[Etappe 18] Vif - Col de la Loze #1

Etappe 18: Vif - Courchevel Col de la Loze, 171,5 km

Ik ging uit van een dag voor de vluchters, maar zoals wel vaker zat ik er natuurlijk weer eens volledig naast. De vluchters lieten me danig in de steek, heel wat ploegen waren content met een sprint. In het begin van de etappe werd er wel gesprongen door meerdere renners, maar Lidl-Trek kon de boel uiteindelijk toch makkelijk controleren. Een groepje van vier reed weg, met daarin wel de sterke Abrahamsen, maar een gevaar voor het peloton vormde dit niet. Even leek de rit heel saai te worden, maar op een klimmetje na een kilometer of 60 probeerde Ineos dan toch nog iets. Axel Laurance had voor de vijfde keer deze Tour in de chasse patate gezeten, daarna mocht hij samen met zijn ploeggenoten op kop rijden om het gat met de koplopers te dichten. Iedereen werd opgerookt, waardoor niemand meer kon aanvallen. Dat was een fascinerende tactiek, ik begrijp er nog steeds niets van. Tobias Foss waagde nog wel een armzalige poging om weg te rijden, maar Quinn Simmons neutraliseerde dat soort plaagstootjes lachend. Toch had het werk van Ineos wel effect, Milan en Merlier moesten daardoor op het klimmetje lossen. Dat had het signaal kunnen zijn voor de voorste groep om hard door te rijden, maar dat gebeurde niet echt. Het duurde vrij lang voor een ploeg als Alpecin besloot om tempo te gaan rijden voor Groves. Het duurde zo lang dat Lidl-Trek Simmons kon laten uitzakken, de Amerikaan brommerde daarna het gat in een mum van tijd dicht. Tot zover een spannende koerssituatie, de rit viel dan toch weer in een saaie plooi. Er volgde wat later nog wel een tweede klim, maar op die klim ging alleen Wout van Aert in de aanval. Wout was de hele rit actief, maar zijn pogingen waren erbarmelijk. Op de klim probeerde hij naar de kopgroep te rijden, maar hij bleef ergens halverwege steken. Hij kwam tot een halve minuut, maar daarna viel hij stil. Hij hield daarna maar in en werd weer ingerekend door het peloton, waar hij werd uitgelachen door Quinn Simmons. Altijd een enorm pijnlijk moment voor een renner, de terugkeer in het peloton na een chasse patate. Voor een grote renner misschien nog wel erger, daar gaat je status. Al moeten we niet alleen Van Aert uitlachen, we moeten ook de renners uitlachen die het prima vonden om naar de sprint te rijden met Milan en Merlier. Er hadden wel wat meer renners in de aanval moeten gaan, het was magertjes. Het scheelde niet veel of we hadden een sprintrit ontlopen, Milan zat onderweg echt een paar keer op zijn tandvlees. Het laatste zetje ontbrak, jammer. Onderweg waren we verder alleen getuige van een paar valpartijtjes, onder meer Carlos Rodriguez en Louis Barre gingen onderuit. Alaphilippe kwam ook nog vallend in beeld, met zijn voet in het klikpedaal probeerde hij zich op een lichtelijk geagiteerde manier van zijn fiets te ontdoen. De spaarzame hoogtepunten van de laatste vlakke rit, we stevenden dan toch af op een massasprint. In de finale begon het te regenen, dat maakte de boel dan weer extra hectisch. We kwamen aan het eind de nodige rotondes tegen en daar was het iedere keer wachten op de onvermijdelijke massale valpartij. Die kwam echter niet, frappant genoeg. Abrahamsen bleek ondertussen de sterkste vluchter te zijn, hij hield het vol tot een paar kilometer van de meet, maar hij werd uiteindelijk toch tot de orde geroepen. Iedereen wilde sprinten, Lidl-Trek en Soudal-Quick Step voorop. Nog wat meer ploegen reden op kop, ik heb geloof ik zelfs Picnik een paar beurten zien doen, het was weer fascinerend. In de aanloop naar de sprint volgde er helaas uiteindelijk toch nog een massale valpartij, vlak voor we de laatste kilometer betraden sloot Renard Bittner op, die kwam samen met Barthe ten val en zijn namen heel wat andere renners mee. Door de natte weg was er geen ontwijken aan voor de rest, iedereen gleed over het asfalt. Mijn grote vriend Bini kwam ook ten val, altijd tegen mij. Zonder val had hij overigens weer geen mooie uitslag kunnen noteren, hij zat wederom helemaal alleen in de laatste kilometers, zijn ploeg is echt onvoorstelbaar slecht deze Tour. Hij was alweer vijf sprintjes aan het trekken voor de echte sprint, net op het moment dat hij helemaal wilde opschuiven naar voren ontstond de valpartij en in volle vaart reed hij op de ellende in. Geen breuken, dat scheelt dan weer. Wel een valpartij voor Barthe, sneu. Merlier bleef net overeind, knap, maar daar ging wel meteen zijn laatste sprintkans. De valpartij gebeurde vrij ver van voren, er waren maar weinig renners door en dus kregen we een gekke sprint. Een sprint met maar een paar sprinters, waaronder geluksvogel Milan. Geen Merlier, dus was de kans om te winnen levensgroot. Al kampt hij al meerdere dagen met slechte benen, dus was het alsnog geen sinecure. Om een of andere reden trok Mike Teunissen voor niemand de sprint aan (oké, voor Ballerini, whatever) en Jordi Meeus zat perfect geplaatst in zijn wiel. Meeus hoefde alleen maar te beginnen met sprinten om de rit te winnen. Maar hij begon niet met sprinten. En hij begon nog steeds niet met sprinten. Hij besloot nog wat langer te wachten. En nog steeds begon hij niet te sprinten. Toen ging Milan maar, hij sloot door eerder aan te gaan Meeus op in het wiel van Teunissen en tegen de tijd dat Meeus weer de ruimte had om te sprinten was het al te laat. Gooit hier gewoon de ritzege weg, gelukkig vond hij dat zelf ook. Hij wist niet waar de finish was, dat is dan toch een abominabele voorbereiding. Een uitgemergelde Milan wint zodoende dankzij een val en een twijfelende Meeus zijn tweede rit, en hij neemt door deze zege ook een serieuze optie op het groen. Die trui is nu misschien wel binnen, al kan het geen kwaad om de komende dagen nog wat te sprokkelen bij de tussensprints. Geen overtuigende Tour voor hem, maar dan toch twee ritjes en het groen, het blijft een merkwaardige sport. Ik denk niet dat hij Merlier had kunnen kloppen, maar hij zat in de finale beter gepositioneerd en dat is toch ook een kwaliteit. Betere ploeg ook voor dit werk, helpt allemaal mee. Het grote gelijk van Lidl-Trek, ook al heeft hij een beetje mazzel. Al is Milan er nog niet, er volgen nu twee zware dagen in de bergen. Na de laatste ontsierde massasprint van de Tour duiken we nu de Alpen in en daar wachten twee aankomsten bergop op de renners. We gaan eerst naar de Col de la Loze, daar waar Pogacar ooit dood was. Al is het niet helemaal dezelfde klim, maar dat gaat de verhalen niet stoppen. Wraak zal hij hoe dan ook willen nemen. Dan weten wij hoe laat het is.




