Zwanger... en dan gaat het mis...

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 22:47 schreef Pandorah het volgende:

Ik vind het dapper van je dat je je verhaal hebt opgeschreven! Iets wat in je lichaam groeit, kan jij alleen zelf ondervinden. En laat 'mensen' maar denken en zeuren... ze weten niet beter en jij wel!

Sterkte meid!

---

Natuurlijk heb ik veel verdriet gehad, vooral de eerste keer. De andere keren hield ik er al rekening mee. Natuurlijk had ik het gevoel dat mijn lichaam me in de steek liet, dat ikzelf gefaald had, vond ik het pijnlijk zwangeren te zien. Afscheid nemen van een droom, een verwachting, een leven dat had kunnen zijn, dat doet pijn. Maar in mijn gevoel waren die leventjes nog niet concreet genoeg om het verdriet te voelen dat je ervaart bij het overlijden van een persoon van wie je veel houdt. Het ergste was ik gekwetst door mensen die vonden dat ik helemáál geen recht had op verdriet, omdat je pas van een zwangerschap mag spreken na 13 weken. Tot die tijd zeurde je alleen om aandacht, of was het zelfs dubieus of je echt zwanger was geweest.

Die drie miskramen waren op rij, de vierde keer was ik weer zwanger en toen ging het wèl goed. Inmiddels is mijn dochtertje een maand oud. Vanaf de twaalfde week, toen ik haar zag zwaaien op de echo, en vooral vanaf het moment dat ik haar voelde bewegen, was ze voor mij een echt persoon. Als het toen was misgegaan was mijn verdriet heel anders en veel zwaarder en concreter geweest denk ik.

Overigens respecteer ik iedereen die het anders heeft ervaren dan ik. Ik was zelf wel verbaasd over hoe nuchter ik ermee omging. Ik kan me enorm voorstellen dat ook het verlies van een jong vruchtje enorm veel concreet verdriet kan opleveren, zeker als je lang hebt moeten wachten op een zwangerschap.

Praten over wat erger is vind ik altijd zinloos in dit soort gevallen. Verdriet en pijn zijn niet met elkaar te vergelijken en over leed kun je niet wedijveren. Maar de verhalen van Bluezz, Shmoop, Spandexus en Moussy (waarmee ik "live" heb meegeleefd) bezorgen mij echt kippenvel. Wat kan het leven soms gruwelijk oneerlijk zijn.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 22:24 schreef miss_sly het volgende:
De behandelingen en het verdriet om het verlies vond ik zo zwaar, dat ik besloten heb niet meer te behandelen; ik zal dus nooit een kindje hebben, alleen de geliefde en waardevolle herinnering aan dit kindje.

---

Het doet erg veel pijn, maar het is ook goed dat ik het eindelijk weer eens heb geuit. Ik geloof toch dat ik het niet zo heb verwerkt als ik mezelf (en de rest van de wereld) wijsmaak. Of misschien is het een tijdelijke inzinking. Of misschien blijft het altijd zo.

En nu ga ik naar bed; ik ben ineens doodop

Ik denk aan jullie en alles wat hier verteld is

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 23:10 schreef miss_sly het volgende:
Zoals ik al zei: jullie zijn allemaal lief

Het doet erg veel pijn, maar het is ook goed dat ik het eindelijk weer eens heb geuit. Ik geloof toch dat ik het niet zo heb verwerkt als ik mezelf (en de rest van de wereld) wijsmaak. Of misschien is het een tijdelijke inzinking. Of misschien blijft het altijd zo.

En nu ga ik naar bed; ik ben ineens doodop

Ik denk aan jullie en alles wat hier verteld is

---

Na een paar jaar in het mediche circuit (en daar hebben ze gelukkig de oorzaak van het misgaan ontdekt, anders had iedere zwangerschap in een miskraam geëindigd) werd mijn vrouw een week voordat de IVF behandeling zou starten spontaan zwanger.

De zwangerschap was een hel (ondanks de berg medicijnen heeft de placenta het toch begeven na 30 weken) maar na een zware bevalling en een zware couveusetijd hebben we dan toch een prachtige dochter. Van nummer twee waren we in een poep en een scheet zwanger (ik snap het nog steeds niet) en na weer een hele nare zwangerschap werd nummer 2 op tijd en kerngezond geboren. Hoewel we nu ons handen dichtknijpen met de meiden besef ik me iedere dag dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen en te hebben, en ook die miskramen hebben een plekje in ons leven, en je denkt nog vaak van "als.........."

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 19:19 schreef Rewimo het volgende:
Spandexus, wat een verdrietig verhaal... Hebben jullie nog meer kinderen, buiten Jeroen en Linda? Ik krijg uit je verhaal de indruk dat jullie slecht opgevangen zijn in het ziekenhuis, of is dat niet zo?

