Jouw apartste/langste/spannendste grensovergangen

Leuk topic! Helaas heb ik hier zelf weinig aan toe te voegen ...

De enige keer dat het bij mij in de buurt van spannend kwam was toen ik de VS binnenkwam (NY), een maand of vier voor de aanslagen in 2001 dus nog niet zo streng als nu. Gewoon een aantal vragen (onder andere over het recentelijk bezoeken van boerderijen ivm BSE), grondige paspoortcontrole en ik mocht voor een week naar binnen. Verder ben ik alleen nog in Europa op reis geweest, en aangezien ik niet zo oud ben is dat nooit spannend geweest.

Mijn vader wordt wel regelmatig aangehouden bij de grensovergang in Frankrijk, hij reist vaak alleen, rookt shag en heeft wel eens een stoppelbaardje. Een keer is zelfs zn hele auto ongeveer uit elkaar gehaald in het bijzijn van hashhonden, stoelen en banken eruit e.d. om te zoeken naar drugs. Niks gevonden uiteraard .

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 01:23 schreef k_man het volgende:

<knip>

---

goed verhaal! Mooi ook dat alles goed terrecht is gekomen!

Spannendste grensovergang die ik heb gehad, was in 2000.
Met een vriend van mij naar Praag geweest met de nachttrein vanuit Nederland (is dus echt superrelaxed). Door de hostess werden we gelijk al 'gewaarschuwd' om de paspoorten onder handbereikt te houden... 's Ochtends dus om een uurtje of 8 ofzo paspoorrtcontrole in de trein. Dan heb je er rekening mee gehouden, paspoorten klaar, maar dan is het toch wel min of meer indrukwekkend als je behalve de hostess nog 2 Tsjechische douanebeambten met zichtbare wapens (okee, ze waren geholsterd, maar toch...) aan je coupé hebt staan.

Terug trouwens helemaal nergens last van gehad, was een dag-trein

Blijven altijd leuke dingen, grensovergangen.

De eerste spannende grensovergang was toen ik voor het eerst ging interrailen, al dik tien jaar terug, op de grens tussen Oostenrijk en Italië. Blijkbaar had iemand die Koreaanse meisjes in de coupé waarvoor ik op de grond lag te slapen verteld dat Italiaanse mannen niet te vertrouwen zijn, want die mutsen weigerden de deur open te doen (sterker nog: ze hadden deze afgesloten met spanbanden!) voor de douaniers. Ze hielden alleen hun paspoort tegen het raam, maar de douaniers moesten ergens heen met hun stempeltje. Dat werd dus een boel lawaai van gillende Koreaanse meisjes en Italiaanse douaniers die met wapenstokken tegen de ramen aan het rammen waren. En ik lag vanaf de gang de hele match te volgen!

Een hele bekende is natuurlijk Griekenland-Turkije met de trein. Hoop loopgraven, hoop chaos, hoop chagerijnige douaniers en heel veel vertraging omdat de Griekse trein niet Turkije in mag en vise versa. Om het allemaal nog beter te maken had de vriend waarmee ik reisde alleen een laissez passer (tijdelijk paspoort) en dat werd door de Turkse douane niet geaccepteerd. Veel verder dan de Turkse grens (en het legendarische plaatsje Üzunköpru) kwamen we dus niet. Dik 24 uur vastgezeten daar (want de trein terug kwam pas de volgende dag) en ons vermaakt met de plaatselijke jeugd met beachballen (op de treinrails), vissen vangen en Turks leren. Het halve dorp liep uit om ons te zien, want zoveel spannends gebeurde er daar natuurlijk niet. Achteraf was het wel zo'n beetje het hoogtepunt van die vakantie.

Van de laatste reizen kan ik qua memorabele momenten nog de bus op de boot op de Peruaans-Boliviaanse grens melden en de prachtige grensovergang bij Mendoza tussen Argentinië en Chili, dwars door de Andes, door de sneeuw en bergtoppen.... Helaas was mijn interesse minimaal toen im even de bus uit kon, ik wilde sláápen (ok, het was ook 5 uur 's ochtends) ! Oeps...

Wat een spannende verhalen! Dat heb ik allemaal niet meegemaakt.
Het allerspannendste was de overgang tussen Tsjechië en Polen, daar was ik met een bus. Alle paspoorten werden gecontroleerd. Mijn broertje en zusje stonden nog bij mijn moeder bijgeschreven, dus ze wezen naar mijn moeder toen de douaniers bij hen kwamen. Die begrepen dan niet en zeiden nog boos iets. Pas toen mijn moeder haar paspoort onder hun neus hield, snapten ze het.

En een keer gecontroleerd in de trein tussen Luik en Maastricht maar ik had geen paspoort bij. Gelukkig deden ze niet moeilijk verder.

Eerst de overgang tussen West-Duitsland en Oost-Duitsland een jaar of 12 terug, lekker met de AK-47 op je gericht .

En later wederom in die buurt, maar toen tussen Duitsland en Polen. Lekker 3 uur wachten en honden onder je auto en zo.

Mwa. Nog nooit echt zo'n spannende grensovergang meegemaakt als de TS. Ergste was toch wel toen we voor 1000 gulden vuurwerk achter in de auto hadden liggen en de grens van België naar Nederland over moesten.

Een keertje gingen we ook met school naar Praag en toen scheen een meisje uit onze klas oorspronkelijk uit Macedonië te komen en die had dus geen goed paspoort. Na heel lang wachten en gesanik, mocht ze toch Tjechië in.

Erg leuke verhalen hier! vooral die eerste..brr zal daar niet bij willen zijn geweest wat deet je trouwens in korea en china? gewoon op vakantie?

sorry maar zelf heb ik nog niet veel boeiends meegemaakt vergeleken met jullie, alleen ook in tsjechie jah..die mensen lopen echt jaren achter..zijn die wel ingelicht dat WOII al afgelopen is?

een keer met de baas en een andere collega naar een leverancier in Polen gereden ...
bijna bij de grens bedacht m'n collega zich dat hij z'n paspoort niet bijhad

de baas besloot toen om een alternatieve weg te "zoeken" ...
dwars door bossen en over een bevroren meer (!!!) ... dat vond ik echt niet normaal ... maar veel keuze was er niet ...

zo zijn we de Poolse grens overgegaan ... als een bende smokkelaars ...

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 11:41 schreef realist_ik het volgende:
een keer met de baas en een andere collega naar een leverancier in Polen gereden ...
bijna bij de grens bedacht m'n collega zich dat hij z'n paspoort niet bijhad

de baas besloot toen om een alternatieve weg te "zoeken" ...
dwars door bossen en over een bevroren meer (!!!) ... dat vond ik echt niet normaal ... maar veel keuze was er niet ...

zo zijn we de Poolse grens overgegaan ... als een bende smokkelaars ...

---

wow niet normaal man!
vertel is wat meer over dat meer..jullie hadden er net zo goed zo doorheen kunnen zakken..

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 11:43 schreef hellmondunited het volgende:

[..]

wow niet normaal man!
vertel is wat meer over dat meer..jullie hadden er net zo goed zo doorheen kunnen zakken..

---

hij (de baas) vertelde pas dat het een meer was toen we er eenmaal over waren ...
we hadden het ook gewoon niet in de gaten...
kwamen een bos uit, ondergesneeuwde grasvlakte (dacht ik) ...

volgens hem was het 100% veilig ... hij had het al eerder gedaan en had die tip gekregen van onze leverancier ...

het is blijkbaar niet eens zo ongebruikelijk daar ...

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 11:49 schreef realist_ik het volgende:

[..]

hij (de baas) vertelde pas dat het een meer was toen we er eenmaal over waren ...
we hadden het ook gewoon niet in de gaten...
kwamen een bos uit, ondergesneeuwde grasvlakte (dacht ik) ...

volgens hem was het 100% veilig ... hij had het al eerder gedaan en had die tip gekregen van onze leverancier ...

het is blijkbaar niet eens zo ongebruikelijk daar ...

---

haha geweldig echt weer iets voor Nederlanders
maar werd je toen hij dat vertelde niet onzettend pissig?
het ijs is namelijk nooit elk jaar op t zelfde plekje van dezelfde dikte..

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 11:59 schreef hellmondunited het volgende:

[..]

haha geweldig echt weer iets voor Nederlanders
maar werd je toen hij dat vertelde niet onzettend pissig?
het ijs is namelijk nooit elk jaar op t zelfde plekje van dezelfde dikte..

---

't is een Belg

ach ja pissig ... nee ... kzou het zelf ook gedaan hebben

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 12:01 schreef realist_ik het volgende:

[..]

't is een Belg

---

in één woord.. Geweldig!

met de bus naar Frankrijk...stonden allemaal van die mannetjes met grote machinegeweren en tanks en zo...was geloof ik vlak na 11-9...maar best wel freaky om te zien

Op vakantie nog gedaan.

Situatieschets: 4 nederlandse jongeren in een nederlandse auto op de grensovergang Zwitserland->Italie en 1 iemand blijkt zijn paspoort nog in de tent te hebben laten liggen.....

Natuurlijk worden wij niet gewoon doorgelaten, maar mochten we onze paspoorten laten zien. *oeps*. Toen mochten we de auto even aan de kant zetten.

De auto werd doorzocht, gelukkig nog niet zo heel uitgebreid, want er lag nogal veel spul in (omdat de tenten niet zo groot waren om alles in te stallen).

