De dag waar ik al jaren over droom is dan eindelijk daar, het eerste WK op Afrikaanse bodem gaat eindelijk van start! Al een aantal jaar weten we dat we naar Rwanda gaan, en we kijken daar ook al een aantal jaar enorm naar uit. Eindelijk een WK in Afrika, dat werd tijd. In Rwanda dan ook nog eens, een land dat wielergek is. De Tour du Rwanda laat jaarlijks zien hoe de koers hier leeft, daarom was iedereen het er wel over eens dat het een goed idee was om naar Rwanda te gaan. Tot een door Rwanda gesteunde rebellengroep ineens grote delen van Oost-Congo begon te veroveren, daarna sloeg de stemming een beetje om. Begin dit jaar kwam Rwanda ineens onder vuur te liggen, ineens kwam er een massale campagne op gang om ons dit mooie WK af te nemen. Niet alleen vanwege de situatie in het oosten van Congo, er kwam ook gedonder over de hoge prijzen die de Rwandese hotels vroegen, een deel van het peloton vond het niet leuk dat men allerlei vaccinaties moest laten zetten, het zou allemaal niet veilig zijn en noem het maar op, er kwamen een hoop drogredenen voorbij, soms tot op het schaamteloze af. Oh nee, het is duur, nou, weten Europese landen ook een keer hoe het voor andere landen is. De campagne is gelukkig uiteindelijk niet geslaagd, we gaan gewoon van start in Rwanda en dat is goed nieuws. Afrika verdient een WK, maar probeer maar eens een land te vinden dat wel door de Europese keuring komt. Eritrea is nóg meer wielerminded, maarja, daar kunnen we natuurlijk al helemaal geen WK organiseren. Uiteindelijk was Marokko de enige concurrent van Rwanda, dit waren de enige twee landen met interesse om een Afrikaans WK te organiseren, en Marokko zit natuurlijk met de Westelijke Sahara, dus dat was ook geen succes geworden. Nee, we doen het maar gewoon braaf in Rwanda. Een land waar ik jullie nog wel het een en ander over wil vertellen, maar mijn geschiedenisles is nog niet af. Het was toch wat kort dag na de Vuelta, de gebruikelijke decompressie na een grote ronde zorgde ervoor dat er wat zand in de motor terechtkwam. Alsnog, in aanloop naar de wegritten kom ik met een korte geschiedenis van dit land. We kunnen het niet over huidige situatie in Rwanda hebben zonder het verleden te begrijpen. We moeten even door de pre-koloniale tijd heen, we moeten begrijpen wat er tijdens de koloniale tijd is gebeurd, het is van belang om te beseffen wat er in de periode na de onafhankelijkheid is gebeurd en we moeten enige context zien te vergaren rond die ene vreselijke gebeurtenis waar Rwanda toch vooral om bekend is geworden, de genocide van 1994. Om het heden te kunnen begrijpen moeten we ons ook vooral verdiepen in de nasleep van de genocide, hoe de situatie in de regio dankzij de gebeurtenissen in 1994 nog steeds instabiel is. En we moeten natuurlijk ook ons eigen aandeel in het verhaal meenemen, alleen met het vingertje wijzen zonder ooit in een spiegel te kijken heeft geen zin. Er is veel kritiek op Rwanda en op de leider, Paul Kagame, voor een deel is die kritiek terecht. Ja, het is een land met een autoritaire leider, een land met weinig tot geen persvrijheid, een land zonder eerlijke verkiezingen, een land waar je liever geen oppositieleider bent, een land dat betrokken is bij conflicten in andere landen en ga zo maar door, maar we leveren deze kritiek wel altijd zonder enige context. Een deel van die context ga ik later nog proberen te leveren, nu begin ik eerst met een voorbeschouwing op de tijdrit. We laten alle kritiek even voor wat het is en we gaan eens goed zitten voor het mooiste WK ooit. Dit wordt genieten. Een miljoen mensen langs de kant, mensen die we dit WK van harte moeten gunnen. Ze gaan niet meerennen, ze gaan niet zwaaien met vlaggen, ze gaan massaal met z'n allen genieten van het feit dat een aantal van de grootste renners van de planeet naar hun landje komen. Een droom komt uit, in plaats van een zielloos WK in een land dat het toch niet boeit maken we nu een hoop mensen blij. Dit is niet zomaar een stukje sportswashing, dit is een ontzettend belangrijk evenement voor Rwanda en Afrika als geheel. We gaan geschiedenis schrijven.
![MAP-ITT.jpg?format=webp&quality=71&width=1720]()
![G1Un9WGXoAAIui7?format=jpg&name=large]()
Uiteraard wordt het WK wielrennen verreden in Kigali, de hoofdstad van Rwanda. Met bijna twee miljoen inwoners is het ook meteen de grootste stad van het land, met afstand zelfs. Dit was niet altijd het geval, heel lang was Kigali een klein stadje in het midden van het land, een eeuw geleden was hier niets te beleven. Pas in 1962 werd Kigali uitgeroepen tot hoofdstad en sindsdien is de stad het economische, culturele en bestuurlijke centrum van het land geworden. Kigali strekt zich uit over meerdere heuvelruggen en valleien. Het ligt in de gelijknamige provincie, die in januari 2006 werd uitgebreid als onderdeel van de reorganisatie van de provinciegrenzen. De stadsgrenzen van Kigali bestrijken de hele provincie. De stad Kigali werd in 1907 gesticht door de Duitse ontdekkingsreiziger Richard Kandt. Rwanda en het naburige Burundi waren tijdens de Conferentie van Berlijn in 1884 aan Duitsland toegewezen en Duitsland vestigde zich in 1897 in het land met de vorming van een alliantie met de Mwami (koning) van Rwanda. Kandt arriveerde in 1899 toen hij het Kivumeer ging verkennen op zoek naar de bron van de Nijl. Het geinige is dat men heden ten dage eigenlijk nog steeds op zoek is naar de bron van de Nijl, dat schijnt nogal een opdracht te zijn. Ergens midden in het dichte oerwoud van Rwanda zou de Nijl moeten ontspringen, maar de precieze vertakking die de oorsprong volgt is amper te vinden. Toen Duitsland in 1907 besloot het bestuur van Rwanda te scheiden van dat van Burundi, werd Kandt aangesteld als de eerste koloniale beheerder. Hij koos ervoor om zijn hoofdkantoor in Kigali te vestigen vanwege de centrale ligging in het land, en ook omdat het gebied een goed uitzicht en veiligheid bood. Kandt bouwde een huis in Nyarugenge, het eerste huis in Europese stijl in de stad, dat nog steeds in gebruik is als het Kandt House Museum of Natural History. Ondanks een Duitse verordening geschreven in 1905, dat "niet-inheemse inwoners" verbood om Rwanda binnen te komen, begon Kandt de toelating van Indiase handelaren in 1908, waardoor commerciële activiteit in 1908 in Rwanda kon beginnen. De eerste bedrijven werden dat jaar in Kigali opgericht door Griekse en Indiase kooplieden, met hulp van Baganda en Swahili-mensen. Spullen die werden verhandeld waren vooral stoffen en kralen. De commerciële activiteit was echter beperkt en er waren slechts ongeveer 30 bedrijven in de stad in 1914. Kandt opende ook door de overheid gerunde scholen in Kigali, waar Tutsi-studenten werden opgeleid. Zo klinkt het bijna alsof die Duitsers sympathiek waren, dat viel in de praktijk wel mee. Maar goed, na de Eerste Wereldoorlog moesten de Duitsers hun kolonies afstaan en toen kwamen de Belgen hier, het werd er niet beter van. Kigali bleef een kleine stad van een man of 6000 tot de onafhankelijkheid in 1962, wegens de centrale ligging werd het toen de hoofdstad en nadien begon de stad te groeien. Die groei liep wel enige vertraging op toen in 1994 de vreselijke genocide plaatsvond, maar op de volledige Rwandese geschiedenis moeten jullie nog even wachten. Na de genocide kwam in ieder geval Kagame aan de macht en hij besloot Kigali aan te houden als hoofdstad, terwijl veel Rwandezen die gevlucht waren besloten terug te keren naar de stad. Na de genocide was het een spookstad, op straat kwam je meer lijken tegen dan levende mensen, maar een paar jaar later was de stad weer aan het bloeien en aan het groeien. En dat stopt voorlopig niet, van bijna twee miljoen inwoners gaan we in 2040 naar vier miljoen inwoners, is de verwachting. Kigali ligt in het midden van Rwanda. De stadsgrenzen vallen samen met de gelijknamige provincie Kigali, een van de vijf provincies van Rwanda. De stad grenst aan de provincies Northern, Southern en Eastern. De provincie is verdeeld in drie districten: Nyarugenge in het zuidwesten, Gasabo in het noorden en Kicukiro in het zuidoosten. Deze drie districten zijn verder onderverdeeld in 35 sectoren. Dat systeem van sectoren is wel intrigerend, best een strak systeem. Kigali ligt op heuvelachtig terrein en is gebouwd op meerdere heuvelruggen en valleien. De stad ligt tussen Mount Kigali (gaan we volgende week zondag zien) en Mount Jali, beiden meer dan 1800 meter hoog, en de laagste valleien in de stad liggen ongeveer op 1300 meter hoogte. De rivier Nyabarongo, onderdeel van de bovenloop van de Nijl, vormt de westelijke en zuidelijke grens van de stad, maar ligt wel buiten de bebouwde kom. De grootste rivier die door de stad loopt is de Nyabugogo, die vanuit het Muhazimeer naar het zuidwesten stroomt om vervolgens uit te monden in de Nyabarongo. Het stroomgebied van de Nyabugogo bevat het grondgebied van de stad. Door de valleien van de stad lopen nog meerdere kleine riviertjes. Aan deze riviertjes grenst vaak drasland, dat voor een groot deel van het waterreservoir van de stad zorgt. De stad kent een tropisch savanneklimaat, daar mogen de renners mee zien te dealen. Het stadscentrum van Kigali (ook wel bekend als 'mu mujyi' in het Kinyarwanda, de lokale taal) ligt op de heuvel Nyarugenge. Dit is tevens het oudste deel van de stad, waar Richard Kandt zijn huis vestigde. Het centrum bevat een zakendistrict, dat zich de laatste jaren snel ontwikkelt. Een aantal van Rwanda's hoogste gebouwen staan hier, zoals de Kigali City Tower en het Makuza Peace Plaza. Ook hebben de meeste banken in Rwanda hier hun hoofdkantoor, en is er een aantal vooraanstaande hotels gevestigd. Vanuit Nyarugenge breidde de stad zich in de jaren 20 uit naar het zuiden, waar de wijk Nyamirambo ontstond. Nyamirambo staat ook bekend als de 'Muslim Quarter', door het grote aantal moslims wat er woont. De Groene Moskee werd hier gebouwd in de jaren 30 en is de oudste moskee van Rwanda. Nyamirambo wordt vaak gezien als de 'coolste' wijk van de stad, door de multiculturele sfeer en het bruisende nachtleven. Ten westen van het centrum ligt de wijk Nyabugogo. Deze wijk ligt aan de gelijknamige Nyabugogorivier, en ligt op het laagste punt van de stad. Het centrale busstation van de stad ligt hier, voor zowel nationaal als internationaal vervoer. In de laatste jaren ontwikkelt dit gebied zich als de gateway naar de rest van Rwanda. Het overgrote deel van de stad ligt ten oosten van het centrum. Een aantal belangrijke wijken zijn: Kacyiru, de wijk waar de meeste overheidsinstanties geconcentreerd zijn; Gisozi, waar het Kigali Genocide Memorial gebouwd is; Kimihurura, waar het Kigali Convention Centre staat; en Remera, de sport hub van de stad, waar het Amahorostadion en de Kigali Arena te vinden zijn. Een aantal van die wijken en gebouwen gaan we zien, bijna alle highlights van Kigali komen de komende week wel voorbij. In de laatste jaren is de stad snel gegroeid, en dit heeft geleid tot nieuwe wijken, zoals Kagugu, Kinyinya, Gahanga en Masaka. En in die snelgroeiende stad waar aan de lopende band wordt gebouwd gaat nu het eerste Afrikaanse WK van start, ondanks krampachtige pogingen om ons al dat moois af te pakken.
![Kigali-10.jpg]()
![Gfd8KmFWsAA_Bfh.jpg:large]()
Als het over tijdritten gaat zijn we de laatste jaren steeds vaker getuige van allerhande gimmicks. Men lijkt steeds op zoek te zijn naar vreemdere startplaatsen, en die trend heeft zelfs Rwanda bereikt. Uniek is de startplek ditmaal niet, want in de Ronde van het Baskenland van dit jaar gingen we al van start in een sporthal, maar in Rwanda doen we dat dunnetjes over. De start van alle tijdritten op dit WK vindt plaats
in de BK Arena. Niet voor of naast de BK Arena, nee, midden in de sporthal. De BK Arena (voorheen bekend als de Kigali Arena) is een multifunctionele indoorarena in Kigali die voornamelijk wordt gebruikt voor basketbal- en volleybalwedstrijden. De arena, gebouwd en voltooid in 2019, organiseert naast sportevenementen ook concerten. De bouw van de Kigali Arena, een gezamenlijk project van de Rwandese overheid via de Rwanda Housing Authority (RHA) en het Turkse bedrijf Summa, begon in januari 2019. De bouw vorderde in een snel tempo, met ongeveer 1.000 tot 2.000 mensen die aan het project werkten, zowel in dag- als nachtdiensten. Medio juni 2019 was de indoor arena voor minstens 70 procent voltooid en werd in juli 2019 opgeleverd. Rwandese efficiëntie! Het is de grootste indoorarena van Oost-Afrika, de overdekte arena biedt plaats aan 10.000 mensen. Basketbal, volleybal, handbal, tennis, concerten, conferenties, je kunt het zo gek niet bedenken of de BK Arena is er geschikt voor. De arena wordt regelmatig gebruikt voor wedstrijden in de Rwanda Basketball League (RBL), maar ook wedstrijden van de Basketball Africa League (BAL) komen hier voorbij. Op 16 maart 2023 werd in de arena het 73e FIFA-congres gehouden, David Lappartient is niet de enige voorzitter van een sportbond die groot fan is van Paul Kagame. Uiteraard is Gianni Infantino hier ook al gepasseerd, je kunt op het internet geweldige foto's vinden van Infantino en Kagame die samen een potje aan het voetballen zijn. Maar goed, uiteindelijk is de startplaats gewoon een vrij moderne multifunctionele sporthal en daar hoeven we dan verder weinig over te melden. Het was dus ooit de Kigali Arena, maar sinds 2022 is het de BK Arena geworden en dat heeft dan weer te maken met een overeenkomst met een Rwandese bank, die toevallig BK heet. Bank of Kigali, de grootste bank van Rwanda, dat u het even weet. De sporthal ligt vlakbij het Amahoro Stadium, een plek waar je een langer verhaal over zou kunnen schrijven. Dat stadion is met een capaciteit van 45.000 mensen een stuk groter, het is vooral een voetbalstadion waar de nationale ploeg van Rwanda haar wedstrijden afwerkt. Tijdens het jaar voorafgaand aan de genocide vormde het stadion de thuisbasis van de meest nutteloze VN-missie in de geschiedenis van de mensheid, maar daarover later meer. Romeo Dallaire en zijn mannen vonden in het stadion hun hoofdkantoor, toen een klein jaar later de genocide daadwerkelijk begon werd het een toevluchtsoord voor vele Tutsi's. Zij vonden hier enige bescherming, al was je tijdens de genocide nergens helemaal veilig. Amahoro is het Rwandese woord voor vrede, daar was in die tijden helaas weinig sprake van. En nu nog steeds niet, al kan ik jullie sowieso garanderen dat dit WK bijzonder vreedzaam gaat verlopen. Laat dat maar aan Kagame over.
![bkarena-copy-min.jpg]()
![G1OjO10WQAAgOtg?format=jpg&name=large]()
![G1OjO13XsAALYkg.jpg:large]()
In de Tour du Rwanda van dit jaar en die van vorig jaar ging er ook een rit van start bij de BK Arena, het is een geliefde plek voor de koers. In de Tour du Rwanda van dit jaar reden de renners tijdens een enorm korte proloog van 3,4 kilometer van de BK Arena naar het Amahoro Stadium, tijdens die proloog reden ze over dezelfde wegen als die tijdens het begin van deze tijdrit zullen volgen. We hebben in de formidabele Ronde van Rwanda uitgebreid geoefend, de echte wielerliefhebbers weten daarom al lang van de hoed en de rand als het om dit WK gaat. Goed, de renners gaan dus van start in de BK Arena en na het vertrek van het startpodium verlaten ze de sporthal, ze rijden rechtdoor naar buiten. Eenmaal buiten komen ze uit op een parkeerplaats, hier rijden ze met een lange bocht naar links om een gebouwtje heen om uiteindelijk bij het verlaten van de parkeerplaats rechtsaf te slaan. Het meest technische deel van de tijdrit volgt eigenlijk meteen bij de start, het verlaten van de sporthal en de parkeerplaats levert meer stuurwerk op dan we de rest van de tijdrit bij elkaar opgeteld zullen tegenkomen. Eenmaal rechtsaf geslagen voorbij de parkeerplaats komen we op de eerste brede weg terecht, tot aan de finish zullen de renners alleen maar over brede wegen gaan rijden. Een dikke kilometer rijden ze vooral rechtdoor over dezelfde weg, waarbij ze al snel langs het National Heroes Mausoleum passeren. De toon is gezet. De eerste paar kilometer gaan de renners over glooiende wegen rijden, direct na de start is dat ook al te zien. Het gaat meteen wat op en af, vlakke meters ga je in Rwanda en vooral in Kigali niet vinden. Hadden ze dat parcours niet wat makkelijker kunnen maken? Nou, nee, niet echt. In de eerste kilometer rijden we ook meteen langs een parkje en langs de medische faculteit van de universiteit van Kigali af, terwijl de gekleurde stoepranden hier ook meteen in het oog springen. Na een dikke kilometer slaan de coureurs na een lopende bocht naar rechts wat scherper linksaf, al zijn alle bochten hier enorm breed. Van dat bochtenwerk gaan ze heel weinig last hebben, je kunt er haast zonder te remmen doorheen. Direct na de bocht zien we zo'n typische Rwandese flat staan, zo'n flat die we vooral kennen van de Tour du Rwanda, vol met mensen, tot op het dak aan toe. Op wat flauwe bochten na rijden de renners nu twee kilometer zo goed als rechtdoor, we bevinden ons hier in een bedrijvig wijkje. Het stikt hier van de bedrijven, in Kigali is alles te vinden. Veel flats ook, het volk kan zich meteen tonen. Aan het eind van deze weg, een licht glooiende, komen de renners uit bij een rotonde. Hier slaan ze linksaf, een bocht die ook weinig voorstelt. Nadien rijden ze een paar meter rechtdoor langs een mooie weg met een middenberm vol palmbomen, om redelijk vlug rechtsaf te slaan. Dit is een wat serieuzere bocht, voorlopig de laatste. Na deze bocht naar rechts gaan de renners een kilometer of 13 dezelfde weg volgen, het wordt een beetje een gek WK. Qua hoogtemeters wordt dit zo ongeveer het zwaarste WK tijdrijden ooit, qua vereiste stuurmanskunst is dit dan weer zo'n beetje het simpelste WK ooit. In principe rijden de renners nu een kilometer of drie over een enorm brede en glooiende weg, vooral nog door een heel bedrijvig deel van Kigali. Veel winkels hier, zelfs een heuse mall. De Silverback Mall, Rwanda is natuurlijk ook het land van de berggorilla's, al zitten ze helemaal in het noorden van het land, ver weg van de hoofdstad. Enfin, bij de Silverback Mall ligt een rotonde, daar kunnen de renners alleen zo goed als rechtdoor zonder te sturen. De renners zijn op dit moment overigens aan het spookrijden, we hebben gekozen voor de linkerkant van de weg. We blijven heel lang op deze weg, draaien om en rijden dan in tegengestelde richting weer terug, heel wat kilometers lang zullen de renners alle verkeersregels aan hun laars lappen. Dat zou normaal hard afgestraft worden, maar nu komen we er gewoon mee weg. Na een paar glooiende kilometers waarin het vooral rechtdoor ging op een manier die nog wel te doen was, komen we nu langzaam wat meer uit de buurt van het centrum van de stad en na een kilometer of acht van deze tijdrit gehad te hebben begint de weg hier op een structurelere manier omhoog te lopen. We gaan klimmen richting het eerste tussenpunt van deze tijdrit, een tussenpunt dat na 10,6 kilometer zal volgen. We rijden over een brede en prachtige weg omhoog naar de Côte de Nyanza, een klim van 2,5 kilometer aan 5,8%. De eerste van meerdere beklimmingen tijdens deze tijdrit, het gaat ook meteen serieus omhoog. Door de brede weg zie je het amper, maar vooral in het begin gaat het een paar keer zo tussen de zeven à acht procent omhoog. Dat is het wel echt met deze perfecte wegen, op het oog is niet te zien dat het hier zo lastig is. Tijdens deze klim zien we in de verte wel voor het eerst waarom men dit het land van de duizend heuvels noemt, zodra de wat hogere bebouwing uit beeld verdwijnt zien we in de achtergrond ineens allemaal groene heuvels liggen, vaak wel volgebouwd met huisjes. Vlak voor de renners de top van de Côte de Nyanza bereiken komen ze het eerste tussenpunt tegen, na 10,6 kilometer weten we al best wel veel, waarschijnlijk. Slechte benen worden hier direct afgestraft, er is weinig gelegenheid om er even lekker in te komen. Een meter of 200 na het eerste tussenpunt komen we boven op de top van de klim.
![Cote-de-Nyanza.png?format=webp&quality=71&width=1720]()
![52406199130_2b39b49114_b.jpg]()
![AL18g_Ti1yTMSt8LipjABiK4EN5qK5X4gAaRulDgUSINONKKzeDxljAWCgwdiTr_-qL7QW_irGz71dEG=s1200]()
![51099515015_a4cdf3340b_b.jpg]()
Er is een strategische plek uitgekozen voor het eerste tussenpunt, op de top van de klim vinden we het Nyanza Genocide Memorial. We bevinden ons in de wijk Kicukiro en in deze wijk zijn er tijdens de genocide ook vreselijke dingen gebeurd, zoals in heel Rwanda. In de buurt van de plek waar we nu deze herdenkingsplaats vinden bevond zich een school, een school waar menig Tutsi hoopte veilig te zijn. Waren ze niet, uiteraard. Ze werden eerst nog beschermd door de VN-troepen, maar toen die troepen uiteindelijk vooral aan zichzelf dachten was men hier een vogel voor de kat. De Belgjes moesten hier onder meer de boel beschermen, maar de Belgjes gingen heel snel naar huis toen een deel van de Belgische delegatie van de vredesmacht op een brute wijze voor de Hutu's werd vermoord. De Hutu's deden dat omdat ze wisten dat de Belgen dan naar huis zouden gaan en voila, ze hadden gelijk. De Belgen gingen naar huis en een al tandeloze vredesmacht werd nog veel tandelozer, van een macht was amper sprake. En dus kregen de Hutu's vrij spel, maakten ze onder meer op deze plek mooi gebruik van. Een tuin, in de vorm van een openluchttheater, maakt onderdeel uit van dit Genocide Memorial. The Garden of Memory, opdat men niet vergeet. Niet te diep graven hier, er schijnen onder de grond liefst vier massagraven te vinden te zijn. Paar duizend lijken in de grond, de gruwelijkheden die zich hier hebben afgespeeld gaan het menselijk verstand te boven. Maar, uhm, ja, we waren hier om te fietsen. Voorbij de top van de Côte de Nyanza beginnen de renners aan een afdaling van vier kilometer, de makkelijkste afdaling ooit. De renners rijden in feite zes kilometer zo goed als rechtdoor over een waanzinnig brede weg. Heel steil loopt het niet omlaag, maar alsnog, hier gaan schrikbarende snelheden gehaald worden. De renners hebben zelf al aangegeven dat ze tijdens de verkenning snelheden tot 85 kilometer per uur hebben gehaald, je kunt je prima voorstellen dat dit inderdaad zo is. Perfect asfalt, een rechte weg, een brede weg, tja, dan gaat het hard. We verlaten steeds meer de stad Kigali, via wat buitenwijken duiken we steeds meer de natuur in. De bebouwing neemt steeds meer af, de bebouwing die we zien wordt ook steeds armoediger. In de verte hebben we weer zicht op wat mooi volgebouwde heuvels, langs de kant van de weg zien we steeds meer groen. Het blijft allemaal keurig aangeharkt, in Rwanda houden ze de boel goed bij. Geen troep op de weg, geen slecht asfalt, geen verrassingen. Alhoewel, aan het eind van de afdaling zit wel nog even een lelijke adder onder het gras. De renners zijn hier aan 85 per uur rechtdoor naar beneden aan het duiken, totdat ze ineens in dalende lijn een bocht van 180 graden zullen moeten gaan maken. Dat wordt dus van 85 naar 0, altijd een uitdaging. Na deze bocht van 180 graden rijden we over dezelfde weg terug, dat wil zeggen dat er na die bocht meteen geklommen moet worden. Het ging vier kilometer omlaag, dan gaat het nu dus ook zes kilometer omhoog. Je begint vanuit stilstand aan deze tweede klim van de tijdrit, dat maakt het ook niet makkelijker. De komende vier kilometer gaat het aan 3% omhoog, dat is dan weer de meevaller. Van alle klimmetjes is dit de minst lastige, het gaat vooral een tijd vals plat omhoog. Heel hard gaat het niet waaien, maar hier heeft men waarschijnlijk de wind in de rug, dat helpt ook. In totaal spreken we over 6,6 kilometer aan 3,5%, met een eerste deel dat iets lastiger is en een laatste deel dat ook nog wel de moeite is. Het gaat een kilometer of twee aan 5% omhoog, daarna is het een kilometer of drie vals plat en dan gaat het richting het Genocide Memorial nog eens anderhalve kilometer wat serieuzer omhoog. Al spookrijdend fietsen we het centrum van Kigali weer tegemoet, we laten de natuur aan de buitenrand van de stad weer achter ons en betreden de bewoonde wereld. De weg omhoog is nog breder dan de weg omlaag, een deel van de tijd rijden de renners over een driebaansweg. Er zit redelijk wat tijd tussen de coureurs, maar het loopt hier soms dusdanig lang rechtdoor dat je al snel een richtpunt in beeld zult krijgen. In de wijk Gahanga passeren we wat winkeltjes en bedrijven, terwijl toch ook opvalt dat de weg continu is voorzien van een brede stoep. Ze hebben de infrastructuur hier beter voor elkaar dan in mening westers land, aan de hoeveelheid tankstations kunnen wij ook nog een puntje zuigen. Genoeg gelegenheid voor de renners om even bij te tanken, dat zullen ze nodig hebben ook. Een lastig parcours, en dan rijden we ook nog eens op hoogte. Op de top van de Côte de Nyanza, waar we na 24,3 kilometer voor de tweede keer passeren, bevinden we ons op 1650 meter boven zeeniveau. Vlak voor we de top van de Côte de Nyanza wederom bereiken vinden we na 24 kilometer het tweede tussenpunt, dik over de helft van de tijdrit weten we nu echt al veel. Al is de finale van de tijdrit dusdanig zwaar dat er nog niets zeker is.
![Cote-de-Nyanza-2.png?format=webp&quality=71&width=1720]()
![rIriVl2.png]()
![Gg1_-71XUAAJjRe?format=jpg&name=4096x4096]()
Tijdens de klim kunnen de renners een tijd genieten van een mooi uitzicht, aan de linkerkant van de weg zien we weer vele heuvels verschijnen. Al merken de renners daar natuurlijk niets van, in de tijdrithouding krijg je weinig mee van de wereld om je heen. Toch, Stefan? Kigali is wel een stad met vele gezichten, op de top van de klim zien de renners tegenover het Nyanza Genocide Memorial ineens weer een soort van krottenwijk liggen, je weet echt nooit wat je hier aantreft. Tien meter later fiets je weer langs een gated community, het kan hier echt alle kanten op. De weg loopt in ieder geval omlaag, we dalen nu de eerste klim van de dag af en dus gaat het in eerste instantie 2,5 kilometer vrij stevig omlaag. Tijdens deze afdaling passeren we weer een boel opvallende zaken. Zo rijden we op een gegeven moment langs een winkel met de naam Brood. Ja, in Kigali kun je brood op de Nederlandse manier kopen. Uit Amsterdam, jawel! Het stikt hier überhaupt van de winkels, veelal kleine zaakjes, ook wat straatverkopers, maar dus ook gewoon allemaal internationaal spul. Mondaine stad, dat Kigali. Veel motoren ook, valt op. Op de top van de klim is er in het dagelijks leven een heus verzamelpunt, een heel leger aan best moderne motoren kom je hier normaal tegen. Dat valt dan toch ook op, best een modern wagenpark bovendien. 't Is geen Eritrea, waar ze allemaal nog in auto's van halverwege de vorige eeuw rijden. Enfin, de afdaling is verder poepsimpel, we komen amper een serieuze bocht tegen. Onderweg rijden we een keer over een brug, dat levert dan weer een onderbreking van de afdaling op, maar ook na de eerste 2,5 kilometer in dalende lijn loopt de weg voorlopig vooral omlaag verder. Na die 2,5 kilometer is het even een kilometer wat vlakker, maar vervolgens dalen we door. Dit is het stuk van de route waar je echt je grootste verzet moet zien te vinden, het loopt hier een beetje vals plat rechtdoor omlaag, we gaan weer richting de 85 per uur. Uiteindelijk komen we weer uit bij de Silverback Mall, hier gaan we eindelijk eens een nieuwe weg opzoeken. Bij een rotonde slaan de renners nu linksaf, een enorm brede en simpele bocht. Na die bocht rijden de coureurs vier kilometer verder over weer een brede en prachtige weg, daar kunnen we echt nog wat van leren. Goed, deels zijn die wegen aangelegd met Chinees geld, maar bon, het resultaat mag er in ieder geval zijn. De weg voert door weer een mondain stukje Rwanda, zo passeren we onder meer langs het Rwandese ministerie van volksgezondheid. Anderhalve kilometer loopt de weg nog wat vals plat omlaag, terwijl we ook langs wat minder imponerende gebouwen fietsen. Het wisselt elkaar hier rap af, een constante is dat de heuvels in de verte er altijd uitnodigend uit blijven zien. In totaal zijn we nu een kilometer of zeven vooral bezig geweest met een afdaling, nu begint het terrein weer wat glooiender te worden. De komende 2,5 kilometer gaat het een paar keer op en af, al mogen we dit relatief gezien best vlak noemen. Serieuze bochten komen we niet tegen, wel enkele gebouwen die nog in de steigers staan. Kigali is een snelgroeiende stad, op termijn verwachten ze dat ze het hier gaan doen met een miljoentje of vier aan inwoners. De weg hier is weer voorzien van een middenberm met wat mooie palmbomen in het midden, sowieso staan er hier langs de kant van de weg ineens weer wat meer bomen. Tussen die bomen in zien we ineens ook een krottenwijkje liggen, ze doen hun best om ons de mooie kanten van Kigali te laten zien, maar dit komt toch ook wel voorbij. Na een tijd komen we uit bij een rotonde, hier gaan de vrouwen naar rechts. Zij snijden een stuk van het parcours af, doen ze op de Côte de Nyanza ook. De mannen rijden bijna door tot ze Kigali verlaten, de vrouwen nemen een stuk eerder een bocht van 180 graden. Het parcours lijkt heel erg, maar de vrouwen hoeven een deel van de tweede Côte de Nyanza niet te doen, en ze slaan de Côte de Peage over. Een stukje voor ze de rotonde bereiken volgt hier na 26,6 kilometer het derde tussenpunt, de mannen hebben op dit moment 31,6 kilometer achter de rug. Na dat tussenpunt gaat het een anderhalve kilometer verder naar de rotonde, waar de mannen rechtdoor moeten. Voorbij de rotonde loopt de weg omhoog, er moet twee kilometer aan 6% geklommen worden naar de top van de Côte de Peage. Door een keurige wijk vol hotels rijden de renners vooral rechtdoor omhoog, met name richting de top gaat het serieus omhoog met een paar stroken rond de 8% en zelfs een piek tot 10%. Weer een pittig begin, klein vlakker stukje in het midden en dan weer een stevige uitsmijter. Met al 30 kilometer in de benen volgen er aan het eind van de tijdrit twee serieuze klimmetjes, het verdelen van je krachten is hier van levensbelang. Je moet wat energie zien te sparen voor de loodzware finale, een kamikazestart is hier geen goed idee. Na 35 kilometer, op 5,5 kilometer van de aankomst, komen de renners boven op deze klim. Op de top komen ze een rotonde tegen, hier maken ze een bocht van 180 graden helemaal om de rotonde heen om vervolgens over dezelfde weg weer af te dalen. Op de top komen we uit in een zakenwijk, er staan hier een aantal torens die je het idee geven dat je daadwerkelijk in een wereldstad bent. Als we op de top van de klim linksaf zouden slaan zouden we uitkomen bij het Hôtel des Mille Collines, een wereldberoemd hotel. Hotel Rwanda, enzo, je weet wel.
![Yzg0YzVlMTdiOGI3OGE4NzlhYmYvZGlvLzI2Mjc4MDA0NS9maXQtd2lkdGgvNjk0]()
![KN3_Road_Deloitte_Kigali.jpg]()
![FVkQEcnWUAESYX5.jpg:large]()
Op 5,5 kilometer van de finish komen de mannen boven op de Côte de Peage, wel opmerkelijk dat de klimmetjes allemaal nog een Franse naam hebben. Dan komt het verleden van Rwanda weer naar boven, vooral de Waalse geestelijken die hier in de koloniale periode verbleven hebben het land een Franstalig tintje weten te geven. Na de koloniale periode waren het dan weer de Fransen zelf die de beste banden wisten te onderhouden met Rwanda, in hun strijd tegen de Britten deden ze er alles aan om hun invloedssfeer in Afrika te vergroten. Na de genocide is Kagame juist wat meer de Engelse kant opgegaan, de Franse steun aan het genocidale regime kon hij ze maar moeilijk vergeven. Rwanda is later ook lid geworden van de Gemenebest, alle nieuwbouwprojecten hebben ook vooral Engelse namen. Maar op het WK komt dan toch weer het Frans bovendrijven, ongetwijfeld met wat hulp van de UCI. Enfin, op de top van deze klim waar de renners tol moeten betalen draaien we een flinke rondje om een grote rotonde heen, daarna dalen we twee kilometer af over dezelfde weg, aan de andere kant van de middenberm. Nog steeds aan het spookrijden, dat zijn dan weer de Engelse invloeden. De weg omlaag loopt vooral rechtdoor, absoluut weer geen lastige afdaling. Je grootste verzet steken en bijtrappen maar. We passeren weer wat opmerkelijk hotels, ze beschikken hier bijvoorbeeld over Twin Towers. Ojee, en dat in een land waar ze slechte ervaringen hebben met neerstortende vliegtuigen. Aan het eind van de afdaling komen de renners uit bij een rotonde, hier volgt een stevige bocht naar links. Op zich een bocht die goed te doen is, maar in deze tijdrit zonder gek veel bochten is het wel een van de lastigere. Na deze bocht rijdt men een halve kilometer rechtdoor over een vrij vlakke weg, om vervolgens rechtsaf te slaan. Na deze bocht rijden we het slot van deze tijdrit tegemoet, we fietsen quasi rechtdoor naar de lastige kasseistrook die het decor vormt van de finale van iedere koers de komende week. Voor het eerst gaan we beginnen aan de Côte de Kimihurura, een klim die we aan het eind van deze WK-week beter kennen dan onze eigen familie. In iedere koers gaat ie meermaals passeren, we trappen nu alvast af. Tijdens alle wegritten wordt de kasseiklim overigens nog wat lastiger, omdat we dan op een andere manier komen aanrijden. Dan moeten de renners iedere keer een terugdraaiende bocht nemen voor ze kunnen beginnen met klimmen, nu rijden we rechtdoor de kasseien van de Côte de Kimihurura tegemoet. Na nog een kleine halve kilometer op een vrij vlakke manier over een brede asfaltweg gereden te hebben komen we na wat flauwe bochten op de kasseien terecht. We beginnen aan de scherprechter van deze en iedere komende koers, het gaat 1,3 kilometer aan 6,3% omhoog over kasseien die op een typerende manier zijn neergelegd. Het zijn niet de kasseien zoals we ze kennen vanuit België of Frankrijk, nee, het zijn totaal andere steentjes. Ze zijn in een cirkelvormige manier neergelegd, dat is de meest opvallende eigenschap. Ze liggen er in principe netjes bij, het is geen Carrefour de l'Arbre, maar ze schijnen toch niet echt heel erg lekker te fietsen. Kan ook met de percentages te maken hebben, vooral in de eerste 500 meter gaat het buitengewoon steil omhoog. We klimmen een halve kilometer aan bijna 10%, met een steilste stuk tot 11%. Hierna vlakt de klim af, na een stukje aan 5% gaat het een meter of 400 aan een procent of drie omhoog. We rijden door een keurige wijk, een beetje een decadente wijk zelfs. Hier zitten alle expats verstopt, hier zitten ook allerlei ambassades, hier stikt het van de koffietentjes, er zijn hotels, restaurants, en op de koop toe vinden we hier ook nog eens een Holland House. Ja, speciaal voor dit WK heeft men in Rwanda een Holland House op weten te tuigen. Daar verwachten ze een mannetje of 300, heftig. Er schijnt een heuse tribune gebouwd te worden langs het parcours, spektakel tot en met. Er staan ook hekken, daardoor missen we wel een deel van het typisch Rwandese karakter van de weg. Al deze steile straten worden omgeven door enorme goten, daardoor kan men al het regenwater snel afvoeren. Daar gaan we nu niets van zien, het neemt ook de gelegenheid weg om over de rand van de goot te rijden en zo de kasseien te vermijden. Maakt de klim nog net wat lastiger, in de laatste 300 meter gaan we nog eens aan 5% omhoog over de steentjes en dat zal aan het eind van deze lange tijdrit pijn gaan doen. Dit klimmetje komt tijdens iedere wegrit ook voorbij, het is alvast een kennismaking. Het zal vrij snel duidelijk worden dat dit een heel lastig WK wordt. Dit klimmetje wordt specifiek omschreven als een kortere Kwaremont, met het steile begin en het afvlakken daarna kunnen we ons daar zeker iets bij voorstellen. En tijdens de wegrit moet je hier iedere 15 kilometer overheen, dit WK wordt echt hilarisch zwaar. Wisten we natuurlijk al, maar na de beelden die we vandaag gaan zien weten we het al helemaal.
![MWFmNjFiOGEyYjM3M2JhY2NjNDgvZGlvLzI2Mjc4MDA0NC9maXQtd2lkdGgvNjk0]()
![la-cote-de-kimihurura-(1-3-km-a-6-3-)-legerement-pavee-sera-sur-le-parcours-des-courses-en-ligne-masculine-et-feminine-au-total-les-coureurs-s-attaqueront-a-5475-metres-de-denivele-positif-photo-sipa-1758297798.jpg]()
![_DSC6273LR.jpg?itok=aW4EJEKj&offsetX=167&offsetY=0&cropWidth=800&cropHeight=800&width=2000&height=2000&impolicy=dynamic]()
![Rwanda-Championships-Kigali-profimedia-1038411767-CVR.webp]()
![G1HMx_qX0AAIua2?format=jpg&name=large]()
![file82h29gbog3t4u0memj6]()
![16c32.jpg]()
Op de top van deze lastige kasseiklim hebben de mannen 39,5 kilometer afgewerkt, het is daarna nog 1,1 kilometer fietsen tot de finish. We volgen nu hetzelfde parcours als tijdens de wegrit, deze kasseiklim en de kilometer daarna tot aan de finish gaan we nog heel, heel erg vaak zien. De laatste kilometer is bepaald niet makkelijk, ook in die laatste kilometer moet er nog geklommen worden. Op de top van de klim slaan de renners linksaf, daarna dalen ze een meter of 200 af over een brede en rechte weg. Deze weg zal daarna naar rechts beginnen te lopen, eerst nog in dalende lijn, daarna is het een paar meter vlak en zodra de weg weer recht wordt bevinden we ons in de laatste 600 meter. In deze laatste 600 meter loopt de weg omhoog naar de finish, we komen vlak voor de meet zelfs nog een strook aan 8% tegen. Het begint met wat vals plat, daarna gaat het een meter of 300 serieus omhoog, voor het in de laatste 100 meter weer afvlakt. Finishen doen we in wat in het dagelijks leven het midden van een rotonde is, maar speciaal voor deze gelegenheid heeft men die rotonde even weggehaald en er een heerlijk laagje asfalt neergelegd. Daardoor kunnen we finishen voor een van de belangrijkste gebouwen van het moderne Rwanda en het moderne Kigali, het Kigali Convention Centre. Het Kigali Convention Centre is een congrescentrum, uiteraard. Maar dat niet alleen! In 2007 bundelden drie Rwandese investeerders hun krachten om een vastgoedcomplex te bouwen. Ze richtten het bedrijf Ultimate Concept Limited op om het centrum te ontwikkelen en te bezitten. Het centrum bestaat uit vier hoofdonderdelen: Een 5-sterrenhotel, Radisson Blu Hotel Kigali, met 292 kamers verdeeld over zes verdiepingen, het conferentiecentrum met een zitcapaciteit van 2.600, het Kigali Information Technology Park, met 32.200 vierkante meter aan verhuurbare kantoor- en winkelruimte en een museum op de onderste verdieping van het IT-kantorenpark. De bouw begon in 2009 volgens het ontwerp van de Duitse architect Roland Dieterle en werd in 2016 voltooid. Het is een heel complex dus, waarbij vooral de koepel van het congrescentrum opvalt. Een koepel die 's nachts ook een heuse lichtshow kan weggeven! Het is een van de meest kenmerkende gebouwen van het hedendaagse Rwanda, het is absoluut geen toeval dat we gaan finishen met het congrescentrum op de achtergrond. Rwanda moet natuurlijk wel in het zonnetje worden gezet, dat lukt wel als je in het beste stukje van de stad kunt finishen. Dit is een goede wijk, in de buurt van de finish vinden we met het Kigali Heights ook nog een groot winkelcentrum, even verderop ligt het Campaign Against Genocide Museum. Misschien een tip om te bezoeken voor een bepaald land, ik noem geen namen. Aan de achterkant van het congrescentrum vinden we op de parkeerplaats ook het Open Palm Anti-Corruption Sculpture, een sculptuur in de vorm van een hand, een stevig statement tegen corruptie. Je kunt Kagame van een boel dingen beschuldigen, het zal vaak nog terecht zijn ook, maar hij kan niet zo goed tegen corruptie. Dat is dan nog een van de zonden die je in Rwanda niet te snel zult vinden, als je als Rwandees enige tekenen van corruptie vertoont vlieg je zo het cachot in. Vraag maar aan een aantal voormalige voorzitters van de Rwandese wielerbond, jezelf verrijken is hier vaak een kortstondig succes. Corruptie is een Afrikaans cliché, maar niet alle Afrikaanse clichés zijn hier van toepassing. Enfin, eindigen doen we dus in een vooraanstaand stukje Kigali. In een wijk vol expats en gegoede burgerij tonen we aan de wereld dat Rwanda een gaaf land is, en ik zag dat het goed was.
![Finish.png?format=webp&quality=71&width=1720]()
![G1MmnwnW0AA4PUD.jpg]()
![G1ETyMaXMAASzhE?format=jpg&name=large]()
![FMFTJGAV6ZENNGZ4C5OTLXJJVA.jpg]()
Ik moet zeggen, het weer ziet er verrassend goed uit. In Rwanda bevinden we ons in de tropen, er is hier dus ook sprake van een tropisch klimaat. Dat wil zeggen dat het hier vaak warm is, maar ook heel vochtig, en echt gruwelijk nat. Vooral in het regenseizoen kun je hier je lol op, dan gaat het een paar uur per dag goed los. Het regenseizoen begint zo'n beetje eind september, maar het heeft er alle schijnt van dat het dit jaar pas in oktober gaat beginnen. We krijgen een droge week in Rwanda en dat is bijzonder goed nieuws. Ik denk nu zomaar terug aan de laatste rit van de Tour du Rwanda van dit jaar, toen hadden we in Kigali rondjes moeten gaan rijden over het WK-parcours. Dat ging alleen niet door, want het begon te regenen en toen bleek al snel dat de wegen in Kigali al vrij snel onbruikbaar worden bij een beetje nattigheid. Het asfalt is hier te perfect, zodra er drie druppels vallen wordt het een glijbaan. In de Ronde van Rwanda gingen er in de eerste de beste bocht meteen een stuk of 20 renners onderuit, toen probeerde de leider van de koers de boel meteen te neutraliseren. Lukte hem uiteindelijk ook nog, mijn Henok werd bestolen. Maar goed, nattigheid is hier dus geen aanrader, zoveel werd wel duidelijk. Daarom maar goed dat het droog blijft. Wel warm, dat principe handhaven we. Een graad of 26 overdag, dat gaat zeker in combinatie met de hoogte een aanslag vormen op het lichaam. En dan zit je ook nog met de vochtigheid, die hier altijd in de lucht hangt. Zware omstandigheden, die extra zwaar zullen zijn omdat de meeste renners pas een paar dagen in Rwanda zijn. Het lichaam heeft nog geen tijd gehad om zich aan te passen, daar kunnen een paar renners wel echt een klap door gaan krijgen. Een verrassende uitslag wacht op ons, gezien het parcours en gezien de omstandigheden. Weinig wind, een heel minimaal zuchtje vanuit het zuidoosten. Lijkt gedurende de dag redelijk gelijk te blijven, dat zou het verschil alvast niet mogen maken. We gaan vandaag twee tijdritten zien, eerst die bij de vrouwen en daarna de tijdrit bij de mannen. De vrouwen beginnen er vroeg aan, om 10:22:30 staat Xaveline Nirire als eerste aan het vertrek. Het eerste WK op Afrikaanse bodem wordt afgetrapt door een Afrikaanse renster, zoals het hoort. In Rwanda trapt een Rwandese af, heel mooi. Het gaat wel even duren voor er een eerste richttijd komt, wellicht dat een Soraya Paladin vanaf 10:50 ons iets wijzer kan maken, of een Marthe Goossens die rond 11:07:30 vertrekt. Daarna worden de namen wel steeds beter, we gaan eens goed zitten voor Anna van der Breggen om 11:20 en na haar krijgen we Niewiadoma, Kerbaol en Trinca Colonel. Niet de beste tijdrijders ooit, maar met dit parcours zijn dat wel ineens de namen om te noteren. Daarna volgt er weer een wat minder blokje en is het wachten op mevrouw Pogacar, om 11:47:30 is zij aan de beurt. De rensters vertrekken iedere keer met een tussenpauze van 2:30, op dit parcours is dat in principe nog steeds genoeg om er een paar in te halen, vooral als je heel vroeg mag starten. We noteren Reusser om 11:50, Niedermaier om 12:00, en dan uiteraard als laatste ONZE Deem. Om 12:10 begint zijn aan een tijdrit die ze eigenlijk niet mag verliezen. Reusser lijkt me de enige concurrent, en Reusser lijkt me niet direct in vorm. Dit alles is overigens gewoon overal te zien. Het wordt kritisch gevolgd, maar we zijn er wel gewoon bij. De NOS gaat om 10:10 live, Eurosport 1 begint zelfs al om 10:00 en Sporza is er ook om 10:00 bij, al moet je dan wel inschakelen op Canvas. De mannen zijn daar vanaf 13:30 te volgen op VRT1, Eurosport 1 is er schandalig genoeg pas om 14:30 bij want er is ook nog iets van atletiek, ofzo. Gelukkig hebben we het immer reclamevrije HBO Max nog achter de hand.
![ELrlPOtWoAA-CuY?format=jpg&name=4096x4096]()
![G1UoAkyXsAAW7zk?format=jpg&name=large]()
Ook bij de mannen staat er als eerste een Rwandees aan het vertrek, Shemu Nsengiyumva heeft de eer om dit prachtige WK namens de mannen te openen. Er verschijnen daarna een hoop nobele onbekenden aan het vertrek, namen waar ik zelfs nog nooit van heb gehoord. Dictor Mut lijkt me er wel eentje om in de gaten te houden, zou ik zeggen. De eerste grote naam is die van Florian Vermeersch, hij begint er om 14:27:30 aan. Enkele minuten later vertrekt tientonner Artem Nych, ik ben heel erg benieuwd wat de 'neutrale atleet' buiten Portugal kan laten zien. Byron Munton, nog zo'n fenomeen uit het Portugese circuit, vertrekt daar weer kort na, als hij eenmaal op pad is begint deze tijdrit interessant te worden. Het is een tijdrit zonder enkele grote namen als Ganna en Tarling, maar in feite maakt dat niet uit. Gezien het parcours waren die jongens toch nooit in de buurt van de overwinning gekomen. Dit is een verschrikkelijke tijdrit voor een echte specialist, in 40 kilometer verzamelen we bijna 700 hoogtemeters en dat is enorm veel. Voor zware jongens als Ganna en Tarling was dit een kwelling geworden, het is logisch dat ze niet van de partij zijn. In de buurt van de overwinning waren ze niet gekomen, je moet echt goed kunnen klimmen om hier hoge ogen te gooien. En je moet met de omstandigheden om kunnen gaan, dat is ook vrij essentieel. Om 15:00 vertrekt Rein Taaramae, die al jaren in Rwanda traint, al die kennis gaat hem helpen om een mooi resultaat te rijden! De eerste 20 moet lukken. Na Taaramae krijgen we om 15:05 Ilan van Wilder, na hem vertrekt Raul Garcia Pierna, dan volgt Matteo Sobrero, daar direct weer na is het de beurt aan Luke Plapp en dan volgt het absolute fenomeen Paul Seixas. Allemaal jongens die interessant zijn, omdat ze normaal over een goede tijdrit beschikken, of omdat je juist verwacht dat ze op een parcours als dit komen bovendrijven. Mauro Schmid noemen we ook nog maar even, daarna is het weer even wachten op de volgende kleppers. Om 15:35 vertrekt Thymen van Barneveld, maar daar zit alles weer tegen, dus kijken we vooral naar Isaac del Toro die na hem vertrekt. Del Toro kan alles, schrijf hem dus ook maar op voor deze tijdrit. Ivan Romeo begint er om 15:42:30 aan, hij is al wat langer in Rwanda en hij heeft echt een doel gemaakt van deze tijdrit. Daar verwacht ik wel het een en ander van, eerlijk gezegd. Cattaneo om 15:45 is interessant, Jay Vine om 15:50 is heel interessant en daarna krijgen we nog Armirail, Kung (veel te zwaar voor Kung, niet eens top 10), waarna we gaan afsluiten met Pogacar en Evenepoel. Pogacar start om 15:57:30 en Evenepoel staat als laatste aan de start om 16:00. Normaliter is Evenepoel in een tijdrit natuurlijk de absolute topfavoriet, maar met dit parcours kan het wel eens heel spannend gaan worden. Met al dat klimwerk valt zijn aerodynamische voordeel een beetje weg, terwijl de klimmersbenen van Pogacar dan juist weer boven komen drijven. In Tourvorm wint Pogacar deze tijdrit met sprekend gemak, maar als ik hem in Canada zag rijden twijfel ik of hij over de Tourvorm beschikt. In de Tour was Evenepoel dan juist weer slecht, maar sindsdien heeft hij naar eigen zeggen goed kunnen trainen en hij heeft zich dit jaar nog niet zo goed gevoeld als nu. Ik zie overal vraagtekens, het is voor mij heel lastig te voorspellen wie er gaat winnen. Ik neig eigenlijk toch nog steeds naar Pogacar, dit is echt zijn ultieme kans om ooit wereldkampioen tijdrijden te worden. Zo'n lastig parcours gaat hij niet snel meer tegenkomen, dit is waarschijnlijk zijn enige kans. Normaal werkt hij altijd waardeloze tijdritten af op een WK, maar met dit parcours is hij het haast aan zijn stand verplicht om te winnen. Toch, als hij na zijn mentale breakdown richting het eind van de Tour zich wat minder goed voor heeft kunnen bereiken op dit WK is Evenepoel weer in het voordeel. Het kan zowaar een keer spannend worden, met Jay Vine in de achtergrond als een outsider. Zelden een parcours gezien waar je zo weinig techniek voor nodig hebt, het is ontworpen voor Pogacar én voor Vine. Die drie gaan de medailles verdelen, waarbij ik nu voor de vorm beslis dat Pogacar dan toch Evenepoel gaat vloeren, met Vine als winnaar van het brons. Al zou ik alle deelnemers aan deze tijdrit omschrijven als winnaars. Het belangrijkste voordeel is dat ze nu al in Rwanda zijn. Mijn theorie is dat degene die volgende week wereldkampioen wordt in de wegrit nu al aanwezig is in Rwanda. Je moet je aanpassen aan de omstandigheden hier, de hoogte, de hitte, de vochtigheid, dat gaat niet lukken als je volgende week pas arriveert. Alle renners die er nu al zijn gaan volgende week gewend zijn aan de omstandigheden, ze gaan dan klaar zijn om dat loodzware parcours af te werken. Iedereen die er nu al is vind ik slim, iedereen die er nu nog niet is vind ik dom. Zelfs als een Pogacar een mindere dag heeft zal hij volgende week profijt hebben van het feit dat hij er nu al is, dat kunnen we ook zeggen over Evenepoel. Zo'n tijdrit is een mooie bonus, maar het draait natuurlijk allemaal om volgende week. Maar goed, voor het zover is gaan we maar eens kijken of het drie op een rij wordt voor Evenepoel, of de eerste voor Pogacar. Of misschien krijgen we wel te maken met een enorme verrassing omdat de favorieten niet met de omstandigheden om kunnen gaan. Een nieuwe Foss, dat zou ook wel lachen zijn.
![index.php?eID=dumpFile&t=f&f=36906&token=a64a2a8023ee2f2ba72fefc257e19c7af33d4153]()
![img-20250920-wa0024.jpg]()