Bezoek jij nog wel eens het graf/denk jij terug aan overleden mensen?

Natuurlijk denk ik nog wel eens aan mensen die zijn overleden, maar herdenken of graven bezoeken doe ik niet. Geen behoefte aan.

Ik ga bijna elke week naar de urn van mijn broer, staat in een urnennis op een begraafplaats.

Bezoek aan een rustplaats, nooit gedaan.

Denk aan mensen die er niet meer zijn, soms.

Geen idee overigens wie waar begraven ligt. Misschien zijn de meesten in een urn gezet of met de wind mee.

Het leven gaat voor mij te snel om bezig te zijn met overledenen. Voor ik het weet lig ik ernaast.

Naast mijn opa en oma gelukkig nog nirt meegemaakt dat er een dierbare is overleden. Wel in december een van mn favoriete cliënten waar ik zeker wekelijks kwam. Heb het hele proces van diagnose tot overlijden meegemaakt. Was een hele leuke bijzondere vent en aan hem denk ik regelmatig nog terug. 'Missen' is een groot woord maar vind het jammer dat ik er niet meer wekelijks ben.

Binnen de familie zijn alleen mijn grootouders overleden, het graf nog wel een keer bezocht toen ik toevallig in de buurt was, maar daarna nooit meer. Het ligt ook op een uur rijden en zal, denk ik, binnenkort al wel geruimd worden.

Als ik een wat sterkere band had en ze dichterbij woonden dan was ik er misschien wel vaker langsgegaan. Maar, aan de andere kant, mijn schoonfamilie hoor ik vaak vertellen over hun overleden (groot)ouders maar die bezoeken de graven ook niet tot nauwelijks.

Regelmatig. Geen vaste tijden, maar als ik de behoefte heb dan bezoek ik het graf van mijn ouders.

Ja, twee keer per jaar op de sterfdag en verjaardag van mijn moeder ga ik met mijn vader en mijn zus naar de plek waar de as is uitgestrooid in een natuurgebied.
Na 10 jaar doen we het nog steeds. Daarna gaan we altijd lunchen. Tis wel een stuk minder emotioneel geworden

Zeker. Eén a twee keer per week bezoek ik het graf van m'n ouders en zorg dat het er netjes blijft met de nodige planten en bloemen en andere spulletjes die bij hen passen. Dan vertel ik wat ik allemaal heb beleefd, zeg dat ik van ze hou en dat ik snel weer langskom. In de hoop dat ze het kunnen horen.

Een graf bezoeken doe ik niet. Ik vind daar niks.
Wat daar ligt, is een lege jas.
Wat echt belangrijk is, draag ik altijd bij me.
O.a. herinneringen die soms boven komen drijven.

Terugdenken sowieso.
Ruim dertig jaar geleden overleed de vader van mijn toenmalige vriend. Had ik een fijne band mee, was een ontzettend lieve man. En op een ochtend was hij zomaar overleden, hartstilstand. Ik denk nog regelmatig aan hem, inmiddels met minder verdriet maar aan de fijne herinneringen.

Mijn eigen vader overleed afgelopen januari. Dat is dus nog wel erg vers. Mijn broer en zus wilden de as verdeeld hebben zodat we alle drie een beetje hebben. Ik vond dat prima. Ik heb hier nu dus in de boekenkast een kleine urn staan met een theelichtje erin. Regelmatig steek ik een theelichtje aan. Soms vertel ik ook wat tegen hem. Het is echt gek om iemand zo close te missen en die persoon echt nooit meer te zien of te spreken.

Zeven jaar geleden overleed een vriendin en over haar praat ik nog regelmatig met andere vriendinnen.

Terugdenken wel. Begraafplaatsen? Nee. Daarom mag men mij ook wel gewoon cremeren. Ik vind dat allemaal aardig symbolisch of zo. Daar heb ik wat minder mee. Cultuur vind ik mooi, maar herdenken doe ik 'op mijn manier' .

Niet echt, maar ik heb ook niet echt iemand die overleden is van dichtbij. Vind begraafplaatsen altijd prachtig, maar kom er dus amper.

quote:

Op woensdag 13 augustus 2025 14:50 schreef Discombobulate het volgende:
Niet echt, maar ik heb ook niet echt iemand die overleden is van dichtbij. Vind begraafplaatsen altijd prachtig, maar kom er dus amper.

Ik kom juist regelmatig op begraafplaatsen, maar dan alleen omdat ze zo mooi zijn en er zo'n serene sfeer hangt en niet voor een specifiek graf.

quote:

Op woensdag 13 augustus 2025 15:23 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Ik kom juist regelmatig op begraafplaatsen, maar dan alleen omdat ze zo mooi zijn en er zo'n serene sfeer hangt en niet voor een specifiek graf.

Ja dat snap ik wel. Ik ben één keer 's nachts wezen kijken vroeger met een vriend na een feestje, omdat we daar toevallig toch langs moesten. Ook beetje eng, want ja begraafplaatsen en horrorverhalen. Was wel echt mooi zoiets.

Nee, klink misschien gek, maar eigenlijk heb ik maar weinig familie/bekenden die zijn overleden, en die gene die het zijn was vooral ex familie.

