmend lijfje en ik duwde dan een butplug met staartje in haar bips en ging haar met een tuigje en een zweepje een beetje dresseren en zo. Heel leuk was dat. Na afloop in de stal gaf ik haar dan een forse beurt als beloning. Beats een suikerklontje, niet waar? Als laatste hebben we ons opgegeven bij een swingerssite. Ook erg geinig. Swingers zijn eigenlijk mensen die een ongehoorde seksdrive hebben en uit dier hoofde niet genoeg hebben aan één partner. Je komt swingers ook wel in parenclubs tegen, maar daar zijn ze, vaak om dezelfde reden als Stali en ik, zo uitgekeken. Eigenlijk is dit de enige keer geweest in al die jaren dat we seks hebben gehad met een andere partner... Niet kwaad eigenlijk voor een man en vrouw na meer dan twaalf jaar.
PS
Ik zit dit zo door te lezen, maar realiseer me dat ik nog een periode vergeten ben. De periode van het scheren van het schaamhaar. Kwam Stali mee. Lang geleden al. Ze kreeg bij het bedrijven van fellatio, waar ze overigens zeer kundig in is, altijd een "ober, er zit een haar in mijn soep"-erlebnis. En dus zou en moest ik kaal. En omdat zij vervolgens niet achter wilde blijven, mocht ik haar kutje ook scheren. Mm, was wel geil hoor. Ze droeg alleen een wit T-shirt en verder niets. Spreidde haar benen en ik kon als een volleerde schaamhaarcoiffeur mijn perverse gang gaan. Nou heeft ze sowieso niet zo'n bush staan dus ik was gauw klaar. Maar goed ook. Enfin toen we beide kaal waren, viel het resultaat toch wat tegen. In mijn ogen althans. Ik bedoel het is verdorie net alsof je 12 jaar bent of zo. Het klokkenspel lijkt gewoon wat kleiner op die manier. Ik geef toe het neuken heeft wel wat hoor. Zeker als je de boel nog wat ondersmeert met een Oosters massage-olietje. En Stali ontdekte heel wat nieuwe manieren waarop ze haar orale fixaties kon botvieren. Uiteindelijk hebben we toch maar gekozen voor een compromis. Zo'n verschrompeld garnaaltje in de spiegeltje staat nu eenmaal niet echt opwindend. Tegenwoordig laten we een plukje boven onze genitalieën staan en scheren alles wat eronder groeit weg. Door de jaren heen is dat nu een soort gewoonte geworden. Wat de apen hebben met elkaar vlooien dat hebben Stali en ik met het bijscheren van onze geslachtsdelen, roughly 1 x per maand.
[ Bericht 2% gewijzigd door Ryan3 op 27-02-2004 23:40:01 ]
I´m back.
Woensdag 31 augustus 2016
De dag begon al veelbelovend, heb me vreselijk verslapen. Ik liep meteen naar de logeerkamer maar Ryan bleek al de deur uit zonder me dag te zeggen of wakker te maken. Klinkt misschien vreemd maar we slapen vaak ook apart. Ryan is een moeilijke slaper, zeg gerust een heel complexe slaper. Kortom eigenlijk is hij met slapen gewoonweg een enorme zeikerd. De verduisteringsgordijnen moeten altijd potdicht, heb het romantische gewekt worden door zonnestralen al heel lang geleden opgegeven, terwijl zowel in het stulpje als hier in Amsterdam onze slaapkamers op het zuiden liggen. Verder moet het ook geluidsdicht want anders wordt hij wakker als er een lieveheersbeestje landt op de kleinburgerlijke Afrikaantjesgewassen van de buren. Wel leuk trouwens, Kyrke vertelde me dat onze in Nederland zo geliefde en de door mij zo verafschuwde Afrikaantjes in Zuid Afrika gewoon als onkruid weggeschoffeld worden. Maar werkelijk Ryan spaarde in de kelder van ons stulpje niet alleen blikken witte bonen in tomatensaus maar ook lege eierdozen en eierplateaus. Omdat hij het huishouden toen nog runde kwam ik er met verbijstering pas achter toen ik een keer de boodschappen gedaan had en deze weg wilde zetten in de kelder. Hele schappen vol met blikken bonen maar dus ook vol lege eierdozen. Ryan had bedacht dat het wel een geweldig idee zou zijn om de muren van onze slaapkamer ermee te behangen dan zouden we niet zo snel gewekt worden door het geluid van Femke of het geluid van de Nauta’s die een paar dagen per jaar het hoofdhuis bewoonden. Die eierdozen zijn nooit op de muur gekomen maar wel heb ik er alles aan gedaan om de slaapkamer zo geluidloos te laten zijn. Jarenlang bij het naar bed gaan durfde ik me niet om te draaien uit angst dat het geluid van het donzen dekbed hem wakker zou maken, ik probeerde zelfs ongehoord adem te halen. Ja allemaal eigenbelang hoor omdat hij wel zijn nachtrust moest hebben anders hield hij met zijn gemopper niet te kunnen slapen mij ook nachtenlang wakker. En wanneer onze prins van de witte boon dan eindelijk naar dromenland was vertrokken en ik ook weg durfde te soezen dan brak er negen van de tien keer een oorverdovend lawaai uit. Een Grizzlybeer is er niets bij zeggen ze in de volksmond, maar ik heb nooit een Grizzly horen snurken dus het gesnurk van Ryan is erger. Echt hoor dat slaat werkelijk waar alles. En daar wordt hij dan weer niet wakker van he? Welnee, maar wel wakker worden van het gefladder van vleermuizen. Afijn na zoveel nachtelijke ruzies ga je of uit elkaar of je slaapt apart. Wij kozen voor het laatste.
Ryan was vanmorgen dus kennelijk al vroeg vertrokken. Hij werkt erg hard de laatste tijd ik zie hem de laatste dagen steeds vaker ‘savonds nog met zijn laptop zitten. Nou ja geeft mij ook weer gelegenheid om in mijn dagboek te schrijven. Al mis ik onze gesprekken heel erg. Het nachtenlange kletsen over alles. Ach ik mis zoveel van vroeger hoe we waren. Neem gisteravond maar, ik was niet lekker geworden onder de douche en riep in paniek en half in tranen om Ryan. Hij merkte het niet eens op maar hij draaide me gewoon om en nam me hard en gevoelloos op de overloop. Ik liet hem maar begaan, dan hebben we dat ook weer gehad voor de rest van de maand. Weet je, ondanks dat ik de laatste dagen steeds vaker met de gedachte speel hoe het zou zijn om bij hem weg te gaan, kan ik het toch niet. Ik kan niet zonder Ryan. Ik hou van hem, op een afstand nu maar ik hou zielsveel van Ryan. Ik kan me gewoon geen lievere man voorstellen en opnieuw beginnen met iemand anders, wie weet loopt het dan weer net zo en blijkt zo’n man niet zo goedaardig als Ryan. Dat zou pas echt ellendig zijn. Ik zag dat vandaag op kantoor. Ik neem momenteel wat scheidingszaken van Menno waar omdat deze momenteel zelf bijna in scheiding ligt omdat hij teveel werk mee naar huis nam.
Maar een leuke man, die client dan, Menno niet, buiten dat hij niet om aan te zien is heeft hij een naar streberig leeg karakter. Maar goed die erg leuke client heet Ramar en ik was vanmorgen veel te laat voor de intake. En hij moest al weer weg dus ik heb hem uitgeleid en hij vertelde onderweg in de lift naar beneden in het kort zijn verhaal. Verbazingwekkend dat een dergelijk jong iemand al bezig is met zijn tweede scheiding. Ik schatte hem ruim tien jaar jonger dan ik. Maar mooie man, met erg mooie ogen ook. Geen wonder dat vrouwen hem steeds strikken voor een huwelijk. Morgen gaan we lunchen. Had eigenlijk vrij genomen om Kyrke te vermaken maar die lunch word informeel formeel. Vreemd ik kijk er best een beetje naar uit. Aparte naam ook Ramar.
De dag begon al veelbelovend, heb me vreselijk verslapen. Ik liep meteen naar de logeerkamer maar Ryan bleek al de deur uit zonder me dag te zeggen of wakker te maken. Klinkt misschien vreemd maar we slapen vaak ook apart. Ryan is een moeilijke slaper, zeg gerust een heel complexe slaper. Kortom eigenlijk is hij met slapen gewoonweg een enorme zeikerd. De verduisteringsgordijnen moeten altijd potdicht, heb het romantische gewekt worden door zonnestralen al heel lang geleden opgegeven, terwijl zowel in het stulpje als hier in Amsterdam onze slaapkamers op het zuiden liggen. Verder moet het ook geluidsdicht want anders wordt hij wakker als er een lieveheersbeestje landt op de kleinburgerlijke Afrikaantjesgewassen van de buren. Wel leuk trouwens, Kyrke vertelde me dat onze in Nederland zo geliefde en de door mij zo verafschuwde Afrikaantjes in Zuid Afrika gewoon als onkruid weggeschoffeld worden. Maar werkelijk Ryan spaarde in de kelder van ons stulpje niet alleen blikken witte bonen in tomatensaus maar ook lege eierdozen en eierplateaus. Omdat hij het huishouden toen nog runde kwam ik er met verbijstering pas achter toen ik een keer de boodschappen gedaan had en deze weg wilde zetten in de kelder. Hele schappen vol met blikken bonen maar dus ook vol lege eierdozen. Ryan had bedacht dat het wel een geweldig idee zou zijn om de muren van onze slaapkamer ermee te behangen dan zouden we niet zo snel gewekt worden door het geluid van Femke of het geluid van de Nauta’s die een paar dagen per jaar het hoofdhuis bewoonden. Die eierdozen zijn nooit op de muur gekomen maar wel heb ik er alles aan gedaan om de slaapkamer zo geluidloos te laten zijn. Jarenlang bij het naar bed gaan durfde ik me niet om te draaien uit angst dat het geluid van het donzen dekbed hem wakker zou maken, ik probeerde zelfs ongehoord adem te halen. Ja allemaal eigenbelang hoor omdat hij wel zijn nachtrust moest hebben anders hield hij met zijn gemopper niet te kunnen slapen mij ook nachtenlang wakker. En wanneer onze prins van de witte boon dan eindelijk naar dromenland was vertrokken en ik ook weg durfde te soezen dan brak er negen van de tien keer een oorverdovend lawaai uit. Een Grizzlybeer is er niets bij zeggen ze in de volksmond, maar ik heb nooit een Grizzly horen snurken dus het gesnurk van Ryan is erger. Echt hoor dat slaat werkelijk waar alles. En daar wordt hij dan weer niet wakker van he? Welnee, maar wel wakker worden van het gefladder van vleermuizen. Afijn na zoveel nachtelijke ruzies ga je of uit elkaar of je slaapt apart. Wij kozen voor het laatste.
Ryan was vanmorgen dus kennelijk al vroeg vertrokken. Hij werkt erg hard de laatste tijd ik zie hem de laatste dagen steeds vaker ‘savonds nog met zijn laptop zitten. Nou ja geeft mij ook weer gelegenheid om in mijn dagboek te schrijven. Al mis ik onze gesprekken heel erg. Het nachtenlange kletsen over alles. Ach ik mis zoveel van vroeger hoe we waren. Neem gisteravond maar, ik was niet lekker geworden onder de douche en riep in paniek en half in tranen om Ryan. Hij merkte het niet eens op maar hij draaide me gewoon om en nam me hard en gevoelloos op de overloop. Ik liet hem maar begaan, dan hebben we dat ook weer gehad voor de rest van de maand. Weet je, ondanks dat ik de laatste dagen steeds vaker met de gedachte speel hoe het zou zijn om bij hem weg te gaan, kan ik het toch niet. Ik kan niet zonder Ryan. Ik hou van hem, op een afstand nu maar ik hou zielsveel van Ryan. Ik kan me gewoon geen lievere man voorstellen en opnieuw beginnen met iemand anders, wie weet loopt het dan weer net zo en blijkt zo’n man niet zo goedaardig als Ryan. Dat zou pas echt ellendig zijn. Ik zag dat vandaag op kantoor. Ik neem momenteel wat scheidingszaken van Menno waar omdat deze momenteel zelf bijna in scheiding ligt omdat hij teveel werk mee naar huis nam.
Maar een leuke man, die client dan, Menno niet, buiten dat hij niet om aan te zien is heeft hij een naar streberig leeg karakter. Maar goed die erg leuke client heet Ramar en ik was vanmorgen veel te laat voor de intake. En hij moest al weer weg dus ik heb hem uitgeleid en hij vertelde onderweg in de lift naar beneden in het kort zijn verhaal. Verbazingwekkend dat een dergelijk jong iemand al bezig is met zijn tweede scheiding. Ik schatte hem ruim tien jaar jonger dan ik. Maar mooie man, met erg mooie ogen ook. Geen wonder dat vrouwen hem steeds strikken voor een huwelijk. Morgen gaan we lunchen. Had eigenlijk vrij genomen om Kyrke te vermaken maar die lunch word informeel formeel. Vreemd ik kijk er best een beetje naar uit. Aparte naam ook Ramar.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Woensdag 31/8/16
Frappant weer hoor. Je bent nog net geen verkrachter. Ik heb hem zijn gang maar laten gaan, want dan zijn we er weer een maand vanaf... Ze schreeuwde verdorie de hele concertbuurt bij mekaar. Het is dat Babu in een soort coma lag of zo, maar ik was bang dat-ie zijn deur open zou doen om ons met slimme kutvraagjes te bestoken. Kontjeneuken is helemaal mijn idee niet van goeie seks hoor. Maar ja, het is natuurlijk toch een beetje mijn verhaal hè en het verhaal van oneindig veel andere mannen. Je bedoelt het allemaal goed. Je probeert steeds weer, op de tast, geef ik toe, maar uiteindelijk trek je toch altijd aan het kortste end. Het is niet goed of het klopt niet. Ze loopt werkelijkwaar de hele godganse week te zuchten en bekken te trekken. In haar zogenaamde dagboek meldt ze dat we nauwelijks meer contact hebben met elkaar en dat dat boehoehoehoe zo veel pijn doet. Je doet er vervogens wat aan, klootzak die je bent. En doe je dan goed...? Ramar. Rrrrra-marrrrrrrrrr. Ik ben nog niet bekomen van de ene gekke voornaam of er dient zich alweer iemand aan met de volgende gekke voornaam van één of andere uitheemse mythologische figuur of godheid. Nou eigenlijk zou het weleens goed zijn voor haar om een relatie te hebben met een andere man. Dan kan ze eens inzien wat ze allemaal achteloos over de balk gooit met al dat gezucht en bekken getrek. Ha. Mijn goede humeur is weer helemaal naar de sodemieter. Ik zou vandaag nogwel 1 van mijn befaamde chili's gemaakt hebben. Mooi dus niet hè. Ik heb maar even een chinees laten aanrukken. En ik heb de afwas ook laten staan. Ik begin me echt een beetje te generen voor Kyrke. Ik hoop niet dat zij iets doorheeft. Ach, nou ja, waarom ook niet. Wat maakt het allemaal uit? Misschien kap ik er ook wel mee. Gvd. Wat ben ik ineens woedend op haar zeg. Dus zo sta ik bij haar te boek? Prins van de witte boon? De sukkel met allerlei rare gewoontes? Ik heb tenminste nog mijn voorkeuren. Okee, witte bonen in tomatensaus, maar goed het zijn voorkeuren. Heb ik Stali nooit op kunnen betrappen. Ja, behalve als het op seks aankomt dan. Ze heeft verdorie niet eens door dat dat apart slapen vooral voortkomt uit mijn behoefte om eens een normale nachtrust te genieten. Jezus, ik ga gewoon bijna door het lint. Ongewoon. Dit zijn dan weliswaar onrechtmatig verkregen bewijzen, maar ik leer haar zo wel goed kennen, zeg. Ze schuifelt op dit moment ergens rond op de achterkamer. Net weer een hoogtezon genomen. En waarvoor eigenlijk, want het is bijna nog 30oC. Wat mij betreft kan ze daar lekker blijven slapen vannacht. Ik heb geen behoefte meer aan de freule. Zou me trouwens allemaal niet verbazen als die verschrikkelijke Hannah hier achter zat. Die mannenhaatster. Want ondanks dat ze de ene na de andere jonge vent zogenaamd verslindt, houdt ze natuurlijk niet echt van mannen. Het zijn geen mannen die ze verslindt, maar jongentjes, die ze kan vertroetelen en manipuleren. Stel je voor zeg. Een man met een mening en een eigen wil. Ben je gek, Hannah wil een vogel hebben die iedere dag zijn stijve tampeloris op de photo zet, als eindscriptie voor de kunstacademie, want met zo'n verhaal kun je voor de dag komen. Ontdek de verschillen. Weet je wat ik ga doen? Ik ga de stad in. Kijken waar Ruth en Kyrke uithangen, want die zijn weer samen de hort op, heb ik begrepen.
Frappant weer hoor. Je bent nog net geen verkrachter. Ik heb hem zijn gang maar laten gaan, want dan zijn we er weer een maand vanaf... Ze schreeuwde verdorie de hele concertbuurt bij mekaar. Het is dat Babu in een soort coma lag of zo, maar ik was bang dat-ie zijn deur open zou doen om ons met slimme kutvraagjes te bestoken. Kontjeneuken is helemaal mijn idee niet van goeie seks hoor. Maar ja, het is natuurlijk toch een beetje mijn verhaal hè en het verhaal van oneindig veel andere mannen. Je bedoelt het allemaal goed. Je probeert steeds weer, op de tast, geef ik toe, maar uiteindelijk trek je toch altijd aan het kortste end. Het is niet goed of het klopt niet. Ze loopt werkelijkwaar de hele godganse week te zuchten en bekken te trekken. In haar zogenaamde dagboek meldt ze dat we nauwelijks meer contact hebben met elkaar en dat dat boehoehoehoe zo veel pijn doet. Je doet er vervogens wat aan, klootzak die je bent. En doe je dan goed...? Ramar. Rrrrra-marrrrrrrrrr. Ik ben nog niet bekomen van de ene gekke voornaam of er dient zich alweer iemand aan met de volgende gekke voornaam van één of andere uitheemse mythologische figuur of godheid. Nou eigenlijk zou het weleens goed zijn voor haar om een relatie te hebben met een andere man. Dan kan ze eens inzien wat ze allemaal achteloos over de balk gooit met al dat gezucht en bekken getrek. Ha. Mijn goede humeur is weer helemaal naar de sodemieter. Ik zou vandaag nogwel 1 van mijn befaamde chili's gemaakt hebben. Mooi dus niet hè. Ik heb maar even een chinees laten aanrukken. En ik heb de afwas ook laten staan. Ik begin me echt een beetje te generen voor Kyrke. Ik hoop niet dat zij iets doorheeft. Ach, nou ja, waarom ook niet. Wat maakt het allemaal uit? Misschien kap ik er ook wel mee. Gvd. Wat ben ik ineens woedend op haar zeg. Dus zo sta ik bij haar te boek? Prins van de witte boon? De sukkel met allerlei rare gewoontes? Ik heb tenminste nog mijn voorkeuren. Okee, witte bonen in tomatensaus, maar goed het zijn voorkeuren. Heb ik Stali nooit op kunnen betrappen. Ja, behalve als het op seks aankomt dan. Ze heeft verdorie niet eens door dat dat apart slapen vooral voortkomt uit mijn behoefte om eens een normale nachtrust te genieten. Jezus, ik ga gewoon bijna door het lint. Ongewoon. Dit zijn dan weliswaar onrechtmatig verkregen bewijzen, maar ik leer haar zo wel goed kennen, zeg. Ze schuifelt op dit moment ergens rond op de achterkamer. Net weer een hoogtezon genomen. En waarvoor eigenlijk, want het is bijna nog 30oC. Wat mij betreft kan ze daar lekker blijven slapen vannacht. Ik heb geen behoefte meer aan de freule. Zou me trouwens allemaal niet verbazen als die verschrikkelijke Hannah hier achter zat. Die mannenhaatster. Want ondanks dat ze de ene na de andere jonge vent zogenaamd verslindt, houdt ze natuurlijk niet echt van mannen. Het zijn geen mannen die ze verslindt, maar jongentjes, die ze kan vertroetelen en manipuleren. Stel je voor zeg. Een man met een mening en een eigen wil. Ben je gek, Hannah wil een vogel hebben die iedere dag zijn stijve tampeloris op de photo zet, als eindscriptie voor de kunstacademie, want met zo'n verhaal kun je voor de dag komen. Ontdek de verschillen. Weet je wat ik ga doen? Ik ga de stad in. Kijken waar Ruth en Kyrke uithangen, want die zijn weer samen de hort op, heb ik begrepen.
I´m back.
donderdag 1 september 2016
Vanmorgen heerlijk uitgeslapen, Ryan bleek alweer spoorloos evenals Kyrke. Tot mijn grote verbazing lag Babu gewoon nog in zijn bed te lezen in een boek met een vertelling over een konijn met vleugels. Door de tekeningen lijkt het voor kinderen maar het is een boek voor volwassenen. Hoe hij eraan kwam is me een raadsel en terwijl hij onder de douche stond heb ik het maar op een veilige plek weggeborgen. Fijn toch dat overleg in dit huishouden Ryan komt en gaat ook maar ineens wanneer het uitkomt. Normaal gesproken is hij de gene die Babu naar school brengt. Zijn handcomputer is niet online dus ik stuurde hem maar als vanouds een sms. Ryan wil er nog steeds niet aan dat nonstop altijd bereikbaar moeten zijn. Vroeger hadden we daar discussies over maar nu ben ik het met hem eens en zet ook steeds vaker alles uit. Smsen is dus traditie binnen ons gezin, ten eerste kost het niets en kan iedereen toch even weten waar iedereen uithangt Babu noemt ons hopeloze oudjes. Babu..... Hij is echt het oogappeltje van Ryan misschien ook omdat we hem samen vanaf het begin hebben meegemaakt. Ryan houdt echt van Femke, hij heeft haar altijd beschouwd als zijn dochter. Ik heb weer een sterkere band met Fem. Ik geloof niet in het sentimentele van bloedbanden maar de grondslag is toch geweest dat we in haar eerste levensjaren heel wat meegemaakt hebben samen. Maar het doet niets af aan mijn liefde voor Babu. Grappig al die dingen waar ik me vroeger zo druk maakte, ruzies met Ryan lijken zo onbelangrijk nu. Ik ben nu een jaar ouder dan hij toen ik hem ontmoette. In die tijd hield ik vurig vol dat leeftijdsverschil niets uitmaakte, dat we het niet merkten. Maar Ryan moet het wel gemerkt hebben, ik besef dat nu pas.
Vanmorgen heb ik Babu lekker thuis gehouden. Hij had zin in John Moirs pudding, hem proberen te verleiden met een kant en klaar toetje bleek natuurlijk zinloos. Uiteindelijk gaf ik maar eerlijk toe niet te weten hoe ik het moet maken. Hij wist het wel.
Wat is Babu toch opmerkzaam. Hij vertelde me dat hij de verpakking niet begreep. Doorgaans zijn de foto's op pakjes voeding aantrekkelijker gemaakt dan ze in werkelijkheid zijn. Maar bij de frambozenpudding ziet het er ronduit giftig uit en is het in werkelijkheid veel smaakvoller om te zien. Het was heerlijk om met Babu samen te zijn en om met hem te kletsen en met hem in de keuken te kliederen. Ik heb hem gevraagd of hij leuke meisjes in zijn klas heeft maar daar reageerde hij zo lekker stuurs op. Maar toch knaagt er iets aan me. Toen ik hem naar school bracht vroeg hij me ineens ernstig of ik nog wel gelukkig was met Ryan. Ik schrok ervan. Ik antwoorde natuurlijk meteen ja. Maar dat Babu zich zorgen maakt ja daar schrik ik heel erg van. Hij moet zich veilig voelen. Hier moeten Ryan en ik echt over praten.
Lunch met Ramar
Een late lunch, vreselijk ik kwam weer te laat. Het was me niet gelukt om het dak van de auto dicht te krijgen.
Moet er ondanks dat ik me heb quasi casual staan opdoffen -waarom in godsnaam?- er als een wilde hebben uitgezien toen ik gehaast de lunchroom binnen liep. Ik struikelde ook nog eens over de drempel. Ramar heeft me even spottend aangekeken maar niet onvriendelijk. Integendeel. Hij heeft een heel innemende lach. Eerlijk? We hebben het nauwelijks over zijn wens tot scheiding gehad. Alles in het gesprek sloeg heen en weer om zo makkelijk een persoonlijke zijweg in. We hebben het zelfs over weerhuisjes gehad. Ja werkelijk weerhuisjes, zo'n kitsch houten huisje. Bij mooi weer komt het vrouwtje naar buiten en wanneer regenachtig het mannetje.
De psychologische gedachte over slecht nieuwsbrengende mannen in een houten huisjes bespraken we veel later in een oude kroeg in Haarlem. Ramar houdt ook van whisky net als ik. Ik had het alleen al jaren niet meer gedronken en kan tegenwoordig slechter tegen drank dan vroeger. Maar ik heb hem wel alle drie keer verslagen met poulen ondanks dat ik dat ook al jaren niet meer heb gedaan. Ryan wilde het nooit spelen. Daarna zijn we naar de kust gereden. We hebben daar door de duinen gestuind, de door het zout aangetaste bordjes met 'verboden te betreden' hebben we gewoonweg genegeerd. We hebben er ook allebei geplast, heel onhandige situatie maar het kon me eigenlijk niet schelen ook. Eerst hij en toen ik. Ramar wachtte geleund tegen een houten hek. Zijn donkere haren door de war, de twinkeling in zijn ogen, ik liep op hem af en we hebben gezoend. Het is ondanks een vrijpartij toch bij zoenen gebleven. Maar gek nu ik terugdenk, ik ben degene geweest die het voortouw genomen heeft. Vreemd ik voel me niet schuldig, het was gewoon een heerlijke middag.
Hij heeft me na onze duintocht meegenomen naar een onwerkelijk gokpaleis. Ja een echt waar een gokpaleis. Het stond in al zijn plastic, alle gekleurde schreeuwerige lampjes in zo'n schril contrast met de ruige natuur. Het contrast maakte het zo onwerkelijk. Ik voelde me onbezorgd, jong en beleefde deze middag als in een roes.
Ellende
Het is verdorie al middernacht en nog steeds geen teken van Ryan. Dit is niets voor hem.
Weg zalig gevoel, weg alles. want Ryan is spoorloos.
Vanmorgen heerlijk uitgeslapen, Ryan bleek alweer spoorloos evenals Kyrke. Tot mijn grote verbazing lag Babu gewoon nog in zijn bed te lezen in een boek met een vertelling over een konijn met vleugels. Door de tekeningen lijkt het voor kinderen maar het is een boek voor volwassenen. Hoe hij eraan kwam is me een raadsel en terwijl hij onder de douche stond heb ik het maar op een veilige plek weggeborgen. Fijn toch dat overleg in dit huishouden Ryan komt en gaat ook maar ineens wanneer het uitkomt. Normaal gesproken is hij de gene die Babu naar school brengt. Zijn handcomputer is niet online dus ik stuurde hem maar als vanouds een sms. Ryan wil er nog steeds niet aan dat nonstop altijd bereikbaar moeten zijn. Vroeger hadden we daar discussies over maar nu ben ik het met hem eens en zet ook steeds vaker alles uit. Smsen is dus traditie binnen ons gezin, ten eerste kost het niets en kan iedereen toch even weten waar iedereen uithangt Babu noemt ons hopeloze oudjes. Babu..... Hij is echt het oogappeltje van Ryan misschien ook omdat we hem samen vanaf het begin hebben meegemaakt. Ryan houdt echt van Femke, hij heeft haar altijd beschouwd als zijn dochter. Ik heb weer een sterkere band met Fem. Ik geloof niet in het sentimentele van bloedbanden maar de grondslag is toch geweest dat we in haar eerste levensjaren heel wat meegemaakt hebben samen. Maar het doet niets af aan mijn liefde voor Babu. Grappig al die dingen waar ik me vroeger zo druk maakte, ruzies met Ryan lijken zo onbelangrijk nu. Ik ben nu een jaar ouder dan hij toen ik hem ontmoette. In die tijd hield ik vurig vol dat leeftijdsverschil niets uitmaakte, dat we het niet merkten. Maar Ryan moet het wel gemerkt hebben, ik besef dat nu pas.
Vanmorgen heb ik Babu lekker thuis gehouden. Hij had zin in John Moirs pudding, hem proberen te verleiden met een kant en klaar toetje bleek natuurlijk zinloos. Uiteindelijk gaf ik maar eerlijk toe niet te weten hoe ik het moet maken. Hij wist het wel.
Wat is Babu toch opmerkzaam. Hij vertelde me dat hij de verpakking niet begreep. Doorgaans zijn de foto's op pakjes voeding aantrekkelijker gemaakt dan ze in werkelijkheid zijn. Maar bij de frambozenpudding ziet het er ronduit giftig uit en is het in werkelijkheid veel smaakvoller om te zien. Het was heerlijk om met Babu samen te zijn en om met hem te kletsen en met hem in de keuken te kliederen. Ik heb hem gevraagd of hij leuke meisjes in zijn klas heeft maar daar reageerde hij zo lekker stuurs op. Maar toch knaagt er iets aan me. Toen ik hem naar school bracht vroeg hij me ineens ernstig of ik nog wel gelukkig was met Ryan. Ik schrok ervan. Ik antwoorde natuurlijk meteen ja. Maar dat Babu zich zorgen maakt ja daar schrik ik heel erg van. Hij moet zich veilig voelen. Hier moeten Ryan en ik echt over praten.
Lunch met Ramar
Een late lunch, vreselijk ik kwam weer te laat. Het was me niet gelukt om het dak van de auto dicht te krijgen.
Moet er ondanks dat ik me heb quasi casual staan opdoffen -waarom in godsnaam?- er als een wilde hebben uitgezien toen ik gehaast de lunchroom binnen liep. Ik struikelde ook nog eens over de drempel. Ramar heeft me even spottend aangekeken maar niet onvriendelijk. Integendeel. Hij heeft een heel innemende lach. Eerlijk? We hebben het nauwelijks over zijn wens tot scheiding gehad. Alles in het gesprek sloeg heen en weer om zo makkelijk een persoonlijke zijweg in. We hebben het zelfs over weerhuisjes gehad. Ja werkelijk weerhuisjes, zo'n kitsch houten huisje. Bij mooi weer komt het vrouwtje naar buiten en wanneer regenachtig het mannetje.
De psychologische gedachte over slecht nieuwsbrengende mannen in een houten huisjes bespraken we veel later in een oude kroeg in Haarlem. Ramar houdt ook van whisky net als ik. Ik had het alleen al jaren niet meer gedronken en kan tegenwoordig slechter tegen drank dan vroeger. Maar ik heb hem wel alle drie keer verslagen met poulen ondanks dat ik dat ook al jaren niet meer heb gedaan. Ryan wilde het nooit spelen. Daarna zijn we naar de kust gereden. We hebben daar door de duinen gestuind, de door het zout aangetaste bordjes met 'verboden te betreden' hebben we gewoonweg genegeerd. We hebben er ook allebei geplast, heel onhandige situatie maar het kon me eigenlijk niet schelen ook. Eerst hij en toen ik. Ramar wachtte geleund tegen een houten hek. Zijn donkere haren door de war, de twinkeling in zijn ogen, ik liep op hem af en we hebben gezoend. Het is ondanks een vrijpartij toch bij zoenen gebleven. Maar gek nu ik terugdenk, ik ben degene geweest die het voortouw genomen heeft. Vreemd ik voel me niet schuldig, het was gewoon een heerlijke middag.
