quote:
Dan denk ik eerst aan dit soort filmpjes.
https://youtube.com/shorts/8dFjUOXmIBI?si=ru7oVunGBjWP5k-Jhttps://youtube.com/shorts/MUkQiHIc7CU?si=fxpzQSJQuvDK-0tlLeeuwen kunnen net als honden en huiskatten affectie voelen en tonen voor mensen, echter het blijven wilde dieren die onvoorspelbaar kunnen aanvallen. Als zo'n beest om welke reden dan ook besluit om jou aan te vallen, leg je het fysiek af en de kans is dan groot dat je het niet overleeft.
Om te voorkomen dat een wild dier jou niet aanvalt, moet je het gedrag van het dier goed kennen en je moet je daarnaar onderwerpen. Andersom kan een leeuw zich niet naar jou aanpassen. Als je helemaal geen kwade intenties hebt, maar de leeuw interpreteert iets wat je doet wel als een bedreiging, kan hij kwaad worden en jou aanvallen.
~~~~~
Het refereert denk ik naar mijn vader. Mijn vader is narcistisch: hij heeft mij veel pijn gedaan, echter hij blijft dat stellig ontkennen en maakt er vervolgens van dat ik degene ben die onredelijk is. De enige manier om hem te vriend te houden, is door mij naar hem te onderwerpen en alles waarmee hij mij het gevoel geeft dat ik een slecht minderwaardig wezen ben, op te vreten. Ik weiger dat te doen, dus ik hou contact met hem af.
Mijn moeder is een paar maanden geleden overleden. Ik heb van diverse familieleden aangehoord dat ik het goed moet maken, inclusief de zus van mijn moeder die inmiddels ook overleden is. Ze denken allemaal dat mijn vader en ik niet goed met elkaar overweg kunnen, omdat we een te verschillend karakter zouden hebben. Ik ben volgens hen veel te gevoelig/labiel en mijn vader is iemand die zijn gevoelens niet toont maar wel een klein hartje heeft. Aangezien ik van niemand erkenning krijg, ga ik vanzelf twijfelen of ik inderdaad degene ben die in rancune blijft hangen en dat ik de boosdoener ben die problemen stand laat houden. Daar komt ook nog bij dat ik laatst vernomen had dat mijn vader afgelopen jaar in een soort depressie verzeild is geraakt, tenminste dat zegt hij. Los van mijn eigen pijn vind ik het ook niet leuk dat hij met zichzelf worstelt.
Ik worstel zelf met psychische issues o.a. ADHD en emotieregulatieproblemen. Met de GGZ maak ik hetzelfde patroon mee. Ik sta nu 1,5 jaar op de wachtlijst voor het GGZ wijkteam. Ik denk dat ik met mijn problemen vooral therapie nodig heb, zoals bijvoorbeeld schematherapie, in ieder geval gericht op de achterliggende trauma's. Het eerste wat behandelaars over mij opmerken, is dat ik zo perfectionistisch ben en heel veel pieker/analyseer. Het zou in mijn geval heel waarschijnlijk kunnen zijn dat ik een obsessief-compulsieve stoornis heb. Dat had ik ook aangegeven bij de intake en dat ik open sta voor exposure-therapie. Acceptance & commitment therapie zou ook goed voor mij kunnen zijn.
Ze komen met stellige overtuigingen dat het wijkteam heel geschikt is om mij met mijn problemen te kunnen helpen. In theorie misschien wel. De bedoeling zou zijn dat ik vorige week was begonnen, de case-manager zou mij bellen. Dat is tot nu toe nog steeds niet gebeurd, want ze 'hebben het heel druk'. Als het zo is dat ze wegens die drukte mij niet de zorg kunnen bieden die ik wel nodig heb, vind ik dat ze de verantwoordelijkheid hebben om dat op tijd aan te geven. Dan moet ik mijn heil elders zoeken. Ik ervaar het dat ze net als mijn vader het vooral heel zielig vinden voor zichzelf dat ze met zoveel werkdruk te maken hebben, maar het kan hen geen reet schelen dat ik en zoveel andere cliënten door het lange wachten steeds dieper in de shit verzeild raken. Ik heb het al zo vaak meegemaakt: elke keer weer hoop opbrengen en elke keer als ik er niet meer tegen kan dat op deze manier zoveel kostbare tijd van mijn leven verloren gaat, krijg ik te horen "Je moet geduld hebben, want de weg naar Rome is ook niet in één dag gebouwd". Of die uitspraken als "Je moet niet zulke hoge eisen stellen aan jezelf en wat meer compassie hebben voor jezelf."
Ik geloof best dat een bepaalde mindset waarmee je de situatie positiever kan benaderen het herstel bespoedigd. Los daarvan, ik denk dat je psychische problemen of welk ander probleem dan ook alleen kan oplossen door eerst te begrijpen wat de situatie precies inhoudt, want anders kan je ook geen oplossingen zien die daarop aansluiten. Ik ben wel verder gekomen door in te zien dat ik de enige ben die kan ervaren wat goed voelt voor mij en wat niet. Luisteren naar feedback van anderen is uiteraard belangrijk - als ik alleen maar zou luisteren naar hetgeen wat ik het liefste aanhoor, leer ik niks en heeft therapie etc ook geen zin. Echter als je afhankelijk bent van behandelaars die jou andersom niet voldoende serieus nemen, te snel met algemene aannames komen en als de behandeling vervolgens niks oplevert a priori de conclusie trekken dat ik 'therapie-resistent' ben en mij erbij moet neerleggen dat het niet beter wordt met mij, ben ik de lul.