WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etapa 1: Torino-Reggia di Venaria - Novara, 186,1 km
Buongiorno! Welkom in dit topic, waar we met elkaar de eerste etappe van de Ronde van Ita... uh, wacht even, Spanje, met elkaar gaan bespreken. Het is even verwarrend, maar de Ronde van Spanje gaat vandaag toch echt beginnen. In Italië, dat dan weer wel. Het is 90 jaar geleden sinds de eerste Ronde van Spanje werd verreden, door een burgeroorlogje links en een wereldoorlogje rechts zijn we inmiddels toe aan de 80e editie van deze koers. Voor het eerst gaat de Vuelta van start in Italië, een land waar men überhaupt nog nooit was geweest. Logisch ook wel, welke idioot verzint het dan ook om de Vuelta a España naar Italië te brengen? De Vuelta was ooit een koers die daadwerkelijk in Spanje werd verreden, de laatste jaren volgt men helaas de trend van de andere grote rondes en dus volgt er steeds vaker een start in het buitenland. Pas in 1997 ging de Vuelta voor het eerst in een ander land van start, toen in Portugal. Daarna duurde het tot 2009 voor de Vuelta nog eens naar het buitenland trok, we gingen toen van start bij ONS, in Assen. Sindsdien hebben ze de smaak echt te pakken gekregen, we hebben daarna een start gezien in Frankrijk, nog een start in Nederland, een start in Portugal vorig jaar en nu zijn we dus in Italië. De invloed van ASO, de invloed van het grote geld. En dan gaan we volgend jaar ook nog eens naar Monaco, de Vuelta is al lang de Vuelta niet meer. De Gran Salida vindt dit jaar plaats in de regio Piëmont, een regio waar de Tour de France vorig jaar ook passeerde. Iedere grote koers is tegenwoordig in Italië te vinden, behalve de Giro zelf. Daar gaan ze liever van start in landen als Albanië en Bulgarije, waar je zin in hebt. Piëmont heeft nu in anderhalf jaar tijd iedere grote ronde mogen ontvangen, daarmee kunnen ze in deze regio uitpakken op feesten en partijen. Leuk stukje prestige, maar als liefhebber kopen we er niets voor. Om deze start nog merkwaardiger te maken dan ie al is beginnen we ook nog eens met een rit in lijn, terwijl het toch een typische traditie van de Vuelta is om met een korte tijdrit of een ploegentijdrit te beginnen. Deze eeuw is de koers maar twee keer begonnen met een rit in lijn, alleen in 2020 en in 2007 was dat het geval. En in 2020 lag dat ook nog eens aan corona, waardoor de Nederlandse start werd geschrapt en er maar 18 ritten overbleven. De Ronde van Spanje gaat van start in Italië en dat dan ook nog met een rit in lijn, u mag gerust van uw stoel vallen. De organisatie omschrijft het zelf op de volgende manier: “Starting with a flat stage is unusual for us, but it's a way of thanking the Piedmont region for its efforts, showing more of the region's territory and landscapes, and in sporting terms it's also a way of broadening the range of riders who can take the leader's jersey”’ explains Kiko García, technical director of La Vuelta. "I think we can expect three different stages in terms of battles and strategies, and also different in terms of winners. The first stage is easy in terms of profile, which I think 99% of fans would say is a stage for a sprint finish, and we've seen that there are strong candidates. The next two are a bit tricky. The route of the stages in Piedmont is beautiful overall and passes through spectacular locations. It is a journey through the history of the region that must be enjoyed from kilometre 0, including the neutralised section through the historic centre of Turin." Wat een wervende teksten, maar dat moet natuurlijk ook wel als zo'n regio flink wat geld op tafel legt om je koers binnen te halen. Het parcours heb ik hier al uitgebreid besproken, maar in vogelvlucht wil ik het nog wel even met jullie doornemen.
De Vuelta van 2025 begint, schandalig genoeg, met een volledig vlakke rit. We rijden van het paleis van Reggia di Venaria via het historische centrum van Turijn naar Novara, waar de eerste rode trui vermoedelijk naar een sprinter zal gaan. Dat is deze eeuw nog niet vaak gebeurd. In 2007 won Daniele Bennati bij een van de weinige gelegenheden dat de Vuelta begon met een vlakke rit in lijn, sindsdien hebben we alleen Mark Cavendish in de leiderstrui gezien en dat was omdat hij de eerste was die over de streep reed toen HTC-Columbia maar weer eens een ploegentijdrit won. Een gouden kans voor Jasper Philipsen en Mads Pedersen dient zich aan, Philipsen kan hier doodleuk voor de tweede grote ronde op rij op de eerste dag de leiderstrui veroveren. Wat vooral veel zegt over de droevige starts die we dit jaar hebben gezien. Nadien werken we nog twee dagen af op Italiaans grondgebied, we rijden nog wat verder door Piemonte en hoewel het terrein iets heuvelachtiger wordt blijven de ritten matig. Twee keer een aankomst heuvelop, op zondag zal het een enigszins lastige aankomst zijn, maar op maandag zien we gewoon een sprintje heuvelop die gewonnen gaat worden door Mads Pedersen. Tijdens de vierde rit trekken we dan weer op een eenvoudige manier van Italië naar Frankrijk, waar weer een vrij makkelijke aankomst zal volgen. Van Frankrijk leggen we dan 500 kilometer af om uit te komen in Catalonië, waar op dag vijf een ploegentijdrit zal volgen. Slecht idee, maar deze hele Vuelta valt samen te vatten als een slecht idee. Een dag later laten we Spanje meteen weer achter ons, want er volgt dan de eerste echte aankomst bergop van deze ronde in het altijd onvermijdelijke Andorra. Direct daarna rijden we van Andorra naar Aragón, waar dan weer een aankomst bergop volgt bij het skistation van Cerler. Een verloren zoon, helaas wel gewoon een vrij matige aankomst. Van Cerler gaan we vervolgens naar Zaragoza, een vlakke en simpele rit, wel in een regio waar het nog wel eens wil waaien. De negende rit, tevens de laatste rit van de eerste week, is dan weer een onvervalste Unipuerto. Een _____/, waarbij de / ook nog eens een ontzettend matige berg is. Pover eerste weekje, helaas.
De tweede week begint eveneens met een ____/, met een net iets betere /, maar alsnog een vrij matige. Het is dat we in het Baskenland zijn, dat verzacht de pijn dan nog enigszins. Daags daarna zijn we in Bilbao, daar staat dan weer een kicken heuvelrit op het programma. Een van de weinige fatsoenlijke ritten van deze Vuelta, het kan een bits rondje worden. In Cantabrië volgt daarna een rit die vermoedelijk voor de vluchters zal zijn, waarna we vervolgens mogen gaan klimmen in Asturië. Eerst de Angliru, daarna de Farrapona. Twee zware aankomsten bergop achter elkaar, twee dagen die allesbepalend gaan zijn voor de strijd om de rode leiderstrui. De tweede week sluiten we daarna af met een rit die bergachtig begint in Asturië, maar daarna trekken we Galicië binnen en daar wordt het steeds vlakker. Een rit voor de vluchters, of misschien zelfs een rit voor de sprinters. Geen rit om voor thuis te blijven, maar daar zijn er deze Vuelta sowieso weinig van. De derde en laatste week begint dan wel weer met een rit die je absoluut wil zien, al is het nog even bang afwachten of heel Galicië tegen die tijd niet is afgebrand. We rijden door de achtertuin van Oscar Pereiro, waar we ongeveer dezelfde rit volgen als in 2021, een rit die toen heel spectaculair verliep. Nadien volgt er weer een soort van unipuerto in Castilië en Leon, al moeten we ook hier weer oppassen voor de bosbranden. Het idee is dat we via een enorm steile variant naar El Morredero gaan rijden, denk een kilometer of negen aan bijna 10%, denk aan typisch Vuelta. Nadien volgt er nog een redelijk korte individuele tijdrit in Valladolid en een wat vlakkere rit die ons richting Madrid moet brengen. Voor we Madrid bereiken volgt in de Sierra de Guadarrama dan weer de laatste lastige rit, een rit die aan gaat komen boven op Bola del Mundo. Als de ecologische groepen het toestaan, tenminste. Op de laatste dag sluiten we weer ouderwets af met een vlakke rit in Madrid, tevens het meest zuidelijke punt van deze Vuelta. Een route vol kommer en kwel met weinig hoogtepunten, ik heb er waanzinnig weinig zin in. En toch ben ik hier weer, om jullie door deze povere Vuelta te loodsen. Ik verwacht dat ik hiervoor de nieuwe trofee ga ontvangen. De Vuelta was altijd de koers met de slechtste trofee ooit, een glazen fruitschaal zonder enige franje, maar nu hebben ze een nóg lelijkere trofee bedacht. Het heeft nog het meest weg van een afgekeurd wapen uit een afgekeurd stukje Marvelpulp. Gelukkig zijn er altijd nog marketingteksten om het leed te verergeren: Unveiled today, the official trophies for La Vuelta 25 highlight the race's commitment to sustainability and the circular economy. Designed and manufactured in Spain in collaboration with Sustain Awards, they are made from 100% recycled styrene-butadiene rubber (SBR) sourced from end-of-life bicycle tyres. The manufacturing technique also honours traditional craftsmanship, as the compound is moulded by hand, ensuring durable objects with a unique texture. The design of the trophy awarded to the winner of La Roja pays tribute to the rich history of the race, featuring the iconic V for Victory from the La Vuelta logo, as well as the names of all the winners of the 79 editions contested since 1935. The trophies for second and third place feature a bold design, whose irregular and oblique geometry reflects the very essence of cycling: a sport of constant movement, pushing oneself to the limit and unexpected twists and turns. De V van victory mag plaatsnemen naast de W van wakker worden, stamppot eten. De trofee voor de tweede en derde plaats vind ik dan weer lijken op een fles shampoo van Axe, alles aan deze Vuelta is mensonterend. Het is echt een vreselijk parcours, met teveel vlakke ritten, teveel _____/ en te weinig leuke etappes. Op voorhand zie ik twee leuke heuvelritten, waarbij we er verver vanuit mogen gaan dat een aankomst op de Angliru ook nog wel een aardige koers op gaat leveren. De Morredero kan ook nog wel lachen worden, maar verder gaan de renners echt heel erg hun best moeten doen om iets van deze janboel te maken. Nu ik genoeg reclame heb gemaakt voor de nieuwe editie van deze fabelachtige koers kunnen we echt gaan beginnen met de voorbeschouwing.
De 80e editie van de Vuelta a España gaat merkwaardig genoeg dus van start in Italië, een heuse primeur. Nog nooit was de Vuelta in Italië, eerlijk gezegd hadden we dat prima zo kunnen houden. Nu we toch in Italië zijn gaan we van start op een plek die we vrij goed kunnen kennen, de startplaats van de Ronde van Spanje is immers de startplaats van de Ronde van Italië van 2024. In 2024 ging de Giro van start in Venaria Reale, we zouden toen een rondje om Turijn heen rijden om na een tocht over Superga en de Colle della Maddalena via de steile klim van San Vito beneden in Turijn te eindigen. Dat was meteen een memorabele start, want op de klim naar San Vito ging Tadej Pogacar in de aanval en er waren zowaar een paar renners in staat om hem te volgen. Jhonatan Narvaez zat op het wiel geplakt, terwijl Max Schachmann even later ook nog de sprong naar voren wist te maken. Geen solo voor Pogacar, nee, hij moest sprinten in de straten van Turijn. Dat ging hem niet zo goed af, Narvaez ging verrassend met de zege aan de haal en hij mocht ook meteen de eerste roze trui dragen. Natuurlijk dé reden voor UAE om Narvaez het jaar nadien binnen te halen, de zeldzame renners die Pogacar kunnen kloppen moet je natuurlijk zo snel mogelijk neutraliseren. Pogacar zou in het vervolg van die Giro uiteraard nog zes ritten winnen en het eindklassement won hij met bijna tien minuten voorsprong, dat was geen goede Giro. Een Giro die net als deze Vuelta dus begon in Venaria Reale, een plaats waar de Giro nog vaker is geweest. Ook in 2011 begon de ronde daar, ze maken hier gewoon al voor de derde keer de start van een grote ronde mee. In 2011 begon de Giro met een ploegentijdrit die verreden zou worden tussen Venaria Reale en Turijn, in Turijn bleek het in die tijd onvermijdelijke HTC-High Road de snelste ploeg te zijn, de eerste roze trui was bij die gelegenheid voor Marco Pinotto. Tussentijds ging er in 2018 ook nog eens een rit van start in Venaria Reale, die rit zou eindigen op Jafferau en die naam moet meteen een belletje doen laten rinkelen. Ja, dat was de rit van Chris Froome. Hij reed op de Finestre weg van de rest, profiteerde in de afdaling van de broddelwerken van Reichenbach en nadien bouwde hij zijn voorsprong alleen maar verder uit, waardoor hij een Giro waarin hij kansloos leek alsnog naar zijn hand wist te zetten. He did a Landis, en dat allemaal dankzij een fantastische voedingsstrategie! Tom Dumoulin had mooi het nakijken, op de dag dat juist hij de Giro leek te kunnen winnen nadat de tot dan toe ongenaakbare Simon Yates ineens door het ijs zakte. Die memorabele dag begon dus in Venaria Reale, waar nu ook de Vuelta van 2025 gaat beginnen. Venaria Reale is een gemeente in de Italiaanse provincie Turijn (regio Piëmont) en telt ongeveer 35.000 inwoners, het hoogtepunt van deze gemeente wordt gevormd door één specifiek gebouwencomplex en uiteraard gaan we bij dit complex van start. Het is allemaal te doen bij Reggia di Venaria, het Paleis van Venaria. Het paleis werd gebouwd vanaf 1675 door Amedeo di Castellamonte in opdracht van hertog Karel Emanuel II van Savoye. Hij gebruikte het als uitvalsbasis voor jachtpartijen in de heuvels ten noorden van Turijn (Venato Regia is Latijn voor koninklijke jacht). Het paleis werd uitgebreid tot luxueuze residentie van het huis van Savoye met barokke versieringen (van architect Filippo Juvarra), waaronder de marmeren Galleria Grande, en kunstwerken. Op het einde van de 18de eeuw begon het verval. Na de Napoleontische oorlogen werd het tot 1978 als kazerne gebruikt. Sindsdien werd het gerenoveerd tot het in 2007 open ging voor het publiek. Sinds 1997 staat het Paleis van Venaria op de Unesco-Werelderfgoedlijst sinds 1997 als onderdeel van de Residenties van het Koninklijk Huis van Savoye. Ze proberen ons wijs te maken dat de Vuelta van start gaat in Turijn, maar we bevinden ons hier bij het paleis van Venaria toch echt op tien kilometer ten noorden van Torino. Kicken paleis wel, je kunt hier klikken voor een mooie fotoreportage. Daar zijn dan ook nog eens zulke wervende teksten te vinden: Elke ruimte is even mooi, maar zeker in de paardenstallen, waar een aantal schitterende koetsen staan opgesteld, komt de tijd van koningen en koninginnen, prinsen en prinsessen, bijna voor je ogen tot leven. Zo dan. Een complex van ruim tachtig hectare, vol indrukwekkende gebouwen, vooral aan de binnenkant. Die Grande Galleria maakt wel indruk, bijvoorbeeld. Architect Juvarra kon wel wat, is mijn conclusie. Buiten de gebouwen om is er ook nog een grote tuin te vinden, blijkbaar was het de bedoeling om de strijd aan te gaan met Versailles. Er werd onder meer een moestuin aangelegd (met een oppervlakte van zo’n tien hectare de grootste van heel Italië) en er werd volop ruimte gereserveerd voor prachtige beelden, bloemperken en waterpartijen. Nou, de moeite dus. Na de Giro brengt nu ook de Vuelta een bezoek aan het paleis, het wordt een koninklijke start van de ronde.
De renners gaan dus van start bij het 'Versailles van Italië' en daarna zullen ze tijdens de neutralisatie naar Turijn rijden. Volgens de organisatie gaan we van start in Turijn en in zekere zin is dat ook zo, tijdens de neutralisatie betreden we deze stad en pas zodra dat het geval is zal de neutralisatie voorbij zijn en dan gaan we dus officieel van start op het grondgebied van Torino. De exacte startlocatie is helemaal symbolisch, we rijden net zo lang geneutraliseerd verder tot we de Po bereiken. Langs de rivier rijden we over de Corso Casale en langs deze Corso Casale vinden we aan de oevers van de Po het Monumento a Fausto Coppi. Bij het monument ter ere van een van de grootste Italiaanse wielerhelden ooit is de neutralisatie voorbij, zal er met de vlag gezwaaid worden en begint de Vuelta echt. Dat heeft men dan toch mooi voor elkaar gekregen, we beginnen meteen met een eerbetoon aan een legende. Vijf keer won Coppi de Giro, twee keer won hij de Tour, maar de Vuelta won hij dan weer nooit. Hij reed slechts één keer de Vuelta, in 1959. De finish haalde hij niet, in wat zijn laatste jaar als prof zou zijn. Na de Vuelta zou hij voor de grap een koers in Burkina Faso rijden, daar liep hij malaria op en aangezien ze in Italië niet wisten wat dat was werd hij bij terugkomst in Italië niet goed behandeld en zodoende zou hij in het begin van 1960 komen te overlijden. Amper 40 jaar oud geworden, maar dik 60 jaar later is hij nog altijd een icoon. Zijn monument is dan weer minder iconisch, het is een beetje een gedrocht. Tegenover het monument ligt Motovelodromo Fausto Coppi, een wielerbaan die de afgelopen jaren gelukkig volledig gerenoveerd is. Een paar jaar terug was de boel hier volledig vervallen, de naam Coppi onwaardig, maar nu is het weer een wielerbaan om door een ringetje te halen. De man van de eeuwige strijd tegen Gino Bartali wordt nu weer waardig herdacht. Het monument ter ere van Coppi ligt een beetje aan de rand van de stad, daar waar de heuvelzone begint. Een heuvelzone waar we overigens niets mee gaan doen, geen Superga voor ons. Voor we het monument bereiken moeten we eerst dwars door de stad fietsen en het is natuurlijk een stad die we maar al te goed kunnen kennen. Iedere grote ronde is hier het afgelopen anderhalf jaar geweest, wat natuurlijk een absurd gegeven is. De Giro van 2024 begon dus net als nu in Venaria Reale, om vervolgens op de eerste dag aan te komen in Turijn, waar Narvaez Pogacar zowaar kon vloeren. Een paar maanden later ging de Tour de France van start in Firenze, de eerste rit eindigde toen in Rimini en daar wist het duo van Team dsm-firmenich PostNL net uit de greep van het peloton te blijven. Romain Bardet kreeg de zege cadeau van Frank van den Broek, een mooie putsch was dat. Op de derde dag van die Tour zouden de renners van Piacenza naar Turijn rijden en dat werd natuurlijk helemaal een memorabele rit. In de straten van Turijn zouden we gaan kijken naar de eerste massasprint van die ronde, een ontregelde massasprint. Bij een vrij grote valpartij kort voor het eind lag Jasper Philipsen, zonder topfavoriet en met een ietwat uitgedund peloton trokken we naar de finish. Daar zette Intermarche een heuse trein op poten voor Gerben Thijssen. Ze zetten hem perfect af in de laatste rechte lijn, terwijl Biniam Girmay ergens in de achtergrond aan het spartelen was. Zijn ploeg had alleen net wat te vroeg gepiekt, het viel weer stil en Girmay kon daardoor mooi opschuiven. Terwijl een toen net iets minder sterke Mads Pedersen vroeg aan de sprint begon kon Bini zich nog net door een gaatje wringen en hij reed iedereen voorbij. Hij kon zijn inspanning volhouden tot aan de streep en zo won hij warempel een rit in de Tour. Een enorme verrassing, ik kan me niet heugen dat ik ooit zo uit m'n dak ben gegaan na een zege. De eerste donkere Afrikaan die het voor elkaar kreeg om een rit te winnen in de Tour, hij zou er die Tour nog twee ritten aan toevoegen. Hij schreef historie, zeker toen hij aan het eind van de Tour ook nog eens met de groene trui naar huis mocht gaan. Memorabel, en dat verhaal begon dus hier, in Turijn. Een stad waar je natuurlijk ook boeken vol over kunt schrijven, deed ik al tijdens de Tour van vorig jaar en die info gooien we er hier dan ook maar even in, als de organisatie ons zo graag wil laten geloven dat de ronde begint in die stad.
Nu al te lui om dat stuk van vorig jaar aan te passen. Het voelt toch een beetje als valsspelen van de organisatie en de stad Turijn, een neutralisatie van een uur in je parcours fietsen om maar te kunnen doen alsof de stad de officiële locatie van vertrek is. Enfin, Turijn is ook de stad van de familie Agnelli, de corrupte baasjes achter FIAT en de voetbalclub Juventus. Een van de Agnelli's, Umberto, overleed dan weer in startplaats Venaria Reale, om de boel toch nog maar eens mooi aan elkaar te breien. Na de doortocht in Turijn gaan we dus bij het monument ter ere van Fausto Coppi van start en na die start verkennen we helaas niet de heuvels rond Turijn. Geen Superga, geen Maddalena, zelfs geen San Vito. Terwijl je in die heuvels een prachtige koers in elkaar kunt draaien, dat zagen we dus bij de start van de Giro in 2024 en dat zagen we vooral tijdens de formidabele 14e rit van de Giro van 2022, toen vooral Bora op de Superga en Maddalena alles aan barrels reed. In een heuvelrit werd het hele peloton uit elkaar gereden en zouden er hilarisch grote verschillen ontstaan, de 10e van die rit kwam pas vier minuten na ritwinnaar Simon Yates binnen, de 20e eindigde al op meer dan tien minuten. Tijdsverschillen alsof het een bergrit was, de renners maken nog altijd de koers. Dat gaat ze alleen bij de start van deze Vuelta niet lukken, want vanuit Turijn volgen we de loop van de Po en dus is de start zo vlak als het maar zijn kan. In de eerste officiële kilometers van de Vuelta rijden de coureurs dwars over de Povlakte door een aantal voorsteden van Turijn heen, we passeren onder meer in San Mauro Torinese, Sambuy en Gassino Torinese. In deze plaatsen is de doorgaande weg continu keurig breed, terwijl het aantal verkeersobstakels te overzien is. Een paar rotondes onderweg, meer hindernissen zijn er niet. Buiten Gassino Torinese komen we net iets meer in de natuur terecht, we verlaten zo ongeveer het verstedelijkte gebied rond Torino. Door nog wat meer plaatsjes rijden we door een wat groenere omgeving verder in de richting van Galleani, net buiten dit plaatsje slaan de renners een keer linksaf om vervolgens via een grote brug over de Po te rijden. De rivier dwarsboomt ons altijd in de Giro, maar dit jaar zijn we helaas ook getuige van een floprit over de Povlakte in de Vuelta. In Italië heb je de Po om mij lastig te vallen, in Frankrijk hebben ze Pau en in de Vuelta hebben ze nu dus ook al de Po, ik voel me haast persoonlijk aangevallen. Aan de andere kant van de Po komen de coureurs na 21 kilometer uit in Chivasso, waar we over de Via Po via enkele rotondes het centrum betreden. Flink wat bochtenwerk in deze stad, maar buiten Chivasso mag het peloton dan weer talloze kilometers volledig rechtdoor gaan rijden over de Povlakte heen. We komen ineens op het platteland terecht, links en rechts van de weg zijn er alleen maar akkers te zien. Eén lange weg rechtdoor, door het grote niets. Een heerlijk stuk om een waaier te trekken, maar zoals je al kunt voelen aankomen gaat het natuurlijk totaal niet waaien. Een windstille dag, om dit droevige begin nog net wat droeviger te maken. De Tour begon ook met een vlakke rit, maar die rit werd dan nog opgeleukt door de wind, de Vuelta is in alles een slap aftreksel en dus is deze vlakke start niet voorzien van wind. Helemaal rechtdoor gaat het van Chivasso via Arè naar Caluso. Heel weinig obstakels hier, wederom alleen wat rotondes in de plaatsen die we passeren. Af en toe een fraai gebouw, de kerk in Arè is bijvoorbeeld best aardig, maar er valt in dit deel van Piëmont weinig genot te beleven. In Caluso hebben we al 38 kilometer afgewerkt, dat schiet dan in ieder geval nog wel op. De weg loopt hier een paar kilometer wat meer vals plat omhoog, alleen gaan de renners daar natuurlijk nog weinig van merken. Uit Caluso is Beppe Costa afkomstig, een Nederlandse acteur waar ik nog nooit van heb gehoord. Met wat fantasie kun je een mooi plaatje schieten in Caluso, er is in dit plaatsje dat gelegen is in wijngebied een kasteelruïne te vinden, terwijl even verderop een meertje ligt.
Vanuit Caluso rijden we rechtdoor verder naar Ivrea, een plaats die we goed kennen van de Giro. In de komende 20 kilometer maken we nog steeds niet veel mee, we rijden rechtdoor verder omhoog naar het noorden, nog steeds over de Povlakte. Via een brede weg met wat rotondes rijden we eerst van Caluso naar Candia Canavese, door een gebied dat wat meer schoonheid krijgt omdat we niet meer langs de akkers rijden maar dwars door de bossen. De wegen zijn continu breed en heel goed onderhouden, de enige uitdagingen volgen in de dorpjes die we onderweg tegenkomen, zo komen we in een plaatsje als Mercenasco weer enkele bochten tegen. We volgen de doorgaande weg richting de Valle d'Aosta, maar deze schitterende regio gaan we helaas net niet helemaal bereiken. Het volgende dorp op de route is Strambino, een plaatsje waar een kasteeltje te vinden is. Een paar rotondes, ook. We bevinden ons nog steeds in de provincie Turijn en de regio Piëmont, waar we mogelijk de allersaaiste eerste kilometers van een grote ronde ooit afwerken. Moedergods, hier kan ik echt niets van maken. Gewoon een brede weg voornamelijk rechtdoor tot in Ivrea, afwisselend door de bossen en soms toch ook weer langs de akkers. Na een kilometer of 58 bereiken we zonder momenten van belang Ivrea, een stad die sinds 2018 terug te vinden is op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Dit hebben ze te danken aan de Romeinse overblijfselen in de stad, zoals het amfitheater. Daarnaast hebben ze in Ivrea ook nog een kasteel uit de 14e eeuw, Castello Sabaudo d'Ivrea. Dit kasteel zou het symbool van de stad moeten zijn. In het historische centrum van het stadje komen we nog een leuk pleintje tegen met aan dit pleintje onder meer het lokale stadhuis. Er is ook een kathedraal, die van Santa Maria Assunta. Een kerk met een indrukwekkende façade, heeft van de buitenkant weer wat weg van een tempel. De binnenkant mag er ook zijn, van een beetje kitsch zijn ze hier niet vies. In Ivrea zijn ze nogal druk bezig met tradities. Een van die tradities is een jaarlijks terugkerend fenomeen tijdens carnaval. "La battaglia delle arance", het gevecht van de sinaasappels. Tijdens carnaval gaan ze hier met z'n allen door de straten terwijl ze sinaasappels naar elkaars kop smijten. Nou, dan past de stad wel weer perfect in de Vuelta, in Spanje hebben ze er in ieder dorp ook een handje van om hun eigen gekke traditie te bedenken waarbij men elkaar probeert te bekogelen met willekeurige voorwerpen. Schuilen voor de sinaasappelregen zou je kunnen doen in het lokale theater, Teatro Giacoso. Ivrea zou verder bekend moeten zijn vanwege het megaconcern Olivetti. Dit is een fabriek van computers, printers en andere kantoormachines. Olivetti is een beetje wat Philips voor Eindhoven was. Met name Adriano Olivetti, de zoon van de oprichter, schakelde tussen 1930 en 1960 de bekendste Italiaanse moderne architecten in om de stad naar zijn wens te transformeren. Fabrieksgebouwen werden neergezet, maar ook maatschappelijke initiatieven zoals een kinderdagverblijf en huizen voor de arbeiders. Het bedrijf Olivetti zorgde voor veel werkgelegenheid in de streek, veel mensen werden naar Ivrea gehaald. Toen het wat minder ging met het bedrijf ging het ook gelijk minder in de stad. Er is een museum in Ivrea, Archivio Storico Olivetti. Hier kom je zo ongeveer alle creaties van Olivetti wel tegen, waaronder de eerste reken- en typemachines. Dit stuk heb ik mooi even kunnen kopiëren uit een oude voorbeschouwing, de Giro is immers een aantal keer in Ivrea geweest. In de Giro van 2019 bijvoorbeeld, toen reden we van Ivrea naar Como en tijdens deze heuvelrit ging Primoz Roglic maar weer eens op z'n bek, terwijl Jantje Boven en Addy Engels toen net aan het pissen waren. Lullig. In 2013 kwam er ook een keer een rit aan in Ivrea, dit was de rit waar we Robert Gesink in de aanval zagen gaan en waar we hem terwijl hij in het kleine kopgroepje reed zijn ketting zagen verliezen waardoor hij wéér niet zou winnen. De overwinning ging naar Beñat Intxausti, die in de straten van Ivrea zijn medevluchters Kangert en Niemiec wist te kloppen. Een emotionele overwinning voor Intxausti, twee jaar na het nog steeds merkwaardige overlijden van Xavi Tondo. Intxausti, die bij dat ongeluk aanwezig was, kon zijn vingers omhoog steken richting de hemel. In andere jaren zijn we ook nog wel eens door Ivrea gereden, de stad aan de Dora Baltea vormt de toegangspoort tot de prachtige Valle d'Aosta, als je rechtdoor de rivier volgt kom je in deze schitterende regio vol bergen uit. Doen we nu helaas niet, we slaan in de stad rechtsaf en daardoor blijven we op de Povlakte, al komt er alsnog wel een klein klimmetje aan.
Na de afslag naar rechts in Ivrea rijden de renners een kilometer of vijf over een enorm brede weg zo goed als rechtdoor in de richting van Bollengo, onderweg komen ze als obstakel wederom alleen een paar rotondes tegen. In Bollengo volgt er voor de kopgroep, die er hopelijk is, een belangrijk moment. We slaan hier linksaf en dan beginnen we aan de eerste en ook meteen enige gecategoriseerde klim van de dag. Het gaat over een weg die voor de verandering een keer geen snelweg is de komende 6,5 kilometer aan 5,3% omhoog naar La Serra. Door een groene omgeving rijden de renners over een weg vol haarspeldbochten, het is best een mooi klimmetje. In het begin even een strook aan 6%, verder gaat het toch vrij gelijkmatig aan een procent of vijf omhoog. Af en toe een mooi uitzicht over de omgeving, verder richting de top rijden de renners vooral door een donker bos. We verlaten tijdens de klim de provincie Turijn en rijden de provincie Biella binnen, de gelijknamige stad gaan we na de klim bereiken. Na 70,5 kilometer komen we boven op deze klim van de derde categorie, het is gezien het feit dat het hierna nog 115 kilometer rijden is tot de finish vooral een goede gelegenheid om de bergtrui te veroveren. De klim is mooi, maar veel verschil gaat hier natuurlijk niet ontstaan. Puur voor de blauwe bollen, een andere functie is er niet. Behalve dan dat het een mooie afwisseling is, het is een heerlijk weggetje om overheen te rijden, even weg uit de vlakte. Zoals de enige review op climbfinder het weet te omschrijven: Echt genoten van deze klim. De vergezichten zijn fantastisch met de Alpen en de vallei. Je wordt getrakteerd op haarspeldbochten, wijnranken, veel groene beschutting en mooi asfalt. Na het dorpje Broglina rijd je nog het laatste stuk tot de top waar een zendmast staat. U hoort het, het is hier fantastisch.
Na de klim rijden de renners over een weg die weer breder is geworden verder door het bos, direct na de klim is het een paar kilometer vrij vlak. Even verderop volgt er dan weer een afdaling van een kilometer of zes, een tamelijk simpele afdaling. De weg omlaag is wel vrij bochtig, maar het gaat voornamelijk vals plat omlaag. Onderweg passeren we het dorpje Zubiena, een naam die verdacht Baskisch klinkt. De weg in het dorp wordt even smal als de renners zich door wat huizen heen mogen wringen, maar al snel wordt de weg weer breder en dan dalen we nog een aantal kilometer op een vrij eenvoudige manier verder. De renners bereiken weer een bos en in het bos liggen de nodige bochten, maar door de lage dalingspercentages en het goede wegdek stelt dit niet veel voor. Bijna beneden volgt er één haarspeldbocht, deze bocht is zowaar iets scherper, maar dat is dan ook meteen het enige. Als we beneden zijn rijden we via dorpjes als Mongrando en Marcellino Biella tegemoet. De weg wordt steeds rechter, maar in de dorpjes komen we wel wat rotondes en ook wat vluchtheuvels tegen. Toch wat bochtenwerk, terwijl de weg na de afdaling een aantal kilometer vals plat omhoog zal lopen tot in Biella. Absoluut niet spectaculair, maar veel meer hoogtemeters gaan we de rest van de rit niet meer tegenkomen. Via Occhieppo Inferiore rijden we na 85,5 kilometer koers Biella tegen, een plaats waar een stuk of 10 rotondes te vinden zijn. Een bekende naam, Biella. De Giro is hier met enige regelmaat te vinden, vooral omdat je vanuit Biella kunt beginnen aan de klim naar het heiligdom van Oropa. Zeg je Oropa, dan zeggen de Italianen Marco Pantani. Hij wist hier in 1999 op indrukwekkende wijze te winnen, aan de voet van de klim had hij af te rekenen met pech en daarna rolde hij de tegenstand één voor één op. Een van zijn meest memorabele zeges, maar wij denken bij Oropa natuurlijk aan een andere zege. In 2017 won Tom Dumoulin namelijk op deze berg, ja! Hij deed het bijna op dezelfde manier als Pantani, door op eigen tempo naar boven te rijden en de tegenstand één voor één weer in te rekenen na eerst afgehaakt te zijn. Het zou eindigen in een sprintje bergop en op de steentjes voor het heiligdom leek Ilnur Zakarin even de bovenhand te nemen, maar in de laatste meters kletste Dumoulin nog vol over hem heen. Vorig jaar kwam de Giro hier ook nog eens voorbij, toen eindigde de tweede rit hier en toen reed Pogacar meteen de volledige tegenstand de vernieling in. Dag twee en de koers was al beslist, heel erg saai. Beginnen aan de klim naar Oropa doen we altijd vanuit Biella, maar er is ook wel eens een rit van start gegaan in de stad waar we nu zijn. In 2021 reden de renners van Biella naar Canale en dat was ook een memorabele rit voor ONS. Taco van der Hoorn zat die dag in de kopgroep en het leek een kansloze vlucht, maar Van der Hoorn liet daar al zijn slimmigheid zien. Hij had nog wat krachten bewaard voor het slot van de rit en in de laatste kilometers ging hij er solo vandoor. Het peloton zat hem op de hielen, maar ze kwamen er net niet bij. Het was enorm spannend, maar Van der Hoorn hield stand en zo won hij met vier seconde voorsprong op het aanstormende peloton in Canale, een rit die begon in Biella. Ook in de Giro van dit jaar ging er een rit van start in Biella, die rit zou eindigen in Champoluc en in Champoluc won een van de absolute fenomenen van dit jaar, Nicolas Prodhomme. Lachwekkend. Over de stad zelf weet Wikipedia te vertellen dat de stad haar draagt naam sinds de negende eeuw, in de periode ervoor heette ze Bugella. In 1992 werd Biella hoofdstad van de gelijknamige provincie die ontstaan is door afsplitsing van de provincie Vercelli. Biella heeft een goed geconserveerd middeleeuws centrum. Met een kabelbaan is het eveneens bezienswaardige stadsdeel Biella Piazzo te bereiken. Ten noorden van de stad ligt de Oasi Zegna, een natuurgebied waardoor een panoramische weg is aangelegd. Biella is de geboortegrond van een van de minst populaire mensen van het wielercircuit, niemand minder dan Giuseppe Acquadro komt hier vandaan! De zaakwaarnemer die nogal rücksichtslos te werk gaat, een contract is voor hem niet altijd een contract. Een van zijn laatste leuke streken is nog wel dat hij Carlos Rodriguez een voorcontract liet tekenen bij Movistar, waarna Ineos uiteindelijk besloot om Rodriguez toch te houden. Dat kon, het voorcontract kon afgekocht worden, maar dan moest er wel vier miljoen betaald worden aan Movistar. Reken er maar op dat een deel van dat geld ook weer naar Acquadro is gevloeid, laat dat maar aan de Mino Raiola van de koers over. Al horen we de laatste jaren meer over de broers Carera, die onder meer Pogacar in hun stal hebben. Acquadro is niet meer de meest gevreesde man op de markt, al is hij zijn streken niet verleerd. Ook nog steeds een sterk portfolio, met daarin doorgaans zo'n beetje alle Colombianen en dankzij zijn rechterhand Koldo Fernandez ook bijna alle goede Basken en Spanjaarden. Tegenwoordig woont Acquadro niet meer in Biella, hij is dankzij al zijn mooie deals in het mondaine Monaco terechtgekomen, de echte locals in deze stad zijn dan eerder Denis Lunghi en Mattia Pozzo, voormalig profs. Denis Lunghi won in 2002 zelfs een rit in de Giro, leuk. Rigoberto Uran won in deze stad in 2012 Gran Piemonte, een koers die nogal eens van start- en finishplaats durft te wisselen. Ze hebben hier sinds een tijd ook hun eigen 1.2-koers, de Giro della Provincia di Biella-Torino-Biella. Van Biella naar Biella, rondjes in de stad over wat steentjes. Daar hebben de renners nu geen last van, gewoon rechtdoor over de brede weg vol rotondes door naar het volgende punt van enig belang.
