Misschien dat ik wat 'schokkende' dingen in m'n tekst plaats maar dan voel ik me er ook zo over en schroom ik me eindelijk eens niet me uit te drukken op een manier die ik graag wilde gebruiken.
Intro
Even in het kort iets over mezelf. Ik ben een jongen van 21 jaar en woon in Overijssel. Eigenlijk liep alles wel relatief normaal tot ik zo'n 15 jaar werd. Ik had toen al wat kleine pesterijtjes achter de rug vanwege m'n zwakke voorkomen. Ik was nogal mager en heb nogal een babyface (zachte, zwakke gezichtsstructuur). Ik zie er een stuk jonger uit dan ik ben en dat heeft best veel problemen opgeleverd. Echt rampzalig was het nog niet, behalve het feit dat ik er wat meer verlegen van werd. Helemaal zeker weten doe ik het niet dat ik vanaf zo'n 15 jaar meer in de problemen ben geraakt, maar laat ik voor het gemak het getal 15 nemen. Vanaf dat moment ongeveer ging het flink bergafwaarts.
Voetbal
Ik heb behoorlijk lang voetbal gespeeld. 10 Jaar lang om precies te zijn. Nooit echt met veel plezier, aangezien ik er niet goed in was. Ben je bij mij in de omgeving niet goed in voetbal, dan ben je al snel niet populair. Ik durfde niet veel om de bal te vragen, durfde niet hard te spelen, en dat allemaal omdat ik mezelf maar een mietje vond. Ik was broodmager en keek als ik alleen in de kleedkamer was best veel naar m'n lichaam in de spiegel omdat ik er gewoon een hekel aan had. Waarom was ik ten slotte zo mager, terwijl anderen al behoorlijke spieren begonnen te ontwikkelen?
Ik kwam nog meer in het nauw toen ik een tijdje getreiterd en gepest werd. M'n spullen werden verstopt en als ik wilde douchen werd ik uit de douche geduwd. Ik moest wachten tot de rest klaar was met douchen voor dat ik aan de beurt was. Meerdere malen heb ik geprobeerd er toch tussen te gaan staan, maar ik had gewoon geen kans. De koude tuinslang werd erbij gehaald en ik werd weggeduwd. Soms hield ik me vast aan de doucheknoppen. Er werd dan nog harder aan me getrokken zodat ik tot twee keer toe open wonden in m'n hand had. Het bloed druppelde naar beneden en als reactie kreeg ik gelach en wijzende vingers over me heen. Ik zat te trillen van woede en had tranen in m'n ogen. Ik wilde ze allemaal vermoorden maar kon gewoon niets doen. Ik ben eens huilend naar huis gelopen en wilde een bloedbad aanrichten. Ik was van plan een mes te pakken en vertelde dat aan m'n moeder. Ik schreeuwde en sidderde van haat maar m'n moeder hield me tegen.
Ik begon excuses te verzinnen om onder de trainingen uit te komen. Ik had te veel huiswerk, had griep of kon niet op tijd naar huis komen van school. Na het vele treiteren en pesten heb ik besloten te stoppen. Na een half jaar had ik eindelijk de moed gevonden om op de trainer af te stappen om te vertellen dat ik niet meer wilde voetballen. De trainer wist niets van mijn problemen en dacht dat ik er gewoon geen zin meer aan had. Ik stopte ongeveer op m'n 17e met voetballen.
School
Ik zat inmiddels op het MBO en nam m'n zwakke uitstraling van het voetballen mee in de klas. Ik werd door sommigen wel gewaardeerd, die zelf ook een beetje 'loners' waren. Maar sommigen merkten al gauw m'n fysieke en innerlijke zwakte op, waarna het treiteren weer begonnen. Tijdens het gymmen wilden ze me ditmaal wel graag onder de douche hebben, maar dan met de kleren aan.
Er werd een foto van mij gemaakt en door de hele school verspreidt, uiteraard met een lullige tekst eronder (Ik was zogenaamd op zoek naar een leuke gewillige dame). Ik kreeg telefoontjes van een klasgenoot die zich voordeed als een leuke meid, wat ik gelukkig door kreeg. Ik voelde me te schuldig en schaamde me te veel voor dit soort geintjes om er thuis met m'n ouders over te kunnen praten.
