Een oude en zowel jonge vrouw heeft zich in Trandofir gevestigd. Haar naam is Chovexani Swatura en ze is een zigeunerin. In het stadje heeft ze haar magische winkel geopent genaamd: Paramitsha.
Hier bied ze magische spullen aan, maar ook heeft ze wat te eten en te drinken en bied ze haar kunsten aan als luisteraar. Ze helpt mensen met problemen.
De winkel ziet er van binnen klein uit, maar de meeste mensen verbazen zich over de oppervlakte van binnen.
Een grote toonbank en een aantal tafels en stoelen vormen het interieur, zo geeft het een informele sfeer. Verder is er eigenlijk voor ieder wat wils, zowel magische als niet magische dingen, eten en wapens, medicijnen noem maar op.
Als je goed kijkt zou je zeggen dat het eigenlijk allemaal niet in zo'n winkeltje zou passen, maar blijkbaar is er een magische reden dat het niet opvalt, want het lijkt zo te horen.
Kijk hier voor de voorgaande gebeurtenissen: Trandofir
Voor dat hij naar haar toe kan zwaait het wezen met z'n arm en een wolk van vlijmscherpe naaldjes vliegt naar sendero toe. HIj duikt weg en de plaats waar hij net stond is bezaaid met naalden.
Even kijkt Sendero naar Chovexani en hij ziet dat ze beweegt. Dan vergt het wezen al zijn aandacht. midden op straat terwijl de omwonenden snel hun heil binnen zoeken en een enkele dappere bewoner van Trandofir een boog haalt staat Sendero behoedzaam tegenover het afschrikwekkende wezen.
Hij laat z'n magische staf splitsen en vervormen tot een groot schild tegen de naald aanvallen en een lang zwaard. Uit de groot handel komen een paar helpers die beschutting zoeken achter wat kratten en hun kruisbogen op het wezen richten.
Dan beginnen ze te schieten. Het wezen schokt en krijst van de inslagen van de kruisboogpijlen en gilt het uit als er plotseling een gevederde pijl uit z'n nek steekt, afgeschoten door een dappere dorpeling. Sendero valt dan het wezen aan. Het wezen laat weer een wolk van naalden los die op worden gevangen door het schild van Sendero terwijl zijn zwaard onhoudbaar aan komt zwaaien.
Met een ijzingwekkende krijs stort het wezen zwaar gewond tegen de vlakte. Sendero laat het schild en het zwaard weer samenvoegen en de staf vorm zich tot een speer die Sendero diep in het hart van het wezen ramt. Als het wezen zijn laatste adem uitblaast keert hij zich om naar Chovexani en ziet dat ze overeind kruipt.
Voorzichtig staat ze op en rent ze naar Sendero toe om hem om de hals te vallen, zo opgelucht als ze is dat hij nog leeft.
Beduusd kijk Sendero haar aan, alsof hij nog moet beseffen wat er net is gebeurd, maar Chovexani let daat niet eens op, die is alleen maar blij dat ze hem levend en wel in haar armen heeft.
Verschillende mensen komen bij hun staan, om zich ervan te verzekeren dat het wezen echt dood is en daarna gaat er een gejuich door de bewoners. De medewerkers van Sendero komen naar hun toe en vragen of alles goed is en voor Chovexani het beseft zijn ze bij de winkel en wordt hun drinken en wat te eten aangeboden, ook wordt naar de bult op Chovexani's hoofd gekeken. Mensen vragen zich af waar het wezen vandaan komt.
Chovexani voelt zich misselijk en duizelig worden door zoveel aandacht. Ze wil weg hier, weg van al die mensen, hoe vriendelijk ze ook zijn, hier is ze niet op voorbereid. Met een smekende blik kijkt ze Sendero aan, maar die is bezig met een medewerker en kijkt op dat moment niet naar haar. Als de mensen even hun aandacht op wat anders richten, kan Chovexani weg sluipen en ze gaat naar de betoverende plek toe, waar ze eerder is geweest met Sendero. Ze heeft niet door dat ze gevolgt wordt en in gedachten loopt ze verder.
Zal dit alles zijn of zullen er nog meer beproevingen komen
* Vraagt ze zachtjes aan zichzelf. Ze loopt rustig verder en ziet hoe de zon achter een wolk verdwijnt. Ze gaat midden op een steen zitten en hoopt dat als Sendero merkt dat ze weg is, hij haar hier komt zoeken.