Hij heeft me na onze duintocht meegenomen naar een onwerkelijk gokpaleis. Ja een echt waar een gokpaleis. Het stond in al zijn plastic, alle gekleurde schreeuwerige lampjes in zo'n schril contrast met de ruige natuur. Het contrast maakte het zo onwerkelijk. Ik voelde me onbezorgd, jong en beleefde deze middag als in een roes.
Ellende
Het is verdorie al middernacht en nog steeds geen teken van Ryan. Dit is niets voor hem.
Weg zalig gevoel, weg alles. want Ryan is spoorloos.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Sorry. Ik vond dit een erg leuk topic om te lezen. Totdat 2016 in beeld kwam. Ik begin het een beetje saai te vinden... Komop Staal en Ryan3! Jullie kunnen beter!
Sorry. Ik vond dit een erg leuk topic om te lezen. Totdat 2016 in beeld kwam. Ik begin het een beetje saai te vinden... Komop Staal en Ryan3! Jullie kunnen beter!
Op donderdag 9 september 2004 14:04 schreef Duderinnetje het volgende:
Bert, ik kan over jou maar een ding zeggen: ik hou nu al van je. Ik weet niet wat het is. Jij roept dat gewoon op bij mensen.
Bert, ik kan over jou maar een ding zeggen: ik hou nu al van je. Ik weet niet wat het is. Jij roept dat gewoon op bij mensen.
Lila Pauze, de uitgelezen snack voor geobsedeerde F5 neuroten!
*Thumb gaat alvast de mais weer poppen*
*Thumb gaat alvast de mais weer poppen*
vrijdag 2 september 2016
Ryan is bij Ruth gebleven. Zullen wel weer hebben zitten zuipen met zijn tweeën en oh wat zal ze hem weer goed begrepen hebben, want dat doet ze altijd. Nee hoor, ik heb geen hekel aan Ruth, integendeel zelfs. Het is gewoon pijnlijk voor mij. Ze hebben vanaf haar jeugd altijd een band gehad. Maar terwijl ze volwassen werd heeft ze ergens een gedeelte van mijn plaats ingenomen. En Ryan bewondert haar terecht. Eigenlijk is Ruth ook alles wat ik ooit wilde zijn en dat maakt het onmogelijk een hekel aan haar te hebben.
Vandaag naar kantoor geweest. Mijn gedachten dwaalden voortdurend af naar Ryan en Ramar. Met razendsnelle afwisseling tussen woede en onzekerheid.
Ik weet niet wat mijn verwachtingen zijn. Ramar heeft ook niets laten horen, ik weet niet of gisteren een vervolg zal hebben. Was het misschien toch een grote misstap?
Kyrke belde me vandaag ook nog, ze vroeg naar de sleutel van het stulpje. Ik zat in een bespreking dus ik vertelde haar waar een reservesleutel lag en vroeg niet verder.
Enerzijds vind ik het fijn dat ze zichzelf zo weet te vermaken maar toch is het wel vreemd dat ik totaal geen idee heeft waar ze zich zo al allemaal vermaakt. Ik vraag me af of ze misschien van plan is in Nederland te blijven.
Na kantoortijd zijn Juup, Hannah en ik ergens een hapje gaan eten in de stad. Ik was natuurlijk weer veel te laat. Gelukkig hadden hun al een fijne plek op het terras vrij weten te houden. Ik had uitzicht op een fontein met grote waterspuwende vissen en moest mezelf bedwingen om me niet bij de spelende kinderen te voegen. In deze warmte lijkt alles geoorloofd en mensen kleden zich schaamteloos. Het was weer echt als vanouds en gezellig. We vierden met champagne de grote order die Juup moeiteloos heeft binnengesleept. Ik hoop dat ze het allemaal aankan, ze ziet er vermoeid uit de laatste tijd. Ik vraag me af of ze wel voldoende slaapt. Ik heb ze natuurlijk deelgenoot gemaakt van mijn geheim, Ramar. Hannah bejubelde het, ze vond het echt prachtig. Juup niet, deze reageerde ook ongewoon fel naar Hannah. Lastig twee beste vriendinnen met uiteenlopende meningen, en het laatste wat ik wil is met Ramar Ryan verliezen.
Ryan is bij Ruth gebleven. Zullen wel weer hebben zitten zuipen met zijn tweeën en oh wat zal ze hem weer goed begrepen hebben, want dat doet ze altijd. Nee hoor, ik heb geen hekel aan Ruth, integendeel zelfs. Het is gewoon pijnlijk voor mij. Ze hebben vanaf haar jeugd altijd een band gehad. Maar terwijl ze volwassen werd heeft ze ergens een gedeelte van mijn plaats ingenomen. En Ryan bewondert haar terecht. Eigenlijk is Ruth ook alles wat ik ooit wilde zijn en dat maakt het onmogelijk een hekel aan haar te hebben.
Vandaag naar kantoor geweest. Mijn gedachten dwaalden voortdurend af naar Ryan en Ramar. Met razendsnelle afwisseling tussen woede en onzekerheid.
Ik weet niet wat mijn verwachtingen zijn. Ramar heeft ook niets laten horen, ik weet niet of gisteren een vervolg zal hebben. Was het misschien toch een grote misstap?
Kyrke belde me vandaag ook nog, ze vroeg naar de sleutel van het stulpje. Ik zat in een bespreking dus ik vertelde haar waar een reservesleutel lag en vroeg niet verder.
Enerzijds vind ik het fijn dat ze zichzelf zo weet te vermaken maar toch is het wel vreemd dat ik totaal geen idee heeft waar ze zich zo al allemaal vermaakt. Ik vraag me af of ze misschien van plan is in Nederland te blijven.
Na kantoortijd zijn Juup, Hannah en ik ergens een hapje gaan eten in de stad. Ik was natuurlijk weer veel te laat. Gelukkig hadden hun al een fijne plek op het terras vrij weten te houden. Ik had uitzicht op een fontein met grote waterspuwende vissen en moest mezelf bedwingen om me niet bij de spelende kinderen te voegen. In deze warmte lijkt alles geoorloofd en mensen kleden zich schaamteloos. Het was weer echt als vanouds en gezellig. We vierden met champagne de grote order die Juup moeiteloos heeft binnengesleept. Ik hoop dat ze het allemaal aankan, ze ziet er vermoeid uit de laatste tijd. Ik vraag me af of ze wel voldoende slaapt. Ik heb ze natuurlijk deelgenoot gemaakt van mijn geheim, Ramar. Hannah bejubelde het, ze vond het echt prachtig. Juup niet, deze reageerde ook ongewoon fel naar Hannah. Lastig twee beste vriendinnen met uiteenlopende meningen, en het laatste wat ik wil is met Ramar Ryan verliezen.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Vrijdag 2 september 2016
Heb donderdag en vrijdag vrijgenomen, ben niet thuis geweest. Heb wel verschillende malen gebeld, ook naar haar werk en haar gsm, maar Stali niet aan de lijn gehad. Ik begrijp nu waarom. Ramar. Het is net alsof ik een voorgevoel heb gehad, de laatste tijd. Haar gedrag is nog grilliger dan anders. Ja, sorry om dit zo te moeten opschrijven, maar onder die koele analytica zit toch een erg wispelturige vrouw. Ze kan beslissingen nemen in een split-second, die zo verstrekkend zijn dat die haar leven (en qualitate qua mijn leven) ingrijpend veranderen. We hebben natuurlijk allang eens gepraat over vreemdgaan. Geliefd tijdverdrijf van paartjes, die al meer dan decennium bij elkaar zijn. Zij zegt altijd dat ze binnen een dag met een lover op de proppen kan komen. Ook nu nog. Nou ja, botox heeft ze dan niet nodig, want haar borsten hangen niet, maar ze schat mannen een tikkeltje oppervlakkiger in dan we in werkelijkheid zijn. Ze zegt ook altijd dat ze er gewoon een jonge lover bijneemt als ze merkt dat ik mijn interesse in haar aan het verliezen ben. Of als ik haar niet meer kan volgen. Dat laatste is natuurlijk sowieso kolder, maar goed. Mijn antwoord is altijd dat ik vantevoren niet kan inschatten wat ik doe als ik een leuke vrouw mocht tegenkomen. Ik hoef zo nodig niet mijn zaad over de vrouwelijke populatie te verspreiden. Hoezeer ze daar ook op zitten te wachten. Zelfs nu ik dus lees dat Stali bezig is zich in een affaire te storten, bekruipt mij dit atavistische gevoel niet. Stel dat ze wat met die loverboy, die overigens overduidelijk een player is, begint dan nog vraag ik me af hoe ik zou reageren. De standaardreactie is enorm kwaad worden. Stali voor het blok zetten en dan zonodig de relatie beëindigen. Andere mogelijkheid is zelf vreemdgaan. Op jouw beurt haar weer de ogen uitsteken. Geen zin in dus. Ik weet niet wat ik met deze wetenschap moet doen. Reëel gevaar bestaat nu dat we langzaam steeds verder uit elkaar driften en dat onze relatie uitdooft als een nachtkaars. Reageer ik wel, dan is het helemaal hommeles. Ik heb aan Ruth gevraagd wat zij zou doen als ze erachter kwam dat haar lover vreemdging. Beetje ridicule vraag voor haar, want er gaat geen maand voorbij de laatste tijd of ik zie weer een nieuw vriendje. Die vriendjes krijgen niet eens de kans om vreemd te gaan bij haar. Dumpen voordat jezelf gedumpt wordt. Doortastend als ze is, vroeg ze wel meteen of Stali dus vreemdging. En ik kon alleen maar mijn vermoeden uitspreken. Gek antwoord: Ruth geloofde niet dat Stali vreemdging. Ik vertelde haar over het dagboek van Stali en het feit dat ik kon meelezen en Ruth moest hevig lachen. Hoe weet jij dat ze niet een spelletje met je speelt. Alleen een vrouw weet wat andere vrouwen kunnen uithalen, zei ze. Volgens Ruth bestond er in Stali's leven maar één man en dat was ik. Of je dat nu objectief gezien gek vindt of niet. Leuk om dat te horen van Ruth, maar zoveel gaat ze niet met Stali om. De uitstapjes, etentjes en avondjes-uit worden niet in aanwezigheid van Ruth gedaan. Ja, Juup en Hannah, die wel, maar die zijn bijna openlijk vijandig tegen mij. Als ik aan één van hen zou vragen of Stali een lover heeft dan zou hoon mijn deel worden. Bovendien mocht het zo zijn dan zouden ze meteen Stali op de hoogte stellen van mijn argwaan. In discotheek Het H. H. heb ik nog tot 5 uur in de nacht met Ruth zitten delibereren, maar Ruth leek niet van plan om haar mening bij te stellen. Het was donderdagochtend allang weer licht toen ik crashte op de bank bij Ruth. De hele donderdagmiddag ben ik bij Ruth gebleven. Beetje rondgelummeld, geprobeerd Stali te bereiken. Zelfs Babu en Kyrke heb ik niet kunnen bereiken. Kyrke was trouwens sowieso onduidelijke dingen aan het doen volgens Ruth. Wat, dat wist ze niet, maar het was wel erg vaag. Rond 5 uur in de middag ben ik vertrokken naar een oude (gescheiden) vriend van me en heb ik mijn tijdelijke dipsomanie voortgezet. Ook daar ben ik weer gecrasht op de bank en pas vrijdagmiddag weer uit coma geraakt. Ik realiseerde me ineens dat ik een verschrikkelijk sujet was. Wegvluchten voor de problemen in alcohol. Ik heb een half uur gedoucht en ben toen tegen 4 uur in de middag terug naar huis geslenterd. Thuis was leeg. Niemand aanwezig. Ik heb meteen Stali's password ingetikt en ben weer gaan lezen. Ramar is dus haar lover, als de schijn niet bedriegt. Wat moet ik doen?
Heb donderdag en vrijdag vrijgenomen, ben niet thuis geweest. Heb wel verschillende malen gebeld, ook naar haar werk en haar gsm, maar Stali niet aan de lijn gehad. Ik begrijp nu waarom. Ramar. Het is net alsof ik een voorgevoel heb gehad, de laatste tijd. Haar gedrag is nog grilliger dan anders. Ja, sorry om dit zo te moeten opschrijven, maar onder die koele analytica zit toch een erg wispelturige vrouw. Ze kan beslissingen nemen in een split-second, die zo verstrekkend zijn dat die haar leven (en qualitate qua mijn leven) ingrijpend veranderen. We hebben natuurlijk allang eens gepraat over vreemdgaan. Geliefd tijdverdrijf van paartjes, die al meer dan decennium bij elkaar zijn. Zij zegt altijd dat ze binnen een dag met een lover op de proppen kan komen. Ook nu nog. Nou ja, botox heeft ze dan niet nodig, want haar borsten hangen niet, maar ze schat mannen een tikkeltje oppervlakkiger in dan we in werkelijkheid zijn. Ze zegt ook altijd dat ze er gewoon een jonge lover bijneemt als ze merkt dat ik mijn interesse in haar aan het verliezen ben. Of als ik haar niet meer kan volgen. Dat laatste is natuurlijk sowieso kolder, maar goed. Mijn antwoord is altijd dat ik vantevoren niet kan inschatten wat ik doe als ik een leuke vrouw mocht tegenkomen. Ik hoef zo nodig niet mijn zaad over de vrouwelijke populatie te verspreiden. Hoezeer ze daar ook op zitten te wachten. Zelfs nu ik dus lees dat Stali bezig is zich in een affaire te storten, bekruipt mij dit atavistische gevoel niet. Stel dat ze wat met die loverboy, die overigens overduidelijk een player is, begint dan nog vraag ik me af hoe ik zou reageren. De standaardreactie is enorm kwaad worden. Stali voor het blok zetten en dan zonodig de relatie beëindigen. Andere mogelijkheid is zelf vreemdgaan. Op jouw beurt haar weer de ogen uitsteken. Geen zin in dus. Ik weet niet wat ik met deze wetenschap moet doen. Reëel gevaar bestaat nu dat we langzaam steeds verder uit elkaar driften en dat onze relatie uitdooft als een nachtkaars. Reageer ik wel, dan is het helemaal hommeles. Ik heb aan Ruth gevraagd wat zij zou doen als ze erachter kwam dat haar lover vreemdging. Beetje ridicule vraag voor haar, want er gaat geen maand voorbij de laatste tijd of ik zie weer een nieuw vriendje. Die vriendjes krijgen niet eens de kans om vreemd te gaan bij haar. Dumpen voordat jezelf gedumpt wordt. Doortastend als ze is, vroeg ze wel meteen of Stali dus vreemdging. En ik kon alleen maar mijn vermoeden uitspreken. Gek antwoord: Ruth geloofde niet dat Stali vreemdging. Ik vertelde haar over het dagboek van Stali en het feit dat ik kon meelezen en Ruth moest hevig lachen. Hoe weet jij dat ze niet een spelletje met je speelt. Alleen een vrouw weet wat andere vrouwen kunnen uithalen, zei ze. Volgens Ruth bestond er in Stali's leven maar één man en dat was ik. Of je dat nu objectief gezien gek vindt of niet. Leuk om dat te horen van Ruth, maar zoveel gaat ze niet met Stali om. De uitstapjes, etentjes en avondjes-uit worden niet in aanwezigheid van Ruth gedaan. Ja, Juup en Hannah, die wel, maar die zijn bijna openlijk vijandig tegen mij. Als ik aan één van hen zou vragen of Stali een lover heeft dan zou hoon mijn deel worden. Bovendien mocht het zo zijn dan zouden ze meteen Stali op de hoogte stellen van mijn argwaan. In discotheek Het H. H. heb ik nog tot 5 uur in de nacht met Ruth zitten delibereren, maar Ruth leek niet van plan om haar mening bij te stellen. Het was donderdagochtend allang weer licht toen ik crashte op de bank bij Ruth. De hele donderdagmiddag ben ik bij Ruth gebleven. Beetje rondgelummeld, geprobeerd Stali te bereiken. Zelfs Babu en Kyrke heb ik niet kunnen bereiken. Kyrke was trouwens sowieso onduidelijke dingen aan het doen volgens Ruth. Wat, dat wist ze niet, maar het was wel erg vaag. Rond 5 uur in de middag ben ik vertrokken naar een oude (gescheiden) vriend van me en heb ik mijn tijdelijke dipsomanie voortgezet. Ook daar ben ik weer gecrasht op de bank en pas vrijdagmiddag weer uit coma geraakt. Ik realiseerde me ineens dat ik een verschrikkelijk sujet was. Wegvluchten voor de problemen in alcohol. Ik heb een half uur gedoucht en ben toen tegen 4 uur in de middag terug naar huis geslenterd. Thuis was leeg. Niemand aanwezig. Ik heb meteen Stali's password ingetikt en ben weer gaan lezen. Ramar is dus haar lover, als de schijn niet bedriegt. Wat moet ik doen?
I´m back.
Stali & Ryan3 en het durex gevoel deel II.
Omdat Ryan niet helemaal zeker is van zijn gevoelens voor mij
en ik niet helemaal zeker ben van mijn gevoelens voor hem,
word ik overmand door twijfels. Wat moet je doen met een
42-jarige sukkel? Omdat ze denken dat iedere vrouw weleens
de laatste vrouw kan zijn doen ze verschrikkelijk hun best,
maar het is allemaal wat ongericht. Het lijkt net alsof vriendje
Ryan nog wat onderricht nodig heeft in de erogene zônes van
de vrouw. Maar daar hebben we geen tijd voor. Aldoende leert
men.
Van goeie gesprekken voeren houdt mijn generatie sowieso niet.
Hup uit de onderbroek en haal die voetzoeker maar eens te voorschijn.
Van
die zeikdicussies hou je maar met iemand anders, maar waarschijnlijk
is die iemand anders jou ook allang beu. Ik wil gewoon iedere minuut
dat we met elkaar doorbrengen volgespoten worden. Ik bedoel je gaat
ook tenminste 11 jaar eerder dood dan ik Kun je dat niet opbrengen dan
mag je vertrekken. Geen
smoesjes alstublieft. Een meisje zoals ik heeft daar recht op. Ik lig
niet voor niet niets iedere dag een kwartier onder de hoogtezon.
Over conditie gesproken. Wordt het niet eens tijd dat je die schaamharen
van je scheert hoor. Ik heb steeds het gevoel dat er een haar in
de soep drijft als ik je hengel van vlees tot aan mijn huig toe verzwelg.
Die gelukzalige blik in je ogen staat me wat tegen terwijl ik zowat in
die haren van je stik. En dus om dat op te lossen heb ik maar de
massage-olie en het scheermes gepakt. Het beste is dat je zijn pracht
en praal in stijve conditie houdt als je hem scheert anders hangt-ie
toch maar in de weg. Ik spoot er dus wat massage-olie op waardoor
hij zo glad en glibberig als een paling werd. Toen hij eenmaal weer fier
recht opstond heb ik de veter uit zijn andere zwarte schoen getrokken
en hiermee het zaakje nogmaals vastgebonden. Met mijn ene hand bleef
ik zijn paling masseren, met de andere hand hanteerde ik kloek het
vlijmscherpe scheermes.
Leuk om te zien dat vriendje Ryan toch een echte man is. Zodra een
vrouw het vlijmscherpe mes hanteert dan zie je de castratieangst in
hun ogen staan. Maar wat zie ik nou? Even alle gekheid op een stokje.
Beetje fragiel gevalletje ontwaren wij als hij langzaam ontdaan wordt
van al zijn bossages.
Valt toch een beetje tegen die pielemoos van vriendje Ryan.
Ineens ben ik bang dat ik je kwijt raak.
Omdat Ryan niet helemaal zeker is van zijn gevoelens voor mij
en ik niet helemaal zeker ben van mijn gevoelens voor hem,
word ik overmand door twijfels. Wat moet je doen met een
42-jarige sukkel? Omdat ze denken dat iedere vrouw weleens
de laatste vrouw kan zijn doen ze verschrikkelijk hun best,
maar het is allemaal wat ongericht. Het lijkt net alsof vriendje
Ryan nog wat onderricht nodig heeft in de erogene zônes van
de vrouw. Maar daar hebben we geen tijd voor. Aldoende leert
men.
Van goeie gesprekken voeren houdt mijn generatie sowieso niet.
Hup uit de onderbroek en haal die voetzoeker maar eens te voorschijn.
Van
die zeikdicussies hou je maar met iemand anders, maar waarschijnlijk
is die iemand anders jou ook allang beu. Ik wil gewoon iedere minuut
dat we met elkaar doorbrengen volgespoten worden. Ik bedoel je gaat
ook tenminste 11 jaar eerder dood dan ik Kun je dat niet opbrengen dan
mag je vertrekken. Geen
smoesjes alstublieft. Een meisje zoals ik heeft daar recht op. Ik lig
niet voor niet niets iedere dag een kwartier onder de hoogtezon.
Over conditie gesproken. Wordt het niet eens tijd dat je die schaamharen
van je scheert hoor. Ik heb steeds het gevoel dat er een haar in
de soep drijft als ik je hengel van vlees tot aan mijn huig toe verzwelg.
Die gelukzalige blik in je ogen staat me wat tegen terwijl ik zowat in
die haren van je stik. En dus om dat op te lossen heb ik maar de
massage-olie en het scheermes gepakt. Het beste is dat je zijn pracht
en praal in stijve conditie houdt als je hem scheert anders hangt-ie
toch maar in de weg. Ik spoot er dus wat massage-olie op waardoor
hij zo glad en glibberig als een paling werd. Toen hij eenmaal weer fier
recht opstond heb ik de veter uit zijn andere zwarte schoen getrokken
en hiermee het zaakje nogmaals vastgebonden. Met mijn ene hand bleef
ik zijn paling masseren, met de andere hand hanteerde ik kloek het
vlijmscherpe scheermes.
Leuk om te zien dat vriendje Ryan toch een echte man is. Zodra een
vrouw het vlijmscherpe mes hanteert dan zie je de castratieangst in
hun ogen staan. Maar wat zie ik nou? Even alle gekheid op een stokje.
Beetje fragiel gevalletje ontwaren wij als hij langzaam ontdaan wordt
van al zijn bossages.
Valt toch een beetje tegen die pielemoos van vriendje Ryan.
Ineens ben ik bang dat ik je kwijt raak.
Vrijdag 2 september 2016
Ik ben wat kalmer dan daarnet. Ik heb een grote pan Chili klaargemaakt en heb tot 7 uur gewacht of er iemand voor de maaltijd zou verschijnen. Rond half 7 kwam Babu binnengestormd, die mededeelde dat-ie bij een vriendje zou logeren. <Dat wist je toch>, zei hij. <En wie eet er nou Chili als de mussen van het dak vallen?>. Hij graaide een paar pc-spelletjes mee, zijn slaapzak en een boek en was weer vertrokken. Zijn laatste vrije weekend voordat hij naar de eerste klas van de middelbare school ging. Vervolgens belde Kyrke om mede te delen dat ze in de stad bleef eten met een man die ze ontmoet had. Op mijn vraag hoe het met haar ging, zei ze dat ze het geweldig naar de zin had en nog lang niet van plan was om naar huis terug te keren. <Nou ja>, zei ik, <je hebt de sleutels dus we zien je wel weer verschijnen.> Vreemd, Ruth had niets gezegd over een man die Kyrke ontmoet zou hebben. De volgende die belde was Klaas, de vader van Stali. Hij had niet veel belangrijks te melden en vroeg eigenlijk alleen maar waar Stali uithing. <Uit>, zei ik. Uit met Ramar, maar dat zei ik maar niet. De enige waarvan ik een telefoontje verwachtte, meldde zich dus niet. Toen ik even later op de bank lag belde de volgende. Dirk. Of ik een dochter had die Kierke heette. Het was zo dat die Kyrke de hele middag in en rond ons stulpje had rondgesnuffeld. Toen Dirk haar aansprak zei ze dat ze de dochter van Ryan was. Vervolgens begon ze allerlei bijdehandte vraagjes te stellen over het landhuis en de voormalige bewoners. Vreemde zaak, ik wist niet dat Kyrke de sleutel had van het stulpje. Of wacht Stali maakte er melding van, maar waarom in 's hemelsnaam. Het stulpje hebben wij toen de pater familias overleed voor een zacht prijsje kunnen overnemen. En sedertdien fungeert het als onze datsja. Er zijn jaren geweest dat we bijna ieder weekend in de zomer in ons stulpje zaten. Om de smog van de grote stad te ontvluchten. Dit ondanks dat Stali nog steeds vindt dat er een lugubere sfeer hangt door de dood van de briljante jonge Nauta. Ze heeft zelfs een gedenktekentje laten aanbrengen in het park. -RIP Robert Nauta (1950-1978)-. Beetje overdreven. Tegenwoordig heeft Stali een stukje van de moes- en kruidentuin in eigen beheer. Dwz voor dag en dauw sta ik in de zomer haar perkjes aan te schoffelen. Ook houd ik de tennisbaan en het zwembad bij. Dirk is nu echt opzichter geworden. Hij draaft met zijn paard wat in het park op en neer en indien er onderhoud nodig is dan laat hij of een hoveniersbedrijf of een aannemer komen. Moeder Nauta woont nu ook niet meer in het landgoed. Na de dood van haar man werd ze steeds excentrieker en de kinderen besloten haar niet te laten vervuilen als een soort kattenvrouwtje, maar lieten haar opnemen in een verzorgingstehuis. In de zomer wordt 1 vleugel van het imposante landgoed vaak bewoond door de nazaten. Zodoende zien we Peter Nauta ook nog redelijk vaak. Dwz als Stali er niet is. Stali is nl. nooit over haar weerzin heengekomen voor Dirk en Peter. Ook al is nu zoetjes aan bewezen dat haar intuïtie ongegrond is. Stali. Wie belde? Stali niet. Ik vraag me af of ik haar nog zou zien 1 dezer dagen. Morgen zou ik naar mijn broertje rijden om een auto van hem over te nemen. Een Amerikaanse cult bak, waar hij vanaf wilde en die ik wel leuk vond. Mijn auto zou dan gaan naar de vriend van mijn zus. Anyway, laatste kans voor Stali om mij nog te spreken te krijgen. Voordat. Voordat? Ik belde haar op haar gsm, maar die stond uit. Op kantoor kreeg ik het antwoordapparaat. Ik vertik het om Hannah of Juup te bellen. Kortom. Ik liet me achterover vallen op de bank en was zo vertrokken... (Weer de afwas niet gedaan...)
Ik ben wat kalmer dan daarnet. Ik heb een grote pan Chili klaargemaakt en heb tot 7 uur gewacht of er iemand voor de maaltijd zou verschijnen. Rond half 7 kwam Babu binnengestormd, die mededeelde dat-ie bij een vriendje zou logeren. <Dat wist je toch>, zei hij. <En wie eet er nou Chili als de mussen van het dak vallen?>. Hij graaide een paar pc-spelletjes mee, zijn slaapzak en een boek en was weer vertrokken. Zijn laatste vrije weekend voordat hij naar de eerste klas van de middelbare school ging. Vervolgens belde Kyrke om mede te delen dat ze in de stad bleef eten met een man die ze ontmoet had. Op mijn vraag hoe het met haar ging, zei ze dat ze het geweldig naar de zin had en nog lang niet van plan was om naar huis terug te keren. <Nou ja>, zei ik, <je hebt de sleutels dus we zien je wel weer verschijnen.> Vreemd, Ruth had niets gezegd over een man die Kyrke ontmoet zou hebben. De volgende die belde was Klaas, de vader van Stali. Hij had niet veel belangrijks te melden en vroeg eigenlijk alleen maar waar Stali uithing. <Uit>, zei ik. Uit met Ramar, maar dat zei ik maar niet. De enige waarvan ik een telefoontje verwachtte, meldde zich dus niet. Toen ik even later op de bank lag belde de volgende. Dirk. Of ik een dochter had die Kierke heette. Het was zo dat die Kyrke de hele middag in en rond ons stulpje had rondgesnuffeld. Toen Dirk haar aansprak zei ze dat ze de dochter van Ryan was. Vervolgens begon ze allerlei bijdehandte vraagjes te stellen over het landhuis en de voormalige bewoners. Vreemde zaak, ik wist niet dat Kyrke de sleutel had van het stulpje. Of wacht Stali maakte er melding van, maar waarom in 's hemelsnaam. Het stulpje hebben wij toen de pater familias overleed voor een zacht prijsje kunnen overnemen. En sedertdien fungeert het als onze datsja. Er zijn jaren geweest dat we bijna ieder weekend in de zomer in ons stulpje zaten. Om de smog van de grote stad te ontvluchten. Dit ondanks dat Stali nog steeds vindt dat er een lugubere sfeer hangt door de dood van de briljante jonge Nauta. Ze heeft zelfs een gedenktekentje laten aanbrengen in het park. -RIP Robert Nauta (1950-1978)-. Beetje overdreven. Tegenwoordig heeft Stali een stukje van de moes- en kruidentuin in eigen beheer. Dwz voor dag en dauw sta ik in de zomer haar perkjes aan te schoffelen. Ook houd ik de tennisbaan en het zwembad bij. Dirk is nu echt opzichter geworden. Hij draaft met zijn paard wat in het park op en neer en indien er onderhoud nodig is dan laat hij of een hoveniersbedrijf of een aannemer komen. Moeder Nauta woont nu ook niet meer in het landgoed. Na de dood van haar man werd ze steeds excentrieker en de kinderen besloten haar niet te laten vervuilen als een soort kattenvrouwtje, maar lieten haar opnemen in een verzorgingstehuis. In de zomer wordt 1 vleugel van het imposante landgoed vaak bewoond door de nazaten. Zodoende zien we Peter Nauta ook nog redelijk vaak. Dwz als Stali er niet is. Stali is nl. nooit over haar weerzin heengekomen voor Dirk en Peter. Ook al is nu zoetjes aan bewezen dat haar intuïtie ongegrond is. Stali. Wie belde? Stali niet. Ik vraag me af of ik haar nog zou zien 1 dezer dagen. Morgen zou ik naar mijn broertje rijden om een auto van hem over te nemen. Een Amerikaanse cult bak, waar hij vanaf wilde en die ik wel leuk vond. Mijn auto zou dan gaan naar de vriend van mijn zus. Anyway, laatste kans voor Stali om mij nog te spreken te krijgen. Voordat. Voordat? Ik belde haar op haar gsm, maar die stond uit. Op kantoor kreeg ik het antwoordapparaat. Ik vertik het om Hannah of Juup te bellen. Kortom. Ik liet me achterover vallen op de bank en was zo vertrokken... (Weer de afwas niet gedaan...)
