De Mijlplaat deel I.... ?

moet er hier gereageerd worden op jou plaat/verhaal, of moeten die andere verhalen hier...

ik vind het wel een leuk iniatief

moet voor mijn eigen verhaaltije alleen nog wel even nadenken...

quote:

---

Op vrijdag 14 maart 2003 20:33 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Maar ik geloof niet dat dit topic een hit is

---

Ik zal zsm wel wat op "papier" zetten. Niet vandaag, ben niet in de stemming daarvoor...
Wel een leuk topic-idee

quote:

---

Op vrijdag 14 maart 2003 20:44 schreef MuadDib het volgende:
Wel een leuk topic-idee

---

Vind ik ook, leuk om te lezen in ieder geval. Als er wat inspiratie bij me komt opborrelen, dan schrijf ik misschien ook nog wel een stukje.

King Crimson - Red (1974)

Hoewel ik meerdere muzikale mijlpalen zou kunnen aanwijzen ligt de mijlpaal ergens rond 1989/1990. Ik was in die tijd behoorlijk into symfonische rock, Genesis en vooral Marillion. Ik had ooit wel eens een elpee van King Crimson van iemand geleend, In The Court Of The Crimson King, maar op een of andere manier pakte die mij niet echt.
Totdat ik op een feestje van een vriend met een collega van hem in gesprek van en bleek dat hij een groot fan van King Crimson was. Nadat ik m'n verhaal over ITCOTCK had gedaan vertelde hij mij dat ik "Red" ws wel goed zou vinden en hij raadde mij aan om die gewoon blind te kopen. Volgende dag met een flinke kater "Red" gekocht, koptelefoon opgezet en de cd gestart...
En de opener, de titelsong, knalde er zo gemeen hard in, zo goed en het klonk als niets dat ik kende. En dat basloopje, geweldig. Alleen voor dit nummer was het de koop al waard. Daarna wordt met "Fallen Angel" wat gas teruggenomen. Echter geen gezapigheid want de muzikale duels tussen de gitaar van Robert Fripp en de cornet van (sessie muzikant) Marc Charig werken nogal bevreemdend en zijn intens genoeg om mensen de gordijnen in te jagen. Weer uptempo verder met "One More Red Nightmare" met heerlijke sax-solo in het midden. Toen was het destijds even doorbijten voor MuadDib met de eerste kennismaking met de improvisatiedrang van Crimson. "Providence" is een live improvisatie en kan mij herinneren dat dat mij niet echt kon bekoren (dat is later nog goedgekomen). In ieder geval vond ik het te moeilijk om te doorgronden waardoor m'n aandacht een beetje verslapte. Maar wat erop volgde is misschien wel het muziekmoment uit m'n leven, m'n eerste beluistering van "Starless".
Het begint als een nogal melancholische ballad, met ijle Mellotron-strings, de zalvende zang van John Wetton en subtiel gitaar- en saxspel. Maar plots slaat het nummer om en begint een adembenemend stuk spanningsopbouw. Als je geen nagels bijt doe je dat wel hierna. Fripp laat horen dat simpelheid misschien wel het meest doeltreffend is. Ondertussen roffelt Bill Bruford het nummer, samen met de scheurende gitaar van Fripp naar de climax. Daarna voplgt de ontlading waarin nog ff lekker gesoleerd wordt op gitaar en allerhande blaaswerk waarna het einde dan toch echt is gekomen. In een woord: Briljant. Ik heb toen een paar minuten, met koptelefoon op, naar de stilte zitten luisteren om alles op me in te laten werken en daarna misschien wel een stuk of 4 of 5 keer 'Starless" gedraaid.
Ik was om en ik heb heb snel het oeuvre van KC aangeschaft. Na deze mijlpaal heb ik mij nog opener opgesteld tov andere stijlen. Ik ben op een andere manier naar muziek gaan luisteren, meer met het idee dat er geen grenzen zijn. Wat voor stijl je ook luistert, als er bezieling is zit en je kan die voelen dan is het goed. En daar ben ik door King Crimson achter gekomen en "Red" was het album dat mij op dat spoor zette.

Ik zal even wat leuks bedenken, misschien later vanmiddag al.

leuk initiatief, vanavond komt er ook eentje van mij

quote:

---

Op zaterdag 15 maart 2003 18:58 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Ik ga Starless downloaden!