Het lijkt me zo moeilijk om afscheid te moeten nemen van je kindje, voor je het hebt kunnen leren kennen. Zo oneerlijk allemaal...

---

Vwb afscheid nemen. Het drama houdt niet op in het ziekenhuis. Je wil een verzorgde crematie en je koopt in een speelgoedzaak een kleine houten bolderkar om de kleine in te leggen. Dit ipv een kistje. Zegt de verkoopster nog "Veel plezier ermee" Hoewel ze nooit kon beseffen waarvoor het zou dienen, snijdt het diep in je hart en maak je je snel uit de voeten. Nog je tranen verbijtend loop je een stoffenzaak binnen om stof uit te zoeken voor het lakentje. Vraagt de verkoopster "Waar gaat U het voor gebruiken?" Uitgelegd dat het voor m'n overleden zoontje ging. De verkoopster niet meer terug gezien.
Voor mijn overleden dochter hebben we samen een kistje gemaakt en groen geschilderd met lelies en lieveheersbeestjes erop geplakt. Ondanks dat we nu een gezonde dochter hebben, besef ik me, dat het me nog steeds veel pijn en moeite kost om dit neer te zetten. Pijn slijt, maar het verdriet blijft.

quote:

---

Op vrijdag 18 juli 2003 00:11 schreef Spandexus het volgende:
mooi, maar verdrietig verhaal

---

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 19:48 schreef Bluezz het volgende:

[..]

Waar slaat dit op als ik vragen mag.

---

2 jaar geleden was een bevriend stel van ons zwanger van hun eerste kindje. Met 28 weken zwangerschap werd er geconstateerd dat de baby een groeiachterstand had. Helaas kreeg de as. mama vrijwel meteen daarna een zeer ernstige zwangerschapsvergiftiging die overging in HELPP. Om de mama te redden moest de zwangerschap afgebroken worden, maar mama's conditie was zo slecht dat ook daar haken en ogen aan kleefden.
Op een gegeven moment werd er toch besloten tot opwekken, maar nog voordat dat geregeld kon worden braken de vliezen en kondigde de baby zichzelf aan. Dit was voor de ouders een grote troost omdat het kindje dus blijkbaar zelf ook doorhad dat het niet goedging en dat ze dus niet 'actief' de zwangerschap beeindigd hebben. Van te voren was al duidelijk gemaakt dat de baby de bevalling niet zou overleven, en dat is dus ook gebeurd.
Ik zal nooit meer vergeten hoe de papa mij belde en met trots en tranen in zijn stem zei: 'We hebben een dochter, en ze is zo mooi'. Nog heel even dacht ik, zou ze het dan toch gehaald hebben?, maar toen besefte ik dat idd, ook al leefde ze niet, het was wel hun dochter.
Een paar dagen later is ze in besloten kring begraven en ik ben dankbaar dat ik daar ook bij mocht zijn, om die bijzondere ervaring te mogen delen.
Maar mijn god, het verdriet en de pijn van die 2 mensen, dat sneed echt door mijn ziel. Het zijn beelden die op mijn netvlies staan en nooit meer zullen verdwijnen. Toen realiseerde ik me pas echt, dat je vanaf de eerste dag van een zwangerschap van je kind kan houden en dat de duur en wel of niet voldragen en wel of niet leven daar niets aan af doet. De pijn is even groot.
_{Inmiddels hebben zij een dondersteen van een zoontje van 1 jaar, maar de eerste wordt niet/nooit vergeten}

2 maanden geleden heeft mijn zusje een miskraam gehad. Althans, ze was 9 weken zwanger en ging heel vrolijk samen met manlief voor de 1e echo. Deze was vroeg ivm een vakantie. Toen de echo-mevrouw het apparaat op haar buik zette zei ze gelijk: 'wat ik zie is niet goed'. Het was een zogeheten 'windei'. Er was wel een vruchtzak met water, maar het vruchtje was er niet. Waarschijnlijk is het vruchtje al na een paar dagen gestopt met ontwikkelen, maar is er niet een natuurlijke miskraam in gang gezet. Mijn zusje heeft toen een currettage gehad.
Ik was in de zevende hemel toen ze me vertelden dat ze een kindje zouden krijgen: ik zou tante worden! Ik heb dus ook wel even een potje staan janken toen ik hoorde dat het dus niet zo zou zijn deze keer.

Inmiddels heb ik op het internet vele verhalen gelezen op sites als de 'lieve engeltjes' en ik heb zo ongelofelijk veel *respect* voor alle mensen die dit soort dingen hebben meegemaakt en toch op de een of andere manier door gaan met het leven.

voor iedereen die het nodig heeft.

