[Verslag ZO Azie] Sànùk or bust

Althans poging tot reisverslag. Want vorige keer, tijdens mijn Birmese Days, is daar uiteindelijk ook niet veel van terecht gekomen. Het zit nog in mijn hoofd, en in mijn bloed (mede vandaar deze reis) en we hebben natuurlijk de foto's nog, maar toch....

Er is wel een verschil. Voor de geplande reis door Thailand, Cambodja en Laos hebben we deze keer voor ongeorganiseerd gekozen, en belangrijker, voor 100 dagen. Dat geeft de mogelijk tot een iets rustiger tempo dan georganiseerd reizen waarbij je in drie weken een heel land doet. Wel meer regelen natuurlijk....

Waarom 100 dagen??? Eigenlijk gewoon omdat dat leuker klinkt dan 3 maanden Kortom: dat is meer sànùk.
Overigens zijn er geen verplichtingen bij terugkeer, dus retour na 100 dagen is zonder geweer (ohne gewähr). 100 dagen is heen 12 nov, retour 20 feb. Ja, misschien heb ik niet helemaal goed geteld. So what?

Een cambodjaans (Cabodjees?) visum hebben we hier ter plekke (nou ja: Berlijn dan, nou ja 'we', het visumburo dan) geregeld. We zijn ook behept met een double entry Thais visum, zodat we evt. langer kunnen blijven als we willen (als was dat niet het doel waarvoor we 60 eurotjes neer mochten tellen). Het vliegticket is een half jaar geldig. Een Laotiaans (Laoïtisch? ) visum moet in Phnom Pehn geregeld worden, ivm de geldigheidsduur.

Keej dan, wat is de planning, zo die er al is?
12-11 vliegen we op Bangkok, en na een tussenstop van 3 uur vliegen we direct door naar Trat. Dat is in zuidoost Thailand. Ik krijg het bijna niet getikt..... grmbllll.... mompel.... we hebben via _{Holland International} geregeld dat we daar opgehaald worden en voor een verblijf van 2 dagen (minimum) naar een resort op Ko Chang worden gebracht. Oad was volgeboekt namelijk!
Geen zin om na een reis van 2 uur naar Schiphol, 2 uur van te voren inchecken, 11 uur vliegen, 3 uur stopover, 3/4 uur vliegen is heel veel uur zelf vervoer etc. te gaan regelen. We doen het de eerste dagen rustig aan (lees: verzorgd). We worden met de voetjes in de warme zee afgeleverd

Na deze twee dagen vinden we zelf onze weg op Ko Chang, waar we wel ergens een hutje aan het witte zandstrand zullen vinden van waaruit we elke avond de zee van kleur zien veranderen, totdat het laatste stukje zon erin gezakt is. Even alle haast en stress uit ons systeem laten vloeien en 'reishonger' opbouwen
Ongeveer twee weken verblijven we op Ko Chang.

Vervolgens steken we bij Hat Lek (het zuidoostelijkste puntje van Thailand) de grens met Cambodja over. Per boot overzee naar Sihanoukville. Treinen naar Kampot en het verlaten stadje van Kep. Eigenlijk gaan we gewoon van Thailand naar Vietnam, maar dan langs de kust.
Op weg naar Phnom Penh (wat ik verder stelselmatig verkeerd zal spellen) doen we naar planning Takeo aan, met zijn wonderlijke tempel midden in een meer. Niet de geijkte reisroute, dus wel moeilijker, maar daarentegen hopelijk ook wel leuker.
Vanuit Phnom Penh maken we een rondje (nou, een flinke ronde dan, van circa 700 km) rondom Tonle Sap (een gigantisch inlands meer). Via Pursat naar even slaperige provinciestadje Battambang, per boot naar Siem Reap (beter bekend om het tempelcomplex Angor Wat -kijken wat ik mooier/indrukwekkender vind: Bagan in Birma, of Angor Wat ).
Kompong Thom, Kompong Cham, en dan staan we opeens voor de almachtige Mekong. Naar Laos voeren nauwelijks begaanbare laat staan veilige wegen, dus we varen in een dag of drie naar Noord Cambodja, om de grens naar Laos over te steken. Onderweg maken we de gewenste tussenstops, om stilletjes langs de Mekong het leven te kunnen bekijken. Onder andere in Kratie (waar ook zoetwaterdolfijnen -de zg. Irrawadydolfijn?- in de Mekong schijnen te leven). Als we tijd over maken we wellicht ook nog een zijsprong in de onbergzame jungle van Noordoost Cambodja (Banlung), waar de onverharde wegen bevolkt worden door grote trucks voor houtkap, en het lokale vervoer een Russiche 'bonerattler' is.

Laos. We zijn dan ongeveer halverwege onze reis (qua tijd in ieder geval), mooi tijd om een dagje of wat te relaxen op één van de 4000 eilandjes in de Mekong in het zuiden van Laos. Laos is een simpel te bereizen land (qua route dan), grofweg is er één zinnige weg van noord naar zuid (of omgekeerd natuurlijk & gelukkig). Mee en dan zullen we kleine zijstapjes doen (naar het Bolovenplateu bijvoorbeeld, of één van de resorts bij de watervallen - Tat Fane bijvoorbeeld-). Hier worden de reisplannen al wat vager, afhankelijk wat we gezien en gedaan hebben, en hoe we in de tijd zitten. Een verblijf in Tha Khaek (wat helaas geen enkele reisorganisatie in hun routes heeft opgenomen ) staat welhaast vast. Vientiane ook, alsmede Luang Prabang. En dan zitten we net iets onder het noorden van Laos. Als de tijd het toelaat gaan we wellicht ook nog naar het noorden, alhoewel ik vermoed dat dit erg veel op Birma lijkt, wat we begin dit jaar al gezien hebben. Het visum voor Laos is, evenals Cambodja, 30 dagen geldig. Tenzij we een reden hebben om te verlengen steken we dan weer de grens over naar Thailand, waarschijnlijk over land, via de friendship bridge bij Vientiane.