Klasgenoten begonnen me voor de grap out of the blue te slaan en te schoppen en ik deed plotseling dienst als boksbal. Ik durfde niets te doen, ik was gewoon verstijft van angst. Ik overwoog een mes mee te nemen naar school ter afschrikking maar heb het uiteindelijk maar niet gedaan. Ik begon me steeds zwakker te gedragen. Kwam er soms nog wat nuttigs uit m'n strot, over het algemeen durfde ik al niets meer te zeggen uit angst dat ik afgesnauwd werd. Ik werd steeds introverter.
Intussen zakte ik zo diep dat ik thuis druk bezig was met het verzamelen van informatie over wapens. Ik had zelfs een recept voorbereidt om een amoniumnitraatbom te bouwen. Waarom vertel ik dit? In alle eerlijkheid, zit er toch iets in me wat hier stoer mee wil doen en ik weet niet waarom aangezien niemand dit leuk zal vinden. Maar in alle eerlijkheid kan ik ook zeggen dat ik het toen meende en echt wat wilde ondernemen om het gepest te stoppen. Dat durfde ik alleen niet. Ik kon het niet. Ik kon zelfs mn ergste vijanden niet terugpakken. Wraak is soms verleidelijk, maar dit soort dingen zijn nu gelukkig uit mn hoofd verdwenen en ik besef nu ook dat het verkeerd is. Van serieuze stappen is het nooit gekomen. Het bleef bij wat aantekeningen op papier. Misschien ook wel om gewoon woede van me af te schrijven, dat kan best. Aan de andere kant voel ik me klote omdat ik gewoon nooit wat terug gedaan heb. Ik heb ze laten lopen en ze zijn vrijuit gegaan.
De presentatie
Presentaties op school. Helaas nodig voor mijn beroepsrichting. Nog nooit ben ik ergens zo bang voor geweest. Je moet op dat moment je vijanden onder ogen zien terwijl je het liefst dood bent. Meerdere presentaties liepen slordig tot totaal verkeerd. In één geval kon ik zelfs niks uitkramen en stond ik voor de klas terwijl ik niets zei. Ik druipte af en kreeg een herkansing die gelukkig iets beter ging.
Op mijn huidige opleiding moet ik ook veel presentaties geven. Vaak probeer ik het publiek zoveel mogelijk te ontwijken door er een Powerpoint-presentatie van te maken, dan kan ik redelijk veel naar het beeldscherm staren. Maar het gaat alleen maar erger worden omdat ik waarschijnlijk ook moet leren spreken voor zo'n 120 man. Dat kan ik dus gewoon niet, al zal ik waarschijnlijk wel moeten. Voor dat soort dingen overweeg ik mezelf eerst vol te gooien met een paar biertjes zodat ik de zenuwen wat af kan schudden. Ik kan weken van te voren al niet meer normaal concentreren en heb moeite met slapen.
Het convexe gezicht
Ik weet niet of je toevallig iets weet over het menselijke gezicht. Ik weet er best wat vanaf. Niet echt veel technisch gezien vanuit het perspectief van een chirurg, maar ik kan wel zien waarom mensen knap gevonden worden en waarom anderen niet. Ik ben heus niet de enige die dat weet dus ga ik er vanuit dat dit te begrijpen is. Straks zal ik iets vertellen over mijn ervaringen met een psychiater, maar daar voor hoor ik eerst iets over mijn gezicht te vertellen. Later zal blijken waarom.
Een convex gezicht is een afwijkend gezicht wat vaak in de Westerse wereld, en relatief veel in Nederland voorkomt. Het gaat eigenlijk om het volgende: De structuur van de schedel is misvormd. Kleine, ingevallen jukbeenderen en een teruggetrokken onderkaak. Een smal gebit en een flinke Joodse neus. Het gezicht staat dus uit proportie en de verhoudingen kloppen dan gewoon niet. Daarbij komt vaak ook een gebrek aan of een afwijkende, teruggeplaatste kin kijken. Plaats de kaken op elkaar en je straalt een chagrijnige, droevige blik uit. Je ziet er de hele dag kwetsbaar uit en daardoor vorm je dus een gemakkelijk doelwit. Als je in de spiegel kijkt kun je daar dus simpelweg geen zelfvertrouwen uit putten. Je wordt uitgekotst vanwege je afwijkende voorkomen. Ik weet het uit eigen ervaring.
