Help mij!!! ...ik kan het zelf niet (meer)...:'(

Wat er precies in moet staan weet ik niet, maar ik weet wel dat ik je niet ken als een depressieve meid. Ik bedoel, ik zie je altijd als een vrolijke, lekker in love zijnde meid op het forum. Dus dit is dan wel even schrikken.

Het enige wat ik (als leek op dit gebied) kan adviseren is dat je toch moet gaan proberen te genieten van leuke dingen. Al zijn ze nog zo klein, het gevoel dat je ergens van kán genieten betekent vaak al ontzettend veel.
Kijk ook eens in het topic Ik ben trots op....

Suc6 meis en hopefully heb je iets aan mijn bijdrage...

Daarnaast kan het zijn dat die mengeling niet lekker is.

Waarom je jezelf haat? Omdat jij nu eenmaal een bepaalde stof tekort komt die je anders zou helpen een goed gevoel te hebben. Anderen maken te weinig insuline aan, of teveel maagzuur. Jij hebt dit.

Hou vol, binnen afzienbare tijd gaat het beter, bloofd

voor DuchessX

V.

Succes en denk aan de goede dingen in je leven

Sterkte Dutchess, ik hoop maar dat de AD snel aanslaat.

Ik ken je alleen uit je posts op dit forum. Je komt op mij over als iemand die heel erg de moeite waard is en die ook voor haar dierbaren altijd klaar staat. Zet hem op, meissie!

Voor nu zou ik zeggen, zorg dat je gezelschap om je heen hebt: vrienden, kennissen, familie. Dat helpt echt als je mensen om je heen hebt, dan voel je je tenminste niet meer zo alleen btw als je dr behoefte aan mag je me wel een icq-tje sturen hoor. Maar: KOP OP! het gaat nu ff kut, maar het komt wel weer goed joh! Let maar op!

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 14:51 schreef DuchessX het volgende:
Bedankt bedankt bedankt bedankt snif snif, ik schiet weer helemaal vol! Je kan zeggen wat je wilt, maar ik ben echt blij dat FOK! bestaat. Ik voel me erg gesteund door al die lieve FOK!kers die op een bepaalde manier toch geen vreemden meer voor mij zijn en van de andere kant toch ook weer wel. Gek is dat.

Duch.

*Snift verder*

---

Bedankt

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 14:45 schreef shmoopy het volgende:
maar volgens mij is het puur een chemisch proces in je hoofd dat maakt dat je dingen heftiger of somberder voelt.
En dat is ook niet iets waar jij iets aan kan doen(dat afschuwelijke "kop op" gedoe bijv.)de boel moet gewoon weer in balans,desnoods met pillen.

Probeer alsjeblieft voor ogen te houden dat dit van tijdelijke aard is,hoe moeilijk ook.
En misschien nog belangrijker,reken het jezelf niet aan,want dit is niet iets waar je zelf voor kiest.
Heel veel sterkte meid,hou nog effe vol.

---

Heel veel sterkte!

Probeer te denken aan mensen die om je geven, je vrienden, je familie en menig FOK!ker, ik weet het wij hebben makkelijk praten....

heel veel sterkte en suc6 de komende tijd

Het doet inderdaad pijn om jezelf weer te vinden, je hebt een flinke knauw gehad.
Maar DURF, meiske, durf in godsnaam weer te voelen, pijn en vreugde. Ben gewoon eerlijk tegen jezelf. Zoek een shrink als je het niet alleen kunt, maar bedenk wel, als het puntje bij het paaltje komt, de kern dus, dat we allemaal ZELF moeten leven. Laat toch medicijnen het werk niet voor je doen. Als we in een andere tijd , onder ondere omstandigheden leefden, waar die pillen niet direkt bij de hand zouden zijn, dan zou het je OOK lukken.
Lieverd, jij weet dat je het kunt.

Ik bedoel het niet zó hard als ik het zeg. Of nee wacht effe, ik meen dit wel, ik haat pillen en spullen die mensen kunnen manipuleren. Maar dat is dus iets persoonlijks.
ALS je die rommel echt denkt nodig te hebben, dan vraag aan die mensen, die je dit geven ook tegelijkertijd hoe je er ook weer van af kunt komen.

Meer kan ik niet zeggen meis... sterkte

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 15:41 schreef Beatrice het volgende:
Oeioei Kielef!etc...

---

Als er echt een brain-ziekte is, dan heb je volkomen gelijk.
Maar ik ging er van uit dat bij Duchess wat anders aan de gang is en gevoelens over langere tijd wegtedrukken met pillen of wat voor drugs ook, vind ik bloedlink.

Sterkte!

Zal best een lange weg zijn, maar die weg is zo de moeite waard!!! Echt..

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 22:34 schreef Lady het volgende:
Hoe komt iemand zover dat je in zo'n vreselijke depressie komt....
Het leven is toch het mooiste wat er is?
Ik snap het niet helemaal
Misschien zou je kunnen vertellen HOE het zover heeft kunnen komen... dan zou ik het misschien wel snappen.
Ik heb ook wel zo mun ups en downs, heb in het verleden ook genoeg meegemaakt... maar ik ga toch vrolijk door het leven...

---

Sterkte DuchessX!

Abu.

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 22:34 schreef Lady het volgende:
Hoe komt iemand zover dat je in zo'n vreselijke depressie komt....
Het leven is toch het mooiste wat er is?
Ik snap het niet helemaal
Misschien zou je kunnen vertellen HOE het zover heeft kunnen komen... dan zou ik het misschien wel snappen.
Ik heb ook wel zo mun ups en downs, heb in het verleden ook genoeg meegemaakt... maar ik ga toch vrolijk door het leven...

---

[Dit bericht is gewijzigd door Lady op 12-06-2001 23:01]

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 22:55 schreef Lady het volgende:
Ik zeg helemaal niet dat depressieve mensen zwak zijn .... stond volgens mij niet in mijn post...
En het was ook helemaal niet lullig bedoelt...
Ik vroeg het me alleen af omdat ik niet weet hoe het komt dat iemand depressief raakt.
Soms hoor je wel eens dat het komt door een traumatische ervaring...
dat zou toch kunnen dat je daar depri van wordt.
En ik wens DuchessX ook zeker veel succes en ik hoop ook gauw dat hij zich weer happy gaat voelen...
Nogmaals het was niet aanvallend of lulllig bedoeld...
Zeker omdat ik niemand ken of heb gekend die depri is of was wil ik het alleen maar meer kunnen begrijpen... daar is toch niets mis mee ofwel?

---

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 23:09 schreef shmoopy het volgende:
heel verhaal....

---

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 23:45 schreef Lady het volgende:

[..]

Bedankt voor je uitleg.. ik wist niet dat het door een tekort komen van een bepaalde stof kon komen...
Hoe heet die stof trouwens?

---

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 23:45 schreef Lady het volgende:

[..]

Bedankt voor je uitleg.. ik wist niet dat het door een tekort komen van een bepaalde stof kon komen...
Hoe heet die stof trouwens?

---

Dutchesx:Heel veel sterkte, ik voel met je mee...het gaat over; écht waar!!! Tot die tijd; doe maar lekker rustig aan;je moet nix, alles mag....ook nix doen!!
Kus*

quote:

---

Op woensdag 13 juni 2001 00:17 schreef fashionably_late het volgende:

[..]

Het serotonine gehalte in je hersenen bepaalt hoe je humeur is. Execy zorg er bv voor dat je hypofyse even heel veel serotonine aanmmakt waardoor je je heel lekker voelt. Antidepressiva houden je serotonine gehalte op één niveau....de enorme dippen maar ook je grote pieken worden er door afgezwakt.

Dutchesx:Heel veel sterkte, ik voel met je mee...het gaat over; écht waar!!! Tot die tijd; doe maar lekker rustig aan;je moet nix, alles mag....ook nix doen!!
Kus*

---

Ik kan me zo voorstellen dat het je ook niet in de koude kleren gaat zitten: verandering van anti-depressiva en daar ook nog eens lichamelijke gezondheidsproblemen bij, met bijbehorende anti-biotica. Lijkt me de slechtste combinatie die je maar kunt hebben

In ieder geval, sterkte hiermee. Ook al weet ik op dit gebied niet veel, ik denk dat je je, als de anti-biotica niet meer nodig zijn, wel snel wat beter zult gaan voelen, ik hoop het echt voor je

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 14:30 schreef DuchessX het volgende:
ik dacht dat ik sterk genoeg was...dat was ik ook altijd...en nu...

---

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 22:34 schreef Lady het volgende:
Ik heb ook wel zo mun ups en downs, heb in het verleden ook genoeg meegemaakt... maar ik ga toch vrolijk door het leven...

---

Ik wil je heel veel sterkte toewensen DuchessX.

Ik weet wat je nu zo ongeveer mee maakt. En ik kan maar een ding zeggen. Blijf hoop houden. Blijf hopen op betere tijden. Want als je die hoop opgeeft wordt het wel heel erg zwaar. Kom op je kunt het. Heel veel sterkte en kracht.

Prozac is ook in de v.s een omstreden medicijn en heeft zeer veel en nare bijwerkingen.
Het fijne weet ik er niet van maar het heeft een reputatie als zijnde paardemiddel en een zeer ingrijpende uitwerking.
Uit je vele verhalen heb ik begrepen dat het jou en juup allemaal niet mee zit tot nu toe.

Kun je mischien posten wat nou precies maakt dat je je steeds zo rot en vervelend voelt?
Als die vraag niet te beantwoorden is omdat je het bijvoorbeeld te persoonlijk vind of het met een geestelijke ziekte te maken heeft moet je me bovenstaande vraag vergeven.

I.i.g wens ik je alle suc6 en beterschap toe!

Als je jezelf weer klote voelt blijf dan in ieder geval communiceren zodat anderen je kunnen ondersteunen. Denk eraan dat dit tijdelijk is en dat het binnenkort weer beter gaat met je.

Nogmaals veel sterkte.

en de tekst eens goed tot je door moet laten dringen.

ik citeer.
.......
een mens mag de moed nooit laten zakken
optimistisch blijven! Die laatste strohalm pakken!
zelfs als je denkt
nu zijn de poppen aan het dansen
Keren door een wonder soms plotseling de kansen
Een mens mag de moed nooit laten zakken
Optimistisch blijven! Die laatste strohalm pakken!
.......
Ik hoop dat het weer beter met je gaat

sterkte

sbonestroo

Sterkte meid

quote:

---

Op dinsdag 19 juni 2001 00:07 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Lief dat je aan me denkt!
Mwah...het gaat minder goed maar wel beter als ten tijde van het openen van dit topic. Maar dat wil niks zeggen, soms gaat het dagen goed om me daarna weer waardeloos en klote te voelen... Ik hoop dat die Prozac een hoop rot-gevoelens zal onderdrukken. Toch kan ik van de allerkleinste dingen vreselijk uit balans raken. Geïrriteerd, onredelijk, niet wetend wat ik met mezelf aan moet enzovoort.

*Zucht*

Duch.

---

Heb je, ondanks je problemen, ook nog dingen waar je (zelfs in deze periode) wel van kunt genieten? Ik hoop het, ik denk dat dat de Prozac toch een goede hand zou helpen.

Wederom sterkte, ik houd dit topic een beetje in de gaten en je kunt me altijd mailen natuurlijk (m'n e-mail adres staat in m'n profiel).

-xxx-

quote:

---

Op dinsdag 19 juni 2001 13:54 schreef Hagelslag het volgende:
Pillen helpen niet om de onderliggende problemen op te lossen. Helpen wel om je problemen een beetje normaal aan te kunnen en je leven niet helemaal in elkaar te laten storten. Ik hoop dat je ondersteuning krijgt van een psycholoog/psychiater om iets aan de onderliggende problemen te doen. Want daar moet je wat mee doen om je weer goed te kunnen voelen.

---

quote:

---

Op maandag 25 juni 2001 09:00 schreef DuchessX het volgende:
Ik slik nu ruim 2 weken Prozac en begin te merken dat mijn lichaam er reacties op geeft, zoals huiduitslag, droge lippen, keelpijn, misselijkheid, duizeligheid en hoofdpijn. Ook geestelijk laat het me niet koud. Ik voel me vreselijk opgejaagd en onrustig, emotioneel labiel. Ik weet me met mijzelf geen raad. Misschien is het toch beter als ik over een paar dagen terug naar de dokter ga...

---

Balen dat het zo klote gaat Duch

V.

ik lees voornamelijk de topics hier en kom vaak posts van je tegen, ik heb alleen geen idee wat ik hier neergazetten. toch wil ik je succes wensen.
mischien helpt het je, mij helpt het vaak.

in elk klein ding,
hoe onbenullig ook,
zit volgens mij wel iets moois verborgen.

take care!!!

tdw

quote:

---

Op maandag 25 juni 2001 10:32 schreef Verbal het volgende:
Die jachtigheid heb ik vaker over gehoord... misschien dat je gewoon niet tegen Prozac kunt en is Xeroxat iets beter geschikt voor je...

---

Zo te lezen heb je bijna alle bijverschijnselen die Prozac kan geven te pakken. Als ze niet binnen afzienbare tijd weer wegtrekken, zou ik inderdaad een afspraak maken met je dokter om te kijken of er geen ander middel voor je is dat beter geschikt is.

Nog beter is een afspraak met een psychiater. Die weten meer van deze middelen dat de gemiddelde huisarts.

Ik herken heel veel van wat jij zegt. Bij mij is het over gegaan (proces van 2 jaar), dus bij jou gaat het vast OOK over. Hang in there!

Een hele rare vraag, maar ben jij aan de pil? Het kan namelijk ook met je hormoonhuishouding te maken hebben. En geloof het of niet maar stoppen met de pil heeft mij "genezen", terwijl Prozac mij helemaal niets deed.

quote:

---

Op maandag 25 juni 2001 09:00 schreef DuchessX het volgende:
Ik slik nu ruim 2 weken Prozac en begin te merken dat mijn lichaam er reacties op geeft, zoals huiduitslag, droge lippen, keelpijn, misselijkheid, duizeligheid en hoofdpijn. Ook geestelijk laat het me niet koud. Ik voel me vreselijk opgejaagd en onrustig, emotioneel labiel. Ik weet me met mijzelf geen raad. Misschien is het toch beter als ik over een paar dagen terug naar de dokter ga...

---

Als je de bijverschijnselen net pas begint te merken moet je het misschien inderdaad nog maar even aankijken: misschien begint inderdaad je lichaam er nu pas op te reageren en weet het nog niet wat het ermee aan moet ofzo

En anders toch inderdaad maar weer de dokter opzoeken... En steun zoeken bij je vriend/man natuurlijk maar dat zal wel lukken

* eymey leeft mee...

quote:

---

* eymey leeft mee...

---

quote:

---

Gelukkig heb ik Juup©, hij is toen ik me een paar dagen geleden rot voelde midden in de nacht van Eindhoven naar Bergen op Zoom gereden om mijn oude knuffelbeer op te halen want ik voelde me zo enorm ellendig...

---

Ik ken je alleen van de topics die ik van je lees.

Wat vervelend dat je je zo rot voelt.

Gelukkig heb je een hoop lieve mensen om je heen, zoals je vriend die naar Berg op zoom rijdt om je knuffel op te halen.

Ik hoop dat het snel beter met je gaat.
Sterkte

let wel ik ben geen arts, en ik ben dan ook blij te lezen dat je een psychiater hebt die je begeleid.

Gelukkig heb je de dosis niet opgehoogd, hopelijk zal dat ook niet nodig zijn.

Hetgeen de artsen zeggen; dat antidepressiva pas na een paar weken aanslaan is waar, alleen is het bij Prozac vaak veel sneller(3 tot 4 dagen), en kun je al binnen een paar dagen merken hoe en of dit middel bij je aanslaat.
Maar dat zijn eigenlijk algemene dingen, individueel kan dat erg verschillen.

Triptizol is een al wat ouder middel, en zeker geen yuppen-middel omdat het lichte sedatie geeft (maw het maakt je rustig ipv actief zoals bij Prozac), en daarnaast kun je dat middel heel langzaam opbouwen tot de juiste dosis en daardoor blijven vervelende bijwerkingen tot een minimum beperkt.

Als het zo is dat je van nature een druk of nerveus type bent (of door omstandigheden) zou triptizol misschien iets voor je kunnen zijn, mocht de Prozac niet aanslaan is het misschien een optie.

