WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Etapa 15: A Veiga/Vegadeo - Monforte de Lemos, 167,8 km
De tweede Asturische bergrit begon weer op een inmiddels typische manier, de koers werd opgehouden door een pro-Palestijns protest. Al die protesten werpen blijkbaar wel hun vruchten af, de ploeg Israel-Premier Tech rijdt inmiddels rond zonder de naam Israel op het shirt. Zou je een grote stap kunnen noemen, al denk ik dat het weinig aan het sentiment gaat veranderen. De rest van de Vuelta zullen we protesten blijven zien, al zullen ze niet overal even massaal zijn. Na het korte oponthoud gingen we zonder problemen verder met de rit, een korte bergrit. In het begin van de rit regende het aanvalspogingen, waarna we uiteindelijk te maken kregen met een kopgroep van meer dan 20 man. In die kopgroep zat Campenaerts, tot hij wegviel omdat hij een nieuwe fiets nodig had. Die fiets kreeg hij van Shimano, het werd maar weer eens bewezen dat de blauwe auto van Shimano er vooral voor de vorm is. Campenaerts reed nog geen tien meter op die fiets of hij wilde alweer een andere, ik heb nooit echt het idee dat die neutrale wagen marketingtechnisch gezien in het voordeel werkt van Shimano. Enfin, even later kreeg hij een nieuwe fiets van de ploeg en weer wat later sloot hij uit het niets toch weer vooraan aan. In de kopgroep zaten ook twee renners van UAE, dat was weer heerlijk merkwaardig. Ze hadden beter bij Almeida kunnen blijven, maar de UAE-tactics zijn in feite geen tactics, het is nog steeds ieder voor zich. Marc Soler en Mikkel Bjerg reden zo hard ze konden op kop, om het verschil met het peloton zo groot mogelijk te maken. In het peloton was het lang wachten op de controle, pas toen de voorsprong al een minuut of vier bedroeg besloot Visma eens op kop te gaan rijden. Het tempo van Van Baarle lag echter zo laag dat de voorsprong zelfs begon op te lopen naar vijf minuten. Het leek daardoor al snel een dag voor de vluchters te worden en dus rook Marc Soler zijn kans. Hij zat alleen in de kopgroep omdat hij Campenaerts volgde, maar nu hij er toch zat wilde hij winnen ook. Vine won al twee ritten, Ayuso won er twee, het was nu tijd voor Marco. We kregen vandaag weer een ouderwets stukje Solerismo te zien, Marc stond gruwelijk op punt. Na de Tenebredo reed de kopgroep naar de San Lorenzo en dat is een verschrikkelijk zware klim. Op die klim deed Soler richting de top alsof hij op breken stond. De laatste twee kilometer reed hij continu op een meter of 10 van de rest van de koplopers, hij wekte de indruk dat hij vreselijke benen had. De goede verstaander weet dan genoeg, Marc had een wonderdag.
In het peloton nam UAE het commando over van Visma, de bijtjes gingen niet hard genoeg. Na kopwerk van Ivo Oliveira en Novak Domen was het de beurt aan Juan Ayuso en warempel, Juan deed een keer zijn best voor de ploeg. Hij nam het laatste deel van de San Lorenzo volledig voor zijn rekening en mede dankzij zijn beukwerk werd er een nieuw record gevestigd op de klim. Eindelijk werd er een keer vol gekoerst op de San Lorenzo, alleen jammer dat we uiteindelijk toch met een saaie koers af te rekenen kregen. Dat het tempo hoog lag zagen we aan renners die moesten lossen, onder meer Bernal en Ciccone haakten al ver voor de slotklim af. De voorsprong van de koplopers slonk ondertussen, al hadden ze op de top nog steeds drie minuten over. Dat leek best een riante voorsprong, het vertrouwen bij Soler groeide met de meter. Met zo'n voorsprong hoefde hij niet bang te zijn dat ze hem nog zouden inhalen, het zou zijn dag worden. Na de afdaling van de San Lorenzo ging Soler er zo'n beetje aan de voet van de klim naar La Farrapona vandoor. Hij acteerde een minuut of wat geleden slechte benen, maar nu liet hij zijn vluchtgenoten met speels gemak achter. Decathlon-AG2R zat er met vier, maar alleen Johannes Staune-Mittet kon mee. Tijdelijk, dan. Soler voelde dat er iemand in zijn wiel zat en dus kwam hij met een tweede versnelling, hij reed omhoog alsof de finish om de hoek lag. Die versnelling was Staune-Mittet te machtig en daarna kon Soler de rest van de slotklim in zijn eentje afwerken. Soler leek op weg naar de zege, tenzij... tenzij Almeida vroeg in de aanval zou gaan en Vingegaard zou lossen. Dan zou Soler moeten wachten, normaliter. Voor Soler was het dus te hopen dat er niet teveel zou gebeuren in de favorietengroep en hij werd op zijn wenken bediend. Ayuso had die groep stevig uitgedund op de San Lorenzo en hij nam ook de afdaling voor zijn rekening, maar in de vallei richting La Farrapona liet hij lopen. Mikkel Bjerg moest toen het tempo overnemen, hij waaide terug vanuit de kopgroep. Hij kreeg even later steun van Nico Denz, ook teruggewaaid vanuit de kopgroep. Sterke renners, maar zodra de weg wat steviger omhoog begon te lopen was Soler in het voordeel. Zijn voorsprong begon pas te slinken toen Vine op kop reed, en daarna Grossssssssssschartner. Hij was nog steeds niet buiten schot, maar de weergoden waren hem gunstig gezind. Zoals altijd stond er een stevige tegenwind op La Farrapona, om een of andere reden waait het hier altijd en dan ook nog uit de verkeerde richting. De strakke tegenwind ontnam de favorieten de zin om aan te vallen, het bleef puur bij het oproken van knechten zonder zelf ooit een move te maken. UAE reed continu achter Soler aan, het is echt een enorm bijzondere ploeg. Je kunt er niets van zeggen omdat ze alles winnen, maar het is allemaal wel vrij onorthodox. Nadat UAE alle knechten had opgerookt zette Bora Pellizzari op kop, toch gewaagd. Blijkbaar was er veel vertrouwen in Hindley, die zich vervolgens in de slotkilometer genoodzaakt zag dan maar aan te vallen. Almeida en Vingegaard zaten meteen op het wiel, de rest zat op een gaatje. Toch nog enige koers op La Farrapona, maar door de wind viel de koers weer tegen. Ik stel voor dat we niet meer naar La Farrapona gaan, voor zo'n zware klim gebeurt er altijd schrikbarend weinig. Door de versnelling van Hindley kwam men ineens toch dicht bij Soler, in de laatste paar kilometer verloor Marco nog een paar minuten. Hij hield alleen genoeg over, waardoor hij wraak kon nemen op deze klim. In 2021 werd hij op La Farrapona in de luren gelegd door Gaudu, of beter gezegd, hij legde zichzelf in de luren. Hij keerde met een doel terug, vier jaar later wint hij op La Farrapona. Knechten voor een renner die de Vuelta kan winnen? Nee joh, persoonlijk succes gaat voor. De zevende ritzege voor UAE deze Vuelta, en dat in 14 ritten tijd. Volkomen belachelijk, dit gaat ondertussen echt helemaal nergens meer over. Het is niet goed voor de sport, het is ook niet leuk om naar te kijken. Al gunnen we Marco dan nog wel zijn succes, zeker nu hij het weer typisch op z'n Marco's heeft gedaan. Stiekem meeschuiven met een renner van Visma, doen alsof je rotslecht bent en dan een paar minuten later vanaf de voet keihard wegknallen, het was echt weer Soler in volle glorie. Never change, Marco. En Almeida moest weer acteren dat het goed was.
De vierde ritzege van Soler in de Vuelta alweer, toch knap hoe hij ondanks al zijn gebrek aan intellect het toch voor elkaar krijgt om ieder jaar z'n ritje mee te pakken. Hij hield 39 seconden over ten opzichte van Vingegaard, die ditmaal wel het sprintje won van Almeida. Vingegaard loopt twee seconden uit, dat is de conclusie van een zware bergrit. We hebben een muis gebaard, zoals eigenlijk altijd op La Farrapona. Doe de volgende keer maar de vers geasfalteerde kant van de klim, wellicht dat we met rugwind een stuk verder komen. Hindley verloor in het sprintje aan het eind nog een paar tellen, daarachter verloor Gall er nog een paar extra en achter hem kwam er dan weer een groepje binnen met daarin Pellizzari, Riccitello, Pidcock en Kuss. Beperkte verschillen, amper koers. Aan het parcours lag het eigenlijk niet, het lag eerder aan de weersomstandigheden. En aan het behoudende koersen van Visma, als ze Kuss even een beurtje op kop hadden laten doen waren ze nog naar Soler gereden. De eindzege heeft uiteraard de prioritiet, maar we worden er niet heel enthousiast van dat ze hier zomaar een rit lieten lopen. Echt jammer van die tegenwind ook, zonder tegenwind was Almeida ongetwijfeld in de aanval gegaan en dan had men Soler zover moeten zien te krijgen dat hij zou wachten. Dat schitterende tafereel is ons ontnomen, dat is dan weer jammer. Het was gisteren classic Marco, maar het was pas echt een klassieker geworden als ze hem hadden gedwongen te wachten op Almeida. Enfin, UAE wint dus alles, 50% van de ritten inmiddels, maar in het klassement ziet het er nog steeds heel goed uit voor Vingegaard. Dat klassement speelt tijdens de laatste rit van de tweede week waarschijnlijk geen rol, we gaan van Asturië naar Galicië rijden en na een lastige aanvangsfase in Asturië wordt het in Galicië steeds makkelijker. Dit lijkt een rit voor de vluchters, maar het is zelfs een rit waar de sprinters niet kansloos zijn. Na heel wat aankomsten bergop een keer een andere rit, kijken of dit meer genot gaat opleveren. Het antwoord is natuurlijk nee, maar zeker weten doen we het nooit. Misschien kan Marco meteen nog een keer met een onvervalste masterclass komen. De grootste vraag van de dag is nu al: hoe gaat Mads Pedersen deze rit niet winnen?
De laatste rit van de tweede week gaat van start in Vegadeo, een plaats die we in het Asturisch ook wel A Veiga noemen. We zijn nog steeds in Asturië, maar tijdens deze rit gaan we die regio achter ons laten. In Vegadeo is de Vuelta nog nooit geweest, wel kwam er in deze gemeente van 4000 inwoners dit jaar nog een rit aan in de Ronde van Asturië. In die koers hadden we blijkbaar met een heus jubileum te maken, de Vuelta Asturias bestaat 100 jaar! Om dat te vieren werd er zelfs een heus boek over de geschiedenis van de koers gepresenteerd in Vegadeo, waar Alessandro Covi de derde rit wist te winnen in de sprint. Een van de 80 overwinningen van UAE dit jaar, tot nu toe. Asturiër Ivan Garcia Cortina, tamelijk anoniem aanwezig in deze Vuelta, werd in die sprint derde. Het parcours van de derde rit van de Ronde van Asturië werken we voor een deel in tegengestelde richting af vandaag, er zijn redelijk wat renners in koers die deze wegen zullen herkennen. Over Vegadeo valt weinig te melden, maar met hulp van de lokale VVV gaan we er toch wat van proberen te maken. Vegadeo ligt in het uiterste westen van Asturië, op de grens met Galicië. Vegadeo en het naburige Ribadeo, gelegen in Galicië, worden gescheiden door de monding van de rivier de Eo, samen bieden de plaatsen een adembenemend en pittoresk kustlandschap! De monding van de rivier de Eo is uitgeroepen tot gedeeltelijk natuurreservaat vanwege het mariene ecosysteem en omdat het een van de belangrijkste wetlands in Noord-Spanje is. Vanwege een grote concentratie van vogels en met name watervogels is het een ideale plek voor ornithologen. Door de nabijheid van Galicië is de architectuur van Vegadeo een mix van zowel Asturische als Galicische stijlen, met stenen constructies en leistenen daken. De traditionele Asturische hórreos, die fraaie graanschuren op hoge poten, staan hier gezellig naast hetzelfde soort schuren in Galicische stijl. Deze gebouwen, meestal vlakbij het hoofdgebouw gebouwd, waren natuurlijk bedoeld om voedsel te bewaren. Niet alleen graan, ook vlees en groenten! In en rond de stad zijn naar het schijnt enkele van de beste representaties van de Kelten en de Keltische cultuur te vinden, zoals in de houtsnijwerken en ontwerpen op de oude gebouwen die Vegadeo rijk is. De Keltische cultuur komt ook terug tijdens een van de populairste feesten van het jaar in Vegadeo, ze houden hier jaarlijks een Celtic Night! Een muziekfestival, waar het vooral om Keltische muziek draait. Volgens de propaganda komen er mensen van over de hele wereld naar Vegadeo voor dit feest, toe maar. Ze hebben hier ook een van de belangrijkste jaarmarkten van Asturië, het kan niet op. De stad ligt aan de oevers van de rivier de Suarón, direct grenzend aan de monding ervan in het estuarium van de Eo. Een groot deel van de stedelijke ontwikkeling van Vegadeo vond plaats op land dat was gewonnen uit het maritiem-fluviale moerasgebied. Dit heeft geleid, en zal onvermijdelijk blijven leiden, tot frequente overstromingen wanneer stortregens gelijktijdig met vloed de stroomgebieden van de rivieren de Suarón en de Eo binnenstromen. Sommige van deze overstromingen waren bijzonder catastrofaal, zoals die van september 1969. Oei, linke soep in Vegadeo. Dit grensplaatsje maakt deel uit van de noordelijke route van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela, tijdens de route sturen ze je onder meer langs een paleisje dat een eind buiten het dorp Vegadeo ligt, maar wel nog in de gemeente. Rond de middeleeuwen hebben ze in deze omgeving talloze paleizen, grote landhuizen, kapelletjes en heiligdommen neer laten zetten, in de gehuchten in het binnenland kom je daarvan genoeg voorbeelden tegen. In het dorp Vegadeo zelf blijven we een beetje op onze honger zitten, de toeristische site dwaalt inmiddels af naar stranden in de verte, een heel eind buiten Vegadeo kom je aan de kust in Asturië de Playa de Peñarronda en in Galicië de Playa de Las Catedrales tegen. Als je ooit in Vegadeo uitkomt moet je dus meteen een stukje verder door, naar de kust. De lokale gastronomische specialiteit zou dan weer de octopus moeten zijn. Met een stukje pulpo komt er een einde aan deze pulp over de startplaats.
