Wat luister je nu - nieuwe stijl - deel 19

Moloko - Forever more
Ruim 7 minuten lang, de tweede single van het album Statues. Dit is hun vierde cd, en wat mij betreft hun beste tot nu toe. Dit nummer wordt gekenmerkt door een overdaad aan koperen blazers (die waarschijnlijk gewoon uit een doosje komen), en daaraan toegevoegd de hemelse stem van Roisin Murphy.

quote:

---

Op zondag 17 augustus 2003 22:01 schreef dwerg het volgende:
[afbeelding]

Moloko - Forever more
Ruim 7 minuten lang, de tweede single van het album Statues. Dit is hun vierde cd, en wat mij betreft hun beste tot nu toe. Dit nummer wordt gekenmerkt door een overdaad aan koperen blazers (die waarschijnlijk gewoon uit een doosje komen), en daaraan toegevoegd de hemelse stem van Roisin Murphy.

---

Tesla speelt hier hun eerste hit temidden van een energiek acoustisch optreden van eigen klassiekers en covers van favoriete bands (waaronder de Stones, de Beatles en CCR). Nadat de Unpluggedrage over de wereld heen spoelde een redelijk bekend fenomeen, maar ten tijde van dit album een frisse wind tussen de hairmetal.

quote:

---

Op zondag 17 augustus 2003 22:05 schreef registered.copyright het volgende:

[..]

--luistert--

---

Drain sth-Crack the liar's smile

Muziek in de stijl van alice in chains door 4 meiden.
Erg lekker om naar te luisteren.Ze zien er ook niet verkeerd uit.
De zangeres is nu trouwens mrs.Iommi.

Eindelijk lost Canibus z'n belofte als top mc in. Dit nummer van z'n nieuwe album Rip The Jacker (Knipoog naar LL Cool J's Jack The Ripper) heeft een aparte zigeunerachtige beat, waardoor het erg tot leven komt. De rhyme van Canibus is eerlijk, hard en oprecht. Vooral via het "Lyrically I'm The Illest, When My Beats Is OK" geeft hij toe dat hij vroeger vaak snel tevreden was. Een zeer goed nummer van een verrassend goed album

John Barry - Theme from The Persuaders
Eén van de beste (en kortst lopende series) uit de geschiedenis: er zijn slechts 24 afleveringen van gemaakt. Roger Moore en Tony Curtis lossen misdaden op die gepleegd zijn in zonnige oorden zoals de Franse Riviera. De serie is geschreven door Terry Nation, die ook verantwoordelijk is voor meesterwerken zoals The Saint, Dr. Who en Blake's 7. John Barry, de componist, is mede verantwoordelijk voor de muziek van James Bond-films van Dr. No tot en met The Living Daylights in 1987. Geboren in 1933 componeert hij nog steeds filmmuziek, recentelijk nog voor The Horse Whisperer en Enigma.

Van het tweede album van Portishead. Ik kocht deze cd een paar maanden geleden omdat ik de jaren daarvoor Dummy helemaal grijsgedraaid had. In eerste instantie vond ik het tegenvallen en heb ik er een tijd niet naar geluisterd maar de afgelopen dagen heb ik het weer geprobeerd en begin ik hem steeds meer te waarderen. Beth Gibbons, de zangeres, klonk op het eerste album niet zo vrolijk maar op dit album klinkt ze al helemaal alsof ze op elk moment met een handvol scheermesjes van een flatgebouw af gaat springen. En dat omschrijft het hele album wel. Het is ruwer en minder mooi dan Dummy, maar wel veel krachtiger.

Japanse bubblegumpunkrock. 3 heren en 1 zangeres. Het duurde even voor ik doorhad dat ze echt in het engels (denken te) zingen. Iedereen's favoriete band is Ramones, dat hoor je er ook wel aan. Beste nummer: Fed up with highschooldays.

[Dit bericht is gewijzigd door ranja op 18-08-2003 00:41]

quote:

---

Op zondag 17 augustus 2003 22:10 schreef sonneke het volgende:

[..]

luistert mee....

---

Nederlandse band die metal combineert met diverse andere dingen, waaronder bv ska. Ze komen uit Limburg dacht ik, maar ondanks dat toch goed om aan te horen.

Volgens velen het beste album van Faith No More. hij is zeker niet slecht, erg goed zelfs (al gaat mijn persoonlijke voorkeur toch uit naar The Real Thing). Een partij fijne rock met funky baslijntjes, toetsenpartijen en natuurlijk de geweldige zang van Mike Patton himself. 11 jaar oud is het album, maar in mijn ogen was het z'n tijd ver vooruit. Mijn versie heeft overigens als 14de track Easy, (die cover ja), het numemr dat officieel niet op dit album stond, maar voor veel mensen het enige bij hun bekende Faith No More nummer is. Ik vind het allemaal prima.

quote:

---

Op zondag 17 augustus 2003 23:11 schreef Mahavishnu het volgende:
Portishead - Undenied

Beth Gibbons, de zangeres, klonk op het eerste album niet zo vrolijk maar op dit album klinkt ze al helemaal alsof ze op elk moment met een handvol scheermesjes van een flatgebouw af gaat springen. En dat omschrijft het hele album wel.

---

.

We hebben hier te maken met een van de kroonjuwelen uit de Belgische muziekgeschiedenis. Dit album heeft gewoon alles en alles nog goed ook. Zucht, waarom hadden we nou niet meer van dit soort bands in Nederland...

quote:

---

Op zondag 17 augustus 2003 23:11 schreef Mahavishnu het volgende:
Portishead - Undenied

[afbeelding]

Van het tweede album van Portishead. Ik kocht deze cd een paar maanden geleden omdat ik de jaren daarvoor Dummy helemaal grijsgedraaid had. In eerste instantie vond ik het tegenvallen en heb ik er een tijd niet naar geluisterd maar de afgelopen dagen heb ik het weer geprobeerd en begin ik hem steeds meer te waarderen. Beth Gibbons, de zangeres, klonk op het eerste album niet zo vrolijk maar op dit album klinkt ze al helemaal alsof ze op elk moment met een handvol scheermesjes van een flatgebouw af gaat springen. En dat omschrijft het hele album wel. Het is ruwer en minder mooi dan Dummy, maar wel veel krachtiger.

---

ff lekker rammen en agressie kwijt raken

Mijn vooroordelen werden weggenomen door hun Lowlands optreden in 2001. En door iemand bij wie ik wel meer muziek bij nader inzien heb leren waarderen.

quote:

---

Op maandag 18 augustus 2003 19:44 schreef Zander het volgende:
Een live-concert van Motorpsycho, te bekijken en beluisteren op http://www.fabchannel.com

---

Goed nummer , het hele album trouwens (De mysteriis dom sathanas)

Dit is hem dan: mijn favoriete plaat van welke artiest/band dan ook, ooit. Een nogal gewaagde uitspraak, maar ik zal hem onderbouwen. Door de jaren heen heeft deze plaat voor mij nooit zijn glans verloren. Telkens als ik iets nieuws 'ontdek' en het na een tijdje weer zat word, blijf ik naar deze plaat terugkomen. En het ontroert me elke keer; zelfs nu zit ik met tranen in mijn ogen te typen. Maar dan wel op een goede, "Fuck, wat is de wereld toch mooi" manier. Prachtig.

Notorious B.I.G. (of Biggie Smalls) is bij velen wel bekend als een dikke rapneger die neergeschoten is, en heeft bij veel mensen die geen verstand hebben van rap/hiphop de reputatie van een dikzak die een beetje rapte.
Echter valt dat bezien als je goed luistert en kijkt naar de rijmschema's van deze man, want zijn "flow" is erg verfijnd en soepel waardoor je je soms echt afvraagt hoe hij deze schema's in elkaar kon zetten.
Dit nummer heeft een rare bijsmaak.
Het werd toendertijd gezien als een "Tupac-Diss" en is misschien ook wel de aanleiding tot de uiteindelijke moord op Notorious B.I.G. zelf.

Een compleet instrumentale bewerking van het boek "The Snow Goose" van Paul Gallico die ook zonder het boek te kennen erg goed te beluisteren valt. Relatief rustige jaren 70 progressieve rock met veelal een fluit als melodieinstrument. Heerlijk om op te hebben tijdens het werk.

Deeltje zoveel van de Back to Mine serie. Dit keer is het Underwolds beurt om een compilatie samen te stellen van tracks uit hun eigen platenkast. Het blijkt een heel funky, soulvolle plaat geworden. Vrij eclectisch ook, zeker als je bijvoorbeeld Gil Scott, Gregory Isaac , Depeche Mode, Aphex Twin en TLC op één schijfje aantreft. Toch een lekker zomers plaatje. Het is dus geen typisch Underworld dance album, daarvan komt over een maandje of twee weer eentje van. Een dubbelaar zelfs!

[Dit bericht is gewijzigd door inspiral op 19-08-2003 15:44]

Bij mij thuis zijn er twee kampen: in het ene mijn moeder met een Beatles obsessie, in het andere mijn vader en broertje die maar blijven beweren dat de Stones nog wel een jaar of twintig door kunnen gaan. Ik hang er als een VN veiligheidsmacht een beetje tussenin, al neig ik meer naar de Beatles. Vandaag de hele dag de Beatles en de Stones gedraaid: Rubber Soul, Revolver, Sgt. Pepper en Between the Buttons, Let it Bleed en nu dus Beggars Banquet. Van deze platen is Revolver van de Beatles mijn favoriet.

Nadat de Housemartins uit elkaar gingen besloten zanger Paul Heaton en drummer David Hemmingway om The Beautiful South op te richten. De uiterst cynische teksten worden hier uitstekend in balans gehouden door de perfect gladgepolijste poparrangementen voor een resultaat wat uitstekend op de playlist van Sky Radio zou kunnen, maar alle luisterende muziekliefhebbers alsnog een brede glimlach zal bezorgen.

Heerlijk om bij in slaap te vallen. Trusten.

De meesten kennen Apollo Four Forty vast nogwel van het hitje Ain't Talkin' 'Bout Dub, van een jaar of 6 geleden (ja dat is dat nummer met die Van Halen sample erin). Minder mensen weten dat deze band buiten dat hitje om nog fantastische muziek maakt. Zo ook deze cd die voornamelijk bestaat uit een combinatie van een hele hoop invloeden en elementen en hoewel het electronische muziek bevat, worden veel partijen live ingespeelt (hele stukken drums, gitaar en orgelpartijen, blazers).

Eigenlijk is het een geweldige plaat met stuk voor stuk zeer goede stukken muziek. Dat Ain't 'Talkin' 'Bout Dub (nr. 2) er ook op staat is leuk meegenoemen, maar de cd begint pas echt goed vanaf nummer 3 .

Stereolab is nog steeds wel een van mijn favoriete bandjes. Er zijn maar weinig artiesten die experimentele muziek en Neo-Marxistische teksten in een poppy jasje kunnen gieten. Heerlijke zomerplaten.

Dit is de muziek van Masada, maar dan in versies voor sologitaar acoustisch en soms wat versterkt, waarin aan de drie gitaristen op de cd wat vrijheid wordt gegeven voor de eigen interpretatie natuurlijk.

Erg rustgevend en zeer mooi.

De gitarstien zijn de bij Zorn-fanaten bekende Bill Frisell, Marc Ribot en Tim Sparks.

quote:

---

Op maandag 18 augustus 2003 19:44 schreef Zander het volgende:
Een live-concert van Motorpsycho, te bekijken en beluisteren op http://www.fabchannel.com

---

[Dit bericht is gewijzigd door Grobbel op 21-08-2003 23:03]

Lisa Scott Lee - Lately
Klinkt als alles wat je al eerder hebt gehoord in het dansbare beeb genre. Ik noem Kylie en Danni en Atomic Kitten. Maar het klinkt wel erg leuk eigenlijk.

Op vol volume, wel te verstaan.

Hoor de verknipte bas van ....tsja hoe heet ie ook alweer, de verknipte gitaar van Larry Lalonde (die herinner ik dan wel weer), de cymbaaltjes van Herb, the gin-seng-drummer. Met daarom het nasale geluid van diezelfde hoe heet ie ook alweer....

Ow ja, Les Claypool

Psychedelische Satriani, met bassy groove en breaks in surplus. Funky hardrock voor gevorderen extraordinaire.

Freaky, en joost weet waarom ik zoveel Engelse en Franse woorden gebruik. Wynona's big brown beaver, and i wish i had a pair. Zoiets

Jennifer Paige - Stranded
Geboren op 3 september 1973 in Marietta, Georgia USA. Had een wereldhit met Crush in 1998. Probeerde het vorig jaar met dit aanstekelijke nummer. Sky radio en Radio 2 hebben het nog gedraaid, maar de singlesverkoop viel nogal tegen. De plaat flopte, zeg maar.

