[Etappe 13] Loudenvielle - Peyragudes (MTT) #3

Jullie verwachten een tegel, maar die gaan jullie mooi niet krijgen. We hebben allemaal gezien wat we hebben gezien, daar hoeven we verder weinig woorden aan te verspillen. We kijken naar de meest lachwekkende renner ooit (dit is echt een paar gradaties erger dan Froome en ik dacht niet dat dit überhaupt mogelijk zou zijn), die dan ook nog eens rijdt voor de meest lachwekkende ploeg ooit. Tim Wellens stapte ooit af in de Tour omdat hij letterlijk allergisch was voor de zon, in dienst van UAE heeft hij na het nieuwe bullshitfenomeen hittetraining op 34-jarige leeftijd ineens zijn beste benen ooit, vooral als het boven de 30 graden is. Tadej Pogacar werd een paar keer gekookt op warme dagen in de Tour, nu is hij dankzij het nieuwe bullshitfenomeen hittetraining ineens beter in staat om met de hitte om te gaan dan de genocidale sjeik die het team sponsort. In landen als Jemen, Soedan en Ethiopië zaaien de Verenigde Arabische Emiraten dood en verderf, maar ook in Frankrijk gooien ze in de vorm van een Sloveense mijnwerker talloze bommen op onze hoofden. Jhonatan fucking Narvaez die Jonas Vingegaard lost op Hautacam, laffing my fucking ass off. We worden grandioos in de maling genomen, grandiozer dan ooit tevoren. Buiten het feit dat UAE natuurlijk een ongeloofwaardige ploeg is, hallo Gianetti, hallo Matxin, is de manier van koersen van Pogacar ook gewoon waanzinnig kut. De Tourorganisatie heeft ons een aangename eerste 11 dagen bezorgd, door 11 dagen weg te blijven uit de bergen, maar eenmaal in de bergen hebben ze een blunder van de buitencategorie gegaan. We bezoeken allemaal plekken waar Pogacar ooit heeft verloren. Dit met het idee om hem te demotiveren en de tegenstand juist te motiveren, maar dit werkt totaal averechts. We zagen dit in de Dauphiné, waar hij vanaf de voet van de klim naar Combloux eigenlijk op dezelfde manier demarreerde als nu op Hautacam. De ploeg een US Postal-sprintje laten trekken aan de voet van de klim en daarna meteen vertrekken. Het verschil met US Postal is dat Armstrong zichzelf toen opblies, dat overkomt Pogacar dan weer niet. Hij reed richting Combloux meteen weg en niemand zag hem meer terug. Nu op Hautacam precies hetzelfde verhaal. Een lachwekkende versnelling van Narvaez, waar Vingegaard al moest passen, om over de rest nog maar te zwijgen, en daarna vertrok hij op 11,8 kilometer van de finish. Praktisch de hele slotklim reed hij alleen op kop en dat is, linksom of rechtsom, enorm saai. Zodra hij gaat weet je dat hij niet meer wordt teruggepakt, dat lijkt me hoe dan ook slecht voor de sport. Wielrennen kijk je omdat je aan het begin van de dag niet weet wie er gaat winnen. Dat weten we nu veel te vaak wel. Vooral deze demonstratie op Hautacam was extreem voorspelbaar, Pogacar is enorm eerzuchtig en gezegend met een fragiel ego dat bijzodner makkelijk te krenken is. Op alle plekken waar hij ooit klop heeft gekregen wil hij terugkeren om de zaken recht te zetten. Hij gaat dan gewoon vanaf de allereerste meter aanvallen om iedereen te laten zien dat hij de beste is, om een punt te maken. Om aan ons allemaal te bewijzen wat we al lang weten, dat hij met afstand de meest buitenaardse renner ooit is. Voila, chapeau, dat heeft hij weer gedaan, hij heeft het weer bewezen. Wat kut om naar te kijken, zeg. Nul spanning, nul strijd, gewoon een gozer die heel hard rijdt, zonder iemand die ook maar enigszins in zijn buurt komt. Door de vlakkere start van deze Tour konden we nog een paar dagen met het idee rondlopen dat de Tour misschien spannend zou worden, tegen beter weten in. Pogacar heeft nu bij de eerste de beste gelegenheid in de bergen meteen iedereen weer laten zien hoe de vork daadwerkelijk in de steel zit. Met zijn obscene exploot benaderde hij de recordtijd van Bjarne Riis, de man die met bloed als aardbeienjam rondreed. Een record dat nooit mag sneuvelen en nu ook niet sneuvelde, maar het scheelde niet veel. Het scheelde te weinig. Dit is niet leuk. De Tour is voorbij en dat viel natuurlijk te verwachten, maar dat maakt het niet minder vervelend. Nog twee dagen in de Pyreneeën, we noteren nog twee ritzeges voor de Sloveense saboteur. Onze mooie sport wordt voor onze ogen gesloopt. De komende twee dagen mag u overslaan, op zondag gaan we weer verder met de Tour.