Vervolgens mochten we even naar binnen komen om al onze zakken te legen. De meest onmogelijke dingen kwamen uit onze zakken, tot aan een ping-pong balletje bij de laatste persoon. We moesten allemaal moeite doen om niet te lachen, maar het lukte de douanier om niet te lachen. Gelukkig had hij toen wel door dat we niks raars van plan waren, maar inderdaad gewoon (domme) toeristen waren.

we zijn toen maar omgedraaid en weer teruggegaan. Degene die z'n pasppoort niet bij zich had (ik niet gelukkig) heeft het de rest van de vakantie moeten aanhoren

We hebben dus best veel geluk gehad dat hij zo soepel reageerde, want ze hadden best moeilijk kunnen doen, en de Italiaanse douane is meestal ook niet de allervriendelijkste als je je spul niet in orde hebt...

Maar dat was dus wel een hele ervaring

november 2001 ging ik naar de States. Eerst een half uurtje vragen beantwoord van zijn ambtenaar van het department of agriculture (ze willen geen BSE of wat dan ook daar hebben, maar wat dat nu te maken heeft met de vraag of ik soms langs kwam om met een amerikaanse te trouwen )
Vervolgens mijn koffer kunnen halen, en op weg naar transfer op vliegveld. Even door een metaaldetector *piep*, oh jee wat nu weer?
Horloge af, nogmaals *piep*, riem af, nogmaals *piep*
Hhmm inmiddels had ik volop aandacht van die militair in de hoek die zijn hand losjes op zijn automatisch wapen had hangen. Nu maar uit de rij gehaald en apart genomen, gefouilleerd en met zo'n kleie scanner nagelopen, bleken mijn schoenen te piepen.
Schoenen uit (lekker hoor, net 14 uur in vliegtuig gezeten met die dingen aan), en die veilgiheidsagent even alles navoelen.
Uiteindelijk waren ze ervan overtuigd dat ik toerist was en niet terrorist.
Op de terugweg maar meteen mijn riem en schoenen uit gedaan voor metaaldetector, scheelde een hoop

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 12:02 schreef DTM het volgende:
met de bus naar Frankrijk...stonden allemaal van die mannetjes met grote machinegeweren en tanks en zo...was geloof ik vlak na 11-9...maar best wel freaky om te zien

---

owja nu schiet er mij ook weer iets te binnen!!!

mijn vakantie naar kreta een paar jaar terug..we landen op de hoofdstad heraklion, en toen werden we met een bus opgepikt bij het vliegtuig om naar de aankomsthal te rijden..t was best gezellig..tot dat we de 'politie' zagen..waren allemaal tanks en eerder militairen dan agenten, t werd doodstil in de bus..mja dat bleek daar normaal te zijn..tis daar een strenger (misschien ook wel beter) beleid..mja dat vind je ook terug onder de bevolking daar..ze zijn allemaal heel relaxed en vertrouwd

Ik maak eigenlijk nooit iets mee. Gewoon het bekijken en evt. openmaken van je bagage en soms een paar vraagjes beantwoorden (waar ga je heen, waar kom je vandaan, wat kom je doen en hoelang blijf je).
In Europa heb ik dan ook de goede kleur. Bij grensovergangen die ik met de trein passeer, heb ik gemerkt dat er een duidelijk verband is met de nauwgezetheid van de controle en je huidskleur.

Spannend niet, maar grappig was wel de grensovergang van Argentinië naar Chili bij Rio Turbio/Puerto Natales.
Na een kilometerslange busrit langs bergen, gras en schapen verscheen er vanuit het niets een hek met bijbehorende gebouwtjes.
Om 4 uur 's middags moest de stempel nog op de juiste dag worden gezet. Tijdens het controleren van onze papieren door de man van de immigratie moest de douanier worden opgezocht.
In Chili zijn ze erg bang voor ziektes die vee danwel gewassen aantasten en bij andere grensovergangen werd daar uitgebreid over doorgevraagd en werden tassen opengemaakt.
Hier slechts de vraag of we vers voedsel bij ons hadden. Nadat alle (3) reizigers deze vraag in koor ontkennend hadden beantwoord liep de douanier met ons mee om het hangslot van het hek te verwijderen.

Al verschillende keren op de grensovergang tussen italie en zwitserland en zwitserland oostenrijk meegemaakt dat ze echt de mensen die er minder vertrouwenswaardig uitzien er tussenuit pikken. Vorig jaar op vakantie aan het lago maggiore in italie vlak bij de grens, maar we gingen regelmatig even naar zwitserland, nooit echt controle ofzo, ze kijken dan een keertje en dan is het goed of soms even vragen wat je allemaal hebt aangeschaft in zwitserland maar andere gast bij ons op de camping (nederlands, dreadlocks, voor de douane dus echt een stereotiep wietgebruiker) kon elke keer uit de auto komen, auto doorzoeken, hash hond erbij de hele donder.

De enige keer dat ik echt flink gecontroleerd werd was de grensovergang tsjechië - duitsland. De controles waren toen (in de trein) echt heel erg streng, de trein werd stil gezet, op het perron van de douane stonden bij elke deur gasten met machinegeweren, elke coupé werd doorzocht met hashhonden, en de amerikanen in de coupé naast ons konden al hun koffers etc. open maken en laten zien. Daar kwam ook nog eens bij dat bij iemand van ons de stempel van het verlaten van de EU ontbrak waar de duitse douanier over begon te zeiken, zowieso chagerijnige gasten die douaniers, lig je lekker te pitten, komt er zo;n kerel met zo'n wiethond de coupé binnen vallen en allemaal schreeuwen van AUSWEIS AUSWEIS.

Ik moet zeggen dat ik dat wel een hele ervaring vond, zeker omdat het eigenlijk zo dicht bij huis is, en tsjechië eigenlijk een heel normale vakantiebestemming is. Later heb ik ook van andere mensen gehoord dat de grensovergang die wij hadden (Bad Schandau/Decin) behoorlijk streng is omdat deze ook zo dicht bij de poolse grens ligt.

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 12:23 schreef Halinalle het volgende:

In Europa heb ik dan ook de goede kleur. Bij grensovergangen die ik met de trein passeer, heb ik gemerkt dat er een duidelijk verband is met de nauwgezetheid van de controle en je huidskleur.

---

Nou toen de Sovjet-Unie nog bestond zei huidskleur niets hoor....

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 16:19 schreef Jeukaanmenaat het volgende:

[..]

Nou toen de Sovjet-Unie nog bestond zei huidskleur niets hoor....

---

Nee, maar toen kwam ik daar dankzij mijn lidmaatschapspasje van de CPN ook zonder problemen binnen.

Eigenlijk maak ik nooit spannende dingen mee bij de grens; altijd weer het eindeloos invullen van die k@tformuliertjes... het enige leuke zijn de stempels die je in je paspoort krijgt.

De grenscontrole tussen Duitsland en Oostenrijk op het station in Passau was wel aardig om te zien. Een duo douaniers uit Duitsland (of Oostenrijk, hing af van de rijrichting ) gaat in draf door de trein, om iedereen die er niet West-Europees uitziet naar hun paspoort te vragen. Die passagiers weten van tevoren ook wel dat ze er uitgepikt zullen worden, dus ze houden hun paspoort als enigen al gereed. .

de grens van thailand naar Cambodja was wel een ervaring. Op de formuliertjes gewoon ingevuld dat ik student was. Maar bij de grens werd ik eruit gehaald, en heb 2 uur lang in een of ander kantoortje vragen moeten beantwoorden over me studie, en wat ik deed en wat ik daarna ging doen. En waarom ik nu reisde en niet studeerde, echt heel vaag allemaal.
En vrij intimiderend.

Zat ik daar alleen als klein meisje van 20 in een of ander hok, met 4 mannen, 1 achter bureautje die me ondervroeg. En 3 die om me heen stonden met wapens.

Na 2 uur mocht ik gewoon gaan, heb nooit gesnapt wat dat nou inhield.

Op vakantie naar Rabac in Istrie.. en dan de grensovergang naar Slovenie. Komen 2 grensbewakers in de bus gestapt, hand op pistool al kwaadaardig rondkijkend. Snauwden dat we de paspoorten moesten laten zien, dus iedereen pakt ze. Een jongen denkt lollig te zijn en gaat wat moeilijk doen voor de lol, jongen de bus uitgesleurd onder dreiging van wapen en alle tassen uit de bus doorzocht. Na 4 uur konden we weer verder..

Terug reis.. wederom bij de grens van Slovenie.. bus rijdt langszaam naar voren en stopt.. Buschaffeurs lopen naar de douaniers, lopen naar een achteraf kantoortje.. geven wat treetjes frisdrank van coca cola en geven wat treetjes bier.. Wij mochten door rijden en werden vrolijk uitgezwaaid door de douane medewerkers.

Israel is ook een leuk land om de grens van over te steken. Ik was al te laat in de Ben Gurion luchthaven aangekomen, volgde er ook nog een gesprek van drie kwartier. Ik was in een kibboets geweest, maar had geen certificaat bij me. En ik had stempels van Jordanie en Egypte. Nou dat was verdacht genoeg om mijn hele tas open te maken. Ik had daarvoor gezegd dat alles in de tas van mij was, om van het gedoe af te zijn. Nee dus. Are these your shoes? schoenen van mn vriendin, maat 38. Ah eh no. Magnetisch ding erover...ok geen probleem. Maar nu moest ik wel mee naar een zijkamertje. En ja hoor: de rubberen handschoen ging aan. Dit kon niet waar zijn. Ok, walk through the gate, please. Geen piep. Het was in orde, ik mocht gaan. Het had anderhalf uur geduurd en ik moest rennen naar mn vliegtuig. Ik kon alleen maar aan die handschoen denken.
Een maand ervoor ging ik naar Egypte en net toen ik Israel verliet en Egypte tien minuten was ingelopen, kon ik mn paspoort niet meer vinden. Weg was 'ie. Ik panisch zoeken op de weg maar ik vond niets. Toen kwam er een Egyptenaar aan die me vroeg wat ik kwijt was. Mijn paspoort zei ik wanhopig. Ok you wait here. Hij pakte een auto en tien minuten later had hij mn paspoort. Was inderdaad op de weg gevallen, maar verder terug. En ik had speciaal een schoudertasje ervoor gekocht zodat ik m niet zou verliezen. Weggegooid.

