Captain Beefheart

Includes an original, signed color etching. Van Vliet produced only 1,500 copies of the piece, one for each individually numbered copy of this Artist Ink Edition from Rhino Handmade.
Don Van Vliet aka Captain Beefheart was a visual artist before he was a musician. As a young child he drew serious accolades for his animal sculptures and was offered a scholarship to study in Europe. His parents declined; and while continuing to create in the visual medium, Van Vliet turned his attention to music, within ten years forming the first incarnation of the legendary experimental outfit Captain Beefheart and His Magic Band. The following 15 years are music history.

But in 1983 Van Vliet retired from music to pursue painting and drawing, the focus of this extraordinary boxed set. Riding Some Kind Of Unusual Skull Sleigh, named after a painting the artist completed in 1987, provides an opportunity to own one of his original, signed color etchings.

Executed on paper and cataloged as Untitled (Self-Portrait), the work measures 6 5/8" x 9 1/2". The paper itself measures 7 7/8" x 10 1/2". Van Vliet produced only 1,500 copies of the piece, one for each individually numbered copy of this Artist Ink Edition from Rhino Handmade.

A deluxe 9 1/4" x 12 3/4" x 2 3/4" slipcase carefully houses the etching as well as two museum-quality books, a CD, and a DVD.

The first book, entitled Riding Some Kind Of Unusual Skull Sleigh (88 pages), is a monograph of sorts, containing an essay by art historian Ben Watson and full-color reproductions of 60 of Van Vliet's paintings and drawings, some of them previously unpublished. The second book, entitled Splinters (96 pages), features portrait photos of the artist by Anton Corbijn, along with a selection of personal archival material supplied by Don and Jan Van Vliet-including family snapshots, newspaper clippings, drawings, and sketches. None of this material has been seen.

The CD features the artist reading 11 of his previously unreleased spoken-word pieces, which are also reprinted in the Splinters book. Spanning 1977-1999, these readings have been personally selected by Don and Jan Van Vliet. The DVD features Some YoYo Stuff, a 1994 filmed observation by Anton Corbijn.

Riding Some Kind Of Unusual Skull Sleigh is available as an individually numbered limited edition of 1,500 copies.

Op dinsdag 24 februari 2004 08:44 schreef nipeng het volgende:
Onlangs "Shiny Beast-Bat Chain Puller" op de kop getikt.

for nearly seventeen years, captain beefheart has been an outrider of the avant-garde. through eleven albums and a number of tours, he has blazed a stunning new style of music: rock 'n' roll with the bite of blues, the discord of free jazz, the disciplined whimsy of concert music after john cage. the captain is the singular creation of a singular artist: don van vliet, now forty-two. he booms out his lyrics - a sort of silly putty poetry - in a sturdy baritone yowl. besides playing harmonica and saxophone, he composes on the piano or by singing or whistling into a tape recorder. van vliet currently leads a magic band, consisting of two guitars, bass and drums. not a note is improvised. as one of his musicians, guitarist gary lucas, has explained, his songs are "frozen events. it's as if a deck of cards were thrown in the air, a snapshot was taken of it, and we learn to reproduce that snapshot."

Op maandag 2 april 2007 21:39 schreef webfreak het volgende:
Ik kreeg zojuist een linkje.
Dit linkje

Even word je dan helemaal gek.

... En dan kijk ja naar de post-datum

Op maandag 2 april 2007 22:00 schreef nipeng het volgende:
Ik las de link eerst en dan pas jouw post