In Biella steken we de Cervo over, we hoeven op dit punt nog maar 100 kilometer af te werken tot de finish. Van Biella fietsen we tien kilometer verder tot in Valdengo, waar dan weer de tussensprint van de dag te vinden is. De eerste gelegenheid voor de mannen met groene ambities om punten te sprokkelen. De weg naar Valdengo toe voert vooral door stedelijk gebied, we rijden continu van stad naar stad zonder veel natuur tussendoor tegen te komen. In alle plaatsen die we passeren, waaronder Vigliano Biellese, komen we weer de nodige rotondes tegen, de wegen zijn verder heel breed, heel recht en heel keurig. Af en toe wat vluchtheuvels, maar de verkeerschaos valt hier mee. Richting de tussensprint loopt de weg overwegend vals plat omlaag, maar dat zal amper merkbaar zijn. Als we Valdengo bereiken heeft de organisatie iets leuks bedacht, op een kilometer van de tussensprint slaan we linksaf om vervolgens een rondje door het centrum te gaan rijden. De brede doorgaande weg laten we achter ons voor een bochtige route over een iets minder brede weg. In de kilometer tot de tussensprint komen we meerdere bochten tegen, terwijl het in de kilometers daarvoor steeds rechtdoor ging. Twee haakse bochten in de laatste meters voor de sprint, dat kan ervoor zorgen dat dit een ietwat nerveuze tussensprint gaat worden. De tussensprint volgt na 95,5 kilometer op een weg die wel weer lekker breed is, een weg die ook een paar meter omhoog zal lopen. Het is ook meteen een bonussprint, in de Tour hebben ze dat mooi afgeschaft maar in de Vuelta kun je dus nog steeds secondjes sprokkelen onderweg. Dat zal nu een lastig verhaal worden voor de klassementsrenners, maar de rest van de ronde kan dat wel interessant zijn. Voorbij de sprint slaan we rechtsaf een wat smaller en bochtiger weggetje in, dit weggetje brengt ons snel terug naar de doorgaande weg waar we net vandaan kwamen. Even verderop bereiken we die weg en we gaan die weg een eeuwigheid volgen. Eerst gaan we maar eens naar Gattinara, 20 kilometer verderop. In deze 20 kilometer is het terrein zo goed als vlak, heel minimaal glooiend. We rijden nog steeds van stad naar stad, en in die steden komen we nog steeds een heleboel rotondes en wat ander straatmeubilair tegen. Voorbij de tussensprint komen we bijvoorbeeld snel uit in Cossato, waar kort achter elkaar zes rotondes liggen. In Cossato komen we ook enkele mooie gebouwen tegen, maar het is toch nog niet echt optimaal smullen. Zowel het parcours als de omgeving zijn niet van de buitencategorie, helaas. Voorbij Cossato gaat het een tijd wat meer rechtdoor over een brede weg zonder rotondes, we komen zowaar ook even in een stukje natuur terecht. Eventjes door de bossen crossen, tot we even verderop uitkomen in San Giacomo del Bosco. Het is een route die we al eens in koers hebben gezien, in 2014 reden de renners bijvoorbeeld al eens over deze weg op weg naar Oropa, maar tijdens die rit zochten we in deze omgeving ook nog wat andere beklimmingen op en het is vrij jammer dat we nu continu op de vlakte blijven hangen. In San Giacomo del Bosco gaat het naar links bij een rotonde en daarna rijden we weer doorleuk een eeuwigheid verder over dezelfde weg tot in Gattinara. Her en der een dorpje, her en der een verdwaalde villa, her en der wat bossen, maar het belangrijkste element is dat het haast continu rechtdoor gaat over een brede en goede weg die alleen af en toe wordt onderbroken door weer eens een rotonde. Weinig spanning en sensatie tot we na 117 kilometer uitkomen in Gattinara, een plaats waar bij de eerste de beste rotonde in het midden een vat is te vinden. Dan zal het wel een wijnstad zijn. En jawel hoor: Gattinara is een Italiaanse rode wijn uit het noorden van Piëmont. De wijn ontving in 1991 de DOCG-status. Gattinara wordt geproduceerd in de provincie Vercelli in de gemeente Gattinara. Het gebied is ca. 95 hectare groot. De opbrengst bedraagt circa 600 hectoliter. De wijn wordt gemaakt van de Nebbiolo-druif (minimum 90%). Daarnaast mag ook nog Vespolina (maximaal 4%) en/of Bonarda di Gattinara worden toegevoegd, mits ze samen de 10% niet overschrijden. Bij nieuwe aanplant of herbeplanting moeten er minimaal 3000 wijnstokken per hectare worden aangeplant. Het rendement mag maximaal 8 ton per hectare bedragen. Het natuurlijk alcoholvolumegehalte moet minimaal 12% bedragen en voor de Riserva 12,5%. Nou, weten we dat ook weer. Gattinara zelf is een plaatsje met een vrij fraai centrum, vooral de lokale kerk valt op. Al zien de renners er verder weinig van, ze rijden met een boog om het historische centrum heen over een weg met nog meer rotondes. Deze rotondes zijn dan weer van moderne kunst voorzien, al het geld dat de wijn heeft opgebracht wordt op die manier uitgegeven.
Even buiten Gattinara slaan de renners via nog wat meer rotondes een weg in die ze via een opvallende brug naar de andere kant van de rivier de Sesia brengt. Aan de andere kant van deze rivier rijdt men door Romagnano Sesia, een schattig plaatsje waar de locals vanaf hun balkonnetje de koers kunnen zien passeren. Een licht technische passage hier, met net buiten het dorp ook nog een kort klimmetje. Daarna komen we weer op een brede en vlakke weg terecht en die weg voert door een bos naar Borgomanero. Van dit stukje route valt met de beste wil van de wereld dan weer niets van te maken, het gaat vooral rechtdoor over een goede weg. Af en toe een korte passage in een dorpje, waar wellicht enig straatmeubilair ligt. Voorbij het dorpje Cascine Enea loopt de brede weg een kilometertje omlaag, in dit afdalinkje komen we ook een paar bochten tegen, toch stelt het niets voor omdat de weg enorm breed en goed is. Zonder veel poespas rijden we vervolgens op een vlakke manier na 131,5 kilometer Borgomanero binnen, een stad waar vorig jaar de koers Gran Piemonte nog op bezoek kwam. Een aparte koers, die Gran Piemonte. Ieder jaar een andere start- en finishplaats. Vorig jaar ging de koers van start in Valdengo, waar nu de tussensprint volgt, en kwam de koers dus aan in Borgomanero. Een heuvelachtige koers, dat is wel zo ongeveer ieder jaar het geval. Er liggen hier heuvels genoeg, we doen er alleen niets mee. Neilson Powless was vorig jaar de winnaar in Borgomanero, hij wist net uit de greep van de achtervolgende groep te blijven. Vorig jaar eindigde hier ook een rit in de Baby Giro, die rit eindigde wel in een sprint en in die sprint wist Paul Magnier Tim Torn Teutenberg te kloppen. Ja, Magnier reed vorig jaar nog koersen op dat niveau, zo snel gaat dat tegenwoordig. In het verleden kwam de Giro hier ook wel eens voorbij, zo eindigde er hier in 1997 zelfs een etappe. Alessandro Baronti wist te winnen voor Filippo Casagrande en Paolo Savoldelli, toch bijzonder dat de renner met het minste palmares van de drie wist te winnen. In dit plaatsje zijn heel veel wielrenners geboren, dat blijf ik altijd opmerkelijk vinden in Italië. De Italiaanse profs clusteren altijd, ik weet niet hoe dat komt. Uit Borgomanero is bijvoorbeeld Pasquale Fornara afkomstig, een renner die lang geleden vier keer de Ronde van Zwitserland won, en vier ritten in de Giro. Een huidig prof uit de stad is Alessandro Covi, de renner van UAE die ook ooit een keer een rit wist te winnen in de Giro. Zijn plaatsgenoot Manuel Oioli hoopt ook nog altijd prof te worden, dat kan volgend jaar zomaar het geval zijn. Met de Trofeo Città di Borgomanero hebben ze hier hun eigen amateurkoers, een koers die in het verleden nog wel eens bekende namen trok. Op de erelijst vinden we onder meer Thor Hushovd en Vincenzo Nibali, je zou voor minder. En dat allemaal in dit plaatsje gelegen in een heuvelachtig gebied tussen de Sesia en Ticino, ten zuiden van het Ortameer. De stad is in het begin van de 12de eeuw ontstaan onder de naam Borgo San Leonardo. Giacomo Mainerio, in de jaren 1193-1194 podestà in Novara, liet de plaats van vestingwerken voorzien. De stad werd herbouwd volgens het Romeinse stratenplan. Uiteindelijk is Borgomanero naar deze persoon vernoemd. Dwars door het centrum stroomt het riviertje de Agnogna dat ten zuiden van Mortara in de Po uitstroomt. Het 18de-eeuwse Mariabeeld op het Piazza dei Martiri is het symbool van de stad. Aan hetzelfde plein staat ook de kerk San Bartolomeo. Het oudste bouwwerk van de stad is het kerkje San Leonardo uit begin twaalfde eeuw.
In de Giro van 2021 reden we door Borgomanero heen op weg naar Alpe di Mera, waar Simon Yates zou winnen. Als we hier passeren moet er doorgaans geklommen worden, maar nu dus even mooi niet. We rijden dwars door het centrum heen en bij deze passage volgt er een kort stukje waarin de renners over wat keurige Italiaanse steentjes moeten rijden, terwijl we onderweg nog wat meer rotondes tegenkomen. Buiten het centrum komen we dan weer op een brede asfaltweg terecht en deze weg gaat ons richting het Lago Maggiore brengen, in de dik tien kilometer na Borgomanero rijden we richting Arona en dat doen we weer eens op een doodeenvoudige manier. Vooral rechtdoor over een brede weg, eerst een aantal kilometer heel minimaal vals plat omhoog, daarna volgt er ook een strook in licht dalende lijn richting het Lago Maggiore. Dit stuk in dalende lijn is in principe goed te doen, we rijden immers over brede wegen. Wel volgen er nog wat doortochten in allerlei dorpjes, zoals Oleggio Castello. Hier liggen dan weer rotondes en vluchtheuvels en dus moet men een beetje alert zijn, maar de brede bochten in dalende lijn in de bossen buiten Oleggio Castello zijn dan weer met de ogen dicht te nemen. Na 142,5 kilometer komen we vervolgens uit in Arona, een stad in de provincie Novara op de westelijke oever van het Lago Maggiore, gelegen op het zuidelijkste punt van dit tamelijk grote meer. Via wat rotondes en wat bochtenwerk komen we uit in de buurt van het meer, al is de waarheid dat we door alle bebouwing langs het meer weinig water gaan zin. Gibo Simoni won in 2001 een rit in de Giro in Arona, en Salvatore Commesso, de man met de korte mouwtjes, werd hier ooit Italiaans kampioen. Die rit in 2001 moet uiteindelijk vrij saai zijn geweest, Simoni ging al ruimschoots aan de leiding in die Giro en tijdens de voorlaatste rit reed hij in de heuvels rond Arona nog maar eens minuten weg van de concurrentie. Wel weer schokkend dat hier heuvels blijken te liggen, een memo die de organisatie klaarblijkelijk heeft gemist. Ze organiseerden hier ook jaarlijks de GP Nobili Rubunetterie, een helaas verdwenen koers. Eindigde vaak in een sprintje van een kleine groep, we gaan vandaag een sprint van een buitengewoon grote groep zien. Archeologische vondsten hebben aangetoond dat op deze plaats in het meer 3500 jaar geleden een paaldorp heeft gestaan. De stad is vooral bekend door de Colosso di Arona, een 23 meter hoog bronzen standbeeld van de Heilige Carolus Borromeus. Met een wenteltrap kan de top van dit beeld bereikt worden. Op de top van de Rocca d'Arona bevinden zich de resten van het door Napoleon verwoeste fort Borromeo, ooit een van grootste Italiaanse kastelen. Toch wat feitjes om deze rit net iets draaglijker te maken. We rijden overigens net niet langs het gigantische standbeeld van Sancarlone, maar ik durf er wel geld op in te zetten dat ze dat ding in beeld gaan brengen.
Na een bochtige doortocht vol rotondes in het centrum van Arona vervolgen we onze weg langs het Lago Maggiore, een meer dat een forelsoort bevat die nergens anders ter wereld voorkomt. Buiten Arona blijven de wegen breed en vlak, maar de rotondes nemen alleen maar toe. We hebben er vandaag al veel gezien, maar in dit toeristische gebied liggen er helemaal een hoop. Rotonde na rotonde na rotonde, als we via Dormelletto naar het zuiden gaan fietsen. Eigenlijk rijden we voorbij Arona continu naar het zuiden, op weg naar de finish in Novara. Die finish volgt over een dikke 40 kilometer, het einde van deze tragische rit komt in zicht. In de Giro van 2023 reden we tijdens de 14e rit ook langs het Lago Maggiore af, via Arona en Dormeletto, toen reden we alleen nog wat verder langs het meer en nu laten we voorbij Dormelletto het meer achter ons. Bij een van de vele rotondes slaan we uiteindelijk een keer rechtsaf, daarna rijden we over een wederom brede weg verder in de richting van Borgo Ticino. Ook hier valt verder weer weinig over te melden, het gaat na de tocht vol rotondes nu even een paar kilometer wat meer rechtdoor. Het is voorlopig ook nog vlak, al komen we in de omgeving van Borgo Ticino wel een paar kilometer tegen waarin het een beetje vals plat omhoog zal gaan. De tocht voert voorlopig vooral door de bossen, al is de bebouwde kom nooit ver weg. Na 152 kilometer bereiken we Borgo Ticino, een plaats waar niets over te vertellen valt. Daarom rijden we er ook met een mooie boog omheen, we blijven gezellig op de doorgaande weg en die weg loopt voorbij dit plaatsje nog even wat onmerkbaar omhoog. De weg blijft breed en recht, al komen we even verderop in Varallo Pombia wel weer een flinke lading rotondes tegen. Buiten dit plaatsje kachelen we dan weer vrolijk rechtdoor naar het zuiden, dwars door de bossen, met soms wat landbouwgrond tussendoor. Via nog wat meer onbeduidende dorpjes rijden we op een betekenisloze manier verder, de niksigheid van deze rit is ondoenlijk. Steeds rechtdoor, inmiddels heel licht vals plat omlaag. Hopelijk werken we deze kilometers daardoor wat sneller af, het wordt tijd dat er een eind komt aan deze rit. Zonder obstakels van betekenis bereikt het peloton na 163 kilometer Oleggio, na de passage hier hoeven we gelukkig nog maar een kilometer of 23 af te leggen. In Oleggio komen we, omdat het hoort, weer een aantal rotondes tegen, maar verder blijft het verhaal gewoon hetzelfde. Over een enorm brede weg kachelen we nog steeds rechtdoor verder naar het zuiden, bij de passages in de dorpjes rijden we eigenlijk ook steeds gewoon rechtdoor zonder dat we ergens een omweg nemen. Vooral rechtdoor over lelijke industrieterreinen, waarbij we buiten de bebouwde kom meestal snel weer een bos betreden. Even verderop rijden we dan weer met een boog om Bellinzago Novarese heen, een teken dat finishplaats Novara nu echt dichtbij is. We rijden weer eens een paar kilometer volstrekt rechtdoor, terwijl het nu daadwerkelijk helemaal vlak is. Niets te beleven, niets te zien, niets te doen. Rechtdoor, rechtdoor, en dan nog een beetje rechtdoor. Zelden een bocht, soms een rotonde. Dichter bij Novara wordt het terrein wat meer open, maar op waaiers hoef je echt niet te rekenen. Tragisch tochtje, we zien in de aanloop naar Novara vooral veel industrie. Vlak voor Novara rijden we bijvoorbeeld langs de fabriek van IGOR, waar ze gorgonzola maken. Een schets van de treurige situatie waar we ons nu in bevinden:
Voorbij deze uit de kluiten gewassen kaasfabriek rijden we Novara alvast binnen, we bereiken als eerste de buitenwijk Veveri nadat we langs wat vervallen gebouwen zijn gereden en over een kanaal zijn gepasseerd. Het kanaal van Quintino Sella, een zijtak van het Cavour-kanaal. Het bevloeit een groot gebied in de provincies Novara en Pavia, dat is dan weer vooral nodig om de rijstvelden in de omgeving van voldoende water te voorzien. Langs het kanaal zien we bij het betreden van Novara nog wel een aardig bouwwerk, dat heb ik dan ook maar aan het verhaal toegevoegd om de kaasfabriek te compenseren. Dat er aan de andere kant van de weg dan weer een paar oude fabriekspanden op omvallen staan negeren we. Als we even verderop door Veveri rijden bevinden we ons op acht kilometer van de finish, we nemen hier bij een rotonde een bocht naar links en bij de volgende rotonde gaat het meteen naar rechts. Daarna rijden we eventjes een halve kilometer rechtdoor over een brede weg, tot we bij de volgende rotonde schuin linksaf slaan. Voorbij die rotonde gaat het weer een halve kilometer rechtdoor, over een brede weg die wel van wat vluchtheuvels is voorzien. Aan het eind van deze weg volgt uiteraard weer een rotonde, ditmaal gaat het naar rechts. Over een lelijk industrieterrein rijden we nu zo goed als rechtdoor verder tot op vijf kilometer van de finish. Op enkele flauwe bochten en een viaduct, toch nog een paar hoogtemeters na, komen we voorlopig even niets tegen. Op vijf kilometer van de finish volgt er dan uiteraard weer een nieuwe rotonde, een zeer brede. Na deze rotonde rijden we een dikke kilometer rechtdoor, tot we op iets minder dan vier kilometer van het eind bij de volgende rotonde linksaf moeten slaan. We nemen hier ook de linkerkant van de rotonde, waarna we een tijdje langs wat akkers af zullen rijden. Bijna bij de finish, maar we bevinden ons nu toch echt buiten de stad Novara. In dit lege gebied gaat het weer meer dan een kilometer rechtdoor, wel komen we weer een viaduct tegen en daarom moet er opnieuw een paar meter geklommen worden. We rijden de stad weer binnen en hier volgt op 2,5 kilometer van de finish een bocht naar rechts, daarna komen we op een brede weg terecht die enkele lopende bochten kent. Met net iets minder dan twee kilometer te gaan volgt er een nieuwe rotonde, bij deze rotonde rijden de renners rechtdoor. Hij mag langs beide kanten genomen worden, er lijkt niet heel veel verschil te zitten tussen de beide opties. Voorbij de rotonde loopt de weg een aantal meter omlaag, via een flauwe bocht naar rechts en eentje naar links rijden we in dalende lijn onder een spoorbrug door, voorbij de spoorbrug loopt de weg in een flauwe bocht naar rechts dan weer een paar meter omhoog. Met uitzicht op een zendmast betreden we boven de laatste kilometer, in deze laatste kilometer komen we direct een rotonde tegen die langs de rechterkant genomen dient te worden. Het gaat rechtdoor bij de rotonde, waarna de laatste serieuze bocht van de rit achter de rug is. In de laatste meters van de rit gaat het rechtdoor over een brede weg, maar naar goed gebruik gaat het uiteraard net niet helemaal volledig rechtdoor. In de laatste halve kilometer van de etappe buigt de weg steeds subtiel af naar rechts, tot aan de finish op de Viale Kennedy blijft de weg steevast lichtjes naar rechts lopen. Pas in de laatste 50 meter loopt de weg helemaal rechtdoor, waarna we gaan finishen langs het Stadio Silvio Piola, het stadion van de lokale voetbalclub. Het is aan te raden om je sprint te beginnen aan de rechterkant van de weg, als je nog linksom moet komen via de buitenbocht maak je toch net een paar metertjes extra. Het is dan wel geen echte bocht, maar toch. Gelukkig volgt er geen chicane zoals we in de Tour zagen, maar het is alsnog een laatste kilometer die net wat beter had kunnen zijn. De aanloop naar de sprint toe is überhaupt tamelijk hectisch, toch best wat bochtenwerk in een rit die verder enorm simpel is. Een valpartijtje her en der valt niet uit te sluiten, maar we kunnen in ieder geval stellen dat de wegen wel lekker breed zijn. Geen gekke versmallingen, tenzij ze de boel raar af gaan zetten natuurlijk. Het zou te doen moeten zijn, maar er waren vast nog betere opties geweest.
Buongiorno! Welkom in dit topic, waar we met elkaar de eerste etappe van de Ronde van Ita... uh, wacht even, Spanje, met elkaar gaan bespreken. Het is even verwarrend, maar de Ronde van Spanje gaat vandaag toch echt beginnen. In Italië, dat dan weer wel. Het is 90 jaar geleden sinds de eerste Ronde van Spanje werd verreden, door een burgeroorlogje links en een wereldoorlogje rechts zijn we inmiddels toe aan de 80e editie van deze koers. Voor het eerst gaat de Vuelta van start in Italië, een land waar men überhaupt nog nooit was geweest. Logisch ook wel, welke idioot verzint het dan ook om de Vuelta a España naar Italië te brengen? De Vuelta was ooit een koers die daadwerkelijk in Spanje werd verreden, de laatste jaren volgt men helaas de trend van de andere grote rondes en dus volgt er steeds vaker een start in het buitenland. Pas in 1997 ging de Vuelta voor het eerst in een ander land van start, toen in Portugal. Daarna duurde het tot 2009 voor de Vuelta nog eens naar het buitenland trok, we gingen toen van start bij ONS, in Assen. Sindsdien hebben ze de smaak echt te pakken gekregen, we hebben daarna een start gezien in Frankrijk, nog een start in Nederland, een start in Portugal vorig jaar en nu zijn we dus in Italië. De invloed van ASO, de invloed van het grote geld. En dan gaan we volgend jaar ook nog eens naar Monaco, de Vuelta is al lang de Vuelta niet meer. De Gran Salida vindt dit jaar plaats in de regio Piëmont, een regio waar de Tour de France vorig jaar ook passeerde. Iedere grote koers is tegenwoordig in Italië te vinden, behalve de Giro zelf. Daar gaan ze liever van start in landen als Albanië en Bulgarije, waar je zin in hebt. Piëmont heeft nu in anderhalf jaar tijd iedere grote ronde mogen ontvangen, daarmee kunnen ze in deze regio uitpakken op feesten en partijen. Leuk stukje prestige, maar als liefhebber kopen we er niets voor. Om deze start nog merkwaardiger te maken dan ie al is beginnen we ook nog eens met een rit in lijn, terwijl het toch een typische traditie van de Vuelta is om met een korte tijdrit of een ploegentijdrit te beginnen. Deze eeuw is de koers maar twee keer begonnen met een rit in lijn, alleen in 2020 en in 2007 was dat het geval. En in 2020 lag dat ook nog eens aan corona, waardoor de Nederlandse start werd geschrapt en er maar 18 ritten overbleven. De Ronde van Spanje gaat van start in Italië en dat dan ook nog met een rit in lijn, u mag gerust van uw stoel vallen. De organisatie omschrijft het zelf op de volgende manier: “Starting with a flat stage is unusual for us, but it's a way of thanking the Piedmont region for its efforts, showing more of the region's territory and landscapes, and in sporting terms it's also a way of broadening the range of riders who can take the leader's jersey”’ explains Kiko García, technical director of La Vuelta. "I think we can expect three different stages in terms of battles and strategies, and also different in terms of winners. The first stage is easy in terms of profile, which I think 99% of fans would say is a stage for a sprint finish, and we've seen that there are strong candidates. The next two are a bit tricky. The route of the stages in Piedmont is beautiful overall and passes through spectacular locations. It is a journey through the history of the region that must be enjoyed from kilometre 0, including the neutralised section through the historic centre of Turin." Wat een wervende teksten, maar dat moet natuurlijk ook wel als zo'n regio flink wat geld op tafel legt om je koers binnen te halen. Het parcours heb ik hier al uitgebreid besproken, maar in vogelvlucht wil ik het nog wel even met jullie doornemen.
De Vuelta van 2025 begint, schandalig genoeg, met een volledig vlakke rit. We rijden van het paleis van Reggia di Venaria via het historische centrum van Turijn naar Novara, waar de eerste rode trui vermoedelijk naar een sprinter zal gaan. Dat is deze eeuw nog niet vaak gebeurd. In 2007 won Daniele Bennati bij een van de weinige gelegenheden dat de Vuelta begon met een vlakke rit in lijn, sindsdien hebben we alleen Mark Cavendish in de leiderstrui gezien en dat was omdat hij de eerste was die over de streep reed toen HTC-Columbia maar weer eens een ploegentijdrit won. Een gouden kans voor Jasper Philipsen en Mads Pedersen dient zich aan, Philipsen kan hier doodleuk voor de tweede grote ronde op rij op de eerste dag de leiderstrui veroveren. Wat vooral veel zegt over de droevige starts die we dit jaar hebben gezien. Nadien werken we nog twee dagen af op Italiaans grondgebied, we rijden nog wat verder door Piemonte en hoewel het terrein iets heuvelachtiger wordt blijven de ritten matig. Twee keer een aankomst heuvelop, op zondag zal het een enigszins lastige aankomst zijn, maar op maandag zien we gewoon een sprintje heuvelop die gewonnen gaat worden door Mads Pedersen. Tijdens de vierde rit trekken we dan weer op een eenvoudige manier van Italië naar Frankrijk, waar weer een vrij makkelijke aankomst zal volgen. Van Frankrijk leggen we dan 500 kilometer af om uit te komen in Catalonië, waar op dag vijf een ploegentijdrit zal volgen. Slecht idee, maar deze hele Vuelta valt samen te vatten als een slecht idee. Een dag later laten we Spanje meteen weer achter ons, want er volgt dan de eerste echte aankomst bergop van deze ronde in het altijd onvermijdelijke Andorra. Direct daarna rijden we van Andorra naar Aragón, waar dan weer een aankomst bergop volgt bij het skistation van Cerler. Een verloren zoon, helaas wel gewoon een vrij matige aankomst. Van Cerler gaan we vervolgens naar Zaragoza, een vlakke en simpele rit, wel in een regio waar het nog wel eens wil waaien. De negende rit, tevens de laatste rit van de eerste week, is dan weer een onvervalste Unipuerto. Een _____/, waarbij de / ook nog eens een ontzettend matige berg is. Pover eerste weekje, helaas.
De tweede week begint eveneens met een ____/, met een net iets betere /, maar alsnog een vrij matige. Het is dat we in het Baskenland zijn, dat verzacht de pijn dan nog enigszins. Daags daarna zijn we in Bilbao, daar staat dan weer een kicken heuvelrit op het programma. Een van de weinige fatsoenlijke ritten van deze Vuelta, het kan een bits rondje worden. In Cantabrië volgt daarna een rit die vermoedelijk voor de vluchters zal zijn, waarna we vervolgens mogen gaan klimmen in Asturië. Eerst de Angliru, daarna de Farrapona. Twee zware aankomsten bergop achter elkaar, twee dagen die allesbepalend gaan zijn voor de strijd om de rode leiderstrui. De tweede week sluiten we daarna af met een rit die bergachtig begint in Asturië, maar daarna trekken we Galicië binnen en daar wordt het steeds vlakker. Een rit voor de vluchters, of misschien zelfs een rit voor de sprinters. Geen rit om voor thuis te blijven, maar daar zijn er deze Vuelta sowieso weinig van. De derde en laatste week begint dan wel weer met een rit die je absoluut wil zien, al is het nog even bang afwachten of heel Galicië tegen die tijd niet is afgebrand. We rijden door de achtertuin van Oscar Pereiro, waar we ongeveer dezelfde rit volgen als in 2021, een rit die toen heel spectaculair verliep. Nadien volgt er weer een soort van unipuerto in Castilië en Leon, al moeten we ook hier weer oppassen voor de bosbranden. Het idee is dat we via een enorm steile variant naar El Morredero gaan rijden, denk een kilometer of negen aan bijna 10%, denk aan typisch Vuelta. Nadien volgt er nog een redelijk korte individuele tijdrit in Valladolid en een wat vlakkere rit die ons richting Madrid moet brengen. Voor we Madrid bereiken volgt in de Sierra de Guadarrama dan weer de laatste lastige rit, een rit die aan gaat komen boven op Bola del Mundo. Als de ecologische groepen het toestaan, tenminste. Op de laatste dag sluiten we weer ouderwets af met een vlakke rit in Madrid, tevens het meest zuidelijke punt van deze Vuelta. Een route vol kommer en kwel met weinig hoogtepunten, ik heb er waanzinnig weinig zin in. En toch ben ik hier weer, om jullie door deze povere Vuelta te loodsen. Ik verwacht dat ik hiervoor de nieuwe trofee ga ontvangen. De Vuelta was altijd de koers met de slechtste trofee ooit, een glazen fruitschaal zonder enige franje, maar nu hebben ze een nóg lelijkere trofee bedacht. Het heeft nog het meest weg van een afgekeurd wapen uit een afgekeurd stukje Marvelpulp. Gelukkig zijn er altijd nog marketingteksten om het leed te verergeren: Unveiled today, the official trophies for La Vuelta 25 highlight the race's commitment to sustainability and the circular economy. Designed and manufactured in Spain in collaboration with Sustain Awards, they are made from 100% recycled styrene-butadiene rubber (SBR) sourced from end-of-life bicycle tyres. The manufacturing technique also honours traditional craftsmanship, as the compound is moulded by hand, ensuring durable objects with a unique texture. The design of the trophy awarded to the winner of La Roja pays tribute to the rich history of the race, featuring the iconic V for Victory from the La Vuelta logo, as well as the names of all the winners of the 79 editions contested since 1935. The trophies for second and third place feature a bold design, whose irregular and oblique geometry reflects the very essence of cycling: a sport of constant movement, pushing oneself to the limit and unexpected twists and turns. De V van victory mag plaatsnemen naast de W van wakker worden, stamppot eten. De trofee voor de tweede en derde plaats vind ik dan weer lijken op een fles shampoo van Axe, alles aan deze Vuelta is mensonterend. Het is echt een vreselijk parcours, met teveel vlakke ritten, teveel _____/ en te weinig leuke etappes. Op voorhand zie ik twee leuke heuvelritten, waarbij we er verver vanuit mogen gaan dat een aankomst op de Angliru ook nog wel een aardige koers op gaat leveren. De Morredero kan ook nog wel lachen worden, maar verder gaan de renners echt heel erg hun best moeten doen om iets van deze janboel te maken. Nu ik genoeg reclame heb gemaakt voor de nieuwe editie van deze fabelachtige koers kunnen we echt gaan beginnen met de voorbeschouwing.
De 80e editie van de Vuelta a España gaat merkwaardig genoeg dus van start in Italië, een heuse primeur. Nog nooit was de Vuelta in Italië, eerlijk gezegd hadden we dat prima zo kunnen houden. Nu we toch in Italië zijn gaan we van start op een plek die we vrij goed kunnen kennen, de startplaats van de Ronde van Spanje is immers de startplaats van de Ronde van Italië van 2024. In 2024 ging de Giro van start in Venaria Reale, we zouden toen een rondje om Turijn heen rijden om na een tocht over Superga en de Colle della Maddalena via de steile klim van San Vito beneden in Turijn te eindigen. Dat was meteen een memorabele start, want op de klim naar San Vito ging Tadej Pogacar in de aanval en er waren zowaar een paar renners in staat om hem te volgen. Jhonatan Narvaez zat op het wiel geplakt, terwijl Max Schachmann even later ook nog de sprong naar voren wist te maken. Geen solo voor Pogacar, nee, hij moest sprinten in de straten van Turijn. Dat ging hem niet zo goed af, Narvaez ging verrassend met de zege aan de haal en hij mocht ook meteen de eerste roze trui dragen. Natuurlijk dé reden voor UAE om Narvaez het jaar nadien binnen te halen, de zeldzame renners die Pogacar kunnen kloppen moet je natuurlijk zo snel mogelijk neutraliseren. Pogacar zou in het vervolg van die Giro uiteraard nog zes ritten winnen en het eindklassement won hij met bijna tien minuten voorsprong, dat was geen goede Giro. Een Giro die net als deze Vuelta dus begon in Venaria Reale, een plaats waar de Giro nog vaker is geweest. Ook in 2011 begon de ronde daar, ze maken hier gewoon al voor de derde keer de start van een grote ronde mee. In 2011 begon de Giro met een ploegentijdrit die verreden zou worden tussen Venaria Reale en Turijn, in Turijn bleek het in die tijd onvermijdelijke HTC-High Road de snelste ploeg te zijn, de eerste roze trui was bij die gelegenheid voor Marco Pinotto. Tussentijds ging er in 2018 ook nog eens een rit van start in Venaria Reale, die rit zou eindigen op Jafferau en die naam moet meteen een belletje doen laten rinkelen. Ja, dat was de rit van Chris Froome. Hij reed op de Finestre weg van de rest, profiteerde in de afdaling van de broddelwerken van Reichenbach en nadien bouwde hij zijn voorsprong alleen maar verder uit, waardoor hij een Giro waarin hij kansloos leek alsnog naar zijn hand wist te zetten. He did a Landis, en dat allemaal dankzij een fantastische voedingsstrategie! Tom Dumoulin had mooi het nakijken, op de dag dat juist hij de Giro leek te kunnen winnen nadat de tot dan toe ongenaakbare Simon Yates ineens door het ijs zakte. Die memorabele dag begon dus in Venaria Reale, waar nu ook de Vuelta van 2025 gaat beginnen. Venaria Reale is een gemeente in de Italiaanse provincie Turijn (regio Piëmont) en telt ongeveer 35.000 inwoners, het hoogtepunt van deze gemeente wordt gevormd door één specifiek gebouwencomplex en uiteraard gaan we bij dit complex van start. Het is allemaal te doen bij Reggia di Venaria, het Paleis van Venaria. Het paleis werd gebouwd vanaf 1675 door Amedeo di Castellamonte in opdracht van hertog Karel Emanuel II van Savoye. Hij gebruikte het als uitvalsbasis voor jachtpartijen in de heuvels ten noorden van Turijn (Venato Regia is Latijn voor koninklijke jacht). Het paleis werd uitgebreid tot luxueuze residentie van het huis van Savoye met barokke versieringen (van architect Filippo Juvarra), waaronder de marmeren Galleria Grande, en kunstwerken. Op het einde van de 18de eeuw begon het verval. Na de Napoleontische oorlogen werd het tot 1978 als kazerne gebruikt. Sindsdien werd het gerenoveerd tot het in 2007 open ging voor het publiek. Sinds 1997 staat het Paleis van Venaria op de Unesco-Werelderfgoedlijst sinds 1997 als onderdeel van de Residenties van het Koninklijk Huis van Savoye. Ze proberen ons wijs te maken dat de Vuelta van start gaat in Turijn, maar we bevinden ons hier bij het paleis van Venaria toch echt op tien kilometer ten noorden van Torino. Kicken paleis wel, je kunt hier klikken voor een mooie fotoreportage. Daar zijn dan ook nog eens zulke wervende teksten te vinden: Elke ruimte is even mooi, maar zeker in de paardenstallen, waar een aantal schitterende koetsen staan opgesteld, komt de tijd van koningen en koninginnen, prinsen en prinsessen, bijna voor je ogen tot leven. Zo dan. Een complex van ruim tachtig hectare, vol indrukwekkende gebouwen, vooral aan de binnenkant. Die Grande Galleria maakt wel indruk, bijvoorbeeld. Architect Juvarra kon wel wat, is mijn conclusie. Buiten de gebouwen om is er ook nog een grote tuin te vinden, blijkbaar was het de bedoeling om de strijd aan te gaan met Versailles. Er werd onder meer een moestuin aangelegd (met een oppervlakte van zo’n tien hectare de grootste van heel Italië) en er werd volop ruimte gereserveerd voor prachtige beelden, bloemperken en waterpartijen. Nou, de moeite dus. Na de Giro brengt nu ook de Vuelta een bezoek aan het paleis, het wordt een koninklijke start van de ronde.