I´m back.
zaterdag 3 september 2016
Gisteravond heel laat thuisgekomen. Het huis was al in diepe rust al wist ik niet precies wie er allemaal lagen te rusten. Ik had wel de auto van Ryan voor de deur zien staan en heb onmiddellijk die moordende hakken uitgedaan en ben op blote voeten zachtjes de keuken in geslopen om nog iets te eten te maken. Het grote licht bleek kapot. Dus in het schijnsel van het sfeerlichtje vond ik nog een kaasbroodje in de broodtrommel, beetje droog en ik wilde het met extra kaas en kruiden beleggen. Zocht hiervoor de kaasschaaf tussen de berg afwas en vond er voor in de plaats een scherp mes, ook wel bruikbaar maar het aanrecht stond afgeladen vol en ik stootte bij het snijden een stapel bakjes die stonden te weken in water van het aanrecht. Om de inhoud te ontwijken deed ik een sprong naar achteren en donderde tot overmaat van ramp een pan met bonen van het fornuis. Bracht het niet meer op de hele ravage nog op te ruimen, heb nog wel wat van de bonen teruggedaan in de pan maar heb als snel het lampje uitgedaan en alles gelaten voor wat het was. Dit kan echt niet langer zo. Iedereen is te druk om af te wassen en ik begrijp werkelijk niet waarom we nog steeds geen vaatwasser hebben en wel zoiets stompzinnigs aangeschaft hebben als een stofzuiger die zelf het huis doet maar de helft overslaat. Idee van Babu en dus heeft Ryan dat aangeschaft. Selectief traditioneel noem ik dat. Er moet echt een afwasmachine komen, ik ga er op eigen houtje een kopen ook. Dit gaat zo echt niet langer.
Ik liep nog even naar de woonkamer om in mijn eentje nog even tot rust te komen met een glas Whisky. Tot mijn verbazing vond ik Ryan helemaal scheef in de grote bank, hij lag te slapen. Ik deed zijn bril af en legde deze op tafel. Lief gezicht heeft hij toch. Eigenlijk is hij nauwelijks veranderd sinds ik hem ontmoette. Ja wel wat ouder maar toch ook weer niet. Ik vroeg me af of hij voor mij is op gebleven. Twijfelde even om hem te wekken, maar heb uiteindelijk maar het dekbed uit de slaapkamer gehaald en daarna de rugkussens uit de bank getrokken en Ryan languit geduwd. Viel nog niet mee trouwens.
Ik ben tegen hem aan gaan liggen, en hij sloeg automatisch zijn arm om me heen alsof we altijd zo slapen. Eigenlijk is dit het fijnste wat er is, gewoon tegen Ryan aanliggen en zo in slaap vallen.
Tegen de ochtend werd ik wakker, het was al licht en ik lag in bed maar nog steeds met Ryan. Ik zoende hem wakker, eerst morrelde hij langzaam uit een diepe slaap komend maar het liep uit op een zalige vrijpartij. Jammer dat het niet de rest van de dag kon duren, of de rest van het weekend. Het was als vanouds, vrijen lachen kletsen. Geen moeilijke dingen, het was gewoon weer helemaal heerlijk en Ramar was als een boze hersenschim vergeten.
Maar Ryan moest de deur uit, een auto ophalen bij zijn broer. Een Amerikaan notabene. Ben echt bang dat we problemen krijgen met de buurt, drie auto’s is al veel maar dan ook nog een Amerikaanse bak. Babu zal het wel geweldig vinden die is met hem meegegaan en raakte er tot het naar bed gaan niet over uitgepraat. Zelf heb ik de rest van de dag loom verlummeld, wel de keuken nog opgeruimd. Van Kyrke taal noch teken. Ik denk erover om morgen met Ryan en Babu naar het stulpje te rijden. Durf de goede sfeer in huis niet te verpesten maar eigenlijk vind ik het vreemd. Kyrke komt voor haar biologische vader naar Nederland en vervolgens zien ze elkaar nauwelijks. Daarnaast lijkt het erop alsof ze haar intrek heeft genomen in het stulpje. Zonder overleg. Ik bent het er toch niet mee eens. Niet op deze manier. Maar vanavond ga ik het niet bespreken en evenmin andere problemen die Ryan en ik hebben. Ik wil gewoon genieten van hem. Fijn dat het onverwachts weer zo kan zijn.
Gisteravond heel laat thuisgekomen. Het huis was al in diepe rust al wist ik niet precies wie er allemaal lagen te rusten. Ik had wel de auto van Ryan voor de deur zien staan en heb onmiddellijk die moordende hakken uitgedaan en ben op blote voeten zachtjes de keuken in geslopen om nog iets te eten te maken. Het grote licht bleek kapot. Dus in het schijnsel van het sfeerlichtje vond ik nog een kaasbroodje in de broodtrommel, beetje droog en ik wilde het met extra kaas en kruiden beleggen. Zocht hiervoor de kaasschaaf tussen de berg afwas en vond er voor in de plaats een scherp mes, ook wel bruikbaar maar het aanrecht stond afgeladen vol en ik stootte bij het snijden een stapel bakjes die stonden te weken in water van het aanrecht. Om de inhoud te ontwijken deed ik een sprong naar achteren en donderde tot overmaat van ramp een pan met bonen van het fornuis. Bracht het niet meer op de hele ravage nog op te ruimen, heb nog wel wat van de bonen teruggedaan in de pan maar heb als snel het lampje uitgedaan en alles gelaten voor wat het was. Dit kan echt niet langer zo. Iedereen is te druk om af te wassen en ik begrijp werkelijk niet waarom we nog steeds geen vaatwasser hebben en wel zoiets stompzinnigs aangeschaft hebben als een stofzuiger die zelf het huis doet maar de helft overslaat. Idee van Babu en dus heeft Ryan dat aangeschaft. Selectief traditioneel noem ik dat. Er moet echt een afwasmachine komen, ik ga er op eigen houtje een kopen ook. Dit gaat zo echt niet langer.
Ik liep nog even naar de woonkamer om in mijn eentje nog even tot rust te komen met een glas Whisky. Tot mijn verbazing vond ik Ryan helemaal scheef in de grote bank, hij lag te slapen. Ik deed zijn bril af en legde deze op tafel. Lief gezicht heeft hij toch. Eigenlijk is hij nauwelijks veranderd sinds ik hem ontmoette. Ja wel wat ouder maar toch ook weer niet. Ik vroeg me af of hij voor mij is op gebleven. Twijfelde even om hem te wekken, maar heb uiteindelijk maar het dekbed uit de slaapkamer gehaald en daarna de rugkussens uit de bank getrokken en Ryan languit geduwd. Viel nog niet mee trouwens.
Ik ben tegen hem aan gaan liggen, en hij sloeg automatisch zijn arm om me heen alsof we altijd zo slapen. Eigenlijk is dit het fijnste wat er is, gewoon tegen Ryan aanliggen en zo in slaap vallen.
Tegen de ochtend werd ik wakker, het was al licht en ik lag in bed maar nog steeds met Ryan. Ik zoende hem wakker, eerst morrelde hij langzaam uit een diepe slaap komend maar het liep uit op een zalige vrijpartij. Jammer dat het niet de rest van de dag kon duren, of de rest van het weekend. Het was als vanouds, vrijen lachen kletsen. Geen moeilijke dingen, het was gewoon weer helemaal heerlijk en Ramar was als een boze hersenschim vergeten.
Maar Ryan moest de deur uit, een auto ophalen bij zijn broer. Een Amerikaan notabene. Ben echt bang dat we problemen krijgen met de buurt, drie auto’s is al veel maar dan ook nog een Amerikaanse bak. Babu zal het wel geweldig vinden die is met hem meegegaan en raakte er tot het naar bed gaan niet over uitgepraat. Zelf heb ik de rest van de dag loom verlummeld, wel de keuken nog opgeruimd. Van Kyrke taal noch teken. Ik denk erover om morgen met Ryan en Babu naar het stulpje te rijden. Durf de goede sfeer in huis niet te verpesten maar eigenlijk vind ik het vreemd. Kyrke komt voor haar biologische vader naar Nederland en vervolgens zien ze elkaar nauwelijks. Daarnaast lijkt het erop alsof ze haar intrek heeft genomen in het stulpje. Zonder overleg. Ik bent het er toch niet mee eens. Niet op deze manier. Maar vanavond ga ik het niet bespreken en evenmin andere problemen die Ryan en ik hebben. Ik wil gewoon genieten van hem. Fijn dat het onverwachts weer zo kan zijn.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Vrijdagavond 2 september 2016
Curieus mailtje ontvangen van Ari, gedateerd 2 september 2016. Kyrke komt as. zaterdag aan op Schiphol, schrijft hij. Aankomsttijd en vluchtnummer staan erbij. Ze had aan hem gevraagd om even te mailen. Verder heel veel groeten en leuk weer eens in contact te komen met oude vrienden. Hmm, Ari is nooit een vriend geweest van me. Hij woonde in hetzelfde studentenhuis als Petra en ik, maar niet op dezelfde afdeling. Wat ik me van hem herinner is dat hij een vrij zachtaardig figuur was. Ik geloof niet dat ik hem ooit wat heb horen zeggen. Tijdens de feesten op de binnenplaats dronk hij twee of drie biertjes op en was dan weer verdwenen. Hij studeerde medische biologie, herinner ik me nu weer. Zat een jaar of twee onder mij. Eerste lichting tweefase studenten en was dus eerder klaar dan ik. Ook eerder dan Petra. Totdat hij naar één of ander Afrikaans land vertrok bleef hij gewoon in de studentenflat wonen en werkte bij één of ander laboratorium. Hij was wel erg slim. Op de schaakcompetities die wij organiseerden eindigde hij steevast bij de eerste drie van de twintig, vijfentwintig kandidaten. Ik zat overigens altijd in de lage middenmoot. Maar goed, dit terzijde, blijkbaar is Ari nog steeds zo semi-detached als vroeger, want hij stuurt me nu dus een mailtje met het bericht dat mijn dochter as. zaterdag op Schiphol aankomt. Ik heb maar teruggestuurd dat ik haar zal ophalen. Ik bedoel, wat moet je anders. Uitleggen dat ze al een week hier is, het zeer naar haar zin heeft en nog lang niet terugkeert naar haar vaderland zal wat al te zwaar op de maag liggen. Hahahaha. Toen ik vervolgens de attachment opende, kwam ik helemaal niet meer bij. Hij had een photo opgestuurd zodat ik haar zou herkennen op Schiphol. En wat zie ik? De photo van zijn eigen oudste dochter. Ik herkende haar, omdat Kyrke familiephoto's had laten zien en haar had aangewezen als de dochter die net onder haar kwam. Johanna of Joan heette ze, geloof ik. Even lang als Kyrke, alleen blond haar en blozend. Heel ander type als Kyrke alles bij elkaar. Ik had begrepen, tussen de regels door, dat Joan ook beetje het zwarte schaap van de familie was. Ze had tijdens haar studie aan een prestigeuze prive-school paar cheques vervalst of zo en was er vanaf gegooid zonder diploma. Ze was uiteindelijk waitress geworden oid en hield zich bezig met allerlei vage firguren. Anyway, ieder gezin heeft recht op een zwart schaap...
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 02-03-2004 00:25:24 (typo) ]
Curieus mailtje ontvangen van Ari, gedateerd 2 september 2016. Kyrke komt as. zaterdag aan op Schiphol, schrijft hij. Aankomsttijd en vluchtnummer staan erbij. Ze had aan hem gevraagd om even te mailen. Verder heel veel groeten en leuk weer eens in contact te komen met oude vrienden. Hmm, Ari is nooit een vriend geweest van me. Hij woonde in hetzelfde studentenhuis als Petra en ik, maar niet op dezelfde afdeling. Wat ik me van hem herinner is dat hij een vrij zachtaardig figuur was. Ik geloof niet dat ik hem ooit wat heb horen zeggen. Tijdens de feesten op de binnenplaats dronk hij twee of drie biertjes op en was dan weer verdwenen. Hij studeerde medische biologie, herinner ik me nu weer. Zat een jaar of twee onder mij. Eerste lichting tweefase studenten en was dus eerder klaar dan ik. Ook eerder dan Petra. Totdat hij naar één of ander Afrikaans land vertrok bleef hij gewoon in de studentenflat wonen en werkte bij één of ander laboratorium. Hij was wel erg slim. Op de schaakcompetities die wij organiseerden eindigde hij steevast bij de eerste drie van de twintig, vijfentwintig kandidaten. Ik zat overigens altijd in de lage middenmoot. Maar goed, dit terzijde, blijkbaar is Ari nog steeds zo semi-detached als vroeger, want hij stuurt me nu dus een mailtje met het bericht dat mijn dochter as. zaterdag op Schiphol aankomt. Ik heb maar teruggestuurd dat ik haar zal ophalen. Ik bedoel, wat moet je anders. Uitleggen dat ze al een week hier is, het zeer naar haar zin heeft en nog lang niet terugkeert naar haar vaderland zal wat al te zwaar op de maag liggen. Hahahaha. Toen ik vervolgens de attachment opende, kwam ik helemaal niet meer bij. Hij had een photo opgestuurd zodat ik haar zou herkennen op Schiphol. En wat zie ik? De photo van zijn eigen oudste dochter. Ik herkende haar, omdat Kyrke familiephoto's had laten zien en haar had aangewezen als de dochter die net onder haar kwam. Johanna of Joan heette ze, geloof ik. Even lang als Kyrke, alleen blond haar en blozend. Heel ander type als Kyrke alles bij elkaar. Ik had begrepen, tussen de regels door, dat Joan ook beetje het zwarte schaap van de familie was. Ze had tijdens haar studie aan een prestigeuze prive-school paar cheques vervalst of zo en was er vanaf gegooid zonder diploma. Ze was uiteindelijk waitress geworden oid en hield zich bezig met allerlei vage firguren. Anyway, ieder gezin heeft recht op een zwart schaap...
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 02-03-2004 00:25:24 (typo) ]
I´m back.
Zaterdag 3 september 2016.
Toen ik wakker werd van het gekwetter van de vogeltjes in de tuin (de tuindeuren stonden nog open) lag Stali naast me op de bank. Hoewel geen voorstander van sex for breakfast, konden we geen weerstand bieden aan de zachte krachten. Daarna hebben we tegen elkaar aan gelegen en gepraat. Als vanouds idd. Over ditjes en datjes. Die hele business met Ramar is weliswaar niet ter sprake gekomen, maar ik lees dat ze hem als een boze droom heeft uitgebannen. We bespraken de onmiddellijke toekomst van Babu, die maandag voor het eerst naar de middelbare school ging. Babu wilde niet dat één van ons mee zou gaan en terecht Ik kon trouwens sowieso niet, aangezien ik maandag met een nieuw project moest beginnen. Toen ik naar de middelbare school ging in 1974 deed ik dat ook alleen. Iedereen ging toen nog alleen naar de kleuterschool, lagere school en middelbare school. Hoewel Babu onze genen niet had, was hij, hoe je het wendt of keert, uitgegroeid tot onze gezamenlijke trots. Al na een jaar sprak hij vloeiend Nederlands en pestte veelvuldig zijn opgroeiende oudere pleegzusje. Femke had veel te verduren gehad van Babu, andersom ook trouwens, maar was hem wel gaan zien als een echt klein broertje.Ook nu nog, nu Femke studeert, is hun band heel erg goed. Stali vertelde dat ze Kyrke idd de sleutel van ons stulpje had overhandigd, maar wat ze daar precies uitvoert was onduidelijk. Ik vertelde haar op mijn beurt van het raadselachtige mailtje van Ari. Net toen Stali daarop commentaar wilde leveren, kwam Babu binnenstormen. <Waarom slapen jullie niet gewoon in de tuin, dan kan iedereen meegenieten>, grinnikte hij. Hij maande me op te schieten, omdat we over ruim een uur al bij mijn broertje verwacht werden. Babu ging naar boven om te mandiën, zodat wij gelegenheid kregen om ons ondergoed weer aan te trekken. Eigenlijk wilde ik weer lekker tegen haar aan liggen. Loom tegen Stali aan liggen en haar strelen is idd lekkerder dan bot toegeven aan je dierlijke instincten. In het verleden hebben we soms hele weekenden in ons kingsize bed doorgebracht met niets anders dan wentelen in elkaars warmte, strelen, seks, praten. Maar vandaag niet. Vandaag gingen we de grote wisseltruc uitvoeren. De vriend van mijn zus kreeg mijn oude auto en ik nam de auto van mijn broertje over. Op de terugweg zijn we lekker loom naar huis gecruised. Alsof je op luchtkussentjes rijdt. Babu vond het gaaf. Hij probeerde alle knopjes en functies van de boardcomputer uit. Ontdekte dat er een airco in zat en liet even de vrieskou op ons neerdalen. Ik trok paar keer snel op met de V6-bak en we werden in onze stoelen gedrukt. Thuis was leeg. Kattebelletje van Stali. Die was naar Femke. De keuken was opgeruimd, maar van de bonenschotel was niet veel meer over. Ik lees dat Stali een afwasmachine wil aan schaffen. Nou, die komt er bij mij mooi niet in. We zijn toch niet als prinsjes en prinsesjes geboren. Bovendien de beste gesprekken worden gevoerd aan de afwas. Tegen de avond zijn Babu en ik naar ons stulpje gecruised, want volgens de laatste ingeving van Babu bevond Kyrke zich daar. Leuk, ik had de sleutel niet mee genomen en dus kwamen voor een gesloten deur. Kyrke was wel aanwezig of aanwezig geweest. Gek, mijn idee was dat ze in Amsterdam vertoefde. Het woonvertrek zag er bewoond uit. Er lagen opengeslagen kranten op de salontafel. Er stonden in de keuken glazen en een paar lege wijnflessen. Aan de waslijn hingen twee handdoeken. <Ze is niet alleen geweest>, concludeerde Babu. Na een duik in het zwembad, we hadden zwemspulen bij ons, keerden we terug.Terug naar Amsterdam aten we een hapje bij een snackbar. Toen ik in mijn mail keek, zag ik dat Ari had teruggemaild.
Toen ik wakker werd van het gekwetter van de vogeltjes in de tuin (de tuindeuren stonden nog open) lag Stali naast me op de bank. Hoewel geen voorstander van sex for breakfast, konden we geen weerstand bieden aan de zachte krachten. Daarna hebben we tegen elkaar aan gelegen en gepraat. Als vanouds idd. Over ditjes en datjes. Die hele business met Ramar is weliswaar niet ter sprake gekomen, maar ik lees dat ze hem als een boze droom heeft uitgebannen. We bespraken de onmiddellijke toekomst van Babu, die maandag voor het eerst naar de middelbare school ging. Babu wilde niet dat één van ons mee zou gaan en terecht Ik kon trouwens sowieso niet, aangezien ik maandag met een nieuw project moest beginnen. Toen ik naar de middelbare school ging in 1974 deed ik dat ook alleen. Iedereen ging toen nog alleen naar de kleuterschool, lagere school en middelbare school. Hoewel Babu onze genen niet had, was hij, hoe je het wendt of keert, uitgegroeid tot onze gezamenlijke trots. Al na een jaar sprak hij vloeiend Nederlands en pestte veelvuldig zijn opgroeiende oudere pleegzusje. Femke had veel te verduren gehad van Babu, andersom ook trouwens, maar was hem wel gaan zien als een echt klein broertje.Ook nu nog, nu Femke studeert, is hun band heel erg goed. Stali vertelde dat ze Kyrke idd de sleutel van ons stulpje had overhandigd, maar wat ze daar precies uitvoert was onduidelijk. Ik vertelde haar op mijn beurt van het raadselachtige mailtje van Ari. Net toen Stali daarop commentaar wilde leveren, kwam Babu binnenstormen. <Waarom slapen jullie niet gewoon in de tuin, dan kan iedereen meegenieten>, grinnikte hij. Hij maande me op te schieten, omdat we over ruim een uur al bij mijn broertje verwacht werden. Babu ging naar boven om te mandiën, zodat wij gelegenheid kregen om ons ondergoed weer aan te trekken. Eigenlijk wilde ik weer lekker tegen haar aan liggen. Loom tegen Stali aan liggen en haar strelen is idd lekkerder dan bot toegeven aan je dierlijke instincten. In het verleden hebben we soms hele weekenden in ons kingsize bed doorgebracht met niets anders dan wentelen in elkaars warmte, strelen, seks, praten. Maar vandaag niet. Vandaag gingen we de grote wisseltruc uitvoeren. De vriend van mijn zus kreeg mijn oude auto en ik nam de auto van mijn broertje over. Op de terugweg zijn we lekker loom naar huis gecruised. Alsof je op luchtkussentjes rijdt. Babu vond het gaaf. Hij probeerde alle knopjes en functies van de boardcomputer uit. Ontdekte dat er een airco in zat en liet even de vrieskou op ons neerdalen. Ik trok paar keer snel op met de V6-bak en we werden in onze stoelen gedrukt. Thuis was leeg. Kattebelletje van Stali. Die was naar Femke. De keuken was opgeruimd, maar van de bonenschotel was niet veel meer over. Ik lees dat Stali een afwasmachine wil aan schaffen. Nou, die komt er bij mij mooi niet in. We zijn toch niet als prinsjes en prinsesjes geboren. Bovendien de beste gesprekken worden gevoerd aan de afwas. Tegen de avond zijn Babu en ik naar ons stulpje gecruised, want volgens de laatste ingeving van Babu bevond Kyrke zich daar. Leuk, ik had de sleutel niet mee genomen en dus kwamen voor een gesloten deur. Kyrke was wel aanwezig of aanwezig geweest. Gek, mijn idee was dat ze in Amsterdam vertoefde. Het woonvertrek zag er bewoond uit. Er lagen opengeslagen kranten op de salontafel. Er stonden in de keuken glazen en een paar lege wijnflessen. Aan de waslijn hingen twee handdoeken. <Ze is niet alleen geweest>, concludeerde Babu. Na een duik in het zwembad, we hadden zwemspulen bij ons, keerden we terug.Terug naar Amsterdam aten we een hapje bij een snackbar. Toen ik in mijn mail keek, zag ik dat Ari had teruggemaild.
I´m back.
Zondag 3 september 2016
Gisteravond ben ik de keuken ingegaan om uitgebreid te koken.Bedacht me eigenlijk dat het leuk is dit vaker te doen, om wat meer thuis te zijn en gewoon een gezonde maaltijd te koken. We hebben toch een ruim gezin maar eigenlijk zitten we nooit gezellig met zijn allen rond de tafel.
Op de enorme leeftafel in de keuken wordt een fruitschaal omringd door een laptop, een wirwar van kabeltjes, ongeopende poststukken, gymspullen, plastic tasjes, bibliotheekboeken, sleutels waarvan niemand meer weet waartoe ze toegang geven. Het is een troep, een troep die er op duidt dat ons huis een station is voor mensen die komen en gaan. Geleefd wordt er niet. Ik zou het best graag anders willen. Terwijl ik de zooi aan het opruimen was steeg er een zwerm fruitvliegjes uit de fruitschaal op. Dat was het wel. Ik e-mailde prompt een advertentie voor een huishoudster naar alle bekende Amsterdamse kranten.
Bestelde gelijk een televisie en een vaatwasser. Ja Ryan kon me wat. Hij kan eeuwenoude tradities dan niet opzij zetten, dit gaat zo niet langer. We hebben gewoon geen tijd om iedere avond af te wassen, we eten al amper samen. Vroeger toen we nog wel echt ruzie konden maken toen verweet hij mij dat ik het stulpje begon te ontvluchten om maar niet te hoeven praten. Ik dacht altijd dat ik hem vrijheid moest geven, hem zijn gang moest laten gaan. Dat het juist de formule was voor een goede relatie en daarnaast was ik gewoon bang. Bang dat hij me zou voorgoed zou verlaten in een vlaag van bindingsangst. Nu malen de woorden van Femke mijn emotionele wijze dochter steeds weer opnieuw door mijn hoofd. Neem ik er echt zomaar genoegen mee dat we zo langs elkaar heen leven?
Uiteindelijk heb ik in de bestelling de vaatwasser weer geannuleerd. Maar een televisie, ja die heb ik laten doorgaan, daarin heb ik Babu wel mee. Die zit vaak genoeg alleen op zijn kamer televisie te kijken vanachter zijn pc.
Vroeger hadden Ryan en ik dan geen televisie nodig omdat we nachtenlang door konden kletsen, maar het wordt tijd te accepteren dat we veranderd zijn, dat de situatie veranderd is. En het lijkt me zalig een avond met Ryan in de bank gewoon een film te kijken.
Ryan en Babu kwamen vroeg in de avond luidruchtig binnenvallen maar mijn gepruts in de keuken werd bepaald niet enthousiast ontvangen. Daarnaast bleek dat ze onderweg al wat hadden gegeten. Ryan dook onmiddellijk weer achter zijn pc. Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen hij heeft niet geweten dat ik wat huiselijker wil worden. Ik deed mijn best de teleurstelling te verbergen en ging samen met Babu in bad. Dat doe ik dus ook nooit meer. Toen ik weer uit bad stapte en me voorover bukte om mijn benen af te drogen merkte Babu op dat de huid op mijn buik rimpelt, ‘goh je wordt ineens oud mam’. En dank je wel, Babu, het was weer gezellig met je lachte ik. Maar we hebben echt gezellig zitten praten en opvallend hoe hij helemaal niet zenuwachtig is om maandag naar de brugklas te gaan. Ik kan me nog levendig herinneren hoe ontzettend nietig je je dan kunt voelen. Babu lijkt daar helemaal geen last van te hebben, hij verheugt zich erop.
Later in de slaapkamer heb ik me nog een paar keer ingesmeerd en voor de spiegel voorover gebukt om de reactie hiervan eens goed te kunnen bekijken. Terwijl ik zo stond pakte Ryan me onverwachts van achteren beet. Die had natuurlijk al die tijd mijn capriolen met vermaak staan bekijken.
De sfeer is voelbaar veranderd, als vanouds bijna en het lijkt zelfs alsof Ryans befobsessie weer de kop op steekt. Ik klaag niet en wil alleen maar erg mijn best doen om het zo te houden.
Zojuist op moment van schrijven ging de telefoon. Ik schrok meteen bij het horen van de stem van Femke. Ze belt nooit op zondagmorgen. De schrik bleek terecht. “Mam, je moet komen, ik zit op het politiebureau”.
Gisteravond ben ik de keuken ingegaan om uitgebreid te koken.Bedacht me eigenlijk dat het leuk is dit vaker te doen, om wat meer thuis te zijn en gewoon een gezonde maaltijd te koken. We hebben toch een ruim gezin maar eigenlijk zitten we nooit gezellig met zijn allen rond de tafel.
Op de enorme leeftafel in de keuken wordt een fruitschaal omringd door een laptop, een wirwar van kabeltjes, ongeopende poststukken, gymspullen, plastic tasjes, bibliotheekboeken, sleutels waarvan niemand meer weet waartoe ze toegang geven. Het is een troep, een troep die er op duidt dat ons huis een station is voor mensen die komen en gaan. Geleefd wordt er niet. Ik zou het best graag anders willen. Terwijl ik de zooi aan het opruimen was steeg er een zwerm fruitvliegjes uit de fruitschaal op. Dat was het wel. Ik e-mailde prompt een advertentie voor een huishoudster naar alle bekende Amsterdamse kranten.
Bestelde gelijk een televisie en een vaatwasser. Ja Ryan kon me wat. Hij kan eeuwenoude tradities dan niet opzij zetten, dit gaat zo niet langer. We hebben gewoon geen tijd om iedere avond af te wassen, we eten al amper samen. Vroeger toen we nog wel echt ruzie konden maken toen verweet hij mij dat ik het stulpje begon te ontvluchten om maar niet te hoeven praten. Ik dacht altijd dat ik hem vrijheid moest geven, hem zijn gang moest laten gaan. Dat het juist de formule was voor een goede relatie en daarnaast was ik gewoon bang. Bang dat hij me zou voorgoed zou verlaten in een vlaag van bindingsangst. Nu malen de woorden van Femke mijn emotionele wijze dochter steeds weer opnieuw door mijn hoofd. Neem ik er echt zomaar genoegen mee dat we zo langs elkaar heen leven?
Uiteindelijk heb ik in de bestelling de vaatwasser weer geannuleerd. Maar een televisie, ja die heb ik laten doorgaan, daarin heb ik Babu wel mee. Die zit vaak genoeg alleen op zijn kamer televisie te kijken vanachter zijn pc.
Vroeger hadden Ryan en ik dan geen televisie nodig omdat we nachtenlang door konden kletsen, maar het wordt tijd te accepteren dat we veranderd zijn, dat de situatie veranderd is. En het lijkt me zalig een avond met Ryan in de bank gewoon een film te kijken.
Ryan en Babu kwamen vroeg in de avond luidruchtig binnenvallen maar mijn gepruts in de keuken werd bepaald niet enthousiast ontvangen. Daarnaast bleek dat ze onderweg al wat hadden gegeten. Ryan dook onmiddellijk weer achter zijn pc. Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen hij heeft niet geweten dat ik wat huiselijker wil worden. Ik deed mijn best de teleurstelling te verbergen en ging samen met Babu in bad. Dat doe ik dus ook nooit meer. Toen ik weer uit bad stapte en me voorover bukte om mijn benen af te drogen merkte Babu op dat de huid op mijn buik rimpelt, ‘goh je wordt ineens oud mam’. En dank je wel, Babu, het was weer gezellig met je lachte ik. Maar we hebben echt gezellig zitten praten en opvallend hoe hij helemaal niet zenuwachtig is om maandag naar de brugklas te gaan. Ik kan me nog levendig herinneren hoe ontzettend nietig je je dan kunt voelen. Babu lijkt daar helemaal geen last van te hebben, hij verheugt zich erop.
Later in de slaapkamer heb ik me nog een paar keer ingesmeerd en voor de spiegel voorover gebukt om de reactie hiervan eens goed te kunnen bekijken. Terwijl ik zo stond pakte Ryan me onverwachts van achteren beet. Die had natuurlijk al die tijd mijn capriolen met vermaak staan bekijken.
De sfeer is voelbaar veranderd, als vanouds bijna en het lijkt zelfs alsof Ryans befobsessie weer de kop op steekt. Ik klaag niet en wil alleen maar erg mijn best doen om het zo te houden.
en wil alleen maar erg mijn best doen om het zo te houden.Zojuist op moment van schrijven ging de telefoon. Ik schrok meteen bij het horen van de stem van Femke. Ze belt nooit op zondagmorgen. De schrik bleek terecht. “Mam, je moet komen, ik zit op het politiebureau”.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Zondag 4 september 2016.