Na twee weken was ik weer bij dezelfde grensovergang en vroeg een Israelische beambte me of ik elektronica in mn tas had. Nee, volgens mij niet, zei ik. Are you sure, think please. Nee. Please mister think, what kind of electronics do you have in your bag? Tas uitgepakt (langzaam, onder het oog van de beambte): oja, mn wekkertje.

Toen ik met een paar vrienden naar Jordanië ging kregen we te horen dat we geen voedsel mochten meenemen. We hadden net ervoor flink boodschappen gedaan (in Israel weer) dus zaten we met een probleem. Toen hebben we maar geluncht voor het douanegebouw in het "nomansland" op de grens.

De grensovergang van Polen en Wit-Rusland met de bus (ja met de bus, was maar 36 uur, helemaal achterin, in de hoek) is trouwens ook af te raden. Een halve dag duurde dat.

In Mexico probleemsloos de grensovergang over gegaan, blijkt dat als je verder dan tig kilometers Mexico in bent vanaf de Amerikaanse grens je een visum ofzo moet hebben en opeens was er een soort checkpoint diep in Mexico van de immigratiedienst
in ruil voor wat dollars mocht ik uiteindelijk door maar niet voor ze hadden gedreigt met de meest afschuwelijke straffen
maja ze hadden me wel kunnen oppakken bleek achteraf dus ben er nog goed vanaf gekomen voor de prijs van een kratje bier dus och

De meest hilarische grensovergang moet toch wel tussen Turkije en Iran zijn. Na een exit stempel voor Turkije te hebben opgehaald in een hokje waar je je tussen de Turkse vrachtwagen truckers moet wringen wordt je in een soort van binnenplaats met tralies ingesloten en moet je je paspoort inleveren. De binnenplaats wordt voller, voller en voller en je vraagt je af of je er ooit levent uitkomt. Gespannen kijkt iedereen naar de grote stalen deur met een klein schuif raampje. Uiteindelijk wordt je uit de menigte geplukt en mag je door de magische deur. Daar wordt je verwelkomt door een immigratie officier die je paspoort en visum controleert en de entry stempel plaatst... Als je geluk hebt... Bevalt een antwoord je niet dan mag je je verduidelijken in een klein kantoortje.
Gelukkig had ik wat mazzel en duurde de hele procedure in mijn geval maar 3 uur ;-).

[off-topic] K_man heb je grens tussen N-Korea en China gepaseerd in Dandong? Was daar in April dit jaar... Je kan daar leuk N-Koreaantjes pesten door een speedboot te huren en vlak langs de N-Koreaans kant te varen en ondertussen foto's nemen van militairen die ondertussen stenen naar je gooien...

Foutje bij de grens van myanmar (birma).

Was net met een thaise gids even de grens overgehuppeld om even te kijken in Myanmar en toen ik terugliep wilde ik nog een foto van het bord maken bij de grens(brug).

Oeps daar stond ook een duanier (had ik niet gezien maar is dom ok, hoewel ik de foto ook vanuit Thailand had kunnen maken met hem erop).
De gids liep al vooruit en was al bijna in Thailand maar toen ik langs de grens liep duwde hij mij direkt terug en begon naar mn camera te loeren (leek wel of hij er nog nooit een gezien had. Door de zoeker heen kijken of hij nog wat zag enzo).
Ik dacht okee. Speel maar de domme onschuld. Als er een probleem is dan haal ik het rolletje er wel uit.
M'n gids kwam er eindelijk achter dat ik nog niet in Thailand was maar sprak geen Birmees. Een toevallige passant sprak Thais en Birmees en zijn toen wat gaan klaverjassen.
Ik heb toen maar gezegd dat ik een foto van het bord zelf heb gemaakt en niet van hem.
Eind goed al goed. Was niet bang maar wel benieuwd hoe het zou aflopen.

De langste grensovergang van Captain_Chaos was in ' 89 bij het checkpoint Charlie tussen Oost- en West Berlijn. Uren in de bus gezeten omdat die helemaal door de VoPo binnenstebuiten gekeerd werd. Allemaal gefouilleerd en de paspoorten moesten worden ingeleverd. Het leek wel een film.

De overgang die vééééél langer duurde was die van een paar weken later bij het openen van die muur onder de Brandenburger Tor. Ik ben trots dat ik daar bij heb mogen zijn. Kijk maar----->

Edit:
Gaat oud paspoort opzoeken en FriedrichstraBe stempels zoeken voor de fokkers

Alstublieft

[Dit bericht is gewijzigd door Lucille op 06-09-2003 14:13]

Ben afgelopen zomer in Afrika geweest en ben in vier weken tijd welgeteld acht keer een grens over gegaan. Allemaal geen probleem, op wat formuliertjes enzo na dan, maar goed, die horen erbij daar: waar ga je heen, hoe lang, waar slaap je, hoeveel geld heb je bij je en wat is het kenteken van je truck?

We dachten eindelijk klaar te zijn met al het geneuzel en terug naar het westerse Zuid-Afrika te gaan maar daar begon het gelazer dus pas. Corrupte Zimbabwaanse grensbeambte die vraagt of onze chauffeur voor wat geld makkelijk de grens over wil. Nee dus, wij doe het gewoon zoals het hoort. Waarop die beambte toch begon te zieken! Papiertjes verscheurd die nodig waren, geld vragen, hoop gdoe. Affijn, na anderhalf uur zijn we eindelijk in Zuid-Afrika, geboorteland nota bene van onze chauffeur, dus die haalde opgelucht adem.

Tot we vlak na de grens werden aangehouden om onze grenspapieren te laten zien. Daarop had hij ipv de dagtrip de hele trip als van-naar ingevuld. Moest hij dus gaan betalen, paspoort achterlaten in een hokje, met betaalbewijsje weer terugkomen om paspoort op te halen etc. Duurde al met al ook weer twee uur.

Ruim 200 Euro lichter en vier uur later waren we dus eindelijk van Zimbabwe Zuid-Afrika weer in...

quote:

---

Op vrijdag 5 september 2003 22:59 schreef k_man het volgende:

[..]

En bedankt!

Kun je die achterlijk grote afbeelding niet ff resizen? Of er een linkje van maken?

---

*in het stof der nederigheid wentelt*

Gooi die XT dan toch ook eindelijk eens wel en hang je nieuwe aan de keebel

Hongaarse grens was wel spannend, had namelijk mijn laptop open geschroef en voor een dag of 10 wiet meegenomen, maar we waren binnen een uur de grens over zonder problemen.