Toch wat aardige huisjes in de centrale straat van Vegadeo, daar waar de rit van start zal gaan en daar waar Alessandro Covi een paar maanden geleden een rit won in de Vuelta Asturias. We gaan van start voor het lokale stadhuis, omgeven door gebouwen met fraaie gevels. We voelen hier de vibes van een vissersdorpje, maar de kunstzinnige koe voor het stadhuis geeft aan dat dit ook een plaats is waar ze het van de veeteelt moeten hebben. Voorbij de start in Vegadeo krijgen we zowaar een keer met een korte neutralisatie te maken, na amper zeven minuten verruilen we het officieuze deel van de rit voor het officiële. Javier Guillén zwaait met zijn vlag en daarna beginnen we gelijk aan het leukste deel van de etappe, direct vanuit het vertrek loopt de weg omhoog. We zijn in het uiterste westen van Asturië, een deel van de regio waar we bijna nooit te vinden zijn. Da's jammer, want in het westen van Asturië liggen nog een hoop mooie beklimmingen te wachten om ontdekt te worden. La Bobia en Pozo de la Nieve bijvoorbeeld, of wat te denken van Puerto de la Marta. Allemaal lange en zware beklimmingen, nog een stuk lastiger en zwaarder dan de klim waar we nu aan gaan beginnen. Tijdens de neutralisatie loopt de weg al wat omhoog, zodra de neutralisatie voorbij is beginnen we officieel aan de Puerto de la Garganta. Een beklimming die recent in de Ronde van Asturië dus ook voorbijkwam, al reden we toen omlaag over de weg die nu als klim dient. In de Vuelta van 2021 reden we ook door deze regio heen, we zouden toen via een omweg uiteindelijk ook de top van de Puerto de la Garganta bereiken om vervolgens tot aan de finish bijna exact hetzelfde parcours af te werken als nu. Toen reden we van Tapia naar Monforte de Lemos, nu gaan we vanuit Vegadeo naar dezelfde plaats en op wat details na komen we vooral dezelfde wegen tegen. Dit is weer een rit vol creativiteit, bij die spaarzame gelegenheden dat we in het westen van Asturië te vinden zijn zoeken we ook nog eens dezelfde route op. Afijn, in de eerste 16,5 kilometer rijden we over een brede weg door een enorm groene omgeving omhoog naar de Puerto da Garganta, in het lokale accent maken we er net weer een andere naam van. Ze schijnen in deze regio overigens weer een heel typisch Asturisch dialect te spreken, de invloed van het Galicisch is merkbaar. We beginnen de eerste klim van de dag met een strookje vals plat, al gaat het volgens de organisatie in de eerste kilometer zelfs meteen aan 4% omhoog. Altimetrias maakt het iets minder spannend, maar laten we voor de variatie een keer het kaartje van de organisatie volgen. Ze hebben dat ding niet voor niets in elkaar laten draaien, immers. Deze eerste klim van de dag, meteen een beklimming van eerste categorie, gaat allesbepalend zijn. Hier gaan we zien met wat voor rit we te maken krijgen, een rit voor de vlucht of een rit waar men het toch voor elkaar krijgt om de boel te laten controleren en het op een sprint te laten uitdraaien. De bal ligt bij Lidl-Trek, we gaan meteen zien hoeveel zin Mads Pedersen heeft om met zijn domme hoofd weer eens door drie muren heen te beuken. Na de aanvangskilometer aan 4% rijden we twee kilometer aan 6% omhoog, door een aangename omgeving. Veel bossen hier, met tussendoor heel wat weilanden. Verder naar boven wordt het uitzicht uiteraard steeds mooier, de West-Asturische heuvels zijn ook niet verkeerd. Na drie kilometer aan 5% volgen er twee aan 4% en daarna volgt er een kilometertje aan 3%, zo lijkt de Garganta gaandeweg een beetje weg te deemsteren. De brede weg die zo nu en dan is voorzien van wat bochtenwerk komt voorbij de helft echter opnieuw tot leven, na een kilometer aan 5% gaat het een kilometer aan 7% omhoog en daarna komen we zelfs een kilometer aan 11% tegen! Nou, dat lijkt me dan weer typisch een fout van de organisatie. Ik wil ze een keer het voordeel van de twijfel geven en hun kaartje volgen, maar ze geven zelf aan dat de steilste strook er eentje aan 10% is. Hoe kom je dan aan een kilometer aan 11%? Broddelwerk. Altimetrias heeft het over een kilometer aan 9%, met inderdaad een piek tot 10%. Alsnog, we komen tijdens deze klim een aantal lastige stroken tegen. Hier kan meteen een mooie kopgroep ontstaan, na twee weken koers slaat de vermoeidheid ondertussen toe en dus kun je hier mooi het ruime sop kiezen. De organisatie gooit er daarna nog een kilometer aan 10% in, waar ze het bij Altimetrias op 7,5% houden. De organisatie maakt het mooier dan het is, even klikken door Streetview leert mij dat de lezing van Altimetrias zoals altijd weer de juiste moet zijn. Na de lastige strook, die niet zo lastig is als de organisatie ons wil laten geloven, rijden we nog 3,5 kilometer op een makkelijke manier verder naar de top. De omgeving wordt alleen maar groener en mooier, het uitzicht wordt steeds beter. Vooral aan de linkerkant van de weg is de schoonheid te vinden, we zien enkele fraaie bergen liggen. Daar, aan de linkerkant, ligt ook La Bobia, na de Gamoniteiro ga ik mezelf wensdenken richting een rit met die klim erin. Enfin, we passeren vlak voor de top een mooie mirador, het zicht hier op de vallei en de bergen is adembenemend mooi. De percentages worden dan weer minder mooi, tot de top gaan we vooral aan 5% omhoog, al volgt er in de laatste meters van de klim een net iets zwaardere uitsmijter. Na 16,5 kilometer komen we boven op de Puerto da Garganta, we dromen altijd van een beklimming direct vanuit het vertrek en zo'n beklimming krijgen we nu. Niet de lastigste klim, maar die paar steile kilometers onderweg moeten een vuurwerkshow gaan opleveren.
Op de top van deze klim van eerste categorie komen we uit op een rotonde, in het midden van deze rotonde vinden we heel random een hunebed. Bij deze rotonde kun je meerdere kanten op, toen we in 2021 op een andere manier de top van de Garganta bereikten sloegen we hier rechtsaf, nu rijden we rechtdoor en daarna beginnen we na een vlakke kilometer aan een afdaling van vijf kilometer richting Villanueva de Oscos. We wijken hier even af van de route van 2021, maar na een omweg gaan we uiteindelijk toch weer op dezelfde route terechtkomen. Men brengt een kleine variatie aan, waardoor we in het begin van de etappe na de Garganta een paar niet-gecategoriseerde klimmetjes mee gaan pakken. Toch nog enige variatie, we zien een paar nieuwe wegen in dit onontgonnen gebied in Asturië waar we zeker nog vaker moeten passeren. We rijden door de Oscos, een gebied dat heel erg groen en tamelijk leeg is. De leegloop is hier volop ingezet, maar dankzij de Vuelta komt dit gebied toch weer even tot leven. De afdaling van vijf kilometer richting Villanueva de Oscos stelt ontzettend weinig voor, we rijden vooral rechtdoor terwijl de brede weg die voorzien is van goed asfalt weinig bochten kent. Wat flauw bochtenwerk, een serieuze bocht zit er niet tussen. De renners rijden op hun gemakje door een mooie omgeving, we komen tussen de bomen door wat rotswandjes tegen en net buiten beeld zijn er hier ook wat watervalletjes te vinden. In Villanueva de Oscos vinden we dan weer een oud klooster, als we langs dit gebouw in het centrumpje van dit gehucht rijden is de afdaling gedaan, we nemen een scherpe bocht naar links en zodra we na die bocht Villanueva de Oscos achter ons laten begint de weg meteen weer omhoog te lopen. Er volgt een klimmetje waar geen bergpunten te verdienen zijn, de komende vier kilometer gaat het aan 5% omhoog in de richting van San Martín de Oscos. Door een prachtige omgeving rijden de renners op een niet al te lastige manier omhoog. De weg blijft breed en goed, via wat flauwe bochten slingeren we door de bossen heen, waarna we wat meer richting de top uitkomen tussen wat weilanden in. In dit deel van Asturië wonen alleen enkele boeren, dat valt te zien. Het is hier natuur, of een weide vol koeien. Het klimmetje stelt verder weinig voor, het gaat een keer een kilometer aan 6% omhoog en verder is het vooral veel werk tussen de vier en vijf procent. Een nieuwe kans voor de vluchters om weg te rijden, als ze niet genoeg hadden aan de Garganta. Na dit klimmetje is het weer een kilometer vrij vlak, voor we een kleine drie kilometer gaan afdalen richting San Martín de Oscos. Dit afdalinkje is iets lastiger, in een donker bos komen we een paar bochten tegen die zowaar een beetje scherp zijn. Wel nog steeds een brede weg, vooral als het droog is zal het hier goed te doen zijn. Na 30 kilometer koers bereiken we vervolgens San Martín de Oscos, waar midden in het centrum de lolligste bocht tot nu toe volgt. Een flinke bocht naar rechts, van de afdaling gaan we meteen door naar de volgende klim aangezien de weg in deze scherpe bocht direct loodrecht omhoog loopt. We komen op een minder brede weg terecht en deze weg loopt twee kilometer omhoog aan 6%. Klinkt alsof het meevalt, maar dit is net iets lastiger dan je op voorhand verwacht. Het gaat in het dorp zelf eerst aan 9% omhoog, dan volgt er een kort stukje in dalende lijn bij het verlaten van het dorp, waarna we in een bos een kleine kilometer aan 10% klimmen met een piek tot 13%. Dit is waarom we deze regio wat vaker moeten bezoeken, er liggen hier overal steile geitenpaden op ons te wachten. Dit is echt een heerlijk smal, steil en smerig weggetje, meer van dit graag. Na het steile stuk vlakt het af, waarna we buiten het bos een paar hectometer dalen om vervolgens nog eens een meter of 200 te klimmen aan meer dan 10%, dit is echt een heel mooi en stiekem klimmetje. Boven hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving, naast een enorme hoeveelheid mooie klimmetjes heb je hier ook nog eens heel wat natuurschoon. En er woont geen hond, ideale regio. Over de wat smallere weg zonder heel bijzonder asfalt gaat het vervolgens vier kilometer serieus omlaag. We dalen af richting Martul en dat doen we bijna continu aan een procent of negen, met zelfs wat steilere stroken tussendoor. De smalle weg is behoorlijk bochtig, in de buurt van het verlaten gehucht Salcedo komen we kort achter elkaar twee krappe haarspeldbochten tegen. Deze Vuelta hebben we vaak de veiligheid opgezocht, we zoeken nu even echt het risico op. Voorbij Salcedo gaat het even wat meer rechtdoor, maar als we bijna beneden zijn in Martul komen we kort achter elkaar nog eens drie haarspeldbochten tegen. Twee daarvan zijn echt lastig, bij de laatste draaien we helemaal om een rotswand heen waardoor we niet zien hoe de bocht loopt. Het scheelt dat het waarschijnlijk goed weer wordt, bij een beetje nattigheid had men hier massaal over de vangrail in het skoekeloen gevlogen.
Dat blijft dan toch de reden om zo'n voorbeschouwing te doen, kom je er toch ineens achter dat er uit het niets een muurtje bedwongen moet worden, met daarna een zeer technische afdaling. Dit klimmetje heet ook wel de Alto de Martul, het maakt onderdeel uit van de Oscos Granfondo. De lokale toertocht hier voert over alle bergen in de omgeving, La Garganta en de door mij geopperde La Bobia komen ook voorbij. Een zwaar parcours, de organisatie zou er niet heel slecht aan doen om het parcours van deze gran fondo eens onder de loep te nemen. Tijdens de toertocht passeren we ook bijna alle dorpjes die Los Oscos rijk is, dat gaan we nu ook doen. Villanueva de Oscos hebben we al gehad, net als San Martín de Oscos. Aan het eind van de listige afdaling van de Alto de Martul slaan we linksaf een bredere weg in, waarna we op weg gaan naar Santa Eulalia de Oscos. We rijden verder door het prachtige biossfeerreservaat dat Los Oscos ook is, een magische plek noemen ze het. Valt wat voor te zeggen, de combinatie van de natuur en de eeuwenoude uitgestorven dorpjes vol authentieke gebouwen heeft wel wat. De route hier heeft ook wat, na de bocht naar links de bredere weg in rijden we weer door een heerlijk bos heen, een bos waar we na een paar vrij vlakke meters het volgende klimmetje tegenkomen dat de organisatie niet heeft vermeld. Langs de rivier de Barcía rijden we naar San Julián, zodra we na een bocht naar rechts over het riviertje rijden gaat het twee kilometer aan 8% omhoog naar dit dorpje. Haha, lekker hoor. De weg die dankzij de dichte begroeiing nooit zonlicht ziet loopt een tijd aan 9% omhoog, het is hier echt heel steil. Een paar vlakkere strookjes tussendoor, maar ook echt heel wat werk richting de 10%. Een keurige weg loopt via wat bochten steevast op een lastige manier omhoog, dit begin van de rit kan echt in de kleren gaan kruipen. Dankzij dit soort klimmetjes is de weg naar Monforte de Lemos lastiger dan in 2021, toen reden we van de Garganta rechtstreeks in dalende lijn naar Santa Eulalia de Oscos, nu pakken we richting dat plaatsje drie klimmetjes mee waarvan vooral de laatste twee kort en zeer krachtig zijn. We volgen een stille route, aangezien hier nooit iemand komt. Een paradijs voor de FOK!ker, zonder twijfel. Na het derde ongecategoriseerde klimmetje volgt er een korte afdaling van twee kilometer richting Santa Eulalia, dit afdalinkje vind ik minder spannend. Paar bochtjes, maar we rijden vooral rechtdoor het dorp binnen. In het dorp zelf komen we dan wel weer een paar lastige bochten tegen, na een passage in het centrum waar wat leuke huisjes te vinden zijn komen we uit bij een rotonde. Bij de rotonde slaan we linksaf en daarna bereiken we weer het parcours van 2021, dat parcours gaan we nu een tijd volgen. We bevinden ons nu in Santa Eulalia de Oscos, soms ook simpelweg Santalla genoemd. Hier wordt het vlak en de weg wordt breed, voorbij de rotonde. We rijden vervolgens vrij snel naar de voet van de volgende klim toe. Uit Santalla is Antonio Raimundo Ibañez Llano y Valdes afkomstig, beter bekend als Marqués de Sargadelos. Een Spaanse industrieel die vooral bekend stond om het creëren van de Sargadelos-keramiekfabriek, een model van het eerste industriële kapitalisme in Spanje, een lul dus eigenlijk. Zijn geboortehuis ligt net buiten het dorp en doet tegenwoordig dienst als museum, voor als je hier toevallig in de buurt bent. Enfin, voorbij zijn geboortehuis beginnen we aan de tweede officiële klim van de dag, we rijden over een riviertje en de weg loopt direct omhoog. De Alto de Barbeitos is begonnen. Dit is een klim van de tweede categorie, hij is 12 kilometer lang en gemiddeld gaat het aan 4% omhoog. Aan dit gemiddelde hebben we vrij weinig, het is een klim die doormidden te splitsen valt. In de eerste vijf kilometer gaat de brede weg in het bos serieus omhoog, na een begin aan 5,5% gaat het daarna zelfs drie kilometer aan 7% omhoog. De sprinters zijn inmiddels al een tijd om hun moeder aan het roepen, met uitzondering van Mads Pedersen dan. Misschien dat een klassementsrenner hier zelfs wel in de problemen komt inmiddels. Oké, nee, niet overdrijven. Vooral niet omdat het na die lastige kilometers een stuk makkelijker wordt. Het zwakt af richting 4% en dan maken we een enorm belangrijk moment mee: we verlaten Asturias en betreden Galicia. In deze autonome regio gaan we tot het eind blijven. De eerste kilometers in Galicië zijn niet heel spannend, het zware deel van de klim is achter de rug en we hobbelen een beetje op en af verder. Na een zo goed als vlakke kilometer gaat het nog even aan 4% omhoog, vooraleer het drie kilometer bijna volledig vlak is. In Asturië was de weg nog enigszins bochtig, in Galicië rijden we behoorlijk rechtdoor. Nog steeds een groene omgeving, wel eentje die weinig noemenswaardigs te bieden heeft. Richting het eind van de klim gaat het nog even aan 5% omhoog, waarna we na 55 kilometer koers net buiten het gehucht Barbeitos de top van de Alto de Barbeitos bereiken.
