[Vuelta] Etappe 2: Alba - Limone Piemonte #1

Etapa 2: Alba - Limone Piemonte, 159,6 km

De kop is eraf, de 80e Vuelta is begonnen en het werd een afgrijselijk begin. Mijn hemel, de eerste rit van deze Vuelta duurde gevoelsmatig drie jaar. De Vuelta begint doorgaans met een korte tijdrit of een ploegentijdrit en dat kijkt altijd wel aardig weg. Ben je meestal ook niet zoveel tijd mee kwijt. Aan het begin van de avond even een uur of twee naar zo'n ploegentijdrit kijken, goed te doen. De hele middag kijken naar een vlakke rit in lijn is dan weer absoluut niet te doen. Het parcours was niet mooi, de omgeving was niet mooi, het koersverloop was niet interessant, het was echt een ontzettend matige start. Het is al heel verwarrend om de Vuelta in het land van de Giro te laten beginnen, dan helpt het niet mee als je een rit uittekent die je teveel tijd geeft om na te denken over zulke zaken. We hadden een paar bergen nodig, dan was er wat afleiding geweest. Nu keken we naar een rit waar al heel snel de vlucht van de dag vertrok, een mannetje of zes reed weg met daarin Nico Vinokourov, de zoon van. Ook Joel Nicolau was erbij, Caja Rural had zoals het hoort een afgevaardigde vooraan. Ook Burgos was vertegenwoordigd in de persoon van Hugo de la Calle. Verre maakte namens Arkea op het laatst nog de oversteek, terwijl er met Reinderink en Bouwman twee van ONZE jongens aanwezig waren. De kopgroep kreeg nooit veel voorsprong, meer dan twee minuten kregen ze echt niet. Amanuel Ghebreigzabhier hield ze namens Lidl-Trek heel kort. Amanuel is een fenomeen, hij reed een kilometer of 150 op kop en hield alles perfect onder controle gedurende die kilometers. Het spannendste moment in de kopgroep volgde op de enige klim van de dag, de mannen mochten sprinten om de eerste bergtrui. Die sprint werd niet in beeld gebracht, dat was echt heerlijk. Past perfect bij het algehele niveau van de etappe, eigenlijk hadden ze niets in beeld moeten brengen. Vrij ver van de finish werd de kopgroep alweer ingerekend, waarna De la Calle nog even solo verder mocht rijden. Net wat dieper in de finale werd hij ingerekend en toen gingen we toewerken naar de sprint. Dat verliep redelijk nerveus, maar gelukkig zonder valpartijen. Zonder veel opzienbarende momenten begonnen we aan de sprintvoorbereiding, waarbij het vooral opviel dat Visma hard op kop aan het rijden was. Vingegaard hielden ze zo uit de problemen, terwijl Axel Zingle goed afgezet kon worden. Alpecin had onderweg wat werk gedaan, maar in de finale waren ze lang niet te zien. Tot ze ineens wel vooraan te vinden waren, bij het ingaan van de laatste kilometer stond de trein ineens perfect op poten. Jonas Rickaert en Edward Planckaert kregen het voor elkaar om Jasper Philipsen in een zetel naar de finish te brengen. Een finish die dankzij een eeuwigdurende bocht naar rechts nooit in beeld kwam, op basis van de bordjes ging Philipsen dan maar aan en niemand kwam in de buurt. Zijn grote concurrent had Mads Pedersen moeten zijn, maar hij kwam meteen tot de conclusie dat hij geen goede trein tot zijn beschikking heeft. Locomotief Amanuel maakte indruk, de rest van de wagonnetjes waren dan weer ontspoord. Soren Kragh Andersen als lead-out is een keuze, een slechte keuze. Vanuit een kansloze positie moest hij gaan sprinten en dus liet hij maar lopen. Maakte het voor Philipsen nog net wat makkelijker, als je ziet wie er allemaal achter hem in de uitslag staan was het een schande geweest als hij niet had gewonnen. En toch is het zo simpel niet, in de Tour viel hij natuurlijk hard en sindsdien is het een gevecht tegen de klok geweest om op tijd terug te keren. In Denemarken maakte hij nog weinig indruk, maar dit was toch weer de ouderwetse Philipsen. Het publiek stond niet op de banken, maar jezelf op deze manier terugknokken na zo'n zware blessure dwingt wel respect af. En hij is de laatste tijd ook zowaar keurig aan het sprinten, al was er in dit geval dankzij de overmacht van de ploeg en hemzelf ook geen reden om gekke fratsen uit te halen. Hij presteerde in ieder geval iets unieks, nadat hij de eerste rit in de Tour won en daar het geel veroverde verovert hij nu ook het rood in de Vuelta na een ritzege op de eerste dag. Dat is nog niet vaak voorgekomen, weten de statistiekenmannetjes dan meteen weer op te dissen. Geeft wel meteen aan dat we twee keer zijn begonnen met een massasprint en dat is natuurlijk niet zo interessant. Dit was echt een tragische etappe, voor niemand leuk. Het enige positieve is dat niemand is gevallen.

Onze verwarrende tocht door Italië gaat na de unieke dubbelslag van Philipsen verder met een rit die bergop zal eindigen. Net als in de Tour zal Philipsen zijn trui meteen weer verliezen. De aankomst bergop die gaat volgen is niet zwaar, maar in ieder geval zwaar genoeg om de sprinters uit te schakelen. Al gaan we alsnog een sprint zien, alleen dan een sprint van de klassementsrenners en een aantal puncheurs. De tweede rit van deze Vuelta is marginaal beter dan de eerste rit, ze schotelen ons bepaald geen verwennerij voor in Italië. Al die moeite gedaan om hier van start te gaan en dan krijg je dus met dit soort halfbakken etappes te maken. Gemiste kans.