Gelukkig voel je je sinds een paar dagen wat beter, als het niet zo is dat er in je omgeving directe redenen zijn waardoor je je beter voelt zou het kunnen betekenen dat de Prozac inderdaad aanslaat.
Ik hoop het maar, depressies zijn erg vervelend en kunnen het je erg moeilijk maken.
Maar , ookal ben je zwaar depressief en klinkt het daarom tegenstrijdig wanneer ik zeg dat je optimistisch kunt zijn omdat er bijna altijd een middel wordt gevonden dat aanslaat, probeer het toch alsjeblieft, het is even moeilijk, maar je kunt uitzien naar een periode zonder depressies.
Ik hoop dat de begeleiding van je psychiater bestaat uit meer dan alleen medische begeleiding en dat hij of zij ook zoekt naar eventuele oorzaken, ookal hoeven die er niet te zijn, en kunnen depressies ontstaan door een lichamelijke reden (serotinine).
Houdt moed!!!, over een paar weekjes voel je je stukken beter.

Ik ben persoonlijk geen voorstander van het slikken van pillen als lange termijn oplossing, maar als korte stop kan het heel goed helpen.

Ik weet niet wat je problemen zijn, en zal ook niet claimen dat ik ze kan oplossen, maar zorg wel dat je ze oplost. Ik heb te veel mensen rond zien lopen met problemen die niet om hulp vroegen, maar om pillen. Er zijn betere manieren, echt.

In ieder geval sterkte toegewenst.

quote:

---

Op dinsdag 12 juni 2001 15:39 schreef Kielef het volgende:
Lieve Duchess, nu zeg ik gewoon hard wat ik je zou aanraden als je hier op bezoek zou zijn.
Hou op met die medicijnen.

Het doet inderdaad pijn om jezelf weer te vinden, je hebt een flinke knauw gehad.
Maar DURF, meiske, durf in godsnaam weer te voelen, pijn en vreugde. Ben gewoon eerlijk tegen jezelf. Zoek een shrink als je het niet alleen kunt, maar bedenk wel, als het puntje bij het paaltje komt, de kern dus, dat we allemaal ZELF moeten leven. Laat toch medicijnen het werk niet voor je doen. Als we in een andere tijd , onder ondere omstandigheden leefden, waar die pillen niet direkt bij de hand zouden zijn, dan zou het je OOK lukken.
Lieverd, jij weet dat je het kunt.

Ik bedoel het niet zó hard als ik het zeg. Of nee wacht effe, ik meen dit wel, ik haat pillen en spullen die mensen kunnen manipuleren. Maar dat is dus iets persoonlijks.
ALS je die rommel echt denkt nodig te hebben, dan vraag aan die mensen, die je dit geven ook tegelijkertijd hoe je er ook weer van af kunt komen.

---

quote:

---

Op zondag 05 augustus 2001 23:29 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Maar wat als je NIET praten kunt omdat je je gevoelens alleen maar voelt en niet kunt vertalen naar woorden? Als je onderhand gek wordt van de pijn in je binnenste?

---

In de put zitten is heel moeilijk, en als je eenmaal een gedachtengang hebt opgebouwd dan is het lastig om weer een aangename manier van denken te krijgen. Ik weet er wel wat van, ikzelf heb ook een tijdje zoiets gehad....na mijn burn out....een lichte depressie was het.

Steeds dezelfde rot gedachtes. De psycholoog en psychiater hielpen een klein beetje bij mij.

Misschien is prozac niet het juiste medicijn voor je. Niet bij iedereen helpt Prozac. Er zijn genoeg nieuwere en betere medicijnen die je uit de dip kunnen trekken. Zoloft, Seroxat, en nog wel wat meer.

Ikzelf neem seroxat nu, en dat hielp na 3 maanden pas. Ineens kreeg ik weer de normale gedachtengang terug.

Ik hoop dat je je snel weer beter voelt, het leven is veel te kort om je rot te voelen.

Heeel veel succes ermee!!!!!!

Sterkte en tot mailens

quote:

---

Op maandag 20 augustus 2001 00:29 schreef DuchessX het volgende:

die vond dat ik me aanstelde en dat ik niet zo moest zeuren

---

Al heb je echt geen hoop meer op een goede afloop, doordat het maar blijft duren, geloof toch mij maar dat je beter wordt, kan best even duren, maar ook jij komt eruit...... als een beter mens.

Heel veel sterkte

Alle liefs,ook voor Juup,
zet hem nog even op meid.

van Shmoopy.

Je klinkt in veel topics nogal opgewekt, ik dacht dat het beter met je ging.
Maar die afleiding die je hier zoekt kan niet helpen natuurlijk.

Ik hoop toch zo dat er iets of iemand je echt kan helpen.
Naast Juup, ff hulde voor hem trouwens !

Hiervandaan kan ik je alleen maar heel veel sterkte wensen en proberen mijn positieve gedachtes toesturen via dit toetsebord.

Hierbij een arm om je heen van mij en jank nog maar een keer.

Enne...probeer niet bang zijn voor wat komen gaat,sta open en laat je helpen meid!

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 00:29 schreef DuchessX het volgende:
...Wish me luck...

---

Het is idd niet gemakkelijk of elke minuut van de dag klaar te staan en veel vooruit te denken, maar ik doe het met liefde voor jou.

Wij komen er wel

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 00:29 schreef DuchessX het volgende:
Het gaat steeds slechter en slechter, ben inmiddels noodgedwongen aan het afbouwen met de Prozac; zoals velen hier al dachten heeft het precies de tegengestelde werking bij mij. Maar echter met de halve dosis Prozac red ik het natuurlijk helemaal niet en ik kan pas half september bij een psychiater in het ziekenhuis terecht (lang leve de wachtlijsten). Het gaat nu dusdanig slecht met mij, dat het voor mijn allerliefste Juup© ook te zwaar wordt om mij nog te kunnen steunen. Ik ben suïcidiaal, verdrietig, onredelijk, heb verlatingsangst enzovoort. Ondanks dat staat Juup© dag en nacht voor mij klaar. Al die keren dat hij zijn armen om mij heengeslagen heeft, mijn tranen heeft afgedroogd en mijn verdriet heeft proberen te minderen zijn ontelbaar... Mij zien lijden doet hem enorm veel zeer en hij kan zijn eigen spanningen ook niet meer kwijt op deze manier. Rekening houdend met al deze feiten hebben we afgelopen weekend de psycholoog en de huisarts ingeschakeld. De huisarts was eerst voor crisisopvang bij het RIAGG maar heeft in plaas daarvan vanmiddag weten te regelen dat ik voorrang krijg en morgen bij die psychiater in het ziekenhuis terecht kan. Wat er gaat gebeuren weet ik niet, ik ben ook behoorlijk bang voor hetgeen komen gaat. Ik hoop zo dat dit nu eindelijk eens een stap in de goede richting wordt! Ik zit nu al zo lang thuis en het gaat alleen maar slechter en slechter. Mijn leven doet zoveel pijn....

Wish me luck...

---

Gelukkig kun je terecht bij een psychiater, dat is het allerbelangrijkste, want zoals je schrijft zit de pijn van binnen en zal deze danook op andere wijze aangepakt moeten worden, al zal een antidepressivum je wel steun kunnen geven.

Wat je kunt verwachten is een intake gesprek van 2 tot zelfs 4 uur.
Belangrijk hierbij is dat jij het kunt vinden met de psych die je gaat behandelen, heb je na afloop van die intake het gevoel dat deze persoon je totaal niet ligt (dat komt vaak voor en die "klick" is uitermate belangrijk), ga dan even praten met een supervisor en geef aan dat je graag geholpen wilt worden, maar dat deze persoon je niet ligt en dat het voor jou zeker wanneer je je psychisch bloot gaat geven je je geheel op je gemak voelt bij je therapeut.

Maar het is helemaal niet zeker dat je deze persoon als onprettig ervaard, de reden dat ik dit zeg is omdat mensen om die reden vaak afhaken, terwijl een ander hen goed zou kunnen helpen.

Goed, nav de intake beslist de arts samen met een team hoe de behandeling voor jou gaat worden, misschien heel intensief bv 2 keer per week, medicatie etc.

Mogelijkerwijs zul je een klassiek antidepressivum krijgen dat je langzaam kunt opbouwen en hetgeen je eveneens een zekere rust zal geven, en ervoor zorgt dat je goed slaapt.

Vervolgens de therapie, je geeft aan de woorden niet te kunnen vinden, dat is logisch, je voelt je diep ongelukkig maar kunt misschien niet eens aangeven waarom precies.
maak je daar geen zorgen over, een psychiater zal nav een intake wel degelijk een link kunnen leggen naar bepaalde gebeurtenissen.
Indien de reden dat je je nu zo rot voelt terug te leiden is naar iets in een ver verleden, vergeet dat even alle loyaliteit of eventuele schuldgevoelens en vertels alles.
De arts zal je heel veel vragen stellen, probeer hier zo eerlijk en uitgebreid mogelijk op te antwoorden.

Je zult zien dat hopelijk al na enkele maanden het stukken beter met je gaat, je wel alles zal kunnen verwoorden en je bezig bent een weg te vinden om te leren leven met al het negatieve ooit in je leven gebeurt.

Velen zijn je voorgegaan Dutch, in mijn omgeving waren er velen die zich ongeveer net zo voelden als jij nu, maar middels een therapie nu gewoon lekker hun leven leiden, weer kunnen genieten, lachen etc.

Kijk maar alvast uit naar de dag waarop je je weer gewoon goed voelt, en gelukkig kunt zijn met Juup (hoop dat ik het goed spel).
Het moment is aangebroken dat er gewerkt gaat worden aan je situatie, en de hulp is on the way, houd moed en houd vol, geloof me de dag dat je het leven weer leuk zal vinden komt steeds dichterbij.

Liefs, Cosma

[Dit bericht is gewijzigd door Cosma-Shiva op 28-08-2001 04:41]

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 00:29 schreef DuchessX het volgende:

Wish me luck...

---

Probeer een beetje vertrouwen te hebben, ergens gaat er altijd weer een raampje open.

Hou vol lieverd.
Een heel grote warme knuffel van mij.

En ook een grote warme knuffel voor Juup.

Als nieuweling op deze site las ik deze topic van jou toevallig en het greep me erg aan, vooral omdat ik weet wat je doormaakt. Door zo'n dal ben ik ook gegaan, waar ik buiten de medicatie ook veel aan heb gehad en misschien dat het ook jou een heel klein beetje kan helpen is het volgende van Toon Hermans:

Vriend

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
'k heb een vriend

als je iemand hebt
die alles met je deelt
de tafel en het bed
één die nooit verveelt
als je iemand hebt
die al je zorgen heelt
weet je wat dat zeggen wil
weet je wat dat scheelt?

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
'k heb een vriend

pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas mag je zeggen:
ik heb 'n vriend

______________________________________________________

Heel, heel veel sterkte........

[Dit bericht is gewijzigd door Dr.Nikita op 28-08-2001 07:17]

Als nieuweling op deze site las ik deze topic van jou toevallig en het greep me erg aan, vooral omdat ik weet wat je doormaakt. Door zo'n dal ben ik ook gegaan, waar ik buiten de medicatie ook veel aan heb gehad en misschien dat het ook jou een heel klein beetje kan helpen is het volgende van Toon Hermans:

Vriend

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
'k heb een vriend

als je iemand hebt
die alles met je deelt
de tafel en het bed
één die nooit verveelt
als je iemand hebt
die al je zorgen heelt
weet je wat dat zeggen wil
weet je wat dat scheelt?

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
'k heb een vriend

pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas mag je zeggen:
ik heb 'n vriend

______________________________________________________

Heel, heel veel sterkte........

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 00:29 schreef DuchessX het volgende:

Wish me luck...

---

ennuh... Je weet dat icq altijd aanstaat !!!
Lieverd heel veel sterkte!!!

Jeroen

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 00:29 schreef DuchessX het volgende:
Het gaat steeds slechter en slechter, ben inmiddels noodgedwongen aan het afbouwen met de Prozac; zoals velen hier al dachten heeft het precies de tegengestelde werking bij mij. Maar echter met de halve dosis Prozac red ik het natuurlijk helemaal niet en ik kan pas half september bij een psychiater in het ziekenhuis terecht (lang leve de wachtlijsten). Het gaat nu dusdanig slecht met mij, dat het voor mijn allerliefste Juup© ook te zwaar wordt om mij nog te kunnen steunen. Ik ben suïcidiaal, verdrietig, onredelijk, heb verlatingsangst enzovoort. Ondanks dat staat Juup© dag en nacht voor mij klaar. Al die keren dat hij zijn armen om mij heengeslagen heeft, mijn tranen heeft afgedroogd en mijn verdriet heeft proberen te minderen zijn ontelbaar... Mij zien lijden doet hem enorm veel zeer en hij kan zijn eigen spanningen ook niet meer kwijt op deze manier. Rekening houdend met al deze feiten hebben we afgelopen weekend de psycholoog en de huisarts ingeschakeld. De huisarts was eerst voor crisisopvang bij het RIAGG maar heeft in plaas daarvan vanmiddag weten te regelen dat ik voorrang krijg en morgen bij die psychiater in het ziekenhuis terecht kan. Wat er gaat gebeuren weet ik niet, ik ben ook behoorlijk bang voor hetgeen komen gaat. Ik hoop zo dat dit nu eindelijk eens een stap in de goede richting wordt! Ik zit nu al zo lang thuis en het gaat alleen maar slechter en slechter. Mijn leven doet zoveel pijn....

Wish me luck...

---

Het is goed om te lezen dat je nu eindelijk met een psychiater kan gaan praten, die professionele ondersteuning heb je nodig. Een psychiater kan je beter helpen dan Juup© en alle Fok!kers bij elkaar ooit zouden kunnen, zo iemand heeft er echt voor geleerd.

Zonder Juup© had je leventje er heel anders uitgezien, wees maar blij dat je hem hebt en dat hij je zo goed weet op te vangen.

Ik hoop echt dat het vanaf vandaag beter met je gaat, je hebt al deze ellende niet verdient. En met professionele ondersteuning gaat dit vast lukken. _{(Ja, ik denk positief.)}

Heel veel sterkte iig, ook voor Juup©.

Liefs,
Light.

Veel succes vandaag en hou vol.

Grote knuffel voor jullie allebei van Pikakonijn.

Het ergste gaat nu pas beginnen. Nu gaat het gebeuren. Nu gaan ze jouw probleem aanpakken en ik weet zelf dat het in deze fase het zwaarst gaat worden. Nu krijg je die schop onder je achterste. Denk niet dat ze allemaal lief voor je zullen zijn. Ze wringen je nu helemaal uit. Maar dit alles is nodig. Weet wel dat er aan het einde van dit alles een enorme voldoening ligt... het na lange tijd eindelijk weer eens happy voelen.

[Dit bericht is gewijzigd door Vivi op 28-08-2001 10:40]

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 00:29 schreef DuchessX het volgende:
..
Wish me luck...

---

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 10:45 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Ik herken dat...dat noemt men (te) hoge eisen stellen aan jezelf én anderen...dat is iets wat ik ook zal moeten afleren en dan bedoel ik de maatlat niet te hoog leggen voor mezelf en accepteren dat hetgeen normaal is voor mij, voor een ander veel te hoog gegrepen kan zijn...

---

Ik heb een paar mailtjes met je mogen wisselen en ik heb daaruit kunnen leren dat je een mens bent die het waard is om voor de leven en die het zelf ook zeker verdient op te leven.

Ik weet zeker dat je er boven op gaat komen. Juup steunt je met heel zijn hart en ziel, en ondanks dat jij je slecht blijft voelen kan hij in zijn leifde voor jou de motivatie vinden daar mee door te gaan. Dat kost veel kracht, dus wat er tussen jullie is moet wel heel bijzonder zijn.

Dat maakt jou een bijzonder mens en ik hoop je ooit nog eens van dicht bij te mogen meemaken. Dan krijg je een dikke knuffel van me

hang in there !!