Na deze klim volgt er een stuk van 40 kilometer dat niet zo leuk is om te omschrijven. De komende 40 kilometer rijden we over bochtige wegen waar het continu op en af gaat, dat is eigenlijk wel zo'n beetje de omschrijving in een notendop. We beginnen met een bocht naar rechts, daarna rijden we pakweg 20 kilometer over een hoogvlakte. De weg die ons over deze hoogvlakte zal voeren is breed, en bochtig. We beginnen met een paar kilometer in licht dalende lijn, waarna het ook weer een paar kilometer wat vals plat omhoog zal lopen. Bochten genoeg onderweg, maar de weg is breed en de meeste bochten zijn niet al te scherp dus dit loopt allemaal los. De renners mogen genieten van een omgeving vol bomen, met af en toe een klein dorpje tussendoor. Na het stukkie omhoog gaat het ook weer een stukkie omlaag, en dan weer een stukkie omhoog. We komen uit in A Fonsagrada, waar er een kort klimmetje volgt in de bochtige straten van het centrum. Best een prima plaatsje, al zullen de renners het vooral prima vinden dat het voorbij A Fonsagrada een kleine tien kilometer vrij vlak zal zijn. Nooit helemaal vlak, maar wel een stuk vlakker. Na al dat klimwerk blijft het glooiend, kan de nagel aan de doodskist van de sprinters zijn. Maar goed, er komt dus ook een vlakker stuk aan. Stukje naar beneden buiten A Fonsagrada en dan op een vlakkere manier over een brede weg door het bos crossen. Recht wordt het evenwel niet, het is hier draaien en keren om zeeziek van te worden. Aan het eind van deze lange en kronkelende weg door het bos verlaten we de hoogvlakte en volgt er een wat langere afdaling, het gaat een kilometer of vier op een wat serieuzere manier naar beneden richting Paradavella. De bomen verdwijnen tijdelijk wat meer uit beeld en we zien ineens een hele hoop windmolens, terwijl we de Alto do Cerredo afdalen. Niet echt een alto die de naam mag dragen, maar goed, oké, het gaat wel even naar beneden. Brede weg, heel wat bochten, door het eerste valt het tweede wel mee. Beneden komen we uit in Paradavella, niet veel meer dan een gehucht. Het uitzicht was wel prima tijdens de afdaling, maar nu mogen de renners weer beginnen aan de volgende klim. De komende zeven kilometer loopt de weg weer vooral omhoog, eerst een beetje vals plat. Het gaat gemiddeld aan 4% omhoog richting de top van de Alto da Fontaneira, een klimmetje dat in de laatste paar kilometer toch een stuk steiler wordt. Vervelende, hinderlijke onderneming. Als je een sprinter bent, tenminste. Al zal het ondertussen bij alle renners pijn doen. Door de brede weg omhoog lijkt het haast vlak te zijn, maar die vlieger gaat toch niet helemaal op. Na een kort stukje in dalende lijn noteren we twee kilometer aan 6,5% aan het eind van dit klimmetje, het heeft er toch vooral alle schijn van dat dit een dag voor de vluchters zou moeten worden.
Op de top van dit klimmetje hebben we ongeveer 83 kilometer afgewerkt, nog ongeveer 83 te gaan. Voorbij de klim en de passage in het dorpje A Fontaneira gaat het een kilometer of vijf naar beneden, min of meer. Het gaat eigenlijk vooral een beetje op en af, maar meer af. De wegen blijven breed en goed, waardoor al het bochtenwerk eigenlijk wel meevalt. Goed, een paar serieuzere bochten, maar eigenlijk mag het nog steeds niet veel naam hebben. De omgeving is wel aardig, soms zien we wat mooie heuveltjes in de verte liggen. Anders zien we bomen, veel bomen. Het is vrij groen, want ja, nog steeds rijden we door het noorden van Spanje. Aan het eind van de afdaling komen we uit in Baleira, waar midden in het dorp een rotonde ligt. Na die rotonde, waar we rechtdoor gaan, verlaten we Baleira vrij snel weer en begint de volgende ongecategoriseerde klim. Richting A Vacariza gaat het drie kilometer omhoog aan een procent of vier gemiddeld, met tussendoor één steilere strook. Weer heel vervelend, maar voorlopig vormt dit het laatste hinderlijke deel van de rit. Het makkelijkere deel begint hierna, na iets meer dan 90 kilometer koers zal de rust wederkeren, wellicht. Na het klimmetje dalen we over een gigantisch brede weg af richting Castroverde, een plaats die we een kilometer of zes later bereiken. De afdaling is enorm makkelijk, met dank aan die brede weg. Als we Castroverde bereiken hebben we 98 kilometer afgewerkt, om precies te zijn. In dit plaatsje staat inderdaad een castro, of nouja, een restant. Er staat een oude toren fier overeind, de rest is verdwenen. Verde is ie niet echt, er valt weinig groens aan te ontdekken. In de omgeving is het dan wel weer groen, we vatten het maar op die manier op. Na de simpele doortocht in het centrum van Castroverde verlaten we hier het parcours van 2021 weer. In 2021 reden we vanuit Castroverde in één rechte streep naar Lugo, nu slaan we buiten het dorp linksaf een andere weg in om eigenlijk een stuk van de route van 2021 af te snijden. We komen even verderop weer uit op de oude route, maar in plaats van een omweg naar het welbekende Lugo te nemen slaan we nu een heel stuk over. We nemen een shortcut van 20 kilometer, in deze 20 kilometer gaan de renners ontzettend weinig tegenkomen. Dit is het deel van de rit waar we gerust wat anders kunnen gaan doen, voorlopig zal het kalm zijn. Na de bocht naar links komen we buiten Castroverde en klein knikje omhoog tegen, maar de weg die we nu gaan volgen zal overwegend vals plat omlaag lopen. Niet echt merkbaar, maar we komen toch steeds een paar meter lager uit. Buiten Castroverde komen we ook een rotonde tegen, daarna rijden we dik tien kilometer verder zonder enig verkeersobstakel tegen te komen. We fietsen vooral door de bossen, afgewisseld door weilanden en heel soms een gehucht. Buiten een van die gehuchten, Mesón do Caldeiro, komen we dan weer kort achter elkaar drie rotondes tegen. Dat is zo'n beetje het spannendste moment van de huidige route, we rijden daarna weer tien kilometer verder over een brede en tamelijk rechte weg die op wat korte knikjes in stijgende lijn na nog steeds vooral vals plat omlaag blijft lopen. Heel zelden een bocht die echt op een bocht lijkt, het is na de fraaie start van deze rit in het landelijke Galicië ineens een stuk minder leuk. Aan het eind van deze duffe route slaan de renners ter hoogte van Maceda linksaf en vervolgens rechtsaf een nieuwe weg in, ze bereiken hier weer de route van de Vuelta van 2021. Tot aan de finish werken we nu dezelfde route af, ik geef het archief even een trap.
We zijn op een brede en rechte weg terechtgekomen en deze weg volgen we in eerste instantie drie kilometer richting Pobra de San Xiao. Over deze weg kun je een heel verhaal vertellen, maar dat hoeft niet. Het gaat een paar kilometer volledig rechtdoor, terwijl het na het stuk vals plat omlaag van een kilometer of 20 nu volledig vlak is geworden. Na 121 kilometer rijden we vervolgens door Pobra de San Xiao, een dorpje van weinig betekenis. Het enige vermeldenswaardige is dat de weg hierna weer iets bochtiger worden, desondanks gaan we in de tien kilometer hierna ook niet veel beleven. We rijden over een brede weg verder door een groene omgeving, terwijl we af en toe een dorpje passeren. Toch is er nog wel een dingetje het vermelden waard, vlak voor we het plaatsje Sarria bereiken gaat het toch nog even twee kilometer omhoog aan bijna 4%, met een paar strookjes tegen de 5%. Het is eerst twee kilometer wat vals plat, daarna rijden we over een waanzinnig brede weg aan net iets meer dan vals plat omhoog. Het is absoluut geen lastig klimmetje, maar het kan toch een punt van belang zijn aangezien de tussensprint van de dag in Sarria volgt. Na dit klimmetje dalen we 2,5 kilometer af naar Sarria, met halverwege de afdaling nog een kort stukje in stijgende lijn. Na 133 kilometer komen we uit in Sarria, waar naast de tussensprint van de dag ook de bonussprint ligt, niet direct de meest kansrijke locatie om de klassementsrenners om de secondjes te laten sprinten, me dunkt. Voor we bij de tussensprint uitkomen rijden we door een bos en in dat bos loopt de brede weg dus een paar kilometer wat steviger omhoog. Een verstopt heuveltje, daar hebben we er vandaag een hoop van. Na deze klim dalen we kort af richting Sarria, zonder veel gevaarlijke momenten. Het lastigste punt is dat we vlak voor we Sarria bereiken een rotonde tegenkomen, waar we rechtdoor gaan. Vervolgens rijden we dwars door de stad die blijkbaar populair is onder pelgrims. Dit is blijkbaar een perfect punt om aan de laatste etappe richting Santiago de Compostela te beginnen, ik geloof het meteen. In de Vuelta van 2011 ging hier ooit een rit van start, jemig. We dalen kort af richting het centrum van Sarria, zonder veel problemen. Na een passage in het volledige centrum volgt de tussensprint na 133 kilometer aan de rand van de stad, op een strook die een beetje vals plat omhoog loopt. In het centrum komen we een paar rotondes en wat vluchtheuvels tegen, maar in het laatste stuk naar de tussensprint toe loopt een brede weg gewoon eenvoudig rechtdoor.
In Sarria vinden we het restant van een oud fort, het is verder een plaats die bekend is als halte op de Camino de Santiago. Uit de stad is de oprichter van de chocoladefabriek Chocolates y Dulces Matías López afkomstig, hij heette - geloof het of niet - Matías López. In Sarria ging in 2011 in de Vuelta een rit van start die zou eindigen in Ponferrada, waar Albasini een sprintje zou winnen. In 2021 reden we net als nu door de stad heen op weg naar Monforte de Lemos, toen was er alleen geen sprake van een tussensprint. In 2022 kwam de eerste editie van de Gran Camiño hier voorbij, we zouden een tijdrit afwerken in de straten van Sarria en die tijdrit werd gewonnen door een renner waar we over honderd jaar nog lachend aan zullen terugdenken, Mark Padun! Goed, we rijden door het centrum, komen hier wat vluchtheuvels en dergelijke tegen, werken daarna buiten het centrum de tussensprint af en daarna gaan we toewerken naar de absolute slotfase van deze rit. Buiten Sarria komen we het volgende obstakel tegen, er volgt weer een ongecategoriseerde klim. Buiten Sarria gaat het richting Oural vier kilometer aan 4,5% omhoog. In 2021 lag daar de tussensprint, zo zorgt men bij het kopiëren van een etappe alsnog voor variatie. Zodra we de stad verlaten loopt het al wat omhoog, voorbij een rotonde begint het echt ergens op te lijken. Al is de weg opnieuw dusdanig breed dat je het ook zou geloven als men zegt dat het vals plat is, maar nee, een echt klimmetje. Wel een redelijk onregelmatig klimmetje, er zit daadwerkelijk een stukje vals plat bij. Maar ook een kilometer aan 6%, dat kan een mooi moment zijn om wat dood gewicht overboord te gooien. Als het onverhoopt een sprint wordt kun je hier proberen wat dikzakken te lossen, als het uitdraait op een vlucht is dit een mooie strook om weg te rijden van je vluchtgenoten. Na die steilere kilometer gaat het verder omhoog aan 4%, via een paar brede bochten. Als we voor het eerst in tijden een paar huizen zien verschijnen zijn we boven, het zal hierna 2,5 kilometer zo goed als vlak zijn. Het gaat ook een beetje naar beneden, zo nu en dan. De weg loopt rechtdoor, dus dat is ook weer geen probleem. Even later komen we in Oural uit, hier ligt een rotonde. Ergens in de buurt van deze rotonde volgde in 2021 de tussensprint, maar nu dus mooi niet. Bij de rotonde gaan we rechtdoor en daarna rijden we door Oural, waar we merken dat de weg weer wat omhoog begint te lopen. Er volgt nog een tweede klimmetje, goed en wel het laatste klimmetje van de dag. Met minder dan 30 kilometer te gaan mogen de renners nog eens twee kilometer klimmen aan, ja, een procentje of drie ofzo. Nog net iets meer dan vals plat, maar het zware werk hebben we ondertussen achter ons liggen. Alto do Oural, gezien de bord langs het kant van de weg heeft dit klimmetje zelfs een naam. Wel origineel, naar het dorp vernoemd. Geen fraai dorp overigens, als het lokale hoogtepunt wordt gevormd door een cementfabriek weet je dat het goed mis is. Enfin, na de klim gaat het vier kilometer naar beneden. Deze afdaling is totaal niet lastig, al komen we in het begin wel weer een rotonde tegen. Dat is even vervelend, maar verder stelt het niets voor. Brede, extreem brede weg. Paar bochten, maarja, nee, niets aan te hand.
Beneden rijden we zes kilometer verder over een vlakke weg die steeds rechter wordt naar Bóveda. Onderweg passeren we een paar andere gemeenschappen, waar niets te noteren valt. Geen verkeersremmers, gewoon een brede en vlakke weg zo goed als rechtdoor. Tussen de dorpjes in fietsen we weer vooral door de bossen, het is hier overal een beetje hetzelfde. Eenmaal in Bóveda slaan we rechtsaf, de weg wordt tijdelijk wat smaller en we komen een vluchtheuvel en wat paaltjes tegen. Op een bord staat dat het nog 12 kilometer fietsen is tot Monforte de Lemos, goed om te weten. Omdat de organisatie een kleine omleiding heeft toegevoegd in Monforte de Lemos zal het voor ons nog wat langer duren eer we finishen. Hoe dan ook, na de bocht in Bóveda volgen we acht kilometer lang dezelfde weg. Langs het spoor rijden we behoorlijk rechtdoor. Buiten Bóveda fietsen we een keer over een viaduct, met een paar bochten erbij, maar het is een vrij rechte tocht. Weer door een bos, uiteraard. Het is ook vrij vlak, op een klein stukje vals plat na komen we wat dat betreft niets meer tegen. Even later rijden we via een viaduct over de snelweg, daarna komen we uit in A Áspera. Hier gaat het kort naar beneden, rechtdoor. Bijna twee kilometer rechtdoor voor we weer eens een bocht tegenkomen, een flauwe en amper merkbare bocht. Na deze bocht rijden we rechtdoor Bergazos binnen, waar een rotonde ligt. Bij deze rotonde gaan we rechtdoor, vervolgens volgen we weer een aantal kilometer dezelfde weg. Na twee kilometer rechtdoor gereden te hebben over een vlakke weg bevinden we ons plots in de laatste vijf kilometer. In deze laatste vijf kilometer gaan we nog heel wat bochten tegenkomen, alleen voorlopig niet. Het gaat volledig rechtdoor over een brede en vlakke weg in de bebouwde kom tot op vier kilometer van het eind. Wel wat paaltjes hier, verder is het een makkelijke tocht. In de laatste vier kilometer slaan we scherp rechtsaf, waarna we eigenlijk toch wel gewoon iets meer dan een kilometer rechtdoor fietsen. Goed, er zit wel een enorm lange lopende bocht naar links in, maar dat voelt toch bijna als rechtdoor gaan. In de laatste drie kilometer komen we wel een paar rotondes tegen, en plaatsen waar normaal paaltjes staan. Op 2,5 kilometer van de finish kort achter elkaar twee rotondes, bij de derde rotonde slaan we rechtsaf en dan betreden we de laatste twee kilometer. Op een vlakke manier rijden we via een brede weg rechtdoor naar de slotkilometer. Het enige gevaar wordt gevormd door een paar drempeltjes, en een flauw bochtje naar rechts. Op een eenvoudige manier fietsen we dus naar de slotkilometer, maar uitgerekend in die slotkilometer wordt het dan weer ingewikkeld. We duiken een weg in die net een klein beetje smaller is, terwijl het asfalt wordt verruild voor een betonweg. Met een scheurtje in het midden, oei oei. We rijden rechtdoor tot op 700 meter van het eind, dan volgt er een scherpe bocht naar rechts. Na die bocht rijden we 400 meter rechtdoor, tot op 300 meter van het eind. Opnieuw volgt er een scherpe bocht naar rechts, maar deze bocht is wel vrij breed. We komen hier ook weer op fatsoenlijk asfalt terecht, waarna het in de laatste 300 meter van de rit rechtdoor zal gaan tot aan de finish. Nouja, goed, nog een flauw bochtje naar rechts als je heel streng bent. In ieder geval een vlakke doch lichtelijk merkwaardige aankomst. Exact dezelfde aankomst als in 2021, ik hoef geen woord aan te passen en ik kan ook gewoon hetzelfde kaartje als toen gebruiken.