6886e

Pohhhhhh, ik heb me hier een partij weinig zin in. De motivatie is tot onder het vriespunt gedaald, maar als echte professional ga ik er toch nog wat van proberen te maken. De klimtijdrit, in de Tour een welhaast uniek concept, gaat van start in Loudenvielle. We hebben de afgelopen jaren wel tijdritten gezien met klimmetjes onderweg of een tijdrit die eindigde op een klim als La Planche des Belles Filles, de thermonucleaire tijdrit in Combloux niet te vergeten, maar een volledige klimtijdrit is in de Tour een behoorlijke zeldzaamheid. We bevinden ons bij de start in Loudenvielle, een plaatsje waar we jaarlijks passeren. Loudenvielle ligt tussen de Peyresourde en de Col de Val-Louron-Azet in, waardoor we eigenlijk ieder jaar wel in deze vallei passeren. Godbetert vorig jaar ging er zelfs nog een rit van start in Loudenvielle, toen reden we over de Peyresourde richting Plateau de Beille waar de aanstaande winnaar van deze klimtijdrit ook weer een beangstigende prestatie wist te leveren. Record van Pantani uit de boeken, minuut sneller dan Vingegaard, bijna drie minuten sneller dan Evenepoel, vier minuten sneller dan Landa en de tiende kwam al binnen op zes minuten. Wellicht de beste klimprestatie van een renner ooit, moet allemaal maar kunnen. In een jaar tijd zijn de verhoudingen alleen maar gewijzigd in de zin dat de dominantie nog eclatanter is geworden. Flopshow. Voordien eindigde er in de Tour van 2020 een rit in Loudenvielle, een rit die werd gewonnen door Nans Peters vanuit de vlucht. Nans had toen wonderbenen, benen die hij zelfs tegenwoordig met de Decathlonbonus niet meer weet te vinden. Die rit in 2020 voerde over de Peyresourde, waar Tadej Pogacar demarreerde. Roglic liet hem rijden en daardoor pakte Pogacar 40 seconden terug in het klassement, secondjes die hij eerder in een waaierrit na pech had verloren. Een foutje van Roglic, zou later op La Planche des Belles Filles blijken. Pogacar heeft dus goede herinneringen aan Loudenvielle, als we hier starten of finishen loopt het goed af voor hem. Hij hoeft vandaag een keer geen wraak te nemen, maar dat zal hem er niet van weerhouden de tegenstand alsnog plichtmatig te kleineren. In Loudenvielle passeerden we ook nog eens in 2021, toen Pogacar weer won, maar dan op de Col de Portet. En in 2022 reden we door het dorp heen op weg naar Peyragudes, net als nu. De uitkomst laat zich raden. Als finishplaats debuteerde Loudenvielle in 1997, met een prachtige rit voor de Fransen. Laurent Brochard werd de eerste winnaar in Loudenvielle, terwijl Cedric Vasseur de gele trui wist te behouden. In de legendarische Tour van 2003 keerden we terug naar Loudenvielle, het leverde een overwinning voor Gilberto Simoni op. Gibo wist vanuit de vlucht Laurent Dufaux en Richard Virenque te kloppen. Daarna kwam de Tour nog eens langs in 2007, Alexandre Vinokourov won toen de rit. Tot hij niet veel later werd betrapt. De overwinning werd afgenomen en staat nu op naam van Kim Kirchen. De Luxemburger kwam ongeveer een minuut na Vinokourov binnen, met Zubeldia in z'n wiel. Zelfs via de groene tafel kreeg Zubeldia het niet voor elkaar om een overwinning binnen te slepen, arme drommel. Loudenvielle is verder een dorpje van liefst 330 inwoners, waar met goed fatsoen