Sendero geniet van de feestelijkheden en de drank die overvloedig vloeit, hij zoekt even naar chovexani maar kan haar zo gauw niet vinden. Hij verwacht haar zo weer te zien, maar na een poosje ziet hij haar nog steeds niet, maar ziet hij wel haar kat die zit te wenken. Hij loopt naar de kat toe en ze verdwijnen in een steegje.
Sendero kijkt Armaya aan en die begint te spreken
Sendero, Chovexani is naar het meertje toe, ze wilde weg uit de drukte en de aandacht. Maar helaas iets volgt haar en ik kon niet zien wat het was. Zo te zien is de derde ronde begonnen
* Dan draait Armaya zich om en verdwijnt. Sendero blijft even staan en loopt door de menigte naar z'n groothandel daar pakt hij een rugzak met allerhande spullen en zijn staf en loop terug naar de steeg, dan zoekt hij het spoor van Chovexani en al snel is hij onderweg naar de liefdevolle plaats die ze beiden zo betoverend vinden.
Na daran Romale wi ame sam Rom Tshatsh, Chovexani
Na daran Romale wi ame sam Rom Tshatsh, Luciano
Maar Luciano wat kom je hier doen? Niet dat je niet ongelooflijk welkom bent natuurlijk, ik ben alleen verbaasd.
* Met glanzende ogen kijkt Chovexani naar haar oude jeugdvriend. Ze besefte nu pas hoe erg ze hem heeft gemist. Ze ziet hoe Luciano haar bewonderend bekijkt, het is dan ook een hele tijd geleden, dat ze elkaar hebben gezien en sindsdien is ze uitgegroeid in een jonge vrouw.
Is het verboden om mijn beste vriendin op te zoeken en ik was natuurlijk bezorgd hoe het met je ging. Ben je al over het verleden heen?
* Opgewekt begint Chovexani te vertellen. Het voelt weer zo vertrouwd om met haar oude vriend te praten. Even vergeet ze haar zorgen en vertelt ze ook over de staf van haar moeder en de magie die ze weer hervonden heeft.
Hij maakt een omtrekkende beweging en sluipt naderbij. Door het struikgewas ziet hij een sigeuner haar omarmd. Een steek van jaloezie schiet door zijn hart, maar hij geeft geen krimp.
Hoe toevallig dat in deze tijden van beproeving een oude kennis zomaar komt opduiken. Is hij echt een oude kennis of ishij wat anders. Sendero vraagt zich dat af terwijl hij rustig blijft zitten. Hij wil nu niet tussen beiden komen, hij is bang dat de automatische reflex van zijn magische wapen zijn bange vermoedens overneemt en een preventieve actie uitvoerd.
Sendero ziet wel dat de jeugdvriend een zeer knappe man is, veel knapper dan hem en ook ongeschonden , waar Sendero onder de lidtekens zit is de sigeuner nog gaaf en ongeschonden. Sendero weet dat hij zich niet zo'n zorgen moet maken maar toch doet hij het en hij verbijt de pijnscheuten die hij in zijn hart voelt en blijft geduldig wachten.
Chovexani, ik merk dat je hart niet meer hier is, mag ik daaruit opmaken dat je je hart aan iemand gegeven heeft?
* Chovexani kijkt Luciano even verbaasd aan, maar moet daarna lachen
O, Luciano. Ik heb je nooit voor de gek kunnen houden, zelfs toen we klein waren, had je me al snel door en hadden we geen geheimen voor elkaar. Ja, mijn hart is vergeven en ik weet zeker dat ik hem nooit meer terug krijg. Er is nu een man in mijn leven, die me erg gelukkig maakt. Het is alleen nog erg pril allemaal, maar mijn intuitie zegt dat het goed zit. Hij weet mijn geheim en is niet weggelopen, maar gebleven. Hij heeft voor mij gevochten, mij beschermt.
* Even kijkt Luciano terleurgesteld, maar al snel verschijnt er een brede lach op zijn gezicht
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat jammer vind, zeker nadat ik gezien heb in wat voor mooie vrouw je verandert bent, maar ik ben ook erg blij. Maakte me zorgen over je. Ik kwam ook hier om te kijken hoe het met je ging en ik zou het een eer vinden om de man van je leven te ontmoeten. Zullen we naar hem toe gaan?