De renners gaan dus van start bij het 'Versailles van Italië' en daarna zullen ze tijdens de neutralisatie naar Turijn rijden. Volgens de organisatie gaan we van start in Turijn en in zekere zin is dat ook zo, tijdens de neutralisatie betreden we deze stad en pas zodra dat het geval is zal de neutralisatie voorbij zijn en dan gaan we dus officieel van start op het grondgebied van Torino. De exacte startlocatie is helemaal symbolisch, we rijden net zo lang geneutraliseerd verder tot we de Po bereiken. Langs de rivier rijden we over de Corso Casale en langs deze Corso Casale vinden we aan de oevers van de Po het Monumento a Fausto Coppi. Bij het monument ter ere van een van de grootste Italiaanse wielerhelden ooit is de neutralisatie voorbij, zal er met de vlag gezwaaid worden en begint de Vuelta echt. Dat heeft men dan toch mooi voor elkaar gekregen, we beginnen meteen met een eerbetoon aan een legende. Vijf keer won Coppi de Giro, twee keer won hij de Tour, maar de Vuelta won hij dan weer nooit. Hij reed slechts één keer de Vuelta, in 1959. De finish haalde hij niet, in wat zijn laatste jaar als prof zou zijn. Na de Vuelta zou hij voor de grap een koers in Burkina Faso rijden, daar liep hij malaria op en aangezien ze in Italië niet wisten wat dat was werd hij bij terugkomst in Italië niet goed behandeld en zodoende zou hij in het begin van 1960 komen te overlijden. Amper 40 jaar oud geworden, maar dik 60 jaar later is hij nog altijd een icoon. Zijn monument is dan weer minder iconisch, het is een beetje een gedrocht. Tegenover het monument ligt Motovelodromo Fausto Coppi, een wielerbaan die de afgelopen jaren gelukkig volledig gerenoveerd is. Een paar jaar terug was de boel hier volledig vervallen, de naam Coppi onwaardig, maar nu is het weer een wielerbaan om door een ringetje te halen. De man van de eeuwige strijd tegen Gino Bartali wordt nu weer waardig herdacht. Het monument ter ere van Coppi ligt een beetje aan de rand van de stad, daar waar de heuvelzone begint. Een heuvelzone waar we overigens niets mee gaan doen, geen Superga voor ons. Voor we het monument bereiken moeten we eerst dwars door de stad fietsen en het is natuurlijk een stad die we maar al te goed kunnen kennen. Iedere grote ronde is hier het afgelopen anderhalf jaar geweest, wat natuurlijk een absurd gegeven is. De Giro van 2024 begon dus net als nu in Venaria Reale, om vervolgens op de eerste dag aan te komen in Turijn, waar Narvaez Pogacar zowaar kon vloeren. Een paar maanden later ging de Tour de France van start in Firenze, de eerste rit eindigde toen in Rimini en daar wist het duo van Team dsm-firmenich PostNL net uit de greep van het peloton te blijven. Romain Bardet kreeg de zege cadeau van Frank van den Broek, een mooie putsch was dat. Op de derde dag van die Tour zouden de renners van Piacenza naar Turijn rijden en dat werd natuurlijk helemaal een memorabele rit. In de straten van Turijn zouden we gaan kijken naar de eerste massasprint van die ronde, een ontregelde massasprint. Bij een vrij grote valpartij kort voor het eind lag Jasper Philipsen, zonder topfavoriet en met een ietwat uitgedund peloton trokken we naar de finish. Daar zette Intermarche een heuse trein op poten voor Gerben Thijssen. Ze zetten hem perfect af in de laatste rechte lijn, terwijl Biniam Girmay ergens in de achtergrond aan het spartelen was. Zijn ploeg had alleen net wat te vroeg gepiekt, het viel weer stil en Girmay kon daardoor mooi opschuiven. Terwijl een toen net iets minder sterke Mads Pedersen vroeg aan de sprint begon kon Bini zich nog net door een gaatje wringen en hij reed iedereen voorbij. Hij kon zijn inspanning volhouden tot aan de streep en zo won hij warempel een rit in de Tour. Een enorme verrassing, ik kan me niet heugen dat ik ooit zo uit m'n dak ben gegaan na een zege. De eerste donkere Afrikaan die het voor elkaar kreeg om een rit te winnen in de Tour, hij zou er die Tour nog twee ritten aan toevoegen. Hij schreef historie, zeker toen hij aan het eind van de Tour ook nog eens met de groene trui naar huis mocht gaan. Memorabel, en dat verhaal begon dus hier, in Turijn. Een stad waar je natuurlijk ook boeken vol over kunt schrijven, deed ik al tijdens de Tour van vorig jaar en die info gooien we er hier dan ook maar even in, als de organisatie ons zo graag wil laten geloven dat de ronde begint in die stad.
quote:De derde rit van de Tour eindigt in Turijn, een stad waar de Giro de afgelopen jaren ontzettend vaak is geweest. Sterker nog, de Giro ging dit jaar van start in Turijn. Men bracht een ode aan Grande Torino, de alleswinnende voetbalploeg die op 4 mei 1949 volledig werd weggevaagd toen een vliegtuig met daarin alle spelers neerstortte op de heuvel boven Turijn, Superga. Er zijn heuvels rond Turijn en die werden gebruikt tijdens de eerste rit van de Giro. We reden over Superga, waar net als op San Luca een basiliek te vinden is. De plek des onheils mocht niet ontbreken tijdens de Giro, maar tijdens de Tour blijkbaar wel. In de Giro kregen we een zeer lastige heuvelrit voorgeschoteld, die uiteindelijk knap werd gewonnen door Jhonatan Narvaez. Hij was de enige die Tadej Pogacar kon volgen op de steile heuvel van San Vito en hij klopte hem daarna ook nog eens in de sprint. Straffe stoot, de rest van de Giro lukte het niemand meer om Pogacar op die manier te volgen en te kloppen. In de Giro van 2022 kwam de 14e rit dan weer aan in Turijn, een lastige heuvelrit met daarin weer de Superga leverde een leuke strijd op. Een paar ploegen gingen full retard op die heuveltjes, waardoor er enorm grote tijdsverschillen ontstonden. Simon Yates trok die dag aan het langste eind. In 2021 ging de Giro eveneens van start in Turijn, de ronde begon toen met een korte tijdrit die werd gewonnen door Ganna, uiteraard. In de laatste vier jaar hebben ze hier dus drie aankomsten gehad, twee keer onderdeel van een Grande Partenza. Nu volgt er weer een aankomst in Turijn, ditmaal in de Tour, ditmaal als onderdeel van de Grand Départ. Nog wat algemene informatie, schaamteloos gekopieerd van eerdere voorbeschouwingen: Turijn (Italiaans: Torino; Piëmontees: Turin) is na Milaan de grootste stad van Noord-Italië. Ze ligt ten zuidwesten van Milaan en ten noordwesten van Savona en is de hoofdstad van de regio Piëmont en de provincie Turijn. Toen ik in 2015 voor het eerst moest schrijven over Turijn was het een stad met bijna 900.000 inwoners. Tegenwoordig spreken we over 860.000 inwoners, de vergrijzing slaat stevig toe in Italië. Al kom je als de hele agglomeratie meerekent aan 2,2 miljoen inwoners, helemaal verlaten is het hier ook weer niet. De Giro ging in 2021 van start op de Plaza Castello, niet ver verwijderd van de Dom en het Koninklijk Paleis, twee van de bekendste gebouwen van de stad. Recht tegenover de startlocatie vonden we dan weer het Palazzo Madama terug. Dit palazzo is een stadspaleis dat bewoond werd door de heren van Savoye. Het maakt deel uit van het UNESCO-Werelderfgoed Residenties van het Koninklijk Huis van Savoye, een gegeven dat voorzien is van een eigen wikipagina. Het Koninklijk Paleis hoort ook bij deze verzameling van Savoye. Een naam die onlosmakelijk is verbonden met Turijn, want Turijn werd pas echt belangrijk toen in 1563 Emanuel Filibert van Savoye er de hoofdstad van zijn hertogdom van maakte. Op het Piazza San Carlo staat een standbeeld van hem. Op het Piazza Castello staat dus een paleis, dat zich bevindt binnen het gebied van een voormalige Romeinse nederzetting. Een stadspoort van die nederzetting is in het gebouw geïntegreerd, lollig wel. Later hebben ze er nog een paar torens aan toegevoegd, waarna het nog later een koninklijke residentie werd. In de 17e eeuw koos Christina van Frankrijk, bijgenaamd Madama Reale, het paleis als haar favoriete woonplaats. Sindsdien heeft het paleis zijn huidige naam. Tegenwoordig zit er een museum in het paleis, een kunstmuseum van 4 verdiepingen met collecties antiek, schilderijen en decoratieve en toegepaste kunst. Even verderop, bij het eerder gememoreerde Piazza San Carlo, vinden we een ander museum, het Museo Egizio. Over Egypte enzo, ook wel tof. De meeste historische gebouwen in Turijn schijnen verder overigens bij de barok te horen, op de kathedraal na. Daar ligt tevens de lijkwade van Turijn, een stukje stof dat over een langere wikipagina beschikt dan deze voorbeschouwing. Wil wat zeggen. Opvallend genoeg is het overigens niet de eerste keer dat de Tour hier is. Sterker nog, de Ronde van Frankrijk is al vier keer eerder in Turijn geweest. Voor het laatst was dat het geval in 1996. Toen reden we vanuit Frankrijk naar Sestriere, dat werd de dag dat Bjarne Riis de tegenstand op een hoopje reed. De volgende dag reden we vanuit Turijn terug naar Frankrijk, naar Gap, waar Zabel zou winnen. In 1966 won Franco Bitossi hier dan weer een rit die van start was gegaan in Briançon, hallucinant. Turijn is verder ook de stad die onlosmakelijk verbonden is met de oudste klassieker van allemaal, Milaan-Turijn. Sinds 1876 wordt deze koers georganiseerd, daarmee is het de oudste wielerwedstrijd die nog steeds wordt verreden, ontzettend gaaf. Al zorgen de organisatoren van deze koers er zelf wel voor dat we deze wedstrijd amper nog serieus kunnen nemen, want het parcours ziet er ieder jaar anders uit. Soms met Superga, soms zonder. Soms in Turijn, soms heel ergens anders. Giovanni Visconti werd ooit geboren in Turijn, maar hij groeide dan weer op in Palermo, dat schiet niet op. Een wielrenner die echt uit Turijn komt is Fabio Felline. Uit een verder verleden zou je Italo Zilioli en Nino Defilippis kunnen noemen, de laatste kreeg iets wonderlijks voor elkaar. In 1956 kwam er ook een Tourrit aan in Turijn en wie won? Nino Defilippis. Winnen in je eigen stad, en dat in een buitenlandse ronde. Bijzonder.
Nu al te lui om dat stuk van vorig jaar aan te passen. Het voelt toch een beetje als valsspelen van de organisatie en de stad Turijn, een neutralisatie van een uur in je parcours fietsen om maar te kunnen doen alsof de stad de officiële locatie van vertrek is. Enfin, Turijn is ook de stad van de familie Agnelli, de corrupte baasjes achter FIAT en de voetbalclub Juventus. Een van de Agnelli's, Umberto, overleed dan weer in startplaats Venaria Reale, om de boel toch nog maar eens mooi aan elkaar te breien. Na de doortocht in Turijn gaan we dus bij het monument ter ere van Fausto Coppi van start en na die start verkennen we helaas niet de heuvels rond Turijn. Geen Superga, geen Maddalena, zelfs geen San Vito. Terwijl je in die heuvels een prachtige koers in elkaar kunt draaien, dat zagen we dus bij de start van de Giro in 2024 en dat zagen we vooral tijdens de formidabele 14e rit van de Giro van 2022, toen vooral Bora op de Superga en Maddalena alles aan barrels reed. In een heuvelrit werd het hele peloton uit elkaar gereden en zouden er hilarisch grote verschillen ontstaan, de 10e van die rit kwam pas vier minuten na ritwinnaar Simon Yates binnen, de 20e eindigde al op meer dan tien minuten. Tijdsverschillen alsof het een bergrit was, de renners maken nog altijd de koers. Dat gaat ze alleen bij de start van deze Vuelta niet lukken, want vanuit Turijn volgen we de loop van de Po en dus is de start zo vlak als het maar zijn kan. In de eerste officiële kilometers van de Vuelta rijden de coureurs dwars over de Povlakte door een aantal voorsteden van Turijn heen, we passeren onder meer in San Mauro Torinese, Sambuy en Gassino Torinese. In deze plaatsen is de doorgaande weg continu keurig breed, terwijl het aantal verkeersobstakels te overzien is. Een paar rotondes onderweg, meer hindernissen zijn er niet. Buiten Gassino Torinese komen we net iets meer in de natuur terecht, we verlaten zo ongeveer het verstedelijkte gebied rond Torino. Door nog wat meer plaatsjes rijden we door een wat groenere omgeving verder in de richting van Galleani, net buiten dit plaatsje slaan de renners een keer linksaf om vervolgens via een grote brug over de Po te rijden. De rivier dwarsboomt ons altijd in de Giro, maar dit jaar zijn we helaas ook getuige van een floprit over de Povlakte in de Vuelta. In Italië heb je de Po om mij lastig te vallen, in Frankrijk hebben ze Pau en in de Vuelta hebben ze nu dus ook al de Po, ik voel me haast persoonlijk aangevallen. Aan de andere kant van de Po komen de coureurs na 21 kilometer uit in Chivasso, waar we over de Via Po via enkele rotondes het centrum betreden. Flink wat bochtenwerk in deze stad, maar buiten Chivasso mag het peloton dan weer talloze kilometers volledig rechtdoor gaan rijden over de Povlakte heen. We komen ineens op het platteland terecht, links en rechts van de weg zijn er alleen maar akkers te zien. Eén lange weg rechtdoor, door het grote niets. Een heerlijk stuk om een waaier te trekken, maar zoals je al kunt voelen aankomen gaat het natuurlijk totaal niet waaien. Een windstille dag, om dit droevige begin nog net wat droeviger te maken. De Tour begon ook met een vlakke rit, maar die rit werd dan nog opgeleukt door de wind, de Vuelta is in alles een slap aftreksel en dus is deze vlakke start niet voorzien van wind. Helemaal rechtdoor gaat het van Chivasso via Arè naar Caluso. Heel weinig obstakels hier, wederom alleen wat rotondes in de plaatsen die we passeren. Af en toe een fraai gebouw, de kerk in Arè is bijvoorbeeld best aardig, maar er valt in dit deel van Piëmont weinig genot te beleven. In Caluso hebben we al 38 kilometer afgewerkt, dat schiet dan in ieder geval nog wel op. De weg loopt hier een paar kilometer wat meer vals plat omhoog, alleen gaan de renners daar natuurlijk nog weinig van merken. Uit Caluso is Beppe Costa afkomstig, een Nederlandse acteur waar ik nog nooit van heb gehoord. Met wat fantasie kun je een mooi plaatje schieten in Caluso, er is in dit plaatsje dat gelegen is in wijngebied een kasteelruïne te vinden, terwijl even verderop een meertje ligt.
Vanuit Caluso rijden we rechtdoor verder naar Ivrea, een plaats die we goed kennen van de Giro. In de komende 20 kilometer maken we nog steeds niet veel mee, we rijden rechtdoor verder omhoog naar het noorden, nog steeds over de Povlakte. Via een brede weg met wat rotondes rijden we eerst van Caluso naar Candia Canavese, door een gebied dat wat meer schoonheid krijgt omdat we niet meer langs de akkers rijden maar dwars door de bossen. De wegen zijn continu breed en heel goed onderhouden, de enige uitdagingen volgen in de dorpjes die we onderweg tegenkomen, zo komen we in een plaatsje als Mercenasco weer enkele bochten tegen. We volgen de doorgaande weg richting de Valle d'Aosta, maar deze schitterende regio gaan we helaas net niet helemaal bereiken. Het volgende dorp op de route is Strambino, een plaatsje waar een kasteeltje te vinden is. Een paar rotondes, ook. We bevinden ons nog steeds in de provincie Turijn en de regio Piëmont, waar we mogelijk de allersaaiste eerste kilometers van een grote ronde ooit afwerken. Moedergods, hier kan ik echt niets van maken. Gewoon een brede weg voornamelijk rechtdoor tot in Ivrea, afwisselend door de bossen en soms toch ook weer langs de akkers. Na een kilometer of 58 bereiken we zonder momenten van belang Ivrea, een stad die sinds 2018 terug te vinden is op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Dit hebben ze te danken aan de Romeinse overblijfselen in de stad, zoals het amfitheater. Daarnaast hebben ze in Ivrea ook nog een kasteel uit de 14e eeuw, Castello Sabaudo d'Ivrea. Dit kasteel zou het symbool van de stad moeten zijn. In het historische centrum van het stadje komen we nog een leuk pleintje tegen met aan dit pleintje onder meer het lokale stadhuis. Er is ook een kathedraal, die van Santa Maria Assunta. Een kerk met een indrukwekkende façade, heeft van de buitenkant weer wat weg van een tempel. De binnenkant mag er ook zijn, van een beetje kitsch zijn ze hier niet vies. In Ivrea zijn ze nogal druk bezig met tradities. Een van die tradities is een jaarlijks terugkerend fenomeen tijdens carnaval. "La battaglia delle arance", het gevecht van de sinaasappels. Tijdens carnaval gaan ze hier met z'n allen door de straten terwijl ze sinaasappels naar elkaars kop smijten. Nou, dan past de stad wel weer perfect in de Vuelta, in Spanje hebben ze er in ieder dorp ook een handje van om hun eigen gekke traditie te bedenken waarbij men elkaar probeert te bekogelen met willekeurige voorwerpen. Schuilen voor de sinaasappelregen zou je kunnen doen in het lokale theater, Teatro Giacoso. Ivrea zou verder bekend moeten zijn vanwege het megaconcern Olivetti. Dit is een fabriek van computers, printers en andere kantoormachines. Olivetti is een beetje wat Philips voor Eindhoven was. Met name Adriano Olivetti, de zoon van de oprichter, schakelde tussen 1930 en 1960 de bekendste Italiaanse moderne architecten in om de stad naar zijn wens te transformeren. Fabrieksgebouwen werden neergezet, maar ook maatschappelijke initiatieven zoals een kinderdagverblijf en huizen voor de arbeiders. Het bedrijf Olivetti zorgde voor veel werkgelegenheid in de streek, veel mensen werden naar Ivrea gehaald. Toen het wat minder ging met het bedrijf ging het ook gelijk minder in de stad. Er is een museum in Ivrea, Archivio Storico Olivetti. Hier kom je zo ongeveer alle creaties van Olivetti wel tegen, waaronder de eerste reken- en typemachines. Dit stuk heb ik mooi even kunnen kopiëren uit een oude voorbeschouwing, de Giro is immers een aantal keer in Ivrea geweest. In de Giro van 2019 bijvoorbeeld, toen reden we van Ivrea naar Como en tijdens deze heuvelrit ging Primoz Roglic maar weer eens op z'n bek, terwijl Jantje Boven en Addy Engels toen net aan het pissen waren. Lullig. In 2013 kwam er ook een keer een rit aan in Ivrea, dit was de rit waar we Robert Gesink in de aanval zagen gaan en waar we hem terwijl hij in het kleine kopgroepje reed zijn ketting zagen verliezen waardoor hij wéér niet zou winnen. De overwinning ging naar Beñat Intxausti, die in de straten van Ivrea zijn medevluchters Kangert en Niemiec wist te kloppen. Een emotionele overwinning voor Intxausti, twee jaar na het nog steeds merkwaardige overlijden van Xavi Tondo. Intxausti, die bij dat ongeluk aanwezig was, kon zijn vingers omhoog steken richting de hemel. In andere jaren zijn we ook nog wel eens door Ivrea gereden, de stad aan de Dora Baltea vormt de toegangspoort tot de prachtige Valle d'Aosta, als je rechtdoor de rivier volgt kom je in deze schitterende regio vol bergen uit. Doen we nu helaas niet, we slaan in de stad rechtsaf en daardoor blijven we op de Povlakte, al komt er alsnog wel een klein klimmetje aan.
Na de afslag naar rechts in Ivrea rijden de renners een kilometer of vijf over een enorm brede weg zo goed als rechtdoor in de richting van Bollengo, onderweg komen ze als obstakel wederom alleen een paar rotondes tegen. In Bollengo volgt er voor de kopgroep, die er hopelijk is, een belangrijk moment. We slaan hier linksaf en dan beginnen we aan de eerste en ook meteen enige gecategoriseerde klim van de dag. Het gaat over een weg die voor de verandering een keer geen snelweg is de komende 6,5 kilometer aan 5,3% omhoog naar La Serra. Door een groene omgeving rijden de renners over een weg vol haarspeldbochten, het is best een mooi klimmetje. In het begin even een strook aan 6%, verder gaat het toch vrij gelijkmatig aan een procent of vijf omhoog. Af en toe een mooi uitzicht over de omgeving, verder richting de top rijden de renners vooral door een donker bos. We verlaten tijdens de klim de provincie Turijn en rijden de provincie Biella binnen, de gelijknamige stad gaan we na de klim bereiken. Na 70,5 kilometer komen we boven op deze klim van de derde categorie, het is gezien het feit dat het hierna nog 115 kilometer rijden is tot de finish vooral een goede gelegenheid om de bergtrui te veroveren. De klim is mooi, maar veel verschil gaat hier natuurlijk niet ontstaan. Puur voor de blauwe bollen, een andere functie is er niet. Behalve dan dat het een mooie afwisseling is, het is een heerlijk weggetje om overheen te rijden, even weg uit de vlakte. Zoals de enige review op climbfinder het weet te omschrijven: Echt genoten van deze klim. De vergezichten zijn fantastisch met de Alpen en de vallei. Je wordt getrakteerd op haarspeldbochten, wijnranken, veel groene beschutting en mooi asfalt. Na het dorpje Broglina rijd je nog het laatste stuk tot de top waar een zendmast staat. U hoort het, het is hier fantastisch.
Na de klim rijden de renners over een weg die weer breder is geworden verder door het bos, direct na de klim is het een paar kilometer vrij vlak. Even verderop volgt er dan weer een afdaling van een kilometer of zes, een tamelijk simpele afdaling. De weg omlaag is wel vrij bochtig, maar het gaat voornamelijk vals plat omlaag. Onderweg passeren we het dorpje Zubiena, een naam die verdacht Baskisch klinkt. De weg in het dorp wordt even smal als de renners zich door wat huizen heen mogen wringen, maar al snel wordt de weg weer breder en dan dalen we nog een aantal kilometer op een vrij eenvoudige manier verder. De renners bereiken weer een bos en in het bos liggen de nodige bochten, maar door de lage dalingspercentages en het goede wegdek stelt dit niet veel voor. Bijna beneden volgt er één haarspeldbocht, deze bocht is zowaar iets scherper, maar dat is dan ook meteen het enige. Als we beneden zijn rijden we via dorpjes als Mongrando en Marcellino Biella tegemoet. De weg wordt steeds rechter, maar in de dorpjes komen we wel wat rotondes en ook wat vluchtheuvels tegen. Toch wat bochtenwerk, terwijl de weg na de afdaling een aantal kilometer vals plat omhoog zal lopen tot in Biella. Absoluut niet spectaculair, maar veel meer hoogtemeters gaan we de rest van de rit niet meer tegenkomen. Via Occhieppo Inferiore rijden we na 85,5 kilometer koers Biella tegen, een plaats waar een stuk of 10 rotondes te vinden zijn. Een bekende naam, Biella. De Giro is hier met enige regelmaat te vinden, vooral omdat je vanuit Biella kunt beginnen aan de klim naar het heiligdom van Oropa. Zeg je Oropa, dan zeggen de Italianen Marco Pantani. Hij wist hier in 1999 op indrukwekkende wijze te winnen, aan de voet van de klim had hij af te rekenen met pech en daarna rolde hij de tegenstand één voor één op. Een van zijn meest memorabele zeges, maar wij denken bij Oropa natuurlijk aan een andere zege. In 2017 won Tom Dumoulin namelijk op deze berg, ja! Hij deed het bijna op dezelfde manier als Pantani, door op eigen tempo naar boven te rijden en de tegenstand één voor één weer in te rekenen na eerst afgehaakt te zijn. Het zou eindigen in een sprintje bergop en op de steentjes voor het heiligdom leek Ilnur Zakarin even de bovenhand te nemen, maar in de laatste meters kletste Dumoulin nog vol over hem heen. Vorig jaar kwam de Giro hier ook nog eens voorbij, toen eindigde de tweede rit hier en toen reed Pogacar meteen de volledige tegenstand de vernieling in. Dag twee en de koers was al beslist, heel erg saai. Beginnen aan de klim naar Oropa doen we altijd vanuit Biella, maar er is ook wel eens een rit van start gegaan in de stad waar we nu zijn. In 2021 reden de renners van Biella naar Canale en dat was ook een memorabele rit voor ONS. Taco van der Hoorn zat die dag in de kopgroep en het leek een kansloze vlucht, maar Van der Hoorn liet daar al zijn slimmigheid zien. Hij had nog wat krachten bewaard voor het slot van de rit en in de laatste kilometers ging hij er solo vandoor. Het peloton zat hem op de hielen, maar ze kwamen er net niet bij. Het was enorm spannend, maar Van der Hoorn hield stand en zo won hij met vier seconde voorsprong op het aanstormende peloton in Canale, een rit die begon in Biella. Ook in de Giro van dit jaar ging er een rit van start in Biella, die rit zou eindigen in Champoluc en in Champoluc won een van de absolute fenomenen van dit jaar, Nicolas Prodhomme. Lachwekkend. Over de stad zelf weet Wikipedia te vertellen dat de stad haar draagt naam sinds de negende eeuw, in de periode ervoor heette ze Bugella. In 1992 werd Biella hoofdstad van de gelijknamige provincie die ontstaan is door afsplitsing van de provincie Vercelli. Biella heeft een goed geconserveerd middeleeuws centrum. Met een kabelbaan is het eveneens bezienswaardige stadsdeel Biella Piazzo te bereiken. Ten noorden van de stad ligt de Oasi Zegna, een natuurgebied waardoor een panoramische weg is aangelegd. Biella is de geboortegrond van een van de minst populaire mensen van het wielercircuit, niemand minder dan Giuseppe Acquadro komt hier vandaan! De zaakwaarnemer die nogal rücksichtslos te werk gaat, een contract is voor hem niet altijd een contract. Een van zijn laatste leuke streken is nog wel dat hij Carlos Rodriguez een voorcontract liet tekenen bij Movistar, waarna Ineos uiteindelijk besloot om Rodriguez toch te houden. Dat kon, het voorcontract kon afgekocht worden, maar dan moest er wel vier miljoen betaald worden aan Movistar. Reken er maar op dat een deel van dat geld ook weer naar Acquadro is gevloeid, laat dat maar aan de Mino Raiola van de koers over. Al horen we de laatste jaren meer over de broers Carera, die onder meer Pogacar in hun stal hebben. Acquadro is niet meer de meest gevreesde man op de markt, al is hij zijn streken niet verleerd. Ook nog steeds een sterk portfolio, met daarin doorgaans zo'n beetje alle Colombianen en dankzij zijn rechterhand Koldo Fernandez ook bijna alle goede Basken en Spanjaarden. Tegenwoordig woont Acquadro niet meer in Biella, hij is dankzij al zijn mooie deals in het mondaine Monaco terechtgekomen, de echte locals in deze stad zijn dan eerder Denis Lunghi en Mattia Pozzo, voormalig profs. Denis Lunghi won in 2002 zelfs een rit in de Giro, leuk. Rigoberto Uran won in deze stad in 2012 Gran Piemonte, een koers die nogal eens van start- en finishplaats durft te wisselen. Ze hebben hier sinds een tijd ook hun eigen 1.2-koers, de Giro della Provincia di Biella-Torino-Biella. Van Biella naar Biella, rondjes in de stad over wat steentjes. Daar hebben de renners nu geen last van, gewoon rechtdoor over de brede weg vol rotondes door naar het volgende punt van enig belang.
In Biella steken we de Cervo over, we hoeven op dit punt nog maar 100 kilometer af te werken tot de finish. Van Biella fietsen we tien kilometer verder tot in Valdengo, waar dan weer de tussensprint van de dag te vinden is. De eerste gelegenheid voor de mannen met groene ambities om punten te sprokkelen. De weg naar Valdengo toe voert vooral door stedelijk gebied, we rijden continu van stad naar stad zonder veel natuur tussendoor tegen te komen. In alle plaatsen die we passeren, waaronder Vigliano Biellese, komen we weer de nodige rotondes tegen, de wegen zijn verder heel breed, heel recht en heel keurig. Af en toe wat vluchtheuvels, maar de verkeerschaos valt hier mee. Richting de tussensprint loopt de weg overwegend vals plat omlaag, maar dat zal amper merkbaar zijn. Als we Valdengo bereiken heeft de organisatie iets leuks bedacht, op een kilometer van de tussensprint slaan we linksaf om vervolgens een rondje door het centrum te gaan rijden. De brede doorgaande weg laten we achter ons voor een bochtige route over een iets minder brede weg. In de kilometer tot de tussensprint komen we meerdere bochten tegen, terwijl het in de kilometers daarvoor steeds rechtdoor ging. Twee haakse bochten in de laatste meters voor de sprint, dat kan ervoor zorgen dat dit een ietwat nerveuze tussensprint gaat worden. De tussensprint volgt na 95,5 kilometer op een weg die wel weer lekker breed is, een weg die ook een paar meter omhoog zal lopen. Het is ook meteen een bonussprint, in de Tour hebben ze dat mooi afgeschaft maar in de Vuelta kun je dus nog steeds secondjes sprokkelen onderweg. Dat zal nu een lastig verhaal worden voor de klassementsrenners, maar de rest van de ronde kan dat wel interessant zijn. Voorbij de sprint slaan we rechtsaf een wat smaller en bochtiger weggetje in, dit weggetje brengt ons snel terug naar de doorgaande weg waar we net vandaan kwamen. Even verderop bereiken we die weg en we gaan die weg een eeuwigheid volgen. Eerst gaan we maar eens naar Gattinara, 20 kilometer verderop. In deze 20 kilometer is het terrein zo goed als vlak, heel minimaal glooiend. We rijden nog steeds van stad naar stad, en in die steden komen we nog steeds een heleboel rotondes en wat ander straatmeubilair tegen. Voorbij de tussensprint komen we bijvoorbeeld snel uit in Cossato, waar kort achter elkaar zes rotondes liggen. In Cossato komen we ook enkele mooie gebouwen tegen, maar het is toch nog niet echt optimaal smullen. Zowel het parcours als de omgeving zijn niet van de buitencategorie, helaas. Voorbij Cossato gaat het een tijd wat meer rechtdoor over een brede weg zonder rotondes, we komen zowaar ook even in een stukje natuur terecht. Eventjes door de bossen crossen, tot we even verderop uitkomen in San Giacomo del Bosco. Het is een route die we al eens in koers hebben gezien, in 2014 reden de renners bijvoorbeeld al eens over deze weg op weg naar Oropa, maar tijdens die rit zochten we in deze omgeving ook nog wat andere beklimmingen op en het is vrij jammer dat we nu continu op de vlakte blijven hangen. In San Giacomo del Bosco gaat het naar links bij een rotonde en daarna rijden we weer doorleuk een eeuwigheid verder over dezelfde weg tot in Gattinara. Her en der een dorpje, her en der een verdwaalde villa, her en der wat bossen, maar het belangrijkste element is dat het haast continu rechtdoor gaat over een brede en goede weg die alleen af en toe wordt onderbroken door weer eens een rotonde. Weinig spanning en sensatie tot we na 117 kilometer uitkomen in Gattinara, een plaats waar bij de eerste de beste rotonde in het midden een vat is te vinden. Dan zal het wel een wijnstad zijn. En jawel hoor: Gattinara is een Italiaanse rode wijn uit het noorden van Piëmont. De wijn ontving in 1991 de DOCG-status. Gattinara wordt geproduceerd in de provincie Vercelli in de gemeente Gattinara. Het gebied is ca. 95 hectare groot. De opbrengst bedraagt circa 600 hectoliter. De wijn wordt gemaakt van de Nebbiolo-druif (minimum 90%). Daarnaast mag ook nog Vespolina (maximaal 4%) en/of Bonarda di Gattinara worden toegevoegd, mits ze samen de 10% niet overschrijden. Bij nieuwe aanplant of herbeplanting moeten er minimaal 3000 wijnstokken per hectare worden aangeplant. Het rendement mag maximaal 8 ton per hectare bedragen. Het natuurlijk alcoholvolumegehalte moet minimaal 12% bedragen en voor de Riserva 12,5%. Nou, weten we dat ook weer. Gattinara zelf is een plaatsje met een vrij fraai centrum, vooral de lokale kerk valt op. Al zien de renners er verder weinig van, ze rijden met een boog om het historische centrum heen over een weg met nog meer rotondes. Deze rotondes zijn dan weer van moderne kunst voorzien, al het geld dat de wijn heeft opgebracht wordt op die manier uitgegeven.
Even buiten Gattinara slaan de renners via nog wat meer rotondes een weg in die ze via een opvallende brug naar de andere kant van de rivier de Sesia brengt. Aan de andere kant van deze rivier rijdt men door Romagnano Sesia, een schattig plaatsje waar de locals vanaf hun balkonnetje de koers kunnen zien passeren. Een licht technische passage hier, met net buiten het dorp ook nog een kort klimmetje. Daarna komen we weer op een brede en vlakke weg terecht en die weg voert door een bos naar Borgomanero. Van dit stukje route valt met de beste wil van de wereld dan weer niets van te maken, het gaat vooral rechtdoor over een goede weg. Af en toe een korte passage in een dorpje, waar wellicht enig straatmeubilair ligt. Voorbij het dorpje Cascine Enea loopt de brede weg een kilometertje omlaag, in dit afdalinkje komen we ook een paar bochten tegen, toch stelt het niets voor omdat de weg enorm breed en goed is. Zonder veel poespas rijden we vervolgens op een vlakke manier na 131,5 kilometer Borgomanero binnen, een stad waar vorig jaar de koers Gran Piemonte nog op bezoek kwam. Een aparte koers, die Gran Piemonte. Ieder jaar een andere start- en finishplaats. Vorig jaar ging de koers van start in Valdengo, waar nu de tussensprint volgt, en kwam de koers dus aan in Borgomanero. Een heuvelachtige koers, dat is wel zo ongeveer ieder jaar het geval. Er liggen hier heuvels genoeg, we doen er alleen niets mee. Neilson Powless was vorig jaar de winnaar in Borgomanero, hij wist net uit de greep van de achtervolgende groep te blijven. Vorig jaar eindigde hier ook een rit in de Baby Giro, die rit eindigde wel in een sprint en in die sprint wist Paul Magnier Tim Torn Teutenberg te kloppen. Ja, Magnier reed vorig jaar nog koersen op dat niveau, zo snel gaat dat tegenwoordig. In het verleden kwam de Giro hier ook wel eens voorbij, zo eindigde er hier in 1997 zelfs een etappe. Alessandro Baronti wist te winnen voor Filippo Casagrande en Paolo Savoldelli, toch bijzonder dat de renner met het minste palmares van de drie wist te winnen. In dit plaatsje zijn heel veel wielrenners geboren, dat blijf ik altijd opmerkelijk vinden in Italië. De Italiaanse profs clusteren altijd, ik weet niet hoe dat komt. Uit Borgomanero is bijvoorbeeld Pasquale Fornara afkomstig, een renner die lang geleden vier keer de Ronde van Zwitserland won, en vier ritten in de Giro. Een huidig prof uit de stad is Alessandro Covi, de renner van UAE die ook ooit een keer een rit wist te winnen in de Giro. Zijn plaatsgenoot Manuel Oioli hoopt ook nog altijd prof te worden, dat kan volgend jaar zomaar het geval zijn. Met de Trofeo Città di Borgomanero hebben ze hier hun eigen amateurkoers, een koers die in het verleden nog wel eens bekende namen trok. Op de erelijst vinden we onder meer Thor Hushovd en Vincenzo Nibali, je zou voor minder. En dat allemaal in dit plaatsje gelegen in een heuvelachtig gebied tussen de Sesia en Ticino, ten zuiden van het Ortameer. De stad is in het begin van de 12de eeuw ontstaan onder de naam Borgo San Leonardo. Giacomo Mainerio, in de jaren 1193-1194 podestà in Novara, liet de plaats van vestingwerken voorzien. De stad werd herbouwd volgens het Romeinse stratenplan. Uiteindelijk is Borgomanero naar deze persoon vernoemd. Dwars door het centrum stroomt het riviertje de Agnogna dat ten zuiden van Mortara in de Po uitstroomt. Het 18de-eeuwse Mariabeeld op het Piazza dei Martiri is het symbool van de stad. Aan hetzelfde plein staat ook de kerk San Bartolomeo. Het oudste bouwwerk van de stad is het kerkje San Leonardo uit begin twaalfde eeuw.
In de Giro van 2021 reden we door Borgomanero heen op weg naar Alpe di Mera, waar Simon Yates zou winnen. Als we hier passeren moet er doorgaans geklommen worden, maar nu dus even mooi niet. We rijden dwars door het centrum heen en bij deze passage volgt er een kort stukje waarin de renners over wat keurige Italiaanse steentjes moeten rijden, terwijl we onderweg nog wat meer rotondes tegenkomen. Buiten het centrum komen we dan weer op een brede asfaltweg terecht en deze weg gaat ons richting het Lago Maggiore brengen, in de dik tien kilometer na Borgomanero rijden we richting Arona en dat doen we weer eens op een doodeenvoudige manier. Vooral rechtdoor over een brede weg, eerst een aantal kilometer heel minimaal vals plat omhoog, daarna volgt er ook een strook in licht dalende lijn richting het Lago Maggiore. Dit stuk in dalende lijn is in principe goed te doen, we rijden immers over brede wegen. Wel volgen er nog wat doortochten in allerlei dorpjes, zoals Oleggio Castello. Hier liggen dan weer rotondes en vluchtheuvels en dus moet men een beetje alert zijn, maar de brede bochten in dalende lijn in de bossen buiten Oleggio Castello zijn dan weer met de ogen dicht te nemen. Na 142,5 kilometer komen we vervolgens uit in Arona, een stad in de provincie Novara op de westelijke oever van het Lago Maggiore, gelegen op het zuidelijkste punt van dit tamelijk grote meer. Via wat rotondes en wat bochtenwerk komen we uit in de buurt van het meer, al is de waarheid dat we door alle bebouwing langs het meer weinig water gaan zin. Gibo Simoni won in 2001 een rit in de Giro in Arona, en Salvatore Commesso, de man met de korte mouwtjes, werd hier ooit Italiaans kampioen. Die rit in 2001 moet uiteindelijk vrij saai zijn geweest, Simoni ging al ruimschoots aan de leiding in die Giro en tijdens de voorlaatste rit reed hij in de heuvels rond Arona nog maar eens minuten weg van de concurrentie. Wel weer schokkend dat hier heuvels blijken te liggen, een memo die de organisatie klaarblijkelijk heeft gemist. Ze organiseerden hier ook jaarlijks de GP Nobili Rubunetterie, een helaas verdwenen koers. Eindigde vaak in een sprintje van een kleine groep, we gaan vandaag een sprint van een buitengewoon grote groep zien. Archeologische vondsten hebben aangetoond dat op deze plaats in het meer 3500 jaar geleden een paaldorp heeft gestaan. De stad is vooral bekend door de Colosso di Arona, een 23 meter hoog bronzen standbeeld van de Heilige Carolus Borromeus. Met een wenteltrap kan de top van dit beeld bereikt worden. Op de top van de Rocca d'Arona bevinden zich de resten van het door Napoleon verwoeste fort Borromeo, ooit een van grootste Italiaanse kastelen. Toch wat feitjes om deze rit net iets draaglijker te maken. We rijden overigens net niet langs het gigantische standbeeld van Sancarlone, maar ik durf er wel geld op in te zetten dat ze dat ding in beeld gaan brengen.