De laatste rit van de tweede week eindigt in Monforte de Lemos, een stad waar we in de Vuelta van 2021 dus voor het laatst zijn geweest. In een etappe die bijna een exacte kopie is van deze rit zouden we kijken naar een fascinerend schouwspel. Vroeg op de dag reed er in de lastige heuvelzone in het begin van de rit een sterke kopgroep weg en die kopgroep leek het uit te mogen gaan maken. In het peloton hadden alleen enkele beter klimmende sprinters de heuvelzone overleefd en dus werd de achtervolging ingezet. Dainese had zich over de Garganta en andere beklimmingen weten te slepen, DSM reed voor hem op kop. De voorsprong van de koplopers bleef daardoor heel lang maar rond een minuut hangen, in de finale van de rit dook men zelfs onder de minuut. Het peloton leek daarom kansrijk om de vlucht alsnog in te halen en voor de sprint te gaan, maar het lukte nooit om het laatste gat te dichten. In de kopgroep was Quinn Simmons dan weer een van de meest actieve renners, hij maakte gebruik van iedere hellende strook om in de aanval te gaan. Al zijn aanvallen mislukten evenwel, hoewel de kopgroep wel steeds verder werd uitgedund. Na de laatste helling, die we nu ook weer gaan zien, reden we uiteindelijk met zeven renners naar de finish. Het peloton zag deze zeven renners in de verte rijden, maar ze kwamen er niet bij. Vooraan zat er een duo van EF, Lawson Craddock zette zichzelf op kop om Magnus Cort in een zetel naar de sprint te brengen. Het plan slaagde, Craddock zorgde ervoor dat de kopgroep uit de greep van het peloton bleef en nadat Quinn Simmons veel te vroeg aan zijn sprint begon stak Cort hem lachend voorbij. Leverde een wereldse stuurklop op van Simmons, altijd een hoogtepunt. Rui Oliveira werd tweede, het peloton eindigde dan weer op 18 seconden. Daar won Dainese de sprint voor Trentin, er waren toch best wat rappe mannen in het peloton te vinden. Een groep van een man of 75, alleen de pure sprinters waren afgehaakt. De rit in 2025 is nog niet iets lastiger, we kunnen voorzichtig concluderen dat het een ingewikkeld verhaal wordt voor de rappe mannen. Voor Cort was het zijn derde ritzege in die Vuelta, hij beleefde de tijd van zijn leven. Een jaar eerder reden we tijdens de Vuelta onderweg van Lugo naar Ourense door Monforte de Lemos heen, terwijl er in 2016 een rit van start ging in deze stad. We gingen toen naar Luintra, waar Simon Yates won. In Monforte de Lemos wonen ongeveer 19.000 mensen. Het is de hoofdstad van de Ribeira Sacra, een wijnstreek waar drie soorten wijn worden geproduceerd: Rode Mencía, witte Albariño en witte Godello. Dan weet u dat. Sacra, want dit schijnt een heilige streek te zijn. Ontzettend veel kloosters en dat soort dingen in deze omgeving. Ook Monforte de Lemos beschikt over een welhaast heilig gebouwtje. Colegio de Nuestra Señora de la Antigua, een van de belangrijkste architectonische schatten van Spanje volgens het roadbook. Meer dan 400 jaar oud, je zou voor minder. Een combinatie van een school en een kerk, gebouwd in Herreriaanse stijl, waar mensjes naar school kunnen gaan en dan een opleiding krijgen van de Piaristen, dat is blijkbaar een of andere stroming van het katholieke geloof dat in Spanje een ding was. Nosa Señora da Antiga, in de volksmond ook wel bekend als de Galisische variant van El Escorial. Daarnaast beschikt Monforte de Lemos ook nog over een kasteel, alsof het allemaal niets kost. Schijnt vroeger wel vrij populair te zijn geweest en is gesticht door een in die tijd bekende kardinaal, Rodrigo de Castro. Wie kent hem niet. De stad ligt aan de Rio Cabre. Voor de liefhebbers is er hier ook nog een oude Romeinse brug, terwijl het roadbook ook nog wat aandacht vraagt voor een aantal musea. Museo de Arte Sacro de las Clarisas, het Museo del Pazo de Tor, het Museo del Ferrocarril de Galicia en het Museo del Vino de la Ribeira Sacra. Genoeg te doen in Monforte de Lemos dus, waar Dioscoro Alonso de belangrijkste wielerexponent schijnt te zijn. Hij was in de jaren '20 van de vorig eeuw prof en won in 1927 Circuito de Getxo, geen geringe prestatie. Bijzonder overigens om de hoofdstad van de Ribeira Sacra te bezoeken en dan niet door de Ribeira Sacra te rijden. Al waren we daar vorig jaar nog te vinden, we kunnen natuurlijk niet aan de gang blijven. Van de Ribeira Sacra probeert men al jaren werelderfgoed te maken, bij de vorige aankomst in Monforte de Lemos was de verwachting dat tegen die tijd het officiële bericht zou komen dat UNESCO er werelderfgoed van zou maken. Dat ging toen niet door, men was ziedend. De Ribeira Sacra is inmiddels opnieuw voorgedragen en nu zal er in 2026 een nieuw oordeel geveld worden, wellicht wordt het alsnog werelderfgoed. Daar hopen ze in Monforte de Lemos heel erg op, dat zou weer een hoop nieuwe toeristen opleveren. Voorlopig moeten die toeristen naar het stadje gelokt worden dankzij de Vuelta.
In startplaats Vegadeo wordt het overdag 23 graden. Er staat enige wind uit het zuidwesten, lichte tegenwind in de eerste kilometers van de rit. Er is enige kans op regen, maar ik heb het vermoeden dat het droog gaat blijven. In Monforte de Lemos ongeveer hetzelfde verhaal, ook daar 23 graden, een minimale kans op regen en een beetje wind uit het zuidwesten. Eigenlijk praktisch de hele dag wind tegen of wind schuin tegen, dat zou ervoor kunnen zorgen dat deze rit alsnog uitdraait op een sprint. Heel hard gaat het niet waaien, maar toch, tegenwind is altijd vervelend. De rit begint om 13:05, na een korte neutralisatie van slechts zeven minuten beginnen we er om 13:12 echt aan. Het jammerlijke van deze rit is dat de spectaculaire openingsfase niet te zien zal zijn. Het leukste deel van deze rit wordt niet uitgezonden, dat is beflikkering van de bovenste plank. Niet eens een integrale uitzending op de zondag, ik ben witheet. We missen én de openingsfase vol klimmetjes én we missen alle mooie natuur, dit is tragisch. Eurosport gaat online om 14:45 live, de eerste livebeelden zullen dan dus pas rond 15:00 verschijnen. Tegen die tijd hebben we al bijna 70 kilometer achter de rug en hebben we Los Oscos al lang en breed achter ons gelaten. Eurosport 1 gaat om 15:15 live, te laat. Sporza en de NOS zijn er vandaag ook bij, maar het is een beetje een verrassing hoe laat ze live gaan. Maakt verder ook niet uit, wij houden ons vast aan het gouden koppel. De aankomst van deze laatste rit van de tweede week wordt verwacht tussen 17:17 en 17:44.
Nouja zeg, missen we gewoon het begin van deze rit. Het leukste deel van de etappe, daar waar duidelijk gaat worden wat voor rit dit gaat worden. Op papier lijkt het een rit voor de vluchters, maar in 2021 zagen we dat het niet veel scheelde of de rit was alsnog naar het peloton gegaan. Deze rit is wel nog een tikje zwaarder, na de Garganta komen er wat extra klimmetjes voorbij, doordat we de passage in Lugo hebben geschrapt is de rit voorbij de heuvelzone een stuk korter en dus is er minder tijd voor het peloton om scheve situaties recht te zetten. Dat zijn dan toch wel redenen om voor een vlucht te opteren, al hangt het natuurlijk alsnog af van de gedragingen in het peloton. Een Lidl-Trek kan de beginfase proberen te controleren, al vermoed ik dat de rest van het peloton een dag voor de rustdag niet te houden gaat zijn. De wat zwaardere sprinters gaan de beginfase hoe dan ook niet overleven, vermoed ik. In 2021 werd iemand als Jakobsen op een hoop gereden, met zijn huidige benen is dat ook het lot dat Philipsen wacht. Nee, ik ga gewoon voor een vlucht. Het beste plan voor Lidl-Trek is om Pedersen in de vlucht te plaatsen met een mannetje of twee erbij, andere ploegen met rappe mannen gaan de boel hier sowieso niet controleren en dus is het voor de vluchters. Alweer. Het peloton is hier absoluut niet kansloos, maar we gaan er toch vanuit dat ze net als in 2021 net tekort zullen komen.
1. Oliveira. Nieuwe dag, nieuwe overwinning voor UAE. Met een nieuwe renner ook nog eens. Het is de beurt aan Ivo, die hier namens zijn tweelingbroer wraak mag nemen. In 2021 werd Rui hier tweede achter Cort, nu mag Ivo eerste worden. Zoals Soler wraak kon nemen op La Farrapona neemt Oliveira nu wraak in Monforte de Lemos. Hij neemt plaats in de kopgroep en daarna klopt hij iedereen gewoon in het sprintje van de vluchtersgroep, heel normaal allemaal. 8/15!
2. Pedersen. Mads Pedersen wint nooit meer een rit. Maar het groen wordt wel steeds groener, ook wat waard. Hij kan ervoor kiezen zijn ploeg te laten controleren, maar ik denk dat we hem met zijn domme hoofd meteen op kop gaan zien beuken vanuit het vertrek. Behalve dan dat we het niet zien, maar denkbeeldig wel. Hopelijk voor Mads gaat er ook een ploeggenoot mee in de aanval, anders gaat het hem nooit lukken om de boel te controleren. Als die controle er toch komt verliest hij uiteindelijk de sprint, want dat past perfect bij zijn Vuelta.
3. Aular. Een rappe man die redelijk over een berg komt, meer heb je tijdens deze rit niet nodig. Ook iemand die nooit wint, maar een mooie ereplaats behoort altijd tot de mogelijkheden.
4. Silva. Ik heb nog veel te weinig renners van Caja Rural genoemd deze Vuelta, daarom fiets ik nu de kampioen van Uruguay er maar eens in. Ook iemand die goed over een heuvel komt en over een sterk eindschot beschikt, als hij vandaag niet in de kopgroep zit is hij een oelewapper. Lekker in de kopgroep plaatsnemen onderweg naar de Angliru, zinloos, nu moet je op de afspraak zijn.
5. De la Calle. En nog een renner van Burgos, om het af te maken. De Asturische trots, de Asturische start gaat hem motiveren om vooraan plaats te nemen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 07-09-2025 13:04:01 ]
De tweede Asturische bergrit begon weer op een inmiddels typische manier, de koers werd opgehouden door een pro-Palestijns protest. Al die protesten werpen blijkbaar wel hun vruchten af, de ploeg Israel-Premier Tech rijdt inmiddels rond zonder de naam Israel op het shirt. Zou je een grote stap kunnen noemen, al denk ik dat het weinig aan het sentiment gaat veranderen. De rest van de Vuelta zullen we protesten blijven zien, al zullen ze niet overal even massaal zijn. Na het korte oponthoud gingen we zonder problemen verder met de rit, een korte bergrit. In het begin van de rit regende het aanvalspogingen, waarna we uiteindelijk te maken kregen met een kopgroep van meer dan 20 man. In die kopgroep zat Campenaerts, tot hij wegviel omdat hij een nieuwe fiets nodig had. Die fiets kreeg hij van Shimano, het werd maar weer eens bewezen dat de blauwe auto van Shimano er vooral voor de vorm is. Campenaerts reed nog geen tien meter op die fiets of hij wilde alweer een andere, ik heb nooit echt het idee dat die neutrale wagen marketingtechnisch gezien in het voordeel werkt van Shimano. Enfin, even later kreeg hij een nieuwe fiets van de ploeg en weer wat later sloot hij uit het niets toch weer vooraan aan. In de kopgroep zaten ook twee renners van UAE, dat was weer heerlijk merkwaardig. Ze hadden beter bij Almeida kunnen blijven, maar de UAE-tactics zijn in feite geen tactics, het is nog steeds ieder voor zich. Marc Soler en Mikkel Bjerg reden zo hard ze konden op kop, om het verschil met het peloton zo groot mogelijk te maken. In het peloton was het lang wachten op de controle, pas toen de voorsprong al een minuut of vier bedroeg besloot Visma eens op kop te gaan rijden. Het tempo van Van Baarle lag echter zo laag dat de voorsprong zelfs begon op te lopen naar vijf minuten. Het leek daardoor al snel een dag voor de vluchters te worden en dus rook Marc Soler zijn kans. Hij zat alleen in de kopgroep omdat hij Campenaerts volgde, maar nu hij er toch zat wilde hij winnen ook. Vine won al twee ritten, Ayuso won er twee, het was nu tijd voor Marco. We kregen vandaag weer een ouderwets stukje Solerismo te zien, Marc stond gruwelijk op punt. Na de Tenebredo reed de kopgroep naar de San Lorenzo en dat is een verschrikkelijk zware klim. Op die klim deed Soler richting de top alsof hij op breken stond. De laatste twee kilometer reed hij continu op een meter of 10 van de rest van de koplopers, hij wekte de indruk dat hij vreselijke benen had. De goede verstaander weet dan genoeg, Marc had een wonderdag.
