Erfelijkheid en kinderen

dank voor jullie berichtjes.

"Ik denk in ieder geval dat je er heel goed aan doet om er zo bewust over na te denken, er zijn zoveel situaties waar je nu (en later) weer in aanraking komt met kinderen en alles er omheen."

Dat is ook zo, dan kan ik er beter nu al leren goed mee om te gaan voor mezelf...

quote:

Op donderdag 30 juni 2005 14:09 schreef anneja het volgende:
Darkelf, wat ik me dan afvraag, heeft 1 van je ouders dezelfde soort stoornis als jij, en zo ja, ben je erg ongelukkig met de manier waarop je bent opgegroeid?

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 12:57 schreef DarkElf het volgende:

[..]


.....
Ik ben zelf opgegroeid met een vader die manisch depressief was, een moeder die zwaar depressief is en nog meer mankeert, ik ken mezelf en weet hoe mijn jeugd geweest is door die factoren en door mijzelf, het is gewoon geen optie omdat door te geven. (buiten het feit dat ik geen stabiel mens ben door mijn eigen manisch depressiviteit)......

zoals je kunt lezen heb ik twee instabiele ouders gehad, waarvan er 1, mijn vader, hetzelfde heeft gehad als ik (en hij had weer hetzelfde als zijn moeder). En opgroeien in die omstandigheden is geen pretje. je weet nooit wat je kan verwachten, leert op eieren lopen; de ene keer was mijn vader zeer depressief (sprak weken niet tegen ons bijv. of ging naar zijn werk, kwam thuis en ging in de eetkamer zitten: zei niets reageerde nergens op, bleef daar de hele nacht.. zonder enige vorm van beweging, aandacht of wat dan ook. ging 's ochtends douchen en werken en 's avonds weer precies hetzelfde..dat kon dagen lang tot soms echt meerdere weken duren), dan weer was mijn vader ineens weer helemaal opgeleefd tot het bizarre aan toe en sleepte ons mee in zijn verhalen. Dan was hij ineens een hele leuke spontane gekke vader die niets te veel was en alles leuk vond. ... Er waren ook wel rustige periodes hoor maar je bent dan continue bang dat het weer om gaat slaan want dat deed het ook altijd (de ene keer duurde dat langer dan de andere keer) En zo ging dat om en om en om, de ene keer het een, de andere keer het ander. Ontzettend onvoorspelbaar gedrag is dat, je weet niet waar je aan toe bent als kind (en volwassene trouwens).

dus ja ik ben ermee opgegroeid en weet wat een impact dat op een kind kan hebben. En daarom, o.a. heb ik deze beslissing genomen.

[ Bericht 0% gewijzigd door DarkElf op 30-06-2005 14:39:50 ]

"je bent nog zo jong, wie weet denk je er straks anders over"
"je hebt iig een keuze, sommige mensen helemaal niet"
"je kan iig je leven helemaal naar jezelf inrichten"

zomaar een paar opmerkingen die me altijd goed weten te raken.

Nee natuurlijk denk ik er over een paar jaar niet anders over. De genen blijven hetzelfde,
hetgeen wat je doorgeeft ook. Ik ga niet iemand willens en wetens opzadelen met wat ik
doorgeef. Ja ik heb een keuze, ik heb besloten mijn kinderen niet op te zadelen met genen
die ze ontzettend veel problemen kunnen geven maar is het dan zo omdat ikzelf een keuze
maakte (waarmee ik voor mijn eigen gevoel verantwoording neem en niet mijn kop in het
zand steek want: ik wil kinderen!) ik geen verdriet heb of minder verdriet dan iemand die
ondanks de kinderwens helaas kinderloos blijft? Je kan verdriet toch niet vergelijken?
Of situaties? Natuurlijk kan ik mijn leven nu inrichten zoals mijn man en ik graag willen en
natuurlijk is dat fijn maar dat neemt niet weg dat ik ergens in mijn hart heel graag ooit
misschien een kindje had willen krijgen om die een fijn en goed leven te geven hopelijk en dat
dat nu niet meer gaat gebeuren en dat ik daar soms gewoon verdrietig om kan zijn?.

Verdriet is verdriet en m.i. nooit vergelijkbaar.

Zomaar weer eens een gedachtespinsel van moi.

_{kleine edit: ik snáp wat mensen ermee willen, hoe het voelt is soms een ander verhaal}

[ Bericht 3% gewijzigd door DarkElf op 14-07-2005 18:38:56 ]

relativeren kan ik zelf redelijk goed denk ik, al snap ik wat je bedoelt.
bijv dat over je leven inrichten zeggen rt en ik ook altijd tegen elkaar.

maar als je bijv al moeilijk spreekt over je emoties zijn dit de dingen die het in een gesprek moeilijk maken voor mij om niet weer te zakelijk verder te spreken erover. (iets wat ik bijna nooit doe; spreken over gevoelskwesties.)

das waar en gelukkig is dat al wat veranderd door de afgelopen maanden/jaren heen

maar ik blijf een work in progress natuurlijk

weer eens een berichtje:

een vriendinnetje van me is zwanger! en ik ben dolblij voor ze.
Ik vind het ook allemaal erg spannend want het is de eerste zwangerschap
die tot nu toe gewoon goed loopt in mijn omgeving. (zusje mola en ander
vriendinnetje miskraam)

Het is een heel goed vriendinnetje die weet van mijn beslissing en mede door onze
gesprekken erover vroeger, met een lekker glas wijn op het terras in de zon ,
is het erg fijn dat ik gewoon mezelf kan zijn nu.

Natuurlijk maakt het heus wel iets los in me (oa. ook door de situatie van mijn zus) maar
dat lijkt me logisch eigenlijk maar blijdschap voor hun overheerst dat zeker.

ik vind het geweldig om te zien hoe blij ze zijn en merk dat ik het ook erg leuk
vind me mee te verdiepen in wat ze allemaal meemaakt.

Nu her en der vriendinnetjes kindjes krijgen, en mijn zusje over anderhalve maand uitgerekend is moet ik eerlijk zeggen:

ik zit in een "man wat ben ik blij dat ik dat allemaal niet ga krijgen" fase.. en dat vond ik wel even het vermelden waard (ok da's enigzins overdreven maar goed hier is de nuancering:

_{tuurlijk heb ik soms nog dat gevoel van "oeh" dit wil ik ook (en dat zal ik ook heus wel eens houden zo af en toe, want af en toe steekt er echt wel een gevoel de kop op dat ik ook heel graag een kindje zou willen), maar ik ben echt wel rationeel genoeg de laatste weken tot misschien wel veel langer al , om te zien dat het in mijn (onze ) situatie niet goed zou zijn en dat alles wat erbij komt kijken gewoon te veel zou vergen van me... Dus die gevoelens staan nu naast elkaar al een tijd en dat is vreemd eigenlijk maar geeft wel een zekerder gevoel.. (wat betreft keuze)}

[ Bericht 4% gewijzigd door DarkElf op 23-01-2007 13:39:24 ]