De Vuelta a España in Italië, het blijft een gek idee. Ook op de tweede dag van de laatste grote ronde van het jaar zijn we nog in Italië en wel in de stad Alba, een plaats met ongeveer 31.000 inwoners in de regio Piëmont. We bevinden ons tijdens de gehele Gran Salida in deze regio, maar we wisselen nog wel eens van provincie. In Alba bevinden we ons in de provincie Cuneo, voor wat het waard is. De stad ligt op de rechteroever van de rivier de Tanaro en wordt omgeven door heuvels die bedekt zijn met wijngaarden. Waarschijnlijk is Alba van Keltische of Ligurische oorsprong. De Romeinen doopten de stad in 89 voor Christus Alba Pompeia. Het centrum van Alba wordt gedomineerd door vijf 14e-eeuwse torens; enkele behoorden ooit toe aan de nobele families van de stad. Andere bezienswaardigheden in de stad zijn de bakstenen kathedraal uit de 15e eeuw, de 13e-eeuwse kerk San Domenico en het Palazzo Comunale. Alba is bekend om zijn witte truffels. Ieder jaar wordt er in de stad een truffelbeurs gehouden. In de stad is ook het hoofdkantoor van Ferrero gevestigd, bekend van producten als Nutella, Mon Chéri en Ferrero Rocher. Dat zijn wat leuke feitjes van Wikipedia, ciaotutti.nl heeft dan weer het volgende leuke feitje in de aanbieding: Sinds het voorjaar van 2022 prijkt op het Piazza Ferrero een bijzonder kunstwerk: het silhouet van een meisje dat net als de stad de naam Alba draagt, in gebronsd ijzer. Het meisje is twaalf meter hoog en acht meter breed. Ze staat op een cirkelvormige fontein. Het kunstwerk is een cadeau van de familie Ferrero. Wat een sympathieke familie zeg, geven je naast diabetes ook nog een spuuglelijk kunstwerk cadeau. Het ziet er niet uit. De rest van de stad is gelukkig wat meer de moeite waard, ciaututti.nl heeft wat meer tips voor ons: Als je vanaf het Piazza Risorgimento de Via Cavour neemt, zie je onder meer de Torre Sineo, de Torre Astesiano en de Loggia dei Mercanti (dat waarschijnlijk vroeger de graanmarkt was), met nog eens twee torens. Dankzij de portici (booggalerijen) aan weerszijden heeft de straat een heel eigen aanzien en loop je lekker beschut tegen zowel de felle zon als de regen. Op de hoek met de Via Pertinace reikt nog een toren hemelwaarts. Een stad met veel torens, dat mag duidelijk zijn. Ooit was de bijnaam van Alba ‘de stad met de honderd torens’, maar in werkelijkheid hebben er nooit meer dan dertig torens gestaan. Vandaag de dag meten de inwoners hun macht niet meer aan hoe hoog een toren is; zij vechten dit nu ondergronds uit, in de wijnkelders rond Alba, waar zoveel beroemde wijnen vandaan komen. Sommige van die wijnen worden geproduceerd door de familie van een van de deelnemers aan de Vuelta, Matteo Sobrero mag een rondje over zijn geboortegrond gaan rijden. De tijdrijder van Red Bull-Bora werd geboren in Alba, al groeide hij op in Montelupe Albese, een dorpje net ten zuiden van de stad. Daar hebben zijn ouders een wijngaard, het is de bedoeling dat hij de boel daar na zijn carrière gaat overnemen. Zijn schoonbroer Filippo Ganna komt overigens ook uit de regio Piëmont, al is Verbania nog el een eind van hier. Met Diego Rosa komt er een bekende ex-prof uit de stad, al is het bij hem een beetje hetzelfde verhaal als bij Sobrero. Wel geboren in Alba, maar in een plaats in de omgeving opgegroeid. Corneliano d'Alba, in dit geval. Een voormalig mountainbiker die op de weg toch ook wat mooie dingen liet zien, ik zal vooral die ene rit in de Ronde van het Baskenland waar hij de hele dag solo reed blijven onthouden. Het roadbook komt dan weer met de naam Giovanni Gerbi aanzetten, een heuse wielerpionier. Maar die man kwam uit de stad Asti, een heel eind verderop. Alle renners die worden gelinkt aan Alba komen dus eigenlijk helemaal niet uit Alba, kolderiek. Terwijl het toch een prima stad om te vertoeven is, deze hoofdstad van de streek Langhe. Je kunt bijvoorbeeld naar de Via Vittorio Emanuele gaan, ook wel bekend als de Via Maestra. Hier zijn alle leuke winkeltjes en restaurantjes te vinden. Alba is een UNESCO Creative City for GASTRONOMY, de hoofdletters geven aan dat je hier lekker én creatief kunt eten. Je krijgt niet zomaar witte truffels op je bord, nee, ze maken er een heel kunstwerk van. In Alba hebben ze bijzonder genoeg eerdere ervaring met koersen die hier helemaal niet horen te zijn, in 2011 kwam namelijk de Tour de l'Avenir hier eens op bezoek. Nochtans een Franse koers, de belangrijkste beloftenkoers van het jaar, maar in 2011 trokken we helemaal naar Alba en daar zou Warren Barguil de rit winnen voor Cattaneo en Chaves. Nog steeds allemaal prof, ook geestig. Vorig jaar reden we tijdens de Tour de France dan weer dwars door Alba heen, ze zien hier regelmatig fietsende renners passeren. De Giro is in het verleden uiteraard ook wel eens in Alba geweest. In 2011 ging hier een rit van start, die zou eindigen in Parma waar Petacchi zou winnen. Tien jaar eerder ging er ook een rit van start in deze stad, toen kwamen we aan in Busto Arsizio waar Cipollini zou winnen. Meestal wint een sprinter als we vanuit Alba vertrekken, maar in de Giro van 2020 zou dat anders aflopen. Toen reden we van Alba naar Sestriere, op de voorlaatste dag van de ronde. Een dag eerder was Wilco Kelderman aan de leiding gekomen, hoewel zijn ploeg hem toen al in de steek had gelaten. Ze trokken de kaart Hindley en dat bleek niet eens zo'n gekke keus te zijn, want onderweg naar Sestriere ging Kelderman kopje onder. Onder het moordende tempo van Rohan Dennis bleven alleen Tao Geoghegan Hart en Jai Hindley over, waarna aan het eind Geoghegan Hart Hindley klopte in de sprint. Hindley nam wel het roze over van Kelderman, maar op de laatste dag wist Geoghegan Hart de mooiste trofee van het wielrennen dan weer naar zich toe te trekken. Aan de start in Alba kon Kelderman nog dromen, maar de dromen waren snel voorbij. Veel dromen zullen er vandaag ook niet zijn, er zal geen sprinter winnen, maar het klassement gaat vandaag ook niet meteen in beton gegoten worden. Voor de volledigheid vermelden we nog even dat er in 1998 ook nog eens een rit vertrok vanuit Alba, we kwamen toen aan in Imperia waar Angel Edo, thans een van de vele zaakwaarnemers in het peloton, zou winnen. In 1968 was er zowaar een aankomst in de stad, Guido Reybrouck zou winnen. Net als Novara is Alba een Belgische stad!




De renners gaan van start aan de rand van het centrum van Alba, daarna volgt er natuurlijk een geneutraliseerde tocht door het centrum heen. Tijdens deze tocht zien we mooi het historische centrum van de stad, waarna we buiten Alba pas officieel gaan beginnen. Op een brede en kaarsrechte weg tussen de industrie gaat de rit van start, we gaan beginnen met een eeuwigdurend vlak stuk. Lijkt wat op de aanloop in de Giro van 2020 toen we vanuit Alba naar Sestriere gingen, het worden ontzettend lange kilometers in het begin. Misschien dat er wat renners zijn die vandaag graag in de aanval willen gaan, daar moeten we dan maar op hopen om dit begin een beetje kijkbaar te maken. Langs de rivier de Tanaro rijden we over een rechte en brede weg na anderhalve kilometer Biglini binnen, waar we ook meteen de eerste rotonde van de dag tegenkomen. Er zullen er nog meer volgen, terwijl we in de eerste kilometers van de rit vooral gaan merken dat ze het hele gebied rond Alba vol hebben gestampt met industrie. Het is een mooie wijnregio, maar dan zeker niet aan deze kant van de rivier. Dit stukje van de vallei is geen reclame voor Italië, het is ook geen reclame voor de koers. We rijden van onbeduidend plaatsje naar onbeduidend plaatsje, in een plek als Cinzano of Pollenzo wil je nog niet eens levend gevonden worden. Her en der wat bochtenwerk, maar het is eigenlijk precies hetzelfde verhaal als gisteren. Kaarsrechte brede en vlakke wegen, saaier kan niet. Na een tijd laten we de industrie wat meer achter ons en komen we op landbouwgrond terecht. Zodra er voor het eerst wat bomen in beeld verschijnen moet er na 15 kilometer voor het eerst kort geklommen worden als het dorpje Bergoglio bijna bereiken. Over een brede weg die zelfs is voorzien van enkele haarspeldbochten gaat het ineens een kilometertje aan 6% omhoog, wauw. Voorlopig het enige klimwerk, hierna is het weer een eeuwigheid vlak. Boven in Bergoglio slaan we linksaf en daarna rijden we Roreto binnen, hier slaan we bij een rotonde dan weer rechtsaf om vervolgens over een andere weg in één rechte lijn naar Marene te rijden. Onderweg komen we her en der weer eens een rotonde tegen, verder kun je de route op basis van gisteren al zelf inbeelden. Vooral veel akkers hier, en dus een brede en rechte weg. In zo'n Marene kom je dan weer een paar bochtjes tegen, daarna mag je weer doodleuk kilometers rechtdoor rijden tot je na 31 kilometer uitkomt in Savigliano. Hier rijden we met een grote boog om het centrum heen, over een weg die genoeg rotondes kent. Savigliano is nog wel een plaatsje waar we iets over kunnen vertellen, hier komt met Jacopo Mosca een trouwe knecht van Lidl-Trek vandaan. Spijtig genoeg voor hem is hij nu in Duitsland aan het koersen, al was hij er in de Giro van 2020 wel bij toen we van Alba naar Sestriere reden en ook al passeerden in Savigliano. Hij weet dus wat het is om door zijn eigen stad te rijden, moet toch bijzonder zijn. In de Giri van 1991, 2005 en 2010 ging er een etappe van start in Savigliano, twee keer gingen we toen naar Sestriere en in 2010 begon hier dan weer de ploegentijdrit die zou eindigen in Cuneo. Ze weten hier wat koers is, al kun je in de stad zelf niet echt goed koersen. Deze rit is na 30 kilometer nog steeds ruk, en dat zal nog wel even zo blijven. Savigliano is wel een plaats met een aantal historische gebouwen in het centrum, alleen rijden we daar dus volledig voorbij. Na onze boog om de stad heen slaan we bij de zoveelste rotonde linksaf om vervolgens zonder grappen serieus tien kilometer volledig rechtdoor te rijden tot in Saluzzo. Een paar rotondes onderweg, maar verder volgen we continu dezelfde weg dwars door de landbouwgronden van de provincie Cuneo heen. Als je heel goed kijkt zie je in de verte wat bergen liggen, dichtbij zie je vooral een hoop boomgaarden. Na nog wat meer rotondes en een paar bochtjes komen we na 44 kilometer uit in Saluzzo, een plaats waar we in de Giro van 2020 ook doorheen zijn gereden. Saluzzo ligt aan de ingang van het dal van de rivier de Po. Het oudste deel van de stad is gebouwd tegen een helling, vanwaar men een weids uitzicht over de Povlakte heeft. Het oude centrum met zijn terracottakleurige daken en vele steegjes behoort tot de meest idyllische van Piëmont. Heel idyllisch hoor, ook hier hebben ze hun eigen kicken kathedraal, maarja, de rit is helaas minder idyllisch.





Van al het moois in Saluzzo krijgen de renners eveneens weinig mee, ze slaan in de stad linksaf om vervolgens een tijd naar het zuiden te rijden. We blijven voorlopig doodleuk op de Povlakte, alle bergen laten we schieten. Van Saluzzo rijden de renners rechtdoor naar Manta, om van Manta weer rechtdoor naar Verzuelo te rijden. Hier slaan we bij een van de vele rotondes dan weer rechtsaf om toch even een andere route op te zoeken, een route waarin de weg een kilometer of 10 vals plat omhoog zal lopen. We komen in dat stuk amper 200 meter hoger uit, van echt klimwerk is dus geen sprake. Op deze weg komen we weer langs allerlei dorpjes, zoals Piasco en Rossana. In Rossana is de omgeving wel even wat mooier, we rijden hier echt door de bergen heen en de heuvels alhier zijn behoorlijk groen. Het was mij een beetje een raadsel waarom we deze omweg namen terwijl we verder de hele tijd rechtdoor in de vallei aan het rijden zijn, maar ik heb de reden gevonden. Op de top van deze 'klim' staat een monument. Voorbij Rossana komen we de top van de Colletta di Rossana tegen en op de top staat het Monumento a Marco Pantani, we zijn hier dus om een eerbetoon te brengen aan een van de grootste Italiaanse renners ooit. Maar natuurlijk, Marco Pantani mag niet ontbreken als we dan toch in Italië zijn. In principe is er geen speciale link tussen deze nietszeggende klim en Marco Pantani. Ja, hij passeerde hier een aantal keer in koers, vier keer zelfs, maar zijn meest opzienbarende prestaties boekte hij natuurlijk op serieuze beklimmingen. In de Giro van 1999 reden ze over deze klim in een rit waarin hij de roze trui veroverde, dat is dan wellicht nog het sterkste verband tussen Pantani en deze plek. Al willen de Italianen doorgaans niet graag terugdenken aan die Giro van 1999, het liep toen vrij slecht af met de Piraat. Het is vooral een initiatief geweest van een paar enthousiaste locals, en dus is er sinds 2016 een niet al te fraai monument te vinden ter ere van een van de grootste Italiaanse wielerhelden ooit. We zijn hier in koers sindsdien al eens gepasseerd, in de Giro van 2019 nog. En nu komt de Vuelta dus even op bezoek. Op het monument is ook een gedicht te vinden, de koers zal op dit moment nog zo saai zijn dat de renners genoeg tijd hebben om het hele vers door te nemen. Een beter monument ter ere van Pantani is overigens te vinden op de top van de Fauniera, hadden we daar niet gewoon naartoe kunnen gaan? Een iconische klim in de provincie Cuneo, wat hadden we nog meer gewild?




Voorbij het monument ter ere van Marco Pantani dalen we twee kilometer af aan 5%, via een paar stevige haarspeldbochten dalen we af in de richting van Morra San Giovanni. Een mooi groene omgeving hier, al passeren we onderweg ook wel een keer een lelijke steengroeve. Na een stuk of drie haarspeldbochten bereiken we Morra San Giovanni en hier slaat men linksaf om vervolgens rechtdoor over een brede weg naar Busca te rijden, waar we na 68 kilometer de tussensprint van de dag zullen vinden. Na de afdaling loopt de weg een kilometer of twee rechtdoor richting deze tussensprint, we bevinden ons ineens weer buiten de heuvels en tussen de akkers. Hier loopt de weg steeds een beetje vals plat omlaag verder, het wordt een snelle tussensprint. Vlak voor de tussensprint volgt er een brede bocht naar links en daarna sprinten we rechtdoor op een brede weg in Busca, de weg wordt pas in de laatste meters voor de sprint helemaal vlak. Busca is een plaatsje waar een paar jaar geleden de Baby Giro passeerde, in die koers ging hier een rit van start die meteen in de eerste kilometers een serieuze klim kende. Ik voel me wederom bedrogen. Van Busca reed men naar Peveragno en daar won stripfiguur Gil Gelders voor Sergio Meris en Simon Dalby. De Giro is hier in het verleden dus ook wel eens gepasseerd, al was het dan vaak net zoals nu alleen een doorkomstplaats. Wel mooi een tussensprint nu, ook wat waard. Na de tussensprint, tevens ook weer de - nutteloze - bonussprint, rijden we nog even verder door dit stadje heen, om na wat bochten vervolgens in één rechte lijn naar de stad Cuneo te rijden. We rijden al de hele dag door de provincie, nu gaan we de stad bezoeken. Het gaat echt doodleuk 13 kilometer rechtdoor, niet te doen. In die 13 kilometer passeren we een aantal dorpjes en in die dorpjes komen we wel wat rotondes tegen, maar het grootste deel van de tijd gaat het gewoon rechtdoor over een brede weg langs een eindeloze hoeveelheid akkers af. Het is hier ook nog eens zo goed als vlak, we zitten nu echt weer vol op de Povlakte na een heel minimale omweg langs een minimale heuvel heen. Via Valle Po, zo heet deze weg ook echt. Vlak voor we Cuneo bereiken komen we uit in Madonna dell'Olmo, hier laten we die rechte weg voor wat het is en via een reeks rotondes en bochten rijden we een paar kilometer later Cuneo binnen, een stad waarna 84 kilometer een bochtige en licht technische doortocht in het centrum volgt. Al over de helft van de rit, dat gaat wel snel zo. Cuneo is een stad die we kunnen kennen, in de Giro van 2022 eindigde hier namelijk nog een rit. Een vlakke rit, die begon in het eveneens bekende Sanremo. In de sprint wist een toen nog op een profrenner lijkende Arnaud Demare Phil Bauhaus en Mark Cavendish te vloeren. In 2019 ging hier ook een rit van start en die rit zou eindigen in Pinerolo, nog zo'n onvermijdelijke naam als we ons in Piëmont bevinden. Die rit werd gewonnen door Cesare Benedetti of all places, nog steeds een mirakel. Ritten tussen Cuneo en Pinerolo hebben in het verleden wel eens grotere namen als winnaar opgeleverd, zo denken de Italianen altijd graag terug aan de Giro van 1949, toen Fausto Coppi tijdens een tocht van 254 kilometer tussen Cuneo en Pinerolo alles en iedereen op een hoop reed. Gino Bartali had net als de rest mooi het nakijken. Coppi stond voorafgaand aan die rit een kleine minuut achter Bartali, maar op 190 kilometer van de finish ging hij op de eerste klim van de dag al in de aanval en daarna reed hij de hele dag solo verder om met een voorsprong van bijna 12 minuten aan te komen in Pinerolo. Zulke epische taferelen gaan we vandaag helaas niet aantreffen. In 2016 was de Giro hier trouwens ook nog, toen vertrok in Cuneo de laatste rit van de Giro, met aankomst in Turijn. Die rit werd gewonnen door Nikias Arndt, of all places. In 2010 zagen we dan weer een ploegentijdrit in de straten van Cuneo, gewonnen door Liquigas. Eén jaar eerder, in 2009, ging er ook een rit van start in Cuneo. Die rit zou aankomen in Pinerolo, net als in 2019. Om de tien jaar rijden we dus van Cuneo naar Pinerolo, steeds met Coppi in het achterhoofd. Cuneo is overigens een stad met een aantal bekende inwoners. Wat dacht u van Elisa Balsamo? Een voormalig wereldkampioene! Tegenwoordig vooral de sprintster die altijd haar ploeg op kop zet om vervolgens op vijf lengtes gereden te worden door Wiebes. Ook Erica Magnaldi komt uit deze stad, zij rijdt voor de vrouwenploeg van UAE. Ook de familie Bonifazio is van hier, we kennen vooral Niccolò, je weet wel, dat is die gozer die ooit een keer in zo'n afdaling van Milaan-San Remo als een debiel naar beneden ging. Hij won ook wel eens een sprint in vroegere tijden, inmiddels is hij gestopt. Zijn oudere broer Leonardo wist hij ooit naar binnen te praten bij Total, maar die kon er dus echt helemaal geen reet van. Er is ook nieuwe aanwas in Cuneo, met Mattia Pietro komt er een renner vandaan die volgend jaar prof gaat worden bij Visma.



Na de bochtige doortocht in het wielergekke Cuneo komen we weer op een brede, rechte en vlakke weg terecht die vooral een tijd rechtdoor zal voeren. Weer hetzelfde verhaal, af en toe een dorpje en een rotonde, tussendoor vooral veel landbouw. Het is de vraag waarom de Italianen zoveel geld op tafel hebben gelegd om zichzelf van hun slechtste kant te laten zien. Na 94 kilometer rijden we langs Beinette, nou, leuk. Van Beinette gaat het op exact dezelfde manier verder naar Pianfei, waar we dan weer na 101 kilometer passeren. In de zeven tussenliggende kilometers komen we industrie tegen, akkers, een paar verdwaalde bomen, enkele rotondes maar toch vooral helemaal niets. Buiten Cuneo liep de weg heel kort eventjes omhoog, maar het is verder gewoon helemaal vlak geweest. Als we eenmaal in Pianfei zijn komen we wel eventjes twee haarspeldbochten tegen waar de weg wat vals plat omhoog zal lopen, voorbij deze haarspeldbochten rijden we Pianfei binnen en de passage in het centrum is helemaal vlak. Ook buiten het dorp is het een tijdje vlak, maar als we even verderop een bos bereiken loopt de weg zowaar een kilometer of drie aan een procent of drie omhoog in de richting van Villanova Mondovì. Spanning en sensatie, u hoort het. Na 106 kilometer komen we uit in Villanova Mondovì, waar verder niets te beleven valt. Nog net iets meer dan 50 kilometer te gaan, we hebben al twee derde achter de rug. In het dorp komen we een paar bochtjes in licht dalende lijn tegen, maar het is toch vrij makkelijk fietsen. Alleen in Pianfei is de weg even wat slechter, verder mogen de renners niet klagen over de wegen die zijn uitgekozen. In Villanova Mondovì volgt er beneden bij een rotonde een bocht naar rechts, daarna rijden de renners een kilometer of zes zo goed als rechtdoor op een zo goed als vlakke manier. We zien steeds meer bergen om ons heen verschijnen, maar de weg werkt nog niet echt mee. Toch moet er binnenkort wel een klein beetje geklommen worden, na een paar kilometer begint de weg wat vals plat omhoog te lopen. Voorbij Roccaforte Mondovì kruipt de weg lichtelijk omhoog in de richting van Botti-Magnaldi, zodra we dit gehucht bereiken merken we dat de weg wat kronkeliger begint te worden en hier beginnen we zowaar aan een klimmetje van twee kilometer aan 5%. Door een fraaie omgeving vol groen kronkelen we onszelf een weg omhoog naar het gehucht Mortè. Leuk klimmetje, vooral vanwege de omgeving. Voor de koers gaat het weinig uitmaken, deze rit blijft een Unipuerto. Na dit klimmetje dat verder niet gecategoriseerd is gaat het een kilometertje omlaag in de richting van Chiusa di Pesio, de renners rijden gezellig verder door een bos over een keurige weg die weinig gekke bochten bevat. In Chiusa di Pesio slaan we linksaf over een mooie brug en daarna rijden we eigenlijk weer gewoon doodleuk 20 kilometer verder over vlakke wegen. Nou, over dit stukje van de route kan ik dan weer kort zijn. Overal om ons heen lachen de bergen ons weer toe, maar we pakken de hoofdweg door de vallei en die hoofdweg heeft weinig te bieden. Een paar passages in steden als Peveragno en Boves, plaatsen waar wat rotondes en zo nu en dan zelfs een drempel te vinden zijn. Tussen de plaatsen in zien we vooral veel landbouwactiviteiten, met ook wat industrie tussendoor. Heuvels vol bossen zijn in de verte regelmatig te zien, het uitzicht is hier prima omdat de omgeving verder vrij leeg is. We passeren ook een keer langs een kicken kapelletje, veel meer hoogtepunten kom je niet tegen. Na 128 kilometer komen we uit in Boves, een plaats waar in 2022 een rit van start ging in de Baby Giro. Die rit zou eindigen op de top van de Fauniera, waar Lenny van Eetvelt Lenny Martinez wist te kloppen. De Fauniera ligt hier gewoon om de hoek en wij gaan naar een flopklim toe, ik vind het echt bedrog. In de Giro voor vrouwen van 2021 reden we vanuit Boves dan weer naar Prato Nevoso, zelfs die klim zou nog beter zijn geweest dan de slotklim die over enkele kilometers gaat volgen. In de Tweede Wereldoorlog was het verzet in Boves gehuisvest. Na de wapenstilstand van Cassibile heeft een eenheid van de 1. SS-Panzer-Division Leibstandarte-SS Adolf Hitler onder bevel van Joachim Peiper het dorp op 19 september 1943 bezet en in brand gestoken. Bij het zien van dit parcours zouden we bijna overwegen de boel nogmaals in de fik te steken. In Boves komen we uiteraard weer wat rotondes tegen, meer obstakels zie ik dan weer niet. We rijden verder door de bebouwde komen en komen enkele kilometers later uit bij het Santuario Regina Pacis, een heiligdom dat door de organisatie speciaal wordt vermeld. Na 131 kilometer rijden de renners langs het heiligdom, op het grondgebied van Boves. Ziet er op zich best indrukwekkend uit, al is het wel opmerkelijk dat het bouwwerk nog niet eens 100 jaar oud is. Een vers heiligdom, geen idee eigenlijk waarom het een speciale vermelding krijgt. Voorbij het heiligdom rijden we een paar kilometer vooral rechtdoor verder, lichtjes omhoog in de richting van Borgo San Dalmazzo. We rijden over de Via Don Pellegrino naar die stad toe, Don Pellegrino was de man die het heiligdom in Boves heeft laten bouwen. Na 134 kilometer komen we uit in Borgo San Dalmazzo, waar we op 25 kilometer van de aankomst kunnen stellen dat de finale dan toch echt gaat beginnen.



