[Etappe 11] Toulouse - Toulouse #1

Etappe 11: Toulouse - Toulouse, 156,8 km

Na een buitengewoon lange Tourweek bevinden we ons nu al praktisch op de helft van de Tour, zo snel gaat dat. De 112e Ronde van Frankrijk begon met een vlakke rit rond Lille, een rit die in de finale opgeleukt zou worden door de waaiers. De boel werd in de finale uit elkaar gereden en bijna alle sprinters kregen het voor elkaar om de slag te missen. Ook klassementsrenners als Evenepoel en Roglic waren niet mee, meteen op de eerste dag was het dus koers. De rit zou alsnog eindigen in een sprint, maar dan van een kleinere groep. Alpecin zat met veel renners in de voorste groep en zij wisten de trein voor Philipsen perfect op de rails te zetten. De Belg werd perfect afgezet en hoefde de voorzet alleen maar in te koppen, hij reed glansrijk naar de zege en naar het geel. Biniam Girmay werd tweede, alle andere sprinters waren niet op de afspraak. Met Philipsen in het geel reden we tijdens de tweede rit naar Boulogne-sur-Mer, waar zijn ploeggenoot Mathieu van der Poel de trui over zou nemen. Het was een lastige rit, met aan het eind enkele steile klimmetjes. Niet steil genoeg om Van der Poel in te problemen te brengen, hij wist de finale perfect te controleren en vooral in de sprint nam hij het heft in handen. Hij ging aan en iemand kwam meer over hem heen, vier jaar later eindelijk zijn tweede ritzege in de Tour en vier jaar later ook weer eens de gele trui. De Tour begon perfect voor Alpecin, maar op de derde dag ging het mis. Bij een tussensprint werd Philipsen van z'n fiets gekegeld door Coquard en het was meteen einde Tour. We hebben relatief weinig grote valpartijen gezien en we hebben tot nu toe relatief weinig uitvallers, maar dit was wel even een pijnlijke. De rit ging gewoon door, een van de saaiste ritten ooit. Een rit zonder kopgroep, we reden met tegenwind naar Duinkerke en niemand had er zin in. Alleen bij de tussensprint en in de eindsprint deden de renners hun best. Na de tumultueuze tussensprint volgde er ook een tumultueuze eindsprint, de organisatie had in de laatste meters een paar bochten neergelegd en in die bochten gingen er weer een aantal renners onderuit. Vooral de valpartij van Jeanniere viel op, hij vloog bijna het publiek in. De sprint werd dan weer perfect ingezet door Lidl-Trek, het enige nadeel was dat Jonathan Milan het karwei niet kon afmaken. Hij werd in de laatste meters voorbijgestoken door Tim Merlier, die aldoende ook vier jaar later zijn tweede ritzege boekte in de Tour. De snelste sprinter van het peloton, dat bewees hij op die manier weer. Allebei de slag gemist op de eerste dag, op de derde dag zagen we het gevecht tussen de twee snelste mannen dan toch. Jammer van de valpartijen, jammer van de hele rit überhaupt. Geen aanvalspogingen, niets. Gouvenou zat schuimbekkend voor de tv, zich voornemend om volgend jaar nog minder vlakke ritten in het parcours op te nemen. Volgend jaar krijgen we misschien nog wel meer heuvelritten, heuvelritten die best leuk zijn zoals we deze Tour al hebben kunnen zien. Op de vierde dag gingen we naar Rouen en daar was de finale loodzwaar. Meerdere muurtjes achter elkaar, waar alles uiteindelijk wel te doen bleek te zijn om de laatste muur. De Rampe Saint-Hilaire, met vooral een steile halve kilometer aan het eind. Daar ontbond Tadej Pogacar voor het eerst zijn duivels, hij demarreerde op de steilste strook en alleen Vingegaard kon mee. Vingegaard leek even later te kraken, maar hij knokte zich toch weer terug in het wiel. Daarna hield hij ostentatief de benen stil, waardoor vanuit de achtergrond een groepje met daarin Van der Poel en Evenepoel kon terugkeren. UAE liet vervolgens Almeida de boel controleren in de laatste kilometer, een kilometer waarin er nog wat meer geklommen moest worden. Dé kans voor Mathieu van der Poel om het geel te winnen kwam eraan, maar hij kreeg het niet voor elkaar. Hij ging aan, en hij moest meteen weer gaan zitten. De benen waren nog kapot na de muur van een paar kilometer daarvoor, er was te weinig tijd om te herstellen en daarom ging de onvermoeibare Tadej Pogacar met de zege lopen. Van der Poel behield net het geel, maar die trui zou hij een dag later alsnog kwijt zijn. Op de vijfde dag zou er een tijdrit verreden worden, van Caen naar Caen. Een tijdrit die gewonnen werd door Evenepoel, uiteraard. Zijn enige serieuze concurrent, Ganna, lag er op de eerste dag al uit. Evenepoel droomde van geel, daarvoor hoefde hij alleen maar een minuutje sneller te rijden dan Pogacar en dat leek op basis van de Dauphiné te doen. Maarja, de Dauphiné is de Tour niet. Pogacar was nu wél op de afspraak en hij verloor maar een paar seconden. Hij sloeg daarmee een geweldige slag, want Jonas Vingegaard kende een waanzinnig slechte dag. Meer dan een minuut gaf hij toe, en dat tijdens een rit waarvan iedereen dacht dat hij juist tijd zou gaan pakken op Pogacar. Met het oog op de bergen was dat een klap in het gezicht, de topfavoriet vooraf mag met een grote voorsprong beginnen aan het zware werk.

Van der Poel reed een goede tijdrit, dacht hij, maar dat viel qua uitslag tegen. Het geel was weg, maar het geel zou een dag later weer terugkomen. Tijdens de zesde rit reden we naar Vire, de thuisbasis van Gouvenou. In het begin reden we door de Suisse Normande en in deze fraaie regio lagen wat zware beklimmingen. Het peloton werd op die klimmetjes flink uitgedund en op de top van een van deze klimmetjes reed er een klein kopgroepje weg. Dit kopgroepje reed heel lang rond met een beperkte voorsprong en enkele renners wisten de oversteek nog te maken, maar uiteindelijk kregen ze de zegen van het peloton. Van der Poel zat in de kopgroep en de voorsprong liep op een dusdanige manier op dat hij weer de virtuele leider werd. In de kopgroep zat ook Ben Healy, de eerste aanvaller van de dag. De eerste aanvaller wint meestal de rit niet, maar nu wel. Healy heeft soms van die dagen, soms is hij schier onklopbaar. Dit was zo'n dag, hij ging er op 40 kilometer van het eind vandoor en niemand zag hem meer terug. Van der Poel kende ondertussen een lichte implosie, hij verloor aan het eind heel veel tijd en daarom was het nog maar de vraag of hij de gele trui daadwerkelijk weer zou overnemen. Het kwam uiteindelijk neer op één seconde. Visma maakte nog tempo aan het eind en daardoor behield Pogacar bijna het geel, maar het lot was Van der Poel uiteindelijk net gunstig gezind. Weer in het geel, maar het avontuur zou wederom niet lang duren. De dag na die zware inspanning moest het peloton twee keer Mur de Bretagne over. Nochtans de plek waar Van der Poel in 2021 wielergeschiedenis schreef, maar hij kon zijn kunststukje daar niet herhalen. De tweede of een zevende dag in een ronde maakt nogal uit, een dag ervoor de hele rit in de kopgroep rijden maakt ook uit. Hij moest lossen op de slotklim, een klim waar Visma en UAE het elkaar weer lastig probeerden te maken. UAE met een mannetje minder, Almeida viel in aanloop naar de klim en hij zou een paar dagen later afstappen. Gelukkig was daar dan weer Narvaez om zijn rol over te nemen en hij zorgde ervoor dat we zouden gaan sprinten op Mur de Bretagne. Uiteraard werd de sprint gewonnen door Pogacar, wie anders? Vingegaard werd tweede, hij lijkt wel wat explosiever geworden. Pogacar nam uiteraard het geel ook weer over, maar dat zou ook niet eeuwig duren. We doken daarna het weekend in en in het weekend lagen er twee flopritten op ons te wachten. Twee vlakke ritten in het weekend, afgrijselijk. De eerste van die twee bleek ook echt afgrijselijk te zijn. Weer wilde niemand in de aanval gaan, we keken naar groeiend gras, drogende lijm, voorbijtrekkende wolken op een windstille dag. Na de tussensprint gingen er nog even twee renners van TotalEnergies in de aanval, maar nee, het was een vreselijke rit. In de finale van die etappe zou er een sprintje volgen op een hellende strook in Laval. Een sprint zonder Merlier, hij haakte af met een lekke band. Een sprint met Van Aert, met de goedkeuring van Trine Hansen mocht hij een keertje voor zichzelf rijden. Hij eindigde in het wiel van Jonathan Milan, die in het groen zijn eerste ritwinst in de Tour wist te boeken. De sprinter met de sterkste ploeg voor de sprints, zonder Merlier kan hij het nog afmaken ook. Een beetje een malle sprint, ontregeld door een paar rotondes en een stuk in dalende lijn in aanloop naar de laatste strook. Geen rit om te onthouden, in tegenstelling tot de negende rit. Vanuit het vertrek ging Jonas Rickaert in de aanval en Mathieu van der Poel ging achter hem aan. Het ontstond als een grap, ze deden het puur om Rickaert op het podium te krijgen als meest strijdlustige renner, maar het werd uiteindelijk een serieuze gooi naar de ritzege. Ze kregen met z'n tweeën een mooie voorsprong van vijf minuten en uiteindelijk was zo'n beetje iedere ploeg nodig om ze weer tot de orde te roepen. Lidl-Trek en Soudal-Quick Step kregen het niet voor elkaar, maar gelukkig waren daar kneuzenploegen als Tudor, Arkea, Unox, Jayco en FDJ om ONS karretje grandioos in de poep te rijden. Rickaert hield het vol tot zes kilometer van het eind, Mathieu reed daarna nog in z'n eentje verder tot op 700 meter van de finish. In het zicht van de haven strandde de grap, gezien het feit dat de heren hebben geprobeerd een doodsaaie vlakke rit op te leuken hadden ze meer verdiend. Al werd de rit ook nog wel een beetje leuk dankzij voorzichtig waaiergevaar, de boel werd een paar keer zonder veel succes op de kant gezet. Het was in ieder geval het kijken waard, al blijft de uitkomst betreurenswaardig. Alle knechten waren opgerookt en dus kregen we een ongecontroleerde sprint, waar de twee snelste mannen toch weer kwamen bovendrijven. De snelste van die twee won, de logica werd gerespecteerd. De tweede ritzege voor Merlier, Milan werd weer op zijn plek gezet.