Na een bochtige doortocht vol rotondes in het centrum van Arona vervolgen we onze weg langs het Lago Maggiore, een meer dat een forelsoort bevat die nergens anders ter wereld voorkomt. Buiten Arona blijven de wegen breed en vlak, maar de rotondes nemen alleen maar toe. We hebben er vandaag al veel gezien, maar in dit toeristische gebied liggen er helemaal een hoop. Rotonde na rotonde na rotonde, als we via Dormelletto naar het zuiden gaan fietsen. Eigenlijk rijden we voorbij Arona continu naar het zuiden, op weg naar de finish in Novara. Die finish volgt over een dikke 40 kilometer, het einde van deze tragische rit komt in zicht. In de Giro van 2023 reden we tijdens de 14e rit ook langs het Lago Maggiore af, via Arona en Dormeletto, toen reden we alleen nog wat verder langs het meer en nu laten we voorbij Dormelletto het meer achter ons. Bij een van de vele rotondes slaan we uiteindelijk een keer rechtsaf, daarna rijden we over een wederom brede weg verder in de richting van Borgo Ticino. Ook hier valt verder weer weinig over te melden, het gaat na de tocht vol rotondes nu even een paar kilometer wat meer rechtdoor. Het is voorlopig ook nog vlak, al komen we in de omgeving van Borgo Ticino wel een paar kilometer tegen waarin het een beetje vals plat omhoog zal gaan. De tocht voert voorlopig vooral door de bossen, al is de bebouwde kom nooit ver weg. Na 152 kilometer bereiken we Borgo Ticino, een plaats waar niets over te vertellen valt. Daarom rijden we er ook met een mooie boog omheen, we blijven gezellig op de doorgaande weg en die weg loopt voorbij dit plaatsje nog even wat onmerkbaar omhoog. De weg blijft breed en recht, al komen we even verderop in Varallo Pombia wel weer een flinke lading rotondes tegen. Buiten dit plaatsje kachelen we dan weer vrolijk rechtdoor naar het zuiden, dwars door de bossen, met soms wat landbouwgrond tussendoor. Via nog wat meer onbeduidende dorpjes rijden we op een betekenisloze manier verder, de niksigheid van deze rit is ondoenlijk. Steeds rechtdoor, inmiddels heel licht vals plat omlaag. Hopelijk werken we deze kilometers daardoor wat sneller af, het wordt tijd dat er een eind komt aan deze rit. Zonder obstakels van betekenis bereikt het peloton na 163 kilometer Oleggio, na de passage hier hoeven we gelukkig nog maar een kilometer of 23 af te leggen. In Oleggio komen we, omdat het hoort, weer een aantal rotondes tegen, maar verder blijft het verhaal gewoon hetzelfde. Over een enorm brede weg kachelen we nog steeds rechtdoor verder naar het zuiden, bij de passages in de dorpjes rijden we eigenlijk ook steeds gewoon rechtdoor zonder dat we ergens een omweg nemen. Vooral rechtdoor over lelijke industrieterreinen, waarbij we buiten de bebouwde kom meestal snel weer een bos betreden. Even verderop rijden we dan weer met een boog om Bellinzago Novarese heen, een teken dat finishplaats Novara nu echt dichtbij is. We rijden weer eens een paar kilometer volstrekt rechtdoor, terwijl het nu daadwerkelijk helemaal vlak is. Niets te beleven, niets te zien, niets te doen. Rechtdoor, rechtdoor, en dan nog een beetje rechtdoor. Zelden een bocht, soms een rotonde. Dichter bij Novara wordt het terrein wat meer open, maar op waaiers hoef je echt niet te rekenen. Tragisch tochtje, we zien in de aanloop naar Novara vooral veel industrie. Vlak voor Novara rijden we bijvoorbeeld langs de fabriek van IGOR, waar ze gorgonzola maken. Een schets van de treurige situatie waar we ons nu in bevinden:
Voorbij deze uit de kluiten gewassen kaasfabriek rijden we Novara alvast binnen, we bereiken als eerste de buitenwijk Veveri nadat we langs wat vervallen gebouwen zijn gereden en over een kanaal zijn gepasseerd. Het kanaal van Quintino Sella, een zijtak van het Cavour-kanaal. Het bevloeit een groot gebied in de provincies Novara en Pavia, dat is dan weer vooral nodig om de rijstvelden in de omgeving van voldoende water te voorzien. Langs het kanaal zien we bij het betreden van Novara nog wel een aardig bouwwerk, dat heb ik dan ook maar aan het verhaal toegevoegd om de kaasfabriek te compenseren. Dat er aan de andere kant van de weg dan weer een paar oude fabriekspanden op omvallen staan negeren we. Als we even verderop door Veveri rijden bevinden we ons op acht kilometer van de finish, we nemen hier bij een rotonde een bocht naar links en bij de volgende rotonde gaat het meteen naar rechts. Daarna rijden we eventjes een halve kilometer rechtdoor over een brede weg, tot we bij de volgende rotonde schuin linksaf slaan. Voorbij die rotonde gaat het weer een halve kilometer rechtdoor, over een brede weg die wel van wat vluchtheuvels is voorzien. Aan het eind van deze weg volgt uiteraard weer een rotonde, ditmaal gaat het naar rechts. Over een lelijk industrieterrein rijden we nu zo goed als rechtdoor verder tot op vijf kilometer van de finish. Op enkele flauwe bochten en een viaduct, toch nog een paar hoogtemeters na, komen we voorlopig even niets tegen. Op vijf kilometer van de finish volgt er dan uiteraard weer een nieuwe rotonde, een zeer brede. Na deze rotonde rijden we een dikke kilometer rechtdoor, tot we op iets minder dan vier kilometer van het eind bij de volgende rotonde linksaf moeten slaan. We nemen hier ook de linkerkant van de rotonde, waarna we een tijdje langs wat akkers af zullen rijden. Bijna bij de finish, maar we bevinden ons nu toch echt buiten de stad Novara. In dit lege gebied gaat het weer meer dan een kilometer rechtdoor, wel komen we weer een viaduct tegen en daarom moet er opnieuw een paar meter geklommen worden. We rijden de stad weer binnen en hier volgt op 2,5 kilometer van de finish een bocht naar rechts, daarna komen we op een brede weg terecht die enkele lopende bochten kent. Met net iets minder dan twee kilometer te gaan volgt er een nieuwe rotonde, bij deze rotonde rijden de renners rechtdoor. Hij mag langs beide kanten genomen worden, er lijkt niet heel veel verschil te zitten tussen de beide opties. Voorbij de rotonde loopt de weg een aantal meter omlaag, via een flauwe bocht naar rechts en eentje naar links rijden we in dalende lijn onder een spoorbrug door, voorbij de spoorbrug loopt de weg in een flauwe bocht naar rechts dan weer een paar meter omhoog. Met uitzicht op een zendmast betreden we boven de laatste kilometer, in deze laatste kilometer komen we direct een rotonde tegen die langs de rechterkant genomen dient te worden. Het gaat rechtdoor bij de rotonde, waarna de laatste serieuze bocht van de rit achter de rug is. In de laatste meters van de rit gaat het rechtdoor over een brede weg, maar naar goed gebruik gaat het uiteraard net niet helemaal volledig rechtdoor. In de laatste halve kilometer van de etappe buigt de weg steeds subtiel af naar rechts, tot aan de finish op de Viale Kennedy blijft de weg steevast lichtjes naar rechts lopen. Pas in de laatste 50 meter loopt de weg helemaal rechtdoor, waarna we gaan finishen langs het Stadio Silvio Piola, het stadion van de lokale voetbalclub. Het is aan te raden om je sprint te beginnen aan de rechterkant van de weg, als je nog linksom moet komen via de buitenbocht maak je toch net een paar metertjes extra. Het is dan wel geen echte bocht, maar toch. Gelukkig volgt er geen chicane zoals we in de Tour zagen, maar het is alsnog een laatste kilometer die net wat beter had kunnen zijn. De aanloop naar de sprint toe is überhaupt tamelijk hectisch, toch best wat bochtenwerk in een rit die verder enorm simpel is. Een valpartijtje her en der valt niet uit te sluiten, maar we kunnen in ieder geval stellen dat de wegen wel lekker breed zijn. Geen gekke versmallingen, tenzij ze de boel raar af gaan zetten natuurlijk. Het zou te doen moeten zijn, maar er waren vast nog betere opties geweest.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
De eerste etappe van deze nu al merkwaardige Vuelta a Italia eindigt in Novara, een stad waar de Giro de afgelopen jaren met enige regelmaat is gepasseerd. In 2021 kwam er een rit aan in Novara en bij het opzoeken van die etappe blijkt dat de laatste kilometer van die rit gelijk is aan de laatste kilometer van deze rit, blijkbaar is dit dus de vaste aankomst in deze stad. De tweede rit in de Giro van 2021 werd verreden tussen Stupinigi en Novara en het zou uiteraard eindigen in een sprint. In Novara was de finale best hectisch, bij de rotonde in de laatste kilometer bleek wel sprake te zijn van een stevige versmalling en daardoor viel het peloton al behoorlijk uiteen. Daarna eindigde er bij de lange, lopende bocht naar rechts nog iemand in de hekken en uiteindelijk was het Tim Merlier die met overmacht naar de zege wist te sprinten. Hij klopte Nizzolo, Viviani en Groenewegen, overtuigend. Geen ideale aankomst, afgaande op de beelden uit 2021. Drie jaar later keerde Novara terug in de Giro, toen zou er een rit vertrekken. Vanuit Novara reden we naar Fossano en in Fossano won Tim Merlier wederom de sprint, hij heeft dus wel iets met deze stad. Hij is er alleen niet bij, dat is dan weer jammer voor hem. Wel beter voor ons, een torenhoge favoriet is nu niet van de partij. In een verder verleden won Eddy Merckx nog eens in Novara, het is naar het zich laat aanzien een Belgische stad. We bevinden ons hier halverwege Milaan en Turijn, in een stad waar ongeveer 103.000 mensen wonen. Novara is de hoofdstad van de gelijknamige provincie en bevindt zich ook in Piëmont. De opsteller van het artikel op Wikipedia is ietwat oorlogszuchtig, de tekst bestaat uit een opsomming van allerlei veldslagen. Vanwege de strategische ligging heeft men hier vaak geknokt, naar het zich laat aanzien. De Fransen versloegen hier in 1500 bijvoorbeeld hertog Ludovico Sforza van Milaan, amai. De Zwitsers versloegen als bondgenoten van Milaan 13 jaar later dan weer de Fransen, dat was een straffe stoot. We slaan 300 jaar over en zien dan dan ineens een gevecht tussen Oostenrijkers en Sardijnen, ofzo. Karel Albert van Savoye heeft hier ook een potje lopen te knokken, maar in de Slag bij Novara werd hij op een verpletterende manier verslagen. De bezienswaardigheden van Novara bestaan uit een kathedraal uit de 19e eeuw, met daarnaast liggend een baptisterium uit ongeveer het jaar 1000 en de basiliek van Gaudenzio uit ongeveer 1700, met een koepeltoren uit de 19de eeuw die een hoogte heeft van 112 meter. De kathedraal is overduidelijk het hoogtepunt, veel andere hoogtepunten zijn er in Novara niet te vinden. Een van de grootste pluspunten die ze zelf noemen is de nabijheid van het Lago Maggiore, maar we kunnen tijdens deze rit waarnemen dat het nog best een eind rijden is naar dat meer. Novara is de geboorteplaats van Oscar Luigi Scalfaro, van 1992 tot 1999 de negende president van Italië. Naast iemand die officieel president is geweest hebben ze hier ook een officieuze president, Novara is immers ook de geboortegrond van Giuseppe Saronni. Toch wel een van de grote vedetten van het Italiaanse wielrennen. Twee keer de Giro gewonnen, wereldkampioen, Milaan-San Remo, noem het allemaal maar op. Een erelijst om bang van te worden, zo won hij ook meer dan 20 ritten in de Giro. Tegenwoordig doet hij dingetjes bij UAE, dat maakt hem dan weer minder sympathiek. Volgens de officiële site van UAE Team Emirates gaat Beppe als advisor door het leven, op basis van de prestaties van de ploeg kunnen we wel stellen dat zijn advies net iets te goed is. Veel andere bekende wielrenners komen er dan weer niet uit de stad, alleen een paar continentale prutsers die het vermelden niet waard zijn. De lokale volleybalploeg is blijkbaar wel het vermelden waard, een van de beste volleybalclubs van Italië en zelfs Europa! Vooral bij de vrouwen, naar het schijnt. Ook in het volleybal kennen de ploegen voorzichtig gesponsorde namen, zo heet de volleybalploeg doodleuk IGOR Gorgonzola. Ja, de kaasfabriek die we in de finale passeren heeft z'n eigen volleybalploeg. De lokale voetbalploeg, we finishen in de buurt van hun stadion, is tegenwoordig actief in de Serie C. De club speelde net iets meer dan 10 jaar geleden nog eens op het hoogste niveau, maar zoals zoveel Italiaanse voetbalclubs gingen ze aan wanbeleid ten onder. In 2021 gingen ze failliet en daarna is er een nieuwe club opgericht, die club zingt het nu dus uit op het derde niveau. Het is trouwens best absurd hoe dat in Italië altijd gaat, zo'n club die al 100 jaar bestaat gaat dan gewoon failliet en een dag later richten ze een nieuwe ploeg op met een net iets andere naam en een net iets ander logo en die club mag dan meteen op hetzelfde niveau of hooguit een niveautje lager weer meedoen. Zouden ze in Arnhem een moord voor doen. Maar goed, Novara dus. Een stad die in de Giro niet eens zo heel vaak voorkomt, voor die start in 2024 en de aankomst in 2021 reden we er alleen in 2015 eens een keer doorheen, voor nog eens een start moesten we toen terug naar 2010 en de aankomst daarvoor dateerde uit de tijd van Merckx. En dan komt nu godbetert de Vuelta op bezoek, het zijn vreemde tijden. Om de dag door te komen kunt u een glaasje Campari inschenken, deze kruidenlikeur is oorspronkelijk uit Novara afkomstig.
Deze nu al aparte Vuelta begint om 12:55, bij het paleis in Venaria Reale. De renners gaan daarna een lange neutralisatie van 27 minuten afwerken, waarbij ze eerst naar Turijn fietsen en dan nog een heel stuk dwars door de stad heen. Wel weer typisch Vuelta dat de neutralisatie niet 25 minuten of 30 minuten duurt, nee, 27. Uiteindelijk bereiken we na een eeuwigdurende tocht het monument ter ere van Fausto Coppi en daar zal de rit dan officieel gaan beginnen. In Turijn wordt het 28 graden, het is er praktisch volledig windstil en er is een minimale kans op regen. Waarschijnlijk blijft het droog, maar een druppeltje her en der mogen we blijkbaar niet uitsluiten. De etappe is integraal te volgen via Eurosport 1, alwaar het gouden koppel ons van commentaar zal voorzien. Tijdens de ploegenpresentatie konden we al merken dat Karsten en Jeroen in topvorm zijn, dit wordt een grandioos succes. Jeroen en de Vuelta is doorgaans niet zo'n succesvolle combinatie, aangezien hij alleen geïnteresseerd is in België en Italië, maar hey, we zijn nu in Italië, dus dat komt dan weer goed uit. Sporza is er ook bij, maar wel pas na afloop van de Renewi Tour. Omstreeks 16:20 pas dus, al is dit natuurlijk wel typisch zo'n rit waarbij het helemaal geen kwaad kan om pas vanaf 16:20 in te schakelen. Pik je het laatste uur nog even mee, meer dan genoeg. De aankomst wordt verwacht tussen 17:20 en 17:42, het kan ook helemaal geen kwaad om je tv pas om 17:00 aan te zetten. In finishplaats Novara wordt het dan weer 26 graden, net iets minder warm dan in Turijn. Net iets meer kans op regen, al lijkt het me wel zo te zijn dat het gewoon droog gaat blijven. Hoop ik ook, anders is de chaos tijdens zo'n eerste rit niet te overzien. Windstil, de Povlakte is de meest waardeloze vlakte die een mens zich kan voorstellen. Zoals een Gran Salida in Piëmont überhaupt geen succes is, maarja, hey, wel mooi alle grote rondes op bezoek gehad.
Dan volgt uiteraard nog de ploegenvoorstelling, een buitengewoon belangrijk onderdeel van het verhaal. De Vuelta van vorig jaar werd gewonnen door Primoz Roglic, maar hij is er voor het eerst sinds 2019 niet bij. Sinds 2019 won hij vier keer de Vuelta, één keer viel hij uit terwijl hij kans maakte op de zege en één keer werd hij derde achter twee ploeggenoten. De Vuelta en Roglic zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar alles aan deze Vuelta is gek en dus moeten we het nu ook zonder Roglic zien te redden. Een start in Italië, geen Roglic, wat is er in hemelsnaam aan de hand? Doordat Roglic er niet is gaat rugnummer 1 niet naar zijn ploeg, dat is ook wel een keuze van de organisatie. In plaats daarvan is rugnummer 1 voor Joao Almeida, een van de topfavorieten voorafgaand aan deze Vuelta. In de Tour viel Almeida geblesseerd uit, het is een beetje de vraag hoe goed hij nu is. Heeft hij goed kunnen herstellen en trekt hij nu in topvorm naar Spanje Italië? In de interviews vooraf is hij zich aan het indekken, hij ziet zichzelf niet als topfavoriet. Nou, als hij zijn benen van voor de Tour weet te vinden is hij dat wel. Ongenaakbaar in haast iedere koers die hij reed, zo won hij de Itzulia, de Ronde van Romandië en die van Zwitserland. Geblesseerd uitgevallen of niet, hij is een van de topfavorieten. De diesel mag weer vaak aangeslingerd worden, dat krijg je tijdens zo'n koers met weer een stuk of 10 aankomsten bergop. In de Tour van vorig jaar zagen we dat Almeida een teringhekel heeft aan Juan Ayuso, het toeval wil dat zij nu mooi het kopmanschap mogen delen. Juan Ayuso viel dan weer geblesseerd uit in de Giro, waarna hij amper nog een koers reed. Hij dook alleen even op in het Baskische tweeluik van de Klasikoa en Circuito de Getxo. In Getxo zagen we hem gekke dingen doen, hij reed toen zowaar in dienst van een ploeggenoot. Dat zal vast eenmalig zijn geweest, we rekenen er absoluut op dat Ayuso nu weer voor zichzelf gaat rijden. Als hij zijn vorm van de Tirreno en de Ronde van Catalonië weet te vinden is ook hij een van de absolute topfavorieten. We weten allemaal dat UAE een ongeorganiseerde rommelbende is zodra Pogacar niet aan het vertrek staat, we kunnen ons dus opmaken voor een hoop haat en nijd onderling, en een hoop eenmanszaken die overal aan gaan denken behalve aan een ploeggenoot. Pogacar zou overigens oorspronkelijk deze Vuelta gaan rijden, maar gelukkig is hij afgehaakt. Daardoor is deze koers ineens heel open geworden, met heel veel kans voor de andere renners van UAE om te gaan muiten. Er doen nog meer jongens mee die graag voor zichzelf rijden, dan denk ik met name aan Jay Vine en Marc Soler. Marco is in de Tour altijd een lieve jongen, voor Pogacar loopt zelfs hij in de pas, maar we weten dat hij in de Vuelta altijd het beste uit zichzelf weet te halen. De Vuelta van 2024 van Marco was legendarisch, hij ging tijdens zo ongeveer de helft van de etappes in de aanval, het was echt om duimen en vingers bij af te likken. Peak Marco, vooral omdat het meestal niet lukte. Bijna iedere keer botste hij weer op een sterkere renner, maar de aanhouder wint en dus nam hij op Lagos de Covadonga dan toch zijn welverdiende ritzege mee. Meer van dat, Marco. Schijt aan Ayuso en Almeida, ik smeek het je. Jay Vine reed vorig jaar een vergelijkbare Vuelta, maar dan met minder succes. Ook daar zie ik graag een herhaling van. Tijdens iedere bergrit in de aanval gaan, zonder rekening te houden met je kopmannen. Jullie kunnen het, mannen. Mikkel Bjerg mag vaak boos voor de camera plaatsnemen, dat geef ik je op een briefje. Hij kan zich ernstig verbazen over het gedrag van zijn ploeggenoten, zo begreep hij niets van het gedrag van Jan Christen in de Ronde van Zwitserland. We hebben goede hoop dat hij ook niets gaat begrijpen van het gedrag van Vine en Soler, en van het feit dat Almeida en Ayuso elkaar na een paar dagen op hun bek gaan slaan. Bjerg moet als knecht de boel een beetje bij elkaar gaan te zien houden, ik wens hem veel succes. Helaas hebben ze met Felix Grosssssschartner en Domen Novak ook twee jongens meegenomen die net wat te braaf zijn, dat zijn jongens die vaak wel de hele dag op kop willen rijden. Al wil Grossssssssssssschartner soms ook graag een eigen klassement rijden, we hebben goede hoop dat hij nu ook weer voor een anoniem klassement wil gaan. Een keer 9e en een keer 10e in de Vuelta, kom op Felix, ga daar nog maar eens voor. Ivo Oliveira is dan weer de rappe man van het gezelschap. Vaak in dienst van een sprinter, maar die hebben ze nu niet bij. Ivo zal dan zelf wel eens gaan sprinten, vooral als de rit net iets lastiger is geweest. Hij zal ook veel op kop moeten rijden voor de rest, zeker omdat zijn ploeggenoten daar doorgaans geen zin in zullen hebben. Dit is bijna de perfecte ploeg om er een heerlijke rotzooi van te maken, het is bijna de ideale ploeg die geen ploeg is. We missen alleen nog een type Jan Christen en een kopman als McNulty, maar verder kunnen we ons echt verheugen op een hoop tactische flaters en ploeggenoten die puur als doel hebben elkaars karretje in de poep te rijden.
Bij Team Visma-Lease a Bike staat eigenlijk de enige echte topfavoriet aan de start, non-renner Jonas Vingegaard keert terug naar de Vuelta om die koers nu dan eindelijk wel te winnen. Twee jaar geleden had hij de benen om dat al te doen, maar zat hij tactisch gevangen door de succesvolle vlucht en het standhouden van Sepp Kuss. De orders zullen nu duidelijker zijn, zijn ploeggenoten zullen geen kans krijgen om dat soort grappen nog eens uit te halen. Na een tweede plaats in de Tour komt Vingegaard naar de Vuelta om de koers te winnen en normaliter zou dit hem moeten lukken. Zeker nu er een vraagteken staat achter de vorm van Almeida en Ayuso is er geen enkel excuus om hier niet te winnen. Het is een renner van niets, geen charisma, geen uitstraling, geen flair, geen panache, geen genot, maar hij gaat wel met die lelijke nieuwe trofee naar huis. Sympathiek dat Pogacar hem deze buitenkans gunt. Vingegaard heeft deze zege ook wel echt nodig om zijn verder vrij magere jaar een beetje op te fleuren, kan hij daarna weer een half jaar met vakantie om de keuken te verbouwen en daarna plaats te nemen op een vulkaan om vervolgens nog eens tweede te worden in de Tour. Net als in 2023 is Sepp Kuss er nu ook weer bij, gelukkig voor Vingegaard heeft Kuss niet meer de benen van dat jaar. Zelfs als de Amerikaan snode plannen heeft zal hij afgaande op de Tour die plannen niet meer kunnen uitvoeren. Kuss is een schim van zichzelf geworden na zijn zege in de Vuelta, de brief van de UCI is hard aangekomen. Zo nu en dan heeft hij een redelijke dag, maar het oude niveau is ver weg. Hij gaat alsnog wel een belangrijke knecht zijn, Vingegaard gaat hem hard nodig hebben. Een andere Amerikaan is de schaduwkopman bij Visma, Matteo Jorgenson is na een matige Tour ook van de partij in de Vuelta. In de Tour werd hij ziek, dat was de reden voor zijn mindere presteren. Nu is hij niet ziek en dus verwacht hij meer van de Vuelta. Hij voelt zichzelf een bevrijd mens, vooral omdat Pogacar er niet is. Die zal niet iedere keer op zijn wiel springen, misschien wordt Jorgenson wel de Kuss van deze editie. Zeker nu je in deze Vuelta eigenlijk een écht zware bergrit mist moet hij in het klassement best een eind kunnen komen. Op z'n minst een nuttige kracht voor Vingegaard, maar wellicht zit er meer in. De altijd voor Ben Tulett rijdende Ben Tulett doet ook mee, dat heeft als voordeel dat we bij Visma ook kunnen genieten van een vleugje UAE-chaos, dat heeft als nadeel dat we drie weken moeten luisteren naar Jeroen die zijn naam uitspreekt als Tjoelit. Benieuwd hoe vaak hij vroeg gaat lossen als hij op kop moet rijden om vervolgens op eigen tempo alsnog een mooie klassering bijeen te rijden, het zijn deze Vuelta de kleine dingen die de koers kijkwaardig gaan maken. Gelukkig hebben ze met Wilco Kelderman ook nog iemand bij die zichzelf wel wil opofferen voor de rest, als hij op zijn fiets blijft zitten kunnen we rekenen op Wilco. Over op de fiets blijven zitten gesproken: Dylan van Baarle. Kost een paar miljoen, maar dan heb je ook wat. Na Dumoulin toch wel de grootste miskoop van Visma ooit, maar met wat mazzel kan hij zichzelf nu nog wel een keer nuttig maken. Victor Campenaerts is erbij omdat hij dezelfde maat fiets heeft als Vingegaard en omdat hij graag nog eens een grote ronde wil winnen, dit is dan wel zijn beste kans. Hij wil onderdeel uitmaken van de ploeg die wint, dat zou nu echt moeten lukken. In de Tour zagen we ook dat hij daar een mooie bijdrage aan kan leveren, hij was toen om sommige dagen verbluffend sterk. Na de Tour niets gereden om hier goed te zijn, dat zit wel snor. De laatste man van de ploeg is Axel Zingle, een rappe man. Hij mag in de sprints alles zelf gaan uitzoeken, gezien het gebrek aan tegenstand in die sprints moet hij wel een paar ereplaatsen bij elkaar kunnen rijden en een stiekeme ritzege valt ook niet uit te sluiten.
De derde ploeg is Lidl-Trek, een interessante ploeg. De kopman is Mads Pedersen, de Deen is in bloedvorm en gaat zeker gezien het parcours van deze Vuelta op z'n minst vijf ritten winnen. Kan bijna niet anders, zeker niet als je hem het hele jaar door hebt zien vliegen. Zijn voorjaar was belachelijk goed, daarna reed hij een krankzinnig sterke Giro en recent zagen we hem ook weer straffe stoten uithalen in de Ronde van Denemarken. Hij reed daar rond als een idioot, maar hij won alsnog op bestelling. Met die benen gaat hij ook in de Vuelta het nodige winnen, waarbij het helpt dat de concurrentie niet indrukwekkend is. Geen topsprinters als Merlier en Milan, maar ook weinig jongens die uitblinken in de heuvelsprints. Een parcours op zijn maat, met weinig concurrentie. Nou, reken maar uit. De andere kopman van de ploeg is Giulio Ciccone, die dan weer voor het klassement zou moeten gaan. Al zegt hij zelf wat anders, hij wil zogenaamd voor ritten en voor de bergtrui gaan. Geloof ik niets van, ik heb hem tot hij uitviel een zeer sterke Giro zien rijden en sindsdien keerde hij sterk terug in koers. Hij won op een overtuigende manier de Klasikoa, daarna was hij in de Ronde van Burgos ook zeer sterk bergop. Hij won op Lagunas de Neila, het klassement won hij alleen niet omdat hij op de eerste dag onderuit werd gemaaid door Del Toro. Ciccone zou hier, zeker gezien het magere lijstje aan favorieten, absoluut voor het klassement moeten gaan. Al is het natuurlijk ook geen straf om hem op een aanvallende manier bezig te zien. Tenminste een renner die wel enige uitstraling heeft, kan Vingegaard niet aan tippen. Lidl-Trek heeft verder een behoorlijk coherente ploeg, op Andrea Bagioli na. Dat is een jongen die toch ook vooral aan Andrea Bagioli denkt, helaas voor hem is haast iedere rit die hem ligt ook geschikt voor Pedersen. Dat kan dan nog wel taferelen opleveren, verder is het een brave ploeg. Soren Kragh Andersen is speciaal voor Pedersen naar Lidl-Trek gegaan, de Deens kampioen gaat zich bij iedere gelegenheid opofferen voor Pedersen. Mijn vriend Amanuel Ghebreigzabhier is tegenwoordig ook alleen nog maar een pure knecht, hij zal vooral tijdens de wat vlakkere ritten lang op kop mogen rijden om de boel te controleren. De Eritrese variant van Tim Declercq, maar dan beter. Daan Hoole zal ook veel werk moeten opknappen in de sprinttrein, daarnaast zal hij als winnaar van een tijdrit in de Giro ook uitkijken naar de tijdrit in de Vuelta, al moet hij best lang wachten op die tijdrit. Julien Bernard is een van de klimknechten voor Ciccone, al zal hij ook tijdens de wat vlakkere dagen het nodige aan kopwerk mogen verrichten. Relatief weinig klimmers wel, de ploeg is meer toegespitst op Pedersen lijkt het. Ciccone kan verder alleen rekenen op Carlos Verona, al is Verona ook iemand die graag voor zichzelf rijdt. In de Giro ging hij vaak in de aanval, al deed hij dat vooral nadat Ciccone was uitgevallen. Leverde toen wel meteen een ritzege op, dat was een stevige pleister op de wond van de ploeg. De ploeg is niet zo sterk als die van UAE en Visma, maar ze gaan hier sowieso met Pedersen een hoop ritten winnen. En Ciccone moet toch ook met een resultaat huiswaarts keren, dat kan bijna niet anders.
We komen uit bij Movistar, met een voor Movistar-begrippen enorm zwakke ploeg. Geen Enric Mas, de man die bijna ieder jaar op het podium van de Vuelta eindigt doet niet mee. Mas is geblesseerd afgehaakt, hij heeft een aderontsteking. Dat is nogal een aderlating voor de ploeg, er blijft verder weinig over. In de bergen is er nu geen kopman, of ze moeten verwachten dat Javier Romo ineens boven zichzelf gaat uitstijgen. De voormalig triatleet heeft soms van die dagen dat hij heel goed kan klimmen, maar over drie weken gezien valt het vaak tegen. Als hij in topvorm is vind ik het wel een klant om in de gaten te houden vanuit de vlucht, zelfs met deze matige ploeg kan Movistar zomaar een rit winnen. De Vuelta is altijd de grote ronde van de vluchters, Movistar neemt wel een mooie hoeveelheid vrijbuiters mee. In Burgos was Romo dan wel weer matig, maarja, wanneer is Movistar niet matig? In de bergen kijken we verder naar Jefferson Cepeda, al heeft hij bij Movistar nog niet zijn benen van bij Caja Rural gevonden. Hadden we ook niet verwacht, maar toch. Reed al de Giro en was daar een aantal keer in het offensief te zien, zonder veel succes. Hij zal het nu weer gaan proberen, vermoedelijk weer zonder veel succes. Iemand die vorig jaar veel succes had in de Vuelta was Pablo Castrillo, namens Kern Pharma (#FreeKernPharma) won hij liefst twee ritten. Twee aankomsten bergop zette hij naar zijn hand, vooral die aankomst boven op Cuitu Negru waar hij Vlasov de nek omdraaide was een opvallend staaltje fietsen. Het leverde hem een transfer op naar Movistar en in dienst van die ploeg heeft hij al een aantal aardige dingen laten zien. Nog niet gewonnen, maar hij werd bijvoorbeeld wel negende in de Ronde van Zwitserland. De klimmersbenen zijn er, maar het was wel moeilijk voor hem om die benen te tonen in de Tour. Dat werd een harde leerschool, hij kwam er eigenlijk totaal niet aan te pas, net als de rest van de ploeg. Met de Tour in de benen trekt hij nu naar de Vuelta, op basis van zijn Tour lijkt een herhaling van vorig jaar onmogelijk, maar ik zie hem er eigenlijk wel voor aan om weer heel grappig te gaan doen. Michel Hessmann doet ook mee, maar deze dopingzondaar blijkt zonder doping niet zo goed te zijn. Meest anonieme renner van de Vuelta, nu al. De rest van de ploeg bestaat vooral uit rappe mannen, ze nemen drie jongens mee die zich allemaal gespecialiseerd hebben in de heuvelsprint. Als dit trio elkaar niet in de weg gaat rijden weet ik het ook niet, hoor. Ivan Garcia Cortina, Carlos Canal en Orluis Aular, allemaal dezelfde types, allemaal ongeveer even goed. Op papier springt Aular er natuurlijk wel bovenuit, maar geloof mij maar dat Garcia Cortina en Canal daar heel anders over denken. Daar gaan geen sprinttreintjes op poten worden gezet, die gaan gewoon allemaal voor zichzelf rijden. Dat wordt leuk, behalve dan voor Aular. In dienst van Caja Rural kwam hij al eens in de buurt van een ritzege in de Vuelta, dit jaar reed hij namens Movistar dan weer een paar ereplaatsen bijeen in de Giro. Je kunt hem inzetten in de vlakke sprints en in de heuvelsprints, zeker gezien de concurrentie moet hij automatisch in de buurt komen van de zege, al is het natuurlijk onbegonnen werk om een Pedersen te kloppen. Paar keer derde en vierde in de Giro, vaak achter Pedersen. Nu een paar keer derde en vierde worden moet ook lukken, misschien kan hij zelfs een keer tweede worden als Garcia Cortina en Canal zin hebben om zich op te offeren. Garcia Cortina is echt heel matig dit jaar, geen enkel excuus om voor zichzelf te rijden, Canal weet zo nu en dan een mooie ereplaats bijeen te fietsen, zeker als het echt lastig is geweest. Iemand die bij ons niet echt op de radar staat, maar als je op hem let kun je waarschijnlijk nog wel wat lollige dingen zien. Jorge Arcas doet trouwens ook mee, inmiddels behorend tot het meubilair van de ploeg. Ze hebben bij Movistar altijd van die renners die er 100 jaar rijden, al waren dat vroeger dan nog mannen met kwaliteit zoals Lastras. Nu is een puur stukje middelmaat als Arcas de cultuurbewaker, dat zegt dan ook meteen genoeg over de cultuur.
Van Movistar gaan we naar Red Bull-Bora, waar Primoz Roglic dus niet aanwezig is. Hij gaat zijn titel niet verdedigen, namens de ploeg is het Jai Hindley die de eer hoog mag gaan houden. Op papier is hij de vooruitgeschoven man, ofschoon dat op basis van zijn jaar heel optimistisch is. Goed, hij werd vijfde in de Tirreno, verder viel hij in zo ongeveer iedere koers tegen, een trend die overigens ook in 2024 zichtbaar was. Dit is niet meer de Hindley die ooit de Giro won, dit is geen renner meer om echt serieus te nemen. Dit jaar viel hij vroeg uit in de Giro na een valpartij, daarna keerde hij pas in Burgos terug in koers en in Burgos reed hij volledig anoniem rond. De Vuelta is de koers van de verrassingen, maar het zou pas echt een verrassing zijn als Hindley nu ineens een goed klassement rijdt. Nee, dan kijken we eerder naar Giulio Pellizzari, een van de weinige renners van Bora die dit jaar wel een hoog niveau weet te halen. Hij begon de Giro als knecht van Roglic, maar nadat Roglic een keer of 20 op de grond viel en uiteindelijk afstapte kon hij voor zichzelf rijden en daardoor schoof hij in de laatste week op van de 18e naar de 6e plaats in het klassement. Na de Giro reed hij weinig, op een jonge renner moet je zuinig zijn, maar recent toonde hij in Burgos dat hij klaar is om zijn tweede grote ronde van het jaar af te werken. Hij werd vierde daar, op een halve minuut van Del Toro. Hij gaat deze Vuelta niet winnen, maar als hij voor het klassement gaat kan hij net als in de Giro prima zesde worden. Al schuift Bora dus nadrukkelijk Hindley naar voren, er wordt geen druk op Pellizzari gelegd. Misschien gaat hij zelfs alleen voor dagsucces, ja, vast. Wij weten wel beter, Pellizzari is natuurlijk de echte kopman. Al is er ook nog een andere kopman, in zijn eigen belevingswereld tenminste. Finn Fisher-Black is van de partij, een garantie op succes. De afgelopen jaren reed hij bij UAE en het UAE-virus zit diep in hem genesteld. Fisher-Black is, net als zijn zusje, altijd alleen maar bezig met Fisher-Black. Dit is waar ik me tijdens deze Vuelta het meest op verheug, er doen heel veel BV'tjes mee. In Polen was hij weer mooi ereplaatsen aan het verzamelen, we kijken er enorm naar uit dat hij dit in de Vuelta ook gaat doen. Toch een stukje Jan Christen in je koers, maar dan de Nieuw-Zeelandse variant. Verder kijk ik absoluut niet uit naar Nico Denz, stel je voor dat hij net als in de Giro uit het niets ineens weer een wonderdag heeft en plotsklaps een rit wint. Brrrrr, vreselijk. Doe het niet, Nico. Die ene dag in de Giro was wel genoeg voor dit jaar. Met Ben Zwiehoff doet er een klimmer mee die niet kan klimmen, hij vervangt de enigszins rappe Jonas Koch. Met Matteo Sobrero is er een renner bij die op een goede dag soms een tijdrit kan winnen, maar ook iemand die je doorgaans weinig in beeld ziet rijden. Wellicht is Giovanni Aleotti nog een van de betere renners van de ploeg, hij wist recent in Burgos vrij hoog te eindigen. Reed dan wel weer een totaal anonieme Giro, normaliter volgt er ook een anonieme Vuelta. En dan heb je nog de helft van de tweeling Van Dijke, in deze Vuelta is Tim aanwezig en ik denk dat hij mag gaan sprinten. Dat kan dan zomaar een paar achtste plekken opleveren. Verder vooral veel werk verzetten voor Hindley Pellizzari, me dunkt.