Borgo San Dalmazzo was in de Romeinse tijd blijkbaar al een plaats van enig belang, waarna er in de derde eeuw de cultus van de heilige Dalmazzo ontstond, een christelijke martelaar. Sinds 1569 wordt op 5 december de Fiera Fredda (koude markt) ter zijner ere gehouden. In de 12e eeuw werd een benedictijner abdij gesticht in Borgo San Dalmazzo op de plaats waar de heilige zou begraven zijn. Later werd hier de barokke parochiekerk gewijd aan Sint-Dalmazzo gebouwd. Het centrum van Borgo San Dalmazzo beschikt over een middeleeuwse structuur, al is het jammer dat de oude stadsmuren zijn gesloopt. Tussen 1943 en 1945 was er een Duits deportatiekamp in de gemeente, da's dan weer een minder fraai stukje geschiedenis. Borgo San Dalmazzo beschikt ook over enige koersgeschiedenis, in de Giro van 1999 eindigde hier namelijk een rit. De 14e rit van die Giro begon in Bra en eindigde hier, het was de rit waarin we ook over de Colletta di Rossana rijden alwaar we heden ten dage een monument ter ere van Pantani aantreffen. Tijdens die rit reden we ook over de weergaloze Fauniera, een klim die ik vandaag dus graag had gezien, terwijl even later ook nog de Madonna del Colletto passeerde, een klim hier letterlijk om de hoek. Beneden in Borgo San Dalmazzo zou Paolo Savoldelli winnen, de Valk maakte zijn reputatie helemaal waar. Hij won de rit vooral in de afdaling, hij vloog weer eens naar beneden. Een kleine twee minuten achter hem kwam Marco Pantani als tweede over de streep, hij nam die dag de roze leiderstrui over van Laurent Jalabert. Hij leek daarna op weg om de Giro te winnen, tot hij op Madonna di Campiglio ineens uit koers werd gehaald. Al dan niet dankzij de maffia, de complottheorieën vliegen je nog steeds om de oren. Enkele jaren later keerde Borgo San Dalmazzo nog eens terug in koers, al was het toen slechts een doorkomstplaats. We passeerden Borgo San Dalmazzo in een rit die zou eindigen in Limone Piemonte, de plek waar we nu toevallig ook naartoe gaan. Vanuit Borgo San Dalmazzo, namen we toen wel een omweg om via de steile Colletto del Moro wat meer uitdagend werk toe te voegen voorafgaand aan de povere slotklim. Er waren dus mogelijkheden geweest om deze rit lastiger te maken, maar daar heeft de organisatie niets mee gedaan. In de Giro van 2005 reden we ook nog eens door Borgo San Dalmazzo, weer op weg naar Limone Piemonte, al eindigden we toen een stuk hoger dan we nu gaan doen. Toen voegden we vooraf ook nog de lastige klim naar Madonna del Colletto toe naast de Colletto del Moro, om de aanloop echt zwaar te maken. Al dit soort fraaie opties laten we nu schieten, miljaar. Geen steile beklimmingen vooraf, nee, ditmaal rijden we rechtstreeks naar Limone Piemonte toe. Na wat rotondes in Borgo San Dalmazzo rijden we onder het Santuario Madonna Di Monserrato door, om vervolgens uit te komen in Roccavione. We passeren een rotonde waar een boog te vinden is, op de boog staat de tekst Porta delle Alpi Marittime, we bevinden ons hier aan de voet van de zogenaamde Zee-Alpen. We steken de rivier de Stura over en daarna komen we op een brede en rechte weg terecht die een tijd het spoor zal volgen. We zijn terechtgekomen op een doorgaande weg die rechtstreeks naar Frankrijk voert, we zijn in feite meteen begonnen aan de Passo della Tenda, of, zoals de Fransen zouden zeggen, de Col de Tende. Voorbij Roccavione loopt de weg tot aan de finish steeds omhoog, al zal dat de komende 15 kilometer niet meer dan vals plat zijn. Voorlopig gaat het vooral heel minimaal omhoog over een brede weg door een vallei vol industrie, met zo nu en dan een passage in een aardig dorpje als Robilante. We werken toe naar de slotklim, maar de weg blijft voorlopig geestdodend. Buiten Robilante komen we zo mogelijk op een nog bredere weg terecht, een weg die dus rechtdoor naar Frankrijk leidt, al gaan we dat land voorlopig nog niet bereiken. We gaan ruim voor de grens stoppen, de top van de Passo of Colle di Tenda gaan we derhalve helaas ook niet halen. Al het uitdagende is uit deze rit gesloopt, de mogelijkheden waren eindeloos en men heeft daar helemaal niets mee gedaan. Het is voorlopig nog steeds afzien, al is de omgeving wel mooi. Het begint groener te worden, het begint bergachtiger te worden, er verschijnt zo nu en dan een rotswand in beeld en tussen de bomen door zien we zo nu en dan ook nog steeds de spoorlijn in beeld verschijnen. De snelweg rechtdoor komt na 146 kilometer langs Vernante, een dorpje van enig belang. In Vernante vinden we het museum Attilio Mussino. Mussino (1878-1954), een illustrator bekend van zijn tekeningen bij Pinokkio, woonde en stierf in Vernante. Sinds 1989 zijn er meer dan 150 muurschilderingen uit Pinokkio aangebracht op de muren van Vernante door de kunstenaars Bruno Carletto en Bartolomeo Cavallera. De renners zien een aantal van die muurschilderingen verschijnen als ze door dit toeristische oord rijden, al kan het zijn dat hun aandacht eerder wordt getrokken door enkele opvallende bergtoppen in de omgeving. Op een van die bergtoppen vinden we ook nog eens een kasteelruïne, indrukwekkend hoor. Wel een geestig plaatsje, zo'n beetje ieder huis beschikt wel over een of meerdere kleine muurschilderingen. Er zijn ook meerdere standbeelden te vinden, alles staat hier in het teken van Pinocchio.