En toen volgde de tiende rit. Geen rustdag, nee, we gingen nog een dagje door. De Franse feestdag viel op maandag en dus moest er gekoerst worden. Via een aantal lange verplaatsingen hadden we ons richting het Centraal Massief begeven en daar stond een etappe op het programma waarin we alle vulkanen van de Auvergne van dichtbij gingen bekijken. Een rit voor de vluchters, was het idee vooraf. En dus wilde iedereen in de aanval, het duurde een eeuwigheid voor de vlucht van de dag vertrokken was. In die vlucht van de dag troffen we twee renners van Visma aan, UAE kreeg het niet voor elkaar om dat tegen te houden. Voor de strijd om de gele trui had het geen gevolgen, maar het is toch wel een signaal waar we iets mee kunnen. Normaal wil je als UAE geen knechten van Visma in de kopgroep, maar als Simon Yates en Victor Campenaerts vertrekken is er niemand om ze tot de orde te roepen. Sowieso konden ze niemand tot de orde roepen, er reed een groep van een man of 30 weg. In de heuvels rond Clermont-Ferrand werd deze groep evenwel stelselmatig uitgedund, er bleef uiteindelijk een niet al te grote groep over. Helemaal vooraan zagen we Lenny Martinez, die eindelijk zijn opa trots kon maken. Opa Mariano wilde zijn kleinzoon in de bollentrui zien, nu hij nog kan zien. Het plan is geslaagd, Lenny sprokkelde onderweg een heleboel punten en dus mag hij nu de bolletjestrui dragen. Daardoor kwam hij niet in de buurt van de ritzege, maar de wens van opa was duidelijk. In de kopgroep zat ook Ben Healy, en hij stond vrij kort in het klassement. Hij had meerdere ploeggenoten om zich heen, waaronder tramodoller Baudin en hij zorgde ervoor dat het nooit stilviel in de kopgroep. De voorsprong liep daardoor op een dusdanige manier op dat Healy virtueel in het geel begon te rijden. Daarna volgde er eigenlijk best wel een lange en saaie tussenfase. UAE reed een beetje op kop in het peloton, EF probeerde de boel vooraan te regelen en zo reden we door naar de laatste beklimmingen van de dag. Bij UAE zagen we overigens Sivakov vroeg lossen, na het uitvallen van Almeida toch wel de tweede teleurstelling voor die ploeg. Misschien is Visma wel beter bergop, dat zou de koers de komende week wellicht wat leuker kunnen maken. In de kopgroep zagen we op een van de laatste klimmetjes van de dag Simmons in de aanval gaan, terwijl Healy ondertussen als een idioot in z'n eentje op kop aan het boren was. Hij besloot maar gewoon tempo te gaan rijden voor de gele trui, dat er allemaal jongens in het wiel aan het profiteren waren kon hem niet schelen. Kilometers reed hij op kop, maar hij bereikte wel mooi zijn doel. De hele voorlaatste klim nam hij ook nog voor z'n rekening, nadat hij Simmons tot de orde had geroepen. In het peloton zagen we dan weer een paar amechtige pogingen van Visma om UAE in de problemen te brengen. Godbetert Sepp Kuss ging een paar keer in de aanval, net als Jorgenson. Wat ik dan weer opvallend vond was dat Pogacar iedere keer meteen op het wiel van Jorgenson sprong. Hij liet dat niet over aan zijn ploeggenoten, zodra Jorgenson ging sprong Pogacar mee en werden al zijn knechten gelost. Ze kwamen daarna iedere keer wel weer terug, na de pogingen van Jorgenson nam Vingegaard nooit het initiatief en dat verbaasde me ook wel. Het werden op die manier vooral speldenprikjes, de voorsprong van de kopgroep zakte daardoor ook niet echt en dus bleef geel voor Healy reëel.

Voor het eerst in de geschiedenis reden we naar Mont-Dore en na de laatste afdaling begon de klim direct. Dat wist Simon Yates heel goed, hij ging hard door de laatste bocht van de afdaling en hij nam daar zoveel risico dat de rest geen zin had om te volgen. Met een lichte voorsprong begon hij aan de slotklim. De winnaar van de Giro reed nog geen sterke Tour, maar de benen beginnen terug te komen. Hij is hier eigenlijk om te werken voor Vingegaard en zijn aanwezigheid in de kopgroep had daar ook gericht op moeten zijn, maar het speelde zich zo uit dat hij voor de ritzege kon gaan en niets voor Vingegaard hoefde te doen. Een reactie van Trine is nog uitgebleven. Ben O'Connor deed een poging om nog naar Yates te rijden en daar slaagde hij in, maar toen maakte hij de domme fout om ook meteen over te nemen bij Yates. Simon kon even op adem komen en plaatste toen een nieuwe demarrage, de winnende. Thymen Arensman stond net op het punt om bij dit duo aan te sluiten, maar ook hij moest het antwoord schuldig blijven op de nieuwe aanval van Yates. Hij gaf een seconde of vijf toe en dat gat bleef tot op de finish bestaan. Het zag er wel boeiend uit, twee kilometer lang reden ze op dezelfde afstand van elkaar. Niemand kraakte, allebei hielden ze stand. En dus won Yates, dankzij zijn splijtende demarrage. Na de winst in de Giro nu een ritwinst in de Tour, zijn overstap naar Visma is een belachelijk groot succes geworden. Arensman knap tweede, maar hij zal nog wel eens denken aan die bocht aan de voet van de slotklim. Daar verloor hij de ritzege, al was het hoe dan ook moeilijk geworden tegen de explosievere Yates. Na een dramatische Giro en een dramatisch begonnen Tour wel een mooie opsteker, misschien volgen er in het restant van de ronde nog wel een paar mooie kansen voor hem. Healy stoomde ondertussen op zijn eigen tempo nog een paar renners voorbij, waaronder O'Connor en Storer. Hij werd knap derde, zeker als je al het werk dat hij onderweg deed in ogenschouw neemt. Of het ook genoeg was voor het geel hing van de klassementsrenners af. Op de klim naar Mont-Dore probeerde Visma nog het een en ander, Jorgenson ging nog een keer in de aanval, maar Pogacar stond het weer niet toe. Evenepoel ging daarna zowaar een keer in de aanval, daar reageerde Pogacar lollig genoeg dan weer niet op. Jorgenson is voor hem belangrijker dan Evenepoel, ook een keuze. Al die aanvallen van Visma irriteerden hem blijkbaar wel, zoals hij de hele Tour al geïrriteerd is. De tactiek van Visma is voor de leek niet altijd te volgen, maar als het hun doel is om Pogacar mentaal te breken zijn ze al aardig op weg. Er zitten barstjes in zijn masker, al zitten er nog geen barstjes in de benen. Het is de bedoeling van Visma om hem en zijn ploeg af te matten, de ploeg afmatten lijkt wel te lukken maar de kopman afmatten is een ander verhaal. Pogacar plaatste één versnelling en meteen reed hij weg van iedereen. Met uitzondering van Vingegaard, dan. De Deen kon nét mee. Het scheelde niet veel, maar hij zat er opnieuw bij. Hij wilde alleen niet overnemen, dat zal Pogacar ook wel weer gefrustreerd hebben. De neutrale kijker ook wel, denk ik. Geen aanvallen van Vingegaard en geen overnames, hij is passief aan het koersen. Daar zit een groot meesterplan achter, maar zolang je dat meesterplan nog niet hebt gezien blijft het ingewikkeld om naar te kijken. Ze reden met z'n tweeën voorbij Lenny Martinez, maar toen stopten ze met trappen en reed Lenny ze weer voorbij. Dat kwam ze nog goed uit, nu konden ze plaatsnemen in het wiel van Lenny, anders was het een sur place geworden. Alsnog gingen ze niet heel snel, daardoor kon de rest weer bijna aansluiten. Een zware dag in de heuvels met 4500 hoogtemeters leverde uiteindelijk bijna geen verschillen op, maar we weten toch meer. Vingegaard en Pogacar staan nog altijd ver boven de rest, waarbij Vingegaard Pogacar voorlopig goed kan volgen. Het zal toch weer om die twee gaan draaien, de rest doet voor spek en bonen mee. Al was Roglic plots wel weer goed, maar het niveau van die twee gaat hij nooit meer halen. De ploeg van Visma lijkt beter dan die van UAE, maar UAE echt in de problemen brengen is nog niet gelukt. Het plan van Healy en EF is dan wel weer gelukt, doordat Vingegaard en Pogacar geen zin hadden om door te rijden ging het geel naar de Ier. Na een ritzege een paar dagen eerder volgde nu de trui, toch wel een droom voor Vaughters en co. Al slaan ze daar meteen door, ze willen nu met Healy echt voor het klassement gaan en dromen zelfs van het podium, dat lijkt me dan weer wat veel van het goede. Zeker als je bedenkt wat er deze Tour allemaal nog gaan komen. We gaan nu bijvoorbeeld verder met een hele korte tweede week. Vijf ritten voor de volgende rustdag, drie daarvan spelen zich in de Pyreneeën af. We beginnen na de rustdag met een heuvelrit in en rond Toulouse, daarna volgt de eerste zware aankomst bergop van deze ronde. We gaan naar Hautacam, een van de plaatsen waar Pogacar ooit werd geklopt en waar hij nu wraak wil nemen. Dan volgt er de klimtijdrit naar Peyragudes, we gaan daar angstaanjagende wattages zien. Een dag later volgt er dan weer de terugkeer van Superbagnères, in feite de derde aankomst bergop op rij. En dan rijden we maar weer eens naar Carsassonne, in wat een dag voor de vluchters moet worden. Twee heuvelritten voor de vluchters en die zware bergritten voor de klassementsrenners, dat is het recept van deze week. Beginnen doen we in Toulouse, met een rit die lijkt op het werk wat we al in Boulogne-sur-Mer, Rouen en Vire hebben gezien. De Tour van de heuveltjes, maar na deze rit wordt het dan toch de Tour van de bergen.