En bij mij is het nog niet eens extreem misvormd, maar gaat het wel degelijk om een afwijking van het menselijke gezicht. Als je wil weten hoe ik er uit zie, kijk dan naar het gezicht van Marilyn Manson (uiteraard zonder make-up). Zo ongeveer zie ik er uit, alleen iets meer misvormd. Ik vind mezelf een mislukte fout van de natuur. Ik zie er gewoon uit als een slappeling, terwijl ik weet dat ik heel wat in me heb. Jammer maar helaas, een fout van de evolutie. Niets aan te doen, want het is namelijk vaak erfelijk. Mijn vader heeft dit dus ook, hier later meer over.
Ik ben naar de dokter geweest vanwege mijn probleem en heb gevraagd of er wat aan viel te doen. Ik stond te springen om een afspraak te maken met een plastische chirurg. Ten slotte beloofden de sites van diverse praktijken me een gouden toekomst. Modellen werden op de site geplaatst. Ja, zo zou ik er uit komen te zien.
Wat was ik gruwelijk naïef. Op advies van een kaakchirurg, die eerst m'n gezicht onderzocht met röntgenfoto's, raadde hij me zeer sterk af daar aan te beginnen. Het resultaat zou gewoonweg bij lange na niet in de buurt komen van die prachtige foto's. Hij raadde me wel iets anders aan. Ik kon me ook in een gewoon ziekenhuis door de kaakchirurg laten opereren. Het resultaat zou een kleine verschuiving van m'n kin zijn met zo'n 1,5 cm.
Snijden, krabben en slaan
Diep teleurgesteld ging ik weer naar huis en besloot me maar weer eens op te sluiten in m'n kamer. Dat deed ik wel vaker om even te janken of iets kapot te schoppen. Soms sneed ik mezelf of sloeg ik dartpijlen met kracht in m'n polsen en dat luchtte dan na afloop heerlijk op. Wat ook werkt is jezelf keihard tegen je hoofd slaan net zo lang tot je hoofdpijn krijgt. Het is het waard. Hoe gek het ook klinkt, zelfmutilatie is voor mij een soms noodzakelijke en prettige uitkomst. Kort maar krachtig.
Vriendinnen
Ik ben nu inmiddels al zon 2 jaar vriendinloos. Ik kies er bewust voor omdat ik mijzelf te veel schaam voor mijn uiterlijk. Dit is alleen maar erger geworden bij mijn laatste vriendin, die alle stukjes zekerheid onbewust begraven heeft. Ze bedoelde het vast niet zo slecht dat ik een rare neus heb, een dubbele kin heb (vanwege mijn gezichtsbouw) en een grapje over een kleine pik moet ook kunnen, als je ten minste zelfvertrouwen hebt. Er is eigenlijk weinig mis met mn pik, maar ik ben er vanaf dat moment anders naar gaan kijken. Ik ben nooit zeker geweest bij meisjes en zal dat helaas ook niet zijn. Ik durf geen nieuwe dingen in bed voor te stellen en neuk liever in het donker omdat ik mn lichaam haat. Ook nu ik al aardig wat meer gewicht heb gekregen vanwege overmatig drankgebruik. Ik ben besneden en heb daardoor moeite met de gevoeligheid van mn pik. Ik voel een stuk minder dan een gezonde jongen en met een condoom om is het voor mij onmogelijk om klaar te komen, wat overigens ook zelden lukt zonder condoom. Het is gewoon een grote teleurstelling die me afschrikt het nog eens te proberen uit faalangst.
Een vriendin hebben gaat uiteraard niet alleen om seks. Dat begrijp ik, maar dat is helaas vrijwel het enige waar ik om geef op dat moment. Ik ben na al die jaren nogal gevoelloos geworden op sommige vlakken en kon daardoor mn ex dan ook gauw vergeten. Dat was waarschijnlijk niet de enige reden. Ik koos waarschijnlijk expres voor een niet zo knappe partner om mezelf daar zo min mogelijk mee te kunnen kwetsen. Een leuke meid waar ik echt voor zou willen gaan vermijd ik om mezelf geen pijn te kunnen doen.
Stage
Bij mijn vorige opleiding hoorde ook een jaar lang stage. Praktijkervaring is belangrijk, nietwaar meneer de leraar? Ik koos er voor om een jaar lang bij hetzelfde bedrijf rond te hangen omdat ik daar niet ver voor hoefde te reizen. Ik trof een hechte club aan waar je als stagiaire niet stel tussen kwam. Ik werd niet genegeerd of gekleineerd maar er werden best veel grapjes over me gemaakt. Ik ging er maar van uit dat dat nou eenmaal bij stage hoort en heb me daar overheen gezet.
