quote:
Het is Okkervil River in optima forma en de plaat die het beste in balans is.
Don't Fall.. is duidelijk de eerste en daardoor meest rauwe. Als fan van rauw, dus ook geweldige plaat met ongelofelijk catchy en pakkende, maar toch ongepolijste songs als Happy Hearts, Dead Dog Song, Westfall en Lady Liberty. Helaas horen bij deze grilligheid ook wat mindere nummer, My Bad Days en Listening... zijn slechts zesjes/zeventjes tussen de achten en negens.
Down The River.. klinkt als een wat volwaardigere plaat, door de rijkere arrangementen en vollere sound. Toch blijft het ruwe staan door Sheff's stemgeluid; een magische combinatie. Zie bijv Seas Too Far, met een Hammond, over een piano, over een gitaar over een tokkelende banjo... Hemels, maar door het onrustige,schreeuwerige van Sheff niet zoet of belegen. En zo is het op For The Enemy na één groot genot voor het oor. Wisselingen van dynamiek, catchy melodieën, ingenieuze teksten,... alles klopt.
Bij
Black Sheep Boy begon het allemaal wat meer te rocken, de songs zijn wat meer recht-toe-recht-aan en wat meer gestript, maar qua niveau zeker wel zo goed als
Down The River.., ook gewoon een geweldige plaat.
Met
Stage Names heb ik een manische relatie, waarschijnlijk omdat het af en toe heerlijk swingt (You Can't Hold The Hand..) en loopt (Plus Ones), maar daardoor iets minder de dynamiek van de vorige drie platen heeft.
The Stand Ins is (logischerwijs) een voortzetting van
Stand Names, maar dus niet alleen als sequel, maar ook qua stijl. Weer wat meer rock, minder verrassend, minder rijk en minder dwars.
Enfin, begrijp me niet verkeerd het zijn allemaal parels,
Down The River.. heeft echter al het goede van de andere platen weten te combineren.
En lijstjes dus, omdat het hoort.
1. Down the River of Golden Dreams
2. Don't Fall in Love with Everyone You See.
3. Black Sheep Boy
4. The Stage Names
5. The Stand Ins