Voor het eerst in de volledige Tourgeschiedenis gaat er een rit van start in Vif, een plaatsje waar met de beste wil van de wereld niets over te vertellen valt. Dat blijkt ook uit het roadbook, want alle hoogtepunten die daar worden genoemd zijn hoogtepunten uit andere plaatsen. Ze beginnen al snel aan een opsomming van al het moois in Grenoble, maar we zijn helemaal niet in Grenoble. Wel in de buurt, maar Vif is toch echt een andere plaats. Wikipedia komt tot de volgende informatie: Vif is een gemeente in het Franse departement Isère (regio Auvergne-Rhône-Alpes). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Grenoble. Vif telde op 1 januari 2022 8.557 inwoners. De oppervlakte van Vif bedroeg op 1 januari 2022 28,3 vierkante kilometer; de bevolkingsdichtheid was toen 302,4 inwoners per km². De gemeente maakt deel uit van de agglomeratie Grenoble. In de gemeente ligt spoorwegstation Vif. Oftewel, Wikipedia komt met totaal geen informatie. Op de bijgevoegde foto's zien we wel een mooie spoorbrug en een vrij doorsnee gemeentehuis, terwijl op de overzichtsfoto van de stad vooral de bergen in de omgeving de show stelen. Het altijd fantastische france-voyage.com heeft, met het toevoegen van een belangrijke disclaimer, de volgende informatie in de aanbieding: Deze pagina bevat ook automatisch vertaalde informatie die, in vergelijking met de originele tekst, onduidelijk kan zijn. We hopen niettemin dat ook dit u zal helpen bij uw zoektocht naar informatie. Isère gemeente in de regio Auvergne-Rhône-Alpes, Vif nu onderdeel van de stedelijke metropool Grenoble-Alpes gemeenschap. Stel in de Gresse-vallei, zestig kilometer van Gap, het strekt zich uit van 274-1270 meter. Waarbij de naam van het Latijnse Vicus, het bellen van een kleine stad, werd een dorp Vif reeds bekend uit de elfde eeuw. Druk in het Neolithicum, heeft het grondgebied diep ontwikkeld in de Middeleeuwen, en werd het leengoed van een heerschappij. Zwaar getroffen door de oorlogen van de religie vanwege de complexe geografische ligging, heeft de stad altijd in geslaagd te stijgen, vooral wetende een tijdperk van 'witte goud', met de ontwikkeling van cementfabrieken. Soort kleine provincieplaats, Vif is vandaag de dag vooral op het toerisme, het onthullen van een belangrijk bouwkundig en natuurlijk erfgoed, niet ver van Grenoble en de culturele bezienswaardigheden te ontdekken. Een soort kleine provincieplaats met een cementfabriek, impressionant. Onder het kopje te zien, te doen: Attracties om geen tekort aan Vif te ontdekken, of architectonische, culturele of zelfs natuurlijk. Plaats Champollion nuptials met een van de meisjes uit goede families van de stad, Vif heeft zijn eigen museum aan de descrambler hiërogliefen. Gelegen in het centrum van de stad, het was ooit het buitenverblijf van het Wetenschappelijk en zijn broer. Sommige delen van de omgeving, zoals de tuinen of zijde werden ingedeeld historisch monument in de jaren 1990 kan in het bijzonder zien dat er een verzameling van voorwerpen ook geclassificeerd als een buste van Champollion, of voorwerpen bracht campagnes terug in Egypte. Oké, hier is echt geen chocola van te maken, maar er is dus een museum in Vif en dat museum heet Musée Champollion. Het is een museum ter ere van de broers Champollion, Jacques-Joseph en Jean-François. Jean-François Champollion taalkundige en grondlegger van de egyptologie. Hij is beroemd doordat de ontcijfering van het Egyptische hiërogliefenschrift grotendeels aan hem te danken is, zijn oudere broer was dan weer geschiedkundige, taalkundige, paleograaf en bibliothecaris. De familie Champollion kwam niet uit Vif, eerder ergens uit Occitanië waarna ze naar Grenoble zouden verhuizen. De vrouw van Jacques-Joseph kreeg echter een huis in Vif cadeau en zodoende verbleven de broers uiteindelijk hier, waarna ze er later dan maar een museum van hebben gemaakt waar je alles kunt leren over het leven van de Champollions en natuurlijk ook wat kennis kunt vergaren over de egyptologie. Doorrrrr met de brakke vertaling: Romaanse St. Johannes de Doper kerk werd opgenomen in volledige historisch monument. Voormalige centrum van een Benedictijner klooster, het nog steeds onthult vandaag de dag een bed twaalfde eeuw, en een schip herbouwd een eeuw later. Muurschilderingen daterend uit de twaalfde en veertiende eeuw werden belicht tijdens het herstel sessies. We kunnen in het bijzonder zien de gezichten van heiligen of een opstanding scene. Oude kerk in het kleine dorpje geabsorbeerd Vif, St. Mary van Genevrey dateert uit de twaalfde eeuw, als zijn collega. Ook monumentaal pand, het herbergt een interessant beeld van de Maagd in de zestiende eeuw jas boven de deur van het gebouw geïnstalleerd. In de buurt, werd het kerkhof kruis in de vijftiende eeuw geïnstalleerd ook monumentaal pand. Door het bezoeken van de rots van Saint-Loup, vindt u de overblijfselen van Fort Uriol kasteel te ontdekken. In het dorp, enkele huizen getuigen van architectuur. De tijd loopt rond Vif zal de overblijfselen van oude ovens getuigen van de industriële activiteit in de stad in de negentiende eeuw te waarderen. De Vif natuurlijke erfgoed is rijk en kunnen fauna en flora te waarderen tijdens een paar gemarkeerde paden. U vindt de lage vallei van de Drac en de berg van Uriol, beide geklasseerd natuurgebied van ecologisch belang, de flora en fauna te ontdekken. Nou, laten we inderdaad de flora en fauna maar eens gaan ontdekken.




We zijn eindelijk in de Alpen en in de Alpen wacht er een zware bergrit op de renners. Een bergrit die ook redelijk zwaar begint, in de eerste 30 kilometer van de etappe gaat de weg steeds een beetje vals plat omhoog lopen. Nog geen echt klimwerk, maar wel een vervelende strook om mee te beginnen. In ieder geval een strook waar de ambitieuze vluchters wat mee kunnen, op deze stroken is het beter demarreren dan op volledig vlakke wegen. Al moeten ze om eerlijk te zijn wel nog een paar kilometer geduld hebben, als we buiten Vif ter hoogte van Champ-sur-Drac van start gaan op een brede en rechte weg is het eerst nog een paar kilometer zo goed als vlak. We rijden in de eerste kilometers rechtdoor langs Champ-sur-Drac af, maar uiteindelijk komen we toch in dit plaatsje uit. Hier liggen nogal wat vluchtheuvels, er ligt ook een rotonde waar we rechtsaf slaan om vervolgens langs de rivier de Romanche naar Vizille te rijden. We rijden door een vallei waar we vaker te vinden zijn, de afgelopen jaren zijn we nogal eens gepasseerd in Vizille. In 2018, 2020 en 2022, ik bedoel maar. Vizille is vooral bekend vanwege het prachtige kasteel dat hier aan het water te vinden is. Daarnaast is Vizille ook de plaats waar Thierry Claveyrolat vandaan kwam. De Arend van Vizille, een renner die twee ritten won in de Tour en ook ooit de bergtrui veroverde. Won ooit nog de loterij, maar hij kwam tragisch aan zijn einde. Op 13 augustus 1999 veroorzaakte Claveyrolat een auto-ongeval door roekeloos rijden onder invloed. Hierdoor raakten in de tegemoetkomende auto een man en zijn zoon zwaar gewond. Claveyrolat pleegde kort daarna zelfmoord in de garage van zijn woning. Ook dat is wielrennen, een treurig verhaal is nooit ver weg. Na 6,5 kilometer passeren we in Vizille, we rijden inmiddels op de hoofdweg door de vallei van de Romanche en deze weg is natuurlijk enorm breed. De omgeving is enorm mooi, we zitten nu echt midden in de Alpen. In en rond Vizille komen we een paar rotondes en wat vluchtheuvels tegen, maar verder is het een weg zonder obstakel. Het obstakel moet zijn dat we buiten Vizille voorzichtig beginnen te klimmen, in de komende zeven kilometer tot we Séchilienne bereiken komen we 70 meter hoger uit, dat is toch maar mooi aan 1% klimmen dus. Nee, we moeten het nu nog steeds vooral van de mooie beelden hebben, we rijden echt dwars tussen een paar bergen door, over een weg die praktisch een snelweg is. Het is hier vooral schitterend, de rit moet nog steeds echt op gang komen. In Séchilienne passeren we na 14 kilometer, de belangrijkste eigenschap van dit plaatsje is dat je hier aan de Col du Luitel kunt beginnen. Zomaar een tip voor Thierry Gouvenou, 10 kilometer à 9%, gratis en voor niets. Kun je daarna nog een paar kilometer verder omhoog naar Chamrousse, lijkt mij een geweldige finish. Thierry moet de klim helaas nog ontdekken, we vervolgen in Séchilienne onze weg door de vallei, het blijft breed en het blijft mooi en het begint langzamerhand wel steeds meer op klimmen te lijken. Van Séchilienne rijden we via Gavet naar Rioupéroux, in een kilometer of tien komen we nu dik 200 meter hoger uit. Kijk, dan gaan we dus al klimmen aan 2%. Fietsen alsof je tegenwind hebt, alsof ze stroop op de weg hebben gesmeerd, toch best een smerige aanvangsstrook in deze zware bergrit. Vooral een smerige strook voor Jonathan Milan, hij mag hier weer aan de bak. In Rioupéroux volgt na 23,7 kilometer de tussensprint van de dag, in de laatste kilometer voor de tussensprint gaat het zelfs aan 3% omhoog. Hij zal er niet blij van worden, maar hij zal hier toch aan de bak moeten om het groen definitief binnen te hengelen. De kans is wel groot dat hij daarna met een ontploffende brommer zal kampen en dat hij de finish niet op tijd haalt, maar dat zijn zorgen voor later. Voor de tussensprint komen we in Gavet nog een rotonde tegen, even verderop zien we nog wat vluchtheuvels verschijnen, maar we rijden toch vooral heel erg rechtdoor over die brede weg door een schilderachtig decor.