Bij Soudal-Quick Step, dat tijdens deze Vuelta door het leven zal gaan als T-Rex, is Mikel Landa de publiekslieveling en ook de kopman. Naar eigen zeggen gaat Landa hier niet voor het klassement, hij viel dit jaar heel zwaar tijdens de eerste rit van de Giro en het was daarna een enorme uitdaging om terug te keren. Het was een vreselijke valpartij en het is in feite een wonder dat hij hier überhaupt aan het vertrek staat. Wielrenners zijn absurde mensen, blijkt maar weer eens. Na de teleurstelling in de Giro keerde hij in Burgos terug in koers en daar bleek dat hij nog niet in topvorm is. Kan ook niet, daarvoor waren zijn blessures echt te zwaar. Hij liet wel meteen zien dat hij nog steeds graag koerst, probeer op je 35e maar weer eens terug te keren na zo'n zware blessure. Tijdens de Ronde van Burgos volgde er een passage in het Baskenland, er volgde een tocht over zijn trainingswegen en hij ging vooral in de afdaling meteen in de aanval. Een goed teken, met het vertrouwen op de fiets zit het dus wel goed. Ik zie hem nog liggen daar, in Albanië. Blijkbaar is hij dat zelf weer vergeten, dat scheelt. Voor het klassement wil hij niet gaan, dat staan de benen waarschijnlijk ook nog niet toe. Maar, het echte Landismo bestaat natuurlijk ook uit het aanvalswerk. En aanvallen wil hij wel gaan doen. Hij wil voor een ritzege gaan, en hij wil natuurlijk het volk vermaken. Dat moet lukken, alleen al dankzij zijn aanwezigheid zijn we met z'n allen in onze nopjes. Een zege vanuit de vlucht zou prachtig zijn, maar na die val in de Giro ben ik überhaupt al tevreden als we hem een paar keer de guidon vanonder zien pakken. De droom is natuurlijk dat hij in het Baskenland kan winnen, al ging hij vorig jaar in de Vuelta juist kopje onder toen we in het Baskenland waren. Dat moet hij nu dan maar recht gaan zetten. Voor het klassement mogen we eerder naar Junior Lecerf gaan kijken, de winnaar van de recente Ronde van Tsjechië. Daar klopte hij Cian Uijtdebroeks, vooral omdat Uijtdebroeks tactisch gezien geen genie is. Lecerf pakte het een stuk handiger aan en zo won hij, maar dat kunstje kan hij natuurlijk niet herhalen in de Vuelta. Als alles meezit kan hij hooguit 10e worden in het klassement. Misschien moet hij samen met Landa in de aanval gaan, dat is wellicht beter, maar hij zal zichzelf ook willen testen als klassementsrenner. Op zich is het een goed moment om jezelf te testen, zeker met de sympathieke Landa aan je zijde. De Bask heeft tips voor iedereen. Met Valentin Paret-Peintre is er nog een klimmer bij, de winnaar op de Mont Ventoux in de afgelopen Tour. De rest van de dagen liet hij dan weer niet echt klimmersbenen zien, hij is nog een beetje wispelturig. Na de Tour nu ook pieken in de Vuelta lijkt me voor dit letterlijke lichtgewicht een uitdaging, maar hij is wel een van de mannen die nadrukkelijk naar voren wordt geschoven. De ondersteuning wordt verzorgd door Gianmarco Garofoli, een renner die de goegemeente nog steeds niet zal kennen. Toch 31e in de Giro geworden, zelfs een paar ereplaatsen bij elkaar gereden vanuit de vlucht. Kan hij ook nu weer gaan doen in de Vuelta, eerder dan Louis Vervaeke. Louis zal weinig in beeld rijden, de tijd van het nemen van screenshots is voorbij. De tijd van Mauri Vansevenant, stylist van beroep, is ook voorbij. Na een korte piek aan het begin van zijn carrière rijdt hij nu al een tijd net zo slecht rond als zijn vader. De rode lantaarn komt iedere koers dichterbij dan de rode trui. Jammer, ik heb altijd enorm genoten van zijn stijl, een lust voor het oog. We gaan hem, ben ik bang, weinig zien schudden deze Vuelta. Van Pepijn Reinderink gaan we ook weinig zien, de Nederlander heeft slecht haar en slechte benen. Over slecht haar gesproken: Max Schachmann. Een volledig anonieme Tour gereden, zoals hij überhaupt een vrij anoniem jaar rijdt. Hij komt alleen tot leven in het Baskenland. Heeft hij even mazzel dat er twee Baskische ritten zijn tijdens deze Vuelta. Daar mag hij pieken, om de rest van de ronde weer onder te duiken.
Ineos Grenadiers is de volgende ploeg, daar is de fopneus van Jody Bernal weer eens te vinden. Bernal is de leider, hopelijk heeft hij een beetje goede benen. Een goede Bernal zorgt vaak voor een goede koers, al is hij tegenwoordig natuurlijk niet meer een echte topper. Hij werd 7e in de Giro, recent zesde in Burgos. Dat is helaas een beetje zijn niveau. In de eerste koersen van het jaar zagen we even de oude Bernal, maar na een sleutelbeenbreuk in de Clasica Jaen is het weer de subtopper Bernal geworden. Dat is deze Vuelta alsnog genoeg om bij de eerste vijf te eindigen, maar de eindzege is ver weg. Naast Bernal is het bij Ineos vooral uitkijken naar een van de ultieme lolbroeken van het peloton, Victor Langellotti. De Monegask die jarenlang een gameverslaving had en daarom niets presteerde, jawel! Tegenwoordig is het nog steeds een gamer denk ik, maar af en toe heeft hij zijn verslaving onder controle en dan komt hij ineens een koer winnen. Zo won hij recent in de Ronde van Polen op een weergaloze wijze een rit. Brandon McNulty dacht de zege al binnen te hebben, maar toen vloog Langellotti in de laatste meters nog over hem heen. Zoiets zie ik hem deze Vuelta serieus ook wel doen, op de tweede dag bijvoorbeeld al. Langellotti kan deze Vuelta gewoon een rit winnen, zou heel geestig zijn. Terechtgekomen bij Ineos omdat Acquadro zijn manager is, maar het kan uiteindelijk gewoon een slimme zet blijken te zijn en niet eens een vriendendienst. Hij kan ook iedere dag 135e worden, zo is Langellotti dan ook wel weer. Er is geen touw aan deze knul vast te knopen, soms vliegt hij ineens een heuvel op alsof hij een wereldtopper is en een dag later tref je hem in laatste positie aan. Bij Ineos zien we ook de terugkeer in koers van Filippo Ganna. Helaas uitgevallen in de Tour, meteen op de eerste dag al. Niets gereden daarna, we hebben dus geen flauw idee wat zijn niveau nu is. Hopelijk haalt hij een goed niveau, dan kan hij een paar keer mee gaan sprinten en dan kan hij zich ook gaan richten op de tijdrit in Valladolid. Na die lullige exit in de Tour gunnen we hem nu wel een mooi succesje, ondanks de tokkiesleeve. Op papier is Magnus Sheffield ook nog wel een grote naam, maar na een uitstekende Parijs tegen Nice heeft hij de rest van het jaar amper nog iets gepresteerd. Matig in de Dauphine, matig in Polen. Helpt natuurlijk ook niet mee dat hij nooit op zijn fiets blijft zitten. Talent genoeg, maar we verwachten er tijdens deze Vuelta niets van. Zoals je ook weinig hoeft te verwachten van Brandon Smith Rivera, hij is er natuurlijk vooral bij omdat hij een vriend van Bernal is. Kwiatkowski is ook van de partij, een bijzonder jaar rijdt hij. Wint de Clasica Jaen, haalt verder eigenlijk in geen enkele koers de finish. Zijn carrière loopt ten einde, de jaren beginnen te tellen. In die categorie heb ik ook nog Bob Jungels in de aanbieding, het is een bijzonder gezelschap. Veel middelmaat, toch wel. En fenomeen Langellotti. En Ben Turner, die ze nog even vanuit de Renewi Tour over hebben laten vliegen naar Italië om de altijd ziek, zwak en misselijke Hamilton te vervangen. Wel een jongen met flink wat snelheid, laat hij de laatste tijd zien. Hij mag samen met Ganna gaan bepalen wie er tijdens de vlakke ritten mag gaan sprinten.
Alpecin-Deceuninck is nu aan de beurt, de ploeg waar we vooral uitkijken naar Jasper Philipsen. Net als Ganna vroeg in de Tour uitgevallen, al hield Philipsen het nog wel wat langer vol. Op de eerste dag lag Ganna er al uit, maar dat was juist de gloriedag van Philipsen. In Lille zat hij in de voorste waaier en na een perfecte lead-out won hij vervolgens de sprint. Ritzege op de eerste dag, en dus mocht hij ook meteen de gele trui dragen. Het begon zo mooi, maar een paar dagen later lag hij in het ziekenhuis. Daarna was het een strijd tegen de klok om op tijd terug te keren in koers voor de Vuelta, maar dat is gelukt. In aanloop naar de Vuelta reed hij de Ronde van Denemarken, waar hij nog geen topvorm wist te etaleren. Zijn optreden in de ADAC Cyclassics was dan wel weer hoopgevend, hij lijkt net op tijd klaar te zijn voor de Vuelta. Hij zal niet 100% zijn, maar hij zal vooral in de volledig vlakke ritten toch wel partij kunnen bieden aan Pedersen. Dat is mooi, anders werd het toch net wat te makkelijk voor de Deen. Als Philipsen op de eerste dag wint presteert hij wel iets unieks door in twee grote rondes op rij de eerste rit te winnen en de leiderstrui te dragen. Veel fans heeft hij niet, maar dat zou toch wel mooi zijn, zeker na die aftocht in de Tour. De rest van de ploeg rijdt vooral in zijn dienst, zoals te doen gebruikelijk bij Alpecin. In de sprinttrein treffen we brokkenpiloot Oscar Riesebeek aan, de altijd zich gevaarlijk laten uitzakkende Jonas Rickaert en een van de fenomenen van 2025, Edward Planckaert. Planckaert was de afgelopen jaren al een goede lead-out voor Groves, vorig jaar heeft hij hem in de Vuelta zomaar een paar zeges weten te bezorgen, maar dit jaar is hij ineens een allround goede renner geworden. In geval van nood kan hij zelf ook nog een goede uitslag rijden, de mogelijkheden zijn momenteel eindeloos en dat heeft hem zelfs zomaar een dik contract opgeleverd bij Soudal-Quick Step. Voor hij naar die ploeg vertrekt mag hij nog een paar keer de sprint aantrekken voor Philipsen. Het is geen Van der Poel, maar Philipsen zal over deze ondersteuning niet klagen. Tobias Bayer zal vermoedelijk de lul van dienst zijn, hij mag lekker de hele dag op kop gaan rijden. Die eer deelt hij wellicht met Ramses Debruyne, iemand die u niet kent. Gal Glivar is een renner met een naam als een stripfiguur, hij is een van de weinige renners van Alpecin die enigszins over een heuvel weet te komen, al vallen zijn prestaties mij eerlijk gezegd nogal tegen. De enige echte klimmer van de ploeg is Luca Vergallito, een renner die deze Vuelta toch maar mooi een Cisse de Greef-klassement kan gaan rijden. Ga maar na, hij werd dit jaar 15e in de Algarve, 22e in Parijs-Nice, 16e in de Itzulia en 11e in de Ronde van Oostenrijk. Die 20e plek in deze Vuelta komt er. Alle ballen op Philipsen en een anoniem klassement voor Vergallito, dat is Alpecin in een notendop. Op z'n minst een ritzege moet lukken, als Philipsen echt goed hersteld is kunnen het er ook twee of drie worden.
De spoeling begint nu al vrij dun te worden, we komen uit bij EF Education-EasyPost en dat is al geen beste ploeg. Esteban Chaves is op papier de kopman, dat zegt al genoeg. Chaves als klassementsrenner, dan moet je eigenlijk al terug naar de Vuelta van 2016. Chaves als rittenkaper, dan moet je terug naar de Giro van 2019. Zoals veel Colombianen vroeg gepiekt, en nu al heel lang aan het uitbollen. Recent 21e in Burgos, hij mag met Vergallito gaan strijden om die anonieme 20e plek. Bij EF moeten we eerder kijken naar Ests kampioen Madis Mihkels, hij is een van de weinige sprinters aan het vertrek. Mihkels is geen goede sprinter, maar hij is wel een sprinter. Een keertje vijfde in Polen, nouja, dat idee. Gaat gewoon een paar keer top 10 rijden in deze Vuelta, alleen al omdat er dus weinig sprinters zijn. Mooie trui, dat wel. Verder is het weer een typische EF-ploeg, met heel veel vrijbuiters. Lukas Nerurkar is een aanvaller pur sang, wel eentje waarvan ik niet direct verwacht dat hij zich in deze Vuelta al gaat laten zien. In zijn eerste grote ronde gaat hij waarschijnlijk vooral veel ervaring opdoen, om wellicht later nog eens terug te komen als echte rittenkaper. Sean Quinn is een opvallende naam in de selectie, de Amerikaan heeft dit jaar wegens kniepijn amper koersen gereden. Recent reed hij wel de Ronde van Oostenrijk, waar hij de finish niet haalde. Toch ook typisch de Vuelta dat ze hem dan alsnog laten rijden, het kan amper een succes worden maar verder had waarschijnlijk niemand zin om te rijden. Iemand die ook wel ervaring heeft met kniepijn is de Ier Archie Ryan, de kleine klimmer presteert regelmatig wisselvallig en dat heeft vooral te maken met fysieke ongemakken. Soms is hij een weergaloze klimmer, vaak is hij ook pure middelmaat. Hij wist tweede te worden in Oostenrijk, maar even later kwam hij in Burgos dan weer niet verder dan de 17e plaats. Als hij na Burgos zijn vorm nog wat heeft bij kunnen schaven kan hij tijdens deze Vuelta wel een mooie rittenkaper worden, de potentie is er. Voor een anoniem klassement zou ik niet gaan, dat is zonde. Jardi van der Lee kan er niets van en wordt binnenkort ook bij het grof vuil gezet, al begint hij recent contractbenen te vertonen. Zou wel lollig zijn als hij zich nu ineens positief weet te onderscheiden in deze Vuelta, maar reken er vooral niet op. James Shaw gaat heel anoniem zijn, terwijl ik het heel raar vind dat ze Markel Beloki naar de Vuelta sturen. Knul is net 20 en heeft dit jaar amper koersen gereden omdat hij Pfeiffer had. Om hem wat vertrouwen op te laten doen lieten ze hem namens de opleidingsploeg de Ronde van de Elzas rijden en die ronde won hij, blijkbaar was dat voldoende om hem nu tussen de grote jongens de Vuelta te laten rijden. Echt een kutidee, hier had vader Joseba wel even op de rem mogen trappen. Een leerzame ervaring kan het zijn, maar je kunt een renner zo ook kapotmaken. Blijkbaar is de spoeling heel dun bij EF, echt een waanzinnig povere ploeg.
Dan is de ploeg van Decathlon-AG2R toch iets indrukwekkender, daar komen ze aanzetten met Felix Gall, de nummer vijf van de Tour. Wil niet zeggen dat hij ook meteen een goede Vuelta gaat rijden, vorig jaar werd hij 14e in de Tour en werd hij slechts 29e in de Vuelta. Gall heeft ook de neiging om heel wisselvallig te zijn, twee grote rondes achter elkaar is voor iedereen behalve Pogacar een uitdaging, maar voor Gall is het helemaal een moeilijk verhaal. Het lijkt me sterk dat hij in deze Vuelta heel hoog gaat eindigen, dat zou niet des Galls zijn. Maar, met de Decathlonbonus mag je het ook weer niet uitsluiten. Kan ook zijn dat hij de meesterknecht van Leo Bisiaux wordt, de jonge Fransoos debuteert in zijn eerste jaar als prof meteen in een grote ronde. Een waanzinnig talent, dat liet hij recent nog in de Ronde van Burgos zien. Daar won hij gewoon eventjes een rit, terwijl hij derde werd in het klassement. In de toekomst is dit er echt eentje om rekening mee te houden, maar ook nu kan hij wellicht al mooie dingen laten zien. Hij gaat snel moeten zijn, voor hij intern overvleugeld gaat worden door Seixas. Van iemand van 20 mag je in zijn eerste grote ronde niet veel verwachten, maar op dezelfde leeftijd wist Ayuso derde te worden in de Vuelta en hoewel ik Bisiaux net iets lager zou inschatten moet als je het zo bekijkt een plek bij de eerste tien toch wel mogelijk zijn. Wat goed is komt tegenwoordig heel snel. Met Johannes Staune-Mittet kan hij rekenen op een Noorse klimmer die graag 12e wordt, dat lukte hem zowel in Romandië als in Polen. Daarnaast is Callum Scotson van de partij, ooit de slechtste renner van het peloton, tegenwoordig op miraculeuze wijze een ordentelijke renner geworden. Een klimmer, zelfs. Dat viel er nooit aan af te zien, maar nu kan hij als knecht 19e worden in Romandië, 28e in Zwitserland en 33e in de Tour. Nou, in dienst van Bisiaux en Gall zal hij nu ook wel 33e worden, of iets in die richting. De buitengewoon aanvalslustige Bruno Armirail doet ook mee, dit jaar is hij in iedere koers die hij reed ontelbare keren in de aanval gegaan. Voor hij volgend jaar alleen nog maar hard op kop mag rijden bij Visma zal hij van deze Vuelta gebruik moeten maken om nog een paar keer in de aanval te gaan. De kans op succes is in deze ronde altijd vrij groot, wellicht heeft Bruno voor het eerst dit jaar geluk. Jordan Labrosse is dan weer een heuvelrenner met enige snelheid, hem zie je in bepaalde ritten wellicht een keer in de top 10 verschijnen zonder dat je hem in beeld hebt gezien. Sander De Pestel gaat u drie weken niet zien, ondanks zijn anonimiteit wel een nieuw contract voor drie jaar gekregen, toe maar. En dan heb je nog Nans Peters, de grappenmaker die zowel in de Giro als de Tour een rit wist te winnen. Na die ritzege in de Tour heeft hij het er echt volledig van genomen, geen moment meer in beeld verschenen. Wel nog steeds prof, en hij mag ondanks een totaal gebrek aan resultaten gewoon de Vuelta rijden. Zul je zien dat hij ineens een onverklaarbare wonderdag heeft en de trilogie gaat voltooien, ik moet er niet aan denken.
Weer een ploeg gehad. We komen nu bij bij de V van Victorious, Bahrain-Victorious om precies te zijn. Daar is dierenvriend Antonio Tiberi de kopman, hij moet geacht worden bij de eerste vijf te eindigen in het klassement. Als hij op de fiets blijft zitten, dat lukte in de Giro niet. Daar viel hij, blesseerde zichzelf en verloor daardoor veel tijd in het klassement. Na de Giro is hij gaan mikken op deze Vuelta en we weten dat hij vaak met scherp schiet. In aanloop naar de Vuelta werd hij tweede in Polen, met de vorm zit het dus wel goed. Hij mist wel zijn luitenant Damiano Caruso, de oude rot kwam vlak voor de Vuelta ten val, brak zijn hand en wordt vervangen door raketgeleerde Finaly Pickering. Redelijke klimmer, maar geen Caruso. Een verzwakking, gelukkig heeft Tiberi nog meer klimmers om zich heen. Santi Buitrago knoopt er na de Tour ook de Vuelta aan vast, ik neem aan dat hij vooral vanuit de vlucht een rit gaat proberen te winnen. Jack Haig was voordat hij met enige regelmaat het asfalt begon op te zoeken ook een sterke klimmer, dat heeft hij door een hoop lelijke valpartijen al jaren niet meer kunnen laten zien. Op zoek naar een contract voor volgend jaar, dit is een van zijn laatste kansen, misschien wel de laatste kans, om dat nog voor elkaar te krijgen. Ook dit jaar weer hard gevallen in de Tour, net als Buitrago overigens, om daarna bij zijn terugkeer in de koers in Polen wederom te vallen. Ook in deze Vuelta gaat hij onderuit, dat kan niet missen. Torstein Traeen heb je ook nog, in de marge best een aardige klimmer, met soms onverklaarbaar goede dagen. Meestal heeft ie die niet, en dan wordt ie net als vorig jaar 60 in de Vuelta. In de afgelopen Ronde van Burgos werd ie ineens zevende en eindigde hij als vierde op Lagunas de Neila, aparte renner. Met de benen van Burgos wel een goede knecht voor Tiberi. De ploeg bestaat verder uit Mathijs Paasschens, een mysterieuze renner. Hoe krijgt iemand die jaren zonder resultaten prof is bij Lotto het voor elkaar om een contract in de wacht te slepen bij Bahrein? Daar is hij logischerwijs op dezelfde manier verder aan het gaan, door vooral zo min mogelijk resultaten te rijden. Toch zullen ze tevreden over hem zijn, aangezien hij de Vuelta mag rijden. Al kan de spoeling ook dun zijn, naast hem is immers de Rus Roman Ermakov van de partij en hij kan praktisch dezelfde resultaten overleggen. Geen, dus. Niccolo Buratti is enigszins snel, we zullen hem in de vlakkere ritten enigszins vooraan zien verschijnen.
We gaan nu door naar mijn aartsvijanden van Q36.5. #FreeKernPharma. Het is gekmakend hoe Doug Ryder zichzelf overal naar binnen weet te glibberen. De afgelopen jaren waren er steevast 22 ploegen aanwezig in de grote rondes, mede dankzij het aandringen van Q36.5 zijn er dit jaar 23 ploegen aanwezig in de grote rondes. Ploegen als Q36.5 en Tudor hebben aangedrongen bij RCS en ASO om druk te zetten op de UCI om een extra ploeg toe te laten en ze hebben hun zin gekregen. Door die extra uitnodiging kon Tudor de Tour rijden, terwijl Q36.5 de Giro en de Vuelta aan het programma kon toevoegen. Zonder die extra wildcard was dat niet gelukt en had Q36.5 geen enkele koers gereden. Je kunt het slim noemen, maar ik word er niet vrolijk van. In principe werd ik wel vrolijk van de extra wildcard, omdat ik er volledig van overtuigd was dat die extra wildcard naar Kern Pharma zou gaan. Als er 22 ploegen mee zouden doen zou Kern Pharma er niet bij zijn, want in de Vuelta rouleren ze altijd met de wildcards en omdat Kern Pharma en Euskaltel vorig jaar de Vuelta reden zouden nu Burgos en Caja Rural aanwezig zijn. Logisch. Met een extra wildcard was er ineens plek voor Kern Pharma, een ploeg die het verdiende om deze Vuelta te rijden na hun Vuelta van vorig jaar. Drie ritten gewonnen, een waanzinnige prestatie voor een ProTeam. Net iets te waanzinnig, blijkbaar. Er gaan verschillende verhalen rond, het is ook maar net wat je wil geloven. Een van de versies is dat de extra wildcard niet naar Kern Pharma is gegaan omdat Euskaltel anders als enige lokale ProTeam niet mee zou doen en dat zou zielig zijn. Een ander verhaal is dat Kern Pharma er niet bij is omdat men de Vuelta van vorig jaar toch net iets te ongeloofwaardig vond. De echte reden is natuurlijk dat we allemaal de paling Doug Ryder hebben onderschat. Kern Pharma was nooit een optie omdat die extra wildcard altijd naar Q36.5 zou gaan. Doug had de organisatie niet voor niets onder druk gezet, al die moeite doen om vervolgens niet eens uitgenodigd te worden, nee, dat zat er niet in. We zijn allemaal in de maling genomen. Doug krijgt bijna altijd zijn zin, zo zal hij volgend jaar uiteindelijk ook wel op een magische manier in de World Tour terechtkomen. Dankzij zijn onstuitbare lobbywerk is zijn baggerploeg nu aanwezig in de Vuelta. We hadden kunnen genieten van nog meer prachtige prestaties van Kern Pharma, maar helaas moeten we het nu doen met Q36.5. Daar is de meest overschatte renner van deze aardkloot en ver daarbuiten de kopman, Tom Pidcock. Pidcock gaat naar eigen zeggen voor een klassement, we wensen hem veel succes. In de Giro deed hij dat ook en dat viel vies tegen, maar dat lag aan het feit dat men pas laat de bevestiging kreeg dat men de Giro mocht rijden en daarom kon Pidcock zich niet specifiek voorbereiden op de koers. Nu heeft hij zich wel specifiek kunnen voorbereiden op de Vuelta met een hoogtestage en een test in de Arctic Race of Norway. Daar was hij best goed, we noteren daarom een schitterende 9e plaats in het klassement. Bedankt, Unipublic. Bedankt, voor helemaal niets. 'Ja, maar Q36.5 heeft ook veel Spanjaarden!' Een van de excuses van Guillén om de uitnodiging van Q36.5 goed te praten. Ze moeten bij Kern Pharma niet zo zeuren, daar kwam het op neer. Dat ze keihard genaaid zijn werd niet erkend, natuurlijk niet. Vorig jaar drie ritten winnen, een ploeg vol talent dat men zelf heeft opgeleid, nee, dan geven we toch liever de voorkeur aan het bij elkaar gekochte Q36.5 met neptopper Pidcock. Of gaan we op de banken staan voor David de la Cruz? Natuurlijk iemand die in het verleden meermaals bij de eerste tien wist te rijden in de Vuelta, zelfs een keer een rit wist te winnen. Dit jaar ook een aantal keer laten zien dat hij nog steeds kan klimmen, al zoekt hij ook regelmatig de grond op. Vooral iemand die leuk mee kan rijden, niet iemand die de koers kleurt. Xabier Mikel Azparren is dan weer iemand die dienst mag doen als knecht. Een soort van tijdrijder en hardrijder, bij Q36.5 mag hij vooral op kop rijden voor renners waarvoor je niet op kop hoeft te rijden. David Gonzalez was zes jaar prof bij Caja Rural zonder dat ik snapte waarom. Een sprinter die niet kan sprinten, dat genre. Tot mijn verbazing heeft Q36.5 hem overgenomen, in dienst van die ploeg blijkt hij nog steeds een sprinter te zijn die niet kan sprinten. Als klap op de vuurpijl mag hij ook nog eens de Vuelta rijden, al sluit ik niet uit dat een van de voorwaarden om de Vuelta te mogen rijden was dat ze alle Spanjaarden mee zouden nemen. Zonder een Moschetti of Nizzolo aan het vertrek mag Gonzalez hier gewoon voor zichzelf gaan sprinten, dat worden een paar prachtige 11e plaatsen. Naast het Spaanse contingent bestaat de ploeg uit de nutteloze Nick Zukowsky, die ze intern enorm waarderen als betrouwbare knecht. Betrouwbaar middelmatig, zo zou ik het zeggen. De grijze Damien Howson komt alleen tot leven in 2.1-koersjes, in de Vuelta gaat hij net zo anoniem rondrijden als in de Giro en in iedere andere grote ronde die hij in het verleden reed. Het is dat ze Fabio Christen meenemen, de oudere broer van Jan beschikt ongeveer over dezelfde kwaliteiten en hetzelfde intellect. We mogen hem in de heuvelsprintjes stokken in de wielen van Pidcock zien rijden, ook wat waard. Wat een kutploeg. Ik ben ziedend. Hiervoor is Kern Pharma gesneuveld. Ga je schamen, Guillén. We hadden kunnen genieten van het nieuwe fenomeen Haimar Etxeberria, we hadden weer kunnen genieten van de aanvalslustige Urko Berrade, we hadden met Ivan Cobo de nieuwe Pablo Castrillo in actie kunnen zien, we hadden Jose Felix Parra net zo anoniem kunnen zien klimmen als Tom Pidcock, we hadden Pau Miquel dezelfde ereplaatsen bij elkaar kunnen zien schrapen als Fabio Christen en ga zo maar door. We zijn bestolen, we zijn bedonderd, we zijn besodemieterd, we zijn in de luren gelegd, we zijn geflikt, we zijn gejost. We zijn collectief allemaal Serge Pauwels, terwijl Doug Ryder Carlos Sastre is en Javier Guillen Jean-Paul van Poppel. Waar is André Meganck als je hem écht nodig hebt? Free, free Kern Pharma. We gaan de Vuelta van 2024 nooit vergeten en we gaan het hoogverraad van de Vuelta van 2025 eveneens nooit vergeten. De klodder spuug in het gezicht van het Spaanse wielrennen wordt de organisatie niet in dank afgenomen, het eigen wielrennen wordt weggegooid voor een hoop Italiaans en Zuid-Afrikaans geld. Een foute start, en een foute wildcard. Guillen heeft bloed aan zijn handen.
Toch maar door met de rest. XDS-Astana is nu aan de beurt en daar kijken we toch vooral uit naar Lorenzo Fortunato. Winnaar van de bergtrui in de Giro, terwijl hij in een rit samen met ploeggenoot Scaroni als eerste en tweede over de finish kwam. Die Giro reed hij vooral op een heel aanvallende manier, in de Ronde van Burgos zagen we recent dat hij ook een klassement kan rijden. Tweede daar, achter Del Toro. Klaar om een klassement in de Vuelta te rijden, al kan hij ook zomaar weer voor de bergtrui gaan. Met Harold Tejada en Sergio Higuita zijn er nog wat meer klimmers bij, al is Higuita wel een van de teleurstellingen bij het enorm overpresterende Astana. Werd wel 14e in de Tour, maar dan op de meest anonieme manier die je maar kunt bedenken. Tejada reed iets minder anoniem, maar vertoonde ook weer geen wonderbenen. Kan nu in de Vuelta helemaal anders zijn, zeker als Vicente Belda weer eens wat wondermiddeltjes voor hem heeft geregeld. Blijft absurd dat Miguel Angel Lopez uit het peloton is gegooid terwijl Tejada die klant was bij dezelfde dokter nog vrolijk rond mag rijden. Naast de twee Colombianen is er ook nog een jongen uit Ecuador van de partij, Martin Lopez is bezig aan een weergaloos jaar. In haast iedere koers die hij reed deed hij mee om de overwinning, al waren het vaak wel koersen van een wat minder kaliber. Tweede in Turkije, gewonnen in Hongarije, gewonnen in Griekenland, het kon niet op. Wel weer minder in de Ronde van Burgos, tussen de echte kleppers is het net iets lastiger om te presteren. Op basis van die prestatie verwacht ik daarom toch net wat minder van hem in de Vuelta, maar een ritje vanuit de vlucht mag je zeker niet uitsluiten. Wel grappig hoe de ploeg louter uit klimmers bestaat, ze hebben ook nog Nicola Conci en Fausto Masnada meegenomen. Wel klimmers die - tegenwoordig - niet zo goed kunnen klimmen, maar daar heeft Wout Poels ook last van. Hij mocht dit jaar eindelijk eens de Giro rijden, eindelijk een kans om ook in de derde grote ronde een rit te winnen. Hij kwam niet eens in de buurt. Daarna niets meer gereden, alleen de Ronde van Burgos. Daar werd hij 47e. Van Wout hoeven we dus ook niets te verwachten. Niveautje Nicolas Vinokourov, de Kazach omdat het moet. Zeven klimmers en Vino junior, geestige ploeg. Ze kunnen ons flink gaan vermaken als ze massaal in de aanval gaan.
Groupama-FDJ heeft een minder vermakelijke ploeg. Met brilsmurf Thibaud Gruel hebben ze een soort van snelle man bij, je bent in deze Vuelta al rap een snelle man. Met Stefan Küng hebben ze dan weer iemand bij die bij gebrek aan andere opties vorig jaar ineens een paar keer mee ging sprinten in de Vuelta. Hij ging daarnaast ook in een aantal bergritten in de aanval, waarna hij aan het eind de afsluitende tijdrit in Madrid won. Hij won zowaar een belangrijke tijdrit, het was een bijzondere Vuelta voor Küng. Dit jaar is hij eigenlijk gewoon vrij matig bezig, ik verwacht niet nog eens zo'n wonderlijke Vuelta. Als we het over matige prestaties hebben moeten we natuurlijk meteen overschakelen naar David Gaudu, karma is hem in aan het halen. Iedereen heeft een hekel aan Gaudu, dit jaar doet het universum mee. Hij bakt er niets van, werkelijk niets. In Oman was hij nog wel goed, maar daarna hebben we niets meer van hem gezien, vooral zijn Vuelta was pijnlijk. Recent kwam hij op de eerste dag in de Tour de l'Ain weer heel even tot leven, om vervolgens de dagen daarna weer volledig uit beeld te verdwijnen. Het jaar 2024 was ook al niet zo gunstig voor hem, maar toen wist hij zich in de Vuelta te herpakken. Uit het niets werd hij zesde in het klassement, na een zeer teleurstellende Tour. Dat kunststukje zie ik hem nu niet herhalen, hij gaat dit jaar eerder 66e worden, net als in de Giro. Het tijdperk Gaudu is voorbij, zelfs de Vuelta kan hem niet meer redden. Hij doet zelfs onder voor Clement Braz Afonso, een middelmatige klimmer die je zo aan je sleutelhanger kunt toevoegen. Waarschijnlijk is het Guillaume Martin-Guyonet die hier weer het hoogste gaat eindigen van het hele zooitje, ergens rond plek 15. Grappenmaker Molard zien we misschien ineens ergens op een heuvel opduiken, terwijl de in een grote ronde debuterende Brieuc Rolland hopelijk voor hem veelvuldig in de aanval zal gaan. Kan een aardige klimmer worden, maar dat is voor later. Nu maar gewoon even heel opportunistisch koersen, dat mag best. Vergane glorie Remi Cavagna maakt de selectie rond. Je mist Taus, he? Wel dapper van hem om weer naar Spanje te gaan, nadat zijn uitstapje bij Movistar een mislukking werd omdat tot zijn verbazing alle mensen daar Spaans spraken. Daarom verscheurde hij zijn contract om bij een Franse ploeg aan de slag te gaan. Hij kan nu iedereen weer verstaan, maar de prestaties blijven nog steeds achterwege. Desondanks gewoon een nieuw contract gekregen, Franse ploegen sporen niet.
We komen uit bij een ProTeam dat vorig jaar niet van de partij was. Tegenwoordig liggen de meeste wildcards al vast, de beste ProTeams worden automatisch uitgenodigd voor de belangrijkste wedstrijden en dus heb je in feite een World Tour van 20 ploegen. Daardoor blijven er maar twee wildcards over voor de organisatie om uit te delen, tenzij een van de automatisch uitgenodigde ProTeams de uitnodiging teruggeeft. Dat is nu niet gebeurd, dus waren er wederom maar twee wildcards beschikbaar. Dat werden er drie, na het lobbywerk van Doug Ryder, maar we weten allemaal wat er met die derde wildcard is gebeurd. Een schande, had ik dat al gezegd? De andere twee wildcards zouden naar Caja Rural en Burgos gaan, dat was volkomen logisch. Beide ploegen waren er vorig jaar niet bij, Kern Pharma en Euskaltel wel. Om het eerlijk te houden wordt er gerouleerd, het ene jaar mag je rijden en het volgende jaar weer niet. Vanaf volgend jaar zullen ze weer iets anders moeten verzinnen, want vanaf 2026 mag je alleen ploegen uitnodigen die op de ranglijst bij de beste 30 horen. Daar hoort Euskaltel niet bij, dus die ploeg valt sowieso af. Heb je volgend jaar weer twee wildcards die je over drie ploegen moet verdelen, dan mist er eentje en dat is oneerlijk! Nou, goed, zorgen voor later. Na een jaar op de reservebank is Caja Rural er weer bij, Caja Rural hoort natuurlijk ook gewoon bij de Vuelta. Ze komen met een best leuke ploeg, al had ik zelf een paar andere keuzes gemaakt. De kopman is in ieder geval overduidelijk Thomas Silva, de Uruguayaans kampioen is bezig aan een zeer goed jaar en het kan nooit lang duren voor hij de World Tour bereikt. Movistar heeft al interesse getoond, het is alleen de vraag of hij in 2026 of 2027 de overstap maakt. Een zeer sterke renner, al valt Caja Rural vaak collectief tegen in de Vuelta. We verwachten er ook nu weer weinig van, maar Silva is wel echt een jongen die we in de gaten moeten houden. Allround een sterke renner, kan goed klimmen en is nog snel ook. In de Vuelta zal hij het van het vluchtwerk moeten hebben, maar dat is helemaal prima. Een andere klimmer bij deze ploeg is Abel Balderstone, de Spaans kampioen tijdrijden. Was een klimtijdrit, vandaar. Een jongen met Britse roots, een Brits hoofd ook. Toch een Spanjaard, een Catalaan om precies te zijn. Een onnavolgbaar type, soms klimt hij met de besten mee omhoog en een dag later eindigt hij weer in de bus. In de Vuelta zal hij ongetwijfeld vaak in de bus eindigen, dat is bijna een garantie. Naast Silva is Fernando Barcelo waarschijnlijk de kopman, Barcelo heeft de nodige ervaring in de Vuelta. Hij gaat aan z'n vijfde beginnen, in het verleden is hij wel eens opgevallen door regelmatig in de aanval te gaan. Hij kan klimmen en hij kan sprinten, maarja, Caja Rural in de Vuelta, ze pieken nooit als Kern Pharma. Ze gaan eerder slechter rijden, zoals ze ook nog steeds sinds 2012 geen rit hebben gewonnen. Maar goed, nieuw jaar, nieuwe kansen. Barcelo kan zich mengen in de heuvelsprints en hij moet verder vooral zoveel mogelijk in de aanval gaan. De onvermijdelijke Joan Bou doet ook mee, de 'klimmer' uit Valencia neemt in de Vuelta vaak plaats in een vlucht in een vlakke rit, het is vaak kansloos aanrommelen bij hem. Toch is hij er gewoon weer bij, ofschoon Caja Rural beter materiaal heeft. Met Jaume Guardeño nemen ze een leuk klimtalent mee, zijn 31e plaats in Catalonië zegt iets over zijn potentie, maar gezien zijn meest recente resultaten ben ik bang dat hij er toch nog niet helemaal klaar voor is. Hij zal het ongetwijfeld alsnog beter doen dan Jakub Otruba, de zoveelste tegenvallende Tsjech. Caja Rural haalt ieder jaar een paar Tsjechen en ze vallen altijd tegen, ik ben benieuwd wanneer ze daar eens mee gaan stoppen. Van papzak Schlegel tot sprinter Babor en nu weer Otruba, ze halen in Spaanse dienst nooit het niveau dat ze in Oost-Europa wel halen. Geen idee waarom ze hem meenemen naar de Vuelta, dit gaat niets worden. Ik mis hier echt namen als Castellon, Leitao en Prades. In plaats daarvan krijg je Joel Nicolau, hij mag lekker kansloos op kop gaan rijden tijdens de vlakke ritten. In z'n eentje of met een lul van Burgos in de vlucht, zin in. De laatste renner van deze ploeg is ONZE Alex Molenaar, bezig aan een behoorlijk goed jaar. Molenaar heeft een aantal aardige dingen laten zien, al is dit natuurlijk wel de Vuelta en een niveautje hoger gaat hij waarschijnlijk niet veel verder komen dan een dagje of twee in de vroege vlucht.