[Dit bericht is gewijzigd door Squartaq op 28-08-2001 11:23]

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 11:01 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Ik zou dat idd niet kunnen, zomaar berusten. Ik heb heel mijn leven al hoge eisen gesteld aan mezelf en ben daardoor ook vaak op mijn bek gegaan en teleurgesteld geweest in mezelf en ja, ook anderen. Volgens de psych zou iets minder toch echt wel nodig zijn...maar hoe moet ik dat doen? Ik ben ik en daar kan ik niets aan doen. Maar toch ben ik mede daardoor ook zo enorm in de knoei gekomen (niet dat dit de oorzaak/kern van mijn problematiek is, maar het heeft het zeker verergerd). Een van mijn hoge eisen is altijd, van kinds af aan al geweest: Zelf doen! Zo klein als ik was, ik moest en zou alles zelf doen, zonder hulp van anderen (hoezo eigenwijs?). Om een lang verhaal kort te maken, dit heeft er in geresulteerd, dat ik toen ik geestelijk in de knoop raakte, nog steeds dacht 'Zelf doen'!. Hulp zoeken/vragen/accepteren van anderen, dat kon en kan ik nog steeds niet. Mede daardoor ben ik 3 vriendinnen kwijtgeraakt, ook omdat zij niet begrijpen wat het is om enorm depressief te zijn. Voor mij is het ontzettend moeilijk om mijn eigen rotzooi bij een ander te dumpen, om hulp te vragen bij het uit het dal komen. Maar ik werk eraan! Dit is voor mij dus een typisch voorbeeld van de lat te hoog leggen voor mezelf. Maar jij zal het ook wel weten, dat is aan automatisme en niet iets wat je zomaar kunt bijstellen. Bij mij zit het zo diep geworteld dat ik er voorlopig nog wel even aan vast zit. Het kán dus wel degelijk iets positiefs zijn, maar te is nooit goed. Ik moet daar een goede balans in zien te vinden.

Ben jij ook een perfectioniste trouwens?

---

Je lijkt me een lieve meid, ik hoop dat het snel beter met je gaat

En wat je in je eerste post schreef over je baan etc.... Dat snap ik dus ook niet van mezelf, ben net verhuisd, heb een vreselijk lieve verloofde, leuke baan en ga volgend jaar trouwen, zat dingen die leuk zijn en die ik allemaal zelf bereikt hebt en waarom voel ik me dan zo???

(ik heb iig iemand gevonden die me goed kan helpen alleen heb ik voor mezelf een keus moeten maken, wat is belangrijker: dat het op mijn werk goed loopt en met mij niet of dat het met mij goed gaat.
Natuurlijk is die laatste het belangrijkst maar dat is zooo'n moeilijke keuze....
Zit nu dus thuis voor iig 8 weken en ik hoop dat het maximaal 8 weken is!!
En heb nieuwe medicatie voorgeschreven gekregen en hoopt dat die helpen.
Het rare is dat ik niet eens meer kan huilen, ik ben echt helemaal leeg van binnen!!
Rtificial is zo'n schat, die probeert er altijd te zijn voor me en ik ben niet altijd 1 van de makkelijkste, als ik weer eens een vertroebelde blik heb op alles kan hij me af en toe met beide bene op de grond zetten en dat heb ik nodig.
Ik mag echt in mijn handjes knijpen met zo'n lieve en goede verloofde!!!)

Maar wat zit ik nu te doen, dit is over jou dus sorry voor mijn zeurverhaal over mezelf....

[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 28-08-2001 15:29]

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 15:16 schreef DuchessX het volgende:
Zo, ben weer terug van de psychiater. Hij heeft mij crisismedicijnen voorgeschreven: Risperdal en Lorazepam. Ze hebben geen aanloopperiode nodig en beginnen meteen met hun werking. Morgen begin ik ermee, vandaag heb ik nog Prozac geslikt. Daar moet ik onmiddellijk mee stoppen. Hij heeft de medicijnen voorgeschreven om mij uit mijn psychose te halen. Vrijdag moet ik even bellen met de psychiater om te bezien of het goed gaat...
Natuurlijk weer een enorme lijst van bijwerkingen...
* zucht

---

Heb je een lang gesprek gehad, en weet je al of je een intensieve therapie zal krijgen?

De medicijnen alleen is nl wel een steuntje, maar hoevaak gaat deze psych met jou om de tafel?

Overigens, vond je het een prettig persoon?

groetjes, Cosma.

ik heb zelf toen ik in een zware depressie zat veel gedichten geschreven (wat me veel geholpen heeft)..ik wil er graag een hier posten in de hoop dat hij misschien je een beetje kan helpen bij je gedachten...

in here, this cold room, i sit
thinking about these lines
writing about something
anything
all lights turned off
feeling safe in my mind
all alone bleeding
protected by thougts
staring to nothing

listening
hearing the voices of the night
surrounded by fear
shadows calling me
desperately trying to resist
when they come near me
suddenly whispering in my ear
stories never told
truths not seen before

magic comes over me
possessed by this spirit
a prisoner sentenced for life
being haunted everywhere
when i try to escape
but i already have the key
wondering why i never knew before
on this ominous evening
i know the key is me

heel veel sterkte de komende tijd

Allereerst, wat vreselijk naar dat je je zo rot voelt en dat de weg naar een oplossing zich zo moeizaam laat wijzen.

Als ik zo je posts lees in andere topics, kom je me juist zo vrolijk over. Ik lees je verhaal in deze topic nu pas voor het eerst.
Is de weg misschien niet juist zo moeizaam en lang omdat je zo vrolijk doet, maar het dus eigenlijk niet bent. Dat je het steeds weer verdringt , het verdriet dat zo overduidelijk in je zit, waar je je zelf heel bewust van bent maar het niet kunt benoemen en dan daar weer moedeloos van wordt en het dan maar weer wegstopt onder een deksel van opgewektheid (zo kwam je op mij echt over, opgewekt en vrolijk, ik heb af en toe flink gelachen om je posts).

Ik heb zelf geen ervaring met depressies, dus ik denk maar wat hardop nu. Neem mij eventuele naieviteit in deze niet kwalijk. Het is zeker niet bagatelliserend bedoeld.

Het is naar te lezen dat iemand zo aan het leven lijdt, laat staan het lijden zelf te ondergaan.

Ik hoop echt dat er gauw een oplossing komt, gelukkig, las ik, heb je een lieve vriend die er altijd voor je is.

quote:

---

Op dinsdag 28 augustus 2001 19:25 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Ik kan nog geen goed oordeel geven over deze psychiater. Hij was erg afstandelijk en confronterend. Het is niet de bedoeling dat ik bij hem therapie krijg. Hij gaat mij nu samen met mijn psycholoog door deze moeilijke periode heenhelpen en dan meer op het gebied van medicatie. Als alles goed gaat, kan ik over een tijdje weer alleen met mijn eigen psycholoog verder. De 'intake' heeft slechts drie kwartier geduurd, maar dat komt omdat ik als spoedgeval tussen zijn afspraken ingeschoven ben. Juup© was mee naar binnen, dat heeft mij enorm gesteund want ik was echt bang voor hetgeen komen zou.

Cosma, heb jij een medische achtergrond?

Bedankt,

---

Lieve Dutch, ik wil je niets aanpraten of zo, maar met medicijnen alleen kun je vaak zoiets niet oplossen.
Wanneer een psych jouw leven van a tot z onder de loep neemt dan zal hij of zij je gevoelens van dit moment mogelijkerwijs kunnen terugbrengen tot gebeurtenissen in het verleden, daar heel goed met je over praten en ervoor zorgen dat je in de toekomst door kan met je leven zonder al die ballast mee te dragen althans op een andere manier.

Indien je zelf ook maar een klein beetje denkt dat de oorzaak van je onwelbevinden terug te brengen zijn naar gebeurtenissen in het verleden, neem dan geen genoegen met medicatie alleen.
Misschien om nu (ik meen dat ze je psychotisch vinden) deze periode door te komen heb je wellicht medicatie nodig, en het kan dus inderdaad zo zijn dat het puur een lichamelijke kwestie is.

De reden waarom ik dit zeg, is dat velen werkelijk moeten knokken om een gedegen psychische hulp te krijgen, de wachtlijsten overal zijn enorm, en men wordt "afgescheept" met een doosje pillen, soms volstaan die pillen, maar niet altijd, dus vecht indien je denkt dat er meer nodig is als medicatie en eis therapie!

Je hebt al eerder gevraagd wat mijn achtergronden zijn, ik ben schrijfster, en hetgeen ik schrijf valt onder moderne psychologie en alternatieve geneeswijze.

Dutch, veel succes de komende tijd, en indien nodig, knok voor die therapie of laat Juup je daarbij helpen!

Liefs, Cosma.

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 03:57 schreef Cosma-Shiva het volgende:

[..]

Ik vind het vreemd dat men meent dit alles (hoe jij je voelt) alleen met medicatie wil oplossen.
Je voelt je toch niet zomaar zo?
Natuurlijk kunnen lichamelijke dingen (serotinine) ervoor zorgen dat je je doodongelukkig voelt, maar veelal is daar toch het nodige aan vooraf gegaan.

Lieve Dutch, ik wil je niets aanpraten of zo, maar met medicijnen alleen kun je vaak zoiets niet oplossen.
Wanneer een psych jouw leven van a tot z onder de loep neemt dan zal hij of zij je gevoelens van dit moment mogelijkerwijs kunnen terugbrengen tot gebeurtenissen in het verleden, daar heel goed met je over praten en ervoor zorgen dat je in de toekomst door kan met je leven zonder al die ballast mee te dragen althans op een andere manier.

Indien je zelf ook maar een klein beetje denkt dat de oorzaak van je onwelbevinden terug te brengen zijn naar gebeurtenissen in het verleden, neem dan geen genoegen met medicatie alleen.
Misschien om nu (ik meen dat ze je psychotisch vinden) deze periode door te komen heb je wellicht medicatie nodig, en het kan dus inderdaad zo zijn dat het puur een lichamelijke kwestie is.

De reden waarom ik dit zeg, is dat velen werkelijk moeten knokken om een gedegen psychische hulp te krijgen, de wachtlijsten overal zijn enorm, en men wordt "afgescheept" met een doosje pillen, soms volstaan die pillen, maar niet altijd, dus vecht indien je denkt dat er meer nodig is als medicatie en eis therapie!

Je hebt al eerder gevraagd wat mijn achtergronden zijn, ik ben schrijfster, en hetgeen ik schrijf valt onder moderne psychologie en alternatieve geneeswijze.

Dutch, veel succes de komende tijd, en indien nodig, knok voor die therapie of laat Juup je daarbij helpen!

Liefs, Cosma.

---

Take care

Ik wens je nogmaals alle sterkte.

Jee, wat schrik ik hiervan.
Ik kom eigenlijk nog maar zelden in R&P dus ik wist ook niets van jouw problemen. Je komt altijd op me over als een vrolijke, gezellige en lieve meid.
Ik weet ook zeker dat je dit bent, maar al die donkere wolken hangen ervoor!

Ik ken jou en Juup natuurlijk niet echt, maar ik weet zeker dat het goedkomt.
Je hebt een vent die verschrikkelijk veel van je houdt en die zich samen met jou overal doorheen wil slaan. Dat is voor allebei erg zwaar, maar hoe zwaar het ook is, je komt op een gegeven moment samen uit dat dal en sterker dan ooit.

Iedereen denkt een beetje psychiater, huisarts en psycholoog te zijn en komt met goede adviezen, maar mijn advies is (heb ik zelf meegemaakt) dat je er niet naar moet luisteren. Je hebt een eigen club om je heen waar je naar moet luisteren, die hebben ervoor gestudeerd en als je twijfelt over de behandelingswijze, praat dan met Juup en leg je bezwaren uit. Samen kunnen jullie het aan die selecte club hulpverleners vertellen en eventueel een andere weg in slaan. Als je ieders advies opvolgt dan weet je het op een gegeven moment helemaal niet meer!

Meid, hou je taai!

Dikke knuffel en

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 18:20 schreef DuchessX het volgende:
Een hartverscheurend en o zo herkenbaar verhaal

---

Barb.

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 18:05 schreef DuchessX het volgende:
Ik ben al met een psycholoog bezig sinds januari dit jaar hoor. Ik weet niet goed hoe jullie er bij komen dat ik geen therapie heb?

---

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 18:32 schreef Kleintje het volgende:
Lieve DuchessX,

Jee, wat schrik ik hiervan.
Ik kom eigenlijk nog maar zelden in R&P dus ik wist ook niets van jouw problemen. Je komt altijd op me over als een vrolijke, gezellige en lieve meid.
Ik weet ook zeker dat je dit bent, maar al die donkere wolken hangen ervoor!

Ik ken jou en Juup natuurlijk niet echt, maar ik weet zeker dat het goedkomt.
Je hebt een vent die verschrikkelijk veel van je houdt en die zich samen met jou overal doorheen wil slaan. Dat is voor allebei erg zwaar, maar hoe zwaar het ook is, je komt op een gegeven moment samen uit dat dal en sterker dan ooit.

Iedereen denkt een beetje psychiater, huisarts en psycholoog te zijn en komt met goede adviezen, maar mijn advies is (heb ik zelf meegemaakt) dat je er niet naar moet luisteren. Je hebt een eigen club om je heen waar je naar moet luisteren, die hebben ervoor gestudeerd en als je twijfelt over de behandelingswijze, praat dan met Juup en leg je bezwaren uit. Samen kunnen jullie het aan die selecte club hulpverleners vertellen en eventueel een andere weg in slaan. Als je ieders advies opvolgt dan weet je het op een gegeven moment helemaal niet meer!

Meid, hou je taai!

Dikke knuffel en

---

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 19:20 schreef fokje het volgende:

[..]

Wat is erop tegen om dat mensen hun verhaal posten die iets soortgelijks hebben meegemaakt? Er worden wat ervaringen uitgewisseld, kun je net zo goed wat aan hebben. Aan sommige niet, dat kan iemand zelf wel uitmaken. Een psychiater kan je ook niet vertellen wat je moet doen.

---

Ik bedoelde het echt niet slecht en kwaad.

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 18:20 schreef DuchessX het volgende:
VERHAAL.

---

je hebt het nu Moeilijk , maar over een klein of misschien
iets langere tijd, zal ook voor jou Het leven weer leuk, Mooi zijn, echt waar!!!.
Je zit in een groot en diep dal , maar je klimt langzaam via een touw, of een laddertje naar boven ik weet het zeker Heel veel sterkte en succes !!! OOk voor Juup!!!

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 18:20 schreef DuchessX het volgende:
ik wil gewoon mijn oude leven terug, lekker mijn masker op, altijd vrolijk zijn (ook al voelde ik me niet zo)

---

Weet je dit wel zeker? Je schrijft dat je je oude leven terug wilt, met masker en al. Altijd vrolijk zijn, zelfs al voelde je je niet zo.

Ik denk dat je nou net bezig bent om eindelijk dat masker dat je leven zolang heeft bepaald los te trekken. Je zit daar nu midden in. En dat doet pijn. Toch denk ik dat het goed is zoals je het doet. Je hebt steun aan Juup en je professionele hulpverleners, heus. Zelfs al voelt het niet altijd zo omdat zij nu eenmaal niet in jouw hoofd kunnen kijken en je precies kunnen aanvoelen. Daarom is het proces waar je nu inzit zo zwaar. Iedere keer weer moet je een stukje meer van jezelf bloot geven en dat is bloedje eng. Daarom put het je ook zo uit. Toch is het volgens mij het beste wat je op dit moment voor jezelf kunt doen. Altijd leven met een masker is ook niet alles, je blijft dingen verstoppen. Maar dat weet je zelf denk ik ook al wel.

Veel sterkte Duchess.

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 21:22 schreef Kleintje het volgende:

[..]

Begrijp me niet verkeerd, het is goed dat ze steun heeft aan een ieder die iets soortgelijks heeft meegemaakt.
Dat laat weer zien dat je niet de enige bent en het is fijn om ervaringen te delen. Maar dat je moet uitkijken dat je niet van iedereen adviezen gaat aannemen. Dit om jezelf te behouden. Ieder geval is toch anders, iedereen reageert anders en daarom is het goed om de zaken met hulp uit te zoeken en niet alleen met leken!

Ik bedoelde het echt niet slecht en kwaad.

---

Anyway, je hebt wel gelijk hoor als je zegt niet ieder advies opvolgen. Of misschien wel geen enkel advies opvolgen. Sja, kan er niet over oordelen. Jammer voor jouw Kleintje dat je toch enigszinds slechte ervaringen daarmee hebt opgedaan. En misschien idd zinnig om dat hier toch ff te melden.

Ik wilde alleen ff zeggen dat ik hoop dat je medicatie aanslaat en dat ik je héél veel sterkte en kracht toewens

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 18:20 schreef DuchessX het volgende:

---
Zo dat ben ik weer even kwijt (net zoals de grip op mijn leven, hahaha ).