In het peloton nam UAE het commando over van Visma, de bijtjes gingen niet hard genoeg. Na kopwerk van Ivo Oliveira en Novak Domen was het de beurt aan Juan Ayuso en warempel, Juan deed een keer zijn best voor de ploeg. Hij nam het laatste deel van de San Lorenzo volledig voor zijn rekening en mede dankzij zijn beukwerk werd er een nieuw record gevestigd op de klim. Eindelijk werd er een keer vol gekoerst op de San Lorenzo, alleen jammer dat we uiteindelijk toch met een saaie koers af te rekenen kregen. Dat het tempo hoog lag zagen we aan renners die moesten lossen, onder meer Bernal en Ciccone haakten al ver voor de slotklim af. De voorsprong van de koplopers slonk ondertussen, al hadden ze op de top nog steeds drie minuten over. Dat leek best een riante voorsprong, het vertrouwen bij Soler groeide met de meter. Met zo'n voorsprong hoefde hij niet bang te zijn dat ze hem nog zouden inhalen, het zou zijn dag worden. Na de afdaling van de San Lorenzo ging Soler er zo'n beetje aan de voet van de klim naar La Farrapona vandoor. Hij acteerde een minuut of wat geleden slechte benen, maar nu liet hij zijn vluchtgenoten met speels gemak achter. Decathlon-AG2R zat er met vier, maar alleen Johannes Staune-Mittet kon mee. Tijdelijk, dan. Soler voelde dat er iemand in zijn wiel zat en dus kwam hij met een tweede versnelling, hij reed omhoog alsof de finish om de hoek lag. Die versnelling was Staune-Mittet te machtig en daarna kon Soler de rest van de slotklim in zijn eentje afwerken. Soler leek op weg naar de zege, tenzij... tenzij Almeida vroeg in de aanval zou gaan en Vingegaard zou lossen. Dan zou Soler moeten wachten, normaliter. Voor Soler was het dus te hopen dat er niet teveel zou gebeuren in de favorietengroep en hij werd op zijn wenken bediend. Ayuso had die groep stevig uitgedund op de San Lorenzo en hij nam ook de afdaling voor zijn rekening, maar in de vallei richting La Farrapona liet hij lopen. Mikkel Bjerg moest toen het tempo overnemen, hij waaide terug vanuit de kopgroep. Hij kreeg even later steun van Nico Denz, ook teruggewaaid vanuit de kopgroep. Sterke renners, maar zodra de weg wat steviger omhoog begon te lopen was Soler in het voordeel. Zijn voorsprong begon pas te slinken toen Vine op kop reed, en daarna Grossssssssssschartner. Hij was nog steeds niet buiten schot, maar de weergoden waren hem gunstig gezind. Zoals altijd stond er een stevige tegenwind op La Farrapona, om een of andere reden waait het hier altijd en dan ook nog uit de verkeerde richting. De strakke tegenwind ontnam de favorieten de zin om aan te vallen, het bleef puur bij het oproken van knechten zonder zelf ooit een move te maken. UAE reed continu achter Soler aan, het is echt een enorm bijzondere ploeg. Je kunt er niets van zeggen omdat ze alles winnen, maar het is allemaal wel vrij onorthodox. Nadat UAE alle knechten had opgerookt zette Bora Pellizzari op kop, toch gewaagd. Blijkbaar was er veel vertrouwen in Hindley, die zich vervolgens in de slotkilometer genoodzaakt zag dan maar aan te vallen. Almeida en Vingegaard zaten meteen op het wiel, de rest zat op een gaatje. Toch nog enige koers op La Farrapona, maar door de wind viel de koers weer tegen. Ik stel voor dat we niet meer naar La Farrapona gaan, voor zo'n zware klim gebeurt er altijd schrikbarend weinig. Door de versnelling van Hindley kwam men ineens toch dicht bij Soler, in de laatste paar kilometer verloor Marco nog een paar minuten. Hij hield alleen genoeg over, waardoor hij wraak kon nemen op deze klim. In 2021 werd hij op La Farrapona in de luren gelegd door Gaudu, of beter gezegd, hij legde zichzelf in de luren. Hij keerde met een doel terug, vier jaar later wint hij op La Farrapona. Knechten voor een renner die de Vuelta kan winnen? Nee joh, persoonlijk succes gaat voor. De zevende ritzege voor UAE deze Vuelta, en dat in 14 ritten tijd. Volkomen belachelijk, dit gaat ondertussen echt helemaal nergens meer over. Het is niet goed voor de sport, het is ook niet leuk om naar te kijken. Al gunnen we Marco dan nog wel zijn succes, zeker nu hij het weer typisch op z'n Marco's heeft gedaan. Stiekem meeschuiven met een renner van Visma, doen alsof je rotslecht bent en dan een paar minuten later vanaf de voet keihard wegknallen, het was echt weer Soler in volle glorie. Never change, Marco. En Almeida moest weer acteren dat het goed was.
De vierde ritzege van Soler in de Vuelta alweer, toch knap hoe hij ondanks al zijn gebrek aan intellect het toch voor elkaar krijgt om ieder jaar z'n ritje mee te pakken. Hij hield 39 seconden over ten opzichte van Vingegaard, die ditmaal wel het sprintje won van Almeida. Vingegaard loopt twee seconden uit, dat is de conclusie van een zware bergrit. We hebben een muis gebaard, zoals eigenlijk altijd op La Farrapona. Doe de volgende keer maar de vers geasfalteerde kant van de klim, wellicht dat we met rugwind een stuk verder komen. Hindley verloor in het sprintje aan het eind nog een paar tellen, daarachter verloor Gall er nog een paar extra en achter hem kwam er dan weer een groepje binnen met daarin Pellizzari, Riccitello, Pidcock en Kuss. Beperkte verschillen, amper koers. Aan het parcours lag het eigenlijk niet, het lag eerder aan de weersomstandigheden. En aan het behoudende koersen van Visma, als ze Kuss even een beurtje op kop hadden laten doen waren ze nog naar Soler gereden. De eindzege heeft uiteraard de prioritiet, maar we worden er niet heel enthousiast van dat ze hier zomaar een rit lieten lopen. Echt jammer van die tegenwind ook, zonder tegenwind was Almeida ongetwijfeld in de aanval gegaan en dan had men Soler zover moeten zien te krijgen dat hij zou wachten. Dat schitterende tafereel is ons ontnomen, dat is dan weer jammer. Het was gisteren classic Marco, maar het was pas echt een klassieker geworden als ze hem hadden gedwongen te wachten op Almeida. Enfin, UAE wint dus alles, 50% van de ritten inmiddels, maar in het klassement ziet het er nog steeds heel goed uit voor Vingegaard. Dat klassement speelt tijdens de laatste rit van de tweede week waarschijnlijk geen rol, we gaan van Asturië naar Galicië rijden en na een lastige aanvangsfase in Asturië wordt het in Galicië steeds makkelijker. Dit lijkt een rit voor de vluchters, maar het is zelfs een rit waar de sprinters niet kansloos zijn. Na heel wat aankomsten bergop een keer een andere rit, kijken of dit meer genot gaat opleveren. Het antwoord is natuurlijk nee, maar zeker weten doen we het nooit. Misschien kan Marco meteen nog een keer met een onvervalste masterclass komen. De grootste vraag van de dag is nu al: hoe gaat Mads Pedersen deze rit niet winnen?
De laatste rit van de tweede week gaat van start in Vegadeo, een plaats die we in het Asturisch ook wel A Veiga noemen. We zijn nog steeds in Asturië, maar tijdens deze rit gaan we die regio achter ons laten. In Vegadeo is de Vuelta nog nooit geweest, wel kwam er in deze gemeente van 4000 inwoners dit jaar nog een rit aan in de Ronde van Asturië. In die koers hadden we blijkbaar met een heus jubileum te maken, de Vuelta Asturias bestaat 100 jaar! Om dat te vieren werd er zelfs een heus boek over de geschiedenis van de koers gepresenteerd in Vegadeo, waar Alessandro Covi de derde rit wist te winnen in de sprint. Een van de 80 overwinningen van UAE dit jaar, tot nu toe. Asturiër Ivan Garcia Cortina, tamelijk anoniem aanwezig in deze Vuelta, werd in die sprint derde. Het parcours van de derde rit van de Ronde van Asturië werken we voor een deel in tegengestelde richting af vandaag, er zijn redelijk wat renners in koers die deze wegen zullen herkennen. Over Vegadeo valt weinig te melden, maar met hulp van de lokale VVV gaan we er toch wat van proberen te maken. Vegadeo ligt in het uiterste westen van Asturië, op de grens met Galicië. Vegadeo en het naburige Ribadeo, gelegen in Galicië, worden gescheiden door de monding van de rivier de Eo, samen bieden de plaatsen een adembenemend en pittoresk kustlandschap! De monding van de rivier de Eo is uitgeroepen tot gedeeltelijk natuurreservaat vanwege het mariene ecosysteem en omdat het een van de belangrijkste wetlands in Noord-Spanje is. Vanwege een grote concentratie van vogels en met name watervogels is het een ideale plek voor ornithologen. Door de nabijheid van Galicië is de architectuur van Vegadeo een mix van zowel Asturische als Galicische stijlen, met stenen constructies en leistenen daken. De traditionele Asturische hórreos, die fraaie graanschuren op hoge poten, staan hier gezellig naast hetzelfde soort schuren in Galicische stijl. Deze gebouwen, meestal vlakbij het hoofdgebouw gebouwd, waren natuurlijk bedoeld om voedsel te bewaren. Niet alleen graan, ook vlees en groenten! In en rond de stad zijn naar het schijnt enkele van de beste representaties van de Kelten en de Keltische cultuur te vinden, zoals in de houtsnijwerken en ontwerpen op de oude gebouwen die Vegadeo rijk is. De Keltische cultuur komt ook terug tijdens een van de populairste feesten van het jaar in Vegadeo, ze houden hier jaarlijks een Celtic Night! Een muziekfestival, waar het vooral om Keltische muziek draait. Volgens de propaganda komen er mensen van over de hele wereld naar Vegadeo voor dit feest, toe maar. Ze hebben hier ook een van de belangrijkste jaarmarkten van Asturië, het kan niet op. De stad ligt aan de oevers van de rivier de Suarón, direct grenzend aan de monding ervan in het estuarium van de Eo. Een groot deel van de stedelijke ontwikkeling van Vegadeo vond plaats op land dat was gewonnen uit het maritiem-fluviale moerasgebied. Dit heeft geleid, en zal onvermijdelijk blijven leiden, tot frequente overstromingen wanneer stortregens gelijktijdig met vloed de stroomgebieden van de rivieren de Suarón en de Eo binnenstromen. Sommige van deze overstromingen waren bijzonder catastrofaal, zoals die van september 1969. Oei, linke soep in Vegadeo. Dit grensplaatsje maakt deel uit van de noordelijke route van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela, tijdens de route sturen ze je onder meer langs een paleisje dat een eind buiten het dorp Vegadeo ligt, maar wel nog in de gemeente. Rond de middeleeuwen hebben ze in deze omgeving talloze paleizen, grote landhuizen, kapelletjes en heiligdommen neer laten zetten, in de gehuchten in het binnenland kom je daarvan genoeg voorbeelden tegen. In het dorp Vegadeo zelf blijven we een beetje op onze honger zitten, de toeristische site dwaalt inmiddels af naar stranden in de verte, een heel eind buiten Vegadeo kom je aan de kust in Asturië de Playa de Peñarronda en in Galicië de Playa de Las Catedrales tegen. Als je ooit in Vegadeo uitkomt moet je dus meteen een stukje verder door, naar de kust. De lokale gastronomische specialiteit zou dan weer de octopus moeten zijn. Met een stukje pulpo komt er een einde aan deze pulp over de startplaats.
Toch wat aardige huisjes in de centrale straat van Vegadeo, daar waar de rit van start zal gaan en daar waar Alessandro Covi een paar maanden geleden een rit won in de Vuelta Asturias. We gaan van start voor het lokale stadhuis, omgeven door gebouwen met fraaie gevels. We voelen hier de vibes van een vissersdorpje, maar de kunstzinnige koe voor het stadhuis geeft aan dat dit ook een plaats is waar ze het van de veeteelt moeten hebben. Voorbij de start in Vegadeo krijgen we zowaar een keer met een korte neutralisatie te maken, na amper zeven minuten verruilen we het officieuze deel van de rit voor het officiële. Javier Guillén zwaait met zijn vlag en daarna beginnen we gelijk aan het leukste deel van de etappe, direct vanuit het vertrek loopt de weg omhoog. We zijn in het uiterste westen van Asturië, een deel van de regio waar we bijna nooit te vinden zijn. Da's jammer, want in het westen van Asturië liggen nog een hoop mooie beklimmingen te wachten om ontdekt te worden. La Bobia en Pozo de la Nieve bijvoorbeeld, of wat te denken van Puerto de la Marta. Allemaal lange en zware beklimmingen, nog een stuk lastiger en zwaarder dan de klim waar we nu aan gaan beginnen. Tijdens de neutralisatie loopt de weg al wat omhoog, zodra de neutralisatie voorbij is beginnen we officieel aan de Puerto de la Garganta. Een beklimming die recent in de Ronde van Asturië dus ook voorbijkwam, al reden we toen omlaag over de weg die nu als klim dient. In de Vuelta van 2021 reden we ook door deze regio heen, we zouden toen via een omweg uiteindelijk ook de top van de Puerto de la Garganta bereiken om vervolgens tot aan de finish bijna exact hetzelfde parcours af te werken als nu. Toen reden we van Tapia naar Monforte de Lemos, nu gaan we vanuit Vegadeo naar dezelfde plaats en op wat details na komen we vooral dezelfde wegen tegen. Dit is weer een rit vol creativiteit, bij die spaarzame gelegenheden dat we in het westen van Asturië te vinden zijn zoeken we ook nog eens dezelfde route op. Afijn, in de eerste 16,5 kilometer rijden we over een brede weg door een enorm groene omgeving omhoog naar de Puerto da Garganta, in het lokale accent maken we er net weer een andere naam van. Ze schijnen in deze regio overigens weer een heel typisch Asturisch dialect te spreken, de invloed van het Galicisch is merkbaar. We beginnen de eerste klim van de dag met een strookje vals plat, al gaat het volgens de organisatie in de eerste kilometer zelfs meteen aan 4% omhoog. Altimetrias maakt het iets minder spannend, maar laten we voor de variatie een keer het kaartje van de organisatie volgen. Ze hebben dat ding niet voor niets in elkaar laten draaien, immers. Deze eerste klim van de dag, meteen een beklimming van eerste categorie, gaat allesbepalend zijn. Hier gaan we zien met wat voor rit we te maken krijgen, een rit voor de vlucht of een rit waar men het toch voor elkaar krijgt om de boel te laten controleren en het op een sprint te laten uitdraaien. De bal ligt bij Lidl-Trek, we gaan meteen zien hoeveel zin Mads Pedersen heeft om met zijn domme hoofd weer eens door drie muren heen te beuken. Na de aanvangskilometer aan 4% rijden we twee kilometer aan 6% omhoog, door een aangename omgeving. Veel bossen hier, met tussendoor heel wat weilanden. Verder naar boven wordt het uitzicht uiteraard steeds mooier, de West-Asturische heuvels zijn ook niet verkeerd. Na drie kilometer aan 5% volgen er twee aan 4% en daarna volgt er een kilometertje aan 3%, zo lijkt de Garganta gaandeweg een beetje weg te deemsteren. De brede weg die zo nu en dan is voorzien van wat bochtenwerk komt voorbij de helft echter opnieuw tot leven, na een kilometer aan 5% gaat het een kilometer aan 7% omhoog en daarna komen we zelfs een kilometer aan 11% tegen! Nou, dat lijkt me dan weer typisch een fout van de organisatie. Ik wil ze een keer het voordeel van de twijfel geven en hun kaartje volgen, maar ze geven zelf aan dat de steilste strook er eentje aan 10% is. Hoe kom je dan aan een kilometer aan 11%? Broddelwerk. Altimetrias heeft het over een kilometer aan 9%, met inderdaad een piek tot 10%. Alsnog, we komen tijdens deze klim een aantal lastige stroken tegen. Hier kan meteen een mooie kopgroep ontstaan, na twee weken koers slaat de vermoeidheid ondertussen toe en dus kun je hier mooi het ruime sop kiezen. De organisatie gooit er daarna nog een kilometer aan 10% in, waar ze het bij Altimetrias op 7,5% houden. De organisatie maakt het mooier dan het is, even klikken door Streetview leert mij dat de lezing van Altimetrias zoals altijd weer de juiste moet zijn. Na de lastige strook, die niet zo lastig is als de organisatie ons wil laten geloven, rijden we nog 3,5 kilometer op een makkelijke manier verder naar de top. De omgeving wordt alleen maar groener en mooier, het uitzicht wordt steeds beter. Vooral aan de linkerkant van de weg is de schoonheid te vinden, we zien enkele fraaie bergen liggen. Daar, aan de linkerkant, ligt ook La Bobia, na de Gamoniteiro ga ik mezelf wensdenken richting een rit met die klim erin. Enfin, we passeren vlak voor de top een mooie mirador, het zicht hier op de vallei en de bergen is adembenemend mooi. De percentages worden dan weer minder mooi, tot de top gaan we vooral aan 5% omhoog, al volgt er in de laatste meters van de klim een net iets zwaardere uitsmijter. Na 16,5 kilometer komen we boven op de Puerto da Garganta, we dromen altijd van een beklimming direct vanuit het vertrek en zo'n beklimming krijgen we nu. Niet de lastigste klim, maar die paar steile kilometers onderweg moeten een vuurwerkshow gaan opleveren.
