[Etappe 10] Ennezat - Mont-Dore #1

Ennezat - Le Mont-Dore Puy de Sancy, 165,3 km

Boh! Hoe een floprit ineens toch een toprit kan worden. We hadden helemaal niets van deze rit verwacht, maar het werd stiekem toch best vermakelijk. Met dank aan Alpecin-Deceuninck, waar ze voor de grap een plannetje hadden bedacht. Jonas Rickaert wilde graag eens op het Tourpodium verschijnen, de snelste weg naar dat Tourpodium toe was het ontvangen van de prijs voor de strijdlust. Hoe ontvang je makkelijk die prijs? Door in een vlakke rit waar niemand in de aanval wil gaan wél in de aanval te gaan. In je eentje aanvallen is alleen zo lastig, dus beloofde Mathieu van der Poel dat hij Rickaert zou helpen. Direct vanuit het vertrek ging Rickaert in de aanval en een paar seconden later volgde Mathieu. Ik moest toch eens even goed knipperen met mijn ogen. Die gozer van Alpecin die in de aanval gaat, is dat nou Mathieu? Ja, dat was Mathieu. Het leek een grap, een slechte grap. Een kansloze onderneming ook vooral. Ze zouden wel rijden tot de tussensprint en daarna zouden ze zich laten uitzakken. Het heeft absoluut geen zin om door te rijden, totaal zinloos. Maar na de tussensprint hadden ze inmiddels een voorsprong van drie minuten en dus had het wél zin om door te rijden. Even later liep de voorsprong zelfs op naar bijna zes minuten, een volstrekt kansloze poging die je normaal weg zou lachen leek ineens een briljante zet. Dat had met twee dingen te maken, ten eerste was er bijna de hele rit rugwind. Dat is altijd in het voordeel van de aanvallers, dan kun je gewoon de hele dag lekker door blijven brommeren zonder moe te worden. Het tweede ding was dat eigenlijk niemand in het peloton zin had om te rijden. Een dag eerder had Intermarche de hele dag Lidl-Trek geholpen, maar omdat het halve team inmiddels geblesseerd was en omdat de laatste uitslag van Bini ook niet zo goed was hielden zij zich afzijdig. Hielden we alleen Lidl-Trek over. In je eentje een vlucht onder controle houden valt niet mee, daar kwam Thibau Nys al snel achter. Hij werd geholpen door Skujins en Simmons, maar je neemt het wel op tegen Van der Poel en daar heb je simpelweg hulp bij nodig. Die hulp kwam heel lang niet, terwijl we ondertussen in het peloton een paar lelijke valpartijen zagen. Georg Zimmermann ging in z'n eentje heel hard onderuit, weer een mannetje extra in de ziekenboeg bij Intermarche. Bij een andere valpartij was Waerenskjold betrokken, die daarna huilend op z'n fiets zat. Ondanks de valpartij van Waerenskjold was Uno-X de eerste ploeg die Lidl-Trek ging helpen, erg dom. Natuurlijk hadden ze Fredheim nog, maar dat is geen sprinter die in de buurt komt van Merlier en Milan. Nee, alle andere ploegen hadden moeten bluffen en het werk aan Lidl-Trek en ook Soudal-Quick Step moeten laten. Soudal-Quick Step komt tot nu toe overal goed mee weg, zij spelen de kaart Evenepoel en zetten doorgaans niemand op kop voor Merlier. Nu, toen het kalf leek te verdrinken, werd dan toch maar Schachmann op kop gezet, met veel pijn en moeite offerden ze één renner op. In het wielrennen moet je soms bluffen, je moet het spel soms durven te spelen. Laat Quick Step en Lidl-Trek hun mannetje maar oproken. Die ploegen hebben de snelste sprinters in huis, je kans om te winnen neemt toe als die ploegen hun hele trein hebben opgerookt waardoor de sprinter het in de finale zelf moet oplossen. Natuurlijk is de kans om te winnen dan nog steeds klein, maar hij wordt wel groter. Je loopt altijd het risico dat een ploeg het dan volledig laat lopen, maar dat risico moet je willen nemen. Lidl-Trek bereikte bijna dat punt, bijna wilden ze het opgeven, maar toen trapten de andere ploegen toch in de val. Allemaal gingen ze plotseling rijden, van Jayco tot Tudor tot godbetert Arkea. Ja, Arnaud Demare gaat het wel even winnen van Milan, wat denk je zelf? Jayco, met Groenewegen die nog geen enkele keer bij de eerste tien heeft weten te sprinten. Spaar je mannetjes, zodat je in de finale je sprinter nog een beetje goed kunt omringen. Nu soupeerde Jayco alle pionnen op, een Schmid reed zich helemaal kapot en uiteindelijk zat Groenewegen toch weer alleen in de finale en kwam hij er wederom niet aan te pas. En een Schmid kun je voor de rit van vandaag dan weer doorstrepen, dat lijkt me toch een op alle mogelijke manieren een mislukte onderneming.

De voorsprong van Rickaert en Van der Poel bleef lang stabiel rond de vier minuten hangen, maar ging plotseling hard omlaag toen enkele ploegen een waaier probeerden te trekken. Het waait vaak rond Châteauroux en de organisatie had een rit uitgetekend waarbij we meerdere keren van richting zouden veranderen om de wind maar zoveel mogelijk kans te geven een keer in de zij te blazen. Lidl-Trek waagde een keer een poging en Visma waagde later een nieuwe poging, maar het bleek eerder rugwind dan wind in de zij te zijn. Het ging daardoor wel godsgruwelijk hard, maar veel breuken vielen er niet. De breuken die ontstonden werden snel weer gedicht. We zagen Van Aert een keer knap oversteken, al was ook dat uiteindelijk een vrij zinloze inspanning. Terwijl Almeida ondertussen uit koers was gestapt, teveel last van de val onderweg naar Mûr-de-Bretagne. Een harde klap voor Pogacar, hij mist nu zijn beste knecht. Gelukkig voor hem heeft hij nog een aantal geweldige knechten over, maar voor de koers hoeft het niet slecht te zijn dat zijn team nu iets is verzwakt. Na de pogingen om waaiers te laten ontstaan viel het steeds weer even stil, waardoor de voorsprong van het kopduo dan weer toenam. In het begin van de rit leek het een kansloze onderneming, toen leek het ineens een zinvolle onderneming, op een kilometer of 30 van het eind leken ze weer een vogel voor de kat en toen we op 16 kilometer van de finish zouden draaien naar de laatste strook waar de wind gunstig zou kunnen staan was de voorsprong weer op zo'n manier toegenomen dat de twee vooraan mochten dromen van de eindzege. Het waren inmiddels wel extreem lange beurten van Van der Poel geworden, waarbij Rickaert als een vlag in het wiel hing. Maakte verder niet uit, zijn doel was binnen, hij ontving de prijs voor de strijdlust en hij mocht na de rit sowieso naar het podium. In de laatste strook van 16 kilometer was het vooral Visma dat weer hard op kop ging rijden. Toch maar weer proberen een nieuwe waaier te trekken, of was het een poging om Van der Poel dwars te zitten? Het commando werd daarna in ieder geval weer overgenomen door alle sprintersploegen, waar iedere knecht werd ingezet om het gat dicht te rijden. De vaste lead-outs van Milan moesten ook op kop rijden, iedereen werd gebruikt. Het was paniek, maar door die gezamenlijke paniek werd het gat uiteindelijk toch gedicht. Iedereen deed een duit in het zakje, ook al begrepen wij daar niets van. De einduitslag neemt de vraagtekens niet weg, bij de knakworsten van Uno-X rookten ze de hele ploeg op voor een 9e plaats van Fredheim, bij Tudor reden ze zich helemaal overhoop voor een 16e plek van Dainese, heel Jayco zat huilend op de fiets om Groenewegen 15e te zien worden, wielrennen blijft een bijzonder merkwaardige sport. Natuurlijk, het is niet strafbaar om te rijden. Dat is je goed recht als ploeg. En theoretisch gezien maak je meer kans om te winnen als je de koplopers inrekent, als je dat niet doet win je sowieso niet. Maar moet je echt het werk van Milan en Merlier doen? Had je niet beter in het begin van de rit een mannetje mee kunnen sturen? Het antwoord lijkt logisch, gezien de dominantie van Milan en Merlier. Echt een niveau boven de rest. Geen schande, maar pas dan je plannen aan. Gebeurde niet, er moest en er zou gesprint worden en dus werden het lange, lange kilometers voor Van der Poel en Rickaert. Op zes kilometer van het eind moest Rickaert laten gaan, hij was helemaal op. Van der Poel probeerde daarna een epische inspanning glorieus af te ronden, maar hij strandde in het zicht van de haven. Hij hield het vol tot in de laatste kilometer, maar hij werd op 700 meter van het eind dan toch in de kraag gevat. Mede dankzij werken van ploegen als FDJ en Intermarche, voor een mooie 5e en 6e plaats van hun kopmannen. Minder erg dan het werk van enkele andere ploegen, maar toch. Het had echt een prachtige zege kunnen zijn, van de eerste tot de laatste meter van de rit op kop, maar het lukte net niet. Milan en Merlier maakten dankbaar gebruik van het werk van die andere ploegen. Milan ging aan en leek even op weg naar de zege, maar uiteindelijk wist Merlier toch nog een weg naar voren te vinden en eenmaal op stoom gekomen was hij sneller dan Milan. De tweede ritzege voor Merlier, dan toch de snelste sprinter in dit peloton. Milan tweede, De Lie knap derde en over de rest hebben we het verder niet meer. Zoals alle klassementsrenners figuranten zijn in de bergen zijn alle andere sprinters figuranten in de vlakke ritten. De volgende vlakke rit is ver weg, maar ik hoop dat meer renners dan het voorbeeld van Van der Poel volgen. De dappere onderneming leverde geen ritzege op, maar we hebben in ieder geval wel een leuke middag gehad. Er was iets om naar te kijken, al hielp de wind ook wel een beetje mee. Door de rugwind werd dit een van de snelste ritten ooit, ze reden aan 50 gemiddeld en dat is natuurlijk vrij absurd. Gouvenou dreigde dat er volgend jaar nóg minder vlakke ritten zouden zijn als ze allemaal zo zouden lopen als de rit van zaterdag, maar de rit van zondag liet zien dat een vlakke rit ook wel leuk kan zijn. Je hebt alleen wat renners nodig die er iets van willen maken. Het hoeft maar te beginnen met een grapje, zo blijkt maar weer. Al blijft na zo'n rit dan toch wel de kater hangen dat een sprinter wint die alleen de laatste 10 meter op kop heeft gereden, maar ook dat is koers. Over koers gesproken, normaal is het zo dat we na negen dagen gaan rusten. De maandag is altijd de vaste rustdag in een grote ronde, maar dit jaar niet. Dit jaar gaan we een keer koersen op een maandag en dat heeft natuurlijk een reden. Het is heden 14 juli, quatorze juillet, de Franse nationale feestdag. Op deze dag wordt de bestorming van de Bastille-gevangenis gevierd, waarmee in 1789 de Franse Revolutie begon. Formeel is dit niet helemaal juist: men viert de eerste verjaardag van de bestorming van de Bastille, het feest van de Franse federatie. Dat was een patriottisch feest op 14 juli 1790 om de eenheid van Frankrijk te benadrukken. We duiken het Centraal Massief in en daar gaan we vooral vieren dat er een loodzware heuvelrit op het programma staat. Twee vlakke dagen achter de rug, nu volgt er een enorm lastige rit waarin de klassementsrenners misschien wel weer aan zet zijn. En de Fransen, maar dat loopt ieder jaar uit op een teleurstelling.