---

...en al gedaan?

Zoals beloofd, mijn Mijlplaat

Wu-Tang Clan - Enter The Wu-Tang (36 Chambers)

Ik was een jaar of 13 toen ik in het 1e jaar van de middelbare school m'n interesse in de top40 muziek begon te verliezen. Via wat oudere vrienden werd ik ingewijd in de rock & hiphop scene. Vooral de hiphop vond ik wel interessant. De tapejes met Public Enemy, Native Tongues, Cypress Hill, EPMD en Eric B. & Rakim heb ik grijs (of stuk ) gedraaid. Toen wees iemand mij op een hiphop formatie uit Staten Island, NYC, de Wu-Tang Clan

Ik kan me nog een aflevering van het illustere radioprogramma The Dutchmasters herrinneren waar ik voor het eerst een nummer van deze groep hoorde. Ik wist niet wie achter dit mega project zaten, maar ik was op slag verliefd!

Na wat navraag gedaan te hebben bij wat vrienden bleek dit dus de Wu-Tang Clan te zijn. Ik moest en zou dat album kopen, dus ik een heel weekend aardbeien plukken om aan geld te komen. Na me 2 dagen het snot voor de ogen geplukt te hebben en m'n spaarvarken geplunderd te hebben had ik eindelijk m'n kapitaal bij elkaar, dus op naar de FRS. Tot mijn grote vreugde hadden ze de cd nog staan en ik had zelfs geld over voor een frietje met

Thuis aangekomen zette ik mijn nieuwe aanwinst op en er ging een wereld voor me open. Wat een energie kwam er van die gasten af. Rauwe stemmen, harde vette beats, met zo af een toe een rustig nummer er tussen, ik geloof dat ik deze plaat zeker 20 keer achter elkaar gedraaid heb, voordat ik weer eens iets anders opzette.

Het eerste nummer Bring Da Ruckus, begint extreem rauw. Ghostface Killah & Raekwon flowen over een kale beat heen en zorgen dat je helemaal wakker bent en het stuk van GZA is onovertroffen, zo moet je rappen!

Dan volgende ruige nummers elkaar op om uiteindelijk uit te komen bij Can It Be All So Simple een lekker rustig nummer, over het opgroeien in achterstandswijken, maar hier wordt het geweld niet verheerlijkt.

Daarna barst het geweld echt los met nummers als Da Mystery Of Chessboxin', Wu-Tang Clan Ain't Nuthin' Ta F' Wit, Method Man & Tearz Rauw, Ruig en Goede flows.

C.R.E.A.M. is muzikaal gezien het sterkste nummer. Een jazzy pianoloopje waarover Raekwon en Inspectah Deck een maatschappij kritische text over geld neerzetten (Cash Rules Everything Around Me), iets waar rappers van vandaag de dag nog wel eens naar mogen luisteren.

Tot slot wil ik eindigen met het nummer waar het voor mij mee begon Protect Ya' Neck ook de eerste single van het album. Iedereen doet mee op dit nummer en stelt zich voor. Voor mij blijft dit HET hiphop nummer. De beat en de flow zijn gewoon perfect, de stemmen rauw en ik kan niet stil blijven zitten als ik dit nummer hoor

Tracklist:

1 Bring Da Ruckus
2 Shame on a Nigga
3 Clan In Da Front
4 Wu-Tang: 7th Chamber
5 Can It Be All So Simple
6 Da Mystery of Chessboxin'
7 Wu-Tang Clan Ain't Nuthing Ta F' Wit
8 C.R.E.A.M.
9 Method Man
10 Protect Ya Neck
11 Tearz (After the Laughter)
12 Wu-Tang: 7th Chamber - Part II
13 Method Man (Remix) Skunk Mix
Conclusion

Wu-Tang Clan is

RZA
GZA
Ol' Dirty Bastard
Raekwon
Ghostface Killah
Method Man
Inspectah Deck
U-God

Later is Masta Killa er nog bij gekomen en hebben de individuele artiesten (op Masta Killa na) allemaal solo albums gemaakt. De Wu-Tang Clan heeft hierna nog 3 albums uitgebracht als groep te weten Wu-Tang Forever, The W en Iron Flag, maar die haalden het niveau van Enter The Wu-Tang toch lang niet.