Ik ga maar eens kijken wat jullie in onzin gedaan hebben. Word ik misschien wel iets vrolijker van.

---

Als de ellende van je af schrijven helpt, blijf dat dan vooral doen. Desnoods voor je zelf in een schrift ofzo.
Het is belangrijk je nare gevoelens kwijt te kunnen op het moment dat je ze het ergst ervaart.

Van wat ik heb gelezen ben je alles zo ontzettend zat dat je het liefst in zou willen slapen en pas wakker wil worden als het voorbij is. Het is alleen zo verdomde jammer dat dat niet kan. Maar als je pas wakker wil worden als het voorbij is betekent dat ook dat je weer wakker wil worden

Het is nu ontzettend zwaar. Je voelt je wanhopig. Maar vergeet nooit dat je je ellendig mag voelen, je mag je wanhopig voelen en bang zijn. Anders bestonden die gevoelens niet!!!

Ik hoop met heel mijn hart dat je ergens de kracht uit kan putten om verder te knokken om er weer helemaal bovenop te komen en je misschien wel beter zult voelen dan voorheen! volgens mij is dat namelijk wat je uiteindelijk wil.

Veel sterkte

quote:

---

Op woensdag 29 augustus 2001 18:05 schreef DuchessX het volgende:
Ik ben al met een psycholoog bezig sinds januari dit jaar hoor. Ik weet niet goed hoe jullie er bij komen dat ik geen therapie heb?

---

Ik weet niet of je al ooit op deze site gekeken hebt, daar zijn veel van jou lotgenoten, misschien heb je er iets aan.
Proberen kan geen kwaad, toch.....

Ik heb oprecht met jou te doen, maar onthoud één ding altijd, jou heerlijke en fijne tijd komt nog, zelfs veel sneller als je nu zult kunnen geloven.
Hulde voor jou vriend, voel je aub niet schuldig........ welkom in de wereld van oprechte liefde, mooi he, die wereld ?

Geluk meiske.

http://www.spreekuurpsycholoog.nl/discus/messages/board-topics.html

(ps: stoor je asjeblieft niet aan mijn pay-offje onderaan mijn posts, het is voor zulke zaken niet bedoeld)

quote:

---

Op woensdag 05 september 2001 23:48 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Midioot, goede link, bedankt.

---

Mijn moeder heeft jaren depressies gehad, en slikt nog steeds medicijnen, ze heeft er voor gekozen om dit voorlopig nog te blijven doen, omdat ze nu goed functioneert, en zich goed voelt. Ze heeft zelfs meegespeeld in een video band van het Riagg, om te laten zien dat mensen met een vrolijke glimlach op hun gezicht ook aan depressies kunnen lijden. Ze hoorde te vaak, oh je bent weer beter, want je lacht weer. Ik heb in die moeilijke tijd veel met haar gepraat, gelachen en gehuild. En ik blijf erbij dat dat toch helpt.

Ik wens je in elk geval heel veel sterkte en kracht toe. Ik heb de indruk dat je al veel mensen op Fok kent waar je je ei kwijt kunt als je het nodig hebt, zo niet, wees altijd welkom om mij op icq op te zoeken ! Ik kan goed luisteren en wil je graag op zo een rot moment helpen.

Liefs van Defender.

quote:

---

Op woensdag 05 september 2001 23:38 schreef DuchessX het volgende:
Weer andere medicatie dus. Crisismedicatie. Lorazepam en Risperdal. Jammie. Ik slaap er veel van, maar heb niet echt het gevoel dat het me goed doet. het houdt me op de been, That's it. Stom om te denken dat ik me weer eens lekker gezellig happy zou kunnen voelen. Dat wil ik wel, maar kan ik niet. Omdat ik nu es wat vaker huil, denken de psych en Juup© dat ik nu eindelijk een klein beetje in de goede richting bezig ben. Hoe komen ze daar nu bij? Ik voel me nog steeds slecht, zwarte gedachten in mijn hoofd, pijn in mijn hoofd, herinneringen die pijn doen, verdriet dat er niet uit wilt...geen toekomstperspectief, geen reden om vooruit te kijken.

---

quote:

---

De rest van mijn collega's laat niets horen. Geen kaartje, geen mailtje, geen SMSje, niks. Zelfs niet toen ik jarig was afgelopen zaterdag. En ik ben toch al bijna één jaar ziek thuis. Is men mij dan zo snel vergeten? Zouden ze wel aan mij denken als ik wegens kanker voor een chemo-kuur in het ziekenhuis zou liggen? Mijn leven doet al pijn, maar dit soort dingen maakt het leven alleen maar zwaarder terwijl ik een opbeurend woord van een collega of vriendin zo hard kan gebruiken. Gewoon het idee dat men aan je denkt.

---

quote:

---

Ach let maar niet op mij, ik heb gewoon een rot-dag en zie het even niet zitten. Doordat ik zo enorm stom was om mijn voet alwéér om te zwikken, ben ik ook nog eens gebonden aan huis, voel ik mezelf nog meer opgesloten dan het al was. Schaap. Beeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeh...hoe stom kun je zijn hé?
Ik zou graag naar mijn ouders willen, maar ze wonen 100km verderop, het is half twaalf dus ze liggen in bed en daarbij kan ik niet rijden vanwege de medicijnen en mijn voet. Klaag klaag klaag klagerdeklaag. Sorry.

Ik ga maar es even knuffelen met Zito, die malle hond...

---

Ontzettend balen dat de medicatie (nog) niet doet wat je had gehoopt natuurlijk,
hou je het nog een beetje vol alsjeblieft?

Ik vraag me trouwens af wanneer je weer een afspraak het met je psycholoog of die psychiater,
want je naar huis sturen met alleen pillen is de oplossing natuurlijk ook niet.

Probeer je maar te bedenken dat je op dit moment even niets hoeft,
neem je rust en blijf alsjeblieft vertrouwen op de toekomst,
hoe ontzettend moeilijk dat nu ook is.

van Shmoops

quote:

---

Op woensdag 05 september 2001 23:38 schreef DuchessX het volgende:
* omdat ik nu es wat vaker huil, denken de psych en Juup© dat ik nu eindelijk een klein beetje in de goede richting bezig ben. Hoe komen ze daar nu bij? Ik voel me nog steeds slecht, zwarte gedachten in mijn hoofd, pijn in mijn hoofd, herinneringen die pijn doen, verdriet dat er niet uit wilt...geen toekomstperspectief, geen reden om vooruit te kijken. Duchess ik hoop zo dat je de moed erin houdt. deze periode zal overgaan, alleen weet je niet wanneer, je bent er sterk genoeg voor!!* Vriendschap blijkt een illusie te zijn Dit is zo herkenbaar. Toen ik op mijn 19e in therapie ging hebben twee vriendinnen me laten vallen omdat ik ineens zo veranderde. Ik was niet meer de DarkElf die alles wel regelde met een grote bek, maar was nu een stil en teruggetrokken meisje en dat wilden ze niet. Dat hebbem ze letterlijk zo gezegd. PIJN en dat na 9 jaar vriendschap. * Zelfs niet toen ik jarig was afgelopen zaterdag Gatverdamme wat zal dat pijn doen, mensen snappen gewoon niet als er iets met je is wat ze niet kunnen zien. Als je helemaal in het gips zit zien ze iets en kunnen ze plaatsen wat er met je is, maar zodra het in je hoofd is..... * Gewoon het idee dat men aan je denkt Ik weet niet of het helpt maar je weet dat ik veel aan je denk en je alle sterkte en kracht toewens die je nodig hebt om dit te boven te komen.

---

quote:

---

Op woensdag 05 september 2001 23:38 schreef DuchessX het volgende:
Stukje over collega's die niets van zich laten horen.

---

Ik merkte dat ik heel wrokkig ging denken. Maar realiseerde me ook dat dat niet hielp. Toen heb ik een nogal onorthodoxe stap genomen: ik heb eerlijk op papier gezet wat ik ervan vond. Niet met een beschuldigend vingertje, maar met mijn gevoel. Dat ik het wel snap, maar dat het me toch pijn deed. Die brief heb ik naar mijn werk gestuurd. En wonderwel heeft dat veel mensen tot nadenken gezet. Sommigen zeiden dat ze niet durfden, anderen wisten niet wat te schrijven, mensen hadden het te druk met eigen dingen, sommigen hebben niet gereageerd, en een enkeling kwam met een doorzichtig smoesje.

Het heeft mij iig erg opgelucht. Openheid en eerlijkheid (hoe moeilijk soms ook) schept wel duidelijkheid. Ik weet nu meer wat ik aan mijn collega's heb, Ben nu een tijdje enkele ochtenden therapeutisch aan de slag, en dat gaat goed. Mensen zijn oprecht geinteresseerd, of oprecht niet! Prima. Kan ik mijn eigen mensen kiezen.

Ook met vriendinnen heb ik het indertijd opengegooid. Gewoon afgesproken dat ze niet uit medelijden of zielig-vinden contact zouden opnemen, maar alleen als ze dat ook echt wilden. En als ze genoeg hadden van mijn geklaag zouden ze dat zeggen. Ik had dat nodig om vertrouwen te houden. Om te blijven bellen ipv me terug te trekken. En er zijn idd wel mensen afgevallen...

Misschien klinkt het wat geforceerd, maar het heeft mij toen erg geholpen. Wellicht heb je er wat aan, wellicht niet. Anyway, sterkte

Wat je teleurstelling in anderen betreft, het is best erg erachter te komen dat mensen helemaal niet zulke aardige wezens zijn als wij denken/dachten (enkele uitzonderingen daar gelaten), ik heb in een ander topic iets over je verleden gelezen, en het komt vrij vaak voor dat mensen dan juist naar buiten toe heel vrolijk en gezellig zijn.
Mensen gaan met andere mensen om omdat dat hen iets opleverd; vrolijkheid, een luisterend oor, afleiding, iemand om mee te kunnen stappen etc. etc.
Wanneer iemand als het ware even niets meer opleverd (klinkt heel hard) trekken mensen zich terug, vooral ook omdat hetgeen jij voelt en misschien niet zegt wel degelijk door anderen gevoelt wordt en bedrukkend kan werken.
Persoonlijk ben ik ook heel gevoelig voor andermans stemmingen en alhoewel ik nooit vrienden die het niet meer zien zitten uit de weg zou gaan, het heeft heel veel invloed op me (in negatieve zin), jouw collega's vrienden etc. weten gewoon niet wat te doen, wat te vragen, je bent momenteel mogelijk niet de duch die je was voor je thuis bleef, en mensen weten niet hoe ze daarop moeten reageren, dan denken ze, laten we even niet bellen, maar na 2 weken wordt het al moeilijker om "spontaan" te bellen, en na 2 maanden durven zij niet meer.

Mogelijk nog een paar weken deze medicijnen (dan is de psychose wel achter de rug), en kun je zoeken naar een antidepressivum wat ertoe kan leiden dat je je weer de oude voelt.

Maar, je verhaal elders gelezen te hebben, please ga hierover praten, dit moet je verwerken en het een plek kunnen geven, je zult het niet kunnen uitwissen, maar wel een mogelijkheid kunnen vinden om ondanks datgene je leven op te pakken en gewoon gelukkig te zijn met Juup.
Zelfs als je denkt ach het is al jaren geleden, je hebt geen idee hoe erg dingen van vroeger ontzettend op je kunnen drukken.

Overigens, ik schrijf dit alles niet om de therapeut uit te hangen (ik las zoiets op de vorige pagina), maar wel omdat ik me kan beroepen op enige kennis, en tevens omdat ik maar niet vaak genoeg kan benadrukken dat je moet vechten voor goede professionele hulp.
Bevalt de een niet? Wil hij het alleen met medicijnen oplossen, zoek dan een ander, helaas is het zo dat wanneer je er zelf niet bovenop zit, je niet de hulp zult krijgen die je nodig hebt.
Maar wie weet heb je de juiste gevonden, ik lees over een paar daagjes hopelijk wel weer hoe het met je gaat, en kop op he! Deze gevoelens gaan voorbij, echt waar!
Liefs, Cosma.

En voor de rest wens ik je heel veel sterkte, je gaat het vast nodig hebben... Ik weet dat je het zwaar hebt, maar je moet gewoon volhouden, dan gaat het uiteindelijk vast goedkomen...

Ik denk trouwens dat Juup© ook nog wel aan jou dacht toen hij je zei dat hij het er niet mee eens is dat je stukje gaat rijden.

_{Zet je icq eens aan als je wilt...}

quote:

---

Op zaterdag 15 september 2001 02:02 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Oeh lieffie wat ben jij nog laat wakker..lief van je dat je nog even wil praten met mji via ICQ, maar ik wilde eik even met Pipo gaan knuffen en daarna toch maar bij Juup© in bed gaan liggen...vind je het niet erg?

Bedankt voor je aanbod, dikke kus voor jou!

---

Welterusten

quote:

---

Op zaterdag 15 september 2001 01:40 schreef DuchessX het volgende:
De afgelopen weken heb ik veel geslapen. Dit kwam mede door de Lorazepam, die ik drie maal daags slikte. Afgelopen dinsdag ben ik bij de psychiater geweest en ik mag de Lorazepam al een beetje gaan afbouwen, nu nog maar 2 maal per dag slikken.

Gister zijn we met zijn drietjes naar Juup©'s ouders gereden, met twee auto's want Juup© moest vanalles aan zijn auto doen, dus ik moest ook rijden (120 km). We zouden blijven slapen, omdat we dachten dat het te vermoeiend zou zijn voor mij al dat heen en weer gereis. Bovendien vinden Juup©s ouders het prachtig als wij met zijn drieën slapen blijven.
Omdat ik dus moest autorijden en ik overdag liever niet wilde slapen, ben ik wat aan het schuiven geweest met de tijdstippen waarop ik eigenlijk mijn medicatie innemen moest, gister en vandaag.

Ik denk dat dat de reden is dat ik nu helemaal opgefokt en van slag ben. Het liefst zou ik een stuk gaan rijden, maar dat mag ik niet van Juup©, hij heeft het liefst dat ik meega naar bed maar ik ben zo opgefokt, ik kan niet stilliggen, ik heb het gevoel dat ik tegen de muren omhoog vlieg. Ook voel ik me niet al te happy en daar baal ik van, het ging juist een tijdje goed door de nieuwe medicatie. Of zou ik nu last hebben van afkickverschijnselen? Die Lorazepam zijn best wel heftige medicijnen. Ik voel me weer gesloten in mezelf, alles bruist en borrelt, emoties zijn er zat maar het zit in mij en kan er niet uit...
Ik heb zowat alles wat los en vast zat opgegeten, puur en alleen om mijn emoties te onderdrukken. Maar als het eten op is, komt het gevoel weer terug en daarbij voel ik me dan ook weer schuldig omdat ik zo heb zitten eten.
Ik heb Juup© naar bed gestuurd, hij is zo moe en ik wil hem niet steeds lastig vallen. Hij weet dat ik niet happy ben, maar het is voor hem ook zo zwaar en ik wil niet dat hij zich ook nog eens rot voelt, hij moet gaan slapen als hij moe is. Als ik hem echt nodig heb, is hij zo wakker gemaakt. Wat een tegenvaller is dit, ik voel me zo raar. Maandag mag ik weer naar de psycholoog, toch maar even bespreken...
Nou ik dit allemaal opschrijf en teruglees, baal ik want ik merk dat ik niet onder woorden heb kunnen brengen wat ik nu daadwerkelijk voel. Het lijkt er net op of ik maar wat heb zitten zeuren. En zo voel ik mij nog rottiger want ik krijg een hekel aan mezelf dat ik niet eens kan verwoorden hoe ik me daadwerkelijk voel. Zucht...ach laat mij maar, ben gewoon erg opgefokt en een raar mens...