Deze nu al aparte Vuelta begint om 12:55, bij het paleis in Venaria Reale. De renners gaan daarna een lange neutralisatie van 27 minuten afwerken, waarbij ze eerst naar Turijn fietsen en dan nog een heel stuk dwars door de stad heen. Wel weer typisch Vuelta dat de neutralisatie niet 25 minuten of 30 minuten duurt, nee, 27. Uiteindelijk bereiken we na een eeuwigdurende tocht het monument ter ere van Fausto Coppi en daar zal de rit dan officieel gaan beginnen. In Turijn wordt het 28 graden, het is er praktisch volledig windstil en er is een minimale kans op regen. Waarschijnlijk blijft het droog, maar een druppeltje her en der mogen we blijkbaar niet uitsluiten. De etappe is integraal te volgen via Eurosport 1, alwaar het gouden koppel ons van commentaar zal voorzien. Tijdens de ploegenpresentatie konden we al merken dat Karsten en Jeroen in topvorm zijn, dit wordt een grandioos succes. Jeroen en de Vuelta is doorgaans niet zo'n succesvolle combinatie, aangezien hij alleen geïnteresseerd is in België en Italië, maar hey, we zijn nu in Italië, dus dat komt dan weer goed uit. Sporza is er ook bij, maar wel pas na afloop van de Renewi Tour. Omstreeks 16:20 pas dus, al is dit natuurlijk wel typisch zo'n rit waarbij het helemaal geen kwaad kan om pas vanaf 16:20 in te schakelen. Pik je het laatste uur nog even mee, meer dan genoeg. De aankomst wordt verwacht tussen 17:20 en 17:42, het kan ook helemaal geen kwaad om je tv pas om 17:00 aan te zetten. In finishplaats Novara wordt het dan weer 26 graden, net iets minder warm dan in Turijn. Net iets meer kans op regen, al lijkt het me wel zo te zijn dat het gewoon droog gaat blijven. Hoop ik ook, anders is de chaos tijdens zo'n eerste rit niet te overzien. Windstil, de Povlakte is de meest waardeloze vlakte die een mens zich kan voorstellen. Zoals een Gran Salida in Piëmont überhaupt geen succes is, maarja, hey, wel mooi alle grote rondes op bezoek gehad.
Dan volgt uiteraard nog de ploegenvoorstelling, een buitengewoon belangrijk onderdeel van het verhaal. De Vuelta van vorig jaar werd gewonnen door Primoz Roglic, maar hij is er voor het eerst sinds 2019 niet bij. Sinds 2019 won hij vier keer de Vuelta, één keer viel hij uit terwijl hij kans maakte op de zege en één keer werd hij derde achter twee ploeggenoten. De Vuelta en Roglic zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar alles aan deze Vuelta is gek en dus moeten we het nu ook zonder Roglic zien te redden. Een start in Italië, geen Roglic, wat is er in hemelsnaam aan de hand? Doordat Roglic er niet is gaat rugnummer 1 niet naar zijn ploeg, dat is ook wel een keuze van de organisatie. In plaats daarvan is rugnummer 1 voor Joao Almeida, een van de topfavorieten voorafgaand aan deze Vuelta. In de Tour viel Almeida geblesseerd uit, het is een beetje de vraag hoe goed hij nu is. Heeft hij goed kunnen herstellen en trekt hij nu in topvorm naar Spanje Italië? In de interviews vooraf is hij zich aan het indekken, hij ziet zichzelf niet als topfavoriet. Nou, als hij zijn benen van voor de Tour weet te vinden is hij dat wel. Ongenaakbaar in haast iedere koers die hij reed, zo won hij de Itzulia, de Ronde van Romandië en die van Zwitserland. Geblesseerd uitgevallen of niet, hij is een van de topfavorieten. De diesel mag weer vaak aangeslingerd worden, dat krijg je tijdens zo'n koers met weer een stuk of 10 aankomsten bergop. In de Tour van vorig jaar zagen we dat Almeida een teringhekel heeft aan Juan Ayuso, het toeval wil dat zij nu mooi het kopmanschap mogen delen. Juan Ayuso viel dan weer geblesseerd uit in de Giro, waarna hij amper nog een koers reed. Hij dook alleen even op in het Baskische tweeluik van de Klasikoa en Circuito de Getxo. In Getxo zagen we hem gekke dingen doen, hij reed toen zowaar in dienst van een ploeggenoot. Dat zal vast eenmalig zijn geweest, we rekenen er absoluut op dat Ayuso nu weer voor zichzelf gaat rijden. Als hij zijn vorm van de Tirreno en de Ronde van Catalonië weet te vinden is ook hij een van de absolute topfavorieten. We weten allemaal dat UAE een ongeorganiseerde rommelbende is zodra Pogacar niet aan het vertrek staat, we kunnen ons dus opmaken voor een hoop haat en nijd onderling, en een hoop eenmanszaken die overal aan gaan denken behalve aan een ploeggenoot. Pogacar zou overigens oorspronkelijk deze Vuelta gaan rijden, maar gelukkig is hij afgehaakt. Daardoor is deze koers ineens heel open geworden, met heel veel kans voor de andere renners van UAE om te gaan muiten. Er doen nog meer jongens mee die graag voor zichzelf rijden, dan denk ik met name aan Jay Vine en Marc Soler. Marco is in de Tour altijd een lieve jongen, voor Pogacar loopt zelfs hij in de pas, maar we weten dat hij in de Vuelta altijd het beste uit zichzelf weet te halen. De Vuelta van 2024 van Marco was legendarisch, hij ging tijdens zo ongeveer de helft van de etappes in de aanval, het was echt om duimen en vingers bij af te likken. Peak Marco, vooral omdat het meestal niet lukte. Bijna iedere keer botste hij weer op een sterkere renner, maar de aanhouder wint en dus nam hij op Lagos de Covadonga dan toch zijn welverdiende ritzege mee. Meer van dat, Marco. Schijt aan Ayuso en Almeida, ik smeek het je. Jay Vine reed vorig jaar een vergelijkbare Vuelta, maar dan met minder succes. Ook daar zie ik graag een herhaling van. Tijdens iedere bergrit in de aanval gaan, zonder rekening te houden met je kopmannen. Jullie kunnen het, mannen. Mikkel Bjerg mag vaak boos voor de camera plaatsnemen, dat geef ik je op een briefje. Hij kan zich ernstig verbazen over het gedrag van zijn ploeggenoten, zo begreep hij niets van het gedrag van Jan Christen in de Ronde van Zwitserland. We hebben goede hoop dat hij ook niets gaat begrijpen van het gedrag van Vine en Soler, en van het feit dat Almeida en Ayuso elkaar na een paar dagen op hun bek gaan slaan. Bjerg moet als knecht de boel een beetje bij elkaar gaan te zien houden, ik wens hem veel succes. Helaas hebben ze met Felix Grosssssschartner en Domen Novak ook twee jongens meegenomen die net wat te braaf zijn, dat zijn jongens die vaak wel de hele dag op kop willen rijden. Al wil Grossssssssssssschartner soms ook graag een eigen klassement rijden, we hebben goede hoop dat hij nu ook weer voor een anoniem klassement wil gaan. Een keer 9e en een keer 10e in de Vuelta, kom op Felix, ga daar nog maar eens voor. Ivo Oliveira is dan weer de rappe man van het gezelschap. Vaak in dienst van een sprinter, maar die hebben ze nu niet bij. Ivo zal dan zelf wel eens gaan sprinten, vooral als de rit net iets lastiger is geweest. Hij zal ook veel op kop moeten rijden voor de rest, zeker omdat zijn ploeggenoten daar doorgaans geen zin in zullen hebben. Dit is bijna de perfecte ploeg om er een heerlijke rotzooi van te maken, het is bijna de ideale ploeg die geen ploeg is. We missen alleen nog een type Jan Christen en een kopman als McNulty, maar verder kunnen we ons echt verheugen op een hoop tactische flaters en ploeggenoten die puur als doel hebben elkaars karretje in de poep te rijden.
Bij Team Visma-Lease a Bike staat eigenlijk de enige echte topfavoriet aan de start, non-renner Jonas Vingegaard keert terug naar de Vuelta om die koers nu dan eindelijk wel te winnen. Twee jaar geleden had hij de benen om dat al te doen, maar zat hij tactisch gevangen door de succesvolle vlucht en het standhouden van Sepp Kuss. De orders zullen nu duidelijker zijn, zijn ploeggenoten zullen geen kans krijgen om dat soort grappen nog eens uit te halen. Na een tweede plaats in de Tour komt Vingegaard naar de Vuelta om de koers te winnen en normaliter zou dit hem moeten lukken. Zeker nu er een vraagteken staat achter de vorm van Almeida en Ayuso is er geen enkel excuus om hier niet te winnen. Het is een renner van niets, geen charisma, geen uitstraling, geen flair, geen panache, geen genot, maar hij gaat wel met die lelijke nieuwe trofee naar huis. Sympathiek dat Pogacar hem deze buitenkans gunt. Vingegaard heeft deze zege ook wel echt nodig om zijn verder vrij magere jaar een beetje op te fleuren, kan hij daarna weer een half jaar met vakantie om de keuken te verbouwen en daarna plaats te nemen op een vulkaan om vervolgens nog eens tweede te worden in de Tour. Net als in 2023 is Sepp Kuss er nu ook weer bij, gelukkig voor Vingegaard heeft Kuss niet meer de benen van dat jaar. Zelfs als de Amerikaan snode plannen heeft zal hij afgaande op de Tour die plannen niet meer kunnen uitvoeren. Kuss is een schim van zichzelf geworden na zijn zege in de Vuelta, de brief van de UCI is hard aangekomen. Zo nu en dan heeft hij een redelijke dag, maar het oude niveau is ver weg. Hij gaat alsnog wel een belangrijke knecht zijn, Vingegaard gaat hem hard nodig hebben. Een andere Amerikaan is de schaduwkopman bij Visma, Matteo Jorgenson is na een matige Tour ook van de partij in de Vuelta. In de Tour werd hij ziek, dat was de reden voor zijn mindere presteren. Nu is hij niet ziek en dus verwacht hij meer van de Vuelta. Hij voelt zichzelf een bevrijd mens, vooral omdat Pogacar er niet is. Die zal niet iedere keer op zijn wiel springen, misschien wordt Jorgenson wel de Kuss van deze editie. Zeker nu je in deze Vuelta eigenlijk een écht zware bergrit mist moet hij in het klassement best een eind kunnen komen. Op z'n minst een nuttige kracht voor Vingegaard, maar wellicht zit er meer in. De altijd voor Ben Tulett rijdende Ben Tulett doet ook mee, dat heeft als voordeel dat we bij Visma ook kunnen genieten van een vleugje UAE-chaos, dat heeft als nadeel dat we drie weken moeten luisteren naar Jeroen die zijn naam uitspreekt als Tjoelit. Benieuwd hoe vaak hij vroeg gaat lossen als hij op kop moet rijden om vervolgens op eigen tempo alsnog een mooie klassering bijeen te rijden, het zijn deze Vuelta de kleine dingen die de koers kijkwaardig gaan maken. Gelukkig hebben ze met Wilco Kelderman ook nog iemand bij die zichzelf wel wil opofferen voor de rest, als hij op zijn fiets blijft zitten kunnen we rekenen op Wilco. Over op de fiets blijven zitten gesproken: Dylan van Baarle. Kost een paar miljoen, maar dan heb je ook wat. Na Dumoulin toch wel de grootste miskoop van Visma ooit, maar met wat mazzel kan hij zichzelf nu nog wel een keer nuttig maken. Victor Campenaerts is erbij omdat hij dezelfde maat fiets heeft als Vingegaard en omdat hij graag nog eens een grote ronde wil winnen, dit is dan wel zijn beste kans. Hij wil onderdeel uitmaken van de ploeg die wint, dat zou nu echt moeten lukken. In de Tour zagen we ook dat hij daar een mooie bijdrage aan kan leveren, hij was toen om sommige dagen verbluffend sterk. Na de Tour niets gereden om hier goed te zijn, dat zit wel snor. De laatste man van de ploeg is Axel Zingle, een rappe man. Hij mag in de sprints alles zelf gaan uitzoeken, gezien het gebrek aan tegenstand in die sprints moet hij wel een paar ereplaatsen bij elkaar kunnen rijden en een stiekeme ritzege valt ook niet uit te sluiten.
De derde ploeg is Lidl-Trek, een interessante ploeg. De kopman is Mads Pedersen, de Deen is in bloedvorm en gaat zeker gezien het parcours van deze Vuelta op z'n minst vijf ritten winnen. Kan bijna niet anders, zeker niet als je hem het hele jaar door hebt zien vliegen. Zijn voorjaar was belachelijk goed, daarna reed hij een krankzinnig sterke Giro en recent zagen we hem ook weer straffe stoten uithalen in de Ronde van Denemarken. Hij reed daar rond als een idioot, maar hij won alsnog op bestelling. Met die benen gaat hij ook in de Vuelta het nodige winnen, waarbij het helpt dat de concurrentie niet indrukwekkend is. Geen topsprinters als Merlier en Milan, maar ook weinig jongens die uitblinken in de heuvelsprints. Een parcours op zijn maat, met weinig concurrentie. Nou, reken maar uit. De andere kopman van de ploeg is Giulio Ciccone, die dan weer voor het klassement zou moeten gaan. Al zegt hij zelf wat anders, hij wil zogenaamd voor ritten en voor de bergtrui gaan. Geloof ik niets van, ik heb hem tot hij uitviel een zeer sterke Giro zien rijden en sindsdien keerde hij sterk terug in koers. Hij won op een overtuigende manier de Klasikoa, daarna was hij in de Ronde van Burgos ook zeer sterk bergop. Hij won op Lagunas de Neila, het klassement won hij alleen niet omdat hij op de eerste dag onderuit werd gemaaid door Del Toro. Ciccone zou hier, zeker gezien het magere lijstje aan favorieten, absoluut voor het klassement moeten gaan. Al is het natuurlijk ook geen straf om hem op een aanvallende manier bezig te zien. Tenminste een renner die wel enige uitstraling heeft, kan Vingegaard niet aan tippen. Lidl-Trek heeft verder een behoorlijk coherente ploeg, op Andrea Bagioli na. Dat is een jongen die toch ook vooral aan Andrea Bagioli denkt, helaas voor hem is haast iedere rit die hem ligt ook geschikt voor Pedersen. Dat kan dan nog wel taferelen opleveren, verder is het een brave ploeg. Soren Kragh Andersen is speciaal voor Pedersen naar Lidl-Trek gegaan, de Deens kampioen gaat zich bij iedere gelegenheid opofferen voor Pedersen. Mijn vriend Amanuel Ghebreigzabhier is tegenwoordig ook alleen nog maar een pure knecht, hij zal vooral tijdens de wat vlakkere ritten lang op kop mogen rijden om de boel te controleren. De Eritrese variant van Tim Declercq, maar dan beter. Daan Hoole zal ook veel werk moeten opknappen in de sprinttrein, daarnaast zal hij als winnaar van een tijdrit in de Giro ook uitkijken naar de tijdrit in de Vuelta, al moet hij best lang wachten op die tijdrit. Julien Bernard is een van de klimknechten voor Ciccone, al zal hij ook tijdens de wat vlakkere dagen het nodige aan kopwerk mogen verrichten. Relatief weinig klimmers wel, de ploeg is meer toegespitst op Pedersen lijkt het. Ciccone kan verder alleen rekenen op Carlos Verona, al is Verona ook iemand die graag voor zichzelf rijdt. In de Giro ging hij vaak in de aanval, al deed hij dat vooral nadat Ciccone was uitgevallen. Leverde toen wel meteen een ritzege op, dat was een stevige pleister op de wond van de ploeg. De ploeg is niet zo sterk als die van UAE en Visma, maar ze gaan hier sowieso met Pedersen een hoop ritten winnen. En Ciccone moet toch ook met een resultaat huiswaarts keren, dat kan bijna niet anders.
We komen uit bij Movistar, met een voor Movistar-begrippen enorm zwakke ploeg. Geen Enric Mas, de man die bijna ieder jaar op het podium van de Vuelta eindigt doet niet mee. Mas is geblesseerd afgehaakt, hij heeft een aderontsteking. Dat is nogal een aderlating voor de ploeg, er blijft verder weinig over. In de bergen is er nu geen kopman, of ze moeten verwachten dat Javier Romo ineens boven zichzelf gaat uitstijgen. De voormalig triatleet heeft soms van die dagen dat hij heel goed kan klimmen, maar over drie weken gezien valt het vaak tegen. Als hij in topvorm is vind ik het wel een klant om in de gaten te houden vanuit de vlucht, zelfs met deze matige ploeg kan Movistar zomaar een rit winnen. De Vuelta is altijd de grote ronde van de vluchters, Movistar neemt wel een mooie hoeveelheid vrijbuiters mee. In Burgos was Romo dan wel weer matig, maarja, wanneer is Movistar niet matig? In de bergen kijken we verder naar Jefferson Cepeda, al heeft hij bij Movistar nog niet zijn benen van bij Caja Rural gevonden. Hadden we ook niet verwacht, maar toch. Reed al de Giro en was daar een aantal keer in het offensief te zien, zonder veel succes. Hij zal het nu weer gaan proberen, vermoedelijk weer zonder veel succes. Iemand die vorig jaar veel succes had in de Vuelta was Pablo Castrillo, namens Kern Pharma (#FreeKernPharma) won hij liefst twee ritten. Twee aankomsten bergop zette hij naar zijn hand, vooral die aankomst boven op Cuitu Negru waar hij Vlasov de nek omdraaide was een opvallend staaltje fietsen. Het leverde hem een transfer op naar Movistar en in dienst van die ploeg heeft hij al een aantal aardige dingen laten zien. Nog niet gewonnen, maar hij werd bijvoorbeeld wel negende in de Ronde van Zwitserland. De klimmersbenen zijn er, maar het was wel moeilijk voor hem om die benen te tonen in de Tour. Dat werd een harde leerschool, hij kwam er eigenlijk totaal niet aan te pas, net als de rest van de ploeg. Met de Tour in de benen trekt hij nu naar de Vuelta, op basis van zijn Tour lijkt een herhaling van vorig jaar onmogelijk, maar ik zie hem er eigenlijk wel voor aan om weer heel grappig te gaan doen. Michel Hessmann doet ook mee, maar deze dopingzondaar blijkt zonder doping niet zo goed te zijn. Meest anonieme renner van de Vuelta, nu al. De rest van de ploeg bestaat vooral uit rappe mannen, ze nemen drie jongens mee die zich allemaal gespecialiseerd hebben in de heuvelsprint. Als dit trio elkaar niet in de weg gaat rijden weet ik het ook niet, hoor. Ivan Garcia Cortina, Carlos Canal en Orluis Aular, allemaal dezelfde types, allemaal ongeveer even goed. Op papier springt Aular er natuurlijk wel bovenuit, maar geloof mij maar dat Garcia Cortina en Canal daar heel anders over denken. Daar gaan geen sprinttreintjes op poten worden gezet, die gaan gewoon allemaal voor zichzelf rijden. Dat wordt leuk, behalve dan voor Aular. In dienst van Caja Rural kwam hij al eens in de buurt van een ritzege in de Vuelta, dit jaar reed hij namens Movistar dan weer een paar ereplaatsen bijeen in de Giro. Je kunt hem inzetten in de vlakke sprints en in de heuvelsprints, zeker gezien de concurrentie moet hij automatisch in de buurt komen van de zege, al is het natuurlijk onbegonnen werk om een Pedersen te kloppen. Paar keer derde en vierde in de Giro, vaak achter Pedersen. Nu een paar keer derde en vierde worden moet ook lukken, misschien kan hij zelfs een keer tweede worden als Garcia Cortina en Canal zin hebben om zich op te offeren. Garcia Cortina is echt heel matig dit jaar, geen enkel excuus om voor zichzelf te rijden, Canal weet zo nu en dan een mooie ereplaats bijeen te fietsen, zeker als het echt lastig is geweest. Iemand die bij ons niet echt op de radar staat, maar als je op hem let kun je waarschijnlijk nog wel wat lollige dingen zien. Jorge Arcas doet trouwens ook mee, inmiddels behorend tot het meubilair van de ploeg. Ze hebben bij Movistar altijd van die renners die er 100 jaar rijden, al waren dat vroeger dan nog mannen met kwaliteit zoals Lastras. Nu is een puur stukje middelmaat als Arcas de cultuurbewaker, dat zegt dan ook meteen genoeg over de cultuur.
Van Movistar gaan we naar Red Bull-Bora, waar Primoz Roglic dus niet aanwezig is. Hij gaat zijn titel niet verdedigen, namens de ploeg is het Jai Hindley die de eer hoog mag gaan houden. Op papier is hij de vooruitgeschoven man, ofschoon dat op basis van zijn jaar heel optimistisch is. Goed, hij werd vijfde in de Tirreno, verder viel hij in zo ongeveer iedere koers tegen, een trend die overigens ook in 2024 zichtbaar was. Dit is niet meer de Hindley die ooit de Giro won, dit is geen renner meer om echt serieus te nemen. Dit jaar viel hij vroeg uit in de Giro na een valpartij, daarna keerde hij pas in Burgos terug in koers en in Burgos reed hij volledig anoniem rond. De Vuelta is de koers van de verrassingen, maar het zou pas echt een verrassing zijn als Hindley nu ineens een goed klassement rijdt. Nee, dan kijken we eerder naar Giulio Pellizzari, een van de weinige renners van Bora die dit jaar wel een hoog niveau weet te halen. Hij begon de Giro als knecht van Roglic, maar nadat Roglic een keer of 20 op de grond viel en uiteindelijk afstapte kon hij voor zichzelf rijden en daardoor schoof hij in de laatste week op van de 18e naar de 6e plaats in het klassement. Na de Giro reed hij weinig, op een jonge renner moet je zuinig zijn, maar recent toonde hij in Burgos dat hij klaar is om zijn tweede grote ronde van het jaar af te werken. Hij werd vierde daar, op een halve minuut van Del Toro. Hij gaat deze Vuelta niet winnen, maar als hij voor het klassement gaat kan hij net als in de Giro prima zesde worden. Al schuift Bora dus nadrukkelijk Hindley naar voren, er wordt geen druk op Pellizzari gelegd. Misschien gaat hij zelfs alleen voor dagsucces, ja, vast. Wij weten wel beter, Pellizzari is natuurlijk de echte kopman. Al is er ook nog een andere kopman, in zijn eigen belevingswereld tenminste. Finn Fisher-Black is van de partij, een garantie op succes. De afgelopen jaren reed hij bij UAE en het UAE-virus zit diep in hem genesteld. Fisher-Black is, net als zijn zusje, altijd alleen maar bezig met Fisher-Black. Dit is waar ik me tijdens deze Vuelta het meest op verheug, er doen heel veel BV'tjes mee. In Polen was hij weer mooi ereplaatsen aan het verzamelen, we kijken er enorm naar uit dat hij dit in de Vuelta ook gaat doen. Toch een stukje Jan Christen in je koers, maar dan de Nieuw-Zeelandse variant. Verder kijk ik absoluut niet uit naar Nico Denz, stel je voor dat hij net als in de Giro uit het niets ineens weer een wonderdag heeft en plotsklaps een rit wint. Brrrrr, vreselijk. Doe het niet, Nico. Die ene dag in de Giro was wel genoeg voor dit jaar. Met Ben Zwiehoff doet er een klimmer mee die niet kan klimmen, hij vervangt de enigszins rappe Jonas Koch. Met Matteo Sobrero is er een renner bij die op een goede dag soms een tijdrit kan winnen, maar ook iemand die je doorgaans weinig in beeld ziet rijden. Wellicht is Giovanni Aleotti nog een van de betere renners van de ploeg, hij wist recent in Burgos vrij hoog te eindigen. Reed dan wel weer een totaal anonieme Giro, normaliter volgt er ook een anonieme Vuelta. En dan heb je nog de helft van de tweeling Van Dijke, in deze Vuelta is Tim aanwezig en ik denk dat hij mag gaan sprinten. Dat kan dan zomaar een paar achtste plekken opleveren. Verder vooral veel werk verzetten voor Hindley Pellizzari, me dunkt.
Bij Soudal-Quick Step, dat tijdens deze Vuelta door het leven zal gaan als T-Rex, is Mikel Landa de publiekslieveling en ook de kopman. Naar eigen zeggen gaat Landa hier niet voor het klassement, hij viel dit jaar heel zwaar tijdens de eerste rit van de Giro en het was daarna een enorme uitdaging om terug te keren. Het was een vreselijke valpartij en het is in feite een wonder dat hij hier überhaupt aan het vertrek staat. Wielrenners zijn absurde mensen, blijkt maar weer eens. Na de teleurstelling in de Giro keerde hij in Burgos terug in koers en daar bleek dat hij nog niet in topvorm is. Kan ook niet, daarvoor waren zijn blessures echt te zwaar. Hij liet wel meteen zien dat hij nog steeds graag koerst, probeer op je 35e maar weer eens terug te keren na zo'n zware blessure. Tijdens de Ronde van Burgos volgde er een passage in het Baskenland, er volgde een tocht over zijn trainingswegen en hij ging vooral in de afdaling meteen in de aanval. Een goed teken, met het vertrouwen op de fiets zit het dus wel goed. Ik zie hem nog liggen daar, in Albanië. Blijkbaar is hij dat zelf weer vergeten, dat scheelt. Voor het klassement wil hij niet gaan, dat staan de benen waarschijnlijk ook nog niet toe. Maar, het echte Landismo bestaat natuurlijk ook uit het aanvalswerk. En aanvallen wil hij wel gaan doen. Hij wil voor een ritzege gaan, en hij wil natuurlijk het volk vermaken. Dat moet lukken, alleen al dankzij zijn aanwezigheid zijn we met z'n allen in onze nopjes. Een zege vanuit de vlucht zou prachtig zijn, maar na die val in de Giro ben ik überhaupt al tevreden als we hem een paar keer de guidon vanonder zien pakken. De droom is natuurlijk dat hij in het Baskenland kan winnen, al ging hij vorig jaar in de Vuelta juist kopje onder toen we in het Baskenland waren. Dat moet hij nu dan maar recht gaan zetten. Voor het klassement mogen we eerder naar Junior Lecerf gaan kijken, de winnaar van de recente Ronde van Tsjechië. Daar klopte hij Cian Uijtdebroeks, vooral omdat Uijtdebroeks tactisch gezien geen genie is. Lecerf pakte het een stuk handiger aan en zo won hij, maar dat kunstje kan hij natuurlijk niet herhalen in de Vuelta. Als alles meezit kan hij hooguit 10e worden in het klassement. Misschien moet hij samen met Landa in de aanval gaan, dat is wellicht beter, maar hij zal zichzelf ook willen testen als klassementsrenner. Op zich is het een goed moment om jezelf te testen, zeker met de sympathieke Landa aan je zijde. De Bask heeft tips voor iedereen. Met Valentin Paret-Peintre is er nog een klimmer bij, de winnaar op de Mont Ventoux in de afgelopen Tour. De rest van de dagen liet hij dan weer niet echt klimmersbenen zien, hij is nog een beetje wispelturig. Na de Tour nu ook pieken in de Vuelta lijkt me voor dit letterlijke lichtgewicht een uitdaging, maar hij is wel een van de mannen die nadrukkelijk naar voren wordt geschoven. De ondersteuning wordt verzorgd door Gianmarco Garofoli, een renner die de goegemeente nog steeds niet zal kennen. Toch 31e in de Giro geworden, zelfs een paar ereplaatsen bij elkaar gereden vanuit de vlucht. Kan hij ook nu weer gaan doen in de Vuelta, eerder dan Louis Vervaeke. Louis zal weinig in beeld rijden, de tijd van het nemen van screenshots is voorbij. De tijd van Mauri Vansevenant, stylist van beroep, is ook voorbij. Na een korte piek aan het begin van zijn carrière rijdt hij nu al een tijd net zo slecht rond als zijn vader. De rode lantaarn komt iedere koers dichterbij dan de rode trui. Jammer, ik heb altijd enorm genoten van zijn stijl, een lust voor het oog. We gaan hem, ben ik bang, weinig zien schudden deze Vuelta. Van Pepijn Reinderink gaan we ook weinig zien, de Nederlander heeft slecht haar en slechte benen. Over slecht haar gesproken: Max Schachmann. Een volledig anonieme Tour gereden, zoals hij überhaupt een vrij anoniem jaar rijdt. Hij komt alleen tot leven in het Baskenland. Heeft hij even mazzel dat er twee Baskische ritten zijn tijdens deze Vuelta. Daar mag hij pieken, om de rest van de ronde weer onder te duiken.
Ineos Grenadiers is de volgende ploeg, daar is de fopneus van Jody Bernal weer eens te vinden. Bernal is de leider, hopelijk heeft hij een beetje goede benen. Een goede Bernal zorgt vaak voor een goede koers, al is hij tegenwoordig natuurlijk niet meer een echte topper. Hij werd 7e in de Giro, recent zesde in Burgos. Dat is helaas een beetje zijn niveau. In de eerste koersen van het jaar zagen we even de oude Bernal, maar na een sleutelbeenbreuk in de Clasica Jaen is het weer de subtopper Bernal geworden. Dat is deze Vuelta alsnog genoeg om bij de eerste vijf te eindigen, maar de eindzege is ver weg. Naast Bernal is het bij Ineos vooral uitkijken naar een van de ultieme lolbroeken van het peloton, Victor Langellotti. De Monegask die jarenlang een gameverslaving had en daarom niets presteerde, jawel! Tegenwoordig is het nog steeds een gamer denk ik, maar af en toe heeft hij zijn verslaving onder controle en dan komt hij ineens een koer winnen. Zo won hij recent in de Ronde van Polen op een weergaloze wijze een rit. Brandon McNulty dacht de zege al binnen te hebben, maar toen vloog Langellotti in de laatste meters nog over hem heen. Zoiets zie ik hem deze Vuelta serieus ook wel doen, op de tweede dag bijvoorbeeld al. Langellotti kan deze Vuelta gewoon een rit winnen, zou heel geestig zijn. Terechtgekomen bij Ineos omdat Acquadro zijn manager is, maar het kan uiteindelijk gewoon een slimme zet blijken te zijn en niet eens een vriendendienst. Hij kan ook iedere dag 135e worden, zo is Langellotti dan ook wel weer. Er is geen touw aan deze knul vast te knopen, soms vliegt hij ineens een heuvel op alsof hij een wereldtopper is en een dag later tref je hem in laatste positie aan. Bij Ineos zien we ook de terugkeer in koers van Filippo Ganna. Helaas uitgevallen in de Tour, meteen op de eerste dag al. Niets gereden daarna, we hebben dus geen flauw idee wat zijn niveau nu is. Hopelijk haalt hij een goed niveau, dan kan hij een paar keer mee gaan sprinten en dan kan hij zich ook gaan richten op de tijdrit in Valladolid. Na die lullige exit in de Tour gunnen we hem nu wel een mooi succesje, ondanks de tokkiesleeve. Op papier is Magnus Sheffield ook nog wel een grote naam, maar na een uitstekende Parijs tegen Nice heeft hij de rest van het jaar amper nog iets gepresteerd. Matig in de Dauphine, matig in Polen. Helpt natuurlijk ook niet mee dat hij nooit op zijn fiets blijft zitten. Talent genoeg, maar we verwachten er tijdens deze Vuelta niets van. Zoals je ook weinig hoeft te verwachten van Brandon Smith Rivera, hij is er natuurlijk vooral bij omdat hij een vriend van Bernal is. Kwiatkowski is ook van de partij, een bijzonder jaar rijdt hij. Wint de Clasica Jaen, haalt verder eigenlijk in geen enkele koers de finish. Zijn carrière loopt ten einde, de jaren beginnen te tellen. In die categorie heb ik ook nog Bob Jungels in de aanbieding, het is een bijzonder gezelschap. Veel middelmaat, toch wel. En fenomeen Langellotti. En Ben Turner, die ze nog even vanuit de Renewi Tour over hebben laten vliegen naar Italië om de altijd ziek, zwak en misselijke Hamilton te vervangen. Wel een jongen met flink wat snelheid, laat hij de laatste tijd zien. Hij mag samen met Ganna gaan bepalen wie er tijdens de vlakke ritten mag gaan sprinten.
Alpecin-Deceuninck is nu aan de beurt, de ploeg waar we vooral uitkijken naar Jasper Philipsen. Net als Ganna vroeg in de Tour uitgevallen, al hield Philipsen het nog wel wat langer vol. Op de eerste dag lag Ganna er al uit, maar dat was juist de gloriedag van Philipsen. In Lille zat hij in de voorste waaier en na een perfecte lead-out won hij vervolgens de sprint. Ritzege op de eerste dag, en dus mocht hij ook meteen de gele trui dragen. Het begon zo mooi, maar een paar dagen later lag hij in het ziekenhuis. Daarna was het een strijd tegen de klok om op tijd terug te keren in koers voor de Vuelta, maar dat is gelukt. In aanloop naar de Vuelta reed hij de Ronde van Denemarken, waar hij nog geen topvorm wist te etaleren. Zijn optreden in de ADAC Cyclassics was dan wel weer hoopgevend, hij lijkt net op tijd klaar te zijn voor de Vuelta. Hij zal niet 100% zijn, maar hij zal vooral in de volledig vlakke ritten toch wel partij kunnen bieden aan Pedersen. Dat is mooi, anders werd het toch net wat te makkelijk voor de Deen. Als Philipsen op de eerste dag wint presteert hij wel iets unieks door in twee grote rondes op rij de eerste rit te winnen en de leiderstrui te dragen. Veel fans heeft hij niet, maar dat zou toch wel mooi zijn, zeker na die aftocht in de Tour. De rest van de ploeg rijdt vooral in zijn dienst, zoals te doen gebruikelijk bij Alpecin. In de sprinttrein treffen we brokkenpiloot Oscar Riesebeek aan, de altijd zich gevaarlijk laten uitzakkende Jonas Rickaert en een van de fenomenen van 2025, Edward Planckaert. Planckaert was de afgelopen jaren al een goede lead-out voor Groves, vorig jaar heeft hij hem in de Vuelta zomaar een paar zeges weten te bezorgen, maar dit jaar is hij ineens een allround goede renner geworden. In geval van nood kan hij zelf ook nog een goede uitslag rijden, de mogelijkheden zijn momenteel eindeloos en dat heeft hem zelfs zomaar een dik contract opgeleverd bij Soudal-Quick Step. Voor hij naar die ploeg vertrekt mag hij nog een paar keer de sprint aantrekken voor Philipsen. Het is geen Van der Poel, maar Philipsen zal over deze ondersteuning niet klagen. Tobias Bayer zal vermoedelijk de lul van dienst zijn, hij mag lekker de hele dag op kop gaan rijden. Die eer deelt hij wellicht met Ramses Debruyne, iemand die u niet kent. Gal Glivar is een renner met een naam als een stripfiguur, hij is een van de weinige renners van Alpecin die enigszins over een heuvel weet te komen, al vallen zijn prestaties mij eerlijk gezegd nogal tegen. De enige echte klimmer van de ploeg is Luca Vergallito, een renner die deze Vuelta toch maar mooi een Cisse de Greef-klassement kan gaan rijden. Ga maar na, hij werd dit jaar 15e in de Algarve, 22e in Parijs-Nice, 16e in de Itzulia en 11e in de Ronde van Oostenrijk. Die 20e plek in deze Vuelta komt er. Alle ballen op Philipsen en een anoniem klassement voor Vergallito, dat is Alpecin in een notendop. Op z'n minst een ritzege moet lukken, als Philipsen echt goed hersteld is kunnen het er ook twee of drie worden.