Net na de tussensprint in Rioupéroux rijden we buiten het dorp langs een flink rotsblok, een rotsblok dat de naam Tête de Louis XVI heeft gekregen. Humor, zo tussendoor. Over de Route des Alpes vervolgen we onze weg langs de Romanche. In de komende zeven kilometer komen we nog eens 150 meter hoger uit, het blijft dus voorlopig stijgen aan 2%. Een eeuwigdurende weg, vooral rechtdoor in een adembenemend landschap met af en toe een passage in een nietig bergdorpje waar wat vluchtheuvels liggen. Vaak zicht op de bergen om ons heen, soms wat bomen, soms een rotswand, soms de Romanche in beeld. Het is mooi, mooi en mooi, maar het mooiste komt nog. Na een kilometer of 30 vlakt de weg weer af, we rijden nu een aantal kilometer over het grondgebied van de gemeente Le Bourg-d'Oisans op een vlakke manier verder. Deze gemeente kennen we natuurlijk van de Alpe d'Huez, een klim die we godzijdank overslaan. Via een oude brug rijden we over de Romanche, waarna we rechtdoor Allemond betreden. In Allemond zijn we regelmatig te vinden, vooral als we op weg zijn naar Alpe d'Huez. Maar ook in ritten zonder de Alpe d'Huez komt Allemond voor, want hier ligt namelijk de voet van de Col de la Croix de Fer. We komen na een passage in het centrum van het dorp twee haarspeldbochten tegen, deze haarspeldbochten brengen ons naar het Lac du Verney, een stuwmeer. In de haarspeldbochten loopt de weg al flink omhoog, al beginnen we officieel nog niet aan de eerste gecategoriseerde klim van de dag. De eerste klim van buitencategorie van de dag komt er over een kilometer of zes aan, we pakken er vandaag liefst drie mee. Voorbij Allemond rijden we langs het stuwmeer af, vijf kilometer lang loopt de weg vals plat omhoog in de richting van Le Verney. Een fabelachtige omgeving nog steeds, maar we moeten dus nog even doorbijten voor de Glandon echt begint. Na 39 kilometer koers komen we uit in Le Verney, waar je een bocht naar rechts kunt nemen om te beginnen aan de klim naar Vaujany, deden we in de Dauphiné nog wel eens. In 2022 voor het laatst, toen won Carlos Verona daar vanuit de vlucht voor een aanstormende Roglic en Vingegaard. In Le Verney, waar een museum te vinden is waar je alles kunt leren over hydroelectriciteit, het Musée EDF Hydrélec, rijden we echter rechtdoor verder en dan beginnen we aan de klim richting richting de Col de la Croix de Fer, al gaan we de top van de Croix de Fer niet bereiken. Een paar kilometer voor de top van die klim zullen we linksaf slaan om boven te komen op de top van de Glandon, een variatie die eens in de zoveel jaar wordt toegepast. Eenmaal in Le Verney beginnen we aan een klim van 21,7 kilometer aan 5,1%, maar zoals we vermoedelijk allemaal wel weten is het een onregelmatige klim. Vanuit dit plaatsje aan de rand van het stuwmeer klimmen we in meerdere etappes naar de top van de Glandon, het zijn eigenlijk drie klimmetjes met steeds een korte afdaling tussendoor. De klim is vooral in het begin lastig, in de eerste zes kilometer gaat het onder meer drie kilometer aan 9% gemiddeld omhoog, met zelfs een kilometer aan 10% gemiddeld. Daarna zwakt het wat af, met twee makkelijkere kilometers en daarna volgt de eerste afdaling. Na die afdaling volgt er wel een enorm lastig stuk van zes kilometer, met onder meer een kilometer aan 11% gemiddeld en twee kilometer aan 9,5%. Na deze lastige strook wordt het weer wat vlakker en daarna volgt de tweede korte afdaling. Deze korte afdalinkjes zijn wel nog even listig, hoewel de weg hier behoorlijk goed en behoorlijk breed is komen we wel het nodige bochtenwerk tegen. Na deze afdaling gaat het nog vijf kilometer verder omhoog, met ook nog een kilometer aan 8%. Verder valt het qua percentages nog wel mee tot de top, het laatste stuk na de top van de Glandon lijkt minder zwaar te zijn, maar met meer dan 20 kilometer klimwerk in de benen kan het toch al gaan doorwegen. We komen ook op steeds grotere hoogte uit, op de top tikken we bijna de 2000 meter aan. Als je vanuit Allemond gaat klimmen kom je best wat fraaie uitzichten tegen, het kenmerkende onderdeel van deze klim bestaat natuurlijk vooral uit de stuwmeren die je passeert. Verder richting de top komen we in wat meer open gebied terecht, vlak voor de top rijden we langs wat bergweiders af. We zouden rechtdoor kunnen rijden over dezelfde weg en dan even verderop de top van de Croix de Fer bereiken, maar zodra we een heel lelijk restaurant zien verschijnen slaan we linksaf een iets smallere weg in en deze weg brengt ons naar de top van de Glandon. Na 62,3 kilometer bereiken we de top van deze klim van buitencategorie, we weten dat we boven zijn als we over een paar stevige tegels rijden. Geen superzware klim, het lastige karakter zit 'm vooral in de onregelmatigheid. Een mooie gelegenheid om alvast oorlog te maken in het peloton, dat dan weer wel natuurlijk. Hopen we dan maar op, en anders hebben we altijd de beelden nog.





Lang geleden dat we in de Tour nog eens de top van de Glandon hebben bereikt. Daarvoor moeten we helemaal terug naar 2015, toen Romain Bardet als eerste bovenkwam. Hij zou daarna afdalen richting de vele haarspeldbochten van Lacets de Montvernier om vervolgens solo aan te komen in Saint-Jean-de-Maurienne. In die Tour reden we een dag later overigens nog eens van de andere kant de andere kant over de Glandon, richting de top van de Croix de Fer. Om vervolgens weer een dag later nóg eens de Croix de Fer te beklimmen, van de derde zijde. Ik heb daardoor een beetje een trauma overgehouden aan deze klim, drie dagen op rij is wat veel, ook in de jaren daarna kwam de Col de la Croix de Fer nog regelmatig voorbij. Zo reden we in de Tour van 2017 onderweg naar Serre Chevalier nog over de Croix de Fer. Dezelfde weg omhoog als nu, alleen dan geen bocht naar links maar de weg rechtdoor naar het ijzeren kruis. In 2018 en 2022 kwam de klim ook nog voorbij, maar dan van de andere kant. Dat we echt over de Glandon rijden is dan weer een redelijke zeldzaamheid, dat zou nu de 16e keer moeten worden. In de Tour van 2013 reden we op dezelfde manier als nu over de Glandon om vervolgens over de Madeleine te rijden, het is een gekende combinatie. Bij die gelegenheid was grappenmaker Hesjedal als eerste boven, die man heeft een Giro gewonnen en dat blijft wonderlijk. Bedankt, Joaquim Rodriguez. Met Thierry Claveyrolat kwam er in 1990 een lokale renner als eerste boven op de klim, daarna nam zijn leven een duikvlucht. Vorig jaar kwam de kant van de Glandon die nu als afdaling zal dienen ook nog voorbij in de Tour de France Femmes, tijdens een van de absolute nagelbijters van de moderne wielergeschiedenis. Onderweg naar Alpe d'Huez hield Kasia Niewiadoma uiteindelijk vier secondjes over, de eindzege ging met het kleinste verschil naar haar. Ach, Deem. In de Tour dateert het voor 2015 en 2013 alweer van 2004 dat er nog eens een bergsprint lag op de Glandon. We zijn er vaker gepasseerd, maar als je nog naar Croix de Fer moet vallen er hier geen punten te rapen. Gibo Simoni was toen als eerste boven, we zoeken dus naar een opvolger voor Simoni, Hesjedal en Bardet. Kan alle kanten op, blijkt maar weer. De Col du Glandon ligt blijkbaar in het Grandes Roussesmassief, het bevindt zich op het grondgebied van de gemeente Saint-Colomban-des-Villards en naar dat dorpje gaan we in eerste instantie dalen. De route naar de col is geopend in 1898 en is in 1912 verlengd naar de Col de la Croix-de-Fer, dat zijn dan toch weer fascinerende feitjes. Wel pas in 1947 ontdekt door de Tour, ze waren daar net zo aan het slapen als Jordi Meeus. Enfin, we gaan beginnen aan een afdaling van liefst 21 kilometer richting Saint-Étienne-de-Cuines. Een bijzonder lange afdaling, best een lastige ook. Vooral het eerste deel is niet te onderschatten, we gaan een kilometer of 10 aan bijna 9% afdalen en we komen met name in het begin de nodige haarspeldbochten tegen. Wel een zeer open gebied, alle bochten zijn goed te zien. Een fatsoenlijke weg ook, al was de weg omhoog net een tikje breder. Een aantal heerlijk steile haarspeldbochten, daar gaat het boven de 10% omlaag, maar we bereiken na de eerste drie kilometer van de afdaling een zone vol korte en snelle bochtjes langs de bergwand af. Het lijkt bijna één rechte lijn, maar we zijn toch continu aan het draaien en het keren. Wel allemaal zichtbare bochten, dat helpt. Af en toe toch nog een haarspeldbocht tussendoor, terwijl we wat meer in de bossen terechtkomen lager op de berg. De weg begint er gaandeweg wat minder goed uit te zien en we komen in het bos ook wat bochten tegen die weer wat minder goed in te schatten zijn, het is dus gewoon een pittige afdaling. Na tien kilometer in dalende lijn passeren we in Saint-Colomban-des-Villards, een dorpje waar in de Tour de l'Avenir van 2018 een rit eindigde. Gewonnen door wijlen Gino Mäder, blijft treurig. Hij klopte onder meer Dunbar, Champoussin, Vlasov, Sosa, Almeida en Arensman. Wonderlijke generatie, wel. En dan heb ik de belangrijkste nog niet eens genoemd, in een sprintje van een kleine groep eindigde Tadej Pogacar als vijfde. Toen nog geen sprintersbenen, maar wel al klimmersbenen, hij schreef die Tour de l'Avenir zonder een rit te winnen op zijn naam. In en rond Saint-Colomban gaat het even een paar kilometer wat minder steil omlaag, terwijl het in het dorp zelfs een kilometer volledig vlak is. Daarna dalen we nog eens een kilometer of 10 af, maar dan op een minder interessante manier. Het gaat heel stabiel aan een procentje of zeven omlaag terwijl de weg in het dorp weer een stuk breder en beter is geworden. Vooral bij het verlaten van het dorpje komen we nog eens een hoop bochten tegen, heel makkelijk wordt het ook weer niet, het blijft continu opletten en continu sturen, maar verder naar beneden wordt de afdaling steeds makkelijker. Eerst nog wel wat scherpe bochten in het bos, wat willekeurige haarspeldbochten tussendoor en dat soort werk, maar in de laatste kilometers gaat het dan toch wat meer rechtdoor op een eenvoudige manier. Alles bij elkaar opgeteld een zeer lastige afdaling, maar het eind zal aangenaam zijn. Onderweg een tijdje wat stenen muurtjes langs de kant van de weg, dat ziet er dan weer dreigend uit, maar als we dat achter de rug hebben rijden we na een kilometer of 81 rechtdoor Saint-Étienne-de-Cuines binnen. In dit dorpje dalen we nog lichtjes verder, terwijl we over wat drempeltjes jumpen, we komen daarna heel kort achter elkaar zes rotondes tegen. Via die zes rotondes slingeren we onszelf naar La Chambre, het dorpje aan de voet van de volgende klim. We zien beneden in de vallei weer overal bergen om ons heen, een van die bergen gaan we bezoeken. Tijd voor een regelrechte klassieker.




