Zwanger... en dan gaat het mis (2)

quote:

Op dinsdag 20 februari 2007 12:14 schreef jellyrose het volgende:
Pfoe Simmu, wat vervelend dat er nog niet echt iets gebeurt en dat een curettage niet de beste oplossing voor je is ivm verdoving. (En mocht je alsnog een curettage moeten ondergaan ga dan ajb wel voor volledige narcose!) Veel sterkte nogmaals

Wat een ramp dit Simmu, ik vind het echt heel erg voor je. Ik weet niet of je ook allergisch bent voor een ruggeprik, maar ik heb zelf een curretage ondergaan met ruggeprik. Ik weet niet waarom Jelly je aanraadt om het onder volledige narcose te doen, misschien haar eigen ervaringen of om het emotionele aspect, maar qua ingreep is een curretage met een ruggeprik echt heel goed te doen en voorbij voordat je er erg in hebt. (Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat dit 5 weken na een bevalling was omdat er een stukje placenta was blijven zitten.)
Ik wens je heel veel sterkte komende tijd.

Een curretage na een miskraam wordt volgens mij onder algehele narcose gedaan idd om het emotionele aspect.

Zou heel goed kunnen Leah... is natuurlijk ook wel heel erg heftig. En als ik Simmu's post nog eens overlees, is dit voor haar ook sowieso geen optie. Ik herkende haar angst voor de curretage en ik trilde ook zowat van de operatietafel af (tenminste alles wat nog bewegen kon na die prik). Wilde een hart onder de riem steken wat betreft het praktische gedeelte, hoewel dat waarschijnlijk maar een futiliteit is bij het verliezen van je kindje. Had misschien ook beter niet kunnen posten.

Tering Simmu...wat erg.
Ik heb jouw verhaal pas net gelezen. Ik ben zelf erg geschokt door het verhaal dat zich persoonlijk bij ons in de familie afspeelde. Zelfde verhaal eigenlijk. Op de scan was er te lang niets veranderd....
Ik vind het zo erg voor je,
en ja Cloarie en Leah jullie ebben gelijk er is geen graadmeter voor de graad van ellende.

Het is voornamelijk het emotionele aspect inderdaad, maar mij is toen ook verteld dat omdat de gehele zwangerschap nog in tact was (of nou ja, in mijn geval dus het vruchtzakje / weefsel) het ook met een ruggeprik nog een pijnlijke/gevoelige procedure kon zijn.

Mijn buurvrouw is verpleegster in het ziekenhuis waar ik ben geweest en zij vertelde me ook dat algehele narcose tegenwoordig ook een voorzorgsmaatregel omdat het blijkbaar nogal eens voorkomt dat een vrouw tijdens de behandeling in paniek raakt en het voor de arts onmogelijk maakt de operatie uit te voeren. (En daar kan ik me idd iets bij voorstellen)

Ik wil Simmu idd ook niet bang of nog verdrietiger maken, maar ik kan alleen maar zeggen dat alhoewel ik doodsbenauwd was voor de algehele narcose het nooit en te nimmer met alleen een ruggeprik had gedaan.

Meid, nogmaals heel veel sterkte, het is echt niet niks

quote:

Op dinsdag 20 februari 2007 22:41 schreef Mammietje het volgende:
Zou heel goed kunnen Leah... is natuurlijk ook wel heel erg heftig. En als ik Simmu's post nog eens overlees, is dit voor haar ook sowieso geen optie. Ik herkende haar angst voor de curretage en ik trilde ook zowat van de operatietafel af (tenminste alles wat nog bewegen kon na die prik). Wilde een hart onder de riem steken wat betreft het praktische gedeelte, hoewel dat waarschijnlijk maar een futiliteit is bij het verliezen van je kindje. Had misschien ook beter niet kunnen posten.

Natuurlijk moet je dat wel gewoon posten! Dat is toch jouw ervaring? .

Ik heb twee miskramen gehad, waarvan 1 natuurlijk (en dat was nogal een slepende toestand, duurde al met al bijna 4 weken). Toen de zwangerschap daarna weer niet goed bleek ben ik daar geen enkele discussie over aan gegaan. Ik wilde perse een curretage. Voor mij werkte dat ook geestelijk prima, maar ook dat is weer voor iedereen anders.

En paar jaar daarvoor ben ik nog een keer gecurreteerd, omdat de gyn wilde weten of er geen gekke dingen in het baarmoederslijmvlies zaten, dat zou in principe onder plaatselijke verdoving gebeuren. Ik heb toen zelf om algehele narcose gevraagd, ik zag dat nl echt niet zitten . Dat mocht, geen enkel probleem .
_{Nou heb ik ook wel een dijk van een gyn, daar heb ik ws heel veel mazzel mee.}

Er was idd nog een curretage nodig. ik was zelf zo handig om nuchter aan te komen, dus ik werd in een eigen kamertje gezet om af te wachten wanneer ik tussendoor kon. van 9 uur af. ik werd om 3 uur gehaald (tot die tijd dus nuchter gebleven, nog geen slokje water!) en het ging allemaal heel soepel. ze deden de nacose echt *alleen* tijdens de ingreep zelf, dus maar een kwartiertje of zo, en ik werd in de ok al wakkeer gemaakt. tot ieders verbazing (mijnes incluus) was ik vanaf dat moment klaarwakkeer en klaar om te gaan. volgens de narcosemeneer omdat ik heel braaf zelfs geen slokje water genomen had. ben wel wat wiebelig. om 6 uur mocht ik naar huis (na het wegknagen van 2 bruine boterhammen met kaas en koffie, man: ik snakte naar koffie!)

simmu fijn dat het achter de rug is, en dat het zo meeviel met de narcose. sterkte met het herstellen en bijkomen van alles.

Blij om te horen Simmu - wel vervelend dat je zo lang moest wachten, maar nu ben je in ieder geval van al die onzekerheid af

Fijn dat dat achter de rug is simmu. Sterkte

Sterkte Simmu. Fijn dat het goed gegaan is. Ik hoop voor je dat je geen last krijgt van napijn. De nog maar even rustig aan he.

_{En over die narcoses, ik heb ooit eens gelezen dat bij een plaatselijke verdoving er een kans is dat je kunt horen waar men mee bezig is. Om het maar even subtiel te zeggen. Ik weet niet wat daar van waar is. Maar ik vond dat zo verwarrend dat ik zeker wist dat ik dat niet wilde. Sowieso vond ik het een vreselijke ingreep, hoe klein het ook is. Ik vond het echt erg om zo overgeleverd te zijn met dat deel van mezelf. Maar ja dat andere was ook zeker geen optie.}

ik wil nog wel even kwijt dat ik niet denk dat je een prijskaartje aan pijn kan hangen. natuurlijk is er een verschil tussen een weekje overtijd zijn en dan ongesteld worden, en je kindje verliezen tijdens de bevalling. maar er zit nog een heleboel tussenin, en het doet allemaal pijn, da's maar net hoe je je erover voelt en hoe iemand het ervaart. het zijn allemaal erg ingrijpende zaken, hoever het ook was.

en ik heb nu wel erg buikpijn. het bloeden is wel helemaal gestopt. weet iemand of dat normaal is? de gyn had het over 2 weken bloeden.....

ik had na de currettage nog een paar uur verschrikkelijk veel bloedverlies en daarna was het ook vrij snel over hoor. ik denk dat de gyn het over een maximum had. houd die buikpijn maar wel even goed in de gaten. en vooral een paar dagen echt rust nemen hoor!

Ik kreeg buikpijn als ik teveel deed (en dat doe je al gauw). Gewoon even een paar dagen heel rustig aan doen, veel op de bank hangen etc. Ow ja, en vaak gaan plassen! Als ik dat een poosje ophield (vanwege te lui om van de bank te komen ) kreeg ik ook echt buikpijn.

Overigens was bij mij het bloeden ook vrij snel weg (schijnt ook iets te maken te hebben met hoe grondig ze het hebben "schoongemaakt" (sorry, klinkt heel bot, ik weet het)).

even een berichttje: ik ben maandag gewoon gaan werken/afstuderen. Hier en daar wel moeilijk, maar het gaat wel. tis allemaal erg dubbel. er zijn collega's die niets zeggen, en sommigen die me juist nadrukkelijk condoleren (meest de getrouwde exemplaren, ik werk met veel mannen)
da's aan de ene kant fijn omdat men erkent dat er toch iets ergs is gebeurd, en ik mijn ei kwijtkan, aan de andere kant overvalt het me, en condoleert iemand me, en sta ik gelijk te huilen. gister was ik 's ochtens al erg moe, en mijn partner (ook hier actief, sangdrax) had het in de gaten en had zoiets van 'de dokter zei toch ook dat je rustig aan moet doen, doe dat dan ook)

dus ben ik gister vroeg naar huis gegaan (2 uur, pauzes geskipt) en heb het zo geregeld dat ik thuis wat kan werken als ik daar trek in heb, en een vriendin die al tijden langs wilde komen gevraagd of ze geen zin had om dat die middag te doen. deed me een boel goed: we hebben lekker ranziog gedaan: coctails gedronken om 8 uur lag ik in bed, en lekker veel geslapen vannacht. vandaag de hele dag een spelletje!

ik heb echter wel wat concrete vragen over dingen als gemeenschap en zwemmen en tampons enzo: de dokter zei 'even niet', en dat snap ik, maar wanneer wel? ik merk duidelijk dat als ik moe ben er wat oud bloed en stukjes enzo uitkomen, en nu ik lekker ff rustig een beetje zit te zitten trekt dat weer weg. kan ik bv komend weekend lekker even gaan zwemmen? kan gemeenschap al? weet iemand iets? de meningen schijnen verdeels te zijn: kan varieren tot 'als het niet meer bloed' tot '2 weken' tot 'na de eerstvolgende normale menstruatie' ?

