dit verhaal is 100% verzonnen en ook minder goed als mijn vorige verhaal, Keromane blijft natuurlijk de beste in verhalen schrijven maar ik wil ook een bijdrage doen
![]()
Ik woon nu al een paar jaar in een vrij groot, oud huis dat aan een gracht staat. Aan de overkant van die gracht heeft vroeger een kasteel gestaan,Fort Rammekes, waarvan nu nog enkel de ruines overgebleven zijn.
Ik werk als vrachtwagenchauffeur en ik woon alleen thuis samen met mijn kat: Monrow.
Het is een koude winteravond en ik verlang naar mijn bed en als ik op de klok kijk zie ik dat het al 10:30 is. Ik doe alle lampen uit en ga slapen.
Ik heb een heerlijke droom 's nachts dat ik een leger aanvoerder ben en midden in een veldslag zit. Ik ben de machtigste leider van het regiment. Maar deze veldslag is anders als andere veldslagen, we lijden zwaar verlies aan het front en we lijken deze slag te verliezen. Als we nog maar met 20 á 25 man over zijn stopt mijn droom. ik lig zwetend in mn bed en de volle maan verlicht mijn slaapkamer. Monrow ligt snorrend naast me te slapen. Ik loop even naar de badkamer op te plassen en ga weer terug slapen.
's ochtends om 4:30 gaat de wekker. Tijd om te werken en ik neem een douche, poets mijn tanden en kleed me aan. het is nog stikdonker buiten en zo zal het nog wel blijven voor de komende 3 uur. Als ik beneden kom zie ik door het raam dat de maan nog steeds buiten aan het schijnen is. Het is een pitoresk plaatje als ik kijk naar de ruines van Fort Rammekes, waarover de volle maan zo mooi waakt.
Monrow staat te wachten bij de deur en ik doe de deur voor haar open, ze schiet naar buiten. Ze moest blijkbaar nodig. Als ik in de keuken mijn eten voor de dag sta klaar te maken zie ik in mijn ooghoek bewegingen bij de ruines. Ik kijk ernaar en zie niks.
Ik vertrek naar mijn vrachtwagen achter het huis.
Als ik 's avonds thuis kom ben ik Monrow helemaal vergeten en blijkt dat ze heel de dag buiten heeft moeten zwerven in de kou. Ze zit rillend voor de deur en ik laat haar binnen en vertroetel haar zoveel ik kan. haar ogen staan bol en haar vacht is opgezet. ze staart naar 1 plek en beweegt amper. ik besluit om gelijk naar bed te gaan voor een goede nachtrust.
's nachts krijg ik weer de droom van vorige nacht, alleen ditmaal gaat hij verder...ik ben over met 25 man en we lijden zware verliezen, van rechts zie ik een zware steen op ons afkomen en kan net op tijd wegduiken. De rest van mijn mannen niet. ik ben in mijn eentje over en besluit op te geven en loop weg.
dan voel ik ineens een brandend scherp voorwerk in mijn rug en ik word weer zwetend wakker in mijn slaapkamer. alleen ditmaal staat monrow blazend in de hoek naar mij toe. ik probeer haar gerust te stellen en ik ga weer terug naar bed. als ik bijn weggedommeld ben hoor ik buiten vaag geschreeuw en zwakke knallen. het duurt een paar seconde totdat het tot mij doordringt en dan is het weer weg.
's ochtends word ik weer wakker, zwetend, en ik douche me weer, poets mijn tanden enz enz. als ik beneden mijn eten klaar sta te maken voor de dag kijk ik weer even naar de ruines en tot mijn verbazing zie ik allemaal rookpluimen en hier en daar een brandend stapeltje hout. dit vind ik wel vreemd en besluit om een dag thuis te blijven, aangezien ik vermoedens had dat er een gevaar bestond om mijn eigen huis zo terug te vinden.
De dag vordert traag en saai en als ik 's avonds na het eten weer terug mijn bed induik kan ik monrow nergens ontdekken. ik zoek het hele huis door maar ze is nergens te bekennen. dan besluit ik om toch maar even een rondje te lopen om haar te zoeken. Als ik een blokje om heb gelopen kom ik weer terug bij de ruines, ik snuffel wat rond tot ik daar in een put met allemaal botten (het zag eruit alsof er een kanonskogel was ingeslagen) Monrow zag slapen. Niet ver daar vandaan zag ik een half skelet liggen met een stok in zijn rug. ik pakte Monrow op en liep naar huis. Toen ik 's nachts in slaap viel kreeg ik weer de droom...
Ik lag op de grond met een verschrikkelijke stekende pijn in mijn rug en het brandde als een gek. Niet ver van mij vandaan zag ik een grote steen liggen met daaronder een paar van mijn mannen. ze vochten voor hun leven maar het had geen zin. Ik begon te ijlen en alles werd wazig...ineens trekt een zwarte gedaante mijn aandacht. Ik had weleens gehoord van mensen die bijna-dood-ervaringen hadden dat ze een tunnel met wit licht zagen..ik zag de dood zelf...hij kwam me halen...totdat ik ineens ook die tunnel zag...en ook nog steeds die zwarte gedaante...het beeld werd scherper...de zwarte gedaante was...was..Monrow , en die witte tunnel was de maan.......en ik werd zwetend wakker naast het halve skelet met de stok in zijn rug....