Als eerste een bezoekje aan de tuinen Nong Khai. Altijd als iets willen leren over boedistische astrologie Hopelijk kunnen we een paar weekjes uittrekken om noord(oost) Thailand te bekijken. Misschien nemen we de Mekong als leidraad. Om vervolgens via Bangkok richting zuid Thailand te vertrekken. We willen namelijk afsluiten zoals we begonnen zijn: rustig met onze voetjes in het water, turqoise water en die vermaledijde verdrinkende zon Omgeving Krabi, of iets lager. Misschien een eilandje een kilometer of 60 uit de kust, ongeveer ter hoogte van de grens met Maleisië (Ko Lipe).

Nou ik erover schrijf, misschien blijven we wel iets langer

Alhoewel de rugzak al een keer geproefpakt is (dertien kilo in totaal, netjes toch? ), moet ik nog wat dingetjes regelen. Als ik tijd heb zal ik nog proberen (digibeetalert) een kaartje te posten met de reisroute onder alle vormen van voorbehoud. We zien namelijk wel waar ons de reis naartoe voert, maar het is wel handig om een soort algemene leidraad te hebben, die we weer kunnen oppikken als we het even niet meer weten (of gewoon geen zin hebben na te denken )

Als ik zin en mogelijkheid heb zal ik mee en dan een berichtje proberen te plaatsen. Voor mezelf ga ik weer proberen een reisverhaal op papier bij te houden, met wat meer discipline dan vorige keer. Maar het moet natuurlijk wel sànùk blijven

Groetjes,

Uwer Dino

Ja, Dino heeft HI overleefd

Maar zou ' ie ook Ko Chang overleven

Blauwe lucht, heerlijke temperatuur, ' go slow' overal, hutje op drie meter van het strand (ook een iets andere prijs dan het resort waar we twee dagen gebleven zijn). Blauwe-groene-turquoise zee. Zwemmen, hapje eten (Liejannuh kookt heter dan menig Thai!). Een sawat-dii 'tje hier, een sawat-dii'tje daar.

Loomheid is het woord. Heerlijke verzengende loomheid. Hebben een weekje uitgedreven op Ko Chang, niet veel gedaan, dus ook niet veel te vertellen (over je zou het over luie honden, katten en Thais moeten hebben, ze hebben geen rasta-krullen, maar het zit er dicht tegenaan, kortom: 100 punten!) en gaan einde van deze week aan de echte reis beginnen: naar Cambodja.

Ik neem een koel biertje, en een duik, en vraag me af wat in 's hemelsnaam sint en zwarte piet hierboven in het logo doen. Het is dertig graden, man (of /v)!

PS: ik ben het wachtwoord van mijn hotmailadres een beetje vergeten
Dus niet boos zijn als ik niet antwoord...

Sawat-dii!

Dino

Hey Liejannuh, ik had toch een andere mail. Eindigt op @wanadoo.nl Kijk maar eens tussen je belastingpapieren

Ik ben nu in Sihanoukville, Cambodja. Da's een kilometer of 150 ten zuidwesten van Phom Phen, aan de kust.

Ik neem even de tijd om de eerste veertien dagen even wat nader te omschrijven.

'S ochtends vroeg vertrokken naar Schiphol. Raar om in de trein te zitten, het Nederlandse landschap aan je voorbij te zien gaan, en vaag te beseffen dat je het pas over 100 dagen weer ziet. Het was wel koud! Prima te beseffen dat dat er de komende tijd niet inzit
Vlucht van Amsterdam naar Bangkok via Eva Air was prima. Het toestel was vrij leeg, zodat we 2 x 3 stoelen tot onze beschikking hadden. Lekker slapen dus. Eva Air is een Taiwanese mij., het toestel bleek na Bangkok dan ook door te vliegen naar Taipei, en zat vol met Taiwanezen. Erg grappige mensen. Als ze eten krijgen, brengen ze de tray met inhoud (ophoud?) zelf terug naar de keuken De films waren Taiwanees. Het eten was Taiwanees, het was een beetje surrrealistisch. In het gangpad hingen vijf t.v.'s, eentje op een meter, en dan telkens een paar meter verder. Ken je dat beeld van een tv in een tv in een tv etc, die steeds kleiner worden? Nou zoiets dus, maar dan met een Taiwanees gesproken film Suffige vlucht dus.

Aankomst op Bangkok Airport. Het was 5.30 lokale tijd, dus geheel verlaten gangen. Heel mooi om te zien, een leeg en schone luchthaven. Bij de paspoortcontrole hilariteit alom. Mijn pasfoto is al weer even oud, en mijn uiterlijk is nogal veranderd. Gegrinnik van het meisje, die haar supervisor erg nog even bijriep. Kijk: geen snor! Sànùk dus
De bagagecontrole in Bangkok is héél streng! Waar de bagagecheck had moeten zitten zat niemand, we deden een deur open en stonden opeens zomaar op straat Ik denk dat de ambtenaar even een sigaretje was roken.