Na 85 kilometer komen we uit in La Chambre, met amper een kilometer of twee aan vlak werk loopt de weg meteen weer omhoog zodra we hier in het centrum rechtsaf slaan. We gaan weer eens omhoog naar de Col de la Madeleine, dit jaar op de klassieke manier. De laatste keer dat we de Col de la Madeleine in de Tour zagen, in 2020, reden we via een nieuw weggetje omhoog. We reden toen vanuit La Chambre naar Notre-Dame-du-Cruet om vanuit dat gehucht over een smal bosweggetje nog net wat steiler omhoog te klimmen. Nu rijden we vanuit La Chambre gewoon over de hoofdweg naar de Madeleine, een weg die nog steeds lastig genoeg zal zijn. De komende 19,2 kilometer gaat het aan 7,9% omhoog naar de top van deze klim van buitencategorie, een klim die we een stuk of 27 keer in de Tour hebben gezien. Lang geleden wel dat we voor het laatst op deze manier omhoog reden, de voorlaatste passage op de Madeleine dateert van 2018 en toen reden we juist omhoog langs de kant die dadelijk als afdaling zal dienen. De laatste Madeleine op deze manier dateert van 2013, toen ook in combinatie met de Glandon. Climbfinder omschrijft de Madeleine op de volgende manier: De Col de la Madeleine is een klinkende naam voor wielrenners. Logisch want het is een loodzware col. Een typische Maurienne col. Vanuit het vlakke dal word je weinig rust gegund. Het gaat vanaf het dorpje La Chambre meteen hard omhoog, over een mooie en weinig brede weg (het wegdek is wel goed). Het is nauwelijks voor te stellen dat er boven deze weg een druk skigebied ligt. In de steile bochten die omhoog slingeren staan borden waar lokale boeren hun waar aan aanbieden, fantastische kazen en goede honing. Maar op de fiets heb je hier waarschijnlijk weinig trek in. Het is zaak om meteen een goed ritme te vinden want deze col is lang en gelijkmatig. 18 kilometer steil omhoog. De Col de la madeleine heeft een stijgingspercentages van zo'n beetje tussen de zeven en de negen procent, weinig plekken waar je tot rust kunt komen, maar ook weinig stukken waar het opeens steiler wordt. De ideale klim voor mannen en vrouwen met de lange adem, een klim voor de echte diesels. Een paar kilometer voor de col is het even slikken, want daar rij je dwars door het skigebied van St Francois Longchamp en zoals zoveel Franse skigebieden is dit geen romantisch bergdorpje. Zeker in de zomer is het erg lelijk. Gelukkig ben je eenmaal boven dit dorp weer gewoon in de natuur en kun je 'genieten', als je benen dit toelaten, van de rest van de fantastische klim. Terechte bash van dat skigebied, verder heb ik hier niet veel aan toe te voegen. Een brede weg omhoog, soms voorzien van de nodige haarspelbochten. In het begin vooral in de bossen, terwijl het op de eerste kilometer na eigenlijk nergens makkelijk is. In La Chambre beginnen we met een kilometer aan 4,5%, daarna komen we een reeks kilometers aan 8,5% tegen met tussendoor een keer een kilometertje aan 7% of een keer een zeldzame kilometer aan 6%. Tussendoor ook wat werk aan 10%, na de makkelijke eerste kilometer is het vooral in de vijf kilometer daarna een zeer zware klim. Heel wat stukken aan 9 à 10%, richting de top wordt het niet meer zo heftig. Voora veel werk rond de 8%, het is toch vooral een heerlijke klim om alvast een stevige schifting door te voeren. Na 104,6 kilometer komen we boven op de Col de la Madeleine, de top van deze klim van buitencategorie volgt op een hoogte van exact 2000 meter. We zoeken een opvolger voor Richard Carapaz, toen we in de Tour van 2020 ook over de Madeleine reden zochten we in het begin een smalle bosweg op, maar richting de top kwamen we weer uit op de brede weg rond het spuuglelijke skigebied. ONZE Michael Boogerd kwam hier in 2002 dan weer als eerste boven, maar dat gaan we morgen nog uitgebreid bespreken. Het is toch ook wel een beetje de klim van Jan Ullrich, in 1997 kende hij een zeer slechte afdaling van de Glandon en moest hij daarna de boel met de hulp van Riis rechtzetten op de Madeleine. Een jaar later leverde hij dan weer een waanzinnige schroeisessie af op deze klim, een van de beste klimprestaties ooit. Hij kwam als eerste boven, in een tijd waar Pogacar en Vingegaard waarschijnlijk heel hard om zouden moeten lachen als ze een beetje hun best zouden doen. We hopen natuurlijk al op vuurwerk van Visma hier, al gaan we dan achteraf natuurlijk wel klagen over de veel te snelle tijd.





Het is kaal, de laatste kilometers voor de top. We passeren wat skiliften en meer van dat soort werk, het draait hier uiteindelijk toch vooral om de wintersport. Op de top bevinden we ons op 2000 meter hoogte, dat was ooit het terrein van de Colombianen. Inmiddels bijna allemaal weer verdwenen uit koers, we hadden vandaag wel wat van die gevleugelde klimmers kunnen gebruiken. Direct na de top gaat het naar beneden, een lange afdaling volgt. De renners gaan 25 kilometer afdalen richting Notre-Dame-de-Briançon. De afdaling begint met twee lastige kilometers. Het gaat vrij steil naar beneden en we komen kort achter elkaar een aantal haarspeldbochten tegen. Daarna is het een kilometer of vijf toch wat makkelijker, het gaat vooral rechtdoor naar beneden. Niet eens zo steil ook, prima te doen. Daarna volgt er alleen wel een stuk van zeven kilometer waar het toch wel echt lastig wordt. We fietsen door wat kleine dorpjes, zoals Celliers en La Thuile. In dat tweede dorp ligt in het centrumpje een lastige bocht naar links, als je daar niet oplet vlieg je zo bij een schuur naar binnen. Tussen de dorpjes in stikt het van de snelle bochtjes die soms onaangekondigd komen, een rotstuk. Een aantal steile haarspeldbochten ook, het zou een moment kunnen zijn om het verschil te maken, al is de finish nog ver. Aan het eind van dit steile en lastige stuk wordt het weer een paar kilometer wat makkelijker. In en rond Bonneval is het zelfs even vlak, al moeten we hier dan wel weer over een smal bruggetje fietsen. Voorbij Bonneval wordt de weg wat beter en breder, het gaat nog acht kilometer naar beneden maar supermoeilijk wordt het niet meer. Wel een paar haarspeldbochten na Bonneval, daarna vooral wat korte en snelle bochtjes. Pas als we bijna helemaal beneden zijn komen de haarspeldbochten terug, in de buurt van Notre-Dame-de-Briançon komen we er weer een aantal tegen. Wel een stuk of zes meteen, de renners gaan gedurende die 25 kilometer nooit helemaal op hun gemak zitten. Na 130 kilometer bereiken we Notre-Dame-de-Briançon, een plaatsje waar we in 2020 ook doorheen zijn gereden. We volgen natuurlijk dezelfde afdaling van de Madeleine als toen, het toeval wil dat we tijdens die rit ook onderweg waren naar Col de la Loze. Al is het ook weer lastig om de ritten met elkaar te vergelijken, we komen nu aan op de andere kant van de Loze en dat levert een totaal ander verhaal op. De weg naar de voet van de Loze is dan weer redelijk gelijk, we moeten nog even een tocht door een vallei afhaspelen.