* Chovexani knikt haar hoofd en ze voelt de opwinding door haar heen razen, als ze bedenkt dat ze zo Sendero weer zal zien, met ietswat gehaaste voetstappen keert ze om en lopen ze richting het dorp
Hij gaat weer rustig op de bank zitten met de staf achter hem en rookt een pijp onder het genot van een drankje. Inmiddels zijn de voorraden weer aangevult in de groothandel en zijn zijn mannen weer druk bezig met het dagelijkse werk.
Het feestje verloopt rustig en de mensen gaan langzaam weer naar huis, het lijk van het monster is inmiddels verdwenen. En de naalden die het monster afschoot zijn verzameld en een van Sendero's mannen boort er kleine gaatjes in zodat de naalden voor handwerk spullen gebruikt kunnen worden.
* Chovexani loopt samen met Luciano op Sendero af en stelt de mannen aan elkaar voor, ze voelt dat Sendero voorzichtig is, alsof hij de man tegenover hem probeert te doorgronden. Luciano is zijn charmante zelf, precies wat je van een zigeuner verwacht. Zijn Zwarte ogen, boren zich in de ogen van Sendero en Chovexani weet dat Luciano probeert te bekijken of Sendero zijn hart wel aan Chovexani gegeven heeft. Deze gave heeft Luciano al van kinsds of aan en Chovexani is altijd jaloers geweest op Luciano daarom. Op luciano's gezicht verschijnt een brede grijns en joviaal steekt hij zijn hand naar Sendero uit.
Ik heb begrepen dat je het hart van mijn Chovexani gewonnen heeft en alleen een man met karakter kan dat. Ik heb ook gehoord dat je Chovexani beschermt en alleen al daarom zou ik je graag mijn vriend willen noemen. Ik ben Luciano een jeugdvriend van Chovexani. Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik haar bezoek, mijn bezorgdheid is hiervoor de reden. Ik weet van de vloek en de magie van haar moeder. Chovexani is een sterke vrouw en ze verdient het beste.
* Chovexani voelt zich rood worden, nu haar leven hier zo wordt besproken.
He, zeg. Ik sta naast je hoor, kom dan krijg je wat te drinken, je zult wel dorst hebben na die lange reis. Ga je ook mee Sendero?
* Chovexani gaat naast Sendero lopen en kijkt hem van onder haar wimpers stiekem aan. Ze is weer blij in zijn geschelschap te zijn en hoopt dat de twee belangrijkste mannen in haar leven, het goed met elkaar kunnen vinden, al verwacht ze niet dat Luciano, hier lang zal blijven.
Hij schudt de uitgestoken hand. en hoort de vraag
Dank je voor je vertrouwen. Je mag haar natuurlijk bezoeken, familie is altijd welkom. Mijn huis is jouw huis. De band tussen Chovexani en mezelf is inmiddels door goden gesmeed en dit zijn de tijden der beproeving. Ik kan dus niet voor je complete veiligheid instaan als ben ik niet bang om je aan mijn zijde te hebben tijdens een gevecht. Het zou eerder een eer zijn.
* Sendero loopt met Chovexani mee naar de taverne voor een drankje, instinctief weet hij dat de beproevingen nog niet over zijn, misschien was dit ook wel een beproeving van een heel andere soort.
H...e...l...p...
* De man valt dood neer aan de voeten van Chovexani en in de deuropening verschijnt een vrouw. De vrouw is groter dan Chovexani en heeft in beide handen een zwaart en een grimmige trek op haar gezicht. Twee pikzwarte ogen kijken de taverne rond en blijven dan op Chovexani gericht een oorverdovende kreet komt uit de geopende mond van de vrouw en een verschrikkelijke walm voegt zich in de lucht. De vrouw is even ontdaan door alle aandacht en proberet om Sendero en Luciano heen te komen. Chovexani spreekt een toverspreuk op en cocon verschijnt om de vrouw en het gekrijs wordt minder. Chovexani ziet hoe de verbijstering in de ogen van de vrouw verschijnt en Chovexani laat de cocon rustig krapper worden, zodat de vrouw wordt vasgeklempt, dan gaat ze voor de vrouw staan en Chovexani schrikt van de pure haat in d'r ogen.
De vrouw neemt twee gorte stappen en staat dan voor de neus van Chovexani, maar voor Chovexani aktie kan ondernemen, staan Luciano en Sendero beschermend voor haar. Chovexani gaat ook staan en pakt haar staf. Ze ziet dat Sendero zijn staf vasthoudt en Luciano heeft zijn zwaard getrokken. Ze wachten af op de volgende aktie van de vrouw.
