[Vuelta] Etappe 12: Laredo - Los Corrales de Buelna #1

Etapa 12: Laredo - Los Corrales de Buelna, 144,9 km

Nou, mensen, dat was me het dagje wel, hè? Het begon al voor de koers, toen men een koortsachtig overleg hield. Wat doen we met de ploeg Israel-Premier Tech? Wat doen we bij een nieuw protest? Kan die ploeg niet beter naar huis? De ploeg bleef, ondanks het verzoek van enkele andere ploegen. Vreedzame protesten zou men accepteren, was een andere conclusie. Bij andere protesten zou er misschien wel gestopt worden, er hing nogal een schaduw boven de rit. Het ging meteen verder in de neutralisatie, nog voor de rit in Bilbao vertrokken was stonden de eerste mensen op de weg om met een spandoek de koers tot stilstand te brengen. Dat eerste protest was nog wel te doen, tijdens de neutralisatie kan het weinig kwaad. Wel meteen een eerste teken aan de wand, de Basken zouden er geen gras over laten groeien. Het had in alle kranten gestaan dat ze zouden gaan protesteren, we wisten natuurlijk alleen niet hoe het protest er precies uit zou gaan zien. Na het korte oponthoud tijdens de neutralisatie begon de rit op een normale manier, we zagen meerdere aanvalspogingen. Het leek een ideale rit voor de vluchters, maar nadat er heel wat aanvalswerk later een groepje van slechts drie renners wegreed viel het vluchterscenario snel in het water. Marc Soler reed weg, samen met Orluis Aular en Mads Pedersen. Een opmerkelijk duo, Marco met die twee klimmende sprinters. Veel voorsprong kregen ze niet, Visma begon al snel te controleren. Vingegaard wilde graag de rit winnen, want zijn zoontje was jarig. Dat soort grappen haalt ie altijd uit, als er iemand jarig is heeft hij ineens motivatie. Als het om mijn voorbeschouwingen gaat moet ik dus blijkbaar rekening gaan houden met zijn hele familiekalender, lekker dan. Na een tijd reed Soler weg bij Aular en Pedersen, terwijl zijn voorsprong nooit meer dan een minuut bedroeg. In aanloop naar de eerste beklimming van de Vivero werd hij ingerekend, waarna we Mikel Landa in de aanval zagen gaan. De meest populaire Bask viel aan op een klim in het Baskenland, het dak ging eraf. Ik weet niet of het aan mij lag, maar ik had het idee dat de regisseur het geluid van het publiek luider dan normaal tot in de huiskamers liet doorkomen. De aupa Mikels vlogen je om de oren, maar andere teksten waren ook zeer duidelijk te horen zodra er een paar Palestijnse vlagen in beeld verschenen. Palestina Askatu, Free Palestine op z'n Baskisch. Landa nam de hele eerste Vivero voor zijn rekening, al kreeg hij in de buurt van de top het gezelschap van Santiago Buitrago. Daarachter reden nog wat renners weg uit het peloton, ook Mads Pedersen ging ineens weer in de aanval. Wat een Vuelta rijdt die gast, hij is heerlijk met zijn krachten aan het woekeren zonder in de buurt te komen van de zege. In de afzink richting Bilbao reden Landa en Buitrago gezellig verder, een seconde of 40 voor de groep Pedersen uit. Daar weer kort achter zat het peloton, Visma bleef controleren voor Vingegaard. Na de afdaling betraden we het centrum van Bilbao en daar volgde de eerste passage aan de finish. Het viel meteen op hoeveel Palestijnse vlaggen hier te zien waren, de hele Gran Via stond vol met mensen die hun vlag mee hadden genomen. Dat was vooraf aangekondigd, maar je weet nooit of het in de praktijk ook zo gaat zijn. Op de Gran Via moest het gaan gebeuren, en daar gebeurde het. Zodra Landa en Buitrago gepasseerd waren werd het ineens grimmig. Waar er eerst slechts met wat vlaggen werd gezwaaid begon men daarna de hekken richting de weg te verplaatsen, ook strooide men er lustig op los met pamfletten. De sfeer sloeg om, de Ertzaintza, de Baskische politie, moet snel ingrijpen om te voorkomen dat er daadwerkelijk mensen op de weg terecht zouden komen. Mensen van de organisatie probeerden ook krampachtig de situatie tot bedaren te brengen, maar er waren zoveel demonstranten aanwezig dat dit niet tot de mogelijkheden behoorde. Dat is natuurlijk het risico als je in Bilbao gaat fietsen, je bevindt je in een grote stad die onderdeel uitmaakt van een nog grotere agglomeratie, er is hier genoeg volk te vinden om een stevig protest op poten te zetten. We bevonden ons dan ook nog eens in het Baskenland, een van de regio's waar ze het meest vocaal zijn in hun steun aan het Palestijnse volk. Je kunt moeilijk heel verbaasd zijn over de ontwikkelingen gisteren, dit lag behoorlijk voor de hand. Niet dat ik direct had verwacht dat ze aan de finish op de weg zouden proberen te komen, dat is toch wel redelijk ongezien. Hebben we met z'n allen weer een unieke situatie meegemaakt, ook wat waard!

Na de grimmige eerste passage aan de finish reed het peloton in eerste instantie gewoon verder. Mads Pedersen pakte nog wat punten voor zijn groene trui, waarna we buiten Bilbao op weg naar de tweede Vivero Mikel Landa ineens zagen afhaken vooraan. Na zijn ontzettend zware val in de Giro heeft hij nog steeds last van zijn rug, die rug speelt vooral bij zware inspanningen op. Hij kan zijn stuur ook niet op zijn kenmerkende manier vasthouden, dat doet teveel pijn. We waren getuige van een typisch staaltje Landismo, hij viel vooral aan voor de fans. Hij wist dat hij niet goed genoeg was om te winnen, maar het volk wil brood en spelen en Mikel levert graag. Het was Landa in optima forma, het blijft een soort antiheld. Iemand die niet meer op zijn fiets kan zitten vanwege rugpijn, toch ook weer unieke beelden. Buitrago reed na het afhaken van Landa een tijdje solo verder, maar op de tweede Vivero werd hij weer ingerekend. Daar zagen we een nieuw protest, er liepen weer een paar mensen met een spandoek de weg op. Pidcock dook onder het spandoek door, hevig gesticulerend. Hij wil niet over politiek praten, maar het is wel duidelijk hoe hij over de situatie denkt. Iets met sport en geen politiek, iets met je zaak niet helpen, de gekende drogredenen. In ieder geval, op de Vivero wisten we nog van niets, namens UAE ging Almeida een paar keer in de aanval, maar hij kreeg Vingegaard niet gelost. Hij kreeg zelfs Tulett niet gelost, de Brit van Visma had voor het eerst deze Vuelta geweldige benen. Met een aardig grote groep reden we over de Vivero heen, na de afdaling zouden we koers zetten richting de ontzettend steile Pike Bidea en toen we op weg waren naar die klim sijpelden er allerlei geruchten binnen. Geruchten die al snel bevestigd werden, er zou geen tweede aankomst aan de finish volgen. De tijd zou opgenomen worden op drie kilometer van het eind en de rit zou geen winnaar kennen. Het was voor de Ertzaintza en de organisatie blijkbaar niet te doen om de orde in de finishstraat te herstellen, dus bleef men daar weg. Dat maak je toch ook niet vaak mee, dat een rit geen winnaar kent vanwege een protest. Alleen maar ongebruikelijke dingen gezien, in ieder geval een dag en een rit om te onthouden. De reden mag duidelijk zijn, en is tweevoudig. We zijn allemaal tegen genocide, dat is de eerste reden om de Palestijnse vlag boven te houden. We zijn ook tegen de deelname van Israel-Premier Tech, omdat die ploeg door eigenaar Sylvan Adams wordt gebruikt om Israel in een positief daglicht te stellen. Adams gebruikt sport om het heersende narratief over Israel te veranderen, is in ieder geval zijn doel. In het westen is er alleen maar fake news over Israel, met zijn ploeg wil hij voor het échte verhaal zorgen, een veel positiever geluid. Ondertussen gedraagt hij zich op de socials als een ransmakaak, als je van mening bent dat een genocide niet zo leuk is stort hij je DM's vol met de meest haatdragende taal die een mens zich maar kan voorstellen. Ondanks het feit dat het land Israel officieel geen sponsor is van de ploeg is het dankzij de woorden van Adams wel duidelijk dat de ploeg geen plaats heeft in het peloton. Het is altijd lastig om situaties met elkaar te vergelijken, maar het blijft gek dat Gazprom-Rusvelo binnen een paar dagen na de Russische inval in Oekraïne uit het peloton werd gebonjourd, terwijl Israel nog steeds rond aan het rijden is. Ja, dat ligt aan het IOC, de UCI kan naar het schijnt pas ingrijpen als het IOC met een statement komt, en daarna kan ook de organisatie van de Vuelta pas iets doen, maar toch. Het voelt niet goed, het is duidelijk dat het niet juist is. Er doet een ploeg mee die reclame aan het maken is voor een genocidaal regime, da's niet lief. En als de hele wereld dat allemaal maar oogluikend toestaat wordt het tijd voor actie. Zo zitten de Basken in elkaar, zeker gezien hun eigen geschiedenis voelen ze een connectie met de Palestijnen, hoewel je ook zonder zo'n connectie voldoende reden hebt om niet enthousiast te worden van de destructie van Gaza. Deze hele Vuelta hebben we veel Palestijnse vlaggen en veel protest gezien, het begint een universeel iets te worden. Beter laat dan nooit wordt de wereld wakker, in het Baskenland doen we er alleen altijd nog een schepje bovenop.

Dit alles was te voorkomen geweest als men ondertussen de ploeg Israel-Premier Tech uit het peloton had gegooid, of als ze bij die ploeg zelf tot een onvermijdelijke conclusie waren gekomen. Ze hebben geen plek in het peloton, dat is wel weer duidelijk geworden. Met hun aanwezigheid brengen ze zichzelf en ook de rest van het peloton in gevaar, dat moet een keer stoppen. De druk zal alleen maar toenemen, al verwacht ik niet dat we de rest van de Vuelta een groter protest gaan zien dan in het centrum van Bilbao. Hier zijn ze echt het meest fanatiek, in de ritten hierna zullen er ook weer veel vlaggen te zien zijn, maar de kans dat er mensen het parcours willen blokkeren is een stuk kleiner. De boodschap blijft evenwel dezelfde, de genocide moet stoppen en een van de sportieve uithangborden van de staat Israel moet uit de koers verdwijnen. Sportswashing bestaat, en dat moeten we niet willen. Het blijft verder toch ook altijd weer opmerkelijk dat mensen bozer zijn over een koers die verstoord wordt dan over een genocide, lekkere prioriteiten pik. We kijken ooit terug op de situatie in Gaza en dan stellen we onszelf de vraag hoe we het hebben kunnen laten gebeuren dat er onder onze ogen een genocide plaatsvond. Nou, dat lukt prima als je je heel druk gaat maken om een paar protesterende mensen in het Baskenland. Die mensen zijn natuurlijk het probleem, niet hetgeen waar ze tegen protesteren. Heeft zo'n protest zin? Het heeft geen zin als je het doet om het conflict op te lossen. Het heeft wel zin om het conflict onder de aandacht te brengen, om de wereld te tonen hoe absurd en mensonterend de toestanden daar zijn. En hoe absurd het is dat er nog steeds een bepaalde ploeg in het peloton rond aan het rijden is. Je kunt zwijgen, je kunt wegkijken, maar je kunt ook actie ondernemen. Die actie ondernamen de meeste mensen puur door met een vlag te zwaaien, op zichzelf al een mooi statement. Een bepaalde groep ging alleen nog verder en over die groep struikelt dan de hele wereld. Dat is typisch en voorspelbaar, bijna net zo voorspelbaar als het protest zelf. Het Baskenland heeft in ieder geval duidelijk laten blijken dat het zo niet verder kan gaan, in koers en buiten koers. Het is een boodschap die noodzakelijk is, een boodschap die blijkbaar alleen op deze manier echt door kan dringen tot in de huiskamers. Pas als onze veilige leventjes hinder ondervinden van de hele situatie zal er misschien iets veranderen, zo werkt dat dan ook weer. Het Baskenland zou protesteren en het Baskenland heeft geprotesteerd, het is een goede zaak dat er nog mensen bestaan die aan de juiste kant van de geschiedenis plaats willen nemen. Ja, daar had de koers in dit geval onder te lijden, maar goed, er viel in ieder geval geen bom op onze hoofden, het kan altijd erger natuurlijk. Sport is geen politiek, behalve dat sport wel politiek is. Door de deelname van Israel, maar ook door de deelname van een UAE, maak je het vanzelf politiek. Door die ploegen maar gewoon rond te laten rijden roep je een reactie op, het is allemaal heel logisch. Zeker als je dan ook nog eens het verschil ziet met de behandeling van een Russische ploeg als Gazprom, dat begrijpen de mensen niet. Zo'n reactie kan steeds verder escaleren, je begint met een vlag en je eindigt met het saboteren van een rit. Ooit zal het kwartje moeten vallen dat er ingegrepen dient te worden, al heb ik daar in deze tijden nog weinig vertrouwen in. Deze mensen proberen in ieder geval nog een verschil te maken, daarvoor heb ik alleen maar respect. Mijn manier zou het niet zijn, maar ik ben dan ook een laffe hond. Dat anderen wel zo ver willen gaan zegt iets over de staat van de wereld, in plaats van de gebruikelijke afkeer en het meteen infantiel roepen om de zwaarst mogelijke straffen kunnen we beter nadenken over de achtergronden van zo'n protest. Waar komt het vandaan? Nou, het antwoord op zo'n vraag is natuurlijk niet zo lastig, maar als je alle reacties leest na het incident blijkt dat wel zo te zijn. Alles is toegestaan, behalve protesteren tegen genocide. Toppie.

De koers ging ondertussen nog een klein beetje door, in de favorietengroep zagen we heel overleg, de renners wisten ook niet precies waar ze aan toe waren. Bij Visma hadden ze er niet heel veel zin meer in, maar toen we Pike Bidea bereikten ging Tom Pidcock vol in de aanval en toen ging Vingegaard met frisse tegenzin toch maar mee. De tegenzin werd steeds groter toen hij slechte benen bleek te hebben, tot twee keer toe moest hij Pidcock laten gaan. Die goede voorbereiding op de Vuelta komt er momenteel wel helemaal uit bij Pidcock, hij reed Pike Bidea als een raket omhoog. Een nieuw record aldaar, al kocht hij er uiteindelijk weinig voor. Wel wat bonificaties op de top, waarna Vingegaard in het begin van de afdaling toch weer de aansluiting kon maken. Met z'n tweeën reden ze verder, waarna ze op drie kilometer van het eind werden ingehaald door de wagen van de organisatie. Daar lag de tijdsopname, waarna de rit voorbij was. Ze pakten nog even tien seconden ten opzichte van Almeida en co, waardoor we na afloop vooral tevreden gezichten zagen bij Visma. Geen finish en geen ritwinnaar? Geen probleem, toch tijd gewonnen. Pidcock was ondertussen witheet, hij reed als enige wél over de finish. Een ritzege werd hem door de neus geboord, dat maakt het protest van de Basken alleen maar beter. Free Palestine en Free Kern Pharma. Na een dag vol consternatie in het Baskenland gaat de Vuelta door. Voorlopig mét Israel-Premier Tech. De rest van het peloton ziet ze liever vertrekken, tot nu toe kunnen we aan alle Palestijnse vlaggen tijdens praktisch iedere rit ook waarnemen dat de meeste fans dezelfde mening zijn toegedaan. Toch gaan ze niet, ze blijven in koers. Daarmee vinden ze zichzelf belangrijker dan de veiligheid van de rest van het peloton, totaal geen verrassing natuurlijk. Lees een interview met Sylvan Adams en je weet dat hij nooit gaat stoppen, de man is maniakaal. Sylvan Adams is a Canadian-Israeli businessman and philanthropist committed to promoting Israel’s global image. He refers to himself as the "self-appointed Ambassador-at-Large for the State of Israel." He has promoted Israel and strengthened its international standing by bringing world-class cultural and sporting events to the country. Adams is owner of the Israel – Premier Tech (IPT) professional cycling team, competing at the highest levels of the sport. IPT carries Israel’s good name around the world. D'ruit met die zooi. Zo'n groot protest als in het Baskenland gaan we niet meer zien, we hebben qua verstoring van de koers nu wel gepiekt. Toch gaan we ook in Cantabrië genoeg Palestijnse vlaggen zien. In het Baskenland komen we voorlopig misschien niet meer terug, maar we hebben in ieder geval wel weer een verhaal erbij voor in de geschiedenisboeken. Er zijn ook een paar platen geschoten die direct aan het wielercanon mogen worden toegevoegd. Op 3 september 2025 zou men in Bilbao op de Gran Via gaan protesteren, het protest kwam er. Niet huilen, het probleem verhelpen en door met de koers. We gaan de wereld niet veranderen in de koers, maar we kunnen wel ons steentje bijdragen door het in ieder geval niet erger te maken. En dat begint met het uitroeien van sportswashing, genocidale regimes moeten niet in het zonnetje worden gezet door een sportploeg. Na deze memorabele dag gaan we toch maar door, zonder precies te weten hoe. Wellicht gaan we verder alsof er niets is gebeurd, dat kan ook nog altijd. Na een vroegtijdig beëindigde rit in het Baskenland dat eens te meer bewees waarom het mijn favoriete stukje aarde is gaan we verder in Cantabrië met een rit die op het eerste oog voor de vluchters zou moeten zijn.







Na een gemoedelijke dag in het altijd gezellige Baskenland bevinden we ons nu in Cantabrië, aan de Cantabrische kust. Ieder jaar zijn we in Cantabrië te vinden en ieder jaar gaan we in een van de vele kustplaatsjes hier van start. Meestal maken we er dan ook meteen een dag langs de Cantabrische Zee van, maar dat valt nu mee. Het kustplaatsje in Cantabrië waar dit jaar een rit van start mag gaan is Laredo, dat is ook een plaats in Amerika, maar daar zijn we natuurlijk niet. Wel heeft die stad haar naam te danken aan de Laredo in Cantabrië, heden ten dage zijn het zelfs nog zustersteden. In het Spaanse Laredo wonen ongeveer 11.000 mensen, de Vuelta is hier twee keer eerder geweest voor een vertrek. Voor het eerst passeerde men hier in 1974, toen kwam men zelfs meteen twee dagen langs. De 15e rit van die editie eindigde in Laredo, het leverde een overwinning op voor Juan Manuel Santisteban. Dat was een Cantabriër, een heuse thuiszege dus. Een kleine twee jaar later zou hij tijdens de Giro van 1976 omkomen door in volle finale op zijn hoofd te vallen, dat was dan weer wat minder. In 1974 ging de 16e rit van start in Laredo, waar voorlopig dus alleen Santisteban op de erelijst staat. Die rit zou eindigen in het sfeervolle Bilbao, alwaar Gerben Karstens de rit won. Sindsdien zijn we nog wel eens door Laredo gereden, maar van een aankomst of vertrek was tot de Vuelta van 2021 geen sprake meer. Toen ging de 16e rit hier van start, een rit die zou eindigen in Santa Cruz de Bezana. We reden toen bijna de hele dag langs de kust, met een klein uitstapje in het binnenland. In een rit die wel wat hoogtemeters kende wist Fabio Jakobsen te winnen. Hij kreeg zijn logge lijf net over de heuveltjes langs de kust getrokken en in de sprint vloerde hij Jordi Meeus. Zijn derde ritzege van die Vuelta, wat dan weer zijn eerste grote ronde was nadat hij een jaar eerder in Polen bijna om het leven kwam. Jakobsen leek weer helemaal terug, inmiddels lijkt hij helemaal weg. Het hoogtepunt van Laredo wordt gevormd door het Playa La Salvé de Laredo, een strand dat blijkbaar liefst vijf kilometer lang is. Ruimte genoeg voor iedereen, en er is ook nog eens een mooi uitzicht over de omgeving. De grillige en heuvelachtige kustlijn wordt mooi in kaart gebracht. Laredo valt op te delen in twee stukjes Laredo, er is het nieuwere deel aan de kust en er is een ouder deel. Aan de kust moest men het vroeger vooral van de visserij hebben, tegenwoordig zijn allerlei watersporters hier ook kind aan huis. Verstopt achter een heuvel ligt het oude gedeelte van Laredo, dat haar oorsprong blijkbaar vindt in Romeinse tijden. Toch zijn de meest belangrijke monumenten van de stad overblijfsels uit de middeleeuwen. Een deel van de oude stadsmuur staat nog overeind, net als een paar oude stadspoorten. Er staat een paleis in de stad, vernoemd naar Zarautz. Dat is Baskisch, ik begin Laredo bijna te mogen. Er is uiteraard ook een kerk, Santa María. Gotisch kerkje, met vooral aan de binnenkant wat opvallende kunst. Het oude centrumpje van Laredo beschikt over wat gezellige smalle straatjes met nog meer mooie gebouwtjes, op zich ziet het er niet heel verkeerd uit. Op de heuvel buiten het oude deel van Laredo ligt een oud fort, enkele resten zijn nog te bezichtigen. Boven op deze heuvel heb je een uitzicht over de baai van Laredo, direct onder je zie je de lokale haven liggen. Deze haven wordt nog steeds gebruikt door de vissers, ze schijnen hier vooral op zoek te zijn naar sardines. Maar goed, toeristen komen hier dus ook veel langs, een van de belangrijkste toeristische plekken langs deze kust wordt gefluisterd. Ze hebben hier in ieder geval hun eigen bloemencorso, La Batalla de Flores genoemd. Jeetje, heftige naam wel voor een feestelijk en kleurrijk evenement. De verloren gegane koers Circuito de Montañes kwam hier jaarlijks langs, tijdens die koers reden we in 2007 van Los Corrales de Buelna naar Laredo. De rit werd gewonnen door de Bask Xabat Otxotorena, wellicht overbodig om te melden dat het een Bask is. We gaan nu weer een koers zien tussen Los Corrales de Buelna en Laredo, maar dan in de Vuelta, en we draaien de start- en fishplaats om. In de Vuelta voor vrouwen van 2023 eindigde de zesde rit in Laredo, dit werd een geweldige etappe. Het was de beruchte etappe van de plaspauze van Demi Vollering. Net op dat moment besloot Movistar keihard te gaan rijden, wat ze naar eigen zeggen voor de koers al van plan waren. Vollering ging toevallig net op het verkeerde moment plassen, haha. Ziedend dat ze was. De boel viel in waaiers uiteen en opmerkelijk genoeg wist dreumes Gaia Realini vooraan in de koers te belanden. Ze reed in de finale samen met Van Vleuten weg en waar Realini de ritzege pakte nam Van Vleuten de rode leiderstrui over van Vollering. Die verloor ze een dag later op Lagos de Covadonga bijna weer, maar ze hield net stand. Met dank aan de wind, en met dank aan een ongelukkig getimede plaspauze. Tot slot wil ik graag vermelden dat ThorGod VeneGod in 1999 in Laredo won in het Circuito de Montañes, schitterend. Vier jaar na de start in 2021 zijn we weer terug in Laredo, de plaats met het langste strand van de Cantabrische kust, de plek waar Sergio Leone ook nog eens een film heeft opgenomen. Wat een leuke feitjes.




