Grenzen stellen bij ouders

Ja, ze kunnen contact krijgen op jouw voorwaarden en anders fuck hun

quote:

Op maandag 6 oktober 2025 12:00 schreef Tomatenboer het volgende:

Kortom; ik ben niet goed in grenzen stellen blijkt wel.

Hoe vinden jullie dat ik dit moet aanpakken? Vinden jullie mijn houding en gevoelens begrijpelijk, of niet?

Ja dat is begrijpelijk, de oplossing is je grenzen aangeven, het bespreekbaar maken en vooral heel duidelijk zijn in wat je wel en niet voor ze wil doen.

Denk dat de banden volledig verbreken wel wat drastisch is, maar uiteraard is je houding begrijpelijk. Die zou nog begrijpelijker zijn als je het aankaart dat je ze best wilt helpen maar wel vrijblijvend. En dat je het niet accepteert dat je, hun kind zijnde, wordt zwartgemaakt bij anderen en wanneer ze dat blijven doen dat het dan afgelopen is. Waarschijnlijk zal dat de eerste keer zijn dat je op je poten gaat staan en wellicht dat dit voor hun ook voor een omslag zorgt.

Ten eerste: wat vervelend dat je zo'n moeilijke jeugd hebt gehad en wat goed dat je er op deze manier mee om bent gegaan.

Je mag best een grens aangeven. Ik denk dat het zelfs goed is voor je relatie met je ouders als je soms nee durft te zeggen.

Je geeft aan dat dit iets van de laatste tijd is - gaat het m misschien minder goed met je moeder bijvoorbeeld? Moet ze misschien thuishulp krijgen? Of is het meer een aandacht ding - dan zou ik je aanraden om haar bewust positieve aandacht te geven (bloemetje brengen, wandeling maken etc) en daarnaast alsnog je grenzen aan te geven.

Als je eigenlijk nooit eerder je grenzen bij hen hebt aangegeven, kan dat best lastig worden: voor jou om dat in de praktijk te brengen, voor hen om dat te accepteren en respecteren. En dan niet alleen omdat zij tot nu toe een meegaande (stief)zoon hadden, maar ook omdat ze vermoedelijk ouder en afhankelijker worden. Je ziet het aan hoe ze jouw onvoorwaardelijke loyaliteit verwachten (eisen).

Wat ik je wel kan meegeven: neem voor jezelf het besluit van waar jouw grenzen liggen (je neemt niet standaard op als ze bellen, je accepteert niet dat ze bij geen gehoor onaangekondigd op je stoep staan, etc.), deel ze dit mede en dan vooral; houd voet bij stuk. Bereid je erop voor dat ze je emotioneel gaan proberen te manipuleren: niet op ingaan, maar bij je standpunt blijven: Je wilt op goede voet met ze blijven maar je hebt je grenzen in hoeverre, op welke manier en wanneer ze een beroep op je kunnen doen.

Probeer te achterhalen waarom ze nu zo vaak contact opnemen. Is je moeder dementerend?
Of is het alleen maar aandacht vragen?

En proberen je poot stijf te houden, hoe moeilijk ook. En leg dat uit.

Sterkte!

Wat vervelend dat je zo’n nare jeugd hebt gehad. Heb je nog broers en zussen die contact met ze hebben?
Behalve leren je grenzen aan te geven, vraag ik me ook af waarom ze ineens zo veel meer van je vragen. Gaan ze lichamelijk en geestelijk achteruit?

Ik probeer me er dan vaak makkelijk en snel vanaf te maken, maar ik krijg al gauw het verwijt dat ik ondankbaar zou zijn omdat zij zoveel voor mij hebben gedaan en ik niet bereid ben wat terug te doen. Dit vertellen ze dan vervolgens aan iedereen die het maar horen wil.

Als ik dit zo lees hebben jouw moeder en stiefvader geen flauw benul hoe jij jarenlang geleden hebt en dit lijkt me voor jou erg moeilijk.

Ik zou als ik jou was zeker mijn grenzen aan geven. Hoe ze jou behandelen is echt not done, maakt niet uit wat de reden is waarom ze je plots wat vaker om hulp vragen. Jou een schuldgevoel geven en vervolgens geeft je moeder (!) jou bewust een slechte naam door rond te bazuinen dat je niet vaak genoeg wilt/kunt helpen. Nee, dat valt echt niet goed te praten.

quote:

Op maandag 6 oktober 2025 12:40 schreef Sunshine1982 het volgende:
Als ik dit zo lees hebben jouw moeder en stiefvader geen flauw benul hoe jij jarenlang geleden hebt

Of het is coping. Ook hun gedrag komt voort uit intergenerationeel trauma. Wat niks goedpraat natuurlijk.

Je loyaliteit is normaal. Beginnen met grenzen stellen lijkt me een goede eerste stap. Daarmee doe je recht aan jezelf en erken je dat jij en jouw wensen ertoe doen. En wie weet pakt het na eerst wat wrijving uiteindelijk goed uit. Of niet. Maar nu is dat puur hypothetisch.

Ik vind het een apart advies om zonder dat eerst eens te doen het contact te verbreken, want dat kan bijna geen enkel kind.

Mijn vriendin heeft ooit voor de zoveelste keer een conflict gehad naar aanleiding van grensoverschrijdend gedrag van haar ouders en toen tijdelijk geen contact met ze gehad. Er viel toen zo'n last van haar schouders en het voelde zo goed dat het langzaam permanent is geworden.

Maar ze had wel nodig dat het meerdere keren botste en een soort zekerheid dat haar ouders simpelweg niet bereid waren tot verbetering en simpelweg basisrespect tonen voordat ze ook maar tijdelijk het contact durfde te verbreken. Dat haar ouders ver weg woonden hielp trouwens wel enorm. Als ze op 10 km afstand hadden gewoond was het nog moeilijker voor haar geweest en had ze nog meer de neiging gehad contact te houden voor de lieve vrede.

Een gewetensvraag: waarom heb je nog contact met je moeder? Als het antwoord is: omdat ze mijn moeder is, is dat geen goede reden. Dat erkent je vriendin en psycholoog ook.

Persoonlijk heb ik mijn ouders laten vallen om iets minder drastische redenen, maar hoe ik behandeld werd in mijn jeugd en zelfs nog in mijn volwassen leven ga mij genoeg reden om ze vaarwel te zeggen. Dat mag en kan, ondanks dat het mijn ouders zijn. Mijn leven is er een stuk rustiger van geworden.

Grenzen aangeven of stellen bij familie is lastig, zeker als ze altijd al gewend waren om erover heen te gaan. Stel ze. Relaties met familie zijn niet altijd compleet onvoorwaardelijk. Daar mag jij ook best voorwaarden aan vast stellen.

Zij (je ouders) gaan gewoon op dezelfde voet verder met hun leven en het is aan jou te bepalen in hoeverre dat past in jouw leven en in welke gradaties. Elkaar alleen zien met verjaardag etc is ook een keuze. Je bent hun kind, niet een slaafje en geen emotionele boksbal.

Jij bent niet verantwoordelijk voor je ouders.

Waar ik de afgelopen jaren meer en meer achter gekomen ben:

TS, heb je vaak het gevoel gehad dat je jezelf moest weg cijferen en je je moest aanpassen aan hoe je moeder zich voelde en misschien ook wel aan je stiefvader? Dat zou kunnen verklaren waarom je moeite hebt om grenzen te stellen bij hun.

quote:

Op maandag 6 oktober 2025 12:00 schreef Tomatenboer het volgende:
Hoe vinden jullie dat ik dit moet aanpakken? Vinden jullie mijn houding en gevoelens begrijpelijk, of niet?

Ja, ik begrijp het zeker. Het is voor anderen makkelijk door te zeggen dat je het contact moet verbreken. Andere mensen kunnen zoveel zeggen, echter ze kennen de situatie alleen van hetgeen wat jij vertelt en proberen zich dat voor te stellen op basis van hun eigen levenservaringen. Dat is altijd anders dan hoe jij het zelf beleeft.

