Nieuwe stijl, dus met wat commentaar bij de nummers/cd's/etc. die je hier neerzet

Buzzcocks - Ever Fallen In Love

Een soort pop-punk, volgens mij uit eind jaren zeventig. Muziek om vrolijk van te worden. Buzzcocks bestaan tegenwoordig ook nog en brengen nog steeds nieuw materiaal uit.

Rap/HipHop van ShadyRecords, Eminems label.

UUR 2:

Death By Stereo - Let Down And Alone
Powerman 5000 - Bombshell
Stone Sour - Inside The cynic
Soulfly - Eye For An Eye
Ill Nino - Liar
Dimmu Borgir - Progenies Of the Great Apocaly
Slayer - Angel Of Death
Bad Religion - Shattered Faith
NOFX - Franco Unamerican
A Perfect Circle - Weak And Powerless
Limpbizkit - Underneath The Gun
Incubus - Drive

http://3voor12.vpro.nl/3voor12/maps/programs/episodes/index.jsp?portals=2534202&maps=12904012&programs=12908609&episodes=13914367

edit + lang haar

Omdat ik een Clapton biografie aan het lezen ben waarin ook mevrouw Patti Boyd voorkomt, ex van zowel Harrison als Clapton. Waar Clapton Layla voor haar schreef, was Something van George._{dacht ik}

quote:

---

Op woensdag 8 oktober 2003 10:57 schreef PogueMahone het volgende:
hallo, nieuwe stijl

---

Ja leuk nummer maar simpel en oh-zo 538, maar wel ok. Dus. Zo naar wens? .

quote:

---

Op woensdag 8 oktober 2003 10:59 schreef veldmuis het volgende:

[..]

Hallo, het is nog vroeg.
Maar commentaar. Ok ff doen!

Ja leuk nummer maar simpel en oh-zo 538, maar wel ok. Dus. Zo naar wens? .

---

Ik vond een filmpje op www.nakd.tv (hier dus)van dit nummer, echt mooi gemaakt, en de muziek is ook erg goed, kende em wel al, maar had al een tijdje niks meer van hem geluisterd.

quote:

---

Op woensdag 8 oktober 2003 10:59 schreef veldmuis het volgende:

[..]

Hallo, het is nog vroeg.
Maar commentaar. Ok ff doen!

Ja leuk nummer maar simpel en oh-zo 538, maar wel ok. Dus. Zo naar wens? .

---

quote:

---

Op woensdag 8 oktober 2003 11:22 schreef Seborik het volgende:

[..]

Oh, nu is het al weg.

---

En om deze wisbestendig te maken:
Soul Asylum - Runaway Train.
Gewoon omdat het een goed nummer is. Behoeft niet echt uitleg. Denk ik. _{En scheelt me typen.}

quote:

---

Op woensdag 8 oktober 2003 11:40 schreef veldmuis het volgende:

[..]

Slet. .
Maar voor de volledigheid.
Het ging dus over Stuart - Free.

En om deze wisbestendig te maken:
Soul Asylum - Runaway Train.
Gewoon omdat het een goed nummer is. Behoeft niet echt uitleg. Denk ik. _{En scheelt me typen.}

---

quote:

---

Op woensdag 8 oktober 2003 11:42 schreef Seborik het volgende:

[..]

Dingen die geen uitleg behoeven, kunnen in oude stijl.

---

quote:

---

Op woensdag 8 oktober 2003 11:44 schreef veldmuis het volgende:

[..]

Ja sorry .
Jullie zijn altijd zo streng tegen newbies .

---

Van het album May All Be Dead, zeer vage noise intro's met krijsende vocalen, die overgaat in zeer vage noise straight edge hardcore punk met ultra-linkse teksten.

Site van de platenmaatschappij is trouwens ook zeer vaag. http://www.robodogrecords.com/ .

Op dit nummer en de film was ik helemaal verliefd als kind.
Heb mensen op een terras in Frankrijk helemaal gek gemaakt door dit nummer maar te herhalen op de jukebox.

_{Ah.. those were the days}

Dat vibrerende synth-stukje dat een paar keer voorkomt is echt waanzinnig.

Tomahawk - Mit Gas

Ik ben helemaal verslaafd aan deze plaat, vandaag al vier keer beluisterd. Tis dan ook een echte allstar band, met leden van Melvins, Jesus Lizard, Helmet en natuurlijk ons aller vrind Mike Patton. Schitterende band!!!

Melvins - Houdini

Keep them sludgy sabbath riffs comin! De meesters van de noise rock: dubieus, ongrijpbaar en fascinerend. De Melvins waren bij een major label getekend, maar stelden de platenbazen teleur door geen grunge te gaan spelen maar hun eigenzinnige stijl te handhaven.

quote:

---

Brahms composed this work on holiday during the summer of 1880, and Hans Richter led the first performance with the Vienna Philharmonic on December 26 of that year. In two different editions of Essays in Musical Analysis, Sir Donald Francis Tovey pontificated at length about the tragedy Brahms had in mind for this companion piece to the jolly Academic Festival Overture. From Ischl in the Austrian Alps the composer wrote to his publisher, "I could not refuse my melancholy nature the satisfaction of composing an overture for a tragedy." To his friend the conductor Carl Reinecke he said of the pair that "one of them weeps, the other one laughs," as with the comic and tragic masks in Greek and Roman theater.
Brahms did not, however, give any further hint of a specific "tragedy," nor had he suffered any recent private loss or given any indication of uncommon sadness. He wasn't, in truth, very fond of the title Tragic, referring to the work at one point as the "Dramatic Overture" although a canvass of his friends failed to produce an alternative that anyone liked better. Interestingly, 64 measures at the end of the exposition appeared in a sketchbook from the year 1869, which was principally concerned with the working-out of his Alto Rhapsody and Liebeslieder Waltzes. By then, inward grief over his mother's death had been sublimated in A German Requiem, and he had made the pleasant decision to live permanently in Vienna.

A melancholy streak in Brahms' personality that dated from childhood surfaced regularly in his later music, but "Melancholy Overture" wouldn't have sounded half so well as Tragic, although it more nearly fits the mood of Op. 81. In the event, this structurally traditional work (unlike the Academic Festival) opens with a pair of Beethovenian chords used thematically later on to set up the gloomy and agitated D minor main subject in 2/2 time. This is developed considerably before we hear a more lyrical second subject in F major. A third subject (the one from his 1869 sketchbook, with dotted rhythm and horn punctuation) adds a further element of contrast before the development proper begins Molto più moderato -- much slower than the exposition tempo. This development is brief, however, after which the three subjects are recapitulated in reverse order, as Beethoven's did in the Coriolan Overture, and Wagner's in the Flying Dutchman.

---

Ik werd weer aan dit nummer herinnerd omdat Riks Ozinga (tot vorige week de presentator van Ontbijtradio op Radio 2) dit in zijn laatste uitzending draaide. Werkelijk een prachtig nummer! Wekt op een of ander manier hele aparte sentimentele gevoelens bij me op. Heerlijk!

Een (sauer)krautrock-cd uit 1998, dus ook met wat later werk van Amon Düül 2, wat eigenlijk niet zo heel goed meer is. Maar tracks als Surrounded by The Stars, Black Pearls of Wisdom en Kiss Ma EEE maken dat ruimschoots goed. Ook grappig is dat ze even tussendoor zomaar La Paloma spelen. De stemmen zijn niet meer zo geweldig, maar het is wel een leuke cd om te hebben en zo af en toe ook om naar te luisteren, want Amon Düül 2 is gaaf, maar voordat je deze aanschaft, kun je beter eerst de oude studio-albums in je bezit hebben.

Weer een mooie cedee uitgebracht met covers uit de jaren 70/80. De eerlijheid gebiedt me te zeggen dat ik ze niet allemaal even geslaagd vind (zoals Dock of the Bay en Proud Mary hadden van mij niet gehoeven) maar over het algemeen is de cedee prettig te beluisteren. Vooral de uitvoering van Danny Boy en He Ain't Heavy He's My Brother.mp3 zijn echt oorstrelend. Je hoort ook duidelijk de invloed van Elvis op zijn stemgeluid.

Necromantia - Scarlet Evil, Witching Black

Zeker geen standaard black metal band! Twee bassisten, geen slaggitaar, saxofoon en een licht progressieve sound. Een van de beste Griekse extreme metal bands.

Nick Drake - Bryter Layter

Al een paar keer eerder geluisterd, en toen vond ik hem te kitscherig vanwege dat orkestachtige geluid. Maar nu in weer luisteren in deze halfdonkere kamer, in alle rust, vind ik het een heel mooie cd

Band van Hans Vandenburg (ex-Gruppo Sportivo). Nederlandstalig en ik vind het wel aangenaam eerlijk gezegd. Echt bekend is het volgens mij niet want ik kan er nauwelijks iets over vinden. Klinkt als: Spinvis, zoiets...

Abigor - Opus IV

Heerlijk sfeervol (!!!) black metal werkje, zoals alleen Abigor het kan spelen. Verdeeld in twee afzonderlijke hoofdstukken, "Horns Lurk Beyond the Stars" en "Blut Aus Aeonen", waarvan met name de tweede me zeer aanspreekt. Sfeer sfeer sfeer sfeer x 10.

Upland - Upland

Boeiende experimentele glitch-achtige plaat op Jester Records. Ambience thru chaos.

sXe hardcore met lekker radicale teksten..Beetje vroeg, maar lekker

Lowlands 2003. Terwijl alles en iedereen stond te springen/schreeuwen/luisteren naar de Foo Fighters stond er op Higher Ground en wel heel opmerkelijke band te spelen(zoals dat daar wel vaker het geval was): The Youngblood Brass Band. Eigenlijk zaten we daar alleenmaar omdat er toevallig plaatsen vrij waren op de door anderen de tent in gesleepte banken. Dat was dus zitten en afwachten. En het was het afwachten waard.

Center. Level. Roar is hun laatste album die ik na maanden wachten dan toch maar eens een keer ben gaan luisteren. The Youngblood Brass Band is niet zomaar een New Orleans achtige Brass Band, zoals er al zovelen zijn, ze gaan namelijk veel verder. Naast de Jazz zijn er veel Afrobeat, en Carribische invloeden te ontdekken en dat alles in combinatie met Hip-hop, ja want er komt ook tekst in voor en een enkeling waagt zich eraan om scratch-geluiden uit z'n toeter te toveren. Weg met de DJ!

Goed, het swingt dus gewoon zeer hevig, zowel live als op de laatste plaat.
_{(misschien moet ik de cd maar eens gaan kopen..)}

Ja dat komt ervan als je muziek gaat uitwisselen met anderen, want ik denk niet dat ik er ooit op zou zijn gekomen om dit te gaan beluisten.

Goed, FFF Blast Culture is een Franstalige rock/metal/funk formatie. Waar die FFF voor staat weet ik niet p'cies, enkele suggesties voor de afkorting zijn o.a: Fédération Française de Fonck (allicht de officiele benaming), French Funk Family, Free For Fever, Fuzz Funk Factory en natuurlijk een welbekend cijfer, ervanuitgaande dat de F de 6de letter uit het alfabet is ).

De cd FFF, komt uit '96 en begint eigenlijk gelijk met een funky-basloopje (ik had natuurlijk niets anders verwacht). De nummers hebben redelijk stevige gitaarpartijen, zoals we dat in de huidige nu-metal wel kennen, leuke orgel partijen en franstalige zang. Ja daar moet ik nog wel even aan wennen, maar eigenlijk valt het allerzins mee, het irriteert me nieteens (en dat is positief voor franstalige teksten).

Maargoed, waar lijkt het op? Nu-metal? Een beetje misschien, gezien de cd uit '96 komt, zouden het wel een beetje de voorlopers kunnen zijn. Zoals andere bands uit die tijd ook al rock/metal wisten te combineren met andere stijlen (en dus Funk in dit geval).

Toch zakt het een beetje in na een paar nummers. Ik weet niet, maar ik gok dat de houdbaarheid toch wat minder is dan van bijvoorbeeld een band als Incubus, die ook spelen met Funk invloeden. Dit mits gewoon af en toe een beetje die ritmische energie, want wat stevigheid betreft is er niets mee (en op het moment dat ik dit typ begint het numemr dat ik op dit moment hoor ineens heel erg op te leven ) Misschien wordt het nog eens wat..

Deze Neo-Psychadelische band bestaat uit o.a.leden van The Olivia Tremor Control en Neutral Milk Hotel, voor sommigen wel bekende lo-fi/psychadelsiche acts. Circulatory System ligt wel redelijk in dezelfde hoek. Hun muziek is voor de mensen die wat minder bekend zijn met deze stromingen misshcien nog wel redelijk te vergelijken met het nummer Blue Jay Way van The Beatles.

Het zweeft aan alle kanten, vooral in de gelaagd klinkende zang, strijkers etc. Aan de nummers wordt dan ook flink getrokken, traag als dikke stroop en vaak erg kort, want er staan wel 22 numemrs op dit album die allen nog zo'n ouderwetse jaren '60 lengte hebben. Kort dus, maar lang genoeg.

Mensen die de bovengenoemde twee bands zeker kunnen waarderen, moeten hiero ok maar eens naar gaan luistren als ze dat niet al doen. Oja nog bedankt voor de tip Zander (ik dacht dat die van jou komt) ik vind het namelijk erg goed klinken

Ramones - Ramones

Legendarische punkplaat. Maar eerlijk gezegd vind ik het punk gehalte wel meevallen. Erg lekker is het wel.

quote:

---

Canto Ostinato Canto Ostinato (1979) can be played by more than one type of keyboard instruments. The motives and the results, tension and relaxation - inseparable pairs of function - are used as independent entities, and as they proceed they are brought to a standstill through the repetitions. Time plays an important role. The repetition procedure creates a situation in which the musical object confirms its independence and can search for the most favourd position in respect to the light. Time becomes space in which the musical objects starts to float.