Ja, Stali wil altijd met iedereen in bad. Hahahaha. Ik geloof niet dat de jonge knaap Babu nog staat te popelen om met haar het bad te delen, maar omdat ik het vertik grijpt ze nog regelmatig Babu bij de lurven. Ik heb het er eigenlijk nooit met hem over gehad. Zo vaak gebeurt het ook niet meer. Maar er zal toch binnenkort een tijd komen dat ook hij het vertikt. Met wie moet ze dan nog samen in bad? Ik denk dat ik dan weer het slachtoffer ben. Stali heeft er een handje van om alles wat ik doe en zeg te bestempelen als ouderwets. Iets dat door haar rebellenclub wordt gestimuleerd als je het mij vraagt. Zal het leeftijdsverschil wel zijn, hoewel ik er al die tijd nauwelijks wat van gemerkt heb. Ouderwets. Samen in bad is daar 1 ding van. Het ontbreken van teevee en afwasmachine zijn andere voorbeelden. Maar goed, het is dus niet omdat ik ouderwets ben, maar gewoon omdat het niet praktisch is om samen in bad te gaan. Eén grote kliederboel is het resultaat. Bovendien als ik in bad zit is er gewoonweg geen ruimte meer voor een tweede. Die teevee hebben we niet nodig met inet en de afwasmachine is gewoon luiheid. Daarbij ze klaagt erover dat dit huishouden net op een station lijkt. Dan moet je goed een afwasmachine aanschaffen. Kun je na het eten meteen je eigen gang gaan. En dan nog die automatische stofzuiger. Stali doet net alsof het mijn idee was. Is niet zo. Stali kwam daar mee aan. Nou, het is één grote ramp, dat ding. En nu wil ze dus een huishoudster in huis halen. Het gaat mij niet om de kosten, maar om het menselijk aspect. Het verschil tussen de mens en het dier komt alleen tot uiting in dingen als praten, denken, lachen, huilen en schoonmaken. Geen enkel dier maakt zijn eigen nest schoon. Het is een puur menselijk bezigheid, schoonmaken. Bovendien therapeutisch voor chaotische zielen zoals Stali. De tafel die zij beschrijft is nl. niet het gevolg van mijn bezigheid om alles achter mijnen kont te laten slingeren. Als ik er ben probeer ik altijd fijn wat op te ruimen en ik heb heus geen compulsieve neurose, ik ben geen pietje precies en ben geen perfectionist... Heb dat Babu en Femke ook proberen aan te leren, maar die aarden niet naar mij, wat dat betreft. De slaapkamer van Babu moet je met een mijnwerkershelm met licht betreden. Femke. Nou laat ik er maar over ophouden ook. Stali's terugkerende buien om alles resoluut te veranderen, mislukken toch vaak. Wel grappig eigenlijk hoe bij ons de rollen omgedraaid lijken te zijn. Enfin de mail van Ari was een rectificatie. En hij vond het gek dat ik daarvan geen melding maakte. Zijn dochter was al een week bij ons, zei hij. Hij zei niets over het verkeerde photootje en dus mailde ik dat maar terug. Verder kondigde hij aan dat hij in het najaar ook twee weken in Amsterdam zat, o.m. voor een wetenschappelijk congres en dat het dan misschien leuk was om elkaar te ontmoeten. Nou, ja, wie weet. Zoals ik al zei was Ari nooit meer dan een bekende, maar een bekende terugzien kan ook leuk zijn. Ik verwacht natuurlijk wel dat Kyrke dan allang weer terug is in RSA. Heb eigenlijk niet aan haar gevraagd hoe lang ze wilde blijven. Ik vermoed twee weken of zo. Ook lullig is het dat we haar nu al weer 4 dagen of zo niet gezien hebben en niet weten wat ze sjouwt. Ik wilde volgende week vrijdag wel even bij mijn moeder langs gaan, maar zo krijg ik dus geen gelegenheid om iets af te spreken. Mijn moeder had tussen de bedrijven door vanmiddag naar mijn gsm gebeld en gevraagd hoe het met haar nieuwe kleindochter ging en of we nog langskwamen as. vrijdag. Ik kon dus weinig beloven. Ik kon ook geen photo naar haar mailen, want mijn moeder heeft nog steeds geen pc. Nou ja, van later zorg dan maar...
Ja, Stali wil altijd met iedereen in bad. Hahahaha. Ik geloof niet dat de jonge knaap Babu nog staat te popelen om met haar het bad te delen, maar omdat ik het vertik grijpt ze nog regelmatig Babu bij de lurven. Ik heb het er eigenlijk nooit met hem over gehad. Zo vaak gebeurt het ook niet meer. Maar er zal toch binnenkort een tijd komen dat ook hij het vertikt. Met wie moet ze dan nog samen in bad? Ik denk dat ik dan weer het slachtoffer ben. Stali heeft er een handje van om alles wat ik doe en zeg te bestempelen als ouderwets. Iets dat door haar rebellenclub wordt gestimuleerd als je het mij vraagt. Zal het leeftijdsverschil wel zijn, hoewel ik er al die tijd nauwelijks wat van gemerkt heb. Ouderwets. Samen in bad is daar 1 ding van. Het ontbreken van teevee en afwasmachine zijn andere voorbeelden. Maar goed, het is dus niet omdat ik ouderwets ben, maar gewoon omdat het niet praktisch is om samen in bad te gaan. Eén grote kliederboel is het resultaat. Bovendien als ik in bad zit is er gewoonweg geen ruimte meer voor een tweede. Die teevee hebben we niet nodig met inet en de afwasmachine is gewoon luiheid. Daarbij ze klaagt erover dat dit huishouden net op een station lijkt. Dan moet je goed een afwasmachine aanschaffen. Kun je na het eten meteen je eigen gang gaan. En dan nog die automatische stofzuiger. Stali doet net alsof het mijn idee was. Is niet zo. Stali kwam daar mee aan. Nou, het is één grote ramp, dat ding. En nu wil ze dus een huishoudster in huis halen. Het gaat mij niet om de kosten, maar om het menselijk aspect. Het verschil tussen de mens en het dier komt alleen tot uiting in dingen als praten, denken, lachen, huilen en schoonmaken. Geen enkel dier maakt zijn eigen nest schoon. Het is een puur menselijk bezigheid, schoonmaken. Bovendien therapeutisch voor chaotische zielen zoals Stali. De tafel die zij beschrijft is nl. niet het gevolg van mijn bezigheid om alles achter mijnen kont te laten slingeren. Als ik er ben probeer ik altijd fijn wat op te ruimen en ik heb heus geen compulsieve neurose, ik ben geen pietje precies en ben geen perfectionist... Heb dat Babu en Femke ook proberen aan te leren, maar die aarden niet naar mij, wat dat betreft. De slaapkamer van Babu moet je met een mijnwerkershelm met licht betreden. Femke. Nou laat ik er maar over ophouden ook. Stali's terugkerende buien om alles resoluut te veranderen, mislukken toch vaak. Wel grappig eigenlijk hoe bij ons de rollen omgedraaid lijken te zijn. Enfin de mail van Ari was een rectificatie. En hij vond het gek dat ik daarvan geen melding maakte. Zijn dochter was al een week bij ons, zei hij. Hij zei niets over het verkeerde photootje en dus mailde ik dat maar terug. Verder kondigde hij aan dat hij in het najaar ook twee weken in Amsterdam zat, o.m. voor een wetenschappelijk congres en dat het dan misschien leuk was om elkaar te ontmoeten. Nou, ja, wie weet. Zoals ik al zei was Ari nooit meer dan een bekende, maar een bekende terugzien kan ook leuk zijn. Ik verwacht natuurlijk wel dat Kyrke dan allang weer terug is in RSA. Heb eigenlijk niet aan haar gevraagd hoe lang ze wilde blijven. Ik vermoed twee weken of zo. Ook lullig is het dat we haar nu al weer 4 dagen of zo niet gezien hebben en niet weten wat ze sjouwt. Ik wilde volgende week vrijdag wel even bij mijn moeder langs gaan, maar zo krijg ik dus geen gelegenheid om iets af te spreken. Mijn moeder had tussen de bedrijven door vanmiddag naar mijn gsm gebeld en gevraagd hoe het met haar nieuwe kleindochter ging en of we nog langskwamen as. vrijdag. Ik kon dus weinig beloven. Ik kon ook geen photo naar haar mailen, want mijn moeder heeft nog steeds geen pc. Nou ja, van later zorg dan maar...
I´m back.
Hee. Waar zijn mijn posts gebleven? .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Hai Stali, ik moet je nog steeds een keer terugmailen, maar ik was het helemaal vergeten!
Ik kan ook niks meer vinden hier, dus ik voel mij redelijk onthand. Sorry alvast .
Ik kan ook niks meer vinden hier, dus ik voel mij redelijk onthand. Sorry alvast .
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
hee Kim, je bent er weer , vroeg me al een week af waar je uithing eigenlijk en inderdaad raak je mensen heel makkelijk kwijt nu.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Crisis 2
Gisteren zaten we te praten en kwamen beiden onafhankelijk van elkaar tot de slotsom dat het leven dat "onze" Stali en Ryan in 2016 leiden in 1 woord afgrijselijk is. Als we zo moeten eindigen dan kunnen we beter helemaal niet beginnen! Het idee is leuk, twee dagboeken die elkaar beïnvloeden, want niet alleen kan Ryan de stukjes van Stali lezen, ook Stali leest de stukjes van Ryan, maar de personages zijn, wat mij betreft, saai, vervelend, banaal, autistisch, oppervlakkig, zeurderig, niet sympathiek. Vrij werktuigelijk, alsof er een boodschappenlijstje wordt afgwerkt, beschrijven ze wat ze doen. Af en toe wordt wat inzicht gegeven in gevoelens en gedachten, maar die komen niet verder dan een vrij oppervlakkige schets of zijn clichématig. Ryan is een suffe, uitgebluste vijftiger; Stali een beetje dromerige veertiger. Natuurlijk zou aan het eind van het verhaal de aap uit de mouw komen en blijken dat Stali Ryan al die tijd had zitten manipuleren. En omdat Stali van happy endings houdt, vallen de twee geliefden elkaar in de armen. Niet alvorens een potje sodomie te bedrijven op de overloop uiteraard. Ook hierin weer het verhaal verweven van een psychopaat. Je houdt van Hitchcock of je houdt er niet van. Het verhaal van Ryans verloren dochter of eigenlijk van de zuster van Ryans verloren dochter, die de plaats inneemt van Ryans echte verloren dochter. Kyrke of eigenlijk dus Joan zou op het geld uit zijn van de familie Nauta en zich dus gaandeweg ontpoppen als een soort Dirk (in Lila) in disguise. Enige verschil is dat niet Stali en Ryan in mootjes gehakt in het kluisje met nummer 69 zouden eindigen, maar de familie Nauta oid. O, ja en in feite was Joan niet de dochter van Ryan, maar van Peter Nauta, geloof ik. Enfin ik weet ook niet meer hoe het zat. Maar de werkelijkheid is dat het net zo moeilijk is om een relatie te beginnen als een feuilleton te schrijven op het inet. Zeker als je over beperkte literaire vermogens beschikt, zoals, volgens mij, wij beiden. Mind you niet iedereen zal het daarmee eens zijn. Stali wordt al geroemd als een nieuwe jonge Wolkers. En of dit nu gebeurt om in haar broekje terecht te komen of niet, ik vind het ietwat overdreven. Corfu en Lila voor crisis 1waren leuk (muv van Dirk), maar dit was gebaseerd op ware gebeurtenissen. Door de episode 2016 en alle bemoeienissen van derden heb ik ronduit een hekel gekregen aan Stali & Ryan3. Ik kan die twee lui gewoon niet meer luchten of zien, eerlijk gezegd. Maar goed, zoals RaisinGirl al scherpzinnig opmerkte (of niet): "we zullen doorgaan, totdat we samen zijn". Ondertussen wonen we, mede dankzij dit gesodemieter, allang niet meer samen in het antikraak stulpje... . (PS: kan het woord "stulpje" ook al niet meer zien .)
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 04-03-2004 23:55:32 ]
Gisteren zaten we te praten en kwamen beiden onafhankelijk van elkaar tot de slotsom dat het leven dat "onze" Stali en Ryan in 2016 leiden in 1 woord afgrijselijk is. Als we zo moeten eindigen dan kunnen we beter helemaal niet beginnen! Het idee is leuk, twee dagboeken die elkaar beïnvloeden, want niet alleen kan Ryan de stukjes van Stali lezen, ook Stali leest de stukjes van Ryan, maar de personages zijn, wat mij betreft, saai, vervelend, banaal, autistisch, oppervlakkig, zeurderig, niet sympathiek. Vrij werktuigelijk, alsof er een boodschappenlijstje wordt afgwerkt, beschrijven ze wat ze doen. Af en toe wordt wat inzicht gegeven in gevoelens en gedachten, maar die komen niet verder dan een vrij oppervlakkige schets of zijn clichématig. Ryan is een suffe, uitgebluste vijftiger; Stali een beetje dromerige veertiger. Natuurlijk zou aan het eind van het verhaal de aap uit de mouw komen en blijken dat Stali Ryan al die tijd had zitten manipuleren. En omdat Stali van happy endings houdt, vallen de twee geliefden elkaar in de armen. Niet alvorens een potje sodomie te bedrijven op de overloop uiteraard. Ook hierin weer het verhaal verweven van een psychopaat. Je houdt van Hitchcock of je houdt er niet van. Het verhaal van Ryans verloren dochter of eigenlijk van de zuster van Ryans verloren dochter, die de plaats inneemt van Ryans echte verloren dochter. Kyrke of eigenlijk dus Joan zou op het geld uit zijn van de familie Nauta en zich dus gaandeweg ontpoppen als een soort Dirk (in Lila) in disguise. Enige verschil is dat niet Stali en Ryan in mootjes gehakt in het kluisje met nummer 69 zouden eindigen, maar de familie Nauta oid. O, ja en in feite was Joan niet de dochter van Ryan, maar van Peter Nauta, geloof ik. Enfin ik weet ook niet meer hoe het zat. Maar de werkelijkheid is dat het net zo moeilijk is om een relatie te beginnen als een feuilleton te schrijven op het inet. Zeker als je over beperkte literaire vermogens beschikt, zoals, volgens mij, wij beiden. Mind you niet iedereen zal het daarmee eens zijn. Stali wordt al geroemd als een nieuwe jonge Wolkers. En of dit nu gebeurt om in haar broekje terecht te komen of niet, ik vind het ietwat overdreven. Corfu en Lila voor crisis 1waren leuk (muv van Dirk), maar dit was gebaseerd op ware gebeurtenissen. Door de episode 2016 en alle bemoeienissen van derden heb ik ronduit een hekel gekregen aan Stali & Ryan3. Ik kan die twee lui gewoon niet meer luchten of zien, eerlijk gezegd. Maar goed, zoals RaisinGirl al scherpzinnig opmerkte (of niet): "we zullen doorgaan, totdat we samen zijn". Ondertussen wonen we, mede dankzij dit gesodemieter, allang niet meer samen in het antikraak stulpje... . (PS: kan het woord "stulpje" ook al niet meer zien .)
. (PS: kan het woord "stulpje" ook al niet meer zien 
.)[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 04-03-2004 23:55:32 ]
I´m back.
Maar goed, bovenstaande is dus de reden dat Ryan3 zich terugtrekt, zodat de jonge Wolkers herself, misschien vergezeld van KareltjeG, de boel eigenhandig kan voortzetten. Tabee, Stali.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 05-03-2004 00:00:38 (typo) ]
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 05-03-2004 00:00:38 (typo) ]
I´m back.
Ja we waren het inderdaad onafhankelijk eens dat we zo niet verder wilden.
En nee, ik wilde het ook niet meer, de bemoeizucht van een onhoudbare derde buiten het forum om.
Echter nu vraagt dit topic om niets meer dan een slotje.
Gewoon alles dichtgeflikkerd en niet vooraf maar naderhand slechts een smiley.
Dit was het dus en altijd goed voor een terugdenkende smiley mijnerzijds.
Ach realiteit lijkt dan wederom zo betrekkelijk niet?
En nee, ik wilde het ook niet meer, de bemoeizucht van een onhoudbare derde buiten het forum om.
Echter nu vraagt dit topic om niets meer dan een slotje.
Gewoon alles dichtgeflikkerd en niet vooraf maar naderhand slechts een smiley.
Dit was het dus en altijd goed voor een terugdenkende smiley mijnerzijds.
Ach realiteit lijkt dan wederom zo betrekkelijk niet?
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Zelfs dit ben je nog voor.quote:Op donderdag 4 maart 2004 23:50 schreef Ryan3 het volgende:
Maar goed, bovenstaande is dus de reden dat Ryan3 zich terugtrekt, zodat de jonge Wolkers herself, misschien vergezelt van KareltjeG, de boel eigenhandig kan voortzetten. Tabee, Stali.
Adios!
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Ach kijk nou, dat ontbrak er inderdaad nog aan.
Commentaar van CharlesG, ja dat is precies wat we nog nodig hebben. Het commentaar van CharlesG.
De man erachter kon geen "nee" verdragen en vergat de woorden te lezen waarin wij tientallen keren aangaven zelf verder te willen.
Joh Charles, je hebt nu klonen genoeg, zet jij toch alleen het verhaal voort? Vooruit, het willens en wetens sturen ben je nu wel gewend niet?
Mijn bestaan moest en zou bewezen worden en oh wat heb je het bejubeld. Dat heb je in het theater ook he? Dan zitten er van die mensen in de zaal die gaan dan heel overdreven hard klappen, zo hard dat spelers hun spel niet meer kunnen vervolgen.
Nou dring de kloontjes een dialoog op zou ik zeggen. Begin een dialoog met Kyrke of nee wacht Salome is er ook nog. Ik zal het niet meer lezen.
En ach de overgewaardeerde stijl is al verslonden op andere fora en ach dat leverde ook nog eens een kuskus van Troubles op. Eh nee ik hou niet van vermorzelde uiers. Het was bij wijze van spreken maar dat valt een geobsedeerde ook al niet meer op geloof ik.
Ryan en ik waren het beu, ja inderdaad we waren het spuugzat. Maar we zouden wel doorgaan, gewoon samen doorgaan zoals we begonnen waren, op wat voor manier dan ook. Wij zouden het laatste zinnetje er wel tegen aan smijten waar het van Ramses weggelaten werd.
Maar daar heb ik weer niet goed opgelet, het ontging me dat Ryan niet alleen alles beu is wat we of Fok zetten, ik val daar ook onder. Met veel mooie woorden mag je opdonderen en alleen verder gaan.
Als ik zeg stapelgek op hem te zijn en niet zonder hem kan dan ben ik kennelijk al niet goed bij mijn hoofd.Tja hij heeft altijd al gezegd hoor, gewoon een cynische veertiger en het cynisme blijkt eens te meer als je om hem geeft. Want je mag niet om hem geven, daar word je op afgerekend. Ik was gewaarschuwd door onze nuchtere Zeeuw maar helaas niet alles laat zich leiden, en gevoel al helemaal niet dit integenstelling tot wat het gajes nog steeds denkt.
Commentaar van CharlesG, ja dat is precies wat we nog nodig hebben. Het commentaar van CharlesG.
De man erachter kon geen "nee" verdragen en vergat de woorden te lezen waarin wij tientallen keren aangaven zelf verder te willen.
Joh Charles, je hebt nu klonen genoeg, zet jij toch alleen het verhaal voort? Vooruit, het willens en wetens sturen ben je nu wel gewend niet?
Mijn bestaan moest en zou bewezen worden en oh wat heb je het bejubeld. Dat heb je in het theater ook he? Dan zitten er van die mensen in de zaal die gaan dan heel overdreven hard klappen, zo hard dat spelers hun spel niet meer kunnen vervolgen.
Nou dring de kloontjes een dialoog op zou ik zeggen. Begin een dialoog met Kyrke of nee wacht Salome is er ook nog. Ik zal het niet meer lezen.
En ach de overgewaardeerde stijl is al verslonden op andere fora en ach dat leverde ook nog eens een kuskus van Troubles op. Eh nee ik hou niet van vermorzelde uiers. Het was bij wijze van spreken maar dat valt een geobsedeerde ook al niet meer op geloof ik.
Ryan en ik waren het beu, ja inderdaad we waren het spuugzat. Maar we zouden wel doorgaan, gewoon samen doorgaan zoals we begonnen waren, op wat voor manier dan ook. Wij zouden het laatste zinnetje er wel tegen aan smijten waar het van Ramses weggelaten werd.
Maar daar heb ik weer niet goed opgelet, het ontging me dat Ryan niet alleen alles beu is wat we of Fok zetten, ik val daar ook onder. Met veel mooie woorden mag je opdonderen en alleen verder gaan.
Als ik zeg stapelgek op hem te zijn en niet zonder hem kan dan ben ik kennelijk al niet goed bij mijn hoofd.Tja hij heeft altijd al gezegd hoor, gewoon een cynische veertiger en het cynisme blijkt eens te meer als je om hem geeft. Want je mag niet om hem geven, daar word je op afgerekend. Ik was gewaarschuwd door onze nuchtere Zeeuw maar helaas niet alles laat zich leiden, en gevoel al helemaal niet dit integenstelling tot wat het gajes nog steeds denkt.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
.
Open brief aan de schrijvers achter de personages Ryan en Stali
In onze onderlinge correspondentie heb ik jullie gewezen op het bestaan van verschillende werkelijkheden (IRL, dagboekwerkelijkheid, forumwerkelijkheid) en het risico van het vermengen van deze werkelijkheden. Mijn signaal is niet opgepakt en ziehier de gevolgen, eerst crisis 1 en nu crisis 2. Helaas, want niet alleen jullie maar ook de forumlezers (blijkens hun aanmoedigende reacties) hebben Lila Pauze een eervoller slot gegund.
Met jullie publieke diskwalificaties van mijn persoon respecteren jullie andermaal niet de grenzen tussen de werkelijkheden. Ik zou jullie van repliek kunnen dienen maar dat doe ik niet want dan trap ik in dezelfde valkuil.
Natuurlijk zijn jullie teleurgesteld in het voortijdige einde van Lila Pauze en het is heel menselijk om de oorzaak hiervan toe te schrijven aan derden. Ik heb geen moeite met het vervullen van de rol van jullie zondebok. Toch hoop ik op de tijdelijkheid van die rol en een spoedige normalisatie van de onderlinge verstandhoudingen.
Met vriendelijke groet,
T. (bedenker van de personages Gajus en CharlesG)
In onze onderlinge correspondentie heb ik jullie gewezen op het bestaan van verschillende werkelijkheden (IRL, dagboekwerkelijkheid, forumwerkelijkheid) en het risico van het vermengen van deze werkelijkheden. Mijn signaal is niet opgepakt en ziehier de gevolgen, eerst crisis 1 en nu crisis 2. Helaas, want niet alleen jullie maar ook de forumlezers (blijkens hun aanmoedigende reacties) hebben Lila Pauze een eervoller slot gegund.
Met jullie publieke diskwalificaties van mijn persoon respecteren jullie andermaal niet de grenzen tussen de werkelijkheden. Ik zou jullie van repliek kunnen dienen maar dat doe ik niet want dan trap ik in dezelfde valkuil.
Natuurlijk zijn jullie teleurgesteld in het voortijdige einde van Lila Pauze en het is heel menselijk om de oorzaak hiervan toe te schrijven aan derden. Ik heb geen moeite met het vervullen van de rol van jullie zondebok. Toch hoop ik op de tijdelijkheid van die rol en een spoedige normalisatie van de onderlinge verstandhoudingen.
Met vriendelijke groet,
T. (bedenker van de personages Gajus en CharlesG)
Als jij deze vraag stelt binnen de context van jouw eerdere opmerking "en of dit nu gebeurt om in haar broekje terecht te komen of niet" (quote d.d. 4 maart 2004) dan vind ik dit een onwaardige opmerking waarvan ik mij wens te distantiëren.quote:Op zondag 7 maart 2004 20:35 schreef Ryan3 het volgende:
Waarom open je niet eens een topic over wat jou voor ogen stond?
Maar ...
Als jij deze vraag stelt binnen de context van onze correspondentie over nieuwe literatuurvormen (gebruikmakend van internet) dan vind ik dat een waardevolle suggestie.
Laat ik voorop stellen dat ik het niet een onwaardig streven vind om in iemands broekje terecht te komen. Je vasthoudendheid deed ons beiden die richting uit denken, te meer Stali soortgelijke ervaringen al had opgedaan. En ik ben nog steeds benieuwd of dat er voor een deel niet gewoon achter zat. Het is dat Stali dit een wat al te botte vraag vond, anders had ik hem al eerder gesteld.quote:Op zondag 7 maart 2004 22:18 schreef Gajus het volgende:
[..]
Als jij deze vraag stelt binnen de context van jouw eerdere opmerking "en of dit nu gebeurt om in haar broekje terecht te komen of niet" (quote d.d. 4 maart 2004) dan vind ik dit een onwaardige opmerking waarvan ik mij distantieer.
Maar ...
Als jij deze vraag stelt binnen de context van onze correspondentie over nieuwe literatuurvormen (gebruikmakend van internet) dan vind ik dat een waardevolle suggestie.
Voor de rest, de uiteenzetting over nieuwe vormen van literatuur is weldegelijk een topic waard. Misschien dat andere users dit idee wel kunnen waarmaken c.q. over meer literaire talenten beschikken als wij doen.
Waar het voor mij de boot mist, is het feit dat ik niet gewoon ben om de ideeën van anderen uit te werken. Gewoonlijk krijg ik zelf ideeën en werk die zelf uit of niet (meestal niet dus). Je stramien werd dus een keurslijf. Ik kreeg werkelijk een afgrijselijke hekel aan de Stali en Ryan3 in 2016. Ik denk dan ook dat mocht dat idee van jou ooit werken dat er niet iemand op de achtergrond aanwezig moet zijn die de boel als het ware leidt. Zoals je geloof ik zei één en ander moet spontaan ontstaan, zoals bijv. het Corfutopic. Laatste vraag: waarom werk je zelf het idee niet uit?
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 07-03-2004 23:00:30 ]
I´m back.
Huiselijke en beroepsmatige verplichtingen hebben nu prioriteit. ASAP start ik een topic "literatuur on line", waarin de do´s en dont´s ter discussie staan. De ervaringen van Lila Pauze zullen daarbij een waardevolle input vormen.quote:Op zondag 7 maart 2004 22:32 schreef Ryan3 het volgende:
... de uiteenzettingen over nieuwe vormen van literatuur is weldegelijk een topic waard ...
Geweldig zeg, wat fantastisch.quote:Op zondag 7 maart 2004 22:59 schreef Gajus het volgende:
[..]
Huiselijke en beroepsmatige verplichtingen hebben nu prioriteit. ASAP start ik een topic "literatuur on line", waarin de do´s en dont´s ter discussie staan. De ervaringen van Lila Pauze zullen daarbij een waardevolle input vormen.
En de do's en dont's zullen ter discussie staan?
Eh.... Niets. (Geloof ik...)quote:Op zondag 7 maart 2004 23:37 schreef Stali het volgende:
[..]
Wat is er?
I´m back.
Gelukkig maarquote:Op zondag 7 maart 2004 23:39 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Eh.... Niets. (Geloof ik...)
He ja, laten we een dagboektopic openenquote:Op zaterdag 6 maart 2004 23:04 schreef k_i_m het volgende:
Mannen .
Kunnen de "mannen" een leuke discussie voeren
Hoe nu verder?
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Nog even open?quote:Op maandag 8 maart 2004 15:20 schreef Isabeau het volgende:
Hoe nu verder?
Tot sommige mensen er zich buiten het forum om buiten weten te houden.
Stali weet het nog niet, maar ik ben de plot van een detective aan het uitwerken. Lijkt me wel leuk om daaraan te werken. Plaats van handeling Zeeuws-Vlaanderen. Stali is een journalist die onderzoek doet naar het smokkelaarsverleden in die streek. Ryan3 (type Morse) werkt bij de recherche en wordt in die capaciteit geconfronteerd met de moord op een beruchte oude smokkelaar. Schijnt verband te houden met de (roof)moord op een bankier en twee Belgische gensdarmes meer dan 40 jaar geleden. Meer verklap ik niet, want dan geef ik het plot weg, bovendien heb ik Stali nog niet ingelicht. Uiteraard krijgen de journaliste en de rechercheur een relatie.quote:Op maandag 8 maart 2004 15:20 schreef Isabeau het volgende:
Hoe nu verder?
I´m back.
eh... ja Ryan, leuk om dit hier te mogen lezen.quote:Op maandag 8 maart 2004 16:45 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Stali weet het nog niet, maar ik ben de plot van een detective aan het uitwerken. Lijkt me wel leuk om daaraan te werken. Plaats van handeling Zeeuws-Vlaanderen. Stali is een journalist die onderzoek doet naar het smokkelaarsverleden in die streek. Ryan3 (type Morse) werkt bij de recherche en wordt in die capaciteit geconfronteerd met de moord op een beruchte oude smokkelaar. Schijnt verband te houden met de (roof)moord op een bankier en twee Belgische gensdarmes meer dan 40 jaar geleden. Meer verklap ik niet, want dan geef ik het plot weg, bovendien heb ik Stali nog niet ingelicht. Uiteraard krijgen de journaliste en de rechercheur een relatie.
Doen we het weer samen?
Ps. ik kan je wel zoenen
Ps. II Ik vertrek nu vanaf kantoor, dus lees geen zakelijke mail meer.
quote:Op maandag 8 maart 2004 17:14 schreef Stali het volgende:
[..]
eh... ja Ryan, leuk om dit hier te mogen lezen.
Doen we het weer samen?
Ps. ik kan je wel zoenen
Ps. II Ik vertrek nu vanaf kantoor, dus lees geen zakelijke mail meer.
Ja, ik heb de plot helemaal rond. . Als er een film van gemaakt wordt dan zou ik Huub Stapel weer nemen als hoofdrolspeler. De vrouwelijke kandidaat voor de hoofdrol is wat moeilijker, maar eigenlijk kun jij dat gewoon het beste doen. Alleen geen hoge hakken aantrekken dan, want ik vrees dat Huub maar een klein baasje is.
I´m back.
Ryan, joehoe....?
Plot af, plot ook mailen??!!
Ben wel thuis nu. Even koken en Femke baden.
Kijk wel af en toe.
Plot af, plot ook mailen??!!
Ben wel thuis nu. Even koken en Femke baden.
Kijk wel af en toe.
Okee, ik mail even in grote trekken. Xs4all, niet?quote:Op maandag 8 maart 2004 18:17 schreef Stali het volgende:
Ryan, joehoe....?
Plot af, plot ook mailen??!!
Ben wel thuis nu. Even koken en Femke baden.
Kijk wel af en toe.
I´m back.
Ja Stali3.quote:Op maandag 8 maart 2004 18:19 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Okee, ik mail even in grote trekken. Xs4all, niet?
Ps. alleen grote trekken toch? Anders gaat het weer mis.
Stali3? Ik heb gewoon Stali gestuurd.quote:Op maandag 8 maart 2004 18:24 schreef Stali het volgende:
[..]
Ja Stali3.
Ps. alleen grote trekken toch? Anders gaat het weer mis.
I´m back.
Goh, verbazend dat ik ook nog niets heb ontvangen.quote:Op maandag 8 maart 2004 18:38 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Stali3? Ik heb gewoon Stali gestuurd.
Wie weet heeft Thumb ongelijk en loop je nu tegen de ware Stali aan
Wil de ware Stali nu opstaan....
Hij is onderweg naar Stali3. Als het goed is heb je hem nu...
Hij is onderweg naar Stali3. Als het goed is heb je hem nu...
I´m back.
Oktober 2003
Koud, grauw, onuitnodigend.