amper iets over te vertellen valt. Bij de ingang van het dorp ligt Balnéa, een spa-complex dat het eerste thermale water-ontspanningscomplex in de Franse Pyreneeën schijnt te zijn. Verder schijn je in deze omgeving goed te kunnen wandelen, fietsen, mountainbiken en paragliden. Paar wintersportoorden in de buurt, en dat was het wel zo ongeveer. De meeste huizen hier worden maar een deel van het jaar bewoond, vooral zomerse toevluchtsoorden voor de gegoede burgerij. Paar kerkjes en het meer van Génos-Loudenvielle, dan ben je er wel zo ongeveer. Camping, paar chaletjes en een kabellift naar Peyragudes. Ik zou de renners adviseren om de kabellift te nemen, met wat mazzel de enige manier om de Sloveense slechterik te kloppen.

De renners gaan beginnen aan deze klimtijdrit op een weggetje achter het centrum van Loudenvielle, tussen een paar velden vol gras in. Op deze velden organiseert men jaarlijks het PYRENEES BIKE FESTIVAL, een fietsfestival van meerdere dagen met in die dagen zelfs een heuse wereldbeker mountainbiken! Wel alleen downhill en enduro, maar toch. De Balnéa Spa ligt aan de overkant, maar daar zien de renners door de aanwezigheid van een paar boompjes niets van. Over een vers geasfalteerde weg rijden de renners in de eerste meters rechtdoor, daarna volgt er een flauwe bocht naar rechts en na een bocht na links direct daarna komen we op de hoofdweg door Loudenvielle terecht. We nemen nu verder de normale route richting de Peyresourde, dit moet gezien de hoge frequentie van deze klim bekend terrein zijn voor haast iedere renner. Daarom ook weinig zin om hier heel uitgebreid in te duiken, we kopiëren gewoon wat oude info! Na een paar bochten in het begin van de tijdrit rijden we wat meer rechtdoor verder in de richting van Aranvielle, richting dit dorpje loopt de weg in de eerste kilometer van deze tijdrit gemiddeld aan 2,5% omhoog. Voorbij het dorp vlakt de weg af, terwijl we een paar flauwe bochtjes tegenkomen. We komen bijna uit bij het Lac de Génos-Loudenvielle, de renners rijden zonder dat ze het echt gaan zien langs het meer af. Na de eerste kilometer komen we plotseling twee haarspeldbochten in dalende lijn tegen, het gaat hier uit het niets tamelijk stevig omlaag. De weg is wel behoorlijk breed en het terrein bekend, dat moet dan weer helpen. Na deze haarspeldbochten is het een dikke kilometer fietsen tot Estarvielle. In deze wat vlakkere kilometer gaan we aan 1,5% omhoog, het valt verder vooral op dat het hier heel bochtig is. Zo rijden we bijvoorbeeld door het gehucht Armenteule heen, waar we om de stenen gebouwtjes heen moeten slingeren. In je eentje is dat dan weer prima te doen, zeker als de weg lichtjes omhoog loopt. Buiten Armenteule begint de weg steeds bochtiger te worden en vooral loopt het iets steviger omhoog, we passeren hier de voet van de klim. Aan 4,5% klimmen we richting Estarvielle, na 3,5 kilometer komen we langs in het centrumpje van dit kleine plaatsje en net buiten het dorpje wordt na vier kilometer de eerste tijdsmeting opgenomen. Amper een paar minuten op de fiets en de verschillen zullen al duidelijk worden. Na de passage in dit dorpje en langs het eerste tussenpunt slaan we rechtsaf een brede weg in en daarna begint de gekende klim van de Peyresourde pas echt.