Op de top van deze klim van eerste categorie komen we uit op een rotonde, in het midden van deze rotonde vinden we heel random een hunebed. Bij deze rotonde kun je meerdere kanten op, toen we in 2021 op een andere manier de top van de Garganta bereikten sloegen we hier rechtsaf, nu rijden we rechtdoor en daarna beginnen we na een vlakke kilometer aan een afdaling van vijf kilometer richting Villanueva de Oscos. We wijken hier even af van de route van 2021, maar na een omweg gaan we uiteindelijk toch weer op dezelfde route terechtkomen. Men brengt een kleine variatie aan, waardoor we in het begin van de etappe na de Garganta een paar niet-gecategoriseerde klimmetjes mee gaan pakken. Toch nog enige variatie, we zien een paar nieuwe wegen in dit onontgonnen gebied in Asturië waar we zeker nog vaker moeten passeren. We rijden door de Oscos, een gebied dat heel erg groen en tamelijk leeg is. De leegloop is hier volop ingezet, maar dankzij de Vuelta komt dit gebied toch weer even tot leven. De afdaling van vijf kilometer richting Villanueva de Oscos stelt ontzettend weinig voor, we rijden vooral rechtdoor terwijl de brede weg die voorzien is van goed asfalt weinig bochten kent. Wat flauw bochtenwerk, een serieuze bocht zit er niet tussen. De renners rijden op hun gemakje door een mooie omgeving, we komen tussen de bomen door wat rotswandjes tegen en net buiten beeld zijn er hier ook wat watervalletjes te vinden. In Villanueva de Oscos vinden we dan weer een oud klooster, als we langs dit gebouw in het centrumpje van dit gehucht rijden is de afdaling gedaan, we nemen een scherpe bocht naar links en zodra we na die bocht Villanueva de Oscos achter ons laten begint de weg meteen weer omhoog te lopen. Er volgt een klimmetje waar geen bergpunten te verdienen zijn, de komende vier kilometer gaat het aan 5% omhoog in de richting van San Martín de Oscos. Door een prachtige omgeving rijden de renners op een niet al te lastige manier omhoog. De weg blijft breed en goed, via wat flauwe bochten slingeren we door de bossen heen, waarna we wat meer richting de top uitkomen tussen wat weilanden in. In dit deel van Asturië wonen alleen enkele boeren, dat valt te zien. Het is hier natuur, of een weide vol koeien. Het klimmetje stelt verder weinig voor, het gaat een keer een kilometer aan 6% omhoog en verder is het vooral veel werk tussen de vier en vijf procent. Een nieuwe kans voor de vluchters om weg te rijden, als ze niet genoeg hadden aan de Garganta. Na dit klimmetje is het weer een kilometer vrij vlak, voor we een kleine drie kilometer gaan afdalen richting San Martín de Oscos. Dit afdalinkje is iets lastiger, in een donker bos komen we een paar bochten tegen die zowaar een beetje scherp zijn. Wel nog steeds een brede weg, vooral als het droog is zal het hier goed te doen zijn. Na 30 kilometer koers bereiken we vervolgens San Martín de Oscos, waar midden in het centrum de lolligste bocht tot nu toe volgt. Een flinke bocht naar rechts, van de afdaling gaan we meteen door naar de volgende klim aangezien de weg in deze scherpe bocht direct loodrecht omhoog loopt. We komen op een minder brede weg terecht en deze weg loopt twee kilometer omhoog aan 6%. Klinkt alsof het meevalt, maar dit is net iets lastiger dan je op voorhand verwacht. Het gaat in het dorp zelf eerst aan 9% omhoog, dan volgt er een kort stukje in dalende lijn bij het verlaten van het dorp, waarna we in een bos een kleine kilometer aan 10% klimmen met een piek tot 13%. Dit is waarom we deze regio wat vaker moeten bezoeken, er liggen hier overal steile geitenpaden op ons te wachten. Dit is echt een heerlijk smal, steil en smerig weggetje, meer van dit graag. Na het steile stuk vlakt het af, waarna we buiten het bos een paar hectometer dalen om vervolgens nog eens een meter of 200 te klimmen aan meer dan 10%, dit is echt een heel mooi en stiekem klimmetje. Boven hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving, naast een enorme hoeveelheid mooie klimmetjes heb je hier ook nog eens heel wat natuurschoon. En er woont geen hond, ideale regio. Over de wat smallere weg zonder heel bijzonder asfalt gaat het vervolgens vier kilometer serieus omlaag. We dalen af richting Martul en dat doen we bijna continu aan een procent of negen, met zelfs wat steilere stroken tussendoor. De smalle weg is behoorlijk bochtig, in de buurt van het verlaten gehucht Salcedo komen we kort achter elkaar twee krappe haarspeldbochten tegen. Deze Vuelta hebben we vaak de veiligheid opgezocht, we zoeken nu even echt het risico op. Voorbij Salcedo gaat het even wat meer rechtdoor, maar als we bijna beneden zijn in Martul komen we kort achter elkaar nog eens drie haarspeldbochten tegen. Twee daarvan zijn echt lastig, bij de laatste draaien we helemaal om een rotswand heen waardoor we niet zien hoe de bocht loopt. Het scheelt dat het waarschijnlijk goed weer wordt, bij een beetje nattigheid had men hier massaal over de vangrail in het skoekeloen gevlogen.
Dat blijft dan toch de reden om zo'n voorbeschouwing te doen, kom je er toch ineens achter dat er uit het niets een muurtje bedwongen moet worden, met daarna een zeer technische afdaling. Dit klimmetje heet ook wel de Alto de Martul, het maakt onderdeel uit van de Oscos Granfondo. De lokale toertocht hier voert over alle bergen in de omgeving, La Garganta en de door mij geopperde La Bobia komen ook voorbij. Een zwaar parcours, de organisatie zou er niet heel slecht aan doen om het parcours van deze gran fondo eens onder de loep te nemen. Tijdens de toertocht passeren we ook bijna alle dorpjes die Los Oscos rijk is, dat gaan we nu ook doen. Villanueva de Oscos hebben we al gehad, net als San Martín de Oscos. Aan het eind van de listige afdaling van de Alto de Martul slaan we linksaf een bredere weg in, waarna we op weg gaan naar Santa Eulalia de Oscos. We rijden verder door het prachtige biossfeerreservaat dat Los Oscos ook is, een magische plek noemen ze het. Valt wat voor te zeggen, de combinatie van de natuur en de eeuwenoude uitgestorven dorpjes vol authentieke gebouwen heeft wel wat. De route hier heeft ook wat, na de bocht naar links de bredere weg in rijden we weer door een heerlijk bos heen, een bos waar we na een paar vrij vlakke meters het volgende klimmetje tegenkomen dat de organisatie niet heeft vermeld. Langs de rivier de Barcía rijden we naar San Julián, zodra we na een bocht naar rechts over het riviertje rijden gaat het twee kilometer aan 8% omhoog naar dit dorpje. Haha, lekker hoor. De weg die dankzij de dichte begroeiing nooit zonlicht ziet loopt een tijd aan 9% omhoog, het is hier echt heel steil. Een paar vlakkere strookjes tussendoor, maar ook echt heel wat werk richting de 10%. Een keurige weg loopt via wat bochten steevast op een lastige manier omhoog, dit begin van de rit kan echt in de kleren gaan kruipen. Dankzij dit soort klimmetjes is de weg naar Monforte de Lemos lastiger dan in 2021, toen reden we van de Garganta rechtstreeks in dalende lijn naar Santa Eulalia de Oscos, nu pakken we richting dat plaatsje drie klimmetjes mee waarvan vooral de laatste twee kort en zeer krachtig zijn. We volgen een stille route, aangezien hier nooit iemand komt. Een paradijs voor de FOK!ker, zonder twijfel. Na het derde ongecategoriseerde klimmetje volgt er een korte afdaling van twee kilometer richting Santa Eulalia, dit afdalinkje vind ik minder spannend. Paar bochtjes, maar we rijden vooral rechtdoor het dorp binnen. In het dorp zelf komen we dan wel weer een paar lastige bochten tegen, na een passage in het centrum waar wat leuke huisjes te vinden zijn komen we uit bij een rotonde. Bij de rotonde slaan we linksaf en daarna bereiken we weer het parcours van 2021, dat parcours gaan we nu een tijd volgen. We bevinden ons nu in Santa Eulalia de Oscos, soms ook simpelweg Santalla genoemd. Hier wordt het vlak en de weg wordt breed, voorbij de rotonde. We rijden vervolgens vrij snel naar de voet van de volgende klim toe. Uit Santalla is Antonio Raimundo Ibañez Llano y Valdes afkomstig, beter bekend als Marqués de Sargadelos. Een Spaanse industrieel die vooral bekend stond om het creëren van de Sargadelos-keramiekfabriek, een model van het eerste industriële kapitalisme in Spanje, een lul dus eigenlijk. Zijn geboortehuis ligt net buiten het dorp en doet tegenwoordig dienst als museum, voor als je hier toevallig in de buurt bent. Enfin, voorbij zijn geboortehuis beginnen we aan de tweede officiële klim van de dag, we rijden over een riviertje en de weg loopt direct omhoog. De Alto de Barbeitos is begonnen. Dit is een klim van de tweede categorie, hij is 12 kilometer lang en gemiddeld gaat het aan 4% omhoog. Aan dit gemiddelde hebben we vrij weinig, het is een klim die doormidden te splitsen valt. In de eerste vijf kilometer gaat de brede weg in het bos serieus omhoog, na een begin aan 5,5% gaat het daarna zelfs drie kilometer aan 7% omhoog. De sprinters zijn inmiddels al een tijd om hun moeder aan het roepen, met uitzondering van Mads Pedersen dan. Misschien dat een klassementsrenner hier zelfs wel in de problemen komt inmiddels. Oké, nee, niet overdrijven. Vooral niet omdat het na die lastige kilometers een stuk makkelijker wordt. Het zwakt af richting 4% en dan maken we een enorm belangrijk moment mee: we verlaten Asturias en betreden Galicia. In deze autonome regio gaan we tot het eind blijven. De eerste kilometers in Galicië zijn niet heel spannend, het zware deel van de klim is achter de rug en we hobbelen een beetje op en af verder. Na een zo goed als vlakke kilometer gaat het nog even aan 4% omhoog, vooraleer het drie kilometer bijna volledig vlak is. In Asturië was de weg nog enigszins bochtig, in Galicië rijden we behoorlijk rechtdoor. Nog steeds een groene omgeving, wel eentje die weinig noemenswaardigs te bieden heeft. Richting het eind van de klim gaat het nog even aan 5% omhoog, waarna we na 55 kilometer koers net buiten het gehucht Barbeitos de top van de Alto de Barbeitos bereiken.
Na deze klim volgt er een stuk van 40 kilometer dat niet zo leuk is om te omschrijven. De komende 40 kilometer rijden we over bochtige wegen waar het continu op en af gaat, dat is eigenlijk wel zo'n beetje de omschrijving in een notendop. We beginnen met een bocht naar rechts, daarna rijden we pakweg 20 kilometer over een hoogvlakte. De weg die ons over deze hoogvlakte zal voeren is breed, en bochtig. We beginnen met een paar kilometer in licht dalende lijn, waarna het ook weer een paar kilometer wat vals plat omhoog zal lopen. Bochten genoeg onderweg, maar de weg is breed en de meeste bochten zijn niet al te scherp dus dit loopt allemaal los. De renners mogen genieten van een omgeving vol bomen, met af en toe een klein dorpje tussendoor. Na het stukkie omhoog gaat het ook weer een stukkie omlaag, en dan weer een stukkie omhoog. We komen uit in A Fonsagrada, waar er een kort klimmetje volgt in de bochtige straten van het centrum. Best een prima plaatsje, al zullen de renners het vooral prima vinden dat het voorbij A Fonsagrada een kleine tien kilometer vrij vlak zal zijn. Nooit helemaal vlak, maar wel een stuk vlakker. Na al dat klimwerk blijft het glooiend, kan de nagel aan de doodskist van de sprinters zijn. Maar goed, er komt dus ook een vlakker stuk aan. Stukje naar beneden buiten A Fonsagrada en dan op een vlakkere manier over een brede weg door het bos crossen. Recht wordt het evenwel niet, het is hier draaien en keren om zeeziek van te worden. Aan het eind van deze lange en kronkelende weg door het bos verlaten we de hoogvlakte en volgt er een wat langere afdaling, het gaat een kilometer of vier op een wat serieuzere manier naar beneden richting Paradavella. De bomen verdwijnen tijdelijk wat meer uit beeld en we zien ineens een hele hoop windmolens, terwijl we de Alto do Cerredo afdalen. Niet echt een alto die de naam mag dragen, maar goed, oké, het gaat wel even naar beneden. Brede weg, heel wat bochten, door het eerste valt het tweede wel mee. Beneden komen we uit in Paradavella, niet veel meer dan een gehucht. Het uitzicht was wel prima tijdens de afdaling, maar nu mogen de renners weer beginnen aan de volgende klim. De komende zeven kilometer loopt de weg weer vooral omhoog, eerst een beetje vals plat. Het gaat gemiddeld aan 4% omhoog richting de top van de Alto da Fontaneira, een klimmetje dat in de laatste paar kilometer toch een stuk steiler wordt. Vervelende, hinderlijke onderneming. Als je een sprinter bent, tenminste. Al zal het ondertussen bij alle renners pijn doen. Door de brede weg omhoog lijkt het haast vlak te zijn, maar die vlieger gaat toch niet helemaal op. Na een kort stukje in dalende lijn noteren we twee kilometer aan 6,5% aan het eind van dit klimmetje, het heeft er toch vooral alle schijn van dat dit een dag voor de vluchters zou moeten worden.
Op de top van dit klimmetje hebben we ongeveer 83 kilometer afgewerkt, nog ongeveer 83 te gaan. Voorbij de klim en de passage in het dorpje A Fontaneira gaat het een kilometer of vijf naar beneden, min of meer. Het gaat eigenlijk vooral een beetje op en af, maar meer af. De wegen blijven breed en goed, waardoor al het bochtenwerk eigenlijk wel meevalt. Goed, een paar serieuzere bochten, maar eigenlijk mag het nog steeds niet veel naam hebben. De omgeving is wel aardig, soms zien we wat mooie heuveltjes in de verte liggen. Anders zien we bomen, veel bomen. Het is vrij groen, want ja, nog steeds rijden we door het noorden van Spanje. Aan het eind van de afdaling komen we uit in Baleira, waar midden in het dorp een rotonde ligt. Na die rotonde, waar we rechtdoor gaan, verlaten we Baleira vrij snel weer en begint de volgende ongecategoriseerde klim. Richting A Vacariza gaat het drie kilometer omhoog aan een procent of vier gemiddeld, met tussendoor één steilere strook. Weer heel vervelend, maar voorlopig vormt dit het laatste hinderlijke deel van de rit. Het makkelijkere deel begint hierna, na iets meer dan 90 kilometer koers zal de rust wederkeren, wellicht. Na het klimmetje dalen we over een gigantisch brede weg af richting Castroverde, een plaats die we een kilometer of zes later bereiken. De afdaling is enorm makkelijk, met dank aan die brede weg. Als we Castroverde bereiken hebben we 98 kilometer afgewerkt, om precies te zijn. In dit plaatsje staat inderdaad een castro, of nouja, een restant. Er staat een oude toren fier overeind, de rest is verdwenen. Verde is ie niet echt, er valt weinig groens aan te ontdekken. In de omgeving is het dan wel weer groen, we vatten het maar op die manier op. Na de simpele doortocht in het centrum van Castroverde verlaten we hier het parcours van 2021 weer. In 2021 reden we vanuit Castroverde in één rechte streep naar Lugo, nu slaan we buiten het dorp linksaf een andere weg in om eigenlijk een stuk van de route van 2021 af te snijden. We komen even verderop weer uit op de oude route, maar in plaats van een omweg naar het welbekende Lugo te nemen slaan we nu een heel stuk over. We nemen een shortcut van 20 kilometer, in deze 20 kilometer gaan de renners ontzettend weinig tegenkomen. Dit is het deel van de rit waar we gerust wat anders kunnen gaan doen, voorlopig zal het kalm zijn. Na de bocht naar links komen we buiten Castroverde en klein knikje omhoog tegen, maar de weg die we nu gaan volgen zal overwegend vals plat omlaag lopen. Niet echt merkbaar, maar we komen toch steeds een paar meter lager uit. Buiten Castroverde komen we ook een rotonde tegen, daarna rijden we dik tien kilometer verder zonder enig verkeersobstakel tegen te komen. We fietsen vooral door de bossen, afgewisseld door weilanden en heel soms een gehucht. Buiten een van die gehuchten, Mesón do Caldeiro, komen we dan weer kort achter elkaar drie rotondes tegen. Dat is zo'n beetje het spannendste moment van de huidige route, we rijden daarna weer tien kilometer verder over een brede en tamelijk rechte weg die op wat korte knikjes in stijgende lijn na nog steeds vooral vals plat omlaag blijft lopen. Heel zelden een bocht die echt op een bocht lijkt, het is na de fraaie start van deze rit in het landelijke Galicië ineens een stuk minder leuk. Aan het eind van deze duffe route slaan de renners ter hoogte van Maceda linksaf en vervolgens rechtsaf een nieuwe weg in, ze bereiken hier weer de route van de Vuelta van 2021. Tot aan de finish werken we nu dezelfde route af, ik geef het archief even een trap.