Na weer eens een lange verplaatsing van een kleine 200 kilometer bevinden we ons heden in Ennezat, een piepklein plaatsje met amper 2500 inwoners in het departement Puy-de-Dôme, regio Auvergne-Rhône-Alpes. We zijn in Ennezat om meerdere redenen getuige van een unicum. Ten eerste gaat er hier voor het eerst een rit van start, dat mag geen verrassing heten. Het tweede unicum is dat we voor de tiende dag op rij gaan koersen, dat is toch tamelijk ongebruikelijk. Een noodzaak, want de Franse nationale feestdag valt op een maandag en op de Franse nationale feestdag gaan we natuurlijk geen rustdag houden. De maandag is altijd de rustdag, maar dit jaar is de maandag in Frankrijk een zondag en dus gaan we door. Het is 14 juli, we steken vuurwerk af en we gaan koersen. Deze heuvelachtige rit in het Centraal Massief begint in een dorpje waar amper iets over te vertellen valt. We moeten het doen met wat automatisch vertaalde informatie van france-voyage.com, meer zit er niet in. Ennezat ligt in het hart van Limagne, tussen Ambène en Morge, niet ver van Riom, Entraigues en Martres-sur-Morge. De gemeente Ennezat, bekend sinds de middeleeuwen, beleefde een nieuwe bloei in de 12e eeuw met de oprichting van de nieuwe stad. Hoge economische plaats in die tijd, met in het bijzonder twee kermissen en een vaste markt, leed aan een daling na de Honderdjarige Oorlog en de godsdienstoorlogen. Het kende een zekere opleving in de 19e en 20e eeuw met de teelt van bieten voordat het het gezicht kreeg dat we vandaag kennen. Ennezat wordt gewaardeerd om de rijkdom van zijn architectuur en wordt in de regio ook erkend voor het hosten van de grootste methaniseringseenheid in de hele Auvergne. Iets met bietenteelt en een grote methaniseringseenheid, wat? We gaan door, onder het kopje te zien en te doen vinden we dit: De kerk Saint-Victor et Sainte Couronne, geklasseerd als historisch monument, werd in de 11e eeuw gebouwd dankzij schenkingen van Hendrik II van Engeland en Philippe Auguste. Oorspronkelijk in Romaanse stijl, onderging het een gotische transformatie in de 13e eeuw, maar alleen op het koor en het schip. Het gebouw onthult nu een narthex en een schip met vier traveeën en een vierkant transept met daarboven een centrale koepel. Binnen is het mogelijk om een lessenaar te bewonderen met twee adelaars tegenover elkaar in gebeeldhouwd hout, een 17e-eeuws polychroom houten beeld van Sint Blasius, zeer mooie gebeeldhouwde kraampjes of zelfs muurschilderingen die het Laatste Oordeel en de drie doden en drie levenden voorstellen. Tijdens een wandeling door de stad kunt u ook het standbeeld van Saint-Michel ontdekken. Het bestaat uit een Volvic stenen basis en een gouden gegoten gietijzeren beeld dat de aartsengel Michaël voorstelt die de draak verplettert. De middeleeuwse necropolis die bekend staat als de Champ des Juifs, geklasseerd als historisch monument, getuigt van een grote joodse gemeenschap uit de 13e eeuw. Privé-eigendom, het is niet toegankelijk. Er valt nog wat te verbeteren aan de automatische vertalingen, dat is wel duidelijk. Verder is het dus ook duidelijk dat een van de grootste hoogtepunten van dit dorpje niet eens toegankelijk is, lekker dan. Dat standbeeld van Saint-Michel wordt overigens ook door het roadbook genoemd, net als de kerk. Daarnaast voegt het roadbook een foto toe van de lokale duiventil, een fraai exemplaar dat doet denken aan een vakwerkhuisje. In de Tour van 2023 reden we onderweg van Clermont-Ferrand naar Moulins al eens door Ennezat heen en dat is eigenlijk het laatste vermeldenswaardige gegeven over dit dorpje. In het kader van de automatische vertalingen laat ik wel nog even de lokale burgemeester aan het woord, die zoals blijkbaar iedere Franse politicus ook op andere niveaus actief is en zodoende de Tour naar zijn dorp heeft weten te lokken:

quote:

Fabrice Magnet: “Het is historisch, Ennezat is het startpunt van de Tour de France-etappe op 14 juli 2025!”
Sinds 2014 is hij burgemeester van Ennezat, sinds 2018 tevens vicevoorzitter van de RLV (Riom Limagne et Volcans) belast met sport, en sinds 2020 departementsraadslid van het kanton Aigueperse. Hij is uiteraard enorm blij dat zijn stad in de schijnwerpers staat als startplaats van een etappe van de Tour de France 2025, en als klap op de vuurpijl is het 14 juli! Een enorme voldoening voor deze grote sportliefhebber.

In Ennezat start een etappe van de Tour de France van 2025. Is dat een grote voldoening?

Het is een hartverwarmende beslissing! Vandaag beginnen we het gevoel te krijgen dat het dichtbij is, maar het was nog steeds moeilijk voor te stellen dat de Tour de France ooit vanuit Ennezat zou kunnen starten. Het is waar dat ik, toen we eind augustus, begin september de eerste gesprekken voerden over een etappestart in Puy-de-Dôme, aan de Limagne-kant, het niet voor mogelijk hield. We hebben bij RLV en het departement gevochten om deze etappe te creëren, om het ons voor te stellen, maar toen ik Ennezat voorstelde, had ik dit ongelooflijke nieuws niet verwacht.

Franse politici hebben het stapelen van baantjes echt tot een kunst verheven. Meteen een inkijkje in het proces van het ontstaan van zo'n parcours. Ze kiezen ergens op de kaart een regio uit en dan mogen ze in die regio onderling maar gaan uitmaken wat precies de startplaats wordt. Een burgemeester die een sportliefhebber is en die over wat connecties bezit is daarbij een pré. De start van deze rit zal enigszins opmerkelijk blijken te zijn, van Ennezat rijden we tijdens de neutralisatie rechtdoor naar Riom. Riom is een veel grotere stad, een stad waar ook veel meer over te vertellen valt. Daar hadden we beter kunnen starten, jammer dat de Fabrice Magnet geen rekening houdt met schrijvers van voorbeschouwingen. Zo had ik over Riom bijvoorbeeld kunnen vertellen dat Alan Stivell hier geboren is, een Bretoense zanger die wegen het werk van zijn vader buiten Bretagne geboren werd, maar die snel terugkeerde naar die regio om daar de Keltische harp te herintroduceren. Hij is vooral bekend geworden door zijn bewerking van een oud Bretons visserslied, Tri Martolod. Een lied dat wij dan weer vooral kennen omdat de groep Manau hier met La Tribu de Dana een aangepaste versie van maakte die om onduidelijke redenen een grote hit werd in Nederland. In Frankrijk ook, maar dat snappen we dan nog. Over Riom kun je nog meer vertellen, zoals het feit dat er in het centrum nog wel wat middeleeuwse bouwwerken te vinden zijn, ofschoon ze helaas ook hier de stadsmuren lang geleden al hebben afgebroken, maar het meest opzienbarende is nog wel dat de rit van start gaat midden in de stad. Normaal starten we ergens in een weiland, zonder obstakels om ons heen, maar nu mogen de renners zich in de eerste kilometers van de rit een weg dwars door het centrum van Riom gaan banen. De wegen in Riom zijn wel breed, dat is een voordeel, maar alsnog komen we in de eerste paar officiële kilometers van de rit meerdere paaltjes, vluchtheuvels, rotondes en bochten tegen. Een hectische start, zeker aangezien iedereen tijdens deze rit in de vlucht zal willen zitten. Dit is een dag die haast iedereen aangestipt zal hebben, het kan daarom ook wel even duren voor de vlucht vertrokken is. Aan het eind van het centrum van Riom slaan we rechtsaf een brede laan in, hier loopt de weg een paar metertjes omlaag alvorens er ook een kort stukje in stijgende lijn zal volgen richting Châtel-Guyon. Na amper zes kilometer komen we uit in Châtel-Guyon, een thermenstadje met een spa waar in de Tour van 2020 nog een rit van start ging. Toen trokken we naar Puy Mary, waar Dani Martinez de rit zou winnen vanuit de vlucht door aan het eind Lennard Kämna te kloppen. In 2020 werd er zelfs een heel nieuw resort geopend in Châtel-Guyon, het was geen toeval dat we daar toen van start gingen. Je resort openen in het coronajaar, hahaha. Heel hoog magnesiumgehalte in het water het, het hoogste van heel Europa! Vulkaangrond, dat doet wat met een mens. We rijden dwars door Châtel-Guyon heen en hier komen we de nodige gebouwen met fraaie façades tegen, het is echt een toeristisch oord. Een toeristisch oord waar de laffe Jonathan Hivert ooit een sprintje wist te winnen in Parijs-Nice nadat hij de hele finale in het wiel van Luis Leon Sanchez had gezeten. Bij onze passage in dit kuuroord, voor al uw reumatische klachten, komen we een paar bochtjes en een rotonde tegen, waarna we ineens een smal straatje induiken. In dit smalle straatje begint de weg omhoog te lopen, we beginnen hier aan de eerste gecategoriseerde klim van de dag. Er gaan er vandaag in totaal acht volgen, de Côte de Loubeyrat is de eerste. De beklimming begint op een smalle weg in Châtel-Guyon, maar buiten het kuuroord komen we op een gigantisch brede weg terecht en deze weg loopt in totaal 4,1 kilometer aan 6,3% omhoog. Die smalle weg in Châtel-Guyon is trouwens enorm steil, het gaat een meter of 600 aan dik 12% omhoog, koekoek! Zodra we de brede weg bereiken wordt het wel een stuk minder steil, via wat bochten rijden we over een enorm brede weg naar het dorpje Loubeyrat en dat doen we in het begin aan 6%, maar in de laatste paar kilometer wordt het veredeld vals plat tot we na 12 kilometer de top van de eerste klim van de dag bereiken. Tweede categorie, er zijn vandaag voor het eerst serieuze bergpunten te verdienen. Onderweg rijden we nog langs het Château de Chazeron, op een stuk of 1000 aanvallen na gaan we ook nog wat mooie dingen zien in de omgeving.