Luciano, zou je de gedachten van deze vrouw kunnen lezen? Ik denk dat zij wat met mijn vloek te maken heeft
* De stem van Chovexani klinkt klein en ver, alsof ze ver weg is met haar gedachten en ze voelt weer hoe heinneringen haar overspoelen en ze voelt hoe ze uit de kamer wordt gezogen. Als ze haar ogen opent ziet ze dat ze in een kleine kamer is terecht gekomen en dat er allemaal mensen staan, mensen met dezelfde haat in hun ogen als die vrouw en ze weet dat deze kamer haar schuldgevoelens weerspiegelt
Luciano dat mens stinkt uit d'r waffel ..
* Luciano moet lachen en de vreemde vrouw weet niet waar ze het zoeken moet, dan door de toverspreuk van chovexani verschijnt er een cocon om de vrouw . Luciano hoort nog de vraag van chovexani en voor dat hij kan antwoorden vervaagt ze in de lucht ook de vrouw en de cocon verdwijnt.
Wat is dit. * Roept Sendero ontsteld uit. Luciano staat verbijsterd te kijken en weet het niet. Sendero grijpt z'n staf en hoopt er op dat de staf hem kan geven wat hij wil. in gedachten vraagt hij de staf om Chovexani te volgen
* Het wordt donker om sendero heen en hij voelt hij hij wordt weggezogen uit de gelag kamer en naast chovexani in de kleine kamer tereht komt. hij kijkt om zich heen en voelt de pure haat van de andere mensen afkomen
ehmm hallo..
* Hij fluistert tegen chovexani of zij weet wat dit voor moet stellen.Dan veranderd zijn staf in een groot spiegelend schild dat vast ergens voor bedoeld is.
Ik denk niet dat Chovexani je hoort of ziet, wat je nu voor je ziet zijn haar gedachten, haar angsten, haar denkbeelden. Ze voelt zich schuldig tegenover al die mensen en de vrouw die je net zag heeft dat los gemaakt, waarschijnlijk een spelletje van een god of godin. Ik denk dat jij de enige bent die haar kan helpen, door tegen haar te praten, te zeggen dat ze verandert is, dat ze het verleden moet laten rusten, dat ze door die vloek genoeg lijdt. Naar mij zal ze niet luisteren, alleen de man van wie ze houdt kan tot haar doordringen.
* Sendero kijkt Luciano aan en vraagt zich af of hij hem moet vertrouwen, want wat hij voor zich ziet, ziet er allemaal levensecht uit. Dan kijkt hij naar Chovexani en ziet op haar gezicht, niks anders dan puur verdriet en schuldgevoelens, zijn hart breekt bijna om haar zo te zien
De goede raad van Luciano ter harte nemend praat hij tegen Chovexani , Hij vertelt haar dat ze is veranderd, dat de wereld is veranderd en dat ook haar schuldgevoelens niet meer aan de orde zijn.
Hoe meer hij praat, hoe groter de verandering in de gezichten van de mensen wordt, van haat , gaan het over tot wantrouwen. van wantrouwen naar onbegrip en van onbegrip naar verbazing en verdriet.
Dan verdwijnt de kamer in een orkaan van glasspliters en worden de drie personen beschermt door de cocon van het spiegelende schild dat zich om hen heen heeft gevormd.
Met een geluidsbariëre breekende knal verdwijnt het schouwspel en staan ze buiten op straat voor het winkeltje van Chovexani. Chovexani geeft een zuchtje en zakt in één. De spanning van alles is haar te veel geworden. Sendero tilt haar op en brengt haar naar binnen, daardoor ziet hij de gevaarlijke flits in de ogen van Luciano niet.
Hij legt Chovexani op de bank neer en ziet een glassplinter dat zich in de schouder van Chovexani heeft geboord. Een minuscuul klein druppeltje helder bloed is te zien. hij vraagt Luciano om een gas water voor hem zelf en wat verbandmiddelen. Dan verwijdert hij de glassplinter en verbindt de wond. Hij neemt dan een slok water en gaat er even bij zitten.
Hij neemt een tweede slok en voelt zich duizeliger in plaats van verkwikkender. Hij kijkt naar het water en ziet een heel dun troebel sliertje in het glas. Dan kijkt hij naar Luciano en ziet een gevaarlijke grijns. Sendero zakt dan bewegenloos inéén en hoort de laatste woorden van Luciano niet meer. Hij hoort niets meer.