---

quote:

---

Op zondag 12 oktober 2003 14:02 schreef Beathoven het volgende:
Simeon ten Holt - Canto Ostinato

---

quote:

---

Op zondag 12 oktober 2003 14:03 schreef Seborik het volgende:

[..]

Heb je die produktie met 2 piano's? Of eentje met 4?

---

quote:

---

Op vrijdag 10 oktober 2003 22:16 schreef PogueMahone het volgende:
Dierenpark - Uit het leven gegrepen

Band van Hans Vandenburg (ex-Gruppo Sportivo).

---

Level 42 - World Machine
Ja, het is Level 42 week bij Radio Veronica, en daarom heb ik deze cd maar weer eens opgezocht. Eigenlijk kun je hem na de openingstrack Something about you afzetten, omdat je dan het beste nummer meteen gehad hebt. Leaving me now en Hot Water zijn ook wel leuke nummers, en die laatste was ook de single waarmee Level 42 in Nederland echt doorbrak.

Scheer - Infliction

Kruising tussen Veruca salt en Sonic youth, zo ongeveer. Muren van gitaargeweld, stuwende ritmes en dan zo'n stem als die van Audrey Gallagher er bij... Kan niet fout gaan.

Abigor - Satanized

Dit laatste ( ) album van Abigor was me daar toch een verrassing. Wie had verwacht dat de Oostenrijkse black metal band futuristische/kosmische thema's met het typische Satanisme en occultisme zou combineren? Het leverde iig interessante teksten op, van nummers als "Battlestar Abigor" en "Satan's Galaxy".
Ook muzikaal was er een bizar soort progressie evident. De 'medieval' sound van de oudere albums was nu deels vervangen door een sound die beter bij de thema's paste, en de technische karakteristieken van "Channeling the Quintessence of Satan" waren voor "Satanized" gebundeld en beter uitgewerkt. Vreemde synths en samples domineren het album. Voeg daaraan toe wat valse zuivere zang, bizarre effecten daarover en je hebt een werkje die een wat bizarre, buitenwereldse smaak in je mond achterlaat.

Achteraf beschouwd is het goed hoorbaar dat bandbrein Peter K. gefrustreerd was met de beperkingen van het black metal genre, en volgens mij was een stopzetting van Abigor dan ook een goede beslissing, hoe jammer ik het ook vind dat er geen album van deze band meer zal verschijnen.

Ik ben benieuwd met wat voor geniale muziek Peter in de toekomst nog op de proppen komt.

Een van de mindere nummers van haar, de rest is erg trip-hop achtig op 't album "Post".

Fear Factory - Remanufacture

Het album "Demanufacture", geremixed door allerlei artiesten uit de dance wereld. Vooral de simpele remixes van Rhys Fulber, de transformaties van Junkie XL en de gabber-remix (!!!) van "T-1000" door 'niemand minder' dan DJ Dano zijn leuk.

Stereo total - Musique automatique

Duo met liedjes in het frans, duits en engels. Zij op drumstel, hij op gitaar, nou ja, een houten plank met wat snaren die aan een versterker met heel veel effecten zit, en keyboards, nou ja, keyboards, meer van die casio sampledoosjes ofzo. Beide zingen ze, teksten zijn meestal erg simpel maar hebben wel leuke oneliners. Erg simpele electro die je vooral niet te serieus moet willen nemen.

Van Bass-D & King Matthew in da mix 6, heerlijk ceedeetje gister gekocht!! (ja ik koop al me cd's daarna rippen :-P), en gewoon een heerlijk nummer :-D

quote:

---

Op maandag 13 oktober 2003 00:49 schreef ranja het volgende:
Scheer - Infliction

Kruising tussen Veruca salt en Sonic youth, zo ongeveer. Muren van gitaargeweld, stuwende ritmes en dan zo'n stem als die van Audrey Gallagher er bij... Kan niet fout gaan.

---

Ontopic:

Ani diFranco - Revelling/Reckoning

In 2001 vond de altijd productieve Ani diFranco tijd om dit dubbelalbum uit te brengen, waarbij de Revellingkant de funk- en jazzkant opgaat en het Reckoninggedeelte teruggrijpt op haar wortels als folkzangeres. Met name dit deel is voor mij het ultieme herfstalbum en bevindt zich dus ook al een paar weekjes in mijn cdwisselaar.

Aanraders zijn Fierce Flawless (van Revelling) en Grey (van Reckoning en één van mijn favoriete diFranconummers).

Dawn of Dreams - Amber

Wat dromerige (duh!) sfeer-metal met een gothic tintje (geen kottik mettuhl!!!) en geprogrammeerde drums die hier erg goed passen, een beetje monotoon maar best geschikt voor dit uur en het alcoholgehalte in mijn bloed.

Dimmu Borgir - Death Cult Armageddon

Na het album een tijdje zat te zijn geweest heb ik hem toch maar weer eens in de speler gegooid. En ook al heb ik het helemaal gehad met het symfonische black metal genre, is dit zonder meer een topper in het genre, en is het een plezier om naar de goed geconstrueerde songs, de strakke uitvoering en de interessante details te luisteren.

Graveland - The Celtic Winter

Maar op zich spreekt dit me veel meer aan... Dit soort muziek mag dan chronologisch gezien wel relatief modern zijn, als je er naar luistert hoor je muziek die in essentie duizenden jaren oud is.

David Sylvian - Gone To Earth

Na zo'n 15 jaar eindelijk in z'n geheel op cd te beluisteren. Was het origineel een dubbel-elpee, op cd was 'ie netjes op 1 cd gepropt met als gevolg dat er een paar nummers ontbraken En nu is 'ie netjes op dubbel-cd uitgebracht, zoals het hoort; de eerste cd met zang, de tweede met ambient-achtige instrumentals.
Mooi, heel mooi...

The Beatles - For No One

Een van McCartney's perfecte popliedjes, van het perfecte popalbum 'Revolver'. Een popliedje met een soort renaissance thema eronder.
Gaat over iemand wiens relatie over is en dat wel beseft, maar eigenlijk nog niet wil geloven. Hij houdt nog van haar, maar zij niet van hem. 'A love that should have lasted years...'

Een echte Arbeidsvitaminenklassieker (nou ja, in de tijd dat ik er vaak naar luisterde dan) en ik bewaar warme gevoelens aan dit nummer. Waarom? Omdat ik altijd en overal met elk nummer dat ik ook maar enigszins ken zit mee te zingen, ondanks mijn overduidelijke gebrek aan talent. DIT is echter het enige nummer waarbij me ooit is verteld dat het goed klonk! Uiteraard zing ik het tegenwoordig dus nog harder mee als ik het hoor.

'I BEG YOUR PARDON...'

Sixties psychedelic pop. Van de onvolprezen Fading Yellow compilatie serie. (volume 2) Juweeltjes van voordat men bloedsaaie 20 minuten durende bluesjams pscychedelisch ging noemen.

zelfde plaat, zwaar door de Byrds beinvloed.

Plaatje uit 1978 en volgens mij zo'n beetje het eerste techno nummer allertijden. Het nummer heeft een uitstekende drive met een gitaar+synth erbovenop die de melodie verzorgen. Ook nu zou het nummer nog prima kunnen, zonder bijschavingen het liefst want rauw klinkt ie op z'n best

Jaren 70 band die het bekendst is door hun hits 'Traffic Jam', 'Girls Girls Girls' en 'Sailor'. Dit is echter ook een (voor mij) heel bekend nummer, maar ik ben er eigenlijk helemaal nog niet zo lang achter dat dit ook van hun is. Misschien dat ik altijd dacht dat het Roxy Music was of zo, want daar lijkt het wel een beetje op. Over de band zelf weet ik weinig en ik zie dat er helaas op allmusic.com ook helemaal geen biografie staat. Vreemd...

Een stukje renaissance fluitmuziek. Best grappig, maar ik moet zeggen dat ik er na een paar minuten toch een beetje zenuwachtig van word.
Maar goed, ik wilde eens wat renaissance muziek horen dus heb ik maar het eerste de beste gedownload. Misschien moet ik iets zoeken met wat minder fluit.

[Dit bericht is gewijzigd door Jane op 16-10-2003 12:50]

van de Tiesto Nyana cd, erg rustig nummer.

The Beatles - Anthology 3 (cd2)

Met de opgepoetste (of beter: uitgeklede) versie van "Let It Be" aanstaande is het tijd om de opnames uit de Apple Studios weer eens te beluisteren. Heerlijk luistervoer en perfect om na een wilde nacht weer rustig te wennen aan de echte wereld....

[Dit bericht is gewijzigd door MuadDib op 16-10-2003 12:36]

Manegarm - Dödsfärd

Een vrij eenvoudig Viking Metal album, maar wel een lekker stevige. Op deze derde plaat overheersen de folk-invloeden wat meer, evenals catchy refreinen.

Waar ál het licht wat ze hadden aanging (Of bijna..)

Dimension F3H - Reaping the World Winds

Schitterende gevarieerde melodische metal plaat, met veel elektronica, dikke lage synths, opmerkelijke zang, allerlei etnische invloeden, vette beats en superstrak drumwerk.

Borknagar - The Archaic Course

Met "The Olden Domain" zette Borknagar een progressieve koers, die met "The Archaic Course" op uitstekende wijze voortgezet werd. Een nieuwe zanger (ICS Vortex), meer catchy refreinen en minder black metal. Mooi gebruik van een hammond, overigens.

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 17-10-2003 23:18]

Kyuss - Welcome to Sky Valley

Een van de grote stoner klassiekers, van de meesters van de desert rock. Luisterend naar deze plaat krijg ik echt het idee dat ik me in een van de bloedhete, gortdroge woestijnstaten van het zuiden van Amerika bevind. Een album dat ik voor altijd zal koesteren.

Godspeed You Black Emperor! - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven!

Heerlijk om op dit uur te draaien... Lekker wegdromen bij die ellenlange ambient-achtige stukken die helemaal nergens heen gaan, om af en toe wakker gemaakt te worden door een bombastische passage... Fuck post-rock, dit is 'beyond' al die slappe termen...

Depeche Mode - 101

Toffe live 2CD, met een focus op materiaal van "Music For the Masses". Vooral de interactie met het publiek geeft deze plaat veel sfeer.

Jack Off Jill - Sexless Demons and Scars
Sublieme, en verdomd onbekende Amerikaans metal/goth rock achtige formatie. AMG schrijft:

quote:

---

South Florida's Jack Off Jill is a sultry version of what Marilyn Manson could be, but not entirely a passionate foursome.

---

Australische oerpunk uit 1977. Ruige bulldozerrock met een Hawai Five-0 riff. Voer voor Saints fans.

primal jungle bambalam rock n roll van down under. Katumba! Hey! Ho!

quote:

---

Op zondag 19 oktober 2003 00:08 schreef Summoner het volgende:
Depeche Mode - 101

Toffe live 2CD, met een focus op materiaal van "Music For the Masses". Vooral de interactie met het publiek geeft deze plaat veel sfeer.

---

Pulp - His 'n hers
This is hardcore is dan misschien wel het beste album van Pulp, maar op deze cd staat hun beste nummer: Babies. Ik heb het al vaker gezegd, ik kan absoluut niet dansen, maar bij Babies krijg ik toch de onweerstaanbare neiging om het te proberen. Het is een nummer waar alles aan klopt. Nu zou ik kunnen proberen om in woorden samen te vatten waarom dit nummer zo briljant is, maar aangezien er geen mods in de buurt zijn, zeg ik: download dit nummer! Ervaar het zelf!

quote:

---

Op zondag 19 oktober 2003 16:04 schreef dwerg het volgende:
En de versie van Everything counts die erop staat is geweldig mooi.

---

Het is sowieso een van m'n favoriete DM nummers, en deze versie heeft het helemaal.

Nargaroth - Black Metal Ist Krieg (A Dedication Monument)

Tegenwoordig kijk ik nog maar van weinig op wat betreft old school black metal, maar bands van het kaliber van Nargaroth weten me altijd weer te verbluffen. Dat zulke eenvoudige muziek zo sfeervol kan zijn. "Black Metal Ist Krieg" is ook nog eens een bijzonder album: het is een soort tribute voor de black metal scene uit de vroege jaren '90, met een aantal covers van obscure bands en nieuwe nummers, die erg thema-gericht zijn.

Vanessa Parardis - Au Zenith

Registratie van het concert dat Vanessa gaf in de Zenith-zaal in Parijs. Er is ook een dvd van, die heb ik ook maar aangezien m'n dvd speler in m'n pc zit en ik even wat forums/nieuwsgroepen bijlangs ga de cd-versie maar weer opgezet. Daar staan wel een paar nummers minder op overigens dan op de dvd.
Erg professioneel optreden, een grote band staat achter haar inclusief een paar strijkers en blazers... de oude nummers, bv Joe le taxi van haar eerste album, zin bijna onherkenbaar veranderd, gegroeid in de tijd, volwassener geworden zoals Vanessa dat ook is geworden. Weinig nummers van het Lenny Kravitz album, dus ook geen Be my baby. Wel lekker veel van haar laatste album Bliss.
Nadeel op de dvd versie is dat ik geen klap versta van wat ze tussen de nummers door vertelt. Maar daar staan dan wel weer bonusclips bij op.

Marillion - These Chains

En wel de cd-single. Afkomstig van het album Radiation. Het is een nogal Beatle-achtig nummertje, niet onaardig, ware het niet dat de rest van de single veel leuker is. Een mooie cover van Fake Plastic Trees (Radiohead) en een "Big Beat" (!) mix van Memory of Water.
En met een totaal van 17 minuten is dit ep-tje precies genoeg om m'n douchewerkzaamheden uit te voeren...

Tweede plaat van de supercompilatierockgroep onder leiding van stemkunstenaar Mike Patton. Verder zitten er in de groep Duane Denison, Kevin Rutmanis (Melvins) en John Stanier.

Het geluid van de plaat is zeer gevarieerd met verschillende sounds, maar het is wel min of meer een geheel.

Heb ze eerder dit jaar live gezien in de Melkweg. Echt heel goed. En geweldig om Mike Patton letterlijk in actie te zien.