Je zou het overdreven bombastische fusion kunnen noemen. Ik noem het geweldig.

Een live dubbel-cd met daarop het eerste concert dat Masada gaf in Jerusalem in 1994 dus.

Erg emotionele en lustopwekkende muziek, soms bijna bezwerend. Masada is een kwartet en de muziek wordt geschreven door John Zorn, die zelf ook nog meespeelt op de altsaxofoon.

Redelijk maar niet echt een fantastisch nummer.. Luistert in de avond wel lekker weg

Dit is een nummertje van de Britse versie - hij staat niet op de VS-versie - album Aftermath uit het jaar 1966.

Waar je dit nummer het beste mee kunt vergelijken is iets van de Supremes of zoiets, of een andere club met meiden die liefdesliedjes uit die tijd zingen. Een lekker orgeltje op de achtergrond en een pakkend refrein. Het heeft eigenlijk alles om een hit te zijn.

Je zou er spontaan verliefd van worden.

Concert waar ik een kaart voor had, maar toen ik de zaal binnenliep bleken ze pas om 3 uur te beginnen Gelukkig staat het op de 3voor12 site zodat ik het gewoon op cd kan zetten. Electro, voor wie ze niet kent.

Van het album; Blow Your Headphones.

Mensen. Ga nu alsjeblieft dit nummer luisteren en probeer eerst stoned te worden. Dit is muziek van de bovenste plank.

Mijn eerste Jazz-album . Vorige week gekocht, maar niet tijdens de Amsterdamse Plundering hoor .

Was mijn eerste kennismaking met jazz en ik moet zeggen dat dit toch wel een erg lekker album is om zo eens op te zetten als je achter de PC hangt.

[Dit bericht is gewijzigd door Hoog1976 op 26-08-2003 21:15]

quote:

---

Op dinsdag 26 augustus 2003 21:13 schreef Hoog1976 het volgende:
Miles Davis - Kind Of Blue

Mijn eerste Jazz-album . Vorige week gekocht, maar niet tijdens de Amsterdamse Plundering hoor .

Was mijn eerste kennismaking met jazz en ik moet zeggen dat dit toch wel een erg lekker album is om zo eens op te zetten als je achter de PC hangt.

---

.

A bridge is not a high place
The fifty-second floor
Icarus would know
A mountain isn't far to fall
When you've fallen from the moon

Kippenvel.........

Twee weetjes over het album Brave:

Zo zou Emerson Lake & Palmer hebben geklonken als ze ook gevoel voor humor zouden hebben gehad. Progrock van de bovenste plank, maar dan zonder pretenties en bombast.

bill ward featuring ozzy osbourne

Van de debuutsolo album van de drummer van black sabbath.Het is een beetje een mix van black sabbath,bluesrock met prog elementen.Jammer dat de albums niet meer verkrijgbaar zijn.

Over de muziek:
Ja, overbekend denk ik. Mooie muziek en het concert ademt voor mij een soort 'Love & Peace'-sfeer, ondanks het feit dat het uit 1981 is, dus lang na het hippie tijdperk. Misschien komt dat omdat Paul Simon ergens de jongens bedankt die de helft van hun inkomsten uit de verkoop van losse joints afstaan. "The people that never get recognized for doing good deeds for the city."

Sgt. Pepper is niet mijn favoriete Beatles album (al vind ik "A day in the life" wel prachtig) maar zo'n beetje elk Beatles album verdient het predikaat "fantastisch" en Sgt. Pepper is geen uitzondering; sommige Beatles albums zijn echter fantastischer. . Als Sgt. Pepper afgelopen is heb ik Rubber Soul, Revolver, Sgt. Pepper en Magical Mystery Tour allemaal op één MD staan. .

[Dit bericht is gewijzigd door Mahavishnu op 27-08-2003 19:34]

quote:

---

Op woensdag 27 augustus 2003 19:40 schreef MuadDib het volgende:

[..]

In "nieuwe stijl" is een motivatie verplicht.

---

John Lennon & Yoko Ono - Double Fantasy
Afgelopen zaterdag tijdens de meeting gekocht en, geloof het of niet, maar deze had ik nog helemaal niet. Ook niet op vinyl dus. Best vreemd aangezien ik al vanalles van de Beatles aan het verzamelen was toen hij vermoord werd. Denk dat geldgebrek heeft meegespeeld en dat veel van de (Lennon-)nummers van dit album ook op 'The Lennon Collection' stonden, die ik wel had. Anders weet ik het ook niet.

Goed, dit is dus het album dat net was uitgekomen - de 'come back' - toen John Lennon op 8 december 1980 werd vermoord. En gelijk maar even het grote nadeel van deze plaat noemen: De helft van de nummers zijn van Yoko Ono. Ok, haar (in mijn ogen) leukste nummer 'Kiss kiss kiss' staat er op, maar dat maakt ook maar weinig goed wat dat betreft. Gelukkig maakt John zelf wel veel goed met nummers als Beautiful Boy, Woman, Watching The Weels, I'm Losing You en toch ook (Just like) Starting Over. En zelfs Dear Yoko vind ik best een geinig nummertje. Kortom: wat de Lennon-nummers op dit album betreft een aanrader.

B-52's - Cosmic thing
Uit 1989, geproduceerd door Don Was en Nile Rodgers (hij weer!) het meest succesvolle album van deze Amerikaanse groep. Het is hun tweede cd na de dood van gitarist Ricky Wilson, en een stuk vrolijker dan Bouncing off the satellites uit 1986. Iedereen kent natuurlijk de single Love Shack, maar mijn favoriete nummer van de cd is Roam, bijna vijf minuten vrolijkheid, gezongen door Cindy Wilson met Kate Pierson als tweede stem. Dit liedje zou uitstekend passen in een film rond een meidenbandje dat plotseling erg populair wordt. Zo vrolijk.

Dido - White flag
Nieuwe single van deze lieve zangeres. Klinkt net als de vorige singles.
Wel een mooi nummer, uitermate geschikt voor Sky radio en Radio 2.

George Michael - Careless Whisper

Zo een mooie oldie uit de doos, heerlijk nummer om mee te brallen en het brengt een hoop herinneringen mee.

Echt een toplied

Ach ik gooi er nog even de lyrics bij voor de gein

Time can never mend
The careless whispers, of a good friend
To the heart and mind, ignorance is kind
There's no comfort in the truth
Pain is all you'll find

(Should've known better, yeah)

I feel so unsure
As I take your hand and lead you to the dance floor
As the music dies, something in your eyes
Calls to mind a silver screen
And all its sad good-byes

Chorus:
I'm never gonna dance again
Guilty feet have got no rhythm
Though it's easy to pretend
I know your not a fool
Should've known better than to cheat a friend
And waste the chance that I'd been given
So I'm never gonna dance again
The way I danced with you

Time can never mend
The careless whispers of a good friend
To the heart and mind
Ignorance is kind
There's no comfort in the truth
Pain is all you'll find

(Repeat chorus)

Never without your love

Tonight the music seems so loud
I wish that we could lose this crowd
Maybe it's better this way
We'd hurt each other with the things we'd want to say
We could have been so good together
We could have lived this dance forever
But now who's gonna dance with me
Please stay

(Repeat chorus)

(Now that you're gone)

Now that you're gone

(Now that you're gone)

Was what I did so wrong, so wrong

That you had to leave me alone

quote:

---

Op vrijdag 29 augustus 2003 20:33 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

King Crimson - Larks' Tongues In Aspic (1973)

Een van m'n favoriete albums van m'n favoriete band. Een wonderschone plaat die je meeneemt naar de diepste krochten van je ziel. Ik draai hem vooral als ik in een melancholieke bui ben_{dat scheelt hier weer een post}Je kan er lekker in wegdromen, je mee laten voeren en op het einde weer lekker met je beentjes op de grond terechtkomen.
En nu genoeg van dit pseudo-intellectueel geneuzel; The Talking Drum begint dus verder luisteren!

---

_{Larks' Tongues in Aspic Part 1:} DUH-DUH-DUH-DUH-DUH-DUH, DUH-DUH-DUH-DUH-DUH-DUH, DUH-DUH-DUH-DUUUUH... .

Doug Fergusson was inmiddels vertrokken en Mell Collins en Richard Sinclair waren gekomen. Door Sinclair was Camel qua geluid richting Caravan gegaan. Persoonlijk met name kant 1 altijd erg sterk gevonden (hoewel ik toch redelijk veel mensen ken die hem niet echt top vinden). Kant 2 is stukken minder, met name een nummer als "Rainbow's End" laat horen dat de Latimer/Bardens combinatie aan het opbranden is...

Nou ja, hij is al bijna afgelopen.

1. Sympathy for the Devil (Jagger/Richards) - 6:18
2. No Expectations (Jagger/Richards) - 3:56
3. Dear Doctor (Jagger/Richards) - 3:22
4. Parachute Woman (Jagger/Richards) - 2:20
5. Jigsaw Puzzle (Jagger/Richards) - 6:06
6. Street Fighting Man (Jagger/Richards) - 3:16
7. Prodigal Son (Wilkins) - 2:52
8. Stray Cat Blues (Jagger/Richards) - 4:37
9. Factory Girl (Jagger/Richards) - 2:09
10. Salt of the Earth (Jagger/Richards) - 4:47

Met het wereldberoemde Sympathy for The Devil en Street Fighting Man, maar stiekem vind ik Factory Girl en Salt of The Earth veel mooier. Ondanks dat Mick Jagger bij het laatste nummer zingt alsof hij teveel heeft gezopen en een flinke ram tegen z'n bek heeft gehad (wat het aanschouwen waarschijnlijk ten goede zou zijn gekomen). Factory Girl is een beetje een droevig liedje over iemand die op een meisje wacht wanneer ze klaar is met werken.

Eigenlijk zijn het allemaal wel leuke nummertjes, alleen Stray Cat Blues vind ik wat minder en Sympathy heb ik wat vaak gehoord.

Sting - The dream of the blue turtles
Eerste solo-cd van Sting, met een aantal juweeltjes van nummers die hij met The Police nooit had kunnen maken. Met hulp van jazz-musici als Branford Marsalis, Kenny Kirkland en Omar Hakim klinkt dit album veel meer jazzy en pop als het strakke werk van The Police. Moon over Bourbon Street bijvoorbeeld is mijlenver verwijderd van het reggae/ska-achtige werk waar die band om bekend stond. Beste nummers: If you love somebody set them free en Fortress around your heart.

The Style Council - Our favourite shop

The Style Council was het nieuwe avontuur dat Paul Weller begon nadat hij The Jam in 1982 had ontbonden. Samen met toetsenist Mick Talbot (ex-Dexy's Midnight Runners), drummer Steve White en zangers Dee Cee Lee was het voornaamste doel van de band om elk nummer als 'fun' te laten klinken.

De debuutsingle Speak like a child van het album Café Blue was hun eerste succes. Daarna volgden Money-go-round, Long hot summer ( met een gay videoclip waarin Paul Weller met ontbloot bovenlijf door Mick Talbot in een gondel wordt rondgevaren door Cambridge), en You're the best thing, allen van hetzelfde album.

In 1985 kwam Our favourite shop uit. Dit album bevatte onder andere Walls come tumbling down (één van de vele nummers waarin Weller zich afzet tegen de Conservatieve Partij), en hun grootste hit in Nederland: Shout to the top. In Engeland werd The Lodgers ook een hit, en eigenlijk was dat voor mij pas de eerste kennismaking met The Style Council. Vanaf dat moment ben ik terug in de tijd op zoek gegaan naar alles wat met de band te maken had, en zo ben ik ook fan geworden van Paul Weller.

Tears For Fears - Songs from the big chair
De originele cd uit 1985, met slechts acht nummers. In 2000 is een geremasterde versie uitgekomen, met 15 tracks, waaronder een acht minuten durende remix van Shout. Songs from the big chair bevat drie succesvolle singles: Shout, Everyboy wants to rule the world (de Sky radio klassieker) en Head over heels, waarvan ik me niet eens meer kan herinneren of het in Nederland de Top 40 nog heeft gehaald.

Nirvana - Unplugged in New York

Tja, hier scoor je geen 'cool points' mee, aangezien iedereen en z'n moeder deze cd wel thuis heeft liggen. Maar stiekem vind ik dit toch een mooie cd en het is goed te horen dat Kurt Cobain toch wel een uitstekende songwriter was, hoe simpel de nummers allemaal ook mogen wezen. Een mooi cd'tje voor de late zondag-avond.

quote:

---

Op maandag 1 september 2003 01:26 schreef Zander het volgende:
aangezien iedereen en z'n moeder deze cd wel thuis heeft liggen.

