Het kan helpen om te accepteren dat je geen autisme hébt, maar dat jij bent wie je bent. Kijk een auto die kun je kopen en verkopen, en als je hem koopt, dan heb je hem en als je hem verkoopt, dan heb je hem niet meer. Maar bij autisme ... dat ben jij. Daar kom je niet van af. Dat korte lontje misschien ook niet. Dat hoort ook bij je. En je vader en de rouw die je voor hem voelt zitten ook in je. Daar kom je ook niet van af. Je moet ermee leren leven. Dat kan niet anders.
Stap 1 is altijd accepteren dat je bent wie je bent en voelt wat je voelt. Bouw er geen extra lagen bovenop, bijvoorbeeld woede om je autisme of om het overlijden van je vader.
Stap 2 is accepteren dat het verleden al voorbij is. Klinkt eenvoudig, maar dat is het niet altijd. Soms denken we: had ik nou maar, was ik nou maar, was ... nou maar .... etc. etc.
Accepteer dat het verleden het verleden is. Het is gebeurd. Je kunt er niks meer aan veranderen. Je vader is er niet meer.
The problem with socialism is that you eventually run out of other people's money