Captain Beefheart (Glendale, Californië, 15 januari 1941) is het pseudoniem van de Amerikaanse muzikant en schilder Don Van Vliet, geboren als Don Glen Vliet. Op de middelbare school raakte Vliet bevriend met Frank Zappa, die een grote invloed op hem had. Hij ontwikkelde zich tot componist, instrumentalist, zanger, tekenaar, schilder en beeldhouwer. In de jaren '60 maakte hij met zijn Magic Band de experimentele dubbel-lp Trout Mask Replica, dat door velen als een van de hoogtepunten van de (pop)muziek van de 20e eeuw wordt gezien. In totaal maakte hij elf studio-albums.
Van Vliet formeerde naar eigen zeggen in 1964 in Lancaster de Magic Band met zichzelf als componist en zanger; ook speelde hij mondharmonica en later saxofoon. Volgens anderen pleegde hij in de nieuwgevormde band een machtsgreep. Hoe dan ook, vanaf 1965 wierp hij zichzelf op als leider. De naam van de band is ontleend aan 'Captain Beefheart vs. the Grunt People', een nooit van de grond gekomen filmproject van Frank Zappa.

De Magic Band bestond uit een wisselend gezelschap muzikanten, soms werkend onder schuilnamen. Net als Zappa probeerde Beefheart blues en progressieve jazz te versmelten tot ‘folkblues voor de 21e eeuw’ (Crawdaddy). Opvallend zijn daarbij zijn zowel poëtische als surrealistische teksten die hij met een breed stemgeluid brengt. Net als Zappa stond hij ook bekend als iemand die zijn muzikanten dictatoriaal behandelde. De band stond dan ook beurtelings als The-, later als His- Magic Band bekend.

In 1969 kwam het bekendste album uit, de monumentale dubbelelpee Trout Mask Replica, geproduceerd door Frank Zappa, door Steve Huey in zijn All Music Guide een ‘challenging but groundbreaking and influential masterpiece’genoemd.

Don Van Vliet werkte enkele malen samen met Frank Zappa. Zo is hij te horen op Hot Rats (1969) en op Bongo Fury (1975).

De muziek was te modern voor die tijd en plaats. In de eerste zes jaar van zijn bestaan trad de Magic Band slechts zes keer op. Daar kwam pas in 1970 verandering in. Nadat de samenwerking met Zappa afketste, ging 'The Captain' in 1970 naar Warner/Reprise, die de Magic Band in een ‘coast-to-coast’ tournee promootte. Van toen af kreeg Captain Beefheart een kleine, maar enthousiaste schare trouwe fans. Ook in Europa brak hij door, nog vóór hij er ging optreden; zo stond hij in 1974 op Pinkpop.

Op zondag 6 december 2009 08:28 schreef Aschkael het volgende:
Het concept van Trout Mask Replica is aardig, maar het is nou niet een plaat die ik voor mijn plezier opzet. Safe as Milk, Spotlight kid/Clear Spot en Doc at the radarstation zijn een stuk beter aan te horen.

Op maandag 7 december 2009 18:00 schreef NoCigar het volgende:
Alleen Blujeans en Moonbeams en Stricktly Personal niet. Op mijn zestiende begonnen met Doc at the radarstation. Tegen mijn negentiende compleet

When they entered the studio the band knocked out all of the instrumental tracks in a single six-hour recording session.[5] Van Vliet spent the next few days overdubbing the vocals. Instead of singing while monitoring the instrumental tracks over headphones, he heard only the slight sound leakage through the studio window.[6] As a result the vocals are only vaguely in sync with the instrumental backing; when asked later about synchronization he remarked, "That's what they do before a commando raid, isn't it?"[7]

Op maandag 14 december 2009 16:07 schreef Bosbeetle het volgende:
Wat was het ook al weer de muziek los van de zang opnemen en zelfs de muziek amper horen zodat er compleet je de maat niet kunt houden
[..]

Op maandag 14 december 2009 14:06 schreef Sigmund666 het volgende:
Unconditionaly is naar mijn idee juist altijd een overcommerciële baggerplaat met sentimentele tracks geweest. Gewoon natte vinger lyrics zonder dat gevoel dat je bij andere platen van hem terugvindt.

Op dinsdag 15 december 2009 12:44 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Hij heeft zichzelf natuurlijk negatief uitgelaten over die platen omdat hij de neiging had elke papier wat hem voorgelegd werd te ondertekenen, en hij daarbij niet de volledige creatieve vrijheid had gekregen. En dan vond John Lennon het ook nog een geniale plaat...