Jammer genoeg hielden ze bij mijn stage veel van Photoshop. Er werden foto's van je gemaakt en die werden bewerkt. Je kreeg de bewerkte versie te zien op je verjaardag, of zomaar tussendoor kreeg je een leuke e-mail met daarin een afbeelding met daarop een stoere bodybuilder met mijn gezicht erop geplakt. Een paar weken lang verneukt, ik meen het echt. Ik kan niet meer fantaseren, wat zeer belangrijk voor mij is en denk dus constant aan hoe ik er uit zie. Wanneer ik niet meer kan fantaseren over de held die ik ben in mijn dromen verlies ik een heel groot gedeelte aan ontspanning. Het is voor mij de ultieme ontsnapping en die heb ik dagelijks nodig. Een soort drugs.
Terug naar stage. Als mensen met me praten kruip ik met de stoel naar achteren en probeer de conversatie zo snel mogelijk te laten eindigen. Wanneer dat gebeurd is gaat er een opluchting door me heen. Weer een pauze overleefd met al die mensen die naar je staren in een doodse stilte. Dit doe ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Ik ontwijk gesprekken en sluit mezelf af van vragenrondes, etc. Zo lang ik maar niet veel hoef te praten, kijken mensen ook niet veel naar m'n gezicht.
De psychiater
Met een smoes (rugklachten) ging ik elke week één keer op weg naar de psychiater. Niemand in het stagebedrijf leek argwaan te hebben en trapten zo te zien in het verhaal van de fysiotherapeut. Ik had mezelf beloofd me in ieder geval niet van kant te maken zonder de psychiater als laatste oplossing gekozen te hebben. Nu ik er zo over nadenk heb ik dat eigenlijk meer gedaan als laatste verplichting tegenover m'n ouders en m'n zussen. Ik had het dan in ieder geval geprobeerd.
Maar het lukte niet. De psychiater leek totaal niets te weten van body dysphormic disorder (de angst om een bepaald lichaamsdeel te moeten zien in de spiegel, in het kort). Mijn problemen met mijn gezicht zorgden voor een verbazing op zijn gezicht. Wanneer het wekelijkse uurtje voorbij was vroeg hij direct om een nieuwe afspraak. Weet je wat? Gooi er maar drie nieuwe afspraken tegenaan! Ten slotte kost het hem geen geld en leek hij dat prettig te vinden. Ik kreeg nooit het gevoel met een professional te maken te hebben.
Op een dag stelde ik voor foto's mee te brengen van bekende mensen. Zo wilde ik er ten slotte dolgraag uitzien. Ik wilde perfect zijn en moest en zou het voor elkaar krijgen. Ik liet foto's zien van stoere mannen met een prachtige kaaklijn en heroïsch uitziende jukbeenderen en een perfecte neus. "Je kunt je dan net zo goed aan een boom vastknopen, want dat gaat je nooit lukken" was het commentaar van de psychiater tegen een jongen met suïcidale problemen. Hij had gelijk, dat is waar. Hoe cru dat ook klinkt, maar het was voor mij een teken dat ik daar maar beter weg kon gaan. De man had tactische gespreksvaardigheden van een hooligan (net als mijzelf soms).
Mijn vader
M'n pa, die verdient dus ook een hoofdstuk. Mijn pa is, om heel eerlijk te zijn, een zielig stukje mens. Ik vind het niet leuk om dit te zeggen en ik hoop niet dat ik er spijt van krijg, maar ik heb mezelf eerlijkheid gezworen en dat schrijf ik dus nu op. Ik wou dat het anders was, echt waar. Hij doet zo z'n best, maar meer zal hij niet worden. Ik ben geen doemdenker, ik ben slechts een realist. Maar ik besef dat als ik naar zijn zwaar ingevallen, convexe, magere gezicht kijk dat daar een man zit die ook diep in de problemen zit. Hij durft het alleen niet te vertellen. Hij heeft een convex gezicht, net als mij. Tel daar bij op dat hij vroeger een tumor had waardoor zijn maag werd aangepast (vraag me niet hoe, van technische chirurgische begrippen heb ik nou eenmaal geen verstand). Hij heeft dus al van nature een ingevallen gezicht en is daarnaast zeer sterk vermagerd. Deze optelsom leidt tot een eng, mager uiterlijk.