Tegenwoordig draai ik dit album nog steeds met veel plezier. Dankzij dit album ben ik echt van hiphop gaan houden, maar ik heb mijn smaak inmiddels verbreed met alle mogelijke muzieksoorten.

Na lang nadenken over een mogelijk album toch maar een post dan, niet over een album, want ik kon er niet precies een aanwijzen, wel over een muziekstuk, te weten de Vocalise van Sergei Rachmaninoff.

Het is oorspronkelijk een werk voor piano en viool (volgens mij), maar is later in verschillende versies terug te vinden voor onder andere piano en cello, koor, piano en stem en nog een tiental andere...

Ik zal een jaar of 14/15 geweest zijn, al een tijdje de wereld van de klassieke muziek aan het verkennen wanneer er tijdens een documentaire over klassieke muziek dit werkje gespeeld wordt door Emmy Verheij. Zoiets had ik nog nooit gehoord, maar ervaren is hier een beter woord; nog nooit had een muziekstuk mij op zo'n manier weten te grijpen zoals deze vocalise. De melodie liet mij niet meer los. Daarna gaan zoeken naar dit stuk op cd en zo ook naar ander werk van Rachmaninoff. Een tijd later kwam er een documentaire over hem op televisie waarin het lijden van deze man benadrukt werd. Iets wat ook een steeds terugkerend thema is in zijn muziek.

Wat zo mooi is, is dat er later ook nog eens een docu is geweest over winnaars van het Elizabeth concours in België, die het na het winnen van het concours niet gemaakt hebben in de harde wereld van de klassieke muziek. Een van de winnaars was getrouwd met een pianiste en ze speelden dit samen, een mooie aansluiting bij het lijden van de componist zelf.

Het stuk is voor mij een beetje de opener geweest naar de gedachtes en emoties achter de muziek, het leren verder kijken dan slechts de noten op papier. Later ook nog een bewerking van dit stuk zelf proberen te spelen voor pianosolo, gemaakt door de Hongaar Kocsis.

Weer eens een poging wagen.. kom op mensen, 't is leuk.

quote:

---

Op woensdag 18 februari 2004 21:54 schreef Zander het volgende:
Weer eens een poging wagen.. kom op mensen, 't is leuk.

---

Ik zal er eens over gaan nadenken.

Leftfield - Leftism

Dit was voor mij de mijlpaal in de muziek.

Ok ik ben niet zo goed met poëtisch schrijven enzo, maar ik zal het proberen.
Toen ik dit album kocht was ik al wel uit mijn ''top40 periode''. Ik ben groot Underworld fan en zit daarom dagelijks op het forum van www.dirty.org/underworld. Daar kun je ook praten over allerlei andere soorten muziek.
Een jaar terug, op een zekere dag, opende ik een topic waarin ik vroeg naar een goed dance album. Ik had zin in lekkere beats en had dus een goed album nodig. Ik krijg allerlei titels naar mijn hoofd gegooid, maar Leftfield's Leftism trok mij aan, omdat de user die mij dit adviseerde zei dat dit het beste was dat hij ooit had gehoord.
Ik de volgende dag, na mijn krantenwijkie te hebben gelopen, naar de FRS (sorry er is bij ons gewoon geen betere zaak te vinden ), en tot mijn verrassing, stond Leftism ook nog in de rekken! Had ik niet verwacht van de FRS, maar goed. Ik dus naar huis, verheugd om het feit dat de cd zo makkelijk gevonden was, en ik ook tamelijk veel van het album verwachtte.
Goed, eerst moest ik eten, want ik loop het Parool, dus das ongeveer om 4 uur 's middags, en daarna ga ik eten. Klaar met eten, en ik ging naar mijn kamer. Het was een mooie zomeravond, en net zoals alle cd's die ik koop, stop ik de cd in de stereo en luister hem van begin tot eind, zodat ik er een goed eindoordeel aan kan geven.