Natuurlijk is het niet zijn magnus opus, het is ook geen werk wat hem kenmerkt. Het is niet zo avontuurlijk en niet zo extreem creatief als veel van de rest. Maar het is een monumentale zanger met zeer gelaagde composities die heel goed is in sentimenteel zingen. Of je daarvan houdt is een tweede. Ik hou eigenlijk niet van blues, maar ook dat kan hij briljant uitvoeren.

En Decals staat dan in heel hoog aanzien, terwijl het eigenlijk best veel van hetzelfde is, het is echter allemaal moeilijk en stroef. TMR is dan weer niks van hetzelfde, en een monumentale plaat die natuurlijk verschrikkelijk belangrijk is omdat hij alle uithoeken van muziek heeft verkend, net als hoeken waarvan je je afvraagt of het nog muziek is, maar om je nou even lekker mee te laten slepen op het gevoel van de muziek is hij behoorlijk ongeschikt.

Op dinsdag 15 december 2009 13:41 schreef Sigmund666 het volgende:

[..]

Voor mij waren Bluejeans en Unconditionaly te vergelijken met dit idee:

Metallica duikt morgen de studio's in om een door Timbaland geproduceerd album uit te gaan brengen. Mensen die Timbaland kennen en opzoeken op Youtube weten bij deze al hoe laat het is

Op maandag 1 november 2010 07:09 schreef Norrage het volgende:
Hoi mensen. Ik heb tijden geleden wat Beefheart proberen te luisteren, maar dat was me niet gelukt. In de loop der jaren is mijn muzieksmaak echter nogal geevolueerd, dus hier komt mijn nieuwe poging!

Ik heb nu Safe Some Milk en Trout Mask Replica om te probere. Meer (toegankelijkere) tips? of zijn dit wel de beste albums om mee te beginnen? Ben benieuwd. Heb wat youtube filmpjes lopen kijken en er zit zeker wat bij dat me interesseert

Op maandag 1 november 2010 14:52 schreef HalloweenJack het volgende:
Wauw, best triest dat dit topic nogmaar twee pagina's heeft.

Op maandag 1 november 2010 13:24 schreef Scribent het volgende:
Experimenteren is leuk, maar uiteindelijk komt het, voor mij tenminste, toch aan op de kale melodieën en de riffs. Als die er niet zijn, of van mindere kwaliteit, dan kan de experimenteerdrift de plaat niet redden. De meeste popmuziek verveelt mij strikt muzikaal al vrij snel, en haalt zn aantrekkingskracht uit andere dingen - productie, sfeer, attitude, de stem van de zanger. Op die punten scoort Beefheart ook hoog bij mij, en dat zijn ook blijvende elementen, maar de bekoring van de experimenteerdrift, het verrassende, het ongehoorde, dat heb ik bij hem in het begin heel veel, maar dat slijt. Daarna blijft er nog steeds veel over, maar niet zoveel als bij mijn grootste favorieten (in de popmuziek).

Die kunnen het namelijk beide, hun ingevingen zijn zowel krankzinnig en bijzonder als mooi, luisterbaar en direct. Er zijn er voor mij maar een paar die dat konden, de Beatles, Stevie Wonder, Hendrix, Zappa als hij zin had, Joni Mitchell soms, Brian Wilson, de Zombies op Odessey and Oracle, Procol Harum met A whiter shade of pale. Bijzondere melodieën, gedurfde harmoniën en akkoorden, bizarre riffs en complexe arrangementen - en tegelijk zoveel gevoel voor melodie en harmonie dat ze overal mee weg komen. Beefheart niet, en niet alleen omdat hij dat meestal niet wilde. Hoewel ik hem hoog heb zitten, wat minder hoog dan die anderen.