Hmmm schiet mij nog te binnen dat er gister een brief van het GAK bij de post zat. En natuurlijk hebben ze een afspraak gepland net als we er een weekje tussenuit zijn. De afspraak wilde ik verzetten en wat bleek: de dienstdoende arts had in het dossier gezet dat hij de kans dat ik vóór oktober wel weer in staat zou zijn om te werken zeer groot achtte. Hij heeft nergens geen informatie opgevraagd, dus waar baseert hij in godsnaam zijn mening op??? Ik had tijdens het gesprek bij die GAKdokter een tijd terug al sterk de indruk dat hij toen zijn mening al gevormd had, hij liet mij toen niet uitpraten en vroeg ook niet verder. Nou ja, anyway, het was een zware tegenvaller om dit te horen te krijgen. Ik had al weinig vertrouwen in die arts, maar nu voel ik mij dus echt niet serieus genomen en dat doet pijn. Ik heb dus om een andere arts gevraagd en ze erop gewezen dat ze dan maar eens informatie dienen op te vragen en zich op basis daarvan een mening te vormen...
Waarschijnlijk heeft dit ook wel te maken met mijn dip dus...ik heb al zoveel pijn, zoveel verdriet van binnen en dan komt er zo'n botte GAKdokter die wel es even zal beslissen dat je weer kunt werken...ik wil zo graag serieus genomen worden...ik zou wíllen dát ik weer kon werken maar ik kan me al moeilijk concentreren om iets netjes te posten op FOK! (ja ja ik herschrijf het voor de derde keer) laat staan dat ik mijn werk goed kan uitvoeren in deze gemoedstoestand. Nu hoop ik dat ik een afspraak bij een andere arts van het GAK krijg, iemand die een beetje persoonlijk is en die echt luistert, die echt moeite neemt om medische gegevens op te vragen om zich op grond daarvan een mening te kunnen vormen en niet zo iemand die zijn mening al klaar heeft op het moment dat je van de wachtkamer de spreekkamer inloopt.

Pffffff wat een verhaal. Gelukkig is het laat, dan ziet niemand mij zeuren...tjeeses wat is het leven toch zwaar...vooral als je je gevoelens wel wilt, maar niet kunt uiten. Ik zit in de knoop en zou zo graag willen dat ik het allemaal netjes van mij af kon schrijven en dat ik er dan vanaf was...

Liefs van de zeurDuch.

---

Wat betreft die Gak-arts, onzin, hij kan dat niet zomaar in zijn rapportage schrijven en jij op basis daarvan geen afspraak omzetten.

Duch,serieus, die GAK artsen (en ander personeel aldaar) worden ervoor betaald om je zo snel mogelijk aan het werk te krijgen.
Je hebt nu een psychiater, je bent psychotisch(geweest) en zit middenin een depressie, no way dat je voor oktober weer kunt gaan werken.
Je hebt een psychiater achter je!!!
Geen enkele psychiater zal jou nu arbeidgeschikt achten, maar het tegenover gestelde; rust, medicatie en therapie.
Neem contact op met een GAK arts (degene die jouw zaak behandelt of zijn vervanger), vertel hem dat je bij een psychiater loopt, dat je psychotisch bent, nu in een psychose zit, en daarbvoor zware medicijnen gebruikt, met daarnaast nog andere psycho-farmaceutica, zeg hem gewoon hoe je je voelt, dat vanwege je psychose die hopelijk over een paar weken voorbij zal zijn en je ergens eind oktober langskomt om over je situatie te praten (daar zullen ze hopelijk wel mee akkord gaan), dat je tevens bereid bent een formulier te tekenen waarin je hentoestemming verleend om bij jou psychiater inlichtingen over jou te winnen.
Maak duidelijk dat het niet goed met je gaat, en dat je compleet uit het veld geslagen raakt wanneer je hoort hoe laatdunkend men meent te kunnen stellen dat je voor begin oktober weer aan de slag kunt.

Indien je zelf niet in staat bent dit te doen, bereid het gesprek dan even voor met Juup, leg je medicijnen ernaast zodat hij die kan opnoemen, en je GAK nummer, zodat zij kunnen nazoeken met wei Juup het gesprek dient te hebben.
Eigenlijk is het nog het beste indien Juup belt, laat hem zeggen dat je emotioneel/geestelijk momenteel niet in staat bent tot een dergelijk telefoon gesprek en indien ze dat niet geloven kan hij hen het nummer van je psychiater geven.

Neem maandag deze situatie even door met je psychiater, hij staat gegarandeerd achter je, en wellicht wil hij even een advies schrijven aan het GAK, met daarnaast het verzoek je even met rust te laten, en dat hij hen op de hoogte zal houden van je situatie (daar moet je dus wel voor tekenen).

Als je het zo doet, komt het wel in orde, maak je geen zorgen, voorlopig hoef je nog niet aan de slag.

Dat je je zo rot voelt na een dag weg te zijn geweest zou kunnen zijn omdat je op dit moment niets kunt hebben, een autorit, op visite blijven slapen etc. klinkt voor sommigen misschien als een gezellig uitje maar is voor jou een aanslag, je bent totaal niet belastbaar, dus ga alles wat je zou kunnen belasten uit de weg, geen lange telefoon gesprekken met mensen die met jou over hun problemem willen praten, geen bezoek, of iig heel weinig, vermijd alles wat ook maar een beetje belastend zou kunnen zijn.

Dutch wat ik je nu ga zeggen vind je niet leuk, maar het is een heel slecht plan om op vakantie te gaan, veel mensen die depressief zijn of net uit een psychose komen denken dat een vakantie hen goed zal doen, maar heel erg vaak is het tegendeel waar, de kans dat je een manie krijgt tijdens je vakantie is heel groot (je psyche moet zich aanpassen aan een totaal andere omgeving, ander land, allerlei indrukken opdoen; veel te veel (positieve) spanning.
Praat hier svp maandag met je psychiater over, ik ken je niet persoonlijk, maar weet dat dit doorgaans geen goed idee is, je psychiater kan jouw situatie naar ik hoop goed inschatten, en indien hij het je afraad, doe het dan niet, er is niet ergers als een manie of een psychose ergens in den vreemde, en dat geeft dan weer schuldgevoelens tov je gezin etc.
Praat er dus svp maandag heel goed over met je psych en neem zijn advies serieus.

Heel veel sterkte wederom, nog een paar weekjes (misschien maandjes) en je voelt je veel beter of gewoon goed, en dan ga je lekker lang op vakantie met je gezin, voor nu even volhouden, het komt goed, echt!

(en laat Juup ze aanpakken he die GAK-rakkers!)

liefs, Cosma.

Ikzelf kan moeilijk emoties en gevoelens uiten. Vaak uit dat zich op een verkeerde manier. Ik ga je daarom als je het niet erg vind ook niet vertellen wat je wel en niet moet doen behalfe 1 ding: Je moet niet denken dat je zeurt tegen ons, wij willen je graag helpen in deze moeilijke periode. Mijn gevoel zegt mij dat jij toch enigzins een deel van je emotie en gevoel met schrijven kunt uiten. Blijf dit ook vooral doen!

Hierbij wil ik gewoon laten weten dat je er een steun bijhebt!

Een medemens die meevoelt...

quote:

---

Op zaterdag 15 september 2001 12:17 schreef DuchessX het volgende:
Hoi Lieve Cosma,

Bedankt voor je goede tips omtrent het GAK. Ik heb die dokter tijdens ons eerste contact wel een machtiging gegeven dat hij contact mag opnemen en om informatie mag vragen met mijn behandelaars. Maar dat heeft hij niet meer gedaan. Daarom vraag ik me af waar hij zijn beoordeling op baseert. Het is nu ook heel spannend, want deze arts moet bepalen in welke mate ik arbeidsongeschikt ben en in welke mate ik de WAO in ga. (Volgens hem dus helemaal niet...) Nou ja het 'echte' gesprek zal nu een week later plaatsvinden omdat ik er niet ben. Hopelijk met een andere arts want ik vond die arts die ik had gewoon niet prettig.
En een goed idee om Juup© veel te laten regelen, hij doet het met liefde en plezier. Hij is daar ook veel beter toe in staat.

Wat betreft de vakantie, het was eigenlijk een advies van mijn psycholoog. We gaan niet ver weg ofzo, we wonen in Eindhoven en gaan naar de Weerterbergen, da's 30 km verderop. We hebben voor een week zo'n Grandoradobungalowtje gehuurd. De bedoeling is dat we wat rust krijgen in een vreemde omgeving, wandelen in het bos met de hond, beetje zwemmen, uitrusten, dat soort dingen. We gaan dus niet naar een ander land en als er iets is of ik wil naar huis, zijn we binnen twintig minuutjes thuis...
Wat denk je, nu je deze info hebt gehad, denk je dat het nog steeds een slecht plan is? Niemand heeft mij op die manier voorbereid dus ik ben heel blij dat jij mij er op wijst. Maar wat denk je, is het risico nog zo hoog onder de gegeven omstandigheden?

In ieder geval bedankt voor je (trouwe) reactie, ik stel het erg op prijs...

---

Heb je nergens zwart op wit staan wat voor diagnose jouw psychiater gesteld heeft?
Zo niet, misschien kun je hem hierom vragen voordat je naar het GAK moet.
Ik heb helaas veel ervaring met het GK en waar je voor moet opletten is dat ze je niet in een verdedigingshoek drijven, dat laat de sterke kant in jou zien, en voor je het weet keuren ze je niet af.
Medicatie meenemen en vertellen hoeveel je waarom gebruikt. Hoop dat je een brief mee kan krijgen van een huisarts of je behandelend psychiater die de toestand waarin jij verkeert goed kan uitleggen.
Laat Juup je Psych bellen en vraag hierom met klem!

Heel veel succes verder meiske en ik hoor je wel weer!!

Dikke knuffel en

quote:

---

Op zaterdag 15 september 2001 04:05 schreef IamXtreme het volgende:
God meid wat voel ik met je mee!!
Ikzelf ben nieuw op FOK! en weet nog niet wat/wie/waar iedereen is, maar jouw situatie raakt mij diep.
Ook al heb ik geen ervaring met hetgeen wat jij doorstaat maar ik vind je erg DAPPER!
In je teksten kom je over als een hele sterke meid. De reacties die je krijgt van anderen zijn super! Ook daarvoor wil ik als buitenstaander iedereen bedanken om een medemens te helpen!

Ikzelf kan moeilijk emoties en gevoelens uiten. Vaak uit dat zich op een verkeerde manier. Ik ga je daarom als je het niet erg vind ook niet vertellen wat je wel en niet moet doen behalfe 1 ding: Je moet niet denken dat je zeurt tegen ons, wij willen je graag helpen in deze moeilijke periode. Mijn gevoel zegt mij dat jij toch enigzins een deel van je emotie en gevoel met schrijven kunt uiten. Blijf dit ook vooral doen!

Hierbij wil ik gewoon laten weten dat je er een steun bijhebt!

Een medemens die meevoelt...

---

Mijn respect voor haar is ook in die tijd dat ik hier ben gegroeit alleen al door het lezen van haar topics en/of de topics waar ze zich bevondt.

Een fantastisch persoon van wat ik nu van haar gezien heb en wens haar nog net als alle anderen hier veel sterkte met datgeen wat ze al zolang zo graag wou waarschijnlijk...vrijheid in jezelf. succes

quote:

---

Op zaterdag 15 september 2001 12:17 schreef DuchessX het volgende:
Hoi Lieve Cosma,

Bedankt voor je goede tips omtrent het GAK. Ik heb die dokter tijdens ons eerste contact wel een machtiging gegeven dat hij contact mag opnemen en om informatie mag vragen met mijn behandelaars. Maar dat heeft hij niet meer gedaan. Daarom vraag ik me af waar hij zijn beoordeling op baseert. Het is nu ook heel spannend, want deze arts moet bepalen in welke mate ik arbeidsongeschikt ben en in welke mate ik de WAO in ga. (Volgens hem dus helemaal niet...) Nou ja het 'echte' gesprek zal nu een week later plaatsvinden omdat ik er niet ben. Hopelijk met een andere arts want ik vond die arts die ik had gewoon niet prettig.
En een goed idee om Juup© veel te laten regelen, hij doet het met liefde en plezier. Hij is daar ook veel beter toe in staat.

Wat betreft de vakantie, het was eigenlijk een advies van mijn psycholoog. We gaan niet ver weg ofzo, we wonen in Eindhoven en gaan naar de Weerterbergen, da's 30 km verderop. We hebben voor een week zo'n Grandoradobungalowtje gehuurd. De bedoeling is dat we wat rust krijgen in een vreemde omgeving, wandelen in het bos met de hond, beetje zwemmen, uitrusten, dat soort dingen. We gaan dus niet naar een ander land en als er iets is of ik wil naar huis, zijn we binnen twintig minuutjes thuis...
Wat denk je, nu je deze info hebt gehad, denk je dat het nog steeds een slecht plan is? Niemand heeft mij op die manier voorbereid dus ik ben heel blij dat jij mij er op wijst. Maar wat denk je, is het risico nog zo hoog onder de gegeven omstandigheden?

In ieder geval bedankt voor je (trouwe) reactie, ik stel het erg op prijs...

---

Wat de vakantie betreft, omdat je niet naar het GAK kon, ging ik er direct vanuit dat je ergens in het buitenland zou zitten, en dat vond ik best een eng idee (om bovenstaande reden), nu je gewoon in Nederland blijft, kort bij huis is het natuurlijk een ander verhaal; geen lange reis, geen vreemd land met (iets) andere cultuur, andere taal, etc. etc.
In Nederland hoeft je geest niet allerlei nieuwe indrukken op te doen, eigenlijk is het enige dat verandert het huis (plus de directe omgeveing) waar je in woont, en dat is maar een kleine aanpassing (positieve stress voor je geest).

Of het een goed idee is kan ik niet beoordelen, je psych heeft het aangeraden, ( tegen het GAK kun je dus gewoon zeggen dat je op doktersadvies even ertussenuit moet)
en die heeft inzicht in jouw situatie.
Je voelde je laatst onprettig na 1 dag van huis, dus je kan als ik dat zo lees nog niet zo gek veel hebbebn, maar een korte vakantie in eigen land, dat zou best goed voor je kunnen zijn, iig minder belastend als die korte heen en weer trip plus overnachting bij de ouders van Juup, nu weet je dat je gaat ontspannen (is anders dan op visite), je bereid je er geestelijk op voor, en het is gewoon in Nederland.
Hooguit kun je je de eerste dag niet zo oke voelen, omdat je even moet wennen aan je tijdelijke leefomgeving, maar hopelijk blijft het daar bij. Nogmaals vakantie vlak bij je eigenlijke woonplaats is iets heel anders als bv ergens op een Grieks eiland.

(ben blij dat je niet naar zo'n ver eiland gaat)
liefs, Cosma

quote:

---

Op zaterdag 15 september 2001 01:53 schreef Light het volgende:

Ik denk trouwens dat Juup© ook nog wel aan jou dacht toen hij je zei dat hij het er niet mee eens is dat je stukje gaat rijden.

_{Zet je icq eens aan als je wilt...}

---

Ik hoop dat jullie een ontspannen week tegemoet gaan.
Ik wens juup@ en zito ook een leuke vakantie.

Groetjes van Pikakonijn.

Ik weet niet goed wat ik voor je kan doen , of hoe ik je kan helpen. Ik zou je heel graag mn hand reiken en je uit deze diepe kuil slepen. Maar ik denk dat het gewoon een verwerkings process en dat de wonden langzaam zullen helen!.
Lieverd, je weet me te vinden op icq ! en je mag ook Melen dat weet je!

Liefs en een dikke

jeroen

quote:

---

Op dinsdag 18 september 2001 16:35 schreef DuchessX het volgende:
Vandaag weer een grote dip - ik voelde al dagen dat het slechter en slechter gaat met me maar nu is het echt zwaar. De psychiater is gebeld en mijn medicatie is verhoogd (terwijl ik eigenlijk aan het afbouwen was met de Lorazepam moet ik deze medicatie weer verhogen ook moet ik in plaats van 1mg Risperdal nu 2 mg Risperdal gaan slikken).
Ik hoop dat het helpt, ik ga door een hel!

Het GAK stond op het antwoordapparaat en had ook weer niet begrepen dat wij er een week niet zijn volgende week terwijl wij dat dus duidelijk doorgegeven hadden. In ieder geval schijnt het wel zo te zijn dat ik een andere arts krijg daar dus dat is erg fijn. Nu maar weer wachten op een nieuwe afspraak. 3 oktober is de dag dat ik officieel uit de ziektewet moet omdat ik dan al een jaar ziektewet achter de rug heb. Ach ja, ik zal wel zien, beïnvloeden kan ik de situatie toch niet.

---

Jammer dat het GAK je niet begrepen heeft, dus nu moet je wel in je vakantie week?

Beinvloeden kun je idd niet en aangezien je al je kracht nodig hebt om weer uit dit dal te komen, moet ook maar proberen er niet aan te denken (makkelijker gezegd als gedaan natuurlijk)

* DarkElf voelt heel erg met je mee en vergeet niet dat je me altijd mag mailen als je daar behoefte aan hebt he?