Bill Bruford's Earthworks

Titelloze debuut van het jazz(rock) project van Bruford, die iedereen natuuuuuuuuuurlijk kent als (ex)drummer van Yes en King Crimson. Lijkt nergens op z'n oude werkgevers en/of z'n solowerk; het klinkt als jazz, gemaakt door een rockdrummer _{maar dan wel een hele goeie...}
In ieder geval heerlijk om het krantje bij te lezen en af en toe te denken: goh, dit klinkt toch wel verdomd lekker...

Power metal uit 1984, jarenlang een goed bewaard geheim voor de liefhebbers. De zang van Harry "Tyrant" Conklin is een duidelijk geval van "love it or hate it", maar het talent van Joey Tafolla is voor iedereen duidelijk.

Erik Truffaz - The Walk of the Giant Turtle

Erik Truffaz is een vrij jonge Franse trompettist, die met zijn kwartet (trompet, Rhodes, bas en drums) een erg interessante mix speelt van jazz, rock, triphop en andere electronica. Deze laatste cd is ook erg goed te genieten voor mensen die met traditionele jazz niet zoveel op hebben, maar wel van artiesten als Air, Amon Tobin of Thievery Corp. houden.

Wings over America

Live album uit '76. Heerlijk ongecompliceerde pop/rock van Paul McCartney en z'n Wings.
Saillant detail: De nummers van The Beatles staan netjes toegeschreven aan "McCartney/Lennon", dus waarom mevr. Ono daar onlangs zo'n probleem van heeft gemaakt is mij niet helemaal duidelijk.

Mr. Bungle - Mr. Bungle

Dit is volgens allmusic de debuut-cd van Mr. Bungle, hoewel er voor nog wat albums zitten volgens allmusic, heeft iemand daar meer info voer?

Het is een erg afwisselende cd met zeer verschillende en misschien wat tegenstrijdige muzikale elementen, wederom met vocalist Mike Patton.

Erg leuke plaat, hier en daar wat wild en ruw.

1. Shine on You Crazy Diamond, Pts. 1-5 (Gilmour/Waters/Wright) - 13:40
2. Welcome to the Machine (Waters) - 7:31
3. Have a Cigar (Waters) - 5:08
4. Wish You Were Here (Gilmour/Waters) - 5:34
5. Shine on You Crazy Diamond, Pts. 6-9 (Gilmour/Waters/Wright) - 12:31

Deze plaat is afkomstig uit het jaar 1975 en is opgedragen aan mede-oprichter Syd Barret, die ten onder is gegaan aan de drugs.

Het album ontwikkelt zich heel geleidelijk, met veel futuristische geluiden in de middelste drie nummers... Het eerste en het laatste nummer zijn duidelijk gekenmerkt als begin en afsluiting, zoals de namen al doen vermoeden.

De gitaar in die eerste track vind ik echt geweldig. Krijg er kippenvel van, samen met de trage slepende begeleiding.

quote:

---

Op maandag 20 oktober 2003 18:55 schreef Seborik het volgende:
Dit is volgens allmusic de debuut-cd van Mr. Bungle, hoewel er voor nog wat albums zitten volgens allmusic, heeft iemand daar meer info voer?

---

Liar - Liar's Hell

Toffe metalcore-achtige plaat van de Belgische band Liar. Groovende hardcore en snelle thrash wisselen elkaar af, en op vocaal gebied wordt typisch hardcore-achtig stoer gelul en een black/death metal achtige krijsstem ingezet.

Tenenkrommend detail: allmusic plaatst dit album onder de power metal.

Black - Wonderful life

Ooit gecovert door hoe heet ze ook alweer.
De cover is geloof populairder dan het origineel bij de meesten, maar ik hou het fijn bij de oorspronkelijke versie.
Ik herinner me met gepaste nostalgie ook nog de zwart/wit clip waarmee het nummer gepaard ging. Toen alles nog simpel was..

quote:

---

Op dinsdag 21 oktober 2003 01:34 schreef Lamon het volgende:
Ik kon oude stijl niet zou gauw vinden, dus dan hier maar..

---

quote:

---

Op dinsdag 21 oktober 2003 01:37 schreef Summoner het volgende:
Dit is toch ook veel leuker, hier leest men tenminste (met interesse) wat de ander draait, in oude stijl is het alleen maar posten, posten, posten..

---

quote:

---

Op dinsdag 21 oktober 2003 01:41 schreef Lamon het volgende:
Ik leer van 'oude stijl' ook best goed wat de muzieksmaak van bepaalde FOK!kers is, en daarmee (kort door de bocht als ik ben) hun karakter.

---

(...en de kruistocht tegen oude stijl zette zich voort...)

quote:

---

Op dinsdag 21 oktober 2003 01:48 schreef Summoner het volgende:
(...en de kruistocht tegen oude stijl zette zich voort...)

---

Soft Machine - Volume One

Uitgebracht in 1968, kan je dit album wel een van de fundamenten van de progressieve en/of psychedelische rock noemen. Sixtiespop gemengd met jazzrock en psychedelica en dat alles maniakaal aan elkaar gedrumd door Robert Wyatt, die ook nog af en toe wat zingt, met een behoorlijk maniakale stem. En die orgelsolo's klinken eigenlijk ook wel maniakaal. En de bas? Die pompt gewoon lekker door...
* MuadDib wordt er eigenlijk best wel een beetje neurotisch van...

[Dit bericht is gewijzigd door MuadDib op 21-10-2003 18:31]

Hardcore setje uit Italiaanse club .

Mijns inziens de sterkste werken van de brabanders. Blijft de nationale trots op gebied van alternatieve muziek.

quote:

---

Chilled-out or downbeat acts swept through the electronic scene during 2001 and 2002, prompting dozens of identikit compilations, all conjuring up images of exhausted clubbers returning home early in the morning and enjoying a cup of tea or a smoke after a hectic night out. And although downtempo electronica had always been largely album-based, most of these trackmasters didn't do much on the full-length front. The Norwegian duo Röyksopp, however, displayed a careful hand with the boards on their 2001 debut Melody A.M.. Röyksopp balances the haunted atmospheres of Boards of Canada with the more traditional "songwriting" sensibility of downbeat specialists like Groove Armada or Koop. The opener is proof enough, with a chunky bass line undergirding the spooky, ethereal refrain from Bobby Vinton's "Blue on Blue" recorded by some long-forgotten vocal chorus. There's much of beauty on Melody A.M., very textured and imaginatively produced to sound like few of their contemporaries; it's saying much to even admit that Röyksopp is occasionally the equal of such otherworldly acts as Boards of Canada or Goldfrapp. They seem a bit too indebted to the gauzy synths of '70s soundtracks, but there are a few good exceptions, like the distinctly '80s sense of artificial ethereality to the closer, "40 Years Back/Come." Picking up the ball right about where Air dropped it after Moon Safari, Röyksopp produced one of the most intriguing downbeat albums of the year. -- John Bush

---

Meesterlijk intro van een meesterlijk openingsnummer van een meesterlijk album, Who's Next

Rock zoals rock bedoeld is...

* MuadDib schreeuwt hard mee: "Teenage Wasteland..."

[Dit bericht is gewijzigd door bartrid op 21-10-2003 20:16]

King Crimson - The Power To Believe

Aan alle liefhebbers van al die nieuwerwetse progavantgardemetalbandjes (lees: The Mars Volta, Tool en dat soort bandjes): Hier zijn 4 ouwe lullen die al die jonge gassies ff laten horen hoe het moet. Derhalve verplichte aanschaf!

Simple Minds - Life in a Day

Met het concert in het vooruitzicht ga ik me maar eens door het oeuvre van de heren heen werken. Dit is het debuut uit '79. Ze zullen hier wel niks van spelen. Gelukkig maar, want het is een matige plaat. Een soort slappe mengvorm van punk en synthpop. Hierna werd het allemaal behoorlijk beter (en weer slechter...)

Eclipse - The Act of Degradation

Vette pot licht progressieve black metal uit Polen (voor de verandering geen nationaal-socialisten!). Denk aan een minder orkestrale, bombastische Limbonic Art.

Thought Industry - Songs For Insects

Het minst geniale werk van de band, maar wel een zeer aardig debuutalbum. Thought Industry is jammergenoeg een van de minst gewaardeerde progressieve metal bands, maar waar dat aan ligt is me echt een raadsel. Misschien maar eens een topic openen over deze band.

quote:

---

Hailing from Kalamazoo, MI, Thought Industry has established a reputation as one of the most daring and unpredictable exponents of progressive metal. A veritable stew of influences and styles which defies categorization, their music has remained highly original, staunchly non-commercial, and, by extension, has only been embraced by a very selective audience.

---

Walls of Jericho is pure trashmetal, en niks anders. Tenminste, dat geloofde ik altijd. Het was een vrij onbekend bandje uit Amerika dat in 2001 een album had uitgebracht, met veel gebler en een zooi gerag op gitaren en een drum. Heerlijke muziek, en een stemgeluid waar je U tegen zegt. Maar wel duidelijk trashmetal.

Totdat ik dit nummer hoorde. Dit is een twee-minuut durend schitterend akoustisch nummer met een zuivere engelenstem. Als je dit vergelijkt met ander materiaal is het onmogelijk om te zeggen dat het beide van dezelfde groep afkomstig is. Maar dit is een heel, heel nummer.

Oude band van tool bassist justin chansellor.Alternatieve metal met grote sabbath/the cure invloeden.Progrockinvloeden ala king crimson hoor je ook wel wat in terug.Klinkt iig erg goed en zodra ik hun enige album die ze uitgebracht hadden ergens zie liggen zal ik hem aanschaffen.

Keith Caputo - Died Laughing

Solo cd van de voormalige ex-Life Of Agony zanger. Veel rustiger en romantischer dan wat het metalgebeuren van Life Of Agony hem bood. Varierend van mooie ballades naar redelijk uptempo rocksongs.

Summoning - Let Mortal Heroes Sing Your Fame

Bombastische muziek met 'krijsende' zang, maar wel erg mooi en. Het geheel bestaat voornamelijk uit een drumcomputer en gitaar. Alles gebaseerd op Tolkien's Lord of The Rings.

Dit album stamt uit 2001 en is hun 6de er is ook nog een EP uitgekomen met 2 instrumentale nummers.

quote:

---

Op woensdag 22 oktober 2003 10:48 schreef Seborik het volgende:
Het geheel bestaat voornamelijk uit een drumcomputer en gitaar.

---

quote:

---

Op woensdag 22 oktober 2003 15:52 schreef Summoner het volgende:

[..]

Hmmm, ik zou juist zeggen dat de synths het voornaamste element in de Summoning-sound vormen. De belangrijkste melodieën worden dmv synths gebracht, het hele skelet van een Summoning nummer bestaat hier uit. De nummers ontstaan ook op keyboard, waarna gekeken wordt wat er met gitaar mogelijk is.

---

Maar je hebt gelijk, het had erbij gemoeten. Ik heb ook wat problemen met het omschrijven van de zang. Het is niet echt krijsen, maar echt grunten is het ook weer niet.

Elliott Smith - Figure 8

Het laatste album van singer/songwriter Elliott Smith, van wie vandaag, tragisch genoeg, bekend werd dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Hoewel dit album bij verschijnen niet zo enorm enthousiast werd ontvangen vergeleken met voorganger 'XO', staan hier toch weer allemaal prachtige luisterliedjes op. Smith was een groot liefhebber van de Beatles en Beach Boys, en dat is goed aan zijn melodieuze composities te horen. Dat de man vast geen Vrolijcke Frans is geweest, is ook te goed te horen aan de melancholische inslag die veel nummers hebben. Hij speelt ook bijna alle instrumenten zelf op de plaat.

Een groot talent, dat helaas veel te vroeg is overleden.

Painkiller - Guts Of A Virgin

GrindcoreJazzAmbient-trio, bestaande uit John Zorn (sax en schreeuw), Bill Laswell (bas) en Mick Harris (drum en schreeuw). Laswell legt een lekker bas-tapijtje neer, Harris beukt en roffelt er lekker overheen en Zorn doet maar wat Verantwoorde herrie dus Leuk voor lastige schoonmoeders of om gewoon even af te reageren..._{en zoals gewoonlijk is het artwork van meneer Zorn weer piekfijn in orde}

quote:

---

Op woensdag 22 oktober 2003 16:49 schreef Seborik het volgende:
Ik heb ook wat problemen met het omschrijven van de zang. Het is niet echt krijsen, maar echt grunten is het ook weer niet.

---

The Awesome Machine - Under the Influence

Uitstekende Zweedse stoner, het is maar al te gemakkelijk om een vergelijking te maken met landgenoten The Quill en Spiritual Beggars, maar deze band is wat zwaarder en heeft een wat typischer stoner geluid. Een supervet album, op het interessante label I Used to Fuck People Like You in Prison, dat ik nu een beetje begin te waarderen.

quote:

---

Op woensdag 22 oktober 2003 22:03 schreef Summoner het volgende:

[..]

Nee, echt krijsen is het niet, want je hoort dat er weinig kracht wordt gezet. Bij 'screams' heb je meteen weer het idee dat het ook hard en luidruchtig klinkt. Grunten is het ook zeker niet. Het zijn gewoon... Silenius en Protector!

---

Devildriver - Devildriver

Het debuutalbum van Devildriver, een nieuwe band van Coal Chamber frontman Dez nogwat. natuurlijk hoor je er wat Coal Chamber in terug, maar het is wat sneller, agressiever, minder nu-metal. Heerlijk plaatje om je agressie kwijt te raken. vanaf volgende week in de shops trouwens.