Dit lijkt me een leuk onderwerp, heb me dus maar geregistreerd.
Ik heb er een paar op voorraad. De recentste wil ik wel vertellen.
Afgelopen jaar fietste ik van Hongarijë naar Odesa (Oekraïne). Ik reed zonder al teveel omwegen. Dan kom je o.a. door Moldavië. Laat nu het oostelijk gedeelte van Moldavië een rebellengebied zijn waar de Moldavische regering niets te zeggen heeft. Gelukkig wist ik de achtergronden hiervan. De dag voor doorreis eerst maar eens gaan buurten bij het Nederlandse consulaat. Daar de laatste info gekregen en het groene licht voor mijn doorreis. Het rebellengebied wordt overigens afgeraden voor Britse en Duitse staatsburgers. Het Nederlandse ministerie is wat flexibeler. Als je wat ervaring hebt mag je door.
Goed. De volgende ochtend op weg naar Trans-Dniëstrië. Als ik denk dat de grens dichtbij is stop ik bij een cafétje Ik laat me uitleggen waar de grens precies is, zo'n 5km verderop dus. Mijn gedetailleerde kaart verhuisd naar mijn kaartenzak, ergens in mijn achtertas. Onder het venstertje van mijn stuurtas komt een erg globale kaart. Filmrolletjes vervangen, en genoeg cash geld in kleine couperus dollars bij de hand houden.
En inderdaad, 5km verder zie ik plotseling de grens na een bocht. Moldavische controleurs zijn niet te bekennen, Moldavië erkent deze grens niet (niemand trouwens). Voordat ik bij de grens van het rebellengebied kom moet ik eerst langs een checkpoint van het Russische leger. Die zitten hier officiëel om de partijen uit elkaar te houden. De russische soldaten zijn erg praktisch. Ze vragen direct naar sigaretten of dollars. Met 5 dollar kom ik er vanaf.
Dan door naar de grens met het rebellengebied. Ik moet eerst een tijdje wachten, dan naar binnen in het hok. Er zitten diverse mannetjes in het groen. Weer wachten, en zien hoe een plaatselijke vrouw in het Russich afgesnouwd wordt. Zij zit erbij te janken.
Na een tijdje ben ik aan de beurt. Volgens de 'militair' kloppen mijn papieren niet. Ik had me moeten laten registreren in Moldavië. Dat is wel gebeurd, maar niet op de manier zoals hij dat wil. Hij laat een papier zien hoe dat moet. Dit ruikt naar geldklopperij, ik hou me dan ook van de domme. Hij noemt de prijs van het visum voor het rebellengebied. Dat geld laat ik maar alvast uit mijn beurs steken. 'Per ongeluk' valt nog het visitekaartje van de Nederlandse consul op de tafel. Ik zie het zogenaamd niet en laat het een tijdje liggen. Even imponeren kan geen kwaad op zo'n moment.
De 'militair' komt terug op het ontbrekende stempeltje. Nu kunnen we terzaken komen. Na wat onderhandelen moet ik zo'n 40 dollar bij hem achterlaten. Dan is de 'fout' gladgestreken. Dit alles duurt een dik half uur.
Een andere 'militair' wil weten wat er in mijn tassen zit. In mijn steenkolen Russisch probeer ik het hem uit te leggen. Dat lukt niet echt goed, dus hij neemt me mee. Met wat laten zien gaat het wel goed. Gelukkig is hij snel tevreden en hoeft hij geen enkel geld. Ik mag door, ik heb 3 uur de tijd om aan de overkant te komen.
3 uur is net genoeg om rond te kijken en wat foto's te nemen..
Aan de overkant aangekomen wordt ik weer opgevangen door diverse militair uitziende personen. Maar ook door een man in typische maffia-kledij; zonnebril en zwart leren jack. Hij vraat me mijn betalingsbewijs voor de wegenbelasting. Ik waag het erop, en trek mijn lidmaatschapskaart van de NTFU (Nederlandse Tourfietsunie) Daar trapt hij niet in, ik moet naar binnen. Zo'n kaartje moet je hebben, en hij laat me een rood/groen vodje zien. Maar ja, zegt hij, je gaat nu toch weg, je kunt ook 10 euro ipv 20 betalen, maar dan krijg je geen kaartje. Ik ken de procedure en stem toe.
Buiten vangt een andere 'militair' me op. Ik moet doorrijden, hij in zijn auto erachteraan. 300m verder weer stoppen. Hij gaat met me het controlehokje in. Diverse andere geldkloppers ben ik zo kwijtgeraakt. Met hem moet ik weer onderhandelen. Bij de binnenkomstcontrole had ik een bepaalde stempel moeten krijgen. Van hem moet ik eigenlijk terug. Het schemert al, hij weet dat ik dat niet zal doen. Dus maar weer onderhandelen over de hoogte van de 'boete'. Veel dollars heb ik niet meer over, het blijft dus beperkt tot 20 dollar.
Het grapje heeft me al veel geld gekost, maar hier had ik mee gerekend. Toch wilde ik het gebied bezoeken, ik heb er veel over gelezen en wil het met eigen ogen zien.
Na deze laatste controle kan ik door naar de Oekraïnse kant. Hier geen enkel probleem. De enkele halfhartige poging van een maffia-type om wat geld eruit te slaan lukt niet. Ik zeg dat ik veel problemen had aan de Trans-Dniëstrische kant (rebellengebied). Dat snappen ze, ze zijn dan ook heel aardig tegen me. Ik kan gaan zonder veel gebruikelijke 'verzekeringen' en andere papiertjes te betalen.
Pas tegen tienen in de avond rij ik Odesa binnen. Mijn vrienden zitten al op me te wachten. Ze zijn erg ongerust. Als ik de volgende ochtend niet zou zijn aangekomen, hadden ze de militsia gebeld. Dat is wel een veilig gevoel. De militsia van Odesa is zowat de enige instantie die wat voor me had kunenn doen als het fout was gegaan. 's Middags mail ik met de consul om hem verslag te doen.

Ivo

De laatste staat mij nog het dichts bij en bijzonder vond ik het wel.

De overgang van Zweden naar Noorwegen zonder grenscontroles of wat dan ook. Gewoon midden in de natuur een klein bordje met daarop "Norge". Het was op een desolaat zandweggetje met schitterende bomen en riviertjes niet ver van de weg af. Absolute stilte op wat vogeltjes en kabbelend water na.
Dat zijn mooie momenten die je niet meer vergeet.

Zelf ben ik daar de grens niet overgegaan maar het was wel een indrukwekkende grenservaring:

grensrivier tussen Ivoorkust en Liberia ten tijde van de burgeroorlog in Liberia. Je zag daar honderden mensen de oversteek per pirogue maken en hun geboorteland ontvluchten. Zelfs gedemoteerde auto's gingen de grens over, en aan beide zijden van de grens zwaarbewapende militairen die zich aan het verrijken waren.

op mijn reis naar amerika begon het hele gedoe hier al in nederland op schiphol. ik zou een jaar naar Alaska gaan, dus ik had voldoende warme kleren meegenomen, mijn 2 koffers zaten propvol. De douanier hier had het zeker op mij voorzien, koffers open, in de schoenen kijken en voelen, in m'n blokfluit kijken met zo'n zaklampje etc. Na een half uur mocht ik weer proberen om alles weer in m'n koffer te krijgen, met veel moeite gelukt.
Kwam ik eindelijk in Amerika, Washington als eerste vliegveld, moet je eerst 2 uur in de rij staan voor een paar van die formuliertjes, zonder airco he! Daarna moest ik rennen om m'n aansluiting te halen naar chicago. Ze waren al aan het inchecken enzo, dus ik kon mooi aansluiten in de rij. Natuurlijk pikken ze mij eruit om te controleren. schoenen uit, jasje uit, riem los, broek los alles. Nog niet echt vaker zo genant gevoeld op een vliegveld als je daar half bloot staat. Verder ben ik eigenlijk zonder problemen in Alaska gekomen. Op de terugweg was het wel weer hetzelfde ritueel van schoenen uit en halg bloot staan, maar toen had ik voldoende tijd om m'n aansluiting te halen dus maakte het me niet zo heel veel uit!
Ook hier in europa vaak lang moeten wachten om door een grens te mogen, het voordeel is dat je vroeger wel altijd leuke stempeltjes kreeg in je paspoort!:)

ik ben bijna de Oekraine niet uitgekomen.... Ik had er onderzoek gedaan en had veel kaartmateriaal bij me van o.a. boerenbedrijven, landgebruik, irrigatiesystemen, etc. Alleen is het zo dat alle informatie met een schaal groter dan 1:25.000 officieel nog steeds staatsgeheim is! Jawel, die lui zijn vergeten dat we GPS-systemen en enorm nauwkeurige satellietbeelden hebben... nu ja.... daar stond ik dan met mijn 2 kokers met kaarten en tekeningen (en in mijn rugtas een GPS, rare meetapparatuur en CD's vol met geo-informatie, maar dat wisten ze niet...). Kamertjes in en uit... ernistig kijkende gezichten.... grote petten en veel uniformen... uiteindelijk zeiden ze dat we moesten wachten ongeveer bij de incheck-balie.... na een kwariter kwam er iemand terug die eigenlijk verbaasd keek dat we er nog stonden..... snel ingecheckt en lekker met de KLM terug naar A'dam.... pffwww... peentjes gezweet hoor!

Spannende douane-ervaringen eigenlijk niet, wel een keer in de periode van vóór het Schengenaccoord moeten ervaren dat "even naar Duitsland" niet altijd "even" duurt. Ik has een beetje in Limburg rondgewandeld, was in Tegelen en ontdekte dat ik sneller een trein kon halen als ik even de grens over zou lopen naar Kaldenkerken. Nou dat heb ik geweten! Die douane begon me te vertellen dat hij me aan een drugscontrole zou onderwerpen en dat hield na inspectie van mijn rugzak. onder meer in dat ik me van top tot teen kon uitkleden en hij mij zeer zorgvuldig van alle kanten bekeek (controle op sporen van injecties op mijn armen, opdracht om me om te draaien en te bukken ) terwijl ik daar in mijn adamskostuum stond. De zin om even voor de lol naar Duitsland te gaan was toen snel verdwenen.
Nog een keer een controle gehad tijdens een busreis van Engeland naar Frankrijk via de tunnel. Vrijwel even uitgebreid als in Duitsland maar deze keer werd mijn lichaam van top tot teen betast door de beambte. Vond ik eigenlijk nog vervelender, ik sta dan nog liever even in mijn nakie!

De grens tussen Mexico en Guatemala. 's Ochtends vroeg al vertrokken uit San Cristobal de las Casas, samen met mijn groep, om 4 uur later bij Ciudad Cuaotemoc de grens over te gaan. Eenmaal bij het busstation in Ciudad C. werden we bestormd door geldwisselmannetjes die onze laatste pesos voor quetzales wilden wisselen. De groep stond een beetje onwennig om zich hen te kijken dus ik vroeg alle mannetjes om wat rustiger aan te doen. Even later moesten we de weg oversteken, een klein kantoortje in. Iedereen moest 20 dollar vertrekbelasting betalen, behalve ik. Ik heb namelijk een Mexicaanse werkvergunning. Toch wilde het mannetje geld van me zien. Na een half uur onderhandelen kreeg ik het voor elkaar om zonder te betalen de benodigde stempels te krijgen.