We vervolgen onze weg over de Tendapas richting finishplaats Limone Piemonte, in Vernante bevinden we ons op 13 kilometer van de finish en op 10 kilometer van het eind begint de slotklim officieel. We kruipen nog wat verder vals plat omhoog in de bossen over de snelweg, vooraleer het serieuzere klimwerk begint. Een fraaie omgeving, we rijden blijkbaar door de Valle Vermenagna. In zuidelijke richting rijden we richting de zuidelijkste grote Alpenpas, waarbij we heel lang moeten wachten op fatsoenlijke percentages. Ook als de slotklim op 10 kilometer van het eind dan eindelijk officieel begint stelt de klim nog steeds niets voor. Voorbij Vernante loopt de brede weg een paar kilometer rond de 3% omhoog, zodra de klim officieel begint botsen we op een kilometer aan 4%. In het duistere bos wordt de brede weg steeds wat bochtiger, maar deze lage percentages zorgen ervoor dat we lang met een bijna compleet peloton verder omhoog zullen rijden. Na een kilometer aan 4% volgt er weer een kilometer aan 3%, en daarna gaat het weer aan 4% omhoog. Met nog zeven kilometer te gaan tot de finish hebben we geen enkel uitdagend stuk gehad, de enige uitdaging waarmee we kampen is dat we ervoor moeten zorgen dat we niet in slaap vallen. Dat kan ook in de komende kilometers zomaar gebeuren, want na al het vals platte werk volgt er nu een stuk van vier kilometer aan 5,5% en dat is al iets lastiger, maar nog lang niet lastig genoeg. Het peloton zal tegen deze tijd iets uitdunnen, maar met alleen stroken aan 5% blijven er voorlopig makkelijk een stuk of 100 renners bijeen. Voorafgaand aan de strook van vier kilometer aan 5,5% rijden we door Limone Piemonte, officieel de finishplaats. We zullen alleen niet finishen in dit wintersportoord, voorbij dit plaatsje begint de klim namelijk pas echt. We zouden net als in 2005 helemaal door kunnen rijden tot de top van de Tendapas, maar we kiezen nu voor een tussenweg. Ergens halverwege stoppen we, op de tweede dag van de Vuelta mag het terrein blijkbaar niet te lastig zijn. De Vuelta mag niet al in Italië beslist worden, dag mag pas in Spanje gebeuren. Voorbij Limone Piemonte komen we uit in Tetti Mecci, waar de brede weg wat bochtiger begint te worden. We beginnen aan een fase vol haarspeldbochten en daar gaat het dan dus een tijd aan 5,5% omhoog. Soms een stukje aan 6%, maar veel heftiger dan dat wil het nog steeds niet worden. De brede weg omhoog gaat ook niet helpen om het spannender te maken, zo'n weg nodigt niet uit om te koersen. De percentages nodigen ook nog niet uit, op drie kilometer van de finish wordt het iets uitdagender maar nog steeds gaan we dan aan slechts 6% omhoog. Van brede haarspeldbocht rijden we naar brede haarspeldbocht, terwijl de klim maar niet los wil barsten. Op twee kilometer van de finish rijden we door het gehucht Panice Sottana, hier liggen tussen de bomen in nog een paar haarspeldbochten en pas op dit punt barst de rit los. We hebben er heel lang op moeten wachten, maar nu wordt de klim eindelijk steil. Alles gaat tijdens deze etappe te doen zijn in de laatste twee kilometer, vooral in de voorlaatste kilometer zullen de kaarten geschud gaan worden. Tot die tijd was er niets aan de hand, maar nu gaat het ineens een kilometer aan 8% omhoog met een piek tot 10%. Hier kan met een hoog tempo van een ploeg als Visma of een ploeg als UAE het peloton dan toch uitgedund gaan worden tot een mannetje of 30, misschien minder als ze er echt vol voor gaan. Via een heuse chicane, het gaat eerst naar rechts en dan meteen naar links, rijden we in het slot van de rit van Panice Sottana naar Panice Soprana, we verlaten de hoofdweg richting de Tendapas en rijden over een iets alternatiever weggetje verder omhoog. De weg wordt iets minder een snelweg, maar het blijft vrij breed. Na alle haarspeldbochten wordt het ook weer iets rechter, dat is niet direct in het voordeel van een aanvaller. Je kunt je hier alleen proberen te verschuilen achter de bomen, maar je blijft hoe dan ook lang in beeld. Na een steile voorlaatste kilometer wordt het in de laatste kilometer, beter gezegd de laatste 800 meter, weer iets makkelijker. Bij het ingaan van de laatste kilometer gaat het nog even aan 10% omhoog, daarna zwakt het weer iets af naar zeven procent. Via wat flauwe bochtjes verlaten we het bos om uit te komen in Panice Soprana, dat ook wel Limone 1400 wordt genoemd. Een hoger gelegen deel van het skigebied rond Limone Piemonte, de renners worden in de laatste meters van de etappe getrakteerd op een hoop lelijke flats langs de kant van de weg. De flauwe bochten gaan door tot op het eind, op een meter of 50 van de finish draaien we nog best stevig linksaf om vervolgens de finishen op een parkeerplaats waar rechts een blokhut te zien is en links een mooi panoramisch zicht over de bergen in de omgeving. Gezien het bochtenwerk en vooral de laatste bocht is de timing van de onvermijdelijke sprint alhier zeer belangrijk. Weer een bijzondere aankomst.