Zogeheten "art-punk"; maar hou het maar op een energieke en dansbare chaos van post-punk, progrock en freejazz. Zeker het beluisteren waard. En ook een echte groeiplaat, die pas na vele draaibeurten echt beklijft en vervolgens blijft fascineren.

quote:

---

Recorded by Steve Albini, the Giddy Motors' debut full-length, Make It Pop, sounds like the Jesus Lizard covering Captain Beefheart and Miles Davis. Like Black Flag, it's aggressive, caustic, and downright sincere stuff, whether on the Minutemen-tinged rant and ramble of "Hit Cap," the Jon Spencer Blues Explosion-sounding "Bottle Opener," or the eerie Queens of the Stone Age grooves of "Cranium Crux." This is avant-garde jazz punk rock and, led by guitarist Gaverick de Vis' thrashed vocals, it sounds like a band on an unerring quest to do its own thing without regard to trends or marketability. While more accessible than Black Dice, for example, the Giddy Motors aim to confound, grate, and destroy not exactly a recipe for pop stardom. But those looking for a challenging, unique, adventurous, and dizzying record will be duly impressed.

---

De laatste CD van toch wel mijn favoriete bandje denk ik. De CD komt uit begin 2002 dus ik hoop snel op een nieuwe AYWKUBTTOD. Anders dan de naam doet vermoeden heeft Trail of Dead niets met Metal te maken (niet dat daar wat mis mee is natuurlijk).

Voor degenen die het niet kennen de beste beschijving van hun muziek is misschien wel:

Volatile, Cathartic, Visceral, Aggressive, Hypnotic, Trippy, Rousing, Passionate, Freewheeling, Complex, Fiery, Intense, Raucous, Ambitious

Volgens de AMG dan. En dat vind je ook op elke CD van ze terug. Lekker boos afgewisseld met mooi. Optredens van deze band zijn ook leuk. Erg energiek en na het laatste nummer flikkeren ze het drumstel omver en gooien wat met gitaren, en dat vind ik een goede zaak!

_{En ik zie na pas dat er een gezicht op de voorkant te zien is! Grappig...}

[Dit bericht is gewijzigd door Z op 23-10-2003 17:28]

Superjoint Ritual - A Lethal Dose Of American Hatred

snel, agressief, hard, met die knakker van Pantera. Het lijkt bij vlagen wel op Pantera, maar heeft toch een heel eigen sound.

Een Charlie Parker verzamelaartje. Deze man schopte met z'n dynamische improvisatie eind jaren '40 flink tegen de status quo aan. Een geweldig saxofonist. Lived fast and died young.

Shakira - Laundrey service

Voor een yahoo-groep moest ik een top 5 maken van nummers van dit album. Daarom nog maar even weer opgezet. Toch best lekker, jammer dat ze door Whenever, wherever als 1e single te kiezen meteen een verkeerd stempel heeft opgekregen... nummers als Rules, The one, Fool hadden toch voor een heel ander image kunnen zorgen. En helaas wordt image nog altijd erg belangrijk gevonden...

Staat op een compilatie van het Last Visible Dog label, met voornamelijk noise-achtige muziek.

Dit nummers is in essentie vrij gemakkelijk te omschrijven: een (meesterlijke) violist die z'n instrument helemaal aan gort speelt.

Anathema - Alternative 4

Een wat minimalistisch album van de band rond twee Liverpoolse broertjes. Op de goede manier, dat wel. Want Anathema creëert een prachtig melancholiek geluid dat, aangesterkt door Vincent Cavanaghs zuivere vokalen, ondanks dit minimale een muur van emotie neerzet.

Er zijn maar een paar nummers waarvan ik echt altijd vrolijk word en dit is er één. Helemaal eens met degenen die zeggen dat dit echt nergens over gaat, maar dat maakt dus niet uit. En z'n kinderen in het achtergrondkoortje zijn ook leuk.

Samen met 'Walls come tumbling down' (die ik zo ga draaien) mijn favoriete nummer van de Style Council (denk ik ). Vooral het stukje dat begint met 'Y'see it's a frightening thing when it dawns upon you...'

Propaganda - A secret wish
Band uit Dusseldorf, scoorde in 1985 met deze op Trevor Horn's ZTT-label uitgebrachte plaat. Zoals gebruikelijk bij muziek die door Horn is geproduceerd (Grace Jones, Frankie goes to Hollywood, Seal) neemt de synthesizer een overheersende plaats in in de muziek. Duel en P-Machinery zijn singles (en hits) geweest in Nederland.

Ahhh, sweet memories! Wat een lekker nummer toch! Er is slechtere muziek om mee op te groeien (bedankt mam!).

"XTC was one of the smartest and catchiest British pop bands to emerge from the punk and new wave explosion of the late '70s. From the tense, jerky riffs of their early singles to the lushly arranged, meticulous pop of their later albums, XTC's music has always been driven by the hook-laden songwriting of guitarist Andy Partridge and bassist Colin Moulding." _{van allmusic.com}

Wat heb ik toch een geluk gehad dat er in mijn tijd nog gewoon dit soort nummers in de hitlijsten stonden. En nee jongens en meisjes, de naam heeft niks met de nu zo populaire partydrug te maken.

Deacon Blue - Raintown
Onovertroffen debuut van deze Schotse band uit 1987. De hoes van de elpee is een grauwe overzichtsfoto van Glasgow, waar de band in 1985 werd opgericht. De plaat bevat van begin tot het eind, 13 nummers lang, melodieuze popmuziek. De single Dignity werd door de Vara op dinsdag ontzettend vaak gedraaid, zonder ooit een seconde te vervelen. Andere nummers die een onuitwisbare indruk achterlieten: Chocolate Girl en When will you (make my telephone ring).

Amorphis - Chapters

Een reviewtje van mij:

quote:

---

Als er één band is die z'n naam eer aan doet, is het wel Amorphis. De immer bescheiden Finse band koos z'n naam meer dan tien jaar geleden als zijnde een creatieve verbastering van het woord 'amorphous', een gegeven dat ten tijde van het debuut "The Karelian Isthmus" nog slechts een voorschaduw van het veranderlijke, progressieve karakter van de Finnen vormde. Zonder meer behoort Amorphis tot de boeiende liga van bands die constant blijven veranderen, en nimmer tot stagnatie vervallen. Om de aanhoudende muzikale kwaliteit van de band te vieren, breng Relapse in de vorm van "Chapters" een zeventien nummers tellende best-of plaat uit, compleet met onuitgebrachte tracks en een DVD met daarop vijf videoclips, die de band gedurende z'n loopbaan opgenomen heeft.

Laat ik om te beginnen even beknopt de vijf albums nader toelichten.

Het debuutalbum "The Karelian Ishtmus" (1993) was een zeer sterke, licht progressieve death metal plaat die Amorphis een zekere naamsbekendheid bracht in de wat meer 'open-minded' extreme metal kringen. Vier jeugdige Finnen gaven blijk van zeer volwassen kompositionele en technische vaardigheden, evenals een vermogen om boven de grijze middelmaat van de death metal uit te stijgen. Desondanks kwam het grote succes pas met het daarop volgende "Tales From the Thousand Lakes" (1994), een gevarieerde en erg bont klinkende progressieve death/doom plaat die als een bom insloeg in de extreme metal scene. Tot op heden is "Tales" het meest succesvolle Amorphis album, en wordt dan ook terecht als een grote klassieker en een essentieel muzikaal juweeltje beschouwd.

Grote veranderingen zetten in toen er wisselingen in de line-up plaatsvonden, met als belangrijkste uitkomst dat Amorphis nu beschikte over zowel een grunter als een zanger. "Elegy" (1995) laat de tot nu toe grootste transformatie in stijl horen. Het is een onbetwist meesterwerk dat verwante en conflicterende gevoelens als duisternis, melancholie en optimisme in het zware geluid van metal gestalte geeft. Tel daarbij op de frisse folk-melodieën en de immer aanwezige progressieve invloeden, en we kunnen van een weergaloos goed album spreken. Met "Tuonela" (1999) groef Amorphis zich wat dieper in, in de nieuwgevonden melodieuze metal sound. Bijna verdwenen was de death grunt, waardoor de band nieuwe mogelijkheden met melodie en minder agressieve en duistere sfeerbeelden kon verkennen. Bovenal was "Tuonela" een zeer consistent album, dat Amorphis neerzette als een band die langzamerhand de restricties van het metal genre van zich af schoof en meer 'song-based' te werk ging. Het hoogtepunt van deze ontwikkeling is tot op heden Am Universum (2001), het album dat de Finse band na een aantal jaren pootje baden nu eindelijk in alternatieve rock-wateren bracht, om geheel op te gaan in de schijnbaar volbrachte transformatie (met nadruk op schijnbaar) en alle vruchten daarvan te plukken. Met een lichtere sound en een wat sterkere nadruk op de '70s prog-rock invloeden, leverde "Am Universum" vooral heel erg mooie liedjes op.

"Chapters" bevat zeventien nummers, drie van elk studio-album en een tweetal tracks van de mcd's "My Kantele" en "Black Winter Day". Wat betreft de keuze van de songs voor deze compilatie heb ik niets te klagen. Klassiekers als "Black Winter Day", "Warriors Trial" en "My Kantele" ontbreken uiteraard niet, en met een band kwalitatief zo consistent als Amorphis ga je wat betreft de selectie van de overige nummers natuurlijk niet snel de mist in.
Bijzonderheden zijn de 'radio edit' van het heerlijke "Alone", een stevige en pakkende rocker van het uitstekende "Am Universum", het tot op heden onuitgebrachte "Too Much to See", een aangename, wat melancholische song die het voorgenoemde album niet haalde, en het uit de "Tuonela"-periode stammende "Northern Lights". Vooral deze laatste track is bijzonder, aangezien het voor Amorphis zeer robuuste riffs laat horen en zanger Pasi Koskinen een ongehoord ruige, halfzuivere stem opzet. Zeer de moeite waard voor de echte liefhebbers, deze twee onuitgebrachte nummers.

Wat misschien wel het meest interessant is, is de DVD met clips van "Alone", "Divinity", "My Kantele", "Against Widows" en "Black Winter Day" (inderdaad in omgekeerde volgorde, evenals de nummers van de cd). Vooral leuk om te zien is de uiterlijke transformatie die Koskinen over de jaren heeft doorgemaakt, en de vastberaden indruk die hij maakt als hij in de camera kijkt. Een zeer aardige bonus, die de sterk toenemende belangstelling voor DVD nog maar eens extra onderstreept.

Een eindconclusie lijkt me in dit geval een beetje overbodig. "Chapters" is een schitterend naslagwerk van een band die een bijzonder plekje in mijn hart veroverd heeft, en ik raad de cd dan ook aan voor zowel fans als de 'Amorphis-maagden', waarvan de laatste groep aan "Chapters" een waardevolle gids tot de discografie van de Finnen heeft.

Tracklist CD:
1. Alone
2. Drifting Memories
3. Too Much to See
4. The Way
5. Northern Lights
6. Summer's End
7. The Brother-Slayer
8. Better Unborn
9. My Kantele
10. Weeper on the Shore
11. Moon and Sun
12. Black Winter Day
13. The Castaway
14. Drowned Maid
15. Warriors Trial
16. The Exile of the Sons of Uisliu
17. The Lost Name of God

Tracklist DVD:
1. Alone
2. Divinity
3. My Kantele
4. Against Widows
5. Black Winter Day

---

Fu Manchu - King of the Road

Yeah, lekka! Beetje onlogisch om op dit tijdstip te draaien, maar dat kan me geen donder schelen!

quote:

---

With plenty of touring and other things under their belts, the lineup has fully jelled and sounds it, Bjork's bad-ass drumming (and occasional cowbells, of course) and Balch's insane lead guitar crunch possibly even better than ever. Together it's all one megariff and nasty, slamming rhythm after another, and face it, anyone expecting anything else from Fu Manchu really needs to find another band.

---

Een cover maar dan met andere teksten.Anarchy in bedrock.Over fred flinstone dus.

Duidelijk een fun band dus.Velen zullen hun nummer "three little pigs" ook wel kennen.

Steely Dan - Countdown to Ecstacy (1973)

Steely Dan is eigenlijk de muzikale versie van het boek "American Psycho": op het eerste gehoor is het aangename en beschaafde achtergrondmuziek voor 30+er yuppies: vakkundig gemaakt, elk nootje op de juiste plaats, beetje gelikt en ingespeeld door de beste sessiemuzikanten van Los Angeles. Maar bij nadere beschouwing blijken de teksten van Donald Fagen en Walter Becker (het geniale duo dat schuil gaat achter de bandnaam) immer over zaken te gaan die het daglicht niet kunnen verdragen: moord, doodslag, corruptie, hedonisme, enzovoort. Muzikaal gezien is het allemaal ook erg verradelijk: het klinkt allemaal vrij 'pakkend', maar als je de composities gaat ontleden, dan blijken ze nogal complex in elkaar te steken.

Dit is een van hun eerste platen, en deze is dan ook iets minder gladgestreken dan het werk waar ze het bekendst door zijn geworden.

Jaya The Cat - Basement Style

De uit Boston(ska scene) afkomstige Ska/reggae/punk band
Helaas zijn de bassist en gitarist vertrokken. En zoeken ze momenteel nieuwe leden!

Komend jaar in februari zullen ze weer in Nederland op de planken verschijnen!

quote:

---

Op dinsdag 21 oktober 2003 21:37 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

Simple Minds - Life in a Day

Dit is het debuut uit '79. Ze zullen hier wel niks van spelen. Gelukkig maar Heel jammer, want het is een matigegeweldige plaat. Een soort slappe geslaagde mengvorm van punk en synthpop. Hierna werd het allemaal behoorlijk beter (en weer slechter...) maakten ze nog wat aardige pop-plaatjes, maar slechts 1x wisten ze het niveau van hun debuut nog te evenaren

---

Zo zie je maar weer hoe smaken kunnen verschillen.
Maar ik besef wel dat veel mensen dit een kutplaat vinden.

quote:

---

Op zaterdag 25 oktober 2003 17:06 schreef DaveM het volgende:
Mijn commentaar in italics

---

quote:

---

Op zaterdag 25 oktober 2003 17:36 schreef MuadDib het volgende:

[..]

Noem jij "Real To Real Cacaphony" en"Empires And Dance" aardige popplaatjes?