We zijn op een brede en rechte weg terechtgekomen en deze weg volgen we in eerste instantie drie kilometer richting Pobra de San Xiao. Over deze weg kun je een heel verhaal vertellen, maar dat hoeft niet. Het gaat een paar kilometer volledig rechtdoor, terwijl het na het stuk vals plat omlaag van een kilometer of 20 nu volledig vlak is geworden. Na 121 kilometer rijden we vervolgens door Pobra de San Xiao, een dorpje van weinig betekenis. Het enige vermeldenswaardige is dat de weg hierna weer iets bochtiger worden, desondanks gaan we in de tien kilometer hierna ook niet veel beleven. We rijden over een brede weg verder door een groene omgeving, terwijl we af en toe een dorpje passeren. Toch is er nog wel een dingetje het vermelden waard, vlak voor we het plaatsje Sarria bereiken gaat het toch nog even twee kilometer omhoog aan bijna 4%, met een paar strookjes tegen de 5%. Het is eerst twee kilometer wat vals plat, daarna rijden we over een waanzinnig brede weg aan net iets meer dan vals plat omhoog. Het is absoluut geen lastig klimmetje, maar het kan toch een punt van belang zijn aangezien de tussensprint van de dag in Sarria volgt. Na dit klimmetje dalen we 2,5 kilometer af naar Sarria, met halverwege de afdaling nog een kort stukje in stijgende lijn. Na 133 kilometer komen we uit in Sarria, waar naast de tussensprint van de dag ook de bonussprint ligt, niet direct de meest kansrijke locatie om de klassementsrenners om de secondjes te laten sprinten, me dunkt. Voor we bij de tussensprint uitkomen rijden we door een bos en in dat bos loopt de brede weg dus een paar kilometer wat steviger omhoog. Een verstopt heuveltje, daar hebben we er vandaag een hoop van. Na deze klim dalen we kort af richting Sarria, zonder veel gevaarlijke momenten. Het lastigste punt is dat we vlak voor we Sarria bereiken een rotonde tegenkomen, waar we rechtdoor gaan. Vervolgens rijden we dwars door de stad die blijkbaar populair is onder pelgrims. Dit is blijkbaar een perfect punt om aan de laatste etappe richting Santiago de Compostela te beginnen, ik geloof het meteen. In de Vuelta van 2011 ging hier ooit een rit van start, jemig. We dalen kort af richting het centrum van Sarria, zonder veel problemen. Na een passage in het volledige centrum volgt de tussensprint na 133 kilometer aan de rand van de stad, op een strook die een beetje vals plat omhoog loopt. In het centrum komen we een paar rotondes en wat vluchtheuvels tegen, maar in het laatste stuk naar de tussensprint toe loopt een brede weg gewoon eenvoudig rechtdoor.
In Sarria vinden we het restant van een oud fort, het is verder een plaats die bekend is als halte op de Camino de Santiago. Uit de stad is de oprichter van de chocoladefabriek Chocolates y Dulces Matías López afkomstig, hij heette - geloof het of niet - Matías López. In Sarria ging in 2011 in de Vuelta een rit van start die zou eindigen in Ponferrada, waar Albasini een sprintje zou winnen. In 2021 reden we net als nu door de stad heen op weg naar Monforte de Lemos, toen was er alleen geen sprake van een tussensprint. In 2022 kwam de eerste editie van de Gran Camiño hier voorbij, we zouden een tijdrit afwerken in de straten van Sarria en die tijdrit werd gewonnen door een renner waar we over honderd jaar nog lachend aan zullen terugdenken, Mark Padun! Goed, we rijden door het centrum, komen hier wat vluchtheuvels en dergelijke tegen, werken daarna buiten het centrum de tussensprint af en daarna gaan we toewerken naar de absolute slotfase van deze rit. Buiten Sarria komen we het volgende obstakel tegen, er volgt weer een ongecategoriseerde klim. Buiten Sarria gaat het richting Oural vier kilometer aan 4,5% omhoog. In 2021 lag daar de tussensprint, zo zorgt men bij het kopiëren van een etappe alsnog voor variatie. Zodra we de stad verlaten loopt het al wat omhoog, voorbij een rotonde begint het echt ergens op te lijken. Al is de weg opnieuw dusdanig breed dat je het ook zou geloven als men zegt dat het vals plat is, maar nee, een echt klimmetje. Wel een redelijk onregelmatig klimmetje, er zit daadwerkelijk een stukje vals plat bij. Maar ook een kilometer aan 6%, dat kan een mooi moment zijn om wat dood gewicht overboord te gooien. Als het onverhoopt een sprint wordt kun je hier proberen wat dikzakken te lossen, als het uitdraait op een vlucht is dit een mooie strook om weg te rijden van je vluchtgenoten. Na die steilere kilometer gaat het verder omhoog aan 4%, via een paar brede bochten. Als we voor het eerst in tijden een paar huizen zien verschijnen zijn we boven, het zal hierna 2,5 kilometer zo goed als vlak zijn. Het gaat ook een beetje naar beneden, zo nu en dan. De weg loopt rechtdoor, dus dat is ook weer geen probleem. Even later komen we in Oural uit, hier ligt een rotonde. Ergens in de buurt van deze rotonde volgde in 2021 de tussensprint, maar nu dus mooi niet. Bij de rotonde gaan we rechtdoor en daarna rijden we door Oural, waar we merken dat de weg weer wat omhoog begint te lopen. Er volgt nog een tweede klimmetje, goed en wel het laatste klimmetje van de dag. Met minder dan 30 kilometer te gaan mogen de renners nog eens twee kilometer klimmen aan, ja, een procentje of drie ofzo. Nog net iets meer dan vals plat, maar het zware werk hebben we ondertussen achter ons liggen. Alto do Oural, gezien de bord langs het kant van de weg heeft dit klimmetje zelfs een naam. Wel origineel, naar het dorp vernoemd. Geen fraai dorp overigens, als het lokale hoogtepunt wordt gevormd door een cementfabriek weet je dat het goed mis is. Enfin, na de klim gaat het vier kilometer naar beneden. Deze afdaling is totaal niet lastig, al komen we in het begin wel weer een rotonde tegen. Dat is even vervelend, maar verder stelt het niets voor. Brede, extreem brede weg. Paar bochten, maarja, nee, niets aan te hand.
Beneden rijden we zes kilometer verder over een vlakke weg die steeds rechter wordt naar Bóveda. Onderweg passeren we een paar andere gemeenschappen, waar niets te noteren valt. Geen verkeersremmers, gewoon een brede en vlakke weg zo goed als rechtdoor. Tussen de dorpjes in fietsen we weer vooral door de bossen, het is hier overal een beetje hetzelfde. Eenmaal in Bóveda slaan we rechtsaf, de weg wordt tijdelijk wat smaller en we komen een vluchtheuvel en wat paaltjes tegen. Op een bord staat dat het nog 12 kilometer fietsen is tot Monforte de Lemos, goed om te weten. Omdat de organisatie een kleine omleiding heeft toegevoegd in Monforte de Lemos zal het voor ons nog wat langer duren eer we finishen. Hoe dan ook, na de bocht in Bóveda volgen we acht kilometer lang dezelfde weg. Langs het spoor rijden we behoorlijk rechtdoor. Buiten Bóveda fietsen we een keer over een viaduct, met een paar bochten erbij, maar het is een vrij rechte tocht. Weer door een bos, uiteraard. Het is ook vrij vlak, op een klein stukje vals plat na komen we wat dat betreft niets meer tegen. Even later rijden we via een viaduct over de snelweg, daarna komen we uit in A Áspera. Hier gaat het kort naar beneden, rechtdoor. Bijna twee kilometer rechtdoor voor we weer eens een bocht tegenkomen, een flauwe en amper merkbare bocht. Na deze bocht rijden we rechtdoor Bergazos binnen, waar een rotonde ligt. Bij deze rotonde gaan we rechtdoor, vervolgens volgen we weer een aantal kilometer dezelfde weg. Na twee kilometer rechtdoor gereden te hebben over een vlakke weg bevinden we ons plots in de laatste vijf kilometer. In deze laatste vijf kilometer gaan we nog heel wat bochten tegenkomen, alleen voorlopig niet. Het gaat volledig rechtdoor over een brede en vlakke weg in de bebouwde kom tot op vier kilometer van het eind. Wel wat paaltjes hier, verder is het een makkelijke tocht. In de laatste vier kilometer slaan we scherp rechtsaf, waarna we eigenlijk toch wel gewoon iets meer dan een kilometer rechtdoor fietsen. Goed, er zit wel een enorm lange lopende bocht naar links in, maar dat voelt toch bijna als rechtdoor gaan. In de laatste drie kilometer komen we wel een paar rotondes tegen, en plaatsen waar normaal paaltjes staan. Op 2,5 kilometer van de finish kort achter elkaar twee rotondes, bij de derde rotonde slaan we rechtsaf en dan betreden we de laatste twee kilometer. Op een vlakke manier rijden we via een brede weg rechtdoor naar de slotkilometer. Het enige gevaar wordt gevormd door een paar drempeltjes, en een flauw bochtje naar rechts. Op een eenvoudige manier fietsen we dus naar de slotkilometer, maar uitgerekend in die slotkilometer wordt het dan weer ingewikkeld. We duiken een weg in die net een klein beetje smaller is, terwijl het asfalt wordt verruild voor een betonweg. Met een scheurtje in het midden, oei oei. We rijden rechtdoor tot op 700 meter van het eind, dan volgt er een scherpe bocht naar rechts. Na die bocht rijden we 400 meter rechtdoor, tot op 300 meter van het eind. Opnieuw volgt er een scherpe bocht naar rechts, maar deze bocht is wel vrij breed. We komen hier ook weer op fatsoenlijk asfalt terecht, waarna het in de laatste 300 meter van de rit rechtdoor zal gaan tot aan de finish. Nouja, goed, nog een flauw bochtje naar rechts als je heel streng bent. In ieder geval een vlakke doch lichtelijk merkwaardige aankomst. Exact dezelfde aankomst als in 2021, ik hoef geen woord aan te passen en ik kan ook gewoon hetzelfde kaartje als toen gebruiken.
De laatste rit van de tweede week eindigt in Monforte de Lemos, een stad waar we in de Vuelta van 2021 dus voor het laatst zijn geweest. In een etappe die bijna een exacte kopie is van deze rit zouden we kijken naar een fascinerend schouwspel. Vroeg op de dag reed er in de lastige heuvelzone in het begin van de rit een sterke kopgroep weg en die kopgroep leek het uit te mogen gaan maken. In het peloton hadden alleen enkele beter klimmende sprinters de heuvelzone overleefd en dus werd de achtervolging ingezet. Dainese had zich over de Garganta en andere beklimmingen weten te slepen, DSM reed voor hem op kop. De voorsprong van de koplopers bleef daardoor heel lang maar rond een minuut hangen, in de finale van de rit dook men zelfs onder de minuut. Het peloton leek daarom kansrijk om de vlucht alsnog in te halen en voor de sprint te gaan, maar het lukte nooit om het laatste gat te dichten. In de kopgroep was Quinn Simmons dan weer een van de meest actieve renners, hij maakte gebruik van iedere hellende strook om in de aanval te gaan. Al zijn aanvallen mislukten evenwel, hoewel de kopgroep wel steeds verder werd uitgedund. Na de laatste helling, die we nu ook weer gaan zien, reden we uiteindelijk met zeven renners naar de finish. Het peloton zag deze zeven renners in de verte rijden, maar ze kwamen er niet bij. Vooraan zat er een duo van EF, Lawson Craddock zette zichzelf op kop om Magnus Cort in een zetel naar de sprint te brengen. Het plan slaagde, Craddock zorgde ervoor dat de kopgroep uit de greep van het peloton bleef en nadat Quinn Simmons veel te vroeg aan zijn sprint begon stak Cort hem lachend voorbij. Leverde een wereldse stuurklop op van Simmons, altijd een hoogtepunt. Rui Oliveira werd tweede, het peloton eindigde dan weer op 18 seconden. Daar won Dainese de sprint voor Trentin, er waren toch best wat rappe mannen in het peloton te vinden. Een groep van een man of 75, alleen de pure sprinters waren afgehaakt. De rit in 2025 is nog niet iets lastiger, we kunnen voorzichtig concluderen dat het een ingewikkeld verhaal wordt voor de rappe mannen. Voor Cort was het zijn derde ritzege in die Vuelta, hij beleefde de tijd van zijn leven. Een jaar eerder reden we tijdens de Vuelta onderweg van Lugo naar Ourense door Monforte de Lemos heen, terwijl er in 2016 een rit van start ging in deze stad. We gingen toen naar Luintra, waar Simon Yates won. In Monforte de Lemos wonen ongeveer 19.000 mensen. Het is de hoofdstad van de Ribeira Sacra, een wijnstreek waar drie soorten wijn worden geproduceerd: Rode Mencía, witte Albariño en witte Godello. Dan weet u dat. Sacra, want dit schijnt een heilige streek te zijn. Ontzettend veel kloosters en dat soort dingen in deze omgeving. Ook Monforte de Lemos beschikt over een welhaast heilig gebouwtje. Colegio de Nuestra Señora de la Antigua, een van de belangrijkste architectonische schatten van Spanje volgens het roadbook. Meer dan 400 jaar oud, je zou voor minder. Een combinatie van een school en een kerk, gebouwd in Herreriaanse stijl, waar mensjes naar school kunnen gaan en dan een opleiding krijgen van de Piaristen, dat is blijkbaar een of andere stroming van het katholieke geloof dat in Spanje een ding was. Nosa Señora da Antiga, in de volksmond ook wel bekend als de Galisische variant van El Escorial. Daarnaast beschikt Monforte de Lemos ook nog over een kasteel, alsof het allemaal niets kost. Schijnt vroeger wel vrij populair te zijn geweest en is gesticht door een in die tijd bekende kardinaal, Rodrigo de Castro. Wie kent hem niet. De stad ligt aan de Rio Cabre. Voor de liefhebbers is er hier ook nog een oude Romeinse brug, terwijl het roadbook ook nog wat aandacht vraagt voor een aantal musea. Museo de Arte Sacro de las Clarisas, het Museo del Pazo de Tor, het Museo del Ferrocarril de Galicia en het Museo del Vino de la Ribeira Sacra. Genoeg te doen in Monforte de Lemos dus, waar Dioscoro Alonso de belangrijkste wielerexponent schijnt te zijn. Hij was in de jaren '20 van de vorig eeuw prof en won in 1927 Circuito de Getxo, geen geringe prestatie. Bijzonder overigens om de hoofdstad van de Ribeira Sacra te bezoeken en dan niet door de Ribeira Sacra te rijden. Al waren we daar vorig jaar nog te vinden, we kunnen natuurlijk niet aan de gang blijven. Van de Ribeira Sacra probeert men al jaren werelderfgoed te maken, bij de vorige aankomst in Monforte de Lemos was de verwachting dat tegen die tijd het officiële bericht zou komen dat UNESCO er werelderfgoed van zou maken. Dat ging toen niet door, men was ziedend. De Ribeira Sacra is inmiddels opnieuw voorgedragen en nu zal er in 2026 een nieuw oordeel geveld worden, wellicht wordt het alsnog werelderfgoed. Daar hopen ze in Monforte de Lemos heel erg op, dat zou weer een hoop nieuwe toeristen opleveren. Voorlopig moeten die toeristen naar het stadje gelokt worden dankzij de Vuelta.