De renners starten aan het strand, de Playa de Laredo O de Salvé. Aan de rand van het Parque a los Tres Pescadores rijden ze over de Paseo Maritimo door Laredo heen, tijdens de neutralisatie verlaten we de stad via een mooi uitzichtpunt, we beginnen op een toeristisch verantwoorde manier. Na de neutralisatie bevinden we ons niet meer aan de kust, op zich best een unicum. We zijn ieder jaar wel in Cantabrië te vinden en ook ieder jaar gaat er een rit van start aan de kust, waarna we vaak heel wat kilometers langs de kust gaan rijden. Nu duiken we meteen het binnenland in, voorbij Colindres rijden we over de Ria de Treto, daarna rijden we het dorpje Treto binnen en hier slaan we linksaf om officieel aan de rit te beginnen. In Colindres kwam overigens een rit in de Vuelta voor vrouwen in 2022 aan, ONZE Annemiek van Vleuten gooide er toen maar weer eens een enorme solo uit en won met minuten voorsprong. Dat deed ze namens Movistar, de tweeling Lucia en Laura Perez die momenteel voor die ploeg rijden zijn toevallig uit Colindres afkomstig. Ze hebben hier ook hun eigen veldrit, trouwens. Uit Treto is dan weer Jesus Ezquerra afkomstig, een voormalig prof van Burgos-BH die daar inmiddels ploegleider is geworden. Afijn, in de eerste drie kilometer rijden de renners over een brede en vlakke weg, daarna volgt er een passage over een vrij smalle brug. We steken de Ria de Rada over en slaan aan de andere kant van het water linksaf, waarna er anderhalve kilometer aan 4% geklommen moet worden naar het dorpje Carasa. Een brede weg omhoog, een weg die dus al vrij vroeg in de rit even omhoog zal lopen. Geen volledig vlakke start, goed voor het laten ontstaan van een mooie vlucht. Na dit korte klimmetje dalen we drie kilometer op een heel voorzichtige manier af, zonder bochten van belang. In Cantabrië is het ook heel groen, dat zien we meteen voorbij Carasa. Onderweg passeren we een statige villa, waarna we even later linksaf slaan om na een scherpe bocht via een brug het dorpje Limpias te betreden. Als we bijna rechtdoor bij een school die gevestigd is in een soort van paleis naar binnen rijden slaan we in Limpias rechtsaf, we rijden door het centrum van het dorpje heen waar ook een Parador te vinden is. Die keten van staatshotels heeft ook hier een vestiging, ideaal voor een vakantie in de buurt van de Cantabrische kust. In het centrum van Limpias komen we de nodige fraaie gebouwen tegen, het is best een aardig plaatsje. Via een rechte weg die wordt onderbroken door enkele rotondes rijden we een paar kilometer later Ampuero binnen, ook een mooi plaatsje. In Ampuero vinden we in het centrum ook de nodige fraaie gebouwen, we komen hier ook een kleine versmalling tegen. Uit Ampuero is overigens Juan Manuel Santisteban afkomstig, de renner die een paar kilometer verderop in Laredo een Vueltarit wist te winnen. Winnen in je eigen streek, ultiem. In 1980 organiseerden ze hier het Spaans kampioenschap met winst voor Juan Fernandez, verder komt de koers hier niet vaak voorbij. In Ampuero hebben we alweer tien kilometer afgewerkt, buiten het centrum komen we terecht op een brede weg die dwars door een groene vallei naar het zuiden gaat lopen. Een brede weg met een enigszins verweerde laag asfalt, dat dan weer wel. Van Ampuero rijden we vijf kilometer door die vallei richting Rasines, in die vijf kilometer gaat er niet veel gebeuren. Eenmaal in Rasines begint de weg wat vals plat omhoog te lopen, we rijden over een weg vol drempels door dit kleine dorpje heen en we werken hier een kilometer of drie aan 2,5% af. Het is niet veel, maar we kunnen wederom stellen dat de start niet volledig vlak is. De renners rijden langs een enorm oude kerk, buiten beeld ligt dan weer het Parque Paleolítico de la Cueva del Valle. Een themaparkje, waar je alles kunt leren over het prehistorische verleden van deze regio. Een tocht door de lokale grotten hoort bij een bezoekje aan dit park. Enfin, voorbij de oude kerk slaan we even verderop linksaf een zeer brede weg in en die weg voert een kilometer of vrij vrijwel rechtdoor in een groene vallei richting Ramales de la Victoria. We rijden over een licht glooiende weg, maar eigenlijk is het nu wel gewoon vlak. De renners passeren onderweg een tunneltje, maar verder komen ze tot in Ramales de la Victoria niets van enig belang tegen. Via een listig bochtje naar links betreden we na 20,5 kilometer dit stadje, waar we meteen na die bocht scherp rechtsaf slaan om zonder het pittoreske centrum te doorkruisen Ramales weer te verlaten. We sluiten hier wel aan op het parcours van de zesde rit van de Vuelta van 2022. Toen reden we vanuit het altijd enorm gezellige Bilbao zonder protest naar Pico Jano, waar Jay Vine zo winnen. Vanuit Bilbao reden we na een Baskisch begin door een Cantabrische enclave heen om vervolgens in Ramales de la Victoria definitief Cantabrië te bereiken. Een grensstadje, dit fraaie plekje. Van Ramales de la Victoria reden we haast op exact dezelfde manier naar Collado de Brenes toe als nu. Weer heel veel knip- en plakwerk van mijn vriend Escartin, maar dat kan ik ook.




De laatste kilometers reden we langs de rivier de Asón naar Ramales de la Victoria toe, een plaats waar in de omgeving meerdere kicken grotten te vinden zijn. Uit Ramales de la Victoria is Carlos Galarreta afkomstig, in 1990 en 1991 reed hij nog voor Lotus-Festina. Zijn neef David komt uit hetzelfde dorp en hij reed dan weer een aantal jaar voor allerlei continentale ploegjes, zonder veel succes. Na het bochtenwerk in Ramales de la Victoria zetten we koers richting Arredondo, de komende 12 kilometer fietsen we verder over glooiend terrein. We komen een meter of 100 hoger uit, maar het gaat hier wat op en af. Een brede en goede weg zonder gigantisch veel bochten in een groene omgeving waar verder weinig te beleven valt, dan is het vaak wel zo ongeveer in Cantabrië. Onderweg een keer een passage in een dorpje zoals Valle en Riva, verder volgen we braaf de loop van de Asón. Na 32 kilometer bereiken we Arredondo, waar we nog altijd braaf de groetjes doen aan Julian. Hier ligt de voet van een behoorlijk bekende klim, eentje die bijna jaarlijks onderdeel uitmaakt van het Vueltaparcours. We gaan maar weer eens beginnen aan de Puerto de Alisas.