---

Sorry 'plaatjes' klinkt negatiever dan de bedoeling was. Wat ik bedoelde: Life in a Day heeft itt de platen daarna veel meer pit vind ik, zo'n nummer als 'Promised you a miracle' vind ik gewoon teveel richting bubble gum pop gaan. Alsof het rechtstreeks uit de stal van S/A/W komt.

Die plaat met Sanctify Yourself vind ik wel weer goed, maar wat daartussen zit kan me gewoon minder boeien, op enkele losse nummers na. Zelfs het veelbejubelde album 'New Gold Dream' vind ik minder dan het debuut.

*verschuilt zich voor rotte tomaten

Moderne klassieke muziek van deze Amerikaanse componist.

Op de cd staan 3 stukken voor piano en een stuk voor een ensemble. Mysterieus en agressief. Zo zou ik het eerste stuk benoemen. De rest heb ik nog niet gehoord.

Third Party 1998
Basic Training 1994
Amnesia Variance 1989
Riff and Transfiguration 1997

(Het jaar achter de titel is het jaa waarin het werk geschreven is.)

De cd is in 1999 uitgegeven.

quote:

---

Op zaterdag 25 oktober 2003 18:10 schreef DaveM het volgende:
*verschuilt zich voor rotte tomaten

---

quote:

---

Op zaterdag 25 oktober 2003 18:21 schreef MuadDib het volgende:

[..]

* MuadDib gooit geen rotte, maar wel een verse sappige tomaat

---

quote:

---

Als je niet geheel bekend bent met het oeuvre van SM kan je natuurlijk niet helemaal oordelen (naar mijn mening). Voor straf dus luisteren naar "Empires And Dance"('80), "Sons And Fascination"('81), "Sister Feelings Call"('81) en misschien ook wel naar "Sparkle In The Rain('84).

---

Een van de allermooiste nummers van dit veel te vroeg gestorven genie. .

Belgische stoner..

*gistere gezien in de 013 ..ze zijn echt goed live

quote:

---

A stark import album of solo jazz guitar as only Marc Ribot would think to play it. Some songs sound purely accidental (the original "Noise #1" and Albert Ayler's "Ghost"), while others reveal less-familiar sweet and haunted sides of the guitarist's playing style (Duke Ellington's "Solitude" and Charlie Haden's "Song for Che"). Though probably a must-have for completists and ardent fans of New York City's downtown avant-garde, Don't Blame Me isn't the place for the uninitiated to begin. For the undaunted, the easiest way of purchasing this hard-to-find album is probably directly from the guitarist's Internet site.

---

Melvins & Fantomas Big Band - Millenium Monsterwork

Deze plaat is echt maf, maar wel erg meeslepend. Een afwisseling van 'herrie', ongedefinieerde geluiden en de stemkunsten van Mike Patton. Met onder andere een bewerking van de soundtrack van The Omen (Jerry Goldsmith) en meer eigenaardigheden is deze plaat niet echt onder een noemer te vangen. Zoals de naam al doet vermoeden is de plaat uitgegeven in het jaar 2000 en live opgenomen. Vond hem bij de Plaatboef.

De mensen die erop meespelen:

Dale Crover - Drums, Vocals
King Buzzo - Guitar, Vocals
Trevor Dunn - Bass
John Golden - Mastering
Dave Lombardo - Drums
Mike Patton - Vocals, Sampling, Electronics
Kevin Rutmanis - Bass
Dave Stone - Guitar, Electronics

quote:

---

Bringing weirdness to a new level, Mike Patton and Buzz Osborne have formed an unexpected working relationship that has resulted in some of the most interesting metal music to come out in some time. Utilizing the brilliant vocal abilities of the former and the sludge guitar mastery of the latter, the two musicians managed to bring together the members of their Fantomas project and the Melvins for one huge concert involving both bands. To say this is high-concept stuff is to underrate how bizarre this actually is, with one-minute noise experiments sitting next to some of the Melvins' more commercial material with no attempt to reconcile the two. Featuring the savage twin drum attack of former Slayer skin basher Dave Lombardo and Melvins anchor Dale Crover (a dream pairing for many drum enthusiasts), the band is a roaring force of energy that surges and grows more complex with every step. Patton's multiple personalities erupt throughout the album, combining his death metal wail, his clear-throated croon, his Tom Waits-esque grunting, and his obsession with Merzbow noise collages into something resembling a Warner Bros. cartoon from the lowest depth of hell. Although it appears to be his affair, the star of the show is Osborne, who has a commanding roar when he gets on the microphone and continues to play incredible guitar parts from start to finish. The only real complaint is the sound quality, which is rather thin and takes the punch out of the percussion, something that will probably bother fans of the two bands. This is definitely an experience that should be absorbed in a concentrated sitting, and not everyone is going to like it, that is a promise. But to daring metal listeners, there is a lot here to appreciate and the lineup is absolutely stunning. Although the phrase may be used too often, this is truly a supergroup from hell, and the results are as confounding as the pairing.

---

The Ravenous - Assembled in Blasphemy

Ik had even zin in een vette pot vunzige herrie. Een betere keuze dan "Assembled in Blasphemy" van The Ravenous (allstar band met Chris Reifert, Dan Lilker en Killjoy) kun je dan zo'n beetje niet maken.

quote:

---

Assembled in Blasphemy is a well-built debut of rattling deathcore spectacle. That is, ex-members of Autopsy, Necrophagia, and Brutal Truth do the sort of lumbering horror-show metal with overly embellished pride, creating a sonic and visual experience dedicated to womb-feasting and "sadomastic masturbation" that builds to a violent aesthetic climax somewhere between a feedback-enhanced campfire story and Gargamel from The Smurfs. "Ageless Existence" is a favorite, with a speed/sludge second half and a hook which, presumably, includes the line, "Leper perversion/Save your servant." You could find better death metal than this, but while it's on, you wouldn't want to.

---

UB40 - Signing Off (1980)

Het is moeilijk voor te stellen, maar ooit maakte UB40 geen slappe plastic pop-reggae, maar fijne roots-muziek, compleet met modderdikke bas, veel echo.. echo.. echo en maatschappijkritische teksten. Volgens de overlevering is deze lp geheel opgenomen in de slaapkamer van zanger Ali Campbell, maar het klinkt vele malen beter dan de gladgestreken miljoenenproducties die ze tegenwoordig maken. Bij mijn LP van "Signing Off" zit ook nog een bonus 12'' en die is ook erg fijn.

quote:

---

Op zondag 26 oktober 2003 16:12 schreef Zander het volgende:
Bij mijn LP van "Signing Off" zit ook nog een bonus 12'' en die is ook erg fijn.

---

en nu te horen in huize MuadDib:

Fredrik Thordendal's Special Defects - Sol Niger Within

Een wonderlijk album van de gitarist van Meshuggah. En dat is te horen. Veel Meshuggah-achtige riffs, maar dit album gaat nog een stukje verder. Een mix van metal, jazz en avant-garde, dat zo'n 40 minuten zonder pauzes doorraast en naar het einde toe steeds minder metal maar meer avant-garde wordt. Een beetje gek maar wel lekker...

Polkametal uit Finland met een flinke dosis humor. Ze zien er ook wel een beetje uit als trollen. De lyrics is geen touw aan vast te knopen, maar dat mag de polkapret niet drukken.

Ze hebben wel wat pech gehad in hun nog korte bestaan. De zanger kreeg wat aan z'n keel en de gitarist pleurde van een brug en was dood. Daar hebben ze nu wel weer wat aangedaan natuurlijk. Er komt over een tijdje weer een cd uit namelijk en ze touren volop. Ze hebben eerder dit jaar ook een cd met akoestische muziek uitgebracht helemaal in folkstijl.

Queensrÿche - Operation: Mindcrime

What can I say? Een onbetwiste prog-metal klassieker, een van de beste conceptalbums van het metal genre.

Mastodon - Remission

Een van de hoogtepunten van de moderne beweging aan experimentele, progressieve neo-hardcore/metal bands die metal, hardcore en jazz-geïnspireerd drumwerk tot een dynamisch geheel doen versmelten. "Remission" is een technisch perfect functionerende stoomwals vol met boeiende details.

Sita - Come with me

De clip is opgenomen in Barcelona en het is een heel leuk en lief popliedje.
Sita

Een sfeer-cd van John Zorn. Een Amerikaanse avantgarde musicus. Deze cd weet een mystieke sfeer op te roepen in de 7 delen die zij telt. Het gaat over de duivel, of hoe je het ook noemen wil. De 7 delen zijn zeer afwisselend. Onder andere slechts percussie, vrouwenzang en grindcore. Een combinatie die op zich al bizar is, ongeacht het produkt. Een overigens zeer geslaagd produkt.

John Zorn - I.A.O.

Geïnspireerd door mede-Zornist Sebbo besloot ik deze fascinerende plaat ook maar weer eens op te zetten.

quote:

---

This album, a studio suite, is wrapped in mysticism. The four cards that serve as a booklet feature cabalistic signs, esoteric diagrams, a quote from Alaister Crowley and a dedication to esoteric filmmaker Kenneth Anger. A short note by John Zorn establishing a parallel between the tools and craft of musical composition and magic is the only given explanation. The aura of mystery invites an analysis of the constituents and structures of the work, for better or worse and in any case it's fun to do on your own, so this reviewer will not expose his personal conclusions on the subject. The musicians involved are Cyro Baptista, Jennifer Charles, Greg Cohen, Beth Hatton, Bill Laswell, Rebecca Moore, Mike Patton, Jim Pugliese, and Jamie Saft. They appear only one, two or three at a time. Each of the seven movements is based on a specific, non-reoccurring instrumentation, and explores a form of meditation, trance or anything possibly leading to spiritual revelation. Invocation" is a delicate piece based on organ drones, while the 13-minute Sex Magick" takes the form of a tribal percussion mantra. The piano melody in Sacred Rites of the Left Hand Path" provides the most soothing moments and together with the first track is reminiscent of the level of writing found in Duras. Lucifer Rising" is made of overdubbed sensual female vocals, while Leviathan" serves up an ear-splitting slab of death metal (which can be a source of trance too, you know). Mysteries" completes the circle with electric piano and light percussion. Leviathan" aside, I.A.O. makes a calm, enjoyable listen and beyond its mystical claims, it includes some strong compositions.

---

quote:

---

Op zondag 26 oktober 2003 22:06 schreef Seborik het volgende:
John Zorn - I.A.O.

[afbeelding]

---

* MuadDib zet 'm ook maar ff op_{en dat vlak voor het slapen...}

[Dit bericht is gewijzigd door MuadDib op 26-10-2003 22:55]

Geniaal album. Heb de eerste keer met verwondering zitten luisteren naar de enorme sfeerwisselingen in de CD. Van rustige stukken tot een ware metal-hersenspoeling die zo op een Devin Townsend album zou kunnen qua stijl. Geniaal gebeuren

Dit in 2002 uitgekomen Zornalbum is een album wat je tijdens het luisteren steeds meer in een kalme slaap wiegt, waarin elke noot de enige juiste is en slechts een draad in het gehele, perfecte weefsel.
Een cd waarbij het erg makkelijk wordt gemaakt om er zo in op te gaan dat je pas door de stilte aan het eind weer wakker wordt geschudt. Absolute aanrader.

The 3rd and the Mortal - Tears Laid in Earth

Tegenwoordig spelen ze zeer goede elektronische, trip-hop achtige muziek, maar in de early days was The 3rd and the Mortal een zeer aangename sferische rock/metal band. Erg langzaam, een vrij kleine rol voor gitaar, een grote rol voor de mooie zang van Kari (ook bekend van Storm). Heerlijk album, vooral voor in de late uurtjes.

Zoals kwart voor zeven.

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 27-10-2003 23:31]

Mayhem - Wolf's Lair Abyss

Niet te vergelijken met het voorgaande werk en het toekomstige werk. "Wolf's Lair Abyss" is een EP met vier uitermate extreme black metal nummers. De nummers zijn vrij primitief en vormloos, en de geweldige vocalen van Maniac maken dit tot een overweldigende, intimiderende plaat.

Walk in silence,
Don't walk away, in silence.

Ik ontmoette je jaren geleden, op zwemles. Geen idee waarom ik me dat nog zo exact kan herinneren, het te kleine zwembad, inmiddels gesloopt. We slaagden tegelijk voor ons A-diploma, ergens in de winter. Het was koud en zonnig. Op de middelbare school fietsten we soms samen naar school. Je blonde haren achter je waaiend, door de polder. Daarna raakte ik je kwijt. We gingen allebei iets anders doen. Soms dacht ik nog aan je, maar ik heb je nooit meer opgezocht. Ik hoorde dat het niet zo goed met je ging, maar wist eigenlijk dat het zo erg was. Ergens was er iets misgegaan met je, en je kwam er niet meer bovenop. En nu ben je weg, voorgoed. 30 jaar slechts. Ik weet niet of ik naar de avondwake ga, misschien kan ik beter verder leven met de herinnering aan die blonde, levenslustige meid van toen.

[Dit bericht is gewijzigd door dwerg op 28-10-2003 13:12]

Sinds kort heb ik de platenspeler van Akai maar weer eens aangesloten.

Wat een lekkere cd is dat zeg, hele top!