Ik rij door de polders van West-Zeeuws-Vlaanderen. Omgeploegde akkers aan weerskanten. Hier en daar een dijkje met populieren. De bochtige weg tussen IJzendijke en Oostburg is kaal. De populieren die er stonden zijn gekapt. Ik passeer het buurtschap Turkije. In Den Haag zochten ze iemand die bekend was met de couleur locale. In mijn jeugd heb ik deze weg 2 x per dag afgelegd op de fiets. Op het smalle landweggetje dat van Turkije achterlangs naar de grens bij Watervliet meandert, heeft mijn vader als jong marechaussee in een hinderlaag gelegen. Ja, ik ben bekend met de couleur locale. Nabij Aardenburg werd 2 dagen geleden in zijn hoeve Johan de Ridder vermoord aangetroffen. Het rechercheteam Zeeland zit met zijn handen in het haar. In Zeeuws-Vlaanderen gebeuren dit soort dingen niet. Gisteren kreeg ik het dossier dat over de Ridder is aangelegd op mijn bureau. Vandaag word ik verwacht. Kamer geboekt in hotel du Commerce op de markt in Oostburg. In het gemeentehuis is een incident room opgezet. Johan de Ridder, geboren 17 juli 1919, voormalig rijwielhersteller en handelaar in tweedehands auto's en schroot. Gescheiden. 1 dochter. Overleden aan een schotwond in de borst. Oud type pistool, walther ppk. Niets gestolen. Er werd aangebeld. De Ridder heeft zijn voordeur opengemaakt en is vervolgens in de hartstreek geraakt door een kogel. Daarna heeft de dader de deur dicht getrokken en is vertrokken. Geen bandensporen op het erf. Helemaal geen sporen. De interim-leider van het rechercheteam concludeerde dat er waarschijnlijk sprake is van een afrekening in het criminele circuit en startte een antecedenten- en buurtonderzoek. Dit onderzoek heeft voorlopig uitgewezen dat de Ridder een beruchte smokkelaar is geweest, maar omdat het onderzoek nog loopt kon men daaruit geen nadere conclusies trekken. Buurtonderzoek is nog in volle gang. En toen kwam ik dus in zicht bij één of andere wakkere ambtenaar van het CRI. Niet alleen heb ik mijn jeugd doorgebracht in Zeeuws-Vlaanderen. Mijn vader heeft nog op smokkelaars gejaagd. Wat ik me nog kan herinneren is dat mijn vader zich nooit echt heeft weten te vinden in het doodschieten van smokkelaars om een vrachtwagentje boter. Bovendien veel van die smokkelaars waren ex-verzetsstrijders. Ze hielpen piloten over de grens met België, waarna ze door het Belgische verzet verder werden geholpen naar Spanje en uiteindelijk naar Engeland. Na de oorlog was er grof geld te verdienen met het smokkelen van vooral boter naar België. De Belgische regering was daarvan niet gediend en maande Nederland er wat aan te doen. En dus werd de grensstreek van Breda tot aan Sluis volgestouwd met eager young men zoals mijn vader. Veel oudere marechaussees werden overgeplaatst, omdat zij in de oorlog vaak nog hadden meegeholpen met het verzet en de smokkelaars dus persoonlijk goed kenden. Vers van de opleiding in Apeldoorn kwam mijn vader aan in de kazerne van IJzendijke. Ik herinner me nog de kleine zwart-wit fotootjes die hij gemaakt had van de bruinvissen die hij in de Westerschelde zag tijdens zijn boottocht van Hoedekenskerke naar Terneuzen (vermoed ik). Het fotootje van hem achter de kazerne in Sluis, waar hij later zat, in gala-tenue, mei 1950. Daarna ging hij aan de grens staan onder Breda. Jaren later werd hij door zijn nieuwe baas overgeplaatst naar Zeeuws-Vlaanderen en kocht hij de oude kazerne in IJzendijke, waar vandaan ik iedere dag naar de middelbare school in Oostburg reed...
Koud, grauw, onuitnodigend.
Ik rij door de polders van West-Zeeuws-Vlaanderen. Omgeploegde akkers aan weerskanten. Hier en daar een dijkje met populieren. De bochtige weg tussen IJzendijke en Oostburg is kaal. De populieren die er stonden zijn gekapt. Ik passeer het buurtschap Turkije. In Den Haag zochten ze iemand die bekend was met de couleur locale. In mijn jeugd heb ik deze weg 2 x per dag afgelegd op de fiets. Op het smalle landweggetje dat van Turkije achterlangs naar de grens bij Watervliet meandert, heeft mijn vader als jong marechaussee in een hinderlaag gelegen. Ja, ik ben bekend met de couleur locale. Nabij Aardenburg werd 2 dagen geleden in zijn hoeve Johan de Ridder vermoord aangetroffen. Het rechercheteam Zeeland zit met zijn handen in het haar. In Zeeuws-Vlaanderen gebeuren dit soort dingen niet. Gisteren kreeg ik het dossier dat over de Ridder is aangelegd op mijn bureau. Vandaag word ik verwacht. Kamer geboekt in hotel du Commerce op de markt in Oostburg. In het gemeentehuis is een incident room opgezet. Johan de Ridder, geboren 17 juli 1919, voormalig rijwielhersteller en handelaar in tweedehands auto's en schroot. Gescheiden. 1 dochter. Overleden aan een schotwond in de borst. Oud type pistool, walther ppk. Niets gestolen. Er werd aangebeld. De Ridder heeft zijn voordeur opengemaakt en is vervolgens in de hartstreek geraakt door een kogel. Daarna heeft de dader de deur dicht getrokken en is vertrokken. Geen bandensporen op het erf. Helemaal geen sporen. De interim-leider van het rechercheteam concludeerde dat er waarschijnlijk sprake is van een afrekening in het criminele circuit en startte een antecedenten- en buurtonderzoek. Dit onderzoek heeft voorlopig uitgewezen dat de Ridder een beruchte smokkelaar is geweest, maar omdat het onderzoek nog loopt kon men daaruit geen nadere conclusies trekken. Buurtonderzoek is nog in volle gang. En toen kwam ik dus in zicht bij één of andere wakkere ambtenaar van het CRI. Niet alleen heb ik mijn jeugd doorgebracht in Zeeuws-Vlaanderen. Mijn vader heeft nog op smokkelaars gejaagd. Wat ik me nog kan herinneren is dat mijn vader zich nooit echt heeft weten te vinden in het doodschieten van smokkelaars om een vrachtwagentje boter. Bovendien veel van die smokkelaars waren ex-verzetsstrijders. Ze hielpen piloten over de grens met België, waarna ze door het Belgische verzet verder werden geholpen naar Spanje en uiteindelijk naar Engeland. Na de oorlog was er grof geld te verdienen met het smokkelen van vooral boter naar België. De Belgische regering was daarvan niet gediend en maande Nederland er wat aan te doen. En dus werd de grensstreek van Breda tot aan Sluis volgestouwd met eager young men zoals mijn vader. Veel oudere marechaussees werden overgeplaatst, omdat zij in de oorlog vaak nog hadden meegeholpen met het verzet en de smokkelaars dus persoonlijk goed kenden. Vers van de opleiding in Apeldoorn kwam mijn vader aan in de kazerne van IJzendijke. Ik herinner me nog de kleine zwart-wit fotootjes die hij gemaakt had van de bruinvissen die hij in de Westerschelde zag tijdens zijn boottocht van Hoedekenskerke naar Terneuzen (vermoed ik). Het fotootje van hem achter de kazerne in Sluis, waar hij later zat, in gala-tenue, mei 1950. Daarna ging hij aan de grens staan onder Breda. Jaren later werd hij door zijn nieuwe baas overgeplaatst naar Zeeuws-Vlaanderen en kocht hij de oude kazerne in IJzendijke, waar vandaan ik iedere dag naar de middelbare school in Oostburg reed...
I´m back.
Net voorbij Waterlandkerkje begon het te gieten. Ik vertraagde mijn snelheid op het bochtige stuk vlak voor Oostburg. Van de verte zie je Oostburg, het streekcentrum, al liggen. Een oud stadje dat in de Tweede Wereldoorlog zowat met de grond gelijk gemaakt was, zodat er, anders dan in Aardenburg en Sluis, geen monumentale panden die verwezen naar het rijke Vlaamse verleden waren overgebleven. Herkenbaar aan de grote witte watertoren, al jaren in onbruik, die overal boven uitstak. Alsof de tijd heeft stilgestaan, reed ik de streek in waar ik mijn jeugd heb gesleten. Niet veel was veranderd de afgelopen kwart eeuw. Er is een nieuwbouwwijk aangeplakt, zag ik, en rond Oostburg ligt nu een rondweg. Om het strandverkeer dat in de zomer tot chaos leidt in het stadje om te leiden waarschijnlijk. Stapvoets reed ik langs mijn oude middelbare school, die tegenwoordig niet meer in gebruik lijkt te zijn als middelbare school. Het gebouw staat in de stellages en op het pleintje en het grasveld aan de voorkant staan een schaftketen en bouwmaterialen. Het bakkertje schuin aan de overkant bestaat ook nog, maar zal wel te lijden hebben onder de afgenomen klandizie. Ook de sportzaak, de fietsenmaker en de kantoor- en boekhandel bestaan nog. De bibliotheek waar ik als 13-jarige boeken voor volwassenen leende is in gebruik als vormingscentrum. Ik parkeerde mijn auto op het Ledelplein en liep naar het stadhuis. Gerards de interim-leider van het rechercheteam had mij blijkbaar zien aankomen, want hij stond al in de ruime hal van het aan de binnenkant geheel vernieuwde stadhuis. De eerste mededeling ging over het inkrimpen van het team, omdat er in Goes wat was gebeurd. Ik had 2 plaatselijke rechercheurs tot mijn beschikking en 2 rechercheurs van de overkant die hier tijdelijk waren gestationeerd. De moord had weliswaar veel ophef veroorzaakt, maar de dood van een 84-jarige man in een afgelegen hoeve heeft nu eenmaal minder prioriteit dan de zoveelste grote drugsbust in een veel grotere plaats. Gerards ging me voor naar de incident room. Zo werd dat tegenwoordig genoemd. Waarschijnlijk hebben een paar grapjassen te veel naar Britse detectives gekeken. De ruimte was zo groot als een klein klaslokaal. Niemand aanwezig. Er stonden vier bureau's in en aan één wand was een white board bevestigd, waaraan foto's hingen van het pd (plaats delict), het slachtoffer en de hoeve. Naast de foto's was met een viltstift een rijtje gemaakt van wat tot nu toe bekend was van het slachtoffer. 1. slachtoffer: Johan de Ridder dob 17/7/19. 2. kluizenaar, excentriek, leefde teruggetrokken. 3. ex-smokkelaar (geld?). 4. gescheiden, 1 dochter in Canada. 5. tijd van overlijden 22.15 u - 23.15 u 19/10/03. 6. schotwond in het hart, op slag dood. 7. wapen: walther ppk, lijkt op oud dienstpistool. 8. gevonden door postbode 20/10/03 ca. 11.45 u. 9. geen getuigen. Daarnaast was een korte lijst met acties aangegeven. 1. buurtonderzoek Aardenburg/Sluis P. en U. 2. antecedentenonderzoek G. en B. <Nog geen concreet resultaat> meldde Gerards. Verder moest hij zich excuseren, want hij werd als de donder in Goes verwacht. O, ja er was een afspraak voor me gemaakt met de burgemeester en er zou ook een journalist arriveren van de PZC, die een gesprek wilde hebben met de leider van het rechercheteam... Toen Gerards vertrokken was, tapte ik een bekertje koffie uit de koffiemachine.
I´m back.
Vanmorgen vroeg uit Amsterdam vertrokken naar Oostburg. Kreeg van Sam een stapel documentatie mee om onderweg in te kunnen lezen. Ik vraag me af waarom ik in hemelsnaam deze opdracht heb gekregen en natuurlijk zoals gewoonlijk ook nog eens op het laatste moment. Een freelanceropdracht voor de Provinciale Zeeuwse Courant. Het smokkelaarverleden van Zeeuws Vlaanderen, een hele commotie omdat een stokoude man om zeep is geholpen. Begrijp mijn eigen gebrek aan enthousiasme niet erg, dit is wat ik na het afronden van de specialisatie criminologie zo heb nagejaagd. Alles beter dan het schrijven van culinaire artikelen. Toch vreemd dat ze niet iemand hebben gekozen uit Zeeland zelf. Een chauvinistischer volk schijnt er niet te zijn. En waarom in vredesnaam? Eenmaal onder de Westerscheldetunnel door beland je weliswaar in een gestructureerd landschap maar met somber weer doet het mistroostiger aan dan de rest van Nederland. Met het afleggen van kilometers asfalt door nevels water van de auto’s voor me daalde mijn humeur tot het nulpunt, de ruitenwissers schoten net zo snel heen en weer als mijn gedachten. Er is verdorie altijd file met slecht weer maar vandaag niet. Het is gewoon naar om een gesprek te hebben met een alleswetende rechercheur en geen tijd gehad te hebben om me in te lezen. Ik spiekte tussen de papieren naast me op de passagiersstoel met wie ik eigenlijk een afspraak zou hebben. “Stef Gerards”. De moord op de Ridder en een lap tekst over het smokkelaarsverleden van Zeeuws-Vlaanderen. Rechercheur Gerards vermoed dat de moord daarmee te maken heeft. Ik schoot eigenlijk in de lach, een hele gebeurtenis in Zeeland de afrekening op een stokoude man van halverwege de tachtig. Ik vermoed eerder dat de overvaller “gestoord” is geweest in zijn actie. Niet zo vreemd natuurlijk in die afgelegen gebieden. Hoewel het was natuurlijk bepaald niet nodig geweest om te schieten, dat is vreemd. Ineens werden mijn gedachten onderbroken door een getoeter en ik besef in een schok dat ik op de middenbaan teveel naar links was gegleden. Onmiddellijk probeerde ik te corrigeren maar de auto begon te aquaplanen en ik raakte een paar seconden de macht over het stuur kwijt. Door de slagregen zag ik de achterzijkant van een vrachtwagen voorbij gaan en zag mezelf zo de vangrail in gaan maar kreeg op dat moment godzijdank weer controle. In alle kalmte bracht ik mijn auto terug naar de derde baan en bereikte zo al snel een pompstation. Daar de auto neergezet begon ik over mijn hele lichaam ongecontroleerd te trillen en wilde Sam bellen dat ik er vanaf zag, van alles, maar in plaats daarvan ben ik koffie gaan drinken en toen ik deze met nog trillende handen afrekende bij de pomphouder zag hoe deze nieuwsgierig probeerde te lezen in mijn map papieren. Hij stak een heel verhaal af met veel moars en doars maar zijn stem leek van ver weg te komen. Ik verstond hem niet en dat kon me ook niet schelen. Sippend aan de hete koffie hield ik mijn benen stabiel aan een statafeltje. Voelde me wel iets rustiger worden en las het dossier nog door maar kon me er niet op concentreren.
Oostburg, wat een gat zeg, het zou een centraal punt van een toeristische route moeten zijn maar ik zag niets historisch. Behalve teveel bordjes die verwijzen naar openbare toiletten. Ik stapte uit op het ledelplein en rende zonder paraplu door de regen naar het stadhuis. Binnen in een grote hal meldde ik me aan de balie. Voor mijn gevoel liet de dame met kort peper en zout kleurig haar me een hele tijd staan voordat ze het eindelijk verwaardigde me met over elkaar geslagen armen vragend aan te kijken. Ik voelde hoe regendruppels uit mijn natte haren over mijn gezicht gleden en proefde de bittere smaak van haarlak op mijn lippen.
'ik heb een afspraak met de heer S. Gerards'
'wie bent u precies?' antwoorde er eindelijk een onwelwillende stem terug.
Ik overhandigde, niet geheel zonder trots, mijn nieuwe perspas en ze wierp me hierop een buitengewoon vuile blik toe. Ze liep zonder iets te zeggen weg van de balie langs oude metalen archiefkasten en verdween achter een deur. Ik kon weinig anders doen dan in de hal rondkijken. Deze had een hooggewelfd plafond, een glanzende stenen vloer en een grote Eenhoorn van brons stond er centraal. Ik liep er omheen, het had iets onwerkelijks een sprookjesfiguur te zien in een koud grijs onvriendelijk gehucht.
'Het spijt me maar ik kan niets voor u doen'klonk vanachter me de ijzige stem weer.
Ze liep met kortdate passen op me af. 'Rechercheur Gerards is niet aanwezig.'
'Kunt u me dan vertellen wanneer hij wel weer aanwezig is? Of kunt u hem bellen op zijn GSM'
'Het spijt me juffrouw, ik kan niet vertellen wanneer hij terug zal zijn. Waarom gaat u niet even naar huis en komt u morgen terug?'
Juffrouw, met nadruk op het juffrouw, ze had natuurlijk gelijk op mijn pas zitten kijken naar mijn huwelijkse staat en dan zou ze niet gezien hebben dat ik niet "even naar huis" kan gaan om later terug te komen. Ik voelde een woede in me opkomen, maar dankte slechts vriendelijk en liep het Stadhuis uit. Buiten probeerde ik gelijk Sam te bellen maar kreeg zijn voicemail dus deze maar ingesproken. Ik heb in ieder geval zonder het aan een dorpeling te hoeven vragen zelf een hotel op de Markt gevonden en heb daar een kamer geboekt. Eerst maar eens een bad.
Oostburg, wat een gat zeg, het zou een centraal punt van een toeristische route moeten zijn maar ik zag niets historisch. Behalve teveel bordjes die verwijzen naar openbare toiletten. Ik stapte uit op het ledelplein en rende zonder paraplu door de regen naar het stadhuis. Binnen in een grote hal meldde ik me aan de balie. Voor mijn gevoel liet de dame met kort peper en zout kleurig haar me een hele tijd staan voordat ze het eindelijk verwaardigde me met over elkaar geslagen armen vragend aan te kijken. Ik voelde hoe regendruppels uit mijn natte haren over mijn gezicht gleden en proefde de bittere smaak van haarlak op mijn lippen.
'ik heb een afspraak met de heer S. Gerards'
'wie bent u precies?' antwoorde er eindelijk een onwelwillende stem terug.
Ik overhandigde, niet geheel zonder trots, mijn nieuwe perspas en ze wierp me hierop een buitengewoon vuile blik toe. Ze liep zonder iets te zeggen weg van de balie langs oude metalen archiefkasten en verdween achter een deur. Ik kon weinig anders doen dan in de hal rondkijken. Deze had een hooggewelfd plafond, een glanzende stenen vloer en een grote Eenhoorn van brons stond er centraal. Ik liep er omheen, het had iets onwerkelijks een sprookjesfiguur te zien in een koud grijs onvriendelijk gehucht.
'Het spijt me maar ik kan niets voor u doen'klonk vanachter me de ijzige stem weer.
Ze liep met kortdate passen op me af. 'Rechercheur Gerards is niet aanwezig.'
'Kunt u me dan vertellen wanneer hij wel weer aanwezig is? Of kunt u hem bellen op zijn GSM'
'Het spijt me juffrouw, ik kan niet vertellen wanneer hij terug zal zijn. Waarom gaat u niet even naar huis en komt u morgen terug?'
Juffrouw, met nadruk op het juffrouw, ze had natuurlijk gelijk op mijn pas zitten kijken naar mijn huwelijkse staat en dan zou ze niet gezien hebben dat ik niet "even naar huis" kan gaan om later terug te komen. Ik voelde een woede in me opkomen, maar dankte slechts vriendelijk en liep het Stadhuis uit. Buiten probeerde ik gelijk Sam te bellen maar kreeg zijn voicemail dus deze maar ingesproken. Ik heb in ieder geval zonder het aan een dorpeling te hoeven vragen zelf een hotel op de Markt gevonden en heb daar een kamer geboekt. Eerst maar eens een bad.
Naamtopics, hoe goed geschreven ook, horen in Onzin.
Laat staan slecht geschreven naamtopics.
Laat staan slecht geschreven naamtopics.
And it's only the giving
That makes you
What you are
That makes you
What you are
Oh, kom op. Niet zo nors en nukkig. De opzet van deze topic is absoluut geen geschikt onzinmateriaal. Wij schrikken van grote kuddes woorden. Het resultaat is dan waarschijnlijk een spervuur van één-woord-posts of smilieposts die door de machtige onzininboorling afgevuurd zal worden op deze toch waardige topic. Dat zou zonde zijn, bestaansrecht en zo. Maar gelukkig is er in overleg besloten deze teksten in literatureluurs te plaatsen.quote:Op vrijdag 12 maart 2004 02:12 schreef OllieA het volgende:
Naamtopics, hoe goed geschreven ook, horen in Onzin.
Laat staan slecht geschreven naamtopics.
Kop op, OllieA. Neem een lila pause.
Sorry, die laatste zin kwam plotsklaps, vlak voor ik op "Invoeren" zou drukken, in me op. Ik kon de verleiding niet weerstaan, het was sterker dan ik. Ik ga nu weer een poging wagen, op hoop van zegen.
Ik en mijn leger van stokstaartjes.
Ook al zou het goed geschreven zijn, Ollie, dan zou je het nog slecht geschreven vinden. Een mening van jou over hoe dit proza geschreven is, kan dus nooit een betrouwbare indruk geven.quote:Op vrijdag 12 maart 2004 02:12 schreef OllieA het volgende:
Naamtopics, hoe goed geschreven ook, horen in Onzin.
Laat staan slecht geschreven naamtopics.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 13-03-2004 15:31:14 ]
I´m back.
Ik kan me nog herinneren hoe jij vrolijk en vrij meedeed met een serie nonsens topics in dit forum. Ik beschouwde het echter als een litaraire kunstuiting en liet het staan omdat ik het vernieuwend en interessant vond.quote:Op vrijdag 12 maart 2004 02:12 schreef OllieA het volgende:
Naamtopics, hoe goed geschreven ook, horen in Onzin.
Laat staan slecht geschreven naamtopics.
Dit topic beschouw ik als een literaire kunstuiting en het is origineel/vernieuwend en interessant. Dus ook dit laat ik absoluut staan. Hoort zeker niet in onzin thuis.
Jeetje, wat ben jij een brombeer geworden zeg.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Regen, regen, regen.
De burgemeester benadrukte dat de gemeenschap ernstig geschokt was door de moord op de oude man. De Ridder was in zijn jonge jaren zoiets als een plaatselijke held geweest, vertelde hij. Hij bood alle mogelijke assistentie aan die nodig was en hoopte dat deze verschrikkelijke tragedie snel opgelost zou zijn. Na het bezoek aan de burgemeester ging ik naar de pd. Een eenzame hoeve in de grauwe polders tussen Aardenburg en Eede. Het eigendom was lange tijd niet onderhouden. Zowel het huis als de grote schuur waren in betrekkelijk verre staat van ontbinding. In en rondom de schuur stonden autowrakken. De meesten van een bouwjaar minstens 10 jaar oud. In het huis was een forensisch team bezig geweest. Op de stenen vloer van de hal was het silhouet aftekend van het slachtoffer. De man had op zijn rug gelegen met zijn onderbenen onder zich gevouwen. Ik moest stevig duwen om de voordeur open te trekken. De deur was ook niet goed gesloten geweest door de moordenaar, vandaar kon de postbode naar binnengaan en het slachtoffer ontdekken. Was dit niet zo geweest dan zou de man misschien weken of maanden hier hebben gelegen. In de woonkamer stond een al even vervallen bankstel en wat ander meubilair, waaronder een secretair. De inhoud was in dozen gedaan en meegenomen naar de incident room. Moest nog uitgezocht worden. Het rook muffig in de woonkamer. Alsof de kamer al maanden niet gelucht was. Hier en daar zaten schimmelplekken op het behang. Op de salontafel stond een grote asbak met as en peuken, ernaast twee lege en 1 halfvol pakje zware shag en een gifgroene wegwerpaansteker. Onder de tafel lagen schots en scheef een aantal lege bierblikjes en een lege wijnfles. Geen teevee. Wel een oude radio. De achterkamer was nagenoeg leeg, op een wandkast (inhoud ook meegenomen) en een lange oude tafel en twee oude stoelen na. In de hoek van de achterkamer lagen twee stapels oude kranten. Verderlopend naar de keuken trof ik niet de rotzooi aan die ik half om half vermoed had aan te treffen. Het zag er zelfs vrij proper uit. Op de vele lege wijnflessen na dan. Ik ben al in veel woningen geweest van zowel de slachtoffers als daders van 1 of ander misdrijf. Er was een duidelijk verschil te constateren tussen de woningen van alleenstaande mannen, alleenstaande vrouwen en gezinnen. Eén van de overeenkomsten tussen de woningen van alleenstaande mannen was dat de keuken vaak één grote vuilnisbelt was. Bij de Ridder dus niet. Ook de rest van het huis was weliswaar niet schoon, maar zeker niet vervuild. Alles oud, en duidelijk van een jaren 70 bouwjaar, maar niets echt vervuild. Dit duidde erop dat de Ridder of een vriendin of een werkster had, die het huishouden bijhield. Mogelijke bron van informatie dus. Het schuurtje achter het huis was ook weer een verzamelplaats van lege flessen en bierkratten. De Ridder was dus een stevige drinker geweest, dit ondanks zijn betrekkelijk hoge leeftijd. Een krasse man ook, had Gerards gezegd. Rijzig, lange grijze haren. Meer een kunstenaarstype dan een handelaar in oude auto's en auto-onderdelen.
Toen ik terugreed naar Oostburg was het nog harder gaan regenen. De ruitenwissers konden de toevoer van hemelwater bijna niet aan. Vervelend, toen ik van het Ledelplein met mijn koffer naar het hotel rende was ik doornat geregend. Tijdens de lunch vroeg de uitbater of ik bezig was met die moord op de Ridder in Aardenburg. Ik beaamde dit en hij zij dat er ook al een journalist in het hotel zat. Die moest een achtergrondverhaal schrijven over de moord. De uitbater had de Ridder natuurlijk nooit zelf gekend, maar hij wist van zijn vader dat het een smokkelaar geweest was, die ook nog lange tijd in de gevangenis had gezeten. Volgens zijn vader had het wat te doen met de buit die de Ridder met het smokkelen had vergaard. Want de Ridder moet in die tijd een lieve duit verdiend hebben met dat smokkelen. En natuurlijk bewaren dat soort types hun geld niet op de bank, maar in een matras of in een oude sok. Maar de ober wilde mij verder niet van mijn maaltijd houden en wenste me dus een smakelijke dis toe. Lange tijd in de gevangenis gezeten? Ik zou dat moeten checken, want Gerards had daarover niets gezegd of geschreven in het dossier dat hij had aangelegd. Het zou een afrekening kunnen zijn vanuit het verleden. Maar hoeveel van dat soort oude knakkers zouden nog in leven zijn? De goude tijd van het smokkelen was rond 1950 al voorbij. Tijdgenoten van de Ridder zijn overleden of zitten in een verzorgingstehuis. Niettemin interessante lead.
De burgemeester benadrukte dat de gemeenschap ernstig geschokt was door de moord op de oude man. De Ridder was in zijn jonge jaren zoiets als een plaatselijke held geweest, vertelde hij. Hij bood alle mogelijke assistentie aan die nodig was en hoopte dat deze verschrikkelijke tragedie snel opgelost zou zijn. Na het bezoek aan de burgemeester ging ik naar de pd. Een eenzame hoeve in de grauwe polders tussen Aardenburg en Eede. Het eigendom was lange tijd niet onderhouden. Zowel het huis als de grote schuur waren in betrekkelijk verre staat van ontbinding. In en rondom de schuur stonden autowrakken. De meesten van een bouwjaar minstens 10 jaar oud. In het huis was een forensisch team bezig geweest. Op de stenen vloer van de hal was het silhouet aftekend van het slachtoffer. De man had op zijn rug gelegen met zijn onderbenen onder zich gevouwen. Ik moest stevig duwen om de voordeur open te trekken. De deur was ook niet goed gesloten geweest door de moordenaar, vandaar kon de postbode naar binnengaan en het slachtoffer ontdekken. Was dit niet zo geweest dan zou de man misschien weken of maanden hier hebben gelegen. In de woonkamer stond een al even vervallen bankstel en wat ander meubilair, waaronder een secretair. De inhoud was in dozen gedaan en meegenomen naar de incident room. Moest nog uitgezocht worden. Het rook muffig in de woonkamer. Alsof de kamer al maanden niet gelucht was. Hier en daar zaten schimmelplekken op het behang. Op de salontafel stond een grote asbak met as en peuken, ernaast twee lege en 1 halfvol pakje zware shag en een gifgroene wegwerpaansteker. Onder de tafel lagen schots en scheef een aantal lege bierblikjes en een lege wijnfles. Geen teevee. Wel een oude radio. De achterkamer was nagenoeg leeg, op een wandkast (inhoud ook meegenomen) en een lange oude tafel en twee oude stoelen na. In de hoek van de achterkamer lagen twee stapels oude kranten. Verderlopend naar de keuken trof ik niet de rotzooi aan die ik half om half vermoed had aan te treffen. Het zag er zelfs vrij proper uit. Op de vele lege wijnflessen na dan. Ik ben al in veel woningen geweest van zowel de slachtoffers als daders van 1 of ander misdrijf. Er was een duidelijk verschil te constateren tussen de woningen van alleenstaande mannen, alleenstaande vrouwen en gezinnen. Eén van de overeenkomsten tussen de woningen van alleenstaande mannen was dat de keuken vaak één grote vuilnisbelt was. Bij de Ridder dus niet. Ook de rest van het huis was weliswaar niet schoon, maar zeker niet vervuild. Alles oud, en duidelijk van een jaren 70 bouwjaar, maar niets echt vervuild. Dit duidde erop dat de Ridder of een vriendin of een werkster had, die het huishouden bijhield. Mogelijke bron van informatie dus. Het schuurtje achter het huis was ook weer een verzamelplaats van lege flessen en bierkratten. De Ridder was dus een stevige drinker geweest, dit ondanks zijn betrekkelijk hoge leeftijd. Een krasse man ook, had Gerards gezegd. Rijzig, lange grijze haren. Meer een kunstenaarstype dan een handelaar in oude auto's en auto-onderdelen.
Toen ik terugreed naar Oostburg was het nog harder gaan regenen. De ruitenwissers konden de toevoer van hemelwater bijna niet aan. Vervelend, toen ik van het Ledelplein met mijn koffer naar het hotel rende was ik doornat geregend. Tijdens de lunch vroeg de uitbater of ik bezig was met die moord op de Ridder in Aardenburg. Ik beaamde dit en hij zij dat er ook al een journalist in het hotel zat. Die moest een achtergrondverhaal schrijven over de moord. De uitbater had de Ridder natuurlijk nooit zelf gekend, maar hij wist van zijn vader dat het een smokkelaar geweest was, die ook nog lange tijd in de gevangenis had gezeten. Volgens zijn vader had het wat te doen met de buit die de Ridder met het smokkelen had vergaard. Want de Ridder moet in die tijd een lieve duit verdiend hebben met dat smokkelen. En natuurlijk bewaren dat soort types hun geld niet op de bank, maar in een matras of in een oude sok. Maar de ober wilde mij verder niet van mijn maaltijd houden en wenste me dus een smakelijke dis toe. Lange tijd in de gevangenis gezeten? Ik zou dat moeten checken, want Gerards had daarover niets gezegd of geschreven in het dossier dat hij had aangelegd. Het zou een afrekening kunnen zijn vanuit het verleden. Maar hoeveel van dat soort oude knakkers zouden nog in leven zijn? De goude tijd van het smokkelen was rond 1950 al voorbij. Tijdgenoten van de Ridder zijn overleden of zitten in een verzorgingstehuis. Niettemin interessante lead.
I´m back.
Corfu associeerde ik met het Nouvelle Vague genre.
Zeeuws Vlaanderen begin ik te associëren met het Film Noir genre.
Zeeuws Vlaanderen begin ik te associëren met het Film Noir genre.
Het is je hopelijk toch wel opgevallen dat Ryan zo maf als een deur, helemaal doorgedraaid, het einde zoek, totaal de weg kwijt, compleet gestoord, etc. is?quote:Op vrijdag 12 maart 2004 14:50 schreef Isabeau het volgende:
[..]
Ik kan me nog herinneren hoe jij vrolijk en vrij meedeed met een serie nonsens topics in dit forum. Ik beschouwde het echter als een litaraire kunstuiting en liet het staan omdat ik het vernieuwend en interessant vond.