Ik hoor hem wel eens naar de wc lopen, wanneer ik vijf minuten later naar diezelfde wc moet zie ik dat hij naar de spiegel stond te kijken. Dit is één keer gebeurd, maar hij blijft voor mijn gevoel veel te lang naar zichzelf staren. Je wilt als je Body Dysphormic Disorder hebt in het begin gewoon niet weg van de spiegel totdat je jezelf mooi vind. Dit resulteert juist in het omgekeerde. Door je urenlang per dag te focussen op één lichaamsdeel haat je het zoveel dat je het niet meer kan zien. Een bekend geval hiervan is een man uit de VS die zijn benen heeft laten amputeren omdat hij het niet meer aan kon om naar zijn benen te kijken. Ik ontwijk dus sinds ongeveer 2 jaar de spiegel en kam bijvoorbeeld alleen mijn haren met de deur op slot en het licht uit. Ik zie niet veel maar het is genoeg om een redelijk kapsel te kunnen creeëren.
Terug naar mijn vader. Hij heeft een vrouw en drie kinderen, dan schaam je je toch diep voor zo'n uiterlijk en zo'n uitstraling? Als hij meegaat naar een tentoonstelling op mijn school staat hij in schaamte om zich heen te kijken terwijl mijn moeder vrolijk met m'n klasgenoten praat. Geloof me, ik kan dat zien want ik herken het. Ik schaam me dood voor hem maar schaam mij daar vervolgens weer voor. Ik hoor mensen over hem fluisteren en ik weet waar het over gaat. Mijn zussen zien het volgens mij ook, maar die zwijgen.
Zijn gezicht is zo verschrikkelijk dun dat het eng is. Ik durf vaak niet naar z'n gezicht te kijken omdat ik mezelf zie en dus veel pijn zie. Het doet echt zeer, dus ontwijk ik hem maar zo veel mogelijk. Af en toe lig ik wakker en probeer ik uit m'n hoofd te duwen hoe hij zich zou voelen maar dat lukt niet altijd. Hij is eigenlijk net als mijzelf. Ik zie datzelfde wat ik heb als ik naar hem kijk en dat is gewoon kut. Met z'n vijftigste verjaardag moest hij janken in plaats van lachen. Wanneer hij lachte, lachte hij als een boer met kiespijn.
Waarschijnlijk krijg ik nu iets te horen van een Fokker dat het allemaal wel meevalt en dat het niet zo erg is als ik denk. Maar dat is gewoon niet waar. Dit is gewoon echt aan de hand. Je gelooft me wanneer je het zelf zou zien.
Slot
Waarschijnlijk staat dit hele verhaal sommige lezers tegen. Je denkt aan een kneus vol zelfmedelijden en vind me maar zielig. Dat ben ik in jouw ogen, maar ik kan er niks aan doen. Ik heb dit soort gedachten jarenlang in me gehouden en heb af en toe de behoefte er iets aan te doen. Ik heb hier gewoon nooit om gevraagd.
Het leek me verstandig alles er maar in één keer uit te gooien zodat het even weer wat lekkerder voelt. Het is dus niet zo dat dit elke dag door me heen gaat, al doen een paar dingen dat zeker wel. Ook ik lach elke week, ondanks m'n problemen. Bovendien heb ik manieren gevonden om me van m'n gedachten af te leiden door muziek te luisteren, af en toe te schrijven of games te spelen.
Helaas moet ik er aan toevoegen dat mijn keuze vast staat. Ik ga niet op een natuurlijke manier dood. Ik haat mezelf als ik in de spiegel kijk en wil dan dood. Dit is dus geen zelfmoordaankondiging, maar ik weet gewoon dat ik dit niet kan redden. Simpelweg omdat ik mijn uiterlijk, en daardoor mijn karakter, niet kan veranderen. Er zijn echter een paar dingen die me weerhouden van zo'n laatste daad.
Mijn vader, moeder, zussen, familie en enkele vrienden zullen me missen. Mijn vader zal verscheurd worden en ik ben bang voor een zelfde afloop als die van mijzelf. Zal hij blijven leven, dan wordt zijn leven een nog grotere hel. Ik wil geen kettingreactie veroorzaken, en dat is mijn grootste angst. Ik heb ook nog andere angsten maar daar ga ik niet te diep op in. Heel kort kan ik daar over zeggen dat ik bang ben een klopgeest te worden wanneer ik sterf. Verhalen van gefrustreerde zelfmoordenaars die later in een oud huis spookten hebben dat veroorzaakt. Vreemd maar waar.