Estarvielle_%283%29.jpg

In Estarvielle bevinden we ons op acht kilometer van het eind. De bochten waren eerst nog vlak, maar beginnen nu omhoog te lopen. De slotklim is begonnen, we gaan acht kilometer klimmen aan 7,8% naar het vliegveld van Peyragudes. Heel snel na Estarvielle bereiken we een bocht naar rechts, ergens in deze bocht zou zo'n beetje dat tussenpunt moeten zitten. Voorbij het tussenpunt slaan we rechtsaf een brede weg in, een weg die we heel goed kennen. De Peyresourde. We finishen dan wel in Peyragudes, maar het eerste deel van de slotklim van vandaag is gewoon de Peyresourde. En die zit dus echt letterlijk ieder jaar in het parcours. 2014? Check. 2015? Nee, gek genoeg niet. 2016? Tuurlijk. 2017? Dacht het wel. 2018? Ja, tijdens die lachwekkende rit van 65 kilometer. 2019? Absoluut. 2020? Wat dacht jij dan? 2021? Maar natuurlijk. In 2022 reden we dan weer net als nu via de Peyresourde naar Peyragudes, waarna de Peyresourde ook in 2024 op het parcours te vinden was, op weg naar Plateau de Beille waar Pogacar weer eens zou uithalen. Historische prestatie aldaar, beste klimprestatie ooit. Van die titels die je in het wielrennen liever niet wil hebben, zeg maar. Ik wil liever ook niet teveel Peyresourde in mijn Tours, de ziekte is dat we tijdens de volgende rit nóg een keer omhoog zullen gaan over deze weg. Twee keer de Peyresourde, dat is echt een schrijnend gebrek aan creativiteit. Stop eens met het midden van de Pyreneeën en geef me ter afwisseling eens het westen en het oosten van deze bergketen. Goed, hoe dan ook, de klim begint dus officieel met een kilometer aan 4,5%, daarna bereiken we dan de brede weg en daar loopt het twee kilometer omhoog aan 8%. Dan volgt er een kilometer aan bijna 9%, jawel! Vervolgens gaat het omhoog aan 8%, waarna de klim tijdelijk wat afzwakt naar 6%. In de buurt van deze strook aan 6%, na 7,6 kilometer koers, komen we het tweede tussenpunt tegen. Tegen die tijd ligt Pogacar al minstens een minuut voor, waarna hij in het slot van de klim nog veel harder uit kan halen. Niet ver voorbij het tweede tussenpunt bereiken we het punt dat we de Peyresourde gaan verlaten en de afslag richting Peyragudes nemen. In de laatste 2,5 kilometer van de rit klimmen we eerst een tijd aan 9%, daarna zwakt het af richting 6% om vervolgens af te sluiten met een kilometer waar Thierry Gouvenou een bolle broek van krijgt. Via een paar haarspeldbochten komen we uit bij een bochtje naar links richting het Altiport de Peyresourde-Balestas. Hier gaat het op de landingsbaan mokersteil omhoog, met een piek tot 16%. Een hele strook aan 13%, fantastisch man! Levert toch al snel een volle minuut aan actie op in een rit in lijn, zoals we in 2017 en 2022 konden zien. Nogal een gimmick, al denk ik dat we vandaag nog wel kunnen gaan lachen om alle dikke sprinters die hier volledig gaan sterven op deze laatste strook. Ik denk nu terug aan Fabio Jakobsen die in 2022 ongeveer 10 minuten nodig had om die strook op het vliegveld af te werken, vechtend en strijdend om nét op tijd binnen te zijn. Hij hield een paar seconden over, de hele ploeg stond klaar om hem over de streep te schreeuwen. De sprinters gaan vandaag ook wel wat morele support kunnen gebruiken, vooral voor hen gaat dit een vreselijke laatste strook worden. Misschien is dat het kijkadvies, het eerste uur kijken om Tim Naberman hier naar boven te zien strompelen. We moeten het dan maar hebben van het leedvermaak, tijdens deze Tour.