Toen we weer buiten stonden werd ik belaagd door taxi chauffeurs die onze groep de grens wel over wilden rijden. Tussen Mexico en Guatemala ligt namelijk een stuk niemandsland van ongeveer 5 km. Gelukkig was de groep niet zo groot, 12 personen, dus we hadden maar 3 taxi's nodig die van ellende bijna uit elkaar vielen. Bagage op het dak en rijden maar

Aan de Guatemalteekse kant stond een hele rij mensen te wachten. Ik verzamelde alle paspoorten en ging met mijn paxlijst achterin de rij staan. De douanebeambte, een enge man met een grote snor, liet zijn schoenen glimmend oppoetsen door 3 scharminkelige jongetjes. Toen hij mij zag jaagde hij de jongetjes weg in een hoekje, sloot hij het luik voor alle mensen en riep mij naar binnen, waar ik uiterst vriendelijk onthaald werd. Ik voelde me behoorlijk opgelaten, de quasi-vriendelijkheid droop zowat van hem af. Terwijl hij de paspoorten aan het stempelen was en ik hem 'onder de tafel' betaalde voor deze dienst (normaal moet je met je groep minstens 2 uur wachten voordat je door bent), vertelde hij me dat er problemen waren een paar kilometer verderop.

Ik moest dus eigenlijk terug Mexico in, want er was een wegblokkade en overal stonden demonstranten en boze militairen en politie. Maar omdat ik dan een dag zou verliezen, heb ik samen met de rest besloten om het toch te proberen. Met de chickenbus reden we naar de blokkade en aldaar was het al snel duidelijk dat er maar 1 oplossing was: de vluchtroute door de bergen nemen. Zo gezegd zo gedaan, ik heb een agent bereid gevonden om met ons mee te gaan en voor een luttel bedrag kon ik wat bagagedragers vinden. Na een lange zware klimtocht van een paar uur tussen giechelende Indiaanse vrouwtjes en kinderen kwamen we aan de goede kant van de blokkade aan, alwaar we onze reis met de chickenbus vervolgden naar Huehuetenango

[Dit bericht is gewijzigd door La_Chatte_Noir op 28-12-2003 23:20]

quote:

---

Op zondag 28 december 2003 23:15 schreef La_Chatte_Noir het volgende:
heel verhaal

---

Klinkt spannend.

Dit jaar nog. Toen er in september of zo die rellen uitbraken in Bolivia zat ik in La Paz, en er was bijna geen mogelijkheid om de stad uit te komen (ik wilde naar Peru). Het is me toen gelukt om voor een paar knaken met een auto met 3 nonnen en een of ander padre meet te liften (je zou zeggen ze doen Gods werk gratis maar nee dat was er niet bij) tot Copacabana.

Onderweg nog wel een paar keer tegengehouden door die demonstranten die blijkbaar vroegen wat ik in die auto deed maar ze lieten ons wel telkens door. Sterker nog, een paar kilometer voor een soort checkpoint kwamen we soldaten tegen, en toen die zagen dat er nonnen in de auto zaten, maakten 1 van hen zo'n gebaar van wacht maar ff, en begon met z'n gun richting de bosjes te schieten langs de weg, onderwijl een gebaar makend van 'rij snel door'. Niet dat er demonstranten in die bosjes zaten maar ja...
Hij schoot trouwens vanaf de heup, dus zwaar onprofessioneel ook.

Vanaf Copacabana was het nog moeilijker. Lopen naar de grens was ondenkbaar vanwege de demonstranten (Ik had in La Paz al met een Engelsman gesproken die door die lui in elkaar was geslagen, daar had ik geen zin in), en vervoer was er niet. Totdat iemand hoorde dat een lokale restauranthouder een motorbootje had. Samen met nog wat andere toeristen hebben we hem gechartered (en een gids), om ons niet over land maar over water naar de grens te brengen.

Zo gezegd zo gedaan. Pakweg een kilometer van de grens moesten we het bootje uit zien te komen, dus schoenen uit en waden maar. De gids leidde de weg door wat akkertjes, tot vlak achter het immigratie kantoortje van Boliviaanse kant. Daar strompelden we de weg op en liepen richting het kantoortje alsof er nix aan de hand was. Beetje rare blikken, maar ze hebben netjes gestempeld, en ik zat in Peru. Victory.

In de zomer van 2002 ben ik met een aantal vrienden naar Istrië in Kroatië op vakantie geweest. Op de terugweg was een vriend zijn paspoort vergeten op de camping. Tussen Kroatië en Slovenië bevindt zich ook een paar honder meter niemandsland. De controlepost Kroatië-niemandsland kwamen we zonder problemen moeiteloos door. Echter bij de controlepost niemandsland-Slovenië werden we aangehouden voor een controle. Na een uurtje quasi-nonchalant zoeken in zijn koffer bleek het paspoort dus echt nog op de camping te liggen. Kopiën van zijn paspoort en rijbewijs werden niet geaccepteerd, maar 50 euri echter wel Weer aangekomen bij de grensovergang Slovenië-Oostenrijk werden we gelukkig niet gecontroleerd.

Roemenië-Hongarije was een bijzondere. Mijn ouders hadden beide ene paspoort, maar ik en mijn broer stonden daarin genoteerd (dus hadden geen eigen paspoort). We hadden daar 3 uur gestaan en toen we eindelijk door mochten stond er dat er "2" het land ingingen. We wilden dus wegrijden tot het ineens opviel. Wij dus snel terug, en het bleek een fout te zijn! Anders mochten ik en mijn broer het land niet uit! Was wel even zweten. Net de grens over laat een soldaat met een of ande groot geweer ons stoppen en vraagt "sigaretten, chocola ?". Tja we hadden zat maar zeiden "no sorry", en we konden gaan. Sta je toch ook wel te kijken als iemand zo'n loop half op je richt en vraagt naar dat soort goederen.

Op de terugovergang naar Hongarije gebeurde ook iets grappigs. Omdat wij Hollanders zo'n geel nummerbord hebben vielen we meteen op bij de Roemeense politiepostjes. Om de 10 minuten werden we aangehouden voor een volledige doorzoeking. Dat waren we zat, dus besloten we ons gele voorkenteken te besmeuren met bruine moddersmurrie. Het grappige was dat als we langs zo'n postje reden die kerel niks zag maar eenmaal ons achterkenteken te zien schrokken ze maar waren ze te lui of niet geinteresseerd genoeg om achter ons aan te gaan. Maar we kwamen dus bij de Roemeense deel en die lieten ons het land uit. Eenmaal bij de Hongaarse kant van de grens lachen die Hongaren wat en laat zo een ons stoppen en zegt "Haha, dat is zeker om die vervelende Roemeense politiewachtertjes tegen te houden! Je maakt het wel weer schoon he?". Grappig genoeg wisten die Hongaren precies hoe de vork in de steel zat

Grensovergang Guatemala - Mexico.

Van Mexico naar Guatemala was geen enkel probleem, wel een chaos van geldwissel figuren, maar verder allemaal prima.

Toen weer terug van Guatemala naar Mexico en een slissende douane griezel bleef maar met mijn paspoort in de hand staan, aangezien ik al eens eerder in Guatemala geweest was had ik een stempel van een paar jaar terug. Meneer bleef maar met mijn paspoort in zijn hand staan, hij liet hem zien aan een ander mannetje en die zei steeds: laat nou maar. Ik dacht al van: wat krijgen we nu dan?

Nou meneer beweerde dat ik een stempel had moeten hebben van 2 jaar geleden toen ik Guatemala verliet, aangezien je als je de grens via land oversteekt een stempel krijgt als je het land verlaat en eentje als je het land binnengaat. Hij wilde geld hebben, nou ik legde hem uit dat ik 2 jaar geleden Guatemala per vliegtuig ben binnen gekomen ( had ik stempel van) en per vliegtuig weer ben uit gegaan en dan krijg je geen stempel. Hij bleef me maar eng aankijken en ik verstond dat geslis van hem ook maar amper. Uiteindelijk zei hij toen ik hem iets vroeg dat ik brutaal was en op moest passen. Terwijl ik gewoon wilde weten wat hier nu de bedoeling van was, het Spaans kunnen spreken heeft er voor gezorgd dat ik uiteindelijk verder mocht zonder te betalen. Was wel erg pissig later.

Toen we dan Mexico weer binnen wandelden werden we een kantoortje binnen geroepen voor een of ander medisch onderzoek, daar hadden we geen zin in natuurlijk. Ik moest vertellen hoe oud die vriendin van me was en zij moest vertellen hoe oud ik was, erg vaag allemaal. Hij wilde dus een odnerzoek doen maar we zijn gewoon snel weg gelopen.

Hoi,

Mijn spannendste grensovergang was denk ik wel die van Iran naar Pakistan. We vertrekken 's ochtends uit Zahedan met de trein richting Pakistaanse grens. Ik reisde met een Belg en een Frans stel. We hadden een 1e klas sleeper compartiment, maar in Nederland zou dit nog geen 4e klas mogen heten....

Na een uurtje of drie komen we bij de grens Mirjave aan. We wachten op de douane en die maant ons naar een douanekantoortje te gaan. Omdat we westerse buitenlanders waren, ging dit allemaal vrij vlotjes. We liepen weer terug naar ons compartiment en kwamen er al snel achter dat van de belg een walkman en van het Franse stel een camera was gestolen (stom natuurlijk om dat zo relatief onbeheerd achter te laten....). We melden dit aan een doaunier en een Pakistaanse medepassagier van de 1e klas zegt tegen ons dat hij wel iets verdachts heeft gezien. Hij brabbelt wat met de douanier en de douanier loopt weg. Meerdere douaniers of politieagenten gaan er zich nu mee bemoeien. Later ontdekken ze de camera achter één van de treinwielen. Nog heel wat later komen politieagenten met een jonge vent aangesleept. Het is een militair en het blijkt de dief. Op zijn kamer hadden ze de walkman teruggevonden (hij had die onder zijn baret meegenomen). Ter plekke wordt deze jonge soldaat behoorlijk afgeranseld (geschopt en geslagen). Later komt de politie die ons een document betreffende het voorval wil laten ondertekenen, en wel een document in het Farsi (Iraans en Arabisch schrift). Dit wilden we per se niet, want je weet niet wat je ondertekent. We hebben toen zelf een documentje gemaakt in het Engels met het verhaal en dat we, vanwege dat we de spullen terug hadden en vanwege de behoorlijke aframmeling van die soldaat, de zaak voor ons was afgedaan. De politie ging hiermee akkoord en benadrukte ons nog even fijntjes dat dit een militair was en dat de politie dit nooit doet....