Al bij het eerste nummer (Release The Pressure) werd ik weggeblazen. Damn, dit is mooi! Het intro heb ik het over, dat ook gebruikt werd in een O2 (telefoondinges geloof ik?) reclame. De rest van het nummer was ook heerlijk, lekker dub-achtige plaat. Op naar de volgende: Afro-Left. Dit nummer verdient een vetgedrukt lettertype. Dit was het lekkerste wat ik ooit gehoord had!!!!! damn! ik werd bijna letterlijk weggeblazen, ik kon niet meer rustig zitten op me bed, ik moest bewegen! Nog steeds is dit mijn favoriete dansplaat ooit! voor degene die hem niet kennen, check em. Daarna het mooie Melt, prachtig nummer met trompet/saxofoon (wat is et) erin, wat ik altijd al mooi vond, gevolgd door Song Of Life. Dat was gewoon VET! Eerst een rustig tempootje, vrouwenvocalen, waarna het uitbarst naar een vet lekker dansnummer. vervolgens Original, de geluiden die ik hierin hoorde, waren van die geluiden waarbij je denkt:''Damn, hier heb ik me hele leven op gewacht!''. Prachtig gewoon! Nummer is afgelopen en snel daarna begint Black Flute, was een lekkere beat, maar nog niet ZO van onder de indruk (als je em live hoort, word je letterlijk weggeblazen). Daarna ''Space Shanty'', behalve de beat was dit gewoon een heerlijk nummer. Weer van die genieuze geluiden. Toen... Inspection (Check One)! Hoe het nummer begint, niet superspeciaal, maar ik krijg er nog kippenvel van! ''Het'' geluidje (wie het nummer kent, weet waar ik het over heb), is weer zo eentje dat gewoon door god moet zijn gemaakt ofzo. Gevolgd door Storm 3000, ook een heerlijk nummer. Als ik dit nummer hoor denk ik altijd aan Prodigy, volgens mij is Prodigy zeker geïnspireerd geraakt door dit nummer.
Dan ''Open Up''. Geweldige house/progressive plaat met vette beats, lyrics, en geluiden. gewoon vet. Dan is het tijd voor het laatste nummer ''21st Century Poem''. Hele mooie ambience plaat. Meer kan ik niet zeggen. Toen het geïndigt was, bleef ik nog ongeveer een half uur in trance op mijn bed zitten. Ik was in een heel andere wereld. Hoe kan iemand ZO een goed album neerzetten?

Leftfield waren goden

I rest my case...

Het is misschien wel te doen om één mijlplaat te behandelen, maar in dit geval kan ik dat niet maken, omdat er in 1997 twee voor mij essentiele platen zijn uitgekomen.

Tot 1997 was ik in de ban van de rauwe compromisloze energie van gabber, ik was gebiologeerd door de ruwe distortion en het belachelijke tempo. Ook was gabber een uitlaatklep voor mijn puberrebellie en voldeed het in die functie tot dan toe prima. Toen de gabberscene op het punt stond om te imploderen eind 1996 begon er iets te knagen. Ik weet niet of het toeval is geweest dat de 'ondergang' van de gabber samenviel met een gevoel dat er in gabber geen uitdaging bestond, maar het kan ook best zo zijn dat beide ontwikkelingen elkaar versterkten. Zoals eerder gezegd, in 1997 kwamen er twee albums uit die ik tot op de dag van vandaag nog steeds geregeld luister. De eerste was het fenomenale Freek Funk album van Luke Slater, dat mij werd aangeraden door een vriend. Een album dat zo gevarieerd en spannend klonk was volstrekt nieuw voor me. In één klap werd ik blootgesteld aan techno, electro, breakbeats, ambient en experimentele muziek. Vanaf de eerste tonen van Purely, en de onaards a-symmetrische bliepjes van Score One en Orgin, tot en met de door technofunk doordrenkte Engine One en het feestelijk Love (loved); het was een openbaring voor iemand die doordrenkt was in het beperkte sonische repertoire van de hardcore house. Het album werd (en wordt) in veel kringen gezien als wellicht het beste technoalbum ooit gemaakt, maar zulke superlatieven zijn uiteindelijk niets waard, waar het om draait is hoe je er zelf tegenover staat. Freek Funk doorbrak mijn tunnelvisie en zette de lijnen uit voor mijn weg naar muzikale volwassenheid.