Wij hebben verleden jaar ook ons eerste kindje verloren na 12 weken, op 18 juli. Ik, als man zijnde, heb daar de weken/maanden daarna redelijk nuchter rondgelopen met de gedachte dat de natuur had ingegrepen en dat het allemaal wel goed was. Nu, een jaar later, vele pogingen via Clomid sessies, follikeltracing etc. die hopeloos leken begint er op emotioneel vlak het e.e.a. te veranderen, en ik denk steeds vaker in de trant van "...hoe zou het zijn geweest....etc.." en komen bij mij de tranen pas.

Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!!

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 12:22 schreef QweetNix het volgende:
Brandende ogen na het lezen van dit alles... Sterkte aan iedereen!

Wij hebben verleden jaar ook ons eerste kindje verloren na 12 weken, op 18 juli. Ik, als man zijnde, heb daar de weken/maanden daarna redelijk nuchter rondgelopen met de gedachte dat de natuur had ingegrepen en dat het allemaal wel goed was. Nu, een jaar later, vele pogingen via Clomid sessies, follikeltracing etc. die hopeloos leken begint er op emotioneel vlak het e.e.a. te veranderen, en ik denk steeds vaker in de trant van "...hoe zou het zijn geweest....etc.." en komen bij mij de tranen pas.

Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 15:32 schreef Bluezz het volgende:

[..]

Heel erg gefeliciteerd, en hou dat gevoel van vertrouwen vast!!!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 16:35 schreef melonovy het volgende:

[..]

..... En het is goed gekomen, en bij jou zal het ook goed komen!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 12:22 schreef QweetNix het volgende:
Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 17:18 schreef Rewimo het volgende:

[..]

Wat heerlijk voor jullie Gefeliciteerd

---

- de algemene: ach gelukkig was het nog niet zo ver, dus zo erg is het niet.
en : ach je bent nog jong, je kunt nog zo veel kinderen krijgen

- mijn baas: wie weet wat voor gedrocht het geworden zou zijn. (weet je dat ik nachtmerries heb gehad over kinderen met de vreselijkste afwijkingen na die opmerking?)

- de gynaecoloog: je hebt in ieder geval bewezen zwanger te kunnen worden

-mijn moeder: jij bent dan wel je kind kwijt, maar ik ben mijn man kwijt, dat is veel erger (mijn vader was het jaar daarvoor overleden)

quote:

---

Op dinsdag 22 juli 2003 10:50 schreef lady-wrb het volgende:
het is verbazend wat een vreemde reakties je kunt krijgen als je een miskraam hebt gehad.

---

Bij het overlijden van Mink,

-Zo,nu alles vergeten, tis klaar (zelfde persoon trouwens) Hoe kan je je kind dat geboren is, dat dat bestaan heeft vergeten .....

En wat ik heel erg vervelend vond als een ander dat tegen me zei, Het is maar beter zo..... Voor wie? Voor het kind? Voor de ouders, die hun kind kwijt zijn? Voor het zusje? Voor wat? Peter en ik hebben het wel eens tegen elkaar gezegd, maar wij hebben er met onze neus boven op gestaan, wij hebben alle pijn,zorgen en ellende meegemaakt. Misschien is het idd wel beter zo, maar dat zullen we nooit weten.

quote:

---

Op dinsdag 22 juli 2003 10:50 schreef lady-wrb het volgende:
het is mij ook overkomen. ondertussen alweer meer dan 10 jaar geleden, maar vergeten doe ik het nooit.
na een paar jaar dokteren eindelijk zwanger. na een paar weken met gierende buikpijn naar het ziekenhuis en meteeen spoedopname. men dacht dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.
ik wil het eigenlijk niet over de details van de miskraam hebben, maar over de vreemde reakties van de omgeving. het is verbazend wat een vreemde reakties je kunt krijgen als je een miskraam hebt gehad.

- de algemene: ach gelukkig was het nog niet zo ver, dus zo erg is het niet.
en : ach je bent nog jong, je kunt nog zo veel kinderen krijgen

- mijn baas: wie weet wat voor gedrocht het geworden zou zijn. (weet je dat ik nachtmerries heb gehad over kinderen met de vreselijkste afwijkingen na die opmerking?)

- de gynaecoloog: je hebt in ieder geval bewezen zwanger te kunnen worden

-mijn moeder: jij bent dan wel je kind kwijt, maar ik ben mijn man kwijt, dat is veel erger (mijn vader was het jaar daarvoor overleden)

---

Ik snap wel dat het goed bedoeld is, maar er zijn vrees ik veel mensen die wel een zwangerschap meemaken, en toch nooit een kindje zullen hebben...