In de straten van Arredondo loopt het licht omhoog, een paar bochten later vlakt het weer af en dan rijden we langs een opvallende kerk. Buiten Arredondo beginnen we aan de Puerto de Alisas, de klim die in 2022 voor het laatst voorkwam in de Vuelta, toen we quasi hetzelfde parcours afwerkten als nu. Daarvoor kwam de klim voorbij in 2019, 2017, 2016 en 2011, de Puerto de Alisas is een echte klassieker in Cantabrië en in de Vuelta. In 2019 reden we zelfs twee keer over de Alisas, al sloegen we bij de tweede beklimming halverwege linksaf richting de slotklim, Los Machucos. Die mokersteile klim met geribbeld beton negeren we nu al een paar jaar, we volgen net als in 2022 de normale weg naar de top van de Alisas. In 2011 beklommen we de Alisas van de andere kant, net als in 2016. Toen maakte ie onderdeel uit van de rit die zou eindigen in Bilbao, dezelfde plaatsen komen in de Vuelta vaak voorbij. Bilbao misschien voorlopig niet meer, dat sluit ik niet helemaal uit! In 2017 eindigden we voor het eerst op Los Machucos, wederom beklommen we de Alisas van de andere kant en sloegen we toen in de afdaling een geitenpad in. In 2019 beklommen we de Alisas van dezelfde kant als nu, reden we een rondje en toen we voor de tweede keer aan de klim begonnen sloegen we dus na een tijd linksaf, opnieuw naar Los Machucos. Dit allemaal terzijde, de Puerto de Alisas is vanuit Arredondo negen kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 6% omhoog. De beklimming van de tweede categorie kent een brede weg en begint aan 4% omhoog te lopen, waarna er een kilometer volgt aan 7%. Na een kilometer aan 6% en eentje aan 6,5% gaat het nog eens aan 7% omhoog, we hebben dan alweer de helft van de klim gehad. De Puerto de Alisas is nooit heel beslissend geweest, het is daar simpelweg niet lastig genoeg voor. En de plaatsing in deze rit zal er ook voor zorgen dat hier weinig gaat gebeuren. Na twee kilometer aan 6% gaat het richting de top nog maar aan 4% omhoog, we zullen nog even moeten wachten op meer spanning en sensatie. Na 41,4 kilometer koers komen de renners boven op deze klim van de tweede categorie, die ondertussen bij het moderne interieur van de Vuelta hoort. Qua omgeving is het verder wel een mooie klim, een bochtige ook. Dat zullen de renners vooral gaan merken als het naar beneden gaat, wat nu meteen gaat gebeuren. We gaan tien kilometer afdalen richting La Cavada. De afdaling van de Puerto de Alisas is dus bochtig, vooral in het begin. We komen gelijk een stuk of vijf haarspeldbochten tegen, aangevuld met een aantal kortere bochten. Als we een paar bochten hebben gehad fietsen we langs een monumentje, een kunstwerk met drie fietsertjes. Een hommage aan het fietsen, al wordt het kunstwerk vooral beklad door de lokale hangjeugd. Terwijl de vergezichten werkelijk schitterend zijn gaat het een kilometer of zeven tussen de zes à zeven procent naar beneden, desondanks zou ik toch niet willen spreken van een ontzettend ingewikkelde afdaling. De weg is breed, het asfalt is behoorlijk goed en heel wat renners zullen vanwege het verleden parcourskennis hebben. Na de zeven serieuze kilometers in dalende lijn gaat het nog drie kilometer op een subtielere wijze verder naar beneden, waarna we zowaar een keer een vlakke kilometer tegenkomen. We hebben de bochten inmiddels achter ons gelaten en rijden over een brede en rechte weg dwars door de vallei naar La Cavada. Twee kilometer gaat het vals plat naar beneden, maar dit mag geen naam hebben. Na de Alisas bevinden we ons in een tussenfase, het gaat nog wel even duren voor de volgende klim begint. De renners hebben 54 kilometer afgewerkt als ze La Cavada betreden, een dorpje met een oude poort en een kanon. Vroeger werden hier wapens gemaakt, ook niet geheel ongebruikelijk in deze regio. Je moet toch wat doen met al dat spul dat hier uit de grond is gehaald door al die mijnwerkers. In La Cavada volgde er in 2019 een scherpe bocht naar rechts, nu volgt er net als in 2022 juist een bocht naar links. We volgen hier vaak dezelfde routes, de creativiteit is in sommige regio's ver te zoeken.



Van La Cavada rijden we een aantal kiloemter over een brede weg naar Liérganes, we volgen de loop van de Miera en dat zorgt ervoor dat we over een licht bochtige doch zo goed als vlakke weg mogen fietsen. In Liérganes komen we een paar rotondes tegen, en een kort knikje omhoog, maar de komende 20 kilometer zit er niet veel meer spanning in dan dat. Af en toe wat minimaal hoogteverschil, af en toe een rotonde, af en toe een passage in een dorpje, maar het is vooral recht, breed en vlak in het ontzettend groene Cantabrië. Een tijdje fietst men langs een fietspad, daar schrik ik toch altijd van in Spanje. Het kan wel, blijkbaar. Zo nu en dan zie je zelfs wat mooie huizen in beeld verschijnen, maar dit is toch echt een deel van de rit waar je niet lang bij stil hoeft te staan. Die Puerto de Alisas heeft verder ook weinig nut als je daarna voor zoveel vlakke meters kiest. In het buurt van het dorpje Sarón komen de renners weer een rotonde tegen, in dit plaatsje gaan we zowaar even afwijken van de route van de Vuelta van 2022. We nemen een kleine omweg om via die omweg een niet al te ingewikkeld ongecategoriseerd klimmetje mee te pakken. Vanuit Sarón rijden we een tijdje naar het zuiden, via Santa María de Cayón rijden we door de vallei van de rivier de Pisueña naar Vega de Villafufre. In de tien kilometer tussen Sarón en Vega de Villafufre komen we een paar meter hoger uit, maar er hoeft niet daadwerkelijk geklommen te worden. De weg in de vallei is breed en voorzien van goed asfalt. We rijden een tijd rechtdoor, maar dichter in de buurt van Vega de Villafufre komen we wat meer bochten tegen. Door een bosrijke omgeving rijden we op een makkelijke manier verder, na 77 kilometer komen we zo'n beetje halverwege de koers uit in dat Vega de Villafufre, een dorpje met amper 400 inwoners. Hier rijden we zonder omkijken dwars doorheen en even verderop volgt er een bocht naar rechts, waarna er een glooiend stukje weg van een kilometer of twee volgt. Beetje op en af, voor we twee kilometer aan 5% gaan klimmen naar San Martin de Villafufre. Onderweg passeren we een fraai klooster in La Canal, de rest van de tijd rijden we weer door een groene omgeving omhoog over een brede en licht bochtige weg. Voorbij dit niet bijster boeiende klimmetje volgt er dan weer een afdaling van een kilometer of zes richting Iruz. We dalen af over een weg die nog steeds breed is, een weg die soms ook bochtig is. Gemiddeld gaat het maar aan een procent of drie omlaag, maar vooral in het begin is het even iets steiler. Van San Martin de Villafufre rijden we naar Villafufre, vlak voor we dat dorpje bereiken komen we een keer een brede haarspeldbocht tegen. Het valt verder allemaal wel mee, met uitzicht op heel wat bergen in deze fraaie vallei dalen we probleemloos af richting Iruz. Hier komen we na 88 kilometer voorbij, op 57 kilometer van de aankomst. Ook hier vinden we een klooster, nogal stichtelijke omgeving hier.





Voorbij het klooster in Iruz slaan de renners linksaf, via een wat smallere brug rijden ze daarna over de rivier de Pas. Er gaat nu ook vrij snel een pas volgen, toevallig. Aan de andere kant van het water gaat het rechtsaf en daarna rijdt men een paar kilometer over een brede en rechte weg via het dorpje Aés naar Puente Viesgo toe. Met op de achtergrond een opvallende kegelvormige berg rijden we rechtdoor, tot we aan de buitenrand van Puente Viesgo op een rotonde botsen. Puente Viesgo is een dorp aan de voet van de Monte Castillo. Hier bevinden zich verschillende grotten met prehistorische tekeningen. In de grot van El Castillo kan de bezoeker de originele afbeeldingen bekijken. Aanradertje als je ooit om wat voor reden dan ook Cantabrië bezoekt. Bij de rotonde aan de rand van het dorp slaat het peloton linksaf en daarna moet er echt geklommen worden, de ongecategoriseerde Alto de Hijas gaat beginnen. We zijn nu weer terug op het parcours van de Vuelta van 2022, en we beginnen aan een klim die ook werd opgenomen in het parcours van de Vuelta van 2021. Toen was het een klimmetje van de derde categorie, nu is het net als in 2022 blijkbaar het vermelden niet waard. Onderweg vanuit Laredo naar Santa Cruz de Bezana was het toen de enige gecategoriseerde klim in een rit die uiteindelijk gewonnen werd door Fabio Jakobsen in de sprint, zoals we eerder vandaag al hebben kunnen lezen. Maar goed, de Alto de Hijas dus, de klim van de dochters, ofzo. Het gaat iets meer dan vier kilometer aan 6,5% omhoog, of iets minder dan vier kilometer aan 7%, ligt er allemaal maar net aan hoe je het bekijkt. Dat het raar is dat men hier geen bergpunten uitdeelt blijkt wel uit het feit dat er een tijd tegen 10% geklommen moet worden. Fraaie omgeving, nog best een lastige klim. Tussendoor ook wat vlakkere stukjes uiteraard, anders kom je niet aan dat gemiddelde.