Finishen doen we in Limone 1400, na een klim van 9,8 kilometer aan 5,1% gemiddeld. In totaal gaat het vanuit Roccavione 23 kilometer aan 3,2% omhoog naar de top van deze klim van tweede categorie, een klim waar alles zal draaien om de laatste twee kilometer. Met een bijzonder grote groep gaan we eindeloos omhoog, waarna we met een uitgedunde groep zullen gaan sprinten. De kans dat iemand hier echt weg gaat rijden van de rest lijkt me niet zo groot, daarvoor is de klim normaal gesproken niet lastig genoeg. Het lastige stuk is vooral niet lang genoeg, al had een Pogacar er natuurlijk wel raad mee geweten. Officieel finishen we volgens de organisatie in Limone Piemonte, een plaats die we op een kilometer of zeven van de finish al passeren. Limone Piemonte is een plaats in de provincie Cuneo en de regio Piëmont waar ongeveer 1300 mensen wonen. Limone had in de middeleeuwen een strategische ligging nabij de Tendapas. Vanaf de 13e eeuw lag Limone aan de Alta Via del Sale ("de hoge zoutweg"). De economie groeide door het transport van mensen en goederen over de Alpen. In 1581 kwam Limone in het bezit van Savoye. In 1882 werd de plaats verder ontsloten door de opening van een wegtunnel, in 1898 aangevuld met de Tendaspoorlijn die onder de Tendapas loopt via de Tendaspoortunnel. Sinds het midden van de 20e eeuw ontwikkelde Limone Piemonte zich als wintersportbestemming in de Riserva Bianca. Limone is een ouderwets wintersportplaatsje op de grens van Frankrijk en Italië. Vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog tot de jaren 1980 ontwikkelde de gemeente zich als wintersportgebied. Het stadje heeft zijn middeleeuws karakter behouden maar heeft ook luxehotels. In het centrum staan de gotische parochiekerk San Pietro in Vincoli en een 16e-eeuwse fontein. Afhankelijk van de sneeuwhoogte is het sneeuwgebied met kleinere plaatsjes in de buurt verbonden tot een redelijk groot skigebied. Er zijn hoofdzakelijk rode en blauwe pistes in dit wintersportgebied. Er zijn ook brede pistes, die Limone geschikt maken voor familieafdalingen. Limone is midden in de bergen en de bossen gelegen, weet Wikipedia ook nog te melden. Voor meer informatie over Limone Piemonte en Limone 1400 zijn we dan weer aangewezen op allerlei wintersportsites. Kom maar door: Limone 1400 is een skidorp in het Italiaanse Piemonte. Het hoort bij het skigebied Riserva Bianca – Limone Piemonte, wat 79 kilometer skipistes telt. Riserva Bianca is een skigebied twee uur ten zuiden van Turijn en niet erg bekend onder de Nederlandse wintersporters, mede doordat het een flink eind rijden is. Limone 1400 is een praktisch dorp met een handvol accommodaties. Er is niet veel te doen maar je zit wel middenin het skigebied en het is het hoogste ‘dorp’ van het gebied. Riserva Bianca is tijdens de winter een ware hemel voor freeriders. Wanneer een Retour d’Est, een bepaald weerfenomeen, hier passeert, is een meter sneeuw per etmaal geen uitzondering. Je kunt hier dus fenomenaal off-piste skiën, tussen de bomen zoals in Japan of Nieuw-Zeeland, maar dan dichterbij. Skiën zoals in Nieuw-Zeeland, jawel! Limone 1400 ligt op 1400 meter hoogte. Het is niet een echt dorp, meer een handvol accommodaties bij elkaar nabij de skilift. Het ligt daardoor wel echt middenin het skigebied en je skiet dus zo de skilift in. Er zijn een paar korte oefenliftjes met blauwe pistes, maar verder is dit skigebied niet echt geschikt voor beginnende wintersporters. Er zijn overwegend rode pistes en een aantal zwarte, maar veel mensen komen hier voor de off-piste mogelijkheden. Het hoogste punt van dit skigebied is net iets onder de 2100 meter hoogte. Riserva Bianca ligt dus niet enorm hoog maar door het regelmatig passeren van de Retour d’Est én de sneeuwkanonnen is dit echt wel een sneeuwzekere bestemming. Het skiseizoen loopt van begin december tot medio april. Italianen zijn niet zo bedreven in de après-ski die veel Nederlanders graag ervaren op wintersport. In buurdorp Limone 1010 vind je hier en daar nog een kleine bar, maar daarvoor moet je dus wel een stukje rijden. In Limone 1400 is eigenlijk niks te doen, op een lekker restaurantje na. In Limone 1400 is eigenlijk niets te doen, maar nu komt wel gewoon doodleuk de Vuelta a España op bezoek. Het kan soms raar lopen, zullen we maar zeggen. Eén keer eerder kwam er een koers aan in Limone 1400, ook wel Panice Soprana genoemd. Dat was in de Giro van 2002, tijdens de vijfde rit. Een korte rit, redelijk vergelijkbaar met deze rit. Ook toen reden we over de klim van Rossana in een rit die bijna volledig vlak was, het belangrijkste verschil met deze rit is dat heel kort voor de slotklim de muur van Colletto del Moro werd toegevoegd. Vanuit Boves moest er voorafgaand aan de flopklim naar Limone nog even stevig geklommen worden. Daardoor werd die rit iets selectiever, maar de uitkomst van die etappe spreekt alsnog voor zich. In de roze leiderstrui wist Stefano Garzelli de sprint van een groepje van vier te winnen, hij klopte Santi Perez, Gibo Simoni en Francesco Casagrande. Later zou hij die zege verliezen, maar dat is een ander verhaal. Op zeven seconden werd Wladimir Belli vijfde, parcoursbouwer van de Vuelta Fernando Escartin werd bij die gelegenheid zesde. Wellicht zijn we daarom hier, Escartin heeft blijkbaar goede herinneringen aan Limone Piemonte. In zijn laatste jaar als prof werd hij mede dankzij dit resultaat achtste in het klassement. Wijlen Scarponi werd 10e op 14 seconden, wijlen Rebellin werd 17e op 17 seconden. De verschillen bleven zeer beperkt, en dat was dan nog met een steile klim vlak voor de slotklim. Zegt genoeg, me dunkt. We eindigden toen op precies dezelfde plek als nu, terwijl we in de Giro van 2005 nog eens terugkeerden naar Limone Piemonte om een stuk hoger te eindigen. Tijdens de 17e rit van de Giro van 2005 reden we van Varazze naar de top van de Tendapas. We reden helemaal omhoog naar de Colle di Tenda, op de grens tussen Frankrijk en Italië, terwijl we voorafgaand aan de klim eerst over de zware Madonna del Colletto moesten, om daarna ook nog eens de Colletto del Moro mee te pakken. Na die Colletto del Moro reden we via Roccavione op dezelfde manier naar Limone Piemonte als nu, om daarna door te rijden naar Limone 1400. Voorbij Limone 1400 moest er daarna alleen nog eens zeven kilometer geklommen worden, zeven vrij lastige kilometers. Het leverde een totaal andere uitslag op, ook omdat de rit veel later op de ronde volgde. Ivan Basso reed toen een aparte Giro. Hij begon sterk, maar hij werd ziek en verloor daardoor heel veel tijd. Richting het eind van de Giro herpakte hij zich, op de Colle di Tenda was hij veruit de sterkste, met een minuut voorsprong op koffieplanter José Rujano kwam hij aan op de grens tussen Frankrijk en Italië. Simoni eindigde in het gezelschap van Rujano en hij pakte veel tijd terug op de leider van de koers, Paolo Savoldelli, al zou hij uiteindelijk de eindzege toch naar Savoldelli zien gaan. Het waren tevens de wonderjaren van Wim Van Huffel, Snuffel werd op de Colle di Tenda vierde! Achter hem eindigde er een groepje van zes renners in dezelfde tijd, om maar aan te geven dat je zelfs met een zwaarder parcours nog niet het meeste onderscheid krijgt op deze wegen.



We hadden dus nog wat verder omhoog kunnen rijden, door tot aan de Tendapas. De Tendapas (Italiaans: Colle di Tenda / Frans: Col de Tende) ligt op de grens van Italië (provincie Cuneo) en Frankrijk (departement Alpes-Maritimes). Hij kan beschouwd worden als de zuidelijkste van de grote Alpenpassen. Onder de pasweg door lopen twee tunnels, een 3,2 kilometer lange wegtunnel uit 1882 en een 8.099 m lange tunnel voor de Tendaspoorlijn uit 1898. De wegtunnel werd in 1882 geopend en is daarmee de oudste wegtunnel van de Alpen en indertijd wereldwijd een van de langste wegtunnels. De tunnel voor het wegverkeer is smal en van matige kwaliteit. Sinds 2014 wordt gewerkt aan een naastliggende tweede wegkoker. De werken zouden eind 2025 afgewerkt moeten zijn. Dat lees je uiteraard op Wiki, wel grappig om dat dan weer te koppelen aan de teksten van de lokale volksvertegenwoordigers: "We zijn ervan overtuigd dat de zichtbaarheid van het evenement zal bijdragen aan de versterking van Limone's rol als prestigieuze internationale toeristische bestemming, verder ondersteund door de recente heropening van de Tendatunnel, een strategisch knooppunt tussen Italië en Frankrijk. We wilden met de etappe in Limone Piemonte een toeristische bestemming nieuw leven inblazen die de afgelopen jaren zwaar getroffen is door de sluiting en de internationale zichtbaarheid herstellen die ze verdient", aldus Alberto Cirio, president van de regio Piëmont, en Paolo Bongioanni, regionaal raadslid voor Toerisme en Sport. "Het is het eerste grote evenement sinds de heropening van Colle di Tenda, waarmee de stad haar natuurlijke roeping als Alpenknooppunt en bestemming met een sterke grensoverschrijdende aantrekkingskracht terugkrijgt. Limone is de ideale locatie om een ​​evenement van deze omvang te organiseren. De landschappelijke schoonheid, het buitenaanbod en de kwaliteit van de Alpengastvrijheid vertegenwoordigen een erfgoed dat miljoenen toeschouwers over de hele wereld dankzij de etappe op 24 augustus zullen kunnen herontdekken. De beelden van de Vuelta vertellen het verhaal van een authentieke regio, doordrenkt van cultuur, identiteit en buitengewone natuur. Wij geloven sterk in sport als instrument voor promotie, economische groei en regionale ontwikkeling. De Vuelta zal een groot volksfeest zijn, maar ook een concrete kans om blijvende waarde te creëren, het toerisme te versterken en de rol van Piemonte te consolideren als bestemming die sport, culinaire hoogstandjes en grote internationale evenementen verenigt. De aankomst van de Vuelta a España in Limone Piemonte – aldus de voorzitter en wethouder – is een bron van trots voor Piemonte en Italië. Met dit evenement schrijft onze regio zich in de geschiedenis van de wielersport, waar de belangrijkste startplaatsen van de Giro d'Italia, de Tour de France en nu ook de Vuelta zijn georganiseerd. Deze prestatie bevestigt de internationale roeping van Piemonte en de kracht van haar toeristische en sportieve aanbod. Zo, teksten vol bravoure, maar vooral grappig dus om te merken dat we vooral naar Limone Piemonte gaan omdat de Tendatunnel heropend is. Dat was dus ooit een smalle tunnel, maar ze hebben 'm nu opgeknapt en het belangrijkste doel van die opknapbeurt is het lokken van toeristen, die natuurlijk massaal gaan komen na deze aankomst in de Vuelta. Zo werkt dat wielrennen dus, alles heeft een reden. Daarom rijden we vermoedelijk ook niet door tot de top, door tussen de blokhutten en de chaletjes te eindigen komen de mensen misschien eerder op het idee om hier te gaan skiën. Het jammerlijke is wel dat daardoor de rit minder interessant is en dat daardoor de forten niet in beeld komen die vooral aan de Franse kant van de Tende te vinden zijn.