---

* Seborik niet.

Rolling Stones - Dance Little Sister

Van het album "It's Only Rock 'n Roll" met daarop het titelnummer "It's Only Rock 'n Roll (but I Like It) een publieksfavoriet en inderdaad het is een lekker nummertje, maar deze vind ik eigenlijk stukken beter, maar waarom?

Dit zei ik er net over in de chat:

quote:

---

<sebbo> heb jij dat nooit summ, dat je een nummer ongelooflijk goed vind, maar het nummer stelt niets voor en dan wil je het van de hoogste toren af enorm hard draaien en de hele stad zien dansen?

---

Hier nog even de andere broodnodige info over dit redelijke album met enkele hoogtepuntjes uit het Stones-verleden.

Het album is uit 1974, nog net met de gitarist voor Ronnie Wood er bij kwam.

1. If You Can't Rock Me (Jagger/Richards) - 3:46
2. Ain't Too Proud to Beg (Holland/Whitfield) - 3:30
3. It's Only Rock & Roll (But I Like It) (Jagger/Richards) - 5:07
4. Till the Next Goodbye (Jagger/Richards) - 4:37
5. Time Waits for No One (Jagger/Richards) - 6:37
6. Luxury (Jagger/Richards) - 5:00
7. Dance Little Sister (Jagger/Richards) - 4:11
8. If You Really Want to Be My Friend (Jagger/Richards) - 6:16
9. Short and Curlies (Jagger/Richards) - 2:43
10. Fingerprint File (Jagger/Richards) - 6:33

En omdat'ie nu afgelopen is, draai ik hem nog eens.

[Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 01-09-2003 02:30]

Meer dan een uur lang supervette funkgrooves van de hand van de retestrakke JBs, voor u geserveerd in porties die per stuk dik over de 7, 8 minuten gaan en waarover het funk-opperwezen himself, broeder James, z'n soulreligie predikt. En hoe. Heerlijk. De muziek pompt en zuigt uit de speakers dat het een lieve lust is, maar en passant gooit JB er, voor de afwisseling, ook nog een paar hartverscheurende ballads tussendoor. De absolute topband herbergt o.a. Fred Wesley en Maceo Parker die hun ding doen op de toeters. Dit meesterwerk, aanvankelijk bedoeld als soundtrack van een nooitverschenen film, schopt serieus kont mensjes. Dig it.

Maria, Poprocks and Coke, Longview, Welcome to Paradise, Basket Case, When I Come Around, She, J.A.R. (Jason Andrew Relva), Geek Stink Breath, Brain Stew, Jaded, Walking Contradiction, Stuck With Me, Hitchin' A Ride, Good Riddance (Time of Your Life), Redundant, Nice Guys Finish Last, Minority, Warning, Waiting, Macy's Day Parade)

Getipt door Zander.

Rustige repetatieve muziek waar je enorm relaxed van wordt met een vibrafoon, drums, gitaar, bas, electrische piano en een pc.

4 kerels maken de muziek, namelijk Tom Reno, Sander Travisano, Dave Lebleu en Whit Travisano als iemand dat wat zegt.

Deze cd is uit 2002 en meer informatie kun je vinden op Http://www.mercuryprogram.com

Dit is het debuutalbum van de Britse gothicrockcowboys, tevens persoonlijke helden. Een album wat nog niet overal het indringende en duistere geluid heeft van de vervolgalbums, maar meer vol staat met wat van hun snellere nummers zoals het geweldige Laura en Preacherman. Toch is er al wat van die prachtige duisternis te vinden in hun teksten over drugs, dood en verderf en het occulte.

1. Intro (The Harmonica Man) (Morricone) - 2:01
2. Slow Kill (McCoy/Pettitt/Wright/Wright/Yates) - 3:44
3. Laura II (McCoy/Pettitt/Wright/Wright/Yates) - 4:42
4. Preacher Man (McCoy/Pettitt/Wright/Wright/Wright/Wright/Yates) - 4:53
5. Volcane (Mr. Jealousy Has Returned) (McCoy/Pettitt/Wright/Wright/Yates) - 5:04
6. Vet for the Insane (McCoy/Pettitt/Wright [1] [Arranger]/Wright [1] [Arranger]/Yates) - 7:03
7. Secrets (McCoy/Pettitt/Wright/Wright/Yates) - 3:36
8. Dust (McCoy/Pettitt/Wright/Wright/Yates) - 4:23
9. Reanimator (McCoy/Pettitt/Wright/Wright/Yates) - 2:58
10. Power (McCoy/Pettitt/Wright [1] [Arranger]/Wright [1] [Arranger]/Yates) - 4:39
11. The Tower (McCoy/Pettitt/Wright/Wright/Yates) - 5:41
12. Dawnrazor (McCoy/Pettitt/Wright [1] [Arranger]/Wright [1] [Arranger]/Yates) - 7:09
13. The Sequel (McCoy/Pettitt/Wright/Wright/Yates) - 3:20

De opening met The Harmonica Man schept meteen een sfeer van het wilde westen een geluid dat je over de rest van het album wel blijft achtervolgen en zeker niet misstaat.

Officiële site: http://www.fieldsofthenephilim.co.uk (alleen nog steeds niet online)

De Fields op Fok: Fields of The Nephilim.

Erg donkere Trip-Hop met veel verschillende styles, van een piano solo tot een beat met een bass waar je ramen van gaan trillen.

quote:

---

Quote van CDbaby.com:

If you can imagine Portishead, with more accessible vocals, rich harmonies, classical style piano playing, gorgeous string sections and the most amazing beats ever programmed, then you have Daughter Darling. This project is the culmination of 6 years of beat production, the most talented piano, guitar and string players, a world class DJ battle champion and a girl who knew she was going to be a singer since the age of 3.

---

quote:

---

He drags his pretty razor
Across his tired skin
He does the world a favor
His pain leaks
His freedom begins

They can't feed from his torment anymore
Cause all his torment is feeding the floor
And he smiles as he says good-bye
He says good-bye

....

I can't live knowing
What this world has to offer to me
Cause in the end it doesn't matter
In the end it's all shattered
Shattered

---

[Dit bericht is gewijzigd door th3dge op 02-09-2003 14:01]

Lekkere luchtige pop vanuit het hoge noorden. Zweedse pareltjes die al enkele jaren aan de wegtimmeren met een firsse mix van Saint Etienne en Stereolab. Soms mierzoet soms lekker melancholisch.
Prima album!

Heerlijk nummer met een leuke tekst. Als je het een paar keer gehoord hebt, ga je het vanzelf meezingen. Nou ja, ik dan tenminste.
Ik vind de Counting Crows sowieso goed, geen simpele popliedjes maar toch wel nummers die iets meer om het lijf hebben. Combineer dat met mooie teksten en een goede (leuke) zanger en je hebt wat mij betreft een prima band als de CC.

Een oudje van Ome Neil, die op deze plaat voornamelijk folk- en country-achtige nummers zingt. Het lijkt qua muziek wel op zijn succes-album 'Harvest'.

quote:

---

All of your friends are cunts
Your mother is a ball-point pen thief
Notoriety follows you
Like beatings follow rain

Bring on the big-hitters
You've got a prophets name

All of your tales are lies
You've never been to Alton towers
Michael Caine doesn't follow you
And you've never been to Spain

Bring on the go-getters
You've got a prophets name

Gareth Brown says

---

Geweldig doommetal nummer dat bijna een uur duurt .

[Dit bericht is gewijzigd door thabit op 02-09-2003 21:09]

Ik kan aan name-dropping doen omdat niemand ze meer kent.

Er is door een vriend van me, ooit. Ja echt ooit. Heel lang geleden. Toen de vrouwen nog in oranje broekrokken liepen. Een nummer aan Tong opgedragen. Ik brak vele muren af. Maar ja. Je eigen muur. Die valt pas 20 jaar later.

Hij had me door.

de Nozems - Break it down.

Dubbele live-cd met het beste materiaal van de Europese toernee van het Coltrane kwartet in 1963. Ondanks de wat gebrekkige geluidskwaliteit (tip: afspelen over cheapo pc-speakertjes, dan valt 't niet op), wordt hier een potje fabelachtige jazz gespeeld. Geweldige live-versies van o.a. 'My Favorite Things' (dik 20 minuten..), 'Afro Blue' en 'Impressions'. Was ik maar veertig jaar eerder geboren, dan was ik er bij geweest...

In de jaren 70 bracht het Amerikaanse onafhankelijke 'Black Jazz' label een twintigtal albums uit met (toendertijd) vernieuwende jazz-funk en free jazz. Inmiddels zijn de originele albums flink wat cash waard, maar het Engelse 'Soul Jazz'-label is zo aardig geweest om het beste werk van deze platen op een mooie verzamelaar te zetten.

En wat een fijn schijfje is het, vol met trippy jazz-funk a la jaren 70 Miles of Herbie Hancock & de Headhunters. Volgens de Black Jazz-website is dit trouwens een bootleg, dus graai 'm snel uit de rekken voordat 'ie weg is.

Een gemakzuchtige copy paste uit mijn winamp playlist, maar dit is wel een must voor mensen die van Trance houden.... prachtig nummer.

Lekker electronische industrial. Staccato synthesizers met de distorted stem van Ogre... what more do you want?

quote:

---

Op dinsdag 2 september 2003 20:25 schreef Mahavishnu het volgende:
Mclusky - Gareth Brown says
[..]

Niks aan toe te voegen. .

---

quote:

---

there ain't no fool in ferguson

i can't do anything today i'm falling apart
i'm sawdust in a sandpaper suit
and the terrible terrible terrible thing
is the weekly laundry run

if you can cope in this hopeless hepatitas pissrag
molotov cocktail monobrow shithole baby
then you can cope anywhere at all

holly worked the weekend and the weekend worked for holly

i must be levelling today i'm totally sold
there ain't no fool in getting old
and the terrible terrible terrible thing
is we knew it all along

if you can cope in this hopeless hepatitas pissrag
molotov cocktail monobrow shithole baby
then you can cope anywhere at all

holly worked the weekend and the weekend worked for holly

---

All About Eve - Ultraviolet

Na 2 erg goede folkrockalbums gooiden ze het roer om en maakten een gospelachtige liedjesplaat, daarna ging opnieuw het roer om en kwamen ze met deze Ultraviolet waarop ze richting shoegazer gaan. En dan ze dat goed? Zeker! Vooral het laatste nummer, het ruim 8 minuten durende Outshine the sun is heerlijk, maar de rest is zeker ook lekker zweven ergens tussen the Cranes en Lush.

The Cramps -Smell of Female (12'' live - 1983)

The Cramps hebben met hun perverse en zweterige Rock & Roll het begrip Rockabilly helemaal opnieuw op de kaart gezet. Deze 'verCramp(s)ing' werd later ook wel bekend als Psychobilly. Nick Kent (NME) omschreef het fenomeen ooit als volgt:

'It is simply rock primitivism at its most blazingly illogical, at its most 'crazed', at its most gone. Lyrics are of minimal importance, for example. Instead, the music is a psyched-up shuddering splurge of adrenalin-pumping dementia, with the singer spewing forth reams of garbled rant so brain-bell whacked out he sounds like he's facing off all the demons Robert Johnson had driving him down, down, down to the murky depths of hell.'

De bezetting op dit album is ideaal. Naast Poison Ivy, die hier laat horen dat ze een van de allerbeste vrouwelijke gitaristen is, de onvermijdelijke Lux Interior, de eenogige Nick Knox op drums, speelt ook 'Kid' Congo Powers mee op gitaar. De laatste speelde eerder (en ook later) in de even legendarische garageband The Gun Club. Bas was niet eens nodig.

1. The Most Exalted Potentate of Love
2. You Got Good Taste
3. The Call of the Wighat
4. Faster Pussycat
5. I Ain't Nothin But a Gorehound
6. Psychotic Reaction
(op de cd met 3 nooit eerder uitgebrachte nummers: 'Beautiful Gardens', 'She Said' en 'Surfin' Dead').

Geweldige muziek om bijvoorbeeld tijdens een lange eenzame autorit door de US te beluisteren. Met een foute zonnebril op en de ramen wijdopen natuurlijk.

(En voor wie ze ook eens wil zien: 18 september spelen ze in Paradiso.)

Mental as anything - Live it up
Australisch eendagsvliegje, single kwam uit in 1985. Eenvoudig popdeuntje, radiovriendelijk, maar wel een tikje saai. Behaalde de eerste plaats in hun thuisland, de derde plaats in Engeland en scoorde ook aardig in de rest van Europa. Dit nummer kwam uit de film Crocodile Dundee (wat ik stiekem eigenlijk best wel een leuke film vind ).