*Legt arm om schouder Duchess en hoopt dat ze een klein beetje steun eraan heeft

quote:

---

Op dinsdag 18 september 2001 16:35 schreef DuchessX het volgende:
Vandaag weer een grote dip - ik voelde al dagen dat het slechter en slechter gaat met me maar nu is het echt zwaar. De psychiater is gebeld en mijn medicatie is verhoogd (terwijl ik eigenlijk aan het afbouwen was met de Lorazepam moet ik deze medicatie weer verhogen ook moet ik in plaats van 1mg Risperdal nu 2 mg Risperdal gaan slikken).
Ik hoop dat het helpt, ik ga door een hel!

Het GAK stond op het antwoordapparaat en had ook weer niet begrepen dat wij er een week niet zijn volgende week terwijl wij dat dus duidelijk doorgegeven hadden. In ieder geval schijnt het wel zo te zijn dat ik een andere arts krijg daar dus dat is erg fijn. Nu maar weer wachten op een nieuwe afspraak. 3 oktober is de dag dat ik officieel uit de ziektewet moet omdat ik dan al een jaar ziektewet achter de rug heb. Ach ja, ik zal wel zien, beïnvloeden kan ik de situatie toch niet.

---

Even voor de zekerheid, laat Juup nog even (aangetekend) een brief sturen naar het GAK waarin hij duidelijk aangeeft dat je momenteel niet aanspreekbaar bent, hen dringend verzoekt je even met rust te laten, en dat je op doktersadvies even weg moet (geen vak op een zonnig eiland, maar dat je even uit je huidige situatie weg moet omdat het wederom slechter met je gaat.
Laat hem dit doen, omdat wanneer zij beweren dat jij een afspraak niet bent nagekomen, jij kunt aantonen dat je man hen op de hoogte heeft gesteld van de situatie middels telefoon en aangetekende brief (maak een kopie!), weigering van een afspraak nakomen kan vervelende gevolgen hebben, dus regel dit even, kleine moeite en geen problemen achteraf.

je zegt daarnaast dat je 3 oktober een jaar in de ziektewet zit, doe er alles aan om de afspraak met het GAk NA 3 oktober te maken, dan ben je automatisch in de WAO, en dat is perfect, krijg je een hele andere GAK-situatie, een inleidend gesprek met een maatschappelijk werker van het GAK, die beoordeelt wanneer je met een nieuwe GAK arts gaat praten, dan kun je daarna (ergens in december) je verhaal doen, uitgebreid, je medicatie vertellen, en eventueel ondertekenen dat ze info over je mogen opvragen (doen ze overigens zelden tot nooit).
Uit de WAO zullen ze je nooit zo snel zetten, dan zijn ze heel voorzichtig met je, immers je aan de slag krijgen binnen een jaar is hen niet gelukt (en dat hebben ze vast geprobeerd), dus dan wordt het een ander verhaal.
Zelfs kun je hen vragen je voorlopig met rust te laten, en geloof me, dat doen ze, maar maak duidelijk hoe je je voelt, en verzoek hen dit met klem.

Dat het momenteel weer slecht met je gaat kan vele oorzaken hebben, zonder je pv te kennen kan ik daar niet echt over speculeren, indien je zelf weet dat je wederom aan teveel spanningen hebt blootgestaan dan zou dat een verklaring kunnen zijn, daarnaast weet ik niet of je naast medicatie ook echt therapie krijgt, want dat is erg belangrijk.

Hoe dan ook, zelfs met therapie en zonder aanwijsbare spanning kan het toch zomaar ineens weer fout gaan, dat kan een paar dagen duren, maar probeer constant vooruit te kijken ookal lijkt dat welhaast onmogelijk, houd jezelf steeds voor dat de dag dat je je beter voelt weer komt, dit is geen permanente situatie.

Ik heb het idee dat je psych je te weinig info geeft, anders is het misschien een idee om naar een grote boekhandel te stappen (misschien heb je een Scheltema in de buurt), er zijn vele boeken te koop waarover je kunt lezen over jouw situatie, en tevens de medicijnen die je gebruikt, wellicht steunt het je te lezen dat dit tijdelijk is, want ik begrijp heel goed dat dat moeilijk te geloven is voor je op dit moment, wanneer je je zo voelt, denk je dat het nooit meer anders zal worden, maar geloof me het wordt weer anders, en weer oke.

Misschien kan je psych je dogmatil voorschrijven, dat is een stemmingdoorbreker (wanneer je je echt slecht voelt) en werkt al na een half uurtje, ik weet niet of het te combineren valt met je andere medicatie (wel met de kalmerende middelen, maar van anti-psychotica in combinatie met- weet ik niet zo gek veel), vraag het hem, en wie weet kan dat je helpen op de moeilijkste dagen.

Als ik het goed begrepen heb ga je bijna op vakantie, hoe sta je daar op dit moment tegenover, zie je ernaar uit, of zie je er tegenop?

Duch, ik weet op dit moment niet zo goed wat ik nog zou kunnen zeggen, jij en Juup kennen jouw situatie, en indien er geen aanwijsbare reden is voor een terugval moet je echt met je psych praten en niet klakkeloos over de telefoon vernemen dat je je dosis moet verdubbelen, dus maak een afspraak en praat met hem.

Ik wens je heel erg veel sterkte, vergeet de GAK brief niet, en opper eens de Dogmatil bij je psych, kan vaak heel erg goed stemmingen doorbreken en is een relatief onschuldig middel.

Liefs, Cosma.

DuchessX en Juup©, heel veel sterkte samen, jullie moeten samen door deze zware periode zien te komen. En dat gaat vast lukken.

quote:

---

Op zaterdag 22 september 2001 05:04 schreef Cosma-Shiva het volgende:

[..]
Fantastisch lang verhaal!

---

Ik hoop dat Duchess steun uit je post haalt (en dat ze een lekkere week hebben).

*knufffffffff*!!!!!

KOm op hoor!!!!!!

Hoop dat je morgen een beetje hulp krijgt als je gaat bellen en je weet het he? Je kunt me altijd bereiken!

Dikke knuffel voor jou en Juup en Zito

Ik kom in je posts heel vaak de medicatie (en de bijwerkingen, doses) tegen. Ik las in een eerdere post van je dat je niet kunt praten. Ik kan dat heel goed begrijpen, maar dat is (in mijn ogen) geen reden om je gevoelens te onderdrukken/verminderen (vergeef me als dit niet klopt) door middel van medicijnen. Naar mijn mening raak je op den duur zo gefocussed op de medicatie en alles daaromheen, zodat je jezelf en de oorzaak van je depressie uit het oog verliest. Daarbij ben ik van mening dat je praten over jezelf en over je (al dan niet diepste) gevoelens moet leren.

Ik hoop dat het snel stukken beter met je mag gaan..
Groetjes dawg

Suc-6 en hou vol... je komt er wel!!!!

BaZZ

Wat betreft die medicatie kan ik wel wat met je meeleven...ik slik zelf seroxat en waarschijnlijk zal ik dat de rest van mijn leven moeten.....na een paniekstoornis icm stress dermate lang genegeerd te hebben, dook ik in een depressie. Ik zal je de details, gevoelens en narigheid maar besparen hier. Nu heb ik zelf psychologie gestudeerd en kon ik bij mijn huisarts de symptomen duidelijk benoemen en diezelfde dag zat ik nog aan de seroxat. Achteraf te snel vind ik, maar nu een jaar later helpt het wel. Ik ben alleen de eerste 8 weken door een hel gegaan, dat wat jij hierboven zo helder hebt omschreven. Ikzelf hoop nooit meer door zo'n periode te gaan, want juist op het moment dat je steun, vertrouwen in jezelf en stabiliteit het hardst nodig hebt, zit je het meest aan de grond....en jij bent aan een nieuw medicijn begonnen terwijl je de ander aan het afbouwen was....dat is nog zwaarder!

Gelukkig kan ik je vertellen dat je er wel weer doorheen komt en nu een jaar later heb ik toch enkele terugvallen gehad, maar dat hoort erbij denk ik dan maar.

Wat ik gedaan heb om mezelf in de hand te houden en mijn leven toch kleur te geven (je vroeg om tips, toch?) is:

- lekker slapen,
- lekker eten,
- wandelen,
- yoga,
- soms gewoon eens lekker huilen in je eentje (jaja, ook mannen huilen wel eens!)
- fietsen,
- mijn favoriete hobby ook al had ik niet altijd zin (autorijden is dat),
- contacten met vrienden voor steun en afleiding....

Misschien zit er wat tussen voor je en ik wens je veel sterkte en weet dat moeilijke tijden tijdelijk zijn!

Ik lees veel meer dan ik reageer, omdat ik regelmatig gewoon niet weet hoe ik moet reageren. Jij zit in een situatie waar ik geen ervaring mee heb (en eerlijk gezegd hoop ik dat ook zo te houden, maar dat bedoel ik niet negatief ten opzichte van jou hoor )

Ik vind het echt jammer dat je vakantie zo zwaar is tegengevallen en dat het dus eigenlijk niet meer dan een weekendje weg is geworden. En zelfs dat was nog geen leuk weekendje Maar ik denk dat het toch wel verstandig was dat je weer naar huis bent gegaan, zeker omdat je zegt dat je je daar beter op je gemak voelt.

Ik denk dat die concentratiestoornissen van jou mogelijk veroorzaakt worden door de medicijnen. (Ik heb geen verstand van al die medicijnen, heb er ook niet voor gestudeerd, dus meer dan een vaag vermoeden is het niet.) Ik hoop dat je binnenkort andere medicijnen krijgt voorgeschreven die beter werken voor jou. De huidige situatie is niet echt iets om vrolijk van te worden

Als jij zo af en toe heel veel energie over hebt is het dan misschien een idee om met Zito een eindje te gaan wandelen of een stukje te gaan hardlopen? Dat is op zich geen verkeerde manier om energie kwijt te raken geloof ik

Hier laat ik het eerst maar eens bij.

Sterkte

hierbij veel sterkte, ik hoop dat je jezelf weer een beetje terug kan vinden. Ik ben zelf net begonnen met slikken van citalsopram en heb een afspraak gemaakt met het ggz.

groetjes en een dikke virtuele knuffel,

korine

Goed gedaan meid, de 1e grote stap in de goede richting...
Die rest gaat nu vanzelf wel komen..
Zolang je het zelf wilt, krijg je alles voor elkaar..

Marco

quote:

---

Op woensdag 26 september 2001 00:00 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Lieve Cosma, ik reageer maar even in de gequote tekst, ik heb last van concentratiestoornissen en ben bang dat ik anders dingen vergeet die je schrijft.

Heel veel liefs terug voor jou van mij. Wat geweldig dat je zo meeleeft!

PS Ben beetje trots op mezelf dat ik zoveel achter elkaar heb kunnen schrijven!

---

(ik ga je even quoten om te reageren)

quote:

---

Over die 'echte' therapie stellen wij ons ook vragen. Ik heb gesprekken bij een psycholoog (vrijgevestigd, geen RIAGG) en mijn medicatie wordt door een psychiater vastgesteld. Maar welke therapie is nou goed bij mij? Ik heb er geen inzicht in. Ik vind dat het niet snel genoeg gaat maat volgens mijn psycholoog kan ik mijn emoties niet onder ogen zijn. Kon ik dat wel dan zou het allemaal een stuk sneller gaan. Maar ja, emoties onder ogen zien? Hoe moet dat? We zullen het er wel met haar over hebben, misschien is dagtherapie ofzo beter voor mij? Tis ook allemaal zo moeilijk, vooral als je zelf het middelpunt bent en niet meer de objectieve buitenstaander. (Vandaar ook dat ik al jullie adviezen hier op FOK! ten harte neem

---

Wanneer jouw psych zegt dat je je niet open stelt is dat jouw fout niet, maar die van hem.
Het lukt hem blijkbaar niet een vertrouwensband met je op te bouwen, of je zodanig op je gemak te stellen dat jij je vrij voelt om over jezelf en je situatie te vertellen.

Een psych-patient relatie moet je eigenlijk zien als een echte relatie, wanneer het niet klickt (volgens mij heb ik dat al eens eerder geschreven), dan is er geen therapie mogelijk.
Wanneer ik lees hoe jij je voelt dan moet er gewoon snel actie ondernomen worden, geen receptjes of gesprekjes over de telefoon, maar iemand waar je heen kunt, iemand bij wie jij je heel prettig voelt, op je gemak, bij wie je je open kunt en durft te stellen, zo iemand gaat vragen stellen aan jou over van alles, je hele leven van a tot z, en kan puur door non-verbaal gedrag van jouw kant (bv friemelen met je vingers wanneer je een bepaald onderwerp aansnijdt) zien waar mogelijk de spanningen en de depressie die je nu voelt zijn oorsprong kunnen hebben.
Ookal hoeft het niet perse een oorzaak ergens in je verleden te zijn, het is wel zaak dat je eventuele ballast die je misschien al jaren met je meedraagt eindelijk van je af kunt schudden.
Het kan ook een puur lichamelijke reactie zijn (heeft met diverse stoffen te maken zoals bv serotine), en door jou te observeren, goed te luisteren hoe je reageerd op bepaalde medicijnen kan zo'n psych de juiste medicatie voorschrijven, precies afgestemd op jou als persoon, en dat kan even zoeken zijn, maar velen zijn zeer doortastend.

Ik heb het gevoel dat jouw psych jouw situatie telkens verkeerd inschat (Xeroxat meen ik? en toen dat fout ging verdubbelen?), je op vakantie sturen etc.
Je had wel in een vreselijke psychose kunnen raken, zulke fouten kan hij zich niet permitteren.

Je woont als ik het goed begrijp in Eindhoven, dat is een grote plaats, en er zijn genoeg goede psychs te vinden, en je huisarts wil je vast wel voorzien van verwijskaarten want ook hij weet dat je iemand nodig hebt bij wie je je op je gemak voelt (vertel hem je ervaring met je huidige).
Ga rondbellen, of laat Juup dat doen, bezoek diverse psychs netzolang tot je iemand treft van wie je het gevoel hebt dat het de juiste is (dat voel je meteen!).

Ik heb veel boeken over psychofarmaceutica, maar die liggen bij mijn zus die niet in Amsterdam woont ergens op zolder, en ik kan dus niet zo snel dingen voor je opzoeken, maar dan nog, hetgeen beschreven en de reacties/bijwerkingen zijn algemene.

Dat Lorazepam mag je best langer gebruiken, alleen zijn ze bang dat je er verslaafd aan raakt, dus zullen ze willen dat je het gaat afbouwen (misschien kun je een poosje XanaX slikken nadien).

Er lopen ontzettend veel mensen rond die psychotisch zijn, en toch gewoon een lekker leven hebben en er goed mee kunnen leven, mits zij de juiste medicatie en arts hebben, en daar zul je echt naar op zoek moeten.

Indien je je overdag erg beroerd voelt (wanneer Juup naar zijn werk is) dan zou tijdelijk een dagopvang bv van 09:00 tot 17:00 misschien iets voor je zijn, informeer bij je huisarts naar de mogelijkheden bij jou in de buurt (je hebt daar geen verwijzing voor nodig, kunt er gewoon binnen lopen en er zijn altijd verplegers er artsen aanwezig, en je kunt er ook leuke en afleidende dingen doen).

Voor alle duidelijkheid, ik ben geen arts, en kan dus eigenlijk geen adviesen geven, maar je komt over als iemand die heel snel van stemming wisselt, en dat wijst eerder op manisch-depressief als op psychotisch, wellicht zou een klassiek antidepressivum( bv amtriptyline, dat werkt tevens kalmerend en heb je de lorazepam denk ik niet meer nodig) in combinatie met Dogmatil je heel goed kunnen helpen (en therapie!).

Alsjeblieft, vecht ervoor dat je een goede therapeut krijgt, het is heel erg maar dezer dagen moet je gewoon vechten voor je recht op goede hulp, laat anders Juup het doen.

Liefs, Cosma.

[Dit bericht is gewijzigd door Cosma-Shiva op 26-09-2001 02:27]

quote:

---

Op woensdag 26 september 2001 02:05 schreef -Maverick- het volgende:
Okokok.. dan ook maar es ffies publiekelijk een reactie van je húsgenoât..

Goed gedaan meid, de 1e grote stap in de goede richting...
Die rest gaat nu vanzelf wel komen..
Zolang je het zelf wilt, krijg je alles voor elkaar..

