[Irak] Overschot aan geld noopt VS tot oorlog

quote:

---

Op maandag 24 februari 2003 19:07 schreef battlesickloner het volgende:

Hoewel ik het in grote lijnen wel met deze analyse eens ben, doet dat niets af aan mijn sympathie voor het beleid van Bush. Als ze na Irak nog steeds geld te veel hebben, kunnen ze misschien nog een ander land bevrijden.

---

quote:

---

Op maandag 24 februari 2003 19:17 schreef Templ4r het volgende:

[..]

Ik ken nog wel een land wat nodig bevrijdt moet worden: de VS zelf.

---

Ik zou liever in de VS wonen dan in Irak

quote:

---

zo betoogde de gereputeerde geograaf deze week in de Britse krant The Guardian, is de overaccumulatie van kapitaal..

---

En mocht je als staat idd te veel geld hebben (let op, dat kan, en te vaak een begrotingsoverschot is op de lange duur ook niet goed voor je economie) dan zijn er vast nog wel ladingen HSL lijnen die je door de states kunt gaan trekken, of een dammetje extra, etc.

Geen zak geld zo groot of een peperduur infrastructuur project zuigt het wel leeg.

quote:

---

Op maandag 24 februari 2003 19:19 schreef Emphemeris het volgende:

[..]

Inderdaad... daar worden ook allemaal mensen gemarteld en mogen ze niet tegen de regering zijn want dan worden ze meteen ge-executeerd.

---

Hoezo geld teveel

En dan kost een oorlog tegen Irak ook nog eens rond de 200 miljard (zonder de kosten van een eventuele jarenlange bezetting)

Dat was ook de hoofdreden voor de Britse en Franse rijken om de halve wereld onder hun controle te brengen.

quote:

---

Op maandag 24 februari 2003 19:07 schreef battlesickloner het volgende:

Als ze na Irak nog steeds geld te veel hebben, kunnen ze misschien nog een ander land bevrijden.

---

quote:

---

Hoewel ik het in grote lijnen wel met deze analyse eens ben

---

quote:

---

Steeds meer valt in het Amerikaanse kamp de roep tot een oorlog tegen Irak te horen. In tegenstelling tot de Tweede Golfoorlog in 1991, toen Irak gemakkelijk als de agressor van een klein en vrij land kon worden gebrandmerkt, klinken de Amerikaanse pro-oorlogsargumenten vandaag krampachtig en gezocht, dermate zelfs dat de traditionele bondgenoten niet overtuigd zijn. In dit artikel ontleden we twee drijfveren die wel overtuigend de noodzaak van een oorlog tegen Irak aantonen: wapens en oorlog.

Washington roffelt de oorlogstrom: een preventieve oorlog tegen Irak, of meer nog tegen zijn dictator Saddam, is voor Bush junior en een groot deel van zijn administratie een logische volgende stap in de oorlog tegen het wereldwijde terrorisme. Bush stoot hiermee op sterke tegenstand van belangrijke bondgenoten in de internationale gemeenschap: Iran (Iraks traditionele erfvijand), superbondgenoot Saoedi-Arabië, de meeste Europese bondgenoten, waaronder Duitsland en Frankrijk, en verder onder meer Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties Kofi Annan zijn tegen een Amerikaanse interventie. Zelfs de heersende klasse in de Verenigde staten is verdeeld over de wenselijkheid van een oorlog: vooraanstaande militairen hebben hun (militaire) twijfels en ook in republikeinse rangen kan men oppositie registreren. Desondanks gaan de voorbereidingen voor de oorlog volop verder. Om de imperialistische noodzaak van een Derde Golfoorlog in de hoofden van de Amerikaanse leiders te begrijpen, worden in dit artikel twee blokken economische motieven ontleed. Een eerste is de productie en export van wapens en meer algemeen de conjunctuurcycli van de Amerikaanse en wereldeconomie en het Amerikaanse economische beleid. De wapenproductie en militaire uitgaven van de Amerikaanse staat hebben sinds de Tweede Wereldoorlog een dominante rol gespeeld in het economisch beleid van de VS, zodat we beide motieven samen kunnen behandelen. Een tweede motief is de controle over de wereldvoorraad aardolie en de energienoden van de Amerikaanse supermacht en de andere grootmachten.

Wapens en economie, golfoorlog II

We beginnen dit deel van het verhaal in de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen het economische beleid van de Reagan-administratie werd gekenmerkt door militair keynesianisme2. Keynesianisme houdt als theorie onder meer in dat de staat wanneer het economisch minder goed gaat, een deficitair beleid mag voeren, d.w.z. meer geld mag uitgeven dan er via belastingen in kas komt en dit tekort dan met leningen kan financieren. De Reagan-administratie slaagde hierin door de Amerikaanse rentevoeten kunstmatig de hoogte in te drijven, zodat de Amerikaanse staat niet alleen kapitaal van Amerikaanse bedrijven en privé-personen aantrok, maar ook enorme hoeveelheden geld van kapitalisten over de gehele wereld kon aantrekken. De grote massa van de financiële middelen die de Amerikaanse staat zo absorbeerde, werden vooral geïnvesteerd in de Amerikaanse militaire industrie, om zo te proberen de economische conjunctuur bij te sturen.

Een belangrijke verklaring voor de Amerikaanse voorkeur voor het militair-industriële complex als instrument voor het economisch beleid zijn twee kenmerken van deze industriële sector. Het overgrote deel van de markteconomie wordt immers bevolkt door bedrijven die onderling verbonden zijn doordat zij onder elkaar grondstoffen, halfafgewerkte of volledig afgewerkte producten kopen of verkopen. De militaire sector verschilt hier echter sterk van: hier is er immers maar één koper binnen de VS, namelijk de staat, die enkel als koper optreedt. Aan de andere zijde staan enkele wapenproducenten, die enkel als verkopers optreden. Deze niet-wederkerigheid maakt het voor de regering gemakkelijker om deze industriële sector te manipuleren in functie van het uitgestippelde economische beleid. Daarnaast is er de Amerikaanse mededingingswetgeving, die stelt dat indien de staat een grote aankoop wenst te doen, zij aan alle (dus ook buitenlandse) ondernemingen de kans moet geven een offerte in te dienen. Militaire aankopen vormen ook hierop een uitzondering, zodat de regering zeker kan zijn dat de gespendeerde middelen zeker bij Amerikaanse bedrijven terechtkomen, en dus niet elders de economie stimuleren.

