01 Ella Fitzgerald & Duke Ellington - Howh High The Moon
02 Ella Fitzgerald & Duke Ellington - Satin Doll
03 Ella Fitzgerald - All The Things That You Are
04 Pat Metheny, Holland, Haynes - All the Things You Are
05 George Benson - All The Things You Are
06 Jazz/Dave Brubeck Quartet - How High The Moon
07 Gerry Mulligan & Chet Baker - How High The Moon
08 Stan Kenton - Stella By Starlight
09 Oscar Peterson - Stella By Starlight
10 John Coltrane - Just Friends
11 Art Pepper - Just Friends
12 Stan Getz - Lady bird
13 Duke Ellington & John Coltrane - In A Sentimental Mood
14 Etta James and Louie Armstrong - Dream A Little Dream Of Me
In dat eerste nummer zit een solo van 5 minuten van Ella haar stem alleen. Briljant. Wat een onwijze zangeres is dat toch. Die kan echt alles met haar stem. Laatste nummer is een lekker romantisch zwijmelnummer 
Hoop dezelfde liedjes staan erin, komt omdat ik ze voor gitaarles heb gedaan.
The Jackie Mac Attack Live van Jackie McLean, een relatief nieuw (1993) album opgenomen in Nederland, dus die moeten we koesteren
Ook erg lekkere muziek uit min of meer dezelfde categorie:
Tones for Joans Bones van Chick Corea. Zijn debuutalbum als ik me niet vergis als leider. Joe Farrel onder andere te horen op tenor sax en dat klinkt errug aangenaam
Is iedereen hier bekend met Benny Maupin? Hij speelt allerlei blaasinstrumenten, waaronder de tenor en de sopraansaxofoon. Op de eerste is hij o.a. te horen samen met Chick Corea tijdens de IS Sessions (reissued door Blue Note met de bekende Connoisseur Series). Supergaaf album, alleen niet al te toegankelijk.
Op de sopraan is hij o.a. te horen samen met Herby Hancock op Headhunters (geen uitleg nodig ). Een veel te onbekende virtuoos 
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
quote:Ah, daar hebben ze dus die naam weggejat.
Op woensdag 17 december 2003 12:56 schreef fripper het volgende:
Ik ken alleen 'The Real McCoy ' , en dat vind ik een prima plaat.
The Real McCoy was zo'n dance project in het begin van de jaren '90
* Beathoven zet John Coltrane - Spiral op
[Dit bericht is gewijzigd door Beathoven op 19-12-2003 16:46]
quote:draai meteen Countdown, supernummer
Op vrijdag 19 december 2003 16:19 schreef Beathoven het volgende:[..]
* Doff zet John Coltrane - Spiral op
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
quote:Volgens mij speelt hij ook nog op "Bitches Brew", basklarinet geloof ik. Wel een indrukwekkende cv in ieder geval.
Op vrijdag 19 december 2003 12:02 schreef Doff het volgende:
Is iedereen hier bekend met Benny Maupin? Hij speelt allerlei blaasinstrumenten, waaronder de tenor en de sopraansaxofoon. Op de eerste is hij o.a. te horen samen met Chick Corea tijdens de IS Sessions (reissued door Blue Note met de bekende Connoisseur Series). Supergaaf album, alleen niet al te toegankelijk.
Op de sopraan is hij o.a. te horen samen met Herby Hancock op Headhunters (geen uitleg nodig
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
quote:Gooi 'm er zo ff voor, na Mr. P.C.
Op vrijdag 19 december 2003 16:54 schreef Doff het volgende:[..]
draai meteen Countdown, supernummer
quote:zeker indrukwekkend, daarom jammer dat hij toch zo onbekend is gebleven, Bitches Brew en Head Hunters zijn nou niet de slechtste albums
Op vrijdag 19 december 2003 16:55 schreef Zander het volgende:[..]
Volgens mij speelt hij ook nog op "Bitches Brew", basklarinet geloof ik. Wel een indrukwekkende cv in ieder geval.
Over het algemeen houd ik niet van de klank van een sopraansaxofoon, op een één of andere manier zie ik meteen de krulletjes van Kenny G voor me opdoemen, maar hoe Maupin dit instrument bespeelt op bijv. Head Hunters doet dit beeld behoorlijk veranderen
edit: ik stuit hier op een album van 'em samen met DeJohnette; The DeJohnette Complex, ziet er erg aantrekkelijk uit. Deze combi werkt getuige The IS Sessions prima
* Doff is blij want Bol heeft em
[Dit bericht is gewijzigd door Doff op 19-12-2003 17:14]
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
quote:22 januari is er trouwens een documentaire over Nina Simone bij de NPS. Schrijf 't alvast in je agenda..
Op woensdag 17 december 2003 14:09 schreef Bimmel het volgende:
In het algemeen hou ik zelf meer van instrumentale jazz, maar Nina Simone heeft toch wel een hoop mooie dingen op de plaat gezet.
Gaat goed met dit topic, trouwens, het loopt lekker vergeleken met deel I.