Tracklist:

01. Ferry Corsten - Sublime
02. Ferry Corsten - Whatever
03. Ferry Corsten - Rock Your Body Rock
04. Ferry Corsten - Right Of Way
05. Ferry Corsten - Kyoto
06. Ferry Corsten - Holding On
07. Ferry Corsten - Sweet Sorrow
08. Ferry Corsten - Hearts Connected
09. Ferry Corsten - Punk
10. Ferry Corsten - It's Time
11. Ferry Corsten - Show Your Style
12. Ferry Corsten - Star Traveller
13. Ferry Corsten - Skindeep
14. Ferry Corsten - In My Dreams

En zie hier, de voordelen van muziek via internet! Dit nummer was een hit in 1979, toen ik 12 jaar was. Ik vond het een mooi liedje, maar heb de single toen niet gekocht. En langzamerhand raakte het nummer kennelijk in de vergetelheid, want ik hoorde het nooit meer op de radio. Ik wist ook niks van de band en kwam het nummer ook nooit tegen op een cd. En nu pas sinds een jaar of anderhalf heb ik hem eindelijk! Na ruim 20 jaar dus!
En nu kom ik er ook pas achter dat Sad Cafe een Britse groep was.

quote:

---

Sad Café was a British soft rock outfit, that enjoyed a recording somewhat successful career from the mid-'70s through the early '80s. The group's leader, singer Paul Young (not the same Paul Young that scored the '80s hit "Every Time You Go Away"), got his start with music in the mid-'60s, when he fronted a forgotten Manchester group called the Toggery Five, which included a few members that would later go on to join prog rockers Jethro Tull guitarist Mick Abrahams and drummer Clive Bunker.

---

Rush - Different Stages / Live

Goeie drie-dubbel cd, waarvan het meeste op cd 1 en 2 is opgenomen in Chicago in 1997, maar sommige songs zijn opgenomen in Philadelphia (1994), Detroit (1994), Miami (1994) en Mansfield Massachussets (1997). Dit alles is zo aan elkaar gemixt dat het toch 1 concert lijkt, en dat vind ik dan wel weer wat jammer.
Gelukkig staat het wel netjes in het boekje vermeld.

CD 3 is een geval apart, dat is een opname uit London, uit 1978... Andere songs, ander geluid, maar toch overduidelijk dezelfde band. Mooi om 2 heel verschillende tijdperken van 1 band in 1 set te hebben.

De gitaarmuziek van deze Texaanse band is misschien het best te omschrijven als herfstige, melancholieke woestijnrock. Prachtige liedjes en wat mij betreft een van de beste albums van dit jaar.

quote:

---

The fuzzy edges, grumbling guitars, triumphant rises of piano and gleaming flourishes of violin over a heartbeat of classic Americana rock here add up to a consummate Centro-matic album. Will Johnson's impassioned vocals and beautifully bruised anthems are as engaging and accessible as ever. (Miles Of Music)

---

quote:

---

Op woensdag 29 oktober 2003 01:10 schreef Luka het volgende:
Bruce Cockburn _{what's in a name} - If I had a rocketlauncher

---

quote:

---

Op woensdag 29 oktober 2003 02:24 schreef Summoner het volgende:

[..]

Dit is Nieuwe Stijl, wat inhoud dat je er wat bij moet vertellen.

---

Op deze donkere herfstavond is het wederom tijd om een van de cd's van mijn muzikale held Carl McCoy uit de kast te halen, namelijk deze combinatie van metal en onvervalste gothic.

Zie dit topic voor meer info: The Nefilim - Zoon

Zo'n 9 jaar geleden begonnen Layne staley(alice in chains,zang en gitaar), Mike Mcgready(pearl jam,gitaar), Barret Martin(screaming trees,drums,percussie en cello) en John Saunders(Lamont cranston band,bass en up-right bass) een project genaamd Mad Season.

Het beste te omschrijven als een combinatie van aic,pearl jam en jaren 70 psychdelic.Mcgready en Staley waren beide bezig met proberen af te kicken en dat is wel te horen vanwege de sombere inslag van dit album.Iig een erg goed album en perfect voor op een herfstavond.

Ik ken dit nummer volgens mij al mijn hele leven, maar ik ben er vandaag (door Radio 2, ja ja) pas achter gekomen wie het zong en wat de titel was. Het enige dat ik me daarvoor van het nummer kon herinneren was die ontzettende catchy opening I've tri-hi-hi-hi-hied every trick in the book.... Leuk voor iemand zoals ik die oude hitjes verzamelt. Nummer 2 in de Britse hitlijsten in september 1969 zie ik op everyhit.com.

Oww daymn, wanneer die solo van Coco Channel komt... 'let the horns blow' ... geweldige oldschool dit.

Led Zeppelin - III

Even lekker terug naar de vroege jaren '70 met deze geniale klassieker van Zeppelin. Lekker, die folk invloeden en catchy refreinen.

Moonspell - Wolfheart

Lekker dark metal albumpje, uit de tijd dat dat nog een vrij nieuw genre was. Perfect album om draaien als je een boek over vampieren en/of weerwolven leest. Beetje cheesy af en toe, maar zeer vermakelijk.

David Sylvian - Secrets of the Beehive

Heerlijke relaxte, wat melancholieke plaat. Minimale, doch doeltreffende begeleiding en mooie indringende songs. De perfecte plaat tijdens het liefdesspel...(maar waarom bedenk ik me dat plots tijdens het koken!)

Nee,niet Sabbath, maar hun jonge bijna-naamgenoten. Toen in ieder geval, want dit schijfje is inmiddels al weer 15 jaar oud.
Eigenlijk is dit het Engelse antwoord op de Amerikaanse speed/thrashgolf van midden en eind jaren 80. Bands als Exodus, Slayer, Toxik, Forbidden enz. trokken de aandacht naar (met name) de Bay Area en de rol van Engeland werd na de hoogtijdagen van de NWOBHM een stuk kleiner. Sabbat was het perfecte antwoord.
De intelligente teksten van Martin Walkyier, de riffs van Andy Sneap en de degelijke ritmesectie maken dit album tot een van de beste van die periode. De teksten zijn voornamelijk anti-kerk, maar niet zozeer anti-geloof. De riffs zijn in Bay Area stijl, Andy Sneap heeft later als producer bijvoorbeeld nog met Exodus gewerkt.

Sabbat viel later uit elkaar en Martin Walkyier richtte hierna Skyclad op. Zelf draai ik liever Sabbat. Charge!

Siouxie & the Banshees - Juju

Het is natuurlijk helemaal de dag voor zo'n plaat als deze. Beste van Siouxie vind ik. Donker, maar wel redelijk uptempo van tijd tot tijd. Hierop onder andere de klassiekers Spellbound en Halloween.

X-mal deutschland - Tocsin

Het is nog steeds Halloween, de hele nacht
Vanaf de eerste klagende gitaarnoot die je hoort wordt je meteen een wereld in meegesleept waar je heksen, weerwolven en vampieren kunt verwachten. Donker en melancholiek, vleermuizen in je buik. En natuurlijk in stemmig duits gezongen.

Can - Future Days (1973)

"De naam is het voorteken", zo zegt men weleens, en inderdaad is deze plaat zijn tijd dan ook ver vooruit geweest. Vooral het titelnummer en het 17 minuten durende "Bel Air" klinken nog steeds erg hip. Volgens geruchten heeft Can-drummer Jaki Liebezeit zijn hypnotiserende ritmes dan ook van een lid van een of andere Afrikaanse voodoo-cult geleerd (serieus!).

Hmm, beetje warrig verhaaltje zo, gewoon luisteren dus..

Cornershop - Handcream for a generation
Eigenlijk luister ik nu al een tijdje naar Spectral Mornings, maar dit nummer duurt ruim 14 minuten. En geloof me, Spectral Mornings is een nummer dat alleen al de moeite waard is om deze cd op te zoeken in je stoffige platen/cd-kast. Een nummer dat briljant is, ondanks (of toch dankzij?) de aanwezigheid van Noel Gallagher. Met sitar en percussie doet het op sommige momenten zelfs aan The Beatles denken.

Het grote Cornershop roeleert topique

Heerlijke muziek, met briljante woordspelingen

*meebrult*

Pulp - This is hardcore
Eén van de beste albums uit 1998. Jarvis Cocker neemt je mee op een ontdekkingsreis naar de duistere kanten van de mens. Een donker, volwassen album met nummers over liefde, lust en pijn.

Nick Cave & the Bad Seeds - No More Shall We Part

Prachtig album, erg sfeervol en zeer geschikt voor de donkere wintermaanden. Van mij mag hij wel wat meer raggen, maar op dit album hoeft dat niet. Veel beter dan Nocturama, die ik eerder kende...

_{al een dag hier niemand meer gepost}

ontopic:

Bruce Springsteen - Nothing Man

Nummer van het The Rising album uit 2002. Het nummer was al geschreven tijdens de opnames van Ghost of Tom Joad (1995). Het is dus ook 1 van de rustigere nummers op The Rising, niet 1 van mijn favorieten echter...

The Timelords - Doctorin' the Tardis
Het thema van Dr. Who door de mangel gehaald door de jongens van The KLF. In 1988 behaalden ze met dit nummer (gebaseerd op het thema van de BBC science fiction serie Dr. Who met een combinatie van Leader of the gang van kindervriend Gary Glitter) de eerste plaats in de Engelse hitlijst.

Portishead deed in de jaren '90 heel wat stof opwaaien met hun unieke stijl. Een paar jaar na Live at Roseland NYC, het voorlopig laatste album van Portishead, halen Sultan & ToneDepth het melancholische Roads door de mixer. Het resultaat is een mellow progressive track met een lekkere flow. Opvallend is dat het origineel volledig door elkaar is gesmeten, zonder het helemaal af te breken. Vooral het stukje zanglijn van Beth Gibbons gaf me kippevel.

Layo & Bushwacka - It's up to you (Lee Cabrera Remix), XL Records

It's up to you is de opvolger van het bekendere Love story. De track brak niet door tot de commerciële charts (gelukkig maar), omdat het iets minder toegangkelijk en rustiger was dan Love Story. Lee Cabrera, die een tijdje voor een bom zorgde met Shake it, goot de tune in een iets pumpier track. Een catchy ritme, aanstekelijke loops en heel veel afwisseling in de opbouw: voer voor de dansvloer!

Oxygen ft. Ariel Cybana - Inside Me (Martin Accorsi Mix), Release Grooves

Inside me is de nieuwste track op het Release Grooves label. Dat staat meteen garrant voor donkere clubby tribal house. Gooi daar nog eens spoken vocals van DJ diva Ariel Cybana en een doordringende bassline bij en je hebt een club classic. Martin Accorsi behield het donkere en dreigende van de track, maar vult het aan met strakke ritmes en drugged up synth loops.

Lemonheads - Come On, Feel

Gitaarbandje dat begin jaren negentig enige bekendheid verwierf, onder andere met deze plaat vol korte liedjes, ideaal om mee op te staan. Nadeel is dat typische jaren negentig-probleem van hidden tracks...minutenlange stiltes om dan een paar geluiden te horen, en dan weer stiltes en weer wat geluiden enz.. (ik luister het ook nog)

Niet helemaal legale opnamen van Muse op LL2001. Ik was erbij, het was erg goed en deze opnamen klinken ook erg goed, enthousiast publiek ook.

Iced Earth - The Dark Saga

Concept-album over Spwan van de Amerikaanse band Iced Earth. Een band die het nu echt aan het maken is na hard werken van frontman Jon Schaffer. Pas kwam de nieuwe single uit en volgend jaar een nieuw album. Hoera.

Dit album is uit 1996 en is het tweede album met Matt Barlow op zang. Matt Barlow is er dit jaar uitgestapt en wordt nu vervangen door Tim Owens (ex-Judas Priest).

Therapy? - Nurse (1992)

Ik ken eigenlijk alleen maar Teethgrinder van dit album, ik zag het gisteren liggen voor een 7 Euro en ik dacht meenemen!

Qua productie vinnik hem best wel kut klinken maar ik houd wel van die samples die ze gebruiken in de verschillende nummers.

Princess Superstar ft. The High & Mighty - Bad babysitter
Wat een ranzig nummer!

Zelgemaakte verzamelaartjes van een jaar terug aan het luisteren, dit staat er ook. Veel violen en die typische stem van Billy Corgan

quote:

---

Op dinsdag 4 november 2003 20:10 schreef dwerg het volgende:
[afbeelding]

Princess Superstar ft. The High & Mighty - Bad babysitter
Wat een ranzig nummer!

---

Iced Earth - The Reckoning

1. The Reckoning (Don't Tread On Me)
2. When The Eagle Cries (Unplugged)
3. Valley Forge
4. Hollow Man

Total Running Time: 14:18

quote:

---

Op dinsdag 4 november 2003 15:56 schreef Seborik het volgende:
Ik vind de single erg goed. Mooie Schaffer-composities en The Reckoning zelf is een lekker hard nummer. Die andere vind ik ook wel goed, alleen ben ik niet zo'n enorme fan van Iced Earth's ballads in het algemeen, maar wel coole nummers op zich.

De zang van Ripper valt me nu achteraf 100% mee, ik had echt voor het ergste gevreesd toen ik hoorde dat hij nu bij Iced Earth zong met een topzanger als Matt Barlow als voorganger. Z'n stem past goed bij de muziek en in bijvoorbeeld The Reckoning klinkt'ie meer als Rob Halford dan hij ooit bij Judas Priest heeft gedaan.

Ik wacht met spanning op het album.

---

quote:

---

Flogging Molly boasts a feisty Irish heart and pub rock influences aplenty on Drunken Lullabies, an boisterous collection of hyper-energetic songs rendered in a rush of patriotic frenzy. Lead singer Dave King leads an raucous army of guitars, violins, whistles, and accordions through torrid tales of freedom, political struggle, love found, and love unrequited bolstered by a rhythm section steeped in a pure punk rock aesthetic. Engineered by Steve Albini, this album explodes with the exuberance of a live performance, leaving in the sour notes and call-and-response verses that are equally infectious and endearing. The title track kicks off the set in a breakneck speed that never lets up, decrying the ills of modern society whilst drowning sorrows, hopes, and fears in alcohol and camaraderie. "Death Valley Queen" is a dirge of Dylanesque proportions where King bemoans the rejection he suffers from a not-so-fair maiden with courage and deep sorrow. But misery, no matter how temporary, loves good company. And there's plenty to be found on Drunken Lullabies. After one listen, you'll probably wish you were Irish. -- Tom Semioli

---

Op de zelfde cd's, best fout eigenlijk. Europe-achtige vuurwerk rock

Fijn nummer van Iggy, zeer herkenbaar intro. Was het bij dit nummer dat hij het Toppop podium af brak?

quote:

---

Op dinsdag 4 november 2003 20:14 schreef PogueMahone het volgende:
hoe kom je daaraan?