We zijn vervolgens doorgevlogen naar Trat (zuidoost kust). De stopover van 3 uur vloog eigenlijk voorbij (even langs de straat gaan zitten: het gaat goed in Thailand; nog nooit zoveel mercedessen en bmw's voorbij zien komen). Nat warm, zelfs in november. Het ging zelfs zo snel voorbij dat ik omgeroepen werd om te boarden
Drankjes en snacks zijn superzoet. En gratis in de lounge van Bangkok Airways. Vliegen van Bangkok naar Trat ging met een ATR72. Das een toestel waar ongeveer 80 mensen in kunnen, maar wel een echte propellers onder de vleugels. Leuk om te zien hoe die draaien, das toch anders dan een grote Boeing. Het vliegtuig zat gevuld met hooguit 12 mensen, allemaal westerlingen dus, op weg naar Koh Chang.

Leuke vlucht, mooi uitzicht over de kustlijn. Landen op Trat met een dergelijk toestel is ook wat anders. Flink op en neer gegaan, scherpe bochten en dan landen op een nieuw maagdelijk vliegveld. Kortom: ik wil nog eens, en als we in Laos een binnenlandse vlucht (in nog kleinere vliegtuigjes) kunnen nemen, dan doen we dat zeker!

De 'terminal' op Trat is geweldig. Zes palen met een rieten kap, en verder helemaal open. Opgehaald wordt je met een soort madeurodamkarretje, compleet met vlaggetjes. Voordat je de ATR72 uit kunt wordt eerst even het trapje vanuit het vliegtuig omgeklapt, en terwijl je in het karretje stapt om 150 meter vervoerd te worden, wordt achter je de bagage al in een pick-up geladen. Vanuit de lucht dachten we vlaggetjes aan de kant te ontwaren, bleek het een hele schoolklas van zwaaiende kinders te zijn
We hadden vanuit Nederland het vervoer van Trat Airport naar Koh Chang geregeld, maar dat bleek helemaal niet nodig. 180 Baht, en je wordt per minibus naar elk resort naar keuze vervoerd. Weten we ook weer Het is een bochtige weg, en men rijdt links. Officieel. Maar het kan ook rechts of in het midden. Eigenlijk waar maar een gaatje is, en als je héél hard rijdt, zie je de gaatjes beter. Echt waar

Op Koh Chang hebben we de eerste dagen verbleven in een in Nederland geregeld resort. Vooral bijslapen dus. Er is één rondweg over Koh Chang, en daar passeren talloze song-thaews (ik spel het vast verkeerd). Dat betekent letterlijk: "twee rij'en", het is dan ook een pickup met in de laadbak twee banken, in de lengterichting, en een dak daarboven. Bovenop het dak verdwijnt de bagage (het verbaast me telkens dat er niks afvalt), en achter aan de song-thaew kunnen nog zeker 8 localen aanhangen. Een volle song-thaew schijnt 15 personen tevatten, incl. bagage, marktwaren, groentes, balen rijst etc. etc.
Het aanhouden van een song-thaew op Koh Chang is heel eenvoudig: ga langs de kant van de weg staan (aan de goede kant!!!! Ga er hierbij vanuit dat men links rijdt! ). Komt er iets aan wat op transport lijkt, beweeg dan de hele arm met de handpalm naar onderen langzaam op en neer. Het ding stopt, je spreekt een prijs af (alhoewel op Koh Chang vaste prijzen lijken te bestaan voor vaste trajecten; redelijke prijzen; zie later), stapt in, en hobbelen maar. Nee, de wegen op Koh Chang zijn erg goed, alhoewel soms erg steil en bochtig. Leuk om de wereld vanuit de laadbak aan je voorbij te zien trekken, en voor mensen met wagenziekte zijn pilletjes erg aan te raden!

Na twee dagen die al in NL betaald waren, hebben we eens voorzichtig geïnformeerd wat verlengen zou kosten. Nou, 2500 Baht. (circa 60 euro). Ja doei! We hebben de spullen gepakt (de rugzak is nog erg zwaar aan het begin van de reis) en zijn op de gok naar een volgend strand getrokken. En daar hebben we een lot uit duizenden getroffen, durf ik nu wel te zeggen. Een bungalowtje, drie meter van het strand, en vijf meter verder de (warme) zee. Rieten dakje, wel een badkamer (koud water, brrrrr ). Erg basic, maar een heerlijk rustige plaats. De zee maakt ook rustig, en ruist de hele dag door. Thailand is loom. De mensen bewegen sloom, het werk gaat rustig aan, de bewegingen zijn gewoon langzamer. Ik zou geneigd zijn om een klus snel af te werken, en dan te rusten, hier werkt men wel door, maar rustiger! Erg knap.
KP Bunglows (reclame-spot) is een heerlijk slome plaats, erg vriendelijke mensen. Daar is de koelkast, je neemt er uit wat je wilt, het wordt genoteerd, en aan het einde van het verblijf reken je af! Zo is dat Misschien komen we hier aan het einde van onze reis weer terug, want het is dicht bij het paradijs

Verder is er niet veel te doen op Koh Chang. In het noorden heb je White Sand Beach, da's Pattaya II. In het zuiden heb je lonely beach, door velen omgedoopt tot 'busy beach', laten we zeggen Pattaya III. En wij zaten dus er tussenin, wat een oase van rust en geruis van de zee is. En lekker warm en schoon water

