Mijn zoontje Glenn (1) en neefje Giuseppe (3) spreken beiden Italiaans (Napolitaans - er zit echt heel veel verschil in met ABI - Agemeen Beschaafd Italiaans)
![]()
Glenn heeft met z'n leeftijd nog geen geweldige woordenschat natuurlijk maar verstaat Italiaans gewoon bijzonder goed en Nederlands (Wat hij van mij en mijn familie leert) redelijk goed.
Giuseppe is 100% Italiaans opgevoed, sprak de 1e 2 jaren louter Italiaans en leerde dus Nederlands voor het eerst via de peuterschool, vriendjes daarvan en ook wel via mij. Nu is hij al bijna perfect 2-talig, spreekt wel Nederlands met een ietwat Italiaanse tongval maar dat is zeker niet storend en die tongval wordt ook met de maand minder hoorbaar.
M'n vrouw is op bijna identieke wijze opgevoed als Giuseppe, alleen heeft zij het Nederlands pas op de kleuterschool geleerd, dus de 1e 4 jaar louter Italiaans gehoord en gesproken, maar als ik nu zie welke voordelen ze er van heeft: Ze verslaat zo even al haar collega's (en dat zijn er een hoop) met welke taal-toets dan ook en heeft er een dusdalig ontwikkelde talenknobbel dor ontwikkeld dat ze , naast Nederlands en Italiaans, ook vloeiend Frans, Engels, Spaans en Portugees spreekt.
Dus 2 talig opvoeden, absoluut doen, echter 1 ding wel in ogenschouw nemen: Als er familieleden zijn die 1 van de 2 talen niet (goed) spreken, laat 'ze alleen de taal gebruiken die ze wel goed/'foutloos' spreken.
M'n schoonvader spreekt bijvoorbeeld perfect Italiaans (incl. gebaartjes uiteraard
![]()
), maa rniet goed Nederlands, en dus spreekt hij ook nooit Nederlands tegen Glenn.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away