Na enkele jaren van aanvankelijke euforie onder de Amerikaanse leidende klasse, werden gedurende de latere jaren tachtig de risicos van het militair-keynesiaanse beleid van de Reagan-administratie steeds duidelijker. De expansie van de militaire sector ging immers ten koste van de civiele industrieën: de hoge intresten op overheidsobligaties zorgden ervoor dat kapitalisten eerder in overheidsleningen (en bijgevolg in wapenproductie) dan in burgerlijke projecten gingen investeren, zodat in de tweede helft van de jaren tachtig de investeringen in de civiele sectoren afnamen. Daarnaast was er het risico dat andere economische grootmachten gingen protesteren tegen de kanalisering van internationaal kapitaal naar de VS, en dus weg van de andere kapitalistische nationale economieën. In oktober 1987 was een meningsverschil tussen Duitsland en de VS over de Amerikaanse intrestvoeten dan ook de directe aanleiding voor de grootste beurscrash sinds het crisisjaar 1927. Sinds deze crisis was het voor iedereen duidelijk dat de regering Reagan haar economisch beleid niet lang meer zou kunnen financieren, en dat een pijnlijke heroriëntatie van de economie weg van de staatsafhankelijke militaire industrie zich opdrong. De Tweede Golfoorlog van 1991 vond plaats tijdens het dieptepunt van de Amerikaanse conjunctuurcyclus, en liet aan de Amerikaanse regering toe de economie relatief pijnloos te heroriënteren naar een expansie van de IT-sector.

De oorlog vergemakkelijkte deze overgang zowel direct, doordat hij wereldwijd de vraag naar raketten, gevechtsvliegtuigen, bommen en ander wapentuig stimuleerde, als indirect, door als een reusachtige reclamestunt de superioriteit van de Amerikaanse militaire technologie voor heel de wereld aan te tonen. De enorme stimulans die de oorlog voor de Amerikaanse wapenexport betekende, liet aan de regering toe haar militaire uitgaven af te bouwen, zonder de militaire industrie in een plotse crisis te storten (met bijhorende werkloosheid en sociale onrust). De oorlogspolitiek van Bush senior en de afslachting van het Irakese leger betekende een enorm zakelijk succes voor de Amerikaanse industrie, zoals de cijfers van de VS-wapenexport aantonen. Bovendien liet de Tweede Golfoorlog toe dat de uitpuilende militaire stocks, die eerder met het geabsorbeerde internationale kapitaal werden opgebouwd, gebruikt werden en zelf deels op rekening kwamen van de andere oorlogvoerende staten die deel uitmaakten van de internationale coalitie tegen Saddam en voor de bevrijding van Koeweit.

Na de golfoorlog

De huidige economische situatie in de VS doet ons in het licht van het voorgaande weinig goeds verwachten. Sinds maart van dit jaar zijn de aandelenkoersen op Wall Street en andere beurzen aan een steile neergang begonnen, waarvan zij voorlopig nog niet hersteld lijken. De hoeveelheid papiergeld die op de beurzen verloren ging, wordt voor de VS alleen al op zon 7600 miljard dollar geraamd, zodat deze crash, of de neergang die zich sinds 11 september 2001 langzaam doorzet, door vele analisten reeds met de financiële crisissen van 1929 en 1987 vergeleken wordt. Tezelfdertijd is de reële economie (i.e. de werkelijke industriële productie, en dus niet louter de financiële aandelenkoersen) in de VS nog steeds niet hersteld van het recessiejaar 2001, zodat de erg lage economische groei snel weer kan omslaan in recessie (negatieve groei dus). Het vertrouwen in het economisch beleid bij de leidende economische klasse is, na een korte herleving door de maatregelen in het zog van 11 september 2001, erg laag, zodat de Amerikaanse economie zich vandaag in een uiterst kwetsbare toestand bevindt.

Een bijkomend kenmerk van de huidige economische crisis in de VS, is dat precies de ICT-sector, die de motor was van de economische groei en kapitalistische weelde tijdens het voorbije decennium, zich vandaag in een toestand van overcapaciteit weet. De bedrijfsleiders van de bedrijven uit de new economy lijken de voorbije jaren, gedreven door een te groot optimisme over de verwachte winsten, al te veel te hebben geïnvesteerd in productiecapaciteit. Dit maakt dat precies de economische sector die gedurende het voorbije decennium de motor was van de economische opleving en het geliefkoosde instrument van de Amerikaanse staat ter stimulering van de economie, nu zelf in crisis verkeert, en derhalve onbruikbaar is voor de overheid om het economische groeiproces weer op gang te trekken.

Het lijkt erop dat de Amerikaanse overheid, bij het uittekenen van een nieuw economisch beleid om het kapitalistische bestel weer uit het slop te halen, eens te meer zijn oog heeft laten vallen op haar geliefkoosde economische sector: de militaire industrie en de militaire budgetten. De verandering viel al waar te nemen in de laatste jaren van het Clinton-tijdperk, zette zich door tijdens de beginjaren van Bush junior, om een hoge vlucht te nemen na de gebeurtenissen van 11 september 20013. Hoewel vanaf de helft van de jaren negentig de VS-uitgaven aan wapentuig reeds de som van de militaire uitgaven van alle andere militaire grootmachten samen overtrof, werd het budget voor de jaren 2002 en 2003 toch nog fors opgetrokken tot 379 miljard dollar.

In deze context zou een oorlog tegen Irak de Bush-administratie om minstens drie redenen zeer goed uitkomen en zo de terugkeer naar het militair-industriële complex als instrument van het economisch beleid vergemakkelijken. Ten eerste zou een oorlog tegen een tegenstander met een bedenkelijk lage slagkracht (het kaliber van het huidige Irak) de positie van de Amerikaanse wapenexport op de wereldmarkt beveiligen of zelfs versterken, tegen onder meer de agressieve verkooppolitiek van de Russen in. Ten tweede zou deze oorlog de ideale aanleiding zijn om de eigen militaire industrie ook direct te ondersteunen, daar zon oorlog ongetwijfeld nog grote bestellingen aan bommen, raketten, vliegdekschepen, enzomeer voor de eigen troepen zou betekenen. Deze sterke economische impuls zou, ten derde, net als in 1991 ook nu weer op een erg cruciaal moment in de Amerikaanse conjunctuurcyclus komen, namelijk op het dieptepunt, waar de economie zit te wachten op een schok en motor om de groei weer op gang te trekken. Anderzijds moeten we wel vast stellen dat de heroriëntatie ditmaal in de tegengestelde richting gaat, weer naar een militarisering van de economie. Deze oriëntatie van het economisch bestel naar het militaire (bij gebrek aan andere kapitalistische beleidsplannen als motor voor de economische groei) betekent enerzijds een gigantische verspilling van werkkracht en grondstoffen. Deze zouden ook voor de algemene menselijke welvaart kunnen worden gebruikt, maar worden nu ingezet voor de productie van wapens. Anderzijds houdt deze keuze eveneens de noodzaak tot het provoceren van oorlogen in zich.

Olie ten tijde van de Tweede Golfoorlog

Bij dit eerste argument voegen we nog een tweede imperialistisch argument, dat ook aantoont waarom de VS precies een oorlog tegen Irak wensen: de controle over de olievoorraden en de enorme olienoden van de VS en de geïndustrialiseerde wereld om hun economieën draaiende te houden. Zoals geweten betekende olie reeds vanaf de oprichting van het OPEC-kartel in de jaren zestig dé hefboom voor de verwerving van economische rechten door de zuidelijke niet-geïndustrialiseerde staten, die voor hun inkomsten grotendeels afhankelijk zijn van de export van grondstoffen naar industrielanden in het noorden. Sinds in 1973 de OPEC-staten voor de eerste keer de prijs van ruwe olie gevoelig lieten stijgen en daarenboven de olievoorraden nationaliseerden, was de controle over de olievoorraden de inzet van een voortdurende machtsstrijd tussen de imperialistische staten uit het noorden en de olieproducerende landen uit het zuiden, vooral gesitueerd in het Midden-Oosten. De bezetting van Koeweit door Irak in 1990 betekende een belangrijke machtsverschuiving in dit conflict. Het golfstaatje Koeweit, ooit gecreëerd door de Britten om een onafhankelijke controle over de olievoorraden onder zijn woestijnen te garanderen, is ondanks zijn kleine territorium een olieproducent van formaat. De verovering van de Koeweitse oliereserves door Irak, zelf een belangrijke oliestaat, betekende een grote versterking van de positie - binnen de OPEC en in de wereldeconomie - van een staat die klaar was om de macht van het imperialistische Westen te tarten: het Irak van dictator Hoessein.

Dat de Koeweitse heersende klasse onmetelijk rijk was en als superkapitalisten erg veel financiële belangen in het Westen hadden, en dat de VS op dit kapitaal aanspraak zou kunnen maken om de kosten van een oorlog (en jaren militair-keynesiaans beleid zie eerder) te verhalen, is allicht eveneens een argument pro-oorlog geweest.

Een cruciale rol in de Amerikaanse herovering van de Koeweitse olierijkdom (voor de vrijheid en soevereiniteit van het Koeweitse volk) werd gespeeld door het feodale koninkrijk Saoedi-Arabië. Deze eveneens machtige oliestaat is traditioneel een trouwe bondgenoot van de VS en was zelfs vaak het Amerikaanse (westerse) Trojaanse paard in de besluitvorming van de OPEC door in deze vergadering steeds de olienoden van de VS te verdedigen: militaire steun in ruil voor olie. Saoedi-Arabië droeg bij tot de herovering van Koeweit op twee belangrijke manieren. Ten eerste leende het zijn territorium aan de Amerikaanse troepen als uitvalsbasis om Irak te bestoken. Veel crucialer was echter de economische ondersteuning van de oorlog: op het moment dat vele commentatoren de kans op een Amerikaanse overwinning in twijfel trokken omdat de oorlog een fatale stijging van de olieprijzen en bijgevolg een wurging van de westerse economieën zou betekenen, zette Saoedi-Arabië zijn maximale capaciteit in om olie op te pompen en slaagde het erin de prijs voor een vat ruwe olie op een redelijk niveau te houden4.

machtsverhoudingen binnen OPEC

Indien we vandaag het Midden-Oosten overzien, stellen we vast dat ondanks de herovering van Koeweit in 1991, de oliebelangen van de imperialistische grootmachten vandaag allesbehalve veilig zijn. De reden hiertoe wordt geïllustreerd door een uitgelekte nota van de Rand-stichting, een denktank die voor het Pentagon werkt, waarin gewaarschuwd wordt dat Saoedi-Arabië niet langer als een bondgenoot, maar eerder als een vijand moet worden beschouwd. Niet alleen is de gemiddelde Saoedi stevig anti-Amerikaans van opvatting, de onderzoeken naar de aanslagen 11 van september stelden eveneens vast dat de Saoedische leidende klasse als gulle sponsor van Osama goeddeels betrokken was bij de al-Qaeda acties tegen de Amerikaanse torens. Hoewel de Saoedische regering zich in woorden een trouwe bondgenoot van de VS blijft noemen, weigert het dit keer wel de toegang aan de Amerikaanse troepen, en sprak het zich reeds expliciet uit tegen een oorlog, zodat Amerikaanse en Israëlische haviken in hun stoutste plannen ook reeds de verovering van Saoedi-Arabië en Iran plannen. De Amerikaanse noodzaak om, na het Saoedische slippertje, in Irak en eventueel ook in de genoemde buurlanden een pro-Amerikaanse regering te installeren is de allerbelangrijkste reden waarom de VS (en schoothond Groot-Brittannië) per se tot een oorlog in Irak willen komen.

De installatie van een pro-Amerikaanse regering in Bagdad zou een bijzonder zware slag betekenen voor de OPEC, dat zwarte beest van de VS. De controle over de wereldolieprijs (en dus prijsverlaging) zou een steun in de rug voor de Amerikaanse economie kunnen betekenen. Daarnaast zou Washington via deze macht over (en verlaging van) de olieprijzen meteen afrekenen met enkele van haar erfvijanden in de OPEC: Libië; Iran en Venezuela. In het droomscenario van vice-president Richard Cheney is de creatie van een satellietregering in Iran en de ontmanteling van Saoedi-Arabië met de installatie van een emiraat, onder Amerikaans protectoraat, in de olierijke en sjiietische provincie Hassa dan de volgende stap5.

Een interessant geval in dit conflict is Rusland, dat zelf over erg grote olievoorraden beschikt en zich al verscheidene malen tegen een mogelijke oorlog verzette (ja, zelfs de traditioneel goede banden met Irak nog eens bevestigde met nieuwe samenwerkingsakkoorden). De reden hiertoe lijkt te zijn dat de VS gedurende de voorbije jaren sterk geïnteresseerd zijn geraakt in de Russische olievoorraden, die sinds enkele jaren geëxploiteerd worden door een handvol kapitalistische monopolistische bedrijven (met meer dan een oliegeurtje) zoals Lukoil en Yukos. Hoewel Rusland een groot deel van zijn olieproductie voor eigen gebruik nodig heeft, stelde het Amerikaanse tijdsschrift Home Affairs in zijn maart-april nummer van dit jaar verheugd vast dat de Russische olieproductie was toegenomen tot een half miljoen vaten per dag, waardoor het de grootste olie-exporteur buiten de OPEC wordt. Het spreekt nu voor zich dat George Ws nieuwe vriendje Poetin zich deze troeven niet zomaar zal laten afsnoepen, en de marktmacht van zijn grote kapitalisten zal willen beschermen. Dit verklaart waarom Poetin enerzijds slechts met moeite over de streep kon worden gehaald om in 2001 samen met de OPEC-landen de olieproductie te beperken (de trouwe vriendschap met de VS), maar anderzijds toch niet wil dat de OPEC-staten Irak, Iran en Saoedi-Arabië onder Amerikaanse controle komen, waardoor de eigen positie sterk zou devalueren.

Het belang van de Russische rol in dit imperialistische spektakel mag anderzijds ook weer niet overdreven worden. Omdat de wereldvraag naar olie onder impuls van de groeiende vraag van de nieuwe industrielanden in Zuidoost-Azië en van China (China is een netto-importeur van olie sinds 1993) blijft groeien, kunnen de Westerse regeringen onmogelijk om het Midden-Oosten heen. De toename van de Russische export wordt al snel volledig door deze groeiende vraag naar olie geabsorbeerd, zodat de controle over de olievoorraden in Irak, Iran en Saoedi-Arabië van cruciaal belang blijft voor het kapitalistische bestel.

We hopen hiermee duidelijk te hebben aangetoond dat de Amerikaanse oorlog tegen Irak geen oorlog is om de wereld te beschermen tegen massavernietigingswapens (wie heeft hier overigens de meeste massavernietigingswapens?) of voor vrijheid en democratie, maar eerder het kronkelen van het westerse imperialisme/globale kapitalisme om te overleven. Ook toont het bovenstaande aan dat niet enkel door de verregaande verpaupering van onder meer zwart Afrika en door de rampzalige economische crisissen in Latijns-Amerika, maar ook door de toenemende spanningen op de oliemarkt en door het onvermijdelijke zwichten voor het militaire complex, het globale kapitalisme tijdens de laatste jaren steeds dieper in een crisis verzinkt.

---

quote:

---

Op maandag 24 februari 2003 19:31 schreef Sitethief het volgende:
Eh...hallo De VS heeft op dit moment een staatsschuld van om en rond de 6400 miljard dollar.

Hoezo geld teveel

En dan kost een oorlog tegen Irak ook nog eens rond de 200 miljard (zonder de kosten van een eventuele jarenlange bezetting)

---

quote:

---

Op maandag 24 februari 2003 19:35 schreef X-Ray het volgende:

[..]

Wat heeft de staatsschuld te maken met de vraag of ze geld te veel hebben? .

---

De waarheid ligt net iets anders, op dit moment zijn er al drie arabische olie producerende landen die de dollar geloost hebben en over zijn gegaan op de euro standaard, het resultaat daarvan is dat er massaal dollars gedumpt worden waardoor de waarde van de dollar zakt. tot het punt waar hij compleet waardeloos word..

De VS wil met deze oorlog verdere expansie van de eurostandaard onder olieproducerende landen voorkomen en die van Irak weer terugbrengen naar de Dollar standaard.

Ook landen als Rusland en China zijn al massaal dollars aan het wisselen voor Euro's..
De VS verdient flink aan het gebruik van de dollar en zorgt ervoor dat zij heel goedkoop goederen kunnen importeren.

En daar komt door de Euro een eind aan. daarom is ook blair op bush zijn hand want de engelsen doen niet mee aan de euro.

De waarheid en leugens over Irak

quote:

---

De bijna democratisch gekozen president George W. Bush is vastbesloten om, desnoods zonder VN-mandaat, Irak te bombarderen. Maar ook al geeft de VN een mandaat dan is een oorlog, wat eigenlijk gewoon een eenzijdige slachtpartij zal zijn, tegen Irak niet gerechtvaardigd. Met allerlei mooie argumenten wil de corrupte kliek rond George II haar tweede kruistocht in 10 jaar tegen het verwoeste volk van Irak beginnen.

Van steun is er absoluut geen sprake, want elke peiling wijst uit dat wereldwijd steeds meer en meer mensen tegen deze aankomende slachtpartij zijn. Met de media in handen proberen de oorlogsstokers in de VS, Engeland, Italië, Nederland, Israël, Australië en in tal van andere landen de lokale bevolking de stuipen op het lijf te jagen door Irak als een "groot gevaar" af te schilderen. Maar de mensen geloven de leugens dit keer niet meer. Zij zijn niet bang voor Irak.

Dan rest alleen de vraag nog: waarom Irak aanvallen? Lijdt George II aan paranoia? Het antwoord hierop is nee. De motieven van George II gaan veel verder en dieper dan wat er in de "vrije pers" komt te staan. Ik zal hieronder mijn mening geven over wat ik denk dat de motieven van George II zijn.

Resolutie 1441: Voorbereiding op oorlog

Op 8 november 2002 nam de VN-Veiligheidsraad "unaniem" resolutie 1441 aan. In deze resolutie krijgt Irak "een laatste kans om te ontwapenen." Doet Irak dat niet dan zal dat "ernstige gevolgen" hebben voor Irak. Dat Israël, India, Pakistan, de VS zelf en tal van andere landen die wapens allemaal hebben, en in grotere hoeveelheid, is eventjes niet belangrijk voor diegenen die resolutie 1441 hebben samengesteld. Men kan hier al vraagtekens beginnen te zetten. Waarom wordt Irak, en niet Israël, onderworpen aan zo een vernederende resolutie? Het antwoord op deze vraag, en de vele vragen die nog zullen opduiken, zullen in de loop van dit artikel duidelijk naar voren komen.

Dat de Veiligheidsraad "unaniem" resolutie 1441 heeft aangenomen heeft niks te maken met de "eensgezindheid in de internationale gemeenschap" zoals de VS het noemt. Resolutie 1441 is op een fascistische en smerige manier "unaniem" aangenomen. Van de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad waren aanvankelijk alleen Engeland en de VS vóór resolutie 1441. Frankrijk, Rusland en China waren tegen. Hoe kwam het dan dat zij allemaal de resolutie aannamen?

Op 6 oktober 2002, één maand voordat resolutie 1441 werd aangenomen, explodeerde de Franse olietanker Limburg in Jemen. Er waren 397.000 vaten olie aan boord van de Limburg. Bijna alles daarvan is verloren gegaan.[1] Frankrijk begreep het signaal en was nu ook vóór resolutie 1441. Op 23 oktober 2002, twee weken voordat resolutie 1441 werd aangenomen, gijzelden Tsjetsjeense terroristen een theater in Moskou waar 700 mensen in zaten.[2] Dagenlang dreigden de terroristen het gebouw op te blazen. Uiteindelijk besloot de Russische regering om de theaterzaal te bestormen. Het was een bloedige inval van het Russische leger dat het leven kostte aan ongeveer 200 van de gijzelaars. Na dit drama begrepen ook de Russen het signaal van de VS. Ook Rusland was nu vóór resolutie 1441. China zag ook in dat het geen zin had om tegen resolutie 1441 te zijn en ook de Chinezen stemden in met resolutie 1441. Zo werd ervoor gezorgd dat resolutie 1441 "unaniem" werd aangenomen in de Veiligheidsraad.

De VS hadden vanaf toen vrij spel in Irak. De wapeninspecteurs van UNMOVIC en de IAEA werden naar Irak gestuurd om de massavernietigingswapens van Irak te vernietigen. Dat deze wapens allang vernietigd waren door UNSCOM in 1998 is ook niet belangrijk voor de VS want hun doel is niet het vernietigen van wapens maar het vernietigen van Irak. De VS zouden net als in 1998 de wapeninspecteurs gebruiken om te spioneren.[3]

Veel hoeven wij niet te verwachten van deze wapeninspecties die vanaf november begonnen zijn. Bijna elke week hebben de VS verklaard dat Irak resolutie 1441 schendt door niet te zeggen waar zij haar massavernietigingswapens heeft verborgen. Irak heeft met het volgende scenario te maken: als Irak zegt dat het geen massavernietigingswapens heeft dan zeggen de VS dat Irak liegt en vervolgens wordt Irak gebombardeerd. Zegt Irak dat het wel massavernietigingswapens heeft dan is dat ook genoeg reden voor de VS om Irak te bombarderen.

Zij die zich verzetten tegen deze oorlog moeten dus ook niet hun hoop vestigen op de wapeninspecteurs van UNMOVIC en de IAEA. Het hoofd van UNMOVIC, Hans Blix, heeft al twee keer voor de Veiligheidsraad verslag uitgebracht en allebei de keren was de "smoking gun" in Irak niet gevonden. Ook dit bewijst dat Irak geen massavernietigingswapens heeft.

De "bewijzen" van Powell

De regering van George II heeft vele voorwendsels gebruikt om de aankomende slachtpartij die het gaat aanrichten in Irak te rechtvaardigen maar geen een van die voorwendsels is geloofwaardig, dus laat staan dat het een oorlog rechtvaardigt.

Irak wordt door de regering van George II er continu van beschuldigd dat het chemische en biologische wapens bezit, maar bewijzen hiervoor heeft Washington niet. Het is zelfs zo dat bewijzen dat Irak juist geen massavernietigingswapens bezit er in overvloed zijn. Scott Ritter heeft vele malen verklaard dat UNSCOM in 1998 90-95% van de capaciteiten van Irak om massavernietigingswapens te maken hebben vernietigd. Daarbovenop verklaarde Ritter ook dat er allerlei technische installaties in Irak zijn die het voor Saddam Hussein onmogelijk maken om massavernietigingswapens te produceren.[4]

Toch proberen de VS met allerlei "bewijzen" aan te tonen dat Irak deze wapens bezit. De bewijslast, iets dat in geen rechtbank stand zou houden, van Colin Powell is daar een voorbeeld van. Op 5 februari 2003 kwam Colin Powell voor de Veiligheidsraad zijn "bewijzen" tonen over de massavernietigingswapens van Irak. Als de bewijslast van Powell een film zou zijn dan zou het zeker de Oscar voor beste film winnen.