c0173

Voor de derde keer in de geschiedenis komen we aan op het vliegveld van Peyragudes. Deze aankomst debuteerde in 2017 en leverde zoals gezegd toch al snel een volle minuut aan spektakel op. In de 12e rit van die Tour reden we over de Menté en Port de Balès via de Peyresourde van de andere kant naar deze finish toe, alleen de laatste 2,5 kilometer zijn gelijk tijdens deze klimtijdrit. Tijdens die rit probeerde Steve Cummings de zege naar zich toe te trekken vanuit de vlucht, was hij in die jaren een meester in, maar ditmaal mislukte zijn plan. Aru en Froome vlogen in de afdaling van de Port de Balès uit een bocht, maar dat had weinig gevolgen. Buiten het feit dat Quintana en Contador werden gelost kwam alles op de slotkilometer aan. In die slotkilometer viel George Bennett aan, stel je voor. Dat was wat overmoedig, want het werd pas in de laatste meters echt zwaar. Hij werd ingerekend en toen ging Aru in de aanval. Dit had tot gevolg dat Froome moest lossen, de gele trui stond ineens volledig geparkeerd. Aru was alleen ook iets te enthousiast geweest, in de laatste meters werd hij nog ingehaald door Romain Bardet en Rigoberto Uran. Bardet ging met de zege lopen, tot grote vreugde van de Fransen. Wellicht vonden ze het daarom zo'n epische aankomst. Met alleen een spectaculaire laatste 500 meter kun je mij amper paaien, maar goed, smaken verschillen. Froome verloor in die 500 meter wel meer dan 20 seconden en moest zijn trui afstaan aan Aru, maar een paar dagen later had hij die trui weer terug, dus het was allemaal umsonst. Landa, knechtend voor Froome, werd vierde. #FreeLanda. Verder passeerden we in 2018 al eens in Peyragudes, toen in die debiele rit van 65 kilometer met de Formule 1-start, voorts kwam hier in de Vuelta van 2013 een rit aan. Ja, in de Vuelta. Van Andorra uiteindelijk via Port de Balès naar Peyragudes. Geen finish op het vliegveld maar een finish tussen de chalets. Vrouwenmepper Geniez won, vanuit de vlucht, voor wijlen Scarponi. Hoogtijdagen voor Peyragudes, want in 2012 debuteerde dit oord pas. Ook toen kwamen we niet aan op het vliegveld, maar gewoon in het dorp zelf. Peyragudes was het eindpunt van een rit met daarin de Menté, de Col des Ares en Port de Balès. Iedere keer zo'n beetje hetzelfde recept, je begint deze rit bijna origineel te vinden. Enfin, de rit werd een prooi voor de eenzame vluchter. Alejandro Valverde, net teruggekeerd van een uiteraard volledig onterechte schorsing, speelde geen rol in het klassement en koos daarom de aanval. Vanuit de kopgroep wist hij zijn vluchtgenoten af te schudden en rondde hij een solo van 30 kilometer af in Peyragudes. Veel scheelde dat overigens niet, want 19 seconden later kwamen Froome en Wiggins samen over de streep. Dit leverde een aantal typische taferelen op. Froome versnelde, Wiggins kon niet volgen en dan keek Froome heel opzichtig om, waarna hij inhield om even later hetzelfde kunstje te herhalen. Even laten zien dat hij eigenlijk de betere was, de twee kregen daarna echt een bloedhekel aan elkaar. Matige, matige Tour. Team Sky was geen leuke rubriek, met de kennis van nu al helemaal niet. Froome en Wiggins reden daar rond met spul dat verzorger David Rozman voor ze geregeld had bij dopingdokter Schmidt, wat oude voorraden van Milram. Ineos wenst verder niet op deze recente onthullingen te reageren, pak fraud Dave Brailsford eens wat harder aan, journaille. Dit is een van de grootste smoking guns die ik de laatste jaren ben tegengekomen, het is bijna direct bewijs dat er is valsgespeeld door beide heren, voor zover we dat bewijs nog niet hadden. Jiffy bags vol testosteronpleisters, een overdosis salbutamol, dat