Simmu tot het bloeden is gestopt. Momenteel is je baarmoeder nog open en kans op infectie is dus groter. Als je stopt met bloeden kan je weer alles doen wat je wilt in principe.

Ik kom me hier toch ook maar melden..
Ik heb er een tijdje over getwijfeld of ik hier zou schrijven omdat ik hier nog niet zo lang kom en omdat het nog maar zo kort geleden is.. en ik het heel moeilijk vind om op te schrijven, nog lang niet verwerkt heb enzo.. maar toch wil ik het wel even kwijt..

Tot 21 weken had ik een super zwangerschap, geen pijntjes, kwaaltjes of wat dan ook.. de 20 weken echo zag er gewoon goed uit, maar in de 22e week kreeg ik helse krampen en buikpijnen, maar niet regelmatig. Wij waren natuurlijk wel bezorgd en belde de verloskundige, helemaal nog niet met het idee dat het heel ernstig zou zijn. We moesten maar eventjes langskomen in de praktijk. Daar aangekomen zei ze meteen dat het weeën waren en ik bleek al 2cm ontsluiting te hebben. Met spoed moesten we naar het ziekenhuis voor weeënremmers. Daar aangekomen kreeg ik zo'n infuus, maar het hielp niet. Ons kindje zou hoe dan ook snel geboren worden. We konden de hartslag van ons kindje zien op de monitor en die daalde en steeg telkens. We merkten aan de artsen dat ze het gewoon niet positief in zagen en weinig hoop hadden dat ons zoontje het ging redden. Na 5 uur weeënremmers, had ik toch al 9cm ontsluiting. Ze wilde dat ik wel gewoon zou bevallen, maar persweeën kreeg ik niet. De hartslag was uiteindelijk zo laag dat ze besloten tot een spoedkeizersnede. Ik denk dat ik nog nooit zo bang ben geweest. Niet zo zeer voor de keizersnede, maar of ons zoontje het zou redden. Toen mijn zoontje uit mijn buik was kregen we te horen dat ons zoontje tijdens de keizersnede toch was overleden. We gaven hem een naam Jip. Jip is geboren & overleden op 3-1-2005. 5 dagen later hebben we hem in besloten kring laten begraven, tot de begrafenis hebben we hem thuis gehad.


Lang verhaal..
Misschien een beetje chaotisch geschreven. Sorry daarvoor, maar ik moest het even kwijt. Ik heb het nog nooit op geschreven verder en er ook nog bijna nooit over gepraat, ik heb het geprobeert te 'vergeten'. Misschien hard en dat gaat natuurlijk ook niet.. dus nu schrijf ik het toch..

Jeetje Foos, wat een heftig verhaal. Ik denk dat het goed is dat je het kunt delen (hier of elders), om zo misschien dingen een plekje te geven. Kun je het wel met je partner bespreken?
In ieder geval heel veel sterkte.

_{Ik lees dit topic nu pas door en reageer nu op Foos, maar ook voor degenen die eerder een moeilijk verlies als dit te verwerken hebben gekregen}

Dapper van je dat je het op wil/kan schrijven Foos.
Wat je schrijft over "proberen te vergeten" lijkt me echt niet goed.
Wegstoppen is geen optie, alles wat er gebeurd is moet een plekje krijgen.
Veel sterkte hiermee

Ik denk inderdaad dat rouw iets is wat je moet "doorleven". Als je het wegstopt, komt het er toch een keertje uit.
Hoe is het dan de afgelopen 2 jaar met je gegaan Foos? Met jezelf en met je verwerking? En hoe kijk je er nu tegenaan?

Overigens, ik vind het ook heel dapper dat je het op hebt geschreven. Niet alleen om het kenbaar te maken, maar ook omdat je tijdens het opschrijven alles opnieuw beleeft

[ Bericht 13% gewijzigd door phluphy op 03-03-2007 19:19:58 ]

jeetje zeg foos daar word ik wel even stil van ook, wat vreselijk!

Foos goed dat je het opschrijft, het brengt je weer verder in het verwerkingsproces.

Foos