De band bestaat overigens nog steeds.
http://www.mentals.com.au

In een live uitvoering met Mick Taylor. De beste line-up (qua live spel) van de Stones. Ontzettend mooie onheilspellende sfeer roept dit nummer op.

quote:

---

Enon's second album, High Society, is something of a homecoming for the band. Dave Sardy's See-Thru label issued their debut, Believo!, but for their follow-up, the group moved to Touch & Go, the home of John Schmersal's former band Brainiac, as well as that of Blonde Redhead, of whom Toko Yasuda used to be a member. Similarly, High Society sounds like a more focused combination of Brainiac's spastic geek-rock and Blonde Redhead's more delicate, poppy moments. Though they may be more focused, Enon will never be straightforward, but that's one of the band's, and album's, strengths. In the first four songs alone, High Society spans the driving, garagey rock of "Old Dominion," the weirdly brooding "Count Sheep," "In This City"'s sleek synth pop, and the jangly cuteness of "Window Display," which sounds like a cross between Preston School of Industry and Magnetic Fields. Believo! was also admirably eclectic, but High Society is both more versatile, and more successful in its versatility, than Enon's debut. A large part of this is due to the addition of Yasuda, whose voice and synths add a new dimension to the band's sound, particularly on showcases like the pretty, and pretty weird, new wave buzz of "Disposable Parts" and "Shoulder." Solid songwriting also anchors High Society's sonic trickery effectively, making it interesting decoration instead of the album's main attraction; relatively poppy tracks like "Sold!" and "Natural Disasters" sit pretty comfortably next to the wigged-out "Native Numb" and "Pleasure and Privilege," which should satisfy any Enon fans looking for a fix of Brainiac-like freakiness. Equally impressive, though, is the album's title track, which gives a playful nod in the direction of the Left Banke and the Kinks at their chamber-poppiest. Just as expansive and experimental as it is streamlined and melodic, on High Society Enon's contradictory style makes perfect sense.

---

The Stark Reality - Now (1970).

Snel even een knip-plak uit de Allmusic Guide

quote:

---

Probably the farthest out of any children's record, The Stark Reality Discovers Hoagy Carmichael's Music Shop descended on unwitting pre-teens in 1970, thanks to Boston's public-television station WGBH and one of its producers, Hoagy Bix Carmichael. The son of America's most celebrated songwriter, Carmichael conceived a special devoted to reintroducing a new generation to his father's 1958 children's record Hoagy Carmichael's Having a Party. Introduced to a jazz fusion band named the Stark Reality, who'd recorded music for WGBH in the past, he allowed group leader Monty Stark the chance to re-harmonize and re-imagine the compositions of Carmichael Sr.

---

Lightning Bolt - Wonderful Rainbow

quote:

---

In case its unique brand of sonic assault and battery didn't leave you lying dead on the floor with your spleen poking halfway out your gaping mouth the first time around, Lightning Bolt is back for a second strafing run on your sense of mental and musical balance. Think you're up for it? Well, maybe you are, but only if you leave your volume knob down between two and three. It's hard to believe that all this noise is made by only a guitarist and a drummer, and it's sometimes even harder to believe that no electronic manipulation is involved. But, however, it is they who create this glorious ruckus, it's a sound that attracts at least as strongly as it repels, and there are a few tracks (let's not call them "songs," thank you) on Wonderful Rainbow that come perilously close to actually having hooks. The brilliant "Dracula Mountain," for example, with its heavily processed and thoroughly indecipherable vocals, or the equally baffling and wonderful "Assassins," both of which pummel and dance in equal measure. In fact, the only real misstep here is "Duel in the Deep," which clocks in at an eventually tedious six minutes. At its best, though, this album is like having a beautiful girl hit you repeatedly over the head with a baseball bat. Imagine all the best aspects of Fred Frith, Derek Bailey, the Ruins, Slayer, and Ornette Coleman all thrown into a blender together. Then imagine them on speed. This one's a keeper.

---

Naar mijn mening hun beste plaat. Vooral de eerste helft (Pataphysical Introduction, Pt. 1 / A Concise British Alphabet, Pt. 1 / Hibou, Anemone and Bear / A Concise British Alphabet, Pt. 2 / Hulloder / Dada Was Here / Thank You Pierrot Lunaire / Have You Ever Bean Green? / Pataphysical Introduction, Pt. 2 / Out of Tunes) kan ik 10000 keer achter elkaar horen zonder het zat te worden. .

quote:

---

Op zondag 17 augustus 2003 23:11 schreef Mahavishnu het volgende:
Portishead - Undenied

[afbeelding]

Van het tweede album van Portishead. Ik kocht deze cd een paar maanden geleden omdat ik de jaren daarvoor Dummy helemaal grijsgedraaid had. In eerste instantie vond ik het tegenvallen en heb ik er een tijd niet naar geluisterd maar de afgelopen dagen heb ik het weer geprobeerd en begin ik hem steeds meer te waarderen. Beth Gibbons, de zangeres, klonk op het eerste album niet zo vrolijk maar op dit album klinkt ze al helemaal alsof ze op elk moment met een handvol scheermesjes van een flatgebouw af gaat springen. En dat omschrijft het hele album wel. Het is ruwer en minder mooi dan Dummy, maar wel veel krachtiger.

---

Paul Weller - Modern Classics / Classics live
Verzamelalbum van deze grootheid, vergezeld van een live-cd. Deze dubbelaar was een 'limited edition', maar om eerlijk te zijn heb ik geen idee hoe limited dat was en hoeveel er van zijn verkocht. Modern Classics bevat 16 nummers, van Above the clouds tot You do something to me, met het stampende Peacock suit en het ingetogen (en vrijwel onverslijtbare) Wild Wood. Op de live-cd staan 13 nummers, vier daarvan staan niet op de verzamel-cd. Het geheel is voorzien van een klein foto-boekje, met daarin onder andere foto's van Weller, en van Weller met andere artiesten zoals Paul McCartney en Noel Gallagher (de drummer van Paul Weller en ook van zijn vorige band The Style Council, Steve White, is overigens een broer van de drummer van Oasis, Alan White, maar dit geheel terzijde).

Kid Creole & the Coconuts - Tropical Gangsters
Rustig ontbijten met deze zomerse plaat uit 1982. Met de hits 'Annie, I'm not your daddy' en I'm a wonderful thing baby. Maar eigenlijk is het vooral Stool Pigeon dat de show steelt op dit album. Vijf minuten lang koperwerk en gitaar, en daarbij Kid Creole die vertelt over een gangster die informant wordt. Grappig album, wel een beetje gedateerd.

James Brown - Love, Power, Peace: Live at the Olympia, Paris 1971.

Dampende live-set van James Brown en zijn JB's, in een van de allerbeste bezettingen met Bootsy en Catfish Collins, Jabo Starks, Bobby Byrd en Fred Wesley.

Enige album van deze band, maar wat een album! Stond de vorige keer op 2 in mijn albumlijst allertijden die ik voor Fok! samenstelde. Zangeres Inger Lorre wordt begeleid door zwaar aangezette gitaren en harde klappen van de drummer. Meeste nummers zijn midtempo, lekker loom dus. En de teksten? Just one happy day, Wasting my days, Sad and damned zijn een aantal titels... dat zit wel goed dus
Oja, Iggy Pop doet ook nog op een nummertje mee.

[Dit bericht is gewijzigd door ranja op 10-09-2003 15:14]

Een nieuw gezicht in de Amerikaanse indie-underground dat ik je toch zeker niet zou willen onthouden is TV on the Radio. AMG over hun debuut-EP:

quote:

---

Despite their connections to the New York rock scene the band is based in Brooklyn's Williamsburg district and keyboardist/sound manipulator David Andrew Sitek has produced releases by the Liars and the Yeah Yeah Yeahs TV on the Radio's debut EP, Young Liars, is difficult to place, musically or geographically speaking. The angular, arty feel that informs the bands that Sitek has worked with is evident in TV on the Radio's music too, but in a cool, implosive way; combined with the keyboards and electronics that make up the backbone of their songs and Tunde Adebimpe's richly melancholy vocals, they don't sound like any other band out there. Elements of electronica, post-rock, film music, even spirituals and traditional African vocal music combine and recombine throughout Young Liars' five songs so organically that it's clear that TV on the Radio isn't striving to be "eclectic" or "atmospheric": the band is simply using their naturally diverse elements and influences to create something wholly distinctive. And Young Liars delivers just that, starting with the opening track, "Satellite," which begins with a martial, crunchy drumbeat and ominously droning synths before blossoming out into flutes and Adebimpe's close harmonies. Sitek and Adebimpe's collaboration is nothing less than inspired, with Sitek's skills as a sound sculptor providing the perfect foil for Adebimpe, who is something of a rarity in the world of indie music: a vocalist who can really sing. His falsetto on "Staring at the Sun" gives it an added depth, while his circular, layered vocals on the stunning "Blind" make the song's simple lyrics ("I seen a girl with a guy/Her hair like yours from what I remember/It's been so long since last December") truly moving. Likewise, "Young Liars" itself conveys a soulful paranoia that ties into the spiritual undercurrent of the entire EP and is expressed most literally by its hidden track, a radical cover of the Pixies' "Mr. Grieves." Part doo wop and part spiritual, it's almost completely unrecognizable to the original, but once again it proves that TV on the Radio doesn't travel obvious routes. More promising than most full-length debuts, Young Liars needs to be heard by anyone who values smart, challenging music.

---

Als Ella het zingt, hoor je pas goed dat het eigenlijk een jazznummer is. Erg swingend. Mooie uitvoering.

Amon Tobin - Bricolage

Dit album! Hoe gaaf kan iets zijn! Vooral het nummer Stoney Street is Zo Onwijs goed ende fijn.
Ook om lekker op mee te tu-du-du-en of te dansen of Ultiem op te lounchen...

Alleen, hoe noem je deze muziek? Ik zag het ergens als Acid Jazz, ergens anders als Dance, mensen lijken het een beetje verschillend te benoemen...

Live opname hier te beluisteren van de Johnny Cash Show in Amsterdam. Carl Perkins is al langs geweest en op dit moment speelt de Carter Family. Ik denk dat Johnny zo ook nog langs komt.

_{wat een accent hebben die Carters trouwens}

Mylene Farmer - Désenchantée
Vorig jaar nog gecovered door een onbeduidend Belgisch zangeresje, Katrien ofsow. Breekbare stem van Mylene Farmer met als contrast een overdaad aan violen en toetsen uit blik, en andere synthetisch geluiden. Werkelijk fantastisch.

Een cover van de wereldse band Rush. Goede cover, niet meer niet minder. Maar toch hoor ik liever het origineel.

Wat wel opvalt is trouwens dat het basgeluid op deze uitvoering die van Geddy Lee wel eng benaderd!!

Geschreven in 1995, en pas in '97 released. Het heette eerst No Surprises Please, maar met verschillende teksten.

Thom Yorke (zanger) : We wanted it to have the atmosphere of Marvin Gaye. Or Louis Armstrong's 'Wonderful world'. I wanted a song that sounded like new double-glass: Hope-giving, clean and safe. What is fad today is rubbish tomorrow. I am an emotional dumping ground.

In de videoclip zie je de zanger Thom Yorke in een glazen bol en dan loopt de bol helemaal vol met water zodat het uiteindelijk helemaal vol is. Het lijkt alsof hij ruim een minuut onder water is, maar dat blijkt gewoon vertraagd te zijn, terwijl Thom bewezen heeft een grote longinhoud te hebben.

Een nummer wat nog steeds veel gespeeld wordt op live optredens.

[Dit bericht is gewijzigd door theofiel172 op 12-09-2003 20:43]

Als groot Marillion fan in 1989 toch eens naar Ahoy (zie foto) om voor het eerst Yes (toen opererend onder Anderson, Bruford, Wakeman & Howe) te aanschouwen.

Wat een muzikale krachtpatserij, met voor mij als uitschieter dit nummer! Hier kunnen veel hedendaagse bandjes nog een puntje aan zuigen waarde muziekliefhebbers!

Van het album "When Dream And Day Unite" met de voorganger van James LaBrie, Charlie Dominici als zanger.

Destijds stond deze cd voor 5 gulden (!) in de bakken bij de FRS en herinner ik me dat ik een heel stapeltje gekocht heb om ze door te verkopen, op één of andere manier wíst ik gewoon dat dit een bijzonder bandje was!

Ik zou bijna vergeten te vertellen wat een geweldig nummer dit is trouwens! Wordt nog regelmatig live gespeeld door de band.

Mijn favoriete bandje aan het einde van mijn middelbare school tijd! Ultieme alternative, country, surfpunk of hoe je het zelf ook wilt noemen. Ik kan er in ieder geval nog steeds niet stil op blijven zitten!

Met dank aan Jeroen Geerts

Nooit meer gezien trouwens die jongen

OST The Saint
Briljante soundtrack bij een stupide film, waarin Val Kilmer zich telkens vermomd als iemand die sprekend op Val Kilmer lijkt. Muziek van Sneaker Pimps, Chemical Brothers, Daft Punk, Moby, en als hoogtepunt Atom Bomb van Fluke. Als de film half zo goed was als de muziek, was het een klassieker geworden.

Tweede album van black metal grootheid Akhenaten. Hij bespeelde alle instrumenten, schreef alle muziek en produceerde de hele hap ook nog eens, dit alles "in total isolation". Lekker rauwe, sfeervolle US Black Metal, en dat de geëerde Akhenaten bijna geen maat kan houden kan de pret (SFEER!!) niet bederven.

Nu ik op het punt sta Crimson II te bestellen, nog ff een keer genieten van deze melodieuze death metal klassieker. "Crimson" is zowel de titel van het album als het nummer, wat namelijk maar liefst veertig minuten bedraagt. Lekker agressieve passages worden afgewisseld door akoestische stukken, brute blaststukken met diepe grunts maken plaats voor lage tempo's en melancholische zuivere zang...

Muzikaal mastermind Dan Swanö wordt op deze plaat vocaal bijgestaan door Mikael Akerfeldt van Opeth.

Crypsopsy moet wel een van de meest technische bands op de aarde zijn. Begon als brute death metal band, maar is nu een soort death metal versie van het bekendere Dillinger Escape Plan. Retestrak, en superboeiend.

Een van de belangrijkste stoner/doom bands van de afgelopen tien jaar. Cathedral heeft al een vrij uitgebreide discografie op z'n naam staan, maar "The Carnival Bizarre" is zonder meer een van de sterkste platen. Het laat een Cathedral horen die ergens tussen z'n zware, depressieve doomsound en de meer opgewekte stonersound in zit.

Liveregistratie van het laatste nummer tevens titelnummer van de debuut-cd van de Fields of The Nephilim. Dé Britse gothicrockformatie die nog uit de jaren tachtig stammen.

Erg melodieuse metal, die erg aan Savatage doet denken. Niet zo vreemd, aangezien het de nieuwe band van ex-Savatage zanger Zack Stevens betreft, en Jon Oliva en Chris Caffery aan praktisch elk nummer hebben meegeschreven. Zowel op plaat als live erg sterk.

Wat mij betreft het toppunt van de evolutie van Enslaved. Werkelijk een meesterwerk van onbeschrijflijke kwaliteit. Een album dat ik zo lang ik leef zal koesteren.

Ik kreeg vandaag een folder in de brievenbus van een of andere coffeeshop die je op kan bellen en die dan een bestelling bij je thuis bezorgen. Dat en het feit dat Bonzilla binnenkort hier in Groningen speelt, deed me deze plaat uit het archief plukken en weer eens draaien. De band speelt logge doom/stoner metal, met merkwaardig genoeg een soort screams als vocalen. Zoals je misschien al kan raden is het primaire (lees: enige) onderwerp van de teksten en het artwork van de band, Wiet.

Niet een van Youngs favorieten onder de critici, maar voor de zondagochtend aangenaam, doch licht rommelig.

ohja met Like A Hurricane natuurlijk

702 & Missy Elliott - Steelo
Er zijn muziekstijlen waar ik werkelijk geen fuck aan vind. Nederlandstalige producten zoals Dries Roelvink en Grad Damen zijn aan mij niet besteed. De meeste rappers in de stijl van JaRule en andere schreeuwers kunnen me gestolen worden. Slijmerige arrenbie waar Ashanti en R. Kelly groot mee zijn geworden: het zal me jeuken.

Maar soms zit er een nummer tussen dat zo vreselijk goed in elkaar zit, dat je wel moet luisteren. Deze plaat schuift over de dunne lijn tussen arrenbie en hiphop, en wordt gezongen door drie nachtegaaltjes. In 1996 was dit een single, maar de Nederlandse radio heeft hem toen massaal links laten liggen. En het mag dan wel niet van sebbo, maar ik vind dat iedereen dit nummer moet downloaden, om zelf te luisteren hoe mooi het is.

Ongetwijfeld een van de beste black metal albums die ooit in Duitsland opgenomen zijn. Met behulp van covers en nummers met een sterk thema, eert Kanwulf met deze meer dan zeventig minuten durende kraker van een cd de underground black metal scene.

Het nu geniale Dødheimsgard was ooit een goede black metal band. "Monumental Possession" is zo'n beetje het beste beste van het oude werk.

Nieuwste werk van muzikale kameleon Ulver. Dit keer meer vocalen, weinig beats en de introductie van klanken die Ulver nog nooit had geproduceerd. Zoals altijd, vernieuwend, origineel en geniaal.

Groep tieners die verrassend goede Zweedse black/death metal spelen. Denk aan een mix van Necrophobic en The Crown.

Metal/Rock gecombineerd met electro. Erg lekkere muziek, hun 1e cd is een stuk beter dan de 2e IMO - de 2e is stukken minder qua aantal keyboards enzo.

"Apocalyptic electronic music". Gave duistere electro/ambient plaat van meester Tharen (ex-Abigor, Dargaard etc.).

een a capella versie van een instrumentaal nummer van Iron Maiden. hoe dat kan? tsja, dat kan alleen Nicko voor elkaar krijgen....

Lyrics:

Auuuuuugmnnn...
Auuuuuuuuuuuuuuuugggggmmmnnnnnnnnnnnnnnn...
Auuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuggggggggmmmnnnnnnnnnnnnnnnnnnn...

Enz.

.

Trouwe lezertjes van het MUZiekforum () weten wel dat ik een groot liefhebber van deze briljante jazz-saxofonist ben. Ik quote gemakshalve even een oude post:

quote:

---

"The Complete Africa / Brass sessions" is een dubbel-cd die alle opnames bevat die het briljante Coltrane-kwartet met McCoy Tyner (p), Elvin Jones (d) en Jimmy Garrison (b) in 1961 maakte met een 13-koppige big band. Hoewel deze cd misschien meer iets is voor de fanatieke verzamelaar (zo staan er van 'Africa' maar liefst drie verschillende versies op, van elk dik 15 minuten), is de muziek zelf voortreffelijk: energiek, experimenteel maar niet atonaal en zelfs het toch wat belegen "Greensleeves" wordt omgetoverd tot een mooie jazz-ballad. Alle muzikanten spelen perfect, maar pianist McCoy Tyner verdient bonuspunten voor zijn virtuoze maar smaakvolle spel.

---

quote:

---

Op zondag 14 september 2003 17:46 schreef Zander het volgende:
John Coltrane - Complete Africa / Brass Sessions

Trouwe lezertjes van het MUZiekforum () weten wel dat ik een groot liefhebber van deze briljante jazz-saxofonist ben. Ik quote gemakshalve even een oude post:
[..]

---

Coltrane. .

.

quote:

---

Op zondag 14 september 2003 18:05 schreef Mahavishnu het volgende:
Coltrane. .

---

Voor straf 10x "Song of the Underground Railroad" luisteren. Dat zal je leren, schavuit.

"Tribute to Bohemian Rhapsody" is de ondertitel van dit nummer van dit muzikale genie. In 1993 doorgebroken met Gaia, vrijwel alles daarna is in Nederland grandioos geflopt. Zijn materiaal wordt nu alleen nog uitgebracht in Japan, hoewel er geruchten gaan dat hij enkele maanden terug een contract heeft getekend voor Nederland/Benelux.

Dit nummer stond op zijn cd "Gaia 2" uit 2000. Het is helemaal opgenomen in de stijl van Bohemian Rhapsody van Queen, dus het bevat ook een "opera" gedeelte, gevolgd door een rock gedeelte. Ook Robby Valentine doet op dit nummer mee.

De titel van deze plaat zegt bijna alles al wat er te zeggen valt. Het Zweedse Runemagick begon ooit een wat standaard death metal band, maar is over de afgelopen jaren tot een vrij herkenbare doom/death metal band geëvolueerd. Superzwaar riffwerk en ook superzwaaaaare gruntvocalen. Binnenkort maar eens het debuut van The Funeral Orchestra, een sideproject van Niklas van Runemagick, uitchecken...

quote:

---

Op zondag 14 september 2003 17:21 schreef Tokus het volgende:
Nicko McBrain - Losfer Words (a cappella)

een a capella versie van een instrumentaal nummer van Iron Maiden. hoe dat kan? tsja, dat kan alleen Nicko voor elkaar krijgen....

---

Is deze grap niet meer iets voor Maiden-ingewijden?
Vermoei de ongelovigen daar niet mee dan!

quote:

---

Op zondag 14 september 2003 18:36 schreef ilona-scuderia het volgende:
Elvis Presley - Rubberneckin' (remix 2003)

---

Na een tweetal demo's nu het debuutalbum van deze Groningse death/black metal band. Waar de demo's wat saai waren, is dit album een verrassend leuke, onderhoudende plaat.

quote:

---

Op zondag 14 september 2003 19:55 schreef DaveM het volgende:

[..]

'Listening with Nicko' bedoel je ?

---

Ik ontdekte deze aardige Franse technische/progressieve death metal band dmv "Killing Process", en vond afgelopen donderdag de onder eigen beheer uitgebrachte plaat "Hell On Earth" voor 4 euro in de sale-bakken bij King Kong Records. Een aangename verrassing!

Ik zit nu aan een godsgruwelijk groot stuk werk voor statistiek, wat verlicht wordt door Walkabout van de Red Hot Chili Peppers.

. Geniale bassist is Flea toch ook. .

Entombed - Left Hand Path

Een van de mijlpalen in de geschiedenis van de Zweedse death metal. Een zeer duister album dat een grote invloed heeft uitgeoefend op andere Zweedse extreme metalbands.

Death - Human

Het drumwerk en het gitaarspel op dit album zijn fenomenaal. Voorganger "Spiritual Healing" gaf al op subtiele wijze aan dat Death niet eeuwig vrij simpele death metal zou blijven spelen, maar "Human" was niets minder dan een openbaring toen het album in 1991 verscheen. Een meesterwerkje van een technische death metal band die nooit vergat dat songs ook pakkend en gevoelig dienden te klinken.

Miles Davis - Black Beauty - At Fillmore West 1970

Dubbel-cd met een live-optreden van Miles Davis in zijn 'Bitches Brew'-periode. De band bestaat verder uit jazz- en fusiongrootheden als Chick Corea, Dave Holland en Jack de Johnette. Hoog piep-knars-knor gehalte, maar voor de 'ware' liefhebber zeer genietbaar.

Polar / Still Moving
IMO een geweldig drum&bass album van Polar dus. Erg atmosferisch met als hoogtepunt(en): White Walls / The White Chamber, te vet voor woorden Voor de liefhebber

quote:

---

Op woensdag 17 september 2003 18:33 schreef Zander het volgende:
Even dit topic weer reanimeren...

[afbeelding]

Miles Davis - Black Beauty - At Fillmore West 1970

Dubbel-cd met een live-optreden van Miles Davis in zijn 'Bitches Brew'-periode. De band bestaat verder uit jazz- en fusiongrootheden als Chick Corea, Dave Holland en Jack de Johnette. Hoog piep-knars-knor gehalte, maar voor de 'ware' liefhebber zeer genietbaar.

---

Einherjer - Odin Owns Ye All

Zonder meer het minste album van Einherjer, maar slechts is 'ie zeker niet. Voor Viking Metal is het een beetje lauw en lang niet duister genoeg, maar als melodieuze metal plaat met viking thema's scoort ie desondanks een voldoende. En de melodieën zijn gewoon prima.

Ornette Coleman Trio - At the Golden Circle, vol. 2

77 minuten free jazz improvisatie, van hysterisch tot zeer rustgevend.

Harvey Milk is een band voor lieden die eens wat anders willen horen, en die de eigenzinnige, gecompliceerde klanken van bands als The Melvins, Isis en Neurosis kunnen waarderen. Van gruizende noise rock tot heftige rock 'n roll... zeer bijzondere band.

Falco - Rock me Amadeus
Geboren op 19 februari 1957 als Johann Holzel in Wenen, Oostenrijk. Scoorde een paar hits onder de vleugels van het Nederlandse productieduo Rob & Ferdi Bolland. Der Kommisar was één van de eerste nummers waar hij mee in de hitlijsten kwam, zijn teksten waren vaak een mengeling van Duits en Engels. Rock me Amadeus behaalde in 1986 de eerste plaats in de Amerikaanse top 100. Hij overleed na een auto-ongeluk in PuertaPlata in de Dominicaanse Republiek op 6 februari 1998. Falco werd 42 jaar.

Als je een beetje van 20ste eeuwse pianomuziek houdt, dan is dit een aanrader.

CD uit 2003 van de Amerikaanse speedmetalband Overkill. Ze bestaan al sinds de jaren 80 en hebben eigenlijk consequent goede platen afgeleverd, maar zijn nooit echt extreem bekend geworden zoals bijvoorbeeld Megadeth. Het geluid is een beetje typisch, het is lekker harde muziek met een typische stem die het voor je kan maken of breken.

In tegensztelling tot wat sommige kritici bewerekn vnd ik dit wel een goed album, ondajks het gemis van Darren Emerson, want vooral live erg merkbaar is. Lang leven Underworkld, en soory van alle typefouten. ik ben nou eenmaal iets te dronkem.

Ancient Rites - The Diabolic Serenades

Dit debuutalbum van Ancient Rites is erg bijzonder, omdat ze na dit album nooit weer zo'n plaat zouden maken. Wat het meest opvalt aan dit album, zijn de vocalen, die zich als vervormde, superlage grunts manifesteren. "The Diabolic Serenades" kent een zeer '80s sfeertje en geluid.

De titel dekt de lading in dit geval perfect! Diverse soorten zang (van grunts tot hoge heavy metal achtige uithalen), veel tempowisselingen, acoustische gitaarstukken en prachtige melodieuze gitaarriffs sieren dit ultieme stukje "progressieve deathmetal".

Beter heb ik het zelden gehoord!

Heb de CD gisteren voor mijn verjaardag gekregen
HEERLIJKE rock 'n roll is het, ben helemaal uit mijn dak gegaan bij hun optreden op Werchter in juni, ze hebben ook op Lowlands gestaan. Die lui weten van elk optreden een festijn te maken, maar op CD blijkt het ook een groot feest te zijn. Als je ze nog niet kent: hier kun je wat dingen beluisteren.
Fantastisch om mee wakker te worden zo op een katerige zondagmiddag

Vette funky electro 'pop' met een jaren 80 sausje afkomstig van de Brit Jaques Lu Cont.

Blur - Leisure
Debuut van de Londense band uit 1991. Blur wordt vaak genoemd in het rijtje bands uit Manchester dat een gelijksoortige muziekstijl maakte (Stone Roses, Inspiral Carpets enzo). In tegenstelling tot de bands uit het Noorden wist Blur zich echter wel verder te ontwikkelen, en nieuwe paden in te slaan. Beste nummer op deze cd is zonder twijfel There's no other way, dat ook na 12 jaar nog fris klinkt.

All about Eve - Return to Eden

Een album met oude opnamen, demo's, b-kantjes... altijd leuk. Wat het helemaal de moeite waard maakt is dat er ook de volledige debuut EP 'D for Desire' opstaat (ooit op een platenbeurs zien staan voor een bedrag met 3 cijfers), die klinkt donkerder dan wat ze daarna deden. Op hun eerste album is het toch duidelijk folkrock terwijl het toen nog gothic/ne wave was, duidelijk beinvloed door oa. Siouxie en Cranes.

Het nieuwe Morbid Angel album, dat me met elke luisterbeurt weer beter bevalt.

Cranes - EP collection (disc 1)

Dubbel cd van The Cranes waarop de meeste nummers van hun ep's/12" staan. Op bijna chronologische volgorde. Ik heb nu cd 1 opstaan oftewel het echte beginwerk.
Rustig maar toch herrie, zweverig, veel vreemde geluidjes waarvan je de helft niet eens hoort, tenzij je een koptelefoon ophebt of in de auto zit. Heerlijke 90's gothic. En de stem van Allison Shaw... super.

Op dit moment speelt een van de beste tracks: Heaven or bliss.

De eerste single van het nieuwe album van Limp Bizkit, 'Results May Vary'.
Of je het nu haat of geweldig vindt, het is niet te ontkennen dat Limp Bizkit, samen met bands als Linkin Park een belangrijk aandeel heeft gehad aan de huidige enorme populariteit van de commerciële crossover van metal en elektronische elementen; beter bekend als nu-metal.

Ook dit nummer beukt er vanaf het begin stevig op los, met stampende gitaarrifs en de kenmerkende combinatie van grunt-achtig geschreeuw en melodieuze zang van Fred Durst, overgoten met een glad productiesausje.

Snelle Zweedse death/black, met wat synths en gierende solo's. Schitterende songs. Luciferion is een totaal ondergewaardeerde band, die hopelijk met deze nieuwe release hoge ogen gaat gooien.

AC/DC - Stiff Upper Lip (cd)

Het 15de studioalbum van AC/DC uit 2000. Niet hun beste album, maar toch een aardige rocker en hier en daar een beetje bluesy, maar niet echt composities die uitblinken in originaliteit ofzo. Gewoon lekkere muziek om mee wakker te worden.

One-T ft. Cool T. - The Magic Key

De eerste twee singles van de Franse One-T hadden de typische wollige Franse club-sound, deze derde is meer een poppy R&B/Hiphop nummer.
Wat de vorige nummers ook zo sterk maakte is echter gebleven: een simpel maar o zo aanstekelijk melodietje.
De videoclip in potloodtekenstijl bij dit nummer is ook erg leuk.

Iron Maiden - Powerslave

Uit de glorieuze periode van de aanhoudende Maiden-klassiekers, met geweldige nummers als "Aces High", "2 Minutes to Midnight" en "Rime of the Ancient Mariner".

Eclipse - The Act of Degradation

Lekker vloeiende plaat vol Limbonic Art-achtige black metal, met een zeer bescheiden symfonisch karakter. Ondanks het wat houterige drumcomputertje een vrij sfeervolle plaat, van een ondergewaardeerde Poolse band.

Immolation - Unholy Cult

Voordat de nieuwe Morbid Angel in de winkels lag, was er bijna geen recent death metal album dat ik grijs draaide... behalve deze dan. Ongetwijfeld het death metal hoogtepunt van 2002.

Het laatste studioalbum van de Fields in de oude bezetting voor hun split-up in de jaren 90, maar ze zijn nu weer min of meer terug (eigenlijk ook nooit echt weggeweest), maar dan met wat andere leden hier en daar.

Dit is een erg dromerig album, mooie diepe vocalen, meeslepende muziek op een album dat eigenlijk alleen op te vatten is als één geheel.

Ook de cover is een juweeltje, ik ben nog steeds niet precies zeker van wat er op staat, maar er zijn duidelijke parallellen te trekken met de clip van Psychonaut.

Een van de hoogtepunten van de gothicrock, dat is misschien wel een mooie omschrijving voor dit album.

Debuutalbum uit 1996 die eigenlijk toch heel erg anders is als de nickelback die mensen nu kennen.Door allmusic aangegeven als alternative metal/postgrunge en dat klopt wel redelijk ja.Misschien in 1996 niet erg opvallend door de grote overvloed van zulke bands maar dit klinkt toch erg lekker.Zware rock riffs,lekkere bass.Niet erg speciaal maar wel leuk.

come on y'all let's rock ya rock ya ...

Ultimate drive.. deze track

Vanmiddag deze lp uit de knakenbak gevist bij de lokale kringloopwinkel, omdat Jerry Garcia pedal steel gitaar speelt, volgens de hoes. Even vreesde ik het ergste, aangezien de band op de hoesfoto er uit ziet als een stel losgeslagen redneck hillbillys. Maar bij eerste beluistering is dit eigenlijk wel een aardige plaat, met folk/country die te vergelijken is met Crosby Stills & Nash of de late Byrds.

Vond verder vanmiddag ook nog een lp van Ian Matthews Plainsong en een Ike & Tina Turner-verzamelaar met "Bold Soul Sister" erop (schijnt nog geld waard te zijn, maar goed: ik heb er zelf een euro voor betaald)

Pain of Salvation - One Hour by the Concrete Lake

Als ik een favoriete prog-metal band moet noemen, verwijs ik naar Pain of Salvation. "One Hour By the Concrete Lake", het debuutalbum, is niet het sterkste album van de band, maar wel een aanrader voor zij die de band dmv meer recente albums leerden kennen.

Killswitch Engage - Alive or Just Breathing

Laat je niet misleiden door de onterechte nu-metal tag en de single "My Last Serenade", deze band zet een stevige pot melodieuze metalcore neer. Soms zeer groovend, soms zeer thrashy. Mooie zuivere zanglijnen ook.

Magellan - Hour of Restoration

Uit deze plaat is duidelijk op te maken dat het hier om een debuut gaat, maar het is zeker een sterk staaltje Yes-achtige prog-rock. Vooral het vijftien minuten durende "Magna Carta" kent sterke momenten.

De eerste echte psychedelische plaat ever, het debuut van ^The Thirteenth Floor Elevators uit 1966. Uitgekomen toen de Beatles en The Beach Boys hun eerste trips nog moesten slikken.

Ja, een Electric Jug klinkt zo gek nog niet. Vooral als de toonhoogte afhangt van de hoeveel wiet die er in zit.

Even lekker rustig wakker worden na een lang weekend met het geweldige unplugged album van Alice in Chains. Eeuwig zonde dat het wat minder is afgelopen met Layne Staley, een van mijn favoriete zangers.

Hagalaz' Runedance - Volven

Lekkere sfeervolle, dromerige oer-Germaanse pagan/folk. Uitgekomen op Well of Urd, een zeer gaaf sublabel van Hammerheart. Dat zal wel met Hammerheart ten onder zijn gegaan, ben ik bang...

Tribe - Abort

Amerikaanse band die ergens tussen de shoegazers en britpop zit, maar uit de VS komt. Beste nummer vind ik het titelnummer wat lekker klagend scheurt qua gitaren.

edit: bij nadere beluistering zit er ook wel een hoop new wave in waarbij Motels de eerste vergelijkende naam is die in me opkomt.

beetje mislukte post dit. kende het album minder goed dan ik dacht

[Dit bericht is gewijzigd door ranja op 30-09-2003 00:23]

Ik luister op dit moment naar een nummer van Travis Morrison, voorheen zanger van The Dismemberment Plan. Het gaat om een demo die hij via zijn website beschikbaar gesteld heeft en legaal en gratis kan worden gedownload, en die eigenlijk verrassend sterk is, zeker bij meerdere draaibeurten.
Degenen die The Dismemberment Plan een warm hart toedragen of niet vies zijn van wat indiepop (of gewoon nieuwsgierig zijn), zou ik willen aanraden om dit nummer eens te beluisteren.

Devin Townsend - Terria

Een van de top-platen van 2001. Heerlijke volgemetselde progressieve metal, met verrassend catchy melodieën. Altijd weer boeiend om Townsend's vette lagen van muziek en klanken te doorgronden.

Ulver - Silence Teaches You How to Sing

Een zeer rustgevend glitch nummer van 24 minuten, van de meesters van de muzikale metamorfose. Vreemde geluiden, vreemde vocalen. Plus: Ik heb nog nooit het geluid van een opstartende computer zo goed in een nummer gebruikt zien (horen?) worden.

Bolt Thrower - War Master

Het Britse Bolt Thrower is nooit een van de bruutste, meest technische of meest afwisselende death metal bands geweest, maar de band heeft altijd goed doorgehad hoe sfeervolle, duistere death metal hoort te klinken. "War Master" is een album dat ik nog verrassend vaak opzet, om weer terug in de tijd te reizen naar de periode waarin ik m'n eerste stappen in het extreme metal genre zette.

Ligeti - Works for Piano

Ligeti is een modern 20ste eeuws componist met zeer verrassende composities. Op deze cd staan voornamelijk etudes welke zorgen voor een pianospektakel. Ze vergen het uiterste van pianist en misschien ook wel van luisteraar. Na korte stukken met pianogeweld, wordt het afgewisseld met stukken waarbij je in een bodemloze put lijkt te vallen, waarna je weer opstijgt in een droom.

Zeer fascinerende muziek.

Nieuwe single van de amerikaanse metalband Iced Earth. Een logisch vervolg op voorgaan album Horror Show qua sound. Qua texten is het compleet anders. Dit nummer gaat het wraak-gevoel wat bij (zo ongeveer alle) Amerikanen speelt sinds 11 september 2001.

Oauw... om ff te vieren dat ik vandaag mijn kaarten in de bus had voor haar concert a.s. zaterdag Great Liz, hope to meet ya!