Luciano fluistert nog Chovexani is van mij , van niemand anders...
Moeizaam opent Chovexani haar ogen, een verschrikkelijke pijn in haar schouder proberend te vergeten. Ze kijkt even in het rond en ziet dan twee figuren in het vage schijnsel van de maan. Ze ziet hoe de ene man gebogen zit over de ander en haar ogen gaan verschrikt wijd open staan.
Zo zacht mogelijk staat ze op, al gelooft ze niet dat de gebogen figuur maar enigszins zicht heeft op wat er om hem heen gebeurt, ze schrikt van de hatelijke uitdrukking op zijn gezicht.
De handen van de man liggen verstrakt rond de nek van de ander en Chovexani moet moeite doen om niet uit angst een kreet te slaken.
Ze moet de man tegenhouden, al is het het laatste wat gebeuren moet, ze kan Sendero niet in gevaar brengen. Ze denkt aan haar staf en het verschijnt bijna meteen in haar hand. Voor de man doorheeft wat er gebeurt, heeft hij een klap tegen zijn hoofd met de toverstok.
De man zakt met een kreet in elkaar en Chovexani ziet nog net de walging in de man zijn ogen.
Even is ze verstijfd, maar knielt dan bij Sendero neer.
Haar vingers glijden automatisch naar de slagader in zijn nek en ze valt bijna flauw van opluchting als ze een zacht geklop tegen haar vinger voelt. Ze schudt hem aan zijn schouders, hopend dat hij wakker wordt, maar hoe ze ook schudt, hij lijkt wel dood.
De tranen springen haar in haar ogen. Wat heeft die schoft met hem gedaan.
Een rode gloed verschijnt in haar ogen en ze pakt haar toverstok. Na een aantal woorden begint zich een lijn uit haar staf te rollen richting Luciano. Het rolt om hem heen. Met een kracht zorgt Chovexani dat Luciano ontwaakt, verschrikt kijkt hij naar haar op.
Zo je bent weer wakker en vertel me nu maar eens wat je met hem hebt uitgespookt. Spreek op, ik heb geen tijd voor spelletjes
* Luciano kijkt Chovexani met een brede grijns aan en zegt dan spottend
Ik ga jou helemaal niks vertellen, je behoort aan mij toen niet aan die slappe vent die daar op de grond ligt
* Als ze de woorden van Luciano hoort, begint het helemaal te gonzen in haar hoofd en met al de kracht die ze in zich heeft, laat ze de lijn dat zich om luciano zijn lichaam zit, aantrekken. Ze ziet hoe Luciano steeds moeilijker begint te ademen.
Spreek op, of ik ontneem ook jouw leven, zoals je bijna met Sendero deed. Je weet dat ik daartoe in staat ben, spreek op!!!!
* Even lijkt het erop alsof Luciano niets wil zeggen, maar dan knikt hij met zijn hoofd. Chovexani laat de lijn wat vieren en hoort dan Luciano's verhaal aan
In zijn water heb ik karolinean gedaan. je kent het nog wel, vroeger gebruikte we een beetje voor het verlammen van dieren, als ze behandeld moesten worden.
* Zodra Chovexani dat hoort, weet ze genoeg. Ook weet ze het tegengif te maken. Voor Luciano kan ontsnappen, zakt hij weer na een klap neer en is Chovexani al naar de keuken gelopen. Daar begint ze de benodigdheden bij elkaar te zoeken en niet veel later heeft ze het tegengif klaar.
Ze knielt naast Sendero en probeert hem te laten drinken.
Na wat uren lijkt te duren komt er weer leven in het lichaam van Sendero. Van geluk barst Chovexani in tranen uit.
Ook neemt haar angst en onzekerheid de overhand, niemand op deze plek heeft haar nog nodig, de mensen van wie ze houdt brengt ze alleen maar in gevaar, waarom zou ze het de mensen nog aandoen?
Ze loopt naar de keuken en brouwt een drankje. Deze doet ze in een glas. Ze loopt terug naar het begin van de winkel en legt Sendero op een bank en gaat naast hem zitten. Dan schrijft ze een afscheid briefje.
Dan neemt ze het drankje in, even stokt haar adem, dan gaat haar hart als een bezettene te keer. Plots is het over en zakt ze in elkaar op de grond. Geen teken van leven is meer te ontdekken en de tijd van rouw en schuldgevoelens is voorbij. Ze heeft haar schuld afbetaald, de vloek is voorbij.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |