WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etapa 18: Valladolid - Valladolid, 27,2 km (ITT)
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen? Terwijl de renners met elkaar afspraken dat ze bij nieuwe protesten de koers zouden neutraliseren bleef het op dat vlak rustig, maar toen gingen de weergoden zich er weer mee bemoeien. Het waaide heel hard op de Morredero en dus was het maar de vraag of we op de top van die klim zouden kunnen aankomen. Geen normale dag in de Vuelta, zoveel is duidelijk. Buiten beeld reed er in het begin van de rit een grote kopgroep weg, met daarin klimmers als Tiberi en Tejada. Zij droomden van de ritzege op de Morredero, maar bij Visma dachten ze daar anders over. Die ploeg besloot hard op kop te gaan rijden, met Van Baarle en Kelderman op kop kreeg de kopgroep nooit meer dan twee minuten voorsprong. Alle ballen op Vingegaard, een tactiek die al een aantal keer niet heeft gewerkt deze Vuelta. Het was een tamelijk saaie rit, het werd pas in de omgeving van Ponferrada wat leuker. We reden een rondje over het voormalige WK-parcours daar, en daarna gingen we op weg naar de Morredero. Die klim werd in het verleden wel eens vaker bezocht, maar dan van een andere kant. Nu zouden we een nieuwe kant bedwingen, eentje die pas een paar jaar geleden van een fatsoenlijke laag asfalt is voorzien. We kijken altijd uit naar een debuut, vooral als het een debuut is waarbij het peloton door een schitterende omgeving wordt gestuurd over een belachelijk steile weg. Die combinatie vonden we op de Alto de la Cruz, puur esthetisch gezien is het een debuut dat we zullen onthouden. In aanloop naar het steilste gedeelte van de klim reden de renners door een mooie kloof heen, waarbij ook wat schattige dorpjes de revue passeerden. Bora nam hier het commando over van Visma, het tempo van die ploeg zorgde ervoor dat Felix Gall al vroeg in de problemen kwam. De O-benen van Felix beginnen iedere dag een grotere O te vormen, hij zal blij zijn als deze Vuelta voorbij is. Bij het begin van het serieuze deel van de klim viel vooral de omgeving op. We zagen hallucinante beelden, zo ongeveer de helft van de berg was zwart. Afgelopen augustus is Spanje geteisterd door zware bosbranden, vooral in Galicië en Castilië en Leon. Dat die bosbranden ook de omgeving van de Morredero hadden bereikt was mij bekend, ik had alleen even het nieuwsbericht gemist dat we tijdens het steilste gedeelte van de Alto de la Cruz tussen de verkoolde bomen door zouden slingeren. Moeder Natuur kent geen genade, in feite was dit ook weer een protest. De lokale brandweermannen dachten er ook het hunne van, zij waren massaal op de berg te vinden. Ook met spandoeken en boodschappen aan het lokale bestuur, een deel van de ellende die we hebben moeten aanschouwen was te voorkomen geweest. Het is een kwestie van natuur, maar ook een kwestie van beleid.
Op de Morredero stond heel veel wind, maar ten opzichte van de ochtend was de wind iets afgezwakt en dus konden we gewoon op de beoogde finishlocatie aankomen. Voor we die finish konden bereiken moesten we een lastige aanloop een kilometer of negen aan 10% klimmen, in de eerste vier kilometer ging het zelfs aan 12% omhoog. Daar hadden we verwacht dat de koers volledig zou exploderen, maar dat viel een beetje tegen. Namens Visma zagen we een ijzersterke Tulett, toch wel een openbaring, waarna Jai Hindley maar eens aan de boom ging schudden. Pidcock schoof meteen met hem mee, ook Vingegaard sloop mee. Almeida dan weer niet, de Portugees haakte af en koos er weer eens ouderwets voor om op zijn eigen tempo terug te keren, met Pellizzari in het wiel. Almeida op een gat, had een signaal kunnen zijn voor Vingegaard om aan te vallen. Met het oog op de tijdrit kon het geen kwaad om zijn voorsprong uit te bouwen, maar de Deen bleef zitten. Eigenlijk bleef iedereen zitten, mede dankzij de wind durfde men niet echt vol overtuiging aan te vallen. We zagen wat versnellinkjes her en der, maar geen splijtende demarrages. We bleven zelfs op een strook van vier kilometer aan 12% op onze honger zitten, als we puur naar het sportieve kijken is dit geen Vuelta voor de eeuwigheid. Almeida zat al heel vroeg alleen op de klim, zijn ploeggenoten lieten bij de eerste hellende meters zoals te doen gebruikelijk meteen weer lopen, maar op zijn karakteristieke manier reed hij weer naar de kop van de koers. Ook Pellizzari ging mee, terwijl we met Riccitello ook nog een zesde renner vooraan hadden. Op wat schijnbewegingen na, waarbij vooral de passiviteit van Vingegaard opviel. De Deen probeerde niets, helemaal niets. De rest hield er na een tijd ook mee op, waarna we vooral keken naar pogingen van Riccitello en Pellizzari om weg te rijden. De eerste paar pogingen werden gepareerd, waarbij het vooral Riccitello was die steeds op het wiel van Pellizzari sprong, en Pidcock die steeds op het wiel van Riccitello kroop. Voorbij het steilste deel van de klim, voorbij de volledig afgefikte Alto de la Cruz, werkten we de laatste vier kilometer af richting de Morredero over de gebruikelijke weg naar het skistation. Daar namen de percentages af, en dus nam het tactische spel toe. Na een paar aanvalspogingen van Pellizzari was het eindelijk raak, hij viel aan op een moment dat Riccitello achterin de groep zat, de Amerikaan reageerde niet meteen en de vogel was gevlogen. Door een zwartgeblakerd decor reed Pellizzari naar de ritzege, Riccitello reageerde pas toen het kalf al verdronken was. Al had hij er wellicht nog naartoe kunnen rijden als hij op kop was blijven beuken, maar na een paar meter op kop gereden te hebben vroeg hij om een overname en die kwam er niet. Hollend en stilstaand reden de favorieten naar de finish toe, de voorsprong van Pellizzari nam alleen maar toe. De Italiaan ging op weg naar zijn eerste profzege, eentje die hij helemaal zelf wist af te dwingen door meermaals aan te vallen. Riccitello deed zichzelf de das om door te laat te reageren en daarna niet door te rijden, het was gezien de strijd om de witte trui aan hem om het gat dicht te rijden. De gebaartjes hielpen niet, vooral Almeida en Vingegaard reden defensief. Hindley sprong bij een van de demarrages nog eens op het wiel ter bescherming van Pellizzari, Pidcock sprong meermaals op het wiel omdat hij dat wel leuk vond. In de laatste meters van de rit sprintte Pidcock weg bij de rest, hij bleek van de vijf achtervolgers veruit de sterkste te zijn. Als hij iets eerder had aangevallen had hij de rit kunnen winnen, maar dat past dan ook wel weer perfect bij deze Vuelta. Een Vuelta van als. Hindley werd uiteindelijk derde, voor Vingegaard. Er zat weinig op bij de Deen, en nog minder bij Almeida. Je had eerder op de klim het idee dat Vingegaard een zaak kon doen, dat hij een eind weg kon rijden bij Almeida, maar uiteindelijk had hij gewoon weer een vrij matige dag. Weer de ploeg voor niets op kop laten rijden, zou je kunnen zeggen. Al kregen we daardoor in ieder geval nog een soort van strijd tussen de klassementsrenners, hoewel we op deze loodzware slotklim natuurlijk meer hadden verwacht. Geen topkoers, deze Ronde van Spanje. Maar hey, in ieder geval wel de finish gehaald. Een finish in een ontzagwekkend decor, hopelijk zien we deze klim ooit terug op een moment dat het minder hard waait, en op een moment dat de natuur weer de kans heeft gehad om zichzelf te herstellen. Of we de finish vandaag gaan halen is dan maar weer de vraag, tijdens de 18e rit bevinden we ons in Valladolid en hier gaan we een individuele tijdrit afwerken. Althans, dat is bedoeling. Gisteren viel het mee, maar vandaag is er weer veel protest aangekondigd. De renners zijn er wel klaar mee, het valt dus te bezien wat er gaat gebeuren als we in de straten van Valladolid meer te zien krijgen dan vlaggen alleen. De politie is er naar eigen zeggen klaar voor, gezien zijn steeds krampachtigere optreden is het verder vooral de vraag of Jonas Vingegaard er klaar voor is. De Deen won gisteren twee seconden ten opzichte van Almeida, met een voorsprong van 50 seconden begint hij aan deze tijdrit. Als hij net zo'n matige tijdrit afwerkt als in de Tour en als Almeida een wonderdag heeft kan deze Vuelta nog wel eens spannend worden. Nouja, qua tijdsverschillen in ieder geval Qua koers waarschijnlijk nog steeds niet. Een belangrijke dag in Valladolid, we gaan er eens slecht voor zitten.
Schreef ik, voordat bekend werd dat men op het laatste moment het parcours heeft aangepast. We zouden in Valladolid een tijdrit van 27 kilometer gaan afwerken, maar dit is ingekort tot een tijdrit van 12 kilometer. De afgelopen dagen was al in alle kranten te lezen dat er op verschillende punten in Valladolid protest was aangekondigd, op minstens 11 locaties zouden er demonstraties worden gehouden in het kader van de situatie in Gaza, daarna kwamen er ook meteen berichten in de krant dat er 450 extra politieagenten werden opgetrommeld om de tijdrit zonder incidenten te laten verlopen. Blijkbaar heeft men na lang overleg besloten dat men de tijdrit het beste ordentelijk kan laten verlopen door het parcours korter te maken. Hierdoor worden enkele aangekondigde protestlocaties uit het parcours gesneden, maar het maakt het vooral een stuk makkelijker om de politiemacht beter te verdelen. Een heel parcours van 27 kilometer controleren met een paar man is niet zo makkelijk, een parcours van 12 kilometer controleren is al beter te doen. Voor een goed verloop van de tijdrit is dit vermoedelijk een goede keuze, maar we krijgen hierdoor wel al met de derde aangepaste rit te maken. Dat is wel een beetje een farce, kunnen we stellen. In plaats van een tijdrit waar echt iets op het spel stond krijgen we nu te maken met een veredelde proloog, de kans dat er nu nog grote verschillen te noteren zijn wordt heel verwaarloosbaar. Het exacte parcours is nu eigenlijk ook niet eens echt bekend, we weten alleen dat de start- en finishplek hetzelfde zal blijven. Ik had mijn voorbeschouwing eigenlijk al geschreven, omdat we te maken zouden krijgen met een kopie van de tijdrit van 2023, met die voorbeschouwing mogen jullie het lekker doen want ik voel er weinig voor om nu nog de boel om te gooien. De Vuelta is op deze manier geen serieuze koers meer, het wordt tijd om dan eindelijk een keer de enige logische maatregel te nemen. Het Valladolid Palestine Solidarity Platform organiseert de protesten onder de slogans "Vanwege genocide moet Israël de Vuelta a España verlaten" en "In Valladolid fietsen zonder zionisme." Ondertussen is het de vraag of we überhaupt gaan fietsen in Valladolid.
We bevinden ons heden in Valladolid, de renners gaan een individuele tijdrit afwerken die zal beginnen en eindigen in deze stad. De informatie over Valladolid zullen we dus in tweeën delen, te beginnen met een algemene introductie. Valladolid is een stad en gemeente in het noordwesten van Spanje. Het is de hoofdstad van de autonome regio Castilië en León en ook van de provincie Valladolid. Valladolid had in 2016 een inwonertal van 301.876, volgens het roadbook zijn het er momenteel 297.459 en dus zijn we toch al snel 4000 mensen verloren in negen jaar tijd en een stuk of 200 ten opzichte van 2023. In de agglomeratie van de stad wonen iets meer mensen, 383.394. De stad ligt aan de rivier de Pisuerga, in het gebied Ribera del Duero, een van de grootste wijnstreken van Europa. Ooit was het tijdelijk de hoofdstad van het koninkrijk Castilië en de Spaanse koloniën. Volgens de Spanjaarden is het accent van de inwoners van de stad, de Vallisoletanos, de zuiverste uitspraak van de Spaanse taal. Wat er in de stad allemaal te zien valt zal deels tijdens de tijdrit aan bod komen, de rest kunnen we naderhand nog noteren. We zullen ons nu eerst even richten op de koersgeschiedenis van de stad, waarna we snel tot de conclusie zullen komen dat die koersgeschiedenis behoorlijk lang is. Liefst 34 keer ging er in de Vuelta een rit van start, opvallend genoeg ging er tien keer een tijdrit van start in de stad. Van die tien keer eindigde de tijdrit ook nog eens acht keer in Valladolid, wat we vandaag doen is dus een beproefd recept. Het was een recept dat even uit de kookboeken verdwenen was, voor de kopie van deze tijdrit die we in 2023 afwerkten dateerde de laatste passage van 2012. Tijdens die Vuelta eindigde er een rit in de stad, in de sprint bleek Daniele Bennati de snelste te zijn. In 2010 ging er voor het laatst een rit in lijn van start in deze stad, die rit zou eindigen in universiteitsstad Salamanca en daar won Mark Cavendish dan weer in de sprint. In 2008 eindigde er ook nog een rit in Valladolid, wijlen Wouter Weylandt ging toen met de eer aan de haal. In een verder verleden wonnen onder meer Paolo Bettini, Erik Zabel, Leon van Bon en Tony Rominger in de stad. Rominger deed dat tijdens een van die tijdritten, de Vuelta van 1994 begon met een korte tijdrit in deze stad. Een tijdrit van liefst 53 kilometer in de Vuelta van 1991 die verreden werd op het grondgebied van Valladolid werd dan weer gewonnen door Melchor Mauri, hij klopte Miguel Indurain met een tijd van 1:06. Andere tijden, letterlijk. Als we nog verder graven in het verleden komen we de naam Patrick Lefevere tegen. Patrick was een vrij matige coureur, maar hij boekte toch drie zeges als prof. Een van die drie zeges was een rit in de Vuelta van 1978, tijdens de vierde etappe van Leon naar Valladolid arriveerde hij solo in de straten van deze stad. Zijn tijd als ploegmanager bleek een stuk succesvoller te zijn dan zijn tijd als renner, inmiddels is hij een soort van met pensioen, maar hij floreert nog steeds als schrijver van stekelige columns. De laatste jaren is Valladolid een beetje uit beeld verdwenen, zelfs de Ronde van Castilië en Leon komt hier amper voorbij. In 2013 nog een keer in aankomst, in 2018 een keer de startplaats. In 2024 ging de Vuelta a Castilla y León ook weer eens van start in Valladolid, we eindigden toen in La Cistérniga waar Caleb Ewan een van zijn laatste successen zou boeken. Valladolid is momenteel weer in opkomst, zouden we kunnen stellen. Mede dankzij enkele jonge talenten die op het punt staan door te breken. In het verleden waren er wat minder getalenteerde renners uit Valladolid afkomstig, zoals Ricardo Serrano en Nano Grijalba, terwijl ze met Edgar Nieto over een globetrotter beschikken die al jaren het Aziatische circuit onveilig maakt. Heden ten dage beschikken ze met Alejandro Franco en de broers Romeo over vers bloed. Alejandro Franco is een klimmer met een grote neus, hij fietst voor Burgos en als hij zijn progressie voortzet zal hij in 2025 ongetwijfeld eindigen bij Movistar. Schreef ik in 2023, in 2025 blijkt de praktijk te zijn dat hij alweer roemloos is gestopt met fietsen. Movistar haalde hij niet, maar daar fietst wel nog steeds ene Ivan Romeo, een beer van een gozer. Hem hebben we dit jaar echt door zien breken, zo won hij onder meer op een knappe manier een rit in de Dauphiné, hij werd ook nog eens Spaans kampioen. Romeo won ook ooit een rit in de Ronde van de Toekomst, een ronde die tussen 1986 en 1990 door het leven ging als de Ronde van de Europese Gemeenschap. Blijkbaar werd de koers in die jaren niet altijd in Frankrijk verreden, maar ook in andere landen, zoals Spanje. In 1986 passeerde de ronde in Valladolid, het was een editie die gewonnen zou worden door Indurain. Ivan Romeo heeft een jonger broertje, Sergio Romeo, een jongen waar ooit van werd gezegd dat hij een nóg groter talent was dan zijn broer. Dat blijkt in de praktijk dan weer tegen te vallen, Sergio rijdt voor Equipo Finisher, de opleidingsploeg van Kern Pharma, maar daar blinkt hij niet uit. Een ander opleidingsproduct van Equipo Finisher blonk wel uit, waarna hij de kans kreeg om prof te worden. Met Nil Gimeno heeft de stad de beschikking over nog een prof, in 2023 had ik nog niet van hem gehoord, maar na een wonderlijk 2024 legde Kern Pharma hem meteen vast voor drie jaar en die drie jaar gaat hij ook nodig hebben, want voorlopig heeft hij nog moeite om mooie resultaten bij elkaar te rijden bij de profs. Ondanks Pidcock zeggen we nog steeds: Free Kern Pharma. De Ronde van Spanje werd overigens voor het eerst verreden in 1935, 90 jaar geleden. Precies 90 jaar geleden reed men tijdens de eerste etappe van Madrid naar Valladolid, Antoon Dignet - wie kent hem niet - werd de eerste winnaar van een rit in de Vuelta. Om het feit te vieren dat 90 jaar geleden de eerste rit van de Vuelta hier eindigde werken we vandaag een tijdrit af in de stad. Fantastisch.
In 2023 werkten we tijdens de Vuelta gedurende de tiende rit een tijdrit van 25,8 kilometer af in en rond Valladolid. Op de start na wordt deze tijdrit op exact hetzelfde parcours afgewerkt. Het verschil ten opzichte van 2023 is dat we nu een kleine anderhalve kilometer langer moeten fietsen, terwijl we op een iets mooiere locatie mogen beginnen. De renners gaan van start bij het Casa Museo José Zorrilla, vernoemd naar de toneelschrijver en dichter die afkomstig is uit deze stad. In de buurt van dit museum vinden we bovendien het Palacio Real, het koninklijk paleis van Valladolid. Een koninklijke start, met op de koop toe bij de startplek ook nog eens een fraaie kerk. We gaan van start in het mooiste stukje Valladolid, op het plein rond de startplek vinden we ook nog eens het Museo Nacional de Escultura, een beeldhouwkunstmuseum. In Valladolid ben je snel klaar, al het moois zit op dezelfde plek. Na het vertrek van het startpodium rijden de renners in de allereerste meters van de rit over wat steentjes, er liggen hier keurige kinderkopjes, maar al snel bereiken we een geasfalteerde weg. We rijden even een meter of 100 rechtdoor, daarna beginnen we aan een lange bocht naar rechts die maar eindeloos naar rechts door blijft lopen. Als de weg weer recht wordt komen we uit op een straat waar weer wat steentjes liggen, hier slaan de renners rechtsaf een smallere weg in. Na weer enkele meters over de steentjes gereden te hebben bereiken ze opnieuw een geasfalteerde weg en hier passeren ze langs een kicken kerk, alsmede een kicken kathedraal. Gelovige toestanden aan beide kanten van de weg, mijn advies zou zijn om vooral aandacht te besteden aan de kathedraal. Voorbij de kathedraal rijden we bijna bij een universiteitsgebouw met een schitterende façade naar binnen, hier slaan de renners scherp rechtsaf om vervolgens 500 meter zo goed als rechtdoor te rijden. We rijden door een winkelstraat waar enkele panden staan met mooie gevel, afgewisseld met de meest grijze zooi die een mens zich kan voorstellen. Daarom heeft men hier maar een paar muurschilderingen aangebracht, je moet wat. We rijden rechtdoor een moderne kerk tegemoet, dat gebouw kent een opmerkelijke architectuur. De kerk ligt aan de Plaza de España, hier gaan de renners eerst voorzichtig naar rechts, dan buigt de weg lichtjes af naar links en volgt er een stevige bocht naar rechts. Voorbij de kerk slaan we nog eens rechtsaf en meteen daarna gaat het scherp naar links, waarna we rechtdoor gaan rijden richting de Puente de Isabel la Católica. Na twee kilometer koers komen we uit op deze brug, we bereiken hier het parcours van de Vuelta van 2023. In het vervolg van de tijdrit werken we dezelfde route af als twee jaar geleden, alleen de technische tocht in het centrum van Valladolid is anders. Op zich een vooruitgang, de hoogtepunten van de stad worden nu beter in beeld gebracht. Enfin, vanaf nu kan ik gaan kopiëren en dat ga ik verdimme doen ook. Voorbij de brug gaat het 500 meter rechtdoor over een brede en vlakke weg tussen de hoogbouw van Valladolid door, waarna er een simpele bocht naar links volgt. Na een meter of 300 volgt er een goedlopende bocht naar rechts, waarna de renners 800 meter rechtdoor mogen rijden over dezelfde brede weg. Op wat flauwe bochten na gaat het volstrekt rechtdoor over de brede N-601, een weg die in de middenberm is voorzien van de nodige bomen. Door een groen stukje Valladolid gaat het dus rechtdoor, tot we aan het eind van dit vrij lange rechte stuk rechtsaf moeten slaan. Dit is weer een simpele en brede bocht, na deze bocht gaat het vervolgens zelfs 900 meter volledig rechtdoor over een brede en vlakke weg. Een stuk van de tijdrit om op de grote plaat rechtdoor te knallen, geen technisch gedoe hier. Dat technische gedoe komt alleen nog wel, want om voor mij onbegrijpelijke redenen volgt er na 900 meter rechtdoor gereden te hebben een bocht van 180 graden. We draaien om en rijden over dezelfde weg terug naar de N-601. Er is vrij weinig ruimte om deze bocht op een fatsoenlijke manier te nemen, de renners zullen hier bijna volledig tot stilstand gaan komen. Onnodig moeilijk. Maar goed, na die bocht gaat het dus 900 meter rechtdoor, terug naar de weg waar we in eerste instantie vandaan kwamen. Na een soepele en totaal niet technische bocht naar rechts komen we terecht op een brede weg die we een volle kilometer gaan volgen. Een vlakke kilometer volledig rechtdoor, richting de rand van Valladolid. Als we in de omgeving van Cerro de las Contiendas, een park met een uitzichtpunt, uitkomen, slaan de renners linksaf, via een brede chicane rijden ze vervolgens rechtdoor richting het stadion van de lokale voetbalclub, Real Valladolid. Langs dit stadion af rijden ze een meter of 700 zo goed als volledig rechtdoor, het is voorlopig een parcours dat ook zou kunnen dienen als autorcircuit. Na een kilometer of 6 rijden de renners langs het Estadio José Zorrilla, het stadion van Real Valladolid. José Zorrilla was was een toneelschrijver en dichter afkomstig uit Valladolid, merkbaardig genoeg komen we een keer een stadion tegen dat niet is vernoemd naar een voetballer of voormalig bestuurder van een voetbalclub. Nee, je stadion vernoemen naar de lokale dichter, weer eens wat anders. Real Valladolid is overigens wel een bijzondere club, vooral dankzij de voormalige eigenaar. Ronaldo Luís Nazário de Lima, O Fenômeno, de dikke Ronaldo, was een paar jaar de eigenaar van Real Valladolid. Daar waren de fans na aanvankelijk enthousiasme overigens niet zo enthousiast meer over, want onder zijn bewind is de club een paar keer gepromoveerd, maar net zo snel weer gedegradeerd. Ze gaan het nu weer proberen in de Segunda Division, die inmiddels anders heet, maar afijn, jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ik weet niet heel erg opvalt, maar paars is de kleur van Real Valladolid. Pucela de bijnaam, niet per se van de club, eigenlijk is het de bijnaam van de stad. Als een Spanjaard het over Pucela heeft, bedoelen ze Valladolid. De precieze betekenis van Pucela is dan weer onduidelijk, dus gaan we snel door met de tijdrit. Voorbij het voetbalstadion slaan de renners linksaf, weer een brede en ontzettend simpele bocht. Na deze bocht loopt de weg 300 meter rechtdoor, waarna er een iets scherpere bocht naar rechts volgt en we bijna meteen gaan beginnen aan de enige klim van deze tijdrit. Na 200 meter gaat het nog eens naar rechts, weer een makkelijke bocht, en dan loopt de weg 500 meter aan 7% omhoog. We fietsen de wat nieuwere wijk Parquesol binnen, gebouwd op een heuveltje. Na 8 kilometer komen de renners boven op dit korte klimmetje, de enige helling van de tijdrit. Ergens in de buurt van deze helling komen we het eerste tussenpunt van de rit tegen, na 8,4 kilometer koers. Tijdens het klimmetje volgt er nog een keer een bocht naar links, waarna we langs een lelijke maar opvallende nieuwbouwflat fietsen. Hier zijn we na een flauwe bocht naar links boven, en dan loopt de brede weg rechtdoor 700 meter vals plat omlaag. Na dit stuk rechtdoor in licht dalende lijn volgt er wederom een bocht naar links, deze zou eventueel iets lastiger kunnen zijn omdat de renners met een rotvaart naar beneden zullen rijden, maar het is wel weer een gigantisch brede bocht. Enige nadeel is dat er normaal een middenberm te vinden is, die mogen ze voor de gelegenheid wel even verwijderen. Na deze bocht naar links, eventueel lastig, rijden de renners 1,5 kilometer relatief rechtdoor. Het is een meter of 300 zo goed als vlak, maar daarna gaat het een meter of 800 wat steviger omlaag, dit zou geen lastige afdaling moeten worden omdat het op wat flauwe bochten na grotendeels rechtdoor gaat. We komen wel nog een soort van rotonde tegen ter hoogte van het Centro Cultural Miguel Delibes, vernoemd naar de bekende schrijver die eveneens afkomstig is uit Valladolid, maar eigenlijk gaat het hier ook weer behoorlijk rechtdoor. Eerst draait de weg wat flauwtjes af naar rechts, sturen de renners een beetje naar links en draaien we vervolgens iets scherper naar rechts. Langs het vrij lelijke culturele centrum af loopt het nu echt rechtdoor verder omlaag, waarna we aan het eind van deze weg bij de volgende brede rotonde flauwtjes naar rechts afbuigen. We zijn beneden en we komen nu op een rechte en brede weg terecht die we dan weer 1200 meter volgen. Over een brede laan vol bomen rijden we het centrum van de stad tegemoet, we rijden zo'n beetje terug naar de start. Voor de tweede keer vandaag rijden de renners over de rivier de Pisuerga, ditmaal via de Puente de Adolfo Suarez. Voorbij de brug slaan ze na 200 meter rechtsaf, weer een zeer brede bocht, en daarna gaat het eigenlijk doodleuk twee kilometer rechtdoor over de Paseo de Zorrilla, daar is Zorrila weer. Op deze weg werd in 2023 het enige tussenpunt opgenomen, vandaag hebben we er zowaar twee, op ander locaties dus. Toch nog iets van variatie, gaaf. Twee kilometer over dezelfde weg, heel lichtjes vals plat omlaag, maar eigenlijk gewoon vlak, op een paar flauwe bochten na volledig rechtdoor. Spannend.
De renners rijden momenteel niet door het mooiste deel van de stad, er staan hier vooral wat oudere flats. De hoogtepunten moeten bestaan uit een vijvertje en een beeld van een stier, al moeten we meteen toevoegen dat we voorlopig überhaupt nog maar weinig hoogtepunten hebben gezien. Dat Parquesol van net was ook niet alles. Een nieuwbouwwijk die ooit begon als een megalomaan idee van een voormalig voorzitter van de voetbalclub Real Valladolid, hij kocht alle grond op en liet in deze omgeving ook het voetbalstadion bouwen, waarna een andere ondernemer later het project overnam en voortzette. Die ondernemer had een bedrijf met de naam Parquesol en noemde de wijk naar zijn bedrijf, ter ere van deze man die blijkbaar nogal van zichzelf hield staat er zelfs een heuse buste in de wijk. In de wijk hebben ze overigens al vaker fietsende mensen gezien, ze organiseren in Valladolid zowel een juniorenkoers, een koers voor de beloften als een koers voor de vrouwen, en die koersen brengen de renners door de wijk Parquesol, want daar kom je dus een klimmetje tegen. Voor ons is het nu vooral van belang om te weten dat we beneden in de stad uitkomen bij een rotonde met een van de lelijkste kunstwerken die ik van m'n leven heb gezien in het midden. In het midden van deze rotonde vinden we het zogenaamde Monumento al Cine, een ode aan de bioscoop. Een belediging, zou ik zeggen. We rijden langs de rechterkant van de weg om dit gekke kunstwerk heen, waarna we enkele meters later de volgende rotonde tegenkomen. Hier is dan weer een fontein te vinden, ook geen al te best exemplaar. Het heeft wat weg van een zwembad, Valladolid beschikt over bijzondere kunst. De rotondes zijn verder identiek, we rijden er rechts omheen, door de brede weg zal het bochtenwerk dat de renners hier maken wel meevallen. Na de tweede rotonde gaat het een meter of 400 rechtdoor over dezelfde weg, tot de derde rotonde. Ook hier weer kunst in het midden, waarvan ik niet zou weten hoe ik het moet omschrijven. Ik weet wel dat de bochten bij deze rotonde iets lastiger zijn, het is een vrij forse rotonde en hoewel we rechtdoor gaan moeten we bij het verlaten van de rotonde eerst een stukje naar links en dan wat scherper naar rechts afdraaien. Zal alsnog wel loslopen, maar het is iets dat überhaupt enigszins in de buurt komt van technisch. Na deze rotonde mogen we stellen dat de renners op een flauwe bocht naar rechts en eentje naar links na simpelweg anderhalve kilometer rechtdoor fietsen over die brede en vlakke weg. Slinger de grootste versnelling aan en gaan. Zodra we aan het eind van dit stuk uitkomen bij de volgende rotonde slaan de renners zonder dat ze last hebben van die rotonde rechtsaf, de breedste bocht die je maar kunt bedenken. De renners komen terecht op een straat die zo breed is dat je er een vliegtuig kunt laten landen. Deze straat volgen ze 400 meter, tot ze uitkomen op een kruispunt waar wat steentjes liggen. Ze slaan hier linksaf een andere weg in, deze bocht is dan nog iets lastiger vanwege die steentjes en omdat er langs de kant van de weg een stoep te vinden is, waardoor je nog enigszins binnen de lijntjes moet kleuren. Na een paar meter over deze weg gereden te hebben splitst de weg zich in tweeën, in aanloop naar een rotonde. Ik hoop dat de renners hier de linkerkant van de weg mogen nemen, dan valt de bocht bij de rotonde enorm mee. Langs rechts is het een serieuze bocht. Na de rotonde rijden we in ieder geval over een brug, de weg loopt een paar meter omhoog en daarna uiteraard ook weer omlaag. Op de brug vinden we het tweede tussenpunt van de dag, na 16,7 kilometer nemen we op 10,5 kilometer van het eind de tijd nog eens op. Als we over de brug rijden verlaten we de stad Valladolid en buiten de stad komen we meteen in een woestenij terecht. Het is hier kaal, droog, dor, leeg, desolaat, triest, treurig. Al is dat maar een stukje zo, want even later bereiken we een bos. Direct na de brug komen de renners een tweetal flauwe bochten tegen, even verderop volgt er een iets scherpere combinatie van bochten, eerst links en dan direct rechts. Maar goed, ook dat stelt niets voor. In feite gaat het anderhalve kilometer rechtdoor, waarna de iets smallere weg buiten de stad een klein beetje bochtiger wordt. De weg loopt een dikke kilometer wat vals plat omhoog, terwijl we een x-aantal flauwe bochten tegenkomen. Geen enkele bocht die echt de moeite is, het is vrij probleemloos slingeren tussen de bomen door. 't Heeft wat weg van de savanne hier, een rondje Beekse Bergen. Aan het eind van deze weg slaan de renners na een flauwe bocht naar links wat scherper linksaf, al is ook dit weer een brede bocht. Ter hoogte van Pinar de Antequera bereiken ze een brede weg die ze rechtdoor terug naar Valladolid en de finish gaat brengen.
Het is na de bocht naar links nog zeven kilometer fietsen tot de finish. Van die zeven kilometer gaat het eerst twee kilometer rechtdoor, vals plat omlaag. We passeren onder meer wat militaire barakken, het lokale festivalterrein en heel wat boompjes, terwijl we bovendien zien dat er hier warempel een fietspad ligt. Aan het eind van deze twee kilometer komen we uit bij een rotonde, die nemen we langs de rechterkant en bij het verlaten van de rotonde bevinden we ons ineens weer in Valladolid. Eenmaal terug in de stad komen we enkele meters later uit bij de volgende rotonde, daar gaan we weer rechts omheen. Doenbare bochten, vooral bij de tweede rotonde. We fietsen hier ook langs de achterkant van de Junta de Castilla y León - Consejería de la Presidencia. Oftewel, hier zetelt de overheid van Castilië en Leon. Na de rotonde en voorbij dit gebouw komen we uit op een weg waar we eerst in tegengestelde richting overheen zijn gefietst, de weg van al die rotondes met gekke kunst. We komen nog een keer langs deze rotondes, op weg naar de finish. Voor we de eerste van drie rotondes met gekke kunst tegenkomen gaat het eerst anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor. Aan het eind van deze strook komen we uit bij de rotonde met de moeilijk te omschrijven kunst, de lastigste rotonde van de drie. Flinke bocht naar rechts, stukje draaien naar links en dan hup, scherp naar rechts op weg naar de rotonde met de fontein. Voor die rotonde heb je minder stuurmanskunst nodig, daar vlieg je nog net niet rechtdoor aan voorbij. Een paar meter later komen we voor de tweede keer uit bij het Monumento al Cine, ook van de achterkant een onbegrijpelijk stukje kunst. Bij deze rotonde moet er weer iets meer gestuurd worden, al moet je wel een ontzettende sul zijn om hier een fout te maken. Na deze rotonde bevinden de renners zich op 2,5 kilometer van de finish en in de laatste 2,5 kilometer gaat het eigenlijk, als we heel eerlijk zijn, continu rechtdoor tot aan de finish. Op een paar flauwe bochten na komen we helemaal niets meer tegen. Ja, we fietsen nog langs de lokale Plaza de Toros, dat valt dan nog op. Het roadbook geeft aan dat er op grofweg 500 meter van de finish een chicane volgt, maar die zie ik niet. Volgens mij rijden we gewoon rechtdoor de Plaza de Zorrilla tegemoet, net voor het bereiken van dit plein finishen we langs het Parque Campo Grande, een schilderachtig omheind stadspark met een kleine vijver, speeltuin en diverse kalkoenen, fazanten en duiven, aldus het internet. Lijkt een eenvoudige aankomst, tenzij ze, zoals het de Vuelta ondertussen eigenlijk wel betaamd, nog met een leuke verrassing op de proppen komen. In 2023 hield ik daar al rekening mee, in 2025 zijn het helemaal famous last words.
Tot zover het rondje Valladolid, een stad waarvan men niet kan uitleggen waarom ie zo heet. Theorieën genoeg, maar een definitieve verklaring ho maar. De eerste permanente bewoners van de omgeving van Valladolid waren de Kelten. Sporen van hun civilisatie zijn niet meer te vinden in de stad zelf, maar wel in het nabijgelegen Padilla de Duero, waar zij de stad Pincia hadden gebouwd. Men dacht aanvankelijk dat Valladolid het oude Pincia was, maar recentere archeologische vondsten lieten zien waar de stad werkelijk had gelegen. Voordat de Kelten zich verder konden ontwikkelen in de omgeving van Valladolid, werden zij aangevallen door de Romeinen, die zich het gebied eigen maakten. De beginselen van de stad bevinden zich op de plek waar nu het Plaza de San Miguel ligt, rondom de Iglesia de San Pelayo. Volgens sommige studies had de stad drie verschillende kleine stadsmuren, waarvan vrijwel geen concrete sporen zijn gevonden. Valladolid was eeuwenlang in bezit van de Moren, maar zij deden niet veel met de stad die toen eigenlijk slechts een dorp van weinig betekenis was. Pas in de 11e eeuw, na de val van het Moorse Rijk Al-Andalus, begon Alfons IV, koning van León het dorp uit te breiden. In de 12e en 13e eeuw groeide Valladolid zeer snel, dit onder meer door de groeiende handelspositie van de stad, gestimuleerd door koning Alfons VIII en koning Alfons X. In het jaar 1346 kreeg de stad bovendien haar eigen universiteit, de Universiteit van Valladolid. Op 14 oktober 1469 werd het huwelijk van koningin Isabella I van Castilië en koning Ferdinand II van Aragón in het geheim in de stad gevierd, in het Palacio de los Vivero. Heel wat koningen van Castilië werden geboren in Valladolid, eeuwenlang zelfs. Van Hendrik I van Castilië, geboren in 1204, tot Filips IV van Spanje, geboren in 1605. In 1489 werd de rechtbank van Valladolid opgericht, waar onder meer rechtszaken tijdens de Spaanse Inquisitie werden afgehandeld, dat was geen al te beste periode. In 1506 overleed de ontdekker van de Nieuwe Wereld, Christoffel Columbus in Valladolid en werd in de stad begraven. Tijdens de opstand van de comunidades verloor Valladolid alle privileges die tot dan toe door de koninklijke familie werden verleend. Dit omdat de stad een van de tegenstanders was van koning Karel I. Nadat ook de rechtbank en daarmee een groot deel van de belangrijke functies van de stad werden verplaatst naar Madrid, kwam er een einde aan een periode van groei voor Valladolid. Desondanks bleef het inwonertal langzaam stijgen; aan het begin van de 17e eeuw woonde ook Miguel de Cervantes, auteur van Don Quichot in de stad. Zijn toenmalige huis ligt in de buurt van de finish en is tegenwoordig in gebruik als museum, het Museo Casa de Cervantes. Gedurende de periode 1601-1606 was Valladolid de hoofdstad van het Spaanse Rijk, toen Filips III van Spanje zich er vestigde. Pas decennia later, vanaf 1670, werd Valladolid weer een belangrijk centrum in het land, mede door de komst van de textielindustrie. In de jaren nadien kwam Napoleon Bonaparte hier nog eens op bezoek, waarna we in meer recentere tijden getuige waren van een opleving van de stad tijdens de dictatuur. Franco pleurde hier wat bedrijven neer, onder ander Renault opende hier een fabriek, en door alle nieuwe bedrijvigheid groeide de stad uit z'n voegen. Blijkbaar hebben ze zelfs allerlei historische gebouwen gesloopt om maar overal grote flats neer te kunnen pleuren, typisch. Ofschoon er blijkbaar een boel gesloopt is kunnen we alsnog redelijk wat aardige gebouwen in de stad vinden, al hebben we dat tijdens de tijdrit redelijk weten te vermijden. Een van de unieke plekken in Valladolid is de Pasaje de Gutiérrez, een overdekte winkelpassage uit 1885. De grootste, maar toch vrij onbekende bezienswaardigheid van Valladolid is de kathedraal, de Catedral de Nuestra Señora de la Asunción, gebouwd in herreriaanse stijl. De bouw van deze katholieke kerk startte in het jaar 1589. Verder heeft de stad een klooster, het Monasterio de las Huelgas Reales, gebouwd in Mudéjarstijl. Buiten dat is Valladolid vooral een museumstad. Er is een museum voor beeldhouwkunst, een kathedraalmuseum, een wetenschapsmuseum, een archeologisch museum, een universiteitsmuseum, een Columbusmuseum, een Oriëntaals museum en dan nog een heleboel meer, ook nog een kunstmuseum met werk van Picasso. Naast al deze musea vinden we in Valladolid ook nog wat aardige gebouwen, er zijn toch nog wat paleizen bewaard gebleven, waaronder het koninklijk paleis, er zijn pleintjes, parkjes, kerkjes, het kan niet op. Dit lijkt me genoeg reclame voor Valladolid.
De tijdrit in 2023 in Valladolid werd gewonnen door Filippo Ganna. Dat was een straffe stoot, want hij moest het opnemen tegen Remco Evenepoel. De ajrokogel van Schepdaal had mooi het nakijken, in Valladolid was Ganna liefst 16 seconden sneller. Primoz Roglic werd derde op 35 seconden, terwijl Joao Almeida vierde werd op 49 seconden. Jonas Vingegaard werd tiende, op 1:17. Hij verloor bijna een halve minuut ten opzichte van Almeida, en laten we nu net vandaag hetzelfde parcours gaan afwerken! Of, ja, nouja, uiteindelijk niet dus. Sepp Kuss werd tijdens die tijdrit overigens heel hilarisch 13e, hij beperkte de schade enorm en kon het rood behouden. Het idee was dat Evenepoel hem misschien wel die trui kon afpakken, maar dat feest ging dus mooi niet door. Geeft vleugels, zo'n leiderstrui. De tijdrit wordt verreden in Valladolid en daar is het morgen 26 graden. Er is geen kans op regen, terwijl er een beetje wind uit het noordwesten zal staan. Niet zulke harde wind als op de Morredero, maar de kind kan natuurlijk alsnog een rol spelen. De motivatie om eventuele weersverschillen tussen de vroege en later starters op te zoeken is volledig verdwenen, we gaan het vandaag vanzelf wel zien. Misschien kan Daan Hoole met zijn rodekoolhoofd weer profiteren van de omstandigheden, net als in de Giro. Misschien kan Mads Pedersen door de ingekorte afstand zijn Ster van Besseges-benen onderschroeven. Misschien komt Filippo Ganna na een volstrekt anonieme Giro ineens weer tot leven. Misschien kan Stefan Küng net als vorig jaar een keer wél winnen in een belangrijke wedstrijd. Misschien blijkt Matteo Sobrero mee te doen. Misschien maakt Alec Segaert de hype een keer waar. Misschien vliegt Jay Vine een keer niet uit de bocht. Misschien moet Juan Ayuso vandaag niet lossen. Misschien vliegt Magnus Sheffield een keer niet uit de bocht. Misschien heeft Jonas Vingegaard weer een slechte dag in Valladolid. Misschien heeft Joao Almeida weer een goede dag in Valladolid. Misschien heeft Bruno Armirail weer zo'n dag. Oscar Riesebeek begint er om 14:35 als eerste aan, na hem vertrekken ze om de minuut, als het publiek het toestaat tenminste. Als de politie het wil is Jonas Vingegaard om 17:17 de laatste die vertrekt, de laatste paar renners vertrekken uiteraard weer om de twee minuten. Alles is te zien bij Eurosport, nouja, bijna alles. Vanaf 14:45 begint de uitzending, dan zijn we om 15:00 live. Missen we de start van Ganna, broddelwerk. Vanaf 15:50 is Sporza live, al weet ik niet of je Rusthuis José nog eens wilt horen klagen over het vreselijke onrecht dat de wielerliefhebber wordt aangedaan.
https://www.tissottiming.com/2025/vue/stage-18/startlist
Een van de makkelijkste tijdritten die ik van m'n leven heb gezien, schreef ik in 2023. Achter die woorden sta ik nog steeds, al is het door de veranderde start wel iets technischer geworden dan twee jaar geleden. We rijden door een stad en dus komen we wel wat bochten en rotondes tegen, maar ik heb eigenlijk amper straatmeubilair gezien, terwijl de wegen bijna overal gigantisch breed zijn. Eén lullig klimmetje onderweg, verder is het vlak. Dit is een tijdrit voor de echte specialisten, een tijdrit voor de jongens die op de grote plaat kunnen stampen en ook nog een beetje aerodynamisch zijn. Geen moderne taferelen, we zien tegenwoordig dat bijna iedere tijdrit een halve klimtijdrit is geworden. Nee, dit is in zekere zin een ouderwetse tijdrit. De tijdrit was van zichzelf al redelijk kort qua afstand, maar voor de spanning hoefde dat niet eens slecht te zijn. Nouja, goed, totdat ze besloten om de boel nog wat korter te maken. Jeminee, van 27 kilometer naar 12 kilometer. Dan is het ineens geen serieuze tijdrit meer, zoek het ook maar gewoon uit met je hele handel. Dit had een bepalende rit moeten zijn, het slappe aftreksel dat overblijft kunnen we niet erkennen. Je zou bijna durven te beweren dat het beter is om de hele boel maar gewoon af te blazen, als het teveel moeite is om die ene logische beslissing te nemen wordt dat onderhand het beste alternatief.
1. Zou
2. Het
3. Wat
4. Uitmaken
5. ?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen? Terwijl de renners met elkaar afspraken dat ze bij nieuwe protesten de koers zouden neutraliseren bleef het op dat vlak rustig, maar toen gingen de weergoden zich er weer mee bemoeien. Het waaide heel hard op de Morredero en dus was het maar de vraag of we op de top van die klim zouden kunnen aankomen. Geen normale dag in de Vuelta, zoveel is duidelijk. Buiten beeld reed er in het begin van de rit een grote kopgroep weg, met daarin klimmers als Tiberi en Tejada. Zij droomden van de ritzege op de Morredero, maar bij Visma dachten ze daar anders over. Die ploeg besloot hard op kop te gaan rijden, met Van Baarle en Kelderman op kop kreeg de kopgroep nooit meer dan twee minuten voorsprong. Alle ballen op Vingegaard, een tactiek die al een aantal keer niet heeft gewerkt deze Vuelta. Het was een tamelijk saaie rit, het werd pas in de omgeving van Ponferrada wat leuker. We reden een rondje over het voormalige WK-parcours daar, en daarna gingen we op weg naar de Morredero. Die klim werd in het verleden wel eens vaker bezocht, maar dan van een andere kant. Nu zouden we een nieuwe kant bedwingen, eentje die pas een paar jaar geleden van een fatsoenlijke laag asfalt is voorzien. We kijken altijd uit naar een debuut, vooral als het een debuut is waarbij het peloton door een schitterende omgeving wordt gestuurd over een belachelijk steile weg. Die combinatie vonden we op de Alto de la Cruz, puur esthetisch gezien is het een debuut dat we zullen onthouden. In aanloop naar het steilste gedeelte van de klim reden de renners door een mooie kloof heen, waarbij ook wat schattige dorpjes de revue passeerden. Bora nam hier het commando over van Visma, het tempo van die ploeg zorgde ervoor dat Felix Gall al vroeg in de problemen kwam. De O-benen van Felix beginnen iedere dag een grotere O te vormen, hij zal blij zijn als deze Vuelta voorbij is. Bij het begin van het serieuze deel van de klim viel vooral de omgeving op. We zagen hallucinante beelden, zo ongeveer de helft van de berg was zwart. Afgelopen augustus is Spanje geteisterd door zware bosbranden, vooral in Galicië en Castilië en Leon. Dat die bosbranden ook de omgeving van de Morredero hadden bereikt was mij bekend, ik had alleen even het nieuwsbericht gemist dat we tijdens het steilste gedeelte van de Alto de la Cruz tussen de verkoolde bomen door zouden slingeren. Moeder Natuur kent geen genade, in feite was dit ook weer een protest. De lokale brandweermannen dachten er ook het hunne van, zij waren massaal op de berg te vinden. Ook met spandoeken en boodschappen aan het lokale bestuur, een deel van de ellende die we hebben moeten aanschouwen was te voorkomen geweest. Het is een kwestie van natuur, maar ook een kwestie van beleid.
Op de Morredero stond heel veel wind, maar ten opzichte van de ochtend was de wind iets afgezwakt en dus konden we gewoon op de beoogde finishlocatie aankomen. Voor we die finish konden bereiken moesten we een lastige aanloop een kilometer of negen aan 10% klimmen, in de eerste vier kilometer ging het zelfs aan 12% omhoog. Daar hadden we verwacht dat de koers volledig zou exploderen, maar dat viel een beetje tegen. Namens Visma zagen we een ijzersterke Tulett, toch wel een openbaring, waarna Jai Hindley maar eens aan de boom ging schudden. Pidcock schoof meteen met hem mee, ook Vingegaard sloop mee. Almeida dan weer niet, de Portugees haakte af en koos er weer eens ouderwets voor om op zijn eigen tempo terug te keren, met Pellizzari in het wiel. Almeida op een gat, had een signaal kunnen zijn voor Vingegaard om aan te vallen. Met het oog op de tijdrit kon het geen kwaad om zijn voorsprong uit te bouwen, maar de Deen bleef zitten. Eigenlijk bleef iedereen zitten, mede dankzij de wind durfde men niet echt vol overtuiging aan te vallen. We zagen wat versnellinkjes her en der, maar geen splijtende demarrages. We bleven zelfs op een strook van vier kilometer aan 12% op onze honger zitten, als we puur naar het sportieve kijken is dit geen Vuelta voor de eeuwigheid. Almeida zat al heel vroeg alleen op de klim, zijn ploeggenoten lieten bij de eerste hellende meters zoals te doen gebruikelijk meteen weer lopen, maar op zijn karakteristieke manier reed hij weer naar de kop van de koers. Ook Pellizzari ging mee, terwijl we met Riccitello ook nog een zesde renner vooraan hadden. Op wat schijnbewegingen na, waarbij vooral de passiviteit van Vingegaard opviel. De Deen probeerde niets, helemaal niets. De rest hield er na een tijd ook mee op, waarna we vooral keken naar pogingen van Riccitello en Pellizzari om weg te rijden. De eerste paar pogingen werden gepareerd, waarbij het vooral Riccitello was die steeds op het wiel van Pellizzari sprong, en Pidcock die steeds op het wiel van Riccitello kroop. Voorbij het steilste deel van de klim, voorbij de volledig afgefikte Alto de la Cruz, werkten we de laatste vier kilometer af richting de Morredero over de gebruikelijke weg naar het skistation. Daar namen de percentages af, en dus nam het tactische spel toe. Na een paar aanvalspogingen van Pellizzari was het eindelijk raak, hij viel aan op een moment dat Riccitello achterin de groep zat, de Amerikaan reageerde niet meteen en de vogel was gevlogen. Door een zwartgeblakerd decor reed Pellizzari naar de ritzege, Riccitello reageerde pas toen het kalf al verdronken was. Al had hij er wellicht nog naartoe kunnen rijden als hij op kop was blijven beuken, maar na een paar meter op kop gereden te hebben vroeg hij om een overname en die kwam er niet. Hollend en stilstaand reden de favorieten naar de finish toe, de voorsprong van Pellizzari nam alleen maar toe. De Italiaan ging op weg naar zijn eerste profzege, eentje die hij helemaal zelf wist af te dwingen door meermaals aan te vallen. Riccitello deed zichzelf de das om door te laat te reageren en daarna niet door te rijden, het was gezien de strijd om de witte trui aan hem om het gat dicht te rijden. De gebaartjes hielpen niet, vooral Almeida en Vingegaard reden defensief. Hindley sprong bij een van de demarrages nog eens op het wiel ter bescherming van Pellizzari, Pidcock sprong meermaals op het wiel omdat hij dat wel leuk vond. In de laatste meters van de rit sprintte Pidcock weg bij de rest, hij bleek van de vijf achtervolgers veruit de sterkste te zijn. Als hij iets eerder had aangevallen had hij de rit kunnen winnen, maar dat past dan ook wel weer perfect bij deze Vuelta. Een Vuelta van als. Hindley werd uiteindelijk derde, voor Vingegaard. Er zat weinig op bij de Deen, en nog minder bij Almeida. Je had eerder op de klim het idee dat Vingegaard een zaak kon doen, dat hij een eind weg kon rijden bij Almeida, maar uiteindelijk had hij gewoon weer een vrij matige dag. Weer de ploeg voor niets op kop laten rijden, zou je kunnen zeggen. Al kregen we daardoor in ieder geval nog een soort van strijd tussen de klassementsrenners, hoewel we op deze loodzware slotklim natuurlijk meer hadden verwacht. Geen topkoers, deze Ronde van Spanje. Maar hey, in ieder geval wel de finish gehaald. Een finish in een ontzagwekkend decor, hopelijk zien we deze klim ooit terug op een moment dat het minder hard waait, en op een moment dat de natuur weer de kans heeft gehad om zichzelf te herstellen. Of we de finish vandaag gaan halen is dan maar weer de vraag, tijdens de 18e rit bevinden we ons in Valladolid en hier gaan we een individuele tijdrit afwerken. Althans, dat is bedoeling. Gisteren viel het mee, maar vandaag is er weer veel protest aangekondigd. De renners zijn er wel klaar mee, het valt dus te bezien wat er gaat gebeuren als we in de straten van Valladolid meer te zien krijgen dan vlaggen alleen. De politie is er naar eigen zeggen klaar voor, gezien zijn steeds krampachtigere optreden is het verder vooral de vraag of Jonas Vingegaard er klaar voor is. De Deen won gisteren twee seconden ten opzichte van Almeida, met een voorsprong van 50 seconden begint hij aan deze tijdrit. Als hij net zo'n matige tijdrit afwerkt als in de Tour en als Almeida een wonderdag heeft kan deze Vuelta nog wel eens spannend worden. Nouja, qua tijdsverschillen in ieder geval Qua koers waarschijnlijk nog steeds niet. Een belangrijke dag in Valladolid, we gaan er eens slecht voor zitten.
Schreef ik, voordat bekend werd dat men op het laatste moment het parcours heeft aangepast. We zouden in Valladolid een tijdrit van 27 kilometer gaan afwerken, maar dit is ingekort tot een tijdrit van 12 kilometer. De afgelopen dagen was al in alle kranten te lezen dat er op verschillende punten in Valladolid protest was aangekondigd, op minstens 11 locaties zouden er demonstraties worden gehouden in het kader van de situatie in Gaza, daarna kwamen er ook meteen berichten in de krant dat er 450 extra politieagenten werden opgetrommeld om de tijdrit zonder incidenten te laten verlopen. Blijkbaar heeft men na lang overleg besloten dat men de tijdrit het beste ordentelijk kan laten verlopen door het parcours korter te maken. Hierdoor worden enkele aangekondigde protestlocaties uit het parcours gesneden, maar het maakt het vooral een stuk makkelijker om de politiemacht beter te verdelen. Een heel parcours van 27 kilometer controleren met een paar man is niet zo makkelijk, een parcours van 12 kilometer controleren is al beter te doen. Voor een goed verloop van de tijdrit is dit vermoedelijk een goede keuze, maar we krijgen hierdoor wel al met de derde aangepaste rit te maken. Dat is wel een beetje een farce, kunnen we stellen. In plaats van een tijdrit waar echt iets op het spel stond krijgen we nu te maken met een veredelde proloog, de kans dat er nu nog grote verschillen te noteren zijn wordt heel verwaarloosbaar. Het exacte parcours is nu eigenlijk ook niet eens echt bekend, we weten alleen dat de start- en finishplek hetzelfde zal blijven. Ik had mijn voorbeschouwing eigenlijk al geschreven, omdat we te maken zouden krijgen met een kopie van de tijdrit van 2023, met die voorbeschouwing mogen jullie het lekker doen want ik voel er weinig voor om nu nog de boel om te gooien. De Vuelta is op deze manier geen serieuze koers meer, het wordt tijd om dan eindelijk een keer de enige logische maatregel te nemen. Het Valladolid Palestine Solidarity Platform organiseert de protesten onder de slogans "Vanwege genocide moet Israël de Vuelta a España verlaten" en "In Valladolid fietsen zonder zionisme." Ondertussen is het de vraag of we überhaupt gaan fietsen in Valladolid.