Alastor - Hellward

Lekkere retro black/thrash, met teksten die volledig in de Portugese taal geschreven zijn, iets wat je niet vaak aantreft bij zulke bands. De sound is toepasselijk rauw en smerig, een toonbeeld van een Barbarian Wrath-band.

Eigenlijk is het idee een beetje raar. Een piano met klemmen en andere atributen bevestigd op de snaren, waardoor het geluid primitief aandoet. Het lijkt in deze muziek soms ook meer om het ritme te gaan dan om de klank.

Toch is het heel sfeervol. Het klinkt vooral erg spannend.

Beter bekend als "dat mooie nummer van de Donnie Darko-soundtrack".
Prachtige tekst, prachtige muziek, prachtige sfeer (en een prachtige film)...
_{Oja, en een prachtige acteur.}

And I find it kind of funny, I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying are the best I've ever had
I find it hard to tell you, I find it hard to take
When people run in circles it's a very very mad world

Van het nog niet uitgebrachte album In Time: The Best of REM 1988 - 2003, dat is uitgebracht omdat R.E.M. 15 jaar bij Warner Bros. zit. De single komt over ik dacht twee weken in de winkels, en het album komt 28 oktober uit, nog even wachten dus.

Dit nummer is nog nooit op een album gezet, maar het wordt regelmatig live gespeeld. Een typisch R.E.M. geluid dat ons allen bekend zal zijn

En dan het gebruikelijke plaatje:

Massive Attack - Protection

Niet het beste werk van Massive Attack, maar desondanks zeer sterk. Met geniale nummers als "Sly" en "Spying Glass".

Burzum - Burzum/Aske

Black Metal met hoofdletters B en M. Een van de grondleggers van de Noorse Black Metal. Rauw, duister.
(ja, anderen kunnen hier geheid een beter verhaaltje bij verzinnen)

The Datsuns - The Datsuns

Zelden zoveel rockclichés op 1 cd gehoord. Iemand van amazon noemde het 1 van de slechtste garageplaten die er op dit moment is. Hij heeft vast wel gelijk, alleen ken ik niet veel garage platen en vond ik de Datsuns op Lowlands een puike show weggeven. Een bijzondere plaat is het niet maar erg lekker wel, ik voorspel dat deze over een paar jaar overal in de aanbiedingenbakken ligt...

Dubbel-cd van de Amerikaanse thrash (nou ja, nu misschien niet meer en er zit ook veel andere zooi tussen, who cares)-metalband onder leiding van Jon Schaffer. Dit is een dubbel-cd met daarop nummers van hun eerste 3 albums, maar dan opnieuw ingezongen en hier en daar een aanpassing.

quote:

---

Op donderdag 2 oktober 2003 19:21 schreef Seborik het volgende:
Iced Earth - Days of Purgatory

Dubbel-cd van de Amerikaanse thrash (nou ja, nu misschien niet meer en er zit ook veel andere zooi tussen, who cares)-metalband onder leiding van Jon Schaffer. Dit is een dubbel-cd met daarop nummers van hun eerste 3 albums, maar dan opnieuw ingezongen en hier en daar een aanpassing.

---

[Dit bericht is gewijzigd door GSX-MAN op 02-10-2003 19:30]

Ouwe semi-gabberplaat (toen erg commercieel), waarin een hondsdolle idioot het liedje zeg ken jij de mosselman "zingt".
Erg leuk om na 8 jaar weereens terug te horen.

[Dit bericht is gewijzigd door GSX-MAN op 02-10-2003 19:31]

quote:

---

Op donderdag 2 oktober 2003 19:30 schreef GSX-MAN het volgende:
Mosselman: Mosselman

---

quote:

---

Op donderdag 2 oktober 2003 19:30 schreef Seborik het volgende:

[..]

Nieuwe stijl, met info dus...

---

Electronische beats met gregoriaanse zang. Lekker rustig. Hier heb ik ooit eens een bandje van gekregen van mijn zus.

The Pogues - The Very Best Of

wooh erg fijn deze. Doet me denken aan mijn vakantie in Ierland, geweldig land, hopelijk volgend jaar er weer heen. The Pogues zijn genieten en ook zeer geschikt bij een feestje. De eerste Pogues cd die ik kocht

tja wat kan ik er verder van zeggen...ohja Shane MacGowan heeft zelfs een eigen B&H topic: deze

Lekker vettige, AC/DC achtige rock, met simpele, amerikaanse teksten. Dit nummer begint met een vrij plastische beschrijving van een ik-persoon die thuiskomt en zijn vrouw aantreft met 2 andere mannen. Hij pakt zijn .44 en is blij 'm eindelijk te kunnen gebruiken.

Solefald - Neonism

Zonder meer een van de meest gewaagde avantgarde metal albums. Elk Solefald album is ijzersterk, maar deze vind ik erg speciaal omdat het zo'n dikke middelvinger is tegen alle true (black) metal puristen. Echt de meest onwaarschijnlijke stijlen worden gecombineerd, bijvoorbeeld van een razend black metal stuk ineens naar een stuk trip hop met raps. Een geweldig meesterwerk.

quote:

---

Op donderdag 2 oktober 2003 22:35 schreef Summoner het volgende:
[afbeelding]

Solefald - Neonism

Zonder meer een van de meest gewaagde avantgarde metal albums. Elk Solefald album is ijzersterk, maar deze vind ik erg speciaal omdat het zo'n dikke middelvinger is tegen alle true (black) metal puristen. Echt de meest onwaarschijnlijke stijlen worden gecombineerd, bijvoorbeeld van een razend black metal stuk ineens naar een stuk trip hop met raps. Een geweldig meesterwerk.

---

*speelt* Vader - Wings

Een mooi ingetogen rock-album. Perfect voor op een koude herfstavond op een zolderkamertje.

Lou Reed heeft dit jaar nog getoured met z'n album The Raven naar Edgar Allen Poe.

Het album Berlin uit 1973 is een must have van deze man.

ik luister dus de briljante cd: Woodtemple - Feel the anger of the Wind

een MUST have voor alle black/pagan metal liefhebbers, verder ook leuk voor mensen die van sfeermuziek houden, want zo hard en ruig is 't allemaal niet

Morbid Angel - Heretic

Wederom naar deze geweldige nieuwe death metal plaat, waar ik geen genoeg van kan krijgen! Het death metal genre is tegenwoordig maar een saai collectief, wat vooral komt door de maandelijkse release van een handvol middelmatige albums, maar gelukkig zijn er bands als Morbid Angel die het bestaansrecht van het genre nog maar eens aantonen.

Beatnuts zijn een Amerikaanse hiphop-groep en dit is een lekker verzamelaartje met hun "grootste hits" die ik vandaag for cheap heb gekocht bij de MediaMarkt. Tekstueel is het allemaal niet erg geinspireerd (de gebruikelijke ingredienten: guns, drank, drugs en chicks), maar de produkties zijn wel moddervet, veel vage samples en diepe bas & drums. En soms is pretentieloze feestmuziek ook wel lekker.

Tearstained - Suicide Trilogy pt. III: Final Thoughts

Stel je een mix voor van Mercyful Fate en Bathory, en je hebt een goed idee van hoe Tearstained klinkt. Deze eenmansband van de Amerikaan Mikael (ook Night Conquers Day en nog een handvol andere bands) kent als voornaamste thema's zelfmoord, nihilisme en paranoia. Niet echt thema's waar ik mezelf mee kan identificeren, maar soms is pretentieloze zelfmoordmuziek ook wel lekker.

Kyuss - Blues For the Red Sun

Allmusic noemt dit album het hoogtepunt van de Kyuss-discografie, maar zelf prefereer ik "Welcome to Sky Valley". Dat neemt niet weg dat "Blues For the Red Sun" een geweldig album is, het heeft namelijk alles wat Kyuss groots maakte.

The Dillinger Escape Plan - The Dillinger Escape Plan

Het vroegste werk van deze geniale technische neo-hardcore band. De nummers van deze EP zijn niet zo complex en mathematisch als bijvoorbeeld het materiaal van het verbluffend goede "Calculating Infinity", maar voor liefhebbers van technische, nerveuze hardcore-geörrienteerde muziek is dit een must.

December - The Lament Configuration

Krachtige mix van technische metal en moderne hardcore. Technisch dik in orde, 'gevaarlijke' songs en zeer venijnige vocalen.

Geproduceerd door Devin Townsend.

Doe Maar - Hees van Ahoy

In 2000 maakte Doe Maar een eenmalige comeback waar erg veel belangstelling voor was. Ze speelden voor 173.634 mensen in Ahoy (niet in 1 keer) en maakte een studioplaat: Klaar. Deze cd bevat opnamen van 1 van de Ahoy-optredens. Weinig nieuw werk en veel gouwe ouwe. Zeer luisterbaar

The Rolling Stones - The Rolling Stones, Now!

Tweede plaat van de Stones met nog veel covers waaronder Everybody Needs Somebody To Love en Little Red Rooster. Geleend bij de bieb en dit is dus een Japanse versie (ik weet niet of het bijzonder is, maar wel opvallend voor een bibliotheek). Erg bluesy album.

Shostakovich - The Film Album

Ik heb een andere cover dan deze, maar het is dezelfde muziek. Gedirigeerd door het Concertgebouworkest o.l.v. Ricardo Chailly, echte kwaliteit dus.

Het volgende is erop te vinden:

quote:

---

1. The Counterplan, op. 33: Presto
2. The Counterplan, op. 33: Andante
3. The Counterplan, op. 33: The Song Of The Counterplan
4. Alone, Op.26: March. The Street
5. Alone, Op. 26: Galop
6. Alone, Op.26: Barrel Organ
7. Alone, Op.26: March
8. Alone, Op.26: Altai
9. Alone, Op.26: In Kuzmina's Hut
10. Alone, Op.26: School Children
11. Alone, Op.26: Storm Scene: Storm Breaks
12. Alone, Op.26: Storm Scene: Snow Storm
13. Alone, Op.26: Storm Scene: Calm After The Storm
14. The Tale Of The Silly Little Mouse, Op. 56: The Tale Of The Silly Little Mouse
15. Hamlet, Op.116: Introduction
16. Hamlet, Op.116: Palace Music
17. Hamlet, Op.116: Ball At The Castle
18. Hamlet, Op.116: Ball
19. Hamlet, Op.116: In The Garden
20. Hamlet, Op.116: Military Music
21. Hamlet, Op.116: Scene Of The Poisoning
22. The Great Citizen, Op.55: Funeral March
23. Sofia Perovskaya, Op.132: Waltz
24. Pirogov, Op.76A: Scherzo
25. The Gadfly, Op.97: Romance
26. Pirogov, Op.76A: Finale

---

Waanzinnige 8 uur lange set van Tiësto! Nu in de mix: Accadia - Into The Dawn. Krachtig, meeslepend, duister, bombastisch en dreigend. In mijn ogen één van de beste "trance" nummers ooit gemaakt!

Daft Punk - Homework

Leuke gevarieerde alternatieve dance, met kleinschalige hits als "Da Funk" (van die leuke clip van een zielige man met een hondenkop) en "Around the World".

Soundgarden - Superunknown

Dit is zo'n album dat ik sinds jaar van uitgave (1994) nog met een zekere regelmaat draai. "Superunknown" heeft erg veel te bieden. Sterke, pakkende nummers, Cornell op z'n best, maar vooral het heerlijk volle, zware gitaargeluid. Ik denk niet dat ik ooit genoeg van dit album krijg.

Shostakovitch - Symfonie no. 13

Deze symfonie stamt uit 1962. Het werk wordt gekenmerkt door het gebruik van koren in elk van de vijf delen, donkere klanken en een zwaar dramatische aandoening. De orkestratie is werkelijk groots in omvang evenals het koor. Niet zo gek ook, de symfonie draagt de naam "Babi Yar" en dat is een ravijn vlakbij Kiev waar in de tweede wereldoorlog ruim 100.000 Russen zijn vermoord.

Er zijn vijf beladen gedichten gebruikt als tekst. De eerste tekst veroordeelt het antisemitisme. De andere handelen over het politieke klimaat in het Rusland van die tijd, een stiekeme aanklacht tegen de onderdrukking van het communisme.

Wereldnummer van het album "Unorthodox". Edge Of Sanity wist als één van de eerste death metal bands ook andere invloeden te combineren met deze extreme muziekstijl. Mooie logge riffs, scherpe solo's, emotionele en ruige zang met hier en daar een cello en een piano. Na dit album is Edge of Sanity een ietwat andere (lees: melodieuzere) weg ingeslagen, wat overigens ook weer een paar mooie albums op heeft geleverd!!!