Beneden hebben we 130 kilometer afgewerkt en dus moeten we nog net iets meer dan 40 kilometer afwerken tot de finish. We bereiken de oevers van de Isère en slaan hier rechtsaf een smaller weggetje in. Deze weg volgen we een tijdje, tot in La Léchère. Weggetje blijft een beetje verder naar beneden lopen, maar het echte dalen is gedaan. Paar scherpe bochtjes wel nog, en een tweetal smalle bruggetjes. Bij het tweede bruggetje slaan we linksaf, waarna we over de Isère rijden. Aan de andere kant van de rivier slaan we rechtsaf, vervolgens rijden we een aantal kilometer verder over een brede weg. Die weg gaat ons naar de slotklim brengen, daar ziet iedereen waarschijnlijk tegenop. We fietsen richting Aigueblanche, redelijk rechtdoor, al komen we wel een paar obstakeltjes tegen. Zo nemen we een keer een afslag, waar de brede tweebaansweg tijdelijk eenbaans wordt. Daarnaast komen we vooral in de buurt van Aigueblanche zelf een stuk of drie rotondes tegen. Bij de derde rotonde gaan we naar links, waarna we over een brug dit dorpje betreden. We rijden door het centrum van dit dorp, slaan rechtsaf en rijden dan twee kilometer rechtdoor over een brede weg. Vervolgens houden we de rechterkant van de weg aan, waarna we richting Moûtiers rijden. De afslag is wat smaller en verloopt in dalende lijn met een lange bocht naar links, het is allemaal wat hier. Vervolgens botsen we op een rotonde in dit volgende dorpje, waarna we door het centrum gaan fietsen. In Moûtiers zijn we de afgelopen jaren vaker geweest, in de Tour van 2023 ging hier zelfs een rit van start. Die rit zou eindigen in Bourg-en-Bresse, waar de vlucht het aanstormende peloton net voor wist te blijven. Vanuit de vlucht klopte Asgreen Eenkhoorn in het sprintje, dat is toch nog altijd zuur voor Pascal. In 2020 en 2023 reden we ook door Moûtiers heen op weg naar de Col de la Loze, een klim die we voor de derde keer gaan zien, maar ook voor de derde keer van een andere kant. Tijdens de door matige weersomstandigheden ingekorte rit naar Val Thorens in 2019 reden we ook door Moûtiers heen, het zijn bekende wegen. In het verleden reden we wel eens dwars door de winkelstraat, dat doen we nu niet. We slaan de smalle passage over, in plaats daarvan rijden we over een brede weg vol rotondes om het centrum heen. Aan het eind van deze straat gaat het naar rechts, waarna we weer eens via een brug over de Isère rijden. Na deze brug rijden we eigenlijk praktisch rechtdoor richting de voet van de slotklim. Wel een keer een rotonde, maar daarna gaat het een kilometer of vier zo goed als rechtdoor. De weg begint een beetje vals plat omhoog te lopen, maar interessant is het nog niet echt. Ook deze weg kennen we, de afgelopen jaren zijn we hier dus met enige regelmaat gepasseerd. We rijden iedere keer op een andere manier naar de Loze, maar het eerste stuk voorbij Moûtiers is wel steeds hetzelfde. Voor de Col de la Loze echt begint komen we in het stuk van vijf kilometer tussen Moûtiers en Brides-les-Bains een meter of 120 hoger uit, het gaat dus net iets meer dan vals plat omhoog. Net wat meer dan 2%, kinderspel in vergelijking met wat er zometeen allemaal nog gaat komen. Door een bijzonder fraaie omgeving fietsen de renners naar Brides-les-Bains, we fietsen langs een mooi riviertje en we zien heel wat bergen liggen. Dat er ook wat industrie is nemen we dan maar op de koop toe. Na een tijd duiken de renners linksaf een weggetje in en dan gaat het een paar meter omlaag naar het centrum van Brides-les-Bains, een centrum dat we na 144 kilometer bereiken. Nog een kleine 27 kilometer fietsen tot de finish, we gaan nu echt bijna beginnen. Brides-les-Bains is ondertussen een thermenstadje, je schijnt hier vooral de lokale baden te moeten bezoeken als je wil afvallen. Tijdens de Olympische Winterspelen van 1992 was er in Brides-les-Bains wat te doen, blijkbaar, verder moeten ze het vooral hebben van de spa, een casino en de nabijheid van een groot skigebied. En laten we daar nu net naartoe gaan.



Voor de derde keer in de Tourgeschiedenis gaan we naar de Col de la Loze. Maar we gaan wel op een andere manier omhoog dan zowel de eerste als de tweede keer. De eerste keer reden we dwars door Brides-les-Bains, maar buiten het dorp reden we via Les Allues omhoog naar Méribel, om vervolgens de moordende laatste kilometers van de Col de la Loze af te werken. We spraken toen over een klim van 21,5 kilometer aan 7,8% gemiddeld. In 2023 reden we vanuit Brides-les-Bains net als nu richting Courchevel, maar sloegen we voordat we dat plaatsje bereikten een andere weg in om alsnog uit te komen aan de steilste kant van de Loze. Nu gaan we rechtdoor naar Courchevel, om vervolgens eigenlijk de achterkant van de Loze te bedwingen. Op deze is de klim 26,4 kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 6,5% omhoog. Een wat minder indrukwekkend gemiddelde, maar lastig zal deze klim van de buitencategorie natuurlijk alsnog zijn. In 2023 ging het 28,1 kilometer aan 6,6% omhoog, dat leverde ook genoeg verschil op. Dat kan ditmaal ook perfect zo zijn, zeker aan het eind van een lange dag met twee zware beklimmingen op voorhand. Bijna 5500 hoogtemeters in totaal, dat is buitengewoon deftig. Bij het verlaten van Brides-les-Bains loopt de weg direct twee kilometer aan 7% omhoog, daarna gaat het zelfs een kilometer aan 8% omhoog. Over een brede weg, voorzien van heel wat haarspeldbochten, gaat het omhoog naar Courchevel. Na een makkelijkere kilometer aan een kleine 5% komen de renners ter hoogte van het gehucht Le Grand Carrey uit bij een rotonde. Hier slaan ze rechtsaf en dan bevinden ze zich op de Route de Saint-Bon, er gaat geklommen worden richting Saint-Bon-Tarentaise. Dit stuk begint met een kilometer aan 6%, waarna er een kilometer volgt aan bijna 8,5%. Nadien gaat het twee kilometer aan 7% omhoog en dan zijn we in Saint-Bon. De renners rijden vooral omhoog door de bossen, continu over een brede weg. Ze komen redelijk wat haarspeldbochten tegen, waar het nog redelijk pittig omhoog zal gaan. Dit is de 'makkelijkere' kant van de Col de la Loze, maar dat wil niet zeggen dat het echt makkelijk is. Vooral niet omdat we eenmaal in Saint-Bon geconfronteerd worden met een kilometer aan bijna 9%. In dit dorpje komen we ook een rotonde tegen, rotondes bergop zijn toch altijd geestig. Van Saint-Bon rijden we richting Courchevel verder, we bereiken na negen kilometer klimmen het punt dat we de route van 2023 achter ons laten. We sloegen toen rechtsaf een andere weg, nu rijden we juist rechtdoor verder over de brede weg richting het skiresort. We hebben negen kilometer geklommen aan 7%, in de tiende kilometer gaat het toevallig ook nog eens aan 7% omhoog. We rijden over een weg die we wel eerder in koers hebben gezien, in een verder verleden kwamen er wel eens ritten aan in Courchevel, maar de Loze hebben we op deze manier nog niet gezien. Primoz Roglic zal tot zijn vreugde een schans zien verschijnen, terwijl je verder merkt dat ze deze hele berg hebben volgebouwd met chalets. Courchevel is eigenlijk een vreselijk oord, een vreselijk oord in meerdere etappes ook nog eens. Na een kilometer aan 8% loopt de brede weg haast onmerkbaar een kilometer aan 9% omhoog, we rijden tijdens deze lastige strook naar Courchevel 1550 toe. Voorbij Courchevel 1550 komen we een rotonde tegen, daarna rijden we door een wat meer bosrijke omgeving naar Courcheval 1650 toe, we noteren een makkelijkere kilometer aan 4%. Even een moment om op adem te komen, terwijl we zelfs wat vluchtheuvels bergop tegenkomen. Een hoop lelijke chalets en appartementen ook, wintersport is geen sport. Na deze makkelijkere kilometer zijn we ongeveer halverwege de klim.