En stel je zou het contact volledig verbreken. Vaak denken mensen er vervolgens niet bij na dat jij je dan heel eenzaam kunt voelen; rouwen om het gemis van ouderschap terwijl de ouders fysiek nog leven, is een moeilijk en langdurig proces.

~~~~~~~

Wat betreft grenzen stellen. Voor mij is dat ook altijd moeilijk geweest. Ik associeer grenzen stellen met de strijd aangaan tegen de betreffende persoon en die strijd zal ik dan waarschijnlijk bij voorbaat verliezen. Of de persoon wordt heel boos op mij of voelt zich zo gekwetst dat hij/zij niks met mij te maken wilt hebben.

Ik kan het filmpje niet zo gauw vinden. Ik kwam het nog vrij recent een keer tegen op YouTube en het was heel verhelderend voor mij, want ik ging daardoor inzien dat het helemaal niet nodig en eigenlijk niet de bedoeling is om de strijd aan te gaan met de ander.

Mensen zullen altijd jouw grenzen overgaan, meestal omdat ze jou niet voldoende kennen om te kunnen weten waar jouw grenzen zitten. Het zou voor jou grensoverschrijdend kunnen zijn als bezoek via de achterdeur bij jou naar binnen komt, terwijl het voor die persoon een hele normale zaak is. Het enige wat je dan hoeft te doen, is zeggen dat je het niet prettig vindt en dat je in het vervolg liever hebt dat die persoon aanbelt bij de voordeur. Je hoeft jouw stem niet te verheffen of onvriendelijk te worden; het enige wat telt, is dat de ander jouw boodschap begrijpt.

Pas dan leer je mensen beter kennen om wie ze echt zijn. Iemand die het oprecht goed met jou voor heeft, zal in ieder geval proberen voortaan rekening te houden met jouw grenzen. Daarentegen zullen mensen die geen respect voor jou willen opbrengen, juist geneigd zijn om elke keer over jouw grenzen heen te gaan. Laat je daarbij niet misleiden door de manier hoe ze tegen jou praten. Een manipulatief persoon die geen oprecht respect heeft voor jou, kan op het moment zelf heel empathisch en betrokken op jou overkomen. Andersom zou het ook kunnen gebeuren dat iemand ervan schrikt als jij opeens grenzen stelt voor zaken die jij voorheen toelaat en daardoor heftig op jou reageert en/of zich gekwetst voelt ... en even de tijd nodig heeft om daaraan te wennen, maar wél die grens respecteert.

Het is ook belangrijk om erbij te zeggen wat de consequenties zijn als iemand zich niet aan die grens houdt. Bijvoorbeeld: "Als je elke keer als wij afspreken op het laatste moment afzegt, wil ik voortaan niet meer met jou afspreken. Ik voel mij elke keer als zoiets gebeurt heel ellendig, want als ik met jou afspreek verheug ik mij er juist op. Dus des te meer teleurgesteld ben ik als jij vervolgens op het laatste moment af zegt."

En ook dan zou die persoon vervolgens een heel zielig verhaal ophouden zo van: "Jamaar normaal zou ik zoiets niet doen. Ik heb PTSS en ik zit niet lekker in mijn velletje en ik heb het al zo moeilijk de laatste tijd. Ik heb van mijn psycholoog het advies gekregen om meer aan mezelf te denken. Voorheen zou ik mij heel erg schuldig voelen, dus ik ben juist trots op mezelf dat ik ook meer aan mezelf kan denken en ik ervoor kies om rustig aan te doen als ik er doorheen zit!" Ja inderdaad, ik heb dit persoonlijk zelf heel vaak meegemaakt, met name met mensen met borderline-problematiek.

Uit zo'n reactie kan je opmaken dat die persoon geen waarde hecht aan jouw welzijn. Mensen met ADHD vinden het vaak ook heel lastig om afspraken na te komen, echter als ze jou wel respecteren, merk je wel aan hen dat ze zich beschaamd voelen daarbij en er spijt van hebben dat ze jou teleurgesteld hebben. Als je er dan voor kiest om met hen wat meer geduld te hebben, merk je op den duur dat ze iets doen om het goed proberen te maken.

~~~~~

het kan jou helpen bij situaties wanneer jouw moeder je nodig hebt, dat je grenzen stelt, de consequenties als zij die verbreekt en last but not least dat jij je daar zelf ook aan houdt. Het moet tot haar doordringen dat als ze jou nodig heeft, ze zich aan jouw voorwaarden houdt en anders moet ze iemand anders zoeken of het zelf proberen op te lossen.

In verband met haar psychische problematiek zou je kunnen verwachten dat ze daar eerst heftig en defensief op reageert. Op den duur zou het misschien ook kunnen gebeuren dat ze jou daardoor juist meer respecteert en meer gemotiveerd raakt om de band met jou te kunnen herstellen. Uiteraard ken ik haar niet; het is aan jou om in te schatten hoe ze mogelijk reageert.

quote:

Op maandag 6 oktober 2025 13:08 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Mensen met ADHD vinden het vaak ook heel lastig om afspraken na te komen

Hier haak ik even op in.

Het is als ADHD'er voornamelijk lastig om "nee" te zeggen door angst voor kritiek en afwijzing.
Daarom is het belangrijk om "nee" te leren zeggen als ADHD'er, als zelfbescherming.
Anders gaan mensen met jouw grenzen aan de haal.

Ik zei vroeger ook nooit "nee" waardoor ik altijd voor een bak koffie en een koek ergens een computer aan het fixen was. En dat gecombineerd met drukte op werk zorgt dan voor een pracht van een maagzweer.

Als je daar van leert en wél grenzen gaat stellen en zegt "ik heb daar nu geen tijd / energie voor" dan neemt het aantal kennissen wel rap af

Grenzen aangeven is belangrijk, of dat nu tegenover familie, vrienden, collega's of kennissen is.

[ Bericht 2% gewijzigd door TheFreshPrince op 06-10-2025 13:21:56 ]

quote:

Op maandag 6 oktober 2025 12:15 schreef aquawoman het volgende:
Ten eerste: wat vervelend dat je zo'n moeilijke jeugd hebt gehad en wat goed dat je er op deze manier mee om bent gegaan.

Je mag best een grens aangeven. Ik denk dat het zelfs goed is voor je relatie met je ouders als je soms nee durft te zeggen.

Je geeft aan dat dit iets van de laatste tijd is - gaat het m misschien minder goed met je moeder bijvoorbeeld? Moet ze misschien thuishulp krijgen? Of is het meer een aandacht ding - dan zou ik je aanraden om haar bewust positieve aandacht te geven (bloemetje brengen, wandeling maken etc) en daarnaast alsnog je grenzen aan te geven.

Een gesprek prima, maar een bos bloemen of een wandeling gaat echt geen enkele invloed hebben als ik OP lees.

Ongevraagd aan de deur verschijnen en verhaal halen wanneer TS volgens hun niet vaak genoeg zijn telefoon op neemt is onacceptabel gedrag. Grenzen of geen grenzen, dat doe je gewoon niet. Respect is ver te zoeken.

quote:

Op maandag 6 oktober 2025 13:14 schreef TheFreshPrince het volgende:

[..]

Als je daar van leert en wél grenzen gaat stellen en zegt "ik heb daar nu geen tijd / energie voor" dan neemt het aantal kennissen wel rap af

Grenzen aangeven is belangrijk, of dat nu tegenover familie, vrienden, collega's of kennissen is.

True story. Maar die kennissen zijn dan vooral mensen die jou kennen omdat het voor hun handig is, ze hebben er een voordeel bij. Het gaat dus niet om jou als persoon.

Dat zijn niet het soort mensen die je gaat missen.

Op zich heb je voor jezelf je grenzen al duidelijk. Daarom pak je niet altijd de telefoon op als ze bellen en vind je het onprettig als ze jouw hulp komen claimen. En je hebt daarin zonder meer gelijk. Er is naar mijn mening niet zoiets als de juiste grenzen stellen. Het gaat om JOUW grenzen. En die zijn volkomen legitiem, naar wie dan ook.

Wel is belangrijk dat je ze ook communiceert. Anderen kunnen wel denken te weten waar jouw grenzen liggen, maar als je ze niet expliciet aangeeft, is het niet gek als anderen er overheen blijven gaan.

Dus in dit geval zou ik, hoe moeilijk ook, een keer het gesprek met ze aangaan. En in dat gesprek heel dicht bij jezelf blijven: dit zijn MIJN grenzen, IK heb dat nodig, IK vind het niet fijn om zo vaak per dag te worden gebeld, IK vind het niet fijn als jullie zomaar aan de deur komen om mijn hulp toch te krijgen als ik aangaf die niet te kunnen geven, dus IK heb dit nodig om onze relatie te laten voortbestaan...En dan kun je aangeven wat zij kunnen doen: niet vier keer per dag bellen, maar 1 keer in de paar dagen is ook goed, niet zomaar naar je toe komen, etc.

quote:

Op maandag 6 oktober 2025 12:00 schreef Tomatenboer het volgende:
Kortom; ik ben niet goed in grenzen stellen blijkt wel.

Hoe vinden jullie dat ik dit moet aanpakken? Vinden jullie mijn houding en gevoelens begrijpelijk, of niet?

Wat wil bereiken met je aanpak?

Bij mij bestaat vooral de indruk dat je je eigen wensen en behoeftes op de achtergrond stelt en redeneert vanuit de ander (ook bv de vraag of contact goed verloopt, laat afhangen van "of de andere een goede stemming heeft'").

Dat is nooit een goed idee, overigens evenzeer ergerlijk voor de andere partij als je in plaats van gewoon duidelijkheid te scheppen over wat je wel en niet wil, contact uit de weg gaat en dingen doet als "de telefoon niet opnemen".

Of je nu contact geheel afkapt of dit contact beter onder jouw voorwaarden wil laten verlopen, beide vergt vooral dat _jij_ de regels stelt hoe contact verloopt, wanneer je daar wél en of je er géén tijd voor hebt... ()geheel contact stoppen betekent dan hooguit dat je stelt dat je e geen tijd meer voor bereid bent vrij te maken, het contact an sich wel ophouden kan betekenen dat jjij aangeeft dat je soms nog wel bereid bent er tijd en eenrgie voor te reserveren...

Ik denk dat die instelling aannemen een behoorlijke 180° draai is tov je huidige instelling in dit contact, waarin je dat geheel aan de ander overlaat. (en hooguit als je geen zin hebt verstoppertje gaat spelen)

Ik zou gewoon nee zeggen

quote:

Op maandag 6 oktober 2025 14:12 schreef Tomatenboer het volgende:

[..]
Ik probeer inderdaad een beetje halfbakken het contact goed te houden in combinatie met het "bewaken" van mijn grenzen maar doe uiteindelijk geen van beiden.

Ik probeer wel duidelijk te zijn, maar ben dan toch nog te lief denk ik. Ik heb al eens gezegd dat ik de telefoon opneem wanneer het mij uitkomt, en dat ik ook gewoon vermoeid ben na een dag werken bijvoorbeeld. Maar die boodschap komt niet aan, sterker nog daar spreken ze dan schande van.

Ik moet eigenlijk gewoon duidelijk een datum afspreken van tijdstip x tot y en that's it. Dat schept de nodige duidelijkheid. Al is dat geen garantie dat ze daarna alsnog met vele vragen komen hoor.

Je bent duidelijk, maar ze respecteren dit niet. Het ligt niet aan jou, echt niet.

quote:

Op maandag 6 oktober 2025 14:12 schreef Tomatenboer het volgende:

[..]
Ik probeer inderdaad een beetje halfbakken het contact goed te houden in combinatie met het "bewaken" van mijn grenzen maar doe uiteindelijk geen van beiden.

Ik probeer wel duidelijk te zijn, maar ben dan toch nog te lief denk ik. Ik heb al eens gezegd dat ik de telefoon opneem wanneer het mij uitkomt, en dat ik ook gewoon vermoeid ben na een dag werken bijvoorbeeld. Maar die boodschap komt niet aan, sterker nog daar spreken ze dan schande van.

Ik moet eigenlijk gewoon duidelijk een datum afspreken van tijdstip x tot y en that's it. Dat schept de nodige duidelijkheid. Al is dat geen garantie dat ze daarna alsnog met vele vragen komen hoor.

Ze spreken daar schande van?
Ach ja, dat is hun probleem. Zou een harde grens stellen. Ze moeten het er maar mee doen.
Ik zou er niet veel over uitwijden hoor. Je neemt op als je tijd hebt en niet moe bent. Je bent duidelijk genoeg geweest.