Dit topic beschouw ik als een literaire kunstuiting en het is origineel/vernieuwend en interessant. Dus ook dit laat ik absoluut staan. Hoort zeker niet in onzin thuis.
Jeetje, wat ben jij een brombeer geworden zeg.
During the first half of the 20th century, Duke Paoa Kahinu Mokoe Hulikohola Kahanamoku emerged as the world's consummate waterman, its fastest swimmer and foremost surfer, the first truly famous beach boy
Donkere wolken voerden nog meer regen aan. Van de uitbater, met zijn typisch Oostburgse tongval, kreeg ik een paraplu. In de incident room trof ik Peters en Udink aan die zich, volgens het lijstje op het white board, met het buurtonderzoek hadden bezig gehouden. Peters ken ik van een vorig onderzoek. Udink is nog groen. Ze waren lukraak begonnen bij de huisjes en boerderijen in de buurt, maar hadden bot gevangen. Niemand bemoeide zich veel met de Ridder. Niemand hield ook bij wie er bij hem langs kwam. Laat staan op een zondagavond. Hier in de buurt gaan dan de luiken dicht. De Ridder was een moeilijk mens. Ondanks zijn flamboyante kunstenaars uiterlijk. Zo was er vorig jaar een hele rel ontstaan toen hij weigerde zijn deel van de sloten schoon te maken rond zijn eigendom. Is waterstaat zelfs aan te pas gekomen. Uiteindelijk liet hij zijn sloten schoonmaken door een loonbedrijf. Hierna kwam het gesodemieter met de rekening, die hij niet wilde betalen. Hij heeft zelfs een keer een deurwaarder van zijn erf getrapt. Peters en Udink controleerden toen zijn financiën en kwamen erachter dat hij slechts AOW ontving. En dat ook maar gedeeltelijk. Voor zover ze konden zien betekende dit het einde voor het motief geld. De Ridder had geen geld. Huiszoeking had niets in een ouwe sok of een matras opgeleverd. Zijn bankrekening was nagenoeg leeg. En hij had schulden. Ander feit dat boven tafel kwam was dat hij ongeveer eens per week naar een café ging aan de grens tussen IJzendijke en Watervliet. Een café dat bekend stond als een oude smokkelaarskroeg naar het scheen. Hij ging met één van die brakke auto's die bij hem op het erf stonden en kwam dan niet onregelmatig met zijn zatte kop via de talloze binnenweggetjes die hij op zijn broekzak kende terug. Op die manier was hij volgens één van de buren ook in de gevangenis beland. In België. Lang geleden al. Hit and run. Maar dat zou het uitvoerige antecedentenonderzoek wel uitwijzen. Mijn vermoeden dat de Ridder of een vriendin had of een werkster leverde geen commentaar op bij Peters en Udink. Ze hadden er niet naar gevraagd. Het was hen ook niet opgevallen dat de woning van de Ridder voor een alcoholist van zijn leeftijd er eigenlijk bijzonder proper had uitgezien. Werkster konden we sowieso afstrepen, omdat hij geen geld had. Maar vriendin zouden ze nog uitzoeken.
Ik ging naar het café aan de grens. Ik kende het, want wij hadden er ongeveer 2 km vandaan gewoond. Mijn ouders gingen daar op hun fietstochten in de zomer ook vaak een pientje halen. Vlak achter het café lag een boerderij waar mijn moeder altijd verse melk ging halen. De tijd lijkt geheel stilgestaan te hebben, viel me weer op toen ik over de landweggetjes in het polderlandschap reed. Het had net zo goed 1975 kunnen zijn, of 1950. Niets herinnert je eraan dat je in 2003 zit. Het café had een grote parkeerplaats, waar ik mijn auto stalde. De zaak was open. Er zaten 3 mensen aan de bar. De uitbater was een kale 50'er. Ik stelde me voor en vertelde over het doel van mijn bezoek. De uitbater bood me meteen een pientje aan, dat ik niet afsloeg. Ja, de Ridder kwam iedere maandag, als het zich toeliet, langs. Zijn bezoek begon rond 3 uur en rond 11 uur was hij meestal weer weg. Hij zat vaak aan de korte kant van de bar. Dronk kopstootjes en af en toe had hij contact met de andere gasten. Steevast om de week ontmoette hij er een man met een Vlaamse tongval. Het leken oude bekenden te zijn. Eén van de gasten bemoeide zich vervolgens met het gesprek. De Ridder had veel zwart geld in Vlaanderen. Die Vlaming bracht een enveloppe voor hem mee met geld en ging na 1 of 2 pientjes weer weg. Ik keek de uitbater aan, die verschrikt terugkeek. Nee, hij wist daar niet vanaf, zei hij. Hij hield zich niet bezig met wat zijn gasten bekonkelden in zijn kroeg. Het was waar dat er in zijn café in het verleden veel ex-smokkelaars zaten. Ook ex-douaniers. Maar dat was voor zijn tijd. Bovendien de meesten lagen nu onder de groene zoden. De Ridder was misschien de laatste van die oude smokkelaars die nog langs kwam. Hij wist verder van niets. Dus toch geld, concludeerde ik. De Vlaming was afgelopen maandag niet geweest en zou dus als hij niet wist wat met de Ridder was gebeurd as. maandag weer langs komen. Ik vroeg of zij wat wisten over het verleden van de Ridder. De bezoeker die al eerder had gesproken nam het woord. De Ridder had zeker 20 jaar in Vlaanderen in de gevangenis gezeten, zei hij. Ergens in de jaren 60 reed hij bij een dronkemans achtervolging, hier vlak achter het café bij Watervliet, een gensdarmes dood, die bij een afzetting stond. Ze hebben hem toen gepakt voor alles waarvan ze hem in de jaren 40 en 50 verdachten. Hij heeft de maximale straf gekregen en die uitgezeten. Tijdens zijn straf liet zijn vrouw zich van hem scheiden, waardoor de Ridder behoorlijk verbitterd was geraakt. Misschien de reden van zijn alcoholverslaving. Na zijn straf heeft-ie zich gevestigd in Aardenburg als fietsenmaker, zijn oude beroep, en later als handelaar in tweedehands auto's. Maar het drinken en de achtervolgingen bleven voortduren. Hij liep ook regelmatig tegen een boete oid aan. Hij was ook voor de tweede keer getrouwd met een veel jonger vrouwtje. maar dat ging ook niet goed. Hij is nog wel vader geworden toen hij al een eindje in de 60 was. Maar hij heeft dat kind nooit erkend. Mijn vraag of hij tegenwoordig een vriendin had, kon niet worden bevestigd, maar ook niet worden ontkend. Geen van de aanwezigen waren ervan op de hoogte, maar goed beschouwd zou het best kunnen. De Ridder was ondanks zijn gevorderde leeftijd en zijn alcoholmisbruik nog steeds een kwieke vent. Hij sprak er in ieder geval nooit over. De pient werd nog eens volgetapt. Daarna reed ik weer naar Oostburg terug.
Ik ging naar het café aan de grens. Ik kende het, want wij hadden er ongeveer 2 km vandaan gewoond. Mijn ouders gingen daar op hun fietstochten in de zomer ook vaak een pientje halen. Vlak achter het café lag een boerderij waar mijn moeder altijd verse melk ging halen. De tijd lijkt geheel stilgestaan te hebben, viel me weer op toen ik over de landweggetjes in het polderlandschap reed. Het had net zo goed 1975 kunnen zijn, of 1950. Niets herinnert je eraan dat je in 2003 zit. Het café had een grote parkeerplaats, waar ik mijn auto stalde. De zaak was open. Er zaten 3 mensen aan de bar. De uitbater was een kale 50'er. Ik stelde me voor en vertelde over het doel van mijn bezoek. De uitbater bood me meteen een pientje aan, dat ik niet afsloeg. Ja, de Ridder kwam iedere maandag, als het zich toeliet, langs. Zijn bezoek begon rond 3 uur en rond 11 uur was hij meestal weer weg. Hij zat vaak aan de korte kant van de bar. Dronk kopstootjes en af en toe had hij contact met de andere gasten. Steevast om de week ontmoette hij er een man met een Vlaamse tongval. Het leken oude bekenden te zijn. Eén van de gasten bemoeide zich vervolgens met het gesprek. De Ridder had veel zwart geld in Vlaanderen. Die Vlaming bracht een enveloppe voor hem mee met geld en ging na 1 of 2 pientjes weer weg. Ik keek de uitbater aan, die verschrikt terugkeek. Nee, hij wist daar niet vanaf, zei hij. Hij hield zich niet bezig met wat zijn gasten bekonkelden in zijn kroeg. Het was waar dat er in zijn café in het verleden veel ex-smokkelaars zaten. Ook ex-douaniers. Maar dat was voor zijn tijd. Bovendien de meesten lagen nu onder de groene zoden. De Ridder was misschien de laatste van die oude smokkelaars die nog langs kwam. Hij wist verder van niets. Dus toch geld, concludeerde ik. De Vlaming was afgelopen maandag niet geweest en zou dus als hij niet wist wat met de Ridder was gebeurd as. maandag weer langs komen. Ik vroeg of zij wat wisten over het verleden van de Ridder. De bezoeker die al eerder had gesproken nam het woord. De Ridder had zeker 20 jaar in Vlaanderen in de gevangenis gezeten, zei hij. Ergens in de jaren 60 reed hij bij een dronkemans achtervolging, hier vlak achter het café bij Watervliet, een gensdarmes dood, die bij een afzetting stond. Ze hebben hem toen gepakt voor alles waarvan ze hem in de jaren 40 en 50 verdachten. Hij heeft de maximale straf gekregen en die uitgezeten. Tijdens zijn straf liet zijn vrouw zich van hem scheiden, waardoor de Ridder behoorlijk verbitterd was geraakt. Misschien de reden van zijn alcoholverslaving. Na zijn straf heeft-ie zich gevestigd in Aardenburg als fietsenmaker, zijn oude beroep, en later als handelaar in tweedehands auto's. Maar het drinken en de achtervolgingen bleven voortduren. Hij liep ook regelmatig tegen een boete oid aan. Hij was ook voor de tweede keer getrouwd met een veel jonger vrouwtje. maar dat ging ook niet goed. Hij is nog wel vader geworden toen hij al een eindje in de 60 was. Maar hij heeft dat kind nooit erkend. Mijn vraag of hij tegenwoordig een vriendin had, kon niet worden bevestigd, maar ook niet worden ontkend. Geen van de aanwezigen waren ervan op de hoogte, maar goed beschouwd zou het best kunnen. De Ridder was ondanks zijn gevorderde leeftijd en zijn alcoholmisbruik nog steeds een kwieke vent. Hij sprak er in ieder geval nooit over. De pient werd nog eens volgetapt. Daarna reed ik weer naar Oostburg terug.
I´m back.
Op de terugweg reed ik langs het huis van mijn jeugd. De voormalige marechaussee kazerne van IJzendijke aan de jufferschans. Het grote huis had 7 slaapkamers, een garage, een schuur, zelfs nog een waterput, een groot gazon omringd met cypressen en een moestuin, waar mijn vader groenten en aardbeien verbouwde. Als het helder weer was, kon je over de uitgestrekte polders aan de voorkant van het huis de vlam van Dow Chamicals in Terneuzen waarnemen. Toen mijn ouders eens een pientje pakten in het café aan de grens deden wij met een paar buurkinderen verstoppertje in en rondom het grote huis. Eerst deden we de zolderkamer op slot waar de oudste broer, die op ons moest oppassen, plaatjes draaide en knutselde aan zijn modelspoorbaan. Aan de achterkant kon je, via de garage, langs de gevel naar boven klimmen en via het uitbouwsel van het toilet op de eerste verdieping zelfs het zolderraam bereiken. En dus klommen we als apen naar de zolder toe. Toen onze ouders onverhoeds op het erf aankwamen, zagen ze welke gevaarlijke capriolen we uithaalden en dus kregen we ongenadelijk op onze donder. Ook de oudste broer natuurlijk, die al die tijd onkundig was van wat wij uitvoerden en zelfs nog opgesloten zat in zijn kamer. Toen ik in Oostburg aankwam was de miezerregen weer omgeslagen in een pittige bui. Grote plassen op het Ledelplein gaven aan dat het rioolstelsel van het stadje de toevoer van het regenwater niet meer bij kon houden. De woensdagse marktdag op de grote markt was compleet verregend. De meeste marktkraampjes werden al opgedoekt. De uitbaters hadden een niet erg lucratieve dag achter de rug. Nu was het seizoen natuurlijk sowieso al voorbij. Geen Duitsers meer te bekennen. Duitsers herkende je uit duizenden. Meestal waren ze met dit weer in identieke gele regenjassen gewikkeld. Voorzien van zuidwester en plastic kaplaarzen. Hun kroost in een bolderkar, die je hier overal kon huren. Op Duisters werd veel gescholden en met een strak gezicht wees men hen steevast de verkeerde weg. Neemt niet weg dat een belangrijk deel van de beroepsbevolking, zeker in het aan de kust gelegen Cadzand, een goed belegde boterham verdiende aan die Duisters. Ik opende mijn paraplu en besloot eerst nog een rondje te lopen door Oostburg. De straat van het gemeentehuis tot aan de fietsenmaker was een soort winkelstraat geworden. Voor de rest ook weer geen veranderingen. Zelfs het kroegje aan de markt, Markt 15 genaamd, was nog open en diende nog als opvangcentrum voor de locale schooljeugd, zag ik. Menigeen had dier zijn eerste biertje gedronken of zijn eerste jointje geroken. Menigeen heeft hier ook zijn eerste vriendinnteje gekregen. Net toen ik toe was aan markt 15 verhuisden we uit Zeeuws-Vlaanderen. Ik heb wel tussen de middag in markt 15 gezeten. Aan de koffie met een groot deel van onze klas. Of op het terras in de vroege zomers met een colaatje. In het gemeentehuis trof ik niemand aan. De kordaate receptioniste hield me staande en deelde mede dat er van morgen een journaliste voor rechercheur Gerards was gearriveerd.
I´m back.
Op het bureau lag een dossier met daarop een briefje van Bos, de rechercheur die het antecedenten onderzoek deed. <Dossier afkomstig van CRI. Meer informatie nodig uit België. Bos.> Ik opende het dossier en begon in omgekeerde volgorde te lezen.
Voor de oorlog werkte de Ridder in IJzendijke, waar hij geboren en getogen was, als fietsenmaker in de zaak van zijn vader. De fiets was in die tijd het belangrijkste vervoersmiddel van de gewone burger, dus het beroep had op zich een redelijke status en je kon er een redelijke boterham mee verdienen. Tijdens de mobilisatie van 1939 was hij ingedeeld bij het corps wielrijders waarin hij dezelfde functie uitoefende. In mei 1940 onderscheidde hij zich door in het oog van de vijand nabij de Moerdijkbrug 3 gewonde mede-strijders in veiligheid te brengen. Na de capitulatie ging hij terug naar IJzendijke, alwaar hij trouwde met zijn jeugdliefde Marrietje Openneer en de zaak van zijn inmiddels overleden vader overnam. Dit laatste zou hem behouden voor de door de bezetter ingestelde Arbeitseinsatz. In oktober 1941 werd hun enige kind, Jacqueline, geboren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij pilotenhelper bij het verzet. Deze werkzaamheden bestonden uit het onderdak verschaffen en naar Antwerpen smokkelen van neergestorte geallieerde piloten. Daarnaast was hij onderdeel van een knokploeg, die waar nodig sabotages verrichtte, onderduikers hielp en aanslagen uitvoerde. (Geen specificaties.) Hij was aanwezig toen Koningin Wilhelmina in 1944 voor het eerst weer voet op bevrijde bodem zette nabij Eede. Daarna volgde een periode waarin hij lid was van de Binnenlandse Strijdkrachten en o.m. in West-Brabant werd ingezet. In St. Willibrord ('t Heike) deed hij toen belangrijke contacten op die zouden leidden tot zijn smokkelaarscarrière. Zijn carrière bij de BS liep naadloos over in zijn carrière als smokkelaar. Met een opgekalefatterde legertruc van de Amerikanen werden in 1946 al de eerste smokkelroutes gereden. Het hoogtepunt van zijjn smokkelaarscarrière lag rond 1949-1950. Hij bezat toen een Buick bestelauto waarmee hijzelf als lokaas voor de marechaussee door de polders van West- en Midden-Zeeuws-Vlaanderen racete, terwijl zijn vrachtwagens met smokkelwaar over de grens reden. In de periode 1946-1952 werd de Ridder in totaal 14 keer gearrsteerd, maar nooit voor ernstige delicten. Eén en ander resulteerde alleen in boetes en ontzegging van het rijbewijs. Met recht was hij één van de succesvolste smokkelaars in West-Zeeuws-Vlaanderen. Foto's uit die tijd, die in het dossier zitten, laten een keurig in het pak zittende rijzige man zien. Naast zijn grote bestelauto of aan het stuur ervan. Een zwierige blonde kuif boven scherpe felle ogen. Toen in 1953 het smokkelen goeddeels voorbij was, ging de Ridder zich bezighouden met heling van gestolen goederen, die via 't Heike werden aangevoerd. Dit resulteerde in zijn arrestatie in 1954 en gevangenisstraf van 2 jaar, die hij uitzat in de koepel van Breda. Na zijn gevangenisstraf werd hij talloze malen opgepakt ivm ordeverstoringen en openbare dronkenschap. De Ridder kreeg de reputatie van rokkenjager. Ook zijn illegale actviteiten gingen gewoon door. Inmiddels hadden zijn echtgenote en kind hem verlaten. Toch bleef het betrekkelijk stil rondom de Ridder. Geen arrestaties en veroordelingen meer. Tot 1959. In april van dat jaar wordt hij gearresteerd als verdachte van een viervoudige (roof)moord in Watervliet (B) op een bankiersechtpaar en twee gensdarmes. Betrokkenheid kan echter niet worden bewezen. Dan veroorzaakt hij In februari van 1960, tijdens een achtervolging door de Belgische gendarmerie nabij Watervliet, de dood van één gensdarmes en de verwonding van een andere gensdarmes bij een afzetting. Dit leidt tot een gevangenisstraf van 20 jaar, waarvan hij er maar liefst 18 jaar uitzit. Wat idd bijzonder genoemd mag worden. In 1978 is hij weer vrij man. Inmiddels had zijn vrouw zich van hem laten scheiden en was zijn zaak in IJzendijke onder de hamer gekomen. Vermoedelijk met de opbrengst van zijn zaak in IJzendijke begint hij in 1979 een rijwielherstelzaak in Aardenburg, die hij in 1984 verkoopt. Hij koopt dan het eigendom in de polder tussen Aardenburg en Draaibrug en gaat handelen in tweedehandsauto's. Over de periode 1984-2003 staat niets vermeldt in dit dossier. Wel zit er nog informatie bij van de FIOD, die belangstelling heeft voor de buit die de Ridder met het smokkelen heeft vergaard. Deze belangstelling dateert al vanaf de jaren 50 en leeft af en toe op. Bijvoorbeeld bij zijn vrijlating in 1978. Bij de aankoop van zijn eigendom in de polder, dat hij cash betaald (fl 75.000,=). Maar vooral ook, en dit is natuurlijk interessant moet ik zeggen, vanwege de moorden in Watervliet. Volgens het dossier was de bankier Vandenbrandde te Watervliet werkzaam als witwasser voor smokkelaars. Belgische autoriteiten deden al een jaar onderzoek naar de witwas praktijken van Vandenbrandde. Bij de roof in het huis van Vandenbrandde werd een onbekend bedrag uit de kluis weggenomen. Het parket te Antwerpen ging ervan uit dat dit bedrag bestond uit de buit van verschillende smokkelaars die bij Vandenbrandde cliënt waren. De Ridder werd als verdachte gezien vanwege het feit dat hij in dezelfde nacht (25-26 april 1959) in en rond Watervliet in zijn opvallende Buick werd gezien. Er werd zelfs nog even een achtervolging ingezet, aldus het pv, dat bijgesloten was. Getuigenissen verklaarden dat de Ridder idd een bekende was van het echtpaar Vandenbrandde en er regelmatig over de vloer kwam. Overigens werden de moorden nooit opgelost en is het onbekende bedrag nog altijd verdwenen.
Als de moord op de Ridder te maken heeft met zijn verleden dan was dit de belangrijkste aanwijzing. De viervoudige moord in Watervliet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 15-03-2004 15:38:26 ]
Voor de oorlog werkte de Ridder in IJzendijke, waar hij geboren en getogen was, als fietsenmaker in de zaak van zijn vader. De fiets was in die tijd het belangrijkste vervoersmiddel van de gewone burger, dus het beroep had op zich een redelijke status en je kon er een redelijke boterham mee verdienen. Tijdens de mobilisatie van 1939 was hij ingedeeld bij het corps wielrijders waarin hij dezelfde functie uitoefende. In mei 1940 onderscheidde hij zich door in het oog van de vijand nabij de Moerdijkbrug 3 gewonde mede-strijders in veiligheid te brengen. Na de capitulatie ging hij terug naar IJzendijke, alwaar hij trouwde met zijn jeugdliefde Marrietje Openneer en de zaak van zijn inmiddels overleden vader overnam. Dit laatste zou hem behouden voor de door de bezetter ingestelde Arbeitseinsatz. In oktober 1941 werd hun enige kind, Jacqueline, geboren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij pilotenhelper bij het verzet. Deze werkzaamheden bestonden uit het onderdak verschaffen en naar Antwerpen smokkelen van neergestorte geallieerde piloten. Daarnaast was hij onderdeel van een knokploeg, die waar nodig sabotages verrichtte, onderduikers hielp en aanslagen uitvoerde. (Geen specificaties.) Hij was aanwezig toen Koningin Wilhelmina in 1944 voor het eerst weer voet op bevrijde bodem zette nabij Eede. Daarna volgde een periode waarin hij lid was van de Binnenlandse Strijdkrachten en o.m. in West-Brabant werd ingezet. In St. Willibrord ('t Heike) deed hij toen belangrijke contacten op die zouden leidden tot zijn smokkelaarscarrière. Zijn carrière bij de BS liep naadloos over in zijn carrière als smokkelaar. Met een opgekalefatterde legertruc van de Amerikanen werden in 1946 al de eerste smokkelroutes gereden. Het hoogtepunt van zijjn smokkelaarscarrière lag rond 1949-1950. Hij bezat toen een Buick bestelauto waarmee hijzelf als lokaas voor de marechaussee door de polders van West- en Midden-Zeeuws-Vlaanderen racete, terwijl zijn vrachtwagens met smokkelwaar over de grens reden. In de periode 1946-1952 werd de Ridder in totaal 14 keer gearrsteerd, maar nooit voor ernstige delicten. Eén en ander resulteerde alleen in boetes en ontzegging van het rijbewijs. Met recht was hij één van de succesvolste smokkelaars in West-Zeeuws-Vlaanderen. Foto's uit die tijd, die in het dossier zitten, laten een keurig in het pak zittende rijzige man zien. Naast zijn grote bestelauto of aan het stuur ervan. Een zwierige blonde kuif boven scherpe felle ogen. Toen in 1953 het smokkelen goeddeels voorbij was, ging de Ridder zich bezighouden met heling van gestolen goederen, die via 't Heike werden aangevoerd. Dit resulteerde in zijn arrestatie in 1954 en gevangenisstraf van 2 jaar, die hij uitzat in de koepel van Breda. Na zijn gevangenisstraf werd hij talloze malen opgepakt ivm ordeverstoringen en openbare dronkenschap. De Ridder kreeg de reputatie van rokkenjager. Ook zijn illegale actviteiten gingen gewoon door. Inmiddels hadden zijn echtgenote en kind hem verlaten. Toch bleef het betrekkelijk stil rondom de Ridder. Geen arrestaties en veroordelingen meer. Tot 1959. In april van dat jaar wordt hij gearresteerd als verdachte van een viervoudige (roof)moord in Watervliet (B) op een bankiersechtpaar en twee gensdarmes. Betrokkenheid kan echter niet worden bewezen. Dan veroorzaakt hij In februari van 1960, tijdens een achtervolging door de Belgische gendarmerie nabij Watervliet, de dood van één gensdarmes en de verwonding van een andere gensdarmes bij een afzetting. Dit leidt tot een gevangenisstraf van 20 jaar, waarvan hij er maar liefst 18 jaar uitzit. Wat idd bijzonder genoemd mag worden. In 1978 is hij weer vrij man. Inmiddels had zijn vrouw zich van hem laten scheiden en was zijn zaak in IJzendijke onder de hamer gekomen. Vermoedelijk met de opbrengst van zijn zaak in IJzendijke begint hij in 1979 een rijwielherstelzaak in Aardenburg, die hij in 1984 verkoopt. Hij koopt dan het eigendom in de polder tussen Aardenburg en Draaibrug en gaat handelen in tweedehandsauto's. Over de periode 1984-2003 staat niets vermeldt in dit dossier. Wel zit er nog informatie bij van de FIOD, die belangstelling heeft voor de buit die de Ridder met het smokkelen heeft vergaard. Deze belangstelling dateert al vanaf de jaren 50 en leeft af en toe op. Bijvoorbeeld bij zijn vrijlating in 1978. Bij de aankoop van zijn eigendom in de polder, dat hij cash betaald (fl 75.000,=). Maar vooral ook, en dit is natuurlijk interessant moet ik zeggen, vanwege de moorden in Watervliet. Volgens het dossier was de bankier Vandenbrandde te Watervliet werkzaam als witwasser voor smokkelaars. Belgische autoriteiten deden al een jaar onderzoek naar de witwas praktijken van Vandenbrandde. Bij de roof in het huis van Vandenbrandde werd een onbekend bedrag uit de kluis weggenomen. Het parket te Antwerpen ging ervan uit dat dit bedrag bestond uit de buit van verschillende smokkelaars die bij Vandenbrandde cliënt waren. De Ridder werd als verdachte gezien vanwege het feit dat hij in dezelfde nacht (25-26 april 1959) in en rond Watervliet in zijn opvallende Buick werd gezien. Er werd zelfs nog even een achtervolging ingezet, aldus het pv, dat bijgesloten was. Getuigenissen verklaarden dat de Ridder idd een bekende was van het echtpaar Vandenbrandde en er regelmatig over de vloer kwam. Overigens werden de moorden nooit opgelost en is het onbekende bedrag nog altijd verdwenen.
Als de moord op de Ridder te maken heeft met zijn verleden dan was dit de belangrijkste aanwijzing. De viervoudige moord in Watervliet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 15-03-2004 15:38:26 ]
I´m back.
Dit naar aanleiding van een post in VRIJHEID VAN MENINGSUITING... een farce?...quote:Op donderdag 26 februari 2004 12:55 schreef sjun het volgende:
[..]
Verziek deze draad nu niet verder vanuit een misplaatst gevoel voor humor of omdat je wat aandacht tekort komt.
Dit schreef je aan Thumb-bolt-on, heb ik het toch goed onthouden Sjun!
En laat Thumb-bolt-on nu juist wel een overduidelijke kloon van mij zijn. De enige die ik heb en puur door mensen zoals jij, die mijn bestaan niet willen accepteren. Het is immers veel makkelijker om Ryan keer op keer af te zeiken en hem af te doen als een schizofrene gek.
Maar Sjun je nam het werkelijk voor onze zelfspot op. Zelfspot is namelijk belangrijk om te relativeren en weer e.e.a. op zijn plek te krijgen. Dat voorkomt dat je binnen een paar uur je excuses maakt om even later weer te galbakken omdat je het eigenlijk allemaal niet zo goed begrijpt.
Dit topic Lila Pause en Corfu, geven mij gemengde gevoelens, ik heb er bijzonder veel van mezelf ingestopt.
Maar leuk dat je dit topic gelezen hebt, zonder er zelfs ook maar iets van begrepen te hebben.
B.t.w., ik heb een cam en als je nog eens in het echt wil zwaaien, dan weet je me te vinden op MSN. Misschien maakt het je een keer wat standvastiger in je meningen.
Nu je het zegt begint het mij ook op te vallen - het proza dwaalt er niet minder om!quote:Op zaterdag 13 maart 2004 15:19 schreef Berserker het volgende:
[..]
Het is je hopelijk toch wel opgevallen dat Ryan zo maf als een deur, helemaal doorgedraaid, het einde zoek, totaal de weg kwijt, compleet gestoord, etc. is?
Ach, vergeleken met types als jij lijkt Ryan ineens geestelijk zeer gezond.quote:Op maandag 29 maart 2004 21:38 schreef lucida het volgende:
Nu je het zegt begint het mij ook op te vallen - het proza dwaalt er niet minder om!
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
.quote:Op maandag 29 maart 2004 22:32 schreef RaisinGirl het volgende:
[..]
Ach, vergeleken met types als jij lijkt Ryan ineens geestelijk zeer gezond.
.
I´m back.
Je zegt het juist lijkt!quote:Op maandag 29 maart 2004 22:32 schreef RaisinGirl het volgende:
[..]
Ach, vergeleken met types als jij lijkt Ryan ineens geestelijk zeer gezond.
Ik heb je echt geraakt he?quote:Op dinsdag 30 maart 2004 00:28 schreef lucida het volgende:
[..]
Je zegt het juist lijkt!
Wees nu echt eens een held? Vrij slap dit. Zonde van dit topic ook.
[ Bericht 0% gewijzigd door Stali op 30-03-2004 00:51:51 ]
Verzin je dat nou allemaal ter plekke of put je uit de overdadige fantasie van Ryan3 - hoe dan ook knap hoor!quote:Op dinsdag 30 maart 2004 00:40 schreef Stali het volgende:
[..]
Ik heb je echt geraakt he?
Wees nu echt eens een held? Vrij slap dit. Zonde van dit topic ook.
Ik wist wel dat je het niet aan zou durven Lucida.quote:Op dinsdag 30 maart 2004 03:19 schreef lucida het volgende:
[..]
Verzin je dat nou allemaal ter plekke of put je uit de overdadige fantasie van Ryan3 - hoe dan ook knap hoor!
Het typeert je namelijk ook, met een verwrongen kop vasthouden aan je eigen waanideeën, ook al wordt de waarheid je door de strot geduwd en kun je er eigenlijk niet omheen.
Leuk dat je nu juist hier komt reageren, in een topic met twee realiteiten. Kunst is dan om geen grip te verliezen op de werkelijkheid. Dus begin er dan ook maar niet aan.
Slaap lekker oude heer Lucida .
Je hebt gelijk, er is geen beginnen aan, immers daarvoor zijn Ryan3 en Stali al te ver in hun eigen waanwereld verstrengeld geraakt!.quote:Op dinsdag 30 maart 2004 08:36 schreef Stali het volgende:
Leuk dat je nu juist hier komt reageren, in een topic met twee realiteiten. Kunst is dan om geen grip te verliezen op de werkelijkheid. Dus begin er dan ook maar niet aan.
Ik heb me kostelijk vermaakt in deze draad om de verhalen die Stali en Ryan3 beschreven. Van (vertel)kunst kan zonder voldoende begrip van driedubbele boodschappen gewoon genoten worden. Toen ik begon aan Ïn de naam van de Roos" van Umbero Eco begreep ik ook de verschillende boodschappen die het verhaal bevatte niet. Ik zal niet vreemd opkijken als het verhaal nog meer verfijnde verwijzingen bevat waar ik overheen las. Een schrijver kent zijn eigen schrijfwereld nu eenmaal beter dan de lezer deze ooit zal kennen. Lezen is immers hooguit interpreteren wat een schrijver tracht over te brengen en bij zo'n proces treedt nu eenmaal ruis en soms zelfs vertekening op.quote:Op maandag 29 maart 2004 20:45 schreef Stali het volgende:
[..]