Over de biologische wapens van Irak zegt Powell het volgende: "Wij hebben vier bronnen die zeggen dat Irak over mobiele productie-eenheden beschikt. De eerste bron is een scheikundig ingenieur die meewerkte aan het productieprogramma maar nu in een ander land leeft. De tweede bron is een burgerlijk ingenieur. De derde bron was ook in staat dat te weten. De vierde bron is een uitgeweken majoor."[5] Dat was alles. Niet één naam noemde Powell, geen enkel detail gaf hij en hij beschreef ook niet de resultaten van het zogenaamde productieprogramma. Dat is het "bewijs" van de VS dat Irak biologische wapens heeft. Powell "vergeet" ook in zijn toespraak erbij te zeggen dat Israël, Pakistan, de VS zelf en tal van andere landen deze wapens wel degelijk hebben.

Over de chemische wapens besluit Powell de hele geschiedenis te vervalsen: "In feite is er in de geschiedenis van de chemische oorlogvoering geen land dat sinds de Eerste Wereldoorlog zoveel ervaring te velde heeft als Irak."[6] Ook hier "vergeet" Powell het een en ander. Powell "vergeet" bijvoorbeeld te zeggen dat het de VS waren die Vietnam plat hadden gegooid met het beruchte chemische wapen Agent Orange. Hij "vergeet" te zeggen dat Laos werd gebombardeerd met Sarin-gas, een ander berucht chemische wapen. Powell "vergeet" ook te zeggen dat de VS in de jaren 70 en 80 de veeteelt en de landbouw in Cuba kapot probeerden te maken door middel van chemische wapens.

De "banden" tussen Irak en Al-Qaeda

Aangezien George II wist dat hij niet bij dat ene voorwendsel van de massavernietigingswapens kon blijven heeft hij Irak ook beschuldigt dat het samenwerkt met Al-Qaeda en dat het banden onderhoudt met Osama bin Laden. Nog een valse voorwendsel om een oorlog tegen het volk van Irak te ontketenen.

Op 15 september 2002 verklaren VS-functionarissen dat Irak banden onderhoudt met Al-Qaeda, maar op diezelfde dag komt de voormalige Nationale Veiligheidsadviseur, Brent Scowcroft, op tv verklaren dat Saddam Hussein op de "zwarte lijst" van Al-Qaeda staat. Scowcroft voegt eraan toe dat Saddam een seculiere en geen Islamitische leider is.[7] Zelfs de trouwe hond van de VS, de Britse Premier Tony Blair, gaat in deze leugencampagne niet mee met de VS. Toen op 21 januari 2003 Britse Parlementsleden aan Blair vroegen of Irak banden had met Al-Qaeda reageerde Blair met een stevige "No."[8] Ook de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Igor Ivanov, zegt dat noch Rusland noch andere landen informatie hebben dat Irak banden onderhoudt met Al-Qaeda.[9]

Ten slotte zegt Nationale Veiligheidsadviseur, Condoleezza Rice, dat het zeker is dat in ieder geval één lid van Al-Qaeda in Irak is aangetroffen. Wat betekent dat? Er zijn Al-Qaeda leden aangetroffen in Duitsland, Nederland, Italië, Spanje, Engeland en tal van andere landen. Als dat het criterium is voor de VS dan zou dat betekenen dat Schröder, Balkenende, Berlusconi, Aznar en Blair ook banden onderhouden met Al-Qaeda.

Hoe zit het dan met de banden die de VS zelf hebben met terroristen? De Cubaanse terrorist Orlando Bosch, die schuldig is bevonden aan het opblazen van een Cubaanse passagiersvliegtuig, loopt vandaag de dag vrij rond in Miami. Ook de broer van de bijna democratisch verkozen president, Jeb Bush, heeft banden met deze Cubaanse terroristen. Hij is regelmatig gezien in gezelschap van de leiders van terroristische organisaties als Alpha 44 en Brothers to the Rescue. Deze twee terroristische organisaties zijn met vliegtuigen het Cubaanse vliegruim illegaal binnengevlogen om vervolgens bommen te gooien op Cuba. De Cubaanse regering heeft dit gelukkig kunnen voorkomen. Dit zijn niet de enige terroristen die door de VS gesteund worden. In het verleden steunde de VS terroristen in Nicaragua, Mozambique, Angola en tal van andere landen waar regeringen aan de macht waren die een onafhankelijke koers wilden varen.

Saddam Hussein en de CIA

Naast deze voorwendsels, die op niets zijn uitgelopen, besloten de VS om het over een andere boeg te gooien. De VS besloten dat Saddam een dictator was en een bedreiging voor de wereldvrede. Als de regering van George II met dit voorwendsel oorlog wil voeren dan is de wereld dichterbij de Derde Wereldoorlog dan ooit tevoren, want wie bepaalt nu wie een dictator is en wie niet? Wie mag bepalen wie een bedreiging voor de wereldvrede is en wie niet? Het is inderdaad zo dat Saddam Hussein een dictator is maar hoe is de Slager van Bagdad aan de macht gekomen?