soort dingen. En nu dus een verzorger die tijdens de Tour afsprak met Schmidt om een 'biertje' te doen, ik eis gerechtigheid voor ons allen. Ik heb de Skyjaren alleen maar doorstaan om jaren later te kunnen genieten van de onvermijdelijke downfall, dit is ook de enige manier voor mij om het tijdperk Pogacar te doorstaan. Ooit komt er een einde aan dat tijdperk, het zal zoals altijd een typerend einde zijn. Het altiport waar de rit eindigt schijnt overigens een rol te hebben gespeeld in een film van James Bond, Tomorrow Never Dies. Zal wel, al die films van James Bond zijn hetzelfde en allemaal even kut. Er ligt hier verder een skigebied, een groot skigebied zelfs. In de Pyreneeën schijnt dit de op twee na grootste te zijn. Verder kan je weinig boeiends over dit stukje planeet vertellen. Peyragudes is nog relatief jong, bestaat naar verluidt pas sinds 1988. Er staan ontzettend veel appartementen en er zijn meerdere skiliften aanwezig, waar vooral in de winter gretig gebruik van gemaakt zal worden. En er is dus een altiport dat een paar jaar geleden werd ontdekt door de organisatie, waarna we hier voor de derde keer komen en in de toekomst waarschijnlijk nog veel vaker.

De beklimming van de eerste categorie zagen we dus ook in de Tour van 2022, toen waren we ook weer getuige van een lollige rit. Van die dag staat me vooral bij dat tientonner Mikkel Bjerg ineens een van de beste klimmers op aarde werd. In dienst van Pogacar nam hij de hele beklimming van Hourquette d'Ancizan voor zijn rekening, waarna het peloton al danig werd uitgedund. Ook op de volgende klim, die van Val Louron-Azet, reed hij lang op kop. Daarna nam Brandon McNulty het commando over en tegen de tijd dat we de top van de klim bereikten waren er nog maar twee renners over vooraan. Vingegaard en Pogacar, uiteraard die twee weer. Pogacar kreeg Vingegaard niet gelost, liet daarna het tempo een beetje zakken en zodoende keerde McNulty terug. Hij was de enige die terugkeerde, dus reden we met z'n drieën naar Peyragudes toe. Allerlei goede klimmers werden kansloos gelost, en dat allemaal dankzij ploeggenoten van Pogacar waarvan je niet direct zou verwachten dat ze het hele peloton op een hoop rijden. Drie jaar later, hetzelfde verhaal. Nu geen Bjerg en McNulty, maar met iemand als Narvaez en Tim Wellens kom je blijkbaar ook al een heel eind. De aankomst in 2022 werd verder enorm saai, McNulty nam de hele Peyresourde voor zijn rekening. Vingegaard was die Tour de betere en Pogacar kreeg het tijdens deze rit niet voor elkaar om hem te lossen, maar hij kon altijd nog voor de ritzege gaan. Tot op 400 meter van de finish reed McNulty op kop voor zijn kopman Pogacar, daarna kregen we pas een gevechtje tussen de twee tenoren te zien. Pogacar plaatste een halfslachtige versnelling, waardoor Vingegaard dacht dat het voor hem zou zijn. Hij ging relatief vroeg aan en werd geremonteerd door Pogacar, die aldoende zijn derde ritzege van die Tour pakte. Zijn negende in totaal, inmiddels staat de teller al op 20. Mark Cavendish heeft een GIGANTISCH probleem, na dit weekend staan we immers al op 22. De rit naar Peyragudes in 2022 begon best spectaculair, maar ging een beetje als een nachtkaars uit. Met z'n drieën op de laatste klim, steeds met dezelfde man op kop, wachtend op het onvermijdelijke sprintje op de lastige stroken van het vliegveld. Nu krijgen we in ieder geval geen sprintje op dat vliegveld, maar ik betwijfel of het veel spannender gaat worden. Of nouja, betwijfelen, ik weet wel zeker van niet. Dit gaat een clownesk showtje worden van buitenaardse proporties. Clownesker dan we ooit hebben gezien. Wij branden een kaarsje voor de sprinters.

