Hunter zat in de schemerige stilte van zijn appartement, een fles whiskey in zijn hand, crackpijp in zijn mond, terwijl de schaduwen van zijn verleden over de muren kropen.
Hij was geen vreemde voor pijn, maar de littekens die zijn familie droegen, sneden dieper dan hij ooit kon uitleggen. Het begon allemaal met die ene nacht, decennia geleden, toen zijn moeder en zusje stierven in dat vreselijke auto-ongeluk. De officiële lezing was een tragedie, een ongeluk, maar de geruchten – giftig en onuitwisbaar – fluisterden iets anders.
Ze zeiden dat Joe, zijn vader, meer wist dan hij ooit zou toegeven.
Hunter was te jong om het te begrijpen, maar oud genoeg om de leegte te voelen. De rouw sloeg als een mokerslag, en niemand in het gezin leerde ooit echt hoe ze die moesten dragen.
Thuis was het nooit meer hetzelfde. Joe, de man die altijd een façade van kracht ophield, leek te breken op manieren die Hunter niet kon bevatten.
Toen Beau, Hunters broer, trouwde, dacht Hunter dat er misschien iets van stabiliteit terug zou komen. Maar toen hoorde hij de verhalen – Joe’s affaire met Beau’s vrouw. Het was een mes in de rug, niet alleen voor Beau, maar voor het hele gezin.
En toen, alsof dat niet genoeg was, begon Joe een relatie met de babysitter, Jill. Hunter zag hoe de dynamiek in het gezin verschrompelde tot een schim van wat het ooit was. Liefde werd een transactie, vertrouwen een luxe die niemand zich kon veroorloven.
En dan was er Ashley, zijn kleine zusje, die haar pijn in een dagboek goot. Haar woorden, die later zouden uitlekken, waren een stille schreeuw: “inappropriate showers” met Joe.
Hunter las het en voelde zijn maag omdraaien. Hij wilde het niet geloven, maar de waarheid had een manier om zich in je ziel te boren, hoe hard je ook probeerde weg te kijken.
Hij voelde medelijden met Ashley, met zichzelf, met iedereen die verstrikt zat in deze vervloekte familie.De drugs waren geen keuze, niet echt.
Ze waren een ontsnapping, een wanhopige poging om de chaos te dempen. Elke lijn, elke pil, was een manier om de herinneringen te verdoven – de geruchten over zijn moeder, de verraad van zijn vader, de gebrokenheid van zijn zus. Hunter wist dat hij viel, maar stoppen voelde als verdrinken.
Hij was boos, kapot, maar ergens diep vanbinnen voelde hij ook medelijden met Joe. Een man die misschien dacht dat hij het gezin bij elkaar hield, maar in werkelijkheid alles uit elkaar rukte
De Bidens waren geen sprookje. Ze waren een tragedie, geschreven in leugens, verdriet en geheimen. En Hunter? Hij was slechts een man die probeerde te overleven in de puinhopen die zijn vader achterliet.
Iemand die haat heeft tegen Elon Musk gunt succesvolle Afrikanen het licht niet in de ogen en is een racist bigot.