De douanehandelingen waren al lang voorbij en iedereen zat op ons te wachten. Na een uur of drie rijden we uiteindelijk een kilometer ofzo door over de grens naar de Pakistaanse kant. De douaneformaliteiten hier waren inderdaad ook weer gewoon formaliteiten. We moesten nog wel een treinkaartje kopen voor het traject naar Quetta. We hadden geen Pakistaanse rupees en we konden alleen maar wisselen bij een paar breedgrijnzende geldhandelaren. Tegen een koers van niks hebben we toch maar wat US dollars gewisseld. De douaneformaliteiten waren hier voor de lokalen weer veel strenger. Halverwege dit proces vlucht iedereen naar onderdak, want er waait opeens een enorme zandstorm over de grensplaats. Prachtig gezicht trouwens. Na deze korte onderbreking gaan de formaliteiten weer verder en het duurt eeuwig. Het wordt al weet donker als we weer verrekken. We hebben dan ongeveer 7 uur aan de grens gestaan.

(Ik ga maar even verder). De reis gaat verder en 's nachts lopen er mensen over het dak. De volgende dag wordt ik wakker en zie yet another zandstorm. Opeens stopt de trein. We kijken uit het raam en zien een rivier.... maar geen brug! Het heeft waarschijnlijk ergens geregend en daardoor is er opeens een rivier ontstaan. We gaan de trein uit en lopen wat rond, al foto's makend. De officials van de trein lopen door de rivier om te checken of de rails nog wel intact zijn. Dan vetrekt de trein weer, en moeten we rennen als gekken om de trein nog voor de rivier te halen.

We hadden op de kaart gezien dat er wel wat stationnetjes zouden zijn en dat we dus wel ergens wat eten en drinken konden kopen: nee dus! De stationnetjes waren er niet en de plaatsen waar een stel lemen hutten met een paar inwoners, wat geiten en wat kamelen. En zoveel hadden we niet ingeslagen in Zahedan. Toen we uiteindelijk bij een plaatsje stopten van een paar honderd huizen, renden we ook naar de markt en kochten erge basic, maar oh zo lekkere dhal (linzen) met wat chappati's.

Na een tijdje weer in de trein gezeten te hebben, stopt de trein weer. Nu blijken er opeens twee pick-up trucks vol met lokale warlords of bandieten met indrukwekkende AK47 wapentuig de trein een beetje te omsingelen. Maar op een of andere manier was de situatie toch niet echt heel dreigend (al was ik niet zo stom om een foto te willen nemen). Waarschijnlijk moet de machinist gewoon baksheesh (steekpenningen) betalen om over dit grondgebied te mogen rijden!

Weer wat verder rijden we de bergen in en dan begeeft de locomotief het. Heel wat Pakistani zien het niet meer zitten en liften bij een weg, die er hier stomtoevallig naastloopt. Wij hebben geen idee van waar we zijn, behalve dan ergens in een bergketen in Baluchistan vlak onder Afghanistan. Toch weet de machinist of een monteur de loc weer aan de praat te krijgen en gaan we weer verder.

Een 50 kilometer voor Quetta staan we nog een hele tijd stil om onverklaarbare reden. Vlak voor het station van Quetta stopt de trein wederom en ontdekken we opeens de ware bestaansreden van deze trein. Deze trein is één grote smokkelkaravaan. Overal - onder banken, uit de verwarming, achter schotten, van boven het plafond - komt smokkelwaar vandaan, variërend van Tupperware en electronica tot tegeltjes. Buiten de trein staan strategisch opgestelde kleine Suzuki vrachtwagentjes, die in een mum van tijd ook weer vol zijn. De stapels produkten uit de trein is soms een paar meter hoog! Binnen een paar minuten is de trein weer heel wat lichter en gaat de trein verder om een paar minuutjes later op het station van Quetta aan te komen, 38 uur na vertrek uit Zahedan (en dat over 750 kilometer!). 's Avonds dus maar even lekker fijn chinees gegeten daar in Quetta.

quote:

Op dinsdag 2 september 2003 08:12 schreef Jeukaanmenaat het volgende:
Eerst de overgang tussen West-Duitsland en Oost-Duitsland een jaar of 12 terug, lekker met de AK-47 op je gericht .

En later wederom in die buurt, maar toen tussen Duitsland en Polen. Lekker 3 uur wachten en honden onder je auto en zo.

In 1991 kan het niet echt spannend meer geweest zijn. Dat zal vast langer geleden zijn.

In 1986 van West naar Oost Berlijn door Checkpoint Charlie en in begin 1990 (net na de val van de muur) weer. Officieel was er geen grens meer, maar de douane was nog wel aanwezig en die waren de vrolijkste niet...

Ik heb vorige week een echte Oost Duitse Douane pet gekocht bij Checkpoint Charlie. Ze moeten nog 1000den van die oude dingen hebben liggen! Ik heb diezelfde pet trouwens ook in het Imperial War Museum in London gezien.

ik ging naar canada met het vliegtuig had een dikke multitool in me handbagage zitten. die zagen ze dus. mijn tas opengemaakt werd ff gechecked. bingo dacht ik. kut benk kwijt was best duur ding. Ik was toen 13. maar ik mocht hem uiteindelijk houden omdat een lieve stewardess langs kwam die zei: ach wat doet zo'n manneke nou. das geen crimineel ofzo.

Costa Rica - Panama

Lopend over een treinbrug waar je continu op moest blijven letten dat je niet tussen de balken ging staan, niet heel gevaarlijk ofzo, maar best apart.

Frankrijk

met de bus..., je kent het wel een Nederlandse bus, drugs scherpe controle

Niet spannend ofzo, maar wel leuk van Zuid-Afrika naar Swaziland

zuid afrika uit > stempelen

stukje rijden naar kantoor om je auto uit te voeren, dus stempel in passpoort bestuurder

weer stukje rijden naar kantoortje van Swaziland om daar de auto in te voeren, hierbij weer stempel in passpoort van mijn vader.

Weer met z'n allen de auto in om door te rijden naar volgende slagboom om daar weer allemaal uit te stappen en stepels halen om het land in te komen.

Kortom 4 keer stoppen, 4 keer stempelen en je bent in Swaziland

Okee het haalt het natuurlijk niet bij sommige verhalen hier, maar toch


We zaten in een bus met een jongerenreis richting Hongarije. Nu zijn die bussen soms redelijk luidruchtig maar als het puntje bij paaltje aankomt luisteren ze wel naar de buschauffer. Deze keer alleen had de buschauffeur geen zin om schoolmeester te spelen en liet iedereen zijn gang gaan. Wij zaten boven in de dubbeldekker en daar was alles best okee, tot een vriendin naar beneden ging voor de wc. Bleek dat beneden een aantal jongeren in de bus zaten te blowen (terwijl roken in principe verboden is).

Nog geen uur later (echt ergens midden in de nacht) wordt de hele bus wakker gemaakt door de buschauffeur. De instructies liegen er niet om: Stoel recht en glimlachen naar de grensbewaker. En absoluut geen grote mond. Ondertussen dreven de walmen van de joints nog steeds door de bus.

En ik zag het al helemaal voor me, een stelletje beamten bij de Hongaarse grens die helemaal niet zo gesteld zijn op de 'vrije softdrugbeleid" van Nederland, die een bus zien aankomen MET nederlandskenteken en VOL jongeren. Zodra ze binnen zouden zijn zouden ze die walm ruiken en zou de hele bus, inclusief wij ondersteboven gehaald worden.
Geen irreeel idee aangezien vrienden van mij (in een auto, zonder softdrugs) op grond van nederlands kenteken en het "jongeren zijn" hetzelfde hadden meegemaakt.

Maar godzijdank zat er een engeltje op onze bus, is er geen beamte de bus in gegaan en zijn we dus zonder problemen de grens over gegaan.


Maar ik heb ze vervloekt hoor, wat ben je voor eikel als je in de bus naar een Oostblok land een beetje gaat zitten blowen...

Ik kan me alleen herinneren dat er vroeger voor de grens van oostbloklanden chauffeurs (vrachtwagens) wel eens dagen, zo niet weken, zaten te wachten voordat ze over de grens mochten.
De enige dingen die ik mee gemaakt heb bij de grenzen is dat k bijvoorbeeld de grens zat te filmen
Konden ze nooit waarderen...

Heb ook niet heel schokkende dingen meegemaakt maar ik vond de grens overgang van Laos naar Cambodja wel apart. Eerst moest je betalen voor een papiertje, 5 dollar. Toen kwam ik bij het volgende punt en vroeg ik wat ik met het papiertje moest, werd er gezegd weggooien. Hierna hielden ze een apparaatje bij je oor (om te kijken of je ziek bent):p weer drie dollar lichter. Op naar het volgende punt waar je dan nog even 5 dollar extra voor je visum moet betalen.