Binnen de (toegegeven, beperkte) kaders van de metal kon ook Metallica het trouwens, 20 jaar alternative, progressive, melodic death, technical death en post industrial whatever metal doet niets af aan het muzikaal bijzondere én het luisterbare (mooie, opzwepende) van hun beste momenten; en ik kan dan ook niet instemmen met de opmerking hierboven dat Unconditionally guaranteed in ieder nummer interessanter is dan Metallica. Niet altijd, maar op Master of Puppets zijn riffs te horen die ook Beefheart niet in zich had (laat staan op Unconditionally guaranteed!), maar die me toch na 100 keer nog niet vervelen, of ik het nu luister of zelf speel. Muzikaal interessanter, maar ook gewoon mooier.

Op maandag 1 november 2010 17:06 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]
[..]

Dat zie ik helemaal niet zo. Zappa evenaart hem wel in ideeenrijkdom, maar varieert ook vaak op hetzelfde thema (hij heeft dan ook heel veel gemaakt) en is toch een beetje een ingenieur, een techneut, met weinig directe emotie. Hendrix is een absoluut genie, maar blinkt slechts hier en daar en af en toe uit in complexiteit, en is overwegend briljant aan het improviseren. De rest van wat je noemt ken ik allemaal wat minder, maar wat de Beatles betreft heb ik totaal niet idee dat die zich qua complexiteit enigzins in de buurt bevinden. Veel toeters en bellen ja, laat die weg en er blijven relatief, in vergelijking met CB dus, simpele nummers over. Ik vind platen als Clear Spot en Shiny Beast echt prop en propvol zitten met ideeen en afwisseling.

Is het niet gewoon een beetje dat je van vrij melodieuze muziek houdt en dat het hortende en stotende, ruige, abstracte, onoverzichtelijke en agressieve van Beefheart je de toegang ontneemt? Als je er niet in meegezogen wordt, dan is het natuurlijk ook moeilijk het in volledigheid en dus ook in al zijn complexiteit tot je te nemen.

[..]

Mooier is een kwestie van smaak. Het heeft niet zoveel zin om daarover te gaan twisten, bedenk ik me net. Dus dan het interessante, het complexe, het inventieve: Ik hou heel erg veel van muziek waarin heel veel gebeurt, die propvol zit. Een drummer valt me bijvoorbeeld meestal pas op als die zijn partijtje meedrumt, als er te weinig variatie in zit, ik heb het liefst dat ze allemaal voor zichzelf lijken te zijn begonnen, waarna het bij nader inzien toch één geheel blijkt. En ik hou heel erg veel van harde muziek, de hardrock en wat daaruit voortkwam. Dan zou je zeggen dat dat Metallica waar je het over hebt mij een keer opgevallen zou moeten zijn. Terwijl mijn indruk telkens weer is: saaaai.

Op dinsdag 2 november 2010 15:04 schreef Scribent het volgende:

[..]

Daar zit wel wat in, die voorkeur voor het melodische, in het verlengde daarvan ligt dat ik houd van muziek die op zich zelf kan staan, in een heel andere context of zonder context, als loopje in mijn hoofd, om na te spelen, een enkel thema dat ook losgeweekt van de rest op zichzelf kan staan. Dat is bijna als vanzelf voorbehouden aan wat meer melodische ingevingen. In ieder geval vind ik het een bijzondere kwaliteit van de muzikanten die ik noemde - niet een improvisatie als Hendrix' Voodoo chile jam, wel de melodie van Third stone from the sun, en op dat punt is juist aan Beefheart meestal weinig plezier te beleven, die muziek is niet uit elkaar te halen, niet na te spelen, niet los te zien van de context. En als ie dat wel wat meer is, vind ik hem meteen stukken minder interessant.

Het is overigens niet zozeer een tegenstelling tussen complex en minder complex, maar tussen inventiveit, muzikaliteit en avontuurlijkheid die ook kraakhelder en welluidend is, en die dat niet is (zoals Beefheart). Beefheart is zeker complexer dan de Beatles, maar niet per se muzikaler, en wel stilistisch gevarieerder, maar niet per se gevarieerder op de vierkante meter, binnen het materiaal van een enkele riff, thema, akkoordschema of melodie.