1069875863-62d83ea47e2fa.jpg@webp

Deze tijdrit, die echt verschrikkelijk gaat worden, begint om 13:10. Matteo Vercher is de eerste die aan het vertrek staat. Je kunt er gerust de hele middag voor gaan zitten, maar je kunt ook mooi wat anders gaan doen. Pogacar vertrekt om 17:05 en de organisatie verwacht hem om 17:31 aan de finish. Ha, 26 minuten voor deze tijdrit, hij heeft er waarschijnlijk maar een kwartier voor nodig. De belangrijkste vraag van de dag is of het hem gaat lukken om Vingegaard in te halen, verder zijn er geen vragen. Wielrennen is geen sport meer, op deze manier. Eurosport is meteen om 12:45 live, de NOS en Sporza sluiten rond 14:10 aan, maarja, je hoeft zeker tijdens een klimtijdrit in het begin niet te kijken. Goed, er kan ineens uit het niets een Foliforov opstaan, maar in principe draait hier alles om de laatste pakweg 10 renners en dan vooral de allerlaatste renner. Zet de tv maar gewoon helemaal niet aan, de wattages die we hier gaan halen gaan echt schrikbarend zijn. Pogacar gaat hier een prestatie leveren die fysiologisch niet eens mogelijk is, en we gaan het allemaal fantastisch vinden. Zoals het officiële account van de Tour met ons deelt: piece by piece, becoming monumental. We hobbelen allemaal in de polonaise achter deze fraudeur aan. Voor zover het uitmaakt: iets koelere dag in de Pyreneeën. We noteren 24 graden in Loudenvielle, terwijl het volledig windstil zal zijn. Geen regen, maar misschien in het weekend wel. Boven op Peyragudes noteren we een graad of 20, terwijl er gewoon echt helemaal geen wind gaat zijn. Wind uit het zuiden aan 6 km/u, dat gaat dus echt nul invloed hebben. Maakt in een klimtijdrit verder ook geen reet uit, alle 'kanshebbers' vertrekken toch ongeveer op hetzelfde moment.

GwFWpcsXIAALImU?format=jpg&name=large

Een klimtijdrit is leuk, maar niet in de Tour. In de Giro had het fantastisch kunnen werken, dat was sowieso een koers met spanning tot het eind. Een koers met allemaal klassementsrenners die aan elkaar gewaagd waren, wow, zo kan wielrennen dus ook zijn. In deze onemanshow die we de Tour noemen gaat het natuurlijk voor geen meter werken. Dit is een rit die je absoluut niet hoeft te kijken, we krijgen simpelweg een herhaling van gisteren. Pogacar reed toen 11,8 kilometer solo en de rest werkte achter hem in feite ook allemaal een klimtijdritje af. Er is nu alleen geen aanloop van 170 kilometer, maar aan de uitslag gaat het helemaal niets veranderen. De Tour wilde altijd nog eens een klimtijdrit organiseren, dit idee lag al jaren op de plank, maar ze hebben echt het compleet verkeerde tijdperk uitgekozen. Doe dit maar weer een keer als de koppensneller van Komenda uit koers is verdwenen. En ga dan niet naar Peyragudes, met je fucking altiport.