Na de eerste klim van de dag rijden we het dorpje Loubeyrat binnen, waar er meteen een bocht naar links volgt. Over een iets smallere weg met uitzicht op wat uitgedoofde vulkanen in de verte gaat het een kilometer of twee vals plat omlaag, voorlopig zonder veel gevaar. Even verderop komen we uit bij een kruispunt waar het schuin naar rechts gaat en na dit kruispunt moeten we nog eens anderhalve kilometer aan 4% klimmen. Dit wordt een bijzonder lastige dag, met in totaal 4500 hoogtemeters. Veel klimmetjes waar punten te verdienen zijn, maar ook dit soort hellende stroken tussendoor. We rijden door het departement Puy-de-Dome, in het vulkaanlandschap van de Auvergne. Om ons heen zien we nu op een soort van plateau vooral veel akkers, maar in de verte liggen al die oude vulkanen naar ons te glimlachen. Aan het eind van deze wat smallere weg komen we uit in Charbonnières-les-Varennes, hier slaan we in het centrumpje scherp linksaf. Na de bocht in het centrum komen we enkele wegversmallingen tegen, voorbij die wegversmallingen beginnen we dan weer aan een afdaling van zes kilometer richting Enval. Deze afdaling begint met een paar duidelijk aanwezige bochten, daarna gaat het even tijdje wat meer rechtdoor omlaag op een niet al te steile manier. Halverwege de afdaling is er even een mooi uitzicht over de omgeving, we zien in de diepte enkele plaatsjes liggen. Daarna duiken we dan weer een bos in, waar de brede weg met enigszins korrelig asfalt wel weer wat bochtiger wordt. Echt vervelende bochten komen we evenwel niet tegen, de laatste bocht voor we beneden zijn in Enval is toevallig de lastigste. Een stevige naar rechts, waarna we vier kilometer over een brede weg op een zo goed als vlakke manier van Enval naar Volvic mogen rijden. Eén haarspeldbochtje terwijl het wat vals plat omlaag gaat nog, daarna is het helemaal vlak en komen we alleen nog wat soepele bochtjes tegen. Door het bos gaat het naar Volvic, een bijzondere plaats die we na 27 kilometer koers gaan bereiken. Volvic is om twee redenen bekend, ten eerste hebben ze hier hun eigen mineraalwater en ten tweede hebben ze hier hun eigen stenen. Het zogenaamde Volvic-steen is een vulkanisch gesteente dat veel werd gebruikt in de bouw, met name in de gebieden rond Clermont-Ferrand en Riom. De kleur varieert van lichtgrijs tot zwart. Het is afkomstig uit steengroeven in de buurt van Volvic. Onder meer de kathedraal van Clermont-Ferrand is met dat steen gebouwd, net als het standbeeld in startplaats Ennezat. In Volvic zelf zijn veel huizen ook gebouwd met dat donkere type steen, het dorp heeft daardoor een vrij donker uiterlijk. Volvic vormt de toegangspoort tot de Chaîne des Puys, de keten van al die vulkanen. De bekendste is natuurlijk Puy de Dôme, maar zowel de stenen van Volvic als het gelijknamige mineraalwater hebben we eerder te danken aan Puy de la Nugère, een andere vulkaan in deze buurt. De grotten in de omgeving van Volvic, voormalige steengroeves, vormen tegenwoordig een populaire toeristische attractie. Terwijl er op de heuvel boven het dorp dan weer een standbeeld te vinden is, gemaakt van de lokale steen.




Na een paar bochtjes rijden we over een snelweg om Volvic heen, op de weg die naar de top van de Col de la Nugère leidt. Die top van de Col de la Nugère gaan we alleen niet bereiken, maar we pakken wel de eerste twee kilometer van deze klim mee en in deze eerste twee kilometer van de klim gaat het toch al aan 7% omhoog. Dat zie je niet, dankzij die snelweg, maar het is hier dus echt lastig. Na enige tijd over de snelweg gereden te hebben slaan we linksaf een ander weggetje in en dan gaat het 2,5 kilometer aan 4% omhoog naar het dorpje Tourtoule. Een mooie, brede weg door het bos heen. Geen lastige klim, maar het is wel een mooie gelegenheid om na het lastige stuk op de snelweg nog even door te trekken. Het is een goed begin de rit om de renners de kans te geven continu te demarreren, het is ook een mooi begin van de rit voor Visma om UAE heel erg nerveus te maken. Ik verwacht hier wel het nodige van, ik maak me klaar voor een meltdown van Pogacar. Na het klimmetje komen we uit in het kleine dorpje Tourtoule, hier slaan we linksaf een brede weg in en deze brede weg over het plateau volgen we een kilometer of drie. Drie kilometer door de bossen heen op een vrij vlakke manier, maar vlak gaat het niet blijven. In de buurt van het gehucht Argnat slaan we ineens rechtsaf een smal weggetje in, hierna slingeren we 2,5 kilometer aan 6% omhoog naar het dorpje Chanat-la-Mouteyre. Op en af, deze ongecategoriseerde hellingen nemen we ook gewoon mee. Na 37 kilometer komen we boven in Chanat-la-Mouteyre, een klimmetje dat er door de wat smallere weg dan juist weer iets lastiger uitziet. In het centrumpje van Chanat slaan we meteen linksaf, daarna volgt er een afdaling van zes kilometer in de richting van het dorpje Nohanet. Over een brede weg dalen we de komende zes kilometer aan 5% af, een brede maar wel vrij matige weg. Ik zie de nodige scheuren en gaten in het wegdek, er is hier wat achterstallig onderhoud. Onderweg naar beneden rijden we vooral door een donker bos, in dat donkere bos komen we twee lastigere bochten tegen. Verder is het een simpele afdaling, eenmaal beneden slaan we rechtsaf en dat is ook wel weer een belangrijk punt, heel kort na die bocht volgt immers al de tussensprint van de dag. Een typische Sagan-tussensprint, zo'n tussensprint waar hij altijd punten kon pakken terwijl de andere sprinters al lang en breed gelost waren. Tegenwoordig zou het een goede tussensprint zijn voor een Girmay, al zal dat nu vrij lastig worden. Het was ook een goede tussensprint geweest voor Mathieu, maarja, die gaat nu natuurlijk een snipperdag nemen. Na 44 kilometer volgt de tussensprint in Durtol, een voorstadje van Clermont-Ferrand. De tussensprint volgt bijna direct na de afdaling, beneden gaat het naar rechts en een paar hectometer later ligt de sprint daar al. Voorbij de sprint volgt er dan weer een rotonde, waarna we linksaf slaan om via een brede en wat betere weg nog een paar kilometer af te dalen tot in Clermont-Ferrand. Het is een weg die sommige renners zouden kunnen kennen, in de Tour van 2023 reden we immers ook over deze wegen. We zijn de afgelopen jaren regelmatig in Clermont-Ferrand geweest, maar specifiek in de Tour van 2023 reden we ook op deze wegen, op weg naar Puy de Dôme. Voor het eerst in 35 jaar keerden we toen terug naar die iconische vulkaanklim, de klim met met de weg die als een slakkenhuis om de vulkaan heen ligt gekruld. We begonnen toen aan die klim vanuit Clermont-Ferrand, en we gaan nu op dezelfde manier dalen richting het laatste punt, om vervolgens het eerste deel van de toenmalige slotklim op dezelfde manier aan te vallen. Al gaan we natuurlijk niet door naar de top, dat kan niet. Michael Woods won toen overigens de rit uit de vlucht, terwijl we op de lege flanken van Puy de Dôme zagen dat Pogacar Vingegaard een klein draaitje om de oren gaf, maar later die Tour zouden de rollen nog wel omgedraaid worden.





Clermont-Ferrand is natuurlijk de stad van Remi Cavagna, de TGV van Clermont-Ferrand die de laatste jaren niet echt veel vitesse meer haalt. Toevallig na het verlaten van Quick Step, goh. Ook de stad van Raphaël Géminiani, die als coureur zeven ritten won in de Tour en later toch vooral faam zou vergaren als ploegleider van Anquetil. Vorig jaar op 99-jarige leeftijd overleden, prachtige leeftijd natuurlijk. In de Tour van 2023 reden we dwars door de stad heen op weg naar de Puy de Dôme, een paar dagen later zou er dan ook nog een rit van start gaan in deze stad waar vooral de zwarte kathedraal gemaakt van dat vulkanisch gesteente de show steelt. Ook in de Tour van 2020 ging er hier nog een rit van start, we hebben al die gebouwen gemaakt van lavasteen in de recente geschiedenis al regelmatig zien passeren dus. Met Damien Monier komt er nog een oud-prof uit de stad, hij wist ONZE Kruijswijk ooit nog een keer van de ritzege af te houden in de Giro en de sinds een paar weken gestopt Romain Bardet woont sinds een tijd ook in deze relatief grote stad met 150.000 inwoners. Een universiteitsstad, met een hoop industrie ook nog eens. Michelin heeft hier het hoofdkantoor, bijvoorbeeld. Enfin, we rijden praktisch op dezelfde manier als in 2023 door de stad heen, we bouwen in het centrum wel nog een extra lusje in om de kathedraal wat langer in beeld te kunnen brengen. Na de tussensprint in Durtol gaan we dus afdalen naar het laagste punt van deze stad, deze afdaling is iets meer dan twee kilometer lang waarbij de renners over een brede weg afdalen. Het is eerst recht, maar daarna wordt de brede weg een stuk bochtiger. Afdalen in een woonwijk, dat zijn we niet zo gewend. De bochten hier lijken mee te vallen, vooral door de brede weg. Een paar keer een scherpere bocht naar links, maar het is geen gekkenwerk. Na nog zo'n scherpe bocht naar links verlaten we de doorgaande weg en werken we via een andere straat het laatste deel van de afdaling af. Dit valt eigenlijk goed mee, het gaat bijna volledig rechtdoor. Aan het eind van deze straat volgt er een bocht naar rechts en dan zijn we beneden, op het laagste punt van de stad. Hierna nemen we een lusje mee in het centrum, het is daardoor even een paar meter vlak terwijl het verder gewoon breed en recht is. Aan het eind van deze lus slaan we linksaf en bereiken we opnieuw dezelfde weg als in de Tour van 2023, maar we merken vooral dat de weg omhoog begint te lopen. Je kan vanaf hier aan de klim naar Puy de Dôme beginnen, maar we pakken ditmaal alleen het eerste deel mee. De weg in Clermont-Ferrand loopt meteen steil omhoog. Het is een brede weg, vooral rechtdoor, met onderweg nogal wat vluchtheuvels. We klimmen nu vijf kilometer van het centrum naar La Baraque, het gaat in die vijf kilometer al gemiddeld aan iets meer dan 7% omhoog. De organisatie spreekt over 4,8 kilometer aan 7,4%, daarmee zo'n beetje de lastigste klim van de dag. We beginnen met een kilometer aan 6,6%, daarna gaat het eigenlijk gewoon vier kilometer aan 7,5% omhoog. Een brede en rechte weg, we komen echt amper bochten tegen en daardoor kijk je continu tegen een soort van muur aan. Je ziet de ellende continu voor je liggen. Na een tijd rijden we onder een spoorbrug door en dan verlaten we Clermont-Ferrand, een stad die we in de toekomst ongetwijfeld nog vaker gaan zin. Puy de Dôme zal in de komende jaren vast nog wel eens passeren, gok ik zo. Buiten de stad komen we al helemaal op een snelweg terecht, wat dan weer het optische effect geeft dat het hier zowat vlak lijkt. Allerminst het geval, we blijven voorlopig aan 7,5% klimmen. Een bord langs de kant van de weg wijst ons op het feit dat Puy de Dôme in de buurt is, bedankt voor de tip. We komen een paar onvoorstelbaar brede haarspeldbochten tegen, waar het stug blijft stijgen boven de 7%. Na de haarspeldbochten komen we uit in het gehucht Bellevue en in het verlengde daarvan ligt La Baraque, we hebben vijf kilometer geklommen en daar vlakt het af. Voorbij La Baraque loopt de weg nog wel een kilometer aan 3% omhoog en volgt er ook nog een kort stukje aan 4%, als je boven komt op de klim ben je dus eigenlijk helemaal nog niet boven. We bereiken na dit stuk een rotonde, waar we om naar Puy de Dôme te gaan rechtdoor zouden moeten rijden. Doen we nu niet, we slaan linksaf en dan dalen we eigenlijk weer terug af naar Clermont-Ferrand om vanuit de buitenwijken van deze stad meteen de volgende klim weer mee te pakken. Op en af rond de stad, om deze rit maar zo lastig mogelijk te maken. Goed gedaan.




Na 54,5 kilometer bereiken we de top van de Côte de La Baraque, een klim van de tweede categorie, maar eigenlijk zijn we na 56 kilometer pas echt boven op de klim. Bij een rotonde slaan we hier dus linksaf en na een vlakke halve kilometer slaan we in een gehuchtje dat bij de gemeente Orcines hoort linksaf om vervolgens vijf kilometer te dalen richting Royat, een van de vele voorsteden van Clermont-Ferrand. Dit wordt een best pittige afdaling, het gaat vrij stevig omlaag aan meer dan 7% voor een aantal kilometer. De weg lijkt als we door het dorpje rijden niet zo goed, maar eenmaal buiten de dorpskern komen we op een mooi geasfalteerde weg terecht. Deze weg kent de nodige bochten, we komen zelfs een paar haarspeldbochten tegen, terwijl we afdalen door een bos. In tegengestelde richting hebben we deze route al eens afgewerkt in de Tour van 2020, onderweg naar Puy Mary. Toen reden we vanuit Royat omhoog, nu gaan we omlaag en het is beide kanten op best vervelend. Als we buiten het bos Royat bereiken komen we in de stadskern nog meer bochten tegen, een paar rotondes en paaltjes op de koop toe. Ville d'Eaux, zo noemen ze het hier, Royat is dan ook weer een thermenstadje. Beneden, na een hectische afdaling, springen we nog over een paar drempels heen en buigen we vervolgens bij een rotonde met een kicken fontein in het midden naar rechts af, om al heel snel toe te gaan werken naar de volgende klim. Clermont-Ferrand zou een goede stad kunnen zijn voor een fietsvakantie, de omgeving is mooi en je kunt hier letterlijk de hele tijd op en af. Eigenlijk volgt er na de rotonde zelfs geen enkel moment van respijt, direct aan het eind van de afdaling loopt de weg alweer omhoog, we gaan toewerken naar de Côte de Charade en dit is opnieuw een beklimming van de tweede categorie, ditmaal gaat het 5,1 kilometer aan 6,6% omhoog. In de straten van Royat loopt het tussen de huizen door over een brede weg in de eerste kilometer nog redelijk vriendelijk aan 5,5% omhoog, vervolgens slaan we rechtsaf een andere straat in en als we dit thermenstadje uit de Belle Époque verlaten gaat het in de resterende vier kilometer van de klim in ieder geval eerst twee kilometer aan 7% omhoog. De wegen rond Clermont-Ferrand blijven breed, via een paar royale bochten slingert het heerlijk omhoog, terwijl we wel wat vluchtheuvels tegenkomen. Dat zal nu minder uitmaken, het peloton zou inmiddels best wel eens gefragmenteerd kunnen zijn. Het blijft ideaal terrein voor Visma om koers te maken, dit is echt een rit om een hinderlaag neer te leggen. In de voorlaatste kilometer van de klim verlaten we de bebouwde kom en komen we in de bossen terecht, hier loopt de we via nog wat meer bochten zelfs aan 8% omhoog. Wat meer rechtdoor gaat het dan weer aan 6% omhoog in de laatste kilometer van de klim, nog steeds tussen de bomen door. Heerlijke klim om oorlog te maken, ik eis dat er vroeg op de dag al meerdere knuppels in het hoenderhok worden gegooid. Hier moet je het eigenlijk ook wel zo'n beetje doen, hierna wordt de rit al snel wat makkelijker. Na 66,6 kilometer komen we boven het dorpje Charade, we slaan een paar meter na de top linksaf bij een rotonde en daarna rijden we enige tijd over het Circuit de Charade, een autocircuit waar tussen 1965 en 1972 een Grand Prix in de Formule 1 werd georganiseerd. Daar kwam een einde aan nadat de baan in 1972 niet goed werd geveegd, waardoor gravel dat op het circuit terecht was gekomen ervoor zorgde dat een van de deelnemers een oog verloor. De carrière van Helmut Marko zat er na dat incident op, net als de toekomst van het circuit van Charade in de Formule 1. Blijkbaar viel er nogal wat vulkanisch gesteente op de weg, de rotsen in de omgeving brokkelden continu af. Dat leverde ook een hoop lekke banden op, waardoor Charade werd afgevoerd. Terwijl je hier met Michelin om de hoek toch snel weer aan een nieuwe band kunt komen, zou je zeggen.