Metal heeft naar zijn aard natuurlijk een tunnelvisie, dat is het aantrekkelijke ervan maar staat al te veel complexiteit en variatie wel in de weg, en ook aan muzikanten die allemaal hun eigen weg gaan. In dat opzicht is Metallica dan ook veel minder rijk dan Beefheart. Maar hun riffs zelf zijn vaak wel inventief en ongewoon, een instrumental als Orion met name.

In hun begintijd dan, het was vrij snel uitgeput, maar dat geldt helaas voor bijna alle popmuzikanten.

Op dinsdag 2 november 2010 16:22 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Maar wat is dan variatie? Is het dan niet gewoon zo dat de een wat melodieuzer is, en dat dat je dan meer aanspreekt en er daardoor wel echt induikt, waardoor je in de muziek van alles tegenkomt. Ik vind The White Album bijvoorbeeld een leuke plaat, omdat ik me ook wel aangetrokken voel tot melodieuze muziek, itt tegenstelling tot veel Beefheartfans vind ik zijn melodieuze liefdesliedjes (ook rijk in variatie en arrangement, hij kan dat ook, hij kiest echter vaak voor het stroevere hectischere) ook erg sterk. Maar Sgt Peppers doet mij heel erg weinig, ik vind het vrij voorspelbaar en te overzichtelijk in die zin dat je niet overdonderd wordt met allerlei wisselingen en variaties. Dan zitten er veel toeters en bellen aan, maar het verandert niet wezenlijk als je dat er niet achter zou zijn gemixt.

Dus ik denk dat je het stiekem meer over smaak hebt dan over iets objectiefs als variatie of complexiteit.

Van bands vind ik de eerste 3 platen meestal het meest interessant. Daar zit dan meestal alles wel in wat ze in zich hebben, voor meer moeten ze zich echt ontwikkelen, en dat duurt even. En dan kan het ook een hele andere richting uitgaan. Respect daarvoor, of ik het nou mooi vind of niet, de meesten doen meer van hetzelfde, of gaan gekunsteld doen omdat ze toch wat nieuws willen, zonder dat de echte creativiteit er daarvoor is.

Op dinsdag 2 november 2010 17:48 schreef Scribent het volgende:

[..]

Met variatie in enge zin bedoel ik de kale muziek: aparte, afwijkende akkoorden in een progressie, rare noten in een melodie, een onverwachte modulatie, atonaliteit, een gekke kronkelende riff. De Beatles doen dat weliswaar veel minder uitputtend dan Beefheart, maar evengoed doen ze het, maar in hun geval altijd binnen het kader van een toegankelijk, melodieus popliedje. Lennon trouwens meer dan McCartney, I am the walrus is een goed voorbeeld, Lennon brengt daar echt twee uitersten bij elkaar, en dat is altijd fascinerend. De complexiteit verdwijnt als het ware onder de oppervlakte, terwijl het toch onmisbaar is voor het effect van het nummer. Bij Beefheart is de complexiteit meestal onontkoombaar.

Uiteindelijk is het dat natuurlijk altijd. De complexiteit en vermogen tot variatie van Beefheart is onbetwijfelbaar, en die fascineert mij ook altijd, maar zelf vind ik er een dimensie aan ontbreken - het melodische, het welluidende dat Lennon met bv. I am the walrus wel bereikt - dat hij er zelf meestal niet in heeft willen leggen. En bovendien, als je ook zijn meer toegankelijke werk Ã©n bijzonder Ã©n heel mooi vindt, dan ben je er natuurlijk ook. Kun je wat meer voorbeelden noemen? Zoals gezegd ken ik niet al zijn werk.