---

Van het album "Running in Circles" uit
FAF is een progressieve rockband, waarmee ik in aanraking kwam toen zij op een fanclubdag van Marillion mochten spelen begin jaren 90. Na dat optreden heeft de band even een beetje aan het succes mogen ruiken en heeft onder andere optredens gedaan met IQ en Pendragon, maar is de laatste jaren naar mijn mening wat weggezakt in de grijze massa.

Dit doet echter niets af van de kwaliteit van dit nummer: (on)Nederlands goede zang van zanger Alex Toonen afgewisseld met erg sterke zang van een mij onbekende zangeres, felle gitaarhooks en lekkere keyboardpartijen van Peter de Jong.

MuadDib, als je dit nog niet kent.....aanrader jongen!!!

quote:

---

Op dinsdag 4 november 2003 20:29 schreef PogueMahone het volgende:
Iggy Pop - Lust for Life

Fijn nummer van Iggy, zeer herkenbaar intro. Was het bij dit nummer dat hij het Toppop podium af brak?

---

Ooit gedownload, op cd gezet, maar ik vond het blijkbaar niet interessant genoeg om er meer van te leren kennen, terwijl ik nu bij wijze van spreke door de kamer stuiter. Ohja britpop, denk ik.

quote:

---

Op dinsdag 4 november 2003 20:40 schreef Seborik het volgende:

[..]

Erg cool album ook. Lust for Life. Staan onder andere ook The Passenger en Tonight op, met Bowie.

---

* PogueMahone zet Lust for Life op nog uit te checken lijst

quote:

---

Op dinsdag 4 november 2003 20:34 schreef thecrook het volgende:
For Absent Friends - Nights

[afbeelding]

Van het album "Running in Circles" uit
FAF is een progressieve rockband, waarmee ik in aanraking kwam toen zij op een fanclubdag van Marillion mochten spelen begin jaren 90. Na dat optreden heeft de band even een beetje aan het succes mogen ruiken en heeft onder andere optredens gedaan met IQ en Pendragon, maar is de laatste jaren naar mijn mening wat weggezakt in de grijze massa.

Dit doet echter niets af van de kwaliteit van dit nummer: (on)Nederlands goede zang van zanger Alex Toonen afgewisseld met erg sterke zang van een mij onbekende zangeres, felle gitaarhooks en lekkere keyboardpartijen van Peter de Jong.

MuadDib, als je dit nog niet kent.....aanrader jongen!!!

---

Das toeval, gister voor het eerst in tijden weer eens FAF out of hall gehoord

Het niveau van de eerste (twee platen) halen ze toch niet meer, maar af en toe maken ze bij hun reunies toch aardige nummers. Zoals dit nummer dus uit 1982, nog steeds met de mooie samenzang.

Rap Français album, recht uit Parijs

Je moet er van houden, maar als je er van houdt..

Doorsnee rock-nummer, heb er een tijdje vaak naar geluisterd. Ik heb ze ook nog gezien op LL2001. Dat was erg goed, inmiddels zit meneer Weiland (de zanger) bij ex-GNR leden Slash, Duff MacKagan en Matt Sorum. Die band heet Velvet Revolver en heeft inmiddels een nummer uitgebracht via de Hulk Soundtrack

Orbital - Snivilisation 1994

Orbital volg ik eigenlijk pas vanaf het album wat ze na deze uitgebracht hebben (In Sides, bekend van de single; The Box). Wat ik mooi vind aan Orbital, de mooie vloeiende languitgesponnen melodien, hoor je op dit album ook terug.
Het zijn verschillende melodielijnen en klankleuren die heel mooi door elkaar verweven zijn. Ook doet Alison Goldfrapp (Goldfrapp) nog mee op 2 nummers. Ze verzorgt een paar zanglijnen.

In de Aloha een tijd terug de Stairway to Heaven van de New Wave genoemd (het album Vienna werd daarentegen afgekraakt). Doet me denken aan zwemles van vroeger. Lang verhaal, mooi liedje...

Briljant openingsnummer van Ozzy's eerste soloalbum, waarin hij zijn eigen status als Metalmessias onderuithaalt en verklaart niet de wijsheid in pacht te hebben. Of dat nodig was in het tijdperk voor de reality-tv laat ik in het midden, maar met name door topgitarist Randy Rhoads blijft het een uitermate geslaagd nummer.

Band waar ik nog wat van moet checken. Op LL2003 waren ze waardeloos, maar dat kwam ook door het publiek dat niet echt mee wilde gaan (koud). Ik had ze ook wat meer glam verwacht .

Britpop, denk ik

_{de laatste}

Tijd om te douchen, leuk die verzamel ceedeetjes, morgen luister ik verder. En dit is een leuk popliedje waarvan ik de clip ook wel eens gezien heb. Nou tot morgen iedereen

Erg dromerig album van Pink Floyd ui 1971. Het album na Atom Heart Mother met de grote instrumentale experimenten.

Ik vind de sfeer op dit album echt geweldig, droom er helemaal bij weg.

1. One of these days
2. A pillow of winds
3. Fearless
4. San tropez
5. Seamus
6. Echoes

The Birdtree - Orchards & Caravans

Vandaag gekocht, zeer gave psychedelische geïmproviseerde folk, op het label Last Visible Dog, waar ik nu werkelijk verslaafd aan ben.

Mr. Bungle - California

De 3de en minst maffe cd van Mr. Bungle, maar nog steeds erg apart. Eveneens met vocalengenie Mike Patton. Cd is uit 1999 en wel een aanrader net als de andere 2 Mr. Bungle cd's.

Rock-achtig.

1. Sweet Charity (Patton) - 5:05
2. None of Them Knew They Were Robots (Heifetz/Patton/Spruance) - 6:03
3. Retrovertigo (Dunn) - 4:59
4. The Air-Conditioned Nightmare (McKinnon/Patton) - 3:55
5. Ars Moriendi (Patton) - 4:10
6. Pink Cigarette (Patton/Spruance) - 4:55
7. Golem II: The Bionic Vapour Boy (Spruance) - 3:34
8. The Holy Filament (Dunn) - 4:04
9. Vanity Fair (Dunn/Patton) - 2:58
10. Goodbye Sober Day (McKinnon/Patton) - 4:29

[Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 04-11-2003 22:47]

Skepticism - Stormcrowfleet

Debuutalbum van een van de godfathers van de funeral doom, een monumentale release in het genre. Zo donker, zo traag, zo doooooom...

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 04-11-2003 23:00]

Dit is, zonder twijfel, een van de meest verwarrende en complexe albums die ik ken. Met een krachtige stem, een groot en alternatief scala aan muziekinstrumenten (Een Wulitzer orgel) is dit een heel intens album van een ongelofelijke zangeres. Persoonlijk doen de piano-stukjes mij heel erg denken aan hoe Tori Amos zou klinken als zij in een psychose piano zou spelen. Niet omdat het gestoord klinkt, maar het is zo krachtig en geladen dat het een heel apart effect heeft. Ik raad iedereen aan om hier eens wat van te proberen, is zeker de moeite waard.

Opeth - Still Life

Niet een van m'n favo Opeth platen (en daarmee schijn ik in de minderheid te zijn), maar wel een sterke plaat. Ik heb er verder weinig op aan te merken, het is gewoon een kwestie van graad. Leuk om af en toe weer op te zetten.

Rivendell - Elven Tears

Het is heel anders dan Summoning, maar ook Rivendell weet de sfeer van Tolkiens wereld goed in muziek te vangen. Niet zo goed als Summoning uiteraard ( ), maar de band komt een heel eind. De muziek is voornamelijk op folk gebaseerd, maar het kent een (black) metal basis. Gewoon erg rustige, aangename sfeer-muziek met een hoop melodie en een duister randje.

Interessant aan deze plaat ten opzichte van de voorganger (die ik over het algemeen wat leuker vind), is dat er wat meer aandacht aan de percussie besteed is, en naast de bekende (europese) folk-klanken hoor je hier ook regelmatig wat Oosterse geluiden voorbij komen.

Rain Paint - Nihil Nisi Mors

Lekker schijfje. Melancholische, emotionele rock/metal in de stijl van de huidige Katatonia, maar dan wat meer metal. Op zich jammer, het is niet echt storend maar ik hoop dat de metal-elementen op de volgende plaat wat minder prominent zijn.

Drie zangers, waarvan twee goede en een matige. Lekker catchy nummers, heavy on melancholy... nu nog de schoonheidsfoutjes eruit zuiveren en deze band heeft zeker toekomst.

quote:

---

Op donderdag 6 november 2003 02:23 schreef peterbreur het volgende:
Kraftwerk - Autobahn

---

E.G. Daily - Wild child

Oftewel, hoe kun je door een verkeerde singlekeus een artiest verknoeien. De eerste single Say it say it was een leuk popnummer, voor de 2e single werd een Madonna achtig nummer gekozen (Love in the sahdows). Madonna was in in 1985 namelijk. Niet slecht, maar het doet geen recht aan het album wat gewoon een goede mix van pop en rock bevat, vergelijk het met Pat Benatar of Kim Wilde.
Met de muxiekcarrier van Elizabeth werd het niet veel meer na dit album, ondanks dat ze er nog een paar heeft gemaakt. Ze verdient haar geld tegenwoordig met stemmen in tekenfilms, waaronder Buttercup van Powerpuffgirls en Babe.

Machine Head - Through The Ashes Of Empires

het nieuwe Machine Head album. Ik heb 'm inmiddels al een maandje of twee in m'n speler zitten, en ben 'm nog altijd niet zat. Weer redelijk terug naar hun roots, dus zoals ze op de eerste twee platen klonken. Geen nu-metal crap, gewoon metal.

fantastische plaat die perfexct in het 'ulver nieuwe stijl' hokje past; de ietwat kortzichtige (black)metalfan zou hiervan waarschijnlijk gruwen, maar wie iets verder durft te kijken dan zijn/haar neus lang is.... wonderschoon.
om de band haar woorden te gebruiken: "music for and from svidd neger as perceived by ulver. what you hear is not strictly what you see. all for the director in you"

Even de box van m'n moeder geleend.

Het is een 6 cd-set met veel CCR-nummers en een hoop andere dingen en een mooi boekje erbij.

quote:

---

In 2000, Fantasy finally treated the Creedence Clearwater Revival catalog with the respect it deserved, remastering the entire catalog and issuing them in lavish editions with rich liner notes and slipcases. So, when they decided to release a "complete recorded works" box set a year later, the results weren't quite as revelatory as they may have been, since even if this was remastered again, it's hard for most listeners to notice the difference between this and the previous material, and all the liner notes from such luminaries as Dave Marsh, Ben Fong-Torres, Ed Ward, Stanley Booth, and Robert Christgau are printed as the liners here, meaning that for the hardcore who bought the whole catalog a year before, this is almost anti-climatic. That is the operative word here, since there is one thing that makes this set essential for the fanatics, even if they bought the remasters, and that's the first disc, which contains all known pre-CCR recordings by the Golliwogs and Tommy Fogerty & the Blue Velvets. These aren't really stunning recordings; they're very much within the style and sound of the time, borrowing from Richie Valens, Buddy Holly, and the Beach Boys, all twisted to something much sweeter than what CCR came to be known for. This may not be as musically satisfying as the other five discs which, after all, comprise perhaps the greatest body of work by an American rock band but it's necessary for any true fan, since this stuff is not only rare, but there's a lot of stuff that hasn't even been bootlegged, particularly on the Golliwogs' material on the first disc. But this box really kicks into full gear on the second disc, with the rare single "Call It Pretending" a dynamite slice of Stax-styled R&B rock before heading into that remarkable set of albums, running through each album in order, with only a promotional single to break up the flow of the albums (each record is presented uninterrupted except for Pendulum, which is split between two discs: nine cuts on one disc, two on another), before it winds up with the two live albums (including cuts that didn't make it on The Concert). Again, this extra material isn't essential for anyone but collectors (with the exception of "Call It Pretending"), but the music is so good that anybody looking to get everything the great American rock & roll band recorded in one fell swoop would be encouraged to take this route. After all, after you memorize the proper albums, the live cuts and pre-CCR material will be necessary.

---

[Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 08-11-2003 17:40]

quote:

---

Op zaterdag 8 november 2003 00:19 schreef Againzender het volgende:
Black - Wonderful Life

---

Ontopic:

Alanis Morissette - Alanis Unplugged

Zonder twijfel het beste MTV Unplugged album dat ik heb (Nirvana's is ook geweldig, maar dat mede door de dubbele betekenis van het album. Zonder dat, is het niet zo goed als deze) en ook zeer hoog in de top van beste MTV Unplugged albums ooit.
Met een tracklist die je niet zou verwachten, maar wel met drie nieuwe nummers, zingt en speelt (Op mondharmonica, gitaar en dwarsfluit) Alanis de sterren van de hemel. Het hoogtepunt ligt al vroeg op het album, bij het nummer "That I Would Be Good". Simpele tekst, maar met een overgave dat, voor mij, nog altijd onovertroffen is.
Verder is haar cover van The Police's "King Of Pain" ook meesterlijk.

Tanzwut - Ihr Wolltet Spass

Metal van duitse makelarij, in de stijl van In Extremo, maar met een wat moderner tintje. Doedelzakken zijn ruimschoots aanwezig, evenals de wat stampende ritmes. Jammer van die homo-erotische fotos in het boekje, die zijn om kotsmisselijk van te worden...

T2 - Tt'll all work out in Boomland

Band die actief was rond 1970. Dit album is ook van dat jaar en zover ik weet hun enige wapenfeit (Het andere album dat ik ken is een nooit uitgebracht 2e album).

De muziek is typishe begin jaren 70-prog. In de "hardere" stukken hoor je onder andere vleugjes King Crimson en Van der Graaf Generator terug. Met name het 2e nummer, een dromerige ballad die opvalt op door zijn enorme sfeer en schoonheid. En dat bereikt met zulke beperkte middelen.