Ik ben nu aan een einde gekomen (qua schrijven, rustig maar) en voel me iets lekkerder. Voor ik het wist had ik 6 kantjes vol. Misschien moet ik dit wat vaker doen, maar ik wil geen dramaqueen worden. Nu ga ik zo nog even proberen wat te slapen, de groeten en veel liefs van een internet toughguy die in het echt een mietje is.
Tot slot nog even een smilie om dit dramaverhaal wat draaglijker te maken: 
zal het morgenvroeg eens lezen.
Behalve dat je je niet moet laten overgeven aan een suicidale actie.
Je bent al een stuk sterker en op weg als je voor je leven vecht en de wereld laat zien hoeveel jij waard bent.
Ken je het verhaal van due jongen uit Engeland ? Die jongen had ook een convexe gezicht en was postbode en bracht dus ook post bij een modellen-bureau. Iemand van dat bureau merkte hem op, en die jongen is nu en veel gevraagd model. En jah die fiets waarmee hij de post mee rond bracht heeft ie ingeruild voor een ferarri.
Heel veel sterkte, en probeer toch te gaan voor een zo lang mogelijk leven. Als ik zo je verhaal lees, heb je verborgen talenten, doe er wat mee, en laat zien dat jij ook waard bent.
quote:Je zei dat je je iets lekkerder voelde na het schrijven van het verhaal. Met dat in het achterhoofd zou ik je, hoe moeilijk het misschien ook is, toch willen adviseren om er met je vader over te praten. Blijkbaar zit hij grotendeels met hetzelfde probleem, iets wat bij hem waarschijnlijk ook al lange tijd knaagt.
Op donderdag 24 april 2003 01:32 schreef JCSF het volgende:
[lang verhaal]
Misschien kan je het er alleen met hem over hebben. Jullie zitten met hetzelfde, dus jullie zullen elkaar waarschijnlijk goed begrijpen. Het kan ook zijn dat dat (nog) niet echt werkt. In dat geval is het misschien verstandig om samen met je vader naar een andere psychiater te gaan dan waar jij al bent geweest. Wie weet schept dat een band waar jullie beide veel steun aan kunnen hebben.
Misschien zie je dit helemaal niet zitten, maar zo doorgaan als nu lijkt me na dit gelezen te hebben ook niks.
Als je daar echt niet toe kan komen is het zeker een goed idee om eens met een andere psychiater te gaan praten. Er zijn nou eenmaal goede en slechte psychiaters, zoals dat in elke beroepstak voorkomt. Heb het er met hem misschien ook over de suggestie die ik net voorstelde. Hij zal van dat soort dingen waarschijnlijk wat meer verstand hebben. Als hij denkt dat dat verstandig/goed/... zou zijn is dat misschien net die extra stap die je nodig hebt om het er met je vader over te gaan hebben.
Succes & sterkte!
Onwillekeurig leg je toch de aandacht op alle negatieve eigenschappen van jezelf. Ik ben maar twee jaar ouder dan jij, heb nooit zulke pesterijen achter de rug gehad, maar ook ik loop nog te zoeken naar een doel, iets wat me echt blijmaakt, richting geeft. Het is eenvoudig (en soms inderdaad terecht) om schijt te hebben aan mensen. Ik wens jou iemand toe aan wie je je durft bloot te geven, met wie je erachter komt dat er zoveel meer is dan al die eenzaamheid. Je laat merken in je verhaal dat je juist erg geeft om mensen die dichtbij je staan. Dat vertrouwen heb je. Jouw bevestiging komt wel, denk ik. Met dit verhaal laat je zien dat je meer dan genoeg in huis hebt, al stel je je natuurlijk ontzettend teruggehouden op.
Mja, het blijft een beetje een zwak steuntje in de rug zo'n fokpost, maar (nog een open deur!) alle kleine beetjes helpen. Veel sterkte.
(Morgen post ik weer verder. Even naar bed. Truste)
quote:Die psychiater hoort op de zwarte lijst.
Op donderdag 24 april 2003 02:13 schreef Wolve000 het volgende:
[..]
En jij ... ik vind dit moeilijk. Ik vind mezelf -ook- lelijk maar jouw verhaal is anders. Het lijkt meer gegrond als mijn verhaal maar ik weet niet precies wat ik me bij je uiterlijk moet voorstellen.