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
quote:Haar timbre & timing zijn geweldig. Éen van mijn favorieten: Mood Indigo. Let op het 2e couplet: de drummer gaat tegen de maat in tot-ie ahw. niet meer kan.
Op zaterdag 20 december 2003 13:35 schreef Zander het volgende:
In het algemeen hou ik zelf meer van instrumentale jazz, maar Nina Simone heeft toch wel een hoop mooie dingen op de plaat gezet.
Maar ik vind Nina eigenlijk zeer onderschat als pianiste. Wat zo mooi is aan haar (solo) spel is dat ze er duidelijk 'Bachiaans' contrapunt doorheen weeft; dan gaat ze ook op de 1e en 3e tel zitten. Vervolgens klapt ze met een onvervalste blues-feel weer terug op de 2 en de 4. Ik vind sommige van haar solos echt juweeltjes.
Maar ze was meer dan dat, check ook I put a spell on you. De meeste versies zijn 'zeikversies' ivm. Screaming Jay Hawkin's origineel, maar Nina's 'zeikversie' mag er wezen. En de live-versie van Mississippi Goddamn, eigenlijk geen 'jazz' maar een protestnummer, luister & huiver.
quote:Billie, Ella, Nina, Louis en Glenn
Op zondag 21 december 2003 19:34 schreef T-o-m-a-a-t het volgende:
Summertime is ook een goed nummer van Simone
* zichzelf in lange zwarte avondjurk in de armen van een leuke meneer dansen ziet.
But the sun is eclipsed by the moon.
And Prince is still here!
quote:Zal 'm ook nog eens gaan luisteren, ik ben over het algemeen niet zo'n fan van vocalen in jazz maar er zijn uitzonderingen natuurlijk.
Op zondag 21 december 2003 19:34 schreef T-o-m-a-a-t het volgende:
Summertime is ook een goed nummer van Simone
Vind de Miles Davis versie van deze standaard tot nu toe nog steeds de meest zomerse van allemaal. De Charlie Parker uitvoering doet me b.v. wat meer aan de herfst denken.
quote:Heb deze opname vandaag weten te bemachtigen, erg mooi. Zonde dat het kennelijk ook het laatste Dolphy-concert is dat ooit is opgenomen.
Op zondag 7 december 2003 02:24 schreef fripper het volgende:
In het vorige Jazz topic was de naam van Eric Dolphy al eens gevallen.
Hij is vooral bekend van het album 'Out to Lunch' ...Van zijn laatste solo-periode in Europa zijn 2 opnames bekend :
- Naima (11 juni 1964 Frankrijk)
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
Vandaag wel door de postbode voorzien van The complete Africa/Brass Sessions. Met Eric Dolphy naast de saxen ook in de rol van dirigent ...
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
Ik heb mij waarschijnlijk onbewust laten leiden door het lezen van Miles Davis' autobiografie. Daarin meldt hij in een interview gezegd te hebben dat 'Dolphy plays as if someone is standing on his toe'. Helaas voor Miles werd die uitspraak pas na maanden in een tijdschrift afgedrukt - toen Dolphy net was overleden; en viel iedereen vervolgens over hem heen vanwege zijn vermeende ongevoeligheid. Maar hij had eigenlijk alleen -terwijl Dolphy nog leefde - eens 'grafisch' gezegd dat-ie dat hoekige spel (grote intervallen) niet zo mooi vond.
Nou, weet je wat? Ik ga eens Dolphy luisteren en jullie checken die Miles autobiografie - het was voor mij een uitermate boeiend stuk jazz-geschiedenis. Lees hem trouwens wel in het engels als het ff kan. Anders zit Miles alleen maar te vloeken ipv. coole dingen als motherfucker te zeggen.
Ach , en 40 jaar later zijn we natuurlijk ook wat meer gewend
quote:Nou roept 'smooth jazz' bij mij persoonlijk meer irritatie op dan moeilijk gefreak, maar goed..
De kunst is om de irritatiefactor zoveel mogelijk te vermijden. Per stijl - jazz is eigenlijk een verzamelnaam voor verschillende stromingen - is het heel goed mogelijk om een indeling te maken naar hoge of lage irritatiegraad. Grofweg ziet een verdeling van de belangrijkste stijlen er zo uit:Hoge irritatiefactor:
free jazz
hard bop
bebop
post-bopLage irritatiefactor:
smooth jazz
crossover jazz
cool jazz
vocale jazz
fusion
latin jazz
nu jazz
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
Ik luister voornamelijk naar Hoge irritatiefactor-jazz.
Maar waarom de fusion bij de lage irritatiefactor staat snap ik niet .
Met m'n Mahavishnu Orchestra cd's kan ik vast een hoop mensen de gordijnen in jagen .
Ik moet zeggen dat mijn interesse in jazz eigenlijk gewekt werd door progrock-acts met jazz-invloeden, als Frank Zappa, Soft Machine, de eerste paar King Crimson-platen en ook inderdaad jaren 70 jazzrock en -funk. En een muziekleraar die me een beetje op het goede spoor heeft gezet, dat hielp ook wel. Misschien dat ik me daardoor nooit zo heb laten afschrikken door wat 'minder toegankelijke' klanken.
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