We bevinden ons heden in Valladolid, de renners gaan een individuele tijdrit afwerken die zal beginnen en eindigen in deze stad. De informatie over Valladolid zullen we dus in tweeën delen, te beginnen met een algemene introductie. Valladolid is een stad en gemeente in het noordwesten van Spanje. Het is de hoofdstad van de autonome regio Castilië en León en ook van de provincie Valladolid. Valladolid had in 2016 een inwonertal van 301.876, volgens het roadbook zijn het er momenteel 297.459 en dus zijn we toch al snel 4000 mensen verloren in negen jaar tijd en een stuk of 200 ten opzichte van 2023. In de agglomeratie van de stad wonen iets meer mensen, 383.394. De stad ligt aan de rivier de Pisuerga, in het gebied Ribera del Duero, een van de grootste wijnstreken van Europa. Ooit was het tijdelijk de hoofdstad van het koninkrijk Castilië en de Spaanse koloniën. Volgens de Spanjaarden is het accent van de inwoners van de stad, de Vallisoletanos, de zuiverste uitspraak van de Spaanse taal. Wat er in de stad allemaal te zien valt zal deels tijdens de tijdrit aan bod komen, de rest kunnen we naderhand nog noteren. We zullen ons nu eerst even richten op de koersgeschiedenis van de stad, waarna we snel tot de conclusie zullen komen dat die koersgeschiedenis behoorlijk lang is. Liefst 34 keer ging er in de Vuelta een rit van start, opvallend genoeg ging er tien keer een tijdrit van start in de stad. Van die tien keer eindigde de tijdrit ook nog eens acht keer in Valladolid, wat we vandaag doen is dus een beproefd recept. Het was een recept dat even uit de kookboeken verdwenen was, voor de kopie van deze tijdrit die we in 2023 afwerkten dateerde de laatste passage van 2012. Tijdens die Vuelta eindigde er een rit in de stad, in de sprint bleek Daniele Bennati de snelste te zijn. In 2010 ging er voor het laatst een rit in lijn van start in deze stad, die rit zou eindigen in universiteitsstad Salamanca en daar won Mark Cavendish dan weer in de sprint. In 2008 eindigde er ook nog een rit in Valladolid, wijlen Wouter Weylandt ging toen met de eer aan de haal. In een verder verleden wonnen onder meer Paolo Bettini, Erik Zabel, Leon van Bon en Tony Rominger in de stad. Rominger deed dat tijdens een van die tijdritten, de Vuelta van 1994 begon met een korte tijdrit in deze stad. Een tijdrit van liefst 53 kilometer in de Vuelta van 1991 die verreden werd op het grondgebied van Valladolid werd dan weer gewonnen door Melchor Mauri, hij klopte Miguel Indurain met een tijd van 1:06. Andere tijden, letterlijk. Als we nog verder graven in het verleden komen we de naam Patrick Lefevere tegen. Patrick was een vrij matige coureur, maar hij boekte toch drie zeges als prof. Een van die drie zeges was een rit in de Vuelta van 1978, tijdens de vierde etappe van Leon naar Valladolid arriveerde hij solo in de straten van deze stad. Zijn tijd als ploegmanager bleek een stuk succesvoller te zijn dan zijn tijd als renner, inmiddels is hij een soort van met pensioen, maar hij floreert nog steeds als schrijver van stekelige columns. De laatste jaren is Valladolid een beetje uit beeld verdwenen, zelfs de Ronde van Castilië en Leon komt hier amper voorbij. In 2013 nog een keer in aankomst, in 2018 een keer de startplaats. In 2024 ging de Vuelta a Castilla y León ook weer eens van start in Valladolid, we eindigden toen in La Cistérniga waar Caleb Ewan een van zijn laatste successen zou boeken. Valladolid is momenteel weer in opkomst, zouden we kunnen stellen. Mede dankzij enkele jonge talenten die op het punt staan door te breken. In het verleden waren er wat minder getalenteerde renners uit Valladolid afkomstig, zoals Ricardo Serrano en Nano Grijalba, terwijl ze met Edgar Nieto over een globetrotter beschikken die al jaren het Aziatische circuit onveilig maakt. Heden ten dage beschikken ze met Alejandro Franco en de broers Romeo over vers bloed. Alejandro Franco is een klimmer met een grote neus, hij fietst voor Burgos en als hij zijn progressie voortzet zal hij in 2025 ongetwijfeld eindigen bij Movistar. Schreef ik in 2023, in 2025 blijkt de praktijk te zijn dat hij alweer roemloos is gestopt met fietsen. Movistar haalde hij niet, maar daar fietst wel nog steeds ene Ivan Romeo, een beer van een gozer. Hem hebben we dit jaar echt door zien breken, zo won hij onder meer op een knappe manier een rit in de Dauphiné, hij werd ook nog eens Spaans kampioen. Romeo won ook ooit een rit in de Ronde van de Toekomst, een ronde die tussen 1986 en 1990 door het leven ging als de Ronde van de Europese Gemeenschap. Blijkbaar werd de koers in die jaren niet altijd in Frankrijk verreden, maar ook in andere landen, zoals Spanje. In 1986 passeerde de ronde in Valladolid, het was een editie die gewonnen zou worden door Indurain. Ivan Romeo heeft een jonger broertje, Sergio Romeo, een jongen waar ooit van werd gezegd dat hij een nóg groter talent was dan zijn broer. Dat blijkt in de praktijk dan weer tegen te vallen, Sergio rijdt voor Equipo Finisher, de opleidingsploeg van Kern Pharma, maar daar blinkt hij niet uit. Een ander opleidingsproduct van Equipo Finisher blonk wel uit, waarna hij de kans kreeg om prof te worden. Met Nil Gimeno heeft de stad de beschikking over nog een prof, in 2023 had ik nog niet van hem gehoord, maar na een wonderlijk 2024 legde Kern Pharma hem meteen vast voor drie jaar en die drie jaar gaat hij ook nodig hebben, want voorlopig heeft hij nog moeite om mooie resultaten bij elkaar te rijden bij de profs. Ondanks Pidcock zeggen we nog steeds: Free Kern Pharma. De Ronde van Spanje werd overigens voor het eerst verreden in 1935, 90 jaar geleden. Precies 90 jaar geleden reed men tijdens de eerste etappe van Madrid naar Valladolid, Antoon Dignet - wie kent hem niet - werd de eerste winnaar van een rit in de Vuelta. Om het feit te vieren dat 90 jaar geleden de eerste rit van de Vuelta hier eindigde werken we vandaag een tijdrit af in de stad. Fantastisch.
In 2023 werkten we tijdens de Vuelta gedurende de tiende rit een tijdrit van 25,8 kilometer af in en rond Valladolid. Op de start na wordt deze tijdrit op exact hetzelfde parcours afgewerkt. Het verschil ten opzichte van 2023 is dat we nu een kleine anderhalve kilometer langer moeten fietsen, terwijl we op een iets mooiere locatie mogen beginnen. De renners gaan van start bij het Casa Museo José Zorrilla, vernoemd naar de toneelschrijver en dichter die afkomstig is uit deze stad. In de buurt van dit museum vinden we bovendien het Palacio Real, het koninklijk paleis van Valladolid. Een koninklijke start, met op de koop toe bij de startplek ook nog eens een fraaie kerk. We gaan van start in het mooiste stukje Valladolid, op het plein rond de startplek vinden we ook nog eens het Museo Nacional de Escultura, een beeldhouwkunstmuseum. In Valladolid ben je snel klaar, al het moois zit op dezelfde plek. Na het vertrek van het startpodium rijden de renners in de allereerste meters van de rit over wat steentjes, er liggen hier keurige kinderkopjes, maar al snel bereiken we een geasfalteerde weg. We rijden even een meter of 100 rechtdoor, daarna beginnen we aan een lange bocht naar rechts die maar eindeloos naar rechts door blijft lopen. Als de weg weer recht wordt komen we uit op een straat waar weer wat steentjes liggen, hier slaan de renners rechtsaf een smallere weg in. Na weer enkele meters over de steentjes gereden te hebben bereiken ze opnieuw een geasfalteerde weg en hier passeren ze langs een kicken kerk, alsmede een kicken kathedraal. Gelovige toestanden aan beide kanten van de weg, mijn advies zou zijn om vooral aandacht te besteden aan de kathedraal. Voorbij de kathedraal rijden we bijna bij een universiteitsgebouw met een schitterende façade naar binnen, hier slaan de renners scherp rechtsaf om vervolgens 500 meter zo goed als rechtdoor te rijden. We rijden door een winkelstraat waar enkele panden staan met mooie gevel, afgewisseld met de meest grijze zooi die een mens zich kan voorstellen. Daarom heeft men hier maar een paar muurschilderingen aangebracht, je moet wat. We rijden rechtdoor een moderne kerk tegemoet, dat gebouw kent een opmerkelijke architectuur. De kerk ligt aan de Plaza de España, hier gaan de renners eerst voorzichtig naar rechts, dan buigt de weg lichtjes af naar links en volgt er een stevige bocht naar rechts. Voorbij de kerk slaan we nog eens rechtsaf en meteen daarna gaat het scherp naar links, waarna we rechtdoor gaan rijden richting de Puente de Isabel la Católica. Na twee kilometer koers komen we uit op deze brug, we bereiken hier het parcours van de Vuelta van 2023. In het vervolg van de tijdrit werken we dezelfde route af als twee jaar geleden, alleen de technische tocht in het centrum van Valladolid is anders. Op zich een vooruitgang, de hoogtepunten van de stad worden nu beter in beeld gebracht. Enfin, vanaf nu kan ik gaan kopiëren en dat ga ik verdimme doen ook. Voorbij de brug gaat het 500 meter rechtdoor over een brede en vlakke weg tussen de hoogbouw van Valladolid door, waarna er een simpele bocht naar links volgt. Na een meter of 300 volgt er een goedlopende bocht naar rechts, waarna de renners 800 meter rechtdoor mogen rijden over dezelfde brede weg. Op wat flauwe bochten na gaat het volstrekt rechtdoor over de brede N-601, een weg die in de middenberm is voorzien van de nodige bomen. Door een groen stukje Valladolid gaat het dus rechtdoor, tot we aan het eind van dit vrij lange rechte stuk rechtsaf moeten slaan. Dit is weer een simpele en brede bocht, na deze bocht gaat het vervolgens zelfs 900 meter volledig rechtdoor over een brede en vlakke weg. Een stuk van de tijdrit om op de grote plaat rechtdoor te knallen, geen technisch gedoe hier. Dat technische gedoe komt alleen nog wel, want om voor mij onbegrijpelijke redenen volgt er na 900 meter rechtdoor gereden te hebben een bocht van 180 graden. We draaien om en rijden over dezelfde weg terug naar de N-601. Er is vrij weinig ruimte om deze bocht op een fatsoenlijke manier te nemen, de renners zullen hier bijna volledig tot stilstand gaan komen. Onnodig moeilijk. Maar goed, na die bocht gaat het dus 900 meter rechtdoor, terug naar de weg waar we in eerste instantie vandaan kwamen. Na een soepele en totaal niet technische bocht naar rechts komen we terecht op een brede weg die we een volle kilometer gaan volgen. Een vlakke kilometer volledig rechtdoor, richting de rand van Valladolid. Als we in de omgeving van Cerro de las Contiendas, een park met een uitzichtpunt, uitkomen, slaan de renners linksaf, via een brede chicane rijden ze vervolgens rechtdoor richting het stadion van de lokale voetbalclub, Real Valladolid. Langs dit stadion af rijden ze een meter of 700 zo goed als volledig rechtdoor, het is voorlopig een parcours dat ook zou kunnen dienen als autorcircuit. Na een kilometer of 6 rijden de renners langs het Estadio José Zorrilla, het stadion van Real Valladolid. José Zorrilla was was een toneelschrijver en dichter afkomstig uit Valladolid, merkbaardig genoeg komen we een keer een stadion tegen dat niet is vernoemd naar een voetballer of voormalig bestuurder van een voetbalclub. Nee, je stadion vernoemen naar de lokale dichter, weer eens wat anders. Real Valladolid is overigens wel een bijzondere club, vooral dankzij de voormalige eigenaar. Ronaldo Luís Nazário de Lima, O Fenômeno, de dikke Ronaldo, was een paar jaar de eigenaar van Real Valladolid. Daar waren de fans na aanvankelijk enthousiasme overigens niet zo enthousiast meer over, want onder zijn bewind is de club een paar keer gepromoveerd, maar net zo snel weer gedegradeerd. Ze gaan het nu weer proberen in de Segunda Division, die inmiddels anders heet, maar afijn, jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ik weet niet heel erg opvalt, maar paars is de kleur van Real Valladolid. Pucela de bijnaam, niet per se van de club, eigenlijk is het de bijnaam van de stad. Als een Spanjaard het over Pucela heeft, bedoelen ze Valladolid. De precieze betekenis van Pucela is dan weer onduidelijk, dus gaan we snel door met de tijdrit. Voorbij het voetbalstadion slaan de renners linksaf, weer een brede en ontzettend simpele bocht. Na deze bocht loopt de weg 300 meter rechtdoor, waarna er een iets scherpere bocht naar rechts volgt en we bijna meteen gaan beginnen aan de enige klim van deze tijdrit. Na 200 meter gaat het nog eens naar rechts, weer een makkelijke bocht, en dan loopt de weg 500 meter aan 7% omhoog. We fietsen de wat nieuwere wijk Parquesol binnen, gebouwd op een heuveltje. Na 8 kilometer komen de renners boven op dit korte klimmetje, de enige helling van de tijdrit. Ergens in de buurt van deze helling komen we het eerste tussenpunt van de rit tegen, na 8,4 kilometer koers. Tijdens het klimmetje volgt er nog een keer een bocht naar links, waarna we langs een lelijke maar opvallende nieuwbouwflat fietsen. Hier zijn we na een flauwe bocht naar links boven, en dan loopt de brede weg rechtdoor 700 meter vals plat omlaag. Na dit stuk rechtdoor in licht dalende lijn volgt er wederom een bocht naar links, deze zou eventueel iets lastiger kunnen zijn omdat de renners met een rotvaart naar beneden zullen rijden, maar het is wel weer een gigantisch brede bocht. Enige nadeel is dat er normaal een middenberm te vinden is, die mogen ze voor de gelegenheid wel even verwijderen. Na deze bocht naar links, eventueel lastig, rijden de renners 1,5 kilometer relatief rechtdoor. Het is een meter of 300 zo goed als vlak, maar daarna gaat het een meter of 800 wat steviger omlaag, dit zou geen lastige afdaling moeten worden omdat het op wat flauwe bochten na grotendeels rechtdoor gaat. We komen wel nog een soort van rotonde tegen ter hoogte van het Centro Cultural Miguel Delibes, vernoemd naar de bekende schrijver die eveneens afkomstig is uit Valladolid, maar eigenlijk gaat het hier ook weer behoorlijk rechtdoor. Eerst draait de weg wat flauwtjes af naar rechts, sturen de renners een beetje naar links en draaien we vervolgens iets scherper naar rechts. Langs het vrij lelijke culturele centrum af loopt het nu echt rechtdoor verder omlaag, waarna we aan het eind van deze weg bij de volgende brede rotonde flauwtjes naar rechts afbuigen. We zijn beneden en we komen nu op een rechte en brede weg terecht die we dan weer 1200 meter volgen. Over een brede laan vol bomen rijden we het centrum van de stad tegemoet, we rijden zo'n beetje terug naar de start. Voor de tweede keer vandaag rijden de renners over de rivier de Pisuerga, ditmaal via de Puente de Adolfo Suarez. Voorbij de brug slaan ze na 200 meter rechtsaf, weer een zeer brede bocht, en daarna gaat het eigenlijk doodleuk twee kilometer rechtdoor over de Paseo de Zorrilla, daar is Zorrila weer. Op deze weg werd in 2023 het enige tussenpunt opgenomen, vandaag hebben we er zowaar twee, op ander locaties dus. Toch nog iets van variatie, gaaf. Twee kilometer over dezelfde weg, heel lichtjes vals plat omlaag, maar eigenlijk gewoon vlak, op een paar flauwe bochten na volledig rechtdoor. Spannend.
