Ik zweer je, als ik nog ÉÉN keer een tv-programma aanzet en binnen vijf seconden een hysterisch gesneden ADHD-coke-montage krijg met:
“DIT GA JE ZIEN!!!”
dan gooi ik m’n afstandsbediening zó hard tegen het scherm dat ik door m’n eigen muur naar de redactie van RTL teleporteer om daar persoonlijk elk montagetype in slow-motion de realiteit uit te trekken.
STOP.
MET.
JE.
EIGEN.
SHOW.
SPOILEN.
VOOR.
DE.
SHOW.
Waarom laat je mij in godsnaam in de eerste minuut al zien wat je later wilt dat ik spannend ga vinden?
“Straks: Dave flipt volledig en gooit een stoel tegen het raam!”
Nou, leuk man.
HET IS NIET MEER SPANNEND.
IK WEET NU AL DAT ER EEN STOEL GAAT VLIEGEN.
DUS WAAROM ZOU IK BLIJVEN?
WAAROM BESTA JE?
WAAROM BEN JE NIET GEWOON STIL?
Elke aflevering is een verknipte filmtrailer van z’n eigen teleurstelling.
“Je krijgt dit nog, en dit, en dit, en dit, en dan dit!”
JA, BEDANKT.
JE HEBT ZOJUIST JE HELE VERRASSING DOODGESPOILERD IN EEN INFORMATIEVE MASSAMOORD.
TV is geen verhaal meer. Het is een aaneenschakeling van teasers, herhalingen en audiofragmenten van dingen die je al drie keer gezien hebt.
“Zo meteen…!”
“Straks meer…!”
“Even terug naar wat er eerder gebeurde…”
JULLIE ZIJN EEN CIRKEL VAN ZELF-VERNEDERING MET EEN JINGLE.
En dan die muziek. Patsboemdrammerige
beats onder mensen die gewoon iets zeggen.
Dan zie je een gast:
“Nou, ik vond het niet zo lekker gaan eigenlijk…”
— en daaronder hoor je:
BWAAAAAAM
BWAAAAAAAM
TSJAKAAAA BOEM
Alsof Thanos zelf binnenkomt met een honkbalknuppel.
FOK.
DEZE.
FORMAT.
FOK JE CUTSCENES.
FOK JE SPOILER.
FOK DE STEM-OVER DIE DENKT DAT WE ZELF NIET KUNNEN KIJKEN.
Ik wil verrast worden. Ik wil kijken zonder dat je me constant vertelt waar ik naartoe moet voelen.
Ik wil geen geconditioneerde kijker zijn die op cue huilt, lacht, of zapt.
Wat jullie maken is geen tv. Het is een sleurhut vol leugens, spoilers en montagekots. Je kunt je eigen show net zo goed afdrukken op een pak melk en er een kortingssticker op plakken.
Laat mensen kijken.
Niet verwachten.
Niet voorspellen.
Niet opgefokt teasen als een mislukte goochelaar met een microfoon in z’n anus.
DIT.
GA.
JE.
GEZIEN.
HÉBBEN.
Flikker. Op.
De Nu-Realiteit? Een 4 dimensionale droom, een nooit eindigende droomgeschiedenis in een holografisch, multidimensionaal universum.