Na een transfer van 340 kilometer met een reistijd van minstens vier uur bevinden de renners zich sinds de rustdag in Toulouse. In een paar dagen tijd hebben de renners een afstand van dik 1200 kilometer afgewerkt, waarvan maar 500 op de fiets. Het is een recourdtour, nog nooit vielen er zulke lange verplaatsingen te bewonderen. Dat heeft deels te maken met de start in het noorden van het land, maar het blijft een bijzonder gegeven. Je denkt dat de renners op de fiets worden gesloopt, maar misschien worden ze nog wel meer gesloopt door al die uren in de bus die dan weer ten koste gaan van de uren in bed. Het voordeel is dan weer dat ze vandaag op dezelfde plek kunnen blijven, na de rustdag in Toulouse gaan we nu rijden van Toulouse naar Toulouse. We zijn in de stad van de vliegtuigen, in Toulouse vinden we immers het hoofdkantoor van Airbus. In de buurt van het hoofdkantoor van Airbus vinden we ook het lokale vliegveld en het Musée aeroscopia, een luchtvaartmuseum. Dit vinden we allemaal net ten noorden van de stad die qua inwonersaantal de vierde stad van Frankrijk is, alleen in Marseille, Lyon en Parijs wonen meer mensen. In Toulouse wonen er 505.000, een groot deel daarvan studenten. Toulouse is een echte universiteitsstad, met liefst vier universiteiten en blijkbaar ook nog 17 hogescholen. De eerste universiteit ontstond hier al in de 13e eeuw, het was de eerste Franse universiteit buiten Parijs. In totaal studeren 110.000 mensen hier, dat is een indrukwekkend aantal. Niet alleen Airbus zit hier trouwens, ook het Europese Ruimteagentschap zetelt hier. In de 20e eeuw werd Toulouse de hoofdstad van de Franse lucht- en ruimtevaart. Airbus, het ESA, Alcatel Espace en vele andere bedrijven vestigden zich in Toulouse. Dat valt deels te verklaren voor de betrekkelijke rust in de stad. In de Eerste Wereldoorlog lag Toulouse ver van het front, veel bedrijvigheid werd daarom naar het veilige zuiden van het land verplaatst en is daarna nooit meer vertrokken. Voor de liefhebbers van de ruimtevaart is er het Cité de l'espace, een themapark over de ruimte en de ruimtevaart! Ook het Centre national de Météo-France, het nationaal weeronderzoekscentrum om het maar op een lelijke manier te vertalen, zit in de stad. Hoewel er in Toulouse heel veel industrie is te vinden komen we in het centrum ook een aantal gebouwen tegen die de moeite waard zijn. Zo is er de kathedraal Saint-Étienne en de middeleeuwse pelgrimskerk Saint-Sernin. Werelderfgoed van UNESCO zelfs! En dan heb ik het Jacobijnenklooster nog niet eens genoemd, een bakstenen kerk met een achthoekige klokkentoren waar het lichaam van Thomas van Aquino ligt! Er is ook het Capitool, waar we het stadhuis en een theater tegenkomen. Voor het Capitool ligt het Place du Capitole, blijkbaar het symbool van de stad. Al in 1190 werd er op deze plek een gebouw voor het gemeentebestuur neergezet en sindsdien heeft het gemeentebestuur van Toulouse altijd op deze plaats gezeten, zo dan! De rivier die door de stad stroomt is de Garonne, en dat levert enkele mooie bruggen op, de oude Pont Neuf bijvoorbeeld. Ook de kades en de oevers zouden mooi moeten zijn, met langs die kades talloze fraaie bouwwerken. Bovendien zijn ze hier nogal trots op het Canal du Midi, naast de Garonne voert ook dat kanaal dwars door de stad. Dan is er ook nog het Jardin des Plantes, een grote botanische tuin met een kicken toegangspoort. De stad beschikt ook over talloze musea, zoals het Musée des Augustins en het Musée de Toulouse, een museum met een collectie van liefst 2,5 miljoen voorwerpen! Vanwege het gebruikte bouwmateriaal (lokaal gefabriceerde bakstenen) wordt Toulouse vaak "De Roze Stad" genoemd, de stad past dus eigenlijk beter bij de Giro dan bij de Tour. Verder is Toulouse bij ondergetekende bekend vanwege de vele heuvels ten zuiden van de stad, die we tijdens deze etappe eindelijk met een bezoekje gaan vereren. En dat met dank aan het koersgedrag van de ploegen vorig jaar, lafheid wordt bestraft en dat komt ons erg goed uit.




Deze rit zal een lange neutralisatie kennen, een neutralisatie waarin we een rondje door heel Toulouse gaan rijden. De neutralisatie begint op het île du Ramier, een eilandje in het midden van de Garonne. De rivier stroomt om beide kanten van het eiland heen, in het midden van het eiland treffen we vooral sportactiviteiten aan. De renners gaan officieus van start langs het stadion van de lokale voetbalclub, Toulouse FC. Dit is een lollige voetbalclub, waar ze het een paar jaar geleden over een andere boeg probeerden te gooien. Ze gingen daar ook de principes van Moneyball hanteren, er werden op basis van statistieken overal middelmatige spelers vandaan getoverd die dan toch niet zo middelmatig bleken te zijn. Ook in Nederland kwamen ze shoppen, want in Nederland kun je tegen een bodemprijsje allerlei verborgen talent oppikken. Het bekendste voorbeeld is natuurlijk Branco van den Boomen, een jongen die in Nederland nooit uit wist te blinken maar omdat hij over een fijne trap beschikt kwam hij toch hoog in allerlei lijstjes te staan en Toulouse hapte toe. Daar zagen ze zijn zwakheden en bouwden ze een team om hem heen, waardoor hij zowaar op een voetballer begon te lijken. Toen zijn contract afliep kwam Ajax op het idee om hem terug naar de club te halen, tegen een miljoenensalaris. De rest hoef ik niet uit te leggen, hahahahaha. Branco Pirlo, ik heb spontaan weer tranen in m'n ogen van het lachen. MislintatGod. Enfin, Toulouse speelt in het Stadium Municipal en daar blijkt dat het moneyballen wel werkt, want na een tijdje geacteerd te hebben op het tweede niveau zitten ze nu weer stabiel in de middenmoot van de Ligue 1. Toulouse is verder ook een rugbystad, we bevinden ons nu in het zuiden van Frankrijk en daar is rugby enorm populair. Stade Toulousain is de lokale club, een van de meest succesvolle rugbyclubs van het land. Recordhouder qua aantal kampioenschappen, zelfs. Enfin, na de start rijden we voorbij het stadion van de voetbalclub langs het lokale zwembad, een zwembad waar ongetwijfeld een lokale grootheid vaak gezwommen zal hebben. We laten vrij snel daarna het eiland van Ramier achter ons om daarna dwars door de stad te fietsen, waarbij we onder meer langs het Capitool gaan passeren. Dwars over de Place du Capitole heen om dat prachtige neoklassieke paleis te aanschouwen. We rijden daarna nog wat verder kriskras door de stad heen, een tijdje langs een kanaal en even later rijden we bijna langs het stadion van de gekende rugbyclub. Uiteindelijk verlaten we Toulouse om uit te komen in Blagnac, een voorstad waar de Tour wel eens vaker is geweest. Mathieu Hermans won hier in 1989 nog een rit, bijvoorbeeld! In de Tour de France voor de meisjes kwam hier in 2023 dan weer een rit aan, weer zo'n tactisch meesterwerkje waar Norsgaard net uit de greep van het sputterende peloton wist te blijven. Blagnac geniet verder vooral enige bekendheid omdat ze hun eigen wielerclub hebben. Toulouse heeft ook een aantal wielerclubs, maar de club van Blagnac presteert vaak op een net iets hoger niveau. De broer van het fenomeen Kim Le Court heeft een aantal jaren voor deze club gereden, ik bedoel maar. Of wat dacht u van Maxence Moncassin, de zoon van local hero Frederic. Alexis Guerin, ik noem maar even een naam voor de liefhebber. In Blagnac vinden we verder vooral een hoop hoogtepunten die worden toegeschreven aan Toulouse. Letterlijke hoogtepunten, op het grondgebied van Blagnac ligt namelijk het Aéroport de Toulouse-Blagnac. Het Musée aeroscopia is ook hier te vinden, maar de renners vinden vooral een lange weg rechtdoor die ze naar Beauzelle gaat brengen, waar we een half uur later dan onderhand eens een keer aan de rit gaan beginnen.