Mij maakt het niet uit vind het wel zn charme hebben in die landen. Ik zag dat andere mensen er nog al een probleem van maakte dat vond ik weer wat overdreven.

Niks bijzonders vergeleken met de rest hier, maar ik reis dan ook nog niet zo lang en tegenwoordig zijn er haast geen grensovergangen meer in Europa. Dacht ik tenminste.

In november '12 met de nachttrein van Arnhem naar Warschau geweest, bij de eerste stop in Duitsland (Emmerich) even snelle identiteitscontrole van de politie en toen ging de trein weer, dus maar naar bed gegaan. Uurtje later in Düsseldorf meteen hele trein vol met volgens mij politie, nogmaals controle, drugshonden erbij, m'n backpack werd geïnspecteerd, werd gevraagd wat ik ging doen. Was blijkbaar wel beetje verdacht, 17-jarige jongen uit Nederland die alleen naar het oosten gaat. Daarna ook geen controle meer, ook in Polen niet gelukkig.

Mijn 'spannendste' was de grensovergang tussen Duitsland en Denemarken ergens in 2005.
Ik reisde met een bus richting het hogere noorden en werd door de Deense douane tegengehouden.
Komen ze met twee man en een hond de bus in om iedereen te controleren.
Ze hadden een zaklamp bij zich (zal rond een uur of 3 zijn geweest) en schenen vooral de getinte medemens in het gezicht om te kijken of de foto van het paspoort wel overeenkwam met de eigenaar.
Als er al een kleine twijfel was werd je de bus letterlijk uitgesleurd.
Konden hun tassen en koffers uit de bus pakken om even te gaan praten in een gebouwtje.

Toch jammer die teloorgang van de inter-Europese grensovergangen.

Het heeft toch iets van romantiek. Een corrupte douanier met een grote imposante snor in een stoffig kantoortje aan de grens tussen Spanje en Frankrijk bijvoorbeeld.

Leuk topic

In Europa heb ik eigenlijk geen spannende ervaringen meegemaakt, gezien het gebrek aan grensovergangen. Ik denk dat het spannendste dat ik gehad heb op de grens met duitsland zal zijn van 'hoe hoog zou die boete worden aangezien ik met 60 km te hard voorbij de flitser reed'

In de Verenigde Staten wel een paar 'aparte' ervaringen. Ten eerste heeft mijn vriendin nogal weinig profiel op haar vingers, EN nogal snel last van zweethanden. We kwamen dus aan op het vliegveld van Los Angeles, en dan wordt er van je verwacht dat je vingerafdrukken laat maken. Helaas gaat dat bij mijn vriendin nooit zo goed ivm het gebrek aan profiel en zweethanden; dus het ging keer op keer fout. Die immigrations officer werd steeds sjagerijniger, en mijn vriendin steeds zenuwachtiger. Op een gegeven moment zij die gast ' nog 1x, en anders gaan we jullie verhoren'. En toen lukte het opeens

Een andere keer vertrokken we vanuit Las Vegas naar huis toe, en moesten we door de veiligheids poortjes. Helaas kon dat ding niet goed door mijn spijkerbroek heen scannen, omdat er een paar dikke stukken stof op zaten. Dat vertrouwden de beambten dus niet, dus werd ik meegenomen om wat beter gefouilleerd te worden en ondervraagd te worden.

Gelukkig bleef die beambte wel relaxed en aardig; waardoor het allemaal vrij rap voorbij was en we ruim op tijd weer door konden naar het vliegtuig

Ik geloof dat het 1999 was, grensovergang met Roemenië. We hadden al een uur in de rij gestaan, dus steeds je auto een stukje vooruit duwen in plaats van steeds de motor starten en verder veel op het asfalt zitten. Ik was 14 en ging met een vriend naar Roemenië. Eenmaal bij de douane wilden ze ons niet binnenlaten omdat we geen landensticker hadden met NL erop In die tijd werd net de switch gemaakt naar landaanduiding op de kentekenplaat en dit was een nieuwe auto. Niets raars aan maar dit nieuws had Boekarest nog niet bereikt.

Enfin, lang bij de grens stil gestaan, veel schipperen en uiteindelijk was een sigaartje en een flesje jonge jenever voldoende om ons door te laten. Ik denk dat het mijn enige moeilijke grensovergang is, en één van de laatste waar nog die ouderwetse Oostblokromantiek uit spreekt.

1) Grensovergang bij Oldenzaal met Nederland en Duitsland. Het was zomer 1999 we gingen met 4 man naar Berlijn de Loveparade. grote stickers op de auto geplakt met de logo's van de Loveparade. we rijden de grens over en binnen 1 minuut de Polizei achter ons aan. wij stoppen aan de kant van de weg. paspoorten worden gecheckt en hele auto onderzocht naar drugs. 5 minuten later komt er een polizei busje aangereden met een politiehond er in. die hond deed nog ff een 2e ronde. Wij wisten van ons zelf dat we niets bij ons hadden, maar toch knijp je hem behoorlijk. in de tussentijd moesten wij onder bewaking van een politieagent met zichtbaar wapen zo'n 10 meter verder op de vangrail wachten.
totaal heeft het ongeveer 20 minuten geduurd totdat we door de zichtbaar geïrriteerde agenten onze paspoorten terug kregen en onze reis voortzetten.

2) 2007 grens Myanmar - Thailand. We waren in het noorden van thailand en gingen een dagje naar Myanmar. daar paspoort afgegeven bij zo'n kantoortje en ik moest buiten even wachten op mijn reisgenoot. ik zit daar buiten, komt er een man naast me zitten die meteen vraagt of ik ''iets'' wil kopen. dit terwijl er 5 meter verderop gewoon mannetjes staan met grote wapens in de hand. Ik schud uiteraard afwijzend nee en hou mijn tas extra in de gaten. die man stapt op en loopt weg, binnen 10 seconde zit de volgende al weer naast me met de vraag of ik hasj wil kopen.... ondertussen komt mijn reisgenoot aangelopen en we smeren hem.
een paar uur later gingen we terug naar Thailand. we waren wat laat om de bus te halen in Thailand. wij komen aangerend bij de grenscontrole, zit dat mannetje rustig aan zijn noedels. Wij kijken hem zo aan van schiet eens op joh. het duurde zeker 5 minuten toen hij een gebaar maakte dat hij geld wilde. ik bedacht me geen moment en pak 500 bath uit mn zak en leg dat neer. 10 seconde later waren we de grens over en haalde we nog net onze bus

In 2011 ging ik als exchange student naar Canada met een overstap in Chicago. Voor mij de eerste keer echt alleen reizen, dus toch sowieso wel (gezonde) spanning.

Eenmaal aangekomen in Chicago moest ik vingerafdrukken afgeven omdat ik toch eventjes het land binnen moest (rare constructie trouwens). Nu heb ik van mezelf al best kleffe handjes, maar dit werd door reis spanning natuurlijk wat erger dan normaal. Dit resulteerde er uiteindelijk in dat het niet lukte om mijn vingerafdrukken af te nemen doordat mijn vingers te vochtig waren. Douane hierdoor natuurlijk achterdochtig en begonnen dus ook een beetje tegen mij aan te zeiken, wat ervoor zorgde dat ik eigenlijk nog zenuwachtiger werd.

Uiteindelijk begon die vent dus met "are you nervous sir? Is there a reason to be nervous?" "is there a problem sir?" "because right now you are making me nervous". Naja op dat moment gingen natuurlijk allerlei gedachtes door mijn hoofd dat ik het land niet in kwam of dat ze mij zouden verdenken van alles en nog wat. Toen maar gewoon eerlijk uitgelegd waarom ik nerveus was en voor het eerst alleen reisde en dit allemaal niet gewend was.

Dit hielp kennelijk, want mocht na een aantal vragen en streng kijken uiteindelijk toch door. Maar zijn toch nare momenten dit, zeker als je voor het eerst alleen en zo ver reist.

Vingerafdruk controle op JFK terwijl je na een "ongelukje" een half duimpje hebt en een prothese om de middelvinger.
Wouden ze niks van weten gewoon die vingers erop, heb geloof ik 10 minuten op dat apparaat staan duwen... Mevrouw werd steeds sacherijniger achter der buro.

quote:

Op zondag 24 maart 2013 15:31 schreef Pielemuisje het volgende:
Vingerafdruk controle op JFK terwijl je na een "ongelukje" een half duimpje hebt en een prothese om de middelvinger.
Wouden ze niks van weten gewoon die vingers erop, heb geloof ik 10 minuten op dat apparaat staan duwen... Mevrouw werd steeds sacherijniger achter der buro.

De V.S. begint steeds meer op Noord-Korea te lijken. En de douaniers van de V.S, zouden wat norsheid en onbeschoftheid zo in Oost-Europa kunnen werken. Wat is de V.S. enorm verandert - ten negatieve - de laatste 10 jaar.

Drie jaar terug toen kwam ik uit Bosnië met twee vrienden per trein. Ik had nog wat kaasburek bij en bij de Sloveense grens zag ik allemaal schreeuwerige posters hangen dat het verboden was kaasproducten mee te nemen uit geen-EU-gebied. Oeps. Gelukkig kreeg ik geen bagage controle.