De renners rijden momenteel niet door het mooiste deel van de stad, er staan hier vooral wat oudere flats. De hoogtepunten moeten bestaan uit een vijvertje en een beeld van een stier, al moeten we meteen toevoegen dat we voorlopig überhaupt nog maar weinig hoogtepunten hebben gezien. Dat Parquesol van net was ook niet alles. Een nieuwbouwwijk die ooit begon als een megalomaan idee van een voormalig voorzitter van de voetbalclub Real Valladolid, hij kocht alle grond op en liet in deze omgeving ook het voetbalstadion bouwen, waarna een andere ondernemer later het project overnam en voortzette. Die ondernemer had een bedrijf met de naam Parquesol en noemde de wijk naar zijn bedrijf, ter ere van deze man die blijkbaar nogal van zichzelf hield staat er zelfs een heuse buste in de wijk. In de wijk hebben ze overigens al vaker fietsende mensen gezien, ze organiseren in Valladolid zowel een juniorenkoers, een koers voor de beloften als een koers voor de vrouwen, en die koersen brengen de renners door de wijk Parquesol, want daar kom je dus een klimmetje tegen. Voor ons is het nu vooral van belang om te weten dat we beneden in de stad uitkomen bij een rotonde met een van de lelijkste kunstwerken die ik van m'n leven heb gezien in het midden. In het midden van deze rotonde vinden we het zogenaamde Monumento al Cine, een ode aan de bioscoop. Een belediging, zou ik zeggen. We rijden langs de rechterkant van de weg om dit gekke kunstwerk heen, waarna we enkele meters later de volgende rotonde tegenkomen. Hier is dan weer een fontein te vinden, ook geen al te best exemplaar. Het heeft wat weg van een zwembad, Valladolid beschikt over bijzondere kunst. De rotondes zijn verder identiek, we rijden er rechts omheen, door de brede weg zal het bochtenwerk dat de renners hier maken wel meevallen. Na de tweede rotonde gaat het een meter of 400 rechtdoor over dezelfde weg, tot de derde rotonde. Ook hier weer kunst in het midden, waarvan ik niet zou weten hoe ik het moet omschrijven. Ik weet wel dat de bochten bij deze rotonde iets lastiger zijn, het is een vrij forse rotonde en hoewel we rechtdoor gaan moeten we bij het verlaten van de rotonde eerst een stukje naar links en dan wat scherper naar rechts afdraaien. Zal alsnog wel loslopen, maar het is iets dat überhaupt enigszins in de buurt komt van technisch. Na deze rotonde mogen we stellen dat de renners op een flauwe bocht naar rechts en eentje naar links na simpelweg anderhalve kilometer rechtdoor fietsen over die brede en vlakke weg. Slinger de grootste versnelling aan en gaan. Zodra we aan het eind van dit stuk uitkomen bij de volgende rotonde slaan de renners zonder dat ze last hebben van die rotonde rechtsaf, de breedste bocht die je maar kunt bedenken. De renners komen terecht op een straat die zo breed is dat je er een vliegtuig kunt laten landen. Deze straat volgen ze 400 meter, tot ze uitkomen op een kruispunt waar wat steentjes liggen. Ze slaan hier linksaf een andere weg in, deze bocht is dan nog iets lastiger vanwege die steentjes en omdat er langs de kant van de weg een stoep te vinden is, waardoor je nog enigszins binnen de lijntjes moet kleuren. Na een paar meter over deze weg gereden te hebben splitst de weg zich in tweeën, in aanloop naar een rotonde. Ik hoop dat de renners hier de linkerkant van de weg mogen nemen, dan valt de bocht bij de rotonde enorm mee. Langs rechts is het een serieuze bocht. Na de rotonde rijden we in ieder geval over een brug, de weg loopt een paar meter omhoog en daarna uiteraard ook weer omlaag. Op de brug vinden we het tweede tussenpunt van de dag, na 16,7 kilometer nemen we op 10,5 kilometer van het eind de tijd nog eens op. Als we over de brug rijden verlaten we de stad Valladolid en buiten de stad komen we meteen in een woestenij terecht. Het is hier kaal, droog, dor, leeg, desolaat, triest, treurig. Al is dat maar een stukje zo, want even later bereiken we een bos. Direct na de brug komen de renners een tweetal flauwe bochten tegen, even verderop volgt er een iets scherpere combinatie van bochten, eerst links en dan direct rechts. Maar goed, ook dat stelt niets voor. In feite gaat het anderhalve kilometer rechtdoor, waarna de iets smallere weg buiten de stad een klein beetje bochtiger wordt. De weg loopt een dikke kilometer wat vals plat omhoog, terwijl we een x-aantal flauwe bochten tegenkomen. Geen enkele bocht die echt de moeite is, het is vrij probleemloos slingeren tussen de bomen door. 't Heeft wat weg van de savanne hier, een rondje Beekse Bergen. Aan het eind van deze weg slaan de renners na een flauwe bocht naar links wat scherper linksaf, al is ook dit weer een brede bocht. Ter hoogte van Pinar de Antequera bereiken ze een brede weg die ze rechtdoor terug naar Valladolid en de finish gaat brengen.
Het is na de bocht naar links nog zeven kilometer fietsen tot de finish. Van die zeven kilometer gaat het eerst twee kilometer rechtdoor, vals plat omlaag. We passeren onder meer wat militaire barakken, het lokale festivalterrein en heel wat boompjes, terwijl we bovendien zien dat er hier warempel een fietspad ligt. Aan het eind van deze twee kilometer komen we uit bij een rotonde, die nemen we langs de rechterkant en bij het verlaten van de rotonde bevinden we ons ineens weer in Valladolid. Eenmaal terug in de stad komen we enkele meters later uit bij de volgende rotonde, daar gaan we weer rechts omheen. Doenbare bochten, vooral bij de tweede rotonde. We fietsen hier ook langs de achterkant van de Junta de Castilla y León - Consejería de la Presidencia. Oftewel, hier zetelt de overheid van Castilië en Leon. Na de rotonde en voorbij dit gebouw komen we uit op een weg waar we eerst in tegengestelde richting overheen zijn gefietst, de weg van al die rotondes met gekke kunst. We komen nog een keer langs deze rotondes, op weg naar de finish. Voor we de eerste van drie rotondes met gekke kunst tegenkomen gaat het eerst anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor. Aan het eind van deze strook komen we uit bij de rotonde met de moeilijk te omschrijven kunst, de lastigste rotonde van de drie. Flinke bocht naar rechts, stukje draaien naar links en dan hup, scherp naar rechts op weg naar de rotonde met de fontein. Voor die rotonde heb je minder stuurmanskunst nodig, daar vlieg je nog net niet rechtdoor aan voorbij. Een paar meter later komen we voor de tweede keer uit bij het Monumento al Cine, ook van de achterkant een onbegrijpelijk stukje kunst. Bij deze rotonde moet er weer iets meer gestuurd worden, al moet je wel een ontzettende sul zijn om hier een fout te maken. Na deze rotonde bevinden de renners zich op 2,5 kilometer van de finish en in de laatste 2,5 kilometer gaat het eigenlijk, als we heel eerlijk zijn, continu rechtdoor tot aan de finish. Op een paar flauwe bochten na komen we helemaal niets meer tegen. Ja, we fietsen nog langs de lokale Plaza de Toros, dat valt dan nog op. Het roadbook geeft aan dat er op grofweg 500 meter van de finish een chicane volgt, maar die zie ik niet. Volgens mij rijden we gewoon rechtdoor de Plaza de Zorrilla tegemoet, net voor het bereiken van dit plein finishen we langs het Parque Campo Grande, een schilderachtig omheind stadspark met een kleine vijver, speeltuin en diverse kalkoenen, fazanten en duiven, aldus het internet. Lijkt een eenvoudige aankomst, tenzij ze, zoals het de Vuelta ondertussen eigenlijk wel betaamd, nog met een leuke verrassing op de proppen komen. In 2023 hield ik daar al rekening mee, in 2025 zijn het helemaal famous last words.