De meeste bands kennen nu eenmaal alleen de vier gitaarakkoorden die ze op hun 16e Led Zeppelin hebben horen spelen. Popmuziek biedt sowieso weinig ruimte voor variatie in de zin die ik hierboven noem, je hebt bij wijze van spreken alleen de letters A, B en C, terwijl een klassieke componist het hele alfabet tot zijn beschikking heeft. De variatie (als bands die zoeken natuurlijk) moet ergens anders van komen, dat wordt al snel gekunsteld.

Op dinsdag 2 november 2010 19:47 schreef Weltschmerz het volgende:

Op Clear Spot heb je bijvoorbeeld "Too much time", "My head is my only house unless it rains" en "Her eyes are a million Miles" staan, alledrie behoorlijk toegankelijke liedjes. Terwijl de rest van die plaat eigenlijk gewoon rockt en swingt. Maar zoals gezegd, heel veel Beefheartfans trekken die liefdesliedjes heel slecht, maar ik vind die raspende stem prachtig, het heeft iets heel ingehoudens met die monsterachtige stem, als King Kong die een ballet danst.

Alleen de toegang, dat is even moeilijk om dat er zoveel tegelijk gebeurt en de ritmes op het eerste gehoor soms niet zo ritmisch lijken. Op Shiny Beast staat "Love Lies" en "I feel like a mummy" die op zich wel een prominent deuntje hebben, maar dan gaat er onderdoor wel weer een of ander drugshoofd helemaal los op een trombone. Daardoor kan het deuntje je ook zomaar kwijt raken.

Op TRM staat 'Sugar 'n Spikes' , ook echt een liedje, maar stiekem toch ook weer ontoegankelijk. Strictly Personal is hier en daar ook behoorlijk melodieus, Bluejeans and Moonbeams en Unconditionally Guaranteed zijn zijn meest vlakke platen, en zijn zeker niet representatief voor zijn werk, maar ook daar staan wel een paar sterke melodiÃ«n op. Maar ook lang niet alles is qua ritme geinspireerd op een kapotte autoruitenwisser waar hij dan temidden van een kakofonie op agressief grommende en brullende wijze een van zijn expressionistische gedichten op voordraagt.

Dus ik denk dat ik je heel goed snap. Toen ik het voor het eerst hoorde vond ik het absoluut niet mooi, maar het fascineerde me en ik vond die stem machtig, daardoor werd ik erin getrokken. De muziek die ik uiteindelijk het beste vind is altijd muziek die er niet meteen lekker ingaat, dus ik wist meteen al dat ik er even mijn best voor ging doen, maar dan nog heb je houvast nodig, iets wat je er wel al mooi aan vindt. Je hebt toegang nodig, maar je moet jezelf ook toegang verschaffen, en dan opeens wordt je getroffen. Door Ã©Ã©n nummer, en dan vind je een ander nummer toch nog beter, en zo verder, als je een plaat hebt waarop je bijna elk nummer ooit het beste nummer van die plaat hebt gevonden, dan heb je pas een echt goede plaat in handen.

Dus ik zou zeggen, probeer Clear Spot eens, en begin bij de liefdesliedjes.

Very sad news: We've confirmed with his management that Don Van Vliet, aka Captain Beefheart, has died. More details to come.

Captain Beefheart (69) overleden

media_xl_338955.jpg?20101217235643

AMSTERDAM - Muzikant en schilder Don van Vliet, beter bekend als Captain Beefheart, is op 69-jarige leeftijd in Californië overleden.
Dat meldt de BBC vrijdag. Van Vliet leed aan multiple sclerosis. Complicaties van deze ziekte werden hem uiteindelijk fataal.

Rock 'n Roll
Captain Beefheart werd bekend in de jaren '60 met zijn unieke muziekstijl, Rock 'n Roll geïnspireerd door blues. Later legde hij zich toe op de schilderkunst. De Michael Werner Gallery in New York, waar hij exposeerde, maakte zijn overlijden vrijdag bekend. bron

CaptBeefheart Radar Station

Please feel free to leave a tribute for Don here: http://blog.beefheart.com/
about 1 hour ago via Osfoora HD