Op 17 april 1968 pleegt de CIA een staatsgreep in Irak waardoor de Ba'athpartij aan de macht komt. Met goedkeuring van de CIA slacht Saddam de linkse, revolutionaire en democratische hoek van zijn eigen Ba'athpartij af en laat hij meer dan 700 communisten oppakken en vermoorden. Het Iraakse leger richt slachtpartijen aan in Noord-Irak waar de Koerden wonen. Dit wordt allemaal toegejuicht door de CIA. In 1980 valt Saddam, na aandringen van de VS, Iran aan met chemische en biologische wapens die afkomstig waren uit het "democratische westen". Acht jaar lang wordt Saddam door de VS geïnformeerd over troepenbeweging van het Iraanse leger. Zo weet Saddam waar hij precies zijn chemische en biologische wapens op af moet vuren zodat er zoveel mogelijk slachtoffers zullen vallen. De VS waren er absoluut in geslaagd om zoveel mogelijk slachtoffers te veroorzaken. Aan het einde van de oorlog stond het dodental op 2 miljoen. Toen Irak op het punt stond om Koeweit binnen te vallen verklaarde Pappa Bush dat hij er geen problemen mee had. Maar eenmaal Irak in Koeweit was, werd Irak terug naar de Middeleeuwen gebombardeerd door het sterkste en meest gesofistikeerde leger ter wereld, namelijk die van de VS. Het dodental hier was 200.000. De VS hadden Irak niet meer nodig en lieten dit duidelijk blijken. Het Iraakse volk leeft sinds het einde van de Tweede Golfoorlog[10] onder onmenselijke sancties die al het leven hebben gekost aan 2 miljoen onschuldige mensen. Unicef, Amnesty International en de Verenigde Naties hebben de sancties veroordeeld als onmenselijk.

Vandaag de dag is Irak niets meer dan een verpauperd Derde Wereldland dat door een dictator geregeerd wordt. Geen een van de buurlanden vindt dat Irak een bedreiging vormt, maar toch vindt Washington dat Saddam een "bedreiging is voor de wereldvrede."

De Nieuwe Wereldorde en de slachtpartij in Irak

Wanneer men eenmaal kan concluderen dat al deze voorwendsels van George II geen houvast hebben en niet op feiten gebaseerd zijn, moet men op zoek naar de ware redenen voor de komende slachtpartij die Washington in Irak wil aanrichten.

Een van de redenen waarom George II Irak wil platgooien is vanwege de olie. Irak is momenteel de een na grootste olieleverancier ter wereld. Het land heeft 115 miljard vaten olie op voorhand en nog eens 300 miljard vaten olie in de grond zitten. Alleen Saudi-Arabië heeft meer olie. Maar vooraanstaande politici bevestigen dat als Irak al haar olie uit haar grond kan halen, dat het dan de grootste olieleverancier ter wereld zal zijn. Irak heeft verkenningsmogelijkheden verleend aan oliemaatschappijen uit onder andere Frankrijk, China, Rusland, Brazilië en Maleisië, en aan geen enkele VS-oliemaatschappij. Maar volgens de Amerikaanse professor Michael Parenti kunnen al deze contracten geannuleerd worden wanneer de VS Irak bezetten en er in Bagdad een marionettenregering installeren.[11] Want als Irak weer toestemming krijgt om haar olie op de wereldmarkt te verkopen dan zal dat een geweldige klap in het gezicht zijn van de Britse- en VS-oliemultinationals. Hun winsten zouden dan gigantisch sterk dalen en dat is iets wat George II wil voorkomen. Onder het voorwendsel dat Irak een bedreiging is voor de wereld zullen de VS het land platgooien om vervolgens met haar multinationals de olie te stelen en zichzelf te verzekeren van een zo laag mogelijke prijs en een zo hoog mogelijke winst.

Een andere reden is de strategische positie van Irak. Irak heeft voor de VS een gunstige ligging in het Midden-Oosten. Iran, Irak en Syrië zijn de enige drie landen in het Midden-Oosten waar de VS nog geen militaire post hebben gestationeerd of waar de regeringen niet uit marionetten bestaan. Saudi-Arabië wordt praktisch bezet door de VS-troepen. Datzelfde geldt ook voor Koeweit. Andere landen in het Midden-Oosten hebben reactionaire regimes die de honden zijn van de VS. Dat zijn landen zoals Egypte, Jordanië, Oman, Verenigde Arabische Emiraten en Israël. De enige drie landen waar de VS nog geen controle over hebben zijn dus Iran, Irak en Syrië. Ook dit is reden genoeg voor George II om het Iraakse volk uit te moorden, want controle over Irak kan van pas komen in de toekomst wanneer de VS een nog grotere vijand in het Midden-Oosten willen uitschakelen: Iran. Syrië is een tweederangs probleem want de Syrische regering heeft geen houvast in het Midden-Oosten zoals Irak dat heeft. Washington hoopt daarom ook dat met een paar dreigementen het Syrische regime van binnen in elkaar zal storten.

De VS hopen hiermee dat zij hun toekomstige vijanden, mogelijk Rusland en China, ook onder de duim kunnen houden. Hoewel deze twee landen geen dreiging vormen voor de VS zullen de Amerikanen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat noch Rusland noch China de Nieuwe Wereldorde van de VS op de proef kunnen stellen en daarvoor is controle van het Midden-Oosten nodig. Samen met, de tot de tand bewapende, Israël zullen de VS er alles aan doen om die controle ook te houden.

Binnenlandse motieven voor oorlog

Een ander belangrijke reden voor George II om oorlog te voeren zijn de binnenlandse problemen die zijn regering heeft. De Amerikaanse economie zit momenteel in een vrije val en dus moet de aandacht ergens anders op gevestigd worden en in dit geval is dat de oorlog tegen het volk van Irak.

Na de faillissementen van de kapitalistische monsterbedrijven Xerox, Tyco, Vivendi, Global Crossing, Enron, en WorldCom kwam de regering van George II in een kwaad daglicht te staan. Tienduizenden mensen werden hierdoor werkloos en zagen al hun spaargeld in rook opgaan terwijl Enron baas, Kenneth Lay, in staat was om met 152 miljoen dollar naar huis te gaan. Deze schandalen kwamen in een periode waarin de Amerikaanse economie al in een vrije val zat.

In het rapport van het Censusbureau van september 2002 stond dat er in 2001 33 miljoen Amerikanen in armoede leefden. Dat waren er 1,3 miljoen meer dan in 2000. Voor Afro-Amerikanen waren de statistieken nog vernietigender. Het gemiddelde inkomen van een Afro-Amerikaanse huishouden daalde van 30.495 dollar naar 29.470. Dat was tevens de grootste daling sinds 1982.