Onze bungalow moest wel gedeeld worden met twee padden, die mee en dan een bezoekje aan onze badkamer kwamen brengen (deksel wc omlaag!), en een stuk of zes gekko's, die ons van de mugjes kwamen afhelpen. Een muskietennet is eigenlijk wel een must hier (en die hing er nog, waarschijnlijk van de vorige bewoner )

Na een dagje of tien zijn we verder getrokken naar Cambodja

Bugetair ging erg erg voorspoedig op onze tweede locatie op Koh Chang, dus we hebben ons de luxe veroorloofd om een song-theaw voor onszelf naar Hat Lek (grens met Cambodja) af te huren. Scheelt een hoop overgestap en gewacht totdat de minibus vol is. We zijn immers ook al iets aan de late kant (loom hè). Eerst met de ferry naar het vaste land. Wouw, bootjes hangen hier aan draadjes aan elkaar vast, gas geven doet de bootsman (naast wie ik zat) met een elastiekje En natuurlijk hangt de foto van de koning van Thailand naast die van Boedha

De songthaewdriver denkt zijn snelheidsrecord te verbeteren. Terig, wat rijden ze hier hard! In notime zijn we bij de grens. Na een heerlijk hapje gegeten te hebben bij een voedselstalletje langs de kant van de weg, gaan we op pad. Een norse boze man geeft ons een Thais uitreisstempeltje, maar niet alvorens we al door de eerste Cambodjaanse touts aangesproken (zeg: gezeurd) zijn. Waar we naartoegaan, wat hij allemaal voor ons kan regelen etc.

We wandelen naar de Cambodjaanse grens. Eerst (jawel) SARScontrole. Een formulier invullen dat je gezond bent, niet hoest etc. Erg vriendelijk man, die uitvorig de brillekoker van mijn reisgenote wil bekijken. Die heeft 'ie kennelijk nog nooit gezien! Ook wordt ons vaccinatiepaspoort bekeken! Yep, en we hebben het cholerastempeltje, waar ze je anders een paar dollar voor proberen af te troggelen (of een brillekokertje ). Hilariteit wanneer twee jongens ons sloffen sigaretten proberen te verkopen, en ik wijs op het bordje: 'healthoffice'. Nou ja zeg!

Vervolgens gaan we verder Cambodja in. Maar daarover later meer. Ja, dit een cliffhanger

Genieten is hart werken, en tijd is schaars (zeker on-line), dus ik probeer over een weekje of zo in Phon Pehn een vervolg te geven.

Su 's dei mensen!

Groetjes uit Sihanoukville,

Uwer Dino

Phnom Penh, 13.25uur locale tijd.

Het is warm, en alles is tussen 11.30 en 14.00 dicht (althans alles wat naar ambtenaren en dus ook musea etc. ruikt), ik zit achter een pc. Langs de boulevard 1500 riel per uur, da's 0,4 USD, en da's eigenlijk zelfs nog veel goedkoper dan ik thuis, daar ver weg in dat kikkerlandje, haal met m'n inbelverbinding. Hoe doen ze het toch???

Kikkers hebben we wat mee. Hadden we op Koh Chang twee padden in huizig, een paar dagen geleden in Kep hadden we inwoning van twee boomkikkers. Plakten zo tegen de muur aan. En gisteren stonden ze op het menu, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen....

De andere link is dat ik spring in de tijd. Wat heden is Phnom Penh, terwijl de vorige post ophield bij de grens tussen Thailand en Cambodja, tusssen Trat en Koh Kong. De knip die ik daar legde was min of meer bewust. Want van de eerste dagen Cambodja kon ik niet geloven dat dit het land was waar ik me zo op verheugd had. Ik vond dat iets meer afstand en reflectie nodig was, ik wilde Cambodja graag een kans meer geven.

Alles heeft een begin, en Cambodja had een begin bij het grensplaats Koh Kong. Dit plaatsje ligt geïsoleerd, doordat het tot voor kort alleen vanuit Thailand, of over zee bereikbaar was (althans in praktische zin). Bekend als een smokkelhol, en dat soort bevolking schijnt het dan ook aangetrokken te hebben. Goudzoekers, gokkers, en alles wat daaromheen hoort.

Net over de grens met Thailand werden we al (nadrukkelijk) aangesproken door touts. 'Nee' is niet wat ze willen horen, laat staan 'no', en aangezien iedereen samenspant is vervoer naar het dorpje (een kilometer of 10 verderop) een kwestie van betalen wat er gevraagd wordt. Boos worden heeft geen zin, en later zal ik het verhaal van een expat lezen die het zo spuugzat was dat hij wilde lopen, maar die vervolgens door een twintigtal kutcambodjaantjes met brommertjes klemgereden werd (totdat hij de tolbrug opliep ). Ik ben niet gewend aan touts. De vorige reis was georganiseerd, en dan ben je toch aardig afgeschermd daarvan. Kortom: we worden genaaid met het vervoer, en aangekomen bij een niet gekozen guesthouse vragen we om vervoerd te worden naar het guesthouse wat we zelf willen. En ja hoor, de prijs gaat zelfs omhoog. Als we uit de taxi stappen, en het guesthouse inlopen loopt er direct een behulpzame Engels sprekende jongeman mee. Sterker nog, we worden gewoon gevolgd door mensen die tussen ons en het guesthouse inspringen en meewillen voor de commissie. 'He is not with us' wordt mijn lijfspreuk