Net buiten Beauzelle gaat de rit officieel van start in de buurt van een grote golfbaan. We rijden in de eerste kilometers van deze etappe met een boog om deze golfbaan heen, terwijl we meteen in de allereerste meters van de rit een paar bochten tegenkomen. De rit begint op een brede baan, een vlakke baan ook. Door een omgeving met wat bomen rijden we op een licht slingerende manier naar Aussonne toe, waar in het centrum bij een rotonde een pittige bocht naar rechts volgt. Het is geen toeval dat we in het begin van de rit naar Aussone rijden, hier zit sinds 2021 MEETT, het nieuwe conferentiecentrum van Toulouse. De citymarketing gaat vandaag grandioos pieken. Van Aussonne rijden we vervolgens rechtdoor naar Seilh, tot het grondgebied van dit voorstadje van Toulouse hoort de golfbaan van Toulouse die ongetwijfeld uitgebreid in beeld zal worden gebracht. Twee keer 18 holes, zo! Het is een vlak begin van de rit, maar toch is het niet direct makkelijk. Na vijf kilometer komen we uit in Seilh en dan hebben we al meerdere bochten, rotondes en vluchtheuvels zien passeren. In Seilh slaan we linksaf om op een enorm brede weg terecht te komen die rechtdoor langs de Garonne zal lopen. Drie kilometer lang rijden de renners volledig rechtdoor over een brede en vlakke weg langs de boompjes, maar we komen vooral bij het verlaten van Seilh dan toch weer wat vluchtheuvels en dergelijke tegen om deze rit die zomaar voor de vluchters kan zijn lichtelijk nerveus te laten beginnen. Met de Hautacam die een dag later zal volgen lijkt dit me geen rit voor de klassementsrenners, terwijl het voor de sprinters dan weer te zwaar is, oftewel, alle mannen die we voor de rustdag zagen zullen nu weer hun kans willen wagen. Na drie kilometer rechtdoor gereden te hebben botsen de renners op een rotonde, hier gaat het naar links en dan rijden we rechtdoor over de Rue des Platanes langs de platanen (goh) Merville binnen. In Merville rijden we dwars door het centrum, waarbij we onder meer langs een opvallende markthal passeren. Ze hebben hier ook een kasteeltje, het kan niet op in Merville. Paar rotondes en wat bochtenwerk hier, terwijl het verder nog steeds zo goed als vlak is. Om Merville te bereiken overbruggen we een paar hoogtemeters, maar dat mag geen naam hebben. De start van de rit is wat dat betreft vriendelijker, je had een rondje Toulouse kunnen ontwerpen zonder ook maar één vlakke meter maar dat blijft de renners bespaard. Was daags na de rustdag wel lollig geweest, maar de Tourorganisatie loopt nou ook weer niet over van de humor. Van Merville rijden we naar Grenade, een plekje waar we hopen dat de koers gaat ontploffen. De weg tussen beide dorpen in is tamelijk recht, we komen hooguit een paar verwaarloosbare bochtjes tegen. Weinig obstakels hier, die volgen pas weer als we door Grenade rijden. Paar bochten in het centrum van dit plaatsje waar een aantal historische monumenten te vinden zouden moeten zijn, maar ik zie ze niet. Ik zie wel een aantal rotondes, een ovalen rotonde zelfs. Buiten Grenade rijden we over de Garonne en dan komen we in het dorpje Ondes de volgende rotonde tegen, een rotonde waar we linksaf slaan om vervolgens met een flinke boog om het plaatsje heen te rijden. Dwars door de velden, over een brede weg. Het gaat na de rustdag weer verschroeiend heet worden, maar wind zal er niet staan. Dat we langs de akkers fietsen maakt dus niet uit, dat we voorlopig vooral over brede en vlakke wegen fietsen des te meer. Moeilijk voor de vluchters om hier het verschil te maken, al bereiken we bijna het moment dat er wel onderscheid gemaakt kan worden. Na een tocht van een aantal kilometer door de lege velde rond Ondes komen we na een passage over een opvallende brug over het kanaal van de Garonne uit in Castelnau-d'Estrétefonds. Aan de andere kant van het kanaal komen we een rotonde tegen, hier gaat het rechtdoor en daarna loopt de weg meteen omhoog. De renners beginnen aan de Côte de Castelnau-d'Estrétefonds, een beklimming van de vierde categorie. In het dorp gaat het 1,4 kilometer aan 6,6% omhoog, eindelijk een klimmetje. De weg omhoog is breed, wel komen we onderweg nog een rotonde tegen, wat vluchtheuvels en een hoop paaltjes. De top van dit korte klimmetje met een piekje tot 8% bereiken we na 26 kilometer koers, ik verwacht eerlijk gezegd wel dat we de eerste 25 kilometer continu aanvallen gaan zien en dat dit het eerste moment is dat er echt iets van enig verschil kan ontstaan.





Of dit klimmetje lastig genoeg is om een vlucht weg te laten rijden valt te bezien, de allersterkste renners moeten hier evenwel hun slag proberen te slaan want na dit klimmetje zal het weer een tijd overwegend vlak zijn. Er ligt in Toulouse en omstreken nog veel meer aan dit soort heuvelwerk, maar voorlopig rijden we daar vakkundig omheen. In Castelnau-d'Estrétefonds is een kasteeltje te vinden, verder is dit naar het schijnt een van de grootste multimodale hubs van Frankrijk. Dat soort dingen vindt de Tourorganisatie altijd belangrijk om te vermelden, het is blijkbaar voor ons van belang om te weten dat ze hier aan multimodaal goederenvervoer doen. Een transportketen waarbij goederen met meerdere vervoermiddelen worden getransporteerd, zo! In het peloton doen sommige renners ook aan multimodaal vervoer, soms rijden ze met de fiets en soms zijn ze op de brommer. Vandaag wil de helft van het peloton op de brommer zijn, dit is een mooie kans om een rit te winnen voor we drie dagen op rij de klassementsrenners aan het werk gaan zien in de Pyreneeën. Voorbij het eerste klimmetje van de dag botsen we op een rotonde, hier gaat het rechtdoor en daarna dalen we drie kilometer vals plat af over een brede weg in de richting van Fronton. Een fronton is een plek waar je pelota kunt spelen, maar het is ook een dorpje in de omgeving van Toulouse dat we na 30 kilometer koers gaan bereiken. Onderweg naar Fronton rijden we vooral op een simpele manier door de bossen, maar we passeren ook langs wat wijnranken. Blijkbaar vinden we in de omgeving van Fronton de oudste wijngaarden van heel Frankrijk, jawadde! De laatste keer dat het over wijn ging vloog ik uit de bocht, dus ik laat het nu over aan anderewijn.nl: Fronton is een klein wijngebied van amper 2000 hectare, vlak bij Toulouse in Zuid-Frankrijk. De wijnmakers persen hier wijn van de Négrette, die zachte, fruitige rode wijnen geeft. En ze maken krachtige rode blends van de typische Bordeaux druiven. Er wordt in Fronton als sinds de 12e eeuw wijn gemaakt. Vroeger werden de wijnen uit Fronton gebotteld onder de naam Côtes du Frontonnais. Tegenwoordig mag er gewoon Fronton op de fles staan. Maar de Négrette druif is nog steeds voorgeschreven. De rode en rosé wijn uit Fronton moet voor minstens 50% uit het sap van deze druif zijn geperst. De Négrette geeft zachte, frisse rode wijnen en wordt daarom ook wel de 'Beaujolais van Toulouse' genoemd. Dikwijls mengen de wijnmakers uit Fronton hun Négrette met Syrah, Braucol en Cabernet Sauvignon. Als dit niet klopt weet je waar je je klachten kunt indienen. In Fronton staat ook een chateau, in dit chateau is tegenwoordig het lokale VVV-kantoor gevestigd, het is omgedoopt tot Maison des Vins en je moet hier zijn voor alle informatie over de lokale wijn, of om een kaart op te halen voor een wandeltocht dwars door de lokale wijngaarden heen .In Fronton bereiken we het meest westelijke punt van de rit, we slaan bij een rotonde in het centrum rechtsaf en daarna rijden we weer terug in de richting van Toulouse. Acht kilometer lang volgen we nu dezelfde, brede weg. We komen bij het verlaten van Fronton nog wat meer rotondes en andersoortig straatmeubilair tegen, maar verder volgt er een zeer simpele tocht. Deels door de bossen, deels langs de wijnranken. De weg is vooral recht, op wat flauwe bochten na, terwijl het eigenlijk gewoon vlak is. Een paar kleine stukjes waar het dan even vals plat wat omhoog gaat, maar een echte klim gaat nog lang op zich laten wachten. Onderweg komen we in de buurt van Villaudric nog een keer een rotonde tegen, verder is het aantal obstakels zeer gering. Als de koers tegen deze tijd al stil is gevallen omdat er een vlucht is vertrokken hoef je verder voorlopig niet meer te kijken, dit wordt dan al snel een doorspoelmoment. Of je moet fan zijn van eeuwenoude wijngaarden, dan kun je je lol op. Aan het eind van deze weg slaan we rechtsaf een nog bredere weg in, deze weg volgen we vier kilometer tot in het dorpje Cépet. De komende kilometers loopt deze brede weg vals plat omlaag, zonder dat we veel bochten tegenkomen. We stuiten wel op wat vluchtheuvels en een rotonde, maar het blijft een simpel stukje parcours. Eenmaal in Cépet slaan we voorbij wat drempeltjes linksaf, een nieuwe weg in. Deze weg gaan we dan weer een kilometer of 11 volgen, het zal een weg zijn waar weinig over te vertellen valt. Het gaat vooral rechtdoor op een vlakke manier. De weg is breed en loopt afwisselend door de bossen en langs behoorlijk veel akkers, met tussendoor een passage in een dorpje. Zo rijden we onderweg door Labastide-Saint-Sernin, waar in het centrumpje wat rotondes, drempels en vluchtheuvels te vinden zijn. Even verderop komen we nog wel een aantal rotondes tegen, maar het is toch vooral een stuk van de rit om op cruise control af te werken. Als de vlucht inmiddels vertrokken is, na een kilometer of 50 zou dat absoluut het geval kunnen zijn. De coureurs rijden zonder het in de gaten te hebben ook nog langs Lapeyrouse-Fossat, waar twee kasteeltjes te vinden zijn. Dat zijn de aantekeningen, tot we aan het eind van deze lange weg bij een rotonde rechtsaf slaan om vervolgens twee kilometer aan 4% te klimmen naar het plaatsje Castelmaurou. Ik rond nu naar boven af, om het geheel toch nog enig cachet te geven. Een klimmetje van niets, maar het is in ieder geval een beetje afwisseling na alle vlakke kilometers hiervoor. Door een bos over een enorm brede weg op een niet al te ingewikkelde manier omhoog naar Castelmaurou, een plaats die we na 60 kilometer koers gaan bereiken. Nog minder dan 100 kilometer koers hierna, dat schiet wel lekker op zo.