De tweede rit op Italiaans grondgebied is tamelijk kort en dus beginnen we pas vrij laat aan de rit, om 13:35 worden de renners pas aan het vertrek verwacht in Alba. Na een neutralisatie van een schappelijke 18 minuten schieten ze omstreeks 13:53 echt op gang. De rit is weer in z'n geheel te zien op Eurosport 1 en natuurlijk ook online bij de oplichters van HBO Max. Vanaf 13:25 gaat men live, terwijl Sporza er pas om 16:15 bij is, na afloop van de Renewi Tour. Van de NOS zal wel weer geen sprake zijn, geen idee, niet belangrijk als je ook naar het gouden koppel kunt luisteren. In startplaats Alba wordt het overdag slechts 23 graden, terwijl er best een kans bestaat dat het gaat regenen. Er staat een klein beetje wind uit het zuiden, dan hebben we in de finale in ieder geval te maken met wat rugwind. Limone Piemonte ligt wat hoger en daar is het zelfs een beetje fris, we noteren amper 16 graden. Ook daar wat kans op regen, we houden het op een procent of 20. Af en toe wat spetters, dat valt niet uit te sluiten. Bijna windstil daar, dat is dan weer jammer. Een klein beetje rugwind had deze flopklim wat sneller kunnen laten verlopen waardoor de verschillen wat groter hadden kunnen worden. Het zit dus niet echt mee. Wel verrassend lage temperaturen voor een Vuelta, deze Ronde van Spanje is voorlopig in niets een Ronde van Spanje.



De eerste aankomst bergop, maar mag je dit eigenlijk wel een echte aankomst bergop noemen? Het gaat vooral heel lang vals plat omhoog, daarna volgen er een paar kilometers aan 5% en pas in de laatste twee kilometer wordt het een beetje serieus. Dit is geen echte klim, dit is een rasechte unipuerto met als enige puerto een loper die eindigt op een soort van muurtje. Zo moet je de koers dan ook eigenlijk inschatten, het is ouderwets muurtjessprinten. De echte klimmers zullen hier nog niet direct boven komen drijven, dit is perfect haalbaar voor enkele puncheurs. Moeten we wel überhaupt eerst gaan sprinten, maar op de tweede dag denk ik dat er genoeg ploegen zijn die zin zullen hebben om te controleren. Er staat een rode trui op het spel, dat moet motiverend genoeg zijn. Visma en UAE zullen het wel kort gaan houden, waarschijnlijk met hulp van wat andere ploegen ook nog eens. In het begin rijdt er een klein groepje weg, daarna zal er heel lang niets gebeuren, op de slotklim zal de uitdunning heel lang op zich laten wachten en met een vrij grote groep beginnen we aan de laatste twee kilometer. In die voorlaatste kilometer trekt er een ploeg stevig door waardoor we wel de uitdunning te zien gaan krijgen, maar het is daarna te kort tot de finish om nog weg te rijden. Er blijft een flinke groep bij elkaar en met die groep gaan we sprinten. En die sprint gaat gewonnen worden door een verrassende naam.
1. Langellotti. Als je met zo'n blamerend parcours aan komt zetten verdien je een blamerende winnaar. Ik vind de gameverslaafde Monegask Victor Langellotti bij uitstek de ideale renner om hier te winnen. Voor de buitenwereld een nobele onbekende, voor de insiders dan weer een bekend fenomeen. Zo'n jongen die soms van die dagen heeft, hopelijk heeft hij nu zo'n dag. Als hij zijn kunstje uit de Ronde van Polen kan herhalen is hij zonder grappen een van de favorieten om hier te winnen. De rit die hij daar op een memorabele manier won is nog vergelijkbaar met deze rit ook, ik zie het gewoon helemaal voor me. Victor Langellotti voor je, krijg je ervan, met je troepparcours. Al blijft het Langellotti, hij kan ook zomaar 79e worden. Dat maakt hem zo cult.
2. Pidcock. Hij heeft zich beter voor kunnen bereiden op de Vuelta dan op de Giro en daarom gaat hij nu wel hoge ogen gooien! Nou, dat wil ik meemaken. Hij zal moeten presteren, anders wordt het steeds meer een probleem dat Kern Pharma er niet bij is. Op basis van zijn negende plaats tijdens de eerste rit lijkt hij in ieder geval gemotiveerd te zijn, op basis van zijn ritzege in de Arctic Race of Norway is hij klaar om op zo'n heuvel het beste van zichzelf te laten zien.
3. Vingegaard. Wegrijden zal hier nog niet lukken, daarvoor is de klim te kort en daarvoor zal het tempo te hoog liggen. Maar in de Tour liet hij ook zien dat hij tegenwoordig een stuk explosiever is, met die explosiviteit moet hij hier in de buurt kunnen komen van de zege.
4. Ayuso. Won een enigszins vergelijkbare flopaankomst in de Giro. Een beetje de vraag of hij in vorm is, naar eigen zeggen heeft hij zich slecht kunnen voorbereiden op de Vuelta omdat hij lang niet wist of hij zou rijden, maarja, op basis van talent moet hij op een aankomst als deze heel ver vooraan eindigen.
5. Ciccone. In bloedvorm dit jaar, ook iemand met een heerlijke punch bergop en dus een logische naam voor een aankomst als deze. Op basis van de Klasikoa kan hij hier ook gewoon winnen, maar een Italiaan die wint tijdens deze Italiaanse start zou teveel eer zijn. Nee, hier moet echt een nobuddie zegevieren en dus staan wij volledig achter Monaco.

Oke, niemand heeft dus zin om in de aanval te gaan.

Tot over een uur of drie!

Stripfiguur Gal Glivar en komediant Nic0 Denz, het peloton heeft een GROOT probleem.

Cavia? Heet ie echt Cavia?

Karsten is weer goed op de hoogte. Vooral dat ze in Peru cavia's eten.

Het zeer dominante Q36.5 is alles aan het controleren.

Ach, Burgos Burpellet BH.

Druppels op de lens!