De guesthouses in Koh Kong lijken allemaal op elkaar. Een poort, waarachter een lange gang (waar 's avonds de auto's en moto's ingereden worden), en in deze gallerij allemaal kamers (zonder raam). Hokjes dus. Ach, het is maar voor één nacht, morgenvroeg pakken we de ferry naar Sihanoukville. Doet u maar een kamertje.
De tout wil ons wel een ticket voor de ferry verkopen. Hij wil de beheerder van het hotel een kwitantie laten uitschrijven voor 2 x USD 15, en vervolgens de tickets halen. Ik heb nog nooit iemand zo verschrikkelijk droevig zien kijken als de beheerder. Hij vertrouwt het niet, en ik nog minder. Dus als ik zeg: eerst de tickets, en dan het geld, en anders alleen de kamer, pakt de beheerder met hand met beide handen vast en schudt ze met een brede glimlach. Ik ga gewoon tussen tout en beheerder instaan, en te lange leste stuurt de tout iemand weg om de tickets eerst te gaan halen. Grmbllll, gezeik Welkom in Cambodia doing it yourself.

Na een opfrisbeurt gaan we even in het stadje kijken. Het verschil met Thailand is immens. Wegen aan puin, overal afval. De markt heeft alle geuren en nóg meer vliegen. Op ons rondje zien we een nieuw groot huis, de begane grond helemaal open door de openstaande grote pui, en daarachter een marmeren trap, met bordes etc. We zijn nieuwsgierig, en vragen aan het meisje wat ervoor zit of het misschien een hotel is. 'No, it's my home' is het antwoord. Wat een schreinend contrast tussen de protserige rijkdom die aan eenieder getoond wordt, en de volstrekte armoe op de markt ertegenover, waar iemand achter drie stukjes bevliegde vis zit om ze hopelijk te verkopen.

Moto's (afwel brommertjes) is de verkozen manier van vervoer van de meesten. En het is een kunst om er zoveel mogelijk op te laden. Het record tot nu toe is vijf personen incl. bagage. En dat over wegen vol met gaten. men rijdt wel heel relaxt hier, dat scheelt.

Wat verder opvalt in Koh Kong is de hoeveelheid snooker- en pooltafels. Lopen we over de markt, over een donker nauw gangpad tussen de stalletjes, en dan staan we plotseling tegenover drie grote snookerstafels, waar mannen staan te biljarten.....
Ik heb er in koh Kong (10000 inwoners?) tenminste 10 geteld, de meeste onder een zeildoekje

Op ons tochtje zien we tenslotte nog huisjes waar hele rij'en stoelen voor één of twee t.v.'s staan. Alsof het een bioscoop is. En dat is het dus ook. Daar komen de localen 's avonds gezamelijk t.v. kijken. Gebiologeerd t.v.. kijken, want zoals later nog zal blijken hebben Cambodjanen een fascinatie voor t.v.

'S avonds gaan we nog wat drinken in de plaatselijke kroeg (de lonely planet is soms ook handig om juist NIET te gaan waar iedereen gaat), en lol met de plaatselijke uitbater. Die het heel leuk vindt dat een farang (vreemdeling) iets komt drinken bij hem. Alle gekte trekt aan ons voorbij.... morgen de ferry naar Sihanoukville....

Om iets voor 0800 uur staan we voor de ferry naar Sihanoukville. het is een speedboat, maar dan we één voor circa 80 personen, met achterin vracht, en eentje die over open zee denkt te gaan. Onze rugzakken verdwijnen bovenop de boot. Samen met een partij ananas etc.
De binnenzijde van de boot verraadt dat het ding ongetwijfeld al aan zijn tweede of derde leven bezig is. Nee, het is geen kat, het is vies! Niet in het minst door de gewoonte van Cambodjanen om afval gewoon op de grond te smijten daar waar ze toevallig staan. Zonder blikken of blozen, dat is de gewoonte hier. Als de boot vertrekt, gaat de t.v. aan, en alles is stil. Mijn buurman wordt gevangen door de beeldbuis, en verdwijnt er bijna in.... Het tochtje duurt een ruime 3,5 uur en gaat goed, totdat..... we op open zee komen, de golven hoger worden, en de boot enorm begint te kantelen. Ik zie de zee van opzij op me afkomen, telkens weer, wordt wit, dan geel..... en dan net op tijd meren we aan. Het gaat snel, maar geloof me, er zijn comfortabelere wijzen van vervoer.....

In de loop van deze week meer over Sihanoukville (door expats omgedoopt tot Snookyville) en verder (Kampot, Kep, Takeo, Phonm Penh, Amerikaanse Canadezen, Amerikaanse Engelsen, bootsmannen, etc.)
We gaan nu namelijk het koninklijk paleis etc. bekijken, en daarna wellicht nog naar Tuol Sleng (een gevangenis/folterplaats van de Kmer rouge), maar ik probeer morgen of zo nog een verhaaltje te tikken t/m Phnom Penh. Maar het middagdutje van de ambtenaren is voorbij, dus ik ga ervan profiteren!

Su 's dei!

Su 's dei!

Ik was gebleven in Sihanoukville. DE kustplaats van Cambodja. Waar de rijke Khmers zich vermaken, samen met de westerlingen. Ergens had ik al gelezen dat er zich in Sihanoukville een strijd afspeelde. Tussen een aantal gehaaide investerders die er een nieuw Pattaya van willen maken (mede aangezien Thailand tegenwoordig hard optreedt tegen sextourisme) en even gehaaide investerders die er een groot resort voor rijke Khmers van willen maken. Welke twee woorden hebben deze zaken met elkaar gemeen? Gehaaid en investeerders. Juistem.