In Castelmaurou, waar redelijk veel vluchtheuvels liggen, slaan we vrij snel linksaf. De weg wordt hierna weer vlak, vlak zal het in het vervolg toch weer snel een kilometer of 20 zijn. Na de bocht in Castelmaurou slingeren we even door de buitenwijken van dit plaatsje heen, we komen hierbij ook weer wat straatmeubilair tegen. Even verderop verlaten we deze plek en dan rijden we een tijd over een wat alternatief weggetje door de bossen heen. Er valt verder weinig over dit deel van de route te vermelden, dus dat doen we dan ook maar niet. Na een kilometer of zeven over deze weg gereden te hebben mogen de renners een kilometertje over een bredere weg rijden, waarna ze dan weer rechtsaf een smaller weggetje inslaan en dit weggetje zal dan weer zeven kilometer dwars door de weilanden en akkers slingeren. Enorm open terrein, maar wind zal er vermoedelijk niet zijn. We verkennen heel wat landbouwgronden in de buurt van Toulouse, terwijl we richting het eind van deze weg een keer een kilometertje aan 3% moeten klimmen. De weg heet de Route des Crêtes, maar daarvan zijn er in Frankrijk betere exemplaren te vinden. Aan het eind van deze lange tocht langs de eindeloze akkers slaan we rechtsaf een bredere weg in en deze weg loopt zowaar een kilometertje steil omlaag, in een plotseling opdoemend bos komen we zelfs een tweetal enigszins lastige bochten tegen. Direct na dit korte afdalinkje loopt de weg dan weer een kilometertje aan een procent of drie omhoog, waarna we in de volgende vier kilometer op een glooiende manier naar het dorpje Lanta gaan rijden. We komen weer tussen de akkers terecht en hier kronkelt de brede weg een beetje doorheen. Het gaat wat op en af, waarna we vlak voor we Lanta bereiken zelfs een keer een heuse kilometer aan 5% moeten afwerken! Dat is even aanpoten, hoor. Een brede en keurige weg omhoog naar dit piepkleine dorpje dat we na 81 kilometer bereiken, toch al mooi over de helft van de rit heen. Vanuit Lanta werd een paar eeuwen geleden Toulouse aangevallen, op een aanval tijdens deze rit zal het waarschijnlijk nog even wachten zijn. In Lanta komen we een paar rotondes tegen, daarna gaan we over een glooiende bosweg naar Sainte-Foy-d'Aigrefeuille rijden. Licht glooiend, er hoeft nou ook weer niet direct geklommen te worden. Eenmaal in Sainte-Foy-d'Aigrefeuille volgt er bij een nieuwe rotonde een bocht naar links, na deze rotonde rijden de renners dik twee kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg langs de volgen af, voor er bij de volgende rotonde dan weer een bocht naar rechts volgt. Over een brede weg rijden we nu zes kilometer via Préserville naar Fourquevaux. De weg begint recht en vlak, maar het wordt weldra wat bochtiger en ook wat glooiender. Zodra we Préserville bereiken moet er een kilometertje vals plat geklommen worden, na een passage met een paar bochten en een rotonde in het dorp dalen we vervolgens buiten Préserville ook weer een kilometer op een gemoedelijke manier af. We komen weer tussen een hoop akkers terecht en hier is het nog even vlak, tot we weer een kilometer aan 5% moeten klimmen om het plaatsje Fourquevaux te bereiken. Het interessante deel van de rit dreigt er bijna aan te komen, dit zijn dan alvast wat inleidende beschietingen. Via een weg die een tijdje wordt omgeven door wat mooie platanen komen we na 92 kilometer uit in Fourquevaux, een plaatsje waar bij de entree een hoop drempels liggen. Even verderop volgt er op de top van dit anonieme klimmetje een bocht naar links, waarna we in de volgende vijf kilometer volledig rechtdoor gaan rijden over een plateau tot we na 97 kilometer de tussensprint gaan bereiken in Labastide-Beauvoir. Fascinerende weg naar de tussensprint wel, één lange lijn volstrekt rechtdoor, met aan beide kanten van de weg een overzicht van alle landbouwactiviteiten in de wijde omgeving. De weg naar de tussensprint toe is volstrekt vlak, ik ben benieuwd of er nog mannen met groene ambities zijn die gaan proberen om vandaag in de vlucht van de dag terecht te komen en zo wat puntjes mee te kapen. Voorlopig is dat een van de weinige dingen om over na te denken, maar na de tussensprint gaat de rit dan toch eindelijk echt beginnen. Nog een kleine 60 kilometer te gaan, het mag zo langzamerhand ook wel. We bevinden ons in rugbyland, uit Labastide-Beauvoir is dan blijkbaar ook een bekende rugbyer afkomstig. Of nouja, bekend, blijkbaar kwam hij niet verder dan vier interlands. Dat past wel bij deze kleine gemeenschap, waar het lokale château ook weinig indruk weet te maken. Af te huren voor al uw feesten en partijen, maar ik zou dan denk ik toch een deurtje verder kijken.



Na de tussensprint in Labastide-Beauvoir slaan we direct rechtsaf, waarna we heel langzaam van het plateau af gaan dalen, op weg naar de heuvelzone ten zuiden van Toulouse. De komende zes kilometer rijden de renners over een mooie weg tussen de platanen door naar Baziège. De weg kronkelt enigszins, maar het moet heerlijk zijn om hier vlotjes doorheen te trappen. Continu een beetje vals plat omlaag, voor we het weten komen we na 103 kilometer uit in Baziège. Twee iets scherpere bochten voor we dit plaatsje bereiken, maar dat moet geen enkel probleem vormen. Beneden in Baziège volgt er dan weer een scherpe bocht naar rechts, we rijden onder de spoorbrug door het centrum in, waar we in de verte een opvallende kerk zien liggen. Die kerk bereiken we alleen niet, even later slaan we linksaf en dan verlaten we het plaatsje weer op weg naar volgende officiële klim van de dag. We hebben er even op moeten wachten, maar het is nu bijna tijd. Bij het verlaten van Baziège rijden we even over een smalle brug heen, de wegversmalling kan altijd voor een nerveus momentje zorgen, daarna rijden we vier kilometer op een makkelijke en vlakke manier verder naar Montgiscard. We fietsen onderweg voorbij Ayguesvives, dit zijn de plaatsjes aan de rand van een fantastische heuvelzone. We gaan de rest van de rit bijna continu op en af, maar zonder veel fantasie hadden we dat nog vaker kunnen doen. We hadden bijvoorbeeld meteen voorbij Ayguesvives al een flinke muur mee kunnen pakken om dan af te dalen naar Montgiscard en opnieuw weer omhoog te gaan, maar we beginnen pas aan onze heuveltocht in Montgiscard. Thierry Gouvenou schijnt altijd rondjes te rijden om alle klimmetjes in een omgeving die hij niet zo goed kent te ontdekken, hier had hij van mij een paar rondjes extra mogen rijden om nog meer moois te ontdekken. Onderweg van Baziège naar Montgiscard komen we een stuk of drie rotondes tegen en een weg vol paaltjes, terwijl we ons nu nog in de vallei langs het Canal du Midi bevinden, een vallei die ze helemaal vol hebben gegooid met industrie. Na de rotondes betreden we Montgiscard, waar we via twee bochten de doorgaande weg verlaten. Het gaat naar links en meteen naar rechts, waarna we het centrum betreden waar ook weer een opmerkelijke kerk te vinden is. De weg loopt hier al even een halve kilometer merkbaar omhoog, maar voorbij de kerk slaan we rechtsaf en dan loopt het juist weer kort omlaag. Een tweetal bochten later verlaten we het best aardige Montgiscard en dan begint de weg opnieuw omhoog te lopen. Officieel beginnen we nu nog niet aan de volgende klim, maar het gaat wel opnieuw een halve kilometer omhoog, in het begin eventjes aan 5%. Na deze halve kilometer duiken we opnieuw kort omlaag over een brede weg en dan begint de volgende gecategoriseerde klim van de dag echt. Richting de top van de Côte de Montgiscard gaat het 1,6 kilometer aan 5,3% omhoog, de renners rijden over een brede en licht bochtige weg door een bos heen, al zien ze tussendoor ook weer genoeg agrarische toestanden. De klim kent enkele stroken aan 7%, toch een serieuze helling. Er liggen in de omgeving veel lastigere klimmetjes, we moeten dit nog steeds maar zien als een veredelde opwarmer. Na 111,5 kilometer bereiken we de top van deze Côte de Montgiscard, een klimmetje van de vierde categorie. Vanaf nu gaat het in de resterende 45 kilometer alleen nog maar op en af, dat is het positieve nieuws. Bernard Maris, een van de slachtoffers van de aanslag op Charlie Hebdo, kwam overigens uit Montgiscard, net als de zangeres Pauline Ester. Wil de organisatie nog even kwijt. Ik heb even naar Pauline geluisterd en Oui je l'adore is echt een regelrechte kneiter hoor. Il fait chaud, ook niet slecht hoor. Een beetje op het niveau van dit klimmetje. Leuk, maar het kan beter.




Na dit eerste klimmetje in de heuvels ten zuiden van Toulouse rijden we een tijdje over een plateau, een kilometer of drie is het vrij vlak terwijl we onderweg passeren in Montbrun-Lauragais waar de weg tijdelijk wat smaller wordt en waar wat bochtjes te vinden zijn. Buiten Montbrun-Lauragais, beschikkend over een kicken windmolen en een kasteel dat het stadium van opknappertje ruim gepasseerd is, rijden we weer langs wat uitgestrekte velden af, terwijl we ook langs de lokale watertoren passeren die tevens in gebruik is als zendmast. Het gaat buiten Montbrun vooral rechtdoor op het plateau, de helikopter kan hier van de zijkant een paar mooie shots gaan maken. Na drie kilometer vooral rechtdoor te hebben gereden op een vlakke manier volgt er een korte afdaling van een kilometer in de richting van Corronsac, de weg loopt bijna volledig rechtdoor omlaag, die paar flauwe bochten tellen we niet mee. Met waanzinnig veel snelheid stormen we Corronsac binnen, waar direct bij de entree bij een rotonde een stevige bocht naar rechts volgt. Na deze bocht loopt de weg gelijk omhoog, we beginnen aan de volgende gecategoriseerde helling van de dag. Het gaat 900 meter aan 6,7% omhoog naar de top van de Côte de Corronsac, uiteraard weer een hellinkje van de vierde categorie. Volgens climbfinder is het zelfs nog wat lastiger, daar noteren ze 900 meter aan 7,5% met vooral in de laatste 200 meter van het klimmetje enkele stroken aan 10%. Een brede weg omhoog, voorzien van de nodige bochten. Best een lastig klimmetje toch, waarvan we de top na 117 kilometer koers bereiken. Minder dan 40 kilometer te gaan, nog een klimmetje of vijf op het programma. Voorbij de top van deze Côte de Corronsac loopt de weg een kilometer op en af, we dalen een korte stukje af zonder gekke bochten tegen te komen en daarna loopt het ook nog een paar meter op, waarna we even verderop linksaf een weggetje inslaan die ons een kilometer of drie over het plateau zal voeren. Het blijft licht glooiend, maar we mogen deze kilometers toch wel vlak noemen. Af en toe staan er wat bomen langs de kant van de weg, maar het is toch vooral weer veel boerenland dat hier te vinden is. De weg kronkelt af en toe een beetje, maar het gaat overwegend rechtdoor tot we aan het eind van het plateau ineens rechtsaf slaan om via een bosweggetje af te dalen naar Castanet-Tolosan. De weg loopt een dikke kilometer omlaag en in dit afdalinkje komen we amper een bocht tegen. Vooral rechtdoor omlaag over een weg die eigenlijk alleen wat flauwe bochten kent. Bijna beneden buigt de weg een keer iets steviger af naar links, maar de enige lastige bocht is meteen de laatste. Aan het eind van de afdaling gaat het bruusk naar links en na die scherpe linkse bocht beginnen we gelijk aan de volgende klim. Een klim die om onduidelijke redenen niet gecategoriseerd is, hij is nochtans best pittig. De komende twee kilometer gaat het gemiddeld aan 5% omhoog naar Mervilla, maar dat is niet het hele verhaal. We beginnen nog best vriendelijk met een paar stroken aan 4% en daarna wat vlakke meters, maar daarna gaat het gewoon een kilometer aan 7% omhoog hoor. Paar stroken aan 9%, het is best raar om dit klimmetje als organisatie niet te noemen. Wellicht is het een poging om de renners en de kijkers te verrassen, deze brede weg omhoog door de bossen naar Mervilla kan mooi als springplank gebruikt worden. Ergens wel jammer dat het zo'n brede weg is, deze rit had wel behoefte gehad aan een klimmetje over een geitenpad tussen. Paar bochten in de bossen, je bent dan wel weer snel uit het zicht. Vlak voor de top verlaten we het bos en dan komen we weer boven op het plateau, waar we na 124 kilometer koers de top van dit niet-gecategoriseerde klimmetje bereiken. Makkelijk begin, steile kilometer, en dan nog een vals platte uitloper van een halve kilometer. Nog dik 30 kilometer te gaan tot de finish, we blijven voorlopig nog wel even op deze manier bezig.