Ik wens je veel succes en veel wijsheid (en misschien wel alleen maar een paar mensen die van je houden om wie je bent!)
ik maak me ook wel eens zorgen om mijn uiterlijk. ik wil ook wel eens iets veranderen waar ik niet blij mee ben. ideaalbeeld in deze samenleving is toch wel een mooie vriendin (vriend) te hebben.
ben op dit moment ook vriendinloos. bewust en onbewust kies ik hiervoor omdat ik w8 op mijn ideale vriendin.
ikzelf ben ook geen superknappe vent om te zien, maa toch heb ik hele mooie meisjes gehad, meisjes waarvan ik me ech af vraag hoe ik ze kon krijgen.
ik lijk ook veel op mijn vader, en mijn vader leek op mij toen hij jong was. ook hij was niet bepaald knap (veel puisten gehad, ik ook, ben er nu af gelukkig), maar hij had heel veel meisjes, en mooie meisjes.
wat wel belangrijk is om te weten is dat mijn vader (en ik ook) avontuurlijk zijn. we kunnen overal naar toe gaan en de raarste dingen beleven/overleven, dit heeft niks te maken met knap zijn (estetisch) maar met uitstraling.
gelukkig is uitstraling niet te koop.
als ik jou verhaal zo lees beinvloed jou manier van denken jou hele leven. je sexleven, werk, school, sociale leven en zelfs het versieren van vrouwen.
okee niet iedereen is knap, ik ook niet.
maar als ik dan naar mezelf kijk weet ik dat ik niet een bard pitt ben.
wat kan ik dan wel. ten eerste heb ik doorzettingsvermogen, als iemand zegt beklim de k2 dan doe ik dat of ik sterf terwijl ik het probeer. ik ben intelligent, heb naast mijn hoge iq een hoog eq, zal mensen helpen die in nood zijn, ben eerlijk, ben rechtschapen en ben niet op mijn mondje gevallen (ik durf voor mijn mening op te komen), heb humor.
klinkt arrogant dat ik zoiets zeg maar mijn punt is dat je niet alleen je negatieve kanten moet opzoeken maar ook je goeie kanten.
qua uiterlijk kun je weinig doen, hooguit plastische chirurgie.
karakter, humor en doorzettingsvermogen en uitsraling zijn niet te koop.
probeer ook eens je goeie kanten op te zoeken.
en trouwens er zijn genoeg mensen die niet "knap" zijn maar toch zeer geslaagd zij op allerlei gebieden (ook vrouwen).
kijk naar die gast van kop spijkers, wouter bos, bart de graaf (RIP), die voetballer met die zoembalip (weet zijn naam nie meer), en zo zijn er talrijke mensen. deze mensen hebben een paar dingen gemeen. ze zijn niet superknap maar ze hebben karakter uitstraling intelligentie of iets anders. allemaal mensen die geslaagd zijn in het leven, mensen die aanzien genieten en waar menig vrouw mee naar bed wil.
probeer het leven ook eens wat vrolijker te zien. ik heb ook wel eens gedacht vanwege priveproblemen>>> ik spring van de brug af, wij me kapot of ik draai de gaskraan niet open. en telkens deed ik het niet en d8 ik:ik ben slimmer, harder en beter dan anderen.
[Dit bericht is gewijzigd door armageddon1981 op 24-04-2003 02:38]
quote:tja misschien valt je uiterlijk wel heel hard mee en oordeel jij te hard over jezelf. mmz je zegt dat je uit overijssel komt, twente toevallig? we zijn iig van zelfde leeftijd en zelfde provincie en je verhaal komt me bekend voor.
Op donderdag 24 april 2003 02:18 schreef Mano het volgende:[..]
Die psychiater hoort op de zwarte lijst.
En jij ... ik vind dit moeilijk. Ik vind mezelf -ook- lelijk maar jouw verhaal is anders. Het lijkt meer gegrond als mijn verhaal maar ik weet niet precies wat ik me bij je uiterlijk moet voorstellen.Ik wens je veel succes en veel wijsheid (en misschien wel alleen maar een paar mensen die van je houden om wie je bent!)
by the way kom eens achter je pc/tv vandaan. gooi die computerspelletjes in de vuilnisbak en ga eens naar buiten in plaats van steeds op je kamer te zitten. zoek vrienden op, ga uit, koop een snelle auto en maak hem steeds sneller, ga op kroegentocht, ga winkelen, kom voor jezelf op maar doe wat. want als ik me niet vergis ben jij zo'n persoon die na werk/school meteen naar huis gaat en zichzelf op sluit op zijn kamer. dat is dus heel ongezond. trouwens psychiaters zijn op geld beluste eikels, de meesten snappen zelf er de ballen van en hebben alleen kennis uit een boekje en willen je geld zien.