In datzelfde jaar was ook Speedy J uitgekomen, dat ik ongeveer gelijk met Freek Funk te horen kreeg. Deze keer was het een vriend van mijn broer die met Speedy J's Public Energy No. 1 kwam aanzetten. Tussen mijn slaapkamer en de kamer van mijn broer stond alleen een dun houten wandje, dus werd er weinig geluid tegengehouden (iets wat tot grote frustraties mijnerzijds leidde als mijn broer een vriendinnetje mee naar huis nam). Dus zo hoorde ik op een avond bassen van gewapend beton door het poreuze houten muurtje heenbeuken. Public Energy No.1 stond aan en het was een stuk experimenteler en a-riutmischer dan ik gewend was. Ook de vorm van het geluid was ongehoord: er werd op het album behoorlijk wat afgeschuurd en geslepen. En toch was het een uitgebalanceerd volwassen album. Persoonlijke favorieten waren voor mij 'Haywire' en Hayfever' die qua energie en kracht de hardste en snelste gabberreleases op een eloquente manier overtroffen. Een ware openbaring op muziekgebied voor mij. De eerste volledige luisterbeurt liet mij bijna ademloos.

1997 was een mooi jaar.

Speedy J - Public Energy No. 1

Luke Slater - Freek Funk

Ik heb in mij leven twee momenten gehad dat mijn muzikale interesse van het ene op het andere moment veranderde. De eerste heeft niet heel direct met een plaat te maken, maar heeft vooral te maken met een radio-programma. Ik hoop dat dat ook mag …

Deel 1

Het zal denk ik rond de kerstdagen van 1980 zijn geweest dat ik op hilversum 3 een radio-spotje hoorde waarin letterlijk de volgende tekst voorkwam : "Wat is de overeenkomst tussen Pink Floyd, Genesis en The Alan Parsons Project ?" . Het was een aankondiging voor het programma 'de lp show' dat die avond zou worden uitgezonden. In die tijd had ik al een lp van Pink Floyd (Dark side of the moon) , en ook van Alan Parsons Project had ik een lp (Turn of a friendly card). Reden genoeg dus om rond 10 uur de radio aan te zetten.

Het bleek dat de luisteraars van de lp show jaarlijks hun lijstje met favoriete albums inzonden, waarmee een top 25 werd samengesteld. Die avond werd de top 10 uitgezonden, die geheel gevuld was met de 3 eerder genoemde bands. Die avond hoorde ik voor het eerste platen als Selling England by the Pound van Genesis. Daardoor ontdekte ik dat er zoiets bestond als een muziekstroming genaamd symfonische rock, waar ik mij jaren daarna vol overgave aan overgegeven heb.

In 1983 leerde ik via de lp-show een hele lading aan nieuwe engelse bands kennen; Marillion, Pallas, Twelfth Night en IQ zouden rest van de jaren 80 mijn favorieten blijven. Die radio-spot is uiteindelijk heel erg bepalend geweest voor mijn muziekkeuze door de jaren heen.

Deel 2

Zo halverwege de jaren 90 was er weinig in symfo-land dat mij nog echt kon boeien. Er waren voor mij eigenlijk maar twee bands over die nog goede nieuwe cd’s maakten: IQ en King Crimson. De rest van m’n favoriete bands was uit elkaar, of deed er goed aan dat ernstig te overwegen .

Wat ik bij King Crimson altijd erg kon waarderen, is dat het een rock band was die - in mijn oren - speelde als een jazz band. Veel improvisaties dus, een Crimson concert was iedere avond anders. Als drummer Bill Bruford weer genoeg geld verdiend heeft met bands als King Crimson en Yes, gaat hij altijd weer lekker een paar jaar jazz of jazzrock maken.

Wat ik ook nog even moet melden is dat ik opgegroeid ben met jazz muziek. Mijn vader draaide vroeger altijd jazz muziek, en ik kon dat ook erg waarderen. Als jochie van een jaar of 12 werd ik door mijn vader meegenomen naar een dubbel-concert van Art Blakey en Dizzy Gillespie. De Blue Note platen van oa Elvin Jones haalde ik regelmatig uit de kast.

Kortom, ik was vertrouwd met jazzmuziek, maar luisterde er nauwelijks meer naar. Indirect bepaalde het echter wel m’n voorkeur voor King Crimson. Het kleine stapeltje jazz cd’s dat ik toen had omvatte oa ‘A love Supreme’ van John Coltrane.



King Crimson-Live at Summit Studios

In februari 2000 kwamen de jazz en King Crimson elkaar weer tegen. Toen verscheen namelijk ‘Live at Summit Studios’, een cd met een radio-opname uit 1972. Luisterend naar de cd, en lezend in het bijbehorende boekje dringt langzaam tot mij door wat ik ergens altijd al geweten heb: King Crimson is een soort jazz-band. De muziek op deze cd sluit aan bij John Coltrane en zijn muzikale vrienden.