Na het klimmetje richting Mervilla slaan we op de top rechtsaf en daarna volgt er een vlakke kilometer waarin we continu rechtdoor rijden, afwisselend tussen de akkers en wat bossen. We komen uit bij een rotonde, hier gaat het naar links en daarna mogen we twee kilometer gaan afdalen over een bijzonder brede weg. Wel een weg door de bebouwde kom, waardoor we wat verkeersobstakels tegenkomen. Paar vluchtheuvels en drempels, dat idee. Het gaat een tijdje vals plat omlaag, maar aan het eind van dit stuk in dalende lijn gaat het zowaar even wat steiler omlaag en dan komen we kort achter elkaar ook drie stevige bochten tegen. Stelt ongetwijfeld niets voor vanwege die brede weg, maar toch. Aan het eind van dit korte afdalinkje rijden we over een brug en daarna begint de volgende ongecategoriseerde klim, eentje waarvan ik nog kan snappen dat ze 'm niet erkennen. We gaan over een weg die nog steeds heel breed is door het bos omhoog naar het dorpje Rebigue, de komende anderhalve kilometer moet er aan 4% geklommen worden. Kort piekje tot 6%, meteen in het begin na de brug. Daarna loopt het steevast aan 4% omhoog naar de top, waarna het in de laatste meters zelfs afvlakt naar 3%. Goed, dit is dan weer niet een enorm uitdagende klim. Draagt wel bij aan het feit dat er amper vlakke meters te bewonderen zijn in de finale van deze etappe, misschien is dit juist een mooi klimmetje om stiekem weg te rijden. Eenmaal boven in Rebigue nemen we een doordraaiende bocht naar rechts en daarna volgt er een afdaling van anderhalve kilometer richting Aureville. Best een listige afdaling, we dalen af door een bos en in dit bos komen we kort achter elkaar een stuk of vijf bochten tegen. Van links naar rechts, weer naar links en weer naar rechts, het is even heerlijk draaien en keren. Wel een brede en mooie weg, dus dit zal wel niet te spannend blijken te zijn. Beneden slaan we bij een rotonde in Aureville rechtsaf, op de begraafplaats van dit dorpje vinden we het graf van de schrijver Kléber Haedens, al vraag ik me verder af of iemand hem kent. Na de rotonde in Aureville rijden de renners 2,5 kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg, dan toch nog wat vlakke meters tussendoor. Het is even een kort stukje om te overbruggen, maar aan het eind van deze weg gaan we gewoon weer klimmen hoor. We slaan na deze strook rechtsaf een andere weg in, weer een weg die eigenlijk veel te breed is. Deze weg loopt bijna drie kilometer aan 3,5% omhoog naar het dorpje Vigoulet-Auzil. Klinkt natuurlijk weer niet zo interessant, maar we gaan halverwege de klim toch even een kilometertje aan 6% omhoog met in die kilometer zelfs een strook aan 11%. Een kilometer vals plat in het begin, dan een lastige kilometer en weer een vals platte uitloper naar Vigoulet-Auzil. Dat stukje van 11% is trouwens geen leugen, met de oogtest valt dit ook waar te nemen. Een hilarisch steil strookje, helaas duurt het niet al te lang. We beginnen met klimmen vanuit Lacroix-Falgarde, waar een kasteel te vinden dat flink in verval was geraakt, maar tegenwoordig is opgeknapt. Voorbij Lacroix-Falgarde klimmen we vals plat omhoog door een open vlakte, daarna rijden we tijdens het steile deel van de klim een bos in en vervolgens komen we boven in het dorpje Vigoulet, waar naast het feit dat de weg nog even omhoog zal lopen ook nog wat drempels en wegversmallingen te vinden zijn. Na 135 kilometer zijn we boven in dit plaatsje, we slaan op de top linksaf en daarna beginnen we helemaal aan de finale van de rit. Nog net iets meer dan 20 kilometer te gaan en in die 20 kilometer komen we de twee lastigste klimmetjes van de dag nog tegen.





Na de klim slaan we linksaf, om vervolgens een kilometer rechtdoor te rijden over een brede weg dwars door een villawijk in Vigoulet-Auzil. Alle mensen uit Toulouse met wat meer geld trekken naar de heuvels buiten de stad, dat idee heb ik wel. Na de klim is het een kilometer vlak, het grootste obstakel wordt momenteel gevormd door een stuk of drie drempels. Na een kilometer rechtdoor te hebben gereden over de vlakke weg beginnen we aan een afdaling van twee kilometer, we beginnen die afdaling met een stevige bocht naar links en even later slaan we dan weer scherp rechtsaf. Na die twee flinke bochten loopt de weg behoorlijk rechtdoor in een bos naar beneden aan een procent of vijf. We komen tot we beneden zijn eigenlijk geen bocht meer tegen, alleen een paar flauwe bochtjes. De laatste bocht is dan wel weer meteen een stevige, helemaal beneden slaan we scherp rechtsaf en daarna komen we op een brede weg langs de Garonne terecht. We hebben de heuvelzone rond Toulouse overgestoken en zijn nu weer beneden in een vallei, maar de organisatie heeft het geniale idee opgevat om de vallei van de Garonne nog twee keer te verruilen voor de heuvelzone. We kunnen rechtdoor langs de rivier naar de finish rijden, gelukkig doen we dat niet. We volgen de loop van de Garonne nu ongeveer anderhalve kilometer, het zal anderhalve kilometer volledig vlak zijn terwijl we over een brede weg rijden die alleen een keer wordt gesplitst door een vluchtheuvel. Na anderhalve kilometer over deze weg gereden te hebben slaan we scherp rechtsaf een weggetje in dat ons naar Vieille-Toulouse gaat brengen. Het kan wel even een sprintje opleveren om als eerste aan dit klimmetje te beginnen, hoewel de weg omhoog opnieuw breed is en er voldoende ruimte zal zijn om op te schuiven. Klein vluchtheuveltje in de bocht, maar dat zullen ze voor de gelegenheid wel weghalen. Direct na de bocht gaat het 200 meter aan 8% omhoog, dit is wel een leuk strookje om meteen goed door te trekken voorin het peloton. De brede weg slingert een beetje door het bos en in het bos volgt er een makkelijkere strook van 200 meter, daarna het daarna even aan 6% omhoog zal gaan voor er 200 meter aan 8,5% geklommen moet worden. Hierna gaat het dan weer een meter of 400 aan 5,5% omhoog, dat is dan weer minder het terrein om het verschil te maken. Terwijl de weg richting de top wat meer rechtdoor begint te lopen en terwijl we tussen de gebouwen van Vieille-Toulouse door gaan rijden gaat het nog even aan 7,5% omhoog voor we na een klein uitlopertje na 142,5 kilometer de top van de Côte de Vieille-Toulouse bereiken. Een klimmetje van de vierde categorie, waarvan de top op 14 kilometer van de finish te vinden is. Het is zeker geen uitzonderlijke klim, maar we mogen toch hopen dat de koers hier tussen de favorieten geopend wordt. Al was het alleen maar omdat je absoluut vooraan wil beginnen aan de laatste klim, het kan de moeite waard zijn om hier alvast op kop een beetje door te rammen in een poging de boel op een lint te trekken en zo als eerste aan de lastigste helling van de dag te beginnen. Met wat er zometeen nog volgt mogen we hier toch vooral anticiperend koersgedrag verwachten. In de kopgroep zal het dan weer een ander verhaal zijn, daar valt dan weer niet uit te sluiten dat de winnaar van de dag op een van de eerste klimmetjes is vertrokken. Al hopen we natuurlijk dat het hier nog spannend is, dat zou natuurlijk het ideale scenario zijn.