trouwens als je vader zo depri is komt dat niet doordat hij zich zorgen maakt om jou of zichzelf in jou herkent. man laat je vader zien dat het anders kan, laat je vader trots op je zijn en zorg dat je trots op jezelf kunt zijn. je zegt dat je mbo doet maar volgens mijn inzichts kun je heel wat beter presteren (aan je schrijven te zien).
wat denk je nu dat vrouwen een man willen hebben die er leuk uit ziet en verder niks kan of iemand die er minder leuk uitziet die heel erg interressant is? (ja als je jong bent kijk je vooral naar uiterlijk).
nu ga ik echt slapen. ik hoop dat je wat beter in je vel komt te zitten en niet zo zit te piekeren, daar word je gek van.
[Dit bericht is gewijzigd door armageddon1981 op 24-04-2003 02:37]
Aangezien het al zo laat is geef ik morgen een uitgebreidere reactie
Sterkte...
Antichrist
Ik ga je iets zeggen wat je toch niet geloofd maarja ik doe het maar gewoon,
Je mist de Heer.
alhoewel ik het gevoel hebt dat je dit totaal zal negeren zeg ik het toch maar.
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 24-04-2003 10:52]
Verder weet ik niet welke opleiding je nu doet maar vergeet niet dat je alle kanten op kan wat dat betreft, een eigen bedrijf, schrijver of noem maar op, er zijn tal van manieren om succesvol te worden, mocht het met de opleiding niet lukken. En dan nog iets, probeer een andere manier van afreageren te vinden dan zelfmutilatie, het is een open deur van hier tot Tokyo maar ik wil het toch even erbij zetten. Het is echt zonde en op lange termijn lost het niks op..
Nog een opmerking die ik even wil maken, verder geen zinnigs in (voor zover de rest zinnig was, kan ik alleen maar hopen) maar het eerste waar ik aan dacht toen je over school begon was "presentaties" en jahoor.. persoonlijk heb ik er al een hekel aan maar ik kan me zomaar indenken dat dat voor jou nog een stuk minder moet zijn op zijn zachtst gezegd.
Een laatste tip, laat dit (in gecensureerde vorm) lezen aan de personen waar je veel van te verduren hebt.. ik kan me in alle oprechtheid niet voorstellen dat ze dan niet 180 graden draaien qua gedrag. Het enige waar je dan weer voor op moet passen is natuurlijk wat je zelf al zegt, dat je ook weer niet als een "kneus vol zelfmedelijden" gezien wordt.
Heel veel sterkte en ik wens je alle beste om zo spoedig mogelijk uit deze nare situatie te komen!
Je moet je concentreren op de leuke dingen van het leven. Tevens kan ik je aanraden om een psycholoog i.p.v. een psychiater te nemen. Een psychiater staat alleen maar te springen om medicijnen uit te geven, en denk alleen maar hoe hij zo snel mogelijk net zoveel geld kan verdienen als wanneer hij chirurgie als specialisme had gekozen tijdens zijn studie. Geef zo'n man/vrouw een kans, maar als het na een sessie of 5 niet klikt, meteen afbreken en een andere zoeken. Ik ken mensen die pas bij persoon 5 of 6 de juiste psycholoog hebben gevonden, en die mensen hebben daar volledig hun leven veranderd zien worden.
Sterkte en ik ben ervan overtuigd dat je er weer boven komt.
[Dit bericht is gewijzigd door LORICKWAADDEMPER op 24-04-2003 10:51]
En zoals een andere poster al schreef: neem en psycholoog i.p.v. een psychiater.
Veel sterkte, veel succes en vooral veel blijvend inzicht in jezelf en anderen gewenst.
het is duidelijk dat wij forummers weinig aan je situatie kunnen veranderen, maar dat was het doel ook niet, ik hoop daarom dat het wat heeft opgelucht zo je verhaal kwijt te kunnen.
[..]
Blij dat er nog mensen hier zijn waar ik me wel in herken.
U, meneer MikeyMo, bent mijn nieuwe FOK!-held _O_
quote:
Op donderdag 24 april 2003 07:48 schreef blup het volgende:
Ik heb het gelezen en ik weet eigelijk niet meer te zeggen dan sterkte.
|
|