Heerlijke gimmick weer, we rijden bijna een volledige ronde over het Circuit Automobile de Charade. Een circuit waarvan een kilometer of drie nog in gebruik is, vooral voor allerlei kleinere wedstrijdjes. Het oorspronkelijke circuit was een kilometer of acht lang, tegenwoordig proberen ze de boel een beetje op te knappen en wordt er vooral gemikt op allerlei wedstrijden waarbij je met een elektrisch voertuig aan de start kunt verschijnen. Enfin, we rijden dus een gedeeltelijke ronde over dit geaccidenteerde circuit en we hopen dat er ditmaal geen lavasteen op de weg te vinden is. Brilletje op, en hopen op het beste. Met de iconische Puy de Dôme op de achtergrond rijden we uiteindelijk toch maar weer terug naar de openbare weg, waar er nog een afdaling van vier kilometer zal volgen richting Ceyrat. Over een iets minder brede weg dalen we door een bos af, meteen bij het verlaten van het circuit komen we de eerste haarspelbocht tegen. Op het circuit zelf liggen overigens ook de nodige bochten, geestig tochtje wordt dat. De tocht buiten het circuit is wellicht wat minder geestig omdat de weg continu wordt omgeven door een stenen muurtje, het advies is dus om vooral op de weg te blijven. Toch een paar listige bochten onderweg, al helpt het dat we heel snel Ceyrat bereiken waar de weg weer heerlijk breed is. Op een paar wegversmallingen na, dat dan weer wel. Eenmaal tussen de huizen van Ceyrat in slaan de renners in het centrum rechtsaf, slingeren ze in dalende lijn om wat drempels en paaltjes heen en voor ze het weten is de afdaling dan weer voorbij. We rijden in het centrumpje redelijk rechtdoor, waarbij we wel nog om wat meer straatmeubilair heen moeten rijden. Eenmaal beneden is het echt een paar meter vlak en daarna slaan we ineens rechtsaf een weg in die opnieuw omhoog zal lopen. Het loopt direct steil omhoog ook, we beginnen aan de derde klim op rij in de voorsteden van Clermont-Ferrand, dit is de Côte de Berzet die van Ceyrat begint en deze Côte de Berzet is 3,4 kilometer lang. In deze 3,4 kilometer gaat het aan 7,4% omhoog, met direct in het begin na de steile bocht in Ceyrat een halve kilometer aan 9% gevolgd door een kilometer aan 8%. Dit is echt het zwaarste deel van de rit, zonder welk moment van rust dan ook gaat het continu omhoog en omlaag. Dit is grofweg de laatste kans om de concurrentie in de problemen te brengen, voorbij deze klim komt de rit iets meer tot rust. We rijden eerst nog door een mooie wijk aan de rand van Ceyrat, daarna komen we in de bossen terecht in de bossen komen we een paar buitengewoon steile haarspeldbochten tegen. Het venijn zit wel meteen in het begin, al is de volgende kilometer met 7,5% ook nog steeds de moeite waard. Daarna vlakt de klim evenwel af naar 4% en dan bereiken we na 78 kilometer koers de top van deze klim van tweede categorie in het dorpje Berzet. Hier houdt het volgens de organisatie op, de renners moeten er alleen wel rekening mee houden dat ze na hun passage in Berzet nog eens twee kilometer vals plat verder omhoog moeten klimmen naar Saint-Genès-Champanelle, een heerlijke uitloper. De renners slingeren mooi door Berzet heen en mogen daarna over een plateau op het tandvlees verder gaan buffelen richting het volgende dorp. Met deze drietrapsraket aan steile klimmetjes rond Clermont-Ferrand heeft Gouvenou echt iets geprobeerd, aan de renners om zijn opzet te laten slagen. Als we hier geen koers zien kunnen we eigenlijk gewoon gaan wachten op de slotklim. Als er hier dan weer een meesterplannetje wordt bedacht heb je koers tot het eind. Het kan, het terrein is er naar. Na 81 kilometer koers komen we uit in Saint-Genès-Champanelle, we slaan hier rechtsaf en daarna rijden we dik negen kilometer over een plateau verder. Een plateau waar geen vlakke meter te vinden is, we sprokkelen hoogtemeters dat het een lieve lust is. Voorbij Saint-Genès is het even een kilometer of drie zo goed als vlak, terwijl we over een brede weg rechtdoor rijden. We rijden nu eigenlijk terug naar een van de vorige klimmetjes, Thierry heeft hier een hoop lusjes neergelegd waar ze zelfs in de Amstel Gold Race nog bang van zouden worden. Een mooi stukje plateau, met vooral wat weilanden waar koeien aan het grazen zijn om ons heen. Aan het eind van deze weg bereiken we het gehucht Thèdes, hier slaan we bij een rotonde linksaf en op een bochtige manier rijden we dan over een brede weg verder naar Manson, waar we beginnen aan de ongecategoriseerde Col de la Moréno. Bijna zes kilometer gaat het nu aan 4% omhoog, met een stukje in dalende lijn tussendoor. We rijden door het uit elkaar vallende Manson heen, waarna we beginnen aan het eerste deel van de klim. Dik anderhalve kilometer aan bijna 6%, met een kort strookje aan 7%. We kunnen hier het Circuit de Charade bijna weer aanraken, maar een tweede ronde volgt niet. Na het stukje in stijgende lijn gaat het een kilometer omlaag, een afdaling zonder veel gevaar want we rijden vooral rechtdoor terwijl we aan de rechterkant van de weg wederom de mythische Puy de Dôme zien liggen. Al heel wat kilometers zijn we nu bezig, maar we zitten nog steeds in de buurt van die vulkaan. Het is te hopen dat het de renners inspireert om net zoveel strijd te leveren als Poulidor en Anquetil in 1964, waarbij we natuurlijk ook hopen op eenzelfde instorting van de leider. Na een kort stukje op en af gaat het vervolgens nog eens twee kilometer omhoog naar de Col de la Moreno, waarbij vooral de laatste anderhalve kilometer interessant is. Een mooie uitsmijter aan 7%, het is na negen dagen op rij koersen een meedogenloze tiende rit. Rompepiernas, zouden de Spanjaarden zeggen. Er kunnen hier benen gebroken worden, zielen ook.






Na 90,5 kilometer bereiken we de top van de ongecategoriseerde Col de la Moréno, vlak daarvoor rijden we door het gehucht Laschamps en daarna gaat het door een bos dus nog een tijdje aan 7% omhoog. Het is tot nu toe een vrij ingenieus parcours dat de renners eigenlijk geen enkel moment biedt om op adem te komen, maar er komt nu wel een soort van rustpauze aan. De Col de la Moréno is overigens een klim die de renners kennen, ze hebben het herberg op de top in de Tour van 2023 al eens de revue zien passeren. Toen waren we onderweg van Vulcania naar Issoire, een rit voor de vluchters die gewonnen zou worden door Pello Bilbao. Vulcania is het themapark dat hier om de hoek ligt, uiteraard is er in het land van de vulkanen een pretpark waar alles om vulkanen draait. In het begin van die rit reden we op een andere manier omhoog naar de Col de la Moréno, maar voorbij de top van de klim komen we een aantal kilometers tegen die hetzelfde zijn. Vlak voor de top zijn we op een enorm brede weg terechtgekomen en die weg gaan we een aantal kilometer volgen. Het laatste stuk omhoog naar de Moréno is de weg breed en goed, hetzelfde kan gezegd worden over de weg omlaag. Er volgt een afdaling van vijf kilometer aan 5%, we krijgen een snelle afdaling want de weg omlaag loopt vooral rechtdoor. Zeker geen lastige afdaling, bochten komen we amper tegen. Als we bijna beneden zijn één scherpere naar links, maar dat is het dan ook wel. Beneden botsen we in de buurt van Nébouzat op een rotonde, ook liggen hier wat vluchtheuvels. Bij de rotonde gaan we rechtdoor en daarna is de afdaling gedaan, er volgt nu een vlak stuk van twee kilometer waarna de weg drie kilometer vals plat omhoog zal lopen aan een procent of drie. De weg brengt ons naar Saint-Bonnet-près-Orcival, een dorpje in de buurt van Orcival. Orcival is dan weer een belangrijk bedevaartsoord in deze regio, in de Tours van 2023 en 2020 reden we vanuit Saint-Bonnet-près-Orcival om vanuit dat plaatsje te beginnen aan een klim naar Guéry, dit jaar nemen we een omweg. We laten Orcival dit jaar voor wat het is en rijden wel alsnog naar Guéry, maar dan op een andere manier. In Saint-Bonnet-près-Orcival is een calvarieberg te vinden, op zichzelf ook al een toeristische trekpleister. We bevinden ons nog steeds in het Parc naturel régional des Volcans d'Auvergne en meer specifiek betreden we nu de Monts Dore, de finish komt langzamerhand al een klein beetje in beeld hier. In Saint-Bonnet duiken we rechtsaf een andere weg in en daarna dalen we een kilometertje af. Paar bochtjes erbij, maar weinig gedoe. Na dit korte afdalinkje rijden we dan weer vier kilometer overwegend vals plat omhoog in de omgeving van Rochefort-Montagne, waar de kaas Fourme de Rochefort wordt geproduceerd. Over een brede weg slingeren we ons aan een procentje of twee omhoog door een bos, terwijl we onderweg het Château de Cordès passeren. Kicken kasteeltje, ik kan niet anders zeggen. Onderweg rijden we ook nog door Saint-Martin-de-Tours, een plaatsje vernoemd naar Maarten van Tours. Ze hebben er hier alles aan gedaan om van deze regio een bedevaartsoord te maken, hopelijk is het aan het eind van de dag ook een bedevaartsoord voor de koers. Na 105 kilometer en dus een aantal kilometer vals plat omhoog bereiken we Rochefort-Montagne, in en rond dit verder erg lelijke dorpje gaat het een kilometertje vals plat omlaag. Best een link afdalinkje nog, we komen vooral in het centrumpje van het dorp meerdere scherpe bochten tegen tussen de huizen door. Als we via een kleine wegversmalling Rochefort weer achter ons laten loopt een bredere weg in het bos gelijk omhoog, we beginnen nu officieel nog niet aan de volgende klim maar officieus wel. In totaal gaat het buiten Rochefort-Montagne 10 kilometer aan 4% omhoog naar de top van de Col de Guéry, maar dat is voor de organisatie niet sexy genoeg. Zij rekenen alleen de laatste 3,7 kilometer aan 6,4% mee, maar dit klimmetje van de tweede categorie (de punten worden makkelijk uitgedeeld vandaag) is toch echt wel wat langer. Buiten Rochefort gaat het al drie kilometer omhoog aan 4%, door een tamelijk mooie omgeving. Lekker weggetje, al is het wel een van de makkelijkere klimmetjes van de dag tot nu toe. Na die eerste drie kilometer wordt het zelfs nog makkelijker, er volgt een strook vals plat van drie kilometer vooraleer we gaan beginnen aan het enige deel van de klim dat door de organisatie wordt erkend. In het deel dat niet telt passeren we langs wat kleine gemeenschappen, terwijl de weg hier vrij vers geasfalteerd lijkt. Verder richting de top volgt er een mooi uitzicht op de Roches Tuilière et Sanadoire, de twee imponerende rotsen die samen een soort gigantische poort in het landschap lijken te vorm. We hebben deze rotsen de afgelopen jaren al vaker gezien als we vanuit Orcival naar de Col de Guéry reden, het mooie van de route die we nu nemen is dat we onderweg naar de Col de Guéry dwars door de poort heen gaan rijden. We kunnen vooral de Roche Sanadoire op een bepaald punt bijna aanraken, het is een indrukwekkende passage. Eerst rijden we door een leeg landschap heen waar beide rotsen prominent in de omgeving te zien zijn, daarna duiken we een donker bos in en in dat donkere bos komen we dan de Roche Sanadoire tegen. Voorbij deze rots rijden we verder omhoog naar de top van de klim, een top die we na 115,5 kilometer gaan bereiken. Op 50 kilometer van de finish zijn we boven op deze beklimming van de tweede categorie, waarbij het dus pas in de laatste vier kilometer serieus omhoog zal lopen. Vlak voor de top komen we een kilometer tegen waarin het aan meer dan 7% omhoog zal gaan, zelfs met een strookje tot 8%. Verder blijft dit een redelijk simpele beklimming, zeker in vergelijking met het werk dat we hiervoor al hebben gezien.