/origin-imgresizer.eurosport.com/2023/09/05/3778933-76868593-2560-1440.jpg)
Tot zover het rondje Valladolid, een stad waarvan men niet kan uitleggen waarom ie zo heet. Theorieën genoeg, maar een definitieve verklaring ho maar. De eerste permanente bewoners van de omgeving van Valladolid waren de Kelten. Sporen van hun civilisatie zijn niet meer te vinden in de stad zelf, maar wel in het nabijgelegen Padilla de Duero, waar zij de stad Pincia hadden gebouwd. Men dacht aanvankelijk dat Valladolid het oude Pincia was, maar recentere archeologische vondsten lieten zien waar de stad werkelijk had gelegen. Voordat de Kelten zich verder konden ontwikkelen in de omgeving van Valladolid, werden zij aangevallen door de Romeinen, die zich het gebied eigen maakten. De beginselen van de stad bevinden zich op de plek waar nu het Plaza de San Miguel ligt, rondom de Iglesia de San Pelayo. Volgens sommige studies had de stad drie verschillende kleine stadsmuren, waarvan vrijwel geen concrete sporen zijn gevonden. Valladolid was eeuwenlang in bezit van de Moren, maar zij deden niet veel met de stad die toen eigenlijk slechts een dorp van weinig betekenis was. Pas in de 11e eeuw, na de val van het Moorse Rijk Al-Andalus, begon Alfons IV, koning van León het dorp uit te breiden. In de 12e en 13e eeuw groeide Valladolid zeer snel, dit onder meer door de groeiende handelspositie van de stad, gestimuleerd door koning Alfons VIII en koning Alfons X. In het jaar 1346 kreeg de stad bovendien haar eigen universiteit, de Universiteit van Valladolid. Op 14 oktober 1469 werd het huwelijk van koningin Isabella I van Castilië en koning Ferdinand II van Aragón in het geheim in de stad gevierd, in het Palacio de los Vivero. Heel wat koningen van Castilië werden geboren in Valladolid, eeuwenlang zelfs. Van Hendrik I van Castilië, geboren in 1204, tot Filips IV van Spanje, geboren in 1605. In 1489 werd de rechtbank van Valladolid opgericht, waar onder meer rechtszaken tijdens de Spaanse Inquisitie werden afgehandeld, dat was geen al te beste periode. In 1506 overleed de ontdekker van de Nieuwe Wereld, Christoffel Columbus in Valladolid en werd in de stad begraven. Tijdens de opstand van de comunidades verloor Valladolid alle privileges die tot dan toe door de koninklijke familie werden verleend. Dit omdat de stad een van de tegenstanders was van koning Karel I. Nadat ook de rechtbank en daarmee een groot deel van de belangrijke functies van de stad werden verplaatst naar Madrid, kwam er een einde aan een periode van groei voor Valladolid. Desondanks bleef het inwonertal langzaam stijgen; aan het begin van de 17e eeuw woonde ook Miguel de Cervantes, auteur van Don Quichot in de stad. Zijn toenmalige huis ligt in de buurt van de finish en is tegenwoordig in gebruik als museum, het Museo Casa de Cervantes. Gedurende de periode 1601-1606 was Valladolid de hoofdstad van het Spaanse Rijk, toen Filips III van Spanje zich er vestigde. Pas decennia later, vanaf 1670, werd Valladolid weer een belangrijk centrum in het land, mede door de komst van de textielindustrie. In de jaren nadien kwam Napoleon Bonaparte hier nog eens op bezoek, waarna we in meer recentere tijden getuige waren van een opleving van de stad tijdens de dictatuur. Franco pleurde hier wat bedrijven neer, onder ander Renault opende hier een fabriek, en door alle nieuwe bedrijvigheid groeide de stad uit z'n voegen. Blijkbaar hebben ze zelfs allerlei historische gebouwen gesloopt om maar overal grote flats neer te kunnen pleuren, typisch. Ofschoon er blijkbaar een boel gesloopt is kunnen we alsnog redelijk wat aardige gebouwen in de stad vinden, al hebben we dat tijdens de tijdrit redelijk weten te vermijden. Een van de unieke plekken in Valladolid is de Pasaje de Gutiérrez, een overdekte winkelpassage uit 1885. De grootste, maar toch vrij onbekende bezienswaardigheid van Valladolid is de kathedraal, de Catedral de Nuestra Señora de la Asunción, gebouwd in herreriaanse stijl. De bouw van deze katholieke kerk startte in het jaar 1589. Verder heeft de stad een klooster, het Monasterio de las Huelgas Reales, gebouwd in Mudéjarstijl. Buiten dat is Valladolid vooral een museumstad. Er is een museum voor beeldhouwkunst, een kathedraalmuseum, een wetenschapsmuseum, een archeologisch museum, een universiteitsmuseum, een Columbusmuseum, een Oriëntaals museum en dan nog een heleboel meer, ook nog een kunstmuseum met werk van Picasso. Naast al deze musea vinden we in Valladolid ook nog wat aardige gebouwen, er zijn toch nog wat paleizen bewaard gebleven, waaronder het koninklijk paleis, er zijn pleintjes, parkjes, kerkjes, het kan niet op. Dit lijkt me genoeg reclame voor Valladolid.
De tijdrit in 2023 in Valladolid werd gewonnen door Filippo Ganna. Dat was een straffe stoot, want hij moest het opnemen tegen Remco Evenepoel. De ajrokogel van Schepdaal had mooi het nakijken, in Valladolid was Ganna liefst 16 seconden sneller. Primoz Roglic werd derde op 35 seconden, terwijl Joao Almeida vierde werd op 49 seconden. Jonas Vingegaard werd tiende, op 1:17. Hij verloor bijna een halve minuut ten opzichte van Almeida, en laten we nu net vandaag hetzelfde parcours gaan afwerken! Of, ja, nouja, uiteindelijk niet dus. Sepp Kuss werd tijdens die tijdrit overigens heel hilarisch 13e, hij beperkte de schade enorm en kon het rood behouden. Het idee was dat Evenepoel hem misschien wel die trui kon afpakken, maar dat feest ging dus mooi niet door. Geeft vleugels, zo'n leiderstrui. De tijdrit wordt verreden in Valladolid en daar is het morgen 26 graden. Er is geen kans op regen, terwijl er een beetje wind uit het noordwesten zal staan. Niet zulke harde wind als op de Morredero, maar de kind kan natuurlijk alsnog een rol spelen. De motivatie om eventuele weersverschillen tussen de vroege en later starters op te zoeken is volledig verdwenen, we gaan het vandaag vanzelf wel zien. Misschien kan Daan Hoole met zijn rodekoolhoofd weer profiteren van de omstandigheden, net als in de Giro. Misschien kan Mads Pedersen door de ingekorte afstand zijn Ster van Besseges-benen onderschroeven. Misschien komt Filippo Ganna na een volstrekt anonieme Giro ineens weer tot leven. Misschien kan Stefan Küng net als vorig jaar een keer wél winnen in een belangrijke wedstrijd. Misschien blijkt Matteo Sobrero mee te doen. Misschien maakt Alec Segaert de hype een keer waar. Misschien vliegt Jay Vine een keer niet uit de bocht. Misschien moet Juan Ayuso vandaag niet lossen. Misschien vliegt Magnus Sheffield een keer niet uit de bocht. Misschien heeft Jonas Vingegaard weer een slechte dag in Valladolid. Misschien heeft Joao Almeida weer een goede dag in Valladolid. Misschien heeft Bruno Armirail weer zo'n dag. Oscar Riesebeek begint er om 14:35 als eerste aan, na hem vertrekken ze om de minuut, als het publiek het toestaat tenminste. Als de politie het wil is Jonas Vingegaard om 17:17 de laatste die vertrekt, de laatste paar renners vertrekken uiteraard weer om de twee minuten. Alles is te zien bij Eurosport, nouja, bijna alles. Vanaf 14:45 begint de uitzending, dan zijn we om 15:00 live. Missen we de start van Ganna, broddelwerk. Vanaf 15:50 is Sporza live, al weet ik niet of je Rusthuis José nog eens wilt horen klagen over het vreselijke onrecht dat de wielerliefhebber wordt aangedaan.
https://www.tissottiming.com/2025/vue/stage-18/startlist
Een van de makkelijkste tijdritten die ik van m'n leven heb gezien, schreef ik in 2023. Achter die woorden sta ik nog steeds, al is het door de veranderde start wel iets technischer geworden dan twee jaar geleden. We rijden door een stad en dus komen we wel wat bochten en rotondes tegen, maar ik heb eigenlijk amper straatmeubilair gezien, terwijl de wegen bijna overal gigantisch breed zijn. Eén lullig klimmetje onderweg, verder is het vlak. Dit is een tijdrit voor de echte specialisten, een tijdrit voor de jongens die op de grote plaat kunnen stampen en ook nog een beetje aerodynamisch zijn. Geen moderne taferelen, we zien tegenwoordig dat bijna iedere tijdrit een halve klimtijdrit is geworden. Nee, dit is in zekere zin een ouderwetse tijdrit. De tijdrit was van zichzelf al redelijk kort qua afstand, maar voor de spanning hoefde dat niet eens slecht te zijn. Nouja, goed, totdat ze besloten om de boel nog wat korter te maken. Jeminee, van 27 kilometer naar 12 kilometer. Dan is het ineens geen serieuze tijdrit meer, zoek het ook maar gewoon uit met je hele handel. Dit had een bepalende rit moeten zijn, het slappe aftreksel dat overblijft kunnen we niet erkennen. Je zou bijna durven te beweren dat het beter is om de hele boel maar gewoon af te blazen, als het teveel moeite is om die ene logische beslissing te nemen wordt dat onderhand het beste alternatief.
1. Zou
2. Het
3. Wat
4. Uitmaken
5. ?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Lachwekkende afstand, 12 kilometer 
Na een minuut of 10 trappen ben je zowaar al weer gefinisht.
Misschien gaan we nog wat spanning in beeld krijgen door een achter protestanten aanrennende Guardia Civil.
Na een minuut of 10 trappen ben je zowaar al weer gefinisht. Misschien gaan we nog wat spanning in beeld krijgen door een achter protestanten aanrennende Guardia Civil.
Ben benieuwd of we een gewone winnaar krijgen vandaag. Van Premier Tech gaat toch niemand deze etappe winnen, maar zul je net zien dat ze ook voor random andere renners gaan springen.
Maar het beste dat deze onzin zo snel mogelijk voorbij is.
Op dinsdag 9 september 2003 13:57 schreef Dr.Daggla het volgende:
[13:57:43] <@Daggla> ik weet ei'k ook niet wie corleone is.. Uit ER ofzo?
[13:57:43] <@Daggla> ik weet ei'k ook niet wie corleone is.. Uit ER ofzo?
Lol, dit is qua moeilijkheid van het niveautje Giro-proloog 2020 in Palermo, uitgetekend om Ganna in het roze te helpen. Al ging het daar vanuit de start bergaf.
Lekker zuipen, lekker dansen en daarna lekker neuken.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Basque icon
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
O ja de prono. Kijken of ze finishen vandaagquote:Op donderdag 11 september 2025 12:48 schreef Pino112 het volgende:
Nog een uur voor
@:Aguero @:baggerbaas @:Frozen-assassin @:GotenSSJ @:H.Vviv @:knijn1985 @:Steven184
Wind extinguishes a candle and energizes fire
Dat wordt dus podium.quote:Op donderdag 11 september 2025 13:25 schreef Makamba_ het volgende:
Pedersen is dus ziekig en lijkt vandaag rust te willen pakken.
Daan Hoole is ziedend, kwaad, woedend.
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
This gi... ehhh. Vuelta
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Het is ook wel verwarrend dat ze in Italie zijn gestart.quote:
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
Vernon goed gereden
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Top 10 denk ik wel als ik zie wat Ganna nu doet, maar ook niet meer dan datquote:
Benieuwd wat de tijd van Hoole dan waard is.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Verschillen lijken vrij beperkt te blijven ja. Dan verliest Hoole toch wellicht paar kostbare seconden bij die rotonde waar hij wel erg boos werd.quote:
[..]
Top 10 denk ik wel als ik zie wat Ganna nu doet, maar ook niet meer dan dat
|
|