Sihanoukville heeft een aantal stranden, waarvan Serendipity beach bij de backpackers in trek is, en Occeteal (spelling vast verkeerd) bij de Khmers. Wij kozen in eerste instantie voor de laatste. . Drie rij'en hotels en guesthouses, erg modern en schoon en voor een prikke. Er is duidelijk grote overcapaciteit. Maar het mist sfeer, zeker als je net op Koh Chang geweest bent, waar de zee en het strand toch echt een paar slagen mooier zijn.

Maar voordat je zover bent, moet je er eerst wel komen. Alles ligt namelijk erg ver uit elkaar. De haven ligt een kilometer of zeven buiten de stad (dorp), en dat ligt weer een kilometer of drie van de beaches. Veel te ver om te lopen, zeker met zware rugzakken, dus we lieten ons vervoeren door twee moto's. De grote rugzak tussen stuur en bestuurders en wij met de dagpacks achterop. Erg veel keus was er niet, en ze wisten verdomd goed dat we niet konden gaan lopen, dus we worden getild. En ik heb er een kutgevoel bij. Ik betaal graag een redelijke prijs, maar geloof me, wat we betalen aan de motomaffia slaat nergens op. Later begrijp ik ook dat de moto's en touts van Koh Kong en Sihanoukville tot het ergste slag behoren, en gelukkig ervaar ik later dat het ook anders kan.

We laten ons bij een eettentje afzetten (bij een enorme rotonde, waarop een nog grotere gouden leeuw met een bal in zijn bek, heaven knows waarom...., dat van die bal bedoel ik). Golden Lions roundabout. We wachten geduldig totdat de bloedzuigers, pardon, ik bedoel moto's weg zijn. Pas dan zoeken we een guesthouse.

'S avonds belanden we opnieuw bij de rotonde, om een hapje te eten. We vragen in de plaatselijk pub waar iets te doen is, waar de Khmers lol hebben. Een dikke grijns van een doorgewinterde dikke Ier. Autentiek? Khmer? Dit is Sihanoukville! De jeugd hangt rondom de gouden leeuw (wat kenmerkend blijkt te zijn voor Cambodja, het nachtleven, zeker in kleinere plaatsen, draait om rotondes en monumenten daarop). En dat was het! We belanden in wat later een karaokebar blijkt te zijn. Of ze wat te eten hebben? Momentje. Iemand wordt weggestuurd, en later krijgen we een enorm vette hap, compleet met botten voorgeschoteld. Een biertje wordt direct een jug (een kan), getapt door een biermeisje, compleet in uniform van Angkor Beer. Tot onze grote verbazing blijken ze tapbier te hebben, op z'n Cambodjaans. Een minifust is verbonden met een koelbox waarin ijs zit. En daar zit weer een soort tap op geschroefd, gelast, geietst. Maar het werkt erg goed. Cambodjaanse slagers worden meegezongen, mede door het Angkormeisje, die na elke slok het glas van de gasten aanvuld.... Ik ben een beetje doof, wat karaoke moet je horen, wel drie kilometer ver.... de zangkwaliteiten zijn trouwens bovengemiddeld hier, of is dit wat ze bedoelen met ' autoselectie' ?

De dag erna kiezen we toch om te verkassen naar een hotel in het centrum. Want de beaches zijn echt te suf voor woorden, en we zijn verwend

Het Marlin hotel werd hoog aangeprezen door de Lonely Planet. Het hotel blijkt gedreven te worden door een Australier, en de bar blijkt 's avonds bevolkt door animeermeisjes, die aan de armen gaan zitten van vadsige westerlingen. Het zou een bordeel kunnen zijn, althans het zou ons niet verbazen. Ach, voor een nacht moet het maar. We leren wel wat kritischer te zijn, de kamer is goor (bij nader inzien). 'S middags gaan we naar de markt (erg leuk, en weer overal snookertafels ) en hebben we dikke lol met een aantal Cambodjaanse mannen die de pools aan het invullen zijn. Voetbal is het, en ze gokken op Championsleaque, Britse Leaque, Britse tweede divisie etc. Volgens mij allemaal teams die ze niet kennen, dus als ik als westerling interesse toon, staan en zitten na een half uur een mannetje of vijftien om me heen, die me uithoren over de teams en mijn mening wie zal winnen. Uiteindelijk zet er 1 geld op mijn voorspelling (zelf doen heeft geen nut, want morgenochtend vroeg zijn we hier weg), maar veel gewonnen heeft hij volgens mij niet

De dag erna begeven we ons 's ochtends vroeg naar de taxistandplaats voor een shared taxi naar Kampot. We leren. Als we een moto willen huren voor het vervoer van hooguit 500 meter naar de taxistandplaats (zware rugzaken weet je nog?) en een belachhlijke prijs van een daginkomen van een gemiddelde Cambodjaan aangeboden krijgen, spugen we vuur, en lopen we met een ferme ruk aan. 10 meter verder kan het tegen een kwart van de oorspronkelijke prijs.

Shared taxi. Helaas geen bussen, dus dit wordt het. Een personenwagen die normaal bezet wordt door 6 personen (vier op de achterbank, twee op de voorbank), plus alle bagage die de vering en het onderstel kan hebben. We huren de acherbank af, en zijn een dag eerder door een Australisch echtpaar die de reis de omgekeerde kant op heeft gemaakt getipt over de redelijke prijs. Het onderhandelen kost weliswaar wat tijd, maar goed. Voor wie niet georganiseerd wil of kan: calculeer gerust een half uur tot een uur per reisdag. We huren een achterbank af, en voorin gaan twee Cambodjanen.