King Crimson bestond in 1972 uit Robert Fripp (gitaar en mellotron), Boz Burrell (bas en zang), Mel Collins (Sax) en Ian Wallace (drums). In het cd-boekje beschrijft Wallace zijn invloeden:

quote:

My biggest influences as a drummer were Tony Williams and Elvin Jones. I’d first heard Miles Davis’s Four and More in 1967, and it turned my head insite-out. I’ve never recovered. I thought that if I could play in a band like King Crimson I would have the opportunity to emulate my heroes.

Daarna beschrijft hij de muziek die Crimson toen maakte. Om er een paar stukjes uit te halen:

quote:

I think we improvised very well, improvisation being; the creation of a fresh vocabulary of notes and tones over a previously constructed format. Just like jazz musicians would play the “head” of a standard and then solo around the chord sequence.
[..]
In the structured instrumental piece before the sax solo the counterpoint between the guitar and sax has an almost “trad jazz” concept to it. Mel’s sax solo is very Coltrane-ish. It’s easy to see listening to this album that Mel was very influenced by John Coltrane.
[..]
Groon, a bebop melody [….] Very Coltrane. I think Groon should be titled; Groon, a tribute to JC.
[..]
We just can’t stop. Another Coltrane influenced piece. Develops into a backwards-type A Love Supreme bass riff. Boz sings some lines. “The creator has a master plan”. Is he making up the words or is it from somewhere else?
[..]
Robert plays a Larry Coryell type solo.

Nadat ik uitgezocht had dat “The creator has a master plan” was geschreven door Leon Thomas en Pharoah Sanders was er weer nieuwe muziek om me in te verdiepen. Sanders had – net als Elvin Jones overigens – deel uitgemaakt van de band van John Coltrane. De volgende dag kocht ik Karma van Pharoah Sanders en Coltrane’s Blue Trane. En sinds die dag is minstens driekwart van de muziek die ik luister jazz.

Ik heb voor mijn bijdrage aan dit topic lang getwijfeld over de plaat die misschien wel de meeste invloed heeft gehad op mijn muzieksmaak (en misschien ook wel op mijn leven), want ik ben al van kind af aan gefascineerd door muziek. Ik kon uren kijken en luisteren naar de bandrecorder en platenspeler van mijn ouders, die vooral veel klassiekers uit de jaren 60 en 70 draaiden: de Beatles, Bob Dylan, Neil Young, Stevie Wonder enzovoort. Toen ik mijn eerste eigen cassetterecorder kreeg nam ik elke dag muziek op van de radio, en iets later begon ik zelf ook van mijn zakgeld vinyl-singletjes en (na lang sparen) langspeelplaten te kopen. Ook de muziekinstrumenten die bij ons in huis aanwezig waren trokken al snel mijn aandacht.

In 1993 was ik vijftien jaar oud, had ik een aantal jaar pianoles achter de rug en had ik van mijn vader een aantal kampvuur-accoorden op de akoestische gitaar geleerd. Toch had mijn muzieksmaak zich nog niet echt in een bepaalde richting ontwikkeld, en zoals de meeste mensen van mijn leeftijd ging mijn voorkeur vooral uit naar populaire Top 40-muziek. Dat er nog allerlei andere muziek te krijgen was die je niet zo vaak op tv zag, dat interesseerde me eigenlijk ook niet zo.



Dat veranderde allemaal toen een klasgenoot mij een cassettebandje gaf met "Are You Experienced" van Jimi Hendrix.

"Jij speelt toch gitaar? Dan moet je dit eens luisteren". Jimi Hendrix' naam zei me wel vaag iets, dat was toch die kerel uit de hippietijd die z'n gitaar in de fik zette of zo? Maar de muziek had ik nog nooit eerder gehoord, want mijn ouders hadden geen platen van hem en mijn leeftijdsgenoten waren over het algemeen ook niet bijster geinteresseerd in 'die oude zooi'.

Na school fietste ik terug naar huis met het bandje in mijn walkman, hoewel ik er eigenlijk geen hoge verwachtingen van had. Dat bleek behoorlijk voorbarig, want na de eerste 10 seconden van het gitaarintro van "Purple Haze", het eerste nummer van de A-kant, was ik helemaal om. Zulke muziek had ik nog niet eerder gehoord. En zulk gitaarspel al helemaal niet, met die rare space-effecten en piepjes. Ik spoelde het bandje meteen terug om het nummer nog een keer te horen. En nog eens, en nog eens..