Op de top van de klim slaan we in Vieille-Toulouse, het oude Touse, linksaf. We rijden langs de kerk af en zien daar een vluchtheuvel liggen, naast wat door paaltjes gecreëerde wegversmallingen. Tussen de huizen in is het even een paar meter vlak, maar al heel snel begint de weg omlaag te lopen. We gaan twee kilometer aan 5% afdalen, terug naar de Garonne. De afdaling is dus twee kilometer lang, maar eigenlijk is het een afdaling in twee stukjes. Eerst dalen we een kilometer vooral rechtdoor af op een niet al te steile manier, het grootste probleem is dat we een paar drempels en een vluchtheuvel tegenkomen. Daarna komen we op een vlak stukje van een paar hectometer terecht, waarna het laatste deel van de afdaling in een bos volgt. De weg is breed en goed, maar het gaat wel even aan 10% omlaag. We komen eigenlijk geen echte bocht tegen, alleen een paar flauwe, maar als we helemaal beneden zijn gaat het wel zeer scherp naar rechts. We verlaten de afdaling en komen na die linke bocht naar rechts weer op de brede weg langs de Garonne terecht, een weg die we 2,5 kilometer gaan volgen. Het is een brede weg, een vrij rechte weg, een vlakke weg. Een weg waar de snelheden enorm hoog zullen liggen, er zal een ware sprint getrokken worden richting de voet van de laatste klim van de dag. De reden zal dadelijk duidelijk worden, maar alle ploegen weten dit al lang. De weg langs de Garonne gaan we snel afwerken, het is een weg waarvan ik wel hoop dat ze de vele vluchtheuvels voor de gelegenheid even weggehaald hebben. Er zit één kort strookje vals plat omhoog in deze weg, maar verder is de aanloop naar de laatste klim toe vlak. De Garonne komt overigens weinig in beeld, de rivier wordt vaak afgeschermd door een dicht bladerdek, maar één keer piept de rivier tussen de bomen door. Minder boeiend, het boeiende is natuurlijk de aanloop naar de slotklim en de slotklim zelf. Na 2,5 kilometer langs de Garonne gereden te hebben komen we weer een vluchtheuvel tegen en even verderop zien we voorbij wat vale gebouwtjes twee stenen muurtjes met tussen die muurtjes in een opening. Die opening moeten we hebben, dat is de weg omhoog naar de top van de laatste klim. De renners slaan heel bruusk scherp rechtsaf deze weg in, het is een bocht van 90 graden, bijna een terugdraaiende bocht. Na deze bocht komen ze op een smalle weg terecht, een weg die vanaf de allereerste meter loodrecht omhoog zal lopen. We beginnen aan de Côte de Pech David, een klim die ze ook wel Mur de Pech David hadden mogen noemen. Het gaat na de buitengewoon scherpe bocht richting de smalle weg liefst 800 meter aan 12,4% omhoog. De aanvangsfase van deze muur is hilarisch, na die bocht waar de renners op leven en dood doorheen zullen gaan gaat het in de eerste 300 meter van de klim continu boven de 10% omhoog. Sterker nog, het gaat in de eerste 200 meter zelfs aan 17% omhoog. Loodrecht omhoog, de renners nemen eerst een zeer steile bocht naar rechts en buigen dan net zo steil af naar links, je ziet in dit soort bochtjes perfect hoe genadeloos deze muur is. We hebben vandaag lang moeten wachten op hilarische percentages, maar hier komen ze dan alsnog. Iedere ploeg wil hier vooraan zitten, als je wat te ver zit op deze strook lig je meteen ver achter. Hier kunnen de klassementsrenners elkaar perfect aanvallen, als ze zin hebben. Valt met de dagen hierna in het achterhoofd nog maar te bezien, maar deze klim schreeuwt om een aanval. Jammer dat de andere beklimmingen vandaag net iets te beschaafd zijn om echt van ver te koersen, maar hier moet er toch wat te beleven zijn. In die steile strook rijden we een bos in, even verderop rijden we dat bos weer uit en daar merken we ook dat de weg weer wat breder wordt. Vooral in het begin is het smalletjes, dat maakt de noodzaak om vooraan te zitten erg groot. Na een stukje aan 8% geklommen te hebben gaat het daarna weer 150 meter aan 12% omhoog, vooraleer we in de laatste 150 meter aan 'slechts' 8% uitbollen naar de top van de klim. De top van de Côte de Pech David volgt na 148 kilometer, op 8,8 kilometer van de finish. Hierna even kort dalen en dan nog een paar kilometer door Toulouse rijden, met een voorsprong van een seconde of 10 op deze klim kom je waarschijnlijk een heel eind. Op de top zouden we rechtsaf kunnen slaan om nog wat verder te klimmen, maar op de echte top van de klim ligt ook een ziekenhuis en daar moeten we de weg natuurlijk niet willen blokkeren. Daarom slaan we linksaf en eindigt het klimmetje van derde categorie hier.









Le Mur de Toulouse, volgens een bordje langs de kant van de weg gaat het op z'n steilst zelfs aan 25% omhoog. Een ontzettend leuke muur, je kunt je alleen afvragen of het het beste ontwerp is om deze muur voor het laatst te bewaren. Misschien had het de voorlaatste klim moeten zijn, om maar iets te noemen. Dan hadden we langer koers gehad, wellicht. Enfin, koers zal het hier alsnog zijn, dat moet haast wel met stroken tot 20%. In de laatste meters van de klim loopt de weg rechtdoor naar de top, in de wijk Pech-David. Daar is de klim dus naar vernoemd, wel jammer dat David Gaudu niet van de partij is. Het was erg grappig geweest als hij een lekke band zou krijgen op deze klim, dat was dan pas echt pech David. Pech komt dan weer van het Occitaanse pueg, wat dan weer erg op het Catalaanse puig lijkt en al die dingen betekenen natuurlijk berg. Van 5 tot 9 augustus 1799 vond de Slag bij Pech David plaats op deze berg, laten we in 2025 hopen op een nieuwe slag! Enfin, snel door naar de aankomst, na deze zware muur slaan we op de top linksaf en daarna rijden we een kilometer zo goed als rechtdoor op een zo goed als vlakke weg. Geen afdaling direct na de muur, nee, het gaat eerst een tijdje lichtjes vals plat omlaag over een waanzinnig brede weg. Deze weg laten we na een kilometer achter ons, we slaan dan ineens rechtsaf en na die bocht naar rechts komen we op een andere weg terecht die wel bijna net zo breed is. Deze weg loopt een dikke kilometer stevig omlaag, direct na de bocht komen we ook in drie haarspeldbochten terecht. Makkelijke haarspeldbochten, want de weg is niet normaal breed. Na de drie haarspeldbochten wordt de weg ineens een stuk smaller en dan komen we nog één scherpe bocht naar links tegen, eigenlijk de meest gevaarlijke van het stel, waarna de weg weer breder wordt en een halve kilometer rechtdoor omlaag zal lopen. Aan het eind van deze weg slaan we linksaf en daarna rijden we Toulouse binnen. De renners rijden rechtdoor in Toulouse, tot op 5,5 kilometer van de finish rijden ze over een enorm brede boulevard vals plat omlaag. Ze komen op dat punt uit bij een kruispunt, hier zouden ze linksaf kunnen slaan om naar het stadion van Toulouse FC te rijden, daar waar de rit van start ging. Doen we niet, we slaan juist rechtsaf, een flink terugdraaiende bocht. Na deze bocht slaan we op vijf kilometer van de aankomst flauwtjes linksaf om praktisch rechtdoor te rijden tot op vier van de meet. Het is inmiddels vlak en het zal tot aan de finish ook zo goed als vlak blijven. We rijden over een brede straat die is voorzien van wat platanen, zelfs midden in de stad pleuren ze die dingen hier neer. Op vier kilometer van de meet volgt er dan weer een joekel van een bocht naar links, in een straat met nog meer platanen rijden we nu rechtdoor tot op drie kilometer van de finish. Goed, halverwege buigt de weg een keer flauw af naar rechts, maar dat mag geen naam hebben. Brede en mooie wegen in Toulouse, zelfs midden in een stad bestaat dat blijkbaar nog steeds. Op drie kilometer van het eind komen we uit bij een gigantische rotonde, hier rijden we rechts omheen. Het is een rotonde met een heus park in het midden, Toulouse lijkt bijna een groene stad. Voorbij de rotonde buigen we af naar rechts en daarna rijden we over een nieuwe brede weg rechtdoor tot op twee kilometer van het eind. Betrekkelijk weinig obstakels, en dat blijft gelukkig ook zo. Op twee kilometer van de finish volgt er een lopende bocht naar links, zoals we in het slot nog wel een aantal lopende bochten naar links tegen gaan komen. Dat is eigenlijk überhaupt het hele verhaal van de laatste twee kilometer, het gaat rechtdoor over een brede boulevard op een paar bochten die heel langzaam naar links wegdraaien na. Ze kunnen eventueel her en der nog een chicane inbouwen afhankelijk van hoe ze de boel afzetten met de hekken, maar in principe is dit een keurige aankomst, zeker als je bedenkt dat we in een grote stad eindigen. De laatste bocht naar links is wel merkbaar, we buigen iets scherper af, maar daarna gaat het in de laatste 500 meter van de rit rechtdoor naar de aankomst. Moet te doen zijn. Enige opvallende is dat we in de laatste kilometer vijf meter lager uit gaan komen, een aankomst in heel licht dalende lijn dus. Hoge snelheid, het voordeel is dan weer dat we hier geen massale massasprint krijgen. Als we überhaupt een sprint krijgen, dat waag ik te betwijfelen. Na 157 kilometer is dit rondje Toulouse-Toulouse gedaan.