Ik voel me niet comfortabel op een begraafplaats door alle zielen die ronddolen omdat hun graven zijn geraid

Als ik naar mijn ouderlijk huis rijd vanuit mijn huis dan kom ik langs de begraafplaats, ik zwaai dan altijd even naar mijn pa. Het graf bezoeken doe ik meestal even als ik bij een andere begrafenis ben op dezelfde begraafplaats.

Ik kom vaker bij het graf van mijn schoonzusje en schoonvader, mijn schoonmoeder (recent nog samen met mijn schoonvader) bezoekt die graven elke dag en als wij er zijn sluiten we vaak even aan.

Ik heb er weinig mee, het gedenken kan voor mij ook zonder specifieke plek.

Toen ik dit jaar op de begraafplaats in Den Haag was, voor de begrafenis van mijn oma, ben ik wel even langs de plek van mijn opa en mijn overgrootmoeder gelopen. Gewoon om te kijken. Al vond ik het wel fijn dat de naam van mijn overgrootvader er sinds kort ook op staat. Decennialang heeft de overheid niet erkent dat hij overleden was in de oorlog.

Misschien dat ik er anders tegenaan kijk als het straks mijn ouders zijn.

Als ik weet dat iemand die ik kende is overleden, en dat diegene een graf heeft, bezoek ik die meestal ongeveer 2 keer. Daarna heb ik er geen behoefte meer aan.

Bij mensen waarvan ik weet dat ze zijn gecremeerd heb ik gek genoeg helemaal geen gevoel als "jammer dat er geen graf is", het is gewoon goed.

quote:

Op woensdag 13 augustus 2025 11:38 schreef Rene het volgende:
Terugdenken wel. Begraafplaatsen? Nee. Daarom mag men mij ook wel gewoon cremeren. Ik vind dat allemaal aardig symbolisch of zo. Daar heb ik wat minder mee. Cultuur vind ik mooi, maar herdenken doe ik 'op mijn manier' .

Ik heb ook liever dat ik gecremeerd word dan begraven. Bij beide blijven al snel alleen beenderen over. Alleen blijf je bij een graf dan nog jarenlang 2,5 vierkante meter grond bezet houden, terwijl er dus bijna niks meer ligt.

Volgens mij is het ook nog vrij recent dat mensen eigen graven krijgen en er een bordje of steen op staan met wie daar ligt. Vroeger had je toch massagraven waar je voor een paar gulden dan bv. je overleden kind kon laten begraven? Zeg maar de bolwerken.

Nee, vind ik awkward

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2025 11:02 schreef Kaneelstokje het volgende:
Decennialang heeft de overheid niet erkent dat hij overleden was in de oorlog.

Dat moet dan een heel bijzonder geval zijn geweest.

De wet biedt de mogelijkheid dat een vermiste persoon die onvindbaar is en van wie geen enkel levensteken meer komt, na een bepaalde periode officieel dood te verklaren. Indertijd stond daar een termijn voor van tien jaar.

Omdat er tijdens de bezettingstijd nogal veel mensen vermist zijn geraakt, heeft de regering in 1949 zelfs een wet gemaakt om personen die in die tijd vermist zijn geraakt, sneller dood te kunnen verklaren.

Op deze site staat er een wat uitgebreider verhaal over.

https://www.uitdeoudekoek(...)tweede-wereldoorlog/

Doordat ik wel eens in online archieven heb zitten neuzen, ken ik ook een dergelijk geval uit mijn eigen familie. De andere grootvader van een paar neven en nichten van mij zat in de bezettingstijd in het verzet, is kennelijk op een of andere manier gepakt (of verraden?) en zat gevangen in concentratiekamp Buchenwald en is daar in maart 1945 overleden. Zijn overlijden werd vermeld in de Staatscourant en de gemeente van zijn laatste woonplaats heeft toen "wegens de Minister van Justitie" een overlijdensakte opgemaakt.

quote:

Op zondag 24 augustus 2025 20:21 schreef Kip_Frites_Appelmoes het volgende:

[..]
Dat moet dan een heel bijzonder geval zijn geweest.

De wet biedt de mogelijkheid dat een vermiste persoon die onvindbaar is en van wie geen enkel levensteken meer komt, na een bepaalde periode officieel dood te verklaren. Indertijd stond daar een termijn voor van tien jaar.

Omdat er tijdens de bezettingstijd nogal veel mensen vermist zijn geraakt, heeft de regering in 1949 zelfs een wet gemaakt om personen die in die tijd vermist zijn geraakt, sneller dood te kunnen verklaren.

Op deze site staat er een wat uitgebreider verhaal over.

https://www.uitdeoudekoek(...)tweede-wereldoorlog/

Doordat ik wel eens in online archieven heb zitten neuzen, ken ik ook een dergelijk geval uit mijn eigen familie. De andere grootvader van een paar neven en nichten van mij zat in de bezettingstijd in het verzet, is kennelijk op een of andere manier gepakt (of verraden?) en zat gevangen in concentratiekamp Buchenwald en is daar in maart 1945 overleden. Zijn overlijden werd vermeld in de Staatscourant en de gemeente van zijn laatste woonplaats heeft toen "wegens de Minister van Justitie" een overlijdensakte opgemaakt.

Kan het helaas niet meer navragen nu.
Was in Nederlands-Indië.

quote:

Op woensdag 13 augustus 2025 03:20 schreef KillemWieft het volgende:
Natuurlijk denk ik nog wel eens aan mensen die zijn overleden, maar herdenken of graven bezoeken doe ik niet. Geen behoefte aan.

Dit