In startplaats Vegadeo wordt het overdag 23 graden. Er staat enige wind uit het zuidwesten, lichte tegenwind in de eerste kilometers van de rit. Er is enige kans op regen, maar ik heb het vermoeden dat het droog gaat blijven. In Monforte de Lemos ongeveer hetzelfde verhaal, ook daar 23 graden, een minimale kans op regen en een beetje wind uit het zuidwesten. Eigenlijk praktisch de hele dag wind tegen of wind schuin tegen, dat zou ervoor kunnen zorgen dat deze rit alsnog uitdraait op een sprint. Heel hard gaat het niet waaien, maar toch, tegenwind is altijd vervelend. De rit begint om 13:05, na een korte neutralisatie van slechts zeven minuten beginnen we er om 13:12 echt aan. Het jammerlijke van deze rit is dat de spectaculaire openingsfase niet te zien zal zijn. Het leukste deel van deze rit wordt niet uitgezonden, dat is beflikkering van de bovenste plank. Niet eens een integrale uitzending op de zondag, ik ben witheet. We missen én de openingsfase vol klimmetjes én we missen alle mooie natuur, dit is tragisch. Eurosport gaat online om 14:45 live, de eerste livebeelden zullen dan dus pas rond 15:00 verschijnen. Tegen die tijd hebben we al bijna 70 kilometer achter de rug en hebben we Los Oscos al lang en breed achter ons gelaten. Eurosport 1 gaat om 15:15 live, te laat. Sporza en de NOS zijn er vandaag ook bij, maar het is een beetje een verrassing hoe laat ze live gaan. Maakt verder ook niet uit, wij houden ons vast aan het gouden koppel. De aankomst van deze laatste rit van de tweede week wordt verwacht tussen 17:17 en 17:44.
Nouja zeg, missen we gewoon het begin van deze rit. Het leukste deel van de etappe, daar waar duidelijk gaat worden wat voor rit dit gaat worden. Op papier lijkt het een rit voor de vluchters, maar in 2021 zagen we dat het niet veel scheelde of de rit was alsnog naar het peloton gegaan. Deze rit is wel nog een tikje zwaarder, na de Garganta komen er wat extra klimmetjes voorbij, doordat we de passage in Lugo hebben geschrapt is de rit voorbij de heuvelzone een stuk korter en dus is er minder tijd voor het peloton om scheve situaties recht te zetten. Dat zijn dan toch wel redenen om voor een vlucht te opteren, al hangt het natuurlijk alsnog af van de gedragingen in het peloton. Een Lidl-Trek kan de beginfase proberen te controleren, al vermoed ik dat de rest van het peloton een dag voor de rustdag niet te houden gaat zijn. De wat zwaardere sprinters gaan de beginfase hoe dan ook niet overleven, vermoed ik. In 2021 werd iemand als Jakobsen op een hoop gereden, met zijn huidige benen is dat ook het lot dat Philipsen wacht. Nee, ik ga gewoon voor een vlucht. Het beste plan voor Lidl-Trek is om Pedersen in de vlucht te plaatsen met een mannetje of twee erbij, andere ploegen met rappe mannen gaan de boel hier sowieso niet controleren en dus is het voor de vluchters. Alweer. Het peloton is hier absoluut niet kansloos, maar we gaan er toch vanuit dat ze net als in 2021 net tekort zullen komen.
1. Oliveira. Nieuwe dag, nieuwe overwinning voor UAE. Met een nieuwe renner ook nog eens. Het is de beurt aan Ivo, die hier namens zijn tweelingbroer wraak mag nemen. In 2021 werd Rui hier tweede achter Cort, nu mag Ivo eerste worden. Zoals Soler wraak kon nemen op La Farrapona neemt Oliveira nu wraak in Monforte de Lemos. Hij neemt plaats in de kopgroep en daarna klopt hij iedereen gewoon in het sprintje van de vluchtersgroep, heel normaal allemaal. 8/15!
2. Pedersen. Mads Pedersen wint nooit meer een rit. Maar het groen wordt wel steeds groener, ook wat waard. Hij kan ervoor kiezen zijn ploeg te laten controleren, maar ik denk dat we hem met zijn domme hoofd meteen op kop gaan zien beuken vanuit het vertrek. Behalve dan dat we het niet zien, maar denkbeeldig wel. Hopelijk voor Mads gaat er ook een ploeggenoot mee in de aanval, anders gaat het hem nooit lukken om de boel te controleren. Als die controle er toch komt verliest hij uiteindelijk de sprint, want dat past perfect bij zijn Vuelta.
3. Aular. Een rappe man die redelijk over een berg komt, meer heb je tijdens deze rit niet nodig. Ook iemand die nooit wint, maar een mooie ereplaats behoort altijd tot de mogelijkheden.
4. Silva. Ik heb nog veel te weinig renners van Caja Rural genoemd deze Vuelta, daarom fiets ik nu de kampioen van Uruguay er maar eens in. Ook iemand die goed over een heuvel komt en over een sterk eindschot beschikt, als hij vandaag niet in de kopgroep zit is hij een oelewapper. Lekker in de kopgroep plaatsnemen onderweg naar de Angliru, zinloos, nu moet je op de afspraak zijn.
5. De la Calle. En nog een renner van Burgos, om het af te maken. De Asturische trots, de Asturische start gaat hem motiveren om vooraan plaats te nemen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 07-09-2025 13:04:01 ]
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Wat ik zo typisch vind aan Mads Pedersen. Zo'n 25 kilometer voor de finish zit hij nog bij de kopgroep, maar finisht daarna uiteindelijk vaak (is meer dan een keer in deze Vuelta) bij de allerlaatsten. Een MvdP zakt in zo'n situatie ook vaak weg, maar komt dan vaak in de middenmoot op zo'n 20 minuten achterstand binnen.
Je zou voor de aardigheid eens een camera op de helm van Pedersen moeten zetten in de laatste 25 kilometer.
Maakt hij met iedereen in het peloton dan een klein praatje, en gaat hij daarna weer verder uitzakken?
Als TV-kijker zie je dan wel iedereen van het peloton eens in beeld.
Je zou voor de aardigheid eens een camera op de helm van Pedersen moeten zetten in de laatste 25 kilometer.
Maakt hij met iedereen in het peloton dan een klein praatje, en gaat hij daarna weer verder uitzakken?
Als TV-kijker zie je dan wel iedereen van het peloton eens in beeld.
Niet eens vanaf het begin uitzenden met zo'n rit? 
Ach ja, ik verbaas me ook nergens meer over bij de Vuelta. 
Ach ja, ik verbaas me ook nergens meer over bij de Vuelta.
Waar het "speciale" juist het begin is.quote:Op zondag 7 september 2025 11:33 schreef superniger het volgende:
Raar.
Op zondag maar een halve etappe uitzenden.
We geven @baggerbaas @Bruce117 @Frozen-assassin @GotenSSJ @H.Vviv @johannes_vermeer @knijn1985 @marsan @wimderon nog een uur om iets van de prono te maken
Otruba alleen op kop met Leemreize in de chasse en het peloton vindt het wel best. Dit wordt een sprint.
Daar hoefde je niet voor te dobbelen neequote:Op zondag 7 september 2025 13:28 schreef Immerdebestebob het volgende:
[..]
Kenners zagen dit aankomen.
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Wel teleurstellend dat Ivo en Grossschartner nu niet mogen.quote:Op zondag 7 september 2025 13:19 schreef wimderon het volgende:
Groep van 10 met Mes, Aular en, jawel, Vine weg nu.
Vine is doodsbenauwd voor de bollen. Is zelfs al weggereden uit dat groepje.quote:
[..]
Wel teleurstellend dat Ivo en Grossschartner nu niet mogen.
In 14 out of 17 races where Vine Jay (UAE Team Emirates - XRG) was in the break, the break made it to the finish.quote:
[..]
Vine is doodsbenauwd voor de bollen. Is zelfs al weggereden uit dat groepje.
Dit is gespeeld.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Pedersen heeft Amanuel tot zijn beschikking, dit is gespeeld.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Jody en Ciccone ook mee, geestig.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Oliveira, zoals voorspeld.quote:
Van wie gaat Pedersen de sprint verliezen? Planckaert, Marit, Stewart, Turner of Aular?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Zou Alpecin wel gaan rijden in het peloton nu Planckaert meezit (mocht Philipsen überhaupt nog in het peloton zitten)?
Maar ze gaan met dit parcours toch niet 3 man de hele groep laten controleren voor Mes? Dit wordt nooit een sprint, hoogstens van een klein groepje. Med zal die zege echt zelf moeten gaan halen.quote:
Trek zit inmiddels met 4 man in de groep Pedersen. Dit is inderdaad gespeeld.
Waarom zou je op PCS kijken terwijl je ook op het racecenter kijken van LaVuelta.quote:
Vermoeden van fake info van Steef.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
quote:
Wij feliciteren de kopgroep.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Verona ook nog in de achtervolging, heel Lidl-Trek vooraan dadelijk.
Erg veel zin om te zien hoe Pedersen dit niet gaat winnen.
Erg veel zin om te zien hoe Pedersen dit niet gaat winnen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Die
Doe dat maar niet Alpecinquote:
Alpecin lijkt kansen voor Philipsen te zien.
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
De door onze voorbeschouwer voorspelde winnaar Ivo Oliveira zit ook daadwerkelijk in de kopgroep...het zal toch niet hè
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ach, Doug.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Er waren wat renners kwijt. Waarschijnlijk zit ie er nog net als Vervaeke. Gok ik.quote:
Wacht even, zat Romo er ook niet bij? Ik zie nu alleen nog Aular bij Movistar op PCS.
Volgens racecenter van de Vuelta zitten Vervaeke en Romo gewoon in de kopgroep.quote:
[..]
Er waren wat renners kwijt. Waarschijnlijk zit ie er nog net als Vervaeke. Gok ik.
Volgens mij is PCS gewoon aan het kloten met die racesituatie om in hun ogen kopieerders te exposen, maar vergeet Steef daarmee dat zijn eigen site in rap tempo onbetrouwbaar aan het worden is.quote:
[..]
Er waren wat renners kwijt. Waarschijnlijk zit ie er nog net als Vervaeke. Gok ik.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
quote:
De door onze voorbeschouwer voorspelde winnaar Ivo Oliveira zit ook daadwerkelijk in de kopgroep...het zal toch niet hè
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Die mogen van mij in de chasse patat blijven.quote:
Thierry, Glivar, Coquard, Philipsen, Hoole, Aniolkowski en Riesebeek op 2 minuten.
Ze geven nu Vergalito in de tegenaanval haha.quote:
[..]
Volgens mij is PCS gewoon aan het kloten met die racesituatie om in hun ogen kopieerders te exposen, maar vergeet Steef daarmee dat zijn eigen site in rap tempo onbetrouwbaar aan het worden is.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
We gaan live zodra de koers in een plooi ligt.quote:
Dit missen we dus allemaal he
Dat had je met het profiel van deze rit ook natuurlijk absoluut niet kunnen zien aankomen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
De leegheid.quote:
Dit missen we dus allemaal he
Put these foolish ambitions to rest.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
+3’30’’ - Daan Hoole (Lidl-Trek), Jasper Philipsen, Gal Glivar (Alpecin-Deceuninck), Pierre Thierry (Arkéa-B&B Hotels), Stanislaw Aniolkowski, Byran Coquard (Cofidis)
+4’30’’ - Oscar Riesebeek (Alpecin-Deceuninck), Dries De Potter (Intermarché-Wanty)
+6’30’’ - Peloton
(lol)
+4’30’’ - Oscar Riesebeek (Alpecin-Deceuninck), Dries De Potter (Intermarché-Wanty)
+6’30’’ - Peloton
(lol)
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ik zag het wel aankomen en toch ben ik teleurgesteldquote:
[..]
We gaan live zodra de koers in een plooi ligt.
Dat had je met het profiel van deze rit ook natuurlijk absoluut niet kunnen zien aankomen.
Vooral treurig dat Herrada en Samitier echt niks kunnen betekenen.quote:
Wat een ontzettend meelijkwekkende counteraanval. Zit je dan met twee sprinters van Cofidis.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
De groep Philipsen inmiddels op zes minuten, die laten lopen. Zo voorkomen ze netjes dat hun chasse patate zichtbaar is op tv.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ik denk dat de winnaar vooraan zit
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Bedankt voor het benoemen van F1. Ik ga nu met een grote glimlach naar een saaie etappe richting finish kijken.quote:
Dit missen we dus allemaal he
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ook wel benieuwd hoe local hero Carlos Canal het karretje van Aular in de poep gaat rijden.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Hij zit daar toch gewoon nog?quote:
Heeft Planckaert zich moeten lossen om patat te bakken voor Philipsen?
Op zich goed gezien van het duo. Je weet dat het in zo'n grote groep toch kijken naar elkaar wordt.
Lidl-Trek, Groupama en Movistar zullen echt de handen ineen moeten slaan om ze nog terug te pakken.
Lidl-Trek, Groupama en Movistar zullen echt de handen ineen moeten slaan om ze nog terug te pakken.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Lidl-Trek zit er met vijf, als ze dit weggeven mogen ze zichzelf opdoeken.quote:
Op zich goed gezien van het duo. Je weet dat het in zo'n grote groep toch kijken naar elkaar wordt.
Lidl-Trek, Groupama en Movistar zullen echt de handen ineen moeten slaan om ze nog terug te pakken.
Maar goed, ze hebben natuurlijk al vaker niet al te snugger gereden deze Vuelta.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Eurosport 1 gaat om 15:15 live, te laat. Sporza en de NOS zijn er vandaag ook bij, maar het is een beetje een verrassing hoe laat ze live gaan.
Ik voel mij bedrogen.
Ik voel mij bedrogen.
Behoorlijke voorsprong dit voor Vine/Vervaeke. Al komt natuurlijk een grote vlakte waar LIDL dan toch echt moet doortrekken
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Stel je voor dat Lowie Vervaeke een rit wint. Sander Armee revisited.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ik sta hier volledig achter. Tevens verwacht ik allerlei gebaartjes inclusief het kussen van zijn arm en uitsteken van de handen richting de hemel.quote:
Stel je voor dat Lowie Vervaeke een rit wint. Sander Armee revisited.
[ afbeelding ]
G2 tactics al op meer dan 100 kilometer van de finish dit keer? Leuk.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
De Vuelta van Tomas Marczynski en Sander Armee. Dat was me een partijtje lachen zeg.quote:
Stel je voor dat Lowie Vervaeke een rit wint. Sander Armee revisited.
[ afbeelding ]
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Wel typerend voor de Vuelta van Lidl dat ze ook deze situatie weer zo makkelijk weten te verprutsen. Dan wint Mads het groen zonder ritzege (slotweek toch wat minder kans)
Toch nog lang niet gespeeld?quote:
Wel typerend voor de Vuelta van Lidl dat ze ook deze situatie weer zo makkelijk weten te verprutsen. Dan wint Mads het groen zonder ritzege (slotweek toch wat minder kans)
Eurosport gaat voor paupers eindelijk live. Halve documentaire over Spaanse ritzegen inclusief interviews zonder vertaling 
Kan nog goed komen inderdaad, maar dit had je als ploeg veel beter moeten spelenquote:
[..]
Toch nog lang niet gespeeld?
Prima toch als je het tijdig dichtrijdt. Dat je niet achter Vine aanging voor bergpunten terwijl je speelt op Pedersen snap ik.quote:
[..]
Kan nog goed komen inderdaad, maar dit had je als ploeg veel beter moeten spelen
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
CAIDA
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
|
|