Voor de 28e keer is de Tour de France in Toulouse, een stad die de laatste jaren toch een beetje uit het oog verloren is door de organisatie. Al weet je nooit waar dat precies aan ligt, het heeft ook vaak te maken met een burgemeester die geen zin heeft in de Tour. Niet milieuvriendelijk, te duur, dat soort argumenten. De laatste passage in Toulouse dateert van 2019, toen won de inmiddels gelukkig gestopte Caleb Ewan hier met een paar millimeter verschil van Dylan Groenewegen in de massasprint. Een nieuwe aankomst voor de sprinters zouden we dit jaar eigenlijk ook weer krijgen in Toulouse, maar dankzij de beroerde prestaties van de ploegen vorig jaar werd deze rit op de schop gegooid. De sprintersritten waren het kijken niet waard, er was een dusdanige controle dat niemand in de aanval wilde gaan en daardoor wisten we iedere keer zeker dat een vlakke rit ook in een massasprint zou eindigen. Het signaal voor de organisatie om iets anders te doen. Als jullie die vlakke ritten zo saai maken dan gaan wij andere ritten bouwen. Geen vlakke rit rond Toulouse, nee, een heuvelrit. Heel goed, ik ben zeer tevreden. Vlakke ritten zijn ook dit jaar weer saai gebleken, met uitzondering dan van de rit die Van der Poel bijna won, het grote gelijk van de organisatie is wel weer bewezen. We hadden vandaag naar een rit kunnen kijken zonder überhaupt een kopgroep en aan het eind een sprintje, nu gaan we kijken naar een vlammend gevecht om in de vlucht van de dag terecht te komen en aan het eind van de dag zien we de klassementsrenners en de puncheurs het misschien wel weer opnemen tegen elkaar. Heel mooi. Zo moet je dus een Tourparcours bouwen, fuck de sprinters en zoek overal de heuvels op. Waarbij ze dus de volle potentie van Toulouse niet eens hebben benut, maar het is hoe dan ook beter dan het oorspronkelijke plan. “For example, in Toulouse, we usually always have a big bunch sprint. This year we revised it, there are hills in the final part of the course to try and encourage escapees. We can’t offer nine or 10 stages that are completely monotonous. “Eighty to 90 per cent of the course is designed after the previous edition,” he explains. “For example, this year’s stage in Toulouse (stage 11) was redesigned in September after we felt there were too many sprints in the last Tour. Ik ga staan en ik applaudisseer. Niet te hard, want het kan nog beter, maar hard genoeg om ze voor volgend jaar nog wat meer aan te moedigen. Nul vlakke ritten, de droom leeft. In het verleden hebben veel grote renners in Toulous gewonnen, Gino Bartali in 1948 bijvoorbeeld. Rik Van Steenbergen won hier zelfs twee keer, in 1949 en 1955. André Darrigade won ook twee keer in Toulouse, in 1958 en 1963. In de wat meer recente geschiedenis zijn er weinig aankomsten in deze stad geweest. In 2003 kwamen we tijdens een van de mooiere Tours ooit hier wel langs. Het zou een memorabele dag worden voor Juan Antonio Flecha, de eeuwige aanvaller die het zelden wist af te maken maakte het nu wel af. Hij versloeg onder meer ONZE Bram de Groot, die misschien daarom wel al jaren in een zwart gat zit. Sindsdien zijn we hier in 2008 nog eens geweest, toen zagen we een jonge Mark Cavendish winnen. Hij pakte in zijn tweede Tour meteen zijn tweede ritoverwinning mee. In de jaren daarna zijn we hier niet meer geweest, alleen in 2019 dus nog een keer. Wel eens in wat voorsteden van Toulouse, maar niet in de stad zelf. En nu meteen een vertrek en een aankomst! Toulouse is verder de stad van Frederic Moncassin, die in 1996 nog eens twee ritten won in de Tour. Na zijn carrière werd hij aangenomen door de UCI, het werd zijn taak om mechanische fraude te bestrijden. Onder meer door met een tablet te wapperen probeerde de UCI alle motoren weg te houden uit het peloton. Na een paar jaar werd Peraud aan de kant geschoven, er was geen mechanische doping en dus was hij niet meer nodig. Alhoewel, we zwaaien tegenwoordig nog steeds vrolijk met de tablet, en er is zelfs een heuse wagen die in staat is om alle fietsen te scannen. Topwerk van Peraud. Julien Loubet had je ook nog, een renner die ooit voor Euskadi Murias zou gaan koersen omdat ze een vage link met het Baskenland hadden gevonden, maar er toen ineens mee kapte. Voormalig ritwinnaar en huidig papzak Blel Kadri sis ook een Toulousain, hij werkte een aantal jaar geleden bij de lokale Decathlon in de buitenwijken van de stad en dat zou nu zomaar nog steeds het geval kunnen zijn. Actieve renners uit Toulouse zijn Anthony Perez en Quentin Pacher, Perez is er helaas voor hem niet bij in de Tour. Hij had zich zo verheugd op Pech David, een klim die hij zelf ook regelmatig afwerkt tijdens zijn trainingen. In de winter slipt zijn wiel regelmatig weg als het een beetje nat is, terwijl hij ongeveer 2:30 nodig heeft om boven te komen. Net als iedereen bij Cofidis bezig aan een matig seizoen, maar hij reed de Giro al en dus zat er geen Tour in. Quentin Pacher is wel van de partij, oorspronkelijk komt hij uit Libourne en dat ligt een stukje westelijker, in de richting van Bordeaux, maar hij heeft zich al jaren gevestigd in Toulouse en dus is hij de régional de l'etape. De rustdag bracht hij thuis door, dat is dan wel weer lekker natuurlijk. Ook Benjamin Thomas is niet ver van huis, voor die jongens is vandaag een feest. Met Sam Maisonobe komt er overigens nog een renner van Cofidis uit Toulouse, alleen is ook hij niet van de partij. Een jonkie, eerstejaars prof pas, begrijpelijke uitsluiting. Toulouse is verder een stad van ontzettend veel voetballers, veel van die voetballers hebben natuurlijk hun opleiding genoten bij de lokale club. Blaise Matuidi, om er maar eentje te noemen. Bekender zal evenwel de lokale zwemheld zijn, Leon Marchand komt uit Toulouse en hij ging er tijdens de Olympische Spelen in Parijs doodleuk met vier gouden medailles vandoor. Pootjebaden is geen sport.



We bevinden ons thans in het zuiden van Frankrijk en daar wordt het warm, heel warm. In Toulouse wordt het overdag 31 graden, de zoutafzettingen gaan weer gigantisch zijn. Er is geen kans op regen en er zal weinig wind staan. Een beetje wind uit het noordwesten, tijdens het eerste deel van de rit staat dat kleine beetje wind vooral in de rug en in de laatste kilometers is er meer tegenwind, maar ik denk dat het geen verschil gaat maken. Ze gaan er weinig van merken, het waait simpelweg niet hard genoeg om een verschil te maken. En zeker op het eind rijden we dwars door de stad, in principe is het sprinten met tegenwind maar de beschutting zal zeker met deze lage windsnelheden voldoende zijn. Het is een vrij korte rit maar alsnog beginnen we bijna op het normale tijdstip. Om 13:15 staan de renners aan het vertrek, waarna er een neutralisatie volgt van liefst een half uur. We gaan heel Toulouse bekijken en nog wat voorsteden ook, daar hebben we tijd voor nodig. Een fantastische infomercial voor de stad, het zal wat hebben gekost maar dat is het natuurlijk dubbel en dwars waard. Om 13:45 beginnen we pas voor het echie, als je de koers vanaf de allereerste meter wil volgen ben je wel aangewezen op Eurosport. De NOS en Sporza sluiten pas om 14:45 aan, waarschijnlijk tegen de tijd dat de vlucht van de dag net vertrokken is. Eurosport 1 is er meteen om 13:00 bij, de streams gaan dan ook live. Hebben jullie de stream met het multiscreen al ontdekt? Leuk voor ernaast. De aankomst wordt verwacht tussen 17:05 en 17:24, relatief vroeg.



Dit lijkt mij een rit voor de vluchters. Natuurlijk is het wel zo dat het een korte rit is en dat de heuvels pas in de laatste 50 kilometer een beetje opdoemen, dat zou enkele ploegen kunnen motiveren om de boel te controleren. De vraag is welke ploegen dat dan zouden zijn, deze rit lijkt niet lastig genoeg voor de klassementsrenners maar is juist wel weer lastig genoeg voor de sprinters. De sprintersploegen gaan niets doen, de klassementsploegen ook niet. Een Alpecin zou kunnen werken voor Van der Poel, maar met hun ploeg is het wellicht een beter idee om hem weer in de aanval te laten gaan. Een Visma zou kunnen werken voor Van Aert, maar ook voor hem zou het een beter idee zijn om in de aanval te gaan. Al wordt Trine dan weer boos, Wout is in de Pyreneeën harder nodig. Het zal er ook een beetje van afhangen hoe groot de groep is die wegrijdt en hoeveel kilometer dat duurt. Als er een kilometer of 80 slag om slinger wordt gedemarreerd en er rijden maar een paar man weg dan kun je alsnog gaan controleren, maar ik verwacht dat we een ontzettend grote groep gaan zien en die groep mag het dan in de finale onderling gaan uitmaken. De favorieten laten zich zien op de klim van Pech David, maar verder maken ze er een halve snipperdag van en richten ze hun blik nu al op Hautacam. Een ander scenario zou me ontzettend verbazen. Linksom of rechtsom is ieder scenario beter dan de massasprint die we anders in Toulouse hadden gehad, wij danken de ploegen voor hun wanprestatie vorig jaar!
1. Simmons. Dit gaat zijn dag worden. We hebben hem al meerdere keren in actie gezien en meerdere keren was hij ook ontzettend sterk, hij botste dan alleen op een Healy of op een parcours dat toch net te zwaar was. Van Healy zal geen sprake zijn nu hij het geel draagt en dit parcours sluit net wat beter aan bij de mogelijkheden van Simmons. Hij zal weer in de vlucht zitten en hij zal op een bepaald moment vertrekken, probeer hem dan nog maar terug te halen. Willen we dat MAGA wint? Nee, maar het lijkt soms onvermijdelijk.
2. Schmid. Mauro! De Zwitsers kampioen blinkt uit op dit soort parcoursen. Voor de rustdag probeerde hij ook al in de aanval te gaan, maar toen kwam hij er niet helemaal lekker uit. Net een te zwaar parcours, en een dag eerder wat te hard moeten werken op kop van het peloton om het gat dicht te rijden voor zijn flopman Dylan Groenewegen. Groenewegen zal nu weinig ambities hebben, dus mag Mauro voor zichzelf rijden en dan vind ik hem in zo'n rit een bijzonder gevaarlijke klant. Geen winnaarsbenen alleen, dan had hij in Rouen en Boulogne-sur-Mer wat dichter moeten zitten, maar je weet het soms nooit in zo'n kopgroepje.
3. Van der Poel. Gaat natuurlijk vandaag weer in de aanval, dat ligt wel het meest voor de hand. Je kunt het niet maken om die arme Dillier nu weer een hele dag op kop te zetten, nee, beter de vlucht vooruit nemen en het vanuit de kopgroep proberen. Waar iedereen weer naar hem gaat kijken en waar hij dus tactisch geringeloord gaat worden. Alleen op te lossen door zelf als eerste aan te vallen, maar hij zal wel willen wachten op de laatste klim en dan is het al te laat.
4. Pacher. De local hero zal er sowieso vol voor gaan vandaag, net als voor de rustdag. Toen konden we wel zien dat hij niet de benen heeft om hier te winnen, maar in een net iets gunstigere groep en met net iets minder klimmetjes onderweg kan hij wellicht wel zowaar een ereplaats noteren. Zou al heel wat zijn, van iemand die nog nooit een koers heeft gewonnen mogen we ook niet meer verwachten.
5. Hirschi. Zou best wel eens een eind kunnen komen als hij een keer in de aanval gaat. Dat is hij tot nu toe nog niet van plan geweest, maar een nieuwe week biedt nieuwe kansen en misschien komt hij nu wel op het lumineuze idee om een rit te gaan kapen. Samen met Alaphilippe, wellicht, dat duo wil je dan toch wel een keer samen in actie zien. Vooral om ze dan allebei keihard uit te lachen als ze moeten lossen. Behalve dan dat ze ons weer uitlachen als ze naar hun bankrekening wijzen. Ach, Cancellara.

quote:

Op woensdag 16 juli 2025 12:39 schreef franklop het volgende:

[..]
Mathieu gaat dus aanvallen

Als we de WOUT logica hierop toepassen

'Dat kan ook met Kaden Groves'

Deze gozer is niet serieus.

Bij Intermarche gaan ze vandaag hamburgers eten.