Twee jaar geleden was ik met een vriend vanuit Servië weer op weg naar huis per trein. Nachttrein van Belgrado naar Wenen genomen, maar voor vertrek nog even een slof sigaretten de man ingeslagen en sljivovica. Bij Subotica kwam er nog een Duitser de coupé binnen en die flikkerde z'n spullen heel snel neer omdat de douane eraan kwam. Daardoor was een fles sljivovica kapot gegaan en begon onze coupé langzaam ongelofelijk naar sljivovica te stinken. Servische uitgangscontrole totaal geen problemen gehad.
...Maar toen kwam Hongarije: Eerst een paar mannen die wat paspoorten moesten zien, niks aan de hand. Er kwam daarna een vrouw aangelopen die al een heel verhaal in het Servisch hield voordat ze überhaupt in onze coupé stond, ik deed de deur open en ik verstond enkel PASAPORT. Zo slaapdronken als ik was gaf ik m'n paspoort. Een heel lulverhaal in het Servisch volgde (Ze had een Hongaars kostuum aan), ik had zoiets van "het zal wel". Toen er geen antwoord kwam, werd de vrouw pisnijdig en keek mij werkelijk met een dodende blik aan "ALKOHOL? TABAK? YES? NO?".
Ondertussen was de sfeer super gespannen in de coupé omdat iedereen van elkaar wist dat we Servische flessen sljivo en Servische sigaretten in onze bagage hadden zitten. Ik antwoordde zachtjes "No", ik kreeg mijn paspoort terug. Vriend van mij verstond er allemaal maar weinig van en uiteindelijk stond ze tegen hem aan te schreeuwen totdat hij "no" antwoordde. Pas de volgende ochtend hadden we door dat onze coupé kei zwaar naar sljivovica stonk en biechtte die Duitser op dat hij 25 liter sljivovica bij had.

Niet echt spannend, maar ik vond het wel een beleving: Afgelopen zomer vanuit Oekraïne via de grensovergang Udricsk‎-Gorny Wit-Rusland binnen gegaan. Paar dagen daarvoor nog naar de Wit-Russische ambassade gebeld of we als buitenlander überhaupt daar de grens over mochten (het ligt echt in het niemandsland), maar nee geen probleem.
Enfin, 's ochtends vroeg vanuit Sarny de stoptrein richting Gorny gepakt. De trein zat stampvol met de bekende smokkeloma's die onderbroeken, Tell-Selldozen & ambulanciershandschoenen gingen verkopen in Wit-Rusland. Op den duur kwamen er ook oma's langs die vareniki en koffie verkochten & geldwisseloma's. Aan de Oekraïense grens kwamen er een achttal douaniers de trein in (waarvan er 1 stiekem foto's maakte in de trein) en die stonden vooral gezellig te kletsen met alle smokkeloma's. Uiteindelijk waren m'n vrienden en ik dan aan de beurt. "Wauw! Een Nederlands paspoort!", gaan ze met z'n allen geïmponeerd naar onze paspoorten zitten kijken.
Uur later reed de trein Wit-Rusland binnen. Bij aankomst in het Wit-Russische Gorny werd de trein meteen omsingeld door militija en bij het opengaan van de deuren rennen alle 100 smokkeloma's naar het stationsgebouw en staan te duwen, te trekken en op elkaar te schelden. Wij lopen op ons dooie gemak met de Oekraïense machinist en conducteur helemaal achteraan. Weer een half uur later komen er twee militsija's op ons afgelopen. "Where do you come from?", wij een beetje vertellen en al snel gaan ze in de weer om alle papieren voor ons alvast te halen. Ook voor de Wit-Russische zorgverzekering wordt gelijk iemand opgepiept (op grote grensovergangen staat iemand altijd paraat, maar bij Udricsk‎-Gorny komen afgezien van de dagelijkse 100 smokkeloma's niemand). Als alle smokkeloma's voor het station hun zooi staat te verkopen, zijn onze papieren bijna helemaal in orde en is de verzekeringsagent er ook meteen. ¤5,- voor de verzekering verder (goedkoper als op voorhand dus!) en we mogen Wit-Rusland binnen.
In tegenstelling tot mijn verwachting zeer aardige en behulpzame douane daar in Gorny!

Naar aanleiding van Eilat met raketten bestookt herinner ik me een 2 grensovergangen in Israel.



Vanuit Jordanie naar Eilat (Israel). Ik gaf m'n dolk netjes aan de douanier voor de scan en kwam erdoor zonder problemen. M'n broer had iPod speakertjes bij zich en dat vonden ze heel interessant, helemaal omdat er een kuipje boter overheen was gesmolten (zo'n klein ontbijtkuipje was kapot gegaan). De speakertjes moesten worden aangesloten om te kijken of het werkte en een paar keer door de x-ray. Toen was het beurt aan een meisje die met ons meereisde.. van Colombiaanse afkomst maar met Brits paspoort.. Dat was een probleem. Ze werd ook geirriteerd door alle vragen die ze over haar heen kreeg en irritatie is iets dat niet goed werkt bij de Israelische grensbeambten.. Dat duurde even en ze werd zenuwachtiger en zenuwachtiger..

Vanuit Tel Aviv met het vliegtuig naar Boedapest. Het was erg vroeg en bijna niet geslapen dus vergeten om diezelfde dolk in m'n check-in bagage te doen.. Kwam aan bij de x-ray en ik had nog steeds geen idee. Het meisje dat het apparaat bediende vond mij wel leuk en ik haar wel dus na wat geflirt verder pikte ik m'n tas op en liep richting de gate.. en toen dacht ik.. heb ik die dolk nu wel in m'n check-in gedaan? Zal toch wel? Kan het me niet herinneren, maar kwam zonder problemen door de controle. Toch even kijken.. ..tering!! De dolk zit gewoon in m'n tas.. vergeten dus.. maar kwam wel door de controle heen.. Nog steeds jammer dat ik geen foto heb gemaakt met m'n dolk in het vliegtuig.

Dit was allemaal tijdens de Gaza oorlog van 2008-09..

..en ik dacht altijd dat de Israelische grensbewaking het beste ter wereld zou zijn.. helemaal tijdens een oorlog!

Mijn ervaringen zijn niet zo spannend als die van sommige hier, maar voor mij op dat moment wel.

Een keer met vliegtuig naar Laos, bij aankomst moest je dan blijkbaar bij zo'n douanebeambte een formuliertje invullen, dat werd afgestempeld en het onderste stukje kreeg je mee. Ik hoefde alleen mijn paspoort te laten zien en mocht doorlopen. Maar toen de terugweg: aangezien ik geen stukje formulier had, mocht ik niet langs de douane (had wel een stempel in paspoort volgens mij, maar dat was niet genoeg, er moest en zou een formuliertje komen)... Dus ik begon al helemaal peentjes te zweten want het duurde allemaal nogal lang en ik had niet zo gek lang meer voordat het boarden zou beginnen. En ik had nooit een formulier gekregen dus hoe ik dat onderste stukje zou moeten overleggen was me een raadsel, ik had het niet kwijtgemaakt ofzo. Uiteindelijk mocht ik ergens anders op het vliegveld bij soldaten (denk ik? Groene uniformen en geweren) een nieuw formulier gaan halen. Dat moest ik invullen, werd afgestempeld en het onderste stukje werd gelijk weer ingenomen. Lekker bureaucratisch en ik maar stressen dat ik dat vliegtuig zou missen.

Een andere keer ging ik in mijn eentje naar de VS. Een jaar daarvoor was ik in Egypte geweest en daarvan stond ook een stempel in mijn paspoort. Ik gelijk uit de rij geplukt ( niet in een hokje ofzo, maar gewoon een paar meter naast de rij) en aan een vragenvuur onderworpen: met wie was ik daar geweest, waarom was ik daar geweest, hoe lang, wat had ik daar gedaan, had ik er mensen ontmoet? etc.. Nog gefouilleerd en alles. Maar het flesje water in mijn rugzak die ik vergeten was weg te gooien werd over het hoofd gezien en mocht mee het vliegtuig in

Oh en nog wel een apart verhaal: niet echt een grensovergang maar wel een soort douane geneuzel.
Ik ging samen met nog 3 andere blanke meisjes een stage doen in India in een gebied waar geen toeristen komen. We hadden daar een contactpersoon die alles voor ons zou regelen. Voordat we aan onze stage konden beginnen moesten wel langs het politiebureau om een soort van goedkeuring te krijgen (we hadden al een werkvisum van de indiase ambassade maar dat was blijkbaar niet genoeg) want 'omdat er nooit blanken kwamen, zou de politie ons anders misschien arresteren want de enige blanken die hier kwamen waren hoeren, drugdealers of missionarisssen'. Afijn, wij meerdere keer uren wachten op dat politiebureau, werden telkens naar verschillende locaties gestuurd waar dan de betreffende opperste hotemetoot die ons toestemming zou verlenen zou zijn, maar nooit was. Na een tijdje begon zelfs die local het nogal zat te worden en zei dat we maar gewoon moesten beginnen met stage, hij zou die toestemming wel regelen. Tijdje later kregen we te horen dat het geregeld was, of we nog even omgerekend 30 euro per persoon wilden betalen (een gigantisch bedrag voor daar). Steekpenning, anyone?

Een vlucht van Bogota naar Sao Paolo. Bleek bij het inchecken dat jee een gele koorts inenting nodig had die minstens twee weken van tevoren gezet was, anders kom je Brazilie niet in vanuit Colombia.

Gelukkig doen ze bij de medische dienst op Bogota airport niet moeilijk over datum vervalsen, dus kreeg ik een formulier in mijn paspoort geniet met de datum van inenting ongeveer een week voor mijn aankomst in Bogota. In Sao Paulo keken ze gelukkig niet naar de datum