In het tweede deel van deze lange slotklim, we zijn er waarschijnlijk een dik uur mee bezig, krijgen we vooral te maken met wat makkelijkere kilometers. Dit is absoluut niet de goede kant van de Loze, de naam klinkt als een klok maar je komt toch van een koude kermis thuis. We rijden door het wintersportgebied en komen onderweg nog meer rotondes tegen, terwijl we dus gewoon dwars door een soort van stadje fietsen. Buiten Courchevel 1650 zetten we koers richting Courchevel 1850, we komen steeds hoger uit. Onderweg naar Courchevel 1850 rijden we ook weer even de bossen in, terwijl de weg heel breed blijft. Best wat bochten, maar dat maakt met zo'n weg amper uit. Een kilometer aan 6% wordt opgevolgd door een kilometer aan 4,5%, waarna we vervolgens twee kilometer aan 6% klimmen. Het is onregelmatig geworden, maar de regelmaat is dan weer dat het niet buitengewoon lastig is. Buiten het bos komen we uit in Courchevel 1850, waar we weer rotondes en vluchtheuvels tegenkomen, en dat dus allemaal bergop. Heeft iets onwezenlijks, het geeft amper het gevoel dat je met een serieuze klim bezig bent. Ook weer genoeg chalets en houten flats hier, terwijl we langs de kabelbaan rijden. Vanuit de gondel naar de koers kijken, ludiek. In Courchevel 1850 rijden we via talloze bochten en enkele haarspeldbochten dwars door het centrum heen, op het gegeven moment heb je bijna het idee alsof door een matige filmset aan het fietsen bent. Het ziet er allemaal net wat te kunstmatig uit. De namen die ik gebruik schijnen overigens wel verouderd te zijn, aldus Wiki: Courchevel 1850 of kortweg Courchevel is een skidorp in het Franse wintersportgebied Courchevel, deel van Les 3 Vallées. Het bevindt zich op het grondgebied van de gemeente Courchevel in het departement Savoie. De andere dorpen in het skigebied zijn Saint-Bon-Tarentaise, Courchevel Le Praz (vroeger Courchevel 1300), Courchevel Village (vroeger Courchevel 1550) en Courchevel Moriond (vroeger Courchevel 1650). Courchevel is het hoogstgelegen dorp van het gelijknamige skigebied en ligt ongeveer op de boomgrens. Het centrum ligt op zo'n 1750 meter – de naam Courchevel 1850 werd gekozen om te concurreren met Val d'Isère – maar latere uitbreidingen in de wijken Jardin Alpin en Bellecôte gaan tot een hoogte van 1900 meter. Beflikkering, met andere woorden. Na alle bochten en de passage langs een oneindige hoeveelheid houten gebouwen en kunstig versierde vluchtheuvels gaat het buiten Courchevel een kilometer aan 4,5% omhoog, zo nu en dan verschijnt er nog steeds een lelijk appartementencomplex in beeld. Het is wel echt wansmaak galore hier, mijn hemel. We slaan na een tijdje linksaf een andere weg in, daarna zetten we koers richting het altiport. Het altiport, daar waar Felix Gall in 2023 de rit won. De weg naar het altiport toe kent talloze haarspeldbochten, terwijl de omgeving inmiddels vrij leeg is geworden. We zijn inderdaad voorbij de boomgrens, de bergweides keren ervoor in de plaats terug. Het gaat drie kilometer aan 6% omhoog, als je het verschil wil maken op deze klim kun je er maar beter vroeg mee beginnen. De Loze begint lastig, daarna volgt er een lange tussenfase en dan wordt het in de laatste kilometers pas echt weer de moeite waard. Na heel wat haarspeldbochten rijden we langs het vliegveld af en dan betreden we rechtdoor een weg, een nieuwe weg. Een weg die naar de top van de Col de la Loze zal leiden. Er staat een bord langs de kant van de weg dat ons duidelijk maakt dat we nu echt aan de Loze gaan beginnen. We klommen naar Courchevel, nu klimmen we verder naar de Loze. Dat doen we over een weg die we in 2023 ook al zagen, alleen reden we toen omlaag. Nu rijden we in de laatste vijf kilometer van de rit omhoog, om te beginnen zelfs doodleuk loodrecht omhoog. We rijden bijna een kilometer rechtdoor omhoog aan 11%, lollige strook. Er was toen in 2023 nogal wat te doen over het feit dat we omlaag reden over deze weg, men vond het allemaal levensgevaarlijk. Adam Hansen sprong op zijn zeepkist, om de boel te sussen plaatste de organisatie vervolgens enkele matrassen in de bochten. Er gebeurde uiteraard niets, dat is altijd als er veel ophef is. Ophef zal er niet zijn nu we omhoog gaan rijden, we zijn bezig met de laatste vijf kilometer van de Loze en we rijden over een weg die speciaal is aangelegd voor fietsers. Nog steeds breed genoeg, over een oude skipiste. De Loze is van de andere kant enorm onregelmatig, maar van deze kant net zo goed. Na de enorm steile kilometer, dan toch de kilometer waar het moet gebeuren, gaat het in de buurt van het restaurant van Les Verdons even een paar meter omlaag, waarna er een stukje aan 6,5% geklommen moet worden vooraleer het in de volgende kilometer aan 8% omhoog zal gaan. Daarna volgt er vlak voor de finish een kilometer aan 9,5%, waarbij het belangrijk is om te vermelden dat je aan zo'n gemiddelde aan de Loze niet eens veel hebt. Het is echt een piste, met wat vlakkere stukjes, dan weer heel steil, dan weer even een paar meter afvlakkend en dan weer heel steil. Aan deze kant net wat minder erg dan aan de andere kant, maar alsnog. Zo'n kilometer aan 9,5% bevat dus ook een paar stroken dik boven de 10%, het is geen slotstuk waar je makkelijk je ritme kunt vinden. Aan het eind van deze hele zware kilometer is het nog maar anderhalve kilometer fietsen tot de finish. Na een paar zo goed als vlakke hectometers gaat het daarna weer steil omhoog. De organisatie komt in de voorlaatste kilometer tot een stuk aan 5,5%, maar dat is dus in feite een deels vlakke kilometer met daarna weer een strook aan 8%. Richting de finish gaat het in de laatste meters van de rit ook aan 8% omhoog, met aan het eind een uitsmijtertje tot 12%. Heerlijk bochtig weggetje, met name in de laatste kilometer. Allemaal korte bochtjes achter elkaar, dat zal fascinerende beelden opleveren. De andere kant is beter, maar hier zal toch ook wel het een en ander gaan gebeuren. Na 171,5 kilometer zijn we boven op de Col de la Loze, een andere Loze dan de Loze die we gewend zijn, als dat logisch klimt. Op de top valt de Souvenir Henri Desgrange te raken, op de top bevinden we ons op 2300 meter hoogte en daarmee is de Col de la Loze het dak van de Tour. Een klim van buitencategorie, dat hoe dan ook.