No More White Horses, het derde nummer, is trouwens gecovered in 1993 door de zweedse prog-band Landberk op hun album Lonely Land

quote:

---

Op vrijdag 7 november 2003 23:19 schreef Seborik het volgende:
Creedance Clearwater Revival

[afbeelding]

Even de box van m'n moeder geleend.

Het is een 6 cd-set met veel CCR-nummers en een hoop andere dingen en een mooi boekje erbij.
[..]

---

quote:

---

Op zaterdag 8 november 2003 17:30 schreef PogueMahone het volgende:

[..]

psst sebbo, even de naam verbeteren

---

Dream Theater - Train of thought

Gisteren binnen gehad. Op het eerste gehoor klinkt hij een beetje vlak, met veel verwijzingen naar A Change Of Seasons. Ook de produktie vertoont overeenkomsten.

Bij nader beluisteren echter (duurt altijd ff bij DT ) klinkt het geheel als een mix van Awake (The Mirror/Lie), A Change Of Seasons en in mindere mate stukjes van 6DOIT.

Het is alijd even wennen met DT, maar na een paar keer luisteren, hoor je steeds meer aparte dingetjes. Goede CD .

Miles Davis geremixed. Op papier klinkt het als een bar slecht idee, maar in werkelijkheid heeft producer Bill Laswell er echt iets moois van gemaakt. Hij kreeg de beschikking over de originele meersporen-banden van Miles' jaren 60/70 fusion-werk (onder meer van de albums "In a silent way" en "On the corner") en wist het te laten klinken alsof de muziek gisteren werd opgenomen, in plaats van dertig jaar geleden. Niet door allerlei extra beats of samples toe te voegen, maar door de losse sporen van de originelen opnieuw te mixen tot een hedendaagse geluidskwaliteit-standaard.

Aan deze cd kun je ook goed horen dat de invloed van Miles Davis veel verder reikt dan alleen jazz, want sommige stukken klinken als een prototype voor ambient of drum & bass. Een grote aanrader als je je wat meer in de (latere) muziek van Miles wilt verdiepen, maar: geen lichte kost.

Niet te verwarren met "Panthalassa: the remixes", want dat is dus (imo) wel goedkoop knip-en-plakwerk dat de originelen geen recht toe doet.

Atrox - Contentum

Zeer originele sound, de beste beschrijving is denk ik progressieve (gothic) metal, of zoals de band het zelf noemt: schizo metal.
De muziek klinkt ongeveer als de afbeelding op de hoes, bont, kleurrijk en zeer apart. Dit komt met name door de excentrieke vocalen van zangeres Monika, een soort Kate Bush on crack. Geweldige band!

quote:

---

It's a hybrid of many styles and you can for instance call it Schizo Metal... It's based in metal but with elements of prog, 70s rock and the critics often say jazz but don't think so ourselves, we're not influenced by jazz at all... It's probably because we use many strange chords and rhythm patterns. The vocals are varied - from whispery singing to screams and are quite influenced by Arabian, Indian and medieval music and avant garde singers as Yma Sumac and Sainkho Namtchylak.

---

Lekker blij nummertje wat ooit door Maiden is gecovered en op een B-kantje gezet. Toen nog gezongen door Blaze Bailey, maar ik zou het ook graag eens door Bruce Dickinson willen horen.

Op Graspop dit jaar schalde dit nummer door de speakers vlak voordat Maiden erin knalde met The Number of The Beast. Iedereen begon al te juichen, maar het was dus U.F.O.

Het nummer is afkomstig van de cd Phenomen. Een zeer bekende naam uit U.F.O. is Michael Schenker.

Het gaat mij hier meer om Lydia Lunch dan om Nick Cave, alhoewel hij hier natuurlijk ook heel goed meehelpt met het neerzetten van een intens pakkende sfeer van het nummer.
Lydia Lunch is een artiest die ik eigenlijk wou horen naar aanleiding van wat ik gelezen had, en dus niet iemand over wie ik wel zou willen lezen naar aanleiding van wat ik gehoord had.
Lunch's carriere begon in 1977 in Teenage Jesus & the Jerks, een band die het middelpunt van de No Wave beweging vormde. Veel herrie, moeilijk toegangkelijk, en nooit een volledig album uitgebracht zijn dingen die heel typerend waren voor deze band. De band ging uit elkaar in 1979, alvorens heel turbulente carriere volgde. Haar volgende band, Beirut Slump, viel na een single uit elkaar en de bassist stierf van haar volgende band, 8 Eyed Spy, waardoor ook dat ophield. In de tussentijd had Lunch al een soloalbum uit, en begon ze heel veel met andere artiesten op te nemen.

Daarna richte ze haar eigen label op, waarop ze veel CDs met haar gedichten opnam en uitgaf, en werd ze ook actrice in vele goedkope B-films. In 1999 is Widowspeak uitgebracht, wat terugblikt op haar hele carriere.
En interresante vrouw, om het lichtelijk uit te drukken.

The Funeral Orchestra - Feeding the Abyss

'A cheerful way, to start the day'. Zoals de naam al doet vermoeden speelt deze Zweedse band, met oa Nicklas Rudolfsson van Runemagick in de gelederen, een zeer extreme vorm van doom, de zgn. 'funeral doom'. Denk aan bands als Skepticism, Esoteric en Ultil Death Overtakes Me, al heeft The Funeral Orchestra een eigen gekwelde sound gevonden. Limited edition van 999 stuks.

R.E.M. -Fables of the Reconstruction

REM, wie kent ze niet. Doorgebroken in de jaren negentig maar ook in de jaren tachtig maakten ze erg fijne platen, die ik de laatste tijd meer beluister. Deze komt uit 1985 en de band zelf is niet zo tevreden met het resultaat. Aanstellers... het klinkt erg fijn en Driver 8 is op dit moment mijn favoriet.

The Crown - Possessed 13

De ltd. 2cd edition natuurlijk. Na het wat meer op snelle death metal gerichte "Crowned in Terror" komen de Zweden met een plaat die wat meer teruggrijpt op de vroege albums, en dan met name "Hell is Here" en "Deathrace Kings". Flinke Motörhead invloeden dus.

Faith No More - The Real Thing

De eerste plaat die Faith No More met Mike Patton opnam. Lekker gevarieerd album, inclusief de grote hit "Epic". Maar mijn voorkeur gaat uit naar nummers als "Falling to Pieces", het maniakale "Surprise! You're Dead!" en het plezierige "Woodpecker From Mars".

Bloodhoundgang,

Sinds kort door mij ontdekt maar klinkt echt lekker,

Een van de mooiste nummers van de CD Spirit, het vervolg op het wereldberoemde debut "Pieces Of You".
Het schitterende en heerlijke aan dit nummer is de subtiliteit en hoe poetisch ze omspringt met hele zware themas. Zo zingt ze over de onschuld in elk mens, maar bezingt ze ook Hitler en de Columbine shooting.
"A small town in Ohio
Two boys are filled with violence
And darkness spreads it's legs for hate and ignorance "
Dit alles opgebouwt met het naive van Jewel en haar gitaar zorgt voor een van de beste nummers op de CD.

John Coltrane - Giant Steps

Opmerkelijk dat Coltrane zo'n beetje tegelijkertijd aan dit klassieke album als het monumentale "Kind of Blue" van Miles Davis werkte.

Ik weet niet echt veel van ze.. Behalve dat de zanger is aangehouden.. Hij heeft geloof ik zijn vriendin/vrouw vermoord.

Anacrusis - Screams and Whispers

Zeer ondergewaardeerd prog-metal album, met een thrashy randje. Volgens horen zeggen het beste album van de band. Jammer genoeg was dit tevens het laatste album.

quote:

---

Perhaps realizing that they'd come as far as they could, Anacrusis quietly disbanded a short time later, leaving a criminally underappreciated, often misunderstood, but undoubtedly unique musical legacy behind them.

---

Explosions in the Sky - The Earth is not a cold dead place

Derde album van deze 'postrockers' en wederom een geweldig album. De muziek ligt in hetzelfde straatje als Godspeed You Black Emperor, alleen vind ik EitS een stuk interessanter, dit omdat de muziek wat compacter is in tegenstelling tot GYBE die naar mijn mening af en toe wat langdradig zijn.
Dit album klinkt in tegenstelling tot zijn voorganger wat hoopvoller.en blijft de volledige 3 kwartier boeien, wat ik best knap vind voor een compleet instrumentale plaat. Begin volgend jaar komen ze weer naar Europa voor een tour, ik kijk er nu al naar uit

[Dit bericht is gewijzigd door mr_cucumber op 11-11-2003 16:49]

quote:

---

Op dinsdag 11 november 2003 16:49 schreef Summoner het volgende:
Interessant Cucumber!

---

quote:

---

Op dinsdag 11 november 2003 16:59 schreef mr_cucumber het volgende:
Dat is het dan ook zeker, als je de kans krijgt en van dat soort muziek houd (GYBE, Mogwai e.d.) check het dan zeker even, echt de moeite waard

---

quote:

---

Op dinsdag 11 november 2003 17:02 schreef Summoner het volgende:
Deze staat er inmiddels bij.

---

ontopic:

Mastodon - Remission

Meest originele metalplaat van de afgelopen tijd, deze band bestaat voor de helft uit ex-leden van het geniale Today is the Day, en voor de andere helft uit ex-leden van het al even geniale (en erg ondergewaardeerde) Lethargy. Qua instrumentbeheersing zit het dus wel goed bij de heren, vooral drummer Brann Dailor lijkt wel een octopus achter zijn drumkit

quote:

---

Like their metal peers, Mastodon sport some mathematics. But where Meshuggah get deep into calculus and Dillinger Escape Plan prefer trigonometry, these guys enjoy the more accessible stuff-- we're talking pre-algebra here. They drop in just enough to keep the arrangements flavorful, but not so much as to overload the vintage guitar riffs with Dream Theater-like complexity. And then they counterbalance it with some nice, old-fashioned, Sabbath-style metal attitude: guitars crunch, wail, and burn. The complete package sounds timeless, but in that unbelievable way that you've never heard before.

---

Darkest Hour - Hidden Hands of a Sadist Nation

Toffe melodieuze death metal / hardcore hybride uit de VS. Het Zweedse death metal aspect gaat hier hand in hand met het Amerikaanse hardcore stemgeluid. Vette productie van Fredrik Nordström, en gastmuzikanten van oa Soilwork en The Crown.

Prachtig album van deze Engelse band. Uit 1975 alweer. Het geheel doet wat krautrock-achtig aan, misschien doordat de toesten me een beetje doen denken aan SFF en de sfeer wel iets heeft van Amon Duül II. Zeer sterk en sfeervol album. De band is trouwens sinds een jaar weer actief.

Helaas is er geen normale CD versie van (de cd's die er wel zijn vallen in de categorie "pleurwerk" en klinken dan ook echt _niet_).

Toppertje

Black Heat - Declassified Grooves (2001 - Re-release)

Black Heat bracht in de eerste helft van de jaren zeventig twee superieur klinkende platen uit op Atlantic, het titelloze debuut en No Time To Burn. Beide platen zijn tegenwoordig vekrijgbaar als dubbel cd onder de titel Declassified Grooves en dat is een aanrader.

Het geluid van deze zevenkoppige formatie is een interessante mix van spetterende seventies funk en sfeervolle Philly-achtige soul (echt goede zangers in deze band). Tracks als Live The Life You Live en Chip's Funk doen met hun blaaspartijen, wah-wah gitaarwerk en funky orgel niet onder voor het beste van de JB's of BT Express, maar ook de langzamere, meer soul-achtige tracks zoals Send My Lover Back, glijden erg soepeltjes het oor in moet ik zeggen. Een tamelijk ondergewaardeerd maar zeer te genieten schijfje.

quote:

---

This 1997 duet recording between drumming ace Bobby Previte and saxophonist John Zorn is indicative pretty much of what Zorn's music was like at the time: There are plenty of hard bop linguistics mixed in with film noir themes and screeching, burning skronk. There are also short, lucid moments of melodic tranquility that prefigure much of Zorn's work from 1999 on. But mostly, this series of duets reveals something else, that two players from similar backgrounds, who have played in the same bands together and can understand each other on an almost symbiotic level, can still approach the same musical problem from two different sides and come up with the same answer. Nowhere is this clearer than on sections ten through 14 (there are 27 sections in all), which total about seven of the CD's 41 minutes. Here, Previte hears Zorn insistently and responds with short, crisp rim shots, rolling tom-toms, and scattershot cymbal runs that tend to stretch out the time, turn it loose from its constraints inside the work, and move forward into whatever frame Zorn chooses next. For his part, Zorn hears the thrumming of the cymbals and decides to speed up the piece in order to match Previte's double time. They both arrive in the pocket at the same time and kick the energy into an overdriven state of chaotic yet jubilant free improv, where there are no ties to gravity at all until Previte introduces a tom-tom and Zorn responds with a gorgeous angular legato. This is only one of dozens of surprises on Euclid's Nightmare. Zorn fans will be familiar with the level of histrionics employed here, while followers of Previte's more refined work may be put off by the constant atonality of the work.

---

Een geweldig rockalbum uit 1983 van Dio met als frontman Ronnie James Dio. Hij is bekend als zanger van Elf, Rainbow en Black Sabbath. De plaat is misschien wat cheesy, maar wel zeer goed. Hardrock zoals hardrock bedoeld is. Zonder poespas en andere troep.

De titeltrack is echt geweldig. Je ziet de dwerg Ronnie James Dio met een zwaard zo groot als hijzelf door een ruïne wandelen in een soort van tijgervelletje.

My Dying Bride - 34.788%...Complete

My Dying Bride laat zich van een andere kant zien met dit experimentele album. Het geluid blijft over het algemeen erg zwaar en log, maar getuige de trip-hopachtige beats in 'Heroin Chic' mag dit album niet bestempeld worden als een doorgaanse doommetal plaat.
Een eenmalig uitstapje, dat wel.