1. Pogacar. Wat dacht jij dan? We noteren een nieuwe overwinning met twee minuten voorsprong. Of, als we mazzel hebben, anderhalve minuut. De doodskist van de koers krijgt er weer een extra nagel bij.

2. Vingegaard. Ja, jammer. Duidelijk minder dan in zijn topjaren 2022 en 2023. Het gemis van Merijn Zeeman, de zware blessure die hij opliep in het Baskenland vorig jaar, de hersenschudding dit jaar in Parijs tegen Nice, het niet mogen verbouwen van de keuken, Wout van Aert en Simon Yates die meer bezig zijn met hun eigen kansen, verzin maar een hoop redenen. De conclusie is hoe dan ook dat hij niet meer zijn oude niveau haalt, zijn tijd op Hautacam bevestigde dat. Minder dan in 2022, terwijl de intens vervelende Pogacar juist twee keer zo hard is gaan rijden. Dat is een probleem voor Vingegaard, voor Visma, maar ook voor ons, de kijker. Hij is de enige die in absolute topvorm het Pogacar enigszins moeilijk zou kunnen maken, al zou hij met de benen van 2022 en 2023 alsnog geklopt worden door de huidige Pogacar. Explosiever geworden, maar op de langere beklimmingen geeft hij niet thuis en daar rijdt hij relatief gezien niet eens zo ver weg van de rest. We zijn getuige van de downfall van Visma en dat komt op een erg ongunstig moment, zeker nu UAE ieder jaar alleen maar grotesker aan het worden is. Altijd tegen ons. Net nu we Wout en Jonas op hun mutantenniveau nodig hebben laten ze het afweten. De hele ploeg staat niet op punt, we kunnen ook concluderen dat de tactiek absoluut niet heeft gewerkt. UAE bij iedere gelegenheid aanvallen om daarmee die ploeg en Pogacar af te matten! Ja, jammer. Leuke poging, maar klimmer Narvaez lacht hierom. Vuurvreter Wellens is dan weer de nieuwe Van Aert, de rollen zijn omgedraaid. Wel nog even schaterlachen om Pogacar die op iedere aanval van Jorgenson aan het reageren was, alsof Jorgenson een gevaar was, om hem dan meteen op de Soulor al te zien lossen. Ach.
3. Lipowitz. We kunnen de uitslag van gisteren integraal overnemen. Florian Lipowitz is trouwens biatleet geweest, wisten jullie dat? De kopman van Red Bull-Bora inmiddels, veel beter dan Roglic met zijn lachwekkende sokjes en ook veel beter dan de aanstaande kopman Evenepoel. Wel weer je typische leeghoofdige nietszeggende Duitser, het eerste character moet in dat land nog geboren worden. Mensen met een mening importeren ze doorgaans.
4. Onley. Waanzinnig sterk bezig tot nu toe, jammer voor hem dat hij daarmee wegens de aanwezigheid van een bepaalde renner amper het beeld haalt. Hij gaat nu normaal gesproken ook heel hoog eindigen, dat hij een goede klimtijdrit kan afwerken liet hij recent in de Ronde van Zwitserland nog zien. Dit wordt weer een topuitslag, dat geef ik je op een briefje dat je zelf ook wel had kunnen invullen. In Zwitserland was Gall trouwens nog beter, maar die viel me gisteren dan weer een partij tegen. Een klimtijdrit zou hem wel beter moeten liggen, dus neem Joop ook vooral op in al je pooltjes.
5. Evenepoel. De beste tijdrijder ter wereld ooit aller tijden zal wel even willen laten zien hoe goed hij is. Kan alleen maar tegenvallen, al heeft hij gisteren wel laten zien dat het zijn stiekeme droom is om iedere klim alleen op te rijden. Dan moet deze klimtijdrit helemaal een feest zijn, zou je denken. Maar goed, misschien eindigt hij wel opnieuw achter Tobias Johannessen, een renner waarvan we ons ook mogen afvragen waar hij überhaupt de benen vandaan heeft getoverd dit jaar.