Marco

---

quote:

---

Op woensdag 26 september 2001 02:09 schreef Juup© het volgende:

[..]

Lovers

---

wel huisgenoten nog though

Ik las net in dit topic over dagopvang, lijkt dit niet wat voor je?

Verder kan ik alleen maar hopen dat het weer snel beter met je gaat.

Een dikke knuffel en van Pikakonijn

quote:

---

Op woensdag 26 september 2001 21:06 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:

Ik weet het thuiszitten daar word je helemaal kierie van .

---

[Dit bericht is gewijzigd door Juup© op 27-09-2001 11:27]

quote:

---

Op zaterdag 29 september 2001 12:59 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Heb het er ook met de psychiater over gehad, vindt het in principe een goed idee, maar het echte overleg hierover dien ik met mijn psycholoog te doen, daar zij mij in behandeling heeft. Bij de psychiater kom ik enkel vanwege mijn medicatie.

---

Overigens zijn er bij mijn weten verschillende groepen voor dagbehandeling, naar gelang je problematiek kom je in een groep mensen die soortgelijke problemen kent. De psycholoog kan je vast wel een foldertje geven van een type dagbehandeling die evt. bij jouw zou passen.

quote:

---

Op maandag 01 oktober 2001 13:03 schreef DuchessX het volgende:

Jezus Duch, klinkt zwaar, maar kop op, je kan het! Wat je hier schrijft, klinkt mij zo ongelooflijk bekend en ik ben er ook doorheen gekomen (en heb nog geregeld dat ik er als een berg tegenop zie...)..ik weet niet of ik nog op tijd ben, maar hier toch nog een reactie, en zowiezo al sterkte als je nu je auto aan het inleveren bent....

Gisteravond heb ik een gesprek gehad met iemand die ervaringsdeskundige is op het gebied van dagbehandeling. Het klinkt niet meer zo heel eng als ik dacht dat het was. En inderdaad, misschien is het wel iets voor mij? Ik heb niet het idee dat ik verder kom bij mijn psychologe, ik val steeds terug en de afspraken zijn niet frequent genoeg denk ik. Maar ja zij heeft niet de tijd en ik heb niet het geld om bijvoorbeeld drie maal per week een consult te nemen.

Goed om te lezen dat je actie onderneemt. Ik las al in een eerdere post van iemand dat je misschien de verkeerde psycholoog had. Dit kan helemaal waar zijn. Het feit dat een behandeling niet aanslaat hoeft helemaal niets met de client te maken te hebben. In jouw geval heb ik net als degene in die vorige post, dat jij uitgepraat bent met je psycholoog. Het heeft dan geen positief effect meer, maar wordt een extra belasting in je leven. Goed dat je verder kijkt en ook goed dat je contact over je medicatie houdt. Overigens is Xanax net zo verslavend als het geen jij eerder slikte (heb het hier ook liggen, al gebruik ik het liever niet).

Vandaag voel ik me weer knap waardeloos (ja hoor jongens hier ben ik weer eens met mijn gezeur - ga gauw naar een ander topic - ik voel me echt een zeikerd maar moet het wel kwijt).

Zeikerd? Vind ik niet, en ik neem aan dat ik voor meerderen hier spreek. En waardeloos? Ik ken het gevoel, maar hoe rot je je ook voelt, er zijn toch mensen om je heen die om je geven, de je nemen zoals je bent (vader, moeder, vriend etc.) en dan is het gevoel nog wel reeel, maar de gedachte niet, toch?

Ik sta aan de rand van een drukke week, een emotioneel drukke week. Vandaag MOET ik naar kantoor, om mijn auto in te leveren. Maar ik wil niemand onder ogen komen, ben bang voor vragen en opmerkingen etcetera en voel me een kneus ten opzichte van mijn collega's omdat ik niet werk. Maar het is onvermijdelijk om iemand tegen te komen. Was ik maar onzichtbaar, ik heb de mensen toch niets te vertellen dan ellende, dat is niet interessant, wat hebben ze daar nou aan? In ieder geval ga ik het liefst aan het eind van de dag en dan maar hopen dat ik zo min mogelijk mensen tegenkom. Daarbij voelt het ook als een straf dat ik mijn auto moet inleveren. Niet omdat ik materialistisch ingesteld ben, nee, het voelt eerder als een stuk (bewegings-)vrijheid dat ik kwijt ben. Een stom stuk blik, maar toch doet het pijn.

Tja, daar kan ik mee inkomen. Leuk is anders, je auto inleveren. Het zijn helaas regels en probeer er van uit te gaan dat ze dat niet doen om jou dwars te zitten. En probeer het eens van de andere kant te belichten...ze komen je auto innemen, niet je gezondheid, je vriend, je vrienden en dergelijke, ik geef toe, een schrale troost, maar probeer eens. Daarnaast toen ik vorig jaar 6 weken thuis zat, had ik dezelfde gedachten toen ik terug kwam op de zaak. Ik had het idee hen in de steek gelaten te hebben en ik vond het moeilijk uit te leggen waar ik doorheen gegaan was en ik was vooral bang voor het stigmatiseren (wat IK voornamelijk deed en niet mijn collega's!). Die eerste momenten waren loodzwaar, maar ik ben hardstikke goed opgevangen door mijn collega's toen en dat heeft me goed gedaan. Zelfs het direct weer een week thuis zitten vanwege de bijverschijnselen medicatie heeft aan hun kant geen vreemde reacties uitgelokt. De soep wordt nooit zo heet gegeten als hij opgediend wordt en onthoud ook dat het maar collega's zijn, niet je vrienden. Maar nogmaals, ik herken je gevoel en dat is niet zo makkelijk weg...

Ook heb ik woensdag een heel zware dag, naar de psycholoog en het daar hebben over dagbehandeling,

Dat zou ook een bevrijding kunnen zijn, in ieder geval vind IK het knap dat je de stap durft te gaan ondernemen, een stap voorwaarts, dat is toch knap?

naar het Gak voor mijn WAO-keuring (oh wat zie ik daar tegenop na die 'behandeling' van de Gakmensen van de vorige keer!)

Wat mij opviel in het GAK-traject dat ik de meeste tijd wel weer een andere arts of arbeidsdeskundige had, dus misschien is het deze keer wel een aardige meid of vent. Ik hoop het in ieder geval voor je. Hoewel ik wel positieve ervaringen heb met het GAK (binnen redelijke grenzen, want het is een kuttent natuurlijk) vind ik het ook een plek om liever NIET te komen. In ieder geval, probeer te gaan en spui alle ellende gewoon hier op Fok! woensdag, jezelf helemaal leegschrijven hier, dan kom je er wel doorheen, beloof je dat?

en ik moet ook nog naar de bedrijfsarts en die zit...juist ja, op kantoor. Ik ga dit niet redden, zie alles zo somber in, er lijkt helemaal geen lichtpuntje voor me te zijn. Het leven doet zo'n pijn en ik merk nu dat ik niet eens onder woorden kan brengen hoe of waarom. De woorden die ik hier opschrijf zijn maar woorden, hoe ik me echt voel ís niet te verwoorden. Verdorie wat baal ik daarvan! Kon ik maar weggummen of wegtypp-exen wat zo'n pijn doet. Verdomme waarom word ik met al deze dingen opgezadeld, het is niet eerlijk! Hier heb ik toch ook niet omgevraagd? Ik wil een gewoon leven! DuchessX de kneus Het is zo vreselijk uitzichtloos allemaal, de pijn word me even te veel. De pijn woelt, draait en kolkt in mij en ik ben niet in staat op die gevoelens te temperen laat staan weg te nemen. Er is zoveel pijn. Zoveel verdriet. Hoe moet ik hier toch mee om gaan? Wanneer zal ik weer eens gelukkig zijn, wanneer zal ik mij weer eens verheugen op de komende dag, wanneer kom ik weer eens uit bed en ben ik blij dat er weer een nieuwe dag aangebroken is? Het enige wat mij een beetje verlicht van mijn pijn is de slaap. Waarom dan niet eeuwig slapen, nooit meer wakker worden? Waarom ben ik niet sterk genoeg? Waarom loopt mijn leven zo? Dit had ik nooit kunnen voorzien! Ik was toch altijd een vrolijke, sterke meid? Leuke baan, leuke vrienden, best veel bereikt. En nu voel ik me nauwelijks menswaardig, nauwelijks meer dan een hoop str*nt. Wat is het nut van mijn leven? Waarom die pijn? Waarom waarom waarom?
* Huilend weggaat

God, het is net of ik mezelf teruglees van vorig jaar. bekende vragen en ook nooit antwoord gekregen....Ik kan je alleen vertellen dat je moed moet houden, dat er mensen zijn die om je geven, dat JIJ het waard bent om te leven en dat op een gegeven moment de zwarte periode opklaart (zo heb ik het ervaren althans), en ik weet dat ik geen antwoorden kan en mag geven op je vragen, maar ik kan je wel vertellen dat hoe je situatie ook is, dat je in ieder geval geen hoop str*nt bent, je geen kneusje bent en dat je wel menswaardig bent. Je knokt op dit moment, althans dat meen ik te lezen tussen je vragen door, je zoekt naar verlichting en een oplossing tot een beter leven. Zoals ik tegen mezelf zei vorig jaar, de weg is zwaar, maar je hebt twee mogelijkheden, of je geeft op of je gaat door. Ik heb op een gegeven moment voor het laatste gekozen. Dat wat je nu doormaakt is in ieder geval wel menselijk en hoewel het NU niet leuk is, maakt het je later WEL sterker. Probeer te leven en dan bedoel ik, probeer te genieten van de vrijheid die je nu hebt, je werk is maar je werk en daar moet je proberen schijt aan te hebben. Ook als je wel goed in je vel zit en ze zijn je zat dan kan je zo ook op straat staan, dus werk is geen vrienden. Probeer tussen de afspraken door toch wat te genieten van TV, vrienden, spel, hobby, sport (?) en soms ook als het niet gaat toch proberen, het heeft mij geholpen en misschien helpt het jou ook. Daarnaast betrek je naasten in je proces, maar ontlast hen soms ook, dat hebben ze nodig en onthoud vooral (en dit zeg ik ook tegen mezelf...vandaar): jij schreef hier dat je een kneusje zou zijn, niet menswaardig en dergelijke....jij schreef dat, de mensen om je heen, denken daar in 99 van de 100 gevallen anders over en accepteren je wel en zijn wel bereidt je te helpen.....oftewel het zijn jouw gedachten die het je zo moeilijk maken terwijl ze meestentijds niet eens waar zijn.....

Drie dingetjes nog:

- ik hoop dat bovenstaande niet teveel als de les lezen geschreven staat, maar dat je er wat aan hebt, hoop ik,
- ik wens je veel sterkte vandaag op de zaak en woensdag, schrijf gewoon de rotzooi van je af, of hier of gewoon op papier,
- hoewel ik niet veel op Fok! ben en van weinig mensen veel reacties lees, meen ik wel uit jouw reacties te kunnen lezen dat je een tof en lief en humorvol persoon bent, en ik neem aan dat ik niet de enige ben die dat vind....keep that in mind...

---

Je klinkt wanhopig... Dat kan ik me voorstellen. Ik herken het gevoel. Het lijkt of je er nooit uit zult komen.

En idd, het zal lang, heel lang duren voor je er een beetje bovenop bent. Maar probeer je niet bij het wanhopige gevoel neer te leggen. Eventjes is niet zo erg, maar probeer er niet in te zwelgen...

Probeer voor jezelf te zorgen. Alsof je voor je kindje zorgt. Of alsof je voor een ander zorgt. En jij kunt heel goed anderen bemoedigende woorden geven. Geef jezelf ook wat zorg...

En sommige zaken kom je nu eenmaal absoluut niet onderuit. Die afspraak bij het GAK is heel vervelend, maar het is nodig om je WAO te regelen. Die auto moet nu eenmaal ingeleverd worden... hoe spijtig en lastig ook.

Iemand hier op het forum heeft onlangs geschreven (weet niet meer wie, weet ook niet meer in welk topic, ik geloof dat het puntloos was):

Accepteren is overwinnen.

Veel sterkte .

Edit: Bij nader inzien hoeven mijn persoonlijke dingen niet hier te blijven staan.

[Dit bericht is gewijzigd door Moonah op 02-10-2001 13:15]

Kom op wijfje, als je het koppie laat hangen wordt het alleen maar moeilijker deze week. Dus kijk naar het positieve: Juup, Zito, en alle goeds dat je hebt. Geef jezelf elke dag een cadeautje...en aan het eind van de week koop je datgene waar je al een tijdje mee rondloopt om te kopen: een parfummetje, of een mooie bloes, of een lekker ijsje...iets alleen voor jou. Hoeft niks groots te zijn, maar iets wat wel heel fijn is, desnoods een badzeep (lekker laten inpakken). En elke dag lopen met die Zito, naar buiten jij! Come on, kick ass!! Je laat je toch niet op de kop zitten? Je hebt zoveel plannen, je gaat de dagbehandeling in, je bent op zoek naar hoe je je leven verder gaat inrichten...hou je zo min mogelijk bezig met oude pijn als je oude werk...ik weet dat het makkelijk praten is, maar ik denk dat het tijd word dat je jezelf moed inpraat! Kom op, wijfje, ik weet dat je het kan!

quote:

---

Op dinsdag 02 oktober 2001 19:48 schreef DuchessX het volgende:
Allereerst wederom bedankt voor jullie lieve reacties allemaal.

Vandaag heb ik de beschikking van het Gak gehad: ik ben 80 - 100% afgekeurd. Donderdag 4 oktober ga ik officieel de WAO in. Morgen moet ik naar een dokter op het Gak maar omdat ik de beschikking al gehad heb vind ik dat wel een beetje raar.

---

Zo heb ik ze schriftelijk gemeld dat ik weer werk had na een paar maanden WW uitkering, en m'n werkgever heeft het ook doorgegeven (als het goed is tenminste, ik heb wel iets ingevuld) en dan nog presteren ze het bij het Gak om me een brief te sturen dat ik het einde van m'n WW uitkeringsperiode nader. De dagtekening van die brief is ruim 1 maand nadat ik weer werk gevonden heb. Erg vaag allemaal.

quote:

---

Op dinsdag 02 oktober 2001 22:54 schreef Light het volgende:

[..]

Normaal zou dat raar zijn, maar bij het Gak is het denk ik vrij normaal. De linkerhand weet daar niet wat de rechterhand doet.

Zo heb ik ze schriftelijk gemeld dat ik weer werk had na een paar maanden WW uitkering, en m'n werkgever heeft het ook doorgegeven (als het goed is tenminste, ik heb wel iets ingevuld) en dan nog presteren ze het bij het Gak om me een brief te sturen dat ik het einde van m'n WW uitkeringsperiode nader. De dagtekening van die brief is ruim 1 maand nadat ik weer werk gevonden heb. Erg vaag allemaal.

---

Blijkbaar, Duch willen ze gewoon weer zien, en zullen ze je dat vertellen wat jij vandaag al weet, dus het zal wel meevallen en als hij of zij weer dom doet, gewoon schijt aan hebben, je hebt hen niets te verantwoorden, dat doe je alleen aan jezelf en dan aan je vrienden en verwanten en daarna misschien aan je werkgever, maar dan pas op een HELE grote afstand komt MISSCHIEN het GAK nog eens kijken....

Kop omhoog, borst vooruit en laat zien wie je bent, Duch!

Ik ben te moe om inhoudelijk te reageren maar ik wil je wel even een dikke knuffel geven

Ik mail je binnenkort weer even , gewoon voor de gezelligheid, met de koetjes en kalfjes en al

en een dikke knuffel. Geef asjeblieft de hoop niet op, anders is je hele gevecht voor niets geweest. En er zijn zoveel mensen (ook hier op fok) die met je meevechten, laat die liefde in je hart toe, en denk daaraan,in plaats van de wanhoop (althans proberen). Uiteraard haal je daarmee niet je woede,angst,verdriet mee weg, maar het kan je wel even de rust geven die je nodig hebt.
In elk geval heel veel sterke.

korine

quote:

---

Op woensdag 03 oktober 2001 08:54 schreef DuchessX het volgende:
Reageer op dit topic...voor de zoveelste keer dan maar weer...