Ook de rest van de plaat bleek vol te staan met muzikale verrassingen die ik nog nooit eerder was tegengekomen, zoals dat vreemde 3/4 ritme in "Manic Depression" of de achterstevoren opgenomen gitaar in "Are You Experienced". Sommige nummers gingen me helemaal boven de pet, zoals "Third Stone from the Sun", een instrumentaal nummer waar ik echt geen chocola van kon maken. Maar de plaat bleef fascineren, en ik besloot al snel dat ik, als ik ooit zo goed gitaar wilde kunnen spelen als Jimi, een electrische gitaar moest kopen en moest oefenen tot mijn vingers pijn deden. En dat deed ik dan ook, en doe ik nog steeds.

Achteraf gezien heeft "Are you experienced" alle kwaliteiten die ik nog steeds zoek in muziek, in welke muziekstijl dan ook. Experimenteerdrift, limietloos combineren van allerlei verschillende stromingen en lak hebben aan muzikale conventies en regels (zo is "Third Stone from the Sun", het nummer waar ik niks van begreep, eigenlijk mijn eerste introductie tot freejazz geweest): zo hoor ik muziek nog steeds het liefst. Verder werd ik me er ook van bewust dat er in het verleden ook allerlei geweldige muziek is gemaakt, en je daar zelf naar op zoek moest gaan, omdat je het anders nooit zou horen.

Wat zou het toch mooi zijn als platen altijd dezelfde indruk op je bleven maken als de eerste keer dat je ze hoort. Inmiddels ken ik elke noot op "Are You Experienced" nagenoeg uit mijn hoofd, en eerlijk gezegd heb ik de plaat ook al een flinke tijd niet meer gehoord en vind ik sommige andere Hendrix-albums eigenlijk beter. Maar dat het voor mij een erg belangrijke plaat is geweest, daar verandert gelukkig niets meer aan.

[ Bericht 0% gewijzigd door Zander op 10-03-2004 02:49:38 ]

De mijne dan, eigenlijk meer een mijl(high)concert, maar goed:


Nadat ik een paar weken in de zomer van 1991 op Kreta had doorgebracht met wat vrienden was ik weer terug in Amsterdam. En wat doe je dan als 18 jarige? Precies, je stoomt de wietwalm je oren uit in het Vondelpark. En precies zo was het toen ik tegn mijn vrienden mompelde:" ^Heeee man, laten we vanavond naar de Melkweg gaan. Volgens mij treedt daar een Black Sabbath achtig bandje op."
We kochten kaarten en knetterstoned liepen we 's avonds de oude (toen nog de enige) zaal in. En toen brak chaos uit. Vloeistofdia's. Psychedelische klanken. Een knetterstonede zanger die zong over pigs. En over zodiac lungs. En over snake dances.
Ik was op slag Monster Magnet fan.

De volgende dag zocht ik met een van mijn vrienden elke platenzaak af op zoek naar de cd. In Forever Changes vonden we die.

Spine of God

De plaat verdween de eerste zes maanden niet uit mijn cd speler (ok, in het begin nog casettedeck. Ik had een kopietje)

Hmm, er zijn een aantal platen die toendertijd een diepe indruk hebben gemaakt, maar er kan er maar 1 zijn waar het toendertijd mee begon:


Exciter - Heavy Metal Maniac

Heden ten dage komt het wellicht wat gedateerd over, maar begin jaren 80 sloeg dit echt wel in. Een Canadees trio, waarvan de drummer zong: in de metal-scene nog steeds een ongebruikelijk gezicht. Ik hoorde hem bij een vriend en was meteen verkocht. Dit is dan ook de eerste metal-plaat, die ik ooit kocht. Meteen een dure ook, want het was een import van toendertijd al zo'n 40 gulden. Maar hij was het waard, want ik heb hem helemaal grijs gedraaid!
Sterke nummers zijn (nog steeds) Stand up and Fight, Under attack en natuurlijk Cry of the banshee.
Later kwamen natuurlijk de hardere bands hier makkelijk over heen, maar het blijft jeugdsentiment...