Dit naar aanleiding van een post in VRIJHEID VAN MENINGSUITING... een farce?...
Dit schreef je aan Thumb-bolt-on, heb ik het toch goed onthouden Sjun!
En laat Thumb-bolt-on nu juist wel een overduidelijke kloon van mij zijn. De enige die ik heb en puur door mensen zoals jij, die mijn bestaan niet willen accepteren. Het is immers veel makkelijker om Ryan keer op keer af te zeiken en hem af te doen als een schizofrene gek.
Maar Sjun je nam het werkelijk voor onze zelfspot op. Zelfspot is namelijk belangrijk om te relativeren en weer e.e.a. op zijn plek te krijgen. Dat voorkomt dat je binnen een paar uur je excuses maakt om even later weer te galbakken omdat je het eigenlijk allemaal niet zo goed begrijpt.
Dit topic Lila Pause en Corfu, geven mij gemengde gevoelens, ik heb er bijzonder veel van mezelf ingestopt.
Maar leuk dat je dit topic gelezen hebt, zonder er zelfs ook maar iets van begrepen te hebben.
B.t.w., ik heb een cam en als je nog eens in het echt wil zwaaien, dan weet je me te vinden op MSN. Misschien maakt het je een keer wat standvastiger in je meningen.
Ik geloof je op je woord dat er achter Stali momenteel een ander mens van vlees en bloed zit dan achter Ryan3.
Het zit niet in mijn aard om een ander af te doen als schizofrene gek. Buiten dat heb ik dergelijke beschimping niet nodig om mezelf goed te voelen. Ryan3 oogst momenteel wat hij zelf zaaide. Nadat deze oogst is binnengehaald is het land weer volledig vrij voor nieuw zaaigoed. Ik waardeer zijn diverse draadjes zeer maar pas ervoor mijzelf door hem te laten wegzetten als allochtonenhater door iemand die het er mogelijk moeilijk mee heeft dat zijn eigen werkelijkheidsbeeld ter discussie komt. Naarmate een mens ouder wordt valt het voor sommige mensen wat moeilijker de eigen werkelijkheidsbetekening te zien bevraagd dan een ander terloops weg te zetten als revisionist of irrelevante academicus.
Zo blijft dan ieder doen wat hij of zij nodig heeft voor het eigen welbevinden tot vermaak of ergernis van degenen die meelezen.
Ik vind het overigens jammer dat jullie hier niet verder schrijven aan het Lila Pauze gevoel of een vervolg erop.
Niets is dommer te censureren dan hetgeen men niet begrijpt.
Whoehahahaha, vriendje sjuun, wees maar niet bezorgd over het beeld dat ik van de werkelijkheid heb hoor. Die doorstaan zulke stormpjes in een glas water van jou, luuucida of wie dan ook op Fok! wel. (Hoewel ik me wel afvroeg waarom bepaalde texten konden blijven staan waar sommigen voor waarachtig veel minder geband waren wat dit betreft). Als jij gewoon door gaat je te conformeren aan de denkbeeldjes van luuucida dan weet ik iig dat je in je laatste reply in WFL gewoon een nieuw masker opgezet hebt, om je gezicht nog een beetje te redden. Beetje lullig dat jouw werkelijkheidsbeeld, geschraagd door de lijst van al die boekjes die je gelezen hebt, een tikkeltje op zijn grondvesten beeft nadat ik me er eens mee bemoeide. Want hoe moet ik nu ineens zien dat je van geruisloze luuucidiaanse overname naar osmose gaat? . Dat krijg je als je met een oude vos te maken krijgt hahahaha. (Ik wijd het aan de twee fasestructuur... (uiteraard de vele uitzonderingen hierop niet te na gesproken))quote:Op woensdag 31 maart 2004 20:17 schreef sjun het volgende:
[..]
Ik heb me kostelijk vermaakt in deze draad om de verhalen die Stali en Ryan3 beschreven. Van (vertel)kunst kan zonder voldoende begrip van driedubbele boodschappen gewoon genoten worden. Toen ik begon aan Ïn de naam van de Roos" van Umbero Eco begreep ik ook de verschillende boodschappen die het verhaal bevatte niet. Ik zal niet vreemd opkijken als het verhaal nog meer verfijnde verwijzingen bevat waar ik overheen las. Een schrijver kent zijn eigen schrijfwereld nu eenmaal beter dan de lezer deze ooit zal kennen. Lezen is immers hooguit interpreteren wat een schrijver tracht over te brengen en bij zo'n proces treedt nu eenmaal ruis en soms zelfs vertekening op.
Ik geloof je op je woord dat er achter Stali momenteel een ander mens van vlees en bloed zit dan achter Ryan3.
Het zit niet in mijn aard om een ander af te doen als schizofrene gek. Buiten dat heb ik dergelijke beschimping niet nodig om mezelf goed te voelen. Ryan3 oogst momenteel wat hij zelf zaaide. Nadat deze oogst is binnengehaald is het land weer volledig vrij voor nieuw zaaigoed. Ik waardeer zijn diverse draadjes zeer maar pas ervoor mijzelf door hem te laten wegzetten als allochtonenhater door iemand die het er mogelijk moeilijk mee heeft dat zijn eigen werkelijkheidsbeeld ter discussie komt. Naarmate een mens ouder wordt valt het voor sommige mensen wat moeilijker de eigen werkelijkheidsbetekening te zien bevraagd dan een ander terloops weg te zetten als revisionist of irrelevante academicus.
Zo blijft dan ieder doen wat hij of zij nodig heeft voor het eigen welbevinden tot vermaak of ergernis van degenen die meelezen.
Ik vind het overigens jammer dat jullie hier niet verder schrijven aan het Lila Pauze gevoel of een vervolg erop.
PS: ik denk dat Stali straks ook nog even een duit in het zakje doet)
I´m back.
U heeft slechts een fractie gezien van de persoon achter sjun. Dat zal wel zo blijven. Op basis van fracties komt u tot uw veroordeling en zet u zichzelf als grote triomfater neer. Welaan als u dat nodig heeft wil ik u best in uw waan laten. Een andere verklaring voor de tegenstelling die u omschrijft vindt u in het fenomeen toeschrijving. U had sjun reeds in een hokje geplaatst en van een etiketje voorzien. Sjun blijkt niet geheel te passen in het hokje van uw toeschrijving. Soms gebeurt dat.quote:Op woensdag 31 maart 2004 20:32 schreef Ryan3 het volgende:
Beetje lullig dat jouw werkelijkheidsbeeld, geschraagd door de lijst van al die boekjes die je gelezen hebt, een tikkeltje op zijn grondvesten beeft nadat ik me er eens mee bemoeide. Want hoe moet ik nu ineens zien dat je van geruisloze luuucidiaanse overname naar osmose gaat? . Dat krijg je als je met een oude vos te maken krijgt hahahaha. (Ik wijd het aan de twee fasestructuur... (uiteraard de vele uitzonderingen hierop niet te na gesproken))
Ik wacht uw derde, wat rijpere, fase van berusting af opdat mogelijke scoringsdrang u niet langer bij uw waarneming in de weg zit. Tot die tijd zullen wij elkaar ongetwijfeld nog wel eens digitaal treffen.
Niets is dommer te censureren dan hetgeen men niet begrijpt.
Dat zijn de beperkingen van inet: attributie. Geldt ook voor jou. Attrubutie werd al gepleegd door luuucida in zijn eerste reply op mij in bewust topic. Maar als het verder zwart is, miauwt en lijkt op een kat dan is het een zwarte kat hoor, wat mij betreft, ook op inet. Verder vind ik het nog al weinig imponerend om al de werkjes op te nomen die je hebt gelezen en nu te suggereren dat dat nog maar een heeeeeel klein deel is van wat de ware persoon sjuun uitmaakt. (Allicht want anders zou je wel heeeeeel weinig gelezen hebben). Beetje snoeverig hè. Maar ja, jij valt nogal op autoriteit, (b)leek wel, dus ja... Zal je wat leren, een goede discussie voer je niet alleen navenant het aantal pags die je gevroten hebt...quote:Op woensdag 31 maart 2004 21:10 schreef sjun het volgende:
[..]
U heeft slechts een fractie gezien van de persoon achter sjun. Dat zal wel zo blijven. Op basis van fracties komt u tot uw veroordeling en zet u zichzelf als grote triomfater neer. Welaan als u dat nodig heeft wil ik u best in uw waan laten. Een andere verklaring voor de tegenstelling die u omschrijft vindt u in het fenomeen toeschrijving. U had sjun reeds in een hokje geplaatst en van een etiketje voorzien. Sjun blijkt niet geheel te passen in het hokje van uw toeschrijving. Soms gebeurt dat.
Ik wacht uw derde, wat rijpere, fase van berusting af opdat mogelijke scoringsdrang u niet langer bij uw waarneming in de weg zit. Tot die tijd zullen wij elkaar ongetwijfeld nog wel eens digitaal treffen.
Dit is een goede opmerking. U bent van conformatie aan het uitermate paranoïde en haat en geweld zaaiend denkbeeld van de "geruisloze overname" afgedreven naar osmose en staatsbevoogding der moraal (typisch (s)linkse praktijken, foei!), welke fase wil jij nog bereiken??? . (Maar goed was allemaal gewoon een ander masker hè...)
I´m back.
Sjun, het valt me op dat jij nogal eens van mening wisselt in wel heel kort tijdsbestek. Ik heb je mij al eerder horen erkennen om een kwartier later na een post van Lucida gelijk met hem mee te draaien.
Dus ook je vriendelijke post hier (de sneer naar Ryan er maar even buiten latend) en je wel goede post in WFL, maken mij nogal afwachtend want het rijmt niet met waarin je Lucida hartstochtelijk ondersteunt hebt.
Ik weiger iets te zeggen voor zogenaamd lieve vrede want zou er niets van menen. Ik vertrouw mensen die zo makkelijk omslaan simpelweg niet. Er was er nog zo een in Lila Pauze en Corfu aanwezig, die wisselde ook om de haverklap van mening, dat hing er maar net vanaf of zijn vriendjes wel of niet kwamen sneren dat maakt het dan weer zo lastig om zo iemand verder nog serieus te nemen.
Ryan, ik weet helemaal niet of ik ga posten in jouw topic, jij verwoord in grote lijnen mijn gedachten en ik heb het vermogen niet om het zoals jij te schrijven. Zolang ik het er mee eens ben, hoef ik niet zonodig iedere keer in jouw topics op te duiken als dat "wijf van Ryan". Of je moet ineens echt rare dingen gaan posten waar ik het niet mee eens ben, of ik zou werkelijk menen wat toe te voegen hebben dan laat ik het echt wel weten.
Het onderdeel Politiek ligt me dan meer en daar wil ik wel in dus Sjun, je zal me zeker ook nog tegenkomen.
Dus ook je vriendelijke post hier (de sneer naar Ryan er maar even buiten latend) en je wel goede post in WFL, maken mij nogal afwachtend want het rijmt niet met waarin je Lucida hartstochtelijk ondersteunt hebt.
Ik weiger iets te zeggen voor zogenaamd lieve vrede want zou er niets van menen. Ik vertrouw mensen die zo makkelijk omslaan simpelweg niet. Er was er nog zo een in Lila Pauze en Corfu aanwezig, die wisselde ook om de haverklap van mening, dat hing er maar net vanaf of zijn vriendjes wel of niet kwamen sneren dat maakt het dan weer zo lastig om zo iemand verder nog serieus te nemen.
Ryan, ik weet helemaal niet of ik ga posten in jouw topic, jij verwoord in grote lijnen mijn gedachten en ik heb het vermogen niet om het zoals jij te schrijven. Zolang ik het er mee eens ben, hoef ik niet zonodig iedere keer in jouw topics op te duiken als dat "wijf van Ryan". Of je moet ineens echt rare dingen gaan posten waar ik het niet mee eens ben, of ik zou werkelijk menen wat toe te voegen hebben dan laat ik het echt wel weten.
Het onderdeel Politiek ligt me dan meer en daar wil ik wel in dus Sjun, je zal me zeker ook nog tegenkomen.
Mag ik opmerken om elders verder te gaan? Ik ben het zelf begonnen hier, maar ik wil niet dat Lila Pauze hierom dicht moet. Ben er nog niet klaar mee namelijk.
off-topic en in retrospectie: Het valt op dat er over maar niet met Lucida wordt gesproken. De term 'geruisloze overname' in de context van een groeiende moslimmeerderheid (in met name de grote steden, en in het publieke debat) vormt voor Ryan3 blijkbaar een gigantische steen des aanstoots, en wordt door hem met oneigenlijke en uiterst suggestieve sentimenten overladen.quote:Op woensdag 31 maart 2004 20:32 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Whoehahahaha, vriendje sjuun, wees maar niet bezorgd over het beeld dat ik van de werkelijkheid heb hoor. Die doorstaan zulke stormpjes in een glas water van jou, luuucida of wie dan ook op Fok! wel. (Hoewel ik me wel afvroeg waarom bepaalde texten konden blijven staan waar sommigen voor waarachtig veel minder geband waren wat dit betreft). Als jij gewoon door gaat je te conformeren aan de denkbeeldjes van luuucida dan weet ik iig dat je in je laatste reply in WFL gewoon een nieuw masker opgezet hebt, om je gezicht nog een beetje te redden. Beetje lullig dat jouw werkelijkheidsbeeld, geschraagd door de lijst van al die boekjes die je gelezen hebt, een tikkeltje op zijn grondvesten beeft nadat ik me er eens mee bemoeide. Want hoe moet ik nu ineens zien dat je van geruisloze luuucidiaanse overname naar osmose gaat? . Dat krijg je als je met een oude vos te maken krijgt hahahaha. (Ik wijd het aan de twee fasestructuur... (uiteraard de vele uitzonderingen hierop niet te na gesproken))
PS: ik denk dat Stali straks ook nog even een duit in het zakje doet)
Dat hij daarbij ook nog meent anderen (Sjun, Oud_student) als vazallen van Lucida te 'demoniseren' getuigt niet van een echt helder onderscheidingsvermogen, en neigt naar het vissen in troebel water. Als Ryan3 bezwaren kent tegen andermans denkbeelden (hetgeen zijn goed recht is) laat hij dan, die denkbeelden (indien mogelijk of gewenst) het onderwerp van zijn kritiek vormen.
Zoals Stali al liet weten wenst zij niet voor het karretje van Ryan3 geplaatst te worden (en m.i. terecht); even terecht echter geldt dat ook voor Sjun en anderen die hun eigen (digitale) identiteit hebben, en er evenmin van gediend zijn, door Ryan3 (of wie dan ook) op een diffuse hoop van digitaal gekloon te worden gegooid.
Dat mensen in het debat neigen naar een bepaald standpunt, en de 'uitdrager' daarvan tot op zekere hoogte erkennen, maakt ze nog niet tot kritiekloze meelopers, die slechts klakkeloos de mening van een ander napraten. Als Ryan3 ze toch als zodanig wenst neer te zetten, louter omdat ze zijn opvattingen niet delen, dan getuigt dat van een onvolwassen, en van een tamelijk óndoordachte manier van polemiseren, die zelfs de term 'een storm in een glas water' niet waardig is.
Dat Ryan3 met verve opkomt voor de mening van andersdenkenden, valt te prijzen. Mar laat hij dat dan ook doen, als het een mening betreft die hem niet welgevallig is - anders wordt zijn pleidooi voor vrijheid van meningsuiting wel héél erg selectief, subjectief en bovenal suggestief, en uiteindelijk zelfs ronduit óngeloofwaardig...
Als dat het beeld is wat hij van zichzelf wenst af te geven, prima, maar dan moet hij ook accepteren dat anderen hem op deze inconsequentie zullen blijven wijzen, of hij het nou leuk vindt of niet.
Gegroet, Lucida
Ps. Ryan3 is zelf toch hopelijk mondig genoeg om het niet nodig te hebben anderen voor z'n karretje te spannen! Waarom dan zou hij Stali moeten oproepen ook nog een duitje in zakje te doen? Ga gewoon van jezelf uit, dan blijkt vanzelf wel of je met jouw denkbeeldjes voor- of tegenstanders weet te recruteren!
[ Bericht 4% gewijzigd door lucida op 03-04-2004 10:56:47 ]
Lucida, je hebt geen idee hoe ik over dingen denk. Ik heb prive bij Ryan aangegeven het vervelend te vinden dat het nu lijkt alsof ik alleen maar in WFL vertoon als er een ruzie ontstaat met een Lucida en daar verder niets inbreng. Ik twijfelde en daar kwam de opmerking van Ryan vandaan. Van voor karretjes spannen is absoluut geen sprake. Wat Ryan in WFL post daar sta ik 100% achter en buiten dat ik niet beschik over een bepaald schrijfvermogen, heb ik er nu niets aan toe te voegen.
Het valt me trouwens op dat jij de laatste dagen geen enkele zinnige inbreng hebt, maar overal suggestief een beetje loopt na te trappen.
Ik ben er niet gecharmeerd van dat je nu overduidelijk poogt de ruzie weer op te laten laaien en verder niet met Stali praat maar over Stali en dit in MIJN topic, na vriendelijk verzoek het elders voort te zetten.
Open maar een "napraat"topic als je daar behoefte aan hebt. Ik wil Lila Pauze openhouden omdat ik er nog niet mee klaar ben.
Het valt me trouwens op dat jij de laatste dagen geen enkele zinnige inbreng hebt, maar overal suggestief een beetje loopt na te trappen.
Ik ben er niet gecharmeerd van dat je nu overduidelijk poogt de ruzie weer op te laten laaien en verder niet met Stali praat maar over Stali en dit in MIJN topic, na vriendelijk verzoek het elders voort te zetten.
Open maar een "napraat"topic als je daar behoefte aan hebt. Ik wil Lila Pauze openhouden omdat ik er nog niet mee klaar ben.
Je standpunt is duidelijk en daar heb ik niets aan toe te voegen...quote:Op zaterdag 3 april 2004 11:40 schreef Stali het volgende:
Lucida, je hebt geen idee hoe ik over dingen denk. Ik heb prive bij Ryan aangegeven het vervelend te vinden dat het nu lijkt alsof ik alleen maar in WFL vertoon als er een ruzie ontstaat met een Lucida en daar verder niets inbreng. Ik twijfelde en daar kwam de opmerking van Ryan vandaan. Van voor karretjes spannen is absoluut geen sprake. Wat Ryan in WFL post daar sta ik 100% achter en buiten dat ik niet beschik over een bepaald schrijfvermogen, heb ik er nu niets aan toe te voegen.
Ik weet niet met welke bril op jij dit leest, maar als jij dat zo wenst te lezen kan, en wil ik daar niets aan veranderen. We leven in een land van vrije meningsuiting...quote:
Het valt me trouwens op dat jij de laatste dagen geen enkele zinnige inbreng hebt, maar overal suggestief een beetje loopt na te trappen.
Aan Stali, jouw vriendelijk verzoek zal ik respecteren. Ruzie is mijns inziens een groot woord. Ik lees jouw topic en bemerk dat mijn naam meerdere malen de revue passeert zonder dat ik daar direkt bij betrokken ben. Ik heb (off topic) met eenzelfde vriendelijkheid Ryan3 verzocht hiermee op te houden. Mocht hij aan dit verzoek gehoor wensen te geven, is wat mij betreft de 'controverse' opgelost en kunnen we weer vrolijk verder gaan met fokken. zoals het bedoelt is!...quote:Ik ben er niet gecharmeerd van dat je nu overduidelijk poogt de ruzie weer op te laten laaien en verder niet met Stali praat maar over Stali en dit in MIJN topic, na vriendelijk verzoek het elders voort te zetten.
Zoals uit mijn reactie is gebleken heb ik daar nu juist geen enkele behoefte aan - vandaar off topic - Wie ben ik, om in jouw topic roet in het eten te willen gooien. Je mag van me aannemen dat dit niet mijn intentie is. Het enige waar ik voor heb willen pleiten is een rechtstreekse discussie, en niet op de manier zoals Ryan3 deze voorstaat. Hoe denk je trouwens, dat ik het vind als mensen mijn naam in andere topics noemen zonder dat ik daar part nog deel aan heb? Heb je Ryan3 al eens verzocht zijn opvattingen over Lucida niet in, en ten koste van jouw topic te ventileren?quote:Open maar een "napraat"topic als je daar behoefte aan hebt. Ik wil Lila Pauze openhouden omdat ik er nog niet mee klaar ben.
Met vriendelijke groet Lucida, [quote]
Hang niet het slachtoffer uit, je hebt Ryan en mij overal voor gek proberen te zetten.quote:Op zaterdag 3 april 2004 12:11 schreef lucida het volgende:
. Hoe denk je trouwens, dat ik het vind als mensen mijn naam in andere topics noemen zonder dat ik daar part nog deel aan heb? Heb je Ryan3 al eens verzocht zijn opvattingen over Lucida niet in, en ten koste van jouw topic te ventileren?
Met vriendelijke groet Lucida, [quote]
Nu quoten van drie dagen terug is bijzonder kinderachtig en ik heb het verzoek algemeen geplaatst. Het wordt een beetje niveau kleuterschool met ja maar hij.
Volgens mij ben ik erg duidelijk geweest.
It is all a sick joke; waar we allen het slachtoffer van zijn...quote:Op zaterdag 3 april 2004 12:42 schreef Stali het volgende:
[..]
Hang niet het slachtoffer uit, je hebt Ryan en mij overal voor gek proberen te zetten.
Nu quoten van drie dagen terug is bijzonder kinderachtig en ik heb het verzoek algemeen geplaatst. Het wordt een beetje niveau kleuterschool met ja maar hij.
Volgens mij ben ik erg duidelijk geweest.
quote:Op zaterdag 3 april 2004 13:05 schreef lucida het volgende:
[..]
Over en sluiten: it's all a sick joke; waar we allen het slachtoffer van zijn...
Je wilt nog even doorgaan? Dan open ik wel een topic voor je.
Bij deze, spui daar je gal maar over mij en Ryan. Lucida baggert graag nog even door..
Bij deze, spui daar je gal maar over mij en Ryan. Lucida baggert graag nog even door..
Bedankt voor de suggestie maar dat lijkt me nergens voor nodig,quote:Op zaterdag 3 april 2004 13:11 schreef Stali het volgende:
Je wilt nog even doorgaan? Dan open ik wel een topic voor je.
Groetjes Lucida
Oprotten nu!quote:Op zaterdag 3 april 2004 13:15 schreef lucida het volgende:
[..]
Bedankt voor de suggestie maar dat lijkt me nergens voor nodig,
Groetjes Lucida
Lucida?
Hou je aan je afspraak, je zou met deze usernaam verdwijnen remember?
Hou je aan je afspraak, je zou met deze usernaam verdwijnen remember?
Yvonne riep ergens: Static is gewoon Static, je leeft met hem of niet.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Ik vind het dan ook jammer dat het niet af zal komen omdat we crisis vier niet overleefd hebben en ik nu alleen verder moet.quote:Op zaterdag 3 april 2004 14:42 schreef Johan_de_With het volgende:
Ik zou hierbij graag opmerken dat de detective-roman veelbelovend is.
Ik vind de soap er omheen veel leuker dan al die ellenlange lulverhalen.quote:Op zaterdag 3 april 2004 15:18 schreef Stali het volgende:
Ik vind het dan ook jammer dat het niet af zal komen omdat we crisis vier niet overleefd hebben en ik nu alleen verder moet.
Who the fuck can sleep with all this shit going on?
hahahahahaa nou gelukkig is mijn leven een soap.quote:Op zaterdag 3 april 2004 16:05 schreef APK het volgende:
[..]
Ik vind de soap er omheen veel leuker dan al die ellenlange lulverhalen.
En de pest is dat mijn omgeving hier ook gewoon alles volgt.
Hebben jullie nog sociale contacten dan?quote:Op zaterdag 3 april 2004 16:09 schreef Stali het volgende:
En de pest is dat mijn omgeving hier ook gewoon alles volgt.
Who the fuck can sleep with all this shit going on?
Ach in zoverre dat ik niet hoef te genieten van andermans liefdesdrama's.quote:Op zaterdag 3 april 2004 16:11 schreef APK het volgende:
[..]
Hebben jullie nog sociale contacten dan?
Maar goed wordt vervolgd dus.
Keep it coming, stelletje psycho'squote:Op zaterdag 3 april 2004 18:37 schreef Stali het volgende:
[..]
Ach in zoverre dat ik niet hoef te genieten van andermans liefdesdrama's.
Maar goed wordt vervolgd dus.
Who the fuck can sleep with all this shit going on?
Polderlandschap, verlaten, zonovergoten.
Amerikaanse auto rijdt met grote snelheid landweg af en stopt abrupt voor wat een wit café blijkt te zijn, in the middle of nowhere. Uit de auto stapt een lange slanke man met lang zwart haar, gehuld in een zwart pak. Kijkt paar keer langzaam om zich heen. Er staan drie auto's naast het café. Achter het café het geluid van een schommel in de wind, verder stil. Hij loopt langzaam naar het café toe. Voetstappen die hij maakt duidelijk hoorbaar op het grijze grint. Staat plotseling even stil en kijkt naar een verkeersbord ong. 25 tot 50m verderop. "Boerengat" staat erop. Camera laat lang traag shot zien van de ogen en het verweerde voorhoofd van de man. Ineens komt de man weer tot leven en loopt langzaam naar de deur van het café. Opent de deur. Camera laat de ravage zien die in het café is aangericht door geweerschoten. Rondom de bar liggen vijf, zes lijken. De man loopt naar 1 van de lichamen, die voor de bar op de grond ligt. Een in een witte jurk gehulde mooie jonge vrouw met blond haar. Bloed stroomt uit haar mond. Drie kogelinslagen zijn zichtbaar rondom haar hartstreek. Haar ogen staren zielloos naar het plafond. De man buigt zich over haar. Hurkt op een knie. Voelt aan haar hals. Camera laat de ogen zien van de man, die gevuld zijn met wat traanvocht lijkt. De man mompelt (bijna onhoorbaar, raspend).
Baby.
Pauze. Terwijl hij over haar wang wrijft.
My poor Baby.
-Muziek van Zamfir: the lonely shepard- Terwijl de man langzaam opstaat en zich even traag weer uit de voeten maakt. In de verte is nu de sirene van een politiewagen hoorbaar.
Amerikaanse auto rijdt met grote snelheid landweg af en stopt abrupt voor wat een wit café blijkt te zijn, in the middle of nowhere. Uit de auto stapt een lange slanke man met lang zwart haar, gehuld in een zwart pak. Kijkt paar keer langzaam om zich heen. Er staan drie auto's naast het café. Achter het café het geluid van een schommel in de wind, verder stil. Hij loopt langzaam naar het café toe. Voetstappen die hij maakt duidelijk hoorbaar op het grijze grint. Staat plotseling even stil en kijkt naar een verkeersbord ong. 25 tot 50m verderop. "Boerengat" staat erop. Camera laat lang traag shot zien van de ogen en het verweerde voorhoofd van de man. Ineens komt de man weer tot leven en loopt langzaam naar de deur van het café. Opent de deur. Camera laat de ravage zien die in het café is aangericht door geweerschoten. Rondom de bar liggen vijf, zes lijken. De man loopt naar 1 van de lichamen, die voor de bar op de grond ligt. Een in een witte jurk gehulde mooie jonge vrouw met blond haar. Bloed stroomt uit haar mond. Drie kogelinslagen zijn zichtbaar rondom haar hartstreek. Haar ogen staren zielloos naar het plafond. De man buigt zich over haar. Hurkt op een knie. Voelt aan haar hals. Camera laat de ogen zien van de man, die gevuld zijn met wat traanvocht lijkt. De man mompelt (bijna onhoorbaar, raspend).
Baby.
Pauze. Terwijl hij over haar wang wrijft.
My poor Baby.
-Muziek van Zamfir: the lonely shepard- Terwijl de man langzaam opstaat en zich even traag weer uit de voeten maakt. In de verte is nu de sirene van een politiewagen hoorbaar.
I´m back.
If I get to that place, I gonna kill Bill. .quote:Op zondag 25 april 2004 01:39 schreef thumb-bolt-on het volgende:
It won't kill Bill.
.
I´m back.
No you won't.quote:Op zondag 25 april 2004 01:45 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
If I'll get to that place, I'm gonna kill Bill. .
anyway, Stali is dood. Welterusten Ryan.
.quote:Op zondag 25 april 2004 01:47 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
No you won't.
anyway, Stali is dood. Welterusten Ryan.
Doe doe.
I´m back.
open weer een janktopic waar je geen fuck van meent, ik weet zeker dat er zich weer binnen 3 weken een nieuwe meldt die het wel weer zes maanden volhoudt.
Schei nou uit joh. Geen spielerij, weet je nog. Hoewel jij daar wat anders onder verstaat, klaarblijkelijk. En dat 2 x.quote:Op zondag 25 april 2004 01:50 schreef thumb-bolt-on het volgende:
open weer een janktopic waar je geen fuck van meent, ik weet zeker dat er zich weer binnen 3 weken een nieuwe meldt die het wel weer zes maanden volhoudt.
I´m back.
Daar ga jij niet over.quote:Op zondag 25 april 2004 01:51 schreef thumb-bolt-on het volgende:
B.t.w. dit topic kan op slot trouwens.
I´m back.
oja de buitenkant van Teddybeer. Ach hoe aandoenlijk.
Jammer weer van een coldhearted bitch zoals Stali. Weet zeker dat er ongemeend om te rouwen valt.
Next?
Jammer weer van een coldhearted bitch zoals Stali. Weet zeker dat er ongemeend om te rouwen valt.
Next?
quote:Op zaterdag 3 april 2004 19:43 schreef APK het volgende:
Keep it coming, stelletje psycho's
Who the fuck can sleep with all this shit going on?
Zow hé, kan jij gedachten lezen?quote:Op zondag 25 april 2004 02:02 schreef Ryan3 het volgende:
Wat dacht je? Toch geen fuck te doen...
Who the fuck can sleep with all this shit going on?
Die ken ik niet.quote:Op zondag 25 april 2004 02:04 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Ach heb je Noayla niet meegenomen?
Who the fuck can sleep with all this shit going on?
Jammer, weet zeker dat je het goed met haar zult kunnen vinden.quote:Op zondag 25 april 2004 02:07 schreef APK het volgende:
[..]
Die ken ik niet.
Maar goed, domme Stali is toch overleden dus slotje dan.
Tata-tatata-taahtaaahquote:Op zondag 25 april 2004 02:04 schreef APK het volgende:
[..]
Zow hé, kan jij gedachten lezen?
tataah-tatataah
tata
tata- tatata-tataahtaaah.
Tatata-tata
tatatataaah
tatatataah
tatata tataaah.
I´m back.
Daar ga jij niet over, bovendien gaat die lange slanke man met lang zwart haar je wreken.quote:Op zondag 25 april 2004 02:09 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Jammer, weet zeker dat je het goed met haar zult kunnen vinden.
Maar goed, domme Stali is toch overleden dus slotje dan.
I´m back.
Nee, geen slotje. .quote:Op zondag 25 april 2004 02:15 schreef thumb-bolt-on het volgende:
Slotje? Of is hier werkelijk geen moderator aanwezig?