Dit allemaal leidde tot een slechte imago voor de bijna democratisch verkozen president, maar toen kwamen de "onverwachte" aanslagen van 11 september op de Twin Towers, het hart van het Amerikaanse economische imperialisme, en het Pentagon, het hart van het Amerikaanse militaire imperialisme. De aanhang van George II steeg de lucht in, meer dan 85% steunde de president die zij 10 maanden daarvoor niet met een meerderheid gekozen hadden. Sinds die dag was het "onpatriottisch" om kritiek te hebben op de president en zijn beleid, je mocht dus ook geen kritiek hebben op de economische crisis. Langzamerhand veranderde dit en begonnen de mensen weer kritisch te worden over de president, dus daarom is er een nieuwe oorlog nodig voor George II. Ook nu weer hoopt George II dat de aandacht naar de oorlog gaat en niet naar de economie zodat hij een tweede ambtstermijn kan volmaken, iets dat zijn vader, George I, niet kon doen vanwege diezelfde economische crisis.

De anti-oorlogsbeweging

Dat George II Irak wil aanvallen is nu wel duidelijk maar of hij dat ook gaat doen is alles behalve zeker. Vandaag de dag is de anti-oorlogsbeweging nog groter dan tijdens de Vietnamoorlog. De regeringen die George II onvoorwaardelijk steunen zijn op je handen te tellen: Engeland, Nederland, Italië, Spanje, Australië, Israël en een paar marionettenregeringen in Oost-Europa.

De anti-oorlogsbeweging aan de andere kant blijft maar groeien. Het beste voorbeeld zijn de demonstraties op 15 februari 2003. Meer dan 15 miljoen mensen gingen wereldwijd de straten op om te protesteren tegen deze aankomende slachtpartij. In Rome waren 2,5 miljoen mensen op de been, in Londen 1,5 miljoen, in Madrid 1,3 miljoen en nog miljoenen andere mensen in de rest van de wereld.
De anti-oorlogsbeweging groeit gigantisch en dat is het best aan te tonen met het voorbeeld van de demonstratie in Amsterdam. Tijdens de voorlaatste anti-oorlogsdemonstratie, op 26 oktober 2002, waren er ongeveer 8.000 mensen op de been, terwijl op 15 februari 80.000 mensen op de been waren. Tien keer zoveel!

Het is ook de anti-oorlogsbeweging waarop wij onze hoop moeten vestigen willen wij deze oorlog stoppen. Landen als Frankrijk, België, Duitsland, Rusland en China die ook tegen de oorlog zijn, zijn dit puur uit eigen belang. Zij zijn niet tegen de oorlog omdat het Iraakse volk flink te verduren krijgt, zij zijn tegen de oorlog omdat het slecht is voor hun eigen bedrijven en multinationals. Zij zullen deze oorlog niet voor ons tegenhouden, wij moeten deze oorlog zelf tegenhouden.

Dit keer gaan de volkeren van de wereld niet mee met de oorlogsretoriek van de VS. Dit keer blijven wij nee zeggen tegen het feit dat de imperialisten in onze naam Irak willen afslachten net zoals ze dat gedaan hebben in Joegoslavië, Afghanistan en op tientallen andere plekken in de wereld waar zij miljoenen slachtoffers hebben gemaakt enkel en alleen voor de vrije markt politiek.

-------
NOTEN:

[1] CNN News: "Yemen probes French tanker blast", 6 oktober 2002.
[2] CNN News: "Chechen gunmen seize Moscow theatre", 23 oktober 2002.
[3] Het voormalige hoofd van UNSCOM, Scott Ritter, heeft voor het Iraakse parlement verklaard dat de VS de wapeninspecteurs ook dwongen om te spioneren voor de VS. Scott Ritter herhaalde dit ook in een interview met TIME journalist Massimo Calabresi.
[4] TIME: "Scott Ritter in His Own Words", 14 september 2002.
[5] Solidair, 12 februari 2003.
[6] Idem.
[7] Islam Online & News Agencies: "Contradicting U.S. Statements Over Iraq-Al Qaeda Links", 15 september 2002.
[8] YES!: "Are there links between Iraq and Al-Qaeda?", september 2003.
[9] Reuters AlertNet: "Russia unaware of Iraq links with al Qaeda", 30 januari 2003.
[10] De oorlog tussen Irak en Iran die van 1980 tot 1988 duurde wordt de Eerste Golfoorlog genoemd. De Tweede Golfoorlog wordt de Amerikaanse inval in Irak van 1991 genoemd.
[11] Michael Parenti, To Kill Iraq: The Reasons Why - artikel dat verscheen op 1 januari 2003. Het is te lezen op: http://www.michaelparenti.org/IRAQGeorge2.htm

---

quote:

---

Op woensdag 26 februari 2003 15:36 schreef Nyrem het volgende:
_{Om alles even goed in een historisch overzicht te plaatsen.
(voor de twijfelaars; check de voetnoten )}

De waarheid en leugens over Irak
[..]

---

Daarna ging het er alleen nog maar op achteruit.

quote:

---

In de jaren '30 reageerde de regering op het problematische surplus aan kapitaal en arbeid met de New Deal. Dankzij massale investeringen in infrastructuur, onderwijs en sociale uitgaven werden die overschotten opgeslorpt.
...
Een nieuwe New Deal is voor de huidige Amerikaanse regering geen optie, dus vloeit het geld naar het militaire apparaat, met oorlog als logisch gevolg.

---

Wat een vaag artikel.

de VS betaald al jaren GEEN cent aan de VN

dus dat klopt niet helemaal.

en sorry Irak bevrijden? en wat krijgen de irakezen ervoor terug? 5 jaar de amerikanen en daarna een burgeroorlog?

quote:

---

Op donderdag 27 februari 2003 13:48 schreef ikwilgeencookies het volgende:
hey battlesickkloner ,

de VS betaald al jaren GEEN cent aan de VN

---

quote:

---

dus dat klopt niet helemaal.

---

quote:

---

en sorry Irak bevrijden? en wat krijgen de irakezen ervoor terug? 5 jaar de amerikanen en daarna een burgeroorlog?

---