We komen boven op de parking van de Col de Guéry en slaan vervolgens rechtsaf een bredere weg in, de doorgaande en normale weg over de col heen. Een stukje naar links zit een prachtig uitzichtpunt op de rotsen van Tullière en Sanadoire, maar tijdens de beklimming hebben we al genoeg kunnen genieten van een prachtig uitzicht. Net voorbij de top komen we het Lac de Guéry tegen, aan de vorm te zien een overblijfsel uit de vulkanische periode. Na deze klim volgt er een tip voor Jonas Rickaert: van de top van de Col de Guéry kun je direct afdalen naar finishplaats Mont-Dore, scheelt weer een kilometer of 50 rijden. Wij doen dat niet, we dalen wel een eindje richting Mont-Dore, maar slaan dan uiteindelijk toch een nieuwe weg in, een nieuwe klim tegemoet. Voorbij de top van de klim gaat het vijf kilometer op een niet al te imponerende manier omlaag, over een waanzinnig brede weg dalen we heel voorzichtig af. We komen in de komende vijf kilometer amper 100 meter lager uit, ondanks enkele bochten onderweg mag je dit dus amper een afdaling noemen. Het is nog eerder een soort van plateau, waarbij we voorbij het meer van Guéry weer mooi door de bossen komen te fietsen. De paar bochten die we tegenkomen zijn breed en lopen heel gemoedelijk door, de enige bocht van enige importantie volgt aan het eind van deze strook pas. We nemen dan een terugdraaiende bocht naar links, meteen na die bocht loopt de weg opnieuw omhoog. We beginnen aan de Col de la Croix-Morand, de enige beklimming van de derde categorie van de dag. Zeven keer tweede categorie, één keer derde categorie. Klinkt nogal. We zoeken een weg op die we lang niet hebben gezien, we wijken inmiddels af van het parcours dat de renners in 2020 en 2023 afwerkten in deze regio. De klim die nu beklommen wordt werd voor het laatst in het parcours opgenomen in 2008, toen kwam Sylvain Chavanel hier als eerste boven. Die rit zou eindigen in Super Besse, waar Saunier DuvalGod Riccardo Ricco iedereen zou vloeren in het sprintje heuvelop. Super Besse ligt aan de andere kant van Mont-Dore, aan de andere kant van de Puy Sancy. We nemen nu eigenlijk maar een deel van die Croix-Morand mee, je zou 'm voor het volle effect eigenlijk vanuit Mont-Dore moeten beklimmen, maar op deze manier houden we wel het zaagtandprofiel van de rit in ere. Klein stukje plateau waar de weg licht omlaag liep, maar nu gaan we 3,4 kilometer aan 5,7% omhoog naar de top van de klim waar de Franse zanger Jean-Louis Murat ooit een lied over schreef. Ik ken de beste man en het nummer niet, maar in naam van de wetenschap heb ik het even opgezet. Mijn conclusie is dat we met een typische Franse fluisterzanger te maken hebben waarvan er dertien in een dozijn gaan, maar hetzelfde kunnen we zeggen over de Croix-Morand. Een brede weg omhoog waar het stijgingspercentage niet boven de zes wil uitkomen, dit is een van de mindere beklimmingen van de dag. Onderweg rijden we een tijdje door een bos, maar richting de top komen we in een gigantische open vlakte terecht. Om ons heen zien we weer talloze slapende stratovulkanen, we rijden vooral een rondje heen om de Puy de la Tache. Na eigenlijk heel stabiel te klimmen aan 5,5% bereiken we de top van deze Col de la Croix-Morand na 124 kilometer, dik 40 kilometer te gaan nog. Voor de zevende keer in de Tourgeschiedenis komen we boven op de klim waar in een heel grijs verleden Gino Bartali nog eens als eerste de top haalde, we hopen dat een grote naam hem mag opvolgen. Op de top komen we een restaurantje tegen, maar dit is niet de klim die ervoor gaat zorgen dat de renners behoefte hebben aan een versnapering. Het echte geweld hebben we even geleden al gehad, al blijven we gewoon schaamteloos hoogtemeters toevoegen aan deze rit.

Bekijk deze YouTube-video

Net voorbij de top is er een prachtig uitzicht over de omgeving, ginder in de diepte zien we Chambon-sur-Lac al liggen en naar dit plaatsje moeten we toe. De komende tien kilometer dalen we aan 5,5% af naar het meer van Chambon, dit doen we over een weg die enorm breed blijft en steeds is voorzien van goed asfalt. De eerste vijf kilometer is dit echt een afdaling om van te dromen, over een goede weg gaat het op een geleidelijke manier omlaag zonder echte bochten. Een paar flauwe bochten, maar daar hoef je niet eens voor in de remmen. We rijden nog een tijdje door een open gebied heen, waar het uitzicht schitterend blijft. Na een tijdje rijden we door een dorpje heen en in deze omgeving komen we wel een paar echte bochten tegen, maar het blijft een enorm fijne afdaling. Na zes kilometer in dalende lijn komen we uit op een andere weg, hier zouden we rechtsaf kunnen slaan om direct te beginnen aan de volgende gecategoriseerde klim van de dag. Doen we echter niet, we slaan juist linksaf en daarna dalen we nog drie kilometer verder naar Chambon-sur-Lac. Als we dat plaatsje eenmaal hebben bereikt gaan we een rondje om het meer rijden om even later alsnog zo'n beetje op dezelfde plek uit te komen, het is echt een rit met lusjes. De laatste drie kilometer van de afdaling richting Chambon-sur-Lac zijn ook eenvoudig, wel wat bochtenwerk in het bos maar het gaat eigenlijk vooral rechtdoor over de brede weg. Voorbij Chambon-sur-Lac rijden we naar het meer, gezien de vele campings ook een populaire toeristische bestemming. Het lijkt me ook geen slechte locatie voor een fietsvakantie, dit is een afdaling die gemaakt is voor de fietstoerist. In Chambon-sur-Lac eindigde in 2023 de eerste rit in de Dauphiné, we reden toen rondjes om het meer heen en een rit met toch wel wat klimwerk erin werd uiteindelijk in de sprint gewonnen door Christophe Laporte. Rune Herregodts werd toen echt pas in de allerlaatste meters ingerekend, een Van der Poeltje. We gaan nu in tegengestelde richting een rondje om het meer afwerken, in eerste instantie rijden we langs het vulkanische meer naar Murol. Dit zijn zo'n beetje de eerste vlakke kilometers van de dag, langs het meer is het een kilometer of vijf zo goed als vlak. Van toeristische plek rijden we naar toeristische plek, over een brede, vlakke en tamelijk rechte weg. Af en toe een rotonde en een opmerkelijk gebouw, na een van die rotondes rijden we Murol binnen en hier komen we vooral een paar bochten naar rechts tegen. In de Tour van 2023 reden we ook al eens door Murol, al gingen we buiten het dorp snel weer een andere kant op. Wikipedia weet het volgende te melden over dit plaatsje en de directe omgeving: Murol is gelegen in het gebied van de Monts dore, een gebergte van vulkanische oorsprong in het Centraal Massief. Tussen Murol en Chambon-sur-Lac ligt het lac Chambon, een natuurlijk stuwmeer dat is ontstaan doordat de vulkaan de Tartaret, het dal van de Couze Chambon blokkeert. Met een ouderdom van 3500 tot 8000 jaar is de Tartaret een van de recentste vulkanische formaties uit het gebied. Zo! Ook vulkanisch: we gaan zo weer klimmen. Een ongecategoriseerde klim weliswaar, maar toch. Na een paar bochten in Murol rijden we nog een korte tijd verder over een wat vlakkere weg, we passeren een heus trailer park en duiken daarna de bossen in. In de bossen begint de weg in de buurt van het uitgestorven gehucht Jassat ineens omhoog te lopen, een smalle bosweg zal de komende vijf kilometer aan bijna 6% gaan stijgen. Een klim in twee delen, vooral het eerste deel gaat de moeite zijn. In het bos noteren we een kilometer aan 7%, met daarna zelfs een kilometer aan 9%. Smal weggetje, veel bochten, tussen de bomen, ik eis hier alvast nieuwe demarrages. Dit is dus waarom we een omweg nemen, voor zo'n geniepig klimmetje dat ze verder amper op de kaart vermelden. Na het steile deel van deze verstopte klim volgt er een kilometertje aan 4%, waarna er anderhalve kilometer sprake zal zijn van glooiend terrein. Een beetje op en af, buiten het bos inmiddels. Tussen de weilanden door, met uitzicht op heel wat vulkanen. De stukjes in dalende lijn zijn niet echt voorzien van veel bochten, toch kan het hier gezien de wat mindere staat van de weg wel een beetje nerveus worden. We rijden door het gehucht Montaleix heen en hier kronkelt het een beetje, buiten het gehucht beginnen we dan weer aan het slotstuk van dit klimmetje en daarin gaat het een kleine kilometer omhoog aan 7%. We zoeken dus in de finale een alternatief weggetje op, hier is Thierry weer eens afgeweken van de veilige opties. In de laatste meters van dit klimmetje slingeren we ons via wat steile bochtjes tussen de bergweides heen, boven slaan we rechtsaf en dan komen we weer op een bredere weg terecht.





Montée surprise au Lac Chambon, dat klinkt nog eens! Inderdaad wel een verrassende toevoeging, hopelijk levert het iets op. De smalle weg en het steile stuk zijn wel nuttig, als we na 145 kilometer, op 20 van de finish, rechtsaf slaan gaan we in het restant van de rit alleen nog maar over brede wegen rijden. We gaan nu toewerken naar de voorlaatste klim en deze klim laat nog heel even op zich wachten. Op wat vals plat na is het de komende zes kilometer zo goed als vlak terwijl we door een enorme open vlakte rijden. Een groots plateau, je kunt hier echt kilometers in de verte kijken. Net na de bocht naar rechts loopt de weg een kilometer vals plat omhoog, daarna daalt het ook kort af terwijl we langs een mooi uitzichtpunt rijden. We zien ook wat namen op de weg, vermoedelijk omdat we in de Dauphiné van 2023 ook nog over deze weg zijn gereden. We passeren hier nog wel eens in koers, gezien de omgeving kan dat geen kwaad. Na enkele kilometers verlaten we de lege vlakte en dan rijden we over een bochtigere weg verder door een bos. Even verderop komen we uit in het gehucht Monneaux en hier begint na een aantal makkelijkere kilometers de voorlaatste klim van de dag. We gaan omhoog naar de Col de la Croix Saint-Robert, de komende 5,1 kilometer moet er aan 6,4% geklommen worden naar de top van deze klim die we in 2023 nog van de andere kant hebben bedwongen. Van deze kant is de Col de la Croix Saint-Robert wel wat kort, vanuit Mont-Dore is ie een stukje langer en we hadden van deze kant ook de volledige klim vanuit Chambon-sur-Lac kunnen doen, maar we kozen voor de omweg met de montée surprise, waardoor we na een stuk over een plateau pas halverwege de Croix Saint-Robert aansluiten. Het kan alsnog voor genoeg schade zorgen, vooral in de eerste drie kilometer. We noteren drie kilometer aan 7%, in de tweede kilometer gaat het zelfs aan 7,5% omhoog. Dat is natuurlijk geen klim van de buitencategorie, wel een klim van de tweede categorie, maar na tien dagen achter elkaar op de fiets gezeten te hebben en na zo'n slopende dag waarin er continu geklommen en gedaald moest worden kan dit zeker wel voldoende zijn om schade aan te richten. Iemand als Jorgenson verwacht dat er vandaag met minuten gesmeten gaat worden, ik begin wel enige waarde te hechten aan zijn oordeel. In principe is het een brede weg omhoog die niet al te steil is, maar toch, maar toch. De klim is wel apart, we rijden nu toch weer door een vrijwel lege omgeving, weinig vegetatie hier. Mooi uitzicht over de verre omgeving, in de directe omgeving groeit er dan weer niets. Bijna alsof we ons op een andere planeet bevinden, ik sluit buitenaardse prestaties vandaag dus zeker niet uit. Het moet wel in de eerste drie kilometer gebeuren, in de resterende twee kilometer zwakt het eerst af naar 5,5% en daarna naar 5%. De brede weg blijft slingeren tot aan de top, een top die we na 155,5 kilometer bereiken. Op tien kilometer van de aankomst zijn we boven op de voorlaatste klim, op een soort van vlakte die je haast nog eerder het gevoel heeft dat je naar de Arctic Race of Norway aan het kijken bent. Minus de sneeuw, natuurlijk. Alsnog, de wind kan hier een rol spelen, met een beetje pech waai je hier zo van de berg af. Volgens Wikipedia is de Col de la Croix Saint-Robert een bergpas in het noorden van het Centraal Massief in het departement Puy-de-Dôme. De pas ligt in het gebergte van de Monts Dore, tussen de Puy de l'Angle en de Roc de Cuzeau. Nou, ik zie wel wat puys en rotsen hier, dat zeker, maar ik zie ook vooral een uitgestrekte bergweide. Het hoogste punt van de dag, dat is deze Croix Saint-Robert met 1451 meter ook. Voor de derde keer in de Tour, in 2011 kwam Tejay van Garderen hier als eerste boven terwijl we in 2023, toen we dus van de andere kant over deze berg reden, Warren Barguil als eerste boven zagen komen. Toen geen beslissende klim, nu mogelijk wel.





Na deze klim is het dus nog tien kilometer fietsen tot de finish, in het restant van de rit dalen we zeven kilometer af en moet er daarna nog drie kilometer geklommen worden. De afdaling van de Col de la Croix Saint-Robert is relatief eenvoudig, vooral in het begin. We beginnen met een kilometer dwars door de open velden waar we amper een bocht tegenkomen. Even verderop rijden we een bos in en in dit bos komen we iets meer bochten tegen, zelfs een tweetal haarspeldbochten. De weg blijft breed en goed, dus dit zou allemaal prima te doen moeten zijn. Buiten het bos rijden we opnieuw door een open vlakte heen, opnieuw zijn er een tijdje geen bochten te bewonderen. Pas in de laatste twee kilometer van de afdaling wordt het daarna weer interessant, we komen opnieuw tussen de bomen terecht en in dit bosje komen we helemaal aan het eind van de afdaling kort achter elkaar drie haarspeldbochten tegen. Hier wordt het dan toch eventjes een beetje technisch, maar al bij al zou deze afdaling echt enorm goed te doen moeten zijn. Aan het eind van de laatste haarspeldbocht slaan we linksaf en daarna begint direct de slotklim. We komen terecht op een weg die zonder te overdrijven 100 meter breed is. We hadden beneden rechtsaf kunnen slaan om naar het dorpje Mont-Dore te rijden, maar dat doen we niet. In plaats daarvan slaan we dus linksaf, waarna we gaan klimmen naar het skistation van Mont-Dore. In de resterende 3,3 kilometer van de etappe gaat het aan 8% omhoog naar dit station, over een weg die echt hilarisch breed is. Een weg die door de breedte ook haast vlak lijkt, het wordt een bijzonder atypische slotklim. Een klim met bijna geen bochten ook, al is het ook moeilijk om bij zo'n brede weg het gevoel van een bocht in te bouwen. Het is een van de lastigste beklimmingen van de dag, je zou zelfs kunnen zeggen dat men de lastigste klim voor het laatst heeft bewaard, maar gevoelsmatig is het misschien dan toch niet de lastigste. Op een brede weg blijkt het om wat voor reden dan ook vaak lastig om weg te rijden bij de concurrentie, ik zou iedereen dus van harte aanbevelen om alvast voor de slotklim aan te vallen. Terwijl je qua percentages zou denken dat het hier ook moet lukken, in de eerste kilometer gaat het direct na de afdaling bijvoorbeeld aan 8,5% omhoog, met een piek tot 12%. In de tweede kilometer is het dan weer iets makkelijker, langs nog wat meer bergweides af klimmen we volstrekt rechtdoor aan 7%. Richting de slotkilometer komen we iets meer bomen en later ook iets meer bebouwing tegen, terwijl het ook weer steiler wordt. Een kilometer aan 8,3%, aan het eind van deze slopende dag en deze slopende week zou je verwachten dat de renners hier gaan kruipen naar de finish. In de laatste hectometers van de rit gaat het dan weer aan 7,5% omhoog, we buigen af naar rechts en komen dan uit op een rotonde bij het skistation. De formidabele Puy de Sancy lacht de renners toe vanaf de finish, het skioord mag geen namen hebben maar het decor op de achtergrond des te meer. Na tien dagen koersen zit de eerste week er dan eindelijk op, we hebben vandaag 165 kilometer afgewerkt waarin het continu op en af ging en in de laatste drie kilometer ging het dan nog even doodleuk aan 8% omhoog. Gewoon, voor de lol. Dit moet koers opleveren, al zijn demarrages op zo'n brede weg vaak toch een uitdaging. Naar de voet van de Puy de Sancy over de Route du Sancy, ik ben benieuwd.




Voor het eerst in de Tourgeschiedenis eindigt er een etappe in Mont-Dore, ook wel Le Mont-Dore, een gemeente in het departement Puy-de-Dôme in de regio Auvergne-Rhône-Alpes. In totaal wonen er ongeveer 1300 mensen in dit dorpje dat bekend is om haar warmwaterbronnen en het naastgelegen wintersportgebied, daar waar we finishen dus. De gemeente is vernoemd naar de Mont-Dore, een oude stratovulkaan ten zuiden van het dorp. De gemeentenaam is officieel Mont-Dore, maar de gemeente gebruikt zelf vaak de naam Le Mont-Dore, met lidwoord, onder meer op haar plaatsnaamborden. Duidelijk verhaal, de Tour gebruikt ook Le, maar we gaan gewoon eigenwijs voor Mont-Dore. Het skistation van Mont-Dore ligt aan de voet van de Puy de Sancy, met 1885 meter is dit de hoogste bergtop in het gehele Centraal Massief. Uiteraard ook het hoogste punt van de Monts Dore, we zijn getuige van de oude vulkaan die blijkbaar het minst is geërodeerd. Het is best grappig dat er nu eindelijk een rit eindigt in Mont-Dore, want de locals weten te vertellen dat de plaats eigenlijk best noodlijdend is. Mont-Dore was het derde skiresort in Frankrijk na Montgenèvre en Chamonix, ze waren hier ooit hun tijd ver vooruit. De kabelbaan dateert uit 1936, ooit was Mont-Dore daadwerkelijk een gouden berg. Ze zijn daarna alleen vrij lang in 1936 blijven hangen. Wintersport kon op steeds meer plaatsen, dat zorgde natuurlijk voor meer concurrentie. Daarna verdween de sneeuw steeds meer, vooral in een wat lager gebied als dit, en dus kwam hier niemand meer om te skiën. Omliggende skiresorts bedachten daarop een antwoord, zij gingen zich bijvoorbeeld meer inzetten op zomersporten. Mountainbiken, wandelen, fietsen, paragliden, weet ik veel allemaal. Zoveel dingen die je kunt doen op een berg, ook als er geen sneeuw ligt. In Mont-Dore maakte men deze keuzes niet, men bleef in het verleden hangen. Daarom is het hier een beetje vergane glorie, wat een aankomst in de Tour erg onwaarschijnlijk maakte. Dat kost immers geld. Gelukkig hoef je als stad niet altijd zelf te betalen, soms wil ook de regio wel betalen. En in dit geval hebben ze in de Auvergne-Rhône-Alpes bedacht dat het tijd was om Mont-Dore in het zonnetje te zetten. Dit aftakelende resort krijgt dankzij de Tour een boost, men gaat proberen Mont-Dore naar de 21e eeuw te brengen. Daar kan deze rit zomaar bij gaan helpen, het is bijna een garantie op spektakel. En dat ook nog eens op de nationale feestdag, de Fransen gaan volgend jaar massaal naar Mont-Dore. Als je dan toch naar Mont-Dore gaat moet je absoluut in de Funiculaire de Capucin stappen, de oudste kabelbaan van Frankrijk! Een glories eerbetoon aan de Franse architectuur van het fin de siècle, jawel! Bij het Station du Mont-Dore was overigens letterlijk een treinstation, maar dat station sloot in 2016 omdat er toen dus geen hond meer kwam opdagen. Het passagiersgebouw herbergt nu een skiverhuur, dat dan weer wel. Het skigebied van Mont-Dore wordt verder omschreven als een familieresort, met liefs 32 pistes! Het skigebied Mont-Dore is uitgerust met 13 skiliften waarvan 1 kabelbaan, 3 stoeltjesliften met instapmatten, 9 sleepliften waarvan 1 met gratis toegang voor beginners, de lokale toeristische site pakt uit. Alle pistes worden ook genoemd, 14 groen, 10 blauw, 6 rood en 2 zwart, hoppa! Van het skigebied van Mont-Dore kun je via Puy de Sancy de doorsteek maken naar Super-Besse, waar de Tour veel vaker is geweest. Ricco won daar dus ooit, maar ook Rui Costa. Vooral pakhazen dus. De klim naar Super Besse is altijd een beetje meh, dus ik ben blij dat ze nu de andere kant van Puy de Sancy hebben ontdekt, om Mont-Dore te bereiken moet je net even wat meer je best doen. Beneden in het dorp Mont-Dore staan er overigens best wat leuke gebouwtjes. Het oude kuuroord heeft nog iets van haar glorie weten te bewaren, dat hebben we in de Tours van 2020 en 2023 al kunnen zien toen we telkens door Mont-Dore reden op weg naar andere plaatsen. We bevinden ons bij de bron van de Dordogne, op een plek met thermisch water en zuivere lucht. Die zuivere lucht moet nu wel even plaatsmaken, het zal na vandaag vooral naar gesmolten asfalt en benzine ruiken. Koddige architectuur binnen in de thermen overigens, het lijkt de Mezquita wel. De buitenkant is dan weer zo oerdegelijk als wat en past perfect bij de neergaande trend in Mont-Dore die vandaag dankzij de Tour doorbroken gaat worden.




In startplaats Ennezat wordt het overdag 28 graden. De Franse feestdag dreigt enigszins verstoord te worden door wat druppels, in de middag zou het in deze regio een klein beetje kunnen gaan regenen en er wordt zelfs gewaarschuwd voor een klein onweersbuitje. Zal wel loslopen, zeker aangezien wordt verwacht dat het beneden in de vallei de hele dag windstil is. Finishplaats Mont-Dore ligt iets hoger, het wordt daar dus ook iets minder warm. Wel weer een warme dag, maar aan de finish zal het slechts 23 graden zijn. Ook daar gedurende de dag wel enige kans op regen, dat hoop ik gezien de vele afdalingen vandaag dan toch niet. Weinig gevaarlijke afdalingen in principe, maar met wat druppels wordt iedere afdaling plotseling levensgevaarlijk. Enigszins matig nieuws is dat de wind wat harder waait in dit vulkaanlandschap, in de omgeving van Puy de Sancy komt de wint uit het zuidwesten en dat houdt in dat we zowel op de voorlaatste klim als de slotklim te maken krijgen met tegenwind. Dat is dan weer jammer voor de aanvalslust, al heb ik goede hoop dat we al lang voor die twee laatste beklimmingen actie hebben gezien. De wind trekt gedurende de dag wat aan, tegen de tijd dat we gaan finishen zou het echt ferme tegenwind moeten zijn. De voorlaatste klim biedt weinig beschutting, de laatste klim dankzij de enorm brede weg ook niet echt. Dat gaat invloed hebben, kan niet anders. Deze slopende rit na een slopende week begint om 13:10, net als de vorige ritten. Iedere keer hetzelfde starttijdstip, bijzonder. Ook weer een neutralisatie van een kwartier, waarna we vanaf 13:25 direct vanuit het vertrek door Riom mogen scheuren om vervolgens alle vulkanen van Puy-de-Dôme en de Auvergne met een bezoekje te vereren. Omdat dit haast wel een topshow moet worden is iedereen meteen live, Eurosport en Sporza zijn er allebei al om 13:00 bij zelfs. De NOS stipt om 13:10. Wie naar Sporza wil kijken heeft wel de afstandsbediening nodig, we beginnen op Canvas en na het heilige nieuws schakelen we over naar VRT1. Overal een integrale uitzending, meer dan terecht. Die integrale uitzending zal ergens tussen 17:25 en 17:53 ten einde lopen, tegen die tijd verwachten we de renners aan de aankomst.



Deze rit is lastig te voorspellen. Het is de Franse nationale feestdag, dus we verwachten natuurlijk een hoop Fransen in de vlucht, maar de Fransen stellen altijd teleur op 14 juli. Quatorze juillet, het is vaak een hoop anticipatie zonder dat de Fransen überhaupt in de buurt komen van een climax. Voor de neutrale kijker gaat het hoe dan ook een geweldige rit worden, lijkt me. Na negen dagen krijgen de renners vaak een welverdiende dag rust, nu moeten ze nog een dag door. Een zware dag ook meteen, in die 165 kilometer van vandaag komen we een stuk of 20 vlakke kilometers tegen, verder gaat het continu omhoog of omlaag. Ik verwacht dat vooral het begin van de rit geweldig gaat worden, dit is een dag waarvan iedereen verwacht dat het voor de vluchters is en daarom zal iedereen in de aanval willen gaan. Nogal een contrast met de vorige twee ritten, zeg maar. Ik verwacht dat Visma ook echt weer oorlog gaat maken. Dat hebben ze de afgelopen dagen al gedaan, tot grote frustratie van Pogacar. Het feit dat hij daardoor gefrustreerd raakt is alleen maar meer reden om er mee door te gaan, zeker nu ook nog eens Almeida geblesseerd is afgestapt. De ploeg van Pogacar is daardoor iets kwetsbaarder geworden en daar moet Visma gebruik van zien te maken. Hoe ze dat precies willen doen valt nog te bezien, maar ze gaan het sowieso eerst met renners als Campenaerts en Van Aert proberen en daarna zien we ongetwijfeld Kuss en Yates in beeld verschijnen, tot Jorgenson een aanvalletje mag plaatsen. Aan UAE om de boel te controleren, als ze dat net niet helemaal lekker lukt krijg je echt een formidabele rit. Het doel zal vooral zijn om Pogacar te isoleren en hem te vermoeien, waarbij de uiteindelijke prijs niet vandaag te rapen valt, maar een paar dagen later in de Pyreneeën of een week later in de Alpen. Dit is waarschijnlijk niet de dag dat ze hem willen breken, maar ze willen hem wel op zijn zenuwen werken en ze willen toch zien of hij anno 2025 nog zwakke plekken heeft. Het kan vandaag, zeker als Visma zo agressief blijft koersen, wel eens een uur of twee duren voor de vlucht vertrokken is. Op dit zware terrein is het dan afwachten wat er gaat gebeuren. Moet er ineens een grote naam lossen? Dan blijft men koersen. Heeft UAE redelijk de boel onder controle? Dan zal er uiteindelijk toch een kopgroep wegrijden die mag vechten om de dagzege. Tenzij Pogacar zo geïrriteerd is dat hij even een statement wil maken, valt ook niet uit te sluiten. Nee, uiteindelijk denk ik dat het Visma niet gaat lukken om een Jorgenson in de kopgroep te krijgen, uiteindelijk zullen er wat sterke mannen wegrijden en die mogen het gaan uitmaken. Tussen de favorieten komt het dan uiteindelijk neer op een sprintje bergop dankzij de tegenwind. Een beetje het verhaal van de rit naar Vire, de eerste uren zijn smullen en daarna dutten we een beetje in. Ligt op dit parcours extra voor de hand aangezien de zwaarste beklimmingen eigenlijk al vrij snel volgen en het daarna net een tikkeltje makkelijker wordt. Al is makkelijk vanuit mijn luie stoel natuurlijk snel gezegd, we komen aan het eind nog steeds een paar lastige hellingen tegen, maar de opeenvolging van hellingen rond Clermont-Ferrand treffen we niet meer aan. De Col de la Croix Saint-Robert met tegenwind en daarna Mont-Dore met tegenwind, klein smetje, maar zelfs met wind mee had je maar moeten afwachten of zulke klimmetjes lastig genoeg waren geweest voor Pogacar en Vingegaard om elkaar te kraken. Vorig jaar kwamen ze onderweg naar Le Lioran een eind, maar die klimmetjes waren dan toch nog net een tikkeltje lastiger dan deze. Ik ga dan toch maar voor de vlucht. Zo niet, dan krijgen we de derde ritwinst van Pogacar, weer in de sprint.
1. Healy. Heel saai om deze naam te noemen, maar hij was in Vire dusdanig indrukwekkend dat hij met die benen ook deze rit makkelijk zou moeten kunnen winnen. Hij heeft zichzelf alleen niet echt een dienst bewezen door in de volgende rit het peloton te willen volgen. Onderweg naar Mur de Bretagne reed hij mee met de favorieten, dat leverde hem een valpartij op en hij verloor daar maar weinig tijd. Had beter kunnen laten lopen om voor meer ritten te gaan, maar blijkbaar speelt het klassement dan toch ook ineens een rol. Staat nu 11e op bijna vier minuten, het zou kunnen zijn dat men hem daardoor nu niet wil laten rijden, al vormt hij uiteindelijk natuurlijk geen gevaar. Maar toch, je weet maar nooit. Het verdedigen van plekjes kan nu al beginnen.
2. Storer. Ook heel saai, was ook al mee in Vire. Maarja, je moet automatisch wel naar dat soort mannen kijken. Het was in Vire heel lang koers en alleen de allersterkste renners konden toen nog wegrijden uit het peloton. Daar zat hij bij. Wegens een gebrek aan langere beklimmingen was die rit eigenlijk niet eens zo geschikt voor hem, deze rit zou beter moeten werken.
3. Martinez. Vooruit, omdat het de Franse feestdag is noemen we een paar Fransen. Dit is de eerste dag waar Lenny echt punten kan scoren om zijn opa een dienst te bewijzen. Of hij überhaupt benen heeft weet ik niet, daar lijkt het niet op, maar misschien komt daar nu ineens de ommekeer.
4. Madouas. Nog meer Fransen! Gisteren mooi binnen in de laatste groep, lekker de benen gespaard voor deze rit. Het lijkt me niet dat hij goed genoeg is, maar als je een Fransman zoekt om vandaag iets te doen kom je wel snel bij hem uit.
5. Paret-Peintre. Aurelien, in dit geval. Al is dit eigenlijk een onzinnige suggestie, want Aurelien is bezig met zijn anonieme aanklampklassement en daar hoort geen aanval bij. Keurig 17e tot nu toe, hij zou een paar plekjes kunnen stijgen door in de aanval te gaan, maar dat gaat hij niet doen. Waarom noem ik hem eigenlijk? Geen idee. Dan zou je nog beter een Armirail of een Alaphilippe kunnen noemen, maar ik zit er graag volledig naast.

Ach, Steef.