Van een totaal andere kant rijden we naar de Col de la Loze, een klim die ondanks pas twee eerdere Tourpassages toch al een naam heeft opgebouwd. Het is een unieke col, zo'n beklimming met om de tien meter een verandering van stijgingspercentage zie je eigenlijk nergens. Dat effect heb je nog meer vanuit Méribel, vanuit Courchevel is het toch eerder een slap aftreksel, maar alsnog zal de boodschap wel overkomen. Aan de andere kant van Méribel hebben ze nog zo'n weg aangelegd, richting Tougnète, ik wacht op de Tourpassage daar. Het liefst in combinatie met de Loze, dromen mag. Het wordt de vierde keer dat we Col de la Loze in een koers zien verschijnen. De klim debuteerde in 2019 in de Tour de l'Avenir, amper een paar maanden nadat de boel was geasfalteerd. ASO maakte meteen gebruik van deze asfaltering om in de Ronde van de Toekomst een test uit te voeren. Het was een bijzondere test, want de rit was slechts 23,5 kilometer lang. Van Brides-les-Bains reden de renners via Les Allues omhoog naar Col de la Loze en ondanks de geringe lengte werd het een veldslag. Mauri Vansevenant ging aan de leiding, maar hij had behoorlijk veel moeite met de Col de la Loze. Wild zigzaggend kwam hij amper boven op de klim, al is dat tegenwoordig standaard bij hem. Alexander Evans had daar minder moeite mee. Een pure klimmer, iemand die op ieder ander gebied volledig ongeschikt was. Deze rit was ideaal voor hem, hij domineerde en het leverde hem een contract op bij Intermarche, waar hij snel weer vertrok omdat bleek dat niet iedere etappe 23 kilometer lang is en naar de top van een berg leidt. De klim leidt vooral langs skiliften en sneeuwkanonnen, verder is er een eindeloze leegheid te bewonderen. En dus een geitenpad dat continu op en af gaat, waarbij de stukken op maar al te vaak richting de 20% gaan. Bij ASO waren ze op slag verliefd, en dus kwam de Tour de France een jaar later op bezoek. Tijdens de Tour van 2020 reden we van Grenoble naar Col de la Loze en op de Col de la Loze was het Miguel Angel Lopez die in de aanval ging. De verketterde Superman, zegekoning van 2023, kwam zijn geliefkoosde terrein tegen. Een lange klim op grote hoogte, hij doet niets liever. Kuss probeerde zijn karretje aan te haken, maar uiteindelijk waren het zoals te verwachten viel alleen Roglic en Pogacar die enigszins in de buurt van Lopez konden blijven. Maar ze konden hem nooit meer inhalen, op hoogte stond er geen maat op Superman. De zege was voor hem, terwijl we ons toch vooral aan het focussen waren op het duel tussen Pogacar en Roglic. En dat duel was fascinerend. Roglic was de betere die dag, maar hij kon Pogacar nooit helemaal lossen. Iedere keer leek Pogacar naar Roglic toe te rijden, maar dan knalde Roglic er weer een paar meter van weg. En dan leek Pogacar weer terug te komen, maar reed Roglic weer weg. Het verschil tussen de twee werd grotendeels bepaald door de grilligheid van de Col de la Loze. Iedere keer die knikjes, waardoor je iedere keer optisch een ander effect creëert. Richting de top van de klim reed Roglic dan toch definitief weg van Pogacar. Hij droeg al de gele leiderstrui en hij verstevigde daar zijn leidende positie. Hij leek de Tour te gaan winnen, tot die ene verduivelde tijdrit op La Planche des Belles Filles. Dat was het debuut van de Col de la Loze in een notendop. Een afgetekende zege van Superman Lopez, die vroeg in de aanval ging en nooit meer werd teruggezien. En daarachter een titanenstrijd tussen Roglic en Pogacar, beslecht in het voordeel van Roglic. Hij pakte 15 seconden op Pogacar, na zo'n beest van een klim kunnen de verschillen dus alsnog vrij beperkt blijken te zijn. Al had Pogacar daar dus al een keer een 'mindere' dag, voor zijn standaarden. Niet zijn klim, voorlopig.




In 2023 keerden we terug naar de Col de la Loze, we reden net als nu vanuit Brides-les-Bains richting Courchevel, om voor we Courchevel definitief bereikten een andere weg in de slaan om via een glooiende route naar Méribel te rijden. In Méribel volgde dan weer de bekende kant van de Col de la Loze. Ver voordat we de recent geasfalteerde skipiste die dus louter bedoeld is voor fietsers bereikten hadden we al een memorabel moment meegemaakt. Tijdens de eerste kilometers van de klim zat Tadej Pogacar al dik in de shit, voor we het steile gedeelte van de Loze bereikten was hij al afgehaakt. De Tour van 2023 was niet zijn Tour, hij brak in Luik-Bastenaken-Luik zijn pols en daardoor was zijn voorbereiding op de koers verstoord. Alsnog haalde hij een waanzinnig hoog niveau, maar niet het niveau dat hij nu haalt. Hij kon Vingegaard alsnog een paar keer kloppen, maar mede dankzij een hallucinante tijdrit in Combloux stond Pogacar bijna twee minuten achter op Vingegaard. Toch was alles nog mogelijk, na die tijdrit moesten we nog naar de Col de la Loze en op de Loze kan alles gebeuren. Het kan zelfs gebeuren dat Pogacar moet laten lopen. Ver van de finish haakte hij al af. Hij kwam in beeld, ploeterend, zwetend, puffend, hij was daadwerkelijk een keer aan het afzien. Het shirt wagenwijd open, een asgrauw gezicht, ontzettend slechte benen. Terwijl we keken naar zijn doodshoofd kwamen de legendarische woorden in beeld: I'm gone, I'm dead. Naar het schijnt vindt Pogacar het niet leuk dat ik hier nu weer over begin. Hij is ziedend dat die quote een running gag werd, ziedend dat die quote werd gebruikt in allerlei promo's van Eurosport. Hij zag zichzelf iedere keer op tv verschijnen terwijl hij moest lossen, terwijl hij zijn slechtste dag ooit op de fiets beleefde. Hij werd slechts 22e die dag, in het gezelschap van Marc Soler kwam hij op het vliegveld van Courchevel ontredderd over de streep. Hij verloor meer dan vijf minuten op Vingegaard, wij tekenen meteen voor zo'n scenario tijdens deze rit. In 2023 reden we na de beklimming van de Loze omlaag over de weg die nu dan weer als slotklim dient. Daar was dus het een en ander over te doen, maar de afdaling viel enorm mee. Aan het eind van de afdaling draaiden we het altiport van Courchevel op, waar er nog even op een enorm steile manier geklommen moest worden. Eenzelfde altiport als in Peyragudes, de Tourorganisatie houdt van dat soort aankomsten. Op dat vliegeld in Courchevel won Felix Gall, de Oostenrijker met het markante gebrek aan stijl op de fiets bleek om een of andere reden de beste klimmer van de kopgroep te zijn. Daarna hebben we nog veel meer van Gall gezien, maar die Tour kwam toch als een verrassing. Hij was het eeuwige talent, op de Loze brak hij min of meer door. Hij wist renners als Simon Yates en Pello Bilbao te lossen, en hij fladderde zo solo naar de ritzege. Zelfs zijn gebrek aan daaltalent vormde geen bezwaar, die afdaling viel toen echt mee. In de kopgroep zat toen ook Tiesj Benoot, dat kan ik me ook nog wel herinneren. Tiesj liet zich op de Loze terugzakken en ging op kop van het groepje Vingegaard rijden, een groepje zonder Pogacar. Wel nog een groepje met een klimmer als Adam Yates. Adam Yates moest lossen toen Benoot op kop reed. Eigenlijk moest iedereen lossen toen Benoot op kop reed, behalve Vingegaard. De Deen reed weg van alles en iedereen en zelfs een file kon hem niet stoppen. De auto van de organisatie blokkeerde op een gegeven moment de weg waardoor Vingegaard even tot stilstand kwam, maar hij brommerde daarna vrolijk verder. Gall bleef wel buiten schot, maar Vingegaard verzekerde zich hier wel van de eindwinst. Pogacar stond nog relatief dichtbij, na deze rit niet meer. Op de steile stroken van het vliegveld in Courchevel had hij wel nog even een lastig moment, maar dat maakte verder niet uit. Hij pakte minuten op al zijn concurrenten, het was weer een demonstratie van Jumbo-Visma. Nog maar twee jaar geleden, er kan echt veel veranderen in twee jaar tijd. Ze proberen nu nog steeds hetzelfde te doen, maar ze lijken zelf net wat minder goed te zijn terwijl Pogacar en UAE als geheel een stuk beter zijn geworden. Alsnog, die passage in 2023 vergeten we nooit meer. I'm gone, I'm dead. Sindsdien is hij nooit meer gone en dead geweest, die pech hebben wij dan weer. Het was een uniek moment, we hadden toen alleen nog niet in de gaten hoe uniek het precies was.