Darkane - Insanity

Als het intro-nummer "Calamitas" begint krijg je eerst het idee dat je naar "V: The New Mythology Suite" van Symphony X zit te luisteren. Maar als "Third" begint ben je snel van deze illusie genezen. Vette moderne thrash metal on overdrive, weliswaar een typisch Nuclear Blast product, maar onmiskenbaar goed.

Album uit 1996 van de Amerikaanse band Prong. Het heeft wat industrialelementen en is verder lekker hard en ruig.

Helaas niet gezien op Graspop dit jaar, want ze speelden tegelijk met Finntroll.

De titel doet het al vermoeden, we hebben het hier over zéér donker gespuis, ditmaal uit Brazilië! Eigenzinnig, donker, dreigend en rommelig en rammelend aan alle kanten, maar zó puur en evil gebracht dat je er bijna bang van word! In de tijd dat dit uitkwam hadden de blackmetal bandjes van nu alleen nog maar geslachtsgemeenschap met hun Pampers en zouden ze eens een voorbeeld moeten nemen aan dit donkere gezelschap!!!

quote:

---

In de tijd dat dit uitkwam hadden de blackmetal bandjes van nu alleen nog maar geslachtsgemeenschap met hun Pampers en zouden ze eens een voorbeeld moeten nemen aan dit donkere gezelschap!!!

---

Centraal Mystifier topic: Mystifier

Ik hou het kort: dit is samen met "Confessions Of A Serial Killer" van Gorefest het beste death metal nummer ooit gemaakt op de Nederlandse aardkorst!

Daar wil ik nog aan toevoegen dat ik vind dat Sinister nooit meer het hoge niveau van "Cross The Styx" gehaald heeft!

Cathedral - Endtyme

Het album waarmee Cathedral terugkeerde naar de duistere, trage doom van de eerste twee albums, maar dan een stukje zwaarder. Ook al was de vrolijke '70s stoner-achtige rock periode met "Endtyme" officieel afgesloten, zijn er duidelijk nog wat elementen uit die fase blijven hangen.

De band met, in mijn ogen, het mooiste bandlogo wat er is! Eerste album zonder zanger Darren White, aan wie ik eerlijk gezegd de voorkeur geef. Desondanks weer een erg goed album met veel sfeer, maar ook het stevige zware hakwerk wordt niet vergeten! Eerlijk gezegd ben ik na dit album de band uit het oog verloren......

Beetje experimentele elektronische muziek.

Autechre
Autechre - Gantz graf

Wel leuk zo af en toe, niet echt superorigineel, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Het is een EP uit 2002 met daarop de nummers _Gantz_Graf_, _Dial_ en _Cap.IV_. Die tweede is m'n favoriete track op deze plaat. De eerste heeft wel wat weg van Zorn's experimenten op Songs from The Hermetic Theater.

Genre: Trance
Deze heb ik net binnen, ik heb hem nog niet helemaal geluisterd, maar wat ik ervan hoor is zeker goed! Bekendere nummers als "Nothing but you" (single geweest), "Connected" (bekend van Motorola reclame) en "Time of our lives" (nieuwe single) maken dit een steengoed trance-album

Geweldige zangeres die ontzettend mooie nummers heeft!

np flotsam and jetsam-I.A.M.H.

Laatste nummer van de cd my god.Eerst een lang acoustische instrumentaal stuk en daarna nog met zang.Klinkt iig erg goed.

Nummer van de geweldige cd "Wildhoney" waarop Tiamat steeds verder experimenteerde en nog verder verwijderd raakt van de death metal van de eerste twee albums. Heerlijk sferisch nummer met vette gitaarriffs en diverse intermezzo's en koortjes. Na "Wildhoney" is Johan Edlund (lees: Tiamat) mij wat te veel aan het experimenteren geslagen en heb ik de band links laten liggen.........

Vesperian Sorrow - Psychotic Sculpture

Aardige symfonische black metal cd. Niet bijster boeiend, maar geen slechte keuze als je eens zin hebt in deze stijl.

Alternatieve mix, mist nog wat achtergrondkoortjes en soundeffects - een van m'n favoriete Beatle-nummers op dit moment

Geweldig epos van het gelijknamige album uit 1999. Na het 34.788%...Complete debacle keert de band met dit album terug naar de muziek waarmee zij furore maakte. Geweldig slepend, sferisch en melancholisch gebracht zoals alleen Engelse bands dit kunnen.....werelds!!!

quote:

---

Out Hud could be described a number of ways in indie-speak, such as "What Tortoise might sound like if their avant-garde jazz and minimalism fixations were replaced by oddball disco and post-punk." Or maybe "Chamber post-punk that shares nothing in common with the Meters-mimic of 5ive Style and the Beastie Boys." Crazier yet, people who caught all the references in LCD Soundsystem's "Losing My Edge" might use a phrase like "This Heat meets Arthur Russell." Despite these comparisons and anti-comparisons, Out Hud is unique, and not just in the indie sense. An instrumental unit who could get by on their nimble, intricate rhythms alone, they adorn their brisk machine-drum patterns and low-slung bass lines with a wide variety of instrumentation. Spirals of guitar; patters of bongos, drawn-out notes, and percussive jabs of cello; and waves of keyboards both textural and confrontational drift in and out of a jumble that often thrives on dub production techniques (reverb, echoing snares, unexpected surges of sound). This, the group's bizarrely titled full-length debut (stranger still are the song titles), is an incredibly creative fusion of several styles of music that winds up sounding like no one else in particular. The obvious references to inspirations are few and few between, and any comparisons have more merit in approach than sound. This 40-minute series of fluid, labyrinthine passages is equally cerebral and hip-shaking, with pulsating grooves and webs of intricate adornments tangling for an otherworldly type of psychedelic dance music. People who had been snapping up this group's vinyl releases prior to this long-awaited full-length can prove once and for all that the slobbering wasn't a put-on. Andy Kellman

---

[Dit bericht is gewijzigd door Grobbel op 05-10-2003 23:31]

Van Pitchfork kreeg deze plaat een 9,5. Redelijk terrecht vind ik, het is namelijk een heel goede pop plaat. Weinig origineel misschien, alhoewel ik de arrangementen wel apart vind (en met apart doel ik op de goede invulling van hoog en laag enz blabla). Dus misschien ipv de nieuwe Strokes helemaal de hemel in gaan prijzen, ook even naar deze plaat luisteren, zeker de moeite waard!

-plaatje-

[Dit bericht is gewijzigd door Z op 05-10-2003 21:31]

Het eerste nummer van het gelijknamige album van rocklegende Alice Cooper. Het album is in 1999 door Sony uitgebracht en het titelnummer was redelijk succesvol in Nederland. Al met al een redelijk rockalbum dat het niet echt haalt bij zijn oudere werk.

DJ Shadow - Entroducing...

Zal bij de meeste liefhebbers van trip-hop en experimentele 'dance' wel bekend zijn. Omschrijven heeft weinig zin, ik kan het niet beter verwoorden dan dit:

quote:

---

Using hip-hop, not only its rhythms but its cut-and-paste techniques, as a foundation, Shadow created a deep, endlessly intriguing world on Endtroducing, one where there are no musical genres, only shifting sonic textures and styles. Shadow created the entire album from samples, almost all pulled from obscure, forgotten vinyl, and the effect is that of a hazy, half-familiar dream parts of the record sound familiar, yet it's clear that it only suggests music you've heard before, and that the multi-layered samples and genres create something new.

---

Nummer van het eerste album "Tol Cormpt Norz Norz Norz" van dit sadomasochistische black / punk gezelschap uit Finland. In de tijd dat dit uitkwam zeerzeker wereldschokkend, nu voor menigeen allang voorbij gestreefd in bruutheid. Erg extreme "muziek"........

Zeer sterk prog-rock album uit 2000. Het geheel komt donker en sfeervol over. De mooiste omschrijving die ik gelezen heb was "Echolyn and Genesis meet in a Dark Alley"

Het geluid heeft ook wel wat weg van Genesis periode 70-78. Zowel de zang die een Gabriel-sfeer heeft als de muziek die ook wel richting "Wind and Wuthering" gaat.

Zeer sfeervol en sterk werkstuk

John Zorn - Cobra

Beetje moeilijk om 'in te komen', maar als je eenmaal op een lijn met de flow en opbouw van deze game piece gekomen bent, een boeiend avontuur door structured improvisation-land. Op zich is dit niet eens het 'moeilijkste' game piece van John Zorn, zo ik vernomen heb. Maar wel een van de leukste.

Met oa Derek Bailey (een improv-muzikant met wie Zorn vaker samenwerkt) en Trevor Dunn van Mr. Bungle.

quote:

---

Op zondag 5 oktober 2003 20:55 schreef Z het volgende:
The Wrens - The Meadowlands

Van Pitchfork kreeg deze plaat een 9,5. Redelijk terrecht vind ik, het is namelijk een heel goede pop plaat. Weinig origineel misschien, alhoewel ik de arrangementen wel apart vind (en met apart doel ik op de goede invulling van hoog en laag enz blabla). Dus misschien ipv de nieuwe Strokes helemaal de hemel in gaan prijzen, ook even naar deze plaat luisteren, zeker de moeite waard!

[afbeelding]

-plaatje-

---

Overigens komt die 9.5 ook weer niet helemaal uit de lucht vallen, het was al een tijdje bekend dat Ryan Schreiber (de grote wigwam achter Pitchfork) bijzonder gecharmeerd was van deze al maanden geleden gelekte Wrens-plaat; lof die hij niet onder stoelen of banken stak in nieuwsberichten over de band. En toen de review van deze al begin september uitgebrachte CD wel erg lang op zich liet wachten, grapte iemand op het onofficiële Pitchfork-forum dat Ryan's "!"-toets kapot gegaan was... Dus wel een enigszins voorspelbare score, maar daarom zeker niet minder interessant.

[Dit bericht is gewijzigd door Grobbel op 05-10-2003 23:26]

Warlust - Blood on my throne

Gelukkig is deze cd vorige maand dan toch uitgebracht! Imo heeft deze band te kort bestaan, maar volgens de site is er goed nieuws voor een vervolg van een paar leden in een nog extremere en rauwere BM-band

Een oudje alweer, maar 1 van de meest duistere tribal/progressive CDs die ik ken, in 1 woord fantastisch ! (Op cd 2 hebben de heren het zelfs aangedurfd om een soort van Shaka Zulu achtig nummer er doorheen te mixen, gedurfd en zeer geslaagd !!)

In Gowan Ring - The Glinting Spade

quote:

---

The Glinting Spade is a very relaxing, laid-back kind of album. The music is slow, brooding and entrancing, and features a number of almost ambient soundscapes. In other words: it has all the time of the world to get where it is supposed to go. The primary element here is the voice of B'eirth, who is also the mastermind behind In Gowan Ring. His singing is ungraspable, yet perfect in a weird, outerwordly fashion. Sort of elfish, actually.
For the most part, the music of In Gowan Ring revolves around lengthy acoustic segments, with B'eirth singing simple but beautiful melodies on top of them. On the background there are always interesting, subtle details present, which (hopefully) causes the experienced listener to realize that these segments may appear basic, but that they hold a world of details you can only remotely touch on your first listening session. More spins of this gem of an album definitely reward.
There are some typical folk parts to be found on The Glinting Spade, which occasionally force themselves to the surface. Really excellent stuff. For example, the lengthy "Cipher's String on the Tree" ends with a piece of Celtic music suddenly shoved aside by a recording of total street folk. These kinds of totally unanticipated changes of direction occur throughout the album, making it a fascinating listening experience. The long soundscapish parts, however, can cause your mind to drift, so it important that you allow yourself to drift within the boundaries of the music, but try to take notice of the music as well, as a more structured piece of music is waiting to make it's appearance.

---

geezer-Catatonic eclipse

Band van sabbath bassist geezer butler.Met fear factory zanger burton c beel op zang.Moderne thrashmetal met wat industrial invloeden.Leuk om te horen dat iemand na al zo'n 25 jaar in het vak te zitten toch nog vernieuwend kan zijn.Alleen jammer dat ik de cd's maar nergens kan vinden.

Carl McCoy & New Model Army - The Passenger

Een cover van het wereldberoemde nummer "The Passenger" oorspronkelijk van Iggy Pop. Het nummer is afkomstig van het album "Lust for Life" uit 1977.

Deze versie niet. Hij stamt uit het begin van de jaren '90 van een optreden in Duitsland.

Ondanks de redelijk slechte geluidskwaliteit overheerst toch de zeer typische stem van Carl McCoy en dat is cool, want ik ben een fan.

Blues met een beetje veel Gary Moore-achtige galm, vind ik niet zo, maar het is wel genietbaar

_{en vol}