.
I´m back.
Mwah, ik denk dat ik hier wel over ga, staat ook elders terug in dit topic meen ik.quote:Op zondag 25 april 2004 02:15 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Daar ga jij niet over, bovendien gaat die lange slanke man met lang zwart haar je wreken.
Zes maanden spielerij bij die idiote blonde trut liep op de klippen, zou me haar niet gaan wreken denk ik. Daarbij is ze dood nietwaar? Rouw in al je ongemeendheid.
Daar ga jij niet over.quote:Op zondag 25 april 2004 02:19 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Mwah, ik denk dat ik hier wel over ga, staat ook elders terug in dit topic meen ik.
Zes maanden spielerij bij die idiote blonde trut liep op de klippen, zou me haar niet gaan wreken denk ik. Daarbij is ze dood nietwaar? Rouw in al je ongemeendheid.
Voor al dat geblaat van je is het trouwens te laat op de dag/nacht, ga ik niet op in. Jij zegt dat ik je te kladde zet, andersom ben je er helemaal een ster in. .
I´m back.
Zal het niet meer doen.quote:Op zondag 25 april 2004 02:22 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Daar ga jij niet over.
Voor al dat geblaat van je is het trouwens te laat op de dag/nacht, ga ik niet op in. Jij zegt dat ik je te kladde zet, andersom ben je er helemaal een ster in. .
Slotje denk ik toch.
Maar die domme naïeve Stali-trut was slechts het volgzame deel van de door jou genoemde folie a deux niet? Ga je haar werkelijk wreken? Zal het met plezier lezen, maar ik geloof er niet in, de tijd is er bij jou immers nooit naar en lang leve de nachtkaars.quote:Op zondag 25 april 2004 02:22 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Daar ga jij niet over.
Voor al dat geblaat van je is het trouwens te laat op de dag/nacht, ga ik niet op in. Jij zegt dat ik je te kladde zet, andersom ben je er helemaal een ster in. .
Hoe dan ook, slaap lekker.
Dit was een Stali & Ryan3 topic, Stali heb je figuurlijk vermoord dus open je solo topic maar.quote:Op zondag 25 april 2004 22:43 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
.
Wie zegt er dat Stali dood is?quote:Op zondag 25 april 2004 22:45 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Dit was een Stali & Ryan3 topic, Stali heb je figuurlijk vermoord dus open je solo topic maar.
I´m back.
Dat heb je zelf bevestigd met je eerste post gisteravond, bovenstaande volgde erop.quote:Op zondag 25 april 2004 02:15 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Daar ga jij niet over, bovendien gaat die lange slanke man met lang zwart haar je wreken.
Ze leeft dus nog, maar dat weet de lange in een zwart pak geklede man nog niet.quote:Op zondag 25 april 2004 22:56 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Dat heb je zelf bevestigd met je eerste post gisteravond, bovenstaande volgde erop.
I´m back.
Net als de lange is Stali dood en je blijft er niet eindeloos mee wegkomen.quote:Op zondag 25 april 2004 22:58 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Ze leeft dus nog, maar dat weet de lange in een zwart pak geklede man nog niet.
Dit topic smeekt werkelijk waar om een slotje.
Jij hebt kill Bill nog niet gezien dus. Stali is niet dood. De lange denkt dat ze dood is en gaat haar wreken, hierbij zet hij heel Zeeuws-Vlaanderen op stelten. Achtergrond muziek: the lonely shepard van Zamfir en don't let me be misunderstood van Santa Esmaralda. Nadat hij een waar bloedbad heeft aangericht, leert-ie van een Japanner dat Stali gewoon in het ziekenhuis ligt. Weliswaar in coma en door een corrupte ziekenbroeder wordt ze als prostitué misbruikt, maar de lange is toch blij dat hij haar weer in zijn ar-me armen kan sluiten.quote:Op zondag 25 april 2004 23:04 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Net als de lange is Stali dood en je blijft er niet eindeloos mee wegkomen.
Dit topic smeekt werkelijk waar om een slotje.
I´m back.
En jij hebt de werkelijkheid nog niet gezien. Stali is dood als een pier. Zelfs ik kan haar niet terughalen. Open je solotopic en sluit deze. Desnoods op de achtergrond "losing my favorite game". Naar mijn idee is dat het minste wat je voor me kunt doen. Dit kun je niet maken.quote:Op zondag 25 april 2004 23:10 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Jij hebt kill Bill nog niet gezien dus. Stali is niet dood. De lange denkt dat ze dood is en gaat haar wreken, hierbij zet hij heel Zeeuws-Vlaanderen op stelten. Achtergrond muziek: the lonely shepard van Zamfir en don't let me be misunderstood van Santa Esmaralda. Nadat hij een waar bloedbad heeft aangericht, leert-ie van een Japanner dat Stali gewoon in het ziekenhuis ligt. Weliswaar in coma en door een corrupte ziekenbroeder wordt ze als prostitué misbruikt, maar de lange is toch blij dat hij haar weer in zijn ar-me armen kan sluiten.
Stali leeft nog en dus blijft deze topic gewoon open.quote:Op zondag 25 april 2004 23:20 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
En jij hebt de werkelijkheid nog niet gezien. Stali is dood als een pier. Zelfs ik kan haar niet terughalen. Open je solotopic en sluit deze. Desnoods op de achtergrond "losing my favorite game". Naar mijn idee is dat het minste wat je voor me kunt doen. Dit kun je niet maken.
I´m back.
okay, ik verdwijn dan wel.quote:Op zondag 25 april 2004 23:22 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Stali leeft nog en dus blijft deze topic gewoon open.
Doe nou niet zo vervelend joh.quote:Op zondag 25 april 2004 23:25 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
okay, ik verdwijn dan wel.
I´m back.
De man loopt naar 1 van de lichamen, die voor de bar op de grond ligt. Een in een witte jurk gehulde mooie jonge vrouw met blond haar. Bloed stroomt uit haar mond. Drie kogelinslagen zijn zichtbaar rondom haar hartstreek. Haar ogen staren zielloos naar het plafond. De man buigt zich over haar. Hurkt op een knie. Voelt aan haar hals.
Maar werkelijk ze leeft nog? Het is ER niet .
Vind je het gek dat APK keurder denkt dat we geen grip meer hebben op de werkelijkheid.
Afijn, ik ben de dader jij de conclusietrekker en de vervelende maar favorite game Stali is dood.
Slotje.
Maar werkelijk ze leeft nog? Het is ER niet .
Vind je het gek dat APK keurder denkt dat we geen grip meer hebben op de werkelijkheid.
Afijn, ik ben de dader jij de conclusietrekker en de vervelende maar favorite game Stali is dood.
Slotje.
Het is een parodie op kill Bill, vol met flashbacks. En ik denk niet dat je je ook maar iets aan moet trekken van wat APK of om het eender wie dan ook op Fok! over jouw of mijn gemoedsgesteldheid meent te moeten opmerken. Ik denk dat wat anderen hiervan vinden niet eens een overweging is die ook maar een fractie van een seconde serieus te nemen is. Sterker nog, ik ben er inmiddels achter dat hoe gekker de doorluchtige Fok!kertjes je vinden, hoe dichter dat tegen normaal gezond verstand aan zit. Dus Stali is niet dood, hoewel de lange denkt van wel en dus Zeeuws-Vlaanderen op stelten zet, deze topic gaat niet dicht en je kunt gewoon weer met Stali posten, als je dat wilt.quote:Op zondag 25 april 2004 23:36 schreef thumb-bolt-on het volgende:
De man loopt naar 1 van de lichamen, die voor de bar op de grond ligt. Een in een witte jurk gehulde mooie jonge vrouw met blond haar. Bloed stroomt uit haar mond. Drie kogelinslagen zijn zichtbaar rondom haar hartstreek. Haar ogen staren zielloos naar het plafond. De man buigt zich over haar. Hurkt op een knie. Voelt aan haar hals.
Maar werkelijk ze leeft nog? Het is ER niet .
Vind je het gek dat APK keurder denkt dat we geen grip meer hebben op de werkelijkheid.
Afijn, ik ben de dader jij de conclusietrekker en de vervelende maar favorite game Stali is dood.
Slotje.
I´m back.
Nee, ik vergeet je niet. Er zijn flashbacks, je gaat niet dood en er zit een happy end in, althans voor de lange en Stali, uiteraard niet voor hen die de lange een kopje kleiner maakt. Verder leuk idee. Paradie op kill Bill, script, achtergrondmuziek.quote:Op maandag 26 april 2004 00:07 schreef thumb-bolt-on het volgende:
Okay je vergeet mij ergens in het verhaal maar kan er weinig aan doen geloof ik.
I´m back.
Nee Ryan, je vergeet mij in het verhaal.quote:Op maandag 26 april 2004 00:12 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Nee, ik vergeet je niet. Er zijn flashbacks, je gaat niet dood en er zit een happy end in, althans voor de lange en Stali, uiteraard niet voor hen die de lange een kopje kleiner maakt. Verder leuk idee. Paradie op kill Bill, script, achtergrondmuziek.
Maar okay ik reageer wel als Staal. Stali is namelijk echt omzeep.
ps. ik heb echt de pest aan je momenteel.
Ik vergeet je helemaal niet.quote:Op maandag 26 april 2004 00:16 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Nee Ryan, je vergeet mij in het verhaal.
Maar okay ik reageer wel als Staal. Stali is namelijk echt omzeep.
ps. ik heb echt de pest aan je momenteel.
Hoezo de pest aan me. Wat heb ik gedaan?
I´m back.
Welnee we gaan vrolijk zes maanden nog zo door joh!quote:Op maandag 26 april 2004 00:20 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Ik vergeet je helemaal niet.
Hoezo de pest aan me. Wat heb ik gedaan?
Is het niet een geweldig spel? Aantrekken, afstoten en dan het favoriete einde, namelijk geen harde woorden maar simpelweg uitdoven als een nachtkaars.
Duidelijk genoeg?
Als ze op ER-achtige wijze niet dood is heeft ze gedachten, dat had ik zelf ook nog wel bedacht.
Nee, niet duidelijk.quote:Op maandag 26 april 2004 00:27 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Welnee we gaan vrolijk zes maanden nog zo door joh!
Is het niet een geweldig spel? Aantrekken, afstoten en dan het favoriete einde, namelijk geen harde woorden maar simpelweg uitdoven als een nachtkaars.
Duidelijk genoeg?
Als ze op ER-achtige wijze niet dood is heeft ze gedachten, dat had ik zelf ook nog wel bedacht.
I´m back.
Stoicijnse botte rotzeeuw!quote:Op maandag 26 april 2004 00:41 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Nee, niet duidelijk.
Ik ben het zat en je weet heel goed waarom.
Maar ik post wel hier als Staal, jij eerst of ik?
En waarom niet als Stali?quote:Op maandag 26 april 2004 00:49 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Stoicijnse botte rotzeeuw!
Ik ben het zat en je weet heel goed waarom.
Maar ik post wel hier als Staal, jij eerst of ik?
I´m back.
Omdat ik Stali eigenhandig omzeep heb geholpen en dusdanig dat de passmailer ook niet zou werken. Wilde boodschappies doen.quote:Op maandag 26 april 2004 01:01 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
En waarom niet als Stali?
Beetje een al te ras besluit? En hoezo werkt de passmailer niet, dat begrijp ik geloof ik niet.quote:Op maandag 26 april 2004 01:05 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Omdat ik Stali eigenhandig omzeep heb geholpen en dusdanig dat de passmailer ook niet zou werken. Wilde boodschappies doen.
I´m back.
Nee, zit nog steeds met een rotgevoel, wil er vanaf.quote:Op maandag 26 april 2004 01:18 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Beetje een al te ras besluit? En hoezo werkt de passmailer niet, dat begrijp ik geloof ik niet.
Als je je email verwijderd dan werkt de passmailer niet.
Wat voor rotgevoel?quote:Op maandag 26 april 2004 01:21 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Nee, zit nog steeds met een rotgevoel, wil er vanaf.
Als je je email verwijderd dan werkt de passmailer niet.
Doe je het toch nog een keer???
I´m back.
nee ik heb mijn email verwijderd in profiel van stali, en een ander password zonder te kijken gecopy paste. Dan ben je de user wel kwijt.quote:Op maandag 26 april 2004 01:22 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Wat voor rotgevoel?
Doe je het toch nog een keer???
Ik zet mezelf ook weer geweldig voor lul nu, door dit te posten.
verkeerde topic.quote:Op maandag 26 april 2004 01:31 schreef thumb-bolt-on het volgende:
Welterusten APK, Gajus, Lulu, Ryan en de rest.
Maar goed welterusten.
Volgens mij kun je dan gewoon weer de passmailer versturen hoor. Maar goed, stuur anders een mailtje naar yvonne.quote:Op maandag 26 april 2004 01:24 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
nee ik heb mijn email verwijderd in profiel van stali, en een ander password zonder te kijken gecopy paste. Dan ben je de user wel kwijt.
Ik zet mezelf ook weer geweldig voor lul nu, door dit te posten.
Nee, hoor, ik ken je toch. .
I´m back.
Werk ze morgen en welterusten. .quote:Op maandag 26 april 2004 01:32 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
verkeerde topic.
Maar goed welterusten.
I´m back.
Slaap lekker en keep us updated.quote:Op maandag 26 april 2004 01:31 schreef thumb-bolt-on het volgende:
Welterusten APK, Gajus, Lulu, Ryan en de rest.
Who the fuck can sleep with all this shit going on?
Same to you.quote:Op maandag 26 april 2004 01:31 schreef thumb-bolt-on het volgende:
Welterusten APK, Gajus, Lulu, Ryan en de rest.
Stali kun je laten herleven door een mailtje aan de Global Moderators:quote:Op maandag 26 april 2004 01:05 schreef thumb-bolt-on het volgende:
[..]
Omdat ik Stali eigenhandig omzeep heb geholpen en dusdanig dat de passmailer ook niet zou werken. Wilde boodschappies doen.
RemCow ICQ: 32159126 mail remcow@fok.nl
Shmoopy ICQ: 178171631 mail shmoopy@fok.nl
waarin je correspondeert over de 'randvoorwaarden'
In de praktijk komt het erop neer dat je een mailtje met nieuw wachtwoord krijgt op het mailadres waarop Stali geregistreerd werd.
Suc6
Niets is dommer te censureren dan hetgeen men niet begrijpt.
Eigenlijk zou er een apart feedback-topic voor deze topic moeten bestaan
open-dicht-open-dicht-open dan maar
open-dicht-open-dicht-open dan maar
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Scene 2
Laat de Amerikaanse slee van de lange man met grote vaart wegrijden van het café. Gefilmd vanuit de politiewagen die van de andere kant komt aanrijden. Daarin zit een politie-agent met een cowboyhoed op en een piloten zonnebril op. Parkeert de politie-auto voor het café en stapt uit terwijl hij naar de stofwolken kijkt die de wegscheurende Amerikaanse slee van de lange man maakt. Loopt langzaam naar de deur van het café (knarsend grint), die openstaat. Kijkt naar binnen. Kijkt naar de blonde vrouw, die nu reutelt (bloed borrelt uit haar mond op) en knippert met haar ogen. Loopt terug en pakt microfoon uit auto en zegt in onvervalst Zeeuws-Vlaamse:
Dries, wudder he'm ier nen ambulans nôidig. Kwajendiek, bie Pladdet. En rap.
Kijkt nu met fronsende wenkbrauwen naar de stofwolken die op de door bomen omzoomde weg steeds kleiner worden. Cowboyhoed iets omhoog, piloten zonnebril iets omlaag. Camera inzoemend op twee donkere ogen.
Achtergrondmuziek nog steeds the lonely shepard van Zamfir.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 26-04-2004 20:44:37 ]
Laat de Amerikaanse slee van de lange man met grote vaart wegrijden van het café. Gefilmd vanuit de politiewagen die van de andere kant komt aanrijden. Daarin zit een politie-agent met een cowboyhoed op en een piloten zonnebril op. Parkeert de politie-auto voor het café en stapt uit terwijl hij naar de stofwolken kijkt die de wegscheurende Amerikaanse slee van de lange man maakt. Loopt langzaam naar de deur van het café (knarsend grint), die openstaat. Kijkt naar binnen. Kijkt naar de blonde vrouw, die nu reutelt (bloed borrelt uit haar mond op) en knippert met haar ogen. Loopt terug en pakt microfoon uit auto en zegt in onvervalst Zeeuws-Vlaamse:
Dries, wudder he'm ier nen ambulans nôidig. Kwajendiek, bie Pladdet. En rap.
Kijkt nu met fronsende wenkbrauwen naar de stofwolken die op de door bomen omzoomde weg steeds kleiner worden. Cowboyhoed iets omhoog, piloten zonnebril iets omlaag. Camera inzoemend op twee donkere ogen.
Achtergrondmuziek nog steeds the lonely shepard van Zamfir.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 26-04-2004 20:44:37 ]
I´m back.
Scène 3
De mooie blonde jonge vrouw ligt in haar ziekenhuisbed, ze staart met grote zielloze blauwe ogen niets ziend naar het plafond, welke gelijk aan de straat.
Het regent buiten en het licht kleurt de kamer schemerig donkergroen. De camera zoemt scherp in op de zijkant van haar gezicht met een vaag zicht op het donker buiten. De helle flits van onweer doen haar wimpers niet uit reflex knipperen.
Zuster Rietje loopt log maar haastig door de ziekenhuisgang, ze inspecteert het borstzakje van haar witte jas, maar houdt nauwlettend in de gaten wie ze tegenkomt en duwt dan met een onverwachtse beweging middels haar heup de deur naar de brandtrap open en loopt ongezien naar de kelder.
De zuster opent de deur naar de kamer van de blonde Stali. Ze vindt haar rivale alleen in haar kelderkamer, alleen met wijdopen ogen, alleen op reis in haar coma en nu is ze eindelijk haar slachtoffer. Rietje bekijkt het gezicht van de levenloze blonde schone, en na lange stilte sist de zuster haar met ogen vol haat en pijn hardop de woorden toe:
Weet je, jij bent helemaal niet zo mooi. Hoe beter ik je nu met 1 oog kan bekijken hoe meer me opvalt dat je een te grote neus hebt, je lippen staan ongelijk. Hoe langer ik naar je kijk Stalleke hoe imperfecter je raakt. Dit zal de Lange, Ryan, ook zijn opgevallen, daarom heeft hij je verlaten Stali. Hij moest je niet meer, hij was op je uitkeken. Ik heb een mooiere huid dan jij en mijn bouw is meer in verhouding. Hij heeft je verlaten en hier lig je dan alleen, alleen in luxe dat je in diepe slaap mag sterven.
Rietje wordt onderbroken door het harde piepen van haar mobiel. Zuchtend pakt ze de telefoon, het kan immers alleen maar Piet zijn. Tegelijkertijd komt Stali in een comareflex overeind en spuugt emotieloos een flinke klodder spuug vol in het gezicht van Rietje. Deze drukt hierop haar telefoon ogenblikkelijk op mute en terwijl het speeksel over haar gezicht loopt uit ze haar verbijstering door Stali in razernij naar voren te trekken om op haar in te slaan.
Rotwijf,
Blijf hierin, zorg dat je hierin blijft anders sla ik je zelf een paar meter onder de grond.
Dan vervolgt ze haastig haar gesprek met haar noodgedwongen geworden echtgenoot Piet:
Hallo Rietje, ben je er nog?
Jawel…
Ik sta nu voor de magnetron hoor.
Wat!
De zuster verwijdert zich met de gsm buiten gehoorafstand van de blonde schoonheid die weer wezenloos met wijdopen ogen staart naar het plafond.
Muziek: een mot als in verschroeiende aantrekkingskracht om tl-buizen.
De mooie blonde jonge vrouw ligt in haar ziekenhuisbed, ze staart met grote zielloze blauwe ogen niets ziend naar het plafond, welke gelijk aan de straat.
Het regent buiten en het licht kleurt de kamer schemerig donkergroen. De camera zoemt scherp in op de zijkant van haar gezicht met een vaag zicht op het donker buiten. De helle flits van onweer doen haar wimpers niet uit reflex knipperen.
Zuster Rietje loopt log maar haastig door de ziekenhuisgang, ze inspecteert het borstzakje van haar witte jas, maar houdt nauwlettend in de gaten wie ze tegenkomt en duwt dan met een onverwachtse beweging middels haar heup de deur naar de brandtrap open en loopt ongezien naar de kelder.
De zuster opent de deur naar de kamer van de blonde Stali. Ze vindt haar rivale alleen in haar kelderkamer, alleen met wijdopen ogen, alleen op reis in haar coma en nu is ze eindelijk haar slachtoffer. Rietje bekijkt het gezicht van de levenloze blonde schone, en na lange stilte sist de zuster haar met ogen vol haat en pijn hardop de woorden toe:
Weet je, jij bent helemaal niet zo mooi. Hoe beter ik je nu met 1 oog kan bekijken hoe meer me opvalt dat je een te grote neus hebt, je lippen staan ongelijk. Hoe langer ik naar je kijk Stalleke hoe imperfecter je raakt. Dit zal de Lange, Ryan, ook zijn opgevallen, daarom heeft hij je verlaten Stali. Hij moest je niet meer, hij was op je uitkeken. Ik heb een mooiere huid dan jij en mijn bouw is meer in verhouding. Hij heeft je verlaten en hier lig je dan alleen, alleen in luxe dat je in diepe slaap mag sterven.
Rietje wordt onderbroken door het harde piepen van haar mobiel. Zuchtend pakt ze de telefoon, het kan immers alleen maar Piet zijn. Tegelijkertijd komt Stali in een comareflex overeind en spuugt emotieloos een flinke klodder spuug vol in het gezicht van Rietje. Deze drukt hierop haar telefoon ogenblikkelijk op mute en terwijl het speeksel over haar gezicht loopt uit ze haar verbijstering door Stali in razernij naar voren te trekken om op haar in te slaan.
Rotwijf,
Blijf hierin, zorg dat je hierin blijft anders sla ik je zelf een paar meter onder de grond.
Dan vervolgt ze haastig haar gesprek met haar noodgedwongen geworden echtgenoot Piet:
Hallo Rietje, ben je er nog?
Jawel…
Ik sta nu voor de magnetron hoor.
Wat!
De zuster verwijdert zich met de gsm buiten gehoorafstand van de blonde schoonheid die weer wezenloos met wijdopen ogen staart naar het plafond.
Muziek: een mot als in verschroeiende aantrekkingskracht om tl-buizen.
Dat mag toch helemaal niet, een GSM die aanstaat in een ziekenhuis?
Who the fuck can sleep with all this shit going on?
Scene 4
Twee artsen eten in het bedrijfsrestaurant van het ziekenhuis. Te midden van het geroezemoes vallen we in hun gesprek.
……Maak je nu geen zorgen, ze heeft slechts een deel van de lichaamsfuncties weer terug, ze leeft in reflexmatige toestand en reist in Coma Vigil . Haar toekomstverwachtingen zijn niet meer dan die van een vegeterende plant, ze zal nooit meer het vermogen hebben tot het voeren van een gesprek.
De man haalt een sleutel van een bos vol met nieuw geperste sleutels
De arts tegenover hem pakt in één beweging de toegeschoven sleutel samen met het op tafelstaande zoutvaatje op en kijkt zijn collega vragend aan.
Deze knikt instemmend, spaar je ze?
De man verlaat de tafel en grijnst de woorden, “niets mooier dan een vrouwelijk gezicht vertrokken in pijn.”
Zijn collega denkt even na en haalt vervolgens niet begrijpend zijn schouders op en neemt een hap van zijn hamburger. De camera zoemt hierop in en de ketchup loopt als bloed aan zijn handen.
Twee artsen eten in het bedrijfsrestaurant van het ziekenhuis. Te midden van het geroezemoes vallen we in hun gesprek.
……Maak je nu geen zorgen, ze heeft slechts een deel van de lichaamsfuncties weer terug, ze leeft in reflexmatige toestand en reist in Coma Vigil . Haar toekomstverwachtingen zijn niet meer dan die van een vegeterende plant, ze zal nooit meer het vermogen hebben tot het voeren van een gesprek.
De man haalt een sleutel van een bos vol met nieuw geperste sleutels
De arts tegenover hem pakt in één beweging de toegeschoven sleutel samen met het op tafelstaande zoutvaatje op en kijkt zijn collega vragend aan.
Deze knikt instemmend, spaar je ze?
De man verlaat de tafel en grijnst de woorden, “niets mooier dan een vrouwelijk gezicht vertrokken in pijn.”
Zijn collega denkt even na en haalt vervolgens niet begrijpend zijn schouders op en neemt een hap van zijn hamburger. De camera zoemt hierop in en de ketchup loopt als bloed aan zijn handen.
Scene 5
De schaduw van een man treedt de kamer binnen en vormt een schaduw op het lichaam van de comateuze blondine. Hij laat zijn linkerhand glijden over haar benen de donshaartjes reageren op de vrijgekomen elektriciteit, zijn hand duwt zich strelend een weg tussen haar samengesmolten gespierde maar willoze dijen. Zijn andere hand haalt het katoenen OK-groene shirt omhoog, wrijft over haar borsten met de onder zijn strelingen hard wordende diepbruine tepels. Hij constateert werktuigelijk bij het zien van een paar striemen op haar buik dat ze waarschijnlijk een kind heeft gebaard. Maar ze is mooi en gevoelens van opwinding om beheersing van deze mooie vrouw maken zich van hem meester.
Dan al die tijd gefixeerd op haar lichaam wordt hij zich bewust van de stralende blauwe ogen in haar gezicht. Ze staren naar het plafond maar reageren reflectief, evenals haar gezicht verwrongen, in angst. De arts wil niets liever dan haar met liefde nemen maar hij is er echter al jaren niet meer toe instaat. Om haar ogen te ontwijken trekt hij voorzichtig een kussen achter haar hoofd vandaan en legt het losjes op het gezicht met de wijd open heldere ogen. Daarna pakt hij zes scalpels uit zijn binnenzak om deze zorgvuldig aan elkaar te binden en terwijl de man daarmee bezig is hoort hij hoe een sleutel zich omdraait in de door hem achter zich gesloten deur en ineens de scherpende stem van de zuster:
Je kunt het niet hè?
Waarom eigenlijk niet, je bent haar niets verschuldigd.
Man, neuk dat wijf!
Zoals ik je ken, laat je geen werk half ongedaan.
De zuster draait zich met een knipoog weer om met de woorden; "je bent haar niets verschuldigd weet je. "
Dan klinkt het geluid van uiteenvallend metaal en middels een zwart beeld volgt een flashback naar de Lange.
[ Bericht 0% gewijzigd door thumb-bolt-on op 28-04-2004 22:10:48 ]
De schaduw van een man treedt de kamer binnen en vormt een schaduw op het lichaam van de comateuze blondine. Hij laat zijn linkerhand glijden over haar benen de donshaartjes reageren op de vrijgekomen elektriciteit, zijn hand duwt zich strelend een weg tussen haar samengesmolten gespierde maar willoze dijen. Zijn andere hand haalt het katoenen OK-groene shirt omhoog, wrijft over haar borsten met de onder zijn strelingen hard wordende diepbruine tepels. Hij constateert werktuigelijk bij het zien van een paar striemen op haar buik dat ze waarschijnlijk een kind heeft gebaard. Maar ze is mooi en gevoelens van opwinding om beheersing van deze mooie vrouw maken zich van hem meester.
Dan al die tijd gefixeerd op haar lichaam wordt hij zich bewust van de stralende blauwe ogen in haar gezicht. Ze staren naar het plafond maar reageren reflectief, evenals haar gezicht verwrongen, in angst. De arts wil niets liever dan haar met liefde nemen maar hij is er echter al jaren niet meer toe instaat. Om haar ogen te ontwijken trekt hij voorzichtig een kussen achter haar hoofd vandaan en legt het losjes op het gezicht met de wijd open heldere ogen. Daarna pakt hij zes scalpels uit zijn binnenzak om deze zorgvuldig aan elkaar te binden en terwijl de man daarmee bezig is hoort hij hoe een sleutel zich omdraait in de door hem achter zich gesloten deur en ineens de scherpende stem van de zuster:
Je kunt het niet hè?
Waarom eigenlijk niet, je bent haar niets verschuldigd.
Man, neuk dat wijf!
Zoals ik je ken, laat je geen werk half ongedaan.
De zuster draait zich met een knipoog weer om met de woorden; "je bent haar niets verschuldigd weet je. "
Dan klinkt het geluid van uiteenvallend metaal en middels een zwart beeld volgt een flashback naar de Lange.
[ Bericht 0% gewijzigd door thumb-bolt-on op 28-04-2004 22:10:48 ]
Doe maar lekker op slot Isabeau, Stali is lang en breed overleden en Ryan vond het te slecht om op door te gaan.quote:Op maandag 26 april 2004 10:58 schreef Isabeau het volgende:
Eigenlijk zou er een apart feedback-topic voor deze topic moeten bestaan
open-dicht-open-dicht-open dan maar
Ik eigenlijk ook, maar het is lastig altijd andermans zonder overleg opgedrongen ideeen op te volgen. Voor mij iig wel. Uit is uit, over is over, het is zo'n eindeloos - bagger-scherven-opraap-topic geworden.
Maar in het begin, ja er was echt wel wat speciaals. Ondanks bagger van anderen, het gevoel was er wel, het is echter eenzijdig gebleken.
Tijd voor een definitief slotje. .
Ja kutwijf ben ik toch he?quote:Op zondag 2 mei 2004 02:47 schreef Gajus het volgende:
Adieu Stali en gecondoleerd Ryan.
Uit het rijtje kutwijf / lulwijf / lulkerel / kutkerel gaat mijn absolute voorkeur uit naar kutwijf.quote:Op zondag 2 mei 2004 02:54 schreef thumb-bolt-on het volgende:
Ja kutwijf ben ik toch he?
Natuurlijk, maar net hoe het het best past in het straatje nietwaar?quote:Op zondag 2 mei 2004 03:16 schreef Gajus het volgende:
[..]
Uit het rijtje kutwijf / lulwijf / lulkerel / kutkerel gaat mijn absolute voorkeur uit naar kutwijf.
Desnoods passen we het aan. Maar laat het vooral niet echt bestaan.
Geen moderator aanwezig?
Het getuigt van weinig hoffelijkheid om conversaties te larderen met dergelijke opmerkingen.quote:Op zondag 2 mei 2004 03:35 schreef thumb-bolt-on het volgende:
Geen moderator aanwezig?
Laat maar ook, ik ben het kutwijf, die iets begon met Ryan en dat liep spaak.quote:Op zondag 2 mei 2004 03:54 schreef Gajus het volgende:
[..]
Het getuigt van weinig hoffelijkheid om conversaties te larderen met dergelijke opmerkingen.
Oordeel, ik lees het morgen toch niet meer, maar weet wel hoe het in elkaar steekt en hecht dan geen waarde aan hoffelijkheid in conversatie met ene Gajus, want emotioneel doe jij er nou net geen zak toe ofschoon ik je op afstand best mag.
[ Bericht 27% gewijzigd door thumb-bolt-on op 02-05-2004 04:06:24 ]
Uit deze reactie maak ik op dat jij onze dialoog wil kappen. Prima, dan kap ik ermee. Ik weet dat jij het laatste woord wil hebben. Ga je gang en ik zal verder zwijgen. Nogmaals adieu, Stali.
Vaarwel
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