We komen aan op Col de la Loze, maar de organisatie gebruikt ook de naam Courchevel, dus pakken we de Tourgeschiedenis van dit wintersportgebied er maar even bij. In 1997 gooiden Jan Ullrich en Richard Virenque het hier op een akkoordje. Virenque mocht tegen betaling de rit winnen van Jan, die op dat moment al twee ritten op zak had en op weg was om op z'n gemakje de Tour te winnen. Ullrich zou die Tour ook winnen, meteen zijn enige eindzege. Drie jaar later keerde de Tour terug naar Courchevel en toen waren we getuige van een van de laatste straffe stoten van Marco Pantani. Zijn laatste profzege boekte hij hier. Hij reed in de finale weg van Jose Maria Jimenez, nog zo'n tragische figuur. Twee godstalenten, maar allebei kwamen ze op een tragische manier aan hun einde. Pantani was in 2000 nogal op z'n pik getrapt. Op de Mont Ventoux kreeg hij de zege 'cadeau' van Armstrong, dus wilde hij nog even aan de wereld tonen dat hij ook op eigen kracht kon winnen. Dat lukte. Missie geslaagd, hij verliet vrij snel daarna de Tour en in Frankrijk zagen ze hem nooit meer terug. Eigenlijk zagen ze hem nergens meer terug, amper vier jaar later was zijn leven voorbij. In 2005 waren we op het vliegveld van Courchevel dan weer getuige van de ontplooiing van een ander talent, Alejandro Valverde boekte hier zijn eerste ritzege in de Tour. In de Vuelta had hij al geschitterd, maar op zijn Tourdebuut moesten we wat langer wachten. Toen het moment eindelijk daar was won hij gelijk. In een sprintje bergop was hij Lance Armstrong de baas. Valverde kijkt daar zelf nog altijd met heel veel plezier op terug, bleek uit El Dia Menos Pensado. Opa vertelt, het liefst over die ene keer dat hij 'de Amerikaan' de oren wist te wassen op Courchevel. Valverde zou in de jaren daarna nog krankzinnig veel winnen, maar die zege op Courchevel was er eentje voor de eeuwigheid. Virenque, Pantani, Valverde, wie voegt er zich in dit iconische rijtje, vroeg ik mij twee jaar geleden af. Dat werd dus Felix Gall, op zich ook wel een grappenmaker. Courchevel is verder een wintersportgebied in de Franse Alpen, meer bepaald in de Tarentaisevallei in het departement Savoie. Het ligt op het grondgebied van de gelijknamige gemeente. Courchevel is een van de drie oorspronkelijke valleien van het megaskigebied Les 3 Vallées en heeft de naam een exclusief en mondain skioord te zijn. Mondain staat vaak gelijk aan wansmaak, klopt dus wel. Het skigebied omvat een aantal skidorpen. Het grootste en hoogst gelegen is Courchevel 1850 of kortweg Courchevel. Daaronder liggen Courchevel Moriond (1650), Courchevel Village (1550) en Courchevel Le Praz (1300). Verder westwaarts ligt La Tania. Nog lager ligt het historische dorp Saint-Bon-Tarentaise. Courchevel is een van de oudste Franse skigebieden; de hoger gelegen skistations van Courchevel werden uit het niets opgebouwd vanaf de jaren 1930. Les 3 Vallées, over een tijdje zijn ze allemaal met elkaar verbonden door Col de la Loze-achtige fietspaden. 's Werelds grootste aaneengesloten wintersportgebied, met 600 kilometer aan piste, en over een tijd ook 600 kilometer aan fietspad. De Loze nu volledig afgevinkt, tijd voor de Tougnète.

Deze zware bergrit begint om 12:10. Je zou het de koninginnenrit kunnen noemen, geen overbodige luxe om dus meteen op de bank plaats te nemen. Na een neutralisatie van tien minuten beginnen we om 12:20 echt en de start is te bewonderen op alle gebruikelijke kanalen. Eurosport, de NOS, Sporza, allemaal gaan ze omstreeks 12:00 al live. Heel goed, zo hoort het ook. Bij Sporza moet je tussendoor wel weer schakelen vanwege het nieuws, dat is op dit soort dagen altijd een tamelijk hinderlijke onderbreking. In startplaats Vif wordt het overdag 22 graden, er is een piepklein beetje kans op regen en er staat wat wind uit het noorden. Vooral tegenwind op de Glandon en de Madeleine daardoor, maar de wind is wel heel matig. Het is in de buurt van de Madeleine zelfs bijna windstil, mag geen belet vormen. Daar is er overigens wel meer kans op regen, we zouden met wat natte afdalingen te maken kunnen krijgen en dat is natuurlijk niet zo tof. Nee, laat het maar droog blijven, dan is het al lastig genoeg. In Courchevel wordt het dan weer 16 graden, met daar nóg meer kans op regen. Een natte slotklim zou ook wat zijn, zeker met dat verse asfalt hier. Iedere keer die knikjes met steile stroken, voor je het weer slipt je wiel weg. Beetje wind uit het noordwesten, maar eigenlijk is de wind simpelweg afwezig. Als het wat harder gaat waaien heb je in de laatste paar kilometer wel merkbaar met tegenwind te maken, het is hier ook open en dat zou dus enige invloed kunnen hebben. Al hield dat de renners niet tegen op de Ventoux. Op de top van de Loze slechts 14 graden en wellicht wat druppels, dat is gewoon koud dus. Gisteren regende het daar al, vandaag kan dat ook zomaar gebeuren. Ook nog eens Pogacarweer, om ons graf nog een paar voet dieper de grond in te trappen.



De reclames van Eurosport zorgen ervoor dat Tadej Pogacar hier wraak wil nemen. We hoeven geen moment te twijfelen over het scenario van deze rit, er is maar één scenario mogelijk. Pogacar vliegt de Loze op en zweeft daarna door de dampkring heen. Niks aan te doen. Dat Visma de koers hard wil maken gaat hem alleen maar helpen, dit is gespeeld. Zo ongeveer alle beklimmingen waar hij een slechte dag heeft gehad komen voorbij en hoewel we nu de Loze op een totaal andere manier afwerken zit het bij hem alsnog nogal diep. Hij gaat hier iets recht willen zetten, het gaat zo recht staan dat we zelf scheef achterblijven.
1. Pogacar. Not gone, certainly not dead. Het jaar 2023 ligt ver achter ons, we bevinden ons in een heel nieuw tijdperk. Geen leuk tijdperk, hebben we buiten het wielrennen ook last van.
2. Vingegaard. Hij rijdt beter rond dan in de Pyreneeën, maar het gaat ditmaal niet genoeg zijn om Pogacar te volgen, laat staan hem te bestoken. De Sloveen, met een wel heel breekbaar ego, is getergd en op dat soort momenten heeft iedereen een reusachtig probleem. Helaas is hij nogal vaak getergd, wielrennen is spijtig genoeg morsdood. Recordje van Ullrich op de Madeleine gaat vandaag ook uit de boeken, reken daar maar wel op. Het is dat we debuteren langs deze kant van de Loze, anders hadden we ook nog wat meegemaakt.
3. Roglic. Volstrekt overbodig om andere namen te noemen, ik noem Primoz alleen omdat ik hoop dat hij de hele klim tien meter voor Lipowitz uit gaat rijden. Alleen al om die vervelende Duitsers te pesten. Het Duitse journaille is zowat nog erger dan de Belgische en Nederlandse, ze bestoken Primoz continu met vragen over Lipowitz. Primoz is toch best een goede renner, zou je denken, maar de Duitsers hollen zichzelf weer voorbij in hun enthousiasme nu er een Duitse renner in beeld rijdt. En dan dadelijk weer boos afhaken bij de eerste de beste tegenslag, geen liefhebbers.
4. Lipowitz. Tien meter achter Roglic. Meltdown bij de ARD, zijn wij tenminste niet de enigen die de boel slopen.
5. Onley. We respecteren de verhoudingen van de afgelopen weken.

quote:

Op donderdag 24 juli 2025 07:39 schreef Momo het volgende:
Ze hebben wel echt alle klimmen waar Pogacar ooit is gelost in de tour gestopt he?

Op de Granon na, ja. Al is dit eigenlijk niet de echte Loze.

Alsnog blijkbaar genoeg motivatie voor hem. Boehoehoehoe, Eurosport deed gemeen met hun promo.

Vandaag is een beetje alsof we de andere kant van de Zoncolan beklimmen, waar Fortunato een paar jaar geleden won.

Dezelfde top, verder een volledig ander verhaal.

Hoeveel minuten sneller dan Ullrich gaan we vandaag?

Zelf met gevoel voor effect I'm gone I'm dead lopen te roepen en dan boos zijn dat mensen daar dan weer mee aan de haal gaan.

POGACARRED

AltimetriasGoden.

quote:

Op donderdag 24 juli 2025 10:26 schreef Immerdebestebob het volgende:

[..]
Best een flopklim eigenlijk.

In vergelijking met de andere kant zeer zeker.

quote:

Op donderdag 24 juli 2025 10:40 schreef Dale__Cooper het volgende:

[..]
Als ze nou de Tougnete ook nog aan de noordoostzijde bereikbaar maken voor fietsers. Dan kunnen we achtereenvolgens de Col de la Loze - Col de Tougnete en finishen op Val Thorens (ook via een speciaal nieuw fietspad).

Dat staat wel op de planning toch? Ik ben wel benieuwd wat de organisatie gaat doen, of ze dan die verschillende beklimmingen in dezelfde rit durven te proppen. Een keer een aankomst op de Tougnete zal sowieso wel gaan gebeuren, maar een combinatie levert misschien teveel gezeik op. Toen we twee jaar geleden de Loze gingen afdalen was er enorm veel ophef, ik kan me nog herinneren dat Adam Hansen echt woest was, hij ging toen zelf met een camera de berg afdalen om iedereen te laten zien hoe erg het was. Er gebeurde uiteindelijk niets, maar dat zou nieuwe ophef natuurlijk niet tegengehouden. Beetje de vraag of de organisatie daar zin in heeft.



#neverforget de matrassen in de bochten.

Nu ik het toch over Adam Hansen heb, waar is hij eigenlijk gebleven?