Na de Alto de Hijas gaan we drie kilometer afdalen, op een vrij steile manier ook nog eens. Op een bord langs de kant van de weg staat 9%, dan weet je het wel. Op het profiel van de organisatie lijkt het alsof het aan 100% naar beneden gaat, maar dat is ook weer niet helemaal het geval. Linksom of rechtsom hoeven we hier weinig problemen te verwachten, de weg is breed en het asfalt goed. Paar bochten onderweg, maar met zo'n wegdek mag dat weinig problemen opleveren. Aan het eind van deze afdaling sloegen we in 2022 linksaf, nu rijden we rechtdoor verder over een enorm brede en kaarsrechte weg die een tijdje vals plat verder omlaag zal lopen. Helemaal beneden komen we kort achter elkaar liefst vijf rotondes tegen, bij iedere rotonde draaien we weer een totaal andere kant op. Over wegen die breed blijven rijden we langs een restaurant in de vorm van een kasteel naar het centrum van Barros toe, na vijf rotondes bereiken we dit centrum en hier volgt na 103 kilometer de tussensprint van de dag. Barros hoort bij de gemeente Los Corrales de Buelna, we bevinden ons hier op een steenworp afstand van de finishplaats van vandaag. Voorbij de tussensprint rijden we rechtdoor verder over een kaarsrechte weg, waarna we amper twee kilometer later uitkomen in Los Corrales de Buelna. Hier rijden we op een kleine 40 kilometer van het eind alvast over de finish, in tegengestelde richting weliswaar. Voorbij de aankomst van vandaag rijden we een paar kilometer verder over een weg die over een aantal kilometer weer zal passeren, maar dan andersom. Het valt te hopen dat we nu wel daadwerkelijk twee keer de finish gaan zien, het zal schelen dat we ons hier in een slaperige omgeving bevinden en niet in een agglomeratie van een miljoen mensen. Voorbij de aankomst zien we dat de finale in Los Corrales een aantal brede bochten gaat kennen, de weg in het centrum schiet continu van links naar rechts. Allemaal brede en flauwe bochten, maar toch. We komen ook wat rotondes tegen, aan de rand van het centrum slaan we bij een van die rotondes rechtsaf en daarna slaan we bij de volgende linksaf. We verlaten de finishplaats voor nu en buiten Los Corrales de Buelna fietsen we een aantal kilometer langs de Besaya over terrein dat enige glooiing kent. Richting de laatste officiële klim van de dag komen we vijf glooiende kilometers tegen, waarin het merkbaar op en af gaat. Wel weer een brede weg, dwars door de vallei die de Besaya hier heeft gecreëerd. In de buurt van Villayuso de Cieza slaan we rechtsaf, daarna rijden we een tijd verder langs een andere rivier, de Cieza. Deze weg is dan weer een kilometer of vijf zo goed als vlak, terwijl het een stuk smaller is geworden. De omgeving blijft hetzelfde, mooi. Bomen genoeg hier, als ze in de tussentijd nog niet zijn afgefikt. De smalle weg brengt de renners naar Villasuso de Cieza, leuk. Eerst Villayuso, dan Villasuso. We verwachten Ayuso hier vooraan. Na een smalle doortocht met wat bochten in deze kleine gemeenschap begint buiten het dorp de volgende klim, de laatste van de dag. De Collada de Brenes staat op het programma, een klim die in de Vuelta van 2022 debuteerde. Een klim die tot die tijd vooral bekend was van de lokale juniorenkoers, we reden net al even langs de rivier de Besaya en een van de belangrijkste juniorenkoersen van het jaar in Spanje is de Vuelta al Besaya. In deze koers rijden de junioren altijd over deze klim, in 2022 ontbond Antonio Morgado er nog zijn duivels. Dit jaar was het dan weer de beurt aan Benja Noval, de jongen die nu al een contract voor de komende honderd jaar heeft getekend bij Ineos. Benja is nu al beter dan zijn vader, en hij is pas 16. Hij lag vijfde in de Vuelta a Besaya, maar op Collada de Brenes reed hij tijdens de laatste dag van die koers zo ontzettend hard weg dat hij uiteindelijk met twee minuten voorsprong zou winnen. Enfin, de klim zelf, dat is er eentje van de eerste categorie, eentje die sinds 2022 blijkbaar 200 meter langer is geworden. In 2022 ging het 6,8 kilometer omhoog aan 8,2%, nu spreekt de organisatie van zeven kilometer aan 7,9%. De Altimetriasgoden schrapen een paar meter weg en komen op 6,2 kilometer aan 8,8%, altijd de meest betrouwbare klanten. Hoe dan ook, meer dan de moeite waard. De smalle weg, absoluut niet voorzien van goed asfalt, begint in het bos. Hier gaat het meteen over een ietwat vervallen weg aan 9% omhoog, en daarna volgt er zelfs een kilometer aan meer dan 10%. Stroken tot 13%, genieten. In het begin loopt de smalle weg vooral rechtdoor, maar na een tijd komen we in de zone van de haarspeldbochten terecht. Het terrein wordt hier wat meer open en dus heeft de zon hier vrij spel, al kregen we in 2022 te maken met een frisse, regenachtige en mistige dag. Nu zou het dan weer droog moeten worden, maar niet al te warm. De derde kilometer van de klim is wat makkelijker, het gaat aan 7% omhoog, maar daarna gaat het opnieuw aan 10,5% omhoog. Zelfs een strook tot 14%, dit is de Vuelta. Zelfs in een willekeurige overgangsrit kom je nog dit soort spul tegen, wel humor. In de laatste 2,5 kilometer van de klim wordt het allemaal nóg onregelmatiger. De steile stroken blijven aanwezig, maar door wat meer vlakker werk tussendoor zakt het gemiddelde van 8,6% naar 7%.






De top van de Collada de Brenes bereiken de renners na 122 kilometer. Op de top van deze ontzettend steile klim van eerste categorie ligt ook nog een bonussprint, dat wordt weer spannend jongens. Pidcock komt eraan, Jonas! Het uitzicht richting de top is schitterend, als het weer het toelaat kun je hier heel ver weg kijken, als je je verrekijker meeneemt kun je zelfs de finishberg van de rit in 2022 zien liggen. Al lukte dat toen niet, het was echt een verschrikkelijke dag. Het regende dat het goot, dat maakte de afdaling van Collada de Brenes nog wat gevaarlijker. Nu zou het droog moeten blijven, blij toe. Dat is niet onbelangrijk, want de weg is smal en de staat van het asfalt is matig, als ze inmiddels nog geen nieuwe laag hier hebben neergelegd. Dat heeft gevolgen voor de afdaling, want het gaat acht kilometer behoorlijk serieus naar beneden. De andere kant van de klim is beduidend minder steil, maar het gaat na een recht en makkelijk begin - met een werkelijk adembenemend mooi uitzicht - toch een kilometer of vijf aan 7% naar beneden, en dan nog wat werk aan 5%. Met daar dan ook nog eens het nodige bochtenwerk bij, voor de leuk. In het begin kijken we recht de vallei in, in tegenstelling tot een paar jaar terug gaat dat nu wel te zien zijn. Na een tijd komen we in de bochtenrijke zone terecht, paar haarspeldbochten, hoop snelle bochten, je weet hoe het gaat. Bij nat weer sowieso een lastige afdaling, maar droog is ie ook nog steeds de moeite waard. Niet de breedste weg en een hoop bochten, dan weet je dat er hier iets kan gebeuren, vooral ook omdat het asfalt hier niet al te best is. Het is nu ook nog eens de laatste klim van de dag, een waaghals kan hier flink wat risico nemen om een poging te wagen richting de finish in Los Corrales te soleren. Paar blinde bochten, wat chicanewerk, een verkenning kan hier geen kwaad. Na acht kilometer op een vrij technische manier dalen komen we uit in het dorpje Los Llares, in dit dorpje ligt het ergste daalwerk achter de rug. We dalen hierna nog wel vijf kilometer verder, maar dan op een veel eenvoudigere manier. De weg is spontaan twee keer zo breed geworden en het gaat vooral rechtdoor, eitje. Na 134 kilometer komen we beneden uit in Las Fraguas, waar de afdaling voorbij is. Hier sloegen we in 2022 in het centrumpje rechtsaf, waarna we rechtdoor koers zouden zetten richting de tussensprint en voorbij de tussensprint gingen we verder naar Pico Jano, net als Collada de Brenes toen een nieuwe klim in de Vuelta. Op die klim zou Jay Vine in de mist wegrijden uit het peloton. Ze zagen hem nooit meer terug. Wij zagen hem overigens ook niet, er waren amper beelden te vinden en ineens doemde hij uit het niets op uit de mist. Hij won, zonder dat iemand het in de gaten had. Zijn eerste profzege, grotendeels buiten beeld. Van Bilbao naar Pico Jano, grotendeels over hetzelfde parcours als nu. Dat was wel echt een bergrit, mede dankzij de aankomst bergop, nu verwachten we eerder een vluchtersrit. Evenepoel ging op Pico Jano nog wel achter Vine aan, maar de Australiaan liet toen voor het eerst zien dat hij op sommige dagen tot de beste klimmers van de wereld kan behoren. Enfin, in 2022 sloegen we in Las Fraguas dus rechtsaf naar Pico Jano, nu gaan we na de bocht naar rechts nog twee keer rechtsaf slaan. Na de derde bocht naar rechts bij een rotonde komen we op een brede weg terecht, de brede weg in de vallei langs de Besaya. We gaan terug naar Los Corrales de Buelna, daar waar we net ook al zijn geweest.



Na het bochtenwerk in Las Fraguas bevinden we ons op tien kilometer van de finish. We reden van Las Fraguas naar Arenas de Iguña en van dit plaatsje gaat het door de vallei verder naar finishplaats Los Corrales de Buelna. In de resterende tien kilometer loopt de weg vooral vals plat omlaag in de vallei, we gaan snel aan de finish zijn. De renners rijden door een schitterende omgeving, ze passeren langs wat rotswanden terwijl het hier verder oogverblindend groen is. De brede weg langs de Besaya kent wat flauwe bochten, maar in principe mag je zeggen dat de weg hier gewoon rechtdoor loopt. Vlak voor we de weg bereiken die we kennen rijden we nog langs een opmerkelijk blauw gebouwtje, valt nogal op in deze groene omgeving. Enfin, even verderop bereiken we op vijf kilometer van de aankomst de weg waar we een tijdje terug zijn afgeslagen om aan Collada de Brenes te beginnen. We hebben een mooi lusje gemaakt, mogen we wel stellen. Nu zijn we weer terug bij af, in de laatste vijf kilometer rijden we in tegengestelde richting terug naar Los Corrales. Over die weg valt vrij lang vrij weinig te melden, het gaat semi-rechtdoor over een brede weg in een schitterende omgeving, steeds een beetje vals plat omlaag. In vliegende vaart naar de finish, waar we pas op twee kilometer van het eind de eerste obstakels tegenkomen. Na een kilometer of acht zonder hindernissen over een schitterende weg door een fraaie vallei gereden te hebben komen we nu een paar vluchtheuvels tegen, voorbij deze vluchtheuvels rijdt men een kilometer vrijwel rechtdoor zonder andere gekkigheid. In aanloop naar de slotkilometer slaan we bij een rotonde rechtsaf, voor het eerst in lange tijd een serieuze bocht. Enkele meters later slaan we bij de volgende rotonde linksaf, we passeren hier de boog van de laatste kilometer. In het midden van de rotonde zien we een man op een paard, dit blijkt het Monumento al general romano Marco Vipsanio Agripa te zijn. Voorbij het standbeeld van Marco op zijn paard rijden we het centrum van Los Corrales bijna binnen, we wippen over een drempel en enkele meters daarna volgt een nieuwe rotonde, die blijkbaar langs beide kanten genomen mag worden. Links is de betere kant, zomaar een tip. Na nog een drempel bereiken we het centrum, waar we via een drietal flauwe en brede bochten uitkomen bij nog een rotonde, ook deze mag weer langs beide kanten genomen worden. Zegt althans het ene kaartje in het roadbook, het andere kaartje geeft dan weer aan dat alleen links een optie is. Enfin, na deze rotonde, waar we wel zo goed als rechtdoor gaan, bevinden we ons al op een paar hectometer van het eind. Het is bepaald geen aankomst voor een massasprint, het vriendelijke verzoek aan Lidl-Trek om deze rit niet te controleren. Via een flauwe bocht naar rechts komen we uit in een winkelstraat, waar in de allerlaatste meters nog een afbuiging naar links zal volgen. Geen enkele rechte meter in onze finishplaats, al helpt het dat de weg continu waanzinnig breed is. Alsnog niet de meest ideale aankomst, maar dankzij Collada de Brenes zal de groep hier vermoedelijk niet heel groot zijn. Na amper 145 kilometer zijn we klaar, de Cantabrische opdracht is volbracht.




We komen aan in Los Corrales de Buelna, een gemeente met een kleine 11.000 inwoners in Cantabrië. Het is een plaats waar 26 jaar geleden voor het laatst een rit aankwam, in de Vuelta van 1999 reden we vanuit Gijón naar Los Corrales en dit moet een interessante vluchtersrit zijn geweest, afgaande op de uitslag. Laurent Brochard is voorlopig de laatste winnaar in de finishplaats, hij kwam drie seconden voor Oscar Camenzind en Rolf Sorensen binnen, op een seconde of acht bolde Chechu Rubiera binnen. In het peloton werd de boel ook nog aan barrels gereden, ene Frank Vandenbroucke kwam op drie minuten binnen, een paar seconden voor Tonkov, Rebellin, Olano en Ullrich. Blijkbaar een kletsnatte dag, dat helpt wel om een epische koers te creëren. Hopelijk krijgen we vandaag ook een mooie strijd te zien, nu daadwerkelijk tot aan de finish. Sinds 1999 zijn we alleen in Los Corrales geweest in 2016, toen ging hier een rit van start die zou eindigen in... Bilbao! Die rit hadden ze ook wel mogen annuleren, nu ging Jens Keukeleire met de zege aan de haal. In 2021 en 2022 reden we dwars door Los Corrales de Buelna heen op weg naar andere oorden, we zijn dit plaatsje dus ook weer niet helemaal vergeten. Bij die rit in 2016 schreef ik het volgende over dit plaatsje: We bevinden ons in de gemeente Los Corrales de Buelna, waar in totaal 11.000 mensen wonen. In het dorp Los Corrales de Buelna wonen dan weer ongeveer 9.000 inwoners, maar er is verdomd weinig te beleven. Er ligt een natuurreservaat in de buurt en er liep hier vroeger een Romeinse weg, dat is het beste waar de propagandamensjes mee kunnen komen. Zal best, maar het is toch vooral een duf industriestadje, die eigenlijk het bezoeken niet waard is. Er staat een leuke kerk, maar dat is het dan ook wel. De start is voor het lokale theater, dat in een of ander aftands gebouw zit. Aan de overkant van de straat is nog wel een klein parkje. Er staan nog wel wat andere leuke gebouwtjes, maar fraaier dan de kerk wordt het niet. Nou, lekker kort en bondig was ik in die tijd nog. Ik heb er nu eigenlijk weinig aan toe te voegen, behalve dan dat dit de plek was waar Benjamin Noval junior de Vuelta al Besaya naar zijn hand wist te zetten. Op Collada de Brenes reed hij weg, in Los Corrales de Buelna kwam hij juichend over de streep, bijna drie minuten voor de rest. Een naam die we nog heel vaak gaan horen, ik bereid jullie alvast voor. Onze favoriete vogel, Angel Madrazo, won in 2006 dan weer een rit in de Vuelta al Besaya in Los Corrales, jeetje, bijna 20 jaar geleden. Het Circuito Montañes kwam hier ook nog wel eens voorbij, weer zo'n Spaanse 2.2-koers die helaas van de kalender is afgevoerd. Met Kevin Suarez komt er dan weer een veldrijder uit deze stad, maar u kent hem waarschijnlijk niet. De nummer 35 van het afgelopen WK, niet direct het grootste fenomeen. In de buurt van Los Corrales de Buelna vinden we in de bossen een grot, in die bossen kom je ook een wandelroute tegen die leidt door een bos vol versieringen, een heus bosque animado. In de bossen kom je ook nog enige Romeinse overblijfselen tegen, ze vieren in het dorp ook jaarlijks een feest waarbij ze de Romeinen imiteren. Klein veldslagje erbij, dat werk. De Cantabrische oorlogen, goed hoor. Nouja, dat is het inderdaad wel zo'n beetje wat Los Corrales de Buelna betreft.



In startplaats Laredo wordt het overdag 21 graden, er is een minimale kans op regen en er staat best wel wat wind vanuit zee. Een vliegende start, met de wind in de rug vliegen we in het begin van de etappe naar het zuiden. In finishplaats Los Corrales de Buelna wordt het dan weer 20 graden. Minder wind hier, in het binnenland. Klein beetje wind uit het noorden, tegenwind in de laatste tien kilometer derhalve. Ook hier een minimale kans op regen, het zou stiekem toch kunnen dat er een paar druppels gaan vallen. Hopelijk niet, die afdaling van de Brenes in volle finale kan er beter droog bij liggen. Waarschijnlijk blijft het wel droog, maar dat zullen we tijdens de rit gaan ontdekken. Het is een korte rit en dus gaan we pas laat beginnen. De rit begint om 14:00, na een neutralisatie van 13 minuten vertrekken we om 14:13 echt. Tenzij de weg weer wordt geblokkeerd, dat weet je nooit. Een blokkade zou ons wel helpen om de gehele rit te kunnen zien, Eurosport 1 gaat om 14:45 pas beginnen met de uitzending en dus zullen we pas rond 15:00 de eerste beelden zien. Iedereen zal vandaag wel weer in de aanval willen, dus tegen die tijd is de vlucht misschien nog niet vertrokken. Om 15:50 sluit Sporza aan en ergens tussen 17:22 en 17:40 verwachten we de aankomst.



De kans bestaat dat Pidcock wraak wil nemen na de dag van gisteren, als je zag hoe goed hij bergop was en als je dat koppelt aan zijn daalkunsten is hij een van de absolute favorieten als deze rit zou uitdraaien op een dag voor de klassementsrenners. Dit scenario is reëel, maar het is net zo reëel dat deze overgangsrit naar de vluchters gaat. Tijdens de volgende rit gaan we naar de Angliru, ik kan me maar moeilijk inbeelden dat de favorieten heel veel zin hebben om vandaag met hun krachten te smijten. Het stuk na de klim en de afdaling is ook nog tien kilometer lang, dat kan ze eventueel afschrikken om er vroeg aan te beginnen. Voor een sprint is het dan weer te zwaar. Een Pedersen in topvorm kan zich eventueel nog wel redelijk over deze klim trekken, maar dan moet Lidl-Trek het dus wel zien te controleren. Wellicht kan hij beter weer in de aanval gaan, om in ieder geval bij de tussensprint weer wat puntjes te rapen. Ik zit er al een paar keer naast, maar ik ga nu gewoon weer voor de vluchters. Alle ballen op de Angliru voor de klassementsrenners, al is de klim naar Brenes lastig genoeg om toch nog een late aanval uit te lokken. Koers is mogelijk, maar het kan een halve snipperdag worden met het oog op wat nog gaat volgen. Dus zijn de vluchters aan zet, tenzij de oma van Vingegaard vandaag toevallig jarig is.
1. Soler. Deed gisteren al een dappere poging, maar de verjaardag van de zoon van Vingegaard zat hem in de weg. En anders had het protest hem wel gedwarsboomd. Nu dan maar meteen voor een herkansing gaan, deze rit schreeuwt Marc Soler. Je krachten sparen om Almeida over de Angliru te trekken? Nee, dat gaan we niet doen. Vol gas, zodat we morgen geparkeerd staan. Maar wel weer met een ritzege op zak, hoppa!
2. Castrillo. Deze rit schreeuwt ook Pablo Castrillo. Met de benen van Kern Pharma had je hem zelfs op 1 kunnen zetten, met de benen van Movistar wordt het wederom een tweede plaats. Sterk, maar niet zo buitengewoon als vorig jaar.
3. Chumil. Ik blijf onze vriend uit Guatemala noemen tot hij een keer in de vlucht heeft gezeten. Kom op Sergio, dit is de dag.
4. Balderstone. De Vuelta is pas compleet als ik tijdens een vluchtersrit willekeurige renners van de ProTeams noem, vandaag is het sinaasappelhoofd van Abel Balderstone aan de beurt. Straten lijken te huilen, heel toepasselijk.
5. Pedersen. Vanuit de vlucht, gewoon. Heel sterk ogen en dan op Collada de Brenes toch afhaken, zoiets zie ik wel voor me. Alle complimenten voor zijn koersgedrag, maar weer geen zege. Monforte de Lemos op zondag, dat wordt 'm.

quote:

Op donderdag 4 september 2025 10:43 schreef Dutch_view het volgende:

[..]
Maniakaal is nog mild uitgedrukt. Sylvan is een genocide verheerlijker en zou geweerd moeten worden uit de wielersport.

Dit is ook wel verhelderend om te lezen:
https://israel21c.org/pop(...)el-better-than-ever/

Hij is daar heel eerlijk over zijn motivatie om een wielerploeg te sponsoren. Er staan ook interessante quotes als de volgende in: Although not religious, I consider myself to be the most Jewish person you will ever meet. Dat zou je Trumpiaans kunnen noemen, of, maniakaal.

https://www.jns.org/sylva(...)semite-roger-waters/
Hier kun je lezen over zijn ruzie met Roger Waters en zijn plannen voor Iran. Geef Sylvan Adams een microfoon en hij komt met de meest maniakale teksten aanzetten.

Sylvan Adams verstopt zich niet, hij is heel open. Daarom is het ook zo makkelijk om te zien wie hij is. En daarom is het ook zo bizar dat zijn ploeg nog steeds rond mag rijden. Hij geeft zelf toe dat de ploeg een propagandamiddel is, dat hoeven we niet toe te staan. Onze edele wielersport hoeft niet misbruikt te worden om de misdaden van een genocidaal regime wit te wassen.

quote:

Op woensdag 3 september 2025 09:49 schreef Idisrom het volgende:

[..]
Volgens mij verwar jij het NWS-topic met het Vuelta-topic.

Dit was overigens voor de rit gisteren, nadat ik de aankondiging van het protest deelde. Het zijn niet de beste dagen van user Isidrom.

Bij de start was het weer gezellig.