Ik kan niet leven met mezelf. Ik ben moe, uitgevochten, ik kan niet meer. Iedere dag is een strijd. Iedere dag mezelf onder ogen komen. Hoeveel pijn kan een mens hebben? Wanneer houdt het op? Ik wil niet meer, ik kan niet meer en ik hoef niet meer. Hoe ik beter moet worden? Ik weet het niet, het lijkt wel dat ik enkel van de wal in de sloot raak, van deregen in de drup. Telkens als ik denk dat ik niet dieper kan zakken zak ik dieper weg in mijn depressie. Hoe kom ik hier uit? Het lukt met niet en er is zoveel pijn verdriet en onrust in mij. Wat voor zin heeft mijn leven? Ik haat mijn leven! Het is waardeloos en k*t. Altijd maar pijn, dingen die ik niet onder ogen kan zien, confrontaties die ik niet aan kan gaan (durf te gaan?). Ik zie totaal geen maar dan ook helemaal geen lichtpuntjes meer, het leven is een zwart gat, een hel waar ik noodgedwongen doorheen moet. Praten lukt steeds slechter, het lijkt wel of mijn hoofd blokkeert. Ik kan geen wijs meer worden uit al die gevoelens ik mijn hoofd, ze doen zo'n pijn en zijn zo verwarrend. Ik ben moegestreden, stop moeite in iets waar ik niks voor tergkrijg. Ik wil niet meer.

---

Lieve DuchessX, Nogmaals heel heel veel sterkte!

jeroen!

Duchess, geef niet op. Je mag pas opgeven als je alles hebt geprobeerd en niets heeft geholpen. En dat heb je nog niet gedaan. Hoe lang ben je al depressief? Je hebt je ook veel jaren goed gevoeld. En dat komt echt weer terug. Het wordt waarschijnlijk zelfs BETER!

Je kunt het.
Sterkte.

quote:

---

Op woensdag 03 oktober 2001 15:47 schreef DuchessX het volgende:
Na aanleiding van mijn gesprek met de GAK-arts is besloten dat hij mij over een half jaar belt om te bezien of het nut heeft dat er dan een heronderzoek plaats vindt. Dit is dus afhankelijk van hoe het dan met mij gaat. Gelukkig had ik nu wel een fijne arts die wél echt naar mij luisterde - dat scheelt een hoop.

Verder ben ik best verdrietig en bang, daar Juup© en ik samen met de psycholoog besloten hebben dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis opgenomen moet worden, zodat ik 24-uursbegeleiding krijg bij het verwerken van mijn verdriet en de medicatie die ik slik. Het is dat er geen plek meer was op de afdeling deze week, anders was ik er nu al. Nu wordt het waarschijnlijk volgende week maandag. Ik ben bang, weet niet wat ik me erbij voorstellen moet, weet niet wat er komen gaat en of het daadwerkelijk de juiste oplossing zal zijn. Maar er moet gewoon iets gebeuren, ik trek het niet meer, ik ben zo enorm op en levensmoe. Voor Juup© zal het ook een hele opluchting zijn wanneer hij even niet de zorg voor mij heeft en ook tot rust kan komen.
Wanneer ik er een tijdje niet ben, letten jullie wel op mijn lieve Juup©je hé?

---

lieverd Heel veel sterkte de komende tijd

ennuh JE KAN HET

quote:

---

Op woensdag 03 oktober 2001 15:47 schreef DuchessX het volgende:
Na aanleiding van mijn gesprek met de GAK-arts is besloten dat hij mij over een half jaar belt om te bezien of het nut heeft dat er dan een heronderzoek plaats vindt. Dit is dus afhankelijk van hoe het dan met mij gaat. Gelukkig had ik nu wel een fijne arts die wél echt naar mij luisterde - dat scheelt een hoop.

Kijk eens aan, dat is een goeie ervaring. Het kan dus gelukkig wel bij het GAK, ben blij voor je dat deze keer een positieve(re) ervaring is voor je. Overigens reageer ik niet op je vorige post van 08.54 uur, want mogelijk is de stemming van jou daar mede bepaald door de spanning van het bezoek aan het GAK. Deze post van je klinkt namelijk al een stuk beter dan je vorige.....keep going on zou ik zeggen

Verder ben ik best verdrietig en bang, daar Juup© en ik samen met de psycholoog besloten hebben dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis opgenomen moet worden, zodat ik 24-uursbegeleiding krijg bij het verwerken van mijn verdriet en de medicatie die ik slik. Het is dat er geen plek meer was op de afdeling deze week, anders was ik er nu al. Nu wordt het waarschijnlijk volgende week maandag. Ik ben bang, weet niet wat ik me erbij voorstellen moet, weet niet wat er komen gaat en of het daadwerkelijk de juiste oplossing zal zijn. Maar er moet gewoon iets gebeuren, ik trek het niet meer, ik ben zo enorm op en levensmoe.

Meisje, probeer vol te houden, ik ben blij te lezen dat je het doorgezet hebt, dagbehandeling of 24-uurs behandeling. Probeer het zo te zien, eindelijk erkenning voor hetgeen jij mee worstelt. Mensen gaan nu rennen voor je, zoals ik het bovenstaande interpreteer en tuurlijk zal het zwaar zijn, want behandeling is confronterend, zoals mensen hierboven schreven, maar je ziet ook dat er meer mensen zijn die met dezelfde problemen worstelen en je ziet hen ook opknappen en je kan ervaringen delen. Op de langere termijn werkt dat alleen maar bevorderlijk voor je. En tuurlijk, omdat het nieuw is, is het eng en reageer je heftiger in je klachten die je al hebt. Ik herken dat ook bij mezelf, dat bij mij de spanningsklachten omhoog vliegen als ik iets nieuws moet doen, maar het is even eng, en daarna werkt het bevrijdend omdat men luistert naar je uit eigen ervaringen en mensen je kunnen vertellen en delen wat zij ertegen doen en meegemaakt hebben.....En Juup is nu toch al een tijd bij je? Die houdt dat wel even vol denk ik, in echte liefde deel je leed en geluk en nu is er leed aan jouw kant en ik neem aan dat hij al bewezen heeft om je te geven toch? En het is natuurlijk wel even fijn voor hem om ook even uit de situatie te kunnen ontsnappen, niet omdat hij je niet wilt, maar gewoon dat hij even afleiding heeft uit de machteloosheid die hij voelt omdat hij enkel bij jou kan zijn en niet jouw problemen kan wegnemen, hoe graag hij ook wilt. Maar ik lees in jouw reactie dat je weer een stap genomen hebt in de goede richting, dat is echt goed, onthoud dat, dat is heel moedig en nu kan je gaan beginnen om aan jezelf te werken....let op, dat begint dus pas nu, maar je komt er wel!

Voor Juup© zal het ook een hele opluchting zijn wanneer hij even niet de zorg voor mij heeft en ook tot rust kan komen.
Wanneer ik er een tijdje niet ben, letten jullie wel op mijn lieve Juup©je hé?

Juup kan hier lekker tekeer gaan toch als hij zijn ei kwijt wil of als hij lol wilt trappen en dergelijke? Wij staan hem wel te woord, maak je geen zorgen. Ik ga er van uit dat Juup wel begrijpt dat jij even al je energie voor jezelf nodig hebt, dat is geen egoisme aan jouw kant, dat is herstel en op lange termijn ook beter voor hem. Kop op en je komt er wel! Ik duim voor je, mede omdat ik een hoop dingen herken in jouw denken en doen en omdat je het waard bent om een lekker leven te hebben (zoals eigenlijk iedereen van ons).

---

quote:

---

Op woensdag 03 oktober 2001 15:47 schreef DuchessX het volgende:
Na aanleiding van mijn gesprek met de GAK-arts is besloten dat hij mij over een half jaar belt om te bezien of het nut heeft dat er dan een heronderzoek plaats vindt. Dit is dus afhankelijk van hoe het dan met mij gaat. Gelukkig had ik nu wel een fijne arts die wél echt naar mij luisterde - dat scheelt een hoop.

Verder ben ik best verdrietig en bang, daar Juup© en ik samen met de psycholoog besloten hebben dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis opgenomen moet worden, zodat ik 24-uursbegeleiding krijg bij het verwerken van mijn verdriet en de medicatie die ik slik. Het is dat er geen plek meer was op de afdeling deze week, anders was ik er nu al. Nu wordt het waarschijnlijk volgende week maandag. Ik ben bang, weet niet wat ik me erbij voorstellen moet, weet niet wat er komen gaat en of het daadwerkelijk de juiste oplossing zal zijn. Maar er moet gewoon iets gebeuren, ik trek het niet meer, ik ben zo enorm op en levensmoe. Voor Juup© zal het ook een hele opluchting zijn wanneer hij even niet de zorg voor mij heeft en ook tot rust kan komen.
Wanneer ik er een tijdje niet ben, letten jullie wel op mijn lieve Juup©je hé?

---

Ja en de beslissing dat je opgenomen gaat worden, klinkt allemaal heel eng maar zoals het nu kan gaat het niet langer en misschien kun je op deze manier een goede start maken met je verwerkingsproces. Mensen nemen je iig serieus en dat lijkt mij een goed iets om te zien. En je hoeft je geen zorgen om juup te maken, die zal heus wel zijn ei kwijt kunnen ergens.

Concentreer je nu op jezelf want voor jou ben je altijd nog zelf het allervelangrijkst.

Dikke knuffel en zet hem op meiske!

Ik denk dat je een heel erg goede beslissing maakt.
Ik ken de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis waar je opgenomen gaat worden natuurlijk niet, maar ken wel die in Zaandam.

Mijn partner is daar opgenomen geweest en ik vond de sfeer daar eigenlijk heel erg fijn. Ik had verwacht dat het een vreselijk nare en sombere bedoening zou zijn maar dat was niet het geval.

Het leek meer op een soort HAT eenheid; mensen aten samen in de gemeenschappelijke ruimte, deden daar ook gezamenlijke activiteiten (voor wie dat wil, is niet verplicht) en mensen die dat wilden konden zich even terugtrekken op hun kamer.

Er zijn continue psychiatrisch verpleegkundigen aanwezig alsook psychiaters. Los van de dingen die bewoners samen kunnen doen volgt eenieder zijn eigen individuele therapie.

Ik heb daar als ik op bezoek kwam ook best wel gelachen met de andere bewoners. Ieder zat daar met zijn eigen verhaal en achtergrond maar er was toch ook een soort saamhorigheid; mensen hoefden geen masker op te zetten omdat ze allemaal min of meer in hetzelfde schuitje zaten.

Het is een heel erg veilige omgeving en het zal denk ik een heilzame werking kunnen hebben op jou én je partner; hij weet dat je in een veilige omgeving verblijft onder deskundige begeleiding en jij hoeft je minder schuldig te voelen over het effect dat jouw somberheid op hém heeft.

En natuurlijk ga je elkaar vreselijk missen maar als het goed is hebben ze daar zowel 's middags als 's avonds bezoekuur (en er is daar ook altijd een telefoon).

Nogmaals: héél erg goede beslissing!

Heel veel sterkte.

Noayla

Ik hoop voor je dat je verblijf daar een succes zal worden, het is zoals Noayla al zei een veilige omgeving en er zal veel herkenning en erkenning zijn. Geen toneelspelerij en dat soort ongein.
Je ontkent je problemen niet, dus je zult jezelf overwinnen, dat staat vast!!

Jammer dat je geen laptopje meeneemt, we zullen je aanwezigheid op Fok! gaan missen.

Hou je taai he.

* Vision heeft erg veel bewondering hoe Duchess er mee omgaat.

* Vision zou het uberhaupt niet eens (durven) te posten

Zoals een aantal mensen hier al zei, je zal gemist worden op Fok!, jouw woorden van steun voor iedereen die dat nodig heeft, jouw speciale humor...

Ik hoop dat Juup af en toe eens post hoe het met je gaat, en natuurlijk hoop ik dat het over een tijdje weer zo goed gaat dat je zelf weer verslag kan uitbrengen!

Ook al ken ik je niet en heb ik het proces wat hier heeft plaatsgevonden niet meegemaakt, ik leef wel met je mee, ik waardeer je openheid. Doordat je je problemen erkent, ben je eigenlijk al heel goed op weg naar verbetering!!! Knap hoor, hoe je ermee omgaat en dat je actie onderneemt, de wilskracht heb je!!!

Meid, ik wens je heel veel sterkte!!! En ik hoop dat jij ook weer snel van de kleine dingen kan genieten!!!

Ook wil ik hier mijn bewondering uitspreken naar alle medefokkers, hoe jullie haar steunen, echt geweldig!!!

Ik sta ervan te kijken hoeveel sympathie en meelevendheid er is!!! Petje af!!!

Jullie hebben hier met zijn allen een hele mooie band opgebouwd! (met jou als Middelpunt, het is dankzij jou dat dit ontstaan is: weer iets om trots op te kunnen zijn hoor!!!)

Sterkte!

liefs,

Esther

quote:

---

Op donderdag 04 oktober 2001 14:22 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Bij deze nog een stukje tekst, het komt uit Vivi's topic.
Dit stukje tekst, is waarschijnlijk een groot deel oorzaak van mijn depressie nu.
Er was thuis constant spanning of er iets zou gebeuren, of we niet voor rotte vis zouden worden uitgemaakt, of ze mij of mijn ouders niet zouden staan op te wachten, of ze mij niet zouden snijden met de auto terwijl ik de straat over stak, of ze weer een gemene streek uit zouden halen, of je ze niet onverwacht ergens tegenkwam, of ze niet weer onze eigendommen zouden vernielen...ach er was altijd wel wat. Al was het enkel de spaninng, die constante angst maar.

Daar dit gedurende mijn pubertijd speelde (ik was zo'n jaar of tien toen ze begonnen met terroriseren en het eindigde pas toen we verhuisden, ik was toen 21) heb ik geen veilig huis gekend zoals de meesten anderen dat wel hadden/hebben in hun pubertijd. Daarbij moesten wij altijd op onze tenen lopen, hopen dat er niets gebeurd, jezelf vooral niet laten gaan want dan zou er wel weer eens iets kunnen gebeuren, alles proberen te negeren en af te slikken, want dáár stonden wij toch immers boven? Ooh ik héb mijn vader meerdere keren ziedend en kokend van woede gezien, dat hij bijna door het lint ging en dat de politie-agenten hem moesten tegen houden, want, hij moest toch aan zijn gezin denken? Als hij in de gevangenis zou terechtkomen door een 'vergeldingsactie' dan hadden wij toch ook niks meer? (En dat is wel waar...dit hebben mijn ouders altijd in gedachten proberen te houden - het gezin moest bij elkaar blijven)

Anyway, ik heb te weinig plek om dat hier allemaal neer te zetten, er is te veel gebeurd, te veel pijn en verdriet.

Wat ik wilde zeggen, is dat door al die spanningen en gebeurtenissen, al mijn pijn, woede, machteloosheid, verdriet enzovoort, is omgeslagen naar binnen. De psycholoog noemt het zelfhaat en dat is waar. Het zit te borrelen en te koken, het laat zich niet meer verstoppen zoals ik het al die jaren verstopt heb: het wil en moet eruit, zodat ik weer gelukkig kan worden. Daarbij zit er nog enorm veel haat, machteloosheid en woede jegens die mensen. Ik zou er zo overheen rijden met de auto als ze mij voor de wielen komen (godzijdank is die kans klein), maar ik bedoel maar...de gevoelens die er zitten zijn enorm sterk, en het laatste jaar hebben ze mij geestelijk kapot gemaakt. Het verleden heeft mij ingehaald.

Ik kan het niet meer verstoppen, ik moet het erkennen. Eraan gaan werken, ook al doet het zo'n enorm zeer om alles onder ogen te zien wat ik zolang veilig weggestopt had. Mijn ouders staan achter mij, Juup© staat achter mij en ik zal vechten, want ik wil weer mee kunnen draaien in de maatschappij. Zonder pijn, zonder verdriet.

PS Vivi, ik hoop dat jij het niet erg vindt dat ik je topic heb aangehaald...

---

quote:

---

Op donderdag 04 oktober 2001 14:41 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Ik ga het doen, ik ga ervoor, weg met de pijn en het verdriet, het is genoeg geweest!

---

Mensen die daadwerkelijk iets aan hun problemen gaan doen zijn sterker dan de mensen die doorgaan. Er is veel moed voor nodig om dit te doen.

Ik persoonlijk heb nooit spijt gehad dat ik in therapie ben geweest. Het was hard het was moeilijk en het was veel huilen maar ik denk dat het 1 van de beste beslissingen uit mijn leven is geweest.

Ik hoop dat dit voor jou over een tijdje ook zo voelt.

Dikke knuffel en