De spoeling begint nu al vrij dun te worden, we komen uit bij EF Education-EasyPost en dat is al geen beste ploeg. Esteban Chaves is op papier de kopman, dat zegt al genoeg. Chaves als klassementsrenner, dan moet je eigenlijk al terug naar de Vuelta van 2016. Chaves als rittenkaper, dan moet je terug naar de Giro van 2019. Zoals veel Colombianen vroeg gepiekt, en nu al heel lang aan het uitbollen. Recent 21e in Burgos, hij mag met Vergallito gaan strijden om die anonieme 20e plek. Bij EF moeten we eerder kijken naar Ests kampioen Madis Mihkels, hij is een van de weinige sprinters aan het vertrek. Mihkels is geen goede sprinter, maar hij is wel een sprinter. Een keertje vijfde in Polen, nouja, dat idee. Gaat gewoon een paar keer top 10 rijden in deze Vuelta, alleen al omdat er dus weinig sprinters zijn. Mooie trui, dat wel. Verder is het weer een typische EF-ploeg, met heel veel vrijbuiters. Lukas Nerurkar is een aanvaller pur sang, wel eentje waarvan ik niet direct verwacht dat hij zich in deze Vuelta al gaat laten zien. In zijn eerste grote ronde gaat hij waarschijnlijk vooral veel ervaring opdoen, om wellicht later nog eens terug te komen als echte rittenkaper. Sean Quinn is een opvallende naam in de selectie, de Amerikaan heeft dit jaar wegens kniepijn amper koersen gereden. Recent reed hij wel de Ronde van Oostenrijk, waar hij de finish niet haalde. Toch ook typisch de Vuelta dat ze hem dan alsnog laten rijden, het kan amper een succes worden maar verder had waarschijnlijk niemand zin om te rijden. Iemand die ook wel ervaring heeft met kniepijn is de Ier Archie Ryan, de kleine klimmer presteert regelmatig wisselvallig en dat heeft vooral te maken met fysieke ongemakken. Soms is hij een weergaloze klimmer, vaak is hij ook pure middelmaat. Hij wist tweede te worden in Oostenrijk, maar even later kwam hij in Burgos dan weer niet verder dan de 17e plaats. Als hij na Burgos zijn vorm nog wat heeft bij kunnen schaven kan hij tijdens deze Vuelta wel een mooie rittenkaper worden, de potentie is er. Voor een anoniem klassement zou ik niet gaan, dat is zonde. Jardi van der Lee kan er niets van en wordt binnenkort ook bij het grof vuil gezet, al begint hij recent contractbenen te vertonen. Zou wel lollig zijn als hij zich nu ineens positief weet te onderscheiden in deze Vuelta, maar reken er vooral niet op. James Shaw gaat heel anoniem zijn, terwijl ik het heel raar vind dat ze Markel Beloki naar de Vuelta sturen. Knul is net 20 en heeft dit jaar amper koersen gereden omdat hij Pfeiffer had. Om hem wat vertrouwen op te laten doen lieten ze hem namens de opleidingsploeg de Ronde van de Elzas rijden en die ronde won hij, blijkbaar was dat voldoende om hem nu tussen de grote jongens de Vuelta te laten rijden. Echt een kutidee, hier had vader Joseba wel even op de rem mogen trappen. Een leerzame ervaring kan het zijn, maar je kunt een renner zo ook kapotmaken. Blijkbaar is de spoeling heel dun bij EF, echt een waanzinnig povere ploeg.
Dan is de ploeg van Decathlon-AG2R toch iets indrukwekkender, daar komen ze aanzetten met Felix Gall, de nummer vijf van de Tour. Wil niet zeggen dat hij ook meteen een goede Vuelta gaat rijden, vorig jaar werd hij 14e in de Tour en werd hij slechts 29e in de Vuelta. Gall heeft ook de neiging om heel wisselvallig te zijn, twee grote rondes achter elkaar is voor iedereen behalve Pogacar een uitdaging, maar voor Gall is het helemaal een moeilijk verhaal. Het lijkt me sterk dat hij in deze Vuelta heel hoog gaat eindigen, dat zou niet des Galls zijn. Maar, met de Decathlonbonus mag je het ook weer niet uitsluiten. Kan ook zijn dat hij de meesterknecht van Leo Bisiaux wordt, de jonge Fransoos debuteert in zijn eerste jaar als prof meteen in een grote ronde. Een waanzinnig talent, dat liet hij recent nog in de Ronde van Burgos zien. Daar won hij gewoon eventjes een rit, terwijl hij derde werd in het klassement. In de toekomst is dit er echt eentje om rekening mee te houden, maar ook nu kan hij wellicht al mooie dingen laten zien. Hij gaat snel moeten zijn, voor hij intern overvleugeld gaat worden door Seixas. Van iemand van 20 mag je in zijn eerste grote ronde niet veel verwachten, maar op dezelfde leeftijd wist Ayuso derde te worden in de Vuelta en hoewel ik Bisiaux net iets lager zou inschatten moet als je het zo bekijkt een plek bij de eerste tien toch wel mogelijk zijn. Wat goed is komt tegenwoordig heel snel. Met Johannes Staune-Mittet kan hij rekenen op een Noorse klimmer die graag 12e wordt, dat lukte hem zowel in Romandië als in Polen. Daarnaast is Callum Scotson van de partij, ooit de slechtste renner van het peloton, tegenwoordig op miraculeuze wijze een ordentelijke renner geworden. Een klimmer, zelfs. Dat viel er nooit aan af te zien, maar nu kan hij als knecht 19e worden in Romandië, 28e in Zwitserland en 33e in de Tour. Nou, in dienst van Bisiaux en Gall zal hij nu ook wel 33e worden, of iets in die richting. De buitengewoon aanvalslustige Bruno Armirail doet ook mee, dit jaar is hij in iedere koers die hij reed ontelbare keren in de aanval gegaan. Voor hij volgend jaar alleen nog maar hard op kop mag rijden bij Visma zal hij van deze Vuelta gebruik moeten maken om nog een paar keer in de aanval te gaan. De kans op succes is in deze ronde altijd vrij groot, wellicht heeft Bruno voor het eerst dit jaar geluk. Jordan Labrosse is dan weer een heuvelrenner met enige snelheid, hem zie je in bepaalde ritten wellicht een keer in de top 10 verschijnen zonder dat je hem in beeld hebt gezien. Sander De Pestel gaat u drie weken niet zien, ondanks zijn anonimiteit wel een nieuw contract voor drie jaar gekregen, toe maar. En dan heb je nog Nans Peters, de grappenmaker die zowel in de Giro als de Tour een rit wist te winnen. Na die ritzege in de Tour heeft hij het er echt volledig van genomen, geen moment meer in beeld verschenen. Wel nog steeds prof, en hij mag ondanks een totaal gebrek aan resultaten gewoon de Vuelta rijden. Zul je zien dat hij ineens een onverklaarbare wonderdag heeft en de trilogie gaat voltooien, ik moet er niet aan denken.
Weer een ploeg gehad. We komen nu bij bij de V van Victorious, Bahrain-Victorious om precies te zijn. Daar is dierenvriend Antonio Tiberi de kopman, hij moet geacht worden bij de eerste vijf te eindigen in het klassement. Als hij op de fiets blijft zitten, dat lukte in de Giro niet. Daar viel hij, blesseerde zichzelf en verloor daardoor veel tijd in het klassement. Na de Giro is hij gaan mikken op deze Vuelta en we weten dat hij vaak met scherp schiet. In aanloop naar de Vuelta werd hij tweede in Polen, met de vorm zit het dus wel goed. Hij mist wel zijn luitenant Damiano Caruso, de oude rot kwam vlak voor de Vuelta ten val, brak zijn hand en wordt vervangen door raketgeleerde Finaly Pickering. Redelijke klimmer, maar geen Caruso. Een verzwakking, gelukkig heeft Tiberi nog meer klimmers om zich heen. Santi Buitrago knoopt er na de Tour ook de Vuelta aan vast, ik neem aan dat hij vooral vanuit de vlucht een rit gaat proberen te winnen. Jack Haig was voordat hij met enige regelmaat het asfalt begon op te zoeken ook een sterke klimmer, dat heeft hij door een hoop lelijke valpartijen al jaren niet meer kunnen laten zien. Op zoek naar een contract voor volgend jaar, dit is een van zijn laatste kansen, misschien wel de laatste kans, om dat nog voor elkaar te krijgen. Ook dit jaar weer hard gevallen in de Tour, net als Buitrago overigens, om daarna bij zijn terugkeer in de koers in Polen wederom te vallen. Ook in deze Vuelta gaat hij onderuit, dat kan niet missen. Torstein Traeen heb je ook nog, in de marge best een aardige klimmer, met soms onverklaarbaar goede dagen. Meestal heeft ie die niet, en dan wordt ie net als vorig jaar 60 in de Vuelta. In de afgelopen Ronde van Burgos werd ie ineens zevende en eindigde hij als vierde op Lagunas de Neila, aparte renner. Met de benen van Burgos wel een goede knecht voor Tiberi. De ploeg bestaat verder uit Mathijs Paasschens, een mysterieuze renner. Hoe krijgt iemand die jaren zonder resultaten prof is bij Lotto het voor elkaar om een contract in de wacht te slepen bij Bahrein? Daar is hij logischerwijs op dezelfde manier verder aan het gaan, door vooral zo min mogelijk resultaten te rijden. Toch zullen ze tevreden over hem zijn, aangezien hij de Vuelta mag rijden. Al kan de spoeling ook dun zijn, naast hem is immers de Rus Roman Ermakov van de partij en hij kan praktisch dezelfde resultaten overleggen. Geen, dus. Niccolo Buratti is enigszins snel, we zullen hem in de vlakkere ritten enigszins vooraan zien verschijnen.
We gaan nu door naar mijn aartsvijanden van Q36.5. #FreeKernPharma. Het is gekmakend hoe Doug Ryder zichzelf overal naar binnen weet te glibberen. De afgelopen jaren waren er steevast 22 ploegen aanwezig in de grote rondes, mede dankzij het aandringen van Q36.5 zijn er dit jaar 23 ploegen aanwezig in de grote rondes. Ploegen als Q36.5 en Tudor hebben aangedrongen bij RCS en ASO om druk te zetten op de UCI om een extra ploeg toe te laten en ze hebben hun zin gekregen. Door die extra uitnodiging kon Tudor de Tour rijden, terwijl Q36.5 de Giro en de Vuelta aan het programma kon toevoegen. Zonder die extra wildcard was dat niet gelukt en had Q36.5 geen enkele koers gereden. Je kunt het slim noemen, maar ik word er niet vrolijk van. In principe werd ik wel vrolijk van de extra wildcard, omdat ik er volledig van overtuigd was dat die extra wildcard naar Kern Pharma zou gaan. Als er 22 ploegen mee zouden doen zou Kern Pharma er niet bij zijn, want in de Vuelta rouleren ze altijd met de wildcards en omdat Kern Pharma en Euskaltel vorig jaar de Vuelta reden zouden nu Burgos en Caja Rural aanwezig zijn. Logisch. Met een extra wildcard was er ineens plek voor Kern Pharma, een ploeg die het verdiende om deze Vuelta te rijden na hun Vuelta van vorig jaar. Drie ritten gewonnen, een waanzinnige prestatie voor een ProTeam. Net iets te waanzinnig, blijkbaar. Er gaan verschillende verhalen rond, het is ook maar net wat je wil geloven. Een van de versies is dat de extra wildcard niet naar Kern Pharma is gegaan omdat Euskaltel anders als enige lokale ProTeam niet mee zou doen en dat zou zielig zijn. Een ander verhaal is dat Kern Pharma er niet bij is omdat men de Vuelta van vorig jaar toch net iets te ongeloofwaardig vond. De echte reden is natuurlijk dat we allemaal de paling Doug Ryder hebben onderschat. Kern Pharma was nooit een optie omdat die extra wildcard altijd naar Q36.5 zou gaan. Doug had de organisatie niet voor niets onder druk gezet, al die moeite doen om vervolgens niet eens uitgenodigd te worden, nee, dat zat er niet in. We zijn allemaal in de maling genomen. Doug krijgt bijna altijd zijn zin, zo zal hij volgend jaar uiteindelijk ook wel op een magische manier in de World Tour terechtkomen. Dankzij zijn onstuitbare lobbywerk is zijn baggerploeg nu aanwezig in de Vuelta. We hadden kunnen genieten van nog meer prachtige prestaties van Kern Pharma, maar helaas moeten we het nu doen met Q36.5. Daar is de meest overschatte renner van deze aardkloot en ver daarbuiten de kopman, Tom Pidcock. Pidcock gaat naar eigen zeggen voor een klassement, we wensen hem veel succes. In de Giro deed hij dat ook en dat viel vies tegen, maar dat lag aan het feit dat men pas laat de bevestiging kreeg dat men de Giro mocht rijden en daarom kon Pidcock zich niet specifiek voorbereiden op de koers. Nu heeft hij zich wel specifiek kunnen voorbereiden op de Vuelta met een hoogtestage en een test in de Arctic Race of Norway. Daar was hij best goed, we noteren daarom een schitterende 9e plaats in het klassement. Bedankt, Unipublic. Bedankt, voor helemaal niets. 'Ja, maar Q36.5 heeft ook veel Spanjaarden!' Een van de excuses van Guillén om de uitnodiging van Q36.5 goed te praten. Ze moeten bij Kern Pharma niet zo zeuren, daar kwam het op neer. Dat ze keihard genaaid zijn werd niet erkend, natuurlijk niet. Vorig jaar drie ritten winnen, een ploeg vol talent dat men zelf heeft opgeleid, nee, dan geven we toch liever de voorkeur aan het bij elkaar gekochte Q36.5 met neptopper Pidcock. Of gaan we op de banken staan voor David de la Cruz? Natuurlijk iemand die in het verleden meermaals bij de eerste tien wist te rijden in de Vuelta, zelfs een keer een rit wist te winnen. Dit jaar ook een aantal keer laten zien dat hij nog steeds kan klimmen, al zoekt hij ook regelmatig de grond op. Vooral iemand die leuk mee kan rijden, niet iemand die de koers kleurt. Xabier Mikel Azparren is dan weer iemand die dienst mag doen als knecht. Een soort van tijdrijder en hardrijder, bij Q36.5 mag hij vooral op kop rijden voor renners waarvoor je niet op kop hoeft te rijden. David Gonzalez was zes jaar prof bij Caja Rural zonder dat ik snapte waarom. Een sprinter die niet kan sprinten, dat genre. Tot mijn verbazing heeft Q36.5 hem overgenomen, in dienst van die ploeg blijkt hij nog steeds een sprinter te zijn die niet kan sprinten. Als klap op de vuurpijl mag hij ook nog eens de Vuelta rijden, al sluit ik niet uit dat een van de voorwaarden om de Vuelta te mogen rijden was dat ze alle Spanjaarden mee zouden nemen. Zonder een Moschetti of Nizzolo aan het vertrek mag Gonzalez hier gewoon voor zichzelf gaan sprinten, dat worden een paar prachtige 11e plaatsen. Naast het Spaanse contingent bestaat de ploeg uit de nutteloze Nick Zukowsky, die ze intern enorm waarderen als betrouwbare knecht. Betrouwbaar middelmatig, zo zou ik het zeggen. De grijze Damien Howson komt alleen tot leven in 2.1-koersjes, in de Vuelta gaat hij net zo anoniem rondrijden als in de Giro en in iedere andere grote ronde die hij in het verleden reed. Het is dat ze Fabio Christen meenemen, de oudere broer van Jan beschikt ongeveer over dezelfde kwaliteiten en hetzelfde intellect. We mogen hem in de heuvelsprintjes stokken in de wielen van Pidcock zien rijden, ook wat waard. Wat een kutploeg. Ik ben ziedend. Hiervoor is Kern Pharma gesneuveld. Ga je schamen, Guillén. We hadden kunnen genieten van het nieuwe fenomeen Haimar Etxeberria, we hadden weer kunnen genieten van de aanvalslustige Urko Berrade, we hadden met Ivan Cobo de nieuwe Pablo Castrillo in actie kunnen zien, we hadden Jose Felix Parra net zo anoniem kunnen zien klimmen als Tom Pidcock, we hadden Pau Miquel dezelfde ereplaatsen bij elkaar kunnen zien schrapen als Fabio Christen en ga zo maar door. We zijn bestolen, we zijn bedonderd, we zijn besodemieterd, we zijn in de luren gelegd, we zijn geflikt, we zijn gejost. We zijn collectief allemaal Serge Pauwels, terwijl Doug Ryder Carlos Sastre is en Javier Guillen Jean-Paul van Poppel. Waar is André Meganck als je hem écht nodig hebt? Free, free Kern Pharma. We gaan de Vuelta van 2024 nooit vergeten en we gaan het hoogverraad van de Vuelta van 2025 eveneens nooit vergeten. De klodder spuug in het gezicht van het Spaanse wielrennen wordt de organisatie niet in dank afgenomen, het eigen wielrennen wordt weggegooid voor een hoop Italiaans en Zuid-Afrikaans geld. Een foute start, en een foute wildcard. Guillen heeft bloed aan zijn handen.
Toch maar door met de rest. XDS-Astana is nu aan de beurt en daar kijken we toch vooral uit naar Lorenzo Fortunato. Winnaar van de bergtrui in de Giro, terwijl hij in een rit samen met ploeggenoot Scaroni als eerste en tweede over de finish kwam. Die Giro reed hij vooral op een heel aanvallende manier, in de Ronde van Burgos zagen we recent dat hij ook een klassement kan rijden. Tweede daar, achter Del Toro. Klaar om een klassement in de Vuelta te rijden, al kan hij ook zomaar weer voor de bergtrui gaan. Met Harold Tejada en Sergio Higuita zijn er nog wat meer klimmers bij, al is Higuita wel een van de teleurstellingen bij het enorm overpresterende Astana. Werd wel 14e in de Tour, maar dan op de meest anonieme manier die je maar kunt bedenken. Tejada reed iets minder anoniem, maar vertoonde ook weer geen wonderbenen. Kan nu in de Vuelta helemaal anders zijn, zeker als Vicente Belda weer eens wat wondermiddeltjes voor hem heeft geregeld. Blijft absurd dat Miguel Angel Lopez uit het peloton is gegooid terwijl Tejada die klant was bij dezelfde dokter nog vrolijk rond mag rijden. Naast de twee Colombianen is er ook nog een jongen uit Ecuador van de partij, Martin Lopez is bezig aan een weergaloos jaar. In haast iedere koers die hij reed deed hij mee om de overwinning, al waren het vaak wel koersen van een wat minder kaliber. Tweede in Turkije, gewonnen in Hongarije, gewonnen in Griekenland, het kon niet op. Wel weer minder in de Ronde van Burgos, tussen de echte kleppers is het net iets lastiger om te presteren. Op basis van die prestatie verwacht ik daarom toch net wat minder van hem in de Vuelta, maar een ritje vanuit de vlucht mag je zeker niet uitsluiten. Wel grappig hoe de ploeg louter uit klimmers bestaat, ze hebben ook nog Nicola Conci en Fausto Masnada meegenomen. Wel klimmers die - tegenwoordig - niet zo goed kunnen klimmen, maar daar heeft Wout Poels ook last van. Hij mocht dit jaar eindelijk eens de Giro rijden, eindelijk een kans om ook in de derde grote ronde een rit te winnen. Hij kwam niet eens in de buurt. Daarna niets meer gereden, alleen de Ronde van Burgos. Daar werd hij 47e. Van Wout hoeven we dus ook niets te verwachten. Niveautje Nicolas Vinokourov, de Kazach omdat het moet. Zeven klimmers en Vino junior, geestige ploeg. Ze kunnen ons flink gaan vermaken als ze massaal in de aanval gaan.
Groupama-FDJ heeft een minder vermakelijke ploeg. Met brilsmurf Thibaud Gruel hebben ze een soort van snelle man bij, je bent in deze Vuelta al rap een snelle man. Met Stefan Küng hebben ze dan weer iemand bij die bij gebrek aan andere opties vorig jaar ineens een paar keer mee ging sprinten in de Vuelta. Hij ging daarnaast ook in een aantal bergritten in de aanval, waarna hij aan het eind de afsluitende tijdrit in Madrid won. Hij won zowaar een belangrijke tijdrit, het was een bijzondere Vuelta voor Küng. Dit jaar is hij eigenlijk gewoon vrij matig bezig, ik verwacht niet nog eens zo'n wonderlijke Vuelta. Als we het over matige prestaties hebben moeten we natuurlijk meteen overschakelen naar David Gaudu, karma is hem in aan het halen. Iedereen heeft een hekel aan Gaudu, dit jaar doet het universum mee. Hij bakt er niets van, werkelijk niets. In Oman was hij nog wel goed, maar daarna hebben we niets meer van hem gezien, vooral zijn Vuelta was pijnlijk. Recent kwam hij op de eerste dag in de Tour de l'Ain weer heel even tot leven, om vervolgens de dagen daarna weer volledig uit beeld te verdwijnen. Het jaar 2024 was ook al niet zo gunstig voor hem, maar toen wist hij zich in de Vuelta te herpakken. Uit het niets werd hij zesde in het klassement, na een zeer teleurstellende Tour. Dat kunststukje zie ik hem nu niet herhalen, hij gaat dit jaar eerder 66e worden, net als in de Giro. Het tijdperk Gaudu is voorbij, zelfs de Vuelta kan hem niet meer redden. Hij doet zelfs onder voor Clement Braz Afonso, een middelmatige klimmer die je zo aan je sleutelhanger kunt toevoegen. Waarschijnlijk is het Guillaume Martin-Guyonet die hier weer het hoogste gaat eindigen van het hele zooitje, ergens rond plek 15. Grappenmaker Molard zien we misschien ineens ergens op een heuvel opduiken, terwijl de in een grote ronde debuterende Brieuc Rolland hopelijk voor hem veelvuldig in de aanval zal gaan. Kan een aardige klimmer worden, maar dat is voor later. Nu maar gewoon even heel opportunistisch koersen, dat mag best. Vergane glorie Remi Cavagna maakt de selectie rond. Je mist Taus, he? Wel dapper van hem om weer naar Spanje te gaan, nadat zijn uitstapje bij Movistar een mislukking werd omdat tot zijn verbazing alle mensen daar Spaans spraken. Daarom verscheurde hij zijn contract om bij een Franse ploeg aan de slag te gaan. Hij kan nu iedereen weer verstaan, maar de prestaties blijven nog steeds achterwege. Desondanks gewoon een nieuw contract gekregen, Franse ploegen sporen niet.
We komen uit bij een ProTeam dat vorig jaar niet van de partij was. Tegenwoordig liggen de meeste wildcards al vast, de beste ProTeams worden automatisch uitgenodigd voor de belangrijkste wedstrijden en dus heb je in feite een World Tour van 20 ploegen. Daardoor blijven er maar twee wildcards over voor de organisatie om uit te delen, tenzij een van de automatisch uitgenodigde ProTeams de uitnodiging teruggeeft. Dat is nu niet gebeurd, dus waren er wederom maar twee wildcards beschikbaar. Dat werden er drie, na het lobbywerk van Doug Ryder, maar we weten allemaal wat er met die derde wildcard is gebeurd. Een schande, had ik dat al gezegd? De andere twee wildcards zouden naar Caja Rural en Burgos gaan, dat was volkomen logisch. Beide ploegen waren er vorig jaar niet bij, Kern Pharma en Euskaltel wel. Om het eerlijk te houden wordt er gerouleerd, het ene jaar mag je rijden en het volgende jaar weer niet. Vanaf volgend jaar zullen ze weer iets anders moeten verzinnen, want vanaf 2026 mag je alleen ploegen uitnodigen die op de ranglijst bij de beste 30 horen. Daar hoort Euskaltel niet bij, dus die ploeg valt sowieso af. Heb je volgend jaar weer twee wildcards die je over drie ploegen moet verdelen, dan mist er eentje en dat is oneerlijk! Nou, goed, zorgen voor later. Na een jaar op de reservebank is Caja Rural er weer bij, Caja Rural hoort natuurlijk ook gewoon bij de Vuelta. Ze komen met een best leuke ploeg, al had ik zelf een paar andere keuzes gemaakt. De kopman is in ieder geval overduidelijk Thomas Silva, de Uruguayaans kampioen is bezig aan een zeer goed jaar en het kan nooit lang duren voor hij de World Tour bereikt. Movistar heeft al interesse getoond, het is alleen de vraag of hij in 2026 of 2027 de overstap maakt. Een zeer sterke renner, al valt Caja Rural vaak collectief tegen in de Vuelta. We verwachten er ook nu weer weinig van, maar Silva is wel echt een jongen die we in de gaten moeten houden. Allround een sterke renner, kan goed klimmen en is nog snel ook. In de Vuelta zal hij het van het vluchtwerk moeten hebben, maar dat is helemaal prima. Een andere klimmer bij deze ploeg is Abel Balderstone, de Spaans kampioen tijdrijden. Was een klimtijdrit, vandaar. Een jongen met Britse roots, een Brits hoofd ook. Toch een Spanjaard, een Catalaan om precies te zijn. Een onnavolgbaar type, soms klimt hij met de besten mee omhoog en een dag later eindigt hij weer in de bus. In de Vuelta zal hij ongetwijfeld vaak in de bus eindigen, dat is bijna een garantie. Naast Silva is Fernando Barcelo waarschijnlijk de kopman, Barcelo heeft de nodige ervaring in de Vuelta. Hij gaat aan z'n vijfde beginnen, in het verleden is hij wel eens opgevallen door regelmatig in de aanval te gaan. Hij kan klimmen en hij kan sprinten, maarja, Caja Rural in de Vuelta, ze pieken nooit als Kern Pharma. Ze gaan eerder slechter rijden, zoals ze ook nog steeds sinds 2012 geen rit hebben gewonnen. Maar goed, nieuw jaar, nieuwe kansen. Barcelo kan zich mengen in de heuvelsprints en hij moet verder vooral zoveel mogelijk in de aanval gaan. De onvermijdelijke Joan Bou doet ook mee, de 'klimmer' uit Valencia neemt in de Vuelta vaak plaats in een vlucht in een vlakke rit, het is vaak kansloos aanrommelen bij hem. Toch is hij er gewoon weer bij, ofschoon Caja Rural beter materiaal heeft. Met Jaume Guardeño nemen ze een leuk klimtalent mee, zijn 31e plaats in Catalonië zegt iets over zijn potentie, maar gezien zijn meest recente resultaten ben ik bang dat hij er toch nog niet helemaal klaar voor is. Hij zal het ongetwijfeld alsnog beter doen dan Jakub Otruba, de zoveelste tegenvallende Tsjech. Caja Rural haalt ieder jaar een paar Tsjechen en ze vallen altijd tegen, ik ben benieuwd wanneer ze daar eens mee gaan stoppen. Van papzak Schlegel tot sprinter Babor en nu weer Otruba, ze halen in Spaanse dienst nooit het niveau dat ze in Oost-Europa wel halen. Geen idee waarom ze hem meenemen naar de Vuelta, dit gaat niets worden. Ik mis hier echt namen als Castellon, Leitao en Prades. In plaats daarvan krijg je Joel Nicolau, hij mag lekker kansloos op kop gaan rijden tijdens de vlakke ritten. In z'n eentje of met een lul van Burgos in de vlucht, zin in. De laatste renner van deze ploeg is ONZE Alex Molenaar, bezig aan een behoorlijk goed jaar. Molenaar heeft een aantal aardige dingen laten zien, al is dit natuurlijk wel de Vuelta en een niveautje hoger gaat hij waarschijnlijk niet veel verder komen dan een dagje of twee in de vroege vlucht.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Team Jayco-AlUla is nu aan de beurt, waar Ben O'Connor zijn truc van vorig jaar zal hopen te herhalen. Toen nam hij vroeg in de Vuelta plaats in een vroege vlucht, die vlucht haalde het tot het einde en daardoor kwam hij ineens aan de leiding het klassement. Bovendien won hij ook nog eens de rit, beter kon niet. Bora nam toen enorm veel risico, ze namen O'Connor niet serieus maar Benno hield lang stand. Pas richting het eind van de Vuelta werd hij ingehaald door Roglic, maar de rest van de klassementsrenners wist hij voor te blijven en dus sloot hij af met een prachtige tweede plaats. Mede dankzij die prestatie kon hij een dik contract tekenen bij Jayco en zonder de Decathlonbonus verliep zijn jaar wat stroever. Hij reed vrij anoniem rond, tot de Tour natuurlijk. In de Tour kwam hij vroeg ten val en daardoor verdween een klassement uit beeld, maar hij ging daarna wel regelmatig in de aanval en onderweg naar Courchevel had hij een van die dagen. Soms heeft Benno zo'n dag, dan lukt alles. Nou, dat was in Courchevel dus zo. Hij won de rit, vanuit de vlucht was hij de enige die stand wist te houden, al profiteerde hij ook wel van het merkwaardige koersgedrag van Vingegaard en Pogacar. Enfin, O'Connor keert terug naar de Vuelta, waar hij vorig jaar zo sterk en dapper reed. Een herhaling lijkt me uitgesloten, maar Benno zou Benno niet zijn als ie niet eens weer verrassend uit de hoek zou komen. Ondanks die rit in de Tour haalt hij bij Jayco nog steeds niet het niveau van bij Decathlon, ik heb er geen vertrouwen in, maar zoals jullie weten zit ik er wel eens naast. Ik durf in ieder geval wel met zekerheid te zeggen dat we weinig van Koen Bouwman gaan vernemen, zonder de Jumbonus komt Koentje voor geen meter vooruit. Volkomen logisch, is ook gewoon een middelmatige renner. Eddie Dunbar won vorig jaar dan weer twee ritten in de Vuelta, godbetert. Iedereen was druk bezig met Kern Pharma, maar dat Dunbar zomaar ritten ging winnen vond ik veel erger. Vooral dat hij de laatste bergrit won was nogal opmerkelijk. Hij werd ook 11e in het klassement, het ligt alleen niet heel erg voor de hand dat hij dat dit jaar gaat herhalen. Hij viel geblesseerd uit in de Tour, omdat ie uiteraard weer eens viel, daarna keerde hij anoniem terug in Noorwegen en ik denk niet dat hij nu ineens klaar gaat zijn om te presteren in de Vuelta. Zelfs als ie wel ineens benen heeft zal ie wel weer vallen, Eddie is niet echt stuurvast. Anders Foldager is dan weer een Deen die we niet zo goed kennen, maar hij is vooral iemand met enige snelheid als de dag wat heuvelachtiger is geweest. Nou, dan kun je in de Vuelta dus wel een paar keer bij de eerste tien sprinten. Patrick Gamper is al meerdere jaren prof zonder dat ik weet wat zijn kwaliteiten zijn, terwijl Chris Harper dan weer een behoorlijk goede klimmer is. Won dit jaar nog een rit in de Giro, die ene rit die in Sestriere eindigde en waar Simon Yates de rit op de Finestre naar zijn hand wist te zetten. Door die ontwikkelingen weet niemand meer dat Harper vanuit de vlucht de rit won, maarja, dat was dus zo. Vanuit de vlucht kan hij wellicht in Spanje dat kunststukje herhalen, al is twee keer in een jaar voor zo'n C-klimmer wel weer wat veel van het goede. Christopher Juul-Jensen heeft nog bij Karsten Kroon in de ploeg gezeten en Kelland O'Brien niet.
Door naar Arkea-B&B Hotels, in wat mogelijk hun laatste ronde is. Cristian Rodriguez lijkt me daar de kopman, hij moet met zijn klimmersbenen toch wel 16e kunnen worden in het algemeen klassement. Hij werd 20e in de Tour, een paar plekken hoger in de Vuelta is perfect mogelijk. Voormalig dikzak Raul Garcia Pierna werd dan weer 26e in de Tour, toch geestig om hem met zijn nog steeds vrij logge lijf omhoog te zien buffelen. Doet wat denken aan oude tijden, zeg maar. Ik hoop dat hij nu vooral lekker vaak in de aanval gaat, ik mag hem graag zien rijden. Jenthe Biermans is de sprinter van dienst, al is hij natuurlijk geen pure sprinter. Heeft liever wat lastiger terrein, maar dat vinden we deze Vuelta wel. Rit drie en vier zijn wel mooie ritten voor hem. Victor Guernalec is de broer van Thibault Guernalec, als je de kwaliteiten van beide broers samenvoegt heb je nog steeds geen fatsoenlijke renner. Nouja, oké, Victor heeft dit jaar zo nu en dan een paar redelijk goede dingen laten zien, maar in zo'n Vuelta gaat dat niets worden. Pelotonvulling, net als Leandre Lozouet. Eerste en enige keer dat je die naam hoort. Louis Rouland is dan wel weer een leuk talent, redelijk op dreef de laatste tijd ook. Sterk in de Ain, al zit er uiteraard nog een verschil tussen de Ain en de Vuelta. Wellicht dat hij een keer een eind kan komen vanuit een vlucht. Alessandro Verre komt dan weer minder ver, al werd hij in de Giro in die rit waar kampioenenmaker Wout Simon Yates aan het roze hielp wel tweede achter Harper. Meteen zijn enige fatsoenlijke resultaat van het hele jaar, dat zal wel zo blijven. Het meest opvallende resultaat van Pierre Thierry was dan weer dat hij in de Ronde van Polen uit koers werd gesmeten. In de Vuelta zal de jury hem niet hoeven te diskwalificeren, na een paar dagen zal hij roepend om zijn moeder uit zichzelf de koers verlaten. Vooral veel pelotonvulling bij Arkea, we gaan die ploeg niet echt missen mochten ze daadwerkelijk verdwijnen.
Over pelotonvulling gesproken: eigenlijk alle ploegen die nu nog volgen. Zes ploegen te gaan, zes ploegen vol minder dan middelmaat. Te beginnen met Cofidis, waar Emu Buchmann de kar mag trekken. Mooi 30e in de Tour, tel uit je winst. Nutteloze renner, de enige renner in het peloton met nog minder uitstraling dan Vingegaard. Sergio Samitier is dan weer een fenomeen, gewoon een driejarig contract in de wacht gesleept bij Cofidis, in het kielzog van Aranburu. Een meesterzet van Acquadro, Vasseur kreeg alleen de handtekening van Aranburu als Samitier mee mocht komen. Aranburu gaat bij een degradatie van Cofidis vertrekken, daarna zitten ze wel nog twee jaar vast aan Samitier, haha. Een jongen die heel stabiel in haast iedere koers rond de 50e plek weet te eindigen, heb je lekker veel aan. Met Stanislaw Aniolkowski en Bryan Coquard heeft Cofidis een snel duo meegenomen waar ze wel wat aan gaan hebben. Op basis van recente resultaten zou ik overigens eerder Aniolkowski dan Coquard laten sprinten, maar op basis van reputatie zullen ze wel voor Coquard gaan. Of we gaan heerlijk duosprinten in het kader van de punten, ook wel iets om naar uit te kijken. Fenomeen Simon Carr, 360 dagen per jaar een amateur en vijf dagen per jaar wereldtop, heeft op basis van die vijf dagen een dik contract gekregen bij Cofidis en uiteraard heeft hij sinds hij voor de ploeg rijdt nog niets laten zien. Zelfs die vijf magische dagen zijn Vasseur niet gegund, of ze moeten nu ineens in de Vuelta gaan komen. Daar lijkt het niet op, recent was hij in de Ain heel stabiel rond de 60e plek aan het rijden, maar het zou ook wel typisch Simon Carr zijn om ineens een solo van 100 kilometer uit de benen te schudden en met minuten voorsprong een rit te winnen. Realistischer is het echter dat hij ergens een OTL noteert, het contract is binnen en sindsdien heeft Carr er schijt aan. Dit zag niemand aankomen, natuurlijk. Jesus Herrada heeft tot nu toe drie ritten gewonnen in de Vuelta, op basis van dit jaar komt er geen vierde rit bij. Zoals bijna iedereen bij Cofidis is Herrada bezig aan een heel slecht jaar, al was zijn jaar 2024 ook al niet best. Toen reed hij ook een anonieme Vuelta, waarin hij een paar keer in de aanval ging zonder succes om roemloos 85e te worden in het klassement. Een herhaling zit er dik in. Dan moeten ze bij Cofidis nog eerder rekenen op Ollie Knight, die uit het niets een rit won in de Ronde van Wallonië. Ik heb nog steeds geen idee wie Knight is, ik weet dat hij vooral veel DNF's noteert, maar in de Ronde van Wallonië was hij ineens verrassend sterk, vooral in de sprintjes heuvelop. Mads Pedersen heeft er een concurrent bij! Paul Ourselin is ondertussen alweer bijna 10 jaar prof en nog steeds weet niemand waarom. Op basis van niets ligt hij ook nog twee jaar langer vast bij Cofidis, oh, was ik maar een Franse renner.
Ik heb gewaarschuwd voor een hoop matigheid en reken maar dat het geen overdrijving is. We komen uit bij Intermarche-Wanty en daar is Louis Meintjes nog maar eens de kopman. Werd 18e in de Giro, 18e in de Dauphine en die 18e plaats in de Vuelta kun je ook al met potlood noteren. We weten wie er drie weken in het laatste wiel gaat hangen, dat is dan wel weer rustgevend. Als het om de sprints gaat is de altijd teleurstellende Arne Marit de kopman, als alles meezit kan hij best wel een keer de top 10 halen. Verder kijk ik bij deze ploeg alleen uit naar het debuut van Huub Artz. HUUB is een heerlijk rennertje, altijd strijdvaardig. Dat hij maar vaak in de aanval mag gaan, en dat het dan een keer mee mag zitten. Heel Intermarche rijdt rond als een natte krant, Huub is een van de weinige positieve uitzonderingen. Kamiel Bonneu is dan weer geen positieve uitzondering, die hebben ze gehaald als klimmer en hij noteert tot nu toe alleen maar DNF, DNF, DNF en DNF. Dries De Pooter is een doorsnee hardrijder, de begrenzing is nog niet echt van zijn fatbike af. Simone Petilli is een Italiaanse klimmer van de vijfde rang, hij mag vooral altijd meedoen omdat hij goed in de groep ligt. Dion Smith zal meedoen om Marit te helpen tijdens de sprints, en wellicht zelf een keer naar een verre ereplaats te sprinten. Luca Van Boven is dan weer een debutant die dit jaar een paar keer heeft laten zien dat hij over enige snelheid beschikt, maar dat hij verder toch nog wat tekort komt om echt mee te doen op dit niveau. Dramatische ploeg, het spijt me zeer. Wat een rommel. Je kunt anno 2025 echt niet meer komen aanzetten met Meintjes en Marit, Alditroep. HUUB moet de meubelen redden.
Naast Alditroep heb je ook Picnicrommel, Team Picnic-PostNL komt aanzetten met een partij narigheid om helemaal akelig van te worden. Patrick Eddy is bepaald geen Eddy Merckx, kunnen we rustig stellen. Wie is Patrick Eddy? Niemand die het weet, en over drie weken zullen we niet veel wijzer zijn. Chris Hamilton ging volgens Spekenbrink ooit een grote ronde winnen, maar dat zal in 2025 wederom niet gebeuren. Bjorn Koerdt beschikt waarschijnlijk over een indrukwekkend arsenaal aan woordgrappen, het zullen er meer zijn dan zijn resultaten. Al is hij relatief gezien nog een van de betere renners van deze ploeg, maar het is alsnog niet veel. Gijs Leemreize plast nog steeds in bed en voor Guillermo Martinez komt deze Vuelta veel te vroeg. Een leuke klimmer hoor, maar dit soort koersen kan hij beter pas volgend jaar of het jaar erna rijden. Rittenkaper Roosen leeft ook nog, je zou bijna vergeten dat hij ooit best goed was. Je mist Visma, he? Timo mag de sprint gaan aantrekken voor Casper van Uden, een van de weinige pure sprinters aan het vertrek. Van Uden won verrassend een sprint in de Vuelta, daarna heeft hij besloten om er de rest van het seizoen met de pet naar te gooien. Niks meer van vernomen, een wederopstanding in deze Vuelta zou me verbazen. Alhoewel, gezien de concurrentie kom je hier al snel bovendrijven natuurlijk. Wie weet wint ie uit het niets weer ineens een rit, dat zou ook wel weer typisch zijn. Kevin Vermaerke is dan weer de vervanger van Max Poole, ik heb nog niet vaak meegemaakt dat er in de laatste dagen voor de koers zoveel renners worden vervangen. Poole had dan weer Pfeiffer, een geldige reden om de Vuelta over te slaan. Poole was de pure klimmer van de ploeg geweest, hij wordt vervangen door iemand die meer op zijn plaats is in de heuvels. Vermaerke reed recent vrij sterk in de Arctic Race of Norway, verder valt zijn ontwikkeling een beetje tegen. Gelukkig gaat hij na dit jaar naar UAE, vanaf 2026 zal hij dus massaal koersen gaan winnen. In de Vuelta van 2026 schrijf ik hem op voor een ritzege, in de Vuelta van 2025, ja, niet.
De ploeg van Lotto is dan weer net zo slecht als het shirt lelijk is. Lars Craps is, nouja, crap. Liam Slock, dat scheelt geen slok op een borrel. Jonas Gregaard loopt dan weer de polonaise als hij bij de eerste 100 weet te eindigen. Jasper De Buyst was ooit een goede lead-out, maar die tijden zijn voorbij. Wel een mooi duo vol vergane glorie met Elia Viviani. De teksten zijn Viviani zijn vrij grappig, hij geeft aan dat hij alles zet op de eerste rit. Als Italiaan wil hij heel graag winnen in Italië. Hij had het alleen maar over die eerste rit, de rest van de Vuelta boeide hem helemaal niet. Leuk en aardig, maar als je ziet hoe anoniem hij was in Polen en hoe hij moest afhaken in de ADAC Cyclassics lijkt het me toch uitgesloten dat hij ineens komt bovendrijven in Novara. Kun je nog honderd keer uit Italië komen, met zulke slechte benen ga je niet ineens Pedersen en Philipsen kloppen. Dan heb ik zelfs nog meer vertrouwen in Livyns, die vorig jaar al de Vuelta reed en toen een keer 7e wist te worden in een sprint. Ging daarna ook nog een paar keer in de aanval, meer mag je van hem ook niet verwachten. Maar goh, Viviani. Het onthaal tijdens de ploegenpresentatie zal het hoogtepunt zijn van zijn Vuelta. Eduardo Sepulveda is ook van de partij, omdat je toch aan acht renners moet komen. Lotto had net zo goed niet mee kunnen doen, dan hadden we kunnen genieten van de fenomenen van Kern Pharma.
Een ploeg die vorig jaar wegens het rouleersysteem ontbrak maar er nu wel weer bij is luistert tegenwoordig naar de naam Burgos-Burpellet-BH. Maar wij noemen de ploeg nog steeds gewoon Burgos, dat Burpellet klinkt voor geen meter. Bij de ploeg ontbreekt helaas KUDUS, ik ben daar nog steeds heel teleurgesteld over. Na zijn zware blessure in het begin van het jaar viel dat helaas te verwachten, maar hij keerde sneller dan verwacht terug in koers en dus was het een mogelijkheid geweest om hem mee te nemen. Dat had gekund in plaats van Sinuhe Fernandez, de Asturische klimmer die is vernoemd naar het boek Sinuhe de Egyptenaar. Dat is een leuk feitje, meteen ook het enige leuke feitje. Hij is wel een klimmer, maar eigenlijk ook weer niet. Komt uit de opleiding van Kern Pharma en daar hebben ze hem niet voor niets laten lopen. Ze hadden KUDUS ook mee kunnen nemen in plaats van Daniel Cavia, een sprinter van de zesde rang. Al blijft het natuurlijk zo dat er hier überhaupt weinig sprinters zijn en dus maakt zelfs Nano Cavia kans om hoge ogen te gooien in de sprints. Dit zijn de twee opmerkelijkste namen in de ploeg van Burgos, de rest van de ploeg bestaat uit de namen die je zo'n beetje kon verwachten. Het is wel een probleem voor de ploeg dat Jose Manuel Diaz ontbreekt, de klimmer brak in de Ronde van Burgos z'n sleutelbeen en zodoende ontbreekt de beoogde kopman. Gelukkig kunnen ze altijd nog rekenen op het andere Uruguayaanse fenomeen, Eric Fagundez. Twee goede Uruguayanen in de Vuelta, toch ook een unicum. Al blinkt Fagundez doorgaans vooral uit in koersen van een wat minder kaliber, maar toch. Op z'n dag een goede klimmer, en niet traag ook nog eens. Een andere interessante renner is de Guatemalteek Sergio Chumil, er doet godbetert een renner uit Guatemala mee aan de Vuelta. Begin dit jaar wist hij een rit te winnen in O Gran Camiño in Galicië, hij versloeg tijdens een bergrit Derek Gee en dat is toch best een mooi resultaat. Sindsdien liet hij nog een paar keer zijn klimmersbenen zien, al viel hij in de Ronde van Burgos dan weer tegen. Een goed klassement gaan Chumil en Fagundez niet rijden, maar ze kunnen als alles meezit wellicht een keer iets moois laten zien in een vlucht. Een van de grootste aanstormende talenten van de ploeg is dan weer Hugo De la Calle. Hugo van de Weg, iemand met een wonderbaarlijke ontwikkeling dit jaar. Iemand met een bepaalde reputatie ook, in het Spaanse circuit zijn er wel wat geruchtjes te vinden. Maakt niet uit, De la Calle is voorlopig een goede klimmer die ook in heuvelachtige koersen goed voor de dag weet te komen. Hij is wellicht wat te jongen om al te pieken in de Vuelta, maar je kunt ook niet uitsluiten dat hij de Castrillo van deze editie wordt. Iemand anders om op te bouwen is Mario Aparicio, een renner die de afgelopen jaren zo nu en dan opviel door soms wonderlijke dagen te hebben. Dit jaar valt hij eerder op door zijn regelmaat, in haast iedere koers eindigt hij tussen de mensen. Als renner van een ProTeam 29e weten te worden in Catalonië is sterk, dat hij recent 12e werd in Burgos is helemaal goed. Wellicht wordt hij degene die voor het klassement moet gaan bij Burgos, lijkt de meest stabiele renner van het stel. Wel grappig dat hij nu zo stabiel is, de jaren hiervoor was hij soms een wereldklimmer om dan weer een paar maanden uit beeld te verdwijnen. Leuk: Carlos Garcia Pierna doet mee. De oudere broer van Raul. De broers mogen samen de Vuelta rijden, schattig. Carlos was altijd heel matig, maar de laatste tijd begint hij zowaar een fatsoenlijke renner te worden. Nog steeds minder dan zijn broer, maar hij is inmiddels wel profwaardig en dat was een aantal jaar niet zo. Jose Luis Faura maakt de ploeg rond, een Murciaan die ooit nog voor de amateurploeg van Valverde heeft gereden. Pas redelijk kort een wielrenner, hij is zich dit jaar aan het ontplooien als een soort van klimmer. Zijn eerste jaar als prof pas, tot vorig jaar reed hij nog tussen de amateurs. Maakt een mooie ontwikkeling door, al is hij voor deze Vuelta nog wat groen. Maarja, bij een ploeg als Burgos is de spoeling vrij dun, zeker als dan een Diaz ook nog geblesseerd uitvalt. Daarom had KUDUS er dus bij moeten zijn, dit onervaren zooitje had zijn ervaring goed kunnen gebruiken. Al is de opdracht duidelijk: zoveel mogelijk in de aanval gaan en hopelijk een keer raak schieten. Zal moeilijk worden, maar met een Fagundez, een Chumil en ook een Aparicio moet je toch de koers kunnen kleuren.
Over de laatste ploeg heb ik alleen maar dit te zeggen: Free Palestine.
Alle ploegen gehad, houden we alleen nog de voorspelling over. Daar kunnen we heel kort over zijn, dit wordt natuurlijk een massasprint. De eerste rode trui gaat naar een sprinter, matig.
1. Philipsen. In Novara wint altijd een Belg, dat is de voornaamste reden om Philipsen te noemen. Kleine steekproef, maar toch. Het zou wel mooi zijn voor hem, al zal niet iedereen het hem gunnen.
2. Pedersen. In principe de topfavoriet, maarja, geen Belg. En het is een volledig vlakke sprint, dat ligt hem dan toch minder goed dan de sprints die in de dagen hierna gaan komen.
3. Van Uden. Het is wel bizar wat voor een gekke namen je al moet gaan noemen na Philipsen en Pedersen. Oké, op papier is Van Uden een goede sprinter, maar sinds zijn ritwinst in de Giro heeft hij helemaal niets meer laten zien. Het zou een totale verrassing zijn als hij hier ineens hoog eindigt, maar dat kunnen we van haast iedere rappe man aanwezig zeggen.
4. Viviani. Op basis van zijn vorm kan dit niet, maar het thuispubliek zal hem het zetje in de rug geven om vierde te kunnen worden. Motivatie doet een hoop met een mens, zelfs met iemand die in gedachten al met pensioen is. Dit is waarschijnlijk een van zijn laatste kunstjes op de fiets.
5. Aular. Ja, hier gaan we het mee doen. Wat een sprintersveld, en dat in een Vuelta met redelijk veel sprinterskansen ook nog eens. Je kunt merken dat de ploegen het parcours niet eens bekijken. Ook wel een beetje het lot van de Vuelta, zij maken het parcours altijd pas in het nieuwe jaar bekend, terwijl de ploegen hun programma's in december vaak al in elkaar draaien. En daarna is er blijkbaar weinig flexibiliteit om de programma's nog aan te passen. Een paar mindere goden laten hier echt een kans op een ritzege in een grote ronde liggen.
Door naar Arkea-B&B Hotels, in wat mogelijk hun laatste ronde is. Cristian Rodriguez lijkt me daar de kopman, hij moet met zijn klimmersbenen toch wel 16e kunnen worden in het algemeen klassement. Hij werd 20e in de Tour, een paar plekken hoger in de Vuelta is perfect mogelijk. Voormalig dikzak Raul Garcia Pierna werd dan weer 26e in de Tour, toch geestig om hem met zijn nog steeds vrij logge lijf omhoog te zien buffelen. Doet wat denken aan oude tijden, zeg maar. Ik hoop dat hij nu vooral lekker vaak in de aanval gaat, ik mag hem graag zien rijden. Jenthe Biermans is de sprinter van dienst, al is hij natuurlijk geen pure sprinter. Heeft liever wat lastiger terrein, maar dat vinden we deze Vuelta wel. Rit drie en vier zijn wel mooie ritten voor hem. Victor Guernalec is de broer van Thibault Guernalec, als je de kwaliteiten van beide broers samenvoegt heb je nog steeds geen fatsoenlijke renner. Nouja, oké, Victor heeft dit jaar zo nu en dan een paar redelijk goede dingen laten zien, maar in zo'n Vuelta gaat dat niets worden. Pelotonvulling, net als Leandre Lozouet. Eerste en enige keer dat je die naam hoort. Louis Rouland is dan wel weer een leuk talent, redelijk op dreef de laatste tijd ook. Sterk in de Ain, al zit er uiteraard nog een verschil tussen de Ain en de Vuelta. Wellicht dat hij een keer een eind kan komen vanuit een vlucht. Alessandro Verre komt dan weer minder ver, al werd hij in de Giro in die rit waar kampioenenmaker Wout Simon Yates aan het roze hielp wel tweede achter Harper. Meteen zijn enige fatsoenlijke resultaat van het hele jaar, dat zal wel zo blijven. Het meest opvallende resultaat van Pierre Thierry was dan weer dat hij in de Ronde van Polen uit koers werd gesmeten. In de Vuelta zal de jury hem niet hoeven te diskwalificeren, na een paar dagen zal hij roepend om zijn moeder uit zichzelf de koers verlaten. Vooral veel pelotonvulling bij Arkea, we gaan die ploeg niet echt missen mochten ze daadwerkelijk verdwijnen.
Over pelotonvulling gesproken: eigenlijk alle ploegen die nu nog volgen. Zes ploegen te gaan, zes ploegen vol minder dan middelmaat. Te beginnen met Cofidis, waar Emu Buchmann de kar mag trekken. Mooi 30e in de Tour, tel uit je winst. Nutteloze renner, de enige renner in het peloton met nog minder uitstraling dan Vingegaard. Sergio Samitier is dan weer een fenomeen, gewoon een driejarig contract in de wacht gesleept bij Cofidis, in het kielzog van Aranburu. Een meesterzet van Acquadro, Vasseur kreeg alleen de handtekening van Aranburu als Samitier mee mocht komen. Aranburu gaat bij een degradatie van Cofidis vertrekken, daarna zitten ze wel nog twee jaar vast aan Samitier, haha. Een jongen die heel stabiel in haast iedere koers rond de 50e plek weet te eindigen, heb je lekker veel aan. Met Stanislaw Aniolkowski en Bryan Coquard heeft Cofidis een snel duo meegenomen waar ze wel wat aan gaan hebben. Op basis van recente resultaten zou ik overigens eerder Aniolkowski dan Coquard laten sprinten, maar op basis van reputatie zullen ze wel voor Coquard gaan. Of we gaan heerlijk duosprinten in het kader van de punten, ook wel iets om naar uit te kijken. Fenomeen Simon Carr, 360 dagen per jaar een amateur en vijf dagen per jaar wereldtop, heeft op basis van die vijf dagen een dik contract gekregen bij Cofidis en uiteraard heeft hij sinds hij voor de ploeg rijdt nog niets laten zien. Zelfs die vijf magische dagen zijn Vasseur niet gegund, of ze moeten nu ineens in de Vuelta gaan komen. Daar lijkt het niet op, recent was hij in de Ain heel stabiel rond de 60e plek aan het rijden, maar het zou ook wel typisch Simon Carr zijn om ineens een solo van 100 kilometer uit de benen te schudden en met minuten voorsprong een rit te winnen. Realistischer is het echter dat hij ergens een OTL noteert, het contract is binnen en sindsdien heeft Carr er schijt aan. Dit zag niemand aankomen, natuurlijk. Jesus Herrada heeft tot nu toe drie ritten gewonnen in de Vuelta, op basis van dit jaar komt er geen vierde rit bij. Zoals bijna iedereen bij Cofidis is Herrada bezig aan een heel slecht jaar, al was zijn jaar 2024 ook al niet best. Toen reed hij ook een anonieme Vuelta, waarin hij een paar keer in de aanval ging zonder succes om roemloos 85e te worden in het klassement. Een herhaling zit er dik in. Dan moeten ze bij Cofidis nog eerder rekenen op Ollie Knight, die uit het niets een rit won in de Ronde van Wallonië. Ik heb nog steeds geen idee wie Knight is, ik weet dat hij vooral veel DNF's noteert, maar in de Ronde van Wallonië was hij ineens verrassend sterk, vooral in de sprintjes heuvelop. Mads Pedersen heeft er een concurrent bij! Paul Ourselin is ondertussen alweer bijna 10 jaar prof en nog steeds weet niemand waarom. Op basis van niets ligt hij ook nog twee jaar langer vast bij Cofidis, oh, was ik maar een Franse renner.
Ik heb gewaarschuwd voor een hoop matigheid en reken maar dat het geen overdrijving is. We komen uit bij Intermarche-Wanty en daar is Louis Meintjes nog maar eens de kopman. Werd 18e in de Giro, 18e in de Dauphine en die 18e plaats in de Vuelta kun je ook al met potlood noteren. We weten wie er drie weken in het laatste wiel gaat hangen, dat is dan wel weer rustgevend. Als het om de sprints gaat is de altijd teleurstellende Arne Marit de kopman, als alles meezit kan hij best wel een keer de top 10 halen. Verder kijk ik bij deze ploeg alleen uit naar het debuut van Huub Artz. HUUB is een heerlijk rennertje, altijd strijdvaardig. Dat hij maar vaak in de aanval mag gaan, en dat het dan een keer mee mag zitten. Heel Intermarche rijdt rond als een natte krant, Huub is een van de weinige positieve uitzonderingen. Kamiel Bonneu is dan weer geen positieve uitzondering, die hebben ze gehaald als klimmer en hij noteert tot nu toe alleen maar DNF, DNF, DNF en DNF. Dries De Pooter is een doorsnee hardrijder, de begrenzing is nog niet echt van zijn fatbike af. Simone Petilli is een Italiaanse klimmer van de vijfde rang, hij mag vooral altijd meedoen omdat hij goed in de groep ligt. Dion Smith zal meedoen om Marit te helpen tijdens de sprints, en wellicht zelf een keer naar een verre ereplaats te sprinten. Luca Van Boven is dan weer een debutant die dit jaar een paar keer heeft laten zien dat hij over enige snelheid beschikt, maar dat hij verder toch nog wat tekort komt om echt mee te doen op dit niveau. Dramatische ploeg, het spijt me zeer. Wat een rommel. Je kunt anno 2025 echt niet meer komen aanzetten met Meintjes en Marit, Alditroep. HUUB moet de meubelen redden.
Naast Alditroep heb je ook Picnicrommel, Team Picnic-PostNL komt aanzetten met een partij narigheid om helemaal akelig van te worden. Patrick Eddy is bepaald geen Eddy Merckx, kunnen we rustig stellen. Wie is Patrick Eddy? Niemand die het weet, en over drie weken zullen we niet veel wijzer zijn. Chris Hamilton ging volgens Spekenbrink ooit een grote ronde winnen, maar dat zal in 2025 wederom niet gebeuren. Bjorn Koerdt beschikt waarschijnlijk over een indrukwekkend arsenaal aan woordgrappen, het zullen er meer zijn dan zijn resultaten. Al is hij relatief gezien nog een van de betere renners van deze ploeg, maar het is alsnog niet veel. Gijs Leemreize plast nog steeds in bed en voor Guillermo Martinez komt deze Vuelta veel te vroeg. Een leuke klimmer hoor, maar dit soort koersen kan hij beter pas volgend jaar of het jaar erna rijden. Rittenkaper Roosen leeft ook nog, je zou bijna vergeten dat hij ooit best goed was. Je mist Visma, he? Timo mag de sprint gaan aantrekken voor Casper van Uden, een van de weinige pure sprinters aan het vertrek. Van Uden won verrassend een sprint in de Vuelta, daarna heeft hij besloten om er de rest van het seizoen met de pet naar te gooien. Niks meer van vernomen, een wederopstanding in deze Vuelta zou me verbazen. Alhoewel, gezien de concurrentie kom je hier al snel bovendrijven natuurlijk. Wie weet wint ie uit het niets weer ineens een rit, dat zou ook wel weer typisch zijn. Kevin Vermaerke is dan weer de vervanger van Max Poole, ik heb nog niet vaak meegemaakt dat er in de laatste dagen voor de koers zoveel renners worden vervangen. Poole had dan weer Pfeiffer, een geldige reden om de Vuelta over te slaan. Poole was de pure klimmer van de ploeg geweest, hij wordt vervangen door iemand die meer op zijn plaats is in de heuvels. Vermaerke reed recent vrij sterk in de Arctic Race of Norway, verder valt zijn ontwikkeling een beetje tegen. Gelukkig gaat hij na dit jaar naar UAE, vanaf 2026 zal hij dus massaal koersen gaan winnen. In de Vuelta van 2026 schrijf ik hem op voor een ritzege, in de Vuelta van 2025, ja, niet.
De ploeg van Lotto is dan weer net zo slecht als het shirt lelijk is. Lars Craps is, nouja, crap. Liam Slock, dat scheelt geen slok op een borrel. Jonas Gregaard loopt dan weer de polonaise als hij bij de eerste 100 weet te eindigen. Jasper De Buyst was ooit een goede lead-out, maar die tijden zijn voorbij. Wel een mooi duo vol vergane glorie met Elia Viviani. De teksten zijn Viviani zijn vrij grappig, hij geeft aan dat hij alles zet op de eerste rit. Als Italiaan wil hij heel graag winnen in Italië. Hij had het alleen maar over die eerste rit, de rest van de Vuelta boeide hem helemaal niet. Leuk en aardig, maar als je ziet hoe anoniem hij was in Polen en hoe hij moest afhaken in de ADAC Cyclassics lijkt het me toch uitgesloten dat hij ineens komt bovendrijven in Novara. Kun je nog honderd keer uit Italië komen, met zulke slechte benen ga je niet ineens Pedersen en Philipsen kloppen. Dan heb ik zelfs nog meer vertrouwen in Livyns, die vorig jaar al de Vuelta reed en toen een keer 7e wist te worden in een sprint. Ging daarna ook nog een paar keer in de aanval, meer mag je van hem ook niet verwachten. Maar goh, Viviani. Het onthaal tijdens de ploegenpresentatie zal het hoogtepunt zijn van zijn Vuelta. Eduardo Sepulveda is ook van de partij, omdat je toch aan acht renners moet komen. Lotto had net zo goed niet mee kunnen doen, dan hadden we kunnen genieten van de fenomenen van Kern Pharma.
Een ploeg die vorig jaar wegens het rouleersysteem ontbrak maar er nu wel weer bij is luistert tegenwoordig naar de naam Burgos-Burpellet-BH. Maar wij noemen de ploeg nog steeds gewoon Burgos, dat Burpellet klinkt voor geen meter. Bij de ploeg ontbreekt helaas KUDUS, ik ben daar nog steeds heel teleurgesteld over. Na zijn zware blessure in het begin van het jaar viel dat helaas te verwachten, maar hij keerde sneller dan verwacht terug in koers en dus was het een mogelijkheid geweest om hem mee te nemen. Dat had gekund in plaats van Sinuhe Fernandez, de Asturische klimmer die is vernoemd naar het boek Sinuhe de Egyptenaar. Dat is een leuk feitje, meteen ook het enige leuke feitje. Hij is wel een klimmer, maar eigenlijk ook weer niet. Komt uit de opleiding van Kern Pharma en daar hebben ze hem niet voor niets laten lopen. Ze hadden KUDUS ook mee kunnen nemen in plaats van Daniel Cavia, een sprinter van de zesde rang. Al blijft het natuurlijk zo dat er hier überhaupt weinig sprinters zijn en dus maakt zelfs Nano Cavia kans om hoge ogen te gooien in de sprints. Dit zijn de twee opmerkelijkste namen in de ploeg van Burgos, de rest van de ploeg bestaat uit de namen die je zo'n beetje kon verwachten. Het is wel een probleem voor de ploeg dat Jose Manuel Diaz ontbreekt, de klimmer brak in de Ronde van Burgos z'n sleutelbeen en zodoende ontbreekt de beoogde kopman. Gelukkig kunnen ze altijd nog rekenen op het andere Uruguayaanse fenomeen, Eric Fagundez. Twee goede Uruguayanen in de Vuelta, toch ook een unicum. Al blinkt Fagundez doorgaans vooral uit in koersen van een wat minder kaliber, maar toch. Op z'n dag een goede klimmer, en niet traag ook nog eens. Een andere interessante renner is de Guatemalteek Sergio Chumil, er doet godbetert een renner uit Guatemala mee aan de Vuelta. Begin dit jaar wist hij een rit te winnen in O Gran Camiño in Galicië, hij versloeg tijdens een bergrit Derek Gee en dat is toch best een mooi resultaat. Sindsdien liet hij nog een paar keer zijn klimmersbenen zien, al viel hij in de Ronde van Burgos dan weer tegen. Een goed klassement gaan Chumil en Fagundez niet rijden, maar ze kunnen als alles meezit wellicht een keer iets moois laten zien in een vlucht. Een van de grootste aanstormende talenten van de ploeg is dan weer Hugo De la Calle. Hugo van de Weg, iemand met een wonderbaarlijke ontwikkeling dit jaar. Iemand met een bepaalde reputatie ook, in het Spaanse circuit zijn er wel wat geruchtjes te vinden. Maakt niet uit, De la Calle is voorlopig een goede klimmer die ook in heuvelachtige koersen goed voor de dag weet te komen. Hij is wellicht wat te jongen om al te pieken in de Vuelta, maar je kunt ook niet uitsluiten dat hij de Castrillo van deze editie wordt. Iemand anders om op te bouwen is Mario Aparicio, een renner die de afgelopen jaren zo nu en dan opviel door soms wonderlijke dagen te hebben. Dit jaar valt hij eerder op door zijn regelmaat, in haast iedere koers eindigt hij tussen de mensen. Als renner van een ProTeam 29e weten te worden in Catalonië is sterk, dat hij recent 12e werd in Burgos is helemaal goed. Wellicht wordt hij degene die voor het klassement moet gaan bij Burgos, lijkt de meest stabiele renner van het stel. Wel grappig dat hij nu zo stabiel is, de jaren hiervoor was hij soms een wereldklimmer om dan weer een paar maanden uit beeld te verdwijnen. Leuk: Carlos Garcia Pierna doet mee. De oudere broer van Raul. De broers mogen samen de Vuelta rijden, schattig. Carlos was altijd heel matig, maar de laatste tijd begint hij zowaar een fatsoenlijke renner te worden. Nog steeds minder dan zijn broer, maar hij is inmiddels wel profwaardig en dat was een aantal jaar niet zo. Jose Luis Faura maakt de ploeg rond, een Murciaan die ooit nog voor de amateurploeg van Valverde heeft gereden. Pas redelijk kort een wielrenner, hij is zich dit jaar aan het ontplooien als een soort van klimmer. Zijn eerste jaar als prof pas, tot vorig jaar reed hij nog tussen de amateurs. Maakt een mooie ontwikkeling door, al is hij voor deze Vuelta nog wat groen. Maarja, bij een ploeg als Burgos is de spoeling vrij dun, zeker als dan een Diaz ook nog geblesseerd uitvalt. Daarom had KUDUS er dus bij moeten zijn, dit onervaren zooitje had zijn ervaring goed kunnen gebruiken. Al is de opdracht duidelijk: zoveel mogelijk in de aanval gaan en hopelijk een keer raak schieten. Zal moeilijk worden, maar met een Fagundez, een Chumil en ook een Aparicio moet je toch de koers kunnen kleuren.
Over de laatste ploeg heb ik alleen maar dit te zeggen: Free Palestine.
Alle ploegen gehad, houden we alleen nog de voorspelling over. Daar kunnen we heel kort over zijn, dit wordt natuurlijk een massasprint. De eerste rode trui gaat naar een sprinter, matig.
1. Philipsen. In Novara wint altijd een Belg, dat is de voornaamste reden om Philipsen te noemen. Kleine steekproef, maar toch. Het zou wel mooi zijn voor hem, al zal niet iedereen het hem gunnen.
2. Pedersen. In principe de topfavoriet, maarja, geen Belg. En het is een volledig vlakke sprint, dat ligt hem dan toch minder goed dan de sprints die in de dagen hierna gaan komen.
3. Van Uden. Het is wel bizar wat voor een gekke namen je al moet gaan noemen na Philipsen en Pedersen. Oké, op papier is Van Uden een goede sprinter, maar sinds zijn ritwinst in de Giro heeft hij helemaal niets meer laten zien. Het zou een totale verrassing zijn als hij hier ineens hoog eindigt, maar dat kunnen we van haast iedere rappe man aanwezig zeggen.
4. Viviani. Op basis van zijn vorm kan dit niet, maar het thuispubliek zal hem het zetje in de rug geven om vierde te kunnen worden. Motivatie doet een hoop met een mens, zelfs met iemand die in gedachten al met pensioen is. Dit is waarschijnlijk een van zijn laatste kunstjes op de fiets.
5. Aular. Ja, hier gaan we het mee doen. Wat een sprintersveld, en dat in een Vuelta met redelijk veel sprinterskansen ook nog eens. Je kunt merken dat de ploegen het parcours niet eens bekijken. Ook wel een beetje het lot van de Vuelta, zij maken het parcours altijd pas in het nieuwe jaar bekend, terwijl de ploegen hun programma's in december vaak al in elkaar draaien. En daarna is er blijkbaar weinig flexibiliteit om de programma's nog aan te passen. Een paar mindere goden laten hier echt een kans op een ritzege in een grote ronde liggen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
quote:Op zaterdag 23 augustus 2025 05:13 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:maar in vogelvlucht wil ik het nog wel even met jullie doornemen.
Kan het voortaan niet onder een spoiler?quote:
Een half uur nodig om alles te lezen. Wat een boekwerk.
Pedersen gaat alle vlakke en licht heuvelachtige ritten gewoon winnen.
Anders is mijn pooltje om zeep.
Anders is mijn pooltje om zeep.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
https://sporza.be/nl/2025(...)-door~1755853863137/
Wie zin heeft in een recordaantal bizarre takes kan ook nog de teksten van Renaat lezen.
Wie zin heeft in een recordaantal bizarre takes kan ook nog de teksten van Renaat lezen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Donequote:Op zaterdag 23 augustus 2025 11:58 schreef Pino112 het volgende:
Wij roepen @:baggerbaas @:Chiappucci @:franklop @:knijn1985 @:marsan op om niet te verzaken.
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Ik ben ook weer terug op veler verzoek. Bedankt allemaal voor de ondersteunende berichten via PM en de vragen wanneer ik weer terugkom. 
Ik heb even een kleine pauze ingelast maar ben blij dat ik weer ga deelnemen aan de discussie hier.
Ik zou wel aan de TS willen vragen of hij ChatGPT voortaan kan vragen om de OP iets korter te houden. Je hoeft niet alles zo direct te copy-pasten wat Chat zegt hè, wist je dat? Je kunt hem ook vragen om het bijv. tot een kwart in te korten, dan is het ook lang genoeg.
Verder natuurlijk hopen op een schitterend resultaat voor UAE.
Jammer dat de Grote Man er niet bij is, maar Almeida staat bij mij op nummer 2, dus laten we hopen dat hij Vingegaard verslaat. En hoe zeer jullie hier ook allemaal UAE haten, ik weet dat 90% van jullie ook de keuze voor Almeida zou maken als Vingegaard het alternatief is. Almeida is gewoon een schitterende renner en ik hoop dat hij het in huis heeft om die saaie visfileerder helemaal het apenlazerus te rijden in de bergen, samen met Ayuso, die vermoedelijk wel zijn laatste kunstje voor UAE opvoert.
Ik heb even een kleine pauze ingelast maar ben blij dat ik weer ga deelnemen aan de discussie hier.Ik zou wel aan de TS willen vragen of hij ChatGPT voortaan kan vragen om de OP iets korter te houden. Je hoeft niet alles zo direct te copy-pasten wat Chat zegt hè, wist je dat? Je kunt hem ook vragen om het bijv. tot een kwart in te korten, dan is het ook lang genoeg.
Verder natuurlijk hopen op een schitterend resultaat voor UAE.
Jammer dat de Grote Man er niet bij is, maar Almeida staat bij mij op nummer 2, dus laten we hopen dat hij Vingegaard verslaat. En hoe zeer jullie hier ook allemaal UAE haten, ik weet dat 90% van jullie ook de keuze voor Almeida zou maken als Vingegaard het alternatief is. Almeida is gewoon een schitterende renner en ik hoop dat hij het in huis heeft om die saaie visfileerder helemaal het apenlazerus te rijden in de bergen, samen met Ayuso, die vermoedelijk wel zijn laatste kunstje voor UAE opvoert.
Mja
Leuke act.quote:
Ik ben ook weer terug op veler verzoek. Bedankt allemaal voor de ondersteunende berichten via PM en de vragen wanneer ik weer terugkom.
Ik zou wel aan de TS willen vragen of hij ChatGPT voortaan kan vragen om de OP iets korter te houden. Je hoeft niet alles zo direct te copy-pasten wat Chat zegt hè, wist je dat? Je kunt hem ook vragen om het bijv. tot een kwart in te korten, dan is het ook lang genoeg.
Verder natuurlijk hopen op een schitterend resultaat voor UAE.
Stukje schizofrenie en totale psychose.quote:
Ik ben ook weer terug op veler verzoek. Bedankt allemaal voor de ondersteunende berichten via PM en de vragen wanneer ik weer terugkom.
Ik zou wel aan de TS willen vragen of hij ChatGPT voortaan kan vragen om de OP iets korter te houden. Je hoeft niet alles zo direct te copy-pasten wat Chat zegt hè, wist je dat? Je kunt hem ook vragen om het bijv. tot een kwart in te korten, dan is het ook lang genoeg.
Verder natuurlijk hopen op een schitterend resultaat voor UAE.
Op 
https://www.instagram.com/reel/DNsekeE0Ks2
Vocsnor vlog
[ Bericht 11% gewijzigd door Pino112 op 23-08-2025 14:06:40 ]
Vocsnor vlog
[ Bericht 11% gewijzigd door Pino112 op 23-08-2025 14:06:40 ]
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Weer reclame op de stream, bommen op HBO.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Karsten heeft weer eens geen zin om te werken voor zijn geld.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Dat was weer snel geregeld.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ik wist het. Niet.quote:
Ik zet in op Jan Bouw, Jakob Otruba en Oliver Knight.
Dan gaat Bouwman van Visma naar Jayco om meer eigen kansen te krijgen en dan vindt hij zichzelf terug in de vroege vlucht van een vlakke rit in de Vuelta..
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Een renner verlaat Visma en gaat alleen maar slechter rijden, dat zie je anders nooit.quote:
Dan gaat Bouwman van Visma naar Jayco om meet eigen kansen te krijgen en dan vindt hij zichzelf terug in de vroege vlucht van een vlakke rit in de Vuelta..
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Nico Vino 
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Die werkt liever in de tuin.quote:
Mr. Bigstar Kroon draait weer halve diensten.
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Fijne Amanuel-dag, allen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Omdat ze Israël - Premier Tech heten.quote:
Waarom moet dat ene land steeds genoemd worden, noem de ploeg gewoon lekker Premier Tech.
Leuk! 2 x Giro in een jaar
Weg met de riooljournalistiek. Klik er niet op. Ze vergiftigen de maatschappij.
quote:
Waarom moet dat ene land steeds genoemd worden, noem de ploeg gewoon lekker Premier Tech.
´ Just remember, there's a thin line between being a hero and being a memory´
Zeg het maar, wie pakt de eerste bergtrui
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Pepinoquote:Op zaterdag 23 augustus 2025 14:29 schreef franklop het volgende:
Zeg het maar, wie pakt de eerste bergtrui
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ik ga voor fenomeen De la Calle.quote:
Zeg het maar, wie pakt de eerste bergtrui
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Je klinkt anders wel als een typische jood. Die durven de naam van God ook niet te noemen. Wat een woordfetisjisme weer zeg. Dit is sport, heeft niks met politiek te maken gelukkigquote:
Waarom moet dat ene land steeds genoemd worden, noem de ploeg gewoon lekker Premier Tech.
Jammer genoeg begrijpen sommige mensen dat niet en moet er overal weer een Palestijnse vlag bij worden gehaald.
Mja
Sport is nooit helemaal los van politiek. Vaak wordt het juist gebruikt voor sportwashing om politieke kwesties te verdoezelen.quote:
[..]
Je klinkt anders wel als een typische jood. Die durven de naam van God ook niet te noemen. Wat een woordfetisjisme weer zeg. Dit is sport, heeft niks met politiek te maken gelukkig
Groot fan van User Wotte
|
|