Inmiddels zijn we trouwens ook een visum voor Vietnam rijker, binnen drie minuten verstrekt op het consultaat in Sihanoukville. Het snelste visum ter wereld. Maar tegen de verwachting in wel op datum, grmbl..., dus waarschijlijk niet bruikbaar. We dachten dat het een aantal maanden geldig zou zijn, maar de entry en exitdatum staan exact vastgesteld..... jammer....

Kampot is een raar plaatsje.Nog voor we de brug over zijn hangt er al een moto aan de taxi, en duwt een briefje door het spleetje van het raam. Welkom to Kampot. Ze zijn wel wat vriendelijker dan in Sihanoukville. Gradueel, oke. We worden naar het guesthouse gebracht waar we naartoe willen, althans dat denken we. Wat blijkt namelijk de volgende dag. We wilden naar het Sen Monorom (tip van collegareizigers), en belanden in Monorom. Tsja......

Ik zal er maar niet te veel over uitwijden, grappig is het wel, en de dag erna zijn we naar het Sen Monorom gegaan. Monorom was niet zo best voorzien, het ' restaurant' had voor diner alleen oud brood met kaas. Waar was de vis, kip, garnalen etc. die de kaart beloofden?

Daarna hebben we een dagtocht naar Bokor National Park gemaakt. Erg leuk. Incl. jungletrekking naar een waterval. Bovenop een berg ligt een totaal verlaten majesteus hotel, compleet leeg en uitgewoond. Zegt iemand de film ' The Shining' iets? Erg creepy, maar het moet ook een geweldig hotel geweest zijn. Dat is overigens het algemene beeld van Kampot, het staat vol met vroegere koloniale gebouwen (uit de Franse tijd), in complete staat van verval, zwart van het vocht. Het is de ongelofelijke tegenstelling tot wat het ook eens was, in verhouding tot wat het nu is. Onwezenlijk als je probeert voor te stellen wat het eens was.

'S avonds eten we tot groot vermaak van de localen in een eettentje waar ze alleen Khmer food serveren. Lusten wij ' farang' dat dan? Het is een soort rijstepak, met een bord met verschrikkelijk vet varkensvlees (varkens die je trouwens overal los door de stad ziet rondlopen), en bordjes met gedroogde stukjes vis, gember etc.
Ik wordt doorlopend grijzend door een man aangekeken. Om de minuut vraagt ' ie 'do you like it?' En bij elke ' yes' wordt zijn glimlach breder. We laten ons door hem uitleggen wat elk ingredi"ent is.
We maken hier ook kennis met een andere Cambodjaanse gewoonte. Namelijk om elk drankje met ijs te serveren. En dan geen blokje, nee, een blok ijs ongeveer even groot als je glas, gehakt van een massieve blok uit die dagelijks bezorgd wordt. Bier, fris, thee, koffie, alles met ijs.

De volgende stop ik Kep, het vergeten beachresort van Cambodja. Vroeger was dit ' the place to be'. Langs de kust (rotsen, nauwelijks stranden) staan gigantische villa's die de glorie van weleer uitdrukken.... helemaal overgroeid en aan barrels geschoten en geslagen. Eerst de Khmer Rouge, daarna de Vietnamezen, en daarna de eigen bevolking die de materialen verkochten op de markt. Ook hier weer de verwoesting en teloorgang die het beeld bepaald. En op de crabmarket is de crab ' uitverkocht'. Nog wel te krijg tegen dubbele prijs. Nee, bedankt (de dag erna toch voor het eerst krab gegeten, daar ben je wel een uurtje zoek mee, met het kraken, pulken etc.). Heerlijke saus!

We trekken een paar dagen op met een Canadees, Alex, die we op de tocht naar Bokor tegenkwamen. We deelden met hem onze ervaringen van de eerste week Cambodja, en zijn beoordeling was dat er een zekere ' lack of morality' was. Hij had zeker 20 moto's gehad op zijn reis door Cambodja, allemaal in de leeftijd tussen 20 en 30, en geen een van hen had nog een vader. Een hele generatie is hier wegevaagd, en dat zal nog wel een tijd duren voordat dat hersteld is.

Kep is rustig, zeker na Sihanoukville/Kampot, en via een tussenstop in Takeo (dagtrip met de speedboat naar Phnom Da) gaan we naar Phnom Pehn. Met de bus, heerlijk, lekker sloom, een vaste (lage) prijs, lekker beetje uit het raam kijken en babbelen met de passagiers.

Later meer over de wereldstad Phnom Pehn. Lekker druk na het landelijk Takeo

De komende dagen gaan we naar de provinciestad Battambang (westen van Cambodja) en daarna maar de tempelstad Siem Reap (Angkor Wat), om vervolgens via het noorden van Cambodja naar Laos over te steken.

Dus het kan even duren voordat ik weer iets laat weten, want het noorden van Cambodja/zuiden van Laos is een beetje niemandsland.....

quote:

---

Op zondag 7 december 2003 19:39 schreef Liejannuh het volgende:

Ziek worden op vakantie is niet leuk!

---

Ach, ziek worden was een dag of vier geleden.
Wat dacht je van aangereden worden door een moto? Twee dagen geleden. In Battambang. Ik had 's ochtends boodschapjes gedaan op de markt, en liep met mijn baguettejes en ananas terug naar het hotel. Het verkeer in Cambodja is nogal hectisch, feitelijk is het één grote stroom. Wel één die heel rustig gaat gelukkig, dus de truuc van oversteken is om gewoon te beginnen lopen, gelijkmatig tempo, en dan zwerft iedereen wel om je heen. Wel goed oppassen bij bochten, want bijvoorbeeld linksaf slaan doen ze hier door de binnenbocht te nemen, links te gaan rijden, totdat je naar rechts kunt (of gewoon gaat). Maar goed: zwerven om jeheen dus.

Tot eergisteren. Want iemand lette niet op en reed me met een middelmatig vaartje finaal ondersteboven. Salto, brood en ananas slingerden over het semi-asfalt, bandensporen op mijn broek (precies op m'n onderbenen geraakt), en een dikke pijnlijke knie. Gelukkig niks gebroken of wat dan ook, alleen blauwe plekken en schaafwonden. Het gaat weer prima nu, zelfs lopen gaat goed (ook na een nachtje).

Binnen notime stonden er wat mannen om ons heen, en werd ik overeind geholpen. Hilariteit toen iemand mijn twee broodjes en de ananas aanreikte. Ik hield de plastic zak open om ze in te doen, maar dat was bij de botsing de onderkant uitgescheurd. Alles viel dus voor de tweede keer op de grond. Ik heb maar een dagje plat gelegen, en gisteren zijn we toch per twee persoons aanhanger achter een moto de omgeven gaan verkennen. O.a. een killing field, waarbij vooral het persoonlijke verhaal van onze motochauffeur erg indrukwekkend was. Ik ben nog geen motochauffeur tegengekomen die een vader heeft...
Cynisch detail was dat deze kiling field (Phnom Ek) vroeger een populaire tempel met grotten was. Een heilige plaats dus. Waar in de tijd van de Khmer Rouge mensen letterlijk afgeslacht en in een ravijn gegooid werden. Of in een 8 meter hoge grot. Te ziekelijk voor woorden. Oftewel wat macht en paranoia met mensen kan doen....

Maar goed, de titel wordt dus 'twee krukken op reis', aangezien Yvonne van al het gehobbel rugpijn heeft gekregen, en ik dus het locale verkeersmikpunt ben

We gaan het waarschijnlijk de komende dagen wat rustig aan doen in Siem Reap (Angkor Wat) en bekijken daar wat onze verdere opties zijn.

Even terug naar vorige week Phnom Penh. Leuke stad. Ontzettend druk (circa 1,5 mln inwoners schat ik). Veel nachtleven. We hebben er ondermeer The Royal Palace (de koning woont niet slecht) en de Silver Pagoda (met een vloer van zilveren tegels) bezocht. Maar dat zijn wel toeristtraps (geen localen te vinden), we vonden de locale tempels die we gisteren bezochten veel leuker. Ook veel rustiger.

Yvonne is, omdat ik ziek zwak en misselijk was (tjsa, het moest en zou gebeuren in de Tropen) alleen naar het Tuol Sleng museum geweest (folterplaats Khmer Rouge), en kwam erg beïndrukt en stil terug. Ik heb gisteren m'n deel gehad, zoals je hiervoor kunt lezen.
De markten van Phnom Pehn zijn ook erg leuk. Maar dan niet zozeer de 'Russiche markt' (die nagenoeg alleen bezocht wordt door kooplustige toeristen), maar vooral de Psar Thmei (ver_schrikke_lijk lelijk gebouw, zo lelijk dat het mooi wordt) en de oude markt (die bij ons hotel om de hoek zat). Mensen in Phnom Penh zijn zeer relaxt, ook de moto's, dus da's erg welkom. Ze vragen wel of je een ritje wilt, maar na een glimlach en 'no, thanks' laten ze je met rust.

Bij de toeristenholen tref je overal bedelaars aan, veelal met missende ledematen. Da's eerlijk gezegd wel even slikken. We houden gewoon een beetje in de gaten hoe de localen ermee omgaan, die weten het beste wie wat nodig heeft, en wie niet.

Wat ik verder nog erg leuk vond aan Phnom Penh was de promenade, met onder meer de Foreign Correspondents Club (FCC). Daar hebben we cocktails gedronken en gegeten, voor het koloniale gevoel. Moet je wel een keer gedaan hebben denk ik.

Ik geloof dat we onze draai in Phnom Penh wel gevonden hebben, maar betwijfel of we ons hele visum (tot de 23ste) in Cambodja wel gaan volmaken. Het is een land vol verval, misschien zelfs wel zonder trots/eer. Zo zijn de gebouwen en zelfs de tempels van beton, eigenlijk erg lelijk. En de oude architectuur is vaak onherkenbaar van verval. Dit land heeft nog een paar generaties nodig om weet te bekomen van de schok.

Maar goed, het voorlopige plan is: deze week Siem Reap (Angkor Wat), daarna proberen we te vliegen naar Ban Lung (Rattanakiri). Da's midden in de jungle, in het noordoosten. Van daar proberen we over te steken naar Laos. Met de nodig sigaretten, brillekokers en US dollars, aangezien dat geen officiële grensovergang is, en er het nodig theegeld en permits aan te pas moet komen.

Ik denk overigens dat mijn berichtjes aanzienlijk beknopter zullen worden, aangezien het eigelijk teveel tijd kost